Ο Γιάννης Ηλιόπουλος μιλά για τη We4all και τις περιβαλλοντικές της δράσεις

Ο.Σ.

[00:00:00]Είναι 25/5/2023, είμαστε στην Αγία Παρασκευή. Είμαι η Όλγα Σταθοπούλου και αφηγητής μας είναι ο Γιάννης Ηλιόπουλος. Καλησπέρα!

Γ.Η.

Καλησπέρα, Όλγα!

Ο.Σ.

Θα ήθελες να μου πεις λίγα πράγματα για εσένα;

Γ.Η.

Είμαι ο Γιάννης Ηλιόπουλος, γεννήθηκα το ’84. Μεγάλωσα στην Αθήνα, στον Χολαργό, μετά Αγία Παρασκευή και στα 18 μου έφυγα στο εξωτερικό για να σπουδάσω ή να κάνω, τέλος πάντων, μια εκπαίδευση σχετικά με τη διοίκηση επιχειρήσεων, σχετικά με το μάρκετινγκ, την οργάνωση και το πώς μπορείς μια ιδέα να την υλοποιήσεις και να την κάνεις πραγματικότητα, όσον αφορά ας πούμε ένα project. Από κει και πέρα, φεύγοντας στο εξωτερικό, πήγα στην Ουγγαρία για αρχή. Δεν ήταν εύκολα, γιατί ήταν πολλά χρόνια πριν, δεν μίλαγε κανένας αγγλικά εκεί πέρα, εγώ μίλαγα μόνο αγγλικά. Και, εντάξει, ok, πέρασα από κάποια ζόρια, εν πάση περίπτωσει, έμεινα όσο έμεινα, γύρισα στην Ελλάδα και προσπάθησα να βγάλω λίγα λεφτά για να συνεχίσω τις σπουδές μου. Έβγαλα, μετά πήγα Αμερική όπου συνέχισα το αντικείμενο του management, να το μάθω ακόμα καλύτερα και να μπορώ, τέλος πάντων, να βρω και εγώ μια δουλειά. Γιατί σε εκείνες τις ηλικίες, 18-20 χρονών, ούτε ξέρουμε τι θέλουμε, ψαχνόμαστε όλοι μας, προσπαθούμε, και σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Τότε ήταν και η περίοδος, έμπαινε η περίοδος της κρίσης στην Ελλάδα. Οπότε ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου, γύρισα στην Ελλάδα για να βρω την τύχη μου, εν πάση περίπτωσει. Πέφτω πάνω στην οικονομική κρίση του '08, του '09 , του '10 και τα λοιπά, όπου η οικογένειά μου, τέλος πάντων, δεν τα καταφέρνει καθόλου, χρειάζεται να βοηθήσω. Και περνάνε τρία-τέσσερα χρόνια στο απόλυτο, ας πούμε, στην απόλυτη, πώς να το πω, σύγχυση, κατάλαβες. Δεν βγαίνανε λεφτά από πουθενά, χάνονταν λεφτά, δανειζόμασταν λεφτά και λοιπά και λοιπά. Και αφού τελειώνει όλο αυτό το χάος, πάλι βρίσκομαι σε μια κατάσταση του να μην ξέρω τι να κάνω και του, τέλος πάντων, να πρέπει να βρω τι θα κάνω στη ζωή μου και για να επιβιώσω. Σε εκείνη τη φάση, λοιπόν, ξεκίνησα ανοίγοντας μια πιτσαρία στο Γκάζι, την λέγανε «Ciao Bella» τότε. Την άνοιξα μαζί με τον ξάδερφό μου, με τον οποίο είμαστε πολύ κοντά λόγω των οικογενειών μας που είναι πολύ κοντά, εν πάση περίπτωσει, και κάνουμε τα πράγματα, συνήθως τα κάναμε μαζί τα project μας. Ανοίγουμε, λοιπόν, μια πιτσαρία χωρίς να έχουμε ούτε δραχμή δική μας. Βρήκαμε κάποιους φίλους, βοήθησαν, δανειστήκαμε κάποια λεφτά. Ανοίξαμε την «Ciao Bella» στο Γκάζι και η «Ciao Bella» έφτιαχνε, κατά τη γνώμη μου, την καλύτερη πίτσα που έχει φτιαχτεί ας πούμε στην Αθήνα. Και ξεκίνησε να πηγαίνει πολύ καλά, αλλά είχαμε τα προβλήματα της νύχτας, για τα οποία δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, τέλος πάντων, να αντιμετωπίσουμε και σε αυτές τις ηλικίες. Και, δυστυχώς, μετά από έναν χρόνο αναγκαστήκαμε να το κλείσουμε το μαγαζί. Σε εκείνη τη φάση μπήκα και εγώ στρατό, στα 30 μου, και είμαι στρατό με δύο-τρία failed businesses, χωρίς λεφτά. Δυσκολευόμουν να βάλω βενζίνη για να γυρίζω σπίτι, ας πούμε, όποτε χρειαζότανε και τελειώνοντας αποφασίζω να ξαναφύγω στο εξωτερικό για να ξαναβρώ την τύχη μου, εν πάση περίπτωσει, και μετακομίζω στη Λετονία. Εκεί ασχολήθηκα με κάποιες επιχειρηματικές δραστηριότητες, πήγανε καλά ευτυχώς και συνέχισα ένα ταξίδι στην Αμερική, στη Μαλαισία, στη Δανία, στην Αγγλία, κυνηγώντας τη δουλειά μου και τις διάφορες, τέλος πάντων, περιπέτειες. Φτάνοντας, λοιπόν, στο διά ταύτα και του πώς έφτασε, πώς αυτή η ζωή, τέλος πάντων, κατέληξε στο να ανοίξουμε μια We4All κάποια στιγμή, τα στοιχεία είναι τα εξής: Εγώ πάντα στη ζωή μου, ό,τι και να έκανα, ήθελα κάπως να βοηθάει τον κόσμο και κάπως να με γεμίζει και εμένα. Δηλαδή το απλά να βγάλεις λεφτά για να βγάλεις περισσότερα λεφτά είναι κάτι το οποίο δεν, ξέρεις τι, δεν σου προσφέρει και τίποτα, δεν προσφέρει σε κανέναν και τίποτα. Και στην τελική, τα υλικά είναι υλικά. Πόσο ευτυχισμένο μπορούν να σε κάνουνε; Χρειάζεται να βγάλεις λεφτά για να έχεις μια ελευθερία κίνησης και να μπορείς να κάνεις πράγματα. Οπότε προσπαθούσαμε πάντα ό,τι κάναμε, ήμουνα και σύμβουλος επιχειρήσεων σε κάποια χρόνια, προσπαθούσαμε να βοηθάμε είτε τις εταιρείες, είτε τους ανθρώπους, είτε τον εαυτό μας, εν πάση περίπτωσει, να αναπτυχθεί, να βελτιωθεί και να συμβαίνει κάτι καλό. Είμαστε, λοιπόν, Ελλάδα τώρα, το 2018, καλοκαίρι, όπου συμβαίνει η καταστροφή στο Mάτι –θέλεις να με ρωτήσεις κάτι; Γιατί το έχω πάρει τώρα μονότερμα!

Ο.Σ.

Θα ρωτήσω στη συνέχεια, τα έχω σημειώσει.

Γ.Η.

Ωραία, σταμάτα με άμα χρειαστεί. Είμαστε, λοιπόν, εδώ στην Αθήνα και βλέπουμε μαύρα σύννεφα καπνού, πρώτα νομίζω από την Κινέτα και μετά από το Μάτι, και αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει. Τέλος πάντων, και μαθαίνουμε τελικά αυτή την τραγική καταστροφή που συνέβη εκεί. Είχαμε και εμείς συγγενικά μας πρόσωπα. Ευτυχώς, οι ίδιοι δεν έπαθαν κάτι, αλλά πολλοί συνάνθρωποί μας δεν είναι πλέον κοντά μας. Αυτό, λοιπόν, για εμάς –«για εμάς» όταν λέω, πάλι για εμένα και τον Αντώνη τον Μπογδάνο, τον ξάδερφο–, ήτανε ουσιαστικά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν ήμασταν ειδικοί στα δάση, δεν ήμασταν γεωπόνοι, δεν είχαμε ασχοληθεί επαγγελματικά ποτέ με το θέμα αυτό, αλλά ήμασταν σε μια φάση της ζωής μας που είχαμε μια, πώς να το πω, ικανή οικονομική κατάσταση να επιβιώνουμε, να μη χρειάζεται δηλαδή κάθε μέρα να αγωνιάμε για το πώς θα βγει ο μήνας, και είχαμε ανοίξει κάποιες επιχειρηματικές δραστηριότητες οι οποίες μας παρήγαγαν τα προς το ζην. Οπότε σε εκείνη τη φάση όλα συνέβαλαν στο να γεννηθεί μια ιδέα μέσα μας η οποία να είναι ένας οργανισμός, μια ομάδα. Τότε δεν το είχαμε στο μυαλό μας ακριβώς μορφοποιημένο ότι θα είναι οργανισμός και τα λοιπά, αλλά θέλαμε να βοηθήσουμε τη χώρα μας, τις περιοχές που επλήγησαν στο Μάτι, την Αθήνα, την Ελλάδα, αλλά και τον υπόλοιπο πλανήτη. Και θέλαμε να βοηθήσουμε κατά κύριο λόγο στην περιβαλλοντική αποκατάσταση και στο να ξανασυνδέσουμε τον άνθρωπο με τη φύση, με το σπίτι μας. Θεωρούμε ότι δεν γίνεται να απευθυνθείς μόνο στη φύση και να μην απευθυνθείς στον άνθρωπο ή να απευθυνθείς στον άνθρωπο και να μην απευθυνθείς στη φύση, είναι συνδεδεμένα αυτά τα πράγματα. Για αυτό και είμαστε, θεωρώ εγώ, ένας περιβαλλοντικός αλλά και ανθρωπιστικός οργανισμός. Η σύνδεση του ανθρώπου με το περιβάλλον και με τον συνάνθρωπό του. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, ψάχνοντας το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, πώς μπορούμε να πάμε εκεί που κάηκαν τα δέντρα και να φυτέψουμε καινούρια. Δεν ξέραμε, δεν ξέραμε ούτε από άδειες ούτε από τι πρέπει, τι δεν πρέπει και λοιπά. Οπότε ξεκίνησε ένας χρόνος έρευνας πώς βγαίνουν οι άδειες, ποια είναι τα προβλήματα της ελληνικής γραφειοκρατίας, τι εμπόδια βρίσκουμε, πώς χρηματοδοτούνται. Άντε και τα φύτεψες, και μετά τι έγινε δηλαδή, θα ζήσουνε τα δέντρα μόνα τους; Και μαθαίνοντας, τέλος πάντων, προσπαθούσαμε και εμείς να δούμε με ποιον τρόπο αυτό το πράγμα μπορεί να μεγαλώσει, γιατί τα χρήματα που υπήρχαν εκείνη τη στιγμή ήταν τα χρήματα που έβαζα εγώ και ο Αντώνης στο να δημιουργηθεί το νομικό πρόσωπο, στο να έχουμε κάποιο γραφείο, να προσλάβουμε έναν άνθρωπο και τα λοιπά. Οπότε τα χρηματοδοτούσαμε εμείς και δεν ήταν εύκολο αυτό να συνεχίζεται για πολύ. Σε εκείνη τη φάση, λοιπόν, σκεφτήκαμε το βραχιόλι της We4All, που ήταν το πρώτο έτσι, πώς να το πω, προϊόν που βγάλαμε με στόχο το κάθε βραχιόλι που θα πουλούσαμε να φύτευε ένα δέντρο. Το επικοινωνήσαμε στον κόσμο, στο Instagram, σε κάποιους influencers και αναμέναμε, έτσι, αισιόδοξα σκεπτόμενοι ότι θα γίνει χαμός, τέλος πάντων. Λέμε: «Εντάξει, τέλεια ιδέα, θα γίνει χαμός! Θα μπορέσουμε να μεγαλώσουμε πολύ γρήγορα». Έλα μου, όμως, που δεν έγινε χαμός! Και όσοι influe[00:10:00]ncers και να το βάζανε το βραχιόλι, που το βάλανε πολλοί διάσημοι άνθρωποι, εντάξει, πουλούσαμε τρία βραχιόλια τη βδομάδα, πέντε βραχιόλια τη βδομάδα, τα οποία δεν είναι νούμερα για να μπορέσεις να κάνεις κάτι ουσιαστικό. Συνεχίσαμε, όμως, με δικούς μας πόρους, με τους φίλους μας, με μια ομάδα εθελοντών που όλο και μεγάλωνε να κάνουμε πράγματα για το περιβάλλον, να κάνουμε την πρώτη μας δεντροφύτευση και στον Δήμο Βούλας και στον Μαραθώνα, στον νέο Βουτζά που είχε πληγεί. Φυτέψαμε τριακόσια κυπαρίσσια, εάν θυμάμαι καλά, σε μια δράση με τον τότε Δήμαρχο, ας πούμε ήταν ο Ψινάκης νομίζω στην έξοδό του, και συνεχίσαμε προσπαθώντας να δούμε πώς μπορούμε να λύσουμε αυτόν τον γρίφο. Το πρώτο καλοκαίρι μετά την καταστροφή στο Μάτι, συνέβησαν οι φωτιές στον Αμαζόνιο. Όταν, λοιπόν, συνέβησαν οι φωτιές στον Αμαζόνιο, αυτό ευαισθητοποίησε τον κόσμο, ακόμα και στην Ελλάδα, και εμείς ανεβάζοντας ένα post σε εκείνη τη φάση για να ευαισθητοποιήσουμε περεταίρω τον κόσμο, συνέβη κάτι εκπληκτικό που δεν το είχαμε ξαναδεί, το post μας πήρε γύρω στα 4000 likes, έγινε viral ενώ ήμασταν στα 20-30 likes, και πουλήσαμε σε δύο μέρες επτακόσια βραχιόλια, τα οποία δεν τα είχαμε καν να τα δώσουμε, και ήταν Αύγουστος. Οπότε είδαμε ότι, ξέρεις, ο κόσμος ανταποκρίνεται, υπάρχει δυνατότητα αν επικοινωνήσεις πράγματα σωστά, αν έχεις επιμονή και αν το χτίσεις, υπάρχει δυνατότητα να αναπτυχθεί μια τέτοια προσπάθεια. Συνεχίζοντας, όμως, το έργο μας, είδαμε ότι πολλές εταιρείες έρχονταν σε εμάς και μας ζητούσανε να κάνουμε εθελοντικές δράσεις με το προσωπικό τους, να πάμε να φυτέψουμε μαζί δέντρα. Είχαμε αρχίσει να γινόμαστε γνωστοί και ξεκινήσαμε, λοιπόν, να συνεργαζόμαστε με εταιρείες, το οποίο για κάποιους ανθρώπους μπορεί να είναι, πώς να το πω, να αντιδρούν σε αυτό, γιατί σου λένε ότι οι εταιρείες ας πούμε κάνουν, δημιουργούν τη μόλυνση, ξέρεις, καταστρέφουν το περιβάλλον με x ψ τρόπους. Αλλά η δικιά μας άποψη ήταν ότι, αν δεν συμμετέχουν όλοι σε αυτή την προσπάθεια, δεν θα πετύχουμε και πολλά. Και αυτό τι σημαίνει; Ότι θα πρέπει να συμμετέχει ο κόσμος, οι πολίτες, θα πρέπει να συμμετέχουν οι εταιρείες, θα πρέπει να συμμετέχει το κράτος, ο κρατικός μηχανισμός, όποιος και να είναι αυτός, και ήταν στο δικό μας χέρι να είμαστε μαέστρος αυτού του πράγματος. Άρα προσπαθήσαμε εκεί να κάνουμε ένα τρίγωνο και να συνδέσουμε πολίτες-εθελοντές με εταιρικές δράσεις και το κράτος, που αναγκαστικά όλα περνάνε μέσα από κει, για να βρεις εκτάσεις, για να πάρεις τις άδειες και όλα τα σχετικά. Νομίζω ότι σε έχω πάρει λίγο μονότερμα, να σου δώσω λίγο πάσα να πεις κάτι. Σε βλέπω έχεις κρατήσει σημειώσεις εκεί πέρα.

Ο.Σ.

Εγώ θα πάω προς τα πίσω, αρκετά πίσω.

Γ.Η.

Πάμε.

Ο.Σ.

Όταν έφυγες εσύ για σπουδές, με τι ήθελες να ασχοληθείς, τι σκεφτόσουνα;

Γ.Η.

Εγώ έκανα δύο είδη σπουδών. Δεν έκανα κλασικές σπουδές, να πάω σε ένα πανεπιστήμιο και να κάτσω τέσσερα-πέντε χρόνια. Πήγα σε σχολεία που κάνανε μαθήματα πιο πρακτικά σχετικά με business. Ήθελα να γίνω ένας καλός μάνατζερ. Δεν ήξερα γιατί το ήθελα αυτό, αλλά σαν τα πάρα πολλά αγόρια, ξέρεις, τι θέλεις; Να γίνεις επιχειρηματίας, να γίνεις πετυχημένος, να βγάζεις λεφτά, να μπορείς να πάρεις ένα καλό αμάξι και λοιπά και λοιπά. Οπότε δεν το είχα σκεφτεί πέρα από αυτό, το έβλεπα μέχρι εκεί. Στην πορεία, όμως, των σπουδών μου και όταν ξεκίνησα να το εξασκώ λίγο σαν σύμβουλος επιχειρήσεων, είδα ότι όλα περνάνε μέσα από τον άνθρωπο. Άρα το να γνωρίζεις για επιχειρήσεις, χωρίς να γνωρίζεις τίποτα για ανθρώπους, σε φέρνει σε ένα αδιέξοδο πολύ γρήγορα.  Οπότε αναγκάστηκα και άλλαξα πορεία και έκανα διάφορα μαθήματα και μια μεγάλη εκπαίδευση σχετικά με τον άνθρωπο, με την επικοινωνία, με την αυτοβελτίωση, με το πώς σκεφτόμαστε, με το πώς μπορούμε να σκεφτόμαστε πιο σωστά για να πετυχαίνουμε κάποια πράγματα. Εξού και σε εκείνη τη φάση έκανα και λίγο life coaching, έδινα εγώ δηλαδή, είχα γίνει και σύμβουλος επιχειρήσεων και life coach. Και έκανα πάρα πολλά πράγματα για να βελτιώσω εμένα, τον εαυτό μου δηλαδή. Κανείς μας δεν είναι τέλειος, είχα πάρα πολλά προβλήματα, ψυχολογικές μεταπτώσεις πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, heart breaks που τα έπαιρνα πάρα πολύ βαριά, τέλος πάντων, γιατί ήμουνα πολύ ρομαντικός. Και, ξέρεις, τώρα μας φαίνεται λίγο αστείο, αλλά τότε ήτανε ζωή και θάνατος, ξέρεις, δεν φαινότανε πολύ αστείο, τέλος πάντων. Οπότε αναγκάστηκα να κάνω πάρα πολλή δουλειά στον εαυτό μου. Και από τη στιγμή που κατάφερα και πέτυχα κάποια αποτελέσματα και έγινα πιο ευτυχισμένος και βρήκα τον τρόπο, τέλος πάντων, να μπορείς να κάνεις πράγματα στη ζωή και να πετυχαίνεις, ένιωσα ένα καθήκον να το μοιράζομαι αυτό. Δηλαδή δεν μπορείς να κάθεσαι, ξέρεις, να κάθεσαι στο «χρυσάφι» –σε εισαγωγικά–, και να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου, τους φίλους σου, τους συνανθρώπους σου να υποφέρουν και να μην μοιράζεσαι αυτό που έχεις ανακαλύψει και μπορείς να κάνεις. Οπότε αναγκαστικά έγινε μέρος στη ζωή μου το να βοηθάω. Είτε αυτό είναι να βοηθάω επιχειρήσεις είτε αυτό είναι να βοηθάω ανθρώπους. Και, προφανώς, δεν αντιλέγω ότι έκανα και κάποια πράγματα γιατί ήταν απλά fun, δηλαδή την πιτσαρία την ανοίξαμε γιατί μας άρεσε η πίτσα και γιατί δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε σε εκείνη την φάση για να βγάλουμε τα προς το ζην. Αναγκάζεσαι μερικές φορές να προσαρμόζεις τη ζωή σου στις περιστάσεις. Αλλά, ναι, για να σου απαντήσω στο ερώτημά σου, αυτό που ήθελα ήταν έναν τρόπο να μπορέσω να επιβιώνω και να βοηθάω τον κόσμο, αυτός ήταν ο στόχος μου.

Ο.Σ.

Γιατί μετακόμισες στη Λετονία; Και μετά πώς ήταν αυτό το ταξίδι, δηλαδή με τι σκοπό πήγες στη Λετονία και μετά με τι στόχο έφυγες και πήγες Αμερική, Αγγλία;

Γ.Η.

Εντάξει, αυτό είναι... Είναι κεφάλαιο τώρα αυτό που ρωτάς. Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτικός και συνοπτικός. Εγώ πριν τη Λετονία και πριν να είμαι στην Ελλάδα σπούδαζα, έκανα κάποιες σπουδές στην Κοπεγχάγη, στη Δανία. Εκεί λοιπόν επειδή, όταν πήγα, τέλος πάντων, είχα κάποια λεφτά, τα έφαγα αυτά τα λεφτά, στην Ελλάδα υπήρχε κρίση, οι γονείς μου δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν τη ζωή μου ή τις σπουδές μου, οπότε στη Δανία αναγκάστηκα και έγινα καθαριστής. Δούλευα σε μια εταιρεία που καθάριζα γραφεία κ.λπ. για να μπορέσω να πληρώσω το νοίκι, εν πάση περίπτωσει, και να μην αναγκαστώ να φύγω. Επειδή, όμως, η κρίση στην Ελλάδα έγινε πιο βαριά και οι οικογένειές μας, η δική μου και του ξαδέρφου μου, χρειαζόταν απεγνωσμένα βοήθεια να γυρίσουμε, να στηρίξουμε αυτό που έκαναν τότε, που ήταν στον κατασκευαστικό κλάδο ουσιαστικά, και ο κατασκευαστικός κλάδος εκείνη την περίοδο καταστράφηκε στο μεγαλύτερο βαθμό. Οπότε γυρίσαμε πίσω και άφησα τα μαθήματά μου στη Δανία στη μέση. Fast forward, λοιπόν, 2013. Έχουμε ανοίξει πιτσαρία, την έχουμε κλείσει την πιτσαρία, έχω πάει στρατό, τελειώνω και είμαι σε μια κατάσταση τελείως άφραγκος και χωρίς να έχω ιδέα τι θέλω να κάνω και τι μπορώ να κάνω. Αυτό, όμως, που ένιωθα ήταν ότι στην Ελλάδα εκείνης της περιόδου δεν είχα κάποιο μέλλον. Έτσι το ένιωθα τότε, έτσι; Δηλαδή σωστό ή λάθος, δεν θα πω ότι ήταν απαραίτητα σωστό, αλλά δεν ένιωθα ότι υπήρχε μέλλον για εμένα, γιατί δεν με γέμιζε η ιδέα του να δουλεύω 9:00 με 5:00, να παίρνω έναν μισθό για να, ξέρω γω, βγάζει κάποιος λεφτά. Δεν με γέμιζε αυτό το πράγμα να το έχω για την υπόλοιπη ζωή μου. Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, έπρεπε κάπως να επιβιώνω. Οι επιλογές μου λοιπόν ήταν δύο. Η μια ήταν να ξαναπάω στη Δανία, στην Κοπεγχάγη, να ξανασυνεχίζω να είμαι καθαριστής και να συνεχίσω τις σπουδές μου, τη μελέτη μου.

Ο.Σ.

Που ήταν πάνω σε ποιον τομέα;

Γ.Η.

Πάνω στον άνθρωπο, ήτανε το human, πώς να το πω, κομμάτι. Επικοινωνία, ασκήσεις επικοινωνίας, δηλαδή λέω τώρα επικοινωνία γιατί; Γιατί η ζωή είναι βασικά επικοινωνία. Μπορεί να μην έχεις σπουδάσει τίποτα, αλλά αν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους σωστά και να τους καταλάβεις και να μπορούν να σε καταλάβουν και αυτοί, έχεις κάνει το 50% της διαδρομής και ίσως παραπάνω. Και πραγμα[00:20:00]τικά αυτό το βλέπω ακόμα και σήμερα. Βλέπω ανθρώπους να τσακώνονται, να σκοτώνονται, ξέρεις, μπροστά μου και τους κοιτάω και πραγματικά λένε το ίδιο πράγμα. Δηλαδή, λίγο κάποιος να σταματήσει να ακούσει τον άλλο και να του πει, ξέρεις: «Σε κατάλαβα, ρε παιδί μου, κάτσε να σου πω κι εγώ μια άποψη», χωρίς να τσαντιστεί, χωρίς να του βγαίνει η αντιδραστικότητα κι όλα αυτά, θα πετυχαίναμε πάρα πολύ περισσότερα πράγματα. Οπότε, λοιπόν, είχα αφιερώσει ένα τεράστιο μέρος. Έκατσα τρία χρόνια περίπου στη Δανία να μαθαίνω για την ανθρώπινη συμπεριφορά και για την ανθρώπινη ψυχολογία ουσιαστικά. Επειδή, όμως, χρειαζόμουνα χρήματα, επέλεξα να ακολουθήσω έναν άλλο δρόμο το ’13, ο οποίος ήτανε να πάω να συνεργαστώ με έναν φίλο μου που τον είχα γνωρίσει στη Δανία, ο οποίος έμενε στη Λετονία και ο οποίος ασχολούτανε, τέλος πάντων, εκεί με μια άλλη επιχείρηση, το οποίο ήτανε όπως λεμέ strictly business. Δηλαδή δεν είχε να κάνει με τίποτα περιβαλλοντικό, με τίποτα ανθρωπιστικό, χρειαζόταν τη βοήθειά μου σαν σύμβουλος επιχειρήσεων και ό,τι γνώση, τέλος πάντων, είχα για να τους βοηθήσω να πάνε καλυτέρα. Είχανε διαφορά προβλήματα, τέλος πάντων. Οπότε έτσι χωρίς να, μου έβγαλε το εισιτήριο ο φίλος μου, φεύγω από την Ελλάδα με 100 ευρώ, τα τελευταία που υπήρχανε και μπορούσε να μου δώσει η μητέρα μου. Στην Τουρκία έπρεπε να αλλάξω αεροδρόμιο, δεν το ήξερα και τα πληρώνω σε ένα ταξί τα 100 ευρώ με, πως το λένε, με bargain, γιατί έκανε 130. Και φτάνω στη Λετονία με τίποτα. Και μένω, προφανώς, στο σπίτι του φίλου μου. Οπότε εκεί ξεκινάει η περίοδος που βάζουμε κεφάλι κάτω, ξυπνάμε 7:00 η ώρα το πρωί, γυρνάμε 8:00-9:00 η ώρα το βραδύ κάθε μέρα για να μπορέσουμε να μπούμε στο κλίμα και να γίνουμε χρήσιμοι. Δεν μίλαγα ρωσικά, δεν μίλαγαν αγγλικά, είχαμε πάλι, λοιπόν, το θέμα της επικοινωνίας. Αλλά μετά, τέλος πάντων, με τα χίλια ζόρια κατάφερα να τους βοηθήσω, εκτίμησαν αυτό που έκανα και αρχίσαν να με πληρώνουνε, και να με πληρώνουνε πολύ καλά σε σχέση με τα ελληνικά και τα παγκόσμια δεδομένα. Όταν, λοιπόν, μετά από αρκετούς μήνες, περίπου έναν χρόνο, είχα βγάλει κάποια λεφτά αρκετά μέσω αυτής της δουλειάς, αναγκάστηκα να ταξιδέψω. Δηλαδή έμεινα αρκετούς μήνες στη Μαλαισία για αυτή τη δουλειά. Μετά πήγα στην Αγγλία, πήγα στην Ελβετία, και πάλι ως εκπρόσωπος αυτής της επιχείρησης. Δηλαδή όχι για εμένα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, το '14 επήλθε ένας τσακωμός με τους ανθρώπους εκεί. Εγώ δεν ήθελα να, με είχαν βοηθήσει, τους είχα βοηθήσει, δεν ήθελα να το χοντρύνουμε, τέλος πάντων, το πράγμα και τους είπα: «Παιδιά, να είστε καλά, ευχαριστώ πολύ, θα φύγω. Κάντε ό,τι νομίζετε και ο Θεός μαζί σας, εν πάση περιπτώσει». Και έφυγα τον Μάϊο, Ιούνιο του '14 έφυγα από τη Λετονία. Και εκεί είναι που ήμουν σε μια φάση πάλι να δω τι θα κάνω στη ζωή μου, αλλά με μια μεγαλύτερη οικονομική άνεση. Όπου, ουσιαστικά, αυτό που έκανα ήταν να ξανανοίξουμε τις παλιές εταιρείες  που είχαν κλείσει από τους γονείς μας, την κατασκευαστική, τη συμβουλευτική κ.λπ. και να φύγω μόνος μου στην Αμερική για να κάτσω έξι μήνες, για να κάνω κάποια σεμινάρια και κάποιες μεθόδους, τέλος πάντων, αυτοβελτίωσης. Δηλαδή μου άρεσε να επενδύω στο να γίνομαι καλύτερος εγώ. Έτσι, λοιπόν, έγινε το όλο story με τη Λετονία.

Ο.Σ.

Οπότε μετά, όταν γύρισες στην Ελλάδα, ξεκίνησες να ασχολείσαι με τις επιχειρήσεις που είχανε παλιότερα οι γονείς σου, σωστά;

Γ.Η.

Ακριβώς, ακριβώς. Τις ξανανοίξαμε, ουσιαστικά, με τον ξάδερφό μου.

Ο.Σ.

Και λειτουργούν μέχρι τώρα;

Γ.Η.

Και λειτουργούν μέχρι τώρα, ναι. Και είναι αυτές που ουσιαστικά, γιατί με ρωτάνε, ξέρεις, με γνωρίζει κόσμος ας πούμε και μου λέει: «Καλά και πώς ζεις;», γιατί η We4All, όπως ξέρεις ενδεχομένως, είναι Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός. Και η απάντηση είναι: «Ζω με ό,τι είχα δημιουργήσει μέχρι τότε και ζω με τις εταιρείες τις οποίες έχω μαζί με τον ξάδερφό μου», όπου ο ξάδερφος μου ουσιαστικά διαχειρίζεται και διοικεί τις υπόλοιπες εταιρείες , ενώ εγώ διαχειρίζομαι και διοικώ τη We4All. Είμαστε δηλαδή μαζί σε όλα, αλλά έχουμε χωρίσει λίγο το ποιος κάνει τι για να μην μπαίνει ο ένας μέσα στα πόδια του άλλου και, ξέρεις, υπάρχουν μπλεξίματα.

Ο.Σ.

Πριν ξεκινήσετε με τη We4All και πριν ξεκινήσει και όλη η σκέψη αυτή, σε άγγιζε καθόλου το όλο θέμα; Το σκεφτόσουνα, είχες κάποιες συνήθειες στην καθημερινότητα σου πιο eco friendly, ας πούμε;

Γ.Η.

Θα σου πω την αλήθεια, γιατί πάντα έτσι μου αρέσει να μιλάω. Αυτό που με άγγιζε πάρα πολύ είναι η καταστροφή που βλέπαμε να συμβαίνει το καλοκαίρι. Δηλαδή έβλεπες το καλοκαίρι να καίγονται τα δάση, να καίγεται η Πάρνηθα, η Πεντέλη, ζώα να φεύγουνε κ.λπ. Αυτό πιστεύω αγγίζει, δεν θα πω όλο τον κόσμο, αλλά αγγίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων. Και έτσι και εμένα, ένιωθα έναν πόνο όταν το έβλεπα αυτό. Δεν είχα σκεφτεί, ξέρεις, δεν είχα μπει πιο βαθιά στο να σκέφτομαι τώρα κλιματική κρίση, φαινόμενο θερμοκηπίου. Τα είχα ακούσει, αλλά δεν είχα μπει στον μεγάλο προβληματισμό να δω σε τι βαθμό ισχύουνε και, κατάλαβες, τι συμβαίνει, τέλος πάντων. Αλλά με πόναγε πάρα πολύ να βλέπω να καταστρέφεται η φύση, με πόναγε να βλέπω σκουπίδια δεξιά και αριστερά στα δάση, στις παράλιες και να αναρωτιέμαι: «Μα πώς είναι δυνατόν;», κατάλαβες, δηλαδή ποιο είναι το επίπεδο του ανθρώπου, ρε παιδί μου, που, ξέρεις, θα πετάξει τον φραπέ του στην παραλία; Δηλαδή, κατάλαβες, σε τι κόσμο ζούμε, κατάλαβες. Αυτές ήταν οι ερωτήσεις οι οποίες με προβλημάτιζαν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχα μπει στη διαδικασία να σκεφτώ ότι εγώ θα μπορούσα να κάνω κάτι για αυτό. Δεν το είχα σκεφτεί. Χρειάστηκε δηλαδή ξανά και ξανά και ξανά να πάρω κάποια μνήματα και να είναι και η ζωή μου σε μια φάση που να πω ότι όχι μόνο μπορώ, αλλά πρέπει να κάνω κάτι για αυτό. Γιατί αν δεν κάνω εγώ, από ποιον θα απαιτήσω να κάνει; Κατάλαβες. Δηλαδή, εντάξει, θα μπορούσες να απαιτήσεις από το κράτος, αλλά το κράτος ορίζεται από τους πολίτες.  Αν οι πολίτες, ξέρεις, είναι ζαμάν φου ας πούμε, και το κράτος ακολουθεί. Θα πρέπει δηλαδή ο ένας να παρακινεί τον άλλον. Ο ένας να δίνει το παράδειγμα, το καλό παράδειγμα στον άλλον. Οπότε για αυτό και σου λέω ότι η καταστροφή στο Μάτι ήτανε που είπαμε, ξέρεις, φτάνει. Φτάνει, θα ξεκινήσουμε να κάνουμε κάτι και στην τελική ας είμαστε μόνο οι δυο μας που φυτεύουμε δέντρα και μαζεύουμε σκουπίδια, γιατί το κάναμε και αυτό. Πηγαίναμε σε παράλιες, σε χώρους και μαζεύαμε σκουπίδια, κάναμε καθαρισμούς ουσιαστικά. Και ήταν κάτι που μας γέμιζε τόσο πολύ, γιατί, κατάλαβες, κάθε μέρα στη ζωή μας τι κάνουμε; Οι περισσότεροι άνθρωποι από εμάς έχουνε μια συγκεκριμένη ρουτίνα, κάνουνε συγκεκριμένα πράγματα, θα πάνε για τον καφέ τους, θα πάνε να φάνε, θα πάνε στη δουλειά τους, θα δούνε Netflix, ξέρεις, αυτό είναι το mainstream ας πούμε. Και αυτός ήμουν κι εγώ, δεν το παίζω διαφορετικός. Οπότε το να αφιερώσεις τρεις ώρες, δύο ώρες, μία ώρα και να πας και να αφήσεις πίσω σου ένα καθαρό δάσος, μια καθαρή παραλία, πέντε δέντρα φυτεμένα, σου δίνει μια τεράστια ικανοποίηση, κάνεις κάτι τελείως διαφορετικό. Και στην τελική είναι και fun! Δηλαδή να κάνεις συνέχεια τα ίδια; Πήγαινε κάνε κάτι διαφορετικό. Οπότε ξεκινώντας το αυτό, αντιλήφθηκα εγώ ότι ήταν αυτό που πάντα έψαχνα. Δηλαδή είχα βαρεθεί πραγματικά να ασχολούμαι με χρήματα, με επιχειρήσεις, με το πώς οι επιχειρήσεις θα βγάζουνε λεφτά, ξέρεις, που είναι αυτά που τα ακούς συνέχεια, αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε, έτσι; Στον μεγαλύτερο βαθμό. Το οποίο δεν το λέω σαν κάτι κακό, καλά κάνουν οι άνθρωποι, αλλά εγώ είχα βαρεθεί να ασχολούμαι συνέχεια με αυτό το πράγμα, να φοράω τα κοστούμια μου, ξέρεις, να κοιτάω τι ρολόι θα βάλω, να κοιτάω πώς θα πουλήσω και θα προσποιηθώ ότι είμαι σοβαρός και ότι ενδιαφέρομαι. Γιατί ούτε σοβαρός απαραίτητα ήμουνα ούτε απαραίτητα ενδιαφερόμουνα. Θεωρώ δηλαδή ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι όσο πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είναι. Και ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αν, λοιπόν, σε εσένα βγαίνει να είσαι αυτό και είσαι [00:30:00]καλά και γυρνάς το βράδυ σπίτι σου ξεκούραστος ή ικανοποιημένος τουλάχιστον με την κούραση της ημέρας, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Αν κάθε μέρα, όμως, αγανακτείς για αυτό που ζεις και ξυπνάς το πρωί και λες: «Πω ρε γαμώτο, πάλι πρέπει να τρέχω», τότε δεν είσαι σε καλό δρόμο. Δηλαδή δεν είσαι ευθυγραμμισμένος με αυτό που είσαι. Οι σκέψεις σου, οι πράξεις σου και τα συναισθήματά σου δεν ευθυγραμμίζονται, αρά θα έχεις προβλήματα. Μα θα έχεις προβλήματα ψυχολογικά, μα θα έχεις προβλήματα σωματικά, μα δεν θα τα πηγαίνεις καλά στη δουλειά σου, μα δεν θα βγάζεις λεφτά, μα δεν θα είσαι ευτυχισμένος. Χρειάζεται η ζωή ευθυγράμμιση. Οπότε βλέποντας εγώ σε εκείνο το σημείο ότι αυτό το πράγμα είναι τελείως «εγώ», δηλαδή φοράω τη βερμούδα μου, φοράω τα αθλητικά μου, πάω και κάνω κάτι και το βλέπω, η φύση είναι καλύτερη, έρχονται τα παιδάκια και βοηθάνε και χαίρονται και, ξέρεις, στο πρόσωπο ενός παιδιού βλέπεις την αγνότητα και την απλότητα και όλη την ομορφιά που υπάρχει. Οπότε εμένα μου άρεσε αυτό το πράγμα, δηλαδή ήθελα να συνεχίσω να το κάνω και η απόφαση μου ήταν: «Αντώνη, αναλαμβάνεις εσύ όλα τα υπόλοιπα, αναλαμβάνω εγώ τη We4All και αφιερώνω όλον μου τον χρόνο και την ενέργεια στο να κάνουμε αυτή την προσπάθεια να έχει όσο μεγαλύτερο αποτέλεσμα, τέλος πάντων, μπορέσουμε να καταφέρουμε».

Ο.Σ.

Για τα πιο πρακτικά, πώς ήταν η διαδικασία του να χτιστεί όλη αυτή η ιδέα; Πού απευθυνθήκατε, τι διαδικασίες τρέξατε; Με ποιους επικοινωνήσατε; Δηλαδή, στα πρώτα-πρώτα στάδια.

Γ.Η.

Ναι, ναι, practical.

Ο.Σ.

Ναι.

Γ.Η.

Κοίταξε να σου πω, κάναμε ουσιαστικά τα βήματα που θα έκανες για κάθε εταιρεία την οποία θέλεις να ανοίξεις. Πρέπει να υπολογίζεις δηλαδή πρώτα ποσά λεφτά θα χρειαστεί. Τι θα χρειαστούμε; Θα χεριάσουμε ένα site, ποιος θα μας το φτιάξει; Θα μας το δώσει φθηνά, θα μας το δώσει ακριβά; Θα φτιάξουμε τα βραχιόλια της We4All. Ποσό κοστίζουνε; Χρειαζόμαστε γραφείο, δεν χρειαζόμαστε; Δηλαδή βάζεις όλους αυτούς τους παράγοντες και φτιάχνεις αυτό που λέμε, ένα business plan απλό, σε ένα word αρχείο ας πούμε. Και καταλαβαίνεις ότι χρειάζεσαι π.χ. να έχεις 20.000 ευρώ. Τα έχουμε τα 20.000 ευρώ; Θα τα βρούμε από κάποιον άνθρωπο; Σε εκείνη τη φάση δεν γνωρίζαμε για , δεν ξέραμε πώς λειτουργούν, δεν το είχαμε ξανακάνει. Οπότε ανοίξαμε μια εταιρεία η οποία ήτανε ΙΚΕ. Και σαν ΙΚΕ, ας πούμε, πληρώναμε τους λογιστές μας, μας ανοίξανε την εταιρεία και ξεκινήσαμε να λειτουργούμε. Ανέβηκε και το site, το Instagram μας, τους λογαριασμούς, όλα τα σχετικά. Πολύ σύντομα αντιληφθήκαμε ότι το έργο που κάνουμε, εμείς ποτέ δεν είχαμε στόχο να πλουτίσουμε ή να βγάλουμε λεφτά από αυτή την προσπάθεια. Σκεφτόμασταν, όμως, γιατί δεν μπορεί κάποιος αντί να πουλάει αυτοκίνητα και να βγάζει την επιβίωσή του, γιατί να μην μπορεί να φυτεύει δέντρα και να βγάζει την επιβίωσή του; Έτσι απλά το σκεφτόμασταν, ας πούμε. Παρ’ όλ’ αυτά, αντιληφθήκαμε ότι δεν ήταν έτσι στην Ελλάδα του, τέλος πάντων, 2019. Και ο κόσμος συνδέει κάποια πράγματα με . Δηλαδή δεν μπορείς, μας ρώταγαν οι εταιρείες : «Εσείς είστε Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός;» και τους λέγαμε: «Όχι, είμαστε ΙΚΕ», ξέρω γω. Ξέρεις, μας ρώταγαν άνθρωποι και αρχίσαμε να νιώθουμε περίεργα που η εταιρεία ήταν ΙΚΕ και αναγκαστήκαμε να ψάξουμε και να δούμε. Δεν είχαμε πάρει ποτέ κάποιο κέρδος από αυτό, είχαμε βάλει λεφτά, αλλά αναγκαστήκαμε να βρούμε τι εταιρεία πρέπει να έχουμε για να είναι πιο σωστή για αυτό που κάνουμε, εν πάση περιπτώσει. Και μας συμβουλεύσαν ότι η μορφή της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας είναι αυτό το οποίο ενδείκνυται για να κάνεις αυτό το πράγμα. Οπότε κλείσαμε την ΙΚΕ, ανοίξαμε την ΑΜΚΕ, η οποία μέχρι και σήμερα είναι ενεργή και μεγαλώνει.

Ο.Σ.

Η We4All είναι εταιρεία δική σας, αυτοδημιούργητη, ή υπήρχε και τη φέρατε στην Ελλάδα;

Γ.Η.

Πολύ σωστή ερώτηση. Η We4All ξεκίνησε από εμάς, αυτοδημιούργητη, βρήκαμε το όνομα από το μηδέν και την ξεκινήσαμε από την Αγία Παρασκευή που ήταν τα γραφεία μας τότε, της συμβουλευτικής εταιρείας μας.

Ο.Σ.

Και έχει παραμείνει στην Ελλάδα;

Γ.Η.

Τώρα ανοίγεις κεφάλαιο. Πάμε;

Ο.Σ.

Πάμε!

Γ.Η.

Πάμε! Λοιπόν, η We4All, λοιπόν, ξεκινώντας από την Ελλάδα και από την Αττική άρχισε να μεγαλώνει. Το 2020, στις αρχές, όλοι μας ήρθαμε αντιμέτωποι με μια σκληρή πραγματικότητα, η οποία λεγότανε πανδημία και η οποία λεγότανε lockdowns. Εκεί, λοιπόν, που όλα μάς πήγαιναν καλά και είχαμε αρχίσει να μεγαλώνουμε, να κάνουμε συνεργασίες, να κάνουμε δενδροφυτεύσεις, είχαμε κάνει, αν θυμάμαι καλά, τον Φεβρουάριο του '20, πριν γίνει το lockdown, μια τεράστια δράση με περίπου χίλιους εθελοντές στον Νέο Βουτζά, όπου φυτέψαμε, δεν θυμάμαι, χίλια-χίλια πεντακόσια δένδρα. Και, τέλος πάντων, είχε πάρει μια μεγάλη δυναμική όλο αυτό και ξαφνικά μας κλείνουνε μέσα. Οπότε ούτε ξέρουμε πώς θα βγάλουμε λεφτά να πληρώσουμε τους υπάλληλους που έχουμε, το νοίκι και τα λοιπά και πώς θα κάνουμε το έργο μας, δηλαδή τι θα κάνουμε από τα σπίτια μας; Αναγκαστήκαμε, λοιπόν, να γίνουμε εφευρετικοί και σκεφτήκαμε ότι ήτανε μια ευκαιρία να εξωστραφούμε και να βρούμε κάποιες χώρες, τέλος πάντων, κάποια μέρη όπου μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε και να κάνουμε συνεργασίες με τοπικές κοινότητες οι οποίες είχαν κάποια ανάγκη σχετικά με το περιβάλλον. Συγκεκριμένα, ας πούμε, βρήκαμε την Κένυα, κάποιους ανθρώπους εκεί μέσω κάποιων γνωστών μας. Όπου στην Κένυα, στη συγκεκριμένη κοινότητα, χρειάζονταν δέντρα τα οποία θα παρήγαγαν φρούτα για να τρέφεται η κοινότητα και, τέλος πάντων, να τους δώσουμε και ένα μέσο διαβίωσης δηλαδή. Αφού εκείνοι θα τα φυτεύαν, θα τους πληρώναμε να τα φυτευτούνε και μετά να μπορούνε να τρώνε. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, μια συνεργασία στην Κένυα. Με παρόμοιο τρόπο κάναμε μια συνεργασία στην Ινδονήσια. Με παρόμοιο τρόπο κάναμε μια προσπάθεια στην Αυστραλία και στη Βραζιλία, πιο μικρότερες προσπάθειες αυτές. Γιατί είχαμε κάποια χρήματα ήδη, είχαμε ήδη λειτουργήσει ενάμιση χρόνο-δύο, τέλος πάντων, και είχαμε μαζέψει κάποια λίγα χρήματα. Το όραμά μας ήτανε ένας παγκόσμιος οργανισμός. Ήτανε, όπως το λέει και η αποστολή μας και στο site μας, να βοηθήσουμε τη γη να θεραπευτεί και να θυμίσουμε στους ανθρώπους ότι αυτός ο πλανήτης είναι το σπίτι μας. Και είναι πολύ προσεκτικά επιλεγμένες αυτές οι λέξεις, γιατί ουσιαστικά τη γη, μονή της θα θεραπευτεί. Αν την αφήσεις και αν απλά τη βοηθήσεις λίγο. Δηλαδή, αν σταματήσεις να την επιβαρύνεις στον βαθμό που το κάνεις. Άρα θα θεραπευτεί η φύση από μόνη της. Αλλά θα πρέπει να θυμίσουμε στους ανθρώπους ότι ο πλανήτης αυτός είναι το σπίτι μας. Το σπίτι μας δεν είναι δηλαδή μόνο οι τοίχοι που μας περιβάλλουν ή εκεί που κοιμόμαστε. Γιατί εκείνο το σπίτι μας πού βρίσκεται; Στο μεγαλύτερο σπίτι μας. Και όπως έχουμε δει, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, αν κάτι πηγαίνει στραβά στη φύση και στον πλανήτη, δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές, δυστυχώς, δημιουργούν προβλήματα τα οποία ακόμα και να μην τα βιώσεις άμεσα, δηλαδή να μην γίνει η φωτιά ας πούμε στη γειτονιά σου, να μην γίνει η πλημμύρα στη γειτονιά σου, να γίνει π.χ. στο Πακιστάν, όπως και έγινε, αυτό δημιουργεί μια αλυσίδα, πώς να το πω, καταστάσεων, οι οποίες αργά ή γρηγορά σε επηρεάζουνε. Δηλαδή δημιουργεί μεταναστευτικές ροές, δημιουργεί πολέμους, δημιουργεί πρόβλημα με την ενέργεια, βλέπε Ουκρανία. Ένας πόλεμος ο οποίος προφανώς, όπως και όλοι οι πόλεμοι, γίνεται για χρήματα και για έλεγχο πηγών ενέργειας, πηγών ορυκτών και λοιπά και λοιπά.  Άρα, λοιπόν, αν δεν φροντίσουμε όλοι το σπίτι μας και τους ανθρώπους, ακόμα και στην άλλη άκρη της γης, αργά η γρήγορα θα το βρούμε μπροστά μας. Και επειδή δεν μου αρέσει να κλείνω τα μάτια και να ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά, μου αρέσει να παίρνω υπευθυνότητα για αυτό που βλέπω ότι δεν πάει καλά, έτσι, λοιπόν, δεν σταματήσαμε μόνο στην Ελλάδα, αλλά προσπαθήσαμε να επεκτείνουμε τη δραστηριότητά μας και εκτός. Ασφαλώς, η Ελλάδα που είναι το σπίτι μας, είναι η χώρα μας και μένουμε εδώ ήτανε η πρώτη μας προτεραιότητα. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι την αφήνεις και πας ας πούμε στην Αμ[00:40:00]ερική. Αλλά σήμερα και με τον καιρό και αφού η We4All δυνάμωσε και η We4All δυνάμωσε όταν ιδρύσαμε την περιβαλλοντική συμμαχία της We4All –αυτό αν δεν το έχεις ακούσει ή αν δεν το έχουν ακούσει οι φίλοι μας οι ακροατές, η «περιβαλλοντική συμμαχία» ουσιαστικά ήτανε ένας δικός μας όρος, μια δική μας επινόηση όπου μέσα εκεί εντάξαμε όλες τις εταιρείες οι οποίες μας στήριζαν. Θεωρήσαμε ότι είμαστε όλοι μαζί, είμαστε μια συμμαχία και, αν μας στηρίξουνε, θα μπορέσουμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα και θα υπάρχει μια γενικότερη ανταπόδοση. Δηλαδή όταν βγαίνει μια εταιρεία, τυχαία θα πω τώρα, δεν θα μιλήσω συγκεκριμένα, αλλά βγαίνει ένα σούπερ μάρκετ το οποίο δείχνει ότι βοηθάει, δείχνει δηλαδή ότι με κάθε προϊόν φυτεύεις ένα δέντρο, αυτό αναγκάζει και τον ανταγωνισμό του να κάνει κάτι παρόμοιο. «Αναγκάζει» τους πολίτες, σε εισαγωγικά τους αναγκάζει, δεν τους αναγκάζει, αλλά θα προτιμήσουνε να πάνε σε αυτό το σούπερ μάρκετ. Κατάλαβες. Οπότε δημιουργείς ένα κύμα το οποίο μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει και αναγκάζει τον κόσμο να μπει σε μια ρότα βιωσιμότητας. Δηλαδή, κατάλαβες, αρχίζεις να σκέφτεσαι: «Γιατί να πάρω αυτό το μπουκάλι, ξέρω 'γω, που είναι πλαστικό και να μην πάρω αυτό που είναι από βιοδιασπώμενο ή είναι από ανακυκλωμένο υλικό;», «Γιατί να πάρω αυτή τη σακούλα και να μην πάρω αυτή;», «Γιατί να μην φέρω τη δική μου σακούλα;», κατάλαβες. Μπαίνεις δηλαδή και ο κόσμος αρχίζει και αλλάζει σταδιακά μεν, είμαστε αρκετά πίσω σε σχέση με άλλες χώρες, έχουμε τα καλά μας, έχουμε τα κακά μας, αλλά βλέπω ότι υπάρχει αλλαγή. Και υπάρχει αλλαγή γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, να σου πω την αλήθεια. Το βιώνουμε όλοι μας. Φέτος ας πούμε ήταν ένας χειμώνας ο οποίος ήταν καλοκαίρι. Και τώρα έχουμε ένα καλοκαίρι το οποίο ακόμα δεν ξέρουμε τι είναι. Λοιπόν. Oπότε, ναι, αυτή η απάντηση για το εξωτερικό. Kαι για να επανέλθω στο θέμα, σήμερα, έχοντας μια πολύ ισχυρή περιβαλλοντική συμμαχία, δυνατούς συμπαίκτες και υποστηρικτές στο έργο μας, που μπορεί να τους βρει ο καθένας αν μπει στο site μας και κοιτάξει, μας δίνει αυτό το πράγμα τη δυνατότητα να μπορέσουμε να βοηθήσουμε και άλλες χώρες. Να μπορέσουμε να πάμε και να προσλάβουμε έναν άνθρωπο, έναν πάση περιπτώσει εκεί για να επαναλάβει τα βήματα που κάναμε κι εμείς στην Ελλάδα, ώστε ουσιαστικά να γίνουμε ένας οργανισμός παγκόσμιας κλίμακας που να μπορεί να κάνει ακόμα μεγαλύτερο έργο και να μπορεί να έχει ένα, έτσι, μια φωνή ουσιαστικά που είναι η φωνή του κόσμου, έτσι; Εκεί που χρειάζεται. Είμαστε επίσημοι συνεργάτες του ΟΗΕ και έχουμε πολλές, τέλος πάντων, συνεργασίες με πολλούς οργανισμούς και αρχές και φορείς στην Ελλάδα και σε διάφορα κράτη του κόσμου. Το τελευταίο μας project είναι η Αμερική για το οποίο θα σου μιλήσω πιο μετά ή τώρα, ανάλογα, ό,τι θες.

Ο.Σ.

Πες μου τώρα.

Γ.Η.

Η Αμερική, λοιπόν, ήταν ένας στρατηγικός στόχος, γιατί είναι μια τεράστια αγορά. Οι άνθρωποι εκεί είναι πιο ευαισθητοποιημένοι περιβαλλοντικά από την Ελλάδα. Και λόγω του ότι όλος ο κόσμος, όλος ο πλανήτης μιλάει αγγλικά και όλος ο πλανήτης βλέπει το Hollywood κι όλα αυτά, σκεφτήκαμε ότι αν τα καταφέρουμε εκεί, θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε παντού. Οπότε κάνουμε μια τεράστια προσπάθεια τον τελευταίο έναν χρόνο για να τα καταφέρουμε εκεί. Εγώ πήγα στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη, έμεινα αρκετούς μήνες κάνοντας μια συνεργασία εκεί με την αρχιεπισκοπή της Αμερικής για να δώσουμε περιβαλλοντική εκπαίδευση στα σχολεία της εκκλησίας. Στα σχολεία δηλαδή της ομογένειας που είναι σε όλη την Αμερική. Το ξεκινήσαμε αυτό, συνεχίζει ακόμα και σήμερα. Έχουμε εκπαιδεύσει στην Αμερική μόνο κάποιες χιλιάδες παιδιά, όχι πολλές, αλλά είναι κάτι το οποίο συμβαίνει καθημερινά τη στιγμή που μιλάμε. Αυτή τη στιγμή φυτεύουμε ένα εκατομμύριο δέντρα στον Καναδά και τη Βορειά Αμερική. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, γιατί εκεί τώρα είναι η περίοδος της φύτευσης, και μέχρι τον Ιούλιο θα τα έχουμε ολοκληρώσει. Αυτό το κάνουμε συνεργαζόμενοι με έναν local οργανισμό. Οπότε, ουσιαστικά, σήμερα φτάνει ο μετρητής μας κοντά στα δύο εκατομμύρια δέντρα, το οποίο μέχρι τον Ιούλιο θέλουμε να το έχουμε ξεπεράσει. Συνεχίζουμε, λοιπόν, και στην Αμερική, θα ξανάπαμε, στήνουμε την ομάδα μας και εκεί με στόχο ένα γρήγορα αυξανόμενο μέγεθος για να μπορέσουμε να προλάβουμε, τέλος πάντων. Είναι ένας αγώνας δρόμου, έτσι το βλέπουμε. Δεν είναι, αυτό που κάνουμε δεν είναι κάτι χαριτωμένο που το κάνουμε γιατί δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Η προσωπική μας, ας πούμε, πεποίθηση είναι ότι είναι ένας αγώνας δρόμου τον οποίο ποτέ δεν ξέρεις τελικά αν θα κερδίσεις ή θα χάσεις. Θα το δείξει η πορεία. Δεν θέλω να περιμένω να το δείξει η πορεία, θέλω να κάνω το καλύτερο που μπορώ και να παρασύρω όσους φίλους και ανθρώπους, τέλος πάντων, μπορώ για να κάνουν και αυτοί το ίδιο. Έτσι δηλαδή, κάτω από τη We4All και κάτω από τη δενδροφύτευση και τον καθαρισμό υπάρχει πάντα το μήνυμα. Και το μήνυμα είναι: «Ελπίδα, συμμετοχή, όλοι μαζί» και, κατάλαβες, ο πλανήτης είναι το σπίτι μας ουσιαστικά.

Ο.Σ.

Νομίζω δεν είπαμε κάτι βασικό, το τι ακριβώς κάνει η We4All;

Γ.Η.

Ωραία, για τους φίλους που δεν μας έχουν ακούσει ποτέ. Ναι. Η We4All, λοιπόν, είναι ένας Μη Κερδοσκοπικός Περιβαλλοντικός Οργανισμός που έχει σαν στόχο αυτό που είπαμε και πριν λίγο, έτσι, να βοηθήσει τον πλανήτη και να θυμίσει στους ανθρώπους ότι είναι το σπίτι μας. Πώς το κάνουμε αυτό; Αυτό το κάνουμε με περιβαλλοντικές δράσεις, όπως δενδροφυτεύσεις, αναδασώσεις, προστασία των δασών μας με καθαρισμούς, με χορτοκοπές, με εθελοντικές ομάδες που κάνουνε περιπολίες, με διάφορα τεχνολογικά μέσα που αναπτύσσουμε σιγά σιγά. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι είναι η φροντίδα των δέντρων τα οποία φυτεύουμε, γιατί αν φυτέψεις ένα δέντρο και το αφήσεις, οι πιθανότητες να ζήσει είναι πολύ-πολύ μικρές. Οπότε εμείς ό,τι φυτευτούμε το φροντίζουμε για τουλάχιστον τρία χρόνια, που ουσιαστικά στα τρία χρόνια οι ρίζες του έχουνε βρει νερό στη γη και μπορεί να αναπτυχθεί πλέον από μόνο του.

Ο.Σ.

Με ποιον τρόπο το φροντίζετε;

Γ.Η.

Το φροντίζουμε κάνοντας ποτίσματα όποτε χρειάζεται, βάσει των καιρικών συνθήκων δέκα-δεκαπέντε ποτίσματα τον χρόνο, μειούμενα όσο περνάνε τα χρόνια. Το φροντίζουμε με τα καταλληλά οργανικά λιπάσματα κάποιες φορές και το φροντίζουμε γιατί μεγαλώνοντας τα ζιζάνια, χάνονται τα δέντρα. Πρέπει δηλαδή όλη την ώρα, όχι όλη την ώρα, αλλά δυο-τρεις φορές τον χρόνο πρέπει να είσαι εκεί και να καθαρίζεις όλα τα ζιζάνια και τα χόρτα που έχουνε μεγαλώσει. Το οποίο είναι τεράστιο κόστος και ούτε οι εταιρείες ούτε οι πολίτες το γνωρίζουν αυτό το πράγμα. Όταν, λοιπόν, η We4All λαμβάνει 10 ευρώ για να φυτέψει ένα δέντρο στην Ελλάδα, γιατί άλλη είναι η τιμή για να φυτέψεις ένα δέντρο στην Κένυα, άλλη είναι η τιμή για να φυτέψεις ένα δέντρο στην Ελλάδα και άλλη είναι η τιμή για να φυτέψεις συγκεκριμένο τύπου δέντρο, ξέρεις, ελαιόδεντρο, πλατάνι, είναι άλλες οι τιμές. Οπότε όταν, λοιπόν, εμείς λέμε: «Μας κοστίζει x, 10 ευρώ για παράδειγμα στην Ελλάδα», αυτό το πράγμα περιλαμβάνει όλες μας τις εργατοώρες για να βρούμε τις άδειες, για να βρούμε την έκταση, για να καθαρίσουμε την έκταση. Περιλαμβάνει την αγορά του δέντρου, τη μεταφορά του δέντρου, τη φύτευση του δέντρου και μετά το πιο μεγάλο κομμάτι είναι τα ποτίσματα του δέντρου και η φροντίδα του για τα επόμενα τρία χρόνια, τα οποία είναι δυστυχώς τρεις-τέσσερις φορές πιο ακριβά από το απλά να αγοράσεις ένα δέντρο και να πας να το φυτέψεις. Οπότε αυτά, λοιπόν, όσον αφορά το πρακτικό του πώς φροντίζουμε τα δέντρα. Όσον αφορά, λοιπόν, να επιστρέψω εδώ, τι κάνει η We4All, εκτός από τις δενδροφυτεύσεις, έχουμε μεγάλη μέριμνα στις εκπαιδεύσεις και στην ευαισθητοποίηση παιδιών σε σχολεία και μεγάλων σε εταιρείες ή σαν εθελοντές. Έχουμε εκπαιδεύσει πάνω από εκατό χιλιάδες παιδιά μέχρι σήμερα σε σχολεία όλης της χώρας και σε σχολεία και σε άλλες χώρες, όπως είπαμε και πριν. Μαθαίνουμε στα παιδιά βασικές αρχές, δηλαδή τι είναι η βιωσιμότητα, αλλά χωρίς περίπλοκους όρους και λέξεις, με πρακτικά παραδείγματα, δείχνοντάς τους, φυτεύοντας μαζί τους μέσα στο σχολείο, μαθαίνοντάς τους για την ανακύκλωση. Τέλος πάντων, πώς μπορούνε τα ίδια κάθε μέρα [00:50:00]να ζούνε βιώσιμα και να μεταφέρουν και αυτά το μήνυμα αυτό στους γονείς, στους φίλους τους κ.λπ., κ.λπ. Οπότε θα έλεγα ότι οι δύο κύριοι άξονες είναι το εκπαιδευτικό και είναι η προστασία και η αναγέννηση και η φροντίδα των δασών. Πέραν αυτών, όμως, η We4All, όπως λέει και το όνομά της, σημαίνει: «Εμείς για όλους». Τι σημαίνει «εμείς για όλους»; Και ποιοι είμαστε «εμείς»; «Εμείς» δεν είμαι μόνο εγώ και ο Αντώνης. «Εμείς» είμαστε ουσιαστικά όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι νιώθουν μέρος αυτής της προσπάθειας και νιώθουν την ανάγκη να βοηθήσουν το κοινωνικό σύνολο. Άρα θεωρούμε ότι όλοι μας είμαστε μια οικογένεια, όλοι είναι καλοδεχούμενοι, όλοι μπορούν να έρθουν στις δράσεις και να βοηθήσουμε τον υπόλοιπο πλανήτη. Σαν λοιπόν We4All, είμαστε διπλά στους συνάνθρωπους μας όταν υπάρχουνε καταστροφές και ανάγκες. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, δημιουργούμε έναν κλάδο ο οποίος λέγεται «Disaster Relief Unit», όπου ουσιαστικά έχει πολύ εκπαιδευμένα άτομα με ειδικές γνώσεις για να μπορούν να συνδράμουν σε καταστάσεις κρίσης, είτε αυτό είναι μια πυρκαγιά, είτε αυτό είναι σεισμός, είτε αυτό είναι πλημμύρα κ.λπ. Θέλουμε δηλαδή να μπορούμε να βοηθήσουμε όπου χρειάζεται, όταν υπάρχει έκτακτη ανάγκη, εκτός από το καθημερινό μας, ας πούμε, day to day operation που είναι πιο καθαρά περιβαλλοντικό.

Ο.Σ.

Υπάρχει ανταπόκριση;

Γ.Η.

Υπάρχει ανταπόκριση, ναι. Υπάρχει πολύ μεγάλη ανταπόκριση από εταιρείες, υπάρχει ανταπόκριση από τους ανθρώπους των εταιρειών και υπάρχει ανταπόκριση από μια μερίδα κόσμου η οποία προσπαθεί, τέλος πάντων, να συμμετέχει πιο πολύ σαν εθελοντής, όχι τόσο οικονομικά, να συμμετέχει σε τέτοιες δράσεις. Προσωπικά θεωρώ ότι θα έπρεπε ο κόσμος να είναι πιο ευαισθητοποιημένος σχετικά με αυτό και θα έπρεπε να κάνει κάτι ο ίδιος, χωρίς να του πούμε εμείς τι, αλλά να κάνει κάτι που να νιώθει ότι, ρε παιδί μου, βάζει το λιθαράκι του. Γιατί ο καθένας από εμάς, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει, έχει επιβαρύνει τον πλανήτη. Θες γιατί τρώει κάθε μέρα, θες γιατί παράγει σκουπίδια κάθε μέρα, θες γιατί βάζει βενζίνη στο αμάξι του; Και λοιπά και λοιπά. Οπότε το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φέρουμε σε ισορροπία το δικό μας αυτό που λέμε «περιβαλλοντικό αποτύπωμα». Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Να έρθουμε σε μια δράση και να φυτέψουμε δέντρα. Δεν μπορούμε να έρθουμε σε δράση, ok. Να δώσουμε το μήνυμα μέσα από το Instagram μας και να στηρίξουμε, δεν λέω μόνο τη We4All, οποιονδήποτε περιβαλλοντικό οργανισμό κρίνουμε ότι μας εκπροσωπεί, εν πάση περιπτώσει, και οι αξίες του είναι αυτές που θέλουμε. Και στην τελική, για όποιους έχουν την οικονομική δυνατότητα να μπούνε σε ένα site, ξαναλέω, κάποιου οργανισμού που εμπιστεύονται, τέλος πάντων, και που μπορούνε να δούνε ότι κάνει έργο. Δηλαδή όχι ότι ξαφνικά φύτρωσε και λέει ότι εγώ φύτεψα δέντρα. Να έχει ένα βάθος χρόνου, να μπορείς να δεις μέσα στο site του τις δράσεις, το timeline, ξέρεις, αρά να επιβεβαιώσεις ότι είναι ας πούμε valid και, ναι, να του δώσεις 10 ευρώ για να φυτέψει ένα δέντρο, να του δώσεις 100 ευρώ, 50 ευρώ, οτιδήποτε, τέλος πάντων, είναι μέσα στις δυνατότητες του καθενός από εμάς, αλλά όχι τίποτα. Πιστεύω ότι σιγά σιγά και ο κόσμος θα γίνει πιο πολύ κομμάτι της κουλτούρας μας, και στη νέα γενιά ακόμα περισσότερο. Και θέλω να ελπίζω και να πιστεύω ότι δεν θα ανταποκρίνεται ο κόσμος μόνο όταν υπάρχει μια μεγάλη καταστροφή, γιατί δυστυχώς μέχρι σήμερα αυτό συμβαίνει. Όταν έγιναν οι καταστροφές του ’21, οι πυρκαγιές στη Βόρεια Εύβοια, στην Αττική και τα λοιπά, είδαμε μέσα στον Αύγουστο που τελικά είχαμε ξεκινήσει, ας πούμε, να κάνουμε διακοπές, και στην πρώτη-δεύτερη μέρα τέλειωσαν οι διακοπές μας και κάναμε του χρόνου πάλι, ανέβηκε το Instagram μας 20-30.000 followers, μας έπαιρναν εταιρείες από παντού για να βοηθήσουνε. Το θέμα, όμως, είναι γιατί να περιμένεις, ξέρεις, να καεί όλος ο κόσμος για να βοηθήσεις, για να ενδιαφερθείς; Θα πρέπει να είναι μια συνεχής δραστηριότητα και ιδιαίτερα που τον χειμώνα είναι η περίοδος που μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Το καλοκαίρι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τον χειμώνα πρέπει να κάνεις τις πυροπροστασίες, πρέπει να φυτέψεις τα δέντρα, πρέπει να κάνεις τις ζώνες, τέλος πάντων, ασφάλειας για τα δάση, δεν είναι το καλοκαίρι. Αυτό, λοιπόν, είναι και ένα μήνυμα που θέλω να δώσω σε όσους μας ακούνε, ότι παιδιά μην ευφησυχαζόμαστε.

Ο.Σ.

Πώς μπορεί κάποιος να μάθει για τις δράσεις και να δηλώσει συμμετοχή για να βοηθήσει σε κάποια δράση;

Γ.Η.

Έχουμε λογαριασμούς και στο Instagram και στο Facebook. Με το We4All official θα μας βρει κάποιος πολύ εύκολα. Και στο LinkedIn και στο Twitter. Αλλά έχουμε και ένα site, το We4All.com ή .gr στο οποίο μπορεί κάποιος και να μας στείλει ένα μήνυμα, μπορεί να δει ποιες είναι οι επόμενες δράσεις που έχουμε ανοιχτές προς το κοινό, γιατί πολλές φορές οι δράσεις μας δεν είναι ανοιχτές προς όλο τον κόσμο. Είτε γιατί μπορεί να είναι επικίνδυνες είτε γιατί μπορεί να είναι κλειστές για κάποια εταιρεία τέλος πάντων. Ενημερώνουμε τον κόσμο ποιες είναι οι επόμενες δράσεις μας, πού μπορεί να συμμετέχει. Μπορεί να γραφτεί κάποιος στο newsletter μας μέσα στο site και, ακόμα καλυτέρα, αν κάποιος είναι έτσι πολύ μάχιμος και του αρέσει, να μας στείλει ένα email μέσα από το site για να γίνει εθελοντής. Σε αυτή την περίπτωση τον καταχωρούμε στους εθελοντές μας και έχει μια πιο στενή ενημέρωση, λαμβάνει εκπαιδεύσεις ανά διαστήματα, συμμετέχει σε συναντήσεις online ή διά ζώσης και είναι ουσιαστικά πιο κοντά μας. Μπορεί να έχει και κάποιον συντονιστικό ρόλο κάποιες φορές. Έχουμε εθελοντές σε μέρη της Ελλάδας και σε μέρη του κόσμου οι οποίοι π.χ. στην Κρήτη στήνουνε την τοπική τους ομάδα, ας πούμε, We4All, που τους στηρίζουμε για να κάνουνε ό,τι χρειάζεται. Δηλαδή μπορεί να χρειάζονται χρήματα, μπορεί να χρειάζονται υλικά, τους στηρίζουμε. Θέλουμε δηλαδή να δώσουμε δύναμη σε όλον τον κόσμο που θέλει να βοηθήσει, σε όλη την Ελλάδα, σε άλλες χώρες, να κάνει ό,τι μπορεί σωστά, οργανωμένα, με καθοδήγηση στην περιοχή όπου βρίσκεται. Οπότε αυτό είναι ένα επόμενο μήνυμα, ο οποιοσδήποτε φίλος θέλει μπορεί να μας στείλει ένα μήνυμα, να μας πει τι σκέφτεται, να του πούμε και εμείς τι προτείνουμε και να τον βοηθήσουμε ουσιαστικά να το υλοποιήσει οπουδήποτε και να μένει. Από το πιο βόρειο, τέλος πάντων, άκρο μέχρι το πιο νότιο, ανατολικό, δυτικό.

Ο.Σ.

Υπάρχει κρατική βοήθεια;

Γ.Η.

Κοίταξε να σου πω, δεν έχουμε βασιστεί καθόλου σε κρατική βοήθεια. Δεν έχουμε πάρει μέχρι σήμερα, δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, ούτε μια δραχμή από το κράτος. Όχι γιατί το κράτος είναι κακό ή οτιδήποτε, γιατί δεν το κυνηγήσαμε, γιατί η γραφειοκρατία μάς φαίνεται σαν ένα τεράστιο εμπόδιο να υπερπηδήσουμε τέλος πάντων. Υπάρχουν άνθρωποι, παντού βρίσκεις ανθρώπους. Και όταν βρεις τους ανθρώπους, θα βρεις και τον άνθρωπο που θέλει να σε βοηθήσει και τον άνθρωπο που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα. Οπότε η συνεργασία μας είναι κυρίως με δημοτικές αρχές, είναι κυρίως με δασαρχεία, είναι με περιφέρειες, Περιφέρεια Αττικής, και αντιλαμβανόμαστε κι εμείς τον δικό τους ρόλο, τα δικά τους προβλήματα, τα οποία είναι πολύ σύνθετα. Δηλαδή θα ανέμενε κάποιος, ρε παιδί μου, ότι ο Χ δήμαρχος μας έδωσε μια έκταση να πάμε να φυτέψουμε δέντρα και ήρθε κόσμος και ήρθανε παιδάκια και ήταν τέλεια, και θα τα φροντίζουμε τα δέντρα και λες: «Τι, ποιος να μπορεί να πει κάτι κακό για αυτό, είναι μόνο καλό». Έλα μου, όμως, που υπάρχει η αντιπολίτευση, οποιαδήποτε είναι αυτή σε κάθε περίπτωση, όπου ό,τι και να κάνεις θα το βγάλει στραβό.  Και, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις με πάρα πολύ άσχημο τρόπο και με πάρα πολύ άδικο τρόπο θα πει ψέματα, θα δημιουργήσει, ξέρεις, εντυπώσεις, τώρα στα Social Media και στα διάφορα για κάτι που ουσιαστικά είχες την πρόθεση να κάνεις καλό. Αλλά επειδή βοήθησες εκ των πράγματων, χωρίς να το κάνεις με σκοπιμότητα, βοήθησες όμως τον παρών δήμαρχο να δείξει μια καλή εικόνα, οι αντίπαλοί του έχασαν και άρα θα σε πολεμήσουν ή τουλάχιστον θα πολεμήσουν αυτό. Δεν είναι συχνό φαινόμενο να δεχόμαστε εμείς επίθεση, αλλά είναι συχνό φαινόμενο να δέχεται η Αρχή επίθεση. Οπότε αναγκάζονται και αυτοί να είναι πάρα πολύ προσεκτικοί, πάρα πολύ διστακτικοί και άρα να έχουμε και εμείς τεράστιο πρόβλημα, [01:00:00]όχι στο να φυτέψουμε δέντρα, αλλά στο πού θα τα φυτέψουμε τα δέντρα, κατάλαβες. Το μεγαλύτερο θέμα είναι πού θα βρεις εκτάσεις στις οποίες να μπορείς να φυτέψεις τα δέντρα στην Ελλάδα. Για να μην πάμε ας πούμε στην Κένυα να τα φυτέψουμε τα δέντρα, να τα φυτέψουμε και στην Αθήνα. Δεν γίνεται μια περιοχή τόσο μικρή με πέντε-έξι εκατομμύρια κάτοικους να μην έχει σοβαρούς πνεύμονες πράσινου, θα αποτελέσει τεράστιο πρόβλημα για όλους μας. Οπότε αναγκαστικά προσπαθούμε να δημιουργούμε, πώς να το πω, συνεργασίες, να κερδίζουν όλοι. Οι x δήμαρχοι μπορεί να θέλουν την προβολή τους, δεν μας πειράζει, ο καθένας τέλος πάντων ό,τι θέλει, αρκεί να είναι νόμιμο και να είναι ηθικό και εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας, η οποία είναι να βοηθάμε το περιβάλλον και τον πλανήτη.

Ο.Σ.

Αποφέρει πόρους η We4All για να στηρίξει τη We4All;

Γ.Η.

Μέχρι σήμερα, δόξα τω Θεώ, αποφέρει γιατί επίσης, πως να το πω, ευτυχώς το δικό μου background ήτανε στη διοίκηση επιχειρήσεων, ήτανε στην οργάνωση. Και πριν ανοίξω τη We4All, είχα ανοίξει καμιά δεκαριά εταιρείες όπου οι περισσότερες είχαν κλείσει, αλλά αυτό εμένα μου έδωσε πολλά μαθήματα και πολλή εμπειρία και στην πράξη, ας πούμε, του πώς πρέπει να διαχειρίζεσαι τα οικονομικά, πώς πρέπει να διαχειρίζεσαι τους ανθρώπους, πώς πρέπει να κάνεις marketing, Ώστε όλα αυτά να τα εφαρμόσω στη We4All και να καταφέρει η We4All σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει... Δεν ξέρω αν είναι ο μεγαλύτερος, αλλά μπορεί να είναι κι ο μεγαλύτερος ελληνικός περιβαλλοντικός οργανισμός αυτή τη στιγμή. Αλλά σιγουρά να είναι ένας από τους πιο ηγετικούς οργανισμούς στην Ελλάδα σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα. Να έχει μια συμμαχία από πάνω από πεντακόσιες εταιρείες, οι οποίες μας εμπιστεύονται χρόνο με τον χρόνο. Και μπορώ να πω ότι μας μένουνε αρκετά έσοδα ώστε να μην αγχωνόμαστε αν τον επόμενο μήνα θα έχουμε να κλείσουμε ή να απολύσουμε κάποιον εργαζόμενο ή οτιδήποτε. Είναι πολύ σημαντικό δηλαδή, και το λέμε αυτό και στις εταιρείες. Μπορεί μια εταιρεία να θέλει να φυτέψει χίλια δέντρα, θα πρέπει να γνωρίζει η εταιρεία ότι ένα ποσό από αυτό που μας δίνει θα μείνει στον οργανισμό για τη στήριξη του οργανισμού. Διαφορετικά πώς θα υπάρχει άνθρωπος να φυτέψει τα δέντρα και πώς θα υπάρχει άνθρωπος να τα ποτίσει; και ούτω καθεξής. Είναι, όμως, ένα αγώνας. Τα δεδομένα της κοινωνίας αλλάζουν καθημερινά και πρέπει και να είμαστε και έτοιμοι για το οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Προσπαθούμε, θεωρώ ότι θα πηγαίνει όλο και καλυτέρα. Ευχαριστούμε, προφανώς, όλους τους ανθρώπους που μας έχουν στηρίξει, όλες τις εταιρείες που μας έχουν στηρίξει, και προσπαθούμε καθημερινά να ανταποκρινόμαστε και να είμαστε άξιοι των προσδοκιών τους.

Ο.Σ.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις πάνω σε αυτά που είπαμε ή κάτι που δεν ανέφερες;

Γ.Η.

Νομίζω ότι τα καλύψαμε. Ελπίζω να μην κουράσαμε τους φίλους μας, αλλά σε ευχαριστώ και ευχαριστώ και το Istorima για το πολύ όμορφο έργο που κάνει και που μας βοηθάτε ουσιαστικά και εσείς από μέρους σας να δώσουμε αυτό το μήνυμα. Αυτή είναι η ουσία, ο κάθε άνθρωπος από εκεί που είναι, από τη θέση που είναι, με τις δυνατότητες που έχει να κάνει κάτι μικρό, μεγάλο, ή οτιδήποτε για να βοηθήσει αυτό τον κόσμο. Γιατί είμαστε όλοι μαζί εδώ. Είναι ψευδαισθήσεις το ότι είμαστε αποκομμένοι ο ένας από τον άλλο. Και το βλέπουμε ότι στην κρίση όλοι γυρνάμε στον διπλανό μας για να δούμε ποιος θα βοηθήσει ποιον. Αυτό είναι, λοιπόν, και το μήνυμά μου με το οποίο, αν και εσύ έχεις τελειώσει, θα αφήσουμε αυτή την κουβέντα, είναι συνεχώς να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καλό, να βοηθάμε και να συμμετέχουμε σε προσπάθειες οι οποίες το κάνουν.

Ο.Σ.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Γ.Η.

Να είσαι καλά, thank you.

Περίληψη

Ο Γιάννης Ηλιόπουλος στα 18 του χρόνια αποφασίζει να φύγει από την Ελλάδα και να κυνηγήσει σπουδές και επαγγελματικές εμπειρίες στο εξωτερικό. Έχοντας υλοποιήσει τους στόχους του και με μεγάλη εργασιακή εμπειρία στον τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων, επιστρέφει στην Ελλάδα προκειμένου να συνεχίσει τις δραστηριότητές του. Ωστόσο, με αφορμή τις καταστροφές στο Μάτι και τη γενικότερη οικολογική επιβάρυνση, αποφασίζει να δημιουργήσει τον δικό του Μη Κερδοσκοπικό Περιβαλλοντικό Οργανισμό και να κάνει αυτό που αγαπά: να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του, να βοηθήσει τη γη να θεραπευτεί. Σε συνεργασία με τον ξάδερφό του, η We4All αρχίζει να αναπτύσσεται και να διευρύνει τις περιβαλλοντικές της δράσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Με κεντρικούς άξονες την προστασία των δασών και την ευαισθητοποίηση του κόσμου, η We4all καλεί σε μια συλλογική συμμετοχή και υπενθυμίζει πως «η γη είναι το σπίτι μας».


Αφηγητές/τριες

Γιάννης Ηλιόπουλος


Ερευνητές/τριες

Όλγα Σταθοπούλου


Ιστορικά Γεγονότα

Τοποθεσίες

Ημερομηνία Συνέντευξης

24/05/2023


Διάρκεια

64'

Πολιτική για τα Cookies

Το Αρχείο χρησιμοποιεί cookies για την καλύτερη περιήγηση των διαδικτυακών του επισκεπτών/χρηστών, για στατιστικούς και ερευνητικούς λόγους και για τη διευκόλυνση της κοινωνικής δικτύωσης.