[00:00:00]Είναι Παρασκευή 7 Ιουλίου του 2023, βρισκόμαστε στην Αθήνα, ονομάζομαι Στέφανος Σιμιτσής και είμαι ερευνητής για το Istorima. Καλημέρα, πες μου το όνομά σου.

Καλημέρα, λέγομαι Γιάννης Μιχαήλ, κατά κόσμον John Michael στο εξωτερικό με το άθλημα που ασχολούμαι. Είναι τα βελάκια, τα darts που λέμε. Όπως ξέρετε όλοι, έχετε συναντήσει πολλές φορές βελάκια, στο λούνα παρκ βέβαια, αλλά δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο. Είμαι πρωταθλητής Ελλάδος 16 φορές, με πολλές εμφανίσεις στο εξωτερικό και με πάρα πολύ κοινό και στην τηλεόραση.

Ξεκινώντας, θέλω να μου πεις κάποια πράγματα από την παιδική σου ηλικία. Πού μεγάλωσες;

Γεννήθηκα στην Κύπρο, μεγάλωσα εδώ στην Αθήνα, συγκεκριμένα στο Καματερό. Τελείωσα τις σπουδές μου εδώ πέρα στην Αθήνα. Ασχολούμαι πάρα πάρα πολλά χρόνια –τα τελευταία δύο χρόνια, βέβαια, έχω σταματήσει– από ένα άλλο άθλημα, αλλά εμένα μου είχε γίνει και δουλειά. Ήμουν πεταλωτής αλόγων, αλλά με κέρδισαν τελικά τα βελάκια και έπρεπε να δώσω όλο μου... όλη μου την προσοχή στα βελάκια επάνω.

Πριν εστιάσουμε στα βελάκια, πες μου λίγα πράγματα για αυτό το επάγγελμα, γιατί είναι ιδιαίτερο.

Ναι, είναι ιδιαίτερο επάγγελμα. Είμαι μέσα στα άλογα από δεκατριών χρονών περίπου. Τα άλογα είναι πάρα πολύ όμορφα ζώα, ο οποιοσδήποτε θα ήθελε να ασχοληθεί και να έχει αυτά τα ζώα για φίλους, που λέω εγώ, γιατί τα άλογα είναι φίλοι μας. Είναι ένα ιδιαίτερο επάγγελμα. Βέβαια, σίγουρα θέλει σπουδές. Έχω κάνει κάποια σεμινάρια στο εξωτερικό ορθοπεδικής πετάλωσης, για να ξεκινήσω να δουλεύω εδώ. Ήμουνα με κάποιον μάστορα ο οποίος με είχε πάρει περίπου στα εφτά χρόνια μαζί του. Είχα μια εμπειρία εφτά χρόνων μαζί του. Έκανα κάποια σεμινάρια στο εξωτερικό, αποφάσισα να ξεκινήσω μόνος μου. Έκανα ιππασία, βέβαια, πολλά χρόνια. Έχω βγει και πρωταθλητής εφήβων. Γενικά, είναι ένα από τα αθλήματα που μου άρεσε και μ’ αρέσει, βέβαια, ακόμα. Και τα άλογα μου αρέσουν. Μου έχουν λείψει τα τελευταία δύο χρόνια, λόγω υποχρεώσεων με τα βελάκια και τα πολλά ταξίδια στο εξωτερικό λόγω... επειδή παίζω επαγγελματικά.

Θέλω να μου πεις πότε ήρθες σε επαφή με το άθλημα των darts, τότε.

Πότε ήρθα σε επαφή με το άθλημα το darts. Ήμουν περίπου έντεκα δώδεκα χρονών. Στο μεταξύ, στα δεκατρία μου, δώδεκα προς δεκατρία, έχασα και τη μητέρα μου. Οπότε ο θείος μου, ο οποίος ήταν στα καράβια και πηγαινοερχόταν Ιταλία με τα κρουαζιερόπλοια, πηγαινέλα, και ερχόταν από δω, από κει και συνέχεια, έφερνε έναν στόχο χάρτινο τότε μαζί, τότε που στην Ελλάδα τα βελάκια δεν υπήρχαν πουθενά, εκτός αν τα ’βλεπες στο λούνα παρκ. Και θυμάμαι είχε κάποια πουλιά που τα έβγαζε σε κλουβιά έξω για να κελαηδήσουν, να πάρουν, να αλλάξουν λίγο την... πώς το λένε.

Το περιβάλλον τους.

Το περιβάλλον τους, ας πούμε. Και ο χρόνος που τα άφηνε ήταν ένας κουβάς βελάκια και μια πολυθρόνα, η οποία, καθόταν στην πολυθρόνα και πέταγε βελάκια στον στόχο. Τα πλαστικά, αυτά τα κοινά, τα κόκκινα, τα κίτρινα, τα πράσινα που ξέρετε, τα μπρούντζινα, και τα πέταγε στον στόχο. Για να μη σηκώνεται, λοιπόν, πήγαινε-έλα, πήγαινε-έλα με τα βελάκια, είχε έναν κουβά μεταλλικό και είχε πολλά βελάκια μέσα, τα πέταγε. Μόλις τελείωνε, ήξερε ότι έπρεπε να τα... Τελείωσε ο χρόνος, ήταν καμιά ώρα αυτό, φαντάσου, που βάραγε. Το έβλεπα εγώ, «δώσε μου, θείε, να παίξω», «όχι, δεν μπορώ να σου δώσω, είσαι μικρός». Όταν έφευγε και πήγαινε και είχε ταξίδι, να φύγει, να πάει για κρουαζιέρα, πήγαινα έκλεβα τα κλειδιά της αποθήκης, έβγαζα τον στόχο έξω και τον έκανα φύλλο και φτερό. Κάποια στιγμή, μετά από πολλές φορές που έβλεπε τον στόχο κατεστραμμένο, με πήρε χαμπάρι. Μου λέει: «Κοίταξε να δεις, θα σου πάρω έναν δικό σου, θα σου πάρω και βελάκια. Τα δικά μου δεν θέλω να τα πειράζεις». Μέχρι λίγο πριν χάσω τη μητέρα μου, ήμουν συνέχεια με έναν στόχο αγκαλιά και ένα σετ βελάκια στο χέρι. Πηγαίναμε επίσκεψη; Μαζί τον στόχο. Πηγαίναμε κούνιες; Μαζί τον στόχο. Πηγαίναμε για φαγητό; Μαζί τον στόχο. Δεν τον άφηνα από τα χέρια μου. Με τα πολλά, μεγαλώνοντας, και επειδή μεγάλωσα σε έναν χώρο της ιππασίας, που ήμουνα μέσα στα άλογα από μικρός, παίρναμε τα άλογα και πηγαίναμε βόλτα στα Βασιλικά –τα τωρινά καμένα, [00:05:00]δυστυχώς. Αλλά περνάγαμε από την πλατεία της Βαρυμπόμπης, η οποία είχε ένα μαγαζί που λεγόταν Darts και είχε έναν στόχο μέσα. Και να φανταστείς, Στέφανε, ότι κατέβαινα από το άλογο, έδενα το άλογο απέξω και έμπαινα και έπαιζα λίγα βελάκια πριν γυρίσω με το άλογο πίσω, σαν τους καουμπόηδες. Και μετά, ξεκίνησα, αγόρασα έναν στόχο –μεταχειρισμένο βέβαια, γιατί δεν υπήρχε εκείνη την εποχή να αγοράσεις από πουθενά στόχο– απ’ τα μαγαζιά όπως ήταν το Darts, και είχα γνωριστεί εκεί. Πήρα έναν στόχο μεταχειρισμένο, μου τον χαρίσαν τα παιδιά, πήρα και ένα σετ βελάκια και έπαιζα στο σπίτι. Βέβαια, είχα χάσει βέβαια τη μητέρα μου. Και πήγαινα και έβγαζα τον στόχο όπου έβρισκα. Αλλά κάποια στιγμή η εξυπνάδα του παιδιού, ας πούμε, που είναι δεκατριών δεκατεσσάρων χρονών, λέω: «Θα το βάλω πίσω απ’ το κάδρο, να μη φαίνονται οι τρύπες που έχω κάνει». Τα ’χα ρημάξει όλα. Πίσω από το κάδρο είχε ανοίξει τρύπα ο τοίχος και πέφταν τα βελάκια στη συρόμενη πόρτα από μέσα στον τοίχο. Και όταν ήρθε η ώρα να παντρευτεί η αδερφή μου και φτιάχναμε το σπίτι, όπως καταλαβαίνεις, ο πατέρας μου έπαθε σοκ, ας πούμε, που είδε μια τεράστια τρύπα. Απ’ το βάρα-βάρα είχα φάει σοβά, τούβλο, έτσι; Χρώμα, σοβά, τούβλο και πέφταν τα βελάκια μέσα. Είναι τρελό αυτό. Είχαμε βγάλει θυμάμαι την πόρτα και δεν ξέρω πόσα βελάκια είχε μέσα, γιατί τότε τα βελάκια που είχα δεν ήτανε καλά. Ήταν τα μπρούτζινα όπως είναι τώρα του Jumbo. Δεν είχαμε βελάκια, τώρα που ’χουμε την ευκολία και βρίσκουμε βελάκια και τέτοιο. Και για αυτό –εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση και ίσως να φαίνεται σαν διαφήμιση, δεν ξέρω πώς θα φανεί–, επειδή ήμουνα μικρός και επειδή είχαμε αυτή τη δυσχέρεια να αγοράζουμε βελάκια, να αγοράζουμε φτερά, να αγοράζουμε ουρές, το όνειρό μου πάντα ήταν λέω: «Θα ανοίξω ένα μαγαζί και να πουλάω βελάκια», από μικρός. Το οποίο τελικά άνοιξα ένα μαγαζί, αλλά δεν είναι φυσικό μαγαζί, είναι e-shop, είναι το DARTSLINE –το ξέρεις κιόλας– τελεία-com, το οποίο είναι εξειδικευμένο και έχει μόνο βελάκια. Δηλαδή δεν πουλάμε τίποτα άλλο, εκτός ό,τι έχει σχέση με βελάκια. Και έτσι ξεκίνησα τα παιδικά μου χρόνια με τα βελάκια. Πολλή προπόνηση, πολύ πόλεμο από πιο παλιούς παίκτες, όταν ξεκίνησα. Γιατί σε ηλικία δεκαέξι χρονών που γράφτηκα σε σύλλογο, και ήτανε ο σύλλογος Πανελλήνιος Αθλητικός Σύλλογος Darts, ο Π.Α.Σ.ΝΤ, που λέμε, ήταν ο πρώτος σύλλογος που γράφτηκα, βέβαια, δεκαέξι χρονών. Με υπογραφή του πατέρα μου ότι αφήνει την επιμέλεια στα βελάκια σε έναν άνθρωπο τον οποίο τον αγαπάω πάρα πολύ, τον Σπύρο τον Διονυσιώτη, ο όποιος ήταν παίκτης darts και ήταν οικογενειακός φίλος, ο οποίος εμπιστευόταν ο πατέρας μου. Και ερχόταν και με έπαιρνε ο άνθρωπος από το σπίτι, πηγαίναμε για βελάκια και με επέστρεφε στο σπίτι. Και έτσι ξεκίνησα τα βελάκια, δηλαδή, με υπογραφή στην αστυνομία για να μπορώ να πάω να παίξω βελάκια. Μέχρι τότε, μέχρι να πάρουμε την απόφαση ότι γίνεται ή δεν γίνεται, εγώ ήμουνα τόσο στεναχωρημένος. Γιατί λέω: «Δεν θα με αφήσουν να παίξω» και ότι «είναι το άθλημα που αγαπώ πάρα πολύ». Και όντως είναι το άθλημα που αγαπώ πάρα πολύ. Ξεκίνησα περίπου από τα έντεκα, εγγεγραμμένος στα δεκάξι μου σε σύλλογο, είμαι αυτή τη στιγμή 49 χρόνων και παίζω ανελλιπώς βελάκια, darts, και νομίζω κάθε φορά που παίζω, που στήνομαι στη γραμμή για να παίξω, ότι είναι η πρώτη μου φορά. Αισθάνομαι δηλαδή –το λέω και ανατριχιάζω όπως βλέπεις– αισθάνομαι αυτό το πράγμα.

Όταν ξεκίνησες να πετάς, απλά έριχνες στον στόχο, έτσι; Ή σημάδευες; Ήξερες από τότε τους κανόνες, ας πούμε, αυτού του παιχνιδιού;

Κοίταξε να δεις, οι κανόνες του παιχνιδιού δεν... Οι κανόνες του παιχνιδιού γενικά, μέχρι να πάω στα δεκάξι και να μάθω πώς παίζεται το παιχνίδι, όλοι παίζαμε κέντρο, όπως παίζουν το κέντρο, το bull που λέμε, και τους πόντους. Αλλά δεν ξέραμε ότι ο μέσα δακτύλιος είναι τριπλοί οι πόντοι, ας πούμε. Έχει δύο δακτυλίους, τον εξωτερικό δακτύλιο στον στόχο, που είναι τα χρώματα, κόκκινο, άσπρο, κόκκινο, άσπρο. Τα τετραγωνάκια τα εξωτερικά εννοώ. Είναι ο εξωτερικός δακτύλιος, οι οποίοι οι πόντοι είναι διπλοί. Δηλαδή στο 20, αν πέσει το βελάκι εκεί μέσα, είναι διπλοί πόντοι, είναι 40 πόντοι. Αν πέσει στο τριπλό μέσα, δηλαδή στον εσωτερικό δακτύλιο, είναι επί τρία οι πόντοι ό,τι έχει το νούμερο. Δηλαδή, πέφτει στο μικρό τετραγωνάκι μέσα; Στον εσωτερικό δακτύλιο το βελάκι στο 20; Είναι 60 πόντοι. Η high… το high score που μπορεί να κάνεις στα βελάκια είναι το 180. Είναι τρία βελάκια όπως γνωρίζεις και εσύ μέσα στο τριπλό 20, το οποίο δεν είναι δύσκολο, αλλά ούτε και εύκολο. Χρειάζεται αρκετή εξάσκηση. Φαντάσου, εγώ όταν πρωτοξεκίνησα, ας πούμε, που ήμουνα πιτσιρικάς, ας πούμε, που δεν έπινα καφέ, δεν έπινα ποτά, δεν [00:10:00]έκανα, έβαζα μια σοκολάτα, την έκοβα κομματάκια, και έλεγα: «Αν δεν φέρω 180, δεν θα φάω σοκολάτα». Και έβλεπες τη σοκολάτα εκεί πέρα μόνο σκουλήκια δεν έβγαζε μέχρι να φέρω το 180. Και όταν έφερνα ένα 180, γινόταν χαμός μες στο σπίτι. Ο πατέρας μου έλεγε: «Τι έγινε; Τι συμβαίνει;». Η αδερφή μου: «Τι έγινε; Τι έκανες;». Οπότε καταλαβαίνεις ότι τα darts τα αγαπάω και φαντάζομαι μέχρι το τέλος της ζωής μου θα ’μαι με τα darts. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς βελάκια στη ζωή μου, έστω και για όταν, που λέμε, θα κρεμάσω τα βελάκια για να παίζω, να μην παίζω επαγγελματικά πλέον, τα βελάκια δεν θα τα σταματήσω ποτέ. Δηλαδή θα παίζω, θα είμαι σε μια ομάδα, θα μπορεί να παίζω σε κάποια τουρνουά εδώ ή κάποια τουρνουά στο εξωτερικό, αλλά για εκδρομή περισσότερο, παρά για να παίζω επαγγελματικά για να βγάζω λεφτά.

Και στα δεκαέξι σου, λοιπόν, ξεκινάει το ταξίδι σου στα τουρνουά.

Στα τουρνουά τα εγχώρια.

Πες μου. Θέλω να πας πίσω και να θυμηθείς έτσι το πρώτο τουρνουά που δεν έπαιξες σπίτι, έπαιξες με αντιπάλους και είχες ένα έπαθλο.

Την πρώτη φορά που πήγα σε τουρνουά είχα βγει τετάρτη, τρίτη θέση. Τριτοτέταρτος, που λέμε. Έπαιζα με έναν περίεργο τρόπο, βέβαια, γιατί κανένας τότε δεν έδειχνε. Δυστυχώς, οι παλιοί δεν δείχνανε όσο δείχνουνε τώρα. Και χαίρομαι για αυτό, γιατί και πολλοί παλιοί τότε που δεν δείχνανε τώρα έχουν ξεκινήσει και δείχνουνε στον κόσμο και βοηθάνε πάρα πολύ το άθλημα. Βέβαια, υπάρχουν και οι άλλες οι καραβάνες οι παλιές, οι οποίοι είναι ανένδοτοι και είναι με παρωπίδες και «είμαστε αυτό και τέλος». Ήτανε, θυμάμαι ήταν στο Ανάκατο, θυμάμαι και την... και έχασα από την πρωταθλήτρια Ελλάδος, την Ξένια την Κούτικα. Ήτανε η γυναίκα του τότε προέδρου, του Μιχάλη Κούτικα. Και είχαμε παίξει ημιτελικό και λογικό, ήταν πρωταθλήτρια η γυναίκα, εγώ δεν ήξερα. Εγώ ήμουνα καινούριο παιδί. Φαντάσου, για να προλάβω να πηγαίνω, έφευγα με τα ρούχα της ιππασίας και πήγαινα και έπαιζα με τα ρούχα της ιππασίας και ένα καπελάκι, ας πούμε, κασκέτο βελάκια. Και παίξαμε στο Ανάκατο στον Άγιο Στέφανο. Ήταν ένα παλιό μαγαζί. Έχει… Δυστυχώς, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή το Ανάκατο. Υπάρχει κάποιο άλλο μαγαζί παρόμοιο στον Άγιο Στέφανο, ο Σταθμός λέγεται. Κάνω και μια μικρή διαφήμιση στο μαγαζί, γιατί είναι πολύ ωραία. Είναι δίπλα στον σταθμό, είναι ένα ωραίο καφέ-μπαρ. Μπορείτε να το επισκεφτείτε κιόλας γενικά. Όχι για βελάκια, αλλά και να πιείτε το ποτό σας, να φάτε. Και έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα βήματα. Βέβαια, για πολλά πολλά πολλά πολλά χρόνια… Παίζω, να φανταστείς, απ’ το... παίζω περίπου τριάντα οκτώ στα τριάντα εννέα χρόνια αυτή τη στιγμή. Είμαι από τους παλιούς και εγώ, όπως είναι ο Σωτήρης ο Σάντας, όπως είναι ο Διονύσης ο Πηλιχός, όπως είναι και κάποιοι άλλοι που παίζουν σε άλλες ομάδες. Δεν μπορώ να τους θυμηθώ και όλους. Ζητώ συγγνώμη. Αυτό κάνω τόσα χρόνια και πιστεύω ότι το κάνω καλά, έτσι; Μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, πώς να σ’ το πω; Αισθάνομαι την ανάγκη να πω και ένα ευχαριστώ σε όλον αυτόν τον κόσμο, παρ’ όλο… Ξες, που έχω περάσει τόσα πράγματα. Γιατί υπήρχαν και αντιπαλότητες, υπήρχαν και όλα αυτά. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλον τον κόσμο που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια, ας πούμε, γενικά, και στο παικτικό κομμάτι, και με υποστηρίζει και με ακολουθεί παντού. Γιατί χωρίς αυτό δεν πάμε πουθενά, δυστυχώς.

Και το παιχνίδι που παίζεις εσύ και είναι το πιο σύνηθες και στα...

Είναι το 501.

Τουρνουά είναι το 501.

Το 501. Πρέπει να… Αφαιρείς πόντους και πρέπει να τσεκάρεις με διπλό. Δηλαδή, αφήνεις 40 πόντους; Πρέπει να τσεκάρεις με το διπλό, τον έξω δακτύλιο, το τετραγωνάκι του 20. Αν φέρεις 20, θα πρέπει να φέρεις διπλό 10. Δηλαδή, το τετραγωνάκι το έξω απ’ το διπλό 10. Αν φέρεις 5, και μένουν 5, πρέπει να το στρώσεις. Να παίξεις άσο, διπλό...

Να φέρεις ζυγό, ας πούμε, για να το στρώσεις.

Ναι, ναι. Άσο-διπλό δύο ή τρία-διπλό άσο, ας πούμε. Αυτό είναι γενικά το παιχνίδι. Έχει ξεκινήσει πάρα πάρα πολύ δυνατά, ειδικά στο εξωτερικό και στην Ευρώπη και στην Αμερική και σε όλον τον κόσμο. Κάθε χρόνο γίνεται παγκόσμιο πρωτάθλημα επαγγελματικό. Έχω παίξει αρκετές φορές εκεί, με 15.000 κόσμο από κάτω. Είναι ένα άθλημα το οποίο είναι σε έξαψη. Ο κόσμος το ψάχνει να το κοιτάει, να το δει. Φαντάσου ότι είναι το κανάλι το εγγλέζικο το Skysports που το δείχνει. Μιλάμε για πολύ [00:15:00]μεγάλο κανάλι, έτσι; Δυστυχώς, εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κανάλια που θα είχαμε για να βλέπουμε βελάκια. Εντάξει, το επίπεδο δεν είναι το ίδιο. Καμία σχέση το επίπεδο το δικό μας με το επαγγελματικό. Το ότι ξεχωρίζω εγώ δεν πάει να πει ότι δεν μπορούν, όμως, να ξεχωρίσουν και άλλοι από δω, απ’ την Ελλάδα. Δηλαδή, ναι, ο Γιάννης Μιχαήλ είναι εδώ και θα παίζει όσο μπορεί και θα είναι μπροστά. Αλλά υπάρχουν και κάποια ταλέντα που μπορούν να παίξουνε παραπάνω και να προσπαθήσουν παραπάνω για το όνειρό τους. Όπως εγώ έλεγα: «Μια μέρα θα παίξω με τον Phil Taylor», τον παγκόσμιο πρωταθλητή 16 φορές. Και έπαιξα. Να τη η φωτογραφία εδώ μπροστά, εσύ τη βλέπεις. Πρώτη μου φορά και ντεμπούτο στο stage επάνω με τον Phil Taylor. Σε stage ανέβηκα για πρώτη φορά και την πρώτη μου φορά ήταν με τον παγκόσμιο πρωταθλητή, τον οποίο τον έπαιξα στα ίσα, έχασα 6-3, φαντάσου. Είπε… Τα λόγια που έδωσε συνέντευξη ήταν απίστευτα. Το λέω τώρα και τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Ότι «από πού ήρθε αυτός ο παίκτης;». Με ρώτησε αν παίζουμε στην Ελλάδα έτσι και του είπα: «Και βέβαια. Εγώ φαντάσου ότι είμαι τριτοτέταρτος». Δηλαδή τι να πεις σε αυτό το επίπεδο τώρα; Ναι, μόνο εγώ είμαι; Δεν γίνεται. Οπότε, ναι… Βέβαια, μια μικρή παρένθεση που ξέχασα πριν να πω είναι ότι είμαι πολλά χρόνια πρωταθλητής, αλλά από τα 39 χρόνια που είμαι, 38 χρόνια που είμαι γενικά στο άθλημα, και, αν βάλεις απ’ τα 16, είμαι 33, έτσι; Είμαι 30 χρόνια απ’ τα… Τόσο είναι. Είναι ότι πρέπει να έχεις διάρκεια για να παίξεις. Αλλά για να γίνεις πρωταθλητής και να βγαίνεις πρώτος, πρέπει για πολλά χρόνια να ’σαι ένας πολύ δυνατός δεύτερος. Δηλαδή, όσοι βγήκανε πρώτοι, θυμάμαι, που υπήρχαν κάποια ταλέντα οι οποίοι απ’ την πρώτη χρονιά, πρώτη φορά πιάναν βελάκι, και πήραν πρωτάθλημα. Αυτοί όλοι εξαφανιστήκανε. Το ταλέντο που λέμε. Γιατί ένα ταλέντο επαναπαύεται, «είμαι ταλέντο», και δεν κάνει τη σωστή προπόνηση που θα ’πρεπε να κάνει. Ένας, όμως, που βγαίνει δεύτερος προσπαθεί, προσπαθεί, προσπαθεί, προσπαθεί για το καλύτερο, και γι’ αυτό πρέπει να ’σαι πολλά χρόνια δεύτερος. Φαντάσου, έχω στην κατοχή μου, ας πούμε, κερδισμένα κύπελλα γύρω στα 400 κάτι κύπελλα έχω, τα οποία, απ’ τα 400, τα 240 είναι δεύτερης θέσης. Έπαιζα πάντα και έχανα, γιατί δεν είχα εμπειρία, γιατί ήμουν άτυχος, γιατί όλα παίζουν ρόλο, γιατί δεν είχα τύχη. Αλλά για να γίνεις πρωταθλητής, σε οτιδήποτε κάνεις, όχι μόνο στα βελάκια, πρέπει για πολλά χρόνια να ’σαι ένας δυνατός δεύτερος. Μέχρι να 'ρθει η ώρα σου να ανέβεις εκεί πέρα που πρέπει.

Οπότε πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Σε εκείνο το τουρνουά βγήκες τριτοτέταρτος, όπως είπες, και μετά φαντάζομαι ότι σου έδωσε περισσότερο... Σου τόνωσε το ηθικό.

Ναι.

Σου τόνωσε το…

Εννοείται ότι πήρα τα πάνω μου. Άρχισα και έπαιζα στα τουρνουά, έμπαινα στην οκτάδα. Που κάποτε μπαίναμε μια οκτάδα, ας πούμε, μια δεκαεξάδα, και χαιρόμασταν. Αρχίσαμε να μπαίνουμε στις τετράδες, στις οκτάδες. Κάποια στιγμή, έπαιξα πρώτη μου φορά τελικό. Ο πρώτος τελικός που έπαιξα ήταν με τον Γιώργο τον Ατματζίδη απ’ το Πλαπούτιν, ένα παλιό μαγαζί στο Πασαλιμάνι, και με είχε κερδίσει αν θυμάμαι καλά 4-3. Και το έχασα το παιχνίδι από απειρία, γιατί αυτός είναι πολύ παλιότερος από μένα. Εγώ ήμουν και νέο αίμα στον χώρο και δεν πήρα την πρώτη θέση. Αυτό είναι, και όμως, απ’ τα αγαπημένα μου κύπελλα. Θα σου πω γιατί. Γιατί τον Γιώργο τον αγαπάω πάρα πολύ. Είναι πολύ καλός φίλος και μένει, έμενε στην Ολλανδία. Έχουμε χαθεί τον τελευταίο καιρό και είναι απ’ τους ανθρώπους ο οποίος και αυτός, όσο και ο Σπύρος ο Διονυσιώτης, με στηρίξανε, δηλαδή και ψυχολογικά και σε άλλα θέματα που είχα μέσα στους συλλόγους και σε αυτά. Πήραν το μέρος μου και με στηρίξαν πάρα πολύ σε αυτόν τον τομέα και τους ευχαριστώ πάρα πολύ, ακόμα και τώρα. Θα πω ότι πάντα με συγκινεί, βέβαια, ο Σπύρος ο Διονυσιώτης, ο οποίος, όποτε παίζω στο εξωτερικό και πάω καλά ή δεν πάω καλά, θα με πάρει τηλέφωνο. Και πάντα είναι, το νιώθω που με παίρνει τηλέφωνο ότι είναι συγκινημένος και βουρκωμένος, δηλαδή που χαίρεται που ’χω φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Γιατί, όταν τους έλεγα, όταν ήμουνα μικρός, ότι θα παίξω με τον Phil Taylor, με κοροϊδεύανε όλοι οι παλιοί. «Έλα, βλακείες λες τώρα, θα παίξεις με τον Phil Taylor που παίζει στην τηλεόραση. Τι δουλειά έχεις;». Και έλεγα: «Εγώ θα τα καταφέρω». Οπότε είναι [00:20:00]όπως λέμε «ο επιμένων νικά». Οπότε, κατάφερα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Έχω παίξει δύο φορές με τον Phil Taylor.

Οπότε όλη τη μέρα προπόνηση φαντάζομαι, έτσι;

Στην αρχή, ναι. Δηλαδή, έχω κάνει και 17 ώρες προπόνηση σε μία μέρα, αλλά την άλλη μέρα δεν μπορούσα να πάρω τα χέρια μου. Αλλά γενικά, ακόμα και τώρα που δεν προπονούμαι εντατικά, γιατί τα ’χω μάθει όλα ουσιαστικά, πάντα βγαίνει κάτι καινούριο. Πάντα, όταν αλλάξεις βελάκια, πρέπει να μάθεις το καινούριο βελάκι, να το ζυγίσεις, να δεις πού να το πιάσεις και αυτά. Αυτά είναι πλέον ρουτίνα για μένα και είναι εύκολο, δηλαδή θα ρίξω 15-20 βελάκια και το βελάκι σχεδόν το ’χω μάθει περίπου πώς πετάει και το μαθαίνω. Ή αν αλλάξεις γραμμάρια, όπως τώρα κάνω ένα μεγάλο άλμα, από τα 23 γραμμάρια πάω στα 21. Νομίζω ότι με την προπόνηση σίγουρα γίνεσαι καλύτερος, όσο περισσότερο προπόνηση κάνεις. Κάποτε είχα διαβάσει ένα φυλλάδιο της Unicorn, τότε ήτανε η Unicorn η μεγαλύτερη εταιρεία, δεν ήταν Winmau ή οι άλλες εταιρείες. Νούμερο ένα ήταν η Unicorn. Που ήταν ένα φυλλάδιο που ’λεγε μέσα πώς να παίζεις βελάκια. Γιατί εμένα δεν μου ’δειξε κανείς να παίξω βελάκια. Από αυτό το φυλλάδιο. Να φανταστείς όταν έπαιζα στην πρώτη κατηγορία, όταν ανέβηκα Α΄ Κατηγορία να παίξω, κάποιοι παίκτες, πιο παλιοί από μένα και πιο παλιοί στην Α΄ Κατηγορία, είχαν βιντεοκασέτες οι οποίες είχαν αγώνες μέσα του Phil Taylor, του Barry Twomlow, του John Lowe, του Bristow, όλων αυτών, και, θυμάμαι, τις αφήναν πάνω στο τραπέζι και δεν μου δίνανε ποτέ τη βιντεοκασέτα να την πάρω και εγώ στο σπίτι να τη δω στο βίντεο του θείου μου – γιατί δεν είχαμε ούτε βίντεο. Kαι πήγαινα και τη βούταγα, την έβαζα κάτω απ’ τη μασχάλη, τσακ, και τη χάνανε την κασέτα. Λέει: «Κάποιος πήρε την κασέτα», δεν ξέρανε ποιος βέβαια. Και μετά από μία βδομάδα-10 μέρες που την είχα ξεψαχνίσει εγώ, που έβλεπα τον John Lowe, έβλεπα τον Eric Bristow συνήθως ή τον Phil Taylor, έπαιρνα πράγματα από αυτούς δηλαδή πώς στήνονται, πώς παίζουν, τι... το face, κατάλαβες; Πώς είναι το πρόσωπό τους όταν παίζουνε και αυτά. Και προσπαθούσα να προσαρμόσω αυτά τα πράγματα σ’ εμένα, που ορισμένες φορές έπιανα τον ρυθμό αυτόν και το στήσιμο αυτό, και πραγματικά ένιωθα σαν να ’μαι ο Phil Taylor ή ο Bristow, ας πούμε, και αυτό με βοήθησε. Και μετά από μία βδομάδα δέκα μέρες τούς έδινα την κασέτα πίσω. Λέει: «Εσύ την είχες πάρει;». Λέω: «Βέβαια, αφού δεν μου τη δίνετε, την έκλεψα. Τι να κάνω;». Και έτσι έμαθα. Έκλεβα κασέτες, δηλαδή, με άλλα λόγια, για να μάθω βελάκια. Δεν μου έδειχνε κανένας, λοιπόν. Βέβαια υπάρχουν ορισμένοι που –απ’ τους παλιούς– λέει: «Τώρα που ’χω φτάσει εδώ στο σημείο που ’χω φτάσει, και έχω γίνει γνωστός, και το ένα και το άλλο», λένε σε πιο νέους, «ε, τον Μιχαήλ εγώ τον έμαθα βελάκια». Ναι, το ότι παίξαμε, παίζαμε μαζί και παίζαμε 501 μαζί κόντρα για να προπονηθούμε δεν πάει να πει ότι μου έμαθες βελάκια, έτσι; Βέβαια εγώ γελάω. Πάντα το παίρνω στο γέλιο, ας πούμε, και στον χαβαλέ. Λέω: «Εντάξει, ok. Ό,τι πείτε, αλλά εγώ είμαι εδώ. Αυτό που λέγατε εγώ το κατάφερα, αυτό που λέγατε εσείς ότι εγώ δεν θα καταφέρω, εγώ το κατάφερα».

Δώσε μου μια εικόνα, ρε παιδί μου, για το πώς ήτανε εκείνη την εποχή το άθλημα των darts στην Ελλάδα. Δηλαδή τι κόσμος μαζευόταν; Από όλη την Αθήνα, ας πούμε, υπήρχαν ή συγκεκριμένες περιοχές;

Όχι, όχι, όχι. Είχε σε όλη την Αθήνα. Είχε, μπορώ να σου πω, και περισσότερα μαγαζιά απ’ ό,τι έχει τώρα. Δηλαδή, τώρα, αν υπολογίσεις στην Αθήνα αυτή τη στιγμή, εντάξει, αν εξαιρέσουμε ότι κάθε ομάδα έχει το μαγαζί της και παίζει, άλλα μαγαζιά έχουν έναν στόχο, άλλα μαγαζιά έχουν δύο στόχους, άλλα μαγαζιά έχουν πέντε στόχους, άλλα μαγαζιά έχουν… Είναι δύο τρία μαγαζιά που ’χουνε εφτά στόχους plus, έτσι; Υπάρχουνε μαγαζιά και τώρα, αλλά νομίζω ότι τότε ήταν πιο μπαρ η κατάσταση. Δηλαδή, ήτανε ροκ μπαρ τα περισσότερα, όπως ήτανε το Darts, είχε έναν στόχο, ήταν Darts Rock cafe bar, έτσι; Τώρα έχουνε γίνει λίγο πιο αναψυκτήριο κατάσταση. Ναι, στην Καλλιθέα, ας πούμε, είναι το Darts Club είναι σαν… Είναι κοντά στην μπιραρία, αλλά είναι και αναψυκτήριο, κατάλαβες; Είναι πιο... Δεν είναι guarantee ροκ μαγαζί, ας πούμε, ή όπως είναι εδώ στο Ηράκλειο το Game on. Είναι… έχει στόχους μέσα, έχει τους περισσότερους στόχους στην Αθήνα το παλικάρι που το ’χει. Στο Bollywood επίσης εκεί, που είναι στα Φιλαδέλφεια. Έχει οχτώ στόχους νομίζω μέσα και αυτό το μαγαζί. Αλλά υπάρχουν και άλλα μαγαζιά που έχουνε δύο στόχους, άλλοι έχουνε ας πούμε κάτι… στην Αργυρούπολη έχει εφτά στόχους, ας πούμε. Στην Καλλιθέα το μαγαζί είχε έξι στόχους, εφτά στόχους.

Αλλά παλιά ήτανε μπαρ και είχε έναν ας πούμε…

[00:25:00]Παίζαμε σε μπαρ. Δηλαδή παίζαμε, πίναμε μπίρες και τέτοια. Τώρα βλέπεις ότι ναι, θα πιούνε και τις μπίρες τους, θα πιουν και τα ποτά τους αλλά δεν είναι όπως εκείνη την εποχή που έπαιζες μες στο μαγαζί και άκουγες, ας πούμε, "Hotel California", ας πούμε.

Τώρα υπάρχει και ένας επαγγελματισμός.

Ναι, τώρα είναι διαφορετικά, ναι. Αυτό που μου αρέσει εμένα είναι ότι ο κόσμος ασχολείται, έχει ξεκινήσει και ασχολείται με τα βελάκια και καινούρια πράγματα στον χώρο, όπως και υπάρχει και ακαδημία για παιδιά. Είναι εδώ στο Ηράκλειο, κάνουν και μαθήματα κάτω στην Καλλιθέα. Και εγώ κάνω κάποια μαθήματα εδώ πέρα στο γραφείο μου, private, σε πιο μεγάλους, όχι σε παιδιά. Δεν έχω τον χρόνο, βέβαια, γι’ αυτό και ο λόγος που δεν έχω ανοίξει μία ακαδημία… Θα ήθελα να ανοίξω μια ακαδημία. Ελπίζω στο μέλλον να την ανοίξω την ακαδημία, να κάνουμε μια ακαδημία. Έχω μια πιστοποίηση και από κει πέρα που παίζω και από τον σύλλογο που είμαι ότι μπορώ να το κάνω, αλλά δεν είναι ο καιρός ακόμα. Δεν είμαι έτοιμος γι’ αυτό, γιατί ακόμα είμαι ενεργός παίκτης, επαγγελματίας και η δουλειά μου είναι αυτή, να ζω απ’ αυτό.

Θέλω να πάμε στο πρώτο σου πανελλήνιο.

Πρωτάθλημα που πήρα; Κοίταξε να δεις, πέρασα από πολλά κύματα για να πάρω το πρωτάθλημα. Όπως σου είπα, ήμουνα πολλά χρόνια ένας πολύ καλός δυνατός δεύτερος. Άγχος, ίσως στρες. Όταν προσπαθείς κάτι περισσότερο, σου γυρνάει μπούμερανγκ αυτό. Βέβαια το κατάφερα το 2000... 2000; 2001; Ήταν το πρώτο πρωτάθλημα. Σίγουρα το πρώτο και το 16ο είναι τα πιο γλυκά πρωταθλήματα που έχω πάρει. Δηλαδή, αυτά που πραγματικά τα ευχαριστήθηκα και τα χαίρομαι, ας πούμε. Γιατί είναι η πρώτη φορά και το 16ο είναι γιατί υπάρχει ο συνδυασμός 16 πρωταθλήματα έχει ο παγκόσμιος πρωταθλητής ο Phil Taylor και 16 εγώ. Δεν είμαστε το ίδιο, βέβαια, προς Θεού. Απλώς είναι ένα νούμερο για μένα που είναι δύσκολο. Δηλαδή 13 χρόνια πρώτος με τόσες απουσίες απ’ την εθνική λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων στο εξωτερικό που παίζω, και τα καταφέρνω να πάρω από τα 13 άλλα τρία εν καιρώ χρόνου με πολύ λίγες συμμετοχές. Με τρεις συμμετοχές, ας πούμε, που γύρισα να παίξω, πήρα και τρία πρωταθλήματα επιπλέον. Είναι κάτι το οποίο μου φτιάχνει τη διάθεση μόνο και μόνο που το σκέφτομαι και μόνος μου, δεν... Όλοι οι υπόλοιποι το ξέρουν, ας πούμε, ποιος είμαι και τι είμαι και τι έχω δώσει και τι έχω δώσει στον χώρο, έχω βάλει το λιθαράκι μου δηλαδή στο... Το πιστεύω… όπως είχε πει και ένας δημοσιογράφος ο... ο Σταθόπουλος. Γύρισε και είπε ότι… με απεκάλεσε «Νίκο Γκάλη των darts». Το λέω και ανατριχιάζω αυτή τη στιγμή. Κι όμως μετά που έκατσε, του λέω: «Λες υπερβολές αλλά...». Του λέω ότι «εντάξει», του λέω, «είναι λίγο υπερβολικό». Αλλά τελικά απ’ ό,τι κατάλαβα είχε δίκιο, γιατί από μένα, με όλα αυτά που έχω κάνει, ο κόσμος ξεκίνησε να πιστεύει στον εαυτό του και να μπορεί να προσπαθεί και να προσπαθεί περισσότερο για να παίξει καλύτερα και να λέει έχει ένα ίνδαλμα, ας πούμε και να λέει: «Θέλω να παίξω σαν τον Γιάννη, να πάω να τα καταφέρω και εγώ έξω». Υπάρχουν κάποια παιδιά που προσπαθούν, αλλά θέλει πιο εντατικά. Με μία φορά τον χρόνο και δύο φορές τον χρόνο, δυστυχώς δεν γίνεται. Χορηγοί δεν υπάρχουν στο άθλημα, δυστυχώς. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που βοηθάνε το άθλημα. Και ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Και μου αρέσει τα παιδιά που κάνουνε… Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι εκτός απ’ τους συλλόγους που κάνουν και ιδιωτικές πρωτοβουλίες και έχουμε περισσότερα τουρνουά. Διότι αν είχαμε μόνο τα τουρνουά των συλλόγων, δεν θα μπορούσε να παίξει και αυτός που δεν μπορεί να είναι σε σύλλογο, γιατί δεν έχει χρόνο να είναι. Οπότε μια Τετάρτη, μια Πέμπτη, ένα Σάββατο που πάνε και παίζουν στα τουρνουά, αυτά των μαγαζιών που υπάρχουν ήδη, για να περάσουν την ώρα τους και να περάσουνε ωραία και να πιούνε μια μπιρίτσα με τους φίλους τους, νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Όπως έγινε και το festival, το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία. Χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί ήμουν ένα κομμάτι και εγώ από αυτό. Ήμουνα χορηγός στο τουρνουά και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό, γιατί τα παιδιά πετύχαν αυτό που ήθελαν. Και μαζί με τη βοήθεια, βέβαια, του Darts Club –δεν το συζητάω– και του Νίκου Ζαχαροπούλου και του Κώστα Σαλούρου που είναι υπεύθυνος στο μαγαζί. Το δικό μου το e-shop, το DARTSLINE, και άλλοι οι οποίοι βοηθήσαν αλλά δεν φανήκαν, εγώ τους ευχαριστώ πολύ. [00:30:00]Παρ’ όλο που δεν είχα καμία –στο οργανωτικό κομμάτι– δεν είχα καμία σχέση, δεν είχα... Σίγουρα τα παιδιά ζητήσαν κάποιες συμβουλές από μένα. Τις έδωσα απλόχερα. Και αυτή είναι, νομίζω, η δουλειά μου. Ότι πρέπει να βοηθάω τον κόσμο να μαθαίνει βελάκια.

Θα σε ξαναρωτήσω για το πρώτο πρωτάθλημα. Τώρα είσαι ο John Michael, όπως είπες, ο Νίκος Γκάλης των darts στην Ελλάδα, τότε πήγαινες να κατακτήσεις το πρώτο σου πρωτάθλημα. Πώς είχες νιώσει όταν...

Την πρώτη φορά...

Επιτέλους...

Την πρώτη φορά. Κοίταξε να δεις.

Πήρες το πρώτο.

Βέβαια, πριν πάρω το πρώτο πρωτάθλημα, είχα χάσει την προηγούμενη χρονιά το πρωτάθλημα, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα, σε όλα τα αθλήματα υπάρχει μια μικρή παράγκα από πίσω. Το τελευταίο πρωτάθλημα το ’χασα την προηγούμενη χρονιά στον τελικό. Ισοβάθμισα με έναν παίκτη. Βέβαια, ο κανονισμός έλεγε ότι όσες περισσότερες φορές βρεθείτε μαζί, θα μετρήσει ο μεταξύ σας αγώνας. Τον είχα κερδίσει, ας πούμε, απ’ τα 10 τουρνουά, τα 8, ας πούμε, τα 9 ίσως. Και σε ένα τουρνουά δεν κατέβηκα, και επειδή δεν πήρα βαθμούς, με ισοβάθμισε, και παίξαμε μπαράζ για το πρωτάθλημα. Και με βάλαν να παίξω μπαράζ, ενώ έπρεπε να πάρω το πρωτάθλημα έτσι. Και το ’χασα το πρωτάθλημα. Πάλι δεύτερος. Και λέω στην τότε –τωρινή γυναίκα μου– τότε κοπέλα μου, της λέω: «Εγώ σταματάω τα βελάκια, δεν ξαναπαίζω». Και σταματάω απ’ τον Μάιο και φτάνω μέχρι Οκτώβριο και εξαναγκάζεται η κοπέλα μου, η τωρινή γυναίκα μου όπως είπα, να ξεκινήσει και εκείνη βελάκια, για να με βάλει να παίζω. Πηγαίναμε και δεν έπαιζα, δεν σηκωνόμουν να παίξω. Δεν ήθελα να παίξω βελάκια. Έφτασε Οκτώβριος, με γράψαν σε ομάδα. Λέω: «Δεν παίζω». Μου πληρώσαν συνδρομή, «δεν παίζω», λέω. Κρατιόμουν, μέχρι που ξεκίνησε το πρωτάθλημα και με χίλια μύρια και με πίεση τη γυναίκας μου, είπε: «Όχι, θα παίξεις, και από δω και πέρα θα τα παίρνεις όλα συνεχόμενα», και τέτοια. Μου άλλαξε όλο μου το... Με βοήθησε η γυναίκα μου πάρα πολύ σε αυτόν τον τομέα και με στηρίζει ακόμα, βέβαια, και, δεν το συζητάω, την ευχαριστώ πολύ, σε ό,τι κάνω. Και από κείνη τη χρονιά που ξεκίνησα να παίζω, τα επόμενα 13 συνεχόμενα χρόνια έπαιρνα το πρωτάθλημα συνεχώς. Βέβαια, το πρώτο πρωτάθλημα ήταν η επιβράβευση όλων αυτών των χρόνων. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο. Όπως αισθάνθηκα το ίδιο και για το 16ο που πήρα τώρα. Ακριβώς την ίδια… το ίδιο feeling, την ίδια… Το ίδιο πράγμα αισθάνθηκα όταν ξεκίνησα, που λέμε, και όταν τελείωσα. Βέβαια, δεν τελείωσα ακόμα. Νομίζω ότι μία πενταετία, νομίζω, την έχω αγωνιστικά να παίξω ακόμα σε τέτοιους ρυθμούς, αλλά βάζω και κάποια όρια.

Θυμάσαι περίπου ηλικία που το είχες πάρει το πρώτο;

Ηλικία το πρώτο. Ήμουνα 27 χρονών, 26 στα 27.

Και μέχρι τότε είχες πάει στο εξωτερικό να παίξεις καθόλου έξω;

Είχα πάει μία φορά το 2000 στα 25 μου. Το ’99 ή το 2000; Το 2000 έφυγα για πρώτη φορά στο εξωτερικό, στη Μάλτα. Ένα τουρνουά που το είχε πάρει ο Phil Taylor, το είχε πάρει ο Bristow, το είχε πάρει ο Jocky Wilson, όλη η αφρόκρεμα είχε πάρει απ’ αυτό το τουρνουά. Βέβαια, όταν ξεκίνησα εγώ, οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν παίζαν. Μόνο ο Phil Taylor είχε μείνει, αλλά παίζαν άλλοι παίκτες, αξιόλογοι παίκτες και καλοί, το οποίο μου… Το πρώτο μου τουρνουά που βγήκα έξω το κέρδισα σε λαχνό, είναι τρομερό.

Για εξήγησε.

Αυτό είναι, είναι φοβερό αυτό που θα σου πω τώρα, Στέφανε. Είμαι στην Κύπρο και έχω πάει σε τουρνουά. Εντάξει, εξωτερικού, αλλά δεν ήταν τουρνουά βαθμολογικό, να έχει ranking points και τέτοια. Πήγαμε γιατί θέλαμε να στηρίξουμε τους... Και λέω: «Θα πάω». Να φανταστείς ότι πήγα, είχα λεφτά για το ξενοδοχείο μου, το φαγητό μου τσίμα τσίμα, το να πιω ένα ποτό δεν είχα τίποτα. Και είχα θυμάμαι… Ήτανε όταν είχανε πρωτοβγεί τότε τα ευρώ το 2000, και είχα πέντε έξι ευρώ μου είχανε μείνει στην τσέπη. Και έρχεται ένας παππούς μεγάλος, ο οποίος παλιός πρωταθλητής Κύπρου, και μου λέει: «Γιάννη», δηλαδή στα κυπριακά μου μίλησε, γιατί είμαι και απ’ την Κύπρο όπως σου ’πα. «Πάρε έναν λαχνό για το ταξίδι». Του λέω: «Δεν έχω λεφτά να πάρω», του λέω. «Μόνο έξι ευρώ». Μου λέει: «Τρία ευρώ κάνει ο λαχνός, πάρε δύο», μου λέει. Του λέω: «Δεν μπορώ να πάρω δύο», του λέω. «Δεν θα έχω», του [00:35:00]λέω. «Θα πάρω έναν». Γιατί ήμουνα και λίγο… ντράπηκα και λίγο. Και πήρα έναν λαχνό τελικά. Το οποίο, μετά από ένα ενάμιση μήνα, είμαι στο σπίτι της αδερφής μου, είχε γεννηθεί η ανιψιά μου η Κατερίνα κι ήτανε μωρό, και την έχω πάρει αγκαλιά και, όπως την έχω πάρει αγκαλιά, μου κάνει τσίσα και μου κάνει από πάνω μέχρι κάτω όπως την κράταγα αγκαλιά, που ήμουνα όρθιος και την κράταγα. Την ώρα που μου έκανε τα τσίσα το παιδί, χτυπάει το τηλέφωνο. Τώρα κατά πόσο μεγάλη σύμπτωση είναι αυτό. Και με έπαιρνε ένας ξάδερφός μου απ’ την Κύπρο και μου λέει: «Φίλε, κέρδισες το ταξίδι στη Μάλτα. Εισιτήριο, ξενοδοχείο, συμμετοχές, φαγητό πληρωμένα». Λέω: «Δεν υπάρχει». Και πάω στη Μάλτα, λοιπόν, την πρώτη μου φορά και φτάνω τελικό. Τον τελικό τον έχασα, βέβαια, από απειρία, από έναν Εγγλέζο τον Andy Keen, ο οποίος με αγαπάει, σαν αδερφό του μ’ έχει ο άνθρωπος. Και πάω την επόμενη χρονιά μόνος μου με δικά μου έξοδα και βγαίνω πρώτος. Το τουρνουά αυτό το πήρα… Είμαι στους πολυνίκες του ιστορικού τουρνουά της Μάλτας. Το έχω πάρει τέσσερις φορές με τον Andy Keen, αυτόν που με είχε κερδίσει, και είμαστε 4-4 τώρα. Είμαστε οι δύο πρωτοπόροι, δηλαδή, που το έχουμε πάρει τέσσερις φορές. Και κατά σύμπτωση, τώρα που είναι η συνέντευξη, τώρα, τον Νοέμβριο, επειδή έκαναν τα παιδιά με ιδιωτική πρωτοβουλία το Road to Malta, βγήκα πρώτος και θα πάω στη Μάλτα. Ενώ ήταν να πάμε αλλού. Ήταν να πάμε Κροατία. Δεν θυμάμαι πού ήταν να πάμε. Σλοβενία, συγγνώμη. Σλοβενία πρέπει να ’ταν που ήταν να πάμε. Δεν θα πάμε Σλοβενία, λόγω επειδή δεν το κάνουν οι Σλοβένοι, και τους έριξα την ιδέα εγώ: «Ρε παιδιά, δεν πάμε μια Μάλτα;». Και όντως συνέφερε να πάμε Μάλτα, και θα πάμε πάλι στη Μάλτα. Το οποίο είναι το lucky island, που λέω εγώ. Είναι το τυχερό μου νησί, έχω παίξει πολύ καλά παιχνίδια. Δεν είναι μόνο οι τέσσερις… Έχω παίξει έξι τελικούς στα μονά, το ’χω πάρει τέσσερις φορές, και έχω παίξει και τρεις τελικούς στα διπλά, το ’χω πάρει τρεις φορές με τα ζευγάρια.

Μια μικρή παρένθεση να κάνω. Επειδή ανέφερες το κομμάτι της απειρίας, έτσι; Θες να εξηγήσεις λίγο πώς εμφανίζεται, ας πούμε, στα βελάκια η απειρία;

Η απειρία φαίνεται. Η απειρία βγαίνει… Ή θα τρέμει το χέρι σου ή θα έχεις άγχος γενικά ή θα τρέμει το πόδι σου το ένα, γιατί στρεσάρεσαι και λες: «Πρέπει να κερδίσω». Γίνεται, γιατί το λάθος που κάνουν όλοι οι παίκτες… Το ’κανα και εγώ κάποτε, βέβαια. Πρέπει να το συνηθίσεις και να το συνειδητοποιήσεις αυτό. Είναι ότι όλοι παίζουμε… «Παίζω», λέει, «με τον Μιχαήλ». «Πω πω, παίζω με τον Μιχαήλ». Όχι, φίλε, δεν παίζεις με τον Μιχαήλ, παίζεις με τον εαυτό σου αντίπαλο. Τον εαυτό σου πρέπει να κερδίσεις πρώτα και μετά τον Μιχαήλ. Ο Μιχαήλ είναι ένας παίκτης ο όποιος σου παίρνει τον χρόνο πάνω στη γραμμή, τίποτα άλλο. Αυτή είναι η απειρία. Τότε, εγώ έπαιζα εναντίον του αντιπάλου, δεν έπαιζα εναντίον του εαυτού μου. Δηλαδή, όταν σκεφτόμουν ότι «παίζω με τον Andy Keen», ότι «πρέπει να τον κερδίσω, πρέπει να τον κερδίσω», αυτό μου γύρναγε μπούμερανγκ και δεν έπαιζα καλά βελάκια. Ενώ στους προηγούμενους γύρους που έπαιζα και δεν ήμουνα φαβορί, ήμουνα αουτσάιντερ, που λέμε, και δεν με ενδιέφερε, έπαιζα τα βελάκια μου χαλαρά και πηγαίναν τα βελάκια μια χαρά. Αυτή είναι η απειρία. Όταν είσαι άπειρος και έμπειρος. Τώρα έχω την εμπειρία και μπορώ να ζυγίσω τα πράγματα και να χάνω. Άμα δείτε και μερικά βίντεό μου που παίζω, σε ορισμένες φορές που τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά, θα με δείτε να είμαι, να παίζει ο παίκτης, να περιμένω ελαφρώς 3-4 δευτερόλεπτα πίσω, να έχω κλείσει για λίγο τα μάτια. Είναι σαν να κάνω restart τον υπολογιστή για να ξεκολλήσει, γιατί έχει κολλήσει το χέρι μου, γιατί οτιδήποτε, και προσπαθώ να αλλάξω νοοτροπία μες στο μυαλό μου. Αυτό το ’χω καταφέρει. Είναι πολύ ψυχολογικό κομμάτι, θέλει πολύ mental, έτσι; Πάντα πριν τον αγώνα πρέπει να κάνεις mental, να σκέφτεσαι πάντα θετικά, να βλέπεις τον τερματισμό. Όπως βλέπουν οι δρομείς το τέρμα και θα τερματίσουν, έτσι βλέπουμε και εμείς το τέρμα πού θα καταλήξει το βελάκι. Άμα δεν το σκεφτείς το βελάκι πού θα πάει πριν, δεν θα πάει ποτέ.

Οπότε στα 27 σου πρώτο τουρνουά στο εξωτερικό, και πότε γίνεται σιγά σιγά πραγματικότητα το όνειρο που είχες τόσα χρόνια, να πας...

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα...

Και να παίξεις στο PDC.

[00:40:00]Στο PDC μετά από εννέα χρόνια. Μετά από πολλά τουρνουά… Αν γράψεις το όνομά μου στο Google, ας πούμε, θα δεις ότι υπάρχει Wikipedia, γράφει τα πάντα για μένα. Δηλαδή, αν θέλεις να κάνεις μια εισαγωγή, ας πούμε, θα δεις τα πάντα εκεί πέρα. Πόσα τουρνουά έχω πάρει, τι έχω κάνει. Πριν το 2009, έχω πάρει αρκετά τουρνουά ranking, και στην Ελλάδα που γίνανε και στην Κύπρο που γίνανε και στην Αυστρία που γίνανε και στη Μάλτα που γίνανε. Έχω μια γκάμα μεγάλη. Και το 2009 κάνω τα πρώτα μου βήματα, μετά από μία πίεση ενός φίλου, «πρέπει να αλλάξεις λίγο τη ζωή σου, να πας στα μεγαλύτερα σαλόνια», του Μιχάλη του Χερουβείμ που είναι στη Γερμανία, καλή του ώρα, και κάνουμε την πρώτη αίτηση για να γραφτώ στο PDC.

Θες λίγο να εξηγήσεις;

Ναι, βεβαίως.

Τι, πώς. Ποια είναι η διαδικασία.

Το PDC τότε έμπαινες μόνο με βιογραφικό. Δεν έμπαινες. Τώρα υπάρχει τo Q-School… Δηλαδή, πας και παίζεις τουρνουά και σου λέει, από τα 1.000 άτομα οι 16 πρώτοι, σ’ το λέω έτσι πιο σύντομα ας πούμε για να το… Οι 16 πρώτοι στη… Ή μάλλον, οι τέσσερις πρώτοι από κάθε μέρα, ο ένας πρώτος από κάθε μέρα –τέσσερις μέρες είναι–, ο ένας πρώτος από κάθε μέρα περνάει αυτόματα και παίρνει το tour card για να παίξει στο PDC σαν full member και να παίζει σε όλα τα τουρνουά του PDC. Οι υπόλοιποι 12 είναι απ’ τη βαθμολογία, απ’ το ranking points των τεσσάρων ημερών, οι 12 πρώτοι περνάνε. Λοιπόν, την πρώτη χρονιά, λοιπόν, που πήγα στο PDC, τότε το 2009, δεν υπήρχε Q-School για να πας να παίξεις για να προκριθείς, να περάσεις. Σε παίρναν με βιογραφικό. Δηλαδή, έστελνες το βιογραφικό σου, έκανες αίτηση, πλήρωνες πεντακόσιες λίρες, αν τη δεχόντουσαν την αίτηση καλώς, αν δεν τη δεχόντουσαν, τα λεφτά σου τα έχανες. Πλήρωνες την αίτησή σου. Κάνω την αίτηση, δεν μου απαντάνε μέσα σε μία εβδομάδα που ήτανε. Περνάει και δεύτερη εβδομάδα. Δεν μου απαντάνε, λέω: «Πάνε τα λεφτά, μας τα πήραν. Εμένα θα πάρουνε;», λέω. Αυτό, και πάνω στον μήνα μου έρχεται ένα e-mail και μου λέει: «Κύριε Michael, έγινε δεκτή η αίτησή σας. Από μας είσαστε οk». Το ok ήταν από το PDC. Όμως, το PDPA είναι των παικτών. Πρέπει, λέει να απαντ... Μάλλον ανάποδα τα είπα. Το PDC είναι το PDC και το PDPA είναι των παικτών. Από τον δικό μας κλάδο, από τη δικιά μας μεριά του PDPA, Professional Association Darts Corporation, είμαστε –professional– είμαστε okay, «περιμένετε και την απάντηση του PDC, όμως». Το PDC είναι το PDC, Professional Darts Corporation. Είναι για την τηλεόραση, είναι για τα πάντα, λίγο πιο μεγάλη. Λοιπόν, το οποίο, μετά από πάλι μία εβδομάδα, μου απαντάει, λέει: «Γίνατε δεκτός». Πάω μία φορά μέσα στο 2009, γιατί δεν είχα λεφτά, δυστυχώς, να πάω, και κερδίζω στον πρώτο αγώνα το νούμερο 7 της παγκόσμιας κατάταξης. Ο Γιάννης από την Ελλάδα πάει στο τουρνουά εκεί, που δεν τον ήξερε κανένας, και παίζω με τον Andy Smith, τον Pie Man, πρώτο γύρο με το νούμερο 7 της κατάταξης που ήταν seeded και τον κερδίζω.

Θες να κάνουμε μια μεγαλύτερη ανάλυση σε αυτό; Δηλαδή θυμάσαι, ξέρεις, πριν...

Δεν ήξερα. Κοίταξε, το πρώτο πράγμα που… Όταν μπήκα στην αρένα, ήταν να πάω να χαζέψω τον Phil Taylor που έκανε προπόνηση. Τον έβλεπα μόνο στην τηλεόραση, δεν τον είχα δει ποτέ από κοντά. Οπότε, καταλαβαίνεις ότι ήτανε το είδωλό μου όπως και ακόμα πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος παίκτης στον πλανήτη, παρ’ όλο που έχει πάρει σύνταξη, που λέμε, και παίζει για την πλάκα του. Ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να πάω να δω. Να χαζέψω τον Phil Taylor που παίζει από κοντά. Δεν πίστευα ότι ήμουνα σε αυτόν τον χώρο που βλέπω όλους αυτούς που είναι στην τηλεόραση, αυτό. Στο μεταξύ, εγώ τον Andy Smith δεν τον ήξερα, ήξερα μόνο τον Phil Taylor, γιατί ήτανε… ήμουνα fan του Phil Taylor. Και όταν κέρδισα τον… εγώ τον κέρδισα απλά, έδωσα το χέρι μου. Μου φάνηκε ένας κανονικός αγώνας, κέρδισα 6-1. Τότε δεν είχε dartsconnect ,τώρα που έχουμε τα πάντα μέσα, δυστυχώς. Λοιπόν και είμαι στο τραπέζι και κάθομαι και έρχεται ο Phil Taylor μαζί με τον James Wade στο τραπέζι που καθόμουν. Μόνος μου τώρα εγώ, με κανέναν δίπλα μου, έτσι σε ένα τραπέζι με ξένους. Ούτε αγγλικά δεν ήξερα καλά καλά, για να πω την αλήθεια. Και έχω εδώ φωτογραφία αν δεις, είμαι στην πρώτη φωτογραφία με τον Phil Taylor και τον James Wade, το 2009, παρακαλώ. και μου λέει: «Εσύ από πού είσαι;». Λέω: «Απ’ την Ελλάδα». «Παίζετε έτσι [00:45:00]στην Ελλάδα;». Λέει: «Ξέρεις ποιον κέρδισες;». Ο Phil Taylor μού κάνει ερώτηση. Του λέω: «Κέρδισα έναν κύριο», λέω. Αυτό. Λέει: «Αυτός είναι το νούμερο 7 της κατάταξης». Εκεί σαν να ’χασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Λέω: «Τι έκανα; Δεν γίνεται αυτό». Παίζω στον δεύτερο γύρο, χάνω από έναν άλλον παίκτη Ολλανδό. Πολύ δυνατό παίκτη, Van der Rassel, κάπως έτσι λεγόταν. Ο οποίος με κέρδισε 6-5. Πάλι «συγχαρητήρια», γιατί και αυτός ήτανε μες στην πρώτη δεκαεξάδα τότε, ας πούμε. Έπαιζα… Δηλαδή όπου έπεφτα, έπεφτα πάνω σε τοίχο, ας πούμε. Την άλλη μέρα, επειδή ήταν… Τα τότε τα τουρνουά ήταν Σάββατο Κυριακή μόνο, και είχε δύο τουρνουά. Είχε ένα player championship και ένα UK Square, έτσι λεγόταν, Blue Square Open. Και τη δεύτερη μέρα παίζω με τον Ολλανδό τον Co Stompé. Νούμερο 6 αυτός; Πέντε; Τι ήτανε; Και τον κερδίζω και κάνουμε και 170 τελείωμα. Είχε έρθει μαζί με τον Wade, που λες ξανά, «πού ξεφύτρωσες εσύ; Τι είσαι εσύ;». Και, μάλιστα, μου άρεσε, γιατί έπαιζα στο board 1 και, μόλις ήρθε ο Phil Taylor, πήγα να φύγω εγώ για να παίξει. Μου λέει: «Γιατί φεύγεις;». Λέω: «Συγγνώμη, θέλετε να παίξετε». Πολύ αθώος εγώ τότε. Και με βάζει και παίζουμε μαζί, παίζουμε μαζί, τώρα απλά ρίχναμε βολές και με ρώταγε διάφορα πράγματα για την Ελλάδα, πώς είναι, και για τα βελάκια, αλλά και για την Ελλάδα, λέω: «Είναι τα πρώτα μου βήματα». Πήγα την πρώτη φορά, που λες, το πρώτο Σαββατοκύριακο, και μετά δεν ξαναπήγα, γιατί δεν είχα λεφτά να πάω. Ήθελες να κάρο λεφτά για να πας. Μετά από τη δεύτερη χρονιά, ξανά πήρα το tour card. Δηλαδή, αλλάξαν το σύστημα, την επόμενη χρονιά αλλάξαν το σύστημα. Το ’10 αλλάξαν το σύστημα. Πήρα το tour card, βγήκα πρώτος. Έγινε τουρνουά μόνο στην Αγγλία –δεν γινόταν στη Γερμανία–, τουρνουά μόνο στην Αγγλία με κάπου 600 τόσους παίκτες. Περνάγανε τότε οι πρώτοι εννέα παίκτες και τέσσερις από την ημέρα. Δεκαπέντε, 14 παίκτες σύνολο, και βγήκα πρώτος στη βαθμολογία. Στο Q-School βγήκα πρώτος με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο. Φαντάσου ότι εγώ είχα 17 βαθμούς και ο δεύτερος, ας πούμε, είχε 12. Που μέχρι τώρα, αυτή τη στιγμή, σε όλα τα Q-School που έχουνε γίνει, στη βαθμολογία δεν έχει σπάσει κανείς το 17. Μέχρι 16 έχουνε πάει. Δεκαεφτά πόντους δεν έχει πάρει ποτέ κανένας. Και παίρνω το tour card και πάω πάλι πρώτο τουρνουά, κερδίζω κάποια χρήματα, και μετά δεν ξαναπάω πάλι την πρώτη χρονιά, γιατί δεν είχα ούτε χορηγούς ούτε τίποτα. Και τη δεύτερη χρονιά, γιατί η tour card ισχύει για δυο χρόνια, μετά από δύο χρόνια έγινε το... Μετά που έγινε το tour, το Q-School, ας πούμε, πήγα τη δεύτερη χρονιά πάλι, γιατί ισχύει δύο χρόνια όπως σου είπα, και κάποιος βρέθηκε και με βοήθησε να ξεκινήσω τα πρώτα μου τουρνουά. Και τα ξεκίνησα πώς δηλαδή; Βρέθηκε μια ομάδα. Έπαιζα σε μια ομάδα, το Nτε Συρτέξ, και μου είχανε πει οι Brave Darts: «Έρχεσαι;». Κάποιος υπήρχε εκεί πέρα, ο Νίκος ο Αλεξίου, που τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Βρέθηκε και λέει: «Θα κάνουμε μεταγραφή τον John Michael να ’ρθει στην ομάδα». Tου λέγανε: «Ο John Michael θα ’ρθει στην ομαδούλα τη δικιά μας;». Λέει: «Εγώ θα σας τον φέρω». Και όντως ο άνθρωπος με βοήθησε στο οικονομικό κομμάτι και ξεκίνησα τη δεύτερη χρονιά να παίζω και να πηγαίνω καλά και φτάνω σε ένα σημείο ότι, παρ’ όλο που είχα χάσει την πρώτη χρονιά όλη, τη δεύτερη χρονιά φτάνω σε ένα σημείο να χάνω το tour card για μία θέση. Η 64 ήτανε full members, δεν χάναν την κάρτα και εγώ μένω νούμερο 65. Και όλα αυτά γιατί έχασα την πρώτη χρονιά και δεν μάζεψα λεφτά. Αν είχα παίξει τρία τουρνουά απ' την πρώτη χρονιά, ακόμα μπορεί να ’χα… να ήμουνα μέσα ήδη. Λοιπόν, και θυμάμαι είχα 45.700 λίρες και ο άλλος είχε 45.750. [00:50:00]Και για 50 λύρες έχασα το tour card. Και απογοητεύομαι, βέβαια, που έχασα το tour card με αυτόν τον τρόπο. Δεν το συζητάω, ο Νίκος συνέχισε να με βοηθάει, ο Αλεξίου, και το μαγαζί, οι Brave Darts –το τωρινό Cult– και ξαναπάω την επόμενη χρονιά στο... να παίξω Q-School και, δυστυχώς, από το στρες που είχα και τη στεναχώρια που είχα, γιατί έχασα για 50 λίρες μόνο –η βαθμολογία μετριέται με τα λεφτά στο PDC και έχασα μόνο τις 50 λίρες, για 50 λίρες δεν πήρα το tour card, να το κρατήσω–, χάνω και δεν κάνω τίποτα και απογοητεύομαι. Λέω: «Θα δουλέψω και θα πάω την επόμενη χρονιά και θα το πάρω». Και όντως πήγα και πήρα το tour card. Ξαναπαίζω, φτάνω στο... πάλι στην πηγή, είχα φτάσει 67 νούμερο, για λίγο πάλι, για κάτι 1.000-1.500 λίρες. Βέβαια, έχασα και πολλά τουρνουά, δεν είχα πάει. Ξανακάνω το… χάνω το tour card και πάω την επόμενη και το ξαναπαίρνω. Το ’χω πάρει συνολικά τέσσερις φορές. Έχω παίξει έξι φορές Q-School και το ’χω πάρει τις τέσσερις, έχω πάρει το tour card και εύχομαι και κάποιος άλλος Έλληνας να το καταφέρει αυτό και να πάρει όντως το tour card, γιατί δεν μπορώ να είμαι εγώ πάντα εκεί. 

Και για το ματς με τον Phil Taylor θέλω να μου πεις περισσότερα.

Κοίταξε να δεις, με ρωτάνε όλοι και τους λέω ότι… Με ρωτάνε όλοι: «Είχες άγχος;». Και όμως, αν δεις το βίντεό μου, δεν έχω καθόλου άγχος. Είναι σαν να είχα παίξει χρόνια εκεί πάνω. Βέβαια, αυτό που θα πω το συνειδητοποίησα όταν μου το ’πε και η γυναίκα μου. Ξέρεις, όλοι αγχώνονται όταν βλέπουν τον κόσμο από κάτω και αυτά. Εγώ, σε μικρή, πιο μικρή ηλικία 18, 19, 20, δεν ήμουν όπως είμαι τώρα γεματούλης. Ήμουνα ένα παιδί γυμνασμένο, ένα παιδί, και έκανα κάποιες φωτογραφίσεις και ήμουνα σαν μοντέλο. Οπότε είχα πάρει αυτή την νοοτροπία απ’ το να με βλέπει ο κόσμος να περπατάω στην πασαρέλα, να κάνω, και δεν μου φάνηκε κάτι διαφορετικό, να πω την αλήθεια, ούτε σκέφτηκα ότι παίζω με τον Phil Taylor. Παίζω για να απολαύσω το παιχνίδι. Και όντως το απόλαυσα. Θα μπορούσα βέβαια… Ξέρεις, θέλει και λίγο θράσος. Και ίσως αυτό μου ’δωσε το τέτοιο, ότι εγώ ήθελα να τον κερδίσω. Δεν πήγα ότι να πάω να παίξω με τον Phil Taylor. Και γι’ αυτό ίσως έκανα και τρία leg και κέρδισα τρία leg, έτσι; Αλλά ήτανε μια χρονιά επιτυχημένη. Θυμάμαι ότι τότε ο Van Gerwen δεν ήτανε καν μες στην οκτάδα των τελικών. Είχα βγει νούμερο 3 στην Ευρώπη, νούμερο 3 στην Ευρώπη. Ο Van Gerwen τελευταίο τουρνουά θυμάμαι ότι έδινε λεφτά μ’ αυτούς που έπαιζε για να περάσει τους γύρους, να μην παίξει και να περνάει, για να μπει ο όγδοος στη βαθμολογία για να παίξει στο European, στα τελικά, στο European championship. Στα προκριματικά όλα ήμουνα νούμερο 3 στη βαθμολογία. 

Και κλείνοντας, τι να περιμένουμε απ’ τον John Michael; 

Τι να περιμένετε. Πάντα, βέβαια, τα καλύτερα. Εύχομαι, τουλάχιστον. Πάντα προσπαθώ για το καλύτερο. Πάλι θα πάω… Έχω χάσει το tour card μου την περσινή χρονιά. Δυστυχώς, με τον κορονοϊό έχασα πάρα πολλά τουρνουά. Λίγο πριν τον κορονοϊό είχα και ένα ατύχημα από τη φτέρνα μου. Έσπασα τη φτέρνα μου και δεν μπορούσα να παίξω τον πρώτο χρόνο. Τη δεύτερη χρονιά έκανα υπερπροσπάθεια, έφτασα περίπου στο 74 νούμερο, εκεί, μέσα σε μία χρονιά. Δηλαδή, φαντάσου να ’παιζα και full την πρώτη χρονιά. Αν πάνε όλα καλά και είμαι εντάξει, νομίζω ότι θα επιστρέψω πάλι δυνατός. Ήδη σκέφτομαι ήδη τον Ιανουάριο που γίνεται το Q-School στη Γερμανία –γιατί τώρα τα ’χουν χωρίσει, στην Αγγλία παίζουν μόνο οι Εγγλέζοι και στη Γερμανία παίζουν όλοι οι Ευρωπαίοι– και εύχομαι να προκριθώ πάλι. 

Ευχαριστώ πολύ. 

Να ’σαι καλά. Χάρηκα που σας είδα και με επισκεφτήκατε εδώ στον χώρο μου. Εύχομαι τα καλύτερα, Στέφανε, και σ’ εσένα και στο Istorima. Συγγνώμη. Αυτά. 

Ναι ’σαι καλά. Είθισται οι παίκτες, οι darters, τέλος πάντων, να έχουνε ένα παρατσούκλι. Το δικό σου είναι Deadly Rose. Θες να μου πεις…

Θανατηφόρο τριαντάφυλλο.

Ακριβώς.

[00:55:00]Λοιπόν, άκου να δεις. Εγώ, όπως είπε και ένας φίλος σου και συνάδελφός σου δημοσιογράφος, είχαμε εγγλέζικα βαφτίσια. Δηλαδή, ο νονός μου που το έβγαλε, οι νονοί μου, μάλλον, που το βγάλαν ήτανε Εγγλέζοι. Όπως σου είπα, και στο τουρνουά της Μάλτας που είχα πάει την πρώτη φορά, όταν πήγα για να παίξω πρώτη φορά στη Μάλτα, έπαιζα τότε στο Πλαπούτιν με τον Γιώργο τον Ατματζίδη, που προανέφερα, στην ομάδα. Πήγαινα και έπαιζα και έκανα προπονήσεις, έφευγα απ’ τη Βαρυμπόμπη που έμενα και πήγαινα κάτω στο Πασαλιμάνι να παίξω, με ένα παπάκι που είχα, κατέβαινα τόσο δρόμο για να πάω να παίξω βελάκια. Όταν έπαιζα, λοιπόν, εκεί βρισκόταν ένας τύπος, τον λέγαμε Γιατρό, ο Γιατρός και ο Γιατρός. Και όταν πρωτοπήρα μεταγραφή στην ομάδα του Γιώργου του Ατματζίδη στο Πλαπούτιν στο Πασαλιμάνι, γυρνάει ο Γιατρός και λέει: «Αυτό το παιδί έχει το Eye of the Τiger και κάποια μέρα θα παίξει στα μεγάλα σαλόνια και δεν θα το πιστεύετε». Βέβαια όλοι γελάγανε, εντάξει, οkay. Βέβαια, εγώ, όταν κέρδισα το ταξίδι στη Μάλτα, όπως σου είχα πει πιο πριν, μου ’ρθε ο Γιατρός στο μυαλό, και έφτιαξα ένα πουκάμισο που πίσω έγραφε "The Eye of the Τiger", με έναν τίγρη να βγαίνει μέσα απ’ το πουκάμισο. Και το ’βαλα προς τιμήν του Γιατρού που είχε φύγει απ’ τη ζωή και αισθανόμουνα ότι έπρεπε να το κάνω εγώ για προσωπικούς λόγους. Στο μεταξύ, έπαιζα και με κάτι φτερά τα οποία ήταν τριαντάφυλλα, ήταν μαύρα φτερά με τρισδιάστατα κόκκινα τριαντάφυλλα. Ξεκίνησα, λοιπόν, να παίζω και αυτά. Όταν έφτασα, λοιπόν, τελικό, την πρώτη μου φορά στον τελικό με τον Andy Keen, τα αγγλικά μου ήταν χάλια, ένα "yes" και ένα "no" και ένα "how are you", τίποτα άλλο. Άκουγα τον κόσμο να φωνάζει, να τραγουδάει από πίσω, αλλά δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Και όταν τελείωσα, λοιπόν, και έχασα βέβαια –συγγνώμη–, έρχεται ένας Εγγλέζος και μου μιλάει και του κάνω: «Δεν σε καταλαβαίνω, δεν…». Και έρχεται ένας φίλος μου Κύπριος, που ήταν στην ομάδα της Κύπρου, και κάνει τον διερμηνέα και αρχίζει και έχουμε την κουβέντα: «Γιατί φοράς το “Eye of the Tiger”; Το “Eye of the Τiger” δεν είναι το nickname σου». Του εξηγεί, βέβαια, ο φίλος μου ο Κύπριος όλη την ιστορία. «Ναι», του λέει, «αλλά παίζει με τριαντάφυλλα. Οπότε καλό δεν θα ήταν να τον λένε Deadly Rose;». Kαι όντως, όταν το είπε και το κατάλαβα τι είπε, τότε μου ήρθε στο μυαλό αυτό που φωνάζαν: "Deadly Rose, Deadly Rose" πίσω και κατάλαβα ότι το λέγαν για μένα. Την ώρα του αγώνα δεν κατάλαβα ότι το λέγαν για μένα. Και έτσι είχα τα εγγλέζικα βαφτίσια και έτσι βγήκε το nickname Deadly Rose.

Tο οποίο το υιοθέτησες...

Το υιοθέτησα, το έχω κάνει τατουάζ στο χέρι μου, όπως βλέπεις.

Deadly Rose, λοιπόν.

Έτσι.