[00:00:00]Είναι 21/06/2023, είμαστε στα Ιλίσια. Είμαι η Όλγα Σταθοπούλου και η αφηγήτριά μας είναι η Ευσταθία Κολοβέρου! Καλησπέρα!

Καλησπέρα!

Θα ήθελες να μου πεις λίγα πράγματα για εσένα;

Εννοείται. Με λένε Ευσταθία Κολοβέρου, με φωνάζουν Έφη. Είμαι 34 χρονών. Είμαι διαιτολόγος, μένω στην Αθήνα. Η καταγωγή μου δεν είναι από Αθήνα, μεγάλωσα στον Πύργο Ηλίας. Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί, η μαμά μου ήταν από τα Καλάβρυτα στον Νομό Αχαΐας, σε ένα χωριό στα Καλάβρυτα. Γνωρίστηκαν στον Πύργο όταν η μαμά μου δούλευε ως νηπιαγωγός εκεί και παντρεύτηκαν σχετικά νωρίς και έκαναν την οικογένειά τους. Έχω δύο αδέρφια, εγώ είμαι η μεγαλύτερη. Έχω έναν αδερφό μικρότερο, τον Θοδωρή, και μία ακόμα μικρότερη αδερφή, τη Σταυρούλα, και μεγαλώσαμε όλοι σε ένα μεγάλο σπίτι επαρχιακό στον Πύργο λοιπόν. Και έζησα εκεί μέχρι και τα 18 μου χρόνια. Πήγα εκεί σχολείο, δημόσιο σχολείο, Γυμνάσιο και Λύκειο μέχρι που πέρασαν τα χρόνια και αποφάσισα να σπουδάσω και επέλεξα να γίνω διαιτολόγος. Ήταν κάτι που δεν το είχα, δεν το ήθελα από πάντα, δεν μπορώ να πω ότι ήταν το παιδικό μου όνειρο να γίνω διαιτολόγος. Δεν ήξερα καν τι σημαίνει να είσαι διαιτολόγος. Και τώρα που είμαι δηλαδή πάλι είναι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι φανταζόμουν ότι θα είναι. Ήμουν πάρα πολύ καλή μαθήτρια, σχεδόν «φυτό» θα έλεγε κανείς, οπότε όλοι περίμεναν από εμένα να γίνω γιατρός. Και επειδή ήμουν και στη θετική κατεύθυνση, ήταν έτσι το αναμενόμενο οι περισσότεροι καλοί μαθητές της θετικής δηλώνουν ιατρική. Ωστόσο, στις Πανελλήνιες Εξετάσεις είχα μια μικρή αποτυχία σε ένα μάθημα, στη Βιολογία Κατεύθυνσης, που πίστευα ότι θα μου κοστίσει. Έγραψα 19 αντί για 20 που περίμενα εγώ τότε. Και κατά τη διάρκεια ακόμα των εξετάσεων πίστεψα ότι αυτή η μικρή έτσι αποτυχία θα μου κοστίσει την Ιατρική, οπότε πριν ακόμη βγουν τα αποτελέσματα άρχισα να σκέφτομαι: «Αφού δεν θα περάσω Ιατρική σίγουρα, τι άλλο μπορώ να κάνω;». Άρχισα να συζητάω με την οικογένειά μου –να πω, παρένθεση, ότι ο μπαμπάς μου πάντα ήθελε να με κάνει δασκάλα, πάντα! Έτσι ήθελε να γίνω δασκάλα και να δουλεύω στον Πύργο, να μείνω εκεί και να μεγαλώσω και την οικογένειά μου, αλλά δεν ήταν κάτι που ήθελα. Οπότε, για να γυρίσω πίσω, άρχισα να συζητάω τι άλλο μπορώ να κάνω και κάπως έτσι προέκυψε η Διαιτολογία. Μου την ανέφερε, μάλιστα, ένας ξάδερφός μου ότι υπάρχει και αυτή η σχολή που είναι κοντά στην Ιατρική και «Σκέψου το» και «Είναι πολύ καλή για γυναίκα...». Και με τις λίγες γνώσεις που είχα τότε αποφάσισα να δηλώσω Διαιτολογία. Η βαθιά μου αγάπη, βέβαια, ήταν η Φυσική, φυσικός ήθελα να γίνω, αλλά επηρεάστηκα από γνωστούς τότε και καθηγητές που μου είπαν ότι: «Ίσως να μην είναι η καλύτερη επιλογή ως επαγγελματική αποκατάσταση, οπότε γιατί δεν δοκιμάζεις κάτι άλλο;». Και η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι κάπως εντελώς τυχαία δήλωσα τη Διαιτολογία. Και το παράδοξο ήταν ότι τελικά περνούσα Ιατρική, θα μπορούσα να είχα περάσει Ιατρική, αλλά δεν το δήλωσα ποτέ. Δηλαδή μέσα από αυτή την αναζήτηση τι άλλο θα μπορούσα να κάνω κατέληξα ότι, όντως, είναι ίσως καλύτερο για εμένα να πάω σε αυτή τη σχολή. Και δεν δήλωσα ποτέ Ιατρική. Οπότε κάπως έτσι, με αυτά και με εκείνα, και χωρίς να είναι παιδικό μου όνειρο, πέρασα στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο στην Καλλιθέα, στην Αθήνα, και ήρθα το 2006, όπου εκεί ξεκίνησε μια δωδεκαετής θα έλεγα σχεδόν πορεία ακαδημαϊκή στον χώρο της επιστήμης της διαιτολογίας. Αλλιώς φανταζόμουν ότι θα είναι, αλλιώς ήταν και εξελίχθηκε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και για όλα τα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες, να ξέρουν ότι δεν θα είναι ακριβώς τα πράγματα όπως τα φαντάζονται πάντα στη σχολή τους και ότι είναι καλό, φυσικά, να κάνουν την έρευνά τους από πριν, αλλά και να ακούν αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν. Πέρασα, λοιπόν, στην Διαιτολογία, μου άρεσε πάρα πολύ. Μου άρεσαν πάρα πολύ τα μαθήματα, είχαμε πολύ ενδιαφέροντα μαθήματα πάνω στις θετικές επιστήμες, Χημεία, Μεταβολισμό, Βιολογία, Βιοχημεία. Διάβασα αρκετά μπορώ να πω, συνέχισα, ήμουν καλή φοιτήτρια. Έκανα πολύ καλούς φίλους κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Ήταν πολύ ωραία τα φοιτητικά μου χρόνια γενικά, πολύ ήρεμα, πολύ ξέγνοιαστα. Και μετά από τέσσερα χρόνια πήρα το πτυχίο μου. Το 2010 απέκτησα το πτυχίο μου, ξέροντας ότι σίγουρα θέλω να συνεχίσω με κάποιο μεταπτυχιακό. Και γνωρίζοντας ότι δεν έχω καλυφθεί από τα προπτυχιακά μου όσον αφορά το πώς επηρεάζει το στρες και η ψυχολογία τη διατροφική μας συμπεριφορά, αποφάσισα να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, στο Stress Management, και έκανα ένα μεταπτυχιακό που λέγεται «Έλεγχος του Στρες και Προαγωγή της Υγείας». Και ασχολήθηκα περισσότερο να δω πώς το στρες, λοιπόν, επηρεάζει τη διατροφική μας συμπεριφορά και κυρίως τους διαβητικούς ασθενείς, με τους οποίους ασχολήθηκα και στην πορεία. Τελείωσα το μεταπτυχιακό μου από την Ιατρική, αρκετά δ[00:05:00]ύσκολο μεταπτυχιακό, με κούρασε πολύ και ήταν και λίγο έτσι, με άγχωσε πολύ. Ήταν απαιτητικό αρκετά. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν έβαλα μυαλό και συνέχισα και με διδακτορικό πάνω στον διαβήτη. Γύρισα πίσω στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και ξεκίνησα το 2014 διδακτορικές σπουδές πάνω στον διαβήτη και στη σχέση του διαβήτη με τη μεσογειακή διατροφή. Επειδή είμαι στην Ελλάδα, τα διδακτορικά συνήθως δεν αμείβονται, την ίδια ακριβώς χρονιά ξεκίνησα και το γραφείο μου στην Αθήνα για να βιοπορίζομαι. Οπότε έχοντας κάνει ένα δίκτυο από τα προηγούμενα χρόνια των σπουδών και του μεταπτυχιακού μου και παίρνοντας και ένα πρόγραμμα, μια βοήθεια τότε από το κράτος, τόλμησα και άνοιξα το γραφείο μου. Δεν ήταν και η καλύτερη περίοδος για να κάνει κανείς το δικό του εγχείρημα, αλλά πήγε αρκετά καλά. Θυμάμαι ότι δούλευα πάρα πολύ εκείνη την περίοδο. Δηλαδή καθημερινές ήμουν στο γραφείο μου, το έχτιζα, προσπαθούσα να κάνω το δίκτυό μου, να βρω πελάτες, να γράψω άρθρα να ανεβάσω στο site, να ενημερωθώ εγώ, να φτιάξω το data base με το υλικό που χρειάζομαι και ταυτόχρονα δούλευα και το διδακτορικό μου. Και θυμάμαι όλα τα Σαββατοκύριακα εκείνη την περίοδο, πραγματικά όλα τα σαββατοκύριακα διάβαζα. Δηλαδή μου λέει η αδερφή μου: «Σε θυμάμαι, άνοιγα την πόρτα του δωματίου σου και ήσουν πάντα πάνω από τον υπολογιστή και έγραφες». Δηλαδή είναι σαν, ξέρεις, πολύ πολύ... Σαν όνειρο σχεδόν. Αλλά, εντάξει, μου έμαθε πάρα πολλά αυτή η εμπειρία, ήταν φοβερά εκπαιδευτική στο πώς μπορούμε να κάνουμε καλή διαχείριση του χρόνου μας και στο ότι είμαστε και πολύ ανθεκτικοί τελικά ως οργανισμοί, ως άνθρωποι, και αν θέλουμε κάτι βρίσκουμε τον τρόπο, βάζουμε τις σωστές προτεραιότητες, έτσι; Με στοχοπροσήλωση και τα καταφέρνουμε. Οπότε μπορώ να πω ότι είμαι πολύ περήφανη που τελείωσα έγκαιρα και το διδακτορικό μου. Kαι μετά από αυτό συνέχισα το γραφείο μου, το οποίο πλέον, στο οποίο αφιέρωσα περισσότερο χρόνο, περισσότερη ενέργεια, είχα τον χρόνο να το κάνω. Οπότε μετά το '17 που είχα ολοκληρώσει μe τις διδακτορικές μου σπουδές, εστίασα περισσότερο στη δουλειά μου ως ελεύθερος επαγγελματίας. Και περίπου ενάμιση χρόνο μετά ασχολήθηκα και με τα Social  Media, τα οποία αυτή την περίοδο, αυτή τη δεκαετία είναι ανερχόμενα πολύ. Ο κόσμος ασχολείται, περιμένει να μάθει από αυτά, ή, τέλος πάντων, να χαζέψει πολύ κόσμος, οπότε σκέφτηκα πόσο χρήσιμο θα ήταν να αξιοποιήσουμε ένα τέτοιο μέσο, όπως είναι για παράδειγμα το Instagram ή το YouTube, και να περάσουμε γνώση στον κόσμο, αξία. Kαι η διατροφή η αλήθεια είναι ότι είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό που δεν διδάσκεται στα Δημοτικά, επηρεάζει πάρα πολύ την υγεία μας, πάρα πολύ και την ψυχολογία μας. Δεν υπάρχει γνώση στο πώς να φάμε, πώς να σχεδιάσουμε τα γεύματά μας, τι χρειαζόμαστε σε κάθε περίπτωση, ή έστω έξυπνες ιδέες για το πώς μπορούμε να φάμε ποιοτικά. Οπότε αυτό το κενό σκέφτηκα να καλύψω και άρχισα να δημιουργώ εκπαιδευτικό περιεχόμενο δείχνοντας εγώ η ίδια τι καταναλώνω, τι μαγειρεύω και γιατί κάνω συγκεκριμένους συνδυασμούς, έτσι, με ωραίες φωτογραφίες που έφτιαχνα και αργότερα και με βίντεο. Και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τεράστια αποδοχή από τον κόσμο, τεράστια ηθική ανταμοιβή μετά για εμένα και πρακτικά είχε σαν αποτέλεσμα πολύ μεγάλη άνοδο στη δουλειά μου. Αναγκάστηκα να αλλάξω γραφείο, πήγα σε πολύ μεγαλύτερο χώρο. Από ένα άτομο που ήμουν, μέσα σε περίπου ενάμιση χρόνο γίναμε σχεδόν έξι άτομα. Έπρεπε να βρω άτομα για να κάνουμε τα βίντεο. Η αδερφή μου βασικά με βοήθησε. Είμαι πολύ τυχερή που η αδερφή μου ασχολείται με τα βίντεο και το μοντάζ, οπότε ανέλαβε το κανάλι μου στο YouTube. Και σήμερα είμαστε κάπου εδώ, στο γραφείο στα Ιλίσια, όπου η ομάδα δουλεύει μέσα. Και είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί μου αρέσει πλέον, ως διαιτολόγος πλέον έχω και διαφορετικές αρμοδιότητες από αυτές που φανταζόμουν αρχικά ως παιδί ότι θα έχω, από αυτές που έμαθα στη σχολή ότι θα έχω και από αυτές που έχω εντέλει σήμερα. Δηλαδή κατάλαβα πως μπορείς πραγματικά να πας τη δουλειά σου εκεί που πραγματικά θέλεις και να δώσεις άλλους ορίζοντες, άλλη διάσταση σε ένα επάγγελμα που μπορεί κάποιος αν το ακούσει να νομίσει ότι «Τι είναι;», ότι βλέπεις ένα άτομο και τους λες πώς θα αδυνατίσει. Και τελικά είναι πολύ περισσότερο από αυτό.

Ωραία, θα το πάρω λίγο από πιο πριν. Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια στον Πύργο; Τι εικόνες έχεις;

Λοιπόν, ως παιδί αυτό που θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, γιατί ήμουν η μεγαλύτερη της οικογένειας, μεγαλύτερη από τα αδέρφια μου, οπότε είχα κάπως και την ευθύνη τους και να αποτελέσω και το καλό παράδειγμα για τα αδέρφια μου, θυμάμαι ότι –κι επειδή είχα μια μαμά η οποία με έσπρωχνε πάντα προς το διάβασμα, είναι νηπιαγωγός η μαμά μου, οπότε πάντα με διάβαζε από πολύ μικρή–, ήμουν ένα παιδί το οποίο με θυμάμαι να διαβάζω πάρα πολύ. Δηλαδή θυμάμαι ότι –καλά, προφανώς έπαιζα με τα αδέρφια μου στην αυλή του σπιτιού μας, παίζαμε ποδοσφαιράκι, πηγαίναμε με τον μπαμπά βοηθούσαμε στο χωράφι. Ο μπαμπάς μου καλλιεργεί και πολλά πράγματα. Πέρα [00:10:00]από τη δουλειά του, δηλαδή την πρωινή, ως δημόσιος υπάλληλος, έχουμε και έναν πολύ μεγάλο κήπο, οπότε καλλιεργεί ακόμα και σήμερα λαχανικά, φρούτα και πάντα, ξέρεις, μας ζητούσε τη βοήθεια, να κρατήσουμε ας πούμε κάποιο εργαλείο. Πολύτιμη βοήθεια! Και, φυσικά, έκανα κι αυτά, αλλά ήμουν κατά κάποιον τρόπο από τα αδέρφια μου αυτή η οποία έπρεπε να διαβάσω. Δηλαδή μου είχε δοθεί έτσι ο ρόλος ότι εσύ είσαι πολύ καλή μαθήτρια, οπότε εσύ θα διαβάζεις. Τα αδέρφια σου δηλαδή θα έρθουν στο χωράφι να βοηθήσουν πιο πολύ, αλλά η Έφη είναι το παιδί το οποίο στροφάρει... Δεν στροφάρει περισσότερο, απλά υπήρχε η υποψία ότι εγώ είμαι πιο καλή μαθήτρια, οπότε είχε δοθεί και από την οικογένειά μου περισσότερο βάρος προς τα εκεί. Κάναμε εννοείται, είχαμε φίλους, βγαίναμε, θυμάμαι φίλους από το σχολείο. Βέβαια, εγώ είχα αλλάξει πάρα πολλά σχολεία, οπότε είχα κάνει φίλους και από διαφορετικά περιβάλλοντα, δεν είχα ακολουθήσει ένα σχολείο, να πάω στο ίδιο Γυμνάσιο, στο ίδιο Λύκειο, οπότε είχα φίλους διαφορετικούς, τους οποίους βέβαια δεν κράτησα πολλούς μετά γιατί πήγαν όλοι σε άλλες πόλεις, Θεσσαλονίκη, Πάτρα. Ήμουν η μόνη που πέρασα Αθήνα. Θυμάμαι πόσο ευχαριστημένη ήμουν από το σχολείο, όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Παρόλο που πήγα σε δημόσιο σχολείο, θυμάμαι ότι είχαμε εξαιρετικούς καθηγητές, πραγματικά εξαιρετικούς. Μακάρι δηλαδή και σήμερα οι δάσκαλοι και καθηγητές να είναι έτσι. Αποτελούσαν πρότυπο, και το λέω και χαίρομαι, γιατί είναι μια πολύ μικρή πόλη και μας σπρώχναν συνέχεια στο να προοδεύσουμε. Όχι μόνο εμένα, όλα τα παιδιά, αυτό το θεωρώ παράδειγμα.

Ήθελες εσύ να γίνεις γιατρός όταν διάβαζες για τις Πανελλήνιες; Δηλαδή είχες αυτόν τον στόχο; Το ονειρευόσουν;

Θα σου πω, δεν υπήρχε ακριβώς, είχα κάνει βασικά ένα τεστ ψυχομετρικό, μας είχε πάει ο μπαμπάς μου στην Αθήνα όταν ήμουν Δευτέρα Λυκείου νομίζω για να κάνουμε κάποια ειδικά τεστ, να δούμε τι επαγγέλματα είναι αυτά που θα μας ταίριαζαν περισσότερο. Και η αλήθεια είναι ότι είχε βγει πρώτη η Φυσική νομίζω και μετά Ιατρική; Και είχε βγει και η Διαιτολογία τρίτη-τέταρτη επιλογή, δηλαδή ήμουν προς τη θετική κατεύθυνση ξεκάθαρα. Αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι ήθελα να περάσω Ιατρική γιατί δεν με φανταζόμουν γιατρό, καμία σχέση. Θα περνούσα Ιατρική γιατί ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Και υπάρχει ακόμα, νομίζω, η λανθασμένη έτσι αντιμετώπιση ότι ένας πολύ καλός μαθητής, αν είναι θεωρητική κατεύθυνση, πρέπει να περάσει Νομική. Αν είναι θετική, θα περάσει Ιατρική. Οπότε κάπως έτσι είχε δημιουργηθεί αυτή η ιδέα ότι θα περάσω Ιατρική, ή θέλω να περάσω. Δεν είχε προκύψει δηλαδή από εμένα, δεν ήταν προσωπική μου επιλογή. Και χαίρομαι που ήρθαν κι έτσι τα πράγματα εντέλει που αναγκάστηκα μέσω της μικρής αποτυχίας που είχα σε αυτό το μάθημα να αναθεωρήσω και να σκεφτώ εναλλακτική. Που εντέλει, γιατί σκεπτόμενη σήμερα πώς θα ήταν η ζωή μου ως γιατρός, χίλιες φορές καλύτερα που έχω γίνει διατροφολόγος, μου αρέσει πολύ περισσότερο. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν περνούσα Φυσικό, που μου άρεσε επίσης πάρα πολύ, τολμώ να σου πω, δεν ξέρω πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, γιατί αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πάρα πάρα πολύ. Αλλά και η Φυσική βρίσκει εφαρμογή στη διαιτολογία μέσω του μεταβολισμού, οπότε πάλι νομίζω ότι ένα κομμάτι του ονείρου μου το έχω πραγματοποιήσει και μέσω από την επιλογή που έχω κάνει τώρα.

Το περιβάλλον σου, η οικογένειά σου, οι φίλοι σου κ.λπ. πώς αντέδρασαν στην επιλογή του να σπουδάσεις Διαιτολόγια/Διατροφολογία;

Το μεγάλο σοκ δεν ήταν ότι επέλεξα να σπουδάσω Διαιτολογία, ήταν ότι δεν θα έβαζα την επιλογή του εκπαιδευτικού. Δηλαδή υπήρχε μια σχεδόν πλύση εγκεφάλου θα έλεγα από τον μπαμπά μου να γίνω εκπαιδευτικός, επειδή και η μαμά μου ήταν στον κλάδο, σχετικό κλάδο, νηπιαγωγός. Ο μπαμπάς μου θεωρούσε ότι ένας εκπαιδευτικός έχει άπλετο χρόνο, έχει διακοπές το καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα, οπότε για μια γυναίκα είναι μια πολύ καλή επιλογή για να μεγαλώσει την οικογένειά της. Έχεις έναν σταθερό μισθό, πολύ σημαντικό για την εποχή τότε. Σκέψου ότι οι γονείς μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, οπότε έχουν μεγαλώσει με την κουλτούρα ότι «έχω κάτι σταθερό». Οπότε με τις γνώσεις που είχε ο μπαμπάς μου ήταν πολύ λογικό, τώρα που το σκέφτομαι, να με κατευθύνει σε κάτι τέτοιο. Και θυμάμαι από πολύ μικρή μού το έλεγε, δηλαδή θυμάμαι τρώγαμε το μεσημέρι και μου έλεγε: «Εγώ σου έχω πει να γίνεις δασκάλα, εγώ σ’ το έχω πει. Άμα θες να με ακούσεις να γίνεις δασκάλα!». Δηλαδή μια, δύο, τρεις...! Και, ξέρεις, τότε δεν πατούσα πόδι να του πω: «Ρε μπαμπά, σε παρακαλώ πολύ! Αφού σου έχω πει, δεν μου αρέσει να γίνω δασκάλα». Δεν ήξερα δηλαδή τι θέλω να κάνω ακριβώς, αλλά ήξερα ότι δεν θέλω να γίνω δασκάλα. Αυτό μου ήταν πολύ ξεκάθαρο. Παρόλο που μου άρεσε η ιδέα του να μεταλαμπαδεύω γνώση, γιατί και αυτό το κάνω με τη δουλειά μου σήμερα, γιατί θεωρώ ότι είμαι μεταδοτική αρκετά, δεν με φανταζόμουν μια ζωή σε μία αίθουσα να κάνω αντίστοιχα πράγματα σε παιδιά. Μπορεί να ακούγεται λίγο... Δεν ξέρω. Έτσι όπως το σκεφτόμουν εγώ τότε, δεν ήταν κάτι που μου άρεσε. Και ήμουν, όπως είπα, και περισσότερο της θετικής. Οπότε το να, έτσι, κάνω μαθήματα Ιστορία, Κείμενα δεν ήταν κάτι, δεν με φανταζόμουν να το κάνω. Και θυμάμαι ότι όταν [00:15:00]συμπλήρωνα το μηχανογραφικό έκλαιγα, γιατί δεν θα δήλωνα αυτό που θέλει ο μπαμπάς και ότι θα τον στεναχωρούσα. Οπότε η απογοήτευση δεν ήταν ως προς την Ιατρική για την οικογένεια, και συγκεκριμένα για τον μπαμπά μου, ήταν ότι δεν δήλωσα εκπαιδευτικός. Χαίρομαι που σήμερα έχει καταλάβει ότι ευτυχώς που δεν τον άκουσα και δεν έγινα εκπαιδευτικός και ακολούθησα αυτό που ήθελα, αυτό το εναλλακτικό πλάνο της Διαιτολογίας και όχι της Ιατρικής ευτυχώς. Και τους έκανα πολύ χαρούμενους και περήφανους. Και έχει καταλάβει ότι δίνω τη συμβουλή μου μία φορά, δύο φορές, ο άλλος την ακούει, κι αυτό πρέπει να το κάνουμε όλοι βασικά, αλλά απόφαση πρέπει να παίρνει ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του. Μετά, φυσικά, από το πρώτο εξάμηνο στην Αθήνα κ.λπ. δεν υπήρχε καμία πίεση, τίποτα. Οι γονείς μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Και πραγματικά, καθόλη τη διάρκεια των σπουδών μου με βοήθησαν πάρα πολύ, και ψυχολογικά και οικονομικά. Χάρη σε αυτούς δεν χρειάστηκε να δουλέψω ως φοιτήτρια, οπότε επικεντρώθηκα 100% στις σπουδές μου. Γιατί πολλά παιδιά δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Όχι ότι εμένα οι γονείς μου είχαν πολλά χρήματα, απλά είχαν κάνει τις οικονομίες τους από νέοι που ήταν, γιατί ήταν μισθωτοί και ήμασταν τρία αδέρφια, στην επαρχία σκέψου, είναι πολύ δύσκολο. Αλλά σε αυτό πραγματικά ο μπαμπάς μου ήταν πολύ... Πώς να το πω; Είχε το μυαλό να σκεφτεί μπροστά αρκετά και να καταλάβει ότι πρέπει να κάνουμε οικονομία. Είχε κάνει, λοιπόν, οικονομία αρκετή και μπόρεσε και μας σπούδασε. Και ξαναλέω ότι δεν δούλεψα, που ήταν πολύ βοηθητικό. Και μετά και εγώ ήμουν καλή μαθήτρια, έπαιρνα υποτροφίες, δόξα τω Θεώ, οπότε ήμουν ανεξάρτητη σχετικά νωρίς. Και μετά πήγαν όλα αρκετά καλά.

Θες να μου μιλήσεις λίγο για τις σπουδές σου, τα μαθήματα, αν ήσουν ευχαριστημένη; Τι είδους μαθήματα, τι μαθαίνει κανείς σε μια τέτοια σχολή;

Το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο είναι ένα από τα ιδρύματα στα οποία μπορεί κάποιος να σπουδάσει Διαιτολογία. Υπάρχουν και άλλα ιδρύματα ανώτερα, ήταν ΤΕΙ μέχρι πρόσφατα, τώρα έχουν γίνει πανεπιστήμια, στην Κρήτη, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις. Τα μαθήματα είναι αντίστοιχα, ο οδηγός σπουδών είναι κοντινός. Δεν είναι ακριβώς ίδιος, αλλά συν πλην θεωρώ ότι μαθαίνουν αντίστοιχα πράγματα. Ξεκινάμε σίγουρα με κάποια βασικά μαθήματα, όπως είναι η Βιολογία, η Φυσική, η Χημεία Τροφίμων, οπότε στην αρχή ίσως κάποιοι να βαρεθούν και να πούνε: «Μα δεν σπουδάζω Διαιτολογία, αυτό είναι συνέχεια του Λυκείου». Κι όμως, είναι πολύ σημαντικά για να μπορέσουν να μάθουν στην πορεία άλλα πράγματα πολύ πιο συγκεκριμένα, όπως είναι ο μεταβολισμός. Μεταβολισμός σημαίνει να μάθω πώς... Μεταβολισμός είναι οι αντιδράσεις όλες στον ανθρώπινο οργανισμό και τι συμβαίνει όταν έρχεται τροφή στον ανθρώπινο οργανισμό, πώς να τη διαχειρίζεται ο οργανισμός την τροφή, πώς γίνεται η πέψη, πώς γίνεται η απορρόφηση, πώς γίνεται η μεταφορά των ουσιών στον ανθρώπινο οργανισμό και πώς μας επηρεάζει η τροφή, τι είναι οι βιταμίνες, τι είναι τα μέταλλα, τι είναι τα μακροστοιχεία, οι υδατάνθρακες, όλα αυτά πώς λειτουργούν, πού τα χρειαζόμαστε, πού τα βρίσκουμε, πώς, σε τι ποσότητες τα χρειαζόμαστε και πώς καταρτίζουμε και ένα πλάνο διατροφής. Μαθαίνουμε πώς να δίνουμε διατροφική πληροφορία ανάλογα με τις παθήσεις που έχει κάθε άνθρωπος. Είναι διαφορετική η αγωγή που θα δώσουμε, η διατροφική αγωγή σε έναν άνθρωπο που είναι κατά τ’ άλλα υγιής και θέλει να έρθει πιο κοντά στη μεσογειακή διατροφή, να τρώει πιο ποιοτικά, είναι άλλες οι οδηγίες που θα δώσουμε σε έναν άνθρωπο που έχει χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, είναι διαφορετικές οι οδηγίες σε μια έγκυο, είναι διαφορετικές οι οδηγίες σε έναν αθλητή που ετοιμάζεται να τρέξει μαραθώνιο. Οπότε, ουσιαστικά, προς τα τελευταία έτη των σπουδών ασχολούμαστε με συγκεκριμένες ομάδες. Μαθαίνουμε τι ανάγκες, τις διατροφικές πάντα ανάγκες που έχει κάθε ομάδα, οι έγκυες, η θηλάζουσες, οι ηλικιωμένοι, οι αθλητές, όλες οι παθολογίες, τι κάνουμε στον καρκίνο, τι κάνουμε στα καρδιοαγγειακά νοσήματα. Και, φυσικά, μετά παίρνουμε τη βασική πληροφορία, τη βασική γνώση, μαθαίνουμε να καταρτίζουμε διαιτολόγια. Και, φυσικά, μετά από τη σχολή χρειάζεται να το δουλέψουμε το καθετί και παίρνουμε και εξειδικεύσεις με το μεταπτυχιακό μας, με το διδακτορικό, όποιος κάνει. Ήμουνα πάρα πολύ ευχαριστημένη από το πανεπιστήμιο πραγματικά. Στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο μπαίνουν πολύ λίγα άτομα κάθε χρόνο. Ήμασταν γύρω λιγότερο από σαράντα άτομα, κυρίως κορίτσια φυσικά! Οι καθηγητές μάς ήξεραν με τα μικρά μας ονόματα, με λέγανε: «Έφη, πες μου αυτό», δηλαδή μας ξέρανε. Και οι περισσότεροι πηγαίναμε, δεν ήταν τμήμα στο οποίο απείχαν οι φοιτητές, όπως μπορεί να ακούσουμε για άλλα πανεπιστήμια μεγαλύτερα. Είχε θεωρία, αρκετή θεωρία πάνω σε αυτό που σου είπα. Είχε και αρκετά εργαστήρια, βέβαια, και ήταν αρκετά απαιτητικό σαν, απαιτητικό το τμήμα της Διαιτολογίας. Δηλαδή ήταν και πολλά τα μαθήματα συνολικά, πολλά τα εργαστήρια και πολλές οι ώρες που ήμασταν εκεί. Υπήρχε υποχρεωτικότητα δηλαδή, ειδικά ως προς τα εργαστήρια. Είχαμε αρκετές εργασίες. Θεωρώ, βέβαια, όλα α[00:20:00]υτά ήταν απαραίτητα και καλά στο ότι αύξησαν την ενασχόλησή μας με τα μαθήματα και με το μάθημα, το είδος των σπουδών και ότι γίναμε καλοί στο τέλος. Θα μπορούσε να μην είναι τίποτα υποχρεωτικό, να είναι όλα προαιρετικά, να μην πατάει κανένας και να βγούμε διαιτολόγοι. Το θεωρώ λάθος, δηλαδή είμαι πολύ τυχερή θεωρώ που πέρασα από αυτό το τμήμα. Και οι καθηγητές ως καθηγητές ήταν πολύ υψηλού επιπέδου και ως άνθρωποι ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι. Δεν θυμάμαι για κανέναν να έχω να πω κάτι. Και ως επιστήμονες. Το λέω πραγματικά, νιώθω πολύ τυχερή που πέρασα σε αυτό το τμήμα.

Γιατί ήθελες να κάνεις το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό;

Τελειώνοντας τη σχολή μου, είχα αποκτήσει πολλές γνώσεις όσον αφορά το πώς η τροφή επηρεάζει μια ασθένεια, μια κατάσταση. Μπορούσα να δώσω διατροφικές οδηγίες σε κάποιον, αλλά αισθανόμουν ανεπαρκής γνωσιακά ως προς το πώς άλλες παράμετροι επηρεάζουν, πώς το στρες μπορεί να επηρεάσει. Το θεωρούσα πάρα πολύ σημαντικό από πάντα ως άνθρωπος. Το στρες και η ψυχολογία μπορεί να επηρεάσει και μια πάθηση από μόνη της, αλλά και τη διατροφή. Δηλαδή το στρες μπορεί να μας αυξήσει την όρεξη να φάμε παραπάνω, άρα να εξελιχθεί αρνητικά η παχυσαρκία, ο διαβήτης, οτιδήποτε. Ή μπορεί να καταστείλει την όρεξη ή μπορεί μέσω άλλου μηχανισμού να επηρεάσει. Θεωρούσα, λοιπόν, το να έχω περισσότερη γνώση ως προς το στρες και την ψυχολογία, το θεωρούσα πολύ σημαντικό και σαν γνώση του πώς επηρεάζει μια κατάσταση και στο πώς μετά εγώ θα μπορούσα να διαχειριστώ καλύτερα τους ασθενείς που θα έβλεπα. Δεν είχαμε κάνει, είχαμε κάνει ελάχιστη ψυχολογία, νομίζω ένα μάθημα ή δύο, αν δεν κάνω λάθος. Εγώ προσωπικά θεωρούσα ότι δεν έχω καλυφθεί, γι’ αυτό και έγινε το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να κάνω και δεύτερο μεταπτυχιακό, αλλά καθυστέρησα με το συγκεκριμένο, γιατί υπήρχαν κάποια προαπαιτούμενα για να πάρουμε τον τίτλο, ήταν αρκετά απαιτητικό, οπότε πέρασαν περίπου δυόμιση χρόνια για να το τελειώσω. Και τότε κάπως το σκέφτηκα, ήθελα να φύγω στο εξωτερικό. Αλλά τότε, επειδή είχα ήδη ξεκινήσει να έχω το δίκτυό μου στην Αθήνα και επειδή ήξερα ότι θέλω να ανοίξω το γραφείο μου, δεν ρίσκαρα να αφήσω το δίκτυό μου και να φύγω. Οπότε είπα: «Εντάξει, τελείωσε αυτό το μεταπτυχιακό, ας συνεχίσω εδώ με διδακτορικό». Αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξα, λοιπόν, το συγκεκριμένο. Και δεν ήταν πολλοί οι διαιτολόγοι που ήμασταν στο συγκεκριμένο μεταπτυχιακό, ήμουνα βασικά μόνο εγώ διαιτολόγος. Ήταν μεταπτυχιακό που οι περισσότεροι ήταν γιατροί, πολλοί ψυχολόγοι, κάποιοι νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, ήταν δηλαδή mixed. Και εγώ ως διατροφολόγος.

Και πώς ήταν τα μαθήματα; Τι είναι αυτό που σε τράβηξε;

Μάθαμε πολλά πράγματα για την παθοφυσιολογία του στρες, ποιος είναι ο άξονας του στρες, πώς λειτουργεί στον ανθρώπινο οργανισμό, τις επιπτώσεις του στρες, τα διάφορα συστήματα. Μας έκαναν δηλαδή αρκετοί γιατροί μάθημα. Μάθαμε τεχνικές διαχείρισης του στρες, επίσης πολύ βοηθητικό, ένα πρακτικό εργαλείο του πώς μπορείς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που έχει στρες. Βέβαια, επειδή εμένα η δουλειά μου είναι διαιτολόγος, δεν εξασκώ τόσο πολύ το κομμάτι αυτό, αλλά επειδή γνωρίζω ότι υπάρχουν τεχνικές, μπορώ να κάνω παραπομπή σε κάποιον πιο εύκολα. Μετά, μέσω εργασιών που κάναμε, που σου είπα, εγώ ασχολήθηκα πολύ με το διατροφικό κομμάτι, έψαξα πάρα πολύ τη βιβλιογραφία όσον αφορά το πώς το στρες επηρεάζει τη διατροφική επιλογή και τη διατροφική συμπεριφορά, γιατί οι άνθρωποι τρώμε ή δεν τρώμε παραπάνω υπό συνθήκες στρες και τι επιλέγουμε και γιατί επιλέγουμε τις συγκεκριμένες τροφές, γιατί θα φάμε σοκολάτα, γιατί θα φάμε μπισκότο. Για ποιον λόγο δηλαδή, πώς εξηγείται αυτό στον ανθρώπινο οργανισμό; Και στη μεταπτυχιακή μου διατριβή, δηλαδή για να πάρω τον μεταπτυχιακό τίτλο, έπρεπε να κάνω μια έρευνα, οπότε εγώ πήγα στο Λαϊκό Νοσοκομείο, βρήκα άτομα με διαβήτη τύπου 2 και έκανα μια κλινική δοκιμή. Χώρισα τους ανθρώπους σε δύο ομάδες, την ομάδα ελέγχου που δεν κάναμε κάποια παρέμβαση και την ομάδα παρέμβασης που κάναμε Stress Management, κρατήσαμε τις άλλες παραμέτρους ίδιες, διατροφή, άσκηση κ.λπ. και είδαμε ότι τα άτομα τα οποία έκαναν Stress Management είχαν καλύτερη γλυκαιμική ρύθμιση, όπως λέμε, δηλαδή βελτίωσαν το ζάχαρό τους πολύ περισσότερο σε σχέση με τα άτομα τα οποία δεν έκαναν. Οπότε μέσα από αυτή τη διατριβή ασχολήθηκα πάρα πολύ και με τη σχέση του στρες με το ζάχαρο, σε διαβητικούς ασθενείς δηλαδή. Γι’ αυτό και στην πορεία ασχολήθηκα πάλι με τον διαβήτη στο διδακτορικό. Δηλαδή αυτός ο πληθυσμός ασθενών, οι διαβητικοί μου άρεσαν ανέκαθεν, ήδη από τα προπτυχιακά μου χρόνια μου άρεσαν, μου άρεσε αυτή η πάθηση. Θεωρούσα ότι η διατροφή βοηθάει πάρα πολύ, είδα ότι και το στρες παίζει ρόλο και μετά το προχώρησα λίγο περισσότερο.

Εσύ είχες ποτέ κάποιο θέμα με τη διατροφή σου;

Δεν θυμάμαι να είχα ποτέ κάποιο θέμα με τη διατροφή μου, η αλήθεια είναι αυτή. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι από [00:25:00]οικογένεια που ήμασταν πολύ ευαισθητοποιημένοι με την υγιεινή-light διατροφή, αλλά πάντα τρώγαμε υγιεινά στο σπίτι, χωρίς όμως να γίνεται προσπάθεια. Δηλαδή είχαν μάθει έτσι οι γονείς μου, ήταν άνθρωποι της επαρχίας οι γονείς μου. Ο μπαμπάς μου είχε, όπως σου είπα, είχαμε τα δικά μας φρούτα, τα δικά μας λαχανικά και η μαμά μεγάλωσε σε χωριό κοντά στα Καλάβρυτα, οπότε εκεί τρώγανε οι άνθρωποι τραχανά πολύ, ψωμί που ζύμωναν. Ήξεραν, τρώγανε αυθεντικά τρόφιμα. Οπότε χωρίς να γίνεται, χωρίς να υπάρχει η επιστημονική γνώση πάνω στα οφέλη του να τρώμε πιο κοντά στη μεσογειακή διατροφή, ήμασταν πολύ κοντά στη μεσογειακή διατροφή, οπότε τρώγαμε πάρα πολύ υγιεινά. θυμάμαι ότι έπαιρνε ο μπαμπάς μου τοστ τις Κυριακές και κάναμε πάρτι επειδή ήταν κάτι τυποποιημένο, ή sprite μια φορά την εβδομάδα, και περιμέναμε να φάμε τοστ, να πιούμε το sprite με το κρέας που θα είχε κάνει η μαμά, και λέγαμε: «Πω πω, sprite σήμερα, ουαου!». Τέλος τέλος τρώγαμε, ξέρεις, όσπρια, λαδερά, ψάρια, μαγείρευε η μαμά, οπότε τρώγαμε πάντα υγιεινά. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή προς την Τρίτη Λυκείου πρέπει να είχα βάλει λίγο βάρος, αλλά θα σου πω ότι με το μυαλό που είχα τότε ούτε καν είχα παρατηρήσει εγώ ότι έχω παραπάνω βάρος, δηλαδή δεν ήταν κάτι που είχα δώσει σημασία, στο οποίο είχα δώσει σημασία, τουλάχιστον στην αρχή. Κάποια στιγμή με θυμάμαι να λέω: «Έχω πάρει λίγο βάρος, να προσέξω» και θυμάμαι είχα αγοράσει τότε ένα βιβλίο και το διάβαζα πάνω στη διατροφή και μόνη μου είχα καταφέρει και είχα μειώσει λίγο το βάρος μου. Αλλά ποτέ δεν είχα ξεφύγει υπερβολικά, δηλαδή να 'χα βάλει 5-6 κιλά. Οπότε, ναι, δεν είμαι από τους ανθρώπους που, πολλούς διαιτολόγους που λένε ότι πέρασαν μια διατροφική διαταραχή ή ότι εγώ ήμουν ως παιδί παχύσαρκο και αυτό με έκανε να στραφώ. Και αυτές είναι πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες. Όχι, δεν είχα τέτοια έτσι εμπειρία.

Θυμάσαι τον πρώτο σου πελάτη, το πρώτο άτομο που ανέλαβες;

Εννοείται!

Πώς ήταν η εμπειρία, πώς ένιωθες;

Καλά, φοβερή ερώτηση! Θυμάμαι ότι ήμουν ακόμα στο τέταρτο έτος των σπουδών μου, δεν είχα τελειώσει και έχω πάει γυμναστήριο λοιπόν. Και στο γυμναστήριο εκεί γνωρίζω μια κυρία και λέω ότι είμαι διατροφολόγος. Και μου λέει αυτή η κυρία: «Είσαι διατροφολόγος; Θέλω να με αναλάβεις!». Εγώ σοκ, λέω: «Σοβαρά τώρα;», λέω μέσα μου. «Δηλαδή θα έχω κάποιον πελάτη; Θα με πληρώσει κάποιος άνθρωπος για τη γνώση μου;». Μην σ’ τα πολυλογώ, κλείνουμε ραντεβού, εξαιρετικός άνθρωπος αυτή η κυρία, η κυρία Νόπη, εξαιρετικός άνθρωπος. Εννοώ και που με εμπιστεύτηκε, έτσι; Γιατί, σκέψου, δεν είχα καν το πτυχίο τότε στα χέρια μου, ήμουν τέταρτο έτος. Το άγχος δεν περιγράφω που είχα. Το τι προετοιμασία είχα κάνει τότε δεν μπορώ να σ’ την περιγράψω! Από την ανασφάλειά μου μήπως είμαι ανεπαρκής είχα εκτυπώσει τόσα χαρτιά, πήγαινα, είχα κάνει κατ’ οίκον επίσκεψη, ερωτηματολόγια, να αξιολογήσω την πρόσληψή της σε συγκεκριμένα στοιχεία, ασβέστιο... Ήταν και μετά την εμμηνόπαυση η κυρία αυτή. Δηλαδή πράγματα τα οποία σκεπτόμενη σήμερα τι έκανα ήταν too much, ήταν πολύ παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε, δηλαδή δεν χρειάζονταν. Θυμάμαι είχα πάει στο σπίτι της, αυτή πάρα πολύ ήρεμη. Με υποδέχτηκε, έκατσα, ρώτησα εγώ ό,τι ήθελα και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Και χάρη σε αυτήν έχτισα το δίκτυό μου, δηλαδή αυτή η κυρία με πρότεινε σε μία άλλη κυρία, μετά η άλλη κυρία... Και έτσι ξεκίνησα το δίκτυο. Δηλαδή δεν είναι ότι με βοήθησε κάποιος, δεν είναι ότι είχα κάποιον στην Αθήνα συγγενή ή δίκτυο εδώ για να βοηθηθώ. Ξεκίνησα όπως σου λέω, με μία κυρία στο γυμναστήριο που με πρότεινε σε μία άλλη και μετά σε μία άλλη. Και κάπως έτσι τα επόμενα χρόνια είχα κάνει το δίκτυό μου και το '14 ξεκίνησα και το γραφείο μου.

Όταν ξεκίνησες το γραφείο σου, πρώτα απ’ όλα πώς ήταν η προετοιμασία του χώρου; Τι ένιωθες, πώς το φανταζόσουν; Κι επίσης, είχες κόσμο να έρθει;

Όταν ξεκίνησα το πρώτο μου γραφείο, ήμουν καταρχάς πολύ τυχερή γιατί δεν θα το τολμούσα αν δεν είχα πάρει κάποια χρήματα. Ήταν τότε 10.000 ευρώ που έδινε ένα πρόγραμμα ανέργων αν θυμάμαι καλά, ΕΣΠΑ ήταν; Δεν μπορώ να θυμηθώ. Για να ανοίξουμε τη δική μας επιχείρηση. Και αυτό το πρόγραμμα όταν το πήρα μου είχε βάλει κάποιο deadline, μια προθεσμία ότι πρέπει η έναρξη του γραφείου να ξεκινήσει τότε. Έψαχνα εγώ σαν τρελή χώρο, σαν τρελή! Δεν μπορούσα να βρω τίποτα, είχα απογοητευτεί πάρα πολύ. Και τότε θυμάμαι ένας φίλος μου τυχαία μαθαίνει για το γραφείο που τελικά νοίκιασα και μου λέει: «Διάβασα αυτό, θες να πας να το δεις;». Πάω να το δω και ήμουν τόσο τυχερή γιατί αυτό το γραφείο ήταν σχεδόν έτοιμο. Δηλαδή εγώ στο πρώτο μου γραφείο δεν ασχολήθηκα τόσο πολύ με τον χώρο, αυτό το έκανα στο δεύτερο γραφείο που ήταν άδειο και έπρεπε να το χτίσω από το μηδέν. Αυτό δηλαδή που με ρωτάς το έκανα μερικά χρόνια αργότερα που μεγάλωσε η ομάδα[00:30:00] και ήρθαμε στον πέμπτο όροφο, γιατί ήμασταν στην ίδια πολυκατοικία. Όταν ήμασταν στον τρίτο σε πιο μικρό γραφείο, ήταν έτοιμο, το είχε ένας γιατρός, έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό και έψαχνε να το νοικιάσει γρήγορα. Οπότε αυτός ο άνθρωπος μου λέει: «Ιδανικά δεν θέλω να πειράξεις τίποτα. Αν μπορείς και σε βολεύουν τα έπιπλα, τα κρατάς». Και μέσα στην ατυχία μου που δεν έβρισκα κανέναν χώρο μου έρχεται αυτό που είναι σχεδόν έτοιμο, καναπέδες, air-condition, γραφείο. Έβαλα κι εγώ φυσικά κάποια πράγματα, εννοείται, αλλά θυμάμαι ότι στο κομμάτι αυτό ήμουν τόσο τυχερή. Αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, θυμάμαι ότι και είχα χαλάσει αρκετά χρήματα για λεπτομέρειες που τελικά χρειάζονται και φυσικά είχε πολύ τρέξιμο το κομμάτι του να βρω γραφίστα να μου κάνει το λογότυπο, να φτιάξω τις ταμπέλες, να φτιάξω το site, όπως σου είπα και πριν. Δηλαδή και πάλι είχε πάρα πάρα πολύ τρέξιμο. Αλλά αυτό που με ρωτάς, πώς ήταν όταν το έφτιαχνα μέσα, αυτό το συναίσθημα το αισθάνθηκα το '19 που ήρθα, το '20 βασικά σε αυτό το γραφείο, δηλαδή έξι χρόνια μετά που αλλάξαμε, οπότε γίναν όλα από το μηδέν. Και ήταν, το θυμάμαι πάρα πάρα πολύ, είχε πάρα πολύ τρέξιμο, ήταν αρκετά δύσκολο και πολύ δημιουργικό ταυτόχρονα. Γιατί μιλούσα και με τη διακοσμήτρια του χώρου, πώς θα το φτιάξουμε, πήγαινα κοιτούσα έπιπλα... Ήξερα πλέον τι θέλω, είχα και την εμπειρία. Και ήταν φοβερά, είναι φοβερά δημιουργικό, γιατί ουσιαστικά χτίζεις έναν χώρο που είναι το δεύτερο σπίτι σου κυριολεκτικά, περνάς τη μισή σου μέρα. Εγώ περνάω τη μισή μου μέρα εδώ και, δόξα τω Θεώ, μου αρέσει το δεύτερο σπίτι μου.

Πώς δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη να πας σε μεγαλύτερο χώρο;

Όλα ξεκίνησαν όταν ξεκίνησα τα Social  Media, γιατί άρχισα, όπως είπα, να δημιουργώ εκπαιδευτικό περιεχόμενο για την πλατφόρμα του Instagram. Όλο και περισσότερος κόσμος έβλεπε τα post που ανέβαζα, αυξάνονταν δηλαδή και οι follower πολύ γρήγορα. Kαι τότε που ξεκίνησα εγώ δεν υπήρχε άλλος λογαριασμός που να κάνει αυτό που κάνω εγώ, που το κάνουν και πολλοί πλέον, αλλά το να δώσω αυτή την εκπαιδευτική διάσταση στην διατροφή, δηλαδή γιατί τότε υπήρχαν κάποιοι λογαριασμοί που μπορεί να έδειχναν τον εαυτό τους, ήταν πολύ διαφορετικό. Εγώ ήθελα να το πάω εντελώς εκπαιδευτικά, δηλαδή: «Να τι τρώω σήμερα, ψάρι με λάχανο και παξιμάδια. Ξέρετε ότι το κριθάρι μειώνει τη χοληστερίνη; Ξέρετε ότι χρειαζόμαστε μια-δυο φορές την εβδομάδα ψάρι». Ή «Σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να καταναλώνουμε λάχανο, πότε να μην καταναλώνουμε;». Έπαιρνες πολλή πληροφορία. Και αυξάνονταν, λοιπόν, πολύ οι followers, πολύ γρήγορα. Συνέχισα κι εγώ, φυσικά, να δημιουργώ το περιεχόμενό μου, οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν μόνο οι follower, ήταν και άνθρωποι οι οποίοι τελικά εμπνέονταν και έβλεπαν σε εμένα έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να τους βοηθήσει και να λύσουν το δικό τους πρόβλημα υγείας. Οπότε αρχίσαμε να έχουμε πάρα πολύ κόσμο. Εκεί που διαχειριζόμουν εγώ και μια κοπέλα τα ραντεβού μας, είχαμε τόσα πολλά τηλέφωνα που δεν φτάναμε, οπότε πήραμε ακόμα ένα άτομο. Αν το πιστεύεις, για αρκετό καιρό είχαμε κάνει την κουζίνα του άλλου γραφείου χώρο που κάναμε skype!. Δηλαδή θυμάμαι τη Βασιλική που δούλευε πάνω σε κούτες –τι κούτες ήταν αυτές; Χαρτιά είχαμε βάλει; Δεν υπήρχε καν να κάτσει. Ήταν αυτή η μεταβατική περίοδος που δεν υπήρχε χώρος, δεν υπήρχε ο χώρος να σταθούμε. Που ακόμα και σήμερα και τώρα που σου μιλάω κάποιες φορές γίνεται αυτό, γιατί έχει αυξηθεί και άλλο η δουλειά. Αλλά αυτό το πράγμα ήταν πρωτόγνωρο τότε. Ήμασταν πολύ στενά δηλαδή για τη δουλειά που είχαμε και γι’ αυτό ήταν και τα Social  Media, για τον τόσο κόσμο που είχα ήταν πολύ μικρό το γραφείο, οπότε πήρα την απόφαση να αλλάξω χώρο. Ήμουν πάρα πολύ τυχερή που βρήκα γραφείο στην ίδια πολυκατοικία. Πήγα από τον τρίτο όροφο στον πέμπτο, δηλαδή η μετακόμιση έγινε μέσα στην πολυκατοικία, δεν χρειάστηκε να αλλάξω τίποτα άλλο, ούτε εφορία, ΔΟΥ, τίποτα. Και πλέον είμαστε πολύ πιο άνετοι με τα κορίτσια. Αλλά μεγάλωσε μετά κι άλλο η ομάδα, οπότε σκέψου ότι αυτή τη στιγμή φλερτάρω με την ιδέα να πάμε σε άλλο χώρο γιατί ήδη είμαστε οριακά, δηλαδή ήδη δουλεύουμε στην κουζίνα αυτή τη στιγμή. Πάλι, δυστυχώς! Ναι...

Μπορείς να μου μιλήσεις λίγο για το site, τα Social Media και το YouTube; Πρώτα απ’ όλα, τι υλικό ανεβάζεις, τι σχόλια λαμβάνεις; Και πώς σου δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη να το κάνεις αυτό;

Η ανάγκη μου δημιουργήθηκε, για να απαντήσω πρώτα αυτό, μόλις τελείωσε το διδακτορικό μου που επικεντρώθηκα στη δουλειά μου, όπως σου είπα και πριν, οπότε αφιέρωνα όλη μου την ενέργεια στο γραφείο. Αλλά πολύ γρήγορα άρχισα να βαριέμαι. Γενικά, σαν άνθρωπος μου άρεσε πάρα πολύ η εξέλιξη και η αλλαγή και δεν μου αρέσει να κάνω το ίδιο πράγμα συνέχεια. Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δεν ήθελα να γίνω και δασκάλα, γιατί φανταζόμουν να κάνω μια ζωή το ίδιο. Να, όμως, που και στο δικό μου κομμάτι τελικά έκανα το ίδιο, γιατί κάθε μέρα έβλεπα κόσμο. Μπορεί να ήταν διαφορετικές παθολογίες, αλλά κάποια πράγματα ήταν κοινά, έτσι δεν είναι; Οπότε γρήγορα, αφού δεν είχα και το διδακτορικό να με ανανεώνει, να γράφω paper, να μιλάω με τον καθηγητή μου, να διαβάζω περισσότερο, γρήγορα κουράστηκα και είπα: «Θέλω κάτι άλλο να κάνω, τι θα κάνω;». Κι έτσι ήρθαν τα Social. Ο[00:35:00]πότε τα Social, άρχισα να γίνομαι πολύ δημιουργική και σκεφτόμουν τρόπους... Σιγά σιγά, ξεκίνησε στην αρχή το περιεχόμενό μου, όπως σου είπα και πριν, με τα πιάτα που έτρωγα εγώ η ίδια και εξηγούσα. Μετά, όμως, άρχισα να σκέφτομαι τι μπορώ να δημιουργήσω μόνο και μόνο για την πλατφόρμα του Instagram, δηλαδή, πέρα από αυτό που τρώω και βάζω, πώς μπορώ να περάσω αυτή την πληροφορία; Πώς μπορώ να στήσω τα πιάτα μου; Τι θέλω να δείξω; Θέλω να μιλήσω για παράδειγμα για το πώς γίνεται πιο σωστά η απορρόφηση του σιδήρου, οπότε μπορώ να βάλω ας πούμε ένα πιάτο με φακές, αριστερά ένα πιάτο με φακές, δεξιά και στο ένα να βάλω μέσα φέτα, στο άλλο να βάλω μέσα για παράδειγμα ελιές, και με ένα βελάκι να δείξω «Από το ένα πηγαίνουμε στο άλλο, βελτιώνουμε την απορρόφηση του σιδήρου γιατί το ασβέστιο, για παράδειγμα, παρεμποδίζει την απορρόφηση του σιδήρου όταν λαμβάνεται ταυτόχρονα». Οπότε άρχισα να σκέφτομαι τι θέλω να πω και μετά πώς θα το οπτικοποιήσω το καθετί. Ή ότι κάποιος, για παράδειγμα, τρώει ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης και πιστεύει ότι κάνει την πιο υγιεινή επιλογή. Όταν, όμως, εγώ έβαλα ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης και δίπλα τρεις φέτες ψωμί του τοστ με λάδι και ζάχαρη και είπα ότι: «Ξέρεις τι; Καλά κάνεις και το τρως αν σου αρέσει, βέβαια, εννοείται, δεν αποκλείουμε τίποτα, αλλά θέλω να ξέρεις τι τρως». Ή ένα κρουασάν, ότι έδειχνα, δηλαδή είχα βάλει δίπλα στο τραπέζι βούτυρο, ζάχαρη και αλεύρι λευκό και έδειχνα πόσο βούτυρο τρως, πόση ζάχαρη. Θυμάμαι, και ακόμα το κάνω, ήταν μέρες που πήγαινα στο σούπερ μάρκετ, είχα φτιάξει μια λίστα με τι post θέλω να κάνω, και ακόμα αυτό κάνω, σκεφτόμουν λοιπόν τι προϊόντα θα χρειαστώ για να αποτυπώσω αυτά που θέλω να αποτυπώσω. Έκανα μια λίστα, πήγαινα σούπερ μάρκετ, ψώνιζα φρούτα, λαχανικά, αλεύρι, ό,τι, οτιδήποτε έπρεπε να μπει, κουλούρι Θεσσαλονίκης, τυρόπιτα, μπισκότα, ό,τι έπρεπε να μπει. Και γύριζα σπίτι Σάββατο πρωί, ξεκινούσα photo shooting, ένα ένα τα post. Έλεγα: «Θέλω να κάνω ας πούμε αυτό με το κουλούρι», έβαζα κουλούρι, ψωμί, τακ φωτογραφία. Περνούσε στον φάκελο. Μετά θέλω να δείξω, να μιλήσω για το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι κόβοντας τους υδατάνθρακες θα αδυνατίσουν. Έδειχνα, λοιπόν, ένα πιάτο που είχε μόνο κοτόπουλο με σαλάτα, αλλά είχε πολύ κοτόπουλο, και δίπλα ένα πιάτο που είχε πάλι κοτόπουλο, σαλάτα και λίγο ρύζι, αλλά είχε πιο λίγο κοτόπουλο, και αντί για πολύ κοτόπουλο είχε και λίγο ρύζι. Έδειχνα από κάτω ότι είχαν τις ίδιες θερμίδες αυτά τα δύο, ο ένας απλώς τρώει πιο πολύ κοτόπουλο, ο άλλος τρώει και λίγο ρύζι. Αφού, λοιπόν, οι θερμίδες είναι ίδιες, γιατί, λοιπόν, πιστεύεις εσύ ότι θα αδυνατίσεις; Οπότε, καταλαβαίνεις, έφτιαχνα κοτόπουλο, είχα τη σαλάτα μου, είχα τα πιάτα μου, τσακ! Και έχω μιλήσει για πολλά θέματα στο Instagram. Δηλαδή έχω εξηγήσει τέτοια απλά πράγματα, όπως την απορρόφηση του σιδήρου, το κουλούρι, έχω αναφέρει μελέτες. Για παράδειγμα, θυμάμαι ότι είχα βάλει ένα μήλο, είχα διαβάσει μια έρευνα ότι το ένα μήλο είναι σαν να τρως, σαν να παίρνεις αντιοξειδωτικά από δεκαέξι πορτοκάλια, τόση αντιοξειδωτική ισχύ έχει. Οπότε το οπτικοποίησα, έβαλα ένα μήλο ίσον δεκαέξι πορτοκάλια και εξήγησα από κάτω την έρευνα, έτσι; Ή ας πούμε είχα βάλει αμύγδαλα και δίπλα αμυγδαλοβούτυρο και λέω: «Είναι το ίδιο;». Είχα βρει μια μελέτη που έλεγε ότι, όταν αλέθεις τα αμύγδαλα, μπορούν πλέον να απορροφηθούν όλα τα λιπαρά από τον ανθρώπινο οργανισμό, ενώ όταν δεν τα αλέθεις και το παίρνεις ολόκληρο, επειδή είναι πιο σκληρά τα τοιχώματα, κάποιες θερμίδες δεν μπορούν να τις απορροφήσουν τα ένζυμά μας γιατί δεν φτάνουν και τις αποβάλλεις. Άρα τελικά έχουν λιγότερες θερμίδες τα αμύγδαλα απ’ ό,τι άμα τα αλέσεις. Οπότε θυμάμαι είχα βάλει τα αμύγδαλα, το αμυγδαλοβούτυρο και από κάτω σχολίαζα. Στην πορεία είδα ότι άρεσαν πάρα πολύ στον κόσμο και οι συνταγές, δηλαδή τελείως πρακτικές λύσεις. Δηλαδή; «Οκ, πολύ ωραία η θεωρία, αλλά θέλω πράξη. Πώς εγώ θα κάνω το καθετί;». Οπότε άρχισα να δημιουργώ και συνταγές, συνταγές χωρίς ζάχαρη, με ζάχαρο φρούτων, με αλεύρι από αμύγδαλο. Εξηγούσα σε κάθε περίπτωση πώς μπορεί να την εντάξεις στη διατροφή σου, αν είναι καλό προ αγωνιστικό σνακ, αν είναι καλό μετά την προπόνηση, ποιες περιπτώσεις αντενδείκνυται, συνταγές για γλυκά υγιεινά, για σαλάτες, για πίτες. Μου αρέσουν πολύ οι πίτες, οπότε απενεχοποίησα και το κομμάτι αυτό, ότι μπορείς να φτιάξεις μια πολύ ωραία πίτα και πώς θα την κάνεις υγιεινή. Και πλέον και σήμερα μοιράζεται το περιεχόμενο, υπάρχουν τα αμιγώς εκπαιδευτικά post και υπάρχουν και συνταγές. Μετά, στο κομμάτι τώρα του YouTube, εκεί επειδή μιλάμε για βίντεο, ξεκίνησα με αμιγώς εκπαιδευτικά πάλι βίντεο μεγαλύτερης διάρκειας. Το Instagram είναι ένα post και κάποιες σειρές από κάτω. Το YouTube είναι βίντεο, λέξεις, κείμενο –να είναι καλά και η αδερφή μου που έχει τον εξοπλισμό και ξέρει και από μοντάζ, οπότε συνεργαζόμαστε στο κομμάτι αυτό και είναι και πολύ υπομονετική μαζί μου. Εγώ στο YouTube ουσιαστικά γράφω τα κείμενα, σκέφτομαι για τι θέμα θέλω να μιλήσω. Έχω μιλήσει για άπειρα θέματα, έχω πάνω από εκατόν τριάντα βίντεο. Έχω μιλήσει για μεσογειακή διατροφή, τι είναι η μεσογειακή διατροφή. Έχω μιλήσει για τη μέθοδο του πιάτου, που είναι μια μέθοδος από το Harvard για το πώς να τρώμε σωστά. Έχω μιλήσει για την κετογονική δίατα που απασχολεί πάρα πολύ κόσμο, την κέτο, τη διαλειμματική νηστεία, το eating fasting. Έχουμε μιλήσει μετά για ομάδες τροφίμων, φρούτα, λαχανικά, πώς να τα επιλέγουμε, πώς να τα βάζουμε στη διατροφή μας, για τα όσπρ[00:40:00]ια, «Γιατί δεν χάνω κιλά ενώ κάνω δίαιτα, τι μπορεί να φταίει;», «Δέκα λόγοι που δεν αδυνατίζω». Έχω μιλήσει για τα του πώς να τρώμε σε ένα ταξίδι, τα Χριστούγεννα, προετοιμασία, πώς να επανερχόμαστε μετά τις γιορτές, μετά την αλλαγή του χρόνου που όλοι ξεφεύγουμε. Έχω μιλήσει για την, θα μιλήσω μάλλον για την οργανική πείνα, πώς τη διαχωρίζω από την συναισθηματική. Είναι πολλά τα θέματα, πολλά τα βίντεο, ανάλογα το ενδιαφέρον του καθενός. Μπορεί δηλαδή να βρει πολύ υλικό και πάντα από κάτω υπάρχει η βιβλιογραφία, οπότε μπορεί να ανατρέξει τις πηγές. Είναι πολύ πιο απαιτητικό χρονικά το YouTube, γιατί πρέπει να σκεφτώ τη θεματολογία, να κάτσω να ψάξω τη βιβλιογραφία, να γράψω το κείμενο και μετά να γυριστεί το βίντεο, το κείμενο, να γίνει το μοντάζ. Προφανώς δηλαδή, είναι πολύ πιο χρονοβόρα διαδικασία, αλλά είναι και πάρα πάρα πολύ σημαντική. Και για να ολοκληρώσω με αυτό που με ρώτησες για τα σχόλια, υπάρχουν διάφορων ειδών σχόλια, από σχόλια στο Instagram και στο YouTube για τη συνταγή, δηλαδή λεπτομέρειες και διευκρινήσεις πάνω σε μια συνταγή. Υπάρχουν σχόλια πολύ συνοπτικά: «Σας χρωστάμε πάρα πολύ», «Είστε πολύ καλή», «Μας βοηθάτε πολύ». Υπάρχουν σχόλια και μηνύματα κυρίως τα οποία είναι πολύ εκτενή και είναι ανθρώπων που έχουν βοηθηθεί πάρα πολύ και γράφουν μίνι εκθέσεις με το πώς βοηθήθηκαν και «Συνεχίστε να κάνετε αυτό που κάνετε». Αυτά είναι τα πιο, δηλαδή η ηθική ανταμοιβή που παίρνεις από αυτά δεν μπορεί να περιγραφεί, γιατί είναι, και αυτή είναι η δύναμη και η μαγεία των Social, που πολλοί δεν τα θέλουνε. Η μαγεία είναι ότι έχεις επίδραση και επιρροή σε τόσο κόσμο και αν κάνεις κάτι καλό και το αγαπάς αυτό που κάνεις φαίνεται, και ο άνθρωπος, οι άνθρωποι το εισπράττουν αυτό. Εγώ κάθε μέρα ας πούμε στο Instagram, κάθε κάθε μέρα βάζω σε ταπεράκια τι τρώω. Ανεβάζω το τάπερ μου γιατί εγώ κάνω την προετοιμασία μου από την προηγούμενη μέρα, οπότε τοποθετώ το τι είναι να φάω σε τάπερ, το πρωινό μου, το μεσημεριανό μου, το σνακ μου και κάθε πρωί το ανεβάζω. Γιατί το κάνω αυτό; Για να δείξω, πρώτον, ότι θέλει προετοιμασία. Δεύτερον, για να δείξω, να δώσω ιδέες και για να δείξω ότι θέλει συνέπεια. Το πιο σημαντικό είναι η συνέπεια σε ό,τι κάνουμε στη ζωή μας, και στη διατροφή, για να αλλάξουμε συμπεριφορά. Επανάληψη και επανάληψη και επανάληψη για να δείξουμε συνέπεια. Να είσαι εκεί να το κάνεις συνέχεια, όχι τρεις μέρες φτιάχνω τα τάπερ μου, προσέχω και τρεις μέρες τρώω απ’ έξω. Θέλει χρόνο, θέλει ενέργεια, θέλει κόπο, δεν είναι εύκολο. Αλλά να ένας άνθρωπος που το κάνει! Και δεν το κάνω για να αδυνατίσω, γιατί πολλοί ενεργοποιούμαστε μόνο τότε, το κάνω για να είμαι καλά, για να είμαι υγιής. Γιατί αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα, η φροντίδα, γι’ αυτό τρώμε σωστά και θέλουμε να τρώμε σωστά. Και αυτό είναι κάτι που, επίσης, προσπαθώ να το περάσω πάρα πολύ και στα βίντεο, επειδή έχω τη δυνατότητα να μιλήσω. Να περάσω στον κόσμο, σε όλα τα βίντεο, ό,τι και να είναι, ότι να μπαίνει πάντα με το σωστό συμβόλαιο, να μην αδικούν τη δίαιτα, να μην τη φοβούνται, να μην θεωρούν ότι είναι κάτι περιοριστικό, στερητικό, «Πω πω, Παναγία μου, τώρα θα ξεκινήσω δίαιτα, ας φάω!». Πόσοι άνθρωποι σου λένε κάτι τέτοιο; Και εκεί να καταλήξω, ότι όταν λαμβάνω, λοιπόν, τέτοια μηνύματα ανθρώπων που έχουν πιάσει το νόημα, έχουν καταλάβει ότι είναι φροντίδα το να τρώμε σωστά, δεν είναι πίεση, δεν είναι στέρηση, δεν είναι καταναγκαστικό έργο, ότι είναι κάποια «όχι», είναι φροντιστικά «όχι», δεν είναι στέρησης, «όχι, δεν θα φάω πολλά αλλαντικά», «όχι, δεν θα πιω αναψυκτικό», είναι «ναι». Είναι «ναι», στην ουσία, στην καλή σου υγεία. Και όταν το βλέπεις αυτό και γραπτώς από ανθρώπους, είναι ό,τι πιο... Σου φτιάχνει τη μέρα! Δηλαδή πραγματικά διαβάζω τέτοια μηνύματα, λέω: «Εντάξει!». Και μου δίνει πολλή δύναμη να συνεχίσω εννοείται, ναι.

Πόσο χρόνο γενικά αφιερώνεις ξεχωριστά στο Instagram και στο YouTube;

Πολύ ωραία ερώτηση. Όταν ξεκίνησα το 2019, η αλήθεια είναι ότι δεν έβλεπα τότε το Instagram ως δουλειά, το έβλεπα ως χόμπι. Γιατί τι είναι; Φωτογραφίες που τις βγάζεις, γράφεις και ένα κειμενάκι και το ανεβάζεις. Οπότε στην αρχή δεν δούλευα, το έκανα όλο αυτό το Σαββατοκύριακο, δεν αφιέρωνα χρόνο στην καθημερινότητά μου γι’ αυτό. Στην καθημερινότητά μου είχα τους διαιτούμενούς μου, τους πελάτες μου, τους ανθρώπους που έβλεπα στο γραφείο. Ερχόμουν, λοιπόν, στο γραφείο και τα Σαββατοκύριακα ασχολιόμουν με αυτό, απαντούσα στα μηνύματα. Και τα βράδια, εντάξει, απαντούσα μηνύματα, αλλά το περιεχόμενο το έκανα ΣΚ, το έκανα δηλαδή έξτρα. Στην πορεία που πήγα να πάθω burnout, γιατί έχει μεγαλώσει τόσο πολύ όλο αυτό, ειδικά με το YouTube, δεν ήταν πλέον διαχειρίσιμο, και πλέον αυτό που κάνω είναι ότι κάποιες μέρες τον μήνα δεν έρχομαι στο γραφείο, δουλεύω από το σπίτι και σε εκείνες τις μέρες οργανώνω το τι πρέπει να κάνω, φτιάχνω τα post μου, τα προγραμματίζω, γράφω τα κείμενα για το YouTube. Δηλαδή αφιερώνω κάποιες μέρες τον μήνα, δηλαδή σε αναλογία θα είναι ας πούμε μία μέρα στις δέκα που την αφιερώνω στα Social, που δεν είναι πολύ, αλλά είναι αρκετό και μπορεί να δουλέψω και λίγο στην καθημερινότητά μου άμα προλάβω.  Αλλά μία μέρα στις οκτώ με δέκα, όχι μία την εβ[00:45:00]δομάδα δηλαδή, λίγο πιο αραιά, ασχολούμαι με τα Social Media, με τη δημιουργία του περιεχομένου, με το YouTube. Πλέον υπάρχουν και συνεργασίες με εταιρείες που έχω τα τελευταία χρόνια, οπότε και εκεί χρειάζεται επικοινωνία με εταιρείες, διάφορα project που κάνω με βίντεο για εκπαιδευτικά, όχι για το κανάλι μου, αλλά για άλλα κανάλια. Οπότε όλο αυτό γενικά το εκτός του γραφείου χρειάζεται χρόνο. Και ίσως να έπρεπε να αφιερώνω και λίγο περισσότερο χρόνο, αλλά προς το παρόν βγαίνει. Και είναι κάτι που τα κορίτσια στην ομάδα, τα παιδιά δεν ασχολούνται με αυτό. Θα με βοηθήσουν λίγο να απαντήσω κάποια σχόλια ίσως στο Instagram, λίγο στο YouTube, αλλά όσον αφορά τη δημιουργία του περιεχομένου είναι κάτι που το έχω εξ ολοκλήρου εγώ. Και δεν μπορεί κάποιος να βοηθήσει πιστεύω, γιατί έχεις και το δικό σου ύφος στο καθετί. Τη γνώση εννοείται την έχουν, αλλά ο τρόπος που γράφω τα κείμενα στο YouTube, δημιουργώ τα post είναι προσωπικός και δεν θέλω να χαθεί αυτό. Οπότε συνεχίζω και το κάνω μόνη μου. Ναι, μία στις δέκα θα έλεγα θα είναι περίπου ο χρόνος που αφιερώνω.

Πώς είναι η καθημερινότητά σου ως διαιτολόγος; Και, επίσης, πώς είναι και οι διατροφικές σου συνήθειες και η προετοιμασία αυτών;

Η μέρα μου ξεκινάει πολύ νωρίς. Ξυπνάω πριν τις 7:00, πάω το σκυλάκι μου βόλτα. Έχω ένα μικρό σκυλάκι, το πάω βόλτα και μετά παίρνω τα τάπερ μου, τα οποία τα έχω φτιάξει την προηγούμενη μέρα, και έρχομαι στο γραφείο, όπου περνάω περίπου οκτώ ώρες εδώ. Δηλαδή συνήθως από τις 8:30 μέχρι και τις 2:30-3:00 βλέπω άτομα, έχω ραντεβού. Δουλεύω μετά λίγο ακόμα μέχρι τις 4:30 κάποια διαιτολόγια, απαντάω email και μετά φεύγω, γυρίζω σπίτι. Πλέον δηλαδή έχω πολύ καλό work life balance. Όπου θα γυρίσω σπίτι, δεν ασχολούμαι πλέον με το κινητό και με τα Social και με τίποτα, σπάνια δηλαδή θα κοιτάξω κάτι, πολύ σπάνια. Πάω το σκυλάκι μια τεράστια βόλτα να εκτονωθώ και μετά γυρίζω σπίτι και κάνω διάφορα πράγματα. Μπορεί να κάνω λίγη γυμναστική, να βγω με φίλους, να χαζέψω, να μην κάνω τίποτα. Και μαγειρεύω εννοείται. Δεν μαγειρεύω κάθε κάθε μέρα, φροντίζω να καταψύχω και φαγητά, οπότε να έχω για μέρες που δεν προλαβαίνω, πίτες, μπιφτέκια, που έχω και έτοιμο φαγητό. Ή ας πούμε μαυρομάτικα, θα τα βάλω στην κατάψυξη, θα τα έχω για κάποια μέρα που δεν θα προλάβω. Δηλαδή μία στις τρεις μέρες περίπου θα μαγειρέψω. Και θα φτιάξω, μου αρέσουν πολύ τα χορτοφαγικά πιάτα, τρώω πολλά όσπρια σε σαλάτες, σε μπιφτέκια, σούπα επίσης.  Μου αρέσουν πολύ γενικά οι σαλάτες με βάση τα λαχανικά που θα βάλω μέσα αυγό, θα βάλω κοτόπουλο, θα βάλω τυρί. Ή μακαρονοσαλάτες επίσης. Είναι και πρακτικά για εμένα αυτά τα γεύματα γιατί μεταφέρονται εύκολα. Πίτες μου αρέσουν πολύ, φτιάχνω πίτες, μου δίνει και η μαμά μου από το χωριό. Έχω να θυμίσω γονείς επαρχιώτες, οπότε πολύ συχνά έρχονται δέματα. Όταν ζητάω λίγα πράγματα, επί δέκα έρχονται αυτά τα λίγα! Οπότε και η μαμά θα φτιάξει πίτες, ο μπαμπάς θα στείλει και αυτός χόρτα που μαζεύει, φρούτα. Οπότε, ναι, έχω και κάποια τοπικά ας πούμε προϊόντα που τα μαγειρεύω. Κυρίως, αυτό που με απασχολεί είναι να φτιάξω το μεσημεριανό μου γεύμα που απαιτεί χρόνο περισσότερο. Όσον αφορά στα πρωινά και στα σνακ είναι όλα πολύ εύκολα. Δηλαδή πάντα θα έχω κάποιες φρυγανιές, παξιμαδάκι με λίγο τυρί, με λίγο αυγό και κάποιο φρούτο το πρωινό να φάω, κάποιο γιαούρτι. Μετά σαν σνακ θα πάρω συνήθως φρούτα με ξηρούς καρπούς. Πολύ συχνά φτιάχνω και σνακ τα Σαββατοκύριακα, θα φτιάξω μπάρες υγιεινές, θα φτιάξω κέικ, μπορεί κάποια μάφιν, τις συνταγές που ανεβάζω και στο Instagram. Οπότε τις έχω στην κατάψυξη έτοιμες, ψημένα μάφιν, μπάρες που διατηρούνται, οπότε το πρωί θα ασχοληθώ απλά με αυτό, πρωινό και σνακ, να σκεφτώ τι θα φάω. Έχω το μεσημεριανό μου έτοιμο, βγάζω τη φωτογραφία μου που ανεβάζω και φεύγω για το γραφείο. Και παίρνω μέχρι και το απογευματινό μου εδώ. Και μετά γυρίζω σπίτι όπου θα φάω κάτι πολύ –το βράδυ δεν τρώω πολύ, σπάνια θα φάω πολύ. Εκτός αν πεινάω, θα φάω. Μπορεί να φάω μια μεγάλη σαλάτα πάλι ή ένα ντάκο ή ομελέτα, αλλά πολύ συχνά άμα πεινάω πολύ μπορεί να φάω και ένα γιαούρτι. Πέφτω και νωρίς για ύπνο γιατί ξυπνάω και νωρίς. Οπότε κάπως έτσι είναι η διατροφή μου.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις σε αυτά που είπαμε; Κάτι άλλο το οποίο δεν έχουμε αναφέρει;

Νομίζω κάτι πολύ συγκεκριμένο που θεωρώ πολύ σημαντικό όχι, νομίζω όχι. Πάνω στη δουλειά μου σίγουρα νομίζω συζητήσαμε αρκετά. Απλά είναι δηλαδή, πάλι σκέφτομαι τον εαυτό μου και δεν επαναπαύομαι, είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό για εμένα. Δηλαδή πάντα σκέφτομαι το επόμενο βήμα. Δηλαδή τώρα έχω φτιάξει σεμινάρια που κάνουμε και στους διαιτούμενούς μας, κάνουμε κάποια δωρεάν σεμινάρια παράλληλα με τις συνεδρίες για να ενημερώνονται για κάποια πράγματα πολύ σημαντικά που δεν προλαβαίνουμε να θίξουμε. Τώρα θα κάνω και κάποια άλλα σεμινάρια για τον κόσμο, θέλω να γράψω ένα βιβλίο, σκέφτομαι, προσπαθώ να βρω χρόνο. Δηλαδή παρατηρώ ότι έχω πάρει αυτό του μπαμπά μου που δεν κάθεται σε χλωρό κλαρί που λέμε![00:50:00] Αυτό! Και τελικά βλέπεις, αυτό συνειδητοποιώ, ότι ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, άμα έχεις κάποια χαρακτηριστικά που τα παίρνεις από πολύ νέος, θεωρώ ότι όπου και να βρεθείς, σε όποιο περιβάλλον, βγαίνουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Είτε μιλάμε γι’ αυτό που λέω τώρα είτε ένας άνθρωπος που θέλει να εξελίσσεται συνέχεια, ή οτιδήποτε οτιδήποτε. Και γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να καλλιεργήσουμε κάποιες αρετές και αξίες στην παιδική ηλικία. Και οι γονείς, δηλαδή αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό, να περνάνε χρόνο με τα παιδιά τους. Εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που, δόξα τω Θεώ, οι γονείς μου ακριβώς επειδή ήταν δημόσιοι υπάλληλοι είχαν χρόνο, περνούσαν χρόνο μαζί μας. Δηλαδή δεν μεγάλωσα με έναν καριερίστα μπαμπά ή μαμά, και δεν το λέω για κακό, προς Θεού, ίσως κάποιος και εμένα με έλεγε καριερίστρια. Αλλά μας αφιέρωναν χρόνο πολύ και ήταν παρόντες στο σπίτι. Μπορεί ο μπαμπάς να ήταν στο χωράφι, αλλά ήταν εκεί. Η μαμά μου μπορεί να έπλενε τα ρούχα, αλλά ήταν εκεί. Επίσης, θα περνούσαμε και χρόνο μαζί, θα μας διάβαζαν, θα κάναμε πράγματα. Και αυτό το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό στο κομμάτι του να περάσεις αξίες στο παιδί σου. Και είναι κάτι που θέλω να το κρατήσω κι εγώ όταν με το καλό κάνω και τη δική μου οικογένεια, γι’ αυτό προσπαθώ να ισορροπήσω κιόλας τη δουλειά με την προσωπική ζωή.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Να είσαι καλά, εγώ σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου!