[00:00:00]Σήμερα εδώ με την Άννα, είμαστε στο πάρκο Ελευθερίας. Είμαι ο Δημήτρης Τζεβελέκος, ερευνητής για το Istorima. Η ημερομηνία είναι 02 Σεπτεμβρίου του '22 και ξεκινάμε τη συνέντευξη.

2, 2, 2.  

Άννα, ξεκινώντας-

Ναι.

Θα ’θελες να μας πεις ποια είσαι, πού μεγάλωσες;

Ωραία, λοιπόν, εγώ μεγάλωσα σε ένα χωριό, σε μια επαρχία της Πελοποννήσου, μέχρι Β΄ Δημοτικού, βέβαια, κράτησε αυτό και μετά ήρθαμε οικογενειακώς στην Αθήνα. Αυτά. Τώρα ποια είμαι, είμαι η Άννα για τώρα, ήμουνα κάποτε η Άννα πάλι και τώρα αυτό έχει σταματήσει. Δεν είμαι η Άννα πια.

Επομένως δεν κάνεις σεξεργασία.

Όχι δεν κάνω πια. Έκανα πριν -να το υπολογίσω- 2 χρόνια, ναι και τώρα μένω στο εξωτερικό.  

Σταμάτησες τη σεξεργασία 2 χρόνια πριν ή συνολικά διήρκησε 2 χρόνια; 

Όχι, δε διήρκησε 2 χρόνια, διήρκησε πολύ λίγο, 3 μήνες; 2-3 μήνες και μετά σταμάτησα και έπειτα από κάποιους μήνες έφυγα για το εξωτερικό.

Πώς προέκυψε η ιδέα για τη σεξεργασία; 

Νομίζω δεν ήτανε κάτι που έγινε… Ήταν μια ιδέα μιας ημέρας, νομίζω ότι ήταν κάτι που χτιζότανε πολύ καιρό στο μυαλό μου, χωρίς εγώ να το έχω συνειδητοποιήσει μάλλον. Γενικά, είμαι πολύ σεξουαλικό άτομο, οπότε προσπαθούσα να βρω πώς το σεξ στη ζωή κάποιου ανθρώπου διευρύνεται, με ποιους τρόπους απλώνεται κι εξαπλώνεται και τα λοιπά και η πληρωμή για κάτι μου ήταν πάντα ένα ερώτημα. Γενικά, εγώ μεγάλωσα με αυτό, το ότι είναι κάτι πάρα πολύ λάθος, πάρα πολύ ενοχή, γενικά και το σεξ ήταν ένοχο. Η σεξουαλικότητα, επίσης, ήταν κάτι που δημιουργούσε ενοχές για ένα κορίτσι που μεγάλωσε με πατριαρχικά πολύ στερεότυπα, αλλά πάντα οι γυναίκες της οικογένειας και θείες και γιαγιάδες και επειδή πάντα ήθελα να μαθαίνω ποιο είναι αυτό το background των γυναικών αυτών, έψαχνα να βρω πώς αυτές οι γυναίκες που χήρευαν ή ήταν μόνες, πώς συνέχιζαν τη ζωή τους. Είχαν χαρά, είχαν σεξουαλική ικανοποίηση; Πώς ήταν με τη σεξουαλικότητά τους; Οπότε τα έψαχνα όλα αυτά. Ανακάλυψα ότι μία θεία μου ήταν πάρα πολύ… Φυσικά, για το χωριό ήταν η τελευταία πουτάνα, γιατί φορούσε υπέροχα ρούχα, γιατί ήταν ανεξάρτητη και «Πώς τα κατάφερνε;» και υπήρχε η φήμη ότι πρέπει να είναι prostitute και τα λοιπά. «Πουτάνα» τη λέγανε στο χωριό και εμένα μού δημιουργούσε αυτό μια γοητεία ας πούμε, αυτή η ανεξαρτησία, αυτό το ότι: «Εγώ θα κάνω ό,τι θέλω με τον τρόπο που το θέλω και με τους όρους μου», οπότε έτσι μεγάλωσα, στην εφηβεία είχα αυτές τις ιδέες, αλλά να περάσω στην πράξη, δεν ήταν κάτι που το σκεφτόμουνα εννοείται. Μεγαλώνοντας έκανα κάποιες φωτογραφίσεις. Έβλεπα ότι αυτό είναι πάρα πολύ… Μου κάνει, μου ταιριάζει, η πόζα και το πολύ manipulative στυλάκι στους άντρες. Γενικά, ήταν πολύ εύκολο να τους χειραγωγείς κι αυτά κι αυτό δημιουργούσε μια γοητεία. Έβγαζα λεφτά δηλαδή με γυμνές φωτογραφίσεις, οπότε αυτό ήταν μια εισαγωγή σ’ αυτό. Παράλληλα-

Να ρωτήσω; Συγνώμη-

Ναι.

Πώς προέκυψε αυτό με τις φωτογραφίσεις; 

Είχα ένα φίλο που έκανε κάποια πειραματικά projects κι εγώ ήθελα να συμμετέχω σ’ αυτό. Κάναμε μια φωτογράφιση, δεν πληρώθηκα γι’ αυτήν, αλλά βγήκε σούπερ και είδα ότι μου αρέσει και κατάλαβα ότι αισθάνομαι πιο άνετα χωρίς ρούχα κι αυτό τώρα έχει άλλες προεκτάσεις ας πούμε, για το πώς όταν φοράς ένα ρούχο, το ρούχο σε κάνει να συμπεριφέρεσαι κάπως, δηλαδή: «Αυτό τώρα δεν κάθεται καλά. Φαίνομαι ωραία σ’ αυτό, με παχαίνει; Δεν έχω στυλ;». Βάζει πάρα πολλά πάνω σου που εμένα μου δημιουργούσαν μια ανασφάλεια, στον φακό τουλάχιστον. Οπότε, είχα και την άνεση με τον φίλο μου, όχι ερωτικό, ήταν φίλος και του λέω: «Κοίταξε, ίσως να το δοκιμάσουμε χωρίς ρούχα, γιατί αισθάνομαι αυτή τη στιγμή μια καταπίεση, μια αμηχανία» και βγάζω τα ρούχα μου και αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία και με γυμνισμό που έκανα με την παρέα μου κάναμε πολύ. Γενικά, μια ωραία κατάσταση με το γυμνό. Οπότε, εγώ ανέβαζα αυτές τις φωτογραφίες, με πλησίαζαν άλλοι φωτογράφοι που ήθελαν να κάνουμε δουλειά, εγώ μετά έβαλα τον όρο ότι θα πληρώνομαι γι’ αυτό και ήμουν πολύ καλή στη διαπραγμάτευση… Ναι, τα σκέφτομαι τώρα. Πώς αλλιώς προσπαθούσα να εκμεταλλευτώ; Αν κάποιος ήθελε να με δει γυμνή σε τσατ ή οτιδήποτε, εγώ το πούλαγα, επίσης, αυτό. Πώς μπορούσα να τους εκμεταλλευτώ, γιατί είχα μία έτσι έναν θυμό για το γεγονός ότι είχαν και ένα θράσος ότι: «Δείξε μου, δείξε μου», «Αν θες να δεις, θα πληρώσεις», ξεκίνησε λίγο aggressive και στην πορεία διάφορες απογοητεύσεις. Πολλές απογοητεύσεις μπορώ να πω. Οικονομικά, το χάος που επικρατούσε πριν τον covid νομίζω, ήτανε εκείνη η περίοδος η πολύ άσχημη… Κατάλαβα ότι είμαι πάρα πολύ αγανακτισμένη. Προσωπικά κυρίω[00:05:00]ς προβλήματα, αλλά και κοινωνικά, όλο αυτό το πάντρεμα εμένα με έκανε να φτάσω εκτός εαυτού και σκέφτηκα -είμαι γενικά πολύ παρορμητική, παίρνω αποφάσεις έτσι- και το ότι μας είχαν βάλει σε μια κατάσταση φόβου, επισφάλειας, διαρκής επισφάλεια για όλα, ήθελα να πάρω εγώ τον έλεγχο με κάποιο τρόπο και να κάνω όποια ακρότητα μου ερχόταν στο μυαλό και σκέφτηκα ότι: «Ωραία, θα απευθυνθώ σε ένα γραφείο συνοδών ως πελάτισσα, για να το δω πώς λειτουργεί το πράγμα». Όλα αυτά σε ένα βράδυ. Θέλεις να πω γι’ αυτά τώρα; Ξεκινάω ή εσύ μου κάνεις ερώτηση; 

Ναι. Θα ’θελα να ρωτήσω, αρχικά, αν αυτό το γραφείο είχε μόνο straight κορίτσια να υποθέσω. 

Ναι.

Cis straight κορίτσια;

Ναι, ναι. Με όλο το στερεοτυπικό που μπορείς να καταλάβεις, έτσι; Η πόζα, το figure, ήτανε πολύ έτσι. 

Το οποίο το βρήκες γκουγκλάροντας; 

Ναι, βρήκα κάποια γραφεία συνοδών. Ήθελα να βρω -πώς λέγονται αυτά- escort πολυτελείας, ξέρεις, λίγο high class, από φόβο σε φάση θα μου ’λεγε κανείς: «Πήγαινε στο δρόμο, κυρία μου, να δεις», αλλά εγώ δεν ήθελα, φοβήθηκα και λέω: «Κοίτα, θα κάνω αυτό που μπορώ τώρα απ’ το Google» και έκανα μία έρευνα έτσι ως πελάτισσα, ήρθα σε επικοινωνία για το πώς λειτουργεί, μου εξηγούσαν εκεί τα πράγματα. Μετά είδα υπήρχε ένα σημείο στο site που έλεγε: «Αν ενδιαφέρεσαι εσύ να γίνεις» και λέω: «Ωραία, ας απευθυνθώ κι εκεί». Ήτανε όλα πάρα πολύ γρήγορα, δεν υπήρχε αναμονή. Δεν υπήρχε άγχος. Αυτή η εμπειρία είναι πολύ έντονη για εμένα, γιατί εγώ είχα αφιερώσει χρόνο και χρόνο και χρόνο σε δουλειές, σε συνεντεύξεις, με άγχη, αναμονή, υποτίμηση, να μη μου απαντάει κανείς για μέρες, μήνες… Οπότε, αυτή η άμεση απάντηση-ανταπόκριση ήταν πολύ αισιόδοξη σ’ αυτήν την σκοτεινιά που βίωνα, ότι, «Κάποιος με κοιτάει και με βλέπει, είμαι αυτή» και μου απευθύνεται ότι: «Έχουμε αυτό και εσύ τι μπορείς να προσφέρεις;». Στην αρχή μου είπαν ότι: «Πόσο θέλω να δουλεύω;». Εγώ φυσικά είπα: «Μία μέρα; Μία μέρα την εβδομάδα». Μου λένε: «Αυτό δεν γίνεται, οπότε δεν ενδιαφερόμαστε για μια μέρα την εβδομάδα». Αυτό το κράτησα εγώ και στο επόμενο γραφείο δεν είπα αυτό, είπα: «Να το συζητήσουμε από κοντά». Μάθαινα. Όλα αυτά έγιναν σε ένα βράδυ, έτσι; Και την επόμενη μέρα είχα ραντεβού με έναν άνθρωπο απ’ το γραφείο αυτό και η συνάντησή μας ήταν πάρα πολύ ωραία, γιατί κράτησε γύρω στο τρίωρο και συζητούσαμε πάρα, πάρα πολλά πράγματα. Και μιλούσαμε για διάφορα πράγματα, μου εξήγησε πώς έχει η δουλειά. Ήτανε απόλυτα ειλικρινής για το τι είναι αυτή η δουλειά. Λίγα απ’ αυτά που μου είπε είναι ότι: «Πιο πολλά θα σου πάρει, πάρα θα σου δώσει, ακόμα κι αν είναι πολλά λεφτά», τουλάχιστον έτσι το ’βλεπε εκείνος.  

Εννοούσε σε ψυχολογικό επίπεδο;  

Ναι, γιατί μου εξήγησε πώς είναι η φύση της δουλειάς, ότι εκείνος, επειδή δουλεύει χρόνια ως οδηγός των κοριτσιών, αλλά νομίζω ήτανε… Είχε και μια θέση ισχύος αυτός στο γραφείο, γνώριζε τους πάντες. Ναι, μείναμε στη συνάντηση που είχα μ’ αυτόν τον τύπο, όπου κι εκείνος είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τον λόγο που εγώ το έκανα αυτό, γιατί είχε την εμπειρία να καταλάβει ότι είμαι τελείως άμαθη και τίποτα. Ψάρι, αλλά εγώ δεν έδωσα πολλές πληροφορίες γι’ αυτό, απλά στάθηκα στο να μου εξηγήσει τη φύση της δουλειάς και τι θα υπάρχει. Εγώ βρήκα όλο αυτό… Υπήρχε πολύς σεβασμός στο τι θέλω να κάνω, καθόλου έτσι όπως τα περίμενα, ότι είναι ένα τέρας και όλα αυτά που είχα εγώ στο μυαλό μου και είχα πάει έτσι πολύ μάχιμη στο ότι: «Άμα δεν μου αρέσει κάτι, έχει τελειώσει», αλλά αντιθέτως μου άρεσε πάρα πολύ που υπήρχε αυτός ο σεβασμός στο τι θέλω εγώ να κάνω. Σε άλλες δουλειές, συνεντεύξεις ας πούμε, πήγαινα για πολύ decent δουλειές, κατά τα φαινόμενα, υπήρχε μεγάλη ασέβεια, υπήρχε πάρα πολύ τσοντιλίκι, να το πω κι έτσι, ότι: «Άμα δεν σου αρέσει, κάποιος άλλος θα βρεθεί να το κάνει και παντού έτσι είναι και πρέπει να το δεχτείς και αυτά είναι τα λεφτά κι αν χρειαστεί, θα μείνεις και λίγο παραπάνω», πορνεία δηλαδή, αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου ως πορνεία, ήτανε σε άλλα fields εργασιακού χώρου. 

Στα καθωσπρέπει.  

Στα καθωσπρέπει, ακριβώς και με πάρα πολύ θράσος, σαν να μην υπολογίζουν τον άνθρωπο απέναντί τους. Όταν εγώ ρωτούσα: «Πώς θα ζήσω με 500 ευρώ δουλεύοντας 10 ώρες; Πώς;». Η απάντηση ήτανε: «Όλοι έτσι είμαστε. Θα έπρεπε να μην έχεις παράπονο». Σ’ αυτό, λοιπόν, το field όμως, ήτανε ότι: «Τι προτιμάς εσύ να κάνεις; Τι θέλεις εσύ και τι αισθάνεσαι εσύ άνετα να κάνεις; Και θα το προσαρμόσουμε έτσι, ώστε να βρεις τους αντίστοιχους πελάτες», δηλαδή συμπερίληψη και όσες έννοιες μας είναι άγνωστες εδώ πέρα, τις βρήκα εκεί.  

Να ρωτήσω, το γραφείο αυτό κρατάει κάποιο ποσοστό από κάθε πελάτη;

Ναι, κρατάει κ[00:10:00]άποιο ποσοστό. Εγώ παίρνω ένα ποσό, το γραφείο παίρνει ένα ποσό και, επίσης, ο οδηγός που με πηγαίνει, παίρνει ένα ποσό. Μου τα εξήγησε όλα αυτά πόσο θα βάλουμε την τιμή που θα χρεώνω εγώ την ώρα, ποιες είναι οι υπηρεσίες μου, τις διάλεγα εγώ αποκλειστικά, δεν υπήρχε: «Πρέπει να κάνεις αυτό», η πίεση. 

Οπότε δεν διαπραγματευόταν σε δεύτερο χρόνο μετά. 

Τίποτα, ό,τι είπα είναι. Αν ήθελα, επίσης, να αλλάξει κάτι στην πορεία, γιατί εγώ το μετάνιωσα, το άλλαζα. Οι ώρες που δουλεύω επίσης, τα ραντεβού που έχω, μου εξήγησε ότι: «Είναι κοπέλες που έχουν 7-8 ραντεβού το βράδυ και είναι μηχανές. Εσύ μπορείς να το κάνεις όσο θέλεις». Γενικά, υπήρχε πολύ ωραίο κλίμα. Την επόμενη έγινε η φωτογράφιση, όπου με ρώτησαν: «Τι θέλω να φαίνεται, τι δεν θέλω να φαίνεται;», γιατί είναι ιδιωτικότητα και τα λοιπά. Το έκανα κι αυτό, επίσης, πάρα πολύ ωραίο και εγώ το βρήκα μετά σαν μια ταινία, νόμιζα… Από εκεί και πέρα ήμουν εγώ σε ταινία, δεν… Είχα μπει στο performance, performer και πολύ το χάρηκα, γιατί ήθελα να βγω τελείως απ’ τον εαυτό μου, δεν ήθελα να έχω καθόλου εαυτό εκείνη την περίοδο. Θα ’λεγε κανείς ότι ξεκίνησα τα ναρκωτικά, αλλά χωρίς τις άσχημες προεκτάσεις που έχει.

Οπότε χτίζεις μια persona μπαίνοντας. 

Την έχτισα την persona μου πολύ μεθοδικά και έξυπνα, για να έχω και τους αντίστοιχους πελάτες. Έγινα diva που εγώ δεν το είχα αυτό. Τακούνια δεν φορούσα ποτέ, καλά ρούχα ούτε κατά διάνοια, λέτσος. Εκεί μου είπε: «Πήγαινε για ψώνια να πάρεις ωραία πράγματα» και του έλεγα: «Τι μπορώ να πάρω;», μου έλεγε: «Τι στυλ θέλεις να έχεις; Το τσουλέ, το τριτοδεύτερο;». Εγώ όλα αυτά τα άκουγα πάρα πολύ ευχάριστα, μου ήταν πολύ αστείο όλο αυτό. Γενικά, υπήρχε πολλή πλάκα. Κοροϊδεύαμε όλους, τις κοπέλες, τους οδηγούς, τους πελάτες, υπήρχε μια γενικότερη αποδραματοποίηση της κατάστασης με χιούμορ. Σαν να είμαστε ταινία τώρα του Woody Allen. Οπότε πήγα εγώ, ψώνισα και πήρα πολύ καλά ρούχα. Σικάτα και λέω τώρα: «Αν εγώ έχω αυτήν την persona, θα μου σκάνε άντρες που είναι λίγο πιο intellectual, λίγο πιο φαντασμένοι, λίγο πιο ψώνια και τέτοια» και το πούλαγα. 

Καριερίστες. 

Καριερίστες, ναι. Επίσης, προσπαθούσα να μιλάω πάρα πολύ σωστά, να χρησιμοποιώ τις σωστές λέξεις και να εντυπωσιάζω έτσι, ώστε να υπάρχει αυτός ο σεβασμός, γιατί είναι και ηλίθιοι! Ο κόσμος ακούει να μιλάς έτσι, να είσαι φροντισμένος και ακόμα και άντρες που ήταν σεσημασμένοι και τους έβλεπες να είναι σημαδεμένοι τώρα από πιστόλια και τέτοια σε μαγαζιά και σκυλάδικα, στη θέα ας πούμε μιας γυναίκας, που δεν έχει σημασία αν ήταν εντυπωσιακή ή όχι, μόνο και μόνο που είναι φροντισμένη, στην πένα και έχει αυτή τη σικάτη persona, κάπως κόμπιαζαν λίγο, ότι: «Α! Αυτή είναι μορφωμένη, καλλιεργημένη» και δημιουργούσε κι αυτό μια πολύ ωραία κατάσταση. Πολλές ιστορίες τώρα απ’ τα ραντεβού έχω να πω, οπότε ναι, με καθοδηγείς εσύ στον χρόνο. 

Ναι, μπορούμε να πιάσουμε τους πελάτες σ’ αυτό το σημείο. Πώς ήταν η εμπειρία σου με τους πελάτες; Ήταν ετερόκλητοι, είχανε μοτίβα; 

Θα σου πω, επίσης, άλλο πολύ καλό πράγμα του γραφείου. Μου είπαν, επειδή είμαι καινούρια, θα με στέλνουν σε πελάτες που είναι χρόνια πελάτες. Έχουν 800 πελάτες, ας πούμε, που είναι το standard τους πελατολόγιο και τις καινούριες κοπέλες δεν τις πηγαίνουν σε άτομα που δεν ξέρουν. Επίσης, κάτι που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Οπότε, ξέρανε τους πελάτες, ξέρανε ότι θα περάσω ωραία και ότι δεν θα έχω κανένα πρόβλημα, όχι μόνο δεν θα ’χα πρόβλημα, αλλά θα πέρναγα και ωραία. Οπότε ξεκίνησα έτσι. Θυμάμαι και τον πρώτο μου πελάτη, όπου ήτανε ναυτικός, ένα νέο παιδί και ήταν πάρα πολύ ωραία. Ήταν σαν να είχα βγει ραντεβού, ας πούμε. Φυσικά, υπήρχε αυτή η μαγεία της περιπέτειας και της εμπειρίας, οπότε μπήκα εγώ με πάρα πολύ τέτοιο… Attitude, ότι: «Τώρα ζω μια ταινία». Έβλεπα τις άλλες κοπέλες, όμως, που ήταν η εργασία τους αυτή. Είχανε τελείως άλλα άγχη -πώς να στο πω- όταν ξέρεις ότι αυτή είναι η δουλειά σου, δεν έχεις αυτά τα ρομαντικά, τους ψευτορομαντισμούς και τα «εγώ παίζω σε ταινία» κι εγώ ήμουνα τελείως η αλαφροΐσκιωτη ας πούμε. Εκείνες ήταν η δουλειά τους, είχανε τα actual προβλήματα και ήταν επαγγελματίες. Εγώ ήμουνα γιούχου και το ήξερα αυτό, ότι θα έχει ημερομηνία λήξης και μου ήταν πολύ ωραία εμπειρία, γιατί εγώ είμαι πολύ αγχώδης στη δουλειά μου, σ’ αυτό που κάνω. Χαώνομαι πάρα πολύ, γιατί νιώθω ότι αυτό είναι και τίποτε άλλο δεν είναι. Πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, είμαι τελειομανής και όλα αυτά τα αρνητικά κι εκεί αυτή η εμπειρία μου, όσο κράτησε, μου δίδαξε ότι όταν κάνεις ένα zoom out από τα πράγματα και κάνεις κάτι άλλο και δεν επενδύεις τόσο πολύ σ’ αυτό, ρολάρει πιο ωραία, είσαι πιο αεράτος. Εγώ ήμουν πολύ αεράτη, δηλαδή, πήγα πολύ κ[00:15:00]αλά, επειδή είχα αυτό το ελαφρύ, καθόλου άγχος να το κάνω.

Εννοείς ότι δεν κρέμεται η ζωή μου απ’ αυτό; 

Ακριβώς. Δεν είχα- 

«Είναι κάτι περιστασιακό. Δεν είναι θεμελιώδες δικό μου του ποια είμαι», ας πούμε.

Όταν επενδύεις σε κάτι τόσο πολύ και είσαι attached εκεί πέρα, είναι πολύ δύσκολο να είσαι χαλαρός, νομίζεις ότι όλα διακυβεύονται απ’ αυτό, ενώ τίποτα ουσιαστικά στη ζωή δεν είναι έτσι. Αν είχα αυτό το attitude, το είχα σ’ αυτή τη δουλειά, σε όλα, θα ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένη, γενικά. Οπότε, αυτό το κράτησα και νομίζω πια δεν πεθαίνω απ’ το άγχος, τουλάχιστον μετριάστηκε στις άλλες μου εμπειρίες μετέπειτα, γιατί ανατρέχω εκεί. Όταν είμαι σε δυσκολία, ανατρέχω σ’ αυτήν την εμπειρία και μου μαθαίνει πολλά, ότι: «Έτσι λειτουργούν τα πράγματα, αν πας λίγο πιο πέρα και τα δεις, έτσι είναι». Πολύτιμο κι αυτό. Γενικά, έχω πολλά καλά πράγματα να πω, θα πω και τα άσχημα και τα αρνητικά. Στα καλά πράγματα, είναι ότι εγώ πήρα φροντίδα από εκεί, δηλαδή από τις κοπέλες που ήταν στο τηλεφωνικό κέντρο. Οτιδήποτε πρόβλημα κι αν είχα, υπήρχε κατανόηση, υπήρχε το ότι: «Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Να πάρεις τον χρόνο σου, να πάρεις αυτό», γιατί υπήρχαν και πρακτικά πράγματα, σωματικά ας πούμε. Όταν κάνεις σεξ σε τέτοιους ρυθμούς, λογικό είναι να έχεις και κάποιες ενοχλήσεις και τώρα αυτό και… Επίσης, η χρήση του προφυλακτικού ήτανε απαραίτητη, υποχρεωτική. Μου είπαν ότι: «Οι πελάτες θα σου ζητήσουν να σου δώσουν παραπάνω να κάνεις χωρίς. Αυτός είναι ο μόνος κανόνας που βάζουμε σαν γραφείο. Τίποτε άλλο δεν είναι υποχρεωτικό για σένα, ούτε να υπομένεις το BDSM, αν δεν σου αρέσει. Αν νιώσεις απειλή, οποιαδήποτε απειλή, κάτω είναι ο οδηγός, στην ουσία σε προστατεύει. Αυτό που εμείς θέλουμε είναι να υπάρχει αυτό, να υπάρχει προφυλακτικό, γιατί όλα χαλάνε μετά, απ’ όπου κι αν το σκεφτείς» και, επίσης, μου άρεσε αυτό, γιατί αν μου έλεγαν ότι: «Κοίτα, αν σου δώσουνε παραπάνω, κράτα τα», αυτό το, ξέρεις, το στυλ. Υπήρχε ένας επαγγελματισμός σε όλα. Επίσης, άλλο περιστατικό που μου είχε κάνει καλή εντύπωση, ήταν ότι πηγαίναμε σε ένα ραντεβού με τον οδηγό -τον οδηγό που είχα και όταν γνώρισα που μου έκανε τη συνέντευξη- άκουγα την τηλεφωνήτρια να μιλάει μ’ αυτόν, ανοιχτή ακρόαση. Μπροστά μου, λοιπόν, για τον πελάτη και υπήρχε μια αβεβαιότητα ας πούμε, ότι: «Θα πάμε νωρίτερα, τι θέλει ο πελάτης και πόσες ώρες έχει πει και είναι λίγο αβέβαια όλα», αλλά είχε εκνευριστεί πάρα πολύ η τηλεφωνήτρια και είπε: «Λοιπόν, αυτός ο τύπος μου φαίνεται ότι είναι τίγκα στα ναρκωτικά, ζητάει κάτι παράλογα πράγματα, να κρατήσει, ας πούμε, την Άννα και παραπάνω και να δώσει και παραπάνω, αλλά εγώ δεν τον εμπιστεύομαι και δεν θέλω να πάει το κορίτσι εκεί» κι εγώ τώρα το άκουσα αυτό… Επίσης, άλλο στερεότυπο που μου διαλύθηκε, είναι ότι υπάρχει εκμετάλλευση. Δεν υπήρχε καμία, ίσα ίσα υπήρχε και προστασία, ότι: «Δεν θα τη στείλουμε εκεί σ’ αυτόν, γιατί αυτός τώρα είναι αλλού. Δεν ξέρουμε και τί μπορεί να της κάνει» κι αυτός είπε: «Ναι, εννοείται, ήμουνα έτοιμος να στρίψω, πάμε για άλλο τώρα ραντεβού» και τους πελάτες τους βάζανε πολύ στη θέση τους στις απαιτήσεις.

Όντως καταρρίπτεται ένα στερεότυπο μ’ αυτό.

Ναι κι εμένα μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Γενικά, πήρα φροντίδα που σε δουλειές -το ξαναλέω- πολύ decent, δεν είχα πάρει ποτέ. Οι managers, ας πούμε, που υποτίθεται κάνουν το lead και ενθαρρύνουνε και εμψυχώνουνε το προσωπικό ποτέ, ποτέ. Είναι μόνο, «Πώς θα σε εκμεταλλευτούμε με κάθε τρόπο. Θα δουλέψεις παραπάνω, θα πάρουμε αυτό που θέλουμε». Ίσως, επειδή ρέει το χρήμα κι όταν ρέει το χρήμα… Δεν θέλω να πω ότι αυτοί είναι άγιοι και κάποιοι άλλοι δεν είναι, έτσι λίγο καπιταλιστικά, όπως υπάρχει στον κόσμο, όπου ρέει το χρήμα, όλα κυλάνε πολύ ωραία. Δεν υπάρχει πίεση, δεν υπάρχει άγχος. Εκεί τώρα ξέρανε ότι, «Δεν θα είναι αυτός; Θα είναι ένας άλλος, γιατί ζητάνε πολλοί». Τώρα γιατί ζητάνε, γιατί υπάρχει ζήτηση; Είναι ένα άλλο θέμα. Αυτό.  

Το πρώτο session πού έγινε; Κι επίσης, βρισκόσουν σε ξενοδοχείο; 

Σε ξενοδοχεία και σε σπίτια των ανθρώπων. Το πρώτο ήταν σε σπίτι, σε σπίτι αυτού του παιδιού και ήτανε πάρα πολύ ωραία. Επίσης, γενικά, όταν είναι μια κοπέλα καινούρια σ’ αυτό, έχει πάρα πολλούς πελάτες, γιατί θέλουνε τις καινούριες. Νιώθουν ότι είναι αυτό το όνειρο, δεν είναι της δουλειάς, νιώθουνε κι αυτοί λίγο το παραμύθι. Γενικά, παραμυθιαζόμασταν και το χαιρόμασταν. Εγώ το έδινα αυτό πολύ το παραμύθι και στην περσόνα που είπα πριν, ήταν πολύ ωραίο, γιατί εγώ έπαιζα τον ρόλο μου. Είχα κάνει ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου, να προσπαθώ να καταλάβω τι πελάτη έχω μπροστά μου και ποιο είναι το αδύναμό του σημείο, τι θέλει, τι του αρέσει, τι θα μπορούσε και το πετύχαινα πολλές φορές κι αυτό μου έδινε εμένα μία αίσθηση εξουσίας, ας πούμε, και μια αίσθηση παντοδυναμίας. Γι’ αυτό είπα πριν ναρκωτικά, αλλά με την καλή έννοια και θυμάμαι να διαβάζω τις κριτικές, γιατί υπάρχει ένα άθλιο φυσικά blog που γράφουνε κι οι πελάτες κριτικές, για να ξέρουνε. Σαν τα σο[00:20:00]υπερμάρκετ: «Πάρε αυτό το προϊόν, είναι καλό», μια γελοιότητα, όπου εγώ τα έπαιρνα αυτά και τα διαβάζαμε με τους φίλους μου και γελούσαμε εννοείται. Για τη γελοίοτητα του πράγματος και λέγανε ας πούμε: «Την Άννα την ερωτεύτηκα», κριτικές και όλοι είχαν ερωτευτεί, ρε συ και έλεγα: «Τι είναι αυτό το στοιχείο τώρα που δίνω εγώ και τους κάνει να είναι τόσο…». Ήταν μάλλον το φροντιστικό, ότι εγώ πήγαινα εκεί και φρόντιζα, γιατί ήθελα να φροντιστώ, οπότε το έδινα έτσι. Πολλά περιστατικά τέτοια, τώρα να βλέπω τους σεσημασμένους να είναι με μία διαρκή επιθετικότητα και ένα aggressiveness αχρείαστο, οπότε όταν εγώ τους ηρεμούσα και έλεγα: «Δεν χρειάζεται αυτό» ή όταν πρώτα-πρώτα μου έδιναν τα λεφτά, ότι: «Εδώ είναι τα λεφτά» και εγώ αυτό το έλεγα ότι: «Δεν χρειάζεται. Το ξέρω, θα τα βρούμε μετά». Δεν είχα αυτό της επαγγελματία που θέλει να το πάρει και καλά κάνει, εγώ ήμουνα: «Ας το παίξω τώρα έτσι, δεν με νοιάζει». Αυτό που σου είπα πριν, ότι δεν είχα και τόσο άγχος, οπότε αυτό τους συγκινούσε, μετά πήγαινε σε ένα άλλο επίπεδο η κατάσταση και μέχρι να φύγω, είχε γίνει έρωτας και παντρειά.

Οπότε, δεν είχες καθόλου αυτό το διεκπεραιωτικό του πράγματος. 

Όχι, καθόλου, έδινα ψυχή και υπήρχε η ατάκα ότι: «Η Άννα δίνει ψυχή και μουνί». Ήταν ωραία ατάκα, γιατί ήταν αλήθεια και εκεί υπήρχε μετά το κυνικό της υπόθεσης που μου έλεγε ο οδηγός. Είχαμε πολύ ωραία φιλία μ’ αυτόν τον τύπο. «Έτσι -μου λέει- είναι τώρα. Κάνε αυτή τη δουλειά για 2 χρόνια και η ψυχή έχει φύγει», όπως γίνεται με πολλά πράγματα και το γνώριζα ότι αυτό… Για να έχεις ψυχή σε κάτι, έχει ημερομηνία λήξης. Δεν υπάρχει αυτή η φρεσκάδα. Μετά μπαίνουνε τα νεύρα, μετά μπαίνει το ότι το γινάτι και μπλα, μπλα, μπλα.

Φεύγει, όμως, η ψυχή ή απλά ρουτινιάζει, όπως με κάθε δουλειά; 

Ρουτινιάζει, όπως με κάθε δουλειά, αλλά νομίζω αυτό που μου είπε εκείνος και τώρα θα πω και εγώ κάτι ρομαντικό. Ο έρωτας και το σεξ είναι κάτι που κάνουν οι άνθρωποι, ας πούμε, νιώθω εγώ και είναι τελείως προσωπικό και ιδιωτικό και φεύγει απ’ όλα αυτά τα άλλα πράγματα που κάνουμε: «Να πάρουμε λεφτά, να πληρώσουμε τα κοινόχρηστα». Όταν το κάνεις αυτό για πάρα πολλά χρόνια, μπερδεύεσαι και χάνεις ένα πράγμα που έχεις σαν άνθρωπος, π.χ. ακούς μουσική; Ακούς μουσική και δεν πληρώνεις κοινόχρηστα μ’ αυτό. Τρως ένα ωραίο φαγητό; Το απολαμβάνεις, είναι τύπου αυτό που είναι και το σεξ το είχα κάπως έτσι στο μυαλό μου κι εγώ, τώρα ρομαντικό… Εντάξει- 

Όχι, νομίζω έχει πολύ ενδιαφέρον-

Ναι, το ’βλεπα λίγο ότι δεν θέλω να νιώθω ότι κάνω έρωτα με έναν άντρα και περιμένω τα λεφτά στο κομοδίνο μετά, γιατί είναι και… Εγώ δίνω πολύ βάση στη δύναμη της συνήθειας. Βάλε με σε ένα περιβάλλον, πιστεύω ότι θα απορροφήσω και θα αφομοιώσω αυτό το περιβάλλον. Όλοι οι άνθρωποι έτσι είναι και αυτό έχει και τα καλά του και τα κακά του. Βάλε με τώρα να μείνω εγώ με κάποιους ανθρώπους που έχουν κάποια χαρακτηριστικά. Σε λίγο καιρό θα έχω γίνει αυτό. Σε αφομοιώνει αυτό, οπότε το είχα, το κρατούσα κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μου και έλεγα ότι… Φυσικά, είναι πολύ νωρίς, για να πω εγώ ότι θα διαστρεβλώσω μία έννοια τέτοια. Ούτε καν για μια γυναίκα που μπορεί να το κάνει πάρα πολλά χρόνια, αν έχει τη συνειδητότητα που χρειάζεται. Δεν πιστεύω ότι θα βλέπεις το σεξ μόνο έτσι, όχι, γιατί υπάρχουν γυναίκες που είναι παντρεμένες, κάνανε αυτή τη δουλειά -γιατί τις πήρα τις πληροφορίες μου, ρώταγα εγώ- ότι το κάνανε 5-6 χρόνια. Είχαν στόχο, όμως, να μαζέψουν χρήματα, να κάνουν μια επιχείρηση και να τελειώσουνε μ’ αυτά. Ούτε μετάνιωσαν για κάτι ούτε ένιωθαν ότι έχασαν τον ερωτισμό τους, τίποτα. Κάνανε οικογένεια, παιδιά κι ακόμα έχουν επαφή με κάποιους οδηγούς φιλική και κορίτσια που συνεχίζουν αυτήν τη δουλειά. Από την άλλη, εγώ ναι, έκανα πάρα πολλές ερωτήσεις για πολλά πράγματα και για κάποιον καιρό αυτό το άτομο νόμιζε ότι εγώ είμαι μπάτσος. Ήταν αστείο κι αυτό, γιατί έκανα ερωτήσεις, ας πούμε, και λίγο πιο trigger ερωτήσεις: τη σχέση τους με την αστυνομία, τη σχέση τους με το κράτος και έβαζα εγώ το rant μου τώρα εκεί και πώς και τί και. Ήταν όλοι: «Κάτσε τώρα, εσύ ρε αυτά γιατί τα ρωτάς τώρα; Θα μας τρελάνεις, τι θες;».  

Εσύ ήθελες να το πλαισιώσεις- 

Ήθελα να το πλαισιώσω, ήθελα να μάθω, λέω: «Αφού μπήκα εδώ τώρα, είναι μια φοβερή ευκαιρία να μάθω τι γίνεται στους δρόμους της πόλης», γιατί εγώ ήμουνα τώρα ένα κορίτσι που έβλεπε την Αθήνα απ’ το Λυκαβηττό και φανταζόμουνα: «Αυτό τώρα εδώ πέρα γίνονται εγκλήματα και δεν φαίνεται τίποτα. Είναι μια πόλη με τα φώτα της» και λέω: «Τώρα είμαι στους δρόμους. Θα μπορώ να μάθω τι γίνεται» και ναι, υπήρχε αυτό το αστείο, ας πούμε, ότι εγώ είμαι η δημοσιογράφος ή στη ΓΑΔΑ και έπρεπε να κάνω την έρευνα και είπα ότι, «Ναι, μπορεί να μην είμαι σ’ αυτό, αλλά έχω αυτό το attitude, ότι θέλω να μάθω τι γίνεται».

Ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή με πελάτη;

Βλέπεις ότι υπή[00:25:00]ρχαν πολλές όμορφες στιγμές. Λοιπόν… Είχα… Η όμορφη στιγμή μου με πελάτη είναι συνδυαστικά με μια περίεργη προηγούμενη, δηλαδή η μία συμπληρώνει την άλλη και την κάνει όμορφη… Συστημική σκέψη. Είχα ραντεβού με έναν πελάτη, όπου ήταν καθηγητής σε σχολείο, χημείας και ο άνθρωπος αυτός ήθελε απλά να τον πάρεις αγκαλιά και να του τραγουδήσεις. Έτσι το είδα κι εγώ στην αρχή, αλλά μετά μού φάνηκε λίγο creepy όλο αυτό. Άρχιζα λίγο να σκέφτομαι ότι: «Αυτό τώρα είναι ένα challenge για μένα». Γενικά, έπαιζα στα δάχτυλα όποιο ραντεβού κι αν είχα, είχα μετά πάρει το κολάι και ήμουν πολύ αεικίνητη. Σ’ αυτό, δεν ήξερα πώς να συμπεριφερθώ στην αρχή, γιατί μου δημιούργησε αμηχανία. Ήταν ένα field που δεν ήξερα πώς να το κάνω, να πάρω τώρα αγκαλιά. Γενικά, έπαιρνα εγώ αγκαλιές και φιλιά έδινα, αλλά αυτό μου έκανε λίγο ότι ο άνθρωπος έχει πολλά δράματα και μου ήταν κι εμένα λίγο βαρύ, μου ξύπνησε κι εμένα δικά μου, έγινε ένα περίεργο πράγμα. Το μάζεψα γρήγορα, όμως, και, φυσικά, μπήκα σ’ αυτό το ρόλο, λέω: «Θα το κάνω και αυτό». Οπότε τον αγκάλιασα και του τραγουδούσα τραγουδάκια, ό,τι μου ερχότανε. Αυτός ήταν ικανοποιημένος. Ήταν, όμως, ένα ραντεβού creepy και όταν έφυγα, λέω: «Λοιπόν, τώρα νιώθω πόρνη 100%. Θέλω να πάω στο επόμενο ραντεβού και να κάνω σεξ». Όλες λέγανε, ας πούμε, οι περισσότερες: «Δεν θέλω να κάνω πολύ σεξ τώρα, να έχω κάποιον που να πιάσει την πάρλα κι αυτά». Το λέγαμε, ήταν κι αυτό ωραίο. Εγώ ήθελα να πάω να κάνω σεξ, οπότε το επόμενό μου ραντεβού ήταν ένας κούκλος, νέο παιδί, όμορφος, τέλειος… Οπότε, έκανε κι αυτός λίγο την περιπέτειά του και έγινε ένα σεξ που θα το θυμάμαι, ακόμα και τώρα, ότι θα μπορούσε να γίνει και στη ζωή μου, να έχω πάει σε ένα μπαρ και να έχει γίνει φοβερό πράγμα, ήτανε πολύ ωραίο. Φυσικά, υπήρχαν και τα άσχημα ραντεβού, γιατί τώρα μόνο ωραία πράγματα σου λέω, ας πάμε στην πραγματικότητα, τη γείωση, όπου ήταν η θλιβερή πραγματικότητα των αντρών που είναι παντρεμένοι και είναι τελείως μαλάκες. Αυτή η επιμονή να το κάνουν χωρίς προφυλακτικό και να είναι και άνετοι κιόλας που έχουν μια γυναίκα και παιδιά, δεν το έκρυβαν. Πολύ σιχαμένοι άνθρωποι, νομίζω δεν ήταν στην κατηγορία των ανθρώπων. Είναι μη άνθρωποι αυτοί. Ήτανε πολύ άθλιο. Ανυπομονούσα να φύγω, ήξερα ότι αυτός τώρα είναι ένας άνθρωπος που… Μη-άνθρωπος, έτσι το έβλεπα εγώ. Ήταν πολύ σιχαμένοι και με έπιανε κι εμένα αυτός ο θυμός, οπότε αυτό να το διαχειριστώ ήτανε… Εκεί με δυσκόλευε λίγο κι εκεί έβγαζα το γινάτι μου κι εγώ και το, «Τι σκατά κάνω εδώ πέρα και τι είναι αυτές οι βλακείες και γιατί δεν έχω μια σωστή δουλειά;». Όλα αυτά περνούσανε απ’ το μυαλό μου. Έβαζα τους όρους, τι είναι σωστό, τι είναι λάθος, τα ηθικά παίζανε πολύ σε τέτοια ραντεβού- 

Σε ποιους ανθρώπους, δηλαδή, παρέχω υπηρεσίες; 

Ναι, τους θεωρούσα όλο αυτό λάθος, το θεωρούσα λάθος έτσι όπως το σκεφτόμουνα, ότι, «Αυτός ο άνθρωπος τώρα επιμένει να κάνει σεξ χωρίς προφυλακτικό», θυμόμουνα και τα περιστατικά με τις γυναίκες με το AIDS και τον Λοβέρδο που τις διαπόμπευσε και αυτός είναι ένας άθλιος οικογενειάρχης στα μάτια της κοινωνίας, αλλά αυτός επιμένει τώρα κι αν ήμουνα εγώ σε ανάγκη, αν ήμουν ναρκομανής, θα… Εννοείται ποιος θα έφταιγε; Εγώ; Η κοπέλα που βρίσκεται εκείνη τη στιγμή σε ανάγκη κι αυτός είναι ένας γελοίος, αχρείος; Οπότε, μου έβγαινε αυτό το μίσος, δεν ξέρω αν τώρα μιλάω πολύ σκληρά στο podcast-

Όχι, μου βγήκε να πω, «Yes, queen»-

Εντάξει, είναι όλων των ειδών οι άντρες, αυτοί είναι το χειρότερο είδος-

Για την πολιτική αναφορά.  

Για την πολιτική αναφορά. Όλα αυτά τα σκεφτόμουν πολύ. Γνώρισα αυτήν την πλευρά των αντρών που είναι η μισητή και, γενικά, εγώ τους σιχαίνομαι πολύ. Από την άλλη, όμως, γνώρισα και πάρα πολύ γλυκύτατους ανθρώπους, όπου ακόμα και τώρα με πιάνει έτσι μια γλύκα που το σκέφτομαι, όπου ήτανε άνθρωποι πολύ μόνοι και τους έβλεπα ότι τους εκμεταλλεύονται. Υπήρχε, ας πούμε, κι αυτό από την άλλη πλευρά.  

Πώς το εννοείς;

Υπήρχαν κοπέλες που εκμεταλλεύονταν αυτούς τους άντρες, οι οποίοι ήτανε λίγο… Δεν ήταν τόσο έξυπνοι. Ήτανε λίγο ευάλωτοι, ευαίσθητοι, δεν ξέρω πώς να το πω. Τους είχαν για υποχείρια, ας πούμε, υπήρχε μια περίπτωση παιδιού που μ’ είχε καλέσει απλά, για να μου πει τον πόνο του, ότι μία άλλη συνάδελφός μου του έχει πάρει τόσα λεφτά, τον έχει καταστρέψει. Του υποσχόταν τώρα γάμους, παντρειές. Αυτή τώρα ήτανε ξέρεις, λίγο… Ήθελα να του πω: «Βρε, πού έχεις μπλέξει κι εσύ; Κι αυτή επιβίωση κάνει και θα εκμεταλλευτεί όποιον μπορεί». Είναι έτσι η κατάσταση, γιατί όταν το κάνει ένας άντρας, ας πούμε, είναι δύναμη κι όταν το κάνει μια γυναίκα είναι πουτάνα, γιατί τη βρίζανε οδηγοί πολλοί αυτή τη γυναίκα. Εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τώρα και να του πω ότι: «Προσπάθησε λ[00:30:00]ίγο να κάνεις αυτό το πράγμα, όπως το κάνουμε. Πλήρωσε για την υπηρεσία που σου δίνει και σταμάτα να σκέφτεσαι αυτό». Ήθελα να του πω: «Μην ακούς αυτά τα λόγια, δεν μπορεί να σ’ ερωτευτεί». Προσπαθούσα εγώ τώρα να του δώσω μια βοήθεια. Μου έλεγε: «Όχι, μ’ έχει ερωτευτεί». Το είχε πιστέψει ο καημένος. Οπότε, εμένα αυτό με λυπούσε πολύ να το βλέπω, ότι υπήρχε και αυτή η πλευρά της δουλειάς. Γενικά, πάρα πολλές ιστορίες κι εγώ προσπαθούσα απ’ αυτές τις ιστορίες να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Πώς διαβάζεις βιβλία, βλέπεις ταινίες; Αλλά τα ζούσα, μάθαινα κι ήταν κι αυτό πολύ ωραίο. Ένα άλλο ραντεβού που ήτανε, επίσης, πολύ γλυκό, ήταν ένας ναυτικός κι αυτός, μόνος, νομίζω χωρισμένος, χωρίς παιδιά και μιλούσαμε λίγο για πράγματα -γενικά τους άρεσε να μιλάμε σε αρκετούς, οπότε μου άρεσε κι εμένα αυτό- ο καημένος αυτός τώρα υπήρχε αυτή η αμηχανία, ότι ήθελε να μου δώσει γρήγορα τα λεφτά ας πούμε, για να μην πω εγώ ότι: «Α, δεν μου τα δίνει τα λεφτά» και όλο αυτό μου προκαλούσε μια γλύκα, έτσι με κάποιους άντρες που είχαν αυτό το attitude το αμήχανο απέναντι στη γυναίκα, το φοβισμένο και οι άλλοι που ήτανε απλά: «Σε βλέπω σαν κρέας» και θέλουν να κάνουν τη δουλειά και δεν σε υπολογίζουνε καθόλου και θέλουν να σε εκμεταλλευτούν με όποιο τρόπο… Ναι, ήτανε πάρα πολλές ιστορίες. Διαφορετικοί άντρες. Δεν ήταν όλοι ένα πράγμα.

Η περσόνα σ’ αυτή τη δουλειά, λειτούργησε με έναν τρόπο θεραπευτικό, ψυχαγωγικό ή μπορεί να ήτανε και καταπιεστικό; Ένιωσες δηλαδή ότι έχεις αποσχιστεί απ’ την εαυτή σου;

Ήταν ένα μέρος απ’ την ψυχοσύνθεσή μου που απλά του έδωσα φως περισσότερο και ήτανε μόνο ψυχοθεραπευτικό, γιατί κατάλαβα ότι μ’ αυτήν την περσόνα που έχτισα, ένιωθα πολύ καλά και προστατεύτηκα, επίσης, γιατί αφού εγώ έκανα αυτό στην πιάτσα, έδωσα αυτό, μου απευθύνονταν μετέπειτα… Όχι όλοι, βέβαια, άνθρωποι που θέλανε αυτό, δηλαδή το girlfriend experience, γιατί θέλανε να μιλήσουνε. Πήγαινα σε ραντεβού και μιάμιση ώρα μιλούσαμε, ας πούμε, όταν εγώ είχα… Έχω κόλλημα με δίσκους, μουσική και τα λοιπά, έβρισκα ανθρώπους που είχαν το ίδιο πάθος, ας πούμε, και μπορεί να μιλούσαμε όλη αυτή την ώρα την οποία πλήρωναν για τη μουσική ή μου έκαναν δώρα, μουσική και βιβλία, οπότε εγώ μπήκα σ’ αυτό και το ότι είχα αυτήν την περσόνα την πολύ φροντισμένη και πάντα ήμουνα με τα καλύτερα ρούχα -ποτέ προκλητικά- έβγαζε στον άλλον… Επίσης, έμαθα κάτι ωραίο, ότι ανάλογα μ’ αυτό που δείχνεις, το περιτύλιγμα, ας πούμε, έχεις και την αντίστοιχη συμπεριφορά. Πόσο ενδιαφέρον αυτό. Πώς ένα ρούχο, πώς με μία κίνηση, μία χειρονομία, μία λέξη, πώς θα χειρίζεσαι τον λόγο, μπορεί να εδραιώσει ένα περιβάλλον, ένα πλαίσιο και ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Οπότε, εγώ εκεί ελισσόμουν, ήξερα πώς να το κάνω. Αν είχα το attitude τώρα που είχε η Μαρία, μία συνάδελφος, η οποία ήταν με το ψιλοτάκουνο, το κοντό, το σιλικονάτο και όλο, εκείνη ήθελε ακριβώς αυτό, να πάρει τους πελάτες -γιατί αυτοί δίνανε πολύ γερά μπουρμπουάρ γιατί είχαν τα φετίχ τους- κι εκείνη το πούλαγε έτσι. Εγώ ήθελα να είμαι προστατευμένη, ήθελα να έχω ανθρώπους, ας πούμε, που θα με… Λέγανε, ας πούμε, παράδειγμα, στις κριτικές, τα οποία τα διάβαζα: «Στην Άννα, πρέπει να προσέξεις πώς θα μιλήσεις» και γέλαγα και μου λέγανε οι φίλοι μου: «Τι μαλακίες, ρε είναι αυτές; Σε σένα;». Tο shade: «Βρε σε ξέρουνε; Ποια είσαι; Η πρόεδρος;». Ναι ,ναι, ήταν πάρα πολύ αστείο, γιατί οι φίλοι μου με προσγείωναν, όταν εγώ πήγαινε και τους έλεγα: «Κοιτάξτε ρε τι λένε. Εγώ έχω αυτό» και μου λέγανε: «Βρε κάτσε λίγο τώρα εσύ». Ήταν πολύ αστείο αυτό, αλλά ήταν πολύ ενδιαφέρον, το πώς θα μιλήσεις, πώς θα ντυθείς, πώς θα φερθείς, εδραίωνε την κατάσταση.  

Σε ποια άτομα έκανες coming out ως σεξεργαζόμενο άτομο;  

Έκανα στους φίλους μου που είναι πολύ κοντινοί μου φίλοι και σαν οικογένεια και σε κάποιους που δεν είναι κολλητοί μου, αλλά τους εμπιστευόμουν πολύ και ήξερα ότι θα έχει ενδιαφέρον να πω κάτι τέτοιο. Επίσης, και σε άντρες με τους οποίους είχα σχετιστεί το είχα ανοίξει. Εκεί το έκανα και με λίγο σκοπό, για να καταλάβω από πριν κάποια πράγματα, έτσι ώστε να ξέρω πώς θα προχωρήσει η κατάσταση.  

Λίγο εμπρηστικά.

Τι, τι, τι;

Λίγο εμπρηστικά.  

Ναι, ναι. Όχι σε όλους βέβαια, γιατί έκανα ψυχοθεραπεία παράλληλα -κάνω πολλά χρόνια- οπότε… Ναι, αυτό δεν το είπα, γιατί είναι πολύ σημαντικό. Όλη αυτήν την κατάσταση που είχα και τη συνειδητότητα και νομίζω ότι προστατεύτηκα αρκετά, ήταν επειδή ήμουν σε πλαίσιο ψυχοθεραπευτικό και δεν έκρυψα τίποτα και ήτανε όλο αυτό… Το είχαμε φωτίσει πώς έρχεται και παντρεύεται μ[00:35:00]ε πράγματα του παρελθόντος και με βοήθησε πάρα πολύ αυτό. Οπότε, στην ψυχοθεραπεία βγαίνανε και πράγματα άλλα, προσωπικά και οι σχέσεις μου με τους άντρες, γιατί θέλω να τους ελέγχω μ’ αυτόν τον τρόπο και λέγοντας… Aποκαλύπτοντας αυτό, πώς είναι ένας τρόπος ελέγχου και εξουσίας, γιατί κάποιοι σοκάρονταν ή ένιωθαν απειλή κι εγώ ήθελα να το προκαλέσω αυτό. Οπότε, ήταν κι αυτό λίγο ενδιαφέρον, το μετέπειτα.

Δεν ξέρω αν είναι παρεμβατικό αυτό, αλλά είναι όντως ένας τρόπος ελέγχου ή ακονίζεις ένα δικό σου αντανακλαστικό, να δεις αν οι άντρες που έχεις απέναντί σου θα κάνουν slut shaming;

Και αυτό πάρα πολύ έντονα σε συγκεκριμένους άντρες που ήξερα ότι είναι παραδοσιακοί, γιατί εγώ έχω κι ένα- 

Και αν είναι πορνοφοβικοί, επίσης.

Ακριβώς, γιατί εγώ είχα, για κάποιο λόγο, το type μου ήταν άντρες που είναι πάρα πολύ παραδοσιακοί που είναι πάρα πολύ κτητικοί, possessive και τα λοιπά και εξαρτητικοί σε μένα. Ήθελα να είναι αυτό. Είναι αυτό το target μου. Οπότε, έλεγα: «Ωραία, πώς θα το κάνω αυτό τώρα, να μάθουμε λίγο απ’ αυτό το πράγμα, να ταράξω λίγο τα νερά, να τα ταρακουνήσω λίγο» και είχε πολύ-πολύ ενδιαφέρον πώς τώρα ένας πολύ παραδοσιακός τύπος που μπορεί να είχαμε σχέση 2 χρόνια, άκουγε αυτήν την πληροφορία, πώς την επεξεργαζόταν, τι έλεγε, γιατί με ήξερε, με ξέρουν. Οπότε, αυτή η αντίθεση τους μπέρδευε, ότι μία γυναίκα μπορεί να είναι κι αυτό, γιατί στη σχέση μας μπορεί να ήμουν φροντιστική, loyal, εκεί κι αυτή η πληροφορία τους έκανε ότι, «Ναι, έβλεπα ότι είχες πολλές αντιθέσεις και ήσουνα απρόβλεπτη».  

Οπότε, μ’ αυτή τη σύγχυση κάπως τους ήλεγχες;  

Ναι, ναι, προκαλώντας αυτήν τη σύγχυση, γι’ αυτή τη γοητεία ας πούμε, ήτανε άλλη περσόνα. Αυτή η περσόνα ήτανε εγκλωβιστική στο real life.  

Δηλαδή;

Όταν προσπαθώ να εντυπωσιάζω κάποιον και να τους γοητεύω και να τους σαγηνεύω, είναι ένα παιχνίδι που είναι πολύ κουραστικό, γιατί τώρα είμαι στα 30, έχω μπει σ’ αυτό. Στα 20, ήτανε ωραίο και στα 25 και στα 28, τώρα έχει αρχίσει λίγο και λες: «Ποια είμαι εγώ;» που, φυσικά, αλλάζει αυτό, δεν είναι κάτι στάνταρ, αλλά θέλω να είμαι αυτό; Γιατί όταν προσπαθείς να σαγηνεύεις συνέχεια τον κόσμο, είσαι και υποχείριό τους στην τελική, κάτι που δεν μπορούσα να το δω τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό που νομίζεις ότι, «Εγώ έχω τον έλεγχο», τελικά είναι αντίστροφο, γιατί γίνεσαι ο κλόουν των άλλων με το να προσπαθείς να τους σαγηνεύεις. Αυτοί σαγηνεύονται στην τελική, εσύ απλά τους σαγηνεύεις, τους διασκεδάζεις και, επίσης, αυτή η δουλειά μου το έμαθε αυτό, γιατί ήμουνα αναλώσιμη. Εγώ ήμουν βασίλισσα, όσο κράτησε, γιατί μου λέγανε ας πούμε ότι: «Α, τους έχεις κάνει αυτό» που όντως είχα δώσει όλο μου το είναι, γιατί είχα βρει το πλαίσιο να το κάνω, να σαγηνεύω, να είμαι όλο αυτό. Είδα, όμως, μετά ότι, όταν τελείωσε, τελείωσε. Η μηχανή γυρίζει και χωρίς εμένα και θα εξακολουθεί, δηλαδή στην εγωκεντρικότητά μου και στον ναρκισσισμό μου, αυτό ήτανε ό,τι πρέπει, γιατί όταν εγώ συνέχιζα να κάνω τις άλλες μου δουλειές και έφυγα απ’ αυτό, ούτε μακιγιάζ, ούτε τακούνια, ήμουν με το αθλητικό και ο λέτσος που ήμουν. Πήρα ένα ταξί μία φορά και ο οδηγός του ταξί ήταν ένας απ’ τους οδηγούς. Τώρα μετά από μήνες και, φυσικά, είπαμε τα ονόματά μας, τα ψευδώνυμα που μόνο εμείς ξέραμε. Ήταν καταπληκτική αυτή η συνάντηση και μου λέει: «Πού πας με τα βιβλία και με την τσάντα; Πού είναι τα τακούνια, πού είναι όλα αυτά;» και ήταν πολύ αστείο και του λέω: «Πώς είναι τα πράγματα χωρίς εμένα;». Μου λέει: «Μας λείπεις πολύ», γιατί κάναμε και ωραία παρέα: «Αλλά -μου λέει- η μηχανή γυρίζει. Δεν έγινε τίποτα. Όπως -μου λέει- τα ξέρεις και πάμε και πάμε και πάμε» και λέω: «Κοίτα, είναι πολύ ωραίο τώρα αυτό».  

Ενδιαφέρον όντως. Πιστεύω ότι αυτό, ίσως, θα το αντιμετώπιζες και αργότερα αν έμενες πάρα πολύ καιρό και έβλεπες τα φρέσκα άτομα-  

Ακριβώς. Δεν ήθελα να το δω αυτό.  

Ναι.

Ήθελα να φύγω-

Που δεν έχει σημασία καν ποια είναι, αρκεί που είναι φρέσκα. 

Αρκεί που είναι φρέσκα και παίρνουνε το spotlight, γιατί υπήρχε και πολύς ανταγωνισμός ανάμεσα στα κορίτσια. Επίσης, κάτι τέτοιο, εγώ μπήκα εκεί με κάποιες ιδέες, έλεγα, για να τριγκάρω και λίγο τους οδηγούς: «Θέλω να απευθυνθώ σε όλες τις κοπέλες να κάνουμε ένα -πώς να το πω- σύλλογο; Να κάνουμε μια ομάδα με τα δικά μας πράγματα, γιατί να υπάρχει ένα blog που διαβάζουμε τις κριτικές για μας, να κάνουμε κι εμείς ένα blog, να κριτικάρουμε τους πελάτες, να λέμε πρόσεχε αυτόν, γιατί είναι έτσι κι είναι αλλιώς» και με κοιτούσανε: «Τι; Τι ιδέες είναι αυτές; Βγάλ’ τες τώρα απ’ το μυαλό σου» και τους έλεγα: «Μα γιατί; Να απευθυνθώ, θέλω να τις γνωρίσω όλες μία προς μία. Να κάνουμε ένα σύνδεσμο, να είμα[00:40:00]στε εμείς, να σχολιάζουμε εμείς. Ωραία, να μην είναι δημόσιο -άστο τέλος πάντων πάει αλλού- να είναι private. Να μιλάμε για τα δικά μας τα θέματα» και μου είπε: «Αυτό δεν το έχει προτείνει κάποια μέχρι στιγμής, αλλά σύνελθε, γιατί είσαι άμαθη και ηλίθια και θα σε φάνε» κι εγώ τώρα αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω, γιατί μου το λέει έτσι. Μου λέει: «Είναι δουλειά, είναι ανταγωνισμός. Εσύ τι πας τώρα και κάνεις τέτοια ρομαντικά;» και εκεί ήτανε λίγο ένα χαστούκι, ότι είναι field. Εκείνες δεν το βλέπουν έτσι φεμινιστικά, όπως το έβλεπα εγώ. Το βλέπανε ότι: «Έρχεται αυτή τώρα και θα μου φάει εμένα τον πελάτη και έπρεπε να προσέχω». Για τον τύπο που μου είχε πει ότι: «Αυτή η κοπέλα μού έταξε έρωτες και γάμους κι όλα αυτά», εκείνη έμαθε ότι το είπε σ’ εμένα, δηλαδή υπήρχανε κάτι τέτοια που εγώ ούτε που τα είχα προβλέψει ούτε καν που τα σκεφτόμουν και είχε ανησυχήσει ότι: «Εγώ τώρα θα τον πάρω από εκείνη και θα του υποσχεθώ εγώ τον έρωτα και τους γάμους» και αυτός ως πελάτης το χειρίστηκε αυτό, για να την κάνει να ζηλέψει και υπήρχε ένα τέτοιο τώρα κλίμα, όπου εκείνη ανησύχησε πάρα πολύ. Φυσικά, δεν με απείλησε εμένα άμεσα, αλλά από τους οδηγούς μου λέγανε: «Σε παρακαλώ, πρόσεχε και καλύτερα να μην πάρεις ξανά. Αν υπάρχει αυτός ο πελάτης, καλύτερα να απομακρυνθείς εσύ» που εγώ δεν είχα ούτε καν στόχο αυτό. Οπότε, κατάλαβα ότι αυτά που λέω εγώ είναι παραμύθια. Δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι field. Εκείνες κάνουνε δουλειά, δεν κάνουν το δικό μου το πέρασμα και την πεταλουδίτσα. 

Αυτό σκέφτηκα, ότι είναι λίγο άνισο.

Ήταν άνισο, ναι.

Γιατί γι’ αυτές είναι καθαρά βιοποριστικό.  

Ακριβώς και έχουνε άλλα πράγματα, δεν ήτανε εγώ που το έκανα, φυσικά, και για χρήματα, γιατί ήμουνα σε ανάγκη, αλλά ήτανε άλλοι όροι και όταν είχαμε πάει, επίσης, σ’ ένα πολύ ωραίο ραντεβού, σε έναν πελάτη 3 κοπέλες, εγώ και άλλες 2, ναι και ήτανε πολύ-πολύ ωραίο. Ήτανε τώρα στιγμή από βιβλίο του Κέρουακ που ήτανε όλοι εκεί και υπήρχε αυτό το vibe το σεξουαλικό. Επίσης, πολύ ωραίο να βλέπεις να κάνουν σεξ μπροστά σου, καταπληκτικό. Όταν μέναμε μόνες με τις κοπέλες, όταν μείναμε μόνες πριν και μετά, εγώ ήμουν εκστασιασμένη απ’ αυτήν την εμπειρία που ήμουν εκεί, που υπήρχε όλο αυτό και το ’βλεπα να εκτυλίσσεται, γιατί εγώ ήξερα μόνο πώς είμαι εγώ στη δουλειά, με παρατηρούσα. Δεν είχα δει, όμως, επαγγελματίες πώς είναι με τον πελάτη και τι κάνουνε και ποιο είναι το ύφος και η περσόνα η δική τους. Η μία ήταν πραγματικά ένας έρωτας, μέχρι κι εγώ είχα γοητευτεί από εκείνη. Υπέροχη, κούκλα, αλλά ο τρόπος που άλλαξε το ύφος και την περσόνα της, όταν μείναμε οι 3 μας, ήτανε αποκαλυπτικός. Έφυγε τελείως από της γοητείας το πέπλο και ήτανε τώρα δουλειά και έλεγε: «Λοιπόν, τι κριτική μπορεί να γράψει αυτός;» και είχε βγάλει τώρα τα τεφτέρια της και έγραφε και όλα αυτά και εγώ είχα σαστίσει, γιατί ήθελα να συζητήσουμε: «Και τι ωραίο αυτό και τι ωραίο εκείνο και τι ωραία που τα έκανες εσύ αυτά». Δεν υπήρχε αυτό, ήταν δουλειά, πώς τελειώνεις τη δουλειά εσύ και πας σπίτι και λες: «Λοιπόν, για να δούμε τώρα τι κάναμε» και ήτανε, επίσης, πολύ ωραίο αυτό. Εκείνη δεν μπορούσε να συνεννοηθεί μαζί μου προφανώς, γιατί εγώ ήμουνα γιούχου, ο κλόουν και μιλούσαν οι δυο τους μετά από ένα σημείο και πέρα. Φυσικά, με συμπαθούσαν, αλλά βλέπανε ότι εγώ είμαι σε άλλο κόσμο, εκπέμπω αλλού και λέγανε: «Λοιπόν, αυτός είχε δώσει εκεί την κριτική, άρα τώρα εμείς να περιμένουμε μια τέτοια κριτική και αγχώνομαι, γιατί αν μας θάψει αυτός, μετά θα έχουμε μείον τόσους πελάτες». Έλεγα: «Ρε γαμώ το κέρατό μου, γιατί έτσι;». Αυτό δεν ήταν ωραίο, γιατί ήταν αυτό το σούπερ μάρκετ που σου είπα, δηλαδή τώρα αυτή, αν έπαιρνε μια άσχημη κριτική… Και γιατί να κάνουνε κριτική στην τελική; Και σκεφτόμουν ότι: «Οk, μπορεί να υπάρχει αυτή η δουλειά, δεν θα κάνεις και κριτική από πάνω και θα χαλάς τώρα τη δουλειά της αλληνής». Οπότε, αυτά ήταν τα αρνητικά.  

Αν επιστρέψουμε στο δικό σου coming out, δέχθηκες κάποιο περίεργο σχόλιο;  

Όχι από κανέναν, ίσα-ίσα υπήρχε ένας… Φυσικά, ήταν και τα άτομα στα οποία απευθύνθηκα. Αυτό νομίζω το γνωρίζω τώρα μετά από τόσα χρόνια. Θυμάμαι μόνο ένα σχόλιο από έναν άντρα με τον οποίο φλέρταρα και υπήρχε αυτή η γοητεία, όπου προσπαθούσε να με προσεγγίσει με έναν τρόπο. Του είχα μιλήσει γι’ αυτό και, όταν εγώ άρχισα λίγο να εξαφανίζομαι λόγω πραγμάτων, ναι... Είχα αρχίσει να εξαφανίζομαι λόγω κάποιων πραγμάτων, ήθελε να με τσιγκλήσει λίγο σ’ αυτό και θυμάμαι να μου λέει: «Τι έγινε, ας πούμε; Δεν θα ανεβάσεις κάποια φωτογραφία, για να πουλήσεις τις φωτογραφίες σου;». Ένα τέτοιο σχόλιο που ήτανε λίγο άουτς και δεν χρειάστηκε να πω τίποτε άλλο. Εκείνος μετά από 5-10 λεπτά μου είπε: «Συγνώμη τώρα γι’ αυτό που έκανα. Ήταν απλά επειδή ένιωσα ότι λίγο ψιλοχάνεσαι» και το μάζεψε πολύ γρήγορα, αλλά εκεί σκέφτηκα ότι: «Κάτσε λίγο να σκέφτομαι πιο προσεκτικά», όχι ότι μετάνιωσα που του το είπα, αλλά ότι αυτό μπορεί εύκολα[00:45:00], επειδή εγώ είμαι τυχερή ή το έχω σκεφτεί καλά, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν θα το χειριστεί κάποιος εναντίον μου με οποιοδήποτε τρόπο και ήταν κάτι που μου το είχε επιστήσει πολλές φορές η ψυχολόγος μου: «Πρόσεξε με την ιδιωτικότητα. Πρέπει να το προστατέψεις αυτό το πράγμα. Είναι πολύ καλό που έχεις ανοιχτεί, όπου μπορώ και με παίρνει, να μιλάω γι’ αυτό το πράγμα», για να σπάνε λίγο κάποια στερεότυπα που έχουμε, γιατί όλοι φαίνονται πολύ καθωσπρέπει και δεν είναι έτσι, όμως, από μέσα και κάποιοι, όσοι μπορούν και έχουν το privilege να το λένε, εγώ τους θαυμάζω πάρα πολύ. Οπότε, με το δικό μου τρόπο, έστω πολύ μικρά πράγματα, προσπαθώ να το ανοίγω αυτό, αλλά εκεί μου είπε: «Πρόσεχέ το, είναι πολύ καλό από τη μία, αλλά από την άλλη βάλε λίγο ένα… Δεν είναι όλα ok». 

Στους γονείς σου θα το έλεγες ποτέ; 

Ποτέ! Ποτέ, ποτέ. Επίσης, κάτι που είναι πολύ στερεοτυπικό και αυτό λίγο το έχω βιώσει... Είναι κάτι που τώρα είναι δική μου ανασφάλεια αυτό, το οποίο ακόμα προσπαθώ να το δουλέψω, δεν έχει λήξει μέσα μου. Είναι ότι πολλοί πιστεύουν ότι επειδή εγώ έκανα αυτήν την δουλειά, όσο την έκανα, ή άλλα πράγματα τα οποία κάνω και φλερτάρουν με το σκοτεινό κομμάτι της ζωής που είναι λίγο το παράνομο, αυτό το κοινωνικά, η νόρμα τι λέει, πολλοί θεωρούν… Πάνε -πιστεύω εγώ, είναι δικό μου κόμπλεξ, κανείς δεν μου το έχει πει ανοιχτά. Έχει να κάνει με βιώματα και μπορεί να προσπαθούν να καταλάβουν ποια είναι η σχέση μου με τους γονείς μου και όλα αυτά τα ψυχοθεραπευτικά, αλλά η φτηνή ψυχολογία που κάνουν οι άνθρωποι: «Ότι έχεις daddy issues, γιατί το έκανες αυτό;». Ακόμη που αυτό το κάνανε πολλοί άντρες, όταν δεν έκανα εγώ σεξεργασία ή απλά έκανα τη ζωή μου και ήμουνα κάθε μέρα με άλλον άντρα. Πολλοί προσπαθούσαν να το ψυχολογήσουν αυτό, φυσικά, λέγοντας πως: «Κάποιο θέμα υπάρχει, ένα θέμα υπάρχει εκεί», ψυχιατρικοποίηση όλων. Οπότε, αυτό το έχω λίγο σαν κόμπλεξ, ακόμα και τώρα που στο λέω. Είμαι ευαίσθητη σ’ αυτό, αν κάποιος υπονοήσει ότι: «Α, εσύ έκανες όλα αυτά επειδή έχεις ένα θέμα. Δεν έχεις καλή σχέση με τους γονείς σου. Δεν είναι…», με θυμώνει πολύ, μ’ εξοργίζει, γιατί ακουμπάει πάνω σε μια δική μου ανασφάλεια. Αυτό. 

Ή ότι κάποιο τραύμα σε έφερε εκεί. 

Ή από κάποιο τραύμα, ναι, που αν κάτσω και το σκεφτώ, ποιος δεν έχει τραύμα πρώτα απ’ όλα; Και γιατί αυτό να είναι άσχημο; Και να είναι λόγος να το κάνουμε, να το ψυχοθεραπεύσουμε και τα λοιπά. Κάτι που στην ψυχοθεραπεία έβγαινε πολύ ωραία, γιατί εκείνη με πήγε σε έναν άλλο δρόμο. Όταν εγώ συνέχεια ανακαλούσα αυτήν τη δουλειά που έκανα, το είχα λίγο σαν παράσημο ότι: «Εγώ έχω κάνει αυτό», με προσγείωσε ότι: «Ελάτε τώρα» και στον πληθυντικό: «Ένα φεγγάρι το κάνατε, δεν έγινε και κάτι» και ήμουν ξέρεις: «Μα τι λέει;». Ίσως, ξέρεις, η αντιδραστική μου πλευρά θα ήθελε να πει: «Α, έχεις κάνει αυτό και…» και εκείνη με πήγε αλλού, ότι: «Εντάξει, δεν έγινε και κάτι. Είναι κι αυτό μία δουλειά, όπως είναι όλες». Η ψυχολόγος μου και ήτανε φοβερό κι αυτό, αυτή η προσέγγιση ότι: «Δεν έκανες και κάποιο κατόρθωμα, άλλες γυναίκες το κάνουν δέκα χρόνια και έχουν άλλα περάσει. Σε παρακαλώ», λέει.  

Οκ, εγώ έχω ολοκληρώσει με τις ερωτήσεις μου.  

Αχ, ωραία. Ναι, εγώ έχω αρχίσει και έχω πιάσει την πάρλα.

Όχι, ήταν πάρα πολύ informative όλα.  

Ωραία.  

Λοιπόν, Άννα, σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Κι εγώ πάρα πολύ.  

Να ’σαι καλά.

Κι εσύ, σ’ ευχαριστώ πολύ.