[00:00:00]Καλησπέρα, βρισκόμαστε στη Λαμία 21/9/2022 με την Ιωάννα Ραχούτη, μητέρα του ήρωα Βασίλη Ραχούτη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή κατά τη διάρκεια του ναυαγίου «Σάμινα» αφού βοήθησε πρώτα πολλούς συνάνθρωπους μας να βγουν από αυτή τη δύσκολη κατάσταση και να σωθούνε. Είμαστε εδώ μαζί της στη Λαμία και θα ήθελε να μοιραστεί την ιστορία της για το πώς έζησε όλο το γεγονός και την συνέχεια αυτού. Καλησπέρα Γιάννα. 

Καλησπέρα. 

Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για εσένα; 

Εγώ είμαι η μητέρα του Βασίλη Ραχούτη, του φαντάρου, που έφυγε στα 19 του χρονιά εν καιρώ πολέμου. Μέναμε Νέα Ιωνία, όπως όλοι οι γονείς κι εμείς προσπαθήσαμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί με μεγάλη αξιοπρέπεια και μεγάλο σεβασμό προς την κοινωνία μας. Αυτά τα καταφέραμε όλα. Ο Βασίλης τέλειωσε το Δημοτικό στη Νέα Ιωνία, το Λύκειο, μετά πήγε στη σχολή στα Φιλαδέλφεια, μηχανικός αυτοκινήτων, και μετά ήρθε η ώρα να φύγει για το στρατιωτικό του. Δυστυχώς, πήγε στο στρατό αλλά δεν ξαναγύρισε ποτέ στην αγκαλιά της μάνας. Παρουσιάστηκε στην Αυλώνα και μετά θα πήγαινε στη Σάμο, θα ήταν το τελευταίο του ταξίδι γιατί είχαμε πάρει την μετάθεση να έρθει στο 401. Ήταν και το τελευταίο στη ζωή του. Έφυγε το απόγευμα 5:00 η ώρα από τον Πειραιά, με ένα σαπιοκάραβο, που αυτά τα σαπιοκάραβα τα στέλνουν και παίρνουνε τον κόσμο μέσα λες και είναι ζώα. Ο άντρας μου συγκεκριμένα δουλεύει, δούλευε στην Πυροσβεστική. Το είχε δύο φορές βγάνει ακατάλληλο αυτό το καράβι. Δυστυχώς, ήτανε και το τελευταίο που θα ήτανε ο θάνατος του παιδιού του. Ο τάφος του παιδιού του. «Σαμίνα» το ‘πανε αλλά ήτανε σαν μνήμα. Ειλικρινά σαν μνήμα. Τους είχανε βάνει όλους τους φανταράκους, δεκαεννιά φαντάρους, στη σκάλα να κάθονται γιατί είχανε βάψει το σαλόνι. Στη διαδρομή, πριν την Πάρο που έγινε το ναυάγιο και είχαμε τα, ογδόντα τρία είπανε, αλλά δυστυχώς ήταν πιο πολλά άτομα. Ο Βασίλης μου πήγε να βοηθήσει. Αφού βοήθησε πολλά άτομα, κατεβάσανε την αερόσκαλα με έναν φαντάρο άλλον, ρίξανε τους ανθρώπους στη βάρκα την πλαστική να τους σώσουνε. Δε θέλω να μιλήσω περισσότερο γιατί η ψυχή του είναι πολύ ψηλά που δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τέτοιο. Ο Βασίλης αφού βοήθησε τον κόσμο, πήγε να βοηθήσει ένα παιδάκι από τη Σάμο, τεσσάρων μηνών-έξι, απ’ ό,τι μου έχουν πει. Δυστυχώς, γλίτωσε τη μαμά του και πήγε να πάρει το παιδάκι και εκεί μαζί με το παιδί τους χτύπησε ένα καΐκι και τα σωσίβια μέσα είχανε ξύλα. Αυτά τα είδα μόνη μου όταν πήγα στην αποθήκη. Ξύλα τα σωσίβια. Δεν υπήρχε σωσίβιο σωστό. Απ’ ό,τι μου είπε και η μια κυρία Παριανή και δύο και τρεις απ’ ό,τι θυμάμαι τον καιρό εκείνο, γιατί ήτανε πόλεμος, όπως και σήμερα έχουμε πόλεμο έξω, έτσι ήτανε και εκείνη την μέρα στην Πάρο, γύρισε να πάρει το παιδάκι και το χτυπήσανε και έμεινε. Έσωσε πολλούς ανθρώπους. Έχουν έρθει και μου έχουν πει συγχαρητήρια για το παιδί μου. Εγώ δεν ήθελα να μου πει ο κόσμος συγχαρητήρια και να τον βγάνει ήρωα γιατί ήρωας έγινε ο Βασίλης από τον κόσμο που έσωσε, από κανέναν άλλον. Εγώ ήθελα να έχω το παιδί μου και να μην το μάθαινε ποτέ η Ελλάδα όλη, να μην τον φωνάζουν ήρωα. Τη στιγμή που τον έβγανε όλη η Ελλάδα ήρωα, καμαρώνω κι εγώ ότι το παιδί μου ήτανε ήρωας και έσωσε τόσο κόσμο. Δυστυχώς όμως δεν τον έχω στη αγκαλι[00:05:00]ά μου. Πάρα πολύ κρίμα, γιατί ήτανε μοναχογιός, δεν είχα άλλα παιδιά, μόνο το Βασίλη μου είχα. Μια μάνα μπορεί να καταλάβει τι περνάω στα είκοσι δύο χρόνια. Απ’ το παιδάκι μου δεν έχει μείνει τίποτα. Μόνο τα πρώτα μαλλάκια του που είχα κρατήσει που ήταν ενός χρονών όταν του έκοψα τα μαλλάκια. Μου έχουν μείνει οι φωτογραφίες και η επιβράβευση από όλο τον κόσμο. Απ’ όλο τον κόσμο, όσοι ακούνε για τον Βασίλη μου. Το μόνο που το Λιμενικό του Υπουργείου Ναυτιλίας, ο κύριος Παπουτσής, έκανε μία προτομή στα Καμένα Βούρλα. Βέβαια, ο Βασίλης είναι εκεί αλλά είναι ένα άψυχο σώμα. Δεν είναι ο Βασίλης με τη ζωή που έκανε. Ήτανε ένα ζωηρό παιδί, ένα χαρούμενο παιδί μπροστά σε όλα. Ευχαριστώ το Υπουργείο και τον κύριο Παπουτσή που έστω και αυτό το άψυχο κορμί που έχει κάνει στα Καμένα Βούρλα το τιμούν, το Λιμενικό, κάθε χρόνο στις 24 Ιουνίου, γιατί η προτομή έγινε 24 Ιουνίου, στα γενέθλια του Βασίλη μου. Ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ που ακόμη περνάνε και μιλάνε για αυτόν τον ήρωα. 

Θα ήθελα να πάμε λίγο στη μέρα του ναυαγίου «Σάμινα». Τι θυμάσαι από εκείνη την ημέρα; Γνωρίζω μιλήσατε στο τηλέφωνο. Τι είπατε και τι ακολούθησε; 

Τη μέρα που έγινε το Ναυάγιο, 10:05-10:00, με πήρε το παιδί τηλέφωνο και μου λέει: «Μαμά, μας πέταξε πάνω στα βράχια, θα πνιχτούμε όλοι. Πες στον μπαμπά να στείλει βοήθεια». Τέλος πάντων, δεν υπήρχε καμία βοήθεια από το κράτος, εντελώς καμία. Φύγαμε στα ξημερώματα από το αεροδρόμιο και πήγαμε με ένα μικρό αεροπλανάκι πέρα, στην Πάρο. Εκεί μας περίμενε η κυρία Άννα Ψύχα που ειχε πάρει το παιδί μας από το ναυάγιο. Όταν τον βρήκανε το Βασίλη μου ήτανε ζωντανός αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσει μας είπε η κυρία Άννα και μετά, γιατί είχε χτυπήσει πίσω στον αυχένα από τα σωσίβια που είχανε τα ξύλα. Όταν πήγαμε εκεί, μας έβαλαν σε μια αίθουσα και ήτανε όλο τσουβάλια. Όπως πετάμε τα τσουβάλια με τα ξύλα, έτσι τα είχανε τα πτώματα. Αυτό δεν μπορεί να φύγει από τη μνήμη μου με τίποτα. Μετά, μας βάλανε ξανά στα Σινούκ και μας στείλανε στην Τανάγρα. Τι να πω και τι να ομολογήσω; Δε μπορώ να πω κάτι, από εκεί και πέρα καταλαβαίνετε. Μια σκέτη τραγωδία που υπάρχει στα είκοσι δύο χρόνια συνέχεια. 

Το κράτος είπατε τότε δεν βοήθησε κατά τη διάρκεια του ναυαγίου. Ο Βασίλης ήτανε ένας άνθρωπος ο οποίος έβγαλε πολλούς ανθρώπους μέσα από το νερό. Κρατήσατε επαφές με αυτούς τους ανθρώπους; 

Έχω κρατήσει επαφές με την Πάρο, με την κυρία Άννα Ψύχα και δύο-τρία άτομα που ήρθανε από την Πάρο στο χωριό για να προσκυνήσουν τον Βασίλη μου. Να προσκυνήσουν τον τάφο του παιδιού μου. Τους ευχαριστώ όλους τους Παριανούς γιατί φέρθηκαν πάρα πολύ άνθρωποι. Και από άλλους ανθρώπους που τους γλίτωσε το παιδί μου και με πήραν τηλέφωνο και μου δίναν συγχαρητήρια για το παιδί μου. Όπως σας είπα, εγώ το παιδί μου ήθελα να το έχω στην αγκαλιά μου. Τώρα ό,τι και να πω, δε γυρίζει πίσω το παιδί μου. Ο Βασίλης μου δε γυρίζει. Οι μεγάλοι τι κάνανε, τι φτιάσανε, εγώ δε πήγα, ούτε σε δικαστήρια πήγα, δεν ήθελα να πάω, ούτε από δω, ούτε από κει. Άλλοι πήγανε, εγώ δεν ξαναπήγα, ούτε στα δικαστήρια. Να πάω να δω τι; Να δω τον κάθε έναν που έλεγε, ήθελε να πάρει άδεια στους [00:10:00]τρεις μήνους να πάει να δει τη γυναικά του και είχε εκατόν-τόσους νεκρούς; Αυτά είναι σφάλματα του κράτους. 

Θεωρείται ότι μετά από αυτό αποδόθηκαν οι ευθύνες όπως έπρεπε; 

Όχι. Δεν έχουν αποδοθεί, ούτε θα αποδοθούν ποτέ. Τα άτομα που φύγανε δεν ξαναγυρίζουνε πίσω. Δεν ξαναγυρίζουνε πίσω στις οικογένειές τους. 

Αναφέρατε προηγουμένως πως μετά την Πάρο σας μετέφεραν στην Τανάγρα. Πώς έγινε αυτό, για ποιο λόγο; Τι ακολούθησε; 

Μας μεταφέρανε στην Τανάγρα, προσγειωθήκαμε στην Τανάγρα με τα Σινούκ και πήρε κάθε οικογένεια τη σωρό που τους άνηκε. Εμείς πήραμε το παιδί, με έξοδα του στρατού μας είχαν στείλει εκεί όλα τα απαραίτητα. Το πήρανε το παιδί και το φέρανε στο χωριό που του άρεσε, Καλλίδρομο Φθιώτιδας. Είναι έξω από τα Καμένα Βούρλα, 15 χιλιόμετρα. Εκεί έγινε το τελευταίο σπίτι του. Εγώ κατάγομαι από εκεί. Μας τίμησε ο στρατός και το Υπουργείο, ευχαριστούμε πολύ, μας τίμησε και ο Πρόεδρος του χωριού με μια διεύθυνση που έδωσε το όνομα του παιδιού μας. Το ίδιο ισχύει και για το Γαρδίκι Ομιλαίων, που είναι ο σύζυγος από εκεί. Κι εκεί ο πρόεδρος του χωριού τιμήσανε το παιδί μου με μια οδός από την πλατεία μέχρι το σπίτι το πατρικό του άντρα μου και έχουμε φτιάσει κι εκεί ένα γήπεδο που έχουν βάνει το όνομα του παιδιού, Βασίλειος Ραχούτης. Κι όλα τα παιδάκια πάνε εκεί παίζουνε το ποδόσφαιρο, κάθονται, συζητάνε και τιμούνε και τον φωνάζουν ήρωα. 

Τι θυμάστε περισσότερο από τον Βασίλη; 

Μία μάνα πώς μπορεί να παινέψει το παιδί της; Ήταν όπως είναι όλα τα παιδάκια, ζωηρός μικρός, όσο μεγάλωνε κοινωνικός, ευαίσθητος πολύ. Αγαπούσε τα μικρά παιδιά λόγω που δεν είχαμε άλλο αδερφάκι να παίζει, τα λαχταρούσε τα παιδιά. Είχα μεγάλες αποτυχίες μετά τον Βασίλη μου κι έτσι έμεινε και μοναχογιός, μοναχοπαίδι. Βοηθούσε οποίον μπορούσε και στο σεισμό του ’19 βοήθησε, γιατί ήταν και ο πατέρας του στην Πυροσβεστική. Τι να πω; Δε μπορώ να πω παραπάνω για το παιδί μου, δε θέλω. Είπαμε ότι ήρωας τον έβγανε όλοι αυτοί που σωθήκανε στο «Σαμίνα». Αυτοί τον εβγάνανε ήρωα και έμεινε ήρωας σ’ όλη την Ελλάδα. 

Τι πιστεύετε πως ήταν αυτό που έκανε τον Βασίλη να προσπεράσει τη δικιά του ασφάλεια και να βγάλει όλους τους ανθρώπους αυτούς έξω; 

Πίστευε στον ανδρισμό του, πίστευε στην δύναμή του και για αυτό τα έκανε αυτά. Και το τελευταίο που σας είπα ήταν ότι πηρέ το μικρό το κοριτσάκι για να το σώσει κι εκεί φύγανε και οι δυο μαζί και το κοριτσάκι και ο Βασίλης. 

Είχατε αναφέρει στο τρισάγιο που γίνεται για τον Βασίλη κάθε χρόνο πως: «Εγώ το παιδί μου το ήθελα ζωντανό, δεν το ήθελα ήρωα». Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια παραπάνω για αυτό; 

Όπως κάθε μάνα θέλει, το παιδί στην αγκαλιά της, μα ένα, δυο, τρία, όσα είναι αυτά, κι εγώ το Βασίλη μου θα τον ήθελα να είναι μαζί μου στη ζωή, στις χάρες, στα γέλια. Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσε ο Θεός να μου τον αφήσει, για ποιο λόγο δε ξέρω. Ήρωα τον έβγανε ο κόσμος όλος. Ας μην ήτανε ήρωας για την Ελλάδα και ας τον είχα εγώ στην αγκαλιά μου κι ας ήτανε και με ένα πόδι κομμένο. Η μάνα είναι μία, το παιδί είναι μία. Η αγάπη της μάνας, όσα παιδιά κι αν έχει, δεν μπορεί να ξεχάσει κανένα. 

Αν θα θέλατε να θυμάται ο κόσμος τον Βασίλη με μια πρόταση, μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή; 

Το «ήρωας» που τον εβγάνανε όλοι αυτοί π[00:15:00]ου περάσανε το ναυάγιο μέσα από τα ματιά τους, μέσα από τη σκέψη τους. 

Κυρία Ραχούτη σας ευχαριστώ πολύ για αυτή την συνέντευξη. Ελπίζουμε πως ο Βασίλης Ραχούτης δε θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη των ανθρώπων και πόσο μάλλον αυτών που έσωσε και βίωσαν το δυστύχημα του «Σάμινα». Σας ευχαριστώ. 

Κι εγώ ευχαριστώ πολύ, κι ας είναι ήρωας ο γιος μου από εκεί ψηλά που είναι.