[00:00:00]Ξεκινάμε, ναι.

Kαλημέρα, θέλεις να μου πεις το όνομά σου;

Καλημέρα, είμαι η Νατάσα Πατιράκη. Καλημέρα, είμαι χαρούμενη -ναι- είμαι μία χαρά.

Αισθάνεσαι καθόλου αγχωμένη;

Δεν θα το έλεγα, όχι.

Έχεις κάνει ποτέ κάτι -κάποια- παραπλήσια συνέντευξη που να είναι αφηγηματική ή γενικά κάποια ηχογραφημένη συνέντευξη;

Ηχογραφημένη σκέτο όχι. Συνεντεύξεις, ναι. Έτυχε μετά από τις αναβάσεις μου τώρα στο Κιλιμάντζαρο -στο Κιλιμάντζαρο- μίλησα με κάποιους ανθρώπους. Ναι.

Ποιες είναι οι προσδοκίες σου για τη σημερινή συνέντευξη;

Να σου πω την αλήθεια Άρη, όταν ξεκινούσα και εγώ να κάνω -όταν άρχισα- να σκέφτομαι και εγώ ότι ήθελα να ανέβω σε ψηλά βουνά το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να γκουγκλάρω ανθρώπους που το έχουν ήδη κάνει, και να δω και να ακούσω τις δικές τους εμπειρίες. Μου ήταν πάρα πολύ σημαντικό γιατί γνώρισα καλύτερα και το βουνό και τις... ανθρώπινες... τους φόβους, τις σκέψεις όλων μας που λίγο, πολύ μοιάζουν, το βουνό καλύτερα. Δηλαδή η αλήθεια είναι ότι στην ανάβαση στο Ελμπρούς ήξερα πάρα πολύ καλά τα σημεία που θα περνούσα γιατί είχα φροντίσει να τα δω από άλλους ανθρώπους. Και το σημαντικότερο που πήρα παρακολουθώντας τους ήτανε εμπνεύστηκα. Αυτό που είχα και ανάγκη να κάνω. Δεν είμαι εδώ για να κάνω αντίστοιχα το ίδιο, γιατί θεωρώ ότι ο καθένας όπου κοιτάει πάει. Αυτό έψαξα, αυτό ήθελα. Δηλαδή τα δικά μου μάτια ήθελαν να κοιτάξουν εκεί και να πάνε εκεί. Oπότε, δε θεωρώ ότι μπορώ να εμπνεύσω κάποιον. Άσχετα αν εγώ εμπνεύστηκα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καταθέσω τη δική μου εμπειρία και τον τρόπο εγώ και μόνο τη βίωσα. Δεν μπορώ να μιλήσω για κανέναν άλλον, παρά μόνο για το πώς εγώ νιώθω, σκέφτομαι και βίωσα όλη αυτήν την εμπειρία.

Πολύ ωραία Νατάσα. Θα ήθελες αρχικά να μου δώσεις ένα γενικότερο πορτραίτου του εαυτού σου όπως για παράδειγμα από πού κατάγεσαι, ποιές είναι οι βασικές ασχολίες σου και ενδιαφέροντα;

Ναι, εγώ γεννήθηκα στην πόλη της Λάρισας. Έφυγα πολύ μικρή από δω και πήγα στη Δράμα με την οικογένειά μου από όπου είναι και η μητέρα μου, όπου εκεί μεγάλωσα. Δηλαδή ουσιαστικά τα είκοσι πρώτα χρόνια της ζωής μου χτίστηκαν στη Δράμα. ‘Εχω τις ωραιότερες αναμνήσεις εκεί. Και ξανά στα είκοσί μου περίπου ήρθα στη Λάρισα για να σπουδάσω και -με τραβούσε ούτως ή άλλως προς τα εδώ- και τελικά έμεινα μέχρι και σήμερα. Παρόλα αυτά έρχομαι συνέχεια στη Δράμα όπου μένει η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Για επαγγελματικούς επίσης λόγους αρκετά συχνά βρίσκομαι στη Δράμα. Και αγαπάω πολύ και τις δύο πόλεις και είναι και οι δύο οι πόλεις μου.

Και τα ενδιαφέροντά σου γενικά και οι ασχολίες σου;

Επαγγελματική ασχολούμαι με τη διακόσμηση, αγαπάω πάρα πολύ τη δουλειά μου, είναι ένα φοβερό επάγγελμα που θεωρώ ότι είναι και πολύ γυναικείο και πολύ δημιουργικό, και βοηθάει πάρα πολύ έναν άνθρωπο να μείνει παιδί με την έννοια ότι είναι μία -ένα- επάγγελμα που χρειάζεται τη φαντασία ζωντανή. Άρα, είναι κάτι που δεν σκότωσα ποτέ μέσα μου και δεν σκοπεύω να σκοτώσω. Πολύ δημιουργικό επάγγελμα και με βοήθησε πάρα πολύ και στην ασχολία μου με το βουνό. Επαγγελματικά λοιπόν με αυτό, και στη ζωή μου γενικά αυτό που με κάνει να περνάω καλά είναι -μου αρέσει- πάρα πολύ το τένις. Το άφησα για λίγο στην άκρη γιατί είχα ένα τραυματισμό και χρειάζομαι το γόνατό μου και τα βουνά αυτή τη στιγμή. Αλλά το λατρεύω αυτό το άθλημα και θα ξαναγυρίσω εννοείται. Μου αρέσει πάρα πολύ το βουνό για το οποίο κι άλλωστε θα μιλήσουμε σήμερα. Μου αρέσει πολύ το τρέξιμο. Μία φορά οπωσδήποτε πάω στο κινηματογράφο και μου αρέσει πάρα, πάρα πολύ να εμπνέομαι από οτιδήποτε και από οποιονδήποτε. Από ένα μικρό παιδί, από ένα σκυλί, από μία γιαγιά, από οτιδήποτε μπορώ και ψάχνω πηγές έμπνευσης. Είναι σημαντικό για μένα.

Πολύ όμορφα Νατάσα. Οπότε, τί είναι αυτό το οποίο θα μας διηγηθείς σήμερα;

Σήμερα θα σας μιλήσω για την προσπάθειά μου -η οποία τελικά ήταν επιτυχής- στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης στο Ελμπρούς στη Ρωσία. Είναι μία κορυφή που δεν την έχουν ακούσει πολλοί άνθρωποι. Δηλαδή πολλοί πιστεύουν ότι το Mont Blanc είναι η υψηλότερη κορυφή, αλλά τελικά δεν είναι. Είναι το Ελμπρούς. Και θα σας μιλήσω για το -για τη- διαδικασία όλη, για την προετοιμασία και για την ημέρα κορυφής που δεν είναι μία, άλλα έξι μήνες. Έτσι εγώ το βίωσα.

Ωραία. Θα ήθελες πρώτα να ξεκινήσεις να μας μιλάς και να μας αφηγηθείς για την επαφή σου με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία μέχρι και πριν την ανάβασή σου. Στην ουσία, ποιά ήταν η σχέση σου με τον αθλητισμό γενικότερα.

Ναι, Άρη. Εγώ ήμουνα -να σου πω την αλήθεια- ένα πολύ εύσωμο παιδάκι το οποίο οι γονείς μου με πήγαιναν σε σπορ από μικρή. Έκανα ενόργανη πολύ μικρή σε νηπιακή ηλικία. Μετά έκανα μπάσκετ και μετά κάπου στα 14, 15 σταμάτησα να παίζω και handball που ήμουνα και σε μία ομάδα. Μου άρεσε και αγαπούσα πάρα πολύ τον αθλητισμό αλλά ούτε τα κιλά με βοηθούσαν να είμαι καλή σε αυτό, ούτε και το μυαλό μου λογικά. Γιατί νομίζω ότι είναι το πρώτο που χρειάζεται κάποιος για να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Παρόλα αυτά πάντα μου άρεσε από μικρή. Έκλεινα τα μάτια και με φανταζόμουνα να είμαι πάρα πολύ με τα σπορ που ασχολούμουν. Όμως, δεν ήμουνα ποτέ καλή. Κάπου εκεί στα 15 μπαίνουμε και στην εφηβεία όπου λίγο, πολύ όλοι σταματάμε τον αθλητισμό, αρχίζουμε άλλα πράγματα τύπου τσιγάρα, καφέδες και τα λοιπά. Σταματάω την επαφή μου και κάπου στα 20 όταν έρχομαι Λάρισα για σπουδές ασχολούμαι με το καράτε για κάνα δύο χρόνια. Μου άρεσε πάρα πολύ, ασχολήθηκα πάρα πολύ θερμά αλλά όχι για πολύ. Το άφησα το καράτε και από τότε δεν έχω επαφή με τον αθλητισμό παρά μόνο ότι βγαίνω και περπατάω -έχουμε εδώ παραποτάμια στον Πηνειό έτσι μία πολύ ωραία διαδρομή- και έβγαινα και περπατούσα εκεί. Συνέχισα να έχω κιλά σε όλα τα χρόνια της ηλικίας μου εκτός από πολύ λίγες φορές που έτσι έχανα κάποια και τα λοιπά, και δεν είχα -η αλήθεια είναι- καμία σκέψη να ασχοληθώ με τον αθλητισμό μέχρι πριν περίπου πέντε χρόνια που αποφασίζω για προσωπικούς λόγους -έτσι με θύμωσε μία προσωπική έτσι ιστορία- αποφασίζω να αλλάξω -να το πω έτσι σε εισαγωγικά- με εξωτερικά καταρχήν και αφαιρώντας από πάνω μου κάποια κιλά τα οποία δεν χρειάζομαι και δεν μου άρεσαν και στο σώμα μου και δε μου άρεσαν και στην εικόνα μου. Και πραγματικά αρχίζω μία διαδικασία στην οποία προσπαθώ να αφαιρέσω κάποια κιλά από πάνω μου και αισθάνομαι ότι θα με βοηθήσει πάρα πολύ ο αθλητισμός και σκέφτομαι με τι άθλημα θα ήθελα να ασχοληθώ. Σκεφτόμουνα πάρα πολύ έντονα ένα ομαδικό άθλημα ότι θέλω να βρεθώ ξανά σε ομάδα αλλά τελικά δεν κατάλαβα τι και πώς ασχολήθηκα με το τένις, το οποίο λάτρεψα αυτό το άθλημα που σας είπα και πριν και εξακολουθώ να το αγαπάω πάρα πολύ, και θεωρώ ότι είναι ένα πάρα πολύ καλό άθλημα και για το μυαλό και για το σώμα. Πραγματικά παίζω πάρα πολύ τένις και στην προσπάθειά μου για να γίνω καλύτερη στο τένις αρχίζω το τρέξιμο για να δυναμώσουν τα πόδια μου και... κάπως έτσι μπλέκω σιγά, σιγά και με το τρέξιμο. Συγχρόνως στη ζωή μου χτυπάει κάποιο καμπανάκι προφανώς λόγω ηλικίας που αρχίζει να μου ζητάει η φύση να έρθω πιο κοντά της, το οποίο δεν μπορούσα να το εξηγήσω τόσο καλά. Το μόνο που καταλάβαινα είναι ότι όταν ερχόμουν στη Δράμα Άρη ήθελα να παίρνω το χλοοκοπτικό του μπαμπά μου και να καθαρίζω το κτηματάκι του εκεί από όλα τα χόρτα. Και μου άρεσε τόσο πολύ που έβγαινα και καθάρισα μέχρι έξω και τα ξένα χωράφια. Αυτό με ηρεμούσε πάρα πολύ και κατάλαβα ότι αυτό που ζητάει το μυαλό μου είναι η επαφή με τη φύση. Μία φίλη μου -πολύ καλή μου φίλη η Μαρία- που είναι σχεδόν αδερφή μου, δεν έχουμε μόνο το ίδιο αίμα, πήγαινε παλιότερα στα βουνά και άρχισε να μου μιλάει με πολλή αγάπη για τα βουνά. Συγχρόνως εκείνη την εποχή και σε ένα άλλο -αν θέλεις να το πω άθλημα- δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι διαλογισμός σε κίνηση. Έκανα Tai Chi, όπου ένας κύριος που ήμασταν μαζί -ήταν πρόεδρος στον ορειβατικό σύλλογο- που ανήκω σήμερα. Μου λεγε: «Έλα στα βουνά, έλα στα βουνά», «Ντρέπομαι, δεν μπορώ να έρθω, καπνίζω, πώς θα έρθω, δε θα έχω ανάσες». «Έλα» μου λέει, «δεν πειράζει και άλλοι καπνίζουν» και τα λοιπά, και μπαίνει στο μυαλό μου λοιπόν με όλα αυτά τα περιστατικά το βουνό. Και κάπως έτσι ξεκινάω να πηγαίνω λοιπόν την πρώτη φορά στο βουνό. Για καλή μου τύχη με προστατέψουν πάρα πολύ και μου είπανε: «Μην έρθεις σε αυτή την πορεία που θα πάμε τώρα, είναι πολύ σκληρή, θα καείς, έλα στην επόμενη, να το πας σιγά, σιγά». Πράγματι μου δώσανε πάρα πολύ καλές συμβουλές και τους ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό και ήταν πάρα πολύ χρήσιμο. Και κάπως έτσι Άρη ξεκίνησα την πρώτη μου ανάβαση τα βουνά. Εννοείται ότι ήθελα να κλαίω, εννοείται ότι ήθελα να πάω στην άκρη να κρυφτώ και να πω: «Φέρτε ένα ελικόπετρο να με πάρει». Και εννοείται όταν γύρισα στο σπίτι μου δεν έβλεπα μπροστά μου από την κούραση. Την επόμενη Κυριακή ξαναπάω και το βράδυ όταν έπεσα για ύπνο περπατούσα και άκουγα tα φύλλα που πατούσα όταν πηγαίναμε στην πορεία και έβλεπα τα παπούτσια μου σε ένα ύπνο ξύπνιο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς πώς ήταν. Πάντως ήταν ένα φοβερό συναίσθημα και κατάλαβα πόσο μου άρεσε να βρίσκομαι μέσα στη φύση και να είναι καθαρά τα αυτιά μου, τα μάτια μου, τα πνευμόνια μου. Έτσι λοιπόν και σιγά, σιγά αρχίζω να μειώνω το τσιγάρο γιατί ήθελα να γίνω καλύτερη και στο βουνό, άρχισα να δυναμώνω τα πόδια μου, άρχισα να πηγαίνω συνέχεια στο βουνό. Και κάποια ήταν -δεν υπήρχε- Κυριακή που να μην πήγαινω στο βουνό. Ήταν μόνο όταν είχα κάποιον αγώνα στο τρέξιμο δεν πήγαινα. Και έτσι βρέθηκα να προσπαθώ κάποια στιγμή να ανέβω στον Όλυμπο. Δεν τα κατάφερα. Είχα μία τραυματική εμπειρία την πρώτη φορά, έμεινα στα μισά, σταματάω στο καταφύγιο, στη μέση. Με χτύπησε και η μέση μου. Οπότε, πονούσα πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη μου λοιπόν απόπειρα έτσι στον Όλυμπο να ανέβω που το έχουμε όλοι οι ορειβάτες αυτό το βουνό σαν κάτι μεγάλο. Οπότε, τελικά ο Όλυμπος έγινε μία πολύ ωραία προπόνηση. Κάπως έτσι λοιπόν άρχισα να βρίσκομαι στα βουνά. Η πρώτη φορά που ανεβήκαμε με μία παρέα από την ορειβατική ομάδα στην υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου -ναι- η πρώτη φορά που ανεβήκαμε ήταν πάρα πολύ όμορφη και πάρα πολύ συγκινητική. Αυτό έγινε γύρω στον ένα χρόνο μετά αφού άρχισα το βουνό. Περίπου ένα χρόνο. Μιλάμε για ενάμιση χρόνο πριν από τώρα [00:10:00]που μιλάμε. Όπου [Δ.Α] σου δημιουργεί αρκετό φόβο, έχει κλίση σαρανταπέντε μοίρες, είναι αρκετά επικίνδυνα, να μη λέμε χαζά. Αλλά με την κατάλληλη προσοχή πάνε όλα καλά. Οπότε, ανεβαίνουμε στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας και νιώθω πραγματικά υπέροχα, υπέροχα. Νιώθω ότι έχω -ότι μπορώ- να κάνω πλέον τα πάντα, ότι είμαι πολύ δυνατή, ότι είναι υπέροχο συναίσθημα να είσαι τόσο λίγο καιρό στο βουνό και να φτάνεις στο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας που ήξερα ότι πολύ συνορειβάτες μου που κάνοντας και δέκα χρόνια βουνό δεν είχαν καταφέρει να ανέβουνε. Θέλει λίγο -η αλήθεια είναι- να μην το πάρεις στα σοβαρά, γιατί αν σκεφτείς σοβαρά φοβάσαι. Δε πας.

Λοιπόν, οπότε δύο μέρες μετά αφού έχουμε κατέβει, πηγαίνουμε για μία μπύρα και σουβλάκια να γιορτάσουμε την ανάβαση μας, γιατί πολλά από τα μέλη της ομάδας -ήμασταν γύρω στα δέκα άτομα- πηγαίναμε για πρώτη φορά. Στα σουβλάκια λοιπόν λέω: «Παιδιά, ποιός είναι ο επόμενος στόχος» και κοιταζόμαστε όλοι γύρω, γύρω. Έχει και μία -στα Βαλκάνια- εδώ η υψηλότερη κορυφή που έχει πάρα πολύ λίγα μέτρα διαφορά με το Μύτικα, τη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας Οπότε, λέμε: «Δεν πάμε μία Αφρική;» Ένας φίλος μας πηγαίνει για φιλανθρωπικούς σκοπούς στην Αφρική τα τελευταία χρόνια -πήγαινε- όποτε το είχε στο μυαλό του και αποφασίζουμε να πάμε στο Κιλιμάντζαρο. Να το δρομολογήσουμε τέλος πάντων. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για αυτό, μπαίνω μπροστά, έχω αποφασίσει να οργανώσω την όλη αντικατάσταση και τα λοιπά. Τους παίρνω όλους τετραδιάκια, να κρατάμε τις σημειώσεις μας, να έχουμε όλοι το ίδιο τετράδιο, τι θα χρειαζόμαστε να γράφουμε και τα λοιπά. Και κάπου εκεί έρχεται σιγά, σιγά ο covid. Ο covid αρχίζει να χαλάει τα όνειρα πολλών ανθρώπων όπως και τα δικά μας μέσα στην όλη ιστορία. Και σιγά, σιγά αρχίζουν όλοι να κάνουν πίσω και λένε: «Νατάσα άστο. Θα το κάνουμε μετά τον covid δεν είναι κατάλληλη στιγμή, δεν θα μπορούμε, τα εμβόλια, με το ένα, με το άλλο, έχει πολλή φασαρία» και πραγματικά το αφήνουμε. Αλλά εγώ με μεγάλη στεναχώρια γιατί δεν μου έφτανε. Ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω. Μπαίνει ο covid για τα καλά μέσα στη ζωή μας. Τις Κυριακές προσπαθούμε κρυφά με τους συνορειβάτες να κάνουμε διαδρομές. Και ζητούσαμε το πιο όμορφο πράγμα. Απλά να βρεθούμε στη φύση και να πάρουμε οξυγόνο. Τέλος πάντων, με τα πολλά κάποια στιγμή ενώ υπάρχει ο covid και ζούμε όλοι αυτό το στρες που ζούμε, χαλάνε τα όνειρα όλων μας, αρχίζουμε όλοι να έχουμε φοβερό φόβο για το άγνωστο. Όλα αυτά που νιώθουμε όλοι τα ίδια λίγο, πολύ. Εκεί για καλή και για κακή μου τύχη συγχρόνως στις 3 Μαρτίου του ‘21 -τώρα πριν- [Δ.Α]-

Νατάσα, δε σε άκουσα. Μου είπες «Στις 3 Μαρτίου του ‘21»-

Του ‘21 μας κάνει έναν πολύ δυνατό σεισμό στη Λάρισα. Εντάξει, πραγματικά και τώρα έτσι το σκέφτομαι και θυμάμαι τον θόρυβο που έκανε και τα πράγματα που πέφτανε και το πώς ένιωσα εκείνη την ημέρα. Ήταν πάρα πολύ άσχημο συναίσθημα και για τέσσερις, πέντε μέρες τις επόμενες μέρες μας κουνούσε συνέχεια. Θυμάμαι ότι λέγαμε o ένας στον άλλον ότι είχαμε να κάνουμε τέσσερις μέρες μπάνιο γιατί φοβόμασταν να μπούμε στο μπάνιο μήπως χρειαστεί να βγούμε να τρέξουμε. Εγώ κοιμόμουν με το κράνος του ποδηλάτου διπλά όσοι κοιμόμασταν για το οποίο με κοροϊδεύουν ακόμα οι φίλοι μου. Είχε πλάκα πραγματικά αλλά ήμουν σε ετοιμότητα. Γενικά, δεν ήταν και τα πιο -η πιο- ωραία εβδομάδα που έχω ζήσει στη ζωή μου. Κοιμόμασταν όλο σε σπίτια φίλων που ήταν σε ισόγειο. Μέσα στο αυτοκίνητο είχαμε κουβέρτες, sleeping bag, αντίσκηνα, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Και εκείνες τις ημέρες θύμωσα πάρα πολύ γιατί είχα την πίεση μέσα από τον covid, γίνεται και αυτό με τους σεισμούς και λέω στον εαυτό μου ότι: «Νατάσα, αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να ζήσεις εμπειρίες παραπάνω». Να σας πω την αλήθεια, ετοιμαζόμουν να κάνω μία ανακαίνιση στο μπάνιο μου και λέω: «δεν θα κάνεις την ανακαίνιση» παρόλο που είναι και η δουλειά μου αυτή. Λέω: «Δεν θα κάνεις την ανακαίνιση, τα πλακάκια είναι εκεί, μπορούν να περιμένουν. Θα την κάνεις αργότερα. Δες πως θα ζήσεις εμπειρίες και εμπειρίες που δεν είναι εύκολο να ζήσει κάποιος. Εμπειρίες που θα καταγραφούν για τα καλά στο μυαλό σου. Στο φόβο μου μέσα κιόλας μην ξαναπιάσω κάνα τσιγάρο μέσα στο άγχος, γιατί -να σας πω την αλήθεια- είχα τόσο στρεσαριστεί με τον covid και με τους σεισμούς που κοίταζα τους άλλους να καπνίζουν -εγώ ήμουν πολύ φρέσκα στο ότι είχα κόψει το τσιγάρο- και ήμουν έτοιμη να αρπάξω τσιγάρο και λέω: «Να βάλεις ένα πολύ καλό στόχο στο κεφάλι σου ώστε να μην καπνίσεις και να είναι σημαντικός».

Και μέσα -δηλαδή- 3 Μαρτίου έγινε ο σεισμός, 10 Μαρτίου -θυμάμαι που ήταν η μέρα των γενεθλίων μου, το θυμάμαι χαρακτηριστικά- ήμουν με δύο φίλες, πήγαμε σε ένα βουνό για μία μικρή προπόνηση -έτσι- εδώ σε ένα κοντινό βουνό και τους ανακοίνωσα τι σκέφτομαι να κάνω, που σκέφτομαι να πάω και πώς σκέφτομαι να το στήσω. Και πραγματικά παρόλο που τα κορίτσια με κοίταζαν πάρα πολύ περίεργα -δηλαδή ήταν πραγματικά πολύ περίεργο- για έναν άνθρωπο που κάνει δυόμιση χρόνια βουνό να λέει: «Θα πάω στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης», ήταν πραγματικά πολύ περίεργο. Με κοίταζαν πολύ περίεργα, έκανα ότι δεν καταλαβαίνω ότι με κοιτάνε περίεργα και συνέχισα να τους διηγούμαι τον τρόπο που σκέφτομαι ότι θα το οργανώσω και θα το κάνω. Ήταν και η πρώτη φορά που άρχισα να το λέω έξω από τον εαυτό μου. Και άρχισα να με ακούω. Όταν άρχισα να με ακούω κατάλαβα πόσο καλά ήταν ήδη δομημένο στο κεφάλι μου. Είχα σοκαριστεί με το πόσο καλά το είχα οργανώσει. Και λόγω της δουλειάς μου βέβαια είμαι πολύ οργανωτική και έχω μάθει να τα βάζω στη σειρά τα πράγματα, αλλά σε αυτό με βοήθησε και πάρα πολύ το βουνό ξέροντας ότι βήμα, βήμα θα καταφέρω να φτάσω κάπου. Αρχίζω λοιπόν δειλά-δειλά να οργανώνω, παίρνω στον Έλληνα αρχηγό που οργάνωνε την αποστολή, μιλάω μαζί του, τον ρωτάω: «Τι χρειάζεται για να το κάνω;» Μου λέει κάποια πράγματα και αποφασίζω να το κάνω. Παίρνω τους γονείς μου και τους λέω: «Εγώ θα πάω στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης», και γελάμε λίγο όλοι. Κανένας μας δεν το έχει πάρει και πάρα πολύ σοβαρά. Και εκεί Άρη ξεκινάει η μέρα της ανάβασης. Η νύχτα της ανάβασης είναι βασικά γιατί νύχτα περπατάμε για να φτάσουμε η οποία ήταν 18 Αυγούστου του ‘21 αλλά για μένα ξεκίνησε αρχές Μαρτίου. Και εγώ ανέβαινα επί έξι μήνες κάθε μέρα την κορυφή του Ελμπρούς, παρόλο που για όλων των υπόλοιπων των ανθρώπων τα μάτια αυτό έγινε μία μέρα στις 18 Αυγούστου. Για μένα γινόταν κάθε μέρα. Πριν λοιπόν έρθει η μέρα που θα ξεκινούσαμε να φτάσουμε -να προσπαθήσουμε να φτάσουμε -στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης φανταζόμουνα ότι είχα να ανέβω πολλές άλλες κορυφές τις οποίες δεν τις ήξερα. Δηλαδή μία κορυφή για μένα ήταν η προπόνηση. Ήταν πολύ σημαντικό ότι έπρεπε να δυναμώσω το σώμα μου. Το βουνό δεν ξέρει αν εσύ είσαι δυναμωμένος ή όχι, δεν ξέρει αν είσαι προπονημένος ή όχι, δεν τον νοιάζει αν εσύ κάπνιζες πιο πριν, ούτε αν έχεις καλούς μύες στα πόδια και καλή μέση. Συνεπάγεται, πήγα και βρήκα έναν πάρα πολύ καλό προπονητή, είχαμε φοβερή χημεία. Την ημέρα που πήγα να τον βρω και να του πω ότι θέλω να κάνω νομίζω ότι έκλαιγαν τα μάτια μου από πίσω γιατί έλεγα: «Τι κάνεις, πού πας;» Δηλαδή πλέον έπαιρνε το δρόμο του όλο. Οπότε, καταλάβαινα ότι πάω να το κάνω και έλεγα στον εαυτό μου μέσα μου: «Είσαι τρελή, είσαι τρελή όμως! Είσαι άπειρη, είσαι, είσαι τρελή, αλλά κάντο». Πήγα λοιπόν βρήκα τον προπονητή, είχαμε φοβερή χημεία, έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά πάνω μου, το καταλάβαινα τόσο καλά την ημέρα της κορυφής. Θα σας πω ότι δεν ήταν εύκολο. Οι προπονήσεις μου ήτανε πάρα πολύ σκληρές. Έπαιζα και τένις τότε και έτρεχα. Ναι. Έκανα, έκανα δυο φορές την εβδομάδα τένις και την ημέρα που έπαιζα τένις έκανα και τρέξιμο. Και στο τένις συνέχισα να πηγαίνω γιατί ήθελα να κάνω αθλητισμό και να γελάω και να χαίρομαι. Στο τένις περνάω πολύ καλά. Και στο βουνό περνάω πάρα πολύ καλά. Στις προπονήσεις περνούσα πολύ δύσκολα γιατί κάναμε ενδυνάμωση κάποιες μέρες, κάναμε διαλειμματικές κάποιες άλλες μέρες. Δηλαδή βοηθούσαμε τα πνευμόνια και την καρδιά για να ξεκουράζονται πιο γρήγορα. Αντοχή. Και αυτά για το δικό μου το σώμα δεν ήταν γνώριμα. Συνεπάγεται ότι έξι μήνες Άρη εγώ δεν θυμάμαι να ξύπνησα ένα πρωί και να μην πονούσαν τα πόδια μου όπως συμβαίνει και τώρα -να σου πω την αλήθεια- γιατί πάλι ετοιμάζομαι για μία αποστολή. Το οποίο είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι να μάθεις διαχειρίζεσαι τον πόνο. Σε κανέναν δεν αρέσει με το που ξυπνάει να νιώθει πόνο. Ήμουνα τσακισμένη, διαλυμένη, πραγματικά. Ωστόσο καταλάβαινα ότι πονάω γιατί γίνεται δουλειά στο σώμα μου και πραγματικά γινόταν. Ωστόσο, αυτό είναι ένα σημείο που νομίζω ότι θέλει δύναμη σε ένα μυαλό να νιώθεις ότι -να μπορείς- διαχειριστείς τον πόνο βασικά. Αυτό. Να ξέρεις ότι πονάς γιατί θέλεις να πετύχεις κάτι ψηλό. Άμα θες να πας ψηλά, πρέπει να δουλέψεις καλά. Δεν -έτσι- δηλαδή πρέπει να κάνεις σωστή δουλειά. Και πραγματικά έτσι έκανα. Ήταν και πολύ εμψυχωτικός ο προπονητής μου, πάρα πολύ εμψυχωτικός. Είχαμε πραγματικά πολύ καλή χημεία. Ένας άνθρωπος βαλκανιονίκης, ο οποίος ήξερε πάρα πολύ καλά που να με αφήσει να ησυχάσω, που να μου δώσει δύναμη, που να με πιέσει, πώς να με πιέσει, έχει πολύ χιούμορ και με βοηθούσε πολύ. Και μάλιστα δεν θα ξεχάσω μία μέρα -και έγινε μόνο μία μέρα αυτό σε έξι μήνες- που πάω και του λέω: «Δεν ξέρω γιατί ήρθα σήμερα. Εγώ δεν θέλω σήμερα να κάνω προπόνηση». Και μου λέει: «Μακάρι να είχα να σε κεράσω μία μπύρα τώρα και να κάτσεις απλά να τα πούμε. Είναι κομμάτι της διαδικασίας. Κάτσε και άραξε». Και πραγματικά εκείνη τη μέρα ήμουνα στο στάδιο -κάνω προπόνηση στο στάδιο στο Αλκαζάρ -έκανα προπόνηση- έκανα -καθόμουν σε καρέκλα και κοιτούσα τους άλλους να κάνουν προπόνηση, και ήταν πραγματικά αυτό ένα ωραίο διάλειμμα για το μυαλό μου. Οπότε -που λες Άρη- μία πολύ -έτσι- σημαντική κορυφή είναι οι προπονήσεις. Εκεί αν μη τι άλλο εκπαιδεύεις και το μυαλό σου να μη μάθεις να τα παρατάς. Αν μάθεις να τα παρατάς στην προπόνηση θα τα παρατήσεις και στο βουνό. Και έτσι θεωρώ ότι είναι από τις πιο σημαντικές κορυφές που ξεκινάς να ανεβαίνεις. Συγχρόνως με αυτό, πήγα και σε μία που με βοήθησε πάρα πολύ στη διατροφή μου. Αυτοί οι δύο οι άνθρωποι -ο προπονητής και η διατροφολόγος- ήταν η ομάδα που νομίζω και ανέβηκα μαζί τους εκατό τα εκατό. Με αυτά τα δύο παιδιά. Επίσης ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο στην όλη διαδικασία, ήθελε να με μάθει να τρώω σωστά, να μαθαίνω πώς λειτουργεί το σώμα μου, σε τι θα με βοηθήσει κάθε τροφή, πώς θα βοηθήσει και το μυαλό μου. Και εγώ -να σας πω την αλήθεια- με αυτούς τους δύο ανθρώπους κατάλαβα ότι θα μπορούσα αν [00:20:00]από μικρή ήμουνα αθλήτρια να γίνω πρωταθλήτρια. Τι εννοώ, μεταξύ αστείου και σοβαρού. Είμαι στρατιώτης. Πραγματικά, δηλαδή αν πω κάτι θα κάνω, είμαι τόσο υπάκουη, και με το παραπάνω. Δηλαδή μου έλεγε έξι σετ ο Κωνσταντίνος, δέκα η Νατάσα. Μού 'λεγε η Ελένη αυτό, τόση συνέπεια η Νατάσα. [Δ.Α]

Νατάσα, δε σε άκουσα. Μου είπες -είπες- «τόση συνέπεια»-

Eίχα φοβερή συνέπεια σε ό,τι μου λέγανε. Ήμουνα καλύτερη και από ό,τι μου λέγανε, και είχαμε καταφέρει με τα δύο αυτά παιδιά και τη συνεργασία να χάσω μέσα σε ένα μήνα, τρία κιλά λίπους και να βάλω δυόμιση κιλά μύες. Ήτανε -είχαν- ξαφνιαστεί και οι δύο που το πετύχαμε σε ούτε μήνα, ούτε μήνα το πετύχαμε αυτό. Οπότε, αυτές ήτανε δύο σημαντικές κορυφές που μου άλλαξαν πάρα πολύ και τη ζωή και τη συνήθεια. Δηλαδή ήμουν ένας άνθρωπος που ξυπνούσε πάντα, έκανε καφέ και έστριβε τσιγάρο με τη μία. Και ξαφνικά ήμουν ένας άνθρωπος που ξυπνάει και κάνει διακόσιους κοιλιακούς και διακόσιους ραχιαίους με το που ανοίγει το μάτι. Αυτό έπρεπε να κάνω κιόλας αν ήθελα να φτάσω εκεί πάνω ή έστω λίγο λιγότερο. Αλλά επέλεξα να κάνω αυτό. Μία άλλη τρίτη πολύ σημαντική κορυφή Άρη για τέτοιες καταστάσεις θεωρώ είναι το μυαλό. Οπότε, είχα φροντίσει είχα πάει σε ένα φωτογραφείο, τύπωσα πολλές φωτογραφίες της κορυφής. Η κορυφή του Ελμπρούς είναι δύο κορυφαίες, η ανατολική και δυτική, και μοιάζουν σαν δυο γυναικεία στήθη. Έτσι τις χαρακτηρίζουν, και πραγματικά μοιάζουνε. Οπότε, είχα βγάλει φωτογραφίες την κορυφή και είχα σε διάφορα σημεία που κοίταζε το μάτι μου. Ας πούμε δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή μου, στις οθόνες του υπολογιστή μου, στο κινητό μου, στο ψυγείο μου. Είχα πάντου φωτογραφίες από την κορυφή του Ελμπρούς. Αυτό βοηθούσε πάρα πολύ το μυαλό μου να κοιτάει το στόχο μου. Απλά και μόνο αυτό. Εκεί θέλω να πάω; Εκεί κοιτούσα. Με είχε βοηθήσει πάρα πολύ και η διακόσμηση σε αυτό να δημιουργώ εικόνες. Δηλαδή εγώ κάθε βράδυ όταν έπεφτα για ύπνο έβλεπα βίντεο που ουσιαστικά -έβλεπα- άλλους ανθρώπους να ανεβαίνουν στο Ελμπρούς. Οπότε, έκατσα έκανα εικόνα -οπότε, έκατσα έκανα εικόνα- πώς είναι να ανεβαίνω πάνω. Το ίδιο συμβαίνει και στη δουλειά μου. Δηλαδή έπρεπε να τροφοδοτήσω τη φαντασία μου και να καταγραφεί στο μυαλό μου ότι εγώ εκεί πάνω ανεβαίνω, θα ανέβω. Αυτό λοιπόν και φρόντισα να κάνω. Τάιζα πάρα πολύ το μυαλό μου και το εκπαίδευα. Kαι υπάρχουν πάρα πολλά μικρόβια που έχεις να αντιμετωπίσεις στην όλη ιστορία. Δεν σας κρύβω ότι υπήρχαν πολλά βράδια που δεν κοιμήθηκα, γιατί σκεφτόμουνα ότι μήπως δε τα καταφέρω, μήπως είμαι αδύναμη, μήπως -πολλά, πολλά- δεν ξέρω καλά το σπορ. Είμαι πολύ λίγο χρόνο σε αυτό το άθλημα. Δεν έχω αρκετή εμπειρία. Έχω ίσως περιττά κιλά. Όχι ίσως. Έχω. Δε γνωρίζω τους κατάλληλους ανθρώπους, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Ότι θα αφιερώσω σε αυτήν την αποστολή αν θέλω να πετύχω όλη μου την ενέργεια, όλο μου το χρόνο και όλα μου τα χρήματα. Υπήρχαν λοιπόν κάποια τέτοια μικρόβια τα οποία ήταν εσωτερικά και έπρεπε να καταπολεμήσω. Νομίζω ότι γύρω στις πέντε με έξι φορές μόνο δεν ανέβηκα μέσα στους έξι μήνες. Δηλαδή, κάποια βράδια είπα: «δεν μπορείς Νατάσα να πας να το κάνεις, είναι πάρα πολύ σκληρό». Σε αυτό με επηρέασαν πάρα πολύ και κάποια βίντεο που είχα δει. Σίγουρα εμπνεύστηκα από πολλούς ανθρώπους αλλά είχα πληροφορίες για κάποιους πολύ καλούς αθλητές που δεν κατάφεραν να ανέβουν επάνω και λέω: «Δεν κατάφερε να ανέβει αυτός που τον ξέρω, [Δ.Α.] τον γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο και θα ανέβω εγώ;». Αυτό λοιπόν με αποθάρρυνε κάποιες φορές και με αποθάρρυνε όταν πάρα πολλοί στο βίντεο έλεγαν: «Είναι τα πιο σκληρό πράγμα που έχω κάνει, είναι το πιο σκληρό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου». Και πραγματικά είναι σκληρό. Δεν λέω ότι πας με τα χέρια στην τσέπη. Αλλά, τέλος πάντων κάποια τέτοια θέματα με φόβιζαν. Πολύ κόπο νομίζω ότι θέλει να αντιμετωπίσεις και τα εξωτερικά μικρόβια. Τα βλέμματα των ανθρώπων. Εμένα πολύ λίγοι άνθρωποι μου είπανε face to face ότι: «Πού πας -έτσι- ρε γατάκι» να το πω έτσι. Αλλά το βλέμμα όλων σχεδόν μου το έλεγε. Υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι που με πίστεψαν πραγματικά ότι θα τα καταφέρω ή τουλάχιστον αυτό μου έδειξαν. Οι πιο πολλοί -ακόμα και κάποιοι φίλοι μου- με κοίταζαν περίεργα, οι οποίοι μπορεί να φοβόταν ότι θα στεναχωρηθώ με την αποτυχία, αλλά σίγουρα δεν ήταν και ό,τι πιο γνώριμο σε έναν μία νέα γυναίκα, δύο με δυόμισι χρόνια στο βουνό να ανέβει -να προσπαθήσει- να ανέβει στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης. Αυτά λοιπόν τα μικρόβια πράγματι μου ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Έπρεπε να καταλάβω ότι αυτό το «Δεν μπορώ» που μου λέγανε τα μάτια τους, δεν αφορούσε εμένα αλλά ίσως τον ίδιο τους τον εαυτό. Δηλαδή, τη δυσκολία του να προσπαθήσουν να πάνε. Όπως και να χει γενικά προσπαθούσα να το αντιμετωπίσω και να το απομακρύνω -να κάνω- ότι δε το βλέπω. Το έβλεπα αλλά να κάνω ότι δεν το βλέπω. Ωστόσο, συνέχισα να προσπαθώ για να τροφοδοτήσω το μυαλό μου να εμπνέομαι από αθλητές. Ήμουνα πάρα πολύ τυχερή γιατί και πριν φύγω για τη Ρωσία είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες -ήταν αυτή η χρονιά- που είναι η αγαπημένη μου εκδήλωση αυτή του αθλητισμού. Με συγκινεί πάρα πολύ. [Δ.Α]-

Νατάσα, σε έχασα λίγο-

Ναι, ναι, ναι.

Μου είπες: «Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες»-

Μετά του Ολυμπιακούς Αγώνες μετά εγώ έφευγα για τη Ρωσία. Οπότε, πριν φύγω είχα τη χαρά να δω -έτσι- αυτό το υπέροχο αθλητικό γεγονός που το αγαπάω πάρα πολύ και είναι ένα από τα όνειρά μου να βρεθώ ως θεατής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο οποίο -στο οποίο- έπαιρνα πάρα πολλή έμπνευση από τη δύναμη των παιδιών αυτών. Ακόμα και τώρα δηλαδή αν μου δείξεις απλά το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων κλαίω. Και κλαίω με την έννοια ότι ο αθλητισμός με συγκινεί και με τις δύο έννοιες. Και συγκινεί και κινεί αλλά και με συγκινεί, με κάνει να κλαίω πραγματικά. Είναι για μένα ο αθλητισμός μία προσπάθεια του ανθρώπου να αλλάξει, να γίνει καλύτερος, να ξεπεράσει τα όρια του και είναι εμφανής. Δηλαδή αν θέλω να γίνω καλύτερος χαρακτήρας δεν φαίνεται, αλλά είναι το εμφανές που μπορώ να δω και ένα να αντιληφθώ εύκολα. Οπότε, με βοήθησε πάρα πολύ ότι είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες πριν. Ωστόσο, κοιτούσα να βρω και ανθρώπους άλλους που να με ενέπνεαν και να τους παρακολουθώ, να διαβάσω και να ενημερώνομαι για αυτούς. Όχι και μόνο αθλητές. Ανθρώπους που προσπαθούσαν κάτι και το πέτυχαν. Δεν με ένοιαζε δηλαδή. Μπορεί να ήταν μία γυναίκα που ήταν στη Μικρά Ασία και κατάφερε να φτάσει στην Ελλάδα ζωντανή. Αυτό για μένα όμως ήταν έμπνευση. Δεν με ενδιέφερε τι ήταν. Απλά έψαχνα έμπνευση και ανθρώπους που πάλεψαν κάτι και το κατάφεραν. Και να σας πω και την αλήθεια, δεν ξέρω αν είναι ηλικιακό το θέμα, αν είμαι σε μία φάση που περνάω κρίση, κάτι, αλλά εγώ ήθελα πάρα πολύ να αλλάξω. Και είδα μία ευκαιρία μέσα σε όλο αυτό να ξανά συστηθώ στον εαυτό μου ότι εγώ ήθελα πια να είμαι αυτή που θέλω να είμαι, όχι αυτή που έγινα από συνθήκες κοινωνικές, οικογενειακές, οτιδήποτε, της χώρας μας, οτιδήποτε.Και ήθελα να ξανασυστηθώ στον εαυτό μου. Άρα, έπρεπε να σταματήσω τις δικαιολογίες. Δεν μπορώ, δεν ξέρω, δεν θέλω, δεν έχω λεφτά. Αυτό το λένε πάρα πολλοί. Για ό,τι θέλουμε βρίσκουμε τελικά μία χαρά τα λεφτά. Και δεν ήθελα να σκοτώνω πια τα όνειρά μου, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Και ήθελα να εθιστώ πολύ περισσότερο στη ζωή. Ήθελα να κόψω εθισμούς τύπου τσιγάρα, καφέδες, αλκοόλ και τα λοιπά, και να εθιστώ σε αυτό που λέμε ζωή. Αυτός ήταν ο τρόπος που εγώ βρήκα να το κάνω και δεν σημαίνει ότι είναι σωστός, δεν σημαίνει ότι είναι όμορφος, δεν σημαίνει ότι είναι υγιής, δεν σημαίνει τίποτα. Είναι απλά ο δικός μου. Αυτό είναι και το μόνο που μπορώ να πω. Τώρα έτσι να σας πω και την αλήθεια προσωπικά πώς το βιώνω, εγώ στην Αφρική είχα βάλει ένα πολύ, πολύ δυνατό προσωπικό στόχο ήθελα να κάνω μία εσωτερική αλλαγή που ήταν πάρα πολύ δύσκολη, και έλεγα ότι: «Οι έξι μήνες προπονήσης για να δυναμώσουν τα πόδια σου, θα δυναμώσει και το μυαλό σου κυρία μου και όταν θα φτάσεις εκεί πάνω θα γυρίσεις πίσω άλλος άνθρωπος». Bέβαια, θες δεν θες άλλος άνθρωπος γυρνάς. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που ξεκινάει για την πιο χαμηλή κορυφή -δεν μας νοιάζει πού είναι- ας είναι το πιο μικρό σημείο, πιο χαμηλό σημείο, δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσει ίδιος. Κάτι μέσα του πάντα έχει αλλάξει. Θες από τη φύση, θες από το μυαλό. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Εγώ πάντως ήθελα να γυρίσω αλλιώς και αυτό που έμαθα να κάνω και σε αυτή την κορυφή αλλά και στη ζωή μου είναι να κοιτάω την κορυφή και να λέω: «Εκεί είναι να φτάσεις», και ευτυχώς μακάρι να κάνει καλό καιρό πάντα και να τη κοιτάμε. Και κάτι τέτοιο κάνω και στον εαυτό μου. Δηλαδή δημιουργώ μία εικόνα ή εσωτερική ή εξωτερική και λέω: «Έτσι θέλω να γίνεις. Νατάσα βήμα, βήμα θα γίνεις και δεν χρειάζεται από τη μία μέρα στην άλλη». Αυτή, λοιπόν, ήταν μία άλλη κορυφή Άρη. Μία ακόμα -έτσι- κορυφή σημαντική ήταν η γνώση και η πληροφορία. Δηλαδή έπρεπε να γνωρίσω πράγματα για το βουνό, να το μελετήσω όσο μπορούσα, τα Αγγλικά μου δεν είναι καλά. Αυτά που μπορούσα να μάθω ήταν σχετικά περιορισμένα. Οι άνθρωποι που έχουν πάει εκεί ήτανε πάρα πολύ λίγοι. Οπότε, για να βρεις να ρωτήσεις να μάθεις δεν υπάρχει αρκετά μεγάλο κοινό. Βρήκα κάποιους ανθρώπους στο ίντερνετ, μίλησα μαζί τους. Κάποιοι ήταν και πάρα, πάρα πολύ βοηθητικοί. Ειδικά μία γυναίκα που είναι πολύ γνωστή ορειβάτης με βοήθησε πάρα πολύ, και καταρχήν ψυχολογικά γιατί ήταν γυναίκα και μου είπε τι να φορέσω, τι να φάω, τι να προσέξω, τι να σκεφτώ. Φοβερή! Ήταν τόσο βοηθητική και ακόμα έχουμε επαφές. Τη θαυμάζω πάρα πολύ. Και ουσιαστικά έπρεπε να μελετήσω τι θα συμβεί στο σώμα μου από τη στιγμή που ζω στα 67 υψόμετρο και θα πάω στα πέντε, εξακόσια σαράντα δύο τι έχω να πάθω. Είχα να πάθω πολλά λοιπόν και έπαθα πραγματικά πολλά. Ωστόσο, πήγαν όλα καλά και είμαι εδώ. Οπότε, μελετούσα πάρα πολύ τα ιατρικά θέματα και αυτό ήταν βέβαια και πολύ καλό γιατί έκανα πάρα πολλές εξετάσεις. Οπότε, ήταν μία πολύ καλή αφορμή να φροντίσω τον εαυτό μου και να κάνω ένα γενικό τσεκ απ μάτια, αυτιά, δόντια και γυναικολογικά, καρδιές, πνευμόνια, τα πάντα όλα, ώστε να δω μην τυχόν υπάρχει κάποιο κουσούρι μέσα και εγώ ανέβω εκεί πάνω και εμφανιστεί. Οπότε, μία πολύ καλή αφορμή ήταν και αυτό. Έμαθα πολύ καλύτερα το σώμα μου και το -σε τι- κατάσταση ήταν η υγεία μου. Ευτυχώς ήτανε πάρα πολύ καλά. Και μία πολύ όμορφη διαδικασία -έτσι- πολύ όμορφη κορυφή ήταν ο ρουχισμός και ο εξοπλισμός. Eμένα τα ρούχα μου ως τώρα φορούσα μόνο Ελλάδα και εντεκάμιση υψόμετρο. Οπότε, Άρη κάθε εβδομάδα έψαχνα τι θα ψωνίσω. Και αυτό για μία γυναίκα όπως καταλαβαίνεις είναι πάρα πολύ ωραία διαδικασία. Είχα τα χρωματιστά μου, τα αυτά μου [00:30:00]-βέβαια- καλούμενα να μάθω πάρα πολλά πράγματα για τη σύνθεση του βέστα μου, τι πρέπει να έχει μέσα, πώς πρέπει να είναι τα γάντια μου και τα λοιπά. Αλλά ήταν ένα κομμάτι που είπα ότι: «Νατάσα θα αφιερώσεις όσα χρήματα χρειαστεί. Ότι αν είναι να μην ανέβεις, δε θα σε σταματήσει το ότι δεν είχες καλό εξοπλισμό. Δηλαδή, θα δώσεις πολλά χρήματα αλλά δεν θα είναι ο λόγος σου που κρύωσες και δεν ανέβηκες». Οπότε, κάπως έτσι Άρη με τη βοήθεια λοιπόν και φίλων και από το βουνό που κάναμε πάρα πολλές προπονήσεις -δύο φίλοι μου, ο Ηλίας και η Γιώτα -με βοήθησαν πάρα πολύ τα παιδιά. Τους τρέλανα στις προπονήσεις. Πολύ έμπειροι και καλοί ορειβάτες. Δέκα χρόνια ορειβάτες το οποίο σημαίνει ότι εγώ ήμουνα πολύ παιδάκι για αυτούς, αλλά είχανε πάρα πολλή υπομονή να με στηρίξουν και αυτά. Κάναμε λοιπόν πάρα πολλές προπονήσεις, με βοηθήσαν πάρα πολύ, με εμψύχωναν, με άκουγαν, μιλούσα μόνο για αυτό το θέμα. Ήταν βέβαια και οι κατάλληλοι άνθρωποι να ακούσουν γιατί οι φίλοι που δεν ασχολούνται με βουνό τί χαρά να πάρουνε; Και κάπως έτσι σιγά, σιγά ανεβαίνω τις κορυφές πρώτων έξι μηνών και αρχίζει να πλησιάζει ο καιρός που ξεκινάμε να φύγουμε για την αποστολή. [Δ.Α]

Πες μου Νατάσα-

Ναι, είχα -είχα- αποφασίσει και είχα συνεννοηθεί με τον εαυτό μου ότι την τελευταία εβδομάδα πριν την αποστολή δεν θα δω κανέναν. Ούτως ή άλλως γενικά δεν άφηα πολλά πράγματα να μπούνε μέσα μου αυτούς τους έξι μήνες. Ήμουνα στο στόχο μου και σε αυτόν καθαρά. Οπότε, ήρθαν οι γονείς σου να με χαιρετήσουν λίγες μέρες πριν, οι οποίοι έδειξαν για ακόμη μία φορά πολύ μεγάλη υπομονή με το τι αποφάσισε το παιδί τους να κάνει. Βέβαια, εδώ μία μικρή παρένθεση. Μόνο ένα -έτσι- ζωηρό παιδί και πολύ απαιτητικό παιδί και από αυτά που χτυπούν κάτω το πόδι μέχρι να πάρουνε αυτό που θέλουνε νομίζω ότι εύκολα παίρνει τέτοια απόφαση να πάει εκεί. Δηλαδή, ένα πεισματάρικο παιδί, και αυτό -αυτό- είχα και για αρχή είχα το πείσμα. Το πείσμα μου που ήταν το πιο γερό από όλα. Οπότε, αυτή τη τελευταία βδομάδα ήμουν στο σπίτι κλεισμένη να μην δω κανέναν, να μην αφήσω κάτι εξωτερικό που θα ακούσω να μη στεναχωρέσει, να μου μπει στο μυαλό και να φύγω από την κατάστασή μου.

Και πράγματι έτσι έγινε. Οι ημέρες πλησίαζαν, το άγχος μεγάλωνε. Ο φόβος μεγάλωνε. Mπορεί τον Απρίλιο, τον Μάιο, τον Ιούνιο να έλεγα: «Άντε να πλησιάσει ο καιρός να πάμε, να πλησιάσει ο καιρός», αλλά όσο πλησίαζε, ο φόβος έβγαινε στην επιφάνεια. Και δεν είναι ο φόβος -εγώ δεν είχα ούτε μία στιγμή φόβο ότι μπορεί να πεθάνω ή να πάθω κάτι εκεί- [Δ.Α]

Νατάσα, δε σε άκουσα. Είχες φόβο ότι-

Για το άγνωστο. Θα έπρεπε το κορμί μου να φτάσει και τα πνευμόνια μου και ολόκληρη να φτάσω σε ένα υψόμετρο που δεν έχει οξυγόνο. Έχει το μισό οξυγόνο από όσο έχουμε εμείς εδώ που αναπνέουμε. Αυτό ήτανε αρκετά -με φόβιζε- αρκετά. Τι δεν με φόβιζε και μου έμαθε το βουνό πολύ να μη φοβάμαι. Ότι είμαι μέλος μιας ομάδας. Από τη στιγμή που ήμουνα σε μια αποστολή με άλλους ανθρώπους τους οποίους δεν ήξερα. Δεν ήξερα κανέναν. Ωστόσο, ήξερα ότι ό,τι και να πάθω, δεν είμαι μόνη μου, ό,τι και να ξεχάσω, κάποιος θα έχει, ό,τι και να συμβεί σε μένα, θα συμβεί και σε κάποιον άλλον λίγο, πολύ. Αυτό, λοιπόν, σε κάνει να νιώθεις μία -να νιώθεις- πολύ ασφαλής, να νιώθεις καλά που ανήκεις σε μία ομάδα. Ωστόσο, ο φόβος για το άγνωστο, ήτανε φόβος για το άγνωστο. Είχα...είχα ήδη κάνει και κάποια τρικ Άρη να έχω για την ημέρα της κορυφής μαζί μου του είδους ότι ζήτησα από τους αγαπημένους μου ανθρώπους -δηλαδή την οικογένειά μου και τους φίλους μου- ζήτησα πράγματα για να έχω πάνω μου. [Δ.Α] ζήτησα -ας πούμε- από τους γονείς μου [Δ.Α] στο σώμα μου. Από την αδερφή μου τις κάλτσες, από τη φίλη μου -τη μια- σημαία, από την άλλη φίλη μου βραχιολάκι. Κάτι ελαφρύ -τέλος πάντων- και μικρό, ώστε να τους έχω μαζί μου κια να αισθάνομαι ότι παίρνω δύναμη από αυτούς. Σε μία στιγμή που δυσκολεύομαι τους έχω κοντά. [Δ.Α] Να τους -τέλος πάντων- για μία πολύ κακή στιγμή που ίσως [Δ.Α] να τους έχω κοντά.

Κάπως έτσι Άρη πλησιάζει η μέρα. Είμαστε στην Παρασκευή νομίζω. Ναι, όχι. Παρασκευή ήτανε. 13 Αυγούστου που συναντιόμαστε με την αποστολή στο-

Νατάσα, συγγνώμη που θα σε διακόψω. Δώσε μου λίγο ένα δευτερόλεπτο, ένα δευτερόλεπτο λίγο. Νατάσα, συνεχίζουμε. Σε είχα διακόψει.

Φτάνει, λοιπόν, η μέρα που περιμέναμε εδώ και έξι μήνες. Εγώ έξι μήνες, τα άλλα τα παιδιά δεν ξέρω πόσο σύντομα -πόσο νωρίτερα- το είχαν κλείσει το ταξίδι. Και συναντιόμαστε στο αεροδρόμιο στην Αθήνα. Είμαστε μία αποστολή εικοσιπέντε ατόμων, εκ των οποίων επτά γυναίκες, Έλληνες όλοι. Ελληνική αποστολή. Από ηλικίες από 22 μέχρι 70 παρά μπορώ να σου πω. Οπότε, είχαμε -έτσι- μεγάλη γκάμα. Το ευχάριστο είναι ότι η αναλογία στα βουνά από τις γυναίκες έχει ανέβει πάρα πολύ. Και έτσι είναι πολύ όμορφο. Δηλαδή, παλιά ήτανε μία στις δέκα και τώρα ήμασταν επτά κορίτσια στους εικοσιπέντε. Εκεί λοιπόν αρχίζουν οι πρώτες γνωριμίες, οι πρώτες συμπάθειες. Βέβαια, να σου πω την αλήθεια ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί, γιατί ήμασταν πάρα πολύ καλή αποστολή. Ήτανε όλα τα παιδιά πολύ καλά. Εντάξει ήταν κάποιοι χαρακτήρες που απλά έμπαιναν στην καρδιά σου και δεν βγαίνανε με τίποτα. Κάποια παιδιά έχουνε φοβερό ορειβατικό χαρακτήρα. Και εγώ όταν -εννοώ ορειβατικό, εννοώ καλός ορειβάτης- εννοώ ότι κάποιος έχει πολύ καλό χαρακτήρα καταρχήν και πολύ ομαδικό στο βουνό, και μετά ότι είναι γρήγορος, δυνατός ή οτιδήποτε άλλο. Πάρα πολύ καλά παιδιά με διάθεση να βοηθήσουν και τα λοιπά. Δεν σου λέω ότι δεν είχαμε τους ανταγωνιστικούς ή... αλλά γενικά ήμασταν μία πολύ καλή ομάδα χωρίς γκρίνιες, με πολύ καλή συνεννόηση, με πολύ καλή διάθεση. Ξέρεις, πάντα όταν ξεκινάει ένα ταξίδι όπως είμαστε όλοι χαμογελαστοί. Βέβαια, με το άγχος που έχουμε όλοι και τα λοιπά. Αρχίζουμε λοιπόν γνωριζόμαστε. Γύρω στις δώδεκα η ώρα Ελλάδας -περίπου τώρα, δεν θυμάμαι πολύ καλά να σου πω την αλήθεια -κάπου εκεί όμως. Ξεκινάμε την πτήση μας. Εγώ κάθομαι με την Κωνσταντίνα και με τον Κώστα. Είναι δύο παιδιά -τυχαία έκατσα μαζί τους- είναι δύο παιδιά με τα οποία ακόμα έχουμε επαφή. Με την Κωνσταντίνα πήγαμε μαζί και στην ψηλότερη κορυφή της Αφρικής. Δύο αποστολές λοιπόν μαζί. Και με τον Κωνσταντίνο που είναι φίλος και μιλάμε πλέον κάθε εβδομάδα ετοιμαζόμαστε και με αυτόν κάτι λέμε να κάνουμε ξανά μαζί. Οπότε, καθόμασταν με αυτά τα δύο παιδιά στο αεροπλάνο. Και αρχίζουμε όλοι λίγο, πολύ να λέμε τι κάναμε σα προετοιμασία, τι φοβόμαστε, τι σκεφτόμαστε και μοιάζανε πάρα πολύ όλων μας οι φόβοι, οι αγωνίες. Κοίταξε, κάποια από τα παιδιά σε αυτή την αποστολή ήτανε πολύ πιο δυνατά, έτσι. Είχανε κάνει πολύ περισσότερα [Δ.Α] πολύ περισσότερη εμπειρία -και σε χειμερινό ειδικά βουνό που είναι πολύ πιο δύσκολο- και κάποιοι είχαν λιγότερη εμπειρία. Mέσα μου πολλές στιγμές έλεγα: «Πού πάω με αυτούς, είναι πολύ δυνατοί». Κάποιες άλλες φορές έλεγα: «Αυτός φαίνεται στα επίπεδα μου, αυτή φαίνεται -μαζί -θα ανέβουμε με αυτούς». Πετάμε λοιπόν μέχρι Κωνσταντινούπολη όπου κάναμε εκεί και αλλαγή. Και από την Κωνσταντινούπολη πετάμε για Ρωσία. Πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο -Mineralnye Vody λέγεται- σημαίνει μεταλλικό νερό. Δεν ξέρω αν σας το λέω πολύ καλά. Κάπως έτσι, Mineralnye Vody. Επειδή έχει πολύ νερό εκεί προφανώς, έχει πήγες και κάνουν νερά. Φτάσαμε με δυο ώρες καθυστέρηση ξημερώματα. Ήταν πάρα πολύ αστείο γιατί με το που κατεβήκαμε ο δικός μας ο οδηγός μιλούσε Ελληνικά, ο Ρώσος εκεί που ήρθε να μας παραλάβει μιλούσε Ρώσικα και αυτοί οι δύο συνεννοούνταν. Και εγώ ένιωθα ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν και έλεγα: «Παιδιά τι γίνεται; Είναι η Μαρούσκα και η Ντένη Μαρκωρά; Πώς συνεννοούνται αυτοί;». Είχε έτσι πολλή πλάκα. Λοιπόν, οπότε στις 14 το Σάββατο το πρωί του Αυγούστου έχουμε φτάσει στη Ρωσία. Εμείς υποτίθεται θα φτάναμε δύο ώρες νωρίτερα, θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο, θα προλαβαίναμε να κοιμηθούμε και την άλλη μέρα θα ξεκινούσαμε για να πλησιάσουμε και να προσεγγίσουμε το βουνό. Είχαμε πάρα πολλή κούραση. Όταν περιμέναμε να πάρουμε τα κλειδιά στο ξενοδοχείο έχω φωτογραφία μία φίλη μας η οποία είχε τυλιχθεί και κοιμήθηκε πάνω στο σάκο. Ήταν φοβερό. Τέλος πάντων, παίρνουμε τα κλειδιά, ετοιμαζόμαστε, πηγαίνουμε στα δωμάτια και έχουμε μόνο δύο ώρες να κοιμηθούμε γιατί ουσιαστικά την άλλη μέρα πρέπει να φτάσουμε στο Terskol που είναι το χωριό το τελευταίο στους πρόποδες του βουνού και από κει πρέπει να προλάβουμε να πάρουμε το τελεφερίκ το οποίο δουλεύει μέχρι τις τέσσερεις. Ξυπνάμε λοιπόν όσο είχαμε κοιμηθεί. Εγώ είχα κοιμηθεί μόνο μία ώρα. Γιατί ουσιαστικά ξανά δημιουργήσουμε και τους σακούς μας, να αφήσουμε κάποια πράγματα στην πόλη κάτω, να μην τα πάρουμε στο βουνό. Οπότε, βάλε, βγάλε, κοιμάμαι μόνο μία ώρα.

Και τέλος πάντων, το πρωί ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και καταλαβαίνουμε ότι λείπουν δύο παιδιά. Τους πήρε ο ύπνος τους καημένους. Τέλος πάντων, δεν άκουσαν τα ξυπνητήρια, δεν ξέρω τι έγινε. Με τα πολλά κατέβηκαν και τα παιδιά, οπότε χάσαμε λίγο χρόνο. Και αρχίσαμε μετά να πηγαίνουμε λοιπόν προς το... αρχίζουμε ανεβαίνουμε σιγά, σιγά το βουνό με δύο βανάκια. Είμασταν αποστολή χωρισμένη σε δύο βανάκια και φτάνουμε στο χωριό Terskol το οποίο είναι ένα πάρα πολύ εντυπωσιακό χωριό, γιατί είναι στα δύο, διακόσια αλλά δεν φαίνεται. Νομίζεις ότι είναι πολύ χαμηλά γιατί γύρω έχει πολύ ψηλά βουνά αλλά δεν έχεις την αντίληψη ότι είσαι τόσο υψηλά, οπότε ναι. Μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση που υπάρχει εκεί ένας παγετώνας -ο παγετώνας «Εφτά» λέγεται- έχει πάρει το όνομά του από το σχήμα. Έχει ένα πάρα πολύ όμορφο σχήμα. Πραγματικά είναι το εφτάρι, το οποίο το έβλεπα πιο καλά από πάνω από το καταφύγιο και από την κορυφή. Και μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση, στο χωριό εκεί πέρα είχε κάτι τσιμεντένιες πυραμίδες πολύ μεγάλες οι οποίες ήταν για να σταματάνε τις χιονοστιβάδες, γιατί νομίζω ότι το 2000, το 2002 κάπου εκεί, είχε πέσει μια χιονοστιβάδα μέσα στο χωριό και πέθαναν πάρα πολλοί άνθρωποι. Αυτές οι εικόνες -όπως καταλαβαίνετε- για έναν άνθρωπο που δεν έχει ξαναφτάσει ψηλά σε βουνό ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακές για μένα. Ήμουνα εκστασιασμένη. Βασικά, νομίζω και για όλους μας. Και κάπου εδώ νομίζω αξίζει να πούμε ότι πολύ λίγοι άνθρωποι ξανακάνουν το ίδιο βουνό δεύτερη φορά. Δηλαδή προφανώς κάτι θέλουν να πετύχουν, καλύτερο χρόνο ή κάτι άλλο. Για κάτι πάνε. Οπότε, για όλους μας εκτός από έναν κύριο ο οποίος είχε προσπαθήσει άλλη μία φορά ανάβαση στην κορυφή του Ελμπρούς και δεν είχε επιτύχει. Οπότε, για όλους τους υπόλοιπους ήταν η πρώτη φορά. Οπότε, κοιτούσαμε [00:40:00]και λίγο έτσι κάπως περίεργα. [Δ.Α] εκεί λοιπόν χωριζόμαστε η αποστολή σε δύο ομάδες. Οι μισοί πήγανε να νοικιάσουν εξοπλισμό, και τι εννοώ εδώ. Τα μπουφάν -γενικά- όλα τα είδη για το χειμερινό βουνό είναι πάρα πολύ ακριβά γιατί πρέπει να είναι πολύ ελαφριά και πολύ καλά. Το οποίο σημαίνει ότι αν κάποιος έχει σκοπό να κάνει μόνο μία ανάβαση σε ένα βουνό δεν χρειάζεται να τα αγοράσει και να δώσει τόσα χρήματα. Οπότε, νοικιάζουμε. Οπότε, χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Κάποια παιδιά πήγανε να νοικιάσουν παπούτσια διπλά που χρειάζεται για πάνω. Τα διπλά τι είναι. [Δ.Α]

Nατάσα, δε σε άκουσα. Tί είναι; Τί είναι τα δύο διπλά παπούτσια-

Είναι δύο μποτάκια. Το ένα μπαίνει ουσιαστικά μέσα στο άλλo και αυτό αφορά τις μονώσεις που έχουνε, γιατί πάνω έχει πάρα πολύ κρύο. Οπότε, χρειαζότανε δίπλα μποτάκια. Τα πολύ χοντρά γάντια οι χούφτες. Τα έχετε δει λίγο πολύ. Tα βέστα τα μπουφάν -που λέμε εμείς- με το πούπουλο μέσα. Οπότε, κάποια παιδιά λοιπόν ήθελαν να νοικιάσουν τέτοιο εξοπλισμό που δεν είχανε πάρει και κάποιοι φύγανε για τον εξοπλισμό και οι υπόλοιποι πήγαμε να πάρουμε κάρτες για να έχουμε στα τηλέφωνα μας ρώσικα νούμερα. Και πήραμε έξι κάρτες και τις χωριστήκαμε μεταξύ μας. Δηλαδή περνάμε ο ένας από τον άλλον -ας πούμε- ίντερνετ και τα λοιπά για να επικοινωνούμε με την οικογένεια. Εκεί ξεκινάνε και οι πρώτες εικόνες της αποστολής. Δηλαδή ένα -έτσι- μία πολύ ωραία σκηνή και εκεί νιώθεις πραγματικά -νιώθεις- μέλος πραγματικής αποστολής στο εξωτερικό. Ήμασταν στο σημείο που κατέβαιναν από το τελεφερίκ άνθρωποι που ήταν ήδη πάνω και είχανε πάει είτε για σκι είτε ήταν ορειβάτες και κατέβαιναν μετά με τα πιολέ, τα κραμπόν τους. Να σας εξηγήσω λίγο τι είναι αυτά, γιατί υπάρχει περίπτωση κάποιοι να μην ξέρουνε. Τα κραμπόν είναι κάποια καρφιά που φοράμε στα πόδια για να μπορούμε περπατάμε στον πάγο, το πιολέ είναι η ορειβατική σκαπάνη που λέμε. Σαν σκεπαρνάκι για να χτυπάς τον πάγο. Οπότε, κατέβαιναν άνθρωποι με τα κράνη τους, με αυτά μετά, έτσι με τις στολές τους τις ορειβατικές. Ήταν πολύ όμορφη εικόνα και λαχταρούσες να φτάσεις πάνω να δεις τι είναι αυτό. Και ένα -έτσι- κομμάτι σημαντικό ήταν ότι είχαμε τα φαγητά της αποστολής -όλα ήταν να τα ανεβάσουμε εμείς- αρα είχαμε ένα τεράστιο όγκο από σάκους δικούς μας και από... όγκους φαγητού -δηλαδή- για όλη την ομάδα, για όλα αυτά τα άτομα τα φαγητά. Είχαμε ένα βουνό πράγματα να ανεβάσουμε πάνω. Βουνό πραγματικά. Ξεκινήσαμε λοιπόν, στα όρια προλάβαμε το τελεφερίκ. Αλλάζαμε τρία τελεφερίκ τη διάρκεια του… μέχρι να φτάσουμε πάνω. Και εδώ τώρα να σας εξηγήσω κάτι. Εμείς είμαστε στα δύο, διακόσια. Με τα τελεφερίκ και τα τρία θα φτάσουμε στα τρία, εφτακόσια. Είναι χίλια πεντακόσια υψομετρική απόσταση αυτό. Αυτό για το σώμα είναι πάρα πολύ. Από τα δυόμισι και πάνω συνήθως αρχίζουν οι άνθρωποι να έχουν κάποιες -κάποια- συμπτωματάκια. Εμείς λοιπόν λόγω και του κόπου που κάναμε να κουβαλήσουμε τα πράγματα, πηγαίναμε, γυρνούσαμε, πηγαίναμε, γυρνούσαμε. Κουβαλούσαμε πολύ βαριά πράγματα. Τα τρόφιμα είναι πολύ βαριά. Εγώ -να σου πω την αλήθεια- στο δεύτερο... στο δεύτερο τελεφερίκ που αλλάξαμε με παίρνει μία σκοτοδίνη, μία ζαλάδα και έχει εκεί να κατέβουμε και κάτι σκαλιά και λέω «έφυγα». Είχε και πάγο και τα λοιπά. Λέω: «Έφυγα, πάει». Τέλος πάντων, με τα πολλά λένε τα παιδιά: «Κάτσε στην άκρη, ούτε καν» και έτσι προσέχαμε πολύ ο ένας τον άλλον. Πραγματικά έτσι λίγο συνήλθα. Ήταν πάρα, πάρα πολύ όμορφη διαδρομή για πάνω. Βέβαια, αρκετά φόβοι γιατί -να σας πω την αλήθεια- είναι τόσο ψηλά το τελεφερίκ, καμιά φορά δεν θες να κοιτάς κάτω. Λες: «Παναγία μου μη κοπεί κανένα συρματόσχοινο».

Και πήγαμε, κάναμε λοιπόν τη διαδρομή. Κάναμε λοιπόν τη διαδρομή. Με τα… με τα τελεφερίκ μας να φτάσουμε πάνω. Και φτάνει τελικά στα τρία, εφτακόσια. Στα τρία εφτακόσια πηγαίνουμε στα Barrels να μείνουμε. Τα Barrels είναι -φανταστείτε- ένα μεγάλο βαρέλι, τεράστιο αναποδογυρισμένο. Είναι -μοιάζουν- σαν κάποια βυτία που κουβαλάνε γάλα, πετρέλαιο τα οποία είναι ειδικά διαμορφωμένα για να -για- καταφύγια. Μπήκαμε σε δύο καταφύγια η αποστολή μας, μοιραστήκαμε. Και πήγαμε λοιπόν -χωριστήκαμε- βρήκαμε τα κρεβάτια μας, τακτοποίησαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε να πάμε στην τραπεζαρία. Θα σας πω -η τράπεζα- είναι πάλι ένα barrel κουζίνας, εκεί που τρώμε, το οποίο είχε από τα barrel που κοιμόμασταν γύρω στα τριακόσια μέτρα απόσταση. Όχι, όχι. Σας λέω πολλά. Πάρα πολλά σας λέω. Εκατό μέτρα απόσταση; Δηλαδή, ήταν πάρα πολύ λίγο. Και ωστόσο όλοι μας από το barrel που κοιμόμασταν στο barrel που τρώγαμε δεν είχαμε ανάσα. Κοβόντουσαν τα πόδια μας, ήμασταν πάρα πολύ χάλια. Και λέμε: «Τι κορυφή θέλουμε! Εμείς δεν μπορούμε να πάμε από το ένα μέρος στο άλλο στα τρία, εφτακόσια. Όχι στα πέντε, εξακόσια». Και εκεί είναι η ανάγκη λοιπόν του οργανισμού για εγκλιματισμό. Αυτό και ουσιαστικά κάναμε. Φτάσαμε το Σάββατο -παρόλο που φτάσαμε- αγχωμένα και κουβαλώντας και τρέχοντας -τρέχαμε- για να φτάσουμε πραγματικά. Ήταν πάρα πολύ χρήσιμο να κοιμηθούμε άλλη μία νύχτα παραπάνω εκεί. Η διαδικασία του εγκλιματισμού [Δ.Α] την διαδικασία που περνάει ο οργανισμός για να συνηθίσει με το λιγότερο οξυγόνο, με το περισσότερο κρύο, και φανταστείτε ότι εμείς στην Ελλάδα είχαμε καύσωνα. Εμείς φύγαμε από -δηλαδή λίγες μέρες πριν αν θυμάστε- είχε τις πολύ μεγάλες θερμοκρασίες. Και μάλιστα ζω και Λάρισα. Από τους 47 βαθμούς εδώ, πήγα στους μείον 17. Οπότε, φανταστείτε το σώμα αυτό τι σοκ περνάει. Τις πρώτες βέβαια ώρες εγώ -να σου πω την αλήθεια- ένιωθα αρκετά καλά και λέω: «Ρε παιδί μου», λέω «μπράβο, τί καλά πάει ο οργανισμός μου. Φοβερά». Αλλά, τα συμπτώματα βγαίνουνε μετά από οκτώ με δώδεκα ώρες. Κάπου εκεί αρχίζουν να εμφανίζονται. Αυτό... τα συμπτώματα τα λέμε: «Η νόσος του υψόμετρου» -λέγεται- και ουσιαστικά χτυπά με διάφορους τρόπους όπως είναι η ναυτία, είναι η ζάλη, αϋπνία, δεν μπορείς να κοιμηθείς, κάποιοι κάνουν εμετό. Μπορεί να έχεις λίγο αίμα.

Nατάσα, άκουσα για τη ναυτία και τη ζάλη. Μετά μου είπες: «Κάποιοι κάνουν»-

Nαυτία, ζάλη, αϋπνία. Δεν μπορείς να κοιμηθείς. Και γιατί συμβαίνει αυτό. Η καρδούλα μας -όπως και όλα τα όργανα- ο οργανισμός δουλεύει με το οξυγόνο που ουσιαστικά μπαίνει μέσα μας. Εκεί πέρα έχουμε πολύ λιγότερο οξυγόνο. Άρα, στο αίμα μας κυκλοφορεί πολύ λιγότερο οξυγόνο και καταλαβαίνει ο οργανισμός ότι κάτι γίνεται και ο καημένος παλεύει να δουλέψει με λιγότερο οξυγόνο. Σε αυτή του την πάλη ουσιαστικά καταπονείται. Δηλαδή είναι σαν να κάνει γυμναστική. Κάνει, η καρδιά χτυπά, και εσύ πέφτεις να κοιμηθείς και η καρδιά νομίζει ότι τρέχει που λέει ο λόγος. Και ουσιαστικά αυτό τι κάνει; Δεν σε αφήνει να κοιμηθείς. Αν και υπήρχαν κάτι παιδιά τα οποία ζήλευα τόσο πολύ που έριξαν κάτι ύπνους εκεί πέρα που δεν λέγεται. Άλλο σύμπτωμα είναι μπορεί να έχεις λίγο αιματάκι στη μύτη, από το στόμα είχαμε επίσης κάποιοι, κάνεις εμετό, έχεις πονοκέφαλο. Είναι από τα πιο συχνά. Μοιάζει λίγο να σας πω με ένα κακό μεθύσι. Έχεις βήχα. Δεν μπορείς να καταπιείς καλά και γενικά όλα σου τα όργανα, τα έντερα σου, το στομάχι σου υπολειτουργούν όλα. Όλα. Την πρώτη λοιπόν νύχτα -και αυτή ήταν μία διαδικασία που κάναμε συνέχεια- μας μετρούσαν το οξυγόνο και τους παλμούς της καρδιάς. Εάν δεν είναι καλά αυτά τα δύο, δε σου επιτρέπουν να ανέβεις γιατί αν η νόσος του υψομέτρου δε τη δώσεις σημασία, δεν ασχοληθείς μαζί της να πάρει ο οργανισμός σου το χρόνο τον απαραίτητο για να εξυγιανθεί και να συνηθίσει τις συνθήκες αυτό παραπάνω μπορεί να εξελιχθεί σε πνευμονικό οίδημα ή εγκεφαλικό οίδημα. Αυτό πολύ απλά -να σας το πω- είναι ότι μπαίνει υγρό είτε στα πνευμόνια είτε στον εγκέφαλο και στην ουσία παγώνει να το πούμε έτσι. Αυτό συμβαίνει στα πνευμόνια μας και όσο είμαστε εδώ, αλλά πάρα πολύ γρήγορα καθαρίζουνε. Αυτό εκεί πάνω δεν μπορεί να γίνει αυτή η διαδικασία. Οπότε είναι και ο λόγος που κάποιοι ορειβάτες χάνουν τη ζωή τους πάνω. Είναι το εγκεφαλικό ή το πνευμονικό οίδημα τα οποία δεν σε προειδοποιούνε κιόλας. Δηλαδή δε σε παίρνουν τηλέφωνο να σου πουν: «Ερχόμαστε». Εκεί που κάθεσαι απλά σταματάς να μιλάς. Καλά, δεν νιώθεις καλά εννοείται. Και πολλοί άνθρωποι μιλάνε και κάποια στιγμή σταματάν να μιλάνε και γεια σας. Λοιπόν -τέλος πάντων- με τα πολλά όποτε μετρούσαμε το οξυγόνο και τους παλμούς μας. Είναι μία διαδικασία που μας άγχωνε όλους γιατί όλοι φοβόμαστε μη δε πάει καλά και μας πουν: «Δεν ανεβαίνεις». Τέλος πάντων, εγώ να σας πω την πρώτη μέρα είχα φοβερούς παλμούς, φοβερό οξυγόνο στο αίμα μου και τα λοιπά. Λέω: «Ρε παιδί μου έπιασε τόπο η γυμναστική, έπιασαν τόπο όλα», και την άλλη μέρα το πρωί με το καλό αφού προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε -εγώ δεν κοιμήθηκα- δεν ξέρω αν θα περάσει ποτέ αυτό το πράγμα να μπορώ να κοιμάμαι σε υψόμετρο. Το επόμενο λοιπόν πρωί θα μας πηγαίνε ο αρχηγός παραπάνω να κάνουμε μία διαδικασία εγκλιματισμού. Δηλαδή να περπατήσουμε να συνηθίζουμε χωρίς οξυγόνο και ξανά κατεβαίνεις να κοιμηθείς κάτω. Και αυτό το πράγμα ουσιαστικά βοηθάει τον οργανισμό να συνηθίσει. Μέσα σε όλα αυτά θα κάναμε και μία εκπαίδευση. Κάποια άτομα δεν είχαν φορέσει ποτέ κραμπόν στα πόδια τους, το οποίο είναι λίγο -πρέπει να μάθεις να περπατάς- γιατί μπορεί να μπλεχτεί στο παντελόνι σου, να πατήσεις τον εαυτό σου να τραυματιστείς. Και πολλοί έχουν σκιστεί ή κοπεί. Τα παντελόνια τους, τα πόδια τους να μη σκιστούνε. Και να μάθουμε [Δ.Α] σε μία πλαγιά πάνω να πέσουμε πώς βάζουμε τη σκαπάνη να γραπωθεί μέσα στο χιόνι -παύλα- πάγο να μας κρατήσει και να μη φύγουμε κάτω. Οπότε, κάνουμε αυτή την εκπαίδευση, κάνουμε κάποιους κόμπους, μαθαίνουμε κάποια πράγματα, είχε αρκετό κρύο, ο καιρός ήταν γενικά κλειστός. Θα σας πω ότι ήμασταν πάρα πολύ άτυχοι σε αυτό αλλά και πάρα πολύ τυχεροί συγχρόνως. Ήταν η πρώτη φορά που επί δέκα μέρες ήταν συνεχόμενα το βουνό κλειστό. Κλειστό δηλαδή δεν βλέπεις, δεν έχεις ορατότητα, χιονίζει και τα λοιπά. Κάναμε λοιπόν -είχαμε έτσι- φάγαμε αρκετό κρύο εκείνη την [00:50:00]ημέρα. Ήμασταν και αρκετή ώρα στατικοί γιατί μαθαίνουμε πράγματα, οπότε κρυώσαμε. Εγώ καταλαβαίνω ότι τελικά τα παπούτσια μου δεν είναι τόσο καλά όσο φανταζόμουνα. Πάρα πολύ καλά είναι αλλά δεν ήταν για εκείνο το υψόμετρο. Οπότε, αποφασίζουμε με τον αρχηγό να πούμε στα παιδιά -στους αρχηγούς τους Ρώσους- που θα ‘ρθουν τελευταία μέρα να μου φέρουν παπούτσια από κάτω δίπλα με ρίσκο τώρα αν το νούμερο θα είναι καλό, αν θα, αν, αν, αν, όλα αυτά. Από την άλλη ήταν ρίσκο να πάω με αυτά τα παπούτσια γιατί υπήρχε περίπτωση να χάσω την κορυφή αν κρυώναν πολύ τα πόδια μου. Όλα λοιπόν ένα ρίσκο. Τέλος πάντων, αποφασίζουμε να πούμε τους αρχηγούς να μου φέρουν ένα ζευγάρι παπούτσια από κάτω διπλά. Και τελικά ήμουν πάρα πολύ τυχερή γιατί ήταν σαν να είχα γεννηθεί με αυτά. Μου ταίριαξαν γάντι τα παπούτσια. Αφού λοιπόν τελειώνουμε στις 15 -15 -Αυγούστου- ναι, ναι Δεκαπενταύγουστος είναι αυτό -πολύ σουρεάλ Δεκαπενταύγουστος. Εσείς όλοι κάνατε μπάνιο, φορούσατε αντηλιακό, ήσασταν σε μία ξαπλώστρα με μοχίτο και εμείς πίναμε τσάι -λέμε τώρα ναι- εμείς πίναμε τσάι, τρώγαμε μπισκότα και σούπες και φορούσαμε γάντια και σκουφιά. Αλλά είχε πραγματικά πολύ πλάκα. Ήταν ο πιο ωραίος Δεκαπενταύγουστος της ζωής μου. Από τους πιο ωραίους.

Όταν λοιπόν κάνουμε τη διαδικασία εκεί εγκλιματισμού και εκπαίδευσης γυρνώντας προς το καταφύγιο εμένα μου γυρίζει το γόνατο. Ήτανε η χειρότερη μου στιγμή. Έξι μήνες-

Νατάσα, δε σε άκουσα. Ήταν η χειρότερή σου-

Στιγμή. Πόνεσα πάρα πολύ. Πήγα ουσιαστικά να προστατέψω το αριστερό μου να μη γυρίσει και γύρισε τελικά το δεξί. Ήταν σε ένα μέρος που είχε χιόνι και πάγο και δεν πάτησα καλά. Και ήταν η χειρότερη μου στιγμή με την έννοια ότι έξι μήνες παλεύεις για κάτι, προσέχεις που πατάς, πραγματικά πατούσα ακόμα και στο βουνό λες και είχε αυγά από κάτω, και έρχεται αυτή η τόσο κακή στιγμή δύο μέρες πριν την κορυφή. Πηγαίνω, ξαπλώνω, βάζω κατευθείαν σακούλες με χιόνι στο πόδι κατευθείαν και πονούσα πάρα πολύ. Το πονούσα πάρα πολύ όμως δεν είναι και κάτι που το λες. Δηλαδή αν εγώ άρχιζα να λέω: «Παιδιά πονάω», γενικά αν έλεγα ότι πονάω θα μου λέγανε: «Δεν ανεβαίνεις» και λογικό είναι. Τέλος πάντων, την άλλη μέρα εγώ δεν πήγα στη διαδικασία του εγκλιματισμού, έμεινα στο κρεβάτι και πολύ καλά έκανα ώστε να ξεκουράσω το πόδι μου ώστε να έχω δύναμη για την ημέρα της κορυφής. Και από εκείνη -από το επόμενο λοιπόν πρωί- και μέσα σε όλα αρχίζουν και πάρα πολύ έντονα τα συμπτώματα του υψομέτρου. Ένα μικρό κομμάτι -μία παρένθεση- ένα σημαντικό κομμάτι στο βουνό στο μεγάλο υψόμετρο είναι το νερό. Επειδή επίσης δεν υπάρχει πολλή υγρασία και επειδή ειδικά οι γυναίκες μπορεί να καταλάβουν πολύ περισσότερο νερό έπρεπε να πίνω πολύ νερό. Και τις δύο πρώτες ημέρες εγώ ήμουν πάρα πολύ [Δ.Α] αλλά μετά δεν έπινα. Ήτανε κάτι που το άφησα πίσω. Ένας λόγος είναι ότι εκεί πάνω δε ζητάει ο οργανισμός σου νερό, ξεχνιέσαι. Πρέπει να έχεις συνέχεια το μυαλό σου: «Να πιω νερό, να πιω νερό». Και ένας άλλος λόγος είναι είχαμε πάρα, πάρα πολύ κακές τουαλέτες. Πάρα πολύ κακές. Μύριζαν πάρα πολύ. Δηλαδή για να πάμε όλοι βάζαμε τις μάσκες του covid, βάζαμε bat. Και πολλές φορές περιμέναμε να ‘ρθει η νύχτα για να πάμε κάπου πίσω από κανένα βραχάκι γιατί φαντάσου ότι όταν καταναλώνεις πολύ νερό πρέπει και -έτσι- η αντίστοιχη διούρηση, και εμείς αποφεύγαμε. Οπότε, σταμάτησα να πίνω νερό. Και ένας άλλος λόγος είναι ότι με πείραξαν πάρα πολύ τα φαγητά, όπως τελικά πείραξαν και όλους. Εγώ επειδή γενικά τρώω πολύ ανάλατα, νερόβραστε και τέτοια πίστευα ότι το δικό μου στομάχι ήταν ευαίσθητο αλλά οι περισσότεροι μας δεν νιώσαμε καλά με το φαγητό. Δεν μας άρεσε, το οποίο έφερνε πάρα πολλούς πόνους και στο στομάχι και στον οισοφάγο. Θυμάμαι ότι έπινα νερό και ένιωθα τον οισοφάγο εκατό τα εκατό -τον ένιωθα αφού είναι μέσα στο σώμα μου- και πονούσα. Έσφιγγα δηλαδή το στήθος μου με τα χέρια μου από τον πόνο. Δηλαδή, πονούσα απλά γιατί κατέβαζα νερό, έπινε νερό. Ό,τι πιο φυσιολογικό. Είχα ναυτίες. Δεν έκανα τελικά εμετό, αλλά είχα -έτσι- αναγούλες συνέχεια όπως και οι περισσότεροι. Την αυπνία που σας είπα. Τον πονοκέφαλο ο οποίος δεν σταματούσε. Και ενώ εγώ είμαι γενικά πάρα πολύ κατά των φαρμάκων [Δ.Α] πήρα ό,τι παυσίπονο, αντιφλεγμονώδες και τα λοιπά υπάρχει και δεν υπάρχει. Είχαμε δύο γιατρούς στην αποστολή και πήγα τους πήρα ό,τι φάρμακα είχαν τα παιδιά και δεν είχανε. Και πραγματικά δεν ήξερα για ποιον από όλους τους λόγους παίρνω παυσίπονο. Για το κεφάλι μου, για το στομάχι μου, για τον οισοφάγο μου, για τα έντερα μου; Δεν ήξερα. Για το γόνατό μου το οποίο όπως ήμουνα ξάπλα στο χιλιοστό που κουνιόμουν -δηλαδή ανέπνεα- [Δ.Α] ένα κομμάτι εκεί σημαντικό είναι ότι σταμάτησα επικοινωνία με τους δικούς μου ανθρώπους. Δηλαδή με την οικογένειά μου και τους φίλους μου μου έστελναν μήνυμα που είχαμε -έτσι- ίντερνετ και το μόνο που έκανα ήταν τους έκανα καμιά φατσούλα, κανένα χαμογελάκι γιατί φοβόμουνα πως αν μιλούσα με κάποιον δικό μου θα έσπαγα. «Το θα’σπαγα» σημαίνει αρχίζω να κλαίω, αρχίζω να λέω: «Πω, πω είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ, είναι δύσκολο όλο αυτό που γίνεται» και δεν ήθελα να το πω σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου. Και ούτε σε κανένα από τα παιδιά είπα: «Δυσκολεύομαι». Νομίζω ότι όλοι λίγο, πολύ το ίδιο νιώθουμε και το ξέρουμε όσοι είμαστε εκεί ότι έχει δυσκολέψει το πράγμα. Και ένας άνθρωπος που αποφασίζει να είναι στο βουνό και τόσο ψηλά ξέρει ότι δεν έχει ανέσεις, δεν υπάρχει βρύση να πλένεις τα δόντια σου, είναι νερό λιωμένο από πάγο -από χιόνι- ξέρεις ότι οι συνθήκες υγιεινής δεν είναι καλές. Το ξέρεις αυτό. Για μας τις γυναίκες είναι σίγουρα πιο δύσκολο. Και αυτό που δεν ήξερα σίγουρα είναι πώς θα αντιδράσει το σώμα μου στο υψόμετρο που τα είδα όλα. Τα είδα, τα είδα όλα. Οπότε αποφεύγω -που λέτε- να έχω επικοινωνία και με τους δικούς μου, δεν θέλω να σπάσω. [Δ.Α]

Nατάσα, μου είπες: «Δε θέλω να σπάσω». Μετά σε έχασα-

Δε θέλω να σπάσω και θέλω πάρα πολύ να προσπαθήσω για την κορυφή. Παρακολουθώ το πόδι μου πως πάει, με τα φάρμακα και αυτά σίγουρα ένιωθα πολύ λιγότερο πόνο. Και μία μέρα πριν μιλάω με τον αρχηγό και συζητάμε το θέμα με το -για το- πόδι μου. Εντάξει, δεν είπα την απόλυτη αλήθεια πόσο πονάω. Ούτε στον εαυτό μου δε την έλεγα. Και συνεννοηθήκαμε ότι αν -θα- προσπαθήσω να ανέβω και αν δεν νιώσω καλά -γιατί ειδικά στην κατάβαση καταπονούνται το γόνατο- [Δ.Α] μια γυναίκα πριν κανά δυο χρόνια που έγινε το ίδιο. [Δ.Α]-

Νατάσα, πάλι σε έχασα. Συγγνώμη, συγγνώμη.

Nαι. Την άλλη μέρα τα παιδιά έκανα εγκλιματισμό, εγώ έμεινα στο κρεβάτι και έτσι είχα πολύ χρόνο με τον εαυτό μου. Να σας πω την αλήθεια, μου αρέσει πάρα πολύ η κοινωνικότητα και η παρέα και τα λοιπά επειδή το σώμα μου ήταν πάρα πολύ χάλια, κάποιες φορές που ήξερα ότι τα παιδιά κάθονται για καφέ στο barrel ή έχουν πάει στο σαλέ, ήθελα τόσο πολύ να είμαι μαζί τους αλλά δεν είχα κουράγιο να είμαι. Δηλαδή προσπαθούσα να πάω στο κρεβάτι μου λίγο να ξεκουραστώ για να συνέλθει ο οργανισμός μου, προσπαθούσα να κοιμηθώ, δεν μου επέτρεπε ούτε μεσημέρι, ούτε βράδυ ποτέ να κοιμηθώ τελικά το σώμα μου. Κάποιες στιγμές έλεγα: «Κράτα τον ύπνο σου να τον έχεις το βράδυ να κοιμηθείς», σιγά που κοιμόμουνα. Ούτε το βράδυ. Και αυτό ήταν πολύ δύσκολο γιατί φανταστείτε πόση κούραση συσσωρεύεται. Δηλαδή, δεν φτάνει η ταλαιπωρία που τραβάει ο οργανισμός να συνηθίσει, δεν κοιμάσαι κιόλας, και σίγουρα ήταν τα πράγματα έτσι δύσκολα για αυτό το κομμάτι. Κατά τα άλλα η μέρα λοιπόν η μία που έχασα τον εγκλιματισμό που πήγαν τα άλλα τα παιδιά, γύρισαν μετά, χάρηκα που τους είδα. Μετά άρχισα και εγώ λίγο να παίρνω θάρρος, έφτασα μέχρι το σαλέ σιγά, σιγά. Στο σαλέ περνούσαμε πολύ ωραία. Γενικά εκεί είναι που δημιουργείς σχέσεις και δεσμούς. Στο βουνό επειδή είσαι ο ένας με τον άλλον και σε εισαγωγικά η ασφάλειά σου εξαρτάται από τον -είναι- δένεσαι. Δεν το καταλαβαίνεις, αλλά περνάς πολλές ώρες με τον άλλον, κοιμάσαι μαζί ενώ δεν τον ήξερες χθες, μοιράζεσαι και δημιουργεί πολύ ισχυρούς δεσμούς και ισχυρές φιλίες το βουνό. Στο σαλέ είχαμε και την πανέμορφη θέα των δύο κορυφών γιατί μας έκανε την τύχη -και αυτό ήτανε πάρα πολύ σημαντικό για την ψυχολογία μας- μία μέρα πριν την κορυφή έγινε παράθυρο καιρό. Δηλαδή άνοιξε για λίγο καιρός και είδαμε τις κορυφές για μισή ωρίτσα, αλλά τις είδαμε. Αυτό λοιπόν με την μία μας έκανε να χαμογελάσουμε και να πάρουμε λίγο τα πάνω μας γιατί ήμασταν από κάτω και δεν είχαμε επαφή, δεν ξέραμε πώς είναι αυτές οι κορυφές. Οπότε, μισή ωρίτσα που μας έκανε τη χάρη μας έκλεισε το μάτι τσαχπίνικα ο καιρός μας έδωσε πολλή ψυχολογία. Γενικά, να σας πω την αλήθεια οι ώρες πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα. Ήμασταν -ήμασταν- συνέχεια -έτσι- φαγητό, σαλέ, φαγητό, barrel, σαλέ. Μετρούσαμε συνέχεια το οξυγόνο μας. Όλο και έπεφτε να λέμε την αλήθεια. Δηλαδή -έτσι- εχθές πάλι που κοιτούσα φωτογραφίες και είδα τι είχα την τελευταία μέρα είναι σχεδόν απαγορευτικό να σας πω τι είχα. Και νομίζω ότι δεν πρέπει να το έδειξα και ποτέ στον αρχηγό από ό,τι κατάλαβα. Ωστόσο, θα σας πω ότι δεν το κατάλαβα εκεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Θέλω να πω ότι το μετρήσαμε και μάλλον δε το κοίταξα και καν; Δεν ήταν και πολύ ώριμο αυτό αλλά μάλλον δε το κοίταξα και καν.

Και τέλος πάντων, έρχεται η τελευταία μέρα που πριν την κορυφή έχουν ανέβει ο Ρώσος οδηγός και οι βοηθοί του οι Ρώσοι οδηγοί και μας συγκεντρώνουν να μας μιλήσουν για την αυριανή μέρα. Στα ψηλά βουνά η αναβάσεις γίνονται νύχτα γιατί τα ψηλά βουνά κλείνουν το μεσημέρι, κλείνει ο καιρός. Οπότε, εσύ περπατάς όλη νύχτα να φτάσεις πάνω τα ξημερώματα στην κορυφή. Κάπως έτσι συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις μεγάλες κορυφές και να προλάβεις μέχρι το μεσημέρι να έχεις κατέβει κάτω. Οπότε, έρχεται ο Ρώσος -έτσι- μία φιγούρα -εγώ αν ήμουν σκηνοθέτης- θα τον έπαιρνα σίγουρα για να παίξει αντίστοιχη. Ήταν πραγματικά η εικόνα του ορειβάτη, ένας λεπτός, ψηλός, με μούσια κόκκινα -έτσι- πραγματικά φιγούρα ορειβάτη ο οποίος ανέβηκε στο Ελμπρούς εκατόν εξήντα φορές. Η δική μας θα ήταν εκατόν εξήντα μία για αυτόν. Ένας πολύ έμπειρος άνθρωπος. Μας μίλησε στα Αγγλικά για την αποστολή. Μας είπε: «Μη με κοιτάτε πώς είμαι τώρα. Πρέπει να με δείτε το βράδυ τι φοράω, να ξέρετε το βράδυ πώς είμαι για να με αναγνωρίζετε και να έρχεστε από πίσω μου». Μας είπε ότι θα μας πάει σιγά-σιγά επάνω και μας λέει ο δικός μας ο αρχηγός: «Παιδιά δεν ισχύει αυτό που σας λέει, δεν θα σας πάει σιγά, σιγά». Προφανώς έχει άλλη έννοια αυτός του σιγά-σιγά και άλλη ίσως εμείς. Δεν ξέρω. Πάντως πραγματικά δεν μας πήγε σιγά-σιγά. Και μας είπε ότι ανά μία ώρα θα μας έκανε δέκα λεπτά διάλειμμα το οποίο είναι το ορειβατικό που ξέρουμε όλοι και στο διάσελο -είναι εκεί που [01:00:00]χωρίζονται- το σημείο που χωρίζονται για τις δύο κορυφές, η ανατολική και δυτική. Ότι στο διάσελο θα μας έκανε στάση μισή ώρα. Ακουγόταν όλα πάρα πολύ καλά και ιδανικά, πάρα πολύ καλά. Εν πάση περιπτώσει, μας στέλνουν νωρίς για ύπνο, δίνουμε εκεί τα παγουράκια μας να τα γεμίσουνε οι μαγείρισσες με ζεστό νεράκι για να έχουμε τσάι, γιατί πάνω δεν μπορείς να πιεις νερό. Πίνεις και το νερό παγώνει μέσα σου. Αυτό που σας έλεγα πριν και με τον οισοφάγο. Δεν μπορείς να κατεβάσεις νερό. Είχαμε μαζί μας νερό για καμιά γουλιά αλλά δεν μπορείς να πιεις εύκολα νερό. Οπότε, αφήσαμε να μας γεμίσουν βραστό νερό για να έχουμε τσάι. Πήγαμε να κοιμηθούμε -που λέμε τώρα- δεν νομίζω να κοιμήθηκε κανένας. Δε θεωρώ ότι κοιμήθηκε κανένας. Η τελευταία μέρα και η νύχτα της κορυφής έχει πάρα πολύ άγχος.

Εντάξει, τώρα φανταστείτε ότι -να σας πω- προσωπικά εγώ πώς το βίωσα. Έξι μήνες σκεφτόμουνα αυτή τη στιγμή. Σας το λέω τώρα και σχεδόν συγκινούμαι. Την ώρα που ξυπνήσαμε -έτσι- βάλαμε τα ξυπνητήρια μας -νομίζω δώδεκα- είχαμε ξυπνητήρια. Κάτι τέτοιο. Δώδεκα το βράδυ. Η στιγμή που σηκώθηκα και άρχισα να ντύνομαι και να φοράω τις κάλτσες της αδερφής μου και τα ισοθερμικά των γονιών μου και τα πράγματα των φίλων μου ήταν η πιο, πιο συγκινητική -νομίζω για μένα- και προ κορυφής. Δηλαδή, ακόμα πιο δυνατή και από την κορυφή. Εκεί κάποια στιγμή ένας φίλος -να είναι καλά- έτσι -ένας συνορειβάτης- έκανε βίντεο, μας τραβούσε όλους βίντεο. Είναι μία στιγμή που δεν μιλάει σχεδόν κανένας μας, έχουμε απόλυτη σιωπή, όλοι είμαστε αφοσιωμένοι στο πώς θα φορέσουμε σωστά, τι και τα λοιπά, πώς θα έχουμε καλά το σάκο μας και είμαστε γενικά ο καθένας στον εαυτό του. Είμαστε πολύ κλεισμένοι. Και να σας πω την αλήθεια αυτό το συναίσθημα το βίωνα -το βιώνω- και στον Όλυμπο πριν ανέβουμε για κορυφή, το βίωσα και στην Αφρική. Είναι το ίδιο παντού. Σιωπή απόλυτη, ακούγονται μόνο τα φερμουάρ, μόνο οι κινήσεις μας. Οι θόρυβοι που κάνουν οι κινήσεις μας, από ομιλία τίποτα. Και έλεγε ο Σωτήρης: «Πείτε κάτι, πείτε κάτι» και όποτε περνούσε από μένα έλεγα: «Παναγία μου, Παναγία μου». Αυτό θυμάμαι. Πολύ όμορφη στιγμή, πολύ συγκινητική στιγμή. Εκεί πραγματικά αισθάνεσαι ότι είσαι μέρος από κάτι λίγο διαφορετικό. Δεν θα πω «μεγάλο» ούτε «σπουδαίο», εννοείται δεν είναι κάτι τέτοιο. Αλλά είναι σίγουρα διαφορετικό. Ετοιμαζόμαστε -που λέτε- ντυνόμαστε και εκεί -έτσι- εγώ έχω πλακωθεί εννοείται στα φάρμακα για να είναι το πόδι μου καλά. Σίγουρα, αισθάνομαι πόνο και δεν το μοιράζομαι. Βέβαια, δε μου αρέσει και πολύ εμένα να λέω: «Πονάω, πονάω, πονάω» Εκεί να πω μία φορά «πονάω» και τελείωσε. Και γενικά δεν είναι το βουνό το καλύτερο σημείο για να έχει μιζέρια και γκρίνια. Δηλαδή, κανένα μέρος δεν είναι. Κάτι παραπάνω εκεί πας και πληρώνεις για να πας και επιλέγεις για να πας. Θα πάω εκεί και θα γκρινιάξω; Έτυχε αυτό με το πόδι μου. Εντάξει, δεν λέω ότι ήταν ωραίο και σίγουρα ήταν ένα πολύ καλό μάθημα για μένα. Υπήρχε περίπτωση να μην μπορώ να πάω, να ήταν πιο σοβαρά τα πράγματα και ήταν τελικά λίγο σοβαρούτσικα. Αλλά εκεί κατάλαβα ότι: «Νατάσα στη ζωή σου ξανά δεν θα αφοσιωθείς τόσο πολύ μόνο σε ένα στόχο». Αν κάτι εκεί δεν πήγαινε καλά εγώ θα είχα σκάσει [Δ.Α] όλη μου την ενέργεια εκεί πάνω-

Δε σε άκουσα. Είπες: «Θα είχες σκάσεις»-

Θα είχα σκάσει ψυχολογικά. Θα είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Οπότε, είπα: «Ξανά σε ένα πράγμα και μόνο δεν αφιερώνεσαι με τίποτα!» Ήτανε -τελείως- ξέχασε το αυτό. Τέλος πάντων, βγαίνουμε έξω -που λέτε- ντυμένοι, ωραίοι -αυτά- κουκουλωμένοι. Παρένθεση, ο Ρώσος μας είπε το προηγούμενο βράδυ -ο Ρώσος οδηγός- ότι: «Θα βάλετε πάνω έξι layers»- δηλαδή έξι στρώματα ρούχων, layers- «και από κάτω τέσσερα». «Τέσσερα» λέμε εμείς. Εμείς ήμασταν έτοιμη για δύο, τρία βαριά. Και μας λέει έχει: «Very, very cold». Και ειδικά τέσσερεις, πέντε η ώρα το βράδυ ότι θα έχει πάρα πολύ κρύο. Όταν ένας Ρώσος που έχει ανέβει εκατόν εξήντα φορές σου λέει: «Very, very cold», εσείς τώρα σαν Έλληνες τι θα νιώθατε; Και τα είδαμε όλα, φοβηθήκαμε πάρα πολύ, και εμείς λέμε: «Τι να εννοεί τώρα αυτός;» Βάζουμε, βάζουμε ρούχα και τα λοιπά, ανταμώνουμε -τέλος πάντων- στο σημείο. Θα μας έπαιρνε ένα ρατράκ. Το ρατράκ είναι ένα μηχάνημα το οποίο σε πάει λίγο πιο ψηλά. Σε φορτώνει στην καρότσα, εκεί έχει πολλή πλάκα. Τέλος πάντων, μπαίνουμε στα ρατράκ, είχαμε όλοι -εκεί αρχίσαμε- λίγο να χαμογελάμε, να μιλάμε ο ένας στον άλλον, να μοιραζόμαστε και -ξέρετε τι- ήταν όλα αυτά που είχα δει τόσες φορές σε βίντεο και βίωναν άλλοι άνθρωποι και ήρθε η στιγμή να τα ζήσω. Ήτανε πολύ όμορφες στιγμές. Βέβαια, μισοκοιμισμένοι ήμασταν. Τα μάτια μας στις μισές φωτογραφίες είναι κλειστά. Δε λέω. Δηλαδή, κοιμόμασταν λίγο όρθιοι. Έτσι, και νύχτα αυτά ακόμα. Και εκεί αρχίζει το πολύ -έτσι, οι πολύ όμορφες- στιγμές και δύσκολες -δεν λέω, αλίμονο- αλλά πλέον γίνεσαι μέρος ενός παραμυθιού που διάβαζες και σου άρεσε και εσύ τώρα μπαίνεις σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα. Και σίγουρα και με τόση απειρία στο βουνό, για τόσο λίγο καιρό στο βουνό, για εμένα ήταν φοβερό αυτό που συνέβαινε στη ζωή μου. Πολύ όμορφο. Μπαίνουμε στα ρατράκ λοιπόν, αρχίζουμε καταλαβαίνουμε το κρύο για τα καλά, όσο ανεβαίνει το ρατράκ νιώθεις το κρύο και σταμάτα το ρατράκ σε ένα σημείο που ουσιαστικά μπορεί να γυρίσει για να κατέβει ο οδηγός. Και εκεί κατεβαίνουμε, έχουμε ήδη φορεμένα τα κραμπόν στα πόδια μας γιατί πατάμε σε πάγο πια, παγωμένο χιόνι, γλιστράει. Δεν. Όπου ήδη υπάρχουν και άλλες αποστολές ανθρώπων και βλέπεις φακούς πιο πέρα να έχουν φύγει άλλους να ετοιμάζονται και τα λοιπά σαν εμάς. Τώρα, εμείς εικοσιπέντε άτομα ομάδα ψιλόχαθήκαμε. Δηλαδή, ποιος ήταν μπροστά, ποιος ήταν πίσω, λίγο μπερδευτήκαμε. Εκεί λοιπόν, κατεβαίνουμε, φοράμε τα σακίδια μας και ξεκινάμε. Δύσκολη η αρχή. Δεν σας κρύβω ότι ήταν η δύσκολη αρχή. Η αρχή όμως είναι δύσκολη να ξεκινήσεις να πας και στον Όλυμπο. Μέχρι λίγο το σώμα να συνηθίσει, να αρχίσεις να περπατάς. Το σώμα αρχίζει στα είκοσι λεπτά και μετά να παίρνει φορά. Ωστόσο, εκεί να μην ξεχνάμε δεν έχουμε οξυγόνο και να μην ξεχνάμε ότι είναι νύχτα και να μην ξεχνάμε ότι έχει πολύ κρύο και σε συνθήκες που δεν έχουμε ξαναβρεθεί. Είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, όχι ακατόρθωτα όμως. Και εκεί ζω μία πάρα πολύ συγκινητική στιγμή. Μέσα στο χειμώνα είχα γνωρίσει ένα παιδάκι μιας φίλης -το παιδάκι- το οποίο -ένα κοριτσάκι κιόλας- του άρεσαν πάρα πολύ τα βουνά. Εφτά χρόνων αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που είδα ένα τόσο μικρό παιδί να δείχνει τέτοιο ενδιαφέρον για τα βουνά. Η μικρή λοιπόν αυτή μου έβαζε φωτογραφίες από το Κίσαβο, από τον Όλυμπο και από το Ελμπρούς που ήξερε ότι θα πάω. Μου ζητούσε χαρτί και μολύβι και μπογιές για να ζωγραφίσει το βουνό. Το έβλεπε το Ελμπρούς και το ζωγράφιζε, και μου είχε πει να της φέρω πάρα πολλές φωτογραφίες. Και μου είπε το πιο όμορφο πράγμα που έχω ακούσει από άνθρωπο για βουνό. Μου λέει: «Νατάσα είσαι πάρα πολύ τυχερή», λέω: «Γιατί;» Να μην πω και το όνομα του παιδιού. Λέω: «Γιατί;» Και μου λέει: «Θα δεις το φεγγάρι από τόσο ψηλά;» Πραγματικά μου φεύγει δάκρυ. Είναι αυτό που λένε: «Αυτό που ξέρει μόνο ένα παιδί» που λέει το υπέροχο τραγούδι η Βιτάλη. Έχουμε χάσει αυτή την αίσθηση και το ρομαντισμό. Έχουμε όλοι μπει σε μία ενήλικη γρήγορη ζωή και αυτό το πλασματάκι μου είπε ότι: «Θα δεις το φεγγάρι από τόσο κοντά; Θα πας τόσο -πιο- κοντά στο φεγγάρι;» Και εκείνη στιγμή σήκωσα έτσι τα μάτια, είδα το φεγγάρι και θυμήθηκα αυτή την πανέμορφη κουβέντα που είπε αυτό το παιδί, και πραγματικά είναι μία από τις αξίες του βουνού ότι καθαρίζουν όλες σου οι αισθήσεις. Τα μάτια σου, τα αυτιά σου, ξανααγίνεσαι παιδί. Εκεί ψάχνεις να βρεις αυτά που είχες όταν γεννήθηκες που είναι άδεια, πεντακάθαρα και είναι ανοιχτά στο να δεχτούν. Αυτό λοιπόν είναι μία πολύ όμορφη στιγμή. Ξεκινάμε λοιπόν να περπατάμε, κάποια σημεία ήταν πιο δύσκολα, πιο ανηφορικά και τα λοιπά. Και το μόνο που έχεις μπροστά σου είναι ουσιαστικά η φωτεινή πηγή από το φακό το δικό σου. Αυτό για μένα είναι από τα πιο δύσκολα σημεία μέχρι να πάρει να ξημερώσει στο βουνό. Δηλαδή, και στην Αφρική βίωσα ακριβώς το ίδιο πράγμα. Είναι γύρω στο σκοτάδι, δεν βλέπεις τίποτα, δεν έχεις θέα, δεν ξέρεις πού είσαι -και εν μέρει καλύτερα- γιατί αν βλέπαμε που ήμασταν δε θα μας άρεσε και πολύ. Υπάρχει λοιπόν ένας φακός που κάνει μία στρογγυλή, λευκή δέσμη στο χιόνι, ολόλευκη έτσι όπως είναι και κάτασπρα όλα εκεί, και το δικό μου το μυαλό μου θύμισε πάρα πολύ το τραγούδι του «Σαν παλιό σινεμά» που -πως- κάνει μικρές διακοπές -έτσι- και λόγω της ατμόσφαιρας το φως κάτω που πέφτει. Είναι ένας κύκλος λοιπόν μέσα στον οποίον βλέπεις όλη σου τη ζωή, αναρωτιέσαι γιατί είσαι εκεί. Την αλήθεια την ξέρεις μόνο εσύ και συνήθως δεν την μοιράζεσαι. Κανένας που πάει σε μεγάλες αποστολές δεν λέει αλήθεια γιατί πάει. Η γνωστή ατάκα είναι όλων «Γιατί είναι εκεί το βουνό» που είχε πει έτσι κάποιος παλιός ορειβάτης. Απλά πάμε γιατί είναι εκεί. Και βλέπεις μέσα σε αυτό τον άσπρο -εγώ μάλλον- είδα μέσα σε αυτό το άσπρο κύκλο ό,τι αφορά τη ζωή μου, τα λάθη, τα πάθη μου, τους φόβους μου, τις τύψεις μου, τα θέλω μου, τα μπορώ μου, τα δεν μπορώ μου, τα γιατί μου, τα πώς μου, όλη μου τη ζωή. Έβλεπα μέσα στο φακό κάτω στο στρογγυλό λοιπόν -στη στρόγγυλη δέσμη- που δημιουργούσε αυτός ο φακός όλη μου τη ζωή. Πανέμορφη στιγμή, πολύ προσωπική στιγμή και πολύ δύσκολη, γιατί μέσα σε όλα όταν είσαι μέσα σε ένα σκοτάδι -δεν ξέρω αν- ασυνείδητα γίνεται αυτό ούτως αλλιώς σε όλους μας, περνάνε μαύρες σκέψεις. Περνάνε μαύρες σκέψεις. Δεν μπορούν να μην περάσουν. Και μέσα στις μαύρες σκέψεις είναι και: «Μήπως να τα παρατήσω;» Αλλά πολύ γρήγορα φεύγει. Οπότε, πολύ δυνατή στιγμή αισθάνομαι αυτήν που βλέπεις το λευκό σου φως και το δικό σου σινεμά και τη δική σου ταινία και είσαι εσύ ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής, τα πάντα. Και περπατάς, και περπατάς, και περπατάς. Και δεν ακούγεται κιχ. Το μόνο που ακούγεται είναι ο θόρυβος που κάνουν τα γκραμπ ον μέσα στο χιόνι το παγωμένο που μπαίνει. Και κάποια στιγμή -να σας πω την αλήθεια- αισθάνομαι ότι έχει περάσει πάνω από ώρα. Παρόλο που δεν είχα καμία επαφή με το ρολόι -και γενικά στα βουνά δεν βλέπω ποτέ ρολόι -καταλαβαίνω από το σώμα μου- παρόλο που είμαστε σε υψόμετρο- ότι έχει περάσει πάνω από μία ώρα, ότι μας πάει πραγματικά γρήγορα ο Ρώσος τελικά. Ο δικός μας Έλληνας αρχηγός κατέβαινε για να δει πώς είμαστε και αν χρειάζεται κάποιος να μπει πιο μπροστά, πιο πίσω, να αλλάξετε θέση τη σειρά. Και θέλω να φωνάξω -εγώ ήμουν νομίζω δύο ή τρία άτομα πίσω από το Ρώσο- και θέλω να φωνάξω ότι: «Κάνε μας διάλειμμα», και δεν θυμάμαι πώς είναι το διάλειμμα στα Αγγλικά. Αρχίζω εκεί καταλαβαίνω ότι η συνείδησή μου δεν είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Δεν καταλαβαίνω πολύ καλά τι γίνεται. Και πάω να μιλήσω και καταλαβαίνω το στόμα μου είναι στραβό. Εκεί ήταν [01:10:00]και το πρώτο ουπς. Το οποίο μια μέρα έτσι -λίγες μέρες πριν- με ρώτησε ένας συνάδελφος πώς ένιωσα την πρώτη φορά που κατάλαβα συμπτώματα από υψόμετρο και λέω: «Τίποτα, ένα ουπς και προχώρησα». Δεν ήταν -εγώ- ήμουν στην Αφρική, τα είχα ξεχάσει αυτά της Ρωσίας. Δεν ήταν λοιπόν ακριβώς έτσι. Πήγα να φωνάξω λοιπόν «διάλειμμα», δεν θυμάμαι «διάλειμμα», θέλω να φωνάξω πάουζ, πόουζ και δεν μπορώ. Είναι στραβό το στόμα μου. Παρόλο που είχα την μπαλακλάβα -η μπαλακλάβα είναι μία κουκούλα που φοράμε -και έχει έξω μόνο τα μάτια, και δεν μπορώ να καταλάβω εάν έχω κρυώσει ή αν έχω πάθει εγκεφαλικό, γιατί απλά δεν έχω ξαναβρεθεί σε πέντε τόσο υψόμετρο. Οπότε, δεν ήξερα τι είναι από όλα. Και λέω: «Νατάσα ή κρύωσες ή το ‘παθες». «Θα φανεί» λέω, όταν κατέβω. Το μόνο που μπορούσα να πω ήταν αυτό. Δεν είχα διάθεση να γυρίσω πίσω, δεν σκέφτηκα καν να γυρίσω πίσω. Δεν φωνάζω λοιπόν τίποτα στο Ρώσο γιατί δεν μπορώ και το μόνο που εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω είναι ότι δεν αισθάνομαι -ρε παιδί μου- καλά και παραπατάω. Δηλαδή το κραμπόν -τα δοντάκια- από το κραμπόν πιάνουν -κάτι μπλέχτηκε- εκεί στα πόδια μου. Και νιώθω πάρα πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου και λέω: «Αν συνεχίσεις να είσαι έτσι ζορισμένη και πιεσμένη γιατί μας είπε θα μας κάνει διάλειμμα και δεν μας έκανε και όλα αυτά, το μόνο που θα κάνεις είναι θα πέσεις». Καταλάβαινα λοιπόν από δεξιά η πλαγιά είναι πάρα πολύ απότομη. Οπότε, δε μπορεί κάποιος να πει θα κάνει διάλειμμα και από αριστερά κάτω η πλάγια είναι ένας πολύ μεγάλος γκρεμός προφανώς για να είναι έτσι από πάνω. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν που καταλαβαίνω ότι κάτι γίνεται και χάνω το μυαλό μου, τα βήματά μου, χάνω τη συγκέντρωσή μου, θυμώνω με τον εαυτό μου και λέω: «Νατάσα ή το ξεχνάς και πας όπου σε πάει ο γκρεμός ή πέφτεις; Τι θες; Διάλεξε». Και πραγματικά σε ένα δευτερόλεπτο ηρεμώ και αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής μου ότι τα βήματά μου δεν σημαίνει ότι πραγματικά περπατάω. Μπορεί να σκέφτομαι. Τα βήματά μας και σε εισαγωγικά εάν έχουν μέσα βρωμιά -σε εισαγωγικά- και είναι λερωμένα, έχουν κάποια δυσκολία κάτι, κάτι, κάτι θα σε κάνουν να πέσεις. Ή σταμάτα, που εκεί δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε. Μπορούσαμε με πάρα πολύ δυσκολία. Έπρεπε να καθυστερήσω πολύ την ομάδα να βρω τρόπο να σκάψω ή να μπω στην άκρη. Ήθελε πολλή ώρα για να σταματήσω. Ή σταματάς λοιπόν και παίρνεις τις ανάσες σου και παίρνεις το χρόνο σου και συνεχίζεις να είσαι έτοιμος ή βγάλε τη μαύρη σκέψη από μπροστά και προχώρα. Φοβερό μάθημα ζωής. Καταλαβαίνω λοιπόν ότι ο Ρώσος δεν θα μας σταματήσει ποτέ, ποτέ όμως. Θα μας πηγαίνει τρένο και γρήγορα και είχε ο δικό μας που έλεγε: «Δεν θα σας πάει αργά». Εκεί είχε και μεγάλη αξία λοιπόν η προπόνηση. Και το μόνο που παρακαλούσα ήταν να πάρει να ξημερώσει για να ‘ρθει λίγο ο ήλιος πάνω μας να ζεσταθούμε, γιατί παρόλο τις πάρα πολύ καλές κάλτσες, παρόλο που φορούσα heater μέσα στα παπούτσια μου -τα heater είναι κάτι patch που σε ζεσταίνουν- παρόλο το διπλό παπούτσι που τελικά φορούσα, τα δύο μου δάκτυλα από το δεξί μου πόδι δε τα αισθάνομαι και δεν μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το αίσθημα. Βέβαια, σκέφτηκα το χειρότερο που μπορείς να πάθεις είναι να σου κόψουν δύο δάκτυλα. Τράβα, προχώρα. Τίποτα, δεν τσιμπούσα. Δεν είχα αίσθηση φόβου καμία. Είναι πώς τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν από φόβο και από κίνδυνο; Είχα αυτό το πράγμα.

Από μακριά αρχίζω να καταλαβαίνω ότι πλησιάζουμε στο διάσελο. Αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία γιατί το διάσελο είναι από τα πιο όμορφα σημεία, και εκεί ξέρω ότι θα ξημερώσει. Από τα βίντεο και τα λοιπά ψυλλιάζομαι ότι εκείνη είναι η ώρα που θα ξημερώσει. Στο διάσελο πράγματι σταματάμε. Η μισή ώρα που μας είπε επίσης ήταν ψέματα. Μας έσκισε ο Ρώσος. Σταματάμε στο διάσελο και αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να ζεστάνω το χέρι μου, τα πόδια μου σιγά, σιγά άρχισαν να παίρνουν θερμοκρασία. Να ζεστάνω και το χέρι μου παρόλο τα πολύ καλά γάντια που φορούσα και τα διπλά και τα λοιπά και τα λοιπά και τα heater μου, το ένα μου χέρι αρχίζω να μην το νιώθω. Οπότε, προσπαθώ να το ζεστάνω. Και εκεί ήταν, ξάπλωσα κάτω, πήρα λίγο δυνάμεις, ήπια λίγο τσάι, νομίζω ότι πρέπει να πήρα και ένα τζελάκι αν δεν κάνω λάθος, γιατί να φας δεν μπορούσες. Και εκεί έχω ένα βίντεο που -μόνο από τα βίντεο- από δω και πέρα θυμάμαι τι έγινε για να σας τα λέω τα πράγματα έτσι με ειλικρίνεια. Έχω πολύ λίγες στιγμές που θυμάμαι που πραγματικά συνέβησαν. Στα βίντεο αρχίζουμε να μιλάμε με τα παιδιά και να ρωτάει ο ένας τον άλλον: «Πώς είσαι;» Δεν είμαστε όλοι μαζί ομάδα, δεν ξέρουμε ποιος είναι που, αλλά -να σου πω την αλήθεια- δεν υπάρχει καμία επαφή με το μυαλό καλή ώστε να πεις: «Πού είναι άραγε ο Άρης -ας πούμε-, πού είναι άραγε;» Δεν έχεις επαφή. Καταλαβαίνεις μόνο ότι είσαι καλά, είσαι εδώ και αν μπορείς να πας παραπέρα. Kάποια στιγμή μου λέει ο αρχηγός: «Βλέπεις εκεί το φακό;» Λέω: «Τον βλέπω». Λέει εκεί θα φτάσουμε. Αν φτάσουμε», λέει: «Εκεί, σημαίνει ότι κάνουμε κορυφή. Είμαστε πολύ κοντά στην κορυφή». «Θα φτάσουμε» του λέω, «σιγά τι είναι;» Ήδη εγώ έτσι λίγο πήρα τα πάνω μου, άρχισε να βγαίνει ο ήλιος και θα σας πω ότι ήταν το πιο όμορφο ξημέρωμα που έχω δει στη ζωή μου μέχρι τότε. Ήτανε -λέω- οι έξι μήνες, τόσος κόπος, τόσο ενέργεια, τόσο χρήμα, τόση συγκέντρωση αξίζουν τον κόπο για αυτή την ανατολή που είδα. Πραγματικά παρόλα τα όσα συνέβησαν δεν αλλάζω με τίποτα αυτή τη στιγμή. [Δ.Α]

Nατάσα, σε έχασα. Σε έχασα-

Nαι, ναι.

Επανάλαβέ μου λίγο όλη σου τη φράση.

Δεν μπορεί να μου πάρει κανένας από τα μάτια και το μυαλό αυτή την πανέμορφη εικόνα και την πανέμορφη ανατολή που είδα. Παρένθεση, το βουνό ήτανε τόσο καλό με μας που ήταν η μοναδική μέρα που άνοιξε. Είχαμε ήλιο όλη την ημέρα και με το που κατεβήκαμε έκλεισε ο καιρός. Και έδειχνε τις επόμενες μέρες ότι πάλι θα είναι κλειστός. Δηλαδή, άνοιξε μισή, μισή μέρα μόνο για να πάμε εμείς. Ήταν φοβερό, ήταν φοβερό πόσο μας ήθελε.

Εκεί λοιπόν είναι που ανατέλλει και ο ήλιος. Κάποιο κομμάτι βλέπουμε από την πλαγιά που είναι εμείς να πάμε για να ανέβουμε στην κορυφή ότι έχει αρχίσει ο ήλιος σιγά, σιγά να βγαίνει. Λοιπόν, ο Ρώσος για άλλη μία φορά [Δ.Α] για τη μισή ώρα. Ξεκινάμε, λοιπόν σχετικά γρήγορα να φύγουμε. Και εκεί αρχίζουν οι δυσκολίες, εκεί αρχίζουν κάτι πάρα πολύ μεγάλα ανοίγματα που έπρεπε να κάνει. Δηλαδή, θυμάμαι ότι κάποιες φορές με έπαιρνε πίσω το βουνό. Τώρα ήταν η έλλειψη δύναμης, ήταν βαρύς ο σάκος μου; Δεν ξέρω. Πάντως έφευγα κάποιες φορές πίσω. Ήταν αρκετά μεγάλη η κλίση. Αισθάνομαι κάποια στιγμή όχι και πολύ καλά σωματικά και σκέφτομαι ότι θέλω να κάτσω στην άκρη να κάνω μία άσκηση που κάνουμε και ξεκουραζόμαστε και μας δίνει λίγο ενέργεια. Δεν το κάνω ακόμα, συνεχίζω παρακάτω και κάποια στιγμή πέφτω στα μπατόν να πάρω μία ανάσα και από πίσω μου ένα παλικάρι -από τα πιο νέα παιδιά της αποστολής- ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν ο καημένος με χτύπησε με τον μπατόν πολύ -με πολύ- φιλική διάθεση στο μηρό πίσω. Αυτό ήτανε κάπως νόημα ότι: «Έλα Νατάσα, όλα πάνε όλα καλά. Σιγά-σιγά θα ανέβουμε επάνω». Για μένα ήτανε λες και μου είπε -λες και μου είπε- κάτι «Νατάσα είμαστε εδώ όλοι μαζί, θα τα καταφέρουμε, μη στεναχωριέσαι, μη μασάς. Έλα, είναι μία πολύ κακή στιγμή». Λες και είπα κάτι, ενώ δεν είπε τίποτα από όλα αυτά. Ωστόσο, για μένα μου έδωσε τόσο κουράγιο αυτό το χτύπημα από το Τζέρι -το παρατσούκλι του- όπου από κει και πέρα πετούσα, πετούσα, έφυγα σφαίρα. Φτάνουμε σε ένα σημείο που είναι σχετικά επικίνδυνο -όχι σχετικά- είναι επικίνδυνο. Εμείς φορούσαμε μποντριέ -κάποιες ζώνες που φοράνε στη μέση- για να δεθούμε σε κάποια σημεία που είναι πολύ παγωμένα και υπάρχει κίνδυνος να φύγεις από τη πλαγιά. Για να μη φύγεις, λοιπόν δένεσαι. Για καλή μας τύχη επειδή είχε πολύ καλό καιρό και δεν ήταν παγωμένο το χιόνι, ούτε καν δεθήκαμε εδώ. Το περάσαμε έτσι. Δύο σημεία ήταν αυτά, και μετά από αυτά τα δύο σημεία κάναμε μία στάση. Εκεί γνωρίσαμε και κάτι Ρώσους το οποίο το θυμήθηκα πάρα πολύ καιρό μετά. Ο ένας ο άντρας φαινόταν πολύ καλός γνώστης του βουνού και είχε πάρει το χέρι από έναν δικό μας παιδί και του το ζέσταινε, και θυμάμαι ότι του είχα χαρίσει τη σοκολάτα μου για να τον ευχαριστήσω που βοήθησε ένα μέλος της ομάδας και ήταν ο μόνος Ρώσος που μας μίλησε. Είναι -γενικά- ενώ στον Όλυμπο δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανταλλάξεις πάνω από πέντε φράσεις ανεβαινοκατεβαίνοντας με όποιον βρεις -με όποιον όμως βρεις- «Από πού είσαι, από πού ξεκίνησες, πού πας» και τα λοιπά, στη Ρωσία δε μας μιλούσε κανένας. Μόνο αυτά τα παιδιά, για αυτό και έτσι ήθελε να του δώσω τόσο τη σοκολάτα. Ήθελα κάτι να του δώσω και χάρηκα από αυτό που μας πρόσφερε. Και μόνο κάτι άλλοι Ρώσοι μας είπαν: «Ηello». Τίποτα άλλο. Κατά τα άλλα έτσι αρκετά ψυχροί. Οπότε, κάνουμε εκεί και τη στάση μας που είναι σχεδόν η τελευταία και ξεκινάμε μετά να συνεχίσουμε για την κορυφή. Λίγο παραπάνω μας περιμένουνε κάποια άλλα μέλη της αποστολής για να φτάσουμε όλοι μαζί πάνω. Συγκινητική στιγμή που μας περιμένουν για να πάμε μαζί. Εγώ -να σας πω- είμαι και εθελόντρια και στον Σύλλογο Καρκινοπαθών Λάρισας. Οπότε, είχα το σημαιάκι του Συλλόγου Καρκινοπαθών μαζί στην πλάτη μου και κάποια στιγμή το βλέπει ένας συνορειβάτης και μας πήραν τα κλάματα. Θα σας πω βέβαια τα κλάματα μας έπαιρναν κατά τη διάρκεια. Δηλαδή, και τη νύχτα έκλαψα έτσι κανά δυο φορές. Αλλά από την ανάγκη που έχεις για να κρατήσεις ενέργεια δεν κλαις. Δηλαδή πας να κλάψεις, κλαις λίγο, αφήνεις αλλά -γιατί είναι συγκινητικό- το ότι είσαι εκεί και το προσπάθησες και είσαι όντως εκεί. Οπότε, έτσι λίγο πριν την κορυφή μας παίρνουν τα κλάματα για το σημαιάκι, για τον αγώνα που κάνουν κάποιοι άνθρωποι και δε τα καταφέρουν, για τον αγώνα που κάνουν κάποιοι άνθρωποι και τα καταφέρνουν, για το ότι μπορούσαμε να ήμασταν εκεί και ότι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι εκεί. Και για άλλους λόγους που ανταλλάξαμε μεταξύ μας εκεί πέρα. Τώρα, βέβαια θα σας πω ότι ο διάλογος δεν ξέρω κατά πόσο ήταν καλός γιατί το «ανταλλάσσαμε» είναι λίγο αστείο. Τα βιντεάκια που έχουμε είναι πάρα πολύ αστεία. Δηλαδή τραυλίζουμε, δε λέμε τις λέξεις καλά. Εγώ σε ένα βίντεο θυμάμαι τους λέω -αν δεις το βίντεο χωρίς ήχο λες: «Τι καλά είναι αυτοί, είναι όλοι πάρα πολύ καλά». Όταν μιλάμε όμως ακούγεται έναν κρακ, κρακ. Έτσι, δεν έβγαιναν τα λόγια. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε καλά. Και γενικά και αυτά που λέγαμε δεν ήταν και ό,τι πιο -ό,τι να ναι- λέγαμε. Στα τελευταία μέτρα πριν την κορυφή εγώ -να σας πω την αλήθεια- λάκισα πάρα πολύ. Ήταν τα πιο δύσκολα μου μέτρα. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ψυχολογία ότι λένε -που λένε- «Όλα λίγο πριν το τέλος είναι πιο δύσκολα». Δεν ξέρω αν ήταν η συναισθηματική φόρτιση των έξι μηνών ότι φτάνω τελικά στο σημείο. Δεν ξέρω αν ήταν αυτό που ο άνθρωπος δεν αντέχει και εύκολα την ευτυχία και την επιτυχία. Τα κατάφερα [01:20:00]λοιπόν τελικά και ήτανε... το αντέχεις τώρα εύκολα; Τη δυστυχία την αντέχουμε όλοι. Δεν ξέρω τι ήτανε, πάντως εγώ τα τελευταία μέτρα ήμουνα πολύ χάλια σωματικά, πάρα πολύ χάλια. Δηλαδή θυμάμαι ένα παιδί ήταν από πίσω μου, τραβούσε βίντεο, πέρασε από δίπλα μου και με πέρασε κιόλας. Στα τελευταία λεπτά που δεν είναι και πολύ η κλίση.

Ανεβήκαμε πάνω εννιά άτομα μαζί. Εννιά Έλληνες. Είναι πάρα πολύ όμορφη στιγμή να αισθάνεσαι ότι σε αυτή τη στιγμή με άλλους οκτώ στα ψηλότερα σημείο της Ευρώπης. Ανεβήκαμε μαζί εννέα άτομα, τρία εκ των οποίων -τρία- κορίτσια. Πολύ συγκινητική στιγμή. Θυμάμαι ένα παιδί από τις Σέρρες που ήμασταν μαζί -ένας συνορειβάτης, πολύ καλό παιδί- λέει: « Παιδιά» -σε ένα βίντεο το λέει- «παιδιά πάρα πολύ γρήγορα. Ελάτε να κάνουμε φωτογραφία και να φύγουμε. Δεν είμαστε να καθόμαστε πολλή ώρα εδώ». Και αυτή η κουβέντα ήταν πραγματικά πολύ σοβαρή γιατί όσο πιο πολύ κάθεσαι πάνω, τόσο πιο πολύ καταναλώνεις οξυγόνο και δεν μπορείς -δεν κάνει- να κάθεσαι. Δεν έχει οξυγόνο να καταναλώσεις. Δεν έχει καν. Οπότε, κάνουμε τις φωτογραφίες και... κάνουμε τις φωτογραφίες -βγάζουμε τις φωτογραφίες- και αρχίζουν κάποιοι να κατεβαίνουνε, δεν ξέραμε γενικά που ήταν οι υπόλοιποι να πω την αλήθεια. Μπροστά, πίσω, δεν είχαμε ιδέα. Καμία ιδέα. Εγώ βέβαια θα σας πω τώρα εδώ κάτι σουρεάλ. Kάτι παράλογο. Έχω μία φωτογραφία -τέλος πάντων- αυτά τα κατάλαβα πολλούς μήνες μετά. Ήμουν ακριβώς μία ώρα πάνω στην κορυφή. Οι δικοί μου έφυγαν αυτοί. Εγώ λέω: «Τι λες καλέ που έκανα έξι μήνες προσπάθεια να φτάσω εδώ πάνω και θα κατέβω σε πέντε λεπτά!» Θα κάτσω εδώ πάνω». Και η αλήθεια είναι ότι ξαφνικά είχα πάρα πολλή ανάσα, είχα πάρα πολλή ψυχολογία. Αυτό συμβαίνει πάντα με το που πατάς κορυφή. Αλλάζουν όλα. Και ένιωθα σαν να ζω πάντα στα πέντε εξακόσια σαράντα δύο. Λειτουργούσε όλο το σύστημα μου τέλεια. Πιο κάτω υπέφερα, εκεί ήμουν τέλεια. Και το απόλαυσα, το απόλαυσα, έκανα βίντεο γύρω γύρω γιατί ήθελα να δείξω στους δικούς μου τι βλέπει κάποιος όταν φτάνει τόσο ψηλά. Να δουν οι φίλοι μου, να δουν οι γονείς μου. Και έκατσα πάνω ακριβώς μία ώρα από ό,τι καταλάβαμε από τις ώρες που βγάζαμε φωτογραφία από το κινητό, το πριν και το μετά. Οι δικοί μου φύγανε, ήρθαν άλλα μέλη της αποστολής της δικής μας, κάθομαι και με αυτούς, ξανακάνω φωτογραφίες και αυτά, φεύγουνε, έρχονται άλλοι, φεύγουν και εγώ εκεί. Απολάμβανα πραγματικά τρέλα που ήμουνα εκεί πάνω και δεν σκέφτηκα ότι: «Τι κανείς, δεν πρέπει να είσαι». Δε σκέφτηκα, δεν με ένοιαζε. Δεν -εγώ- το μόνο που με ένοιαζε είναι οι έξι μήνες προσπαθείας να φτάσω εκεί και το ότι ήθελα να το απολαύσω. Kάποια στιγμή βλέπω μία κοπέλα που νομίζω ότι είναι η τελευταία της αποστολής μας. Δεν ήταν. Με το δικό μας τον Έλληνα τον αρχηγό. Η οποία η καημένη φτάνει τόσο ταλαιπωρημένη και φωνάζαμε από πάνω όσοι ήμασταν -έτσι- την εμψυχώναμε «Έλα!». Μετρούσαμε τα βήματά της, φωνάζαμε: «Μπράβο», κλαίγαμε, της τραβούσαμε βίντεο και τα λοιπά. Και φτάνει πάνω και η κοπέλα στην κορυφή όπου ήταν σοκαριστικό γιατί βλέπω ότι αντί χείλια είχε μόνο μία μαύρη γραμμή. Δεν είχε χείλια. Οπότε, ήταν λίγο σοκαριστικό. Τέλος πάντων και με αυτούς που είναι και ο Έλληνας αρχηγός αποφασίζω μ' αυτούς να κατέβω. Φτάνει δηλαδή, φτάνει. Δεν έχω κάτι άλλο να κάνω εκεί πάνω.

Παίρνουμε να κατέβουμε, η κοπέλα δεν ήταν -έτσι- αρκετά καλά. Ζαλιζόταν λίγο, μας έπεφτε λίγο, όλα αυτά. Και εγώ μένω για ψυχολογικούς λόγους και για παρέα με τον Έλληνα αρχηγό και την κοπέλα. Με την κοπέλα ήμασταν μαζί και στο δωμάτιο και τα λοιπά. Έτσι, μένω για την ψυχολογία καθαρά, να είμαστε... εγώ λοιπόν ψυχολογία τέρμα στα τάρταρα, ήμουν πολύ ευτυχισμένη, πολύ καλά, πολύ υγιής νιώθω και όλα τα λοιπά. Κατεβαίνοντας πολύ λίγα μέτρα μετά την κορυφή βλέπω έναν τύπο να ανεβαίνει και να κρατάει Ελληνική σημαία και φωνάζω: «Πατριώτης Έλληνας, πατριώτης!». Και με λέει: «Ρε Νατάσα, ο Κώστας είμαι». Δεν γνωριζόμασταν, φαντάσου από τα ρούχα αφού ήταν έξω μόνο τα μάτια. Και τα μάτια ήταν πολύ κακό που ήταν. Εγώ -να σας πω την αλήθεια- είχα τη μάσκα πάνω στο κεφάλι, την οποία ξέχασα να κατεβάσω, ξέχασα να βάλω γυαλιά ηλίου και το μόνο που θυμήθηκα ευτυχώς είναι στην κορυφή να βάλω αντηλιακή κρέμα και φόρεσα και σε άλλους δυο, τρεις, οπότε τουλάχιστον δεν καήκαμε καλά, καλά γιατί καήκαμε λίγο όλοι. Αλλά έπαθα έγκαυμα του χιονιού στα μάτια από την αντανάκλαση και είχα δύο μέρες μερική τύφλωση-

Τι έπαθες;

Έγκαυμα χιονιού από την αντανάκλαση που χτυπούσε στα μάτια το οποίο επειδή δεν με έκοψε να κατεβάσω τη μάσκα απλά που φορούσα στο μέτωπο. Και όλοι μου λέγανε: «Μα είναι δυνατόν;» Λέω: «Δεν σε κόβει ρε παιδιά. Δεν καταλαβαίνεις; Δε σε κόβει. Δεν έχεις αίσθηση». Καταρχήν δεν έχει οξυγόνο το μυαλό σου, τί να σκεφτεί; Δεν έχεις επαφή. Πώς το λένε! Χώρια που πραγματικά εμένα αν μου έλεγε κάποιος: «Δεν ανέβηκες στην κορυφή», θα έλεγα «Δεν ανέβηκα;» Δεν έχεις αντίληψη. Δηλαδή από τις φωτογραφίες και τα βίντεο τα θυμάμαι όλα. Τα θυμήθηκα όλα μετά. Στο κατέβασμα λοιπόν η φίλη μας αυτή η κοπέλα δεν αισθανόταν πολύ καλά, μου λέει ο αρχηγός: «Μη ταλαιπωρείσαι Νατάσα. Τράβα κάτω στο διάσελο που είναι οι άλλοι να φύγεις με τους άλλους πιο γρήγορα». Στο δρόμο πετυχαίνω ένα παιδί άλλο από την αποστολή. Εκείνο το σημείο ήταν το μόνο που από αλλού ανεβαίνεις και από αλλού κατεβαίνεις. Και του φωνάζω: «Είσαι καλά, χρειάζεσαι κάτι;» Εν τω μεταξύ, το φαγητό μας τα δίναμε όλοι απλόχερα γιατί δεν έτρωγε κανένας και είχε -τώρα αυτό που θα σας πω δεν είναι και πολύ ωραίο- είχε παντού εμετό γύρω, γύρω. Είναι σαν να είσαι έξω από παμπ, γιατί το στομάχι περνά πάρα πολύ δύσκολα στο υψόμετρο και κάνανε όλοι εμετούς. Και φωνάζει το παλικάρι αυτό: «Θέλω νερό» και εγώ για καλή μας τύχη είχα και κλειστό νερό. Καλά, όχι ότι δεν θα έπινε απλά αν είχα πιει έτσι όπως ήμασταν. Και προσπαθώ να του πετάξω το νερό στην πλαγιά η οποία έχει πάρα πολύ μεγάλη κλίση. Είναι εκεί που δενόμαστε. Άρα, είναι πολύ σκληρό σημείο να καταλάβεις. Έχει πάρα πολύ μεγάλη κλίση. Και του πετάω το νερό τόσο τέλεια λες και είμαι τοξοβόλος, πήγε ακριβώς στα χέρια του πάνω. Ήταν φοβερό αυτό που συνέβη. Ήτανε τόσο εύστοχο. Και το πιάνει και με το που το πιάνει του φεύγει στην πλαγιά. Το ‘πιασε και έμεινε ο καημένος χωρίς νερό. Αυτός το βράδυ στον ύπνο μου είπανε οι άλλοι -κοιμόταν στο άλλο barrel- έλεγε το βράδυ στον εφιάλτη: «Όχι άλλο, όχι άλλο, όχι άλλο. Όχι άλλο να ανέβω». Τέλος πάντων, πάντως μία στιγμή ήταν έτσι δυνατή στιγμή. Τον λυπήθηκα τόσο πολύ. Τόσο πολύ. Κάποια στιγμή λοιπόν παρακάτω στο διάσελο που βρίσκω τους άλλους, ένα παλικαράκι νεαρό μου λέει: «Δεν είμαι καλά, είναι σα να έχω πιει ένα μπουκάλι ουίσκι» και του λέω: «Άσε τους άλλους, εγώ νιώθω πολύ καλά. Άσε τους άλλους να φύγουνε μπροστά, μείνε πίσω, θα πηγαίνουμε σιγά-σιγά όπως νιώθεις». Εμάς πιο κάτω θα μας έπαιρνε τον ρατράκ να μας κατεβάσει. Πηγαίνουμε, λοιπόν, με αυτό το παλικαράκι σιγά, σιγά. Εγώ πραγματικά -ήμουνα- ένιωθα τόσο ικανή να τον πάρω και στην πλάτη μου -που λέει και ο λόγος- να τον κατεβάσω. Με το που φτάνουμε στα ρατράκ και φτάνει το παλικαράκι που δεν ένιωθε καλά και ένιωθα κατά κάποιον τρόπο ότι πρέπει να είμαι γερή και εγώ για αυτόν, βρίσκω έναν άλλον συνορειβάτη από την ομάδα μας και αποφασίζουμε να κατέβουμε με τα πόδια, να μην πάμε με το ρατράκ για να απολαύσουμε -ναι- για να απολαύσουμε τη διαδρομή να πάμε με τα πόδια. Όπου ήταν ίσως και η μεγαλύτερη βλακεία που έκανα. Δηλαδή δεν φτάνει που έκατσα μία ώρα στην κορυφή [Δ.Α]

Δε σε άκουσα. Δε φτάνει που έκατσες στην κορυφή...

Μία ώρα. Δεν φτάνει αυτό, δεν φοράω και γυαλιά ακόμα. Δεν με έχει κόψει ακόμα να βάλω γυαλιά. Εννοείται ότι δεν τρώμε, δεν πίνουμε, δεν υπάρχει κουράγιο για τέτοιο πράγμα και διάθεση. Δεν θέλει τίποτα το στομάχι σου μέσα. Αποφασίσουμε λοιπόν με αυτό το φίλο από την Ορεστιάδα να κατέβουμε με τα πόδια. Με το που φεύγει το ρατράκ, εγώ αρχίζω να νιώθω αδύναμη, χάλια, ανά πέντε λεπτά να του λέω: «Σε παρακαλώ, στάση. Δεν είμαι καλά». Ευτυχώς ο καημένος ήταν πάρα πολύ έτσι και ευγενικός και γλυκός μαζί μου. Ούτε καν το παιδί. Προς Θεού. Και πραγματικά σταματούσαμε και του λεγα: «Το επόμενο -η επόμενη- στάση μας να είναι σε παρακαλώ εκεί». Δεν είχα καθόλου δύναμη, καθόλου κουράγιο. Ήθελα απλά να πέσω κάτω και να ξεραθώ. Και να του λέω: «Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είμαι καλά. Δεν καταλαβαίνω τι χρειάζομαι. Θέλω νερό, θέλω φαΐ, θέλω -δεν ξέρω- τι μου λείπει. Είμαι σα μωρό παιδί που δεν ξέρει τι του φταίει, να μου το δώσω να ησυχάσω ρε παιδί μου. Με τα πολλά εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με τα μάτια μου. Είχα αρχίσει να χάνω την όρασή μου. Εκεί με έκοψε λοιπόν και έβαλα -κατέβασα- τη μάσκα μου.

Σιγά, σιγά, σιγά, σιγά φτάσαμε κάτω και με το που φτάσαμε κάτω, όχι να πάω να φάω δεν είχα κουράγιο. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να πάω να ξαπλώσω και να κοιμηθώ. Και πραγματικά αυτό έκανα. Και ξύπνησα κάποια στιγμή -δεν θυμάμαι τι ώρα- εφτά; Με το που κατέβηκα έστειλα βέβαια μήνυμα στην οικογένεια μου και είπα ότι είμαι καλά. Και στους φίλους. Και θυμάμαι απλά ότι ξύπνησα το βράδυ να πάω να φάω και δεν έβλεπα καλά και έκανα selfie. Τώρα καθρέφτη είχα; Δεν ξέρω. Ήμουνα τούμπανο. Ήμουν πάρα πολύ πρησμένη. Αφού σε όσους έχω δείξει τη φωτογραφία μου λένε: «Ποιος είναι εδώ; Ποια είναι εδώ αυτή;». Δεν αναγνωρίζομαι. Το οποίο το έπαθα και από το υψόμετρο και η όλη ιστορία με τα μάτια μου. Ήταν τα μάτια μου πάρα πολύ πρησμένα. Δηλαδή, έτσι μια γραμμούλα έβλεπα. Ακριβώς το ίδιο έπαθε και το παλικάρι που κοιμόταν από πάνω μου, οπότε ο ένας έδινε συνέχεια στον άλλον κολλύριο με κορτιζόνη, κολλύριο με αντιβίωση, κολλύριο σκέτο. Και ξανά κολλύριο. Εμείς οι δύο πάθαμε αυτό το πράγμα γιατί και οι δύο δεν είχαμε τη μάσκα στα μάτια μας. Και δεν ξέρω να σας πω πώς νιώθεις και δεν ξέρω αλήθεια να σας πω πώς νιώθεις. Νιώθεις υπέροχα, νιώθεις πάρα πολύ καλά. Έχεις πετύχει ένα σκοπό που για έξι μήνες πάλευες. Αλλά η κούραση είναι τόσο μεγάλη που ακόμα δεν νιώθεις. Δεν νιώθεις όμως. Επίσης, είσαι ακόμα πάνω, δεν έχεις καταλάβει τι σου γίνεται, νιώθεις μία ευτυχία, νιώθεις κάτι, αλλά δεν μπορείς να πεις ακριβώς τι.

Την άλλη μέρα μαζέψαμε τα πράγματά μας, κάναμε τις τελευταίες φωτογραφίες και φύγαμε με το τελεφερίκ για κάτω. Και είχε πάρα πολύ πλάκα γιατί εμείς ήμασταν πάρα πολύ προφανώς βρώμικοι παρόλο που δεν ιδρώνεις εκεί λόγω υψομέτρου. Τώρα πόσες μέρες ήμασταν σχεδόν άπλυτοι. Δηλαδή κάνα δόντι πλέναμε και αυτό με δυσκολία. Είχα ένα spray εγώ θυμάμαι αντισηπτικό και πήγαινα πριν τα γεύματα και τους έλεγα: «Ελάτε να σας πλύνω» και τους ψέκαζα όλους στα χέρια και καλά να φάμε. Αλλά μία κυρία μέσα στο τελεφερίκ -στο τελεφερίκ είναι και άνθρωποι που ανεβαίνουν μόνο για καφέ, για σκι, στο σαλέ να πάνε- μία κυρία έβαζε το μαντήλι στη μύτη της. Εμείς λοιπόν -για πλάκα- δεν καταλαβαίναμε ότι μυρίζουμε. Προφανώς μυρίζαμε πάρα πολύ. Το καταλάβαμε όταν πήγαμε στο χωριό στο Terskol και κάναμε μπάνιο και βγήκαμε και πιάσαμε τα ρούχα μας. Εκεί καταλάβαμε τι φοβερή μυρωδιά είχανε. Μία κοπέλα φανταστείτε ότι δεν άντεχε καθόλου που πήγε και ψώνισε φορεματάκι. Εντάξει, να σου πω κάτι; Ξέρεις που πας, ξέρεις -δεν το ξέρεις βέβαια- το μαθαίνεις στην πορεία. Δεν το ξέρεις εννοώ [01:30:00]τόσο πολύ. Οι συνθήκες είναι σκληροπυρηνικές. Τι να έχει εκεί πάνω; Mπάνιο με τζακούζι; Δε το περιμένεις αυτό. Προς Θεού. Ωστόσο -να σας πω κάτι για μένα- είχε πάρα πολύ πλάκα. Δηλαδή μπροστά στην όλη εμπειρία που έζησα, στο ηλιοβασίλεμα που είδα, σε όλα αυτά που βίωσα πριν και κατά τη διάρκεια και μετά, το τελευταίο που με μοιάζει είναι αν έμεινα κάποιες μέρες άπλυτη. Πραγματικά. Κατεβήκαμε λοιπόν στο χωριό, μετά κάναμε το βράδυ το πάρτι -το Gala party, για μας, δίνουν τα πτυχία μας ότι ανεβήκαμε. Την βεβαίωση μας. Και εκεί περάσαμε πάρα πολύ ωραία γιατί ο καθένας έλεγε ό,τι θυμόταν από την κορυφή, ό,τι του έκανε εντύπωση, γελάσαμε, ήπιαμε πάρα πολλές μπύρες. Δείξαμε στον κόσμο πραγματικά τι θα πει οι Έλληνες. Στο μαγαζί μας κοίταζαν όλοι και γελούσανε. Είχανε -εντάξει- ήμασταν οι γνωστοί ζωηροί Ελληνάρες. Πολύ ωραία στιγμή στο gala, περάσαμε πολύ καλά. Φάγαμε επιτέλους φαγητό κανονικό. Επιτέλους. Και είναι και το εξής αστείο. Η σερβιτόρα που μας σέρβιρε ήταν μία τις κοπέλες που είχα δει πάρα πολλές φορές στο βίντεο. Ήταν πολύ ιδιαίτερη φιγούρα και σε βίντεο που είχα δει από άλλους ορειβάτες που είχαν ανέβει ήταν αυτή που τους σέρβιρε και λέω: «Κοίτα να δεις», λέω «μέχρι και η σερβιτόρα η ίδια». Πανέξυπνη γυναίκα. Εικοσιπέντε άνθρωποι και τα πιάτα ήταν γύρω στα τριάντα πέντε γιατί τα αγόρια έπαιρναν και δύο και τρία πιάτα. Η κοπέλα θυμόταν ποιος παρήγγειλε τι. Ήταν φοβερή τύπισσα αυτή.

Τέλος πάντων, κάνουμε και εκεί το gala και τα λοιπά. Ήδη είχαμε ψωνίσει δωράκια από το Terskol για τους ανθρώπους μας και τα λοιπά. Και την άλλη μέρα κάναμε μία μικρή βόλτα στο χωριό που είναι ένα πανέμορφο χωριό, πανέμορφο! Η φύση του είναι πανέμορφο χωριό, τέλειο. Κάναμε μία βόλτα και μετά ξεκινήσαμε να φύγουμε για κάτω για την πόλη, για το Πιάτινγκο. Μία πάρα πολύ όμορφη πόλη. Οι Ρώσοι σε αυτό είναι φοβεροί. Έχουν τόσο ωραία πάρκα, τόσο πράσινο, τόσο ωραίους δρόμος, τόσο όμορφες πόλεις. Ανεβήκαμε σε ένα λοφάκι γιατί δεν μας έφτανε τόσο υψόμετρο, θέλαμε να ανέβουμε και στο λοφάκι να δούμε την πόλη. Ανεβήκαμε λίγο σε ένα λοφάκι και από πάνω δεν έβλεπες στους δρόμους και τα αυτοκίνητα. Έβλεπες πράσινο και σκεπές σπιτιών. Πανέμορφη εικόνα. Εγώ πιστεύω θα μπορούσα πάρα πολύ άνετα να ζήσω εκεί. Μου άρεσε πάρα πολύ η εικόνα. Ωστόσο, οι Ρώσοι παρόλο που τους συμπαθούσα πάρα πολύ πριν πάω για όσα πέρασε σαν λαός για όλα αυτά τα θέματα της ιστορίας που γνωρίζουμε. Τους είχα πολλή συμπάθεια αλλά εκεί τελικά άλλαξε η γνώμη μου δυστυχώς. Και στεναχωριέμαι πολύ για αυτό. Δεν μου άρεσε η συμπεριφορά των Ρώσων. Ήταν αγενείς, μας έβριζαν μπροστά μας. Δηλαδή, ακόμη και οι μαγείρισσες που εμείς τους βοηθούσαμε πάρα πολύ, μαζεύαμε το τραπέζι, κάναμε ό,τι μπορούμε να τις βοηθήσουμε. Εμένα δεν μπορώ να σας πω ότι μου ζαχάρωσε και πολύ. Και γενικά είναι αυτά που σας λέω στο βουνό, ο ένας λέει στον άλλον: «Γεια σου, τι κάνεις; Καλημέρα, από πού ήρθες;» Εκεί τίποτα και κανένας. Δηλαδή, εντάξει. Ωστόσο, πανέμορφη πόλη. Πήγαμε να δούμε έτσι αξιοθέατα, πάλι να πάρουμε δωράκια, πήγαμε για καφέδες.

Εγώ όμως να σας πω την αλήθεια αρχίζω να μην αισθάνομαι πολύ καλά. Δηλαδή στη σκάλα του ξενοδοχείου ανέβηκα έναν όροφο και να νιώθω πάρα πολύ χάλια ,το οποίο λέω: «Τι φάση τώρα; Έχω κανά covid; Πού τον ψώνισα;». Είχα και βήχα. Βέβαια, αυτά όλα τα του covid τα συμπτώματα είναι του βουνού. Δηλαδή, οπότε και δεν ξέρεις. Αλλά, αυτό με έκανε να αισθάνομαι λίγο άβολα μην έχω τίποτα και κολλήσω κανέναν. Οπότε, άρχισα να είμαι μάσκα και να είμαι απομακρυσμένη από τα παιδιά. Όχι πολλές αγκαλιές, όχι φιλιά, όχι αυτά. Και σε απόσταση γιατί λέω αν έχω τίποτα- τότε αν θυμάστε ακόμα ταξιδεύαμε και εμβόλια μόνο, όχι και με τεστ- οπότε είχα κρατήσει μία απόσταση και αυτό λίγο με έκανε να ζοριστώ γιατί με αυτούς τους άνθρωπους πέρασα τέτοιες δυνατές στιγμές, και στο τέλος δεν τους αγκάλιασα καν για να χαιρετιστούμε. Να χαιρετηθούμε στο αεροδρόμιο ας πούμε. Τέλος πάντων, οπότε η διαδικασία ήταν γνωστή η ίδια. Πάλι πετάξαμε από το Mineralnye Vody στην Κωνσταντινούπολη και από κει ήρθαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πολύ σκληρή στιγμή που δεν τους αγκάλιασα όλους- να σας πω την αλήθεια- μετά. Και ήρθε η ώρα για την επιστροφή πίσω στη Λάρισα όπου παίρνεις χρόνο με τον εαυτό σου. Εγώ έμεινα και κλεισμένη τρεις με τέσσερις, πέντε μέρες μέσα, οπότε και αν κάτι είχα πριν πάω για τεστ να το δω. Το πόδι μου δεν ήταν καθόλου καλά και το μόνο που έκανα όταν βγήκα, πήγα στο γιατρό λίγο να δω τι συμβαίνει με το πόδι.

Το καλό ότι ήμουνα κλεισμένη- βέβαια- ήταν ότι πήρα λίγο χρόνο με τον εαυτό μου για να δω τι... τι έχει γίνει! Πήγα κάπου που επί έξι μήνες κοιτούσα μόνο εκεί, και φυσικά γύρισα ένας άλλος άνθρωπος. Φυσικά. Δεν ξέρω... δεν ξέρω. Είναι από τις πολύ όμορφες στιγμές μου. Ήταν ο πιο μεγάλος στόχος που είχα βάλει στη ζωή μου. Από κει και πέρα ήρθαν κι άλλοι, μου φάνηκαν πολύ πιο εύκολοι, γίνανε πιο εύκολοι είτε από το μυαλό είτε από το σώμα. Αλλά ήταν ο πρώτος πολύ μεγάλος μου στόχος που στέφθηκε με επιτυχία. Μία φίλη μου φοβόταν πάρα πολύ τον εγωισμό μου ότι αν δεν είμαι καλά και δε νιώσω καλά πάλι θα κάνω- οι περισσότεροι το φοβόνταν αυτό για εμένα τέλος πάντων- και μου λεγε: «Νατάσα, εγώ θα σε αγαπάω το ίδιο και να μην ανέβεις. Σε παρακαλώ μην κινδυνεύσεις. Αν δεν νιώσεις καλά, γύρνα». Και εγώ της έλεγα: «Ναι, ναι, ναι». Αλλά πραγματικά αυτή η κουβέντα της μου έμεινε τελικά και από κει και πέρα και εγώ λέω στον εαυτό μου: «Δεν πειράζει και να μη φτάσεις. Σε αγαπάω και να μη φτάσεις». Γύρισα πραγματικά, πραγματικά άλλος άνθρωπος. Χτίζει χαρακτήρα το βουνό, πόσο ακόμα το να έχεις την εμπειρία μιας ορειβατικής αποστολής. Με λαχτάρα μετά ήρθαν οι φίλου μου να τους δείξω τι είδα. Αυτά τα παιδιά τα δύο που σας έλεγα που πάμε πολύ στο βουνό. Όπως και βρέθηκα με άλλους συνορειβάτες να τους πω για την εμπειρία και τα λοιπά. Και ήταν πολύ όμορφες οι στιγμές που τους τα περιέγραφα. Θέλω πάρα πολύ να κάνω μαζί τους μία αποστολή γιατί ειδικά με τον Ηλία και τη Γιώτα που περάσαμε τόσες στιγμές στο βουνό, θέλω τόσο, μα τόσο πολύ. Ακόμα και στην Αφρική τα σκεφτόμουν όλα και τους περιέγραφα. Μέσα μου. Δηλαδή, και δεν ξέρω, πιστεύω είμαι ακόμα πολύ -έτσι- αγαπάω πάρα πολύ τα βουνά. Εννοείται ότι αμέσως μετά από αυτό οργάνωσα με το που είδα το πόδι λίγο καλά- οργάνωσα- άλλη αποστολή την οποία ήδη έκανα. Και τώρα οργανώνω άλλες αποστολές, και νιώθω ότι το βουνό φέρνει μπροστά το χαρακτήρα που ήθελα πάντα να χω. Ήτανε από- έτσι- είναι ένας πολύ καλός δάσκαλος και εκπαιδευτής. Και πραγματικά, πραγματικά -έτσι- με πολλή αγάπη θα θελα πάρα πολλού άνθρωποι να ζήσουν αυτή την εμπειρία-

Nατάσα, σε έχασα. Μου είπες: «πραγματικά, με πάρα πολλή αγάπη»-

Με πολλή αγάπη θα ήθελα πολλοί άνθρωποι να ζήσουν αυτή την εμπειρία. Δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που λένε: «Να μην έρχονται άλλοι στο βουνό, γεμίζει κόσμο το βουνό». Είμαι από αυτούς που λέω, μακάρι όλοι να φύγουν από την πόλη και να έρθουν στο βουνό. Είναι για όλους μας. Μακάρι να ζήσουν όλοι αυτό το συναίσθημα. Δεν λέω του Ελμπρούς. Έστω μία μικρή βόλτα σε ένα χαμηλό βουνό. Αυτό. Αυτοί κάπως Άρη- έτσι- σε κάποια σημεία πιο περιληπτικά και πιο αναλυτικά η εμπειρία με τον τρόπο που τη βίωσα εγώ, η ανάβαση μου στην υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης. Ευχαριστώ πάρα πολύ που μου έδωσες αυτή τη δυνατότητα να μιλήσουμε για αυτό. Καταρχήν που μου θύμισες ξανά μετά από την επικοινωνία μας -μου θύμισες ξανά- τι βίωσα εκεί. Πράγματα που είχα ξεχάσει. Και βέβαια λένε ότι ένας καλός ορειβάτης πρέπει να μην έχει καλή μνήμη, γιατί αν θυμάσαι τι περνάς, δεν ξαναπάς. Ευχαριστώ όμως που θυμήθηκα ξανά αυτή την εμπειρία μου. Ήταν πολύ χρήσιμη για πολλούς λόγους και για εμένα. Ευχαριστώ που μου έδωσες τη δυνατότητα να τη μοιραστώ με όλους τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να την ακούσουνε. Ευχαριστώ γενικά που τελευταία δείχνετε όλοι τόσο ενδιαφέρον για αυτό το σπορ, άθλημα. Δεν ξέρω τι είναι. Δραστηριότητα; Δεν ξέρω πως να το πω. Δεν- ούτε- και με αφορά να το πω κάπως, να βρω το σωστό τίτλο. Με αφορά να το κάνω και εγώ και όσοι περισσότεροι γίνεται και ευχαριστούμε πολύ που δίνετε τη δυνατότητα στον κόσμο να μάθει πράγματα για αυτό. Και εννοείται ότι μέσα στα social media και τα λοιπά είμαστε -εγώ τουλάχιστον- είμαι πάρα πολύ διαθέσιμη όποιος τυχόν θέλει να μπει σε αυτή τη διαδικασία, να μιλήσουμε και ό,τι μπορώ μακάρι. Όπως και εμένα με βοήθησαν, ό,τι μπορώ να δώσω σαν πληροφορία. Είμαι εδώ με μεγάλη χαρά.

Ωραία. Νατάσα, σε ευχαριστούμε εμείς πάρα πολύ. Βέβαια, πριν κλείσει η συνέντευξή μας- αρχικά- θέλω να σε ευχαριστήσω για το πόσο λεπτομερής ήσουν στην αφήγησή σου. Δηλαδή, εγώ προσωπικά δεν έχω επαφή με την ορειβασία και γενικότερα με τις αναβάσεις. Έχω πολύ λίγη εμπειρία, αλλά έδωσες τέτοια πληροφορία που δε θα μπορούσα να την έχω φανταστεί καν. Και -παραδείγματος χάρη- οι προκλήσεις που μπορεί να συναντήσει ένα άτομο. Μου έδωσες πληροφορία που δε θα μπορούσα πραγματικά να τη φανταστώ ποτέ. Και σίγουρα άνθρωποι οι οποίοι ασχολούνται και δεν έχουν κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι -σίγουρα- φαντάζομαι τους βοηθάς με την εμπειρία σου. Βέβαια, έχω να κάνω κάποιες ερωτήσεις συμπληρωματικές-

Ό,τι θέλεις Άρη.

Πιο συμπεριληπτικές. Λοιπόν, αρχικά μας είχες πει ότι είχε γυρίσει το γόνατό σου. Εσύ πώς κατάφερες να κάνεις μετά όλη την ανάβαση και την κατάβαση; Τι εννοώ. Σίγουρα σε ενοχλούσε όπως μας είπες. Πώς κατάφερες όμως όλες αυτές τις ώρες να το αντιμετωπίσεις;

Άρη, μα την Παναγία ακόμα και σήμερα δεν ξέρω. Θα σου πω ότι γενικά είμαι ένας άνθρωπος πάρα πολύ ανθεκτικός στο μεγάλο πόνο από παιδί. Τους μεγάλους πόνους δεν- αλλά- δεν ξέρω αν βοηθούσαν τα φάρμακα που έπαιρνα- που σου λέω- για να μη νιώθω τον πόνο, αλλά σίγουρα ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία μου. Δεν είναι πάντα καλό αυτό που λέω. Ο πυρετός για την κορυφή δεν είναι καλό πάντα. Δηλαδή, μπορεί να σε φέρει σε πολύ κακή θέση και συνθήκη. Αλλά προφανώς η επιθυμία μου ήταν τόσο μεγάλη, δούλεψα τόσο πολύ για αυτό μέσα και έξω. Οπότε, ίσως να το έκανα και χωρίς πόδι τελικά, γιατί το ήθελα τόσο πολύ. Δεν ξέρω. Αλήθεια, δεν ξέρω τι έκανα με τον πόνο μου τότε. Μπορεί και να μη με ενδιέφερε που τον είχα. Δεν ξέρω.

Και όταν επέστρεψες στην Ελλάδα- με το που επέστρεψες- το σώμα σου σε τί κατάσταση ήταν; Επειδή μου είπες και για τα μάτια σου και για το πόδι σου.

Τα μάτια μου Άρη δύο μέρες μετά συνήλθαν. Εγώ έβλεπα τον- Άρη- ακόμα και κάποια γράμματα στο κινητό τα έβλεπα, αλλά δεν έβλεπα καλά. Έβλεπα θολά. Και από το πρήξιμο ήτανε κλειστά [01:40:00]πολύ τα μάτια. Τα μάτια μου γύρω στις δύο μέρες είχαν πάρει να συνέρχονται. Ο βήχας... εντάξει βήχα εδώ και στον Όλυμπο να πας κάνεις λίγο βήχα ρε παιδί μου. Και εγώ μάλλον ως παλιά καπνίστρια και τόσο δυναμική καπνίστρια θα είχα ήδη ίσως, ίσως κάτι. Αλλά το σώμα σιγά, σιγά επανήλθε. Δηλαδή, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα, το γόνατό μου είχε- είχα καιρό- βασικά- να σου πω την αλήθεια- ακόμα έχω θέματα με το γόνατό μου. Αλλά με τον προπονητή το δυναμώνουμε. Το καλό είναι ότι δεν πειράχτηκε κάτι πολύ σοβαρό μέσα. Μηνίσκο και τέτοια να χρειάζομαι. Εκεί φοβόμουνα. Έχω ενοχλήσεις ακόμα τις οποίες όμως- να σου πω κάτι- όταν κάθομαι είναι πολύ μεγαλύτερες, όταν είμαι σε κίνηση και ειδικά όταν είμαι στο βουνό ξεχνάω ότι έχω πόνο. Και θα σου πω και την αλήθεια, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα κάτσει για να μη πονάει. Δηλαδή, δεν αγαπάω τους τοίχους και τον καναπέ. Αγαπάω την κίνηση, αγαπάω τη δράση. Θεωρώ ότι ζωντανό είναι ό,τι κινείται, είμαι ούτως ή αλλιώς ένας υπερκινητικός άνθρωπος από παιδί και δεν θέλω να αφήνω τον πόνο να με κρατήσει πίσω ή τη δικαιολογία του πόνου. Δεν είναι απαραίτητα καλό αυτό που λέω και υγιές, ντάξει;

Αλλά είναι αυτό που εκφράζει εσένα-

Έτσι είναι, ναι.

Nατάσα, πώς σου άλλαξε την κοσμοθεωρία σου αυτό το ταξίδι αφότου επέστρεψες κιόλας;

Άρη, Kοίταξε να δεις τι- θα στο πω έτσι- με μία πρόταση που μπορώ πολύ καλά να πω νομίζω. Άρχισα μετά από αυτό να πιστεύω πάρα πολύ στον άνθρωπο. Όχι σε μένα, στον άνθρωπο. Τι εννοώ. Ένα πολύ εύσωμο σώμα πάντα, μία πολύ δυνατή καπνίστρια, πήρε μία απόφαση για κάτι και το έκανε. Άρχισα λοιπόν να πιστεύω ότι ο άνθρωπος ό,τι σκεφτεί το μπορεί. Άρχισα να γυρνάω στο παρελθόν μου και να λέω τι δεν πέτυχα και γιατί. Πιστεύω ότι στη ζωή μου ένα πράγμα μόνο μου χει... δεν έχω καταφέρει το οποίο ίσως τελικά και να μην ήθελα πολύ; Να μην ήθελε αυτό πολύ; Δεν ξέρω. Αυτό πραγματικά που δεν μου παίρνει κανένας από το κεφάλι είναι αυτό ότι ο άνθρωπος ό,τι βάλει στο μυαλό του μπορεί να το πετύχει και ότι δεν έχουμε ιδέα των δυνατοτήτων μας. Αν εγώ λοιπόν Άρη κάτσω στον καναπέ ή στο γραφείο μου και στην καρέκλα μου και δεν κάνω μία προσπάθεια δεν θα μάθω πότε τα όριά μου, δεν θα καταλάβω ποτέ τι μπορώ και τι δεν μπορώ. Εγώ μέσα από αυτό λοιπόν κατάλαβα τι μπορώ και μακάρι να μη μείνει μόνο σε μένα. Δηλαδή και άλλοι άνθρωποι που νομίζουν ότι δεν μπορούν, γιατί εννοείται ότι εγώ δεν ήξερα αν μπορώ ή όχι. Είπα: «Θα προσπαθήσω». Και πάντα έλεγα: «Θα προσπαθήσω να πάω στην»- δεν έλεγα- «θα πάω, θα ανέβω». Ακόμα και τώρα έλεγα: «Προσπαθούσαμε να πάμε». Το ίδιο λέω και για την Αφρική, το ίδιο λέω και για την αποστολή που έρχεται. Και δεν πειράζει και άμα δε φτάσουμε. Εμένα ξέρεις τι με νοιάζει Άρη; Που έμαθα να προσπαθώ διαφορετικά, που έμαθα να έχω υγεία σε αυτό. Δεν σου λέω ότι η αποστολή της Ρωσίας είχε υγεία στο μυαλό μου. Είχε εμμονή με την κορυφή αλλά από αυτό και μετά πήρα υγεία. Μετά από αυτό μου ήρθε η υγεία. Aφού κατάλαβα ότι μπορώ, τώρα έβαλα τα χέρια όχι στις τσέπες και πάω. Ηρέμησε το μυαλό ρε παιδί μου. Μπορώ άρα τώρα θα το κάνω με λιγότερο στρες και τα λοιπά. Με περισσότερη αγάπη για το σώμα και το μυαλό-

Και περισσότερη απόλαυση ίσως στην ίδια την εμπειρία-

Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι. Οπότε, αυτά είναι κάποια στοιχεία τα οποία μπορεί να παλέψεις πάρα πολύ καιρό να τα κερδίσεις και να μην καταφέρεις. Και ένα άλλο πράγμα που το βουνό εμένα μου έμαθε ήταν να εστιάζω πάρα πολύ στον εαυτό μου. Τα δικά μου βήματα περδικλώθηκαν και θα έπεφτα. Εντάξει; Τα δικά μου πόδια θα κρύωναν. Τώρα ο πίσω αν είναι ανταγωνιστικός ή αν, αν, αν εμένα αυτό δε με αφορά. Ωστόσο, με αφορούσαν πάρα πολύ οι όμορφοι χαρακτήρες. Δηλαδή, πολλοί ορειβατικοί άνθρωποι που τους ζήλεψα, τους θαύμασα, θέλω να γίνω σαν αυτούς, εκεί κοιτάω, εκεί θα πάω. Εντάξει; αλλά αυτό που μου έπαθε πάρα πολύ το Ελμπρούς, αυτή η αποστολή είναι ότι να κοιτάω τον εαυτό μου. Δυστυχώς, ζούμε σε μία κοινωνία που μάθαμε να κρίνουμε, να κατακρίνουμε, να δείχνουμε με δάχτυλο, έχω υπάρξει τέτοιος άνθρωπος πάρα πολύ έντονα, να ασχολούμαι πολύ με το τι κάνουν οι άλλοι και όχι με τον εαυτό μου, γιατί δεν μπορούσα προφανώς. Αυτό λοιπόν εκεί με βοήθησε πάρα πολύ να κοιτάξω εμένα.

Και σήμερα όταν σκέφτεσαι αυτό το ταξίδι- αφότου μας έχεις αφηγηθεί όλα αυτά που μας έχει αφηγηθεί, με τη λεπτομέρεια που τα αφηγήθηκες με συνεπήρες και όντως μου δημιούργησες συναισθήματα- εσύ πώς αισθάνεσαι όταν ανακαλείς σε τέτοια έκταση αυτό το ταξίδι και αυτή τη ν εμπειρία;

Είμαι χαρούμενη γιατί το μοιράζομαι. Nα σου πω και την αλήθεια, πριν- έτσι- που μου μίλησες στην αρχή μου άρεσε πολύ αυτό που είπες γιατί νομίζω ότι δεν έχει αξία κάτι να έχει ένας άνθρωπος αν δεν μπορεί να το μοιραστεί. Νιώθω πολύ χαρούμενη που το έκανα και- θα σου πω την αλήθεια- ότι με έκανε και πολύ πιο ταπεινή. Τι σημαίνει αυτό. Μετά από αυτό το ταξίδι- και γενικά νομίζω ότι όταν κάποιος άνθρωπος κάνει κάτι παραπάνω, κάτι παραπάνω νιώθει ότι έχει κάνει κάτι λιγότερο- εγώ λοιπόν μετά από αυτό αποφάσισα ότι θέλω να είμαι πολύ αργή ορειβάτης και να μη με νοιάζει. Ενώ πριν ήθελα λίγο- όλοι θέλουμε να είμαστε πιο- ότι θέλω πολύ περισσότερο να βοηθήσω άλλος να ανέβουνε, γιατί θέλω να νιώσουν και άλλοι αυτό που ένιωσα, ότι δεν με πειράζει και να μην δε φτάσω πάνω. Προχθές ήμασταν στον Κόζιακα και έφτασα τελευταία μα τελευταία. Μετά την αποστολή της Αφρικής ούτε με ένοιαζε αν πει κάποιος: «Καλά η Νατάσα δεν είναι δυνατή;» Δεν με ενδιέφερε. Μετά από αυτό πραγματικά έγινα πιο ταπεινή με μένα. Δεν έχω απαιτήσεις, δεν έχω προσδοκίες, αν κάτι έχω είναι να θέλω να μοιραστώ καλύτερα και να γίνω καλύτερη σε μυαλό. Εντάξει; Με ενδιαφέρει το σώμα. Με το σώμα ανεβαίνω, αλλά στο είπα και πριν ότι εγώ θεωρώ καλό ορειβάτη αυτός που είναι καλός άνθρωπος και μπορεί να βοηθήσει κάποιον την ώρα που χρειάζεται βοήθεια ή ό,τι άλλο. Όχι καλό ορειβάτης αυτό που θα φτάσει πρώτος ή γρήγορος. Κάπως έτσι τώρα. Άρη, θες να σου πω κάτι; Ξέφυγα τώρα και ξέχασα τι με ρώτησες. Έφυγε το μυαλό μου-

Όχι. Σε ρώτησα πώς αισθάνεσαι-

Πώς αισθάνομαι, ναι-

Τώρα που έχεις ανακαλέσει όλο αυτό το ταξίδι-

Πιο ταπεινή. Και μακάρι όσο πιο πάνω ανεβαίνω να αισθάνομαι τόσο πιο ταπεινή, τόσο πιο ταπεινή, ότι έχω κάνει τόσο πιο λίγα. Μπορεί να πουλούσα και μαγκιά. Πώς να σου πω. Αν κατάφερνα να φτάσει στην κορυφή ψηλά. «Πω παιδιά, δέστε τι έκανα». Τώρα όμως νομίζω ότι είναι πολύ πιο χαμηλά τα μάτια μου και η ουσία μου μέσα. Δεν σου λέω εγώ τώρα αν -εντάξει- η ουσία μου όμως αισθάνομαι - ναι- αυτό.

Νατάσα είναι κάτι άλλο που εσύ η ίδια θέλεις να προσθέσεις πριν κλείσει η συνέντευξή μας;

Εγώ θα ήθελα να πω- έτσι- ένα τελευταίο πολύ γενικό ίσως και φιλοσοφικό Άρη, αλλά θα σου πω τη δική μου αντίληψη. Αισθάνομαι πάρα πολύ ότι το βουνό εκπαιδεύει έναν άνθρωπο πάρα πολύ καλά να αντιμετωπίζει τη ζωή του καλύτερα. Για αυτό και λέω όλους: «Ελάτε στα βουνά». Είναι -έχει- ανηφόρες, έχει ξανά κατηφόρες, έχει ισιάδια, , δεν είναι ποτέ ίδιο, και αυτό που εμένα τουλάχιστον μου έμαθε πάρα πολύ καλά το βουνό είναι ότι: «Θα περάσει. Ανηφόρα είναι μωρέ, σιγά! Πόσο θα κρατήσει». Άρα, λέω κιόλας: «Δυσκολία είναι μωρέ, σιγά! Πόσο θα κρατήσει;» ή «Νατάσα ισιάδι είναι. Θα ‘ρθει και το δύσκολο, θα ‘ρθει». Όλο λοιπόν αυτό Άρη και το πόσο -αυτό που σου είπα πριν- το ποσό καθαρίζει τις αισθήσεις ένα βουνό, τα μάτια, τα αυτιά, το οξυγόνο που μπαίνει μέσα σου, το ότι παίρνει από το μυαλό σου κάθε βρώμικη και κακή σκέψη, αυτό μακάρι- μακάρι Άρη- να φτάσει σε όσων περισσότερων ανθρώπων την καρδιά γίνεται και να πάρει τα βουνά. Είναι νομίζω εκεί που ξανασυστηνόμαστε στον εαυτό μας γιατί είναι η φύση μας η πραγματική. Δεν είναι το αμάξι και δεν είναι η οικοδομή και δεν είναι το τσιμέντο. Είμαστε μέρος της φύσης οι άνθρωποι, έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε εμείς φύση, μιλάμε για τη φύση λες και είναι κάτι έξω από μας, είμαστε το νερό, είμαστε το βουνό, είμαστε το δέντρο, είμαστε τα ζώα. Εμείς όλοι είμαστε η φύση λοιπόν, και μακάρι να την αγαπήσουν περισσότερο. Εγώ έμαθα να σέβομαι πολύ περισσότερο κάθε μορφή ζωής. Δε σκοτώνω κουνούπια καν. Δηλαδή, εντάξει. Το νεράκι που τρέχει στο ποταμάκι, το δεντράκι. Θέλω πάντα να φεύγω και να αφήνω πιο καθαρό το βουνό από ό,τι το βρίσκω. Οπότε μου έμαθε πάρα πολλά. Είναι εκεί για μας, για να μας εκπαιδεύσει, είναι πολύ καλός δάσκαλος, δείχνει πάρα πολύ την υπομονή, μαθαίνει πάρα πολύ στο σύγχρονο άνθρωπο να μη βιάζεται και βιάζεται. Αυτά τα δύο πολύ σπουδαία πράγματα. Και θα θελα πάρα πολύ άμα κάποιος τα νιώσει αυτά αντίστοιχα. Να μου τα πει. Είναι το καλύτερό μου να μοιράζομαι τέτοιες σκέψεις. Αυτά από μένα έτσι Άρη για χαιρετισμό.

Τέλεια, Νατάσα. Σε ευχαριστούμε πάρα μα πάρα πολύ και προσωπικά που δέχθηκες την πρόσκλησή μου να πάρεις μέρος σε αυτήν την αφηγηματική συνέντευξη, αλλά και από το ίδιο το Istorima. Σε ευχαριστούμε που θέλησες να μοιραστείς την εμπειρία σου και να καταθέσεις την εμπειρία σου στο Istorima.

Άρη μου και εγώ το απόλαυσα πραγματικά και ήσουν φοβερός οικοδεσπότης. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ.

Eγώ ευχαριστώ.

Καλή συνέχεια.

Να’σαι καλά.