[00:00:00]Ωραία. Θα μου πεις το όνομά σου;

Ονομάζομαι Ηλέκτρα Νικολακοπούλου.

Ωραία. Εγώ είμαι η Κατσαρή Μαρία-Ελένη. Είμαι ερευνήτρια του Istorima. Σήμερα, ο μήνας έχεις 14 Απριλίου, 2021. Και ξεκινάμε. Πες μου μερικά πράγματα για σένα.

Ωραία. Έχω τελειώσει μοντάζ, εικονοληψία και τώρα σπουδάζω 3D animation. Μένω, Πευκάκια, Νέα Ιωνία. Μ'αρέσει αυτή η ζωή εδώ πέρα, στην Αθήνα! Τι άλλο;

Οικογενειακή κατάσταση;

Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, ξαναπαντρεμένοι. Από τον πατέρα μου, έχω μία αδερφή. Μία αδερφούλα. Έχουμε 20 χρόνια διαφορά! Αυτό.

Εσύ, είσαι ελεύθερη; Είσαι παντρεμένη; Παιδιά;

Όχι, δεν έχω ούτε παιδιά! Είμαι ελεύθερη. Δεν έχω κάποια σχέση, με κάποια κοπέλα, αυτό τον καιρό. Ευελπιστώ, στο άμεσο μέλλον, να αποκτήσω!

Και μια ημερομηνία γέννησης;

10/08, του ‘88.

Και πατρώνυμο; Το όνομα του πατέρα σου.

Ναι, ναι. Σωτήρης Νικολακόπουλος.

Ωραία. Καταγωγή έχεις από;

Οι παππούδες μου γεννήθηκαν Αθήνα. Οπότε, κατά κάποιο τρόπο, είμαι βέρα Αθηναία. Τι να σου πω; Η γιαγιά μου κι ο παππούς, από την μεριά της μητέρας, είναι από Μικρά Ασία. Από τη μεριά του πατέρα, η γιαγιά η μία είναι από Κύμη Ευβοίας. Και ο παππούς, από Πελοπόννησο. Αυτό!

Και το επάγγελμά σου;

Αυτή τη στιγμή, είμαι βοηθός κουζίνας. Ασχολούμαι με τέχνες, ξέρω 'γω: 3D animation, ζωγραφίζω, κάνω κατασκευές, κάνω αναπαλαίωση επίπλων. Γενικώς, ό,τι έχει με τη δημιουργία, μ' αρέσει! Αυτό.

Ωραία. Είμαστε λοιπόν, σήμερα εδώ, για να μου μιλήσεις για τη σχέση σου με την ομοφυλοφιλία. Μπορείς να ξεκινήσεις κι από την παιδική σου ηλικία-

Οκέυ-

Αν νομίζεις ότι έχεις σημαντικά βιώματα, να μοιραστείς. Έχεις όσο χρόνο θέλεις. Εγώ δε θα σε διακόψω. Κι ό,τι ερωτήσεις θέλω, θα στις κάνω στο τέλος.

Ωραία, ωραία. Ντάξει. Κι ενδιάμεσα, ρε παιδί μου, ό,τι σου κινήσει, ξέρω 'γω το αυτό, μπορείς να με ρωτήσεις ελεύθερα. Λοιπόν, σαν παιδί, εκεί 6-7, που λένε όλοι ότι: «Εγώ ήμουνα με την Αννούλα και φλέρταρα» και το ένα το άλλο, δεν το είχα αυτό. Δε μου έβγαινε ποτέ να φλερτάρω με κάποιο αγόρι! Πάντα, μου κινούσε το ενδιαφέρον κοπέλα. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει, μέχρι που στα 17, περίπου, μου κίνησε το ενδιαφέρον μια κοπέλα, έντονα. Πήγαινα πρώτη λυκείου κι έγινε αυτό. Και έλεγα, σε μία φίλη μου, τότε που ήμασταν φίλες… Της λέω: «Τι ωραίο σώμα! Και τι -μπορώ να πω κώλος;- γλουτούς που έχει!». Ωραία. Με τη Ρούλα, τη φίλη μου, τότε. Οπότε, στην πρώτη λυκείου, μου άρεσε η Ειρηνούλα. Μου είχαν κινήσει πολύ το ενδιαφέρον οι γλουτοί της! Και δεν καταλάβαινα, ρε παιδί μου, ακριβώς, ότι μου αρέσει αυτό. Οπότε και η φίλη μου, δεν ήταν τόσο open mind, να μου πει ότι: «Οκέυ. Κάνε κάτι, δοκίμασέ το». Έλεγε: «Όχι!». Ήτανε λίγο οπισθοδρομική. Και το λέω αυτό, γιατί στο μέλλον φάνηκε αυτό, όταν ανοίχτηκα. «Έλα, μωρέ! Εντάξει, επειδή είναι ωραία κοπέλα. Απλά, σ' αρέσει, που είναι ωραία». Οπότε το άφησα πολύ πίσω, στο μυαλό μου. Ότι: «Οκέυ. Ναι, ίσως επειδή μου κινεί το ενδιαφέρον, σαν ομορφιά». Γιατί, πιο πριν, στα 14 ας πούμε, ήμουνα ερωτευμένη με ένα αγόρι. Το Νικολάκη. Παίζαμε μαζί «Pokemon». Ανταλλάζαμε κασέτες «Pokemon» και τα λοιπά. Οπότε, για αυτό δεν πήγα με τα μούτρα, ότι: «Ξέρεις κάτι; Μ' αρέσουν οι κοπέλες!». Δε βοηθούσε κι ο καιρος, τότε. Δηλαδή, το 2000, δεν είχαμε και το internet, να ψαχτώ, έτσι, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Να υπάρχει ενημέρωση. Δεν υπήρχε σεξουαλική παιδεία, ας πούμε, στα σχολεία. Ούτε τώρα νομίζω υπάρχει. Αλλά, ναι. Υπήρχε, πολύ ταμπού. Δεν ήταν τόσο open.Οπότε, στα 18, κάνω σχέση με αγόρι-17 στα 18, συγγνώμη, 17 στα 18- κάνω σχέση μ' ένα αγόρι. Κράτησε περίπου 6 μήνες αυτή η σχέση. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα, μαζί του. Ολοκλήρωσα, εννοείται και μ' αυτό το αγόρι. Μέχρι που στα 18, δευτέρα λυκείου -έχω χάσει χρονιά, γι' αυτό, 18- πήγα Χαλκίδα. Μετακομίσαμε, ξερω 'γω, ρε παιδί μου. Κάναμε αποκέντρωση, με τους γονείς μου. Ήτανε ένα σχολείο… Πήγα… Συγνώμη. Στα 18 μου, πήγα δευτέρα λυκείου, πήγα σε Επαγγελματικό Λύκειο. Σε αυτό το σχολείο, είχε πολύ λίγα άτομα. Τα οποία ήταν λίγα, αλλά ήτανε τα περισσότερα κορίτσια! Είχε περισσότερες κοπέλες. Λόγω ειδικότητας. Ήμουνα υγείας-πρόνοιας, φυσικοθεραπεία. Και εκεί -αφού είχα χωρίσει με το Δημήτρη- μου κίνησε το ενδιαφέρον μία κοπέλα ξανθιά, με γκρι μάτια! Δε θυμάμαι, τώρα, το όνομά της, της συγκεκριμένης. Οπότε, κάνοντας καινούριες παρέες, οκέυ, δεν ξεπέρασα αυτή! Δε… Μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον.  Και μπαίνοντας σε μία καινούργια παρέα -στο λύκειο αυτό- γνώρισα τη Σοφία. Κι εκεί, κατάλαβα και συνειδητοποίησα ότι μ' αρέσουν, πραγματικά, οι κοπέλες. Δεν είχα ανταπόκριση ερωτική. Ήταν straight η κοπέλα αυτή. Μετά από πάρα πολύ καιρό -βασικά, όταν τελειώσαμε το λύκειο- της ανοίχτηκα. Της είπα ότι… Ντρεπόμουν, πάρα πολύ, να το κάνω αυτό. Απλά, έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου. Έπρεπε να το πω, γιατί θα έσκαγα! Είχαν περάσει ήδη 2 χρόνια κοντά, που ήμουνα ερωτευμένη μαζί της; Της το είπα, με χίλια ζόρια, από δω, από κει. Το 'φερα τριγύρω! Ένιωθα ενοχές για αυτό το πράγμα. Οκέυ. Οι φίλες μου από κει, αν και από επαρχία -η φίλη μου, η Σάρα και μία άλλη κοπέλα- το είχαν αποδεχτεί. Εγώ το ένιωθα ενοχές, για τους γονείς μου, πώς θα το πάρουνε; Τι είναι αυτό το κακό που με έχει βρει! Γιατί, είναι κάτι διαφορετικό, ξέρω 'γω. Γιατί, δεν είχα ακούσει κάποιον άλλον: «Α, αυτή είναι λεσβία!». Κάτι, ωραίο. Δεν είχα δει λεσβία. Δεν ήξερα πώς είναι οι λεσβίες. Έχουν κεραίες; Είναι πράσινες; Κίτρινες; Δεν ξέρω! Ναι. Το προβάλλουν ότι είναι αντρώ. Ξέρω 'γω, σαν νταλικέρηδες, με κοντό μαλλί, μπούρου-μπούρου. Η κοινωνία μού είχε δώσει αυτό το στερεότυπο, ας πούμε, οι ομοφυλόφιλες: «Γουστάρεις γυναίκες. Άρα, είσαι άντρας!». Όχι. Δεν υπάρχει αυτό. Της το είπα της κοπελίτσας -να επανέρθουμε σ' αυτή την ιστορία- μ' αγαπούσε πολύ σαν άνθρωπο. Μου είπε ότι: «Οκέυ», λέει: «Εγώ δεν σε βλέπω, έτσι. Σε αγαπώ, πολύ, σαν άνθρωπο. Σαν φίλη. Αν σου κάνει καλό να κάνουμε παρέα, εντάξει. Αν σου κάνει καλό να μη με βλέπεις, για να μπορείς να το ξεπεράσεις όλο αυτό -ή δεν ξέρω πώ[00:10:00]ς- και πάλι οκέυ, ρε παιδί μου. Μου λείπεις… Θα μου λείψεις. Εγώ θα είμαι εδώ, να σε στηρίξω». Δηλαδή, το πήρε πολύ ανοιχτά! Το πήρε, πολύ καλά. Και μάλιστα, μετά από καιρό, αφού είχαμε χωριστεί για κάνα χρόνο και ξανασμίξαμε, είχαμε πάει σ' ένα internet cafe -που ήταν της μόδας κιόλας- και προσπαθήσαμε να μπούμε… Γιατί, δεν υπήρχαν εφαρμογές σε κινητά και τα λοιπά, για να τσατάρεις με κόσμο, υπήρχε το lesbian chat. Υπήρχε ένα chat, που έμπαινες με ψευδώνυμο ή ό,τι ήθελες εσύ, και μπορούσες να συνομιλήσεις με ομοφυλόφιλες.  Οπότε, ανταλλάζω τηλέφωνα. Υπήρχαν τα MMS, νομίζω. Και ανταλλάζω τηλέφωνο με μία τύπισσα για να δω, πώς είναι επιτέλους, μία λεσβία. Έτρεμα. Έτρεμα! Δηλαδή, πήγαινα να πατήσω στο search, στο internet, το γράμμα λάμδα και έτρεμα! Επίσης, αυτή η κοπέλα που ήμουν ερωτευμένη και της έλεγα ότι: «Ξέρεις κάτι; Είμαι αυτό» και έκλαιγα, γιατί, της λέω: «Δεν θα με αποδεχτεί η μάνα μου. Δε θα νιώσω αποδοχή από τον κόσμο και η μάνα μου δε θα με θέλει». Και μου κάνει: «Ηλέκτρα μου, οι μαμάδες, ακόμα και μαφιόζος να είσαι και δολοφόνος, η μάνα πάντα θα σε αγαπάει. Μπορεί να μην το αποδεχτεί πλήρως, αλλά θα είναι η αγάπη. Θα σε αγαπάει, ό,τι και αν είσαι. Ακόμα και μαφιόζος να 'σαι, κι η μάνα του δολοφόνου, η μάνα του το αγαπάει το παιδί». Οπότε, αυτό με καθησύχασε πάρα πολύ για τη μετέπειτα ζωή μου! Με πούσαρε πολύ να να μπω στο chat, ξέρω 'γω: «Έλα, πάτα το, ρε παιδί μου! Πληκτρολόγησε το "lesbian.gr", να δούμε τι γίνεται!». Ωραία. Να επανέρθουμε πάλι, πίσω. Ανταλλάζω τηλέφωνα με την τύπισσα και φτάνει η ώρα να ανταλλάξουμε φωτογραφίες. Και είναι νταλικέρισσα! Και λέω: «Παναγία μου, τι είναι αυτό το πράγμα; Τι είναι αυτό; Δεν θέλω εγώ να είμαι κάτι τέτοιο! Δεν μπορώ». Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα κάνω κάτι παραπάνω, μ' ένα τέτοιον άνθρωπο. Όχι, λόγω εμφάνισης. Δε μ' άρεσε μένα, δε με έλκυε η πιο αρρενωπή γυναίκα. Καλά κάνει και ο καθένας μπορεί να είναι όπως θέλει, αλλά εμένα δε με ελκύει! Οπότε, εμένα, αυτή η κοπέλα δεν μου έκανε. Τρόμαξα, γιατί ήταν η πρώτη μου επαφή με κοπέλα. Κοπέλα ομοφυλόφιλη. Οπότε, ήταν αυτή η πρώτη μου εικόνα. Ότι, όπως η κοινωνία μας έχει δώσει ότι «Έτσι είναι οι λεσβίες», εμφανίστηκε μπροστά μου! Τι ήθελα να πω; Έκανα σχέση, πάλι, με ένα αγόρι. Δεν είχα ολοκληρώσει, γιατί δεν μου έβγαινε. Ήμουνα κολλημένη με τον πρώτο έρωτα.

Μέχρι τα -πόσο ήμουνα; 22; Στα 22, γνώρισα μία κοπέλα. Είχα επιστρέψει, εννοείται… Στα 21 επιστρέφω Αθήνα για σπουδές. Για να πάω να κάνω μοντάζ. Έχω σχέση πάλι με αγόρι και δεν έχω ολοκληρώσει, ξανά. Ταλαντεύομαι στο αν μου αρέσουν οι γυναίκες ή οι άντρες. Ολοκληρώνω, για one night stand, με άντρες. Δεν θέλω σχέση. Δεν μου βγαίνει, καθόλου, να κάνω σχέση μαζί τους! Περνάει ο καιρός. Αποφασίζω να γυρίσω πάλι Αθήνα, για σπουδές. Αποφασίζω να πάω για σπουδές, και να πάω στην ειδικότητα «μοντάζ». Για μοντάζ. Γνωρίζω καινούργιο κόσμο. Εκεί γνωρίζω και την κολλητή μου, τη Νανά. Όπου, της εκμυστηρεύομαι ότι: «Ξέρεις κάτι; Μου αρέσουν οι κοπέλες»! Και λέει: «Κάτι είχα καταλάβει, έτσι, από λίγο, απ' τη συμπεριφορά σου. Ότι δεν πολυεστιάζεις. Δεν πολυμιλάς για αγόρια. Δε λες: "Κοίτα, τι ωραίος!"». Οπότε, μου λέει: «Κάτι είχα υποψιαστεί». Οπότε, χάρηκε για κάποιο λόγο! Οπότε, γύρω στα 22, με παροτρύνει κι αυτή η κοπέλα -straight η κοπέλα αυτή- να πάμε σε gay μπαρ, για να γνωρίσω επιτέλους κόσμο.  Όπως έτρεμα τότε που πήγα να πατήσω το… Baby steps, έτσι; Όπως έτρεμε φυλλοκάρδι μου, να πατήσω το λάμδα, τότε, έτσι έτρεμε το φυλλοκάρδι μου, που θα μπαίναμε σε gay bar. Γκουγκλάραμε, ψάχναμε, ρε παιδί μου, gay bar στο Γκάζι. Ντύνομαι, στολίζομαι, ντύνεται, στολίζεται. Και το πρώτο μου μαγαζί ήταν το «Blue Train». Τώρα, δεν νομίζω να υπάρχει. Τώρα, εποχή μιλάμε, 2009; Εκεί. Αυτό ήτανε ταράτσα, το μαγαζί. Οπότε, η κοπέλα αυτή, η φίλη μου η Νανά, είχε φουλ ενθουσιασμό ότι θα πάει σ' ένα τέτοιο μαγαζί. Φουλ, φουλ! Λες και πήγαινε αυτή, να βρει γκομενέτο! Έχει ανέβει τις σκάλες, εγώ έχω μείνει από κάτω, το κοιτάζω και λέω: «Χριστέ μου, πού θα μπω εγώ εκεί μέσα; Τι είναι αυτό». Κατεβαίνει πάλι κάτω, με πιάνει απ' το χέρι, με τραβάει πάνω και μου λέει: «Έλα, μην ντρέπεσαι! Εδώ πέρα, είναι πω, πω! Σούπερ!», ξέρω γω, το ένα, τ' άλλο. Ανεβαίνουμε πάνω, είχε gay ζευγάρια άντρες-γυναίκες. Έχουμε κάτσει κάπου. Εγώ, να 'χω κάτσει, να έχω μαζευτεί, ρε παιδί μου, κάπως, να κοιτάζω το τραπέζι και τα λοιπά. Να κοιτάζει η άλλη γύρω της, ξέρω 'γω, ενθουσιασμένη. Να μου λέει: «Να, να! Αυτή η κοπέλα κοιτάζει προς το τραπέζι μας». Εγώ να μην γυρίζω να της ρίξω βλέφαρο. Όταν κοίταζε, κοίταζα λίγο! Δεν έγινε κάτι εκείνο το βράδυ, εννοείται. Ωραία. Έφυγε η πρώτη κρυάδα! Οπότε, την επόμενη χρονιά, που εγώ πήγα εικονολήπτρια να σπουδάσω, ήτανε σε δημόσιο ΙΕΚ. Εκεί, γνωρίζω τη Σαμάνθα! Η Σαμάνθα θα μπορούσε να είναι ο θηλυκός Μάνθος Φουστάνος. Απ' το «Κωνσταντίνου και Ελένης»! Μεγάλος καρδιοκατακτητής. Ήταν, έτσι, πολύ πέφτουλας. Ψιλοstraight εμφάνιση, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Πώς λέμε; Casual; Ωραία, casual εμφάνιση. Oύτε πoλύ θηλυκό φαινότανε, ούτε πολύ… Δεν περπατούσε και λες: «Α, να μια λεσβία», ξερω 'γω. Κομπλέ!  Οπότε, έχουμε πάει -είμαστε συμμαθήτριες μ' αυτήν τη κοπέλα, τη Σαμάνθα- κι έχουμε πάει να πάρουμε τη φίλη της, τη Χριστίνα. Που αυτή μετά έγινε η κολλητή μου. Τη λέω «Μπάμια»! Καθώς περιμένουμε να σχολάσει η φίλη μου η Μπάμια, έχουμε κάτσει στο αμάξι, με τη Σαμάνθα και λέμε κάτι ρομαντικά και τέτοια, εκεί πέρα. Και κάτι μου πιάνει τα χέρια, κάτι, ξέρω 'γω, χαϊδέματα στα πόδια και τα λοιπά. Κι εκεί, δίνω το πρώτο μου φιλί με γυναίκα. Χαμούλη! Χαμούλης, ξέρω 'γω, πυροτεχνήματα, το ένα τ' άλλο. Αναστάτωση. Οπότε φιλιόμαστε και τα λοιπά. Τραβιότανε και με κάποια άλλη, αυτή. Ήταν, γενικώς, Μάνθος! Δεν κάναμε σχέση με την κοπέλα αυτή. Ολοκληρώσαμε. Εντάξει. Ωραία περιπέτεια, ξέρω 'γω. [00:20:00]Ήτανε έντονη προσωπικότητα.Οπότε, μετά την Σαμάνθα, συνεχίσαμε, κάναμε παρέα, φιλαράκια και τα λοιπά. Και στην παρέα της, υπήρχε μια κοπέλα straight! Ναι. Τελείως φλου κι εγώ. Δεν είχα δώσει ποτέ σημασία στην κοπέλα αυτή. Δεν είχα καταλάβει ούτε προθέσεις, ούτε… Δεν ξέρω πώς κύλισε. Βγαίναμε για μπάνιο. Πηγαίναμε για μπάνιο στη θάλασσα, όλοι μαζί: εγώ, Σαμάνθα, Μπάμια, Πωλίνα. Άρχισε, -ξέρω γω- μου ‘κανε κάτι κορδελάκια. Έβγαινε από τη θάλασσα, ερχόταν από πάνω μου, στράγγιζε το μαγιό της απάνω μου. Ξέρω 'γω, πήγαινα σπίτι της να την πάρω να πάμε βόλτα. Έπαιρνε αλλαξιές, ρούχα, εσώρουχα. Έπαιρνε το βρακί της, το 'τριβε στη μούρη μου. Oκέυ! Εγώ είχα μείνει, ξέρω 'γω, παγωτό. Γενικώς ήτανε δαιμονάκι, ήταν λίγο τρελή, με την καλή την έννοια! Αναπτύξαμε σχέση μ' αυτήν την κοπέλα. Τώρα, πρώτο φιλί και τέτοια, δεν πολυθυμάμαι, να σου πω την αλήθεια. Ήταν τρυφερή. Ήταν νευρική πολύ. Μ' αυτή την κοπέλα, πηγαίναμε σε πάρτι: psychedelic, ψυχεδελοφάση τέτοια. Πίναμε κάνα τσιγαράκι. Είχαμε σχέση μίσους και πάθους. Δεν μπορούσα μακριά της, δεν μπορούσε αυτή μακριά μου. Αλλά όσο ήμασταν μαζί, τσακωνόμασταν συνέχεια. Ίσως, αυτό ήταν το πάθος μας, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Δεν ήθελε να πει και γύρω της ότι έχει σχέση με κοπέλα. Οπότε, εμφάνιζε κάτι αγοράκια. Έξαλλη εγώ! Νεύρα πολλά, για αυτά τα πράγματα. Κάποια στιγμή, ξέρω 'γω, τελείωσε. Μετά, γνώρισα μία άλλη κοπελίτσα, που ήταν straight ξεκάθαρα και μου είπε ότι, απλά, θέλει να δοκιμάσει με κοπέλα. Δεν υπήρχε έρωτας και τα λοιπά. Ήταν, απλά… Περνούσαμε καλά. Αυτό. Περάσαμε ωραία, κάναμε τις βόλτες μας, τις εκδρομές και τα λοιπά. Εγώ ήμουνα λίγο ζωηρή, τότε. Και δεν μπορούσε να αναπτυχθεί κιόλας, γιατί ήταν και straight! Ήταν και λίγο πιο σοβαρή, από μένα. Οπότε, δεν προχώρησε, για -ξέρω 'γω-, κάτι μόνιμο. Τώρα, μετά την Χριστιάνα. Δε θυμάμαι. Οκέυ. Ναι. Μετά, έμπαινα συνέχεια στο lesbian.gr. Άφοβη πλέον! Έμπαινα, ανέμελα, ξέρω εγώ. Δαχτυλογραφούσα με χαρά. Γνώρισα μία bi, μια κοπελίτσα. Τραβηχτήκαμε και μ' αυτή, λίγο καιρό. Εντωμεταξύ, υπήρχε μία καινούργια παρέα στην ζωή μου τότε. Μιλάμε, εκεί, για το 2010; 2010 περίπου. Που παθαίνω έρωτα παράφορο, με τη Νάστα! Αναστασία, το κανονικό της. Ο έρωτάς μου γι' αυτή, κράτησε περίπου 3 χρόνια. Δεν της είπα ποτέ ότι είμαι ερωτευμένη μαζί της. Κάθε φορά, που… Βασικά, όλα μου τα συναισθήματα και ό,τι ένιωθα για κείνη, το ‘κάνα πράξεις, μόνο. Δηλαδή, από το ότι καταλάβαινα ότι ήθελε να καπνίσει, οπότε πριν πιάσει καν τον καπνό στα χέρια της, εγώ της έστριβα τσιγάρο. Ή, ξέρω 'γω, αν κρύωνε, θα της έδινα τη ζακέτα μου. Θα τις έφτιαχνα τσάντες, καπνοθήκες και τέτοια. Της έκανα δώρα. Το καταλάβαινε, προφανώς και θα το 'χε καταλάβει, από τον τρόπο που την κοιτάζω. Και λογικά, θα άλλαζε κι ο τόνος της φωνής μου. Μέσα στο μυαλό μου, στην ψυχή μου, στο είναι μου, τέλος πάντων, την είχα πολύ αγνά. Οπότε, πίστευα ότι, λέγοντάς της ή κάνοντας κάποια παραπάνω κίνηση ερωτική. Ήμουνα τόσο ερωτευμένη μαζί της, που πίστευα ότι έτσι και την άγγιζα ή ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, ή της έκανα εξομολόγηση ότι: «Ξέρεις κάτι; Μου αρέσεις», πίστευα ότι θα βεβηλώσω, όλο αυτό το όμορφο που νιώθω για εκείνη. Οπότε, ήταν τελείως πλατωνικός έρωτας. Δηλαδή, μόνο που θα ερχόταν εκείνη -γιατί ήταν κι εκείνη ζωηρή, παιχνιδιάρα- και με άγγιζε ή με πείραζε -με πείραζε πάρα πολύ!- εγώ ήταν λες και έκανα έρωτα, μαζί της! Δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω! Οπότε, ναι, έχω βιώσει και τον πλατωνικό έρωτα. ‘Ντάξει, πλατωνικός, παίζει να μπορεί να ήτανε κι ο πρώτος μου. Τι άλλο; Ναι. Δεν της το 'πα, ποτέ. Βγαίναμε όλοι μαζί παρέα, παίζαμε μπιλιάρδο, πηγαίναμε στο «Allou Fun Park», παίζαμε bowling, μαζευόμασταν στα σπίτια, επιτραπέζια. Βγαίναμε έξω, ρε παιδί μου, στα μαγαζιά. Υπήρχε και μία όμορφη στιγμή, που είχαμε! Είχαμε μαζευτεί σπίτι μου, στο ολυμπιακό χωριό που εμένα πλέον. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, όταν λείπαν οι γονείς μου, για να πάνε Χαλκίδα, ξέρω 'γω, εγώ έκανα πάρτι! Κλασικά, χαμούλης. Οπότε, ερχόντουσαν τα κορίτσια. Άνοιγα φύλλο, τότε. Όποτε ήταν να έρθουνε, έφτιαχνα πίτσα, έφτιαχνα σπανακόπιτες. Οπότε, όλες οι τσούπρες, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου: η Μπάμια, η φίλη μου η Ελένη, και άλλες δύο φίλες, η Ελεάνα και η Γιώτα -στο τέλος αποδείχτηκε ότι αυτές οι δύο τα 'χανε! Και τόσα χρόνια, κάναμε όλες μαζί παρέα! Και ήτανε λεσβίες τελικά. Τα 'χανε μεταξύ τους κι εμείς δεν ξέραμε τίποτα, κάτω απ' τη μύτη μας! Λοιπόν. Οπότε, σε κάποια φάση που όλες αυτές βρισκόντουσαν στην κουζίνα και τρώγανε, εγώ είχα μείνει μόνη μου με τη Νάστα. Και έχουμε κάτσει αγκαλιά στον καναπέ -όχι αγκαλιά, ψέματα-, έχουμε κάτσει στον καναπέ. Αχ πώς να το πω τώρα; Είχα καναπέ μέσα και στο δωμάτιό μου. Είχα καναπέ και κρεβάτι. Οκέυ. Τέλος πάντων, είμαστε στο δωμάτιό μου και ζωγράφιζε αυτή η κοπέλα. Και ζωγραφίζει μία νεράιδα, σε ένα μπλοκ ζωγραφικής που είχα. Και της λέω: «Τι ωραία νεράιδα!», ξέρω εγώ, ρε παιδί μου. Μου λέει: «Ναι. Σ' αρέσει;». Της λέω: «Ναι. Πώς τη λένε;». Και μου λέει: «Τη λένε Ηλέκτρα». Με πείραζε! Καταλαβαίνεις, τώρα. Εντάξει. Άντε -τι να σου πω;-, άντε να ξεκολλήσεις, τώρα απ' αυτό ρε! Πύραυλος έγινα! Έγινα πύραυλος. Και τα πρόσωπά μας έρχονται πολύ κοντά. Κι είμαστε έτοιμες να φιληθούμε εκείνη τη στιγμή. Και μπαίνει, εκείνη τη στιγμή, ο ούγκανος η Ελένη, 2 μέτρα άνθρωπος: «Ηλέκτρα, εγώ κάνω αυτό!». Και χαλάει τη φάση! Όχι, ρε μαλάκα! Δεν μπορεί. Δεν μπορεί. Ούτε την πόρτα δε χτύπησε![00:30:00] Πού να ξέρει; Πού να ξέρει τι γίνεται εκεί εκείνη τη στιγμή; Οπότε, ναι. Δεν τη φίλησα, ποτέ. Μετά από καιρό, -εκεί, το ‘13, περίπου;- γνωρίζω μια κοπέλα. Το 2013, γνωρίζω από το chat μία πανέμορφη κοπέλα. Προδιαγραφές μοντέλου. Απίστευτο πρόσωπο, απίστευτο κορμί… Γνωρίζω μια απίστευτη κοπέλα, πανέμορφη, όπου έμενε Εύβοια. Λοιπόν. Νταραβεριστήκαμε κάνα επτάμηνο, μ' αυτήν; Κάπου εκεί. Πηγαινοερχόμουνα Αθήνα-Εύβοια! Έκανα 2 ώρες δρόμο να την συναντήσω. Αλλά, εντάξει, ήταν ωραίο, έντονο, όμορφο, ρομαντικό. Οπότε, τελειώνει και μ' αυτήν την κοπελίτσα, η ιστορία. Εντάξει. Ήταν επαρχία, ήταν πολύ κλειστό το μυαλό. Δεν μπορούσε, δεν ήθελε να φύγει και από το χωριό, ξέρω γω. Δεν υπήρχε άνεση, μ' αυτήν την κοπελίτσα. Κι εμένα, με πήγαινε πίσω, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, αυτό. Ότι πηγαινοέρχομαι τόσο συχνά. Κι όλο αυτό το κρυφό με κούραζε πάρα πολύ.

Αν κουράστηκες, να σου κάνω κι εγώ, έτσι, καμιά ερώτηση-

Ναι, αμέ-

Που μου 'ρχεται στο μυαλό.

Ναι, αμέ.

Λοιπόν, να τα πάρουμε λίγο απ' την αρχή.

Ναι, αμέ!

Αυτά που μου έχεις πει κιόλας. Μου είπες λοιπόν, ότι στο σχολείο εσύ κατάλαβες ότι σε ενδιαφέρουνε κοπέλες. Πριν εσύ το καταλάβεις, είχες εκλάβει, καθόλου, από το περιβάλλον σου κάποια αντίδραση, ας πούμε, στη στάση σου; Ότι μπορεί στερεοτυπικά, ας πούμε -και αν είχες- στερεοτυπικά πιο αγορίστικες συμπεριφορές; Ή πώς σε έβλεπαν, ας πούμε, οι γύρω σου;

Όχι, δεν είχα πολύ αντρικές συμπεριφορές. Οκέυ. Σαν παιδί δε μ' άρεσαν οι κούκλες. Δηλαδή, πριν αυτό. Δε μ' άρεσαν οι κούκλες. Δηλαδή, μου άρεσαν τα αυτοκίνητα, «Playmobil», τουβλάκια. Οκέυ. Στερεότυπο, ναι μεν. Γιατί, ο καθένας μπορεί να παίζει και να κάνει ό,τι… Είναι κουτάκι αυτό. Είναι παροπιδισμός πολύ, το τι σ' αρέσει. Γιατί, πόσες φίλες straight έχω, που κι αυτές έπαιζαν μ' αυτοκινητάκια, γιατί δεν τους άρεσαν οι κούκλες. Εντάξει. Εννοείται, ντρεπόμουνα, ρε παιδί μου, όταν πήγαινα να πάρω το αυτοκινητάκι. Ή στο σχολείο, μου άρεσαν τα αντρικά ρούχα. Δεν το καταλάβαινα ότι καταπιέζομαι. Γιατί, μέχρι και πιο μεγάλη σ' ηλικία, πήγαινα στα αντρικά και τους έλεγα: «Βάλτε το, σε πακέτο δώρου. Κάντε το δώρο»! Ότι είναι και καλά για αγόρι, δεν είναι για μένα! Ναι. Είχα τέτοια. Αλλά, δε μου 'χαν πει, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου: «Αυτή η συμπεριφορά. Μήπως είσαι έτσι; Μήπως είσαι λεσβία;». Γιατί, πριν κάνω σχέση με αγόρι, πριν γνωρίσω το πρώτο μου αγόρι και πριν εκφράσω ότι «Α, μ' αρέσει η Ειρηνούλα»… Αχ, ναι, το 'χα ξεχάσει αυτό. Πιο πριν, πριν τα 14, που μου άρεσε ο Νικολάκης, και βγαίναμε, ξέρεις, πηγαίναμε στα σχολικά πάρτυ και όλες είχαν από ένα αγόρι που έπρεπε να τους αρέσει ή κάτι, ξέρω 'γω, να προχωρήσουνε, να δώσουνε φιλί και τέτοια. Με φλέρταρε ένας, και λέω: «Οκέυ. Από τη στιγμή που όλοι έχουν κάτι, πρέπει και εγώ να δοκιμάσω να φιλήσω». Ήταν το πιο χάλια φιλί που έχω δώσει! Το πρώτο μου, δε μ' άρεσε καθόλου! Ίσως, ήθελα να ταιριάξω. Δηλαδή, θα πρέπει να μ' άρεσε και λίγο η Αννούλα, μία κοπελίτσα. Γιατί, μ' άρεσε να είμαι συνέχεια μαζί της, ξέρω γω. Αλλά, δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο. Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο, 13-14, θέλω να κάνω συνέχεια παρέα με την Αννούλα! Ήταν περίεργο. Γιατί υπήρχε και ο Νικολάκης, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, που ανταλλάζαμε «Pokemon». Οπότε, ναι, δεν είχε γίνει, τότε, νύξη: «Γιατί;». Ήταν λίγο περίεργο, που ασχολιόμουνα συνέχεια με «Pokemon» και «Game-boy» και τέτοια. Μου είχαν πει ξέρω ‘γω, «Το Game-boy είναι για αγόρια, αφού λέει Game-boy, γράφει ότι είναι Boy. Για αγόρια»! Οπότε, είχα ένα ροζ «Game-boy» κι εγώ. Πάρτα, να έχεις! Ναι. Δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Μεγαλώνοντας, σε πιο μικρή ηλικία, από τα 14, όταν έπρεπε να βάλω σουτιέν, όταν έμπαινα στην εφηβεία δηλαδή, το αισθανόμουν, άρχισα να καταλαβαίνω ότι είμαι κοπέλα! Και ένιωθα περίεργα με το στήθος μου! Ένιωθα αλλόκοτα, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Οκέυ. Ήξερα, περίπου… Καταλάβαινα ότι: αγόρι-κορίτσι. Αλλά, ένιωθα περίεργα με το στήθος μου. Ότι μεγαλώνει το στήθος μου, ένιωθα ντροπή. Νρεπόμουνα! Που με πήγαινε η μάνα μου να πάρουμε το πρώτο σουτιέν, ντρεπόμουνα! Δεν ξέρω και εγώ τι, τι ήταν αυτό το πράγμα! Το αισθανόμουνα ξένο ρε παιδί μου.  Οπότε, την περίοδο, ξέρω 'γω, που εγώ γουστάρω το Νικολάκη, είχα πάρει πολλά κιλά. Οι παρέες που είχα… Αυτή η κοπέλα, που στο μέλλον δεν δέχτηκε ότι… «Όχι, δεν σου αρέσει η κοπέλα αυτή. Σου αρέσει, επειδή είναι όμορφη. Όχι, επειδή σου αρέσουν οι γυναίκες»! Οπότε αυτή η κοπέλα και μία άλλη, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, μπήκαμε στο τρυπάκι, ξες εφηβεία ρε παιδί μου -14,15,16- να βάφουμε νύχια, να βάφουμε λίγο μάτι, να βάζουμε τα κραγιόν, το ένα, το άλλο, τακούνια! Ποτέ, δεν αγάπησα τα τακούνια! Δεν μου αρέσουν τα τακούνια. Μπορείς να δείξεις και τη θηλυκότητά σου, χωρίς να φοράς τα τακούνια και να βάφεις νύχια. Δεν το ήξερα όμως τότε! Έπρεπε να βάψεις νύχι και να βάλεις μάσκα. Όχι, μάσκα. Πώς λέγεται; Σκιά; Πολύ σκιά στο μάτι, ρε παιδί μου. Λες και ήμασταν τίποτα drag queen! «Βγαίνουμε πίστα τώρα. Δώσε!». Τι έλεγα; Ναι. Οπότε, πέρασε μια περίοδος της ζωής μου που ντυνόμουνα πολύ θηλυκά. Δεν ένιωθα και πολύ άνετα με αυτό. Απλά, επειδή ήταν κι έτσι η παρέα: να ντυθούν, να βάλουν τα τέτοια τους, τ' από δω, τ’ από κει, δεν ήμουν ο εαυτός μου. Όταν πήγα Χαλκίδα και γνώρισα την κολλητή, τη Σάρα, εκεί άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου και να 'μαι πιο πολύ εγώ. Δηλαδή ότι: «Οκέυ, καταλαβαίνω ότι έχω ερωτευτεί, πλέον. Χτυπάει η καρδιά μου δυνατά, για τη Σόφια. Ανυπομονώ να πάω στο σχολείο, για να δω τη Σοφία! Ανυπομονώ να πάμε στα internet-cafe, για να παίξουμε μαζί -πώς λέγεται;- "Counter Strike", οπλάκια, με τη Σοφία!». Εννοείται ότι θα ερχόταν να κοιμηθεί μαζί μου στο κρεβάτι η Σοφία! Δεν το 'ξερε, ακόμα. Καθάριζα όλο το σπίτι! Όποτε ήταν να 'ρθει, έκανα φασίνα από το πρωί. Ξύπναγα πρωί, να καθαρίσω το σπίτι, να στρώσω, να βάλω καινούργιο τέτοιο, που θα κοιμηθούμε μαζί με τη Σοφία! Ναι. Εκεί, ντυνόμουν κι εγώ λίγο πιο casual, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Θηλυκά ναι μεν, βαφόμουνα, να πάω στο σχολείο, να είμαι περιποιημένη, και δεν ξέρω ‘γω, τι.Τι άλλο; Πάντα μου άρεσε η τέχνη. Πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω, να σκέφτομαι[00:40:00] σενάρια, έτσι ωραία, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου! Να φτιάχνω χαρακτήρες δικούς μου ή κάτι. Να προσπαθώ να εκφραστώ, μέσα από ζωγραφιές. 

Μάλιστα, έχω κάνει και μία ζωγραφιά, που είναι πολύ αντιφατική, μεταξύ της. Δηλαδή, το μισό είναι -αν θυμάμαι καλά- με ξυρισμένο μαλλί; Και στα μάτια, έχω βάλει καθρέφτες; Και καλά, ρε παιδί μου, ότι τα μάτια μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Έχω κάνει μια τέτοια ζωγραφιά, που είναι, μισό έχει βυζί, μισό δεν έχει. Ποιος ξέρει, τώρα; Πώς η τέχνη, έτσι, απεικόνιζε, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, όλο αυτό που είχα μέσα μου τότε; Της αντίφασης και του μισό-μισό. Πώς μπορεί να ισορροπήσει όλο αυτό μέσα μου. Τώρα, για την αποδοχή. Όχι, δεν το δέχτηκαν εκείνες οι κοπέλες, που το λέγανε. Δηλαδή, όταν τους έλεγα ότι είμαι ερωτευμένη με τη Σόφια, ακόμα και τότε, δεν το δεχότανε. «Δεν είναι δυνατόν». Δεν το χώραγε το μυαλό της ότι μία γυναίκα μπορεί να αγαπήσει μια άλλη γυναίκα. Να αγαπηθούνε με μία γυναίκα, ερωτικά. Δεν το χώραγε το μυαλό της! Οπότε, σπάσαμε μ' αυτή η κοπέλα. Γιατί, δεν ταιριάζαμε καθόλου με αυτή τη φίλη. Όπως είναι όλες οι σχέσεις, έτσι και οι φιλικές. Σκέψου ότι αυτή η φίλη, και μετά από καιρό που ολοκλήρωσα με γυναίκα και την βρήκα, τυχαία, στο δρόμο και της είπα ότι: «Ξέρεις κάτι; Τελικά, ανακάλυψα αυτό για μένα, ότι: ‘Ολοκλήρωσα με γυναίκα’» και αυτό. Λέει «Δεν το πιστεύω -λέει-, δεν μπορεί να… Δεν το πίστευε, δεν το πίστευε ότι… «Έλα, δεν μπορείς να καυλώνεις με γυναίκα, Όχι, όχι», λέει. Δεν το δεχότανε, παιδί μου! Τώρα, με την αποδοχή. Ωραία. Η φίλη μου η Νανά, που ήμασταν μαζί μοντάζ, το ήξερε, ο φίλος μου ο Γιαννάκης το ήξερε. Οπότε, είχαμε βγει για ένα reunion, πες. Τέλος πάντων, μετά από 1-2 χρόνια, ξαναβγαίνουμε με μερικά παιδιά απ' την τάξη. Κι έτσι όπως έχουμε κάτσει εγώ, η Νανά, ο Γιάννης και ο Γιώργος -ο Γιώργος ήταν ένα παιδί, αυτοδίδακτος στη μουσική, πολύ πιστός στο χριστιανισμό. Οκέυ, ότι είσαι πιστός στο χριστιανισμό ή σε μία θρησκεία, δε σε κάνει απαραίτητα και ομοφοβικό. Έτσι;- και πάμε, και στο τραπέζι έρχεται η κουβέντα για την ομοφυλοφιλία. Κι αρχίζει και λέει ο Γιώργος, ότι: «Τι είναι αυτά τα πράγματα; Ομοφυλόφιλοι; Αν είναι, δυνατόν!». Στην ηλικία μας παιδί, έτσι; Και τι χρονιά να σου πω; Να σου πω για το 2012. Περίπου! Μιλάμε για 2012, πάνω-κάτω. Δεν θυμάμαι, ακριβώς. Και λέει: «Αν είναι δυνατόν! Οι ομοφυλόφιλοι είναι αμαρτία -νέο παιδί- Κι οι ομοφυλόφιλοι, όταν πεθαίνουν, καίγονται στην κόλαση». «Δηλαδή -του λέω- Κάτσε, ρε παιδί μου! -του κάνω- Αν είναι ένας άνθρωπος που είναι ομοφυλόφιλος, είτε είναι άντρας, είτε είναι γυναίκα και δεν έχει βλάψει ποτέ του άνθρωπο, για ποιο λόγο; Ή δεν έχει βλάψει ποτέ του τίποτα, και είναι καλός, για ποιο λόγο να καεί στην κόλαση; Άντε και πες ότι υπάρχει κόλαση! Πες ότι υπάρχει αυτό, ρε παιδί μου. Κανείς, ούτε, μας… Ούτε ξέρουμε ότι υπάρχει, ούτε ξέρουμε ότι δεν υπάρχει, οπότε, δεν μπορούμε να το πούμε. Αλλά, γιατί να είναι τόσο κακό, ώστε να καεί στην κόλαση;». Λέει: «Γιατί, ο Θεός το έπλασε έτσι, που δεν μπορεί να γεννήσει μία γυναίκα με μία γυναίκα, ούτε ένας άντρας με έναν άντρα». «Ωραία. Κι αν η γυναίκα δεν μπορεί να κάνει παιδί; Σημαίνει ότι κι αυτή θα καεί στην κόλαση;». Τέλος πάντων, με μία τέτοια συζήτηση, ρε παιδί μου. Ότι και να υιοθετήσεις ένα παιδί, ένα straight ζευγάρι -Καλά δεν το συζητώ, ένα gay ζευγάρι να υιοθετήσει παιδί! Δεν το συζητώ-, τέλος πάντων, ψιλοπείστηκε -πείστηκε;-, ξεκόλλησε λίγο το μυαλό του, ότι οι gay δεν καίγονται στην κόλαση και πήγαμε στο παρακάτω. «Ότι εγώ δεν θα έκανα ποτέ», μου λέει σ' εμένα: «Δε θα έκανα ποτέ παρέα μ' έναν ομοφυλόφιλο άνθρωπο»! Και του κάνω: «Είσαι σίγουρος γι’ αυτό; Ότι δεν έχεις φίλους ομοφυλόφιλους; Που το ξέρεις; Το γράφει κάπου στο κούτελο;»! Και λέει: «Φαίνονται! Ο ομοφυλόφιλος είναι… Δεν είναι σωστό. Φαίνεται ο ομοφυλόφιλος». Λέω: «Ναι, αλλά από πού φαίνεται; Δηλαδή, σίγουρα έχεις φίλους ομοφυλόφιλους. Και κάνεις παρέα με ομοφυλόφιλους. Οπότε, πώς; Δηλαδή, δεν σου λέει κάποιος: "Γεια σου. Χάρηκα. Με λένε Παναγιώτη. Είμαι gay". Ούτε: "Γεια σου. Με λένε Μαρίκα. Είμαι λεσβία"». «Ναι», λέει: «Εντάξει. Άμα το μάθω, δεν θα κάνω παρέα». Του λέω: «Ωραία, να μην κάνεις παρέα μαζί μου, γιατί μου αρέσουν οι γυναίκες»! Τα 'χα πάρει πολύ στην κράνα μ' όλη αυτή τη συζήτηση, γιατί κάναμε πολύ παρέα με αυτό το παιδί, κάναμε 4 μήνες παρέα! Κάναμε παρέα, ρε παιδί μου. Αράζαμε, βλέπαμε μαζί ταινίες, βόλτες, εκδρομές. Εγώ, η Νανά, ο Γιάννης και ο Γιώργος. Κι έχει μείνει. Του κάνω: «Ωραία, δε θα με κάνεις παρέα;», του κάνω. «Εντάξει, Ηλέκτρα, εσύ είσαι άλλο». Και συγκλονίστηκε! Ήτανε ένα παράθυρο στο μυαλό του, που προφανώς, ζούσε σε μια γυάλα! Που έτσι τον μεγαλώσαν, ότι: «Αυτό πρέπει. Αυτό είναι».Τέλος πάντων. Και μετά από καιρό -εντάξει, συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, για λίγο- μετά από καιρό, ήθελα να κάνω μαθήματα κιθάρας και τον πήρα τηλέφωνο. Και δέχτηκε! Και μου 'κανε και τζάμπα μαθήματα κιθάρας! Οπότε, συνέχισε να κάνει παρέα μαζί μου. Και μάλιστα, πρόσφατα, πριν κάνα χρόνο; 2; Έχω κατέβει κάτω στην Ηρακλείου, να βρω κούτες, για να βάλω μέσα ένα φωτιστικό που είχα φτιάξει. Και έχω βγει στην Ηρακλείου και είναι ένα μηχανάκι που μου περνάει δίπλα και σταματάει. Και κατεβαίνει από το μηχανάκι το παιδί αυτό, με το κράνος. Δεν καταλαβαίνω ποιος είναι! Και ήταν αυτός. Ήταν ο Γιώργος! Βγάζει το κράνος: «Πού είσαι, ρε;» και αρχίζει και με χαιρετάει, φιλαράκια, ξέρω 'γω. «Πού είσαι;» το ‘να, τ’ άλλο. «Εγώ με την κοπέλα μου μένω εδώ τριγύρω», μπούρου, μπούρου! Αυτό. Οπότε, κατά κάποιο τρόπο, είμαστε κι εμείς... Δηλαδή, αν ήμουνα εξωγήινη… Δηλαδή, όλοι πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι, οι εξωγήινοι είναι κακοί, οι εξωγήινοι, ξέρω 'γω, αυτό… Αν δεν τον γνωρίσεις από κοντά και αν δεν το προσεγγίσεις όμορφα και να μην είσαι φανατικός, κι ο άλλος θα το… Οκέυ, μέσα του μπορεί να το ψευτοαποδεχτεί. Γιατί, αν του πω του Γιώργου ότι: «Ξέρεις κάτι; Είμαι με μια κοπέλα και θα κάνουμε μαζί παιδιά και οικογένεια». Σιγά-σιγά! Δηλαδή, αν δεν με ζήσει, ας πούμε, με μία κοπέλα… Γιατί, προφανώς, φαντάζεται το «Pride», ξέρω 'γω. Ότι ντυνόμαστε και βγαίνουμε και κάνουμε και δεν ξέρω και εγώ, τι. Πώς παρουσιάζουν την κάθε εικόνα οι gay. Καβαλιόμαστε έξω, δημόσια! Κάπως έτσι μπορεί να το φαντάζονται! Οπότε, εντάξει, δεν με πείραξε τόσο. Γιατί, ο καθένας το έχει και κάπως, στο μυαλό. Δηλαδή, είναι άγνωστο. Και το άγνωστο πάντα το φοβόμαστε. Πρώτα, το 'χω πει [00:50:00]στους γονείς μου. Έχω πει στους γονείς μου ότι είμαι ομοφυλόφιλη. Πρώτα από όλα, το είπα στον πατέρα μου, γιατί αυτός μου έχει δώσει, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, πιο πολύ το ελεύθερο να του μιλάω. Και για την πρώτη μου σχέση, του 'χω μιλήσει με άντρα και τέτοια. Οπότε… Και ξέρω ότι είναι πολύ χαλαρός, γενικώς! Είναι ζαμανφού. Ντρεπόμουνα πάρα πολύ να το πω! Άγχος, πανικός. Όπως ήταν η πρώτη φορά που πήγα να πατήσω το λάμδα στο search, όπως ήταν η πρώτη μου φορά να πάω σ' ένα gay bar, έτσι ήταν η ταραχή και το άγχος και η αγωνία «Πώς θα το πω στον πατέρα;». Έχουμε κάτσει, έχουμε ανάψει ένα τσιγαράκι να πιούμε και του λέω «Πατέρα…», δεν θυμάμαι πώς, του το πήγα πάρα πολύ πλάγια. Αυτός είχε καταλάβει, από την ταραχή μου, τι θέλω να του πω. Κι έχει κάτσει χαλαρός, μ' ένα χαμογελάκι, σε φάση: «Κωλόπαιδο, ξέρω τι θέλεις να μου πεις, αλλά σ' αφήνω να ταλαιπωριέσαι. Σ' αφήνω να βασανίζεσαι, γιατί νομίζεις ότι εγώ θα σε μαλώσω»! Και του κάνω: «Πατέρα, έχω σχέση με μία γυναίκα!». Κι έτσι όπως ήταν αραχτός πίσω στον καναπέ, γέρνει προς τα μπροστά και κάνει: «Τι είπες, ρε;». Και κάνει στον αέρα -εγώ ήμουνα μακριά-: «Παφ! Παφ!». Και κουνάει το χέρι του δεξιά-αριστερά, και καλά ότι μου δίνει σφαλιάρα, στον αέρα όμως. Είμασταν μακριά, δεν έφτανε! Και κλάνει στα γέλια! Γελάει, μόνος του. «Νομίζεις ότι εγώ τόσο καιρό δεν το είχα καταλάβει! Μ' αυτή τη Σαμάνθα, που είχες έρθει μια φορά εδώ, δεν κατάλαβα ότι μαζί της τραβιέσαι! Και σε τόσα ρεμπετάδικα, επειδή δουλεύω νύχτα, έχω γνωρίσει και πάρα πολλές λεσβίες. Οπότε, καταλαβαίνω τι γινόταν. Δηλαδή, παίζει να το 'χω καταλάβει και πριν από σένα, ότι σ' αρέσουν οι κοπέλες!». Ένιωσα τη μεγαλύτερη ανακούφιση της ζωής μου, εκεί. Τώρα, δεν ξέρω αν μιλούσε και το τσιγάρο! Μετά από 2-3 χρόνια… Σκέψου ότι αυτό του το είπα, 23; 24; Είμαι τώρα 33. Μετά από 3 χρόνια, περίπου, μου πέταξε: «Δε θα παντρευτείς, να κάνεις κάνα παιδάκι;». Ξύπνησε ο παππούς μέσα του! Του λέω: «Πατέρα, είμαι με γυναίκα και δε νιώθω, καν, την ανάγκη να κάνω παιδί». 26 χρονών, τώρα, ξέρω 'γω. Άντε να έχεις μυαλό! Εδώ δεν έχω τώρα, να σοβαρευτώ και να νοικοκυρευτώ! Οπότε, λίγο μετά, αφού τα ‘χα με την Ευβοιώτισσα και με πολύ παρότρυνση -πήγαινα και σε ψυχολόγο, για θέματα πένθους, τότε- η ψυχολόγος μου επέμενε πάρα πολύ να το πω και στη μητέρα μου. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο, να το πω στη μητέρα μου! Γενικώς, τσίνιζε λίγο με τους ομοφυλόφιλους, η μάνα μου. Όχι πολύ! Δεν μου πολύ… Ίσως, είχε καταλάβει κάτι. Γιατί, είχε δει ένα σουτιέν, που δεν ήταν το μέγεθός μου, πεταμένο στο δωμάτιο στη Χαλκίδα, ας πούμε, σ' ένα δωμάτιο! Το είχε στολίσει κιόλας. Καλά, το είχε βρει και το είχε απλώσει πάνω στο κρεβάτι. Και μου λέει: «Εδώ, υπάρχει ένα σουτιέν -πριν της το πω! Δεν ξέρω, αν είναι δικό σου. Σίγουρα, δεν είναι δικό σου». Και το είχε απλώσει, έτσι, λάβαρο! Μάνα, γάμησα! Και έρχεται αυτή η στερνή η ώρα και καθόμαστε στο τραπέζι το μεγάλο, της τραπεζαρίας. Της λέω… Τότε, είχε κάνει και ένα χειρουργείο η ξαδέρφη μου στο πρόσωπό της, για να γίνει πιο όμορφη; Για να κάνει… Τέλος πάντων, κάτι είχε σπάσει, κάτι σαγόνια, για ομορφιά. Να αλλάξει τον εαυτό της. Οπότε, με αφορμή αυτό, πιάστηκα από κει, ότι: «Κοίταξε να δεις μητέρα, και η ξαδερφή μου κι εκείνη δεν μπορεί να αποδεχτεί τον εαυτό της» και ξέρω 'γω τι. Και: «Εγώ δέχομαι αυτό πού είμαι. Και τώρα, για παιδιά και τέτοια, δεν ξέρω πώς θα κάνουμε, δεν το έχω στο μυαλό μου». Το πήγαινα πολύ πλάγια, πάλι κι εκεί. Πώς να το πεις αυτό το πράγμα; Και της λέω: «Δεν μ' αρέσουν μόνο οι άντρες. Καταλαβαίνεις». Μου λέει: «Ναι, κάτι είχα καταλάβει», μου κάνει. Δεν της το λέω ανοιχτά, ότι: «Μάνα, μου αρέσουν οι γυναίκες. Έχω σχέση με γυναίκα». Είχε δει το Πωλινάκι, που κοιμόμασταν μαζί, αγκαλίτσα. Ερχόταν, ξέρω 'γω, η Πωλίνα σπίτι μου τότε και με έχει στηρίξει με όποιον τρόπο μπορούσε, τρελό. Οπότε, είχε δει μια-δυο κοπέλες να μπαινοβγαίνουνε. Και τη Σαμάνθα, τότε. Τα είχε δει αυτά. Να μπαινοβγαίνουν διάφορα κορίτσια. Οπότε, νιώθω ότι το έχω βγάλει τώρα εγώ από μέσα μου. Ότι της το ‘χω πει, ότι: «Ξέρεις κάτι; Δε μ' αρέσουν μόνο οι άντρες;». Αυτό. Οπότε, το μεταφέρω στην ψυχολόγο μου και μου λέει: «Το 'πες; Έγινε;», μου λέει. Ότι και καλά, ρε παιδί μου, απ' τη στιγμή που θα το βγάλεις από μέσα σου, έχεις κατοχυρώσει αυτό που θέλεις. Αυτό που είσαι. Έχεις δηλώσει με τον λόγο σου, αυτό που είσαι. Έχεις διεκδικήσει. Είτε σε αποδεχτεί είτε όχι, εσύ το έχεις κάνει. Έχεις κάνει το άνοιγμά σου και έχεις δηλώσει αυτό που είσαι. Έχεις πάρει το θάρρος της επιλογής σου. Και της μεταφέρω ότι της είπα ότι: «Ξέρεις κάτι; Δεν μ' αρέσουν μόνο οι άντρες». Και τρελαίνεται! Λέει: «Ναι, αλλά δεν της είπες ότι σου αρέσουν οι γυναίκες! Αύριο, αύριο, δεν ξέρω πότε, θα της πεις ότι σ' αρέσουν οι γυναίκες. Δεν ειπώθηκε κάτι. Το άφησες αόριστο!», μου κάνει. Και λέω: «Παναγία μου, τι άγχος κι αυτό;»! Άντε πάλι, άντε να ξαναμπώ σε αυτή τη διαδικασία. Οπότε, την επόμενη μέρα, έρχεται η μάνα μου, με ξυπνάει. Της λέω: «Μαμά, να σου πω κάτι; Το κατάλαβες αυτό το πράγμα που σου είχα πει στην τραπεζαρία;». Μου λέει: «Πιο πράμα;». Της λέω: «Μου αρέσουν κι οι γυναίκες». «Άκου, παιδάκι μου», μου λέει: «Ναι. Το κατάλαβα», μου κάνει: «Εννοείται, το κατάλαβα. Εντάξει, γιατί κι εγώ, στη δουλειά μου, σαν σκηνοθέτης που ήμουν και δούλευα τόσα χρόνια στην ΕΡΤ, έχω γνωρίσει κόσμο, μέσα στα καλλιτεχνικά και στα θέατρα, που είναι ομοφυλόφιλος. ‘Ντάξει, ‘ντάξει παιδί μου. Απλά, να, στεναχωριέμαι, ρε παιδί μου, γιατί οι λεσβίες είναι άσχημες, χοντρές, μυρίζουνε και είναι μόνες τους, με μία γάτα»! Της λέω: «Μάνα, δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι! Δεν είναι όλοι, έτσι! Αν είναι δυνατόν. Δηλαδή, εγώ έτσι είμαι;». Και φοβόταν μη γίνω έτσι, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Και καλά, είναι μόνες τους. Προφανώς και τότε, δεν υπήρχανε τόσο gay bar, να βγεις. Ήτανε κρυφό, ρε παιδί μου. Ήτανε πολύ… Τους κυνηγούσανε τους gay, τότε. Δεν είναι όπως τώρα. Λοιπόν, ανοίχτηκα κι εκεί πέρα. Εντάξει, μου πέταγε, ξέρω 'γω. Άντε, να πηγαίνουμε μαζί στα Jumbo -λέμε ονόματα; ή είναι διαφήμιση;-, να πηγαίνουμε ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, στο παιδικό τμήμα του Jumbo, που έχει τα φουστανάκια, τα μικρά τα πατουσάκια, παπουτσάκια και τέτοια. Να μου λέει: «Άντε, πότε θα με κάνεις γιαγιά; Να κάνεις ένα παιδάκι, να του φοράμε αυτό εδώ πέρα». Ή όποτε περνάγαμε από βιτρίνες και είχε παιδικά, να λέει: «Άντε, ρε παιδάκι μου! Τι ωραία ρουχαλάκια, να ντύσουμε το παιδί σου!». Της λέω: «Εγώ δε θέλω να γίνω μάνα». Και ξανά και ξανά και ξανά. Α[01:00:00]υτό το πράγμα με το πότε θα γίνω μάνα εγώ! Καημό το είχε να γίνει κι αυτή γιαγιά. Μέχρι πρόσφατα, πριν 6 μήνες; Χρόνο; Έρχεται εδώ πέρα, σοβαρή. Άντε, να φύγω κι από αυτό το σπίτι, που έχω νοικιάσει μόνη μου εδώ και 4,5 χρόνια. «Έλα, παιδί μου. Άντε, να πιάσεις μια καλή δουλειά, στο επάγγελμά σου. Να βρεις, να κάνεις ένα παιδί, γιατί τα παιδιά σού δίνουν άλλο νόημα στη ζωή» και το ένα και το άλλο, μπούρου, μπούρου. «Λοιπόν», της λέω: «Για να ξεκαθαρίσουμε πέντε πράγματα. Ζούμε σε μια εποχή, που τα πράγματα είναι δύσκολα. Εγώ -της λέω- έχω δύο καναρίνια, έχω μια γάτα και ένα ψάρι, που έχουν κι αυτά μια ευθύνη. Έχουν ένα στόμα και ένα ποπό, που πρέπει να τρώνε και να καθαρίζονται. Κι εδώ, δεν αναλαμβάνω… Αναλαμβάνω τις ευθύνες, αλλά δεν υπάρχει ένα πρόγραμμα στη ζωή μου. Οικονομικά, δεν βγαίνω. Δε μου βγαίνει και εμένα! Δηλαδή, δε γίνεται. Είναι ένα παιδί. Το γεννάς, μεγαλώνει, γίνεται ένας άνθρωπος. Το γεννάς και είσαι υπεύθυνος, για αυτό το άτομο. Τέλος πάντων, με τα πολλά της εξηγώ, ρε παιδί μου, ότι το παιδί είναι ευθύνη και: «Ούτε σε 'σένα δεν μπορώ να το παρατήσω έτσι, γιατί δεν το θέλω! Δηλαδή, πώς θα κάνω κάτι, από τη στιγμή που δεν είμαι έτοιμη να αναλάβω μία ευθύνη;». Αυτό. Δεν μου ξαναέκανε συζήτηση, περί του θέματος. Νομίζω ότι της είπα ότι, θέλω να κάνω και με γυναίκα παιδί. Κι ότι είναι εγωιστικό να κάνεις ένα παιδί, μόνο και μόνο για να μην είσαι μόνος σου στα γεράματα! Είναι εγωιστικό να θες ένα παιδί για συντροφιά! Άμα θες συντροφιά, πάρε σκύλο! Έχω καναρίνια, έχω το ψάρι, έχω μια κωλόγατα, εδώ πέρα, που ποιος ξέρει πού 'χει πάει τώρα; Οπότε, ένα παιδί δεν το κάνεις για να είναι κτήμα σου, ούτε για να σε ξεσκατίζει στα γεράματα. Το κάνεις, για να δώσεις ένα λουλούδι στην κοινωνία, ρε παιδί μου, να το πω έτσι, ποιητικά! Για να δώσει κάτι καλό σ' αυτήν την κοινωνία. Να το φτιάξεις από αγάπη και να του δώσεις αγάπη. Για να δώσεις και στην κοινωνία αγάπη.

Στο κομμάτι της αποδοχής, που μου έλεγες πριν, μου είχες πει ότι στο σχολείο λοιπόν, οι φίλες σου, η Σάρα και άλλη μία, το αποδέχτηκαν τότε. Θυμάσαι τι σου είπαν; Και σε ποιο επίπεδο το αποδέχτηκαν, θέλω να πω. Το αποδέχτηκαν;

Λοιπόν. Η φίλη μου η Σάρα το αποδέχτηκε σαν να ήταν κάτι απολύτως φυσιολογικό! Δε θυμάμαι, ακριβώς, τι μου είπε. Και καλά; «Μαζί σου είμαι. Ό,τι σε ευχαριστεί εσένα. Κι ας μην ήμασταν και πολύ καιρό φίλες. Σαν να μην τρέχει! Η άλλη φίλη… Βασικά, στην παρέα ήμασταν πέντε άτομα: ήταν η Σοφία, ήταν η Γιάννα, ήταν η Γιώτα και η Σάρα. Κι εγώ. Σου είπα ότι η Σοφία, όχι μόνο το αποδέχτηκε, με στήριξε, ρε παιδί μου. Η Σάρα με στήριξε κι αυτή με τον τρόπο της, «Ότι δεν τρέχει κάτι. Γαμώ. Έλα να βρούμε -κι αυτή- κάτι να δεις». Η άλλη φίλη, στην παρέα, αναρωτιότανε -η Γιάννα- τι είναι αυτό που με καυλώνει. Με καυλώνει, ξέρω 'γω, να είμαι το ενεργητικό; Δεν ξέρω γιατί είχε σκαλώσει τόσο πολύ σε αυτό. Ίσως, αναρωτιότανε αν το αισθάνομαι πιο πολύ σαν αγόρι, σαν γυναίκα, σαν τι; Ήταν και για κείνη, άγνωστο. Δηλαδή, είναι κάτι άγνωστο. Η άλλη δεν έδινε και πολύ σημασία. Οπότε, δεν ξέρω κατά πόσο το είχε αποδεχτεί ή όχι. Δεν μου έχει δείξει κάτι. Κάναμε παρέα, κανονικά. Δεν μου είχε κάνει κάποια νύξη. Ήταν, λίγο, σαν προσωπικότητα, ανακατώστρα και έτσι. Αλλά, οκέυ. Κλάιν-μάιν, δεν συνεχίσαμε παρέα. Αυτό. Τι άλλο θες να ρωτήσεις, σχετικά με την αποδοχή;

Και μου είπες και για ένα παιδί, που κάνατε σχέση 6 μήνες και τελείωσε. Είχε κάποια σχέση με την ομοφυλοφιλία ο χωρισμός; Ήταν δική σου επιλογή, ας πούμε;

Όχι, δική μου επιλογή δεν ήτανε. Είχαμε σχέση, από απόσταση. Αυτός έμενε Αθήνα, εγώ έμενα Χαλκίδα. ‘Ντάξει, ήμασταν και 17 χρονών, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου! Εγώ άρχισα να να λίγο πιο… Να μην έχω τρόπους, να το πω; Ψιλορευόμουνα, ξέρεις, έκανα χαβαλέ με το ρέψιμο. Ψιλοξενέρωνε αυτός. «Γιατί φέρεται σαν τον φίλο μου τον Αλέκο;», κατάλαβες; Εγώ το θεωρούσα αστείο το ρέψιμο. Δεν έκανα τόσο κινήσεις θηλυκές, οπότε, άρχισε και ξενέρωνε αυτός. Δηλαδή, αυτό το έμαθα από φίλο φίλου. Ότι: «Σοφία-Ηλέκτρα -πώς με έλεγε αυτός, τότε;- αυτό κι αυτό είπε ο Δημήτρης». Σε μένα, είχε πει ότι δεν ήθελε πια να 'μαστε μαζί. Αυτό.

Και είπες, λοιπόν, ότι με την τέχνη σου και με τη ζωγραφική σου -μ' ένα παράδειγμα- εξέφραζες, κάπως, αυτήν την αντίφαση. Γενικά, το έχεις δουλέψει κι αλλιώς; Δηλαδή, με την τέχνη σου, με το animation, είτε με τη ζωγραφική, είτε με κάτι άλλο, να εκφράσεις τα συναισθήματά σου και τις ιδέες σου, πάνω σε όλη αυτή την αντίφαση, την ομοφυλοφιλία, το ερωτικό στοιχείο;

Λοιπόν, τόσο την αντίφαση όχι. Με ρωτάς, αν απ' την τέχνη μου…

Αν μέσα από την τέχνη σου, έχεις εκφράσει ιδέες και συναισθήματα, πάνω στον έρωτα, την ομοφυλοφιλία και όλο αυτό το πράγμα.

Ωραία. Όχι, δεν έχω εκφράσει κάτι άλλο. Έχω φτιάξει, όμως, ένα stop-motion βιντεάκι, που ψιλοαναφέρεται στον κύκλο των σχέσεών μου, σχετικά με τις γυναίκες. Δεν το έχω αποτυπώσει, όμως, θηλυκό-θηλυκό, με την ομοφυλοφιλία. Το έχω σχετίσει ότι, επειδή έχω σγουρό μαλλί, με λένε «Προβατάκι», είμαι σαν προβατάκι. Οπότε, ο χαρακτήρας που έφτιαξα είναι προβατάκι. Και αναφέρεται ότι είναι με τη φίλη την καμηλοπάρδαλη και παίζουν PlayStation. Μετά το βράδυ, ξέρω γω, πάνε σε ντισκοτέκ. Κι εκεί, συναντάει μία αλεπουδίτσα. Ερωτεύεται. Τότε, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, αφού μιλάνε και τα λοιπά, έρχεται ο τράγος. Οπότε, είναι όλο διαφορετικό. Δηλαδή, είμαστε όλοι διαφορετικοί. Κάπως έτσι, το έχω εκφράσει, ρε παιδί μου. Δεν είναι ότι είναι ο πρόβατος και η προβατίνα και έρχεται ο άλλος πρόβατος και παίρνει την προβατίνα. Είναι ο τράγος, που σκάει μύτη… που και καλά, ρε παιδί μου, εμφανίζει ένα τρακτέρ, ότι είναι πλούσιος, είναι χλιδάτος και κλέβει την γκόμενα. Του παίρνει την γκόμενα, και πάει με τον ματσωμένο γκόμενο. Περίπου, κάπως έτσι, όπως πάνε οι σχέσεις μου, ότι: «Τελικά, δεν είσαι τόσο καλή επιλογή για μένα!». Οπότε απογοητεύεται το πρόβατο, πάει, τρώει, γίνεται ένας χοντρός! Και στο τέλος, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, φεύγει απογοητευμένος. Παίρνει μια απίστευτη κατρακύλα και φτάνει σπίτι του, σφηνώνει. Φωνάζει βοήθεια. Οι φίλοι του πανε και τον ταΐζουν φρούτα, λαχανικά. Και με τη βοήθεια των φίλων, πλέον, ξέρω 'γω, γίνεται ξανά αδύνατος. Και είναι, πλέον, έξω στην εξοχή και παίζουνε μπαλίτσα. Αντί να 'ναι πάλι μέσα, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Οπότε, το 'χω ότι όλος ο κόσμος είναι διαφορετικός. Έτσι έχω εκφράσει, ας πούμε, την τέχνη. Και έτσι μ' αρέσει, αυτά που κάνω, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου.

Έχεις κάνει… Μου 'δειξες κι ένα πορτρέτο, ενός ερωτά σου.

Ναι. Έχω… Ωραία. Αυτός ο έρωτας ήτανε απαγορευμένος, πολύ! Γιατί, αυτή η κοπελίτσα είχε χρόνια σχέση μ’ ένα αγόρι. 10 χρόνια. Για μένα, και μεσα από το κρεβάτι, ξέρω ‘γω, ρε παιδί μου και όλο αυτό που έχει ανάγ[01:10:00]κη να πάρει από μένα και να της δώσω και να μου δώσει, μου 'δειχνε πολύ ότι το gay κομμάτι της, το είχε καταπιέσει. Κι εγώ λόγω του ότι δεν το 'χα καταπιέσει, απλά, δεν γνώριζα… Δηλαδή, όλοι οι γύρω μου το είχαν αποδεχτεί, γενικώς μπήκα στο gay κόσμο πολύ άνετα. Και λόγω ότι οι γονείς μου το είχαν αποδεχτεί. Οπότε, έκανα ελεύθερα σχέσεις με γυναίκες. Χωρίς να έχω κάτι να με δεσμεύει. Δηλαδή, ποτέ δεν είχα τη σιγουριά ότι: «Έχω σχέση τώρα και φοβάμαι να μείνω μόνη μου». Δεν είχα κάτι τέτοιο. Οπότε, ένιωθα ότι φοβάται πάρα πολύ να φύγει από αυτή την δεκάχρονη σχέση της και να μπει σε κάτι καινούριο, μαζί μου. Γιατί, δεν ένιωθε βέβαιη, για το και… Σίγουρα ήταν φουλ ερωτευμένη, όπως κι εγώ ήμουνα φουλ ερωτευμένη μαζί της! Κράτησε ένα μήνα. Ήταν σαν να ήταν ένας χρόνος, μαζί της. Πολύ έντονο! Το 'σκαγα από τη δουλειά μου. Το 'σκαγα στη σχολή μου. Έφευγε κι αυτή νωρίτερα από τη δουλειά της, κρυφά απ' το γκόμενο. Κρυφά απ' το αγόρι της, εντάξει, όχι γκόμενος το παιδί. Βασανιζόταν, βασανιζόμουν πολύ. Πονούσε, πονούσα κι εγώ πολύ, που δεν μπορούσαμε να 'μαστε μαζί. Γιατί ήταν πολύ δύσκολη η απόφασή της. Να πει: «Τώρα, θα κάνω σχέση με γυναίκα». Ήταν και μικρότερή μου. Εγώ ήμουν 30-31. Αυτή ήταν 24 στα 25. Δεν μπορούσε να το φανταστεί. Και εγώ, λόγω ότι ήμουνα σε φάση: «Έλα μωρέ. Οκ, και τι έγινε; Θα έχεις σχέση με γυναίκα, αντί για άντρα». Αυτή φοβόταν ότι, σε όλο της τον κύκλο τον οικογενειακό. Τόσα χρόνια σχέση, έχουν τόσους κοινούς φίλους με το αγόρι της. Λόγω ότι δεν έχω κάνει κι εγώ τρελή μακροχρόνια σχέση με κάποια ή με κάποιον, εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ κι εγώ τη θέση της. Όπως κι αυτή δεν μπορούσε να φανταστεί τη δικιά μου θέση. Ότι το βλέπω τόσο χαλαρά: «Οκέυ, είσαι με γυναίκα. Και τι έγινε;». Οκέυ, ναι, είναι με άντρα και έχει 10 χρόνια σχέση, έχουνε κοινούς φίλους, ρε παιδί μου. Πώς θα αποχωριστεί αυτή τη ζωή και πόσο κρυφό, πρέπει να το κρατήσω μεταξύ μας; Πόσο τυπικά και τέτοιο;  Δηλαδή, θέλαμε να το ζήσουμε διαφορετικά. Αυτή να το έχει κρυφό, εγώ θα ‘θελα να το έχω φανερό. Ήταν πολύ περίεργο, γιατί ήμασταν δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, που δεν μπορούσε να ζήσει ο ένας μακριά απ' τον άλλονα. Ήταν όμορφο και τρυφερό. Δηλαδή, με φρόντιζε, κάθε φορά που ήτανε να βγούμε έξω, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Έβαζε την μπλούζα μου μέσα από το παντελόνι, για να μην κρυώσω. Ξέρεις, να βάλω το μπουφάν μου, τη ζακέτα μου, ξέρω 'γω, να με κουμπώσει. Μου 'κανε και δυο απίθανα δώρα, που θα τα 'χω για αρκετά χρόνια, στη ζωή μου, πιστεύω. Και είναι πολύ σημαντικά για μένα. Γιατί, ήτανε για μένα, σπουδαίο, αυτό που ζήσαμε. Γιατί, διακινδύνευσε για μένα, αυτός ο άνθρωπος, ρε παιδί μου. Έλεγε ψέματα για μένα, στο σύντροφο που είχε τόσα χρόνια. Ρίσκαρε πολύ για μένα. Οπότε, σε μία συζήτηση που είχαμε, ότι… Είχα κάνει διάλειμμα, από το μάθημα που είχα -ήμουνα κέντρο, Αθήνα- και είχα δει από το παράθυρο κάτι πράσινους παπαγάλους στην Αθήνα. Και συζητήσαμε ότι: «Κάποια στιγμή, θα 'θελα και 'γω ένα καναρίνι να 'χω» και μπούρου, μπούρου, αλλά «Δεν ξέρω, τώρα, αν μπορώ να το 'χω στο σπίτι» και τα λοιπά. Και γυρνάει, σε κάποια φάση και μου λέει: «Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;». Και της λέω, το κόκκινο. Και περνάνε 2-3 μέρες, ένα μεσημέρι -δε θυμάμαι τι μέρα ήταν ακριβώς, δεν νομίζω να έχει και σημασία- και μου κάνει: «Θα είσαι σπίτι;». Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: «Θα είσαι σπίτι;», της λέω: «Ναι. Γιατί; Τι έγινε;». «Ωραία», μου λέει: «Για την επόμενη 1-2 ώρες, μη φύγεις». Της λέω: «Οκέυ. Έχει γίνει…;». Προσπαθούσα να κατάλαβω τι έχει γίνει. Είπα για καναρίνια; Ότι συζητάγαμε για καναρίνια; Ωραία. Και με παίρνει τηλέφωνο και μου κάνει: «Άνοιξέ μου». Και τη βλέπω ξαφνικά έξω από το σπίτι μου και να κρατάει ένα κλουβί με δύο κόκκινα καναρίνια. Και έχω πάθει σοκ! Έρχεται μέσα, κατεβαίνει απ' τις σκάλες, έρχεται στο σαλόνι και το αφήνει πάνω στο τραπέζι μου. Και δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχει κάνει η τρελή! Και της κάνω: «Τι ωραία! -της λέω- Ένα θηλυκό κι ένα αρσενικό; Με γεια!». «Όχι», μου λέει: «Ηλέκτρα, δεν κατάλαβες καλά. Είναι δύο αρσενικά. Κράτα τα, εδώ. Πάω να φέρω και το υπόλοιπο κλουβί, να τα πάρουμε, να τα βάλουμε, να τα χωρίσουμε». Κι έχει πάρει 2 κόκκινα κλουβιά, όλα κόκκινα και δύο κατακόκκινα καναρίνια! Δεν ξέρω, κοντεύω να κλάψω. Λέω: «Χριστέ μου, τι θα γίνει;». Κι αρχίζουνε οι τρελές σκέψεις. Το έχω πάει: «Τι θα κάνουμε; Αυτό είναι, τώρα, εδώ… Κι αν χωρίσουμε, κι αν δεν χωρίσουμε και αν θα μείνουμε μαζί… Και αν χωρίσουμε, εγώ, αυτό το καναρίνι τι θα το κάνω;». Και: «Θα τελειώσει ποτέ με μας; Θα…». Ξεκίνησα να σκέφτομαι απίστευτα πράγματα, ρε παιδί μου! Χάρηκα πάρα πολύ, συγκινήθηκα και τέτοια! Λοιπόν, το καναρίνι μου το ονόμασα «Τέο». Δε θέλω να πω το όνομά της τώρα, ντάξει. Εκείνη, το ονόμασε: «Τσίλι». Μου έδωσε το καναρίνι, που έχει το πιο παχύ πούπουλο. Είναι το κεφάλι του φουντωτό, κάπως. Γιατί, λέει: «Είσαι εσύ αυτό». Μπορεί να μην το κατάλαβε ποτέ της, αλλά ήταν πάρα πολύ συμβολικό αυτό που έκανε. Ίσως, δεν το κατάλαβε. Ήταν πολύ ασυναίσθητο. Ήταν πολύ αυθόρμητο. Κι ίσως, ήταν αυτό που ερωτεύτηκα τόσο πολύ σ' εκείνη. Τον αυθορμητισμό της και την τρέλα, που είχε. Πολύ πολύ καψούρα! Αλλά, τα 2 καναρίνια, που είναι μέσα σ' ένα κλουβί και είναι μακριά, ήταν σαν να είναι συμβολικό της σχέσης μας. Ότι είμαστε δύο πλάσματα φυλακισμένα στο δικό μας χώρο. Μακριά. Σ' ένα κλουβί, ο καθένας. Εγώ, έτσι, το είχα πάρει! Ο Τεάκος μου είναι ακόμα καλά. Πέρασε διάφορες κρίσεις, αρρώστησε άσθμα και τέτοια. Οπότε, για να έχει παρέα του πήρα τον Μπόμπο, ένα ασπρόμαυρο καναρίνι. Μέσα σ' όλο αυτό, ξέρω εγώ… Γιατί, είχαμε και τσακωμούς, σε φάση: «Τι θα κάνεις; Εγώ δεν μπορώ έτσι». «Και τι θες να κάνω;» και: «Είμαι σε δύσκολη θέση. Δεν μπορώ να του πω να χωρίσουμε. Και τι θα πω στον οικογενειακό μας περίγυρο; Εγώ ήθελα να κάνω παιδιά, μ' αυτόν. Αν δεν κάνω μ' αυτόν, δε θα κάνω με κανέναν». Ήτανε πολύ αντίφαση η όλη φάση μαζί της! Πολύ βασανιστικό, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Και μία Κυριακή απόγευμα, έρχεται στο παράθυρό μου, ένα σακάτικο γατί. Με πύον στη μύτη, στα μάτια, στόμα, ψείρες, αναπνευστικά προβλήματα, τα μάτια του κλειστά, δεν έβλεπε, βρώμικο και έκλαιγε έξω από το παράθυρό μου! Κλάμα, κλάμα! Λέω: «Ντάξει, τέτοια ώρα, κυριακάτικα…». Του λέω: «Κάτσε εδώ -του γατιού- και αν κάτσεις μέχρι αύριο το πρωί και είσαι εδώ, θα σε πάω στον κτηνίατρο [01:20:00]να σε περιθάλψω. Τώρα δεν μπορώ να σε πάω κάπου». Δεν έβρισκα κάποιον κτηνίατρο ανοιχτό, εκείνη την ώρα. Εντωμεταξύ, μένω σε κεντρικό σημείο, που έχει αυλές πολλές, πολλά σπίτια γύρω γύρω. Και ήρθε σε μένα, το γατί αυτό! Οπότε, την επόμενη μέρα ανοίγω το παράθυρο και το βλέπω να με περιμένει έξω από το παράθυρο, ξανά. «Ωραία», λέω: «Με περίμενε». Πάω στο Jumbo ξανά, παίρνω ένα κλουβί, το χώνω μέσα. Του λέω: «Περίμενε εδώ, να πάω να σου φέρω κλουβί». Με περίμενε εκεί. Μου έκανε πατουσάκια στο έδαφος, ξέρω γω: «Νιάου, νιάου! Γρρρ!». Έπεφτε κάτω, μικρό μωρό, 3 μηνών γατί, καταλάβαινε τώρα αυτό. Έκανε κορδελάκια, μου έδειχνε την κοιλίτσα της. Λέω: «Εντάξει, μπλέξαμε». Δεν ήμουν σε φάση να έχω άλλο ζώο. Είχα ήδη ένα ψάρι από μία περιπέτεια προηγούμενη, είχα το πουλί, μία χελώνα που φιλοξενούσα, ήμουν κομπλέ! Ένιωθα κομπλέ, δεν ήθελα άλλο ζώο. Γιατί δούλευα πολλές ώρες, είχα τη σχολή. Οπότε, δεν προλάβαινα ούτε εμένα να κοιτάξω. Το παίρνω το γατί, το πάω στο κτηνίατρο… Τραβάω φωτογραφίες το γατί, το στέλνω στην κοπέλα. Και μου λέει… Εγώ έχω μεγαλώσει -παρένθεση-, εγώ έχω μεγαλώσει με γάτες και ξέρω πολύ καλά, τι πρέπει να κάνω με μία γάτα. Οπότε, ήμασταν ψιλοτσακωμένες, τότε, εκείνες τις μέρες. Και της λέω: «Βρέθηκε αυτό το γατί». Το και το. Μου λέει: «Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, για να μπορεί να κάνει κακά του και τσίσα;». Γιατί, είχε βουλώσει, απ' τα σκουληκάκια που είχε. Τα είχε όλα. Όλες τις ασθένειες του αδέσποτου, είχε αυτό το γατί. Και της κάνω: «Όχι, δεν ξέρω», της λέω: «Αφού ξέρεις και έχεις περιθάλψει 10 γατάκια με τη μια, πρέπει να μου δείξεις». Και έρχεται το κορίτσι από την άλλη άκρη της Αθήνας, εδώ σε μένα και μου λέει: «Να, πρέπει να του κάνεις μασαζάκι» μπούρου-μπούρου, μπούρου-μπούρου. Και μου κάνει: «Με το που γίνει καλά, τι θα το κάνεις;». Και της λέω: «Θα το δώσω. Δεν μπορώ να κρατήσω γάτα εδώ μέσα. Γιατί δεν προλαβαίνω κιόλας να φροντίζω ένα ζωντανό ακόμα», από τη στιγμή που ήμουνα από το πρωί μέχρι το βράδυ, πρωί σχολή, βράδυ δουλειά. Και μου κάνει, «Λοιπόν», μου λέει: «Αυτή η γάτα, μέσα σε όλες αυτές τις πολυκατοικίες και τα σπίτια και όλες αυτές τις αυλές, για κάποιο λόγο, επέμενε και ήρθε έξω από το σπίτι σου, ένα ολόκληρο βράδυ! Οπότε, αυτή η γάτα σε επέλεξε! Θέλω να μου υποσχεθείς…» -Καταγράφεται αυτό, έτσι; Ξέρετε!- «Θέλω να μου υποσχεθείς ότι αυτή τη γάτα δεν θα την αφήσεις και δεν θα την παρατήσεις, δε θα τη δώσεις ποτέ σου. Μου το υπόσχεσαι;». Της λέω: «Στο υπόσχομαι». Οπότε, το υποσχέθηκα! Δεν το μετάνιωσα, ούτε μία στιγμή. Γιατί, αυτή η γάτα… Μπορεί να τελείωσε με την κοπέλα, να μην μιλάμε στην καθημερινότητά μας. Προχώρησε τη ζωή της κι αυτή. Και μου άφησε 2 υπέροχα δώρα. Που μου χάρισαν πολλές όμορφες στιγμές, μέχρι στιγμής. Τρυφερές, περιπέτεια, άγχη. Στεναχώρια για το πουλάκι, που είχε αρρωστήσει και μου λέγαν οι γιατροί ότι είναι ετοιμοθάνατο, το έσωσα. Εδώ, η Μέλι μας κάνει ζημιές, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, γουστάρουμε, τσακωνόμαστε, αγαπιόμαστε. Οπότε, νιώθω μία μεγάλη ευγνωμοσύνη για κείνη. Είμαι ευγνώμον, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου και θέλω να είναι καλά. Αυτό.

Και το πορτρέτο, σε τι φάση το έκανες;

Το 'κανα, στην πρώτη καραντίνα. Δε μου 'χει τελειώσει ακόμα εκείνη η κοπέλα. Το 'κανα, γιατί μου 'λειπε πάρα πολύ. Τρελαινόμουνα στη σκέψη ότι θα μπορούσε να παντρευτεί κάποιον άλλον άνθρωπο! Οπότε, το πήρα σερί με πιώμα. Το τελείωσα σε 12 ώρες, συνεχόμενα. Ψιλό-με έπαιρνε κι ο ύπνος, πάνω στο σκίτσο! Έχουν πέσει και μερικά δάκρυα πάνω σε αυτό το πορτρέτο, για να σου πω την αλήθεια! Ναι.

Θες να μου πεις και τα υλικά;

Είναι μολύβι, διαφορετικά μεγέθη; Πώς λέγονται; Διαφορετικοί τόνοι μολυβιού. Μολύβι και χαρτί. Μολύβι και χαρτί.

Και μου είπες ότι και το ψάρι ήταν από μία άλλη περιπέτεια;

Ναι. Δεν είναι ακριβώς από κοπέλα. Λοιπόν. Γενικώς, έχω κάτι με τις straight, από ό,τι έχεις καταλάβει! Ναι. Λοιπόν. Πριν μ' αυτήν την κοπέλα, με τα πουλιά και τα γατιά, είχα γνωρίσει μια σχεδόν συνομήλική της. 21 χρονών ήταν αυτή; Εγώ 30. Έτσι, μεγάλες! Ναι. Είναι λόγω ότι δε νιώθω τόσο. Νιώθω πολύ μικρότερη, η αλήθεια είναι. Οπότε, συμβαδίζουνε. Μη σου πω ότι είμαι και πιο τρελή. Δεν ξέρω τι τρώνε αυτές οι ηλικίες και νιώθουν πιο μεγάλες από αυτό που νιώθω εγώ ας πούμε. Με τι έχω ποτιστεί, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Γνωρίζω μια κοπέλα, εκεί, στα 21-22. Μόλις είχα παραιτηθεί από την «Μυροβόλο», από μια gay καφετέρια που δούλευα και είχα πάει να δω τους συναδέλφους μου. Έτσι, γνώρισα τη Γεωργία! Γεμάτη χαρά, εγώ: «Γεια σας παιδιά! Τι κάνετε;». Ήτανε άδειο το μαγαζί και καθόταν μόνο αυτή σ' ένα τραπέζι και περίμενε μια φίλη της. Straight η Γεωργία. Straight η Γεωργία… Βασικά, μόλις είχε τελειώσει μία σχέση με μία αντρολεσβία. Να το πω κι έτσι, γιατί έχει σημασία. Λόγω ότι το πρότυπό της ήτανε ο άντρας. Οπότε, δύσκολα θα έκανε σχέση με θηλυκιά-θηλυκιά. Αυτό. Δεν την τράβαγε τόσο το θηλυκό, γενικώς. Οπότε, ναι. Έχει σημασία αυτό. Οπότε, εκεί γνωριστήκαμε. Κάτι, πήγα, της μίλησα, ξέρω 'γω: «Γεια σου, με λένε Ηλέκτρα». «Γεια σου, με λένε τάδε». Φεύγω βιαστικά γιατί, τέλος πάντων, είχα ξεχάσει κάτι. Και φεύγω βιαστικά. Και τη χαιρετάω, βιαστικά. Γιατί, είχα κάτσει με την παρέα μου, ρε παιδί μου, με τους συναδέλφους, τα λέγαμε, μπούρου, μπούρου. Και λέω: «Παιδιά, ξέχασα πράγματα. Φεύγω!». Και τη χαιρετάω τη Γεωργία. Και την επόμενη μέρα, μετά από 1-2 μέρες βασικά, ψέματα. Μετά από 1-2 μέρες, μου έρχεται αίτημα φιλίας από την κοπέλα. Με έψαξε η τύπισσα. Μπήκε στη σελίδα του μαγαζιού που δούλευα, να δει αν με έχουν κάνει κάπου tag στο όνομα «Ηλέκτρα». Και με έπιασε και με βρήκε! «Οκέυ», λέω. Τη δέχομαι. Αρχίζουμε φλερτάρουμε από τα μηνύματα, μπούρου, μπούρου. Βγαίνουμε, φιλιόμαστε και αναπτύσσουμε σχέση. Και ήτανε η πιο όμορφη και τρυφερή σχέση που είχα. Από τις πιο όμορφες και τρυφερές σχέσεις που είχα. Πηγαίναμε μαζί σινεμά, καθόμασταν, βλέπαμε ταινία. Πηγαίναμε για φαγητό. Κοιμόμασταν αγκαλίτσα! Εντάξει, ο πατέρας της, δεν το είπε ποτέ. Στη μάνα της είχε πει. Η μάνα της δεν ήταν υπέρ. Ήταν κατά. Οπότε, είχαμε λίγο θέμα μ' αυτό, από τη μεριά της. Άρχισε και φαινόταν η διαφορά ηλικίας μας, ρε παιδί μου. Βασικά, ποια διαφορά ηλικίας; Εγώ γούσταρα να βγαίνω, να παρτάρω. Τη χρύσωνα, να βγούμε, να πιούμε ποτό, να παρτάρουμε. Και αυτή ήθελε να καθόμαστε σπίτι, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Ήθελα να πηγαίνουμε στο «Allou», ήθελα να κάνουμε πράγματα, να πάμε για φλιπεράκι και τέτοια. Αυτή της άρεσε να βγαίνει για καφέ, πιο πολύ, να αράζει σε καφετέριες. Οπότε, δεν έδωσε καρπούς όλο αυτό[01:30:00]. Πιστεύω ότι… Και αυτό που της έλεγα, είναι ότι: «Ξέρεις κάτι, Γεωργία μου; Πιστεύω… Δεν ξέρω, γιατί το νιώθεις έτσι εσύ, αλλά πιστεύω ότι είσαι straight! Κι αυτό το στάδιο που είσαι, είναι πειραματικό. «Όχι και δεν θέλω ταμπέλα! Μου αρέσουν οι άνθρωποι και μ' αρέσουν και οι γυναίκες». «Ναι, βρε αγάπη μου γλυκιά, αλλά φαίνεται σε όλες σου τις κινήσεις ότι δεν είσαι bι, ρε παιδί μου. Δεν… Ή bι, ντάξει, οκέυ, ρε παιδί μου, αλλά σίγουρα δεν είσαι λεσβία». «Όχι», μπούρου, μπούρου. Την είχα πιάσει εγώ ότι μίλαγε με κάτι αγοράκια και τέτοια. Ώσπου μία μέρα, μου λέει: «Θέλω να μιλήσουμε». Και της λέω: «Εντάξει. Τι θες να μιλήσουμε; Αυτά είναι: "Θέλω να χωρίσουμε"». Οπότε, ναι. Θες να χωρίσουμε; Ας χωρίσουμε». Γιατί, δεν πηγαίναμε καλά ούτε στο κρεβάτι, ούτε και γενικώς. Γιατί, μ' αρέσουν και τα δύο. Οπότε, είχα μόνο τον ενεργητικό ρόλο, οπότε και μένα με ξενέρωνε αυτό, ρε παιδί μου. Πέρασε ο καιρός. Είδα ότι είχε σχέση με αγόρι. Εντάξει, με πλήγωσε πάρα πολύ αυτό. Έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Και επειδή η μάνα μου με έβλεπε… Η μητέρα μου έβλεπε ότι ήμουνα στα μαύρα μου πανιά: με μαύρους κύκλους, δεν ήθελα καν να μπαίνει το φως από το παράθυρο, ήθελα κλειστά παντζούρια, δεν ήθελα να κάνω τίποτα στη ζωή μου εκείνη τη στιγμή. Ήθελα απλά να τρώω πίτσα και να βλέπω σειρά, για να ξεχνιέμαι και να παίζω «Game-boy», ακόμα! Ναι! Παίζω «Game-boy», ακόμα, και «Pokemon» στους μεγάλους μου πόνους, ας πούμε. Οπότε, καταλάβαινε και η μάνα μου ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Έχω μία απογοήτευση. Νιώθω μία μοναξιά. Και μου λέει: «Σήκω, τώρα, ντύσου. Θα πάμε σ' ένα pet shop, να σου αγοράσω ένα χρυσόψαρο». «Όχι, δεν θέλω χρυσόψαρο! Και πρέπει αυτό!». Και μπούρου, μπούρου. «Όχι», μου λέει: «Δεν ακούω τίποτα! Επιτέλους, θα μου κάνεις κι εμένα χατίρι. Κάνε μου το χατίρι», ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Οπότε, λέω: «Ας κάνω και το χατίρι της μάνας. Μ' έχει δει… Στεναχωριέται, που με βλέπει έτσι όπως με βλέπει. Ας πάω να πάρω το ψάρι», ρε παιδί μου. Ξέρεις. Και μου λέει: «Θα σου κάνω δώρο το ψάρι, για να έχεις μια συντροφιά». Πριν αποκτήσω γάτες και τέτοια, αυτό, έτσι; Είχα ακόμα τη χελώνα και απόκτησα ένα ψάρι! Το Ρούμπι. Και έτσι, μεγαλώσαμε μαζί με το Ρούμπι. Περάσαμε την ερωτική απογοήτευση με το Ρούμπι! Αν και λένε ότι τα χρυσόψαρα ξεχνάνε. Οκέυ! Έχει γίνει λυθρίνι, τώρα. Ήτανε 4 εκατοστά, 5 εκατοστά; Τώρα, έχει γίνει 15! Μετά, ήρθε η μεγάλη καψούρα. Εκείνη η κοπέλα, που μου 'δωσε το πουλί και δεσμεύτηκα με τη γάτα. Η Γεωργία μου 'χε γράψει κι ένα ωραίο γράμμα, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Γιατί, είχαμε ένα θέμα υγείας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε σεξ και τέτοια. Οπότε, μου 'γραφε γράμματα, μου χάριζε σοκολάτες και ξέρω 'γω τι. Το 'χω, εκεί πέρα, κρεμασμένο ακόμα το γράμμα. Αυτό με τη Γεωργία.

Μου μίλησες και για το chat, στο οποίο έμπαινες-

Ναι-

Το «Lesbian»…

Ναι. Ήταν το «lesbian.gr», το οποίο είχε διάφορα. Ανεβάζεις και αγγελίες ότι: «Ψάχνω νύφη», «Ψάχνω κοπέλα», «Ψάχνω να κάνω τρίο». Ανέβαζες ρε παιδί μου… Είχε διάφορα θέματα, gay θέματα. Νομίζω ότι ακόμα υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει το chat. Είχε άρθρα, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, για τους straight, gay, μπούρου, μπούρου, για το «Pride», πολλά. Μέχρι και αγγελίες είχε, ότι: «Ψάχνω σχέση. Είμαι έτσι, έτσι κι έτσι και θέλω να βρω την αγάπη»! Και υπήρχε και το chat, εκεί.

Εσύ, τι έκανες εκεί; Πώς το λειτουργούσες το chat; Τι έστελνες; Δηλαδή;

Τι έστελνα; Πώς προσπαθούσα να κάνω την επαφή μου, με τις υπόλοιπες κοπέλες; Κοίταξε να δεις κάτι. Εγώ, μέχρι τα 27 μου, στο μυαλό ήμουνα πάνω στα σύννεφα, σε ένα σύννεφο ροζ. Και κουβαλούσα τρέλα, ρε παιδί μου. Όχι, ότι τώρα δεν κουβαλάω, αλλά τότε ήμουνα πιο έντονη, η τρέλα μου. Οπότε, θα 'θελα και μ' αυτήν που θα μιλήσω, να καταλάβει τι τρέλα κουβαλάω. Οπότε, πάντα, ξεκινούσα με troll. Να τρολλάρω, να πειράξω. Σε φάση, αν θα μου στέλναν αυτές: «Γεια σου. Πώς σε λένε; Πού μένεις; Από πού είσαι;». Θα 'στελνα: «Είμαι από τον πλανήτη Άρη», ξέρω 'γω! Έλεγα δικά μου: «Από τον πλανήτη Happy» και τέτοια. Θα 'λεγα: «Γεια σου. Τι κάνεις;», ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Γενικώς, βαριόμουνα λίγο τα τυπικά: «Πού μένεις; Πόσο χρονών είσαι;». Μου άρεσε να μάθω άλλα πράγματα. Π.χ., ξέρω 'γω, ρε παιδί μου, είχα κόλλημα με «anime». Τότε, βαρύ. Βαρύ, τρόπος ζωής, ρε παιδί μου. Να φτιάξω noodles, να μάθω τη γλώσσα, τα ιαπωνικά, ξέρω 'γω, το ένα το άλλο. Βαρύ θέμα. Οπότε, αν μου λέγανε κάτι τα κορίτσια: «Είσαι όμορφη», θα τους απάνταγα κι έλεγα: «Arigato!»! Κι έλεγα τέτοια! Και μένανε όλοι, σε φάση: «Τι λέει; Γιατί είναι το "arigato"; Θέλει μακαρόνια;» και τέτοια. «Τι είναι αυτό, ρε παιδί μου;». Ξέρεις. Τους ξένιζε. Ήμουνα έντονη πολύ. Οπότε, δυσκολευόμουνα να επικοινωνήσω κι απ' το chat. Γιατί, η γραφή διαφέρει πάρα πολύ απ' το λόγο. Οπότε, δεν μπορούσαν να καταλάβουν και το ύφος μου, απ' τη στιγμή που δε με ξέρανε κι από κοντά. Ντάξει, έριξα κάτι ωραία γκομενάκια! Αλλά, ήμουνα «φεύγα». Ντάξει, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Ήθελα σοβαρή σχέση, αλλά δεν έκανα και πράγματα για να γίνει σοβαρή αυτή η σχέση. Σε φάση, μου στέλνανε μήνυμα, απαντούσα την επόμενη μέρα. Μου στέλνανε μήνυμα, εγώ είχα κανονίσει να φύγω Χαλκίδα με τη φίλη μου. Να πάω εκδρομή. Αλλού! Θέλανε… Μου στέλνανε μήνυμα, να βγούμε για ποτό και μου λέγανε: «Τι θα κάνεις, σήμερα;». Τους έλεγα: «Τι να κάνω; Έχω μια σκύλα και θα την εκπαιδεύσω». Δεν είχα το μυαλό μου. Είχα και το κόλλημα με εκείνη την κοπέλα, πολύ. Μου άρεσε το… Γιατί, μου άρεσε το φλερτ από κοντά. Τώρα, πάντα και από κοντά και από το chat, οι προσεγγίσεις μου ήταν χαβαλές. Χαβαλέ. Να κάνω αστεία, πειράγματα και τέτοια. Αυτό.

Ανταλλάσσατε και φωτογραφίες;

Όχι, ανταλλάζαμε κατευθείαν… Υπήρχε το «Skype» και μετά, κάνα «Facebook». Δεν ήταν τόσο πολύ το «Fecebook» τότε. Να πεις: «Ουάου!». Υπήρχε το «Skype» πιο πολύ. Πώ! Παγίδα μεγάλη το «Skype». Μεγάλη παγίδα το «Skype»! Συνομιλούσα με μία κοπέλα απ' το «Skype», την είχα βρει απ' το chat. Της άρεσαν τα anime. Ασχολιόταν με υπολογιστές και τέτοια, γούσταρα. Άκουγε και κάνα ρεμπέτικο, που γούσταρα κι εγώ τότε φουλ. «Άντε», λέω: «Μαλάκα, το βρήκαμε. Γουστάρει anime; Φύγαμε!». Μιλάγαμε, μιλάγαμε. Η Μυρτώ. Κακομοίρα μου! Της έκανα συνέχεια κίνηση να βρεθούμε από κοντά. Δεν είχε φωτογραφία, ούτε έμπαινε κάμερα, να μιλήσουμε. Όλο ήτανε χαλασμένη η κάμερα! Όλο κάτι χάλαγε. Δεν είχε φωτογραφίες. Δεν μπορούσε να στείλει. Λίγο περίεργο. Και της λέω: «Βρε, μήπως είσαι άντρας;». Οπότε, ανταλλάξαμε κινητά και άκουσα τη φωνή της, ότι είναι γυναίκα. Λέω: «Πάλι καλά, τουλάχιστον. Δε μιλάω με άντρα!». Γιατί, ήταν αυτό. Μπαίνανε και πολλοί άντρες, κάναν troll. Ήταν άντρες… Στο chat ήταν άντρες, που ζητάγανε γυναίκες, για να τους κάνουν s[01:40:00]ex. Δηλαδή, ήταν άντρες, που θέλαν να ντύνονται γυναίκες και να κάνουν sex με γυναίκα. Τα 'μαθα όλα! Ήταν μια απίστευτη περιπέτεια γνώσεων, ας πούμε, τι συμβαίνει με το sex, ρε παιδί μου! Τι γίνεται με τους ανθρώπους γύρω μας, με την κοινωνία του sex. Με τα πολλά και μετά από πολλά άκυρα που μου είχε δώσει αυτή η κοπέλα, αποφασίζουμε… Βασικά, λέω: «Σε παρακαλώ, μη μου το ξανακυρώσεις σήμερα. Να βγούμε, τουλάχιστον, να πιούμε μια μπύρα. Να κάνουμε κάτι!». Άντε και να πάω Ζωγράφου, να τη δω. Να βγούμε γι' αυτό το πολυπόθητο μπύρα-καφέ, ό,τι ήτανε. Και την παίρνω τηλέφωνο και της λέω: «Πω-πω! Βρέχει! Εγώ είμαι με το αμάξι». Μου λέει: «Εγώ, με τα πόδια». Και της λέω: «Κρίμα, να μην είμαι εκεί, να σου κρατήσω την ομπρέλα». Και μου κάνει, στο τηλέφωνο, τώρα. Μου λέει: «Μη λες μεγάλα λόγια. Γιατί, έτσι και με δεις από κοντά, μπορεί να αλλάξεις γνώμη». Οκέυ! Και είμαι στη φάση: «Πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό τώρα που μου είπε; Υπάρχει επιστροφή;». Λέω: «Δεν έχω θέμα με την εμφάνιση». Και όντως, δεν έχω θέμα με την εμφάνισή τόσο. Οκέυ, ας είναι χέρι-πόδι. Δεν έχω θέμα, αλήθεια! Φτάνω εκεί. Όντως, δεν ήταν και η πιο εντυπωσιακή κοπέλα, που θα μπορούσες να δεις. Με χάλασαν άλλα πράγματα! Είχε λίγο λαδωμένο μαλλί. Δεν είχε προσωπική καθαριότητα, δεν είχε προσωπική υγιεινή. Οπότε, αυτό ήταν κάτι που με ξενέρωσε πάρα πολύ. Γιατί, πρώτο ραντεβού πας. Όχι ότι στο δεύτερο ή στο τρίτο ή όταν κάνεις σχέση, δε θα έχεις προσωπική υγιεινή. Αλλά για μένα, σημαίνει κάτι αυτό. Δεν ξέρω. Πας περιποιημένος, από θέμα σεβασμού. Και στον εαυτό σου να έχεις σεβασμό, που είσαι καθαρός και γενικώς. Πάω, καθόμαστε για καφέ. Καθόμαστε στην καφετέρια. Έχω παραγγείλει μπύρα, έχει παραγγείλει σοκολάτα. Έχει αρπάξει το μπολ μου, με τα popcorn. Έξαλλη. Αλλά δεν πειράζει, λέω: «Να είσαι gentle-woman!». Να τα 'χει πάρει παραμάσχαλα, να τα κρατάει, έτσι, μπροστά στο στήθος της, το βαζάκι με το popcorn. Να της μιλάω, να μιλάω, να μασάει ξέρω γω έντονα τα popcorn, να τα παίρνει και να τα χώνει στο στόμα. Να πέφτουν και μερικά στον καναπέ. Εκεί πέρα, που έχουν κάτσει διάφοροι κώλοι. Και βλέπω το popcorn, που έχει πεταχτεί στο βρώμικο καναπέ. Και λέω: «Δεν μπορεί, ρε πούστη μου! Θα το πετάξει». Και κάνει κίνηση, το παίρνει το popcorn από τον καναπέ τον βρώμικο, το σηκώνει αργά, αργά, αργά, το φέρνει στο ύψος των ματιών της, το κοιτάζει, κοιτάζει και το popcorn εκείνη. Και λέω: «Τώρα, θα το πετάξει στο τασάκι». Ανοίγει το στόμα της, «Χλαπ!» και το καταπίνει! Και το τρώει το pop-corn απ' τον καναπέ! Σιχάθηκα πάρα πολύ, η αλήθεια είναι τη ζωή μου, γιατί λέω: «Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;». Οκέυ. Μπορεί να υπάρχει και όντως ο κανόνας των 5 δευτερολέπτων. Αλλά εγώ δεν τον πιστεύω. Τον ξέρεις τον κανόνα; Ότι και καλά, δεν προλαβαίνει το μικρόβιο να αγγίξει το φαγητό, οπότε, είναι καθαρό ακόμα. «Χαχαχα!», το μικρόβιο, έτσι! Δεν έχουν προλάβει να μετακινηθούν. «Ένα popcorn! Ας πάμε απάνω του! Μαλάκα!». Ναι. Οπότε, λέω: «Άκου να δεις. Ίσως είχε μία κακιά μέρα η κοπέλα», φεύγοντας από αυτό το ραντεβού, ξενερωμένη. Προφανώς και δεν μου 'κανε, ρε παιδί μου. Δηλαδή, αν πάθαινα την καραπλακάρα μου με το χαρακτήρα της, ίσως τα παρέβλεπα όλα αυτά. Και λέω: «Θα δώσω τόπο στην οργή και θα δώσω ευκαιρία!». Και συνεχίζουμε, μιλάμε στο «Skype». Εγώ κάτι δουλειές έκανα, εκείνη την ώρα. Μου λέει: «Τι κάνεις, τώρα;». Της λέω «Κάνω καθαριότητα το δωμάτιο. Εσύ;». Μου λέει: «Εγώ κάνω beaute. Έχω πάρει ένα βρώσιμο κερί ροδάκινο -κράτα το αυτό- και κάνω αποτρίχωση στα πόδια μου». Της λέω: «Πολύ ωραία. Μπράβο!». Μου λέει: «Κρίμα που δεν έχω κάποια κοπέλα, εδώ κοντά μου. Γιατί, αυτή τη στιγμή, το κερί που έχει μείνει στα πόδια μου, από αυτό που έχω κάνει αποτρίχωση, το παίρνω και το τρώω και το γεύομαι». Όχι, δεν μπορώ να το πιστέψω!. «Και θα 'θελα πάρα πολύ να υπάρχει, εδώ, μία κοπέλα -και καλά, σπόντα για μένα. Ούτε καν!- να γευτεί αυτό που γεύομαι». Λέω: «Μαλάκα, δεν μπορεί να μου το λέει αυτό. Δεν μπορεί! Δεν μπορεί!». Της λέω: «Συγγνώμη, δεν θα κολλήσει το έντερό σου, που τρως το κερί της αποτρίχωσης;». «Όχι». Λέει: «Είναι βρώσιμο. Το γράφει απάνω». Της λέω: «Εντάξει, κι αν πετύχεις καμιά τριχούλα, καλή όρεξη!». Και τελειώνει εκεί η συζήτηση! Αυτή είναι η ιστορία με το «Τριχωτό ροδακινάκι»! Είναι η ιστορία με το μικρό τριχωτό ροδάκινο. Έτρωγε αυτό που έχει απομείνει από το πόδι της. Με τις τριχούλες. Κερί μαζί με την τριχούλα. Και με την τριχούλα, σκάλιζε και τα δόντια, μην έχει μείνει κάνα υπόλειμμα! Αυτή η ιστορία είναι αστεία.

Εσύ, κάθε πότε έμπαινες εκεί, έτσι, περίπου, στο site αυτό;

Σε αυτό το site; Όποτε δεν είχα κοπέλα. Βασικά, ναι, όποτε δεν είχα κοπέλα, όποτε ήθελα να περάσει και λίγο ο χρόνος μου. Υπήρχαν, σχεδόν οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι. Θεωρούσα και λίγο τα gay μαγαζιά, ότι τσουβαλιαζόμαστε οι gay, εκεί πέρα. Κατάλαβες; Πριν πιάσω δουλειά στο gay μαγαζί που δούλευα, θεωρούσα ότι μπαίνουν όλοι σ' ένα μαντρί και πρέπει να βρεις εκεί γκόμενο, γκόμενα; Πρέπει να το κάνεις αυτό. Ότι απομονώνεσαι από την υπόλοιπη κοινωνία, σαν gay. Ότι από τη μία είναι λάθος, αλλά και την άλλη είναι σωστό, αυτό που σκεφτόμουνα. Γιατί σίγουρα σε μία straight καφετέρια δεν έχω τόσες πιθανότητες να δω μία κοπέλα, να μου αρέσει και να τη φλερτάρω, από όσο θα πάω σε ένα gay μαγαζί, να φλερτάρω μια γκόμενα, που σίγουρα… Δηλαδή 1 στις 10 θα είναι straight, εκεί πέρα. Οπότε, έχω μεγαλύτερες πιθανότητες να βρω κάποιον άνθρωπο. Οπότε τα θεωρούσα τσουβάλιασμα τα gay μαγαζιά. Μέχρι που έπιασα τη δουλειά στο gay μαγαζί. Επειδή υπάρχει μια κουλτούρα λίγο στο gay κόσμο -τώρα, έχει σπάσει αυτό το πράγμα τα τελευταία χρόνια- ότι οι gay ακούνε πολύ έντεχνο για κάποιο λόγο. Πολύ έντεχνο! Και το είχα έτσι στο μυαλό μου, το είχα τσουβαλιάσει, εγώ μόνη μου, στο μυαλό μου, ρε παιδί μου. Κι εγώ είχα μπει σε ταμπέλες, είχα μπει σε κουτιά, σε προκαταλήψεις τρελές. Ότι όλοι οι gay ακούνε έντεχνη. Οπότε, σ' αυτό το μαγαζί επειδή έπαιζε πολύ κλαψομουνιά, δεν μπορούσα. Κάθε φορά που πήγαινα[01:50:00] ξώφαλτσα, με κάποια φίλη μου εκεί πέρα, ήθελα στο μισάωρο να φύγω. Έψαχνα απεγνωσμένα δουλειά. Οπότε, τους είπα ότι «Ψάχνω δουλειά κουζίνα ή service, -τα έχω κάνει όλα- κι αν θέλουν άτομο;». Κι έτσι, με πήραν εκεί πέρα σαν βοηθό κουζίνας. Και δουλεύω τώρα, 5 χρόνια κοντά. Έχω φύγει, έχω ξαναγυρίσει, έχω ξαναφύγει, έχω ξαναφύγει, μ' έχουν απολύσει, με έχουν ξαναπάρει. Όλα καλά! Οπότε, άλλαξε πολύ ο τρόπος σκέψης μου εκεί πέρα. Και ότι, πραγματικά, είναι μία οικογένεια οι gay. Ότι θα υπάρξει αλληλοστήριξη. Μπορεί να έχουμε… Είναι όλοι τρελοί, με την καλή έννοια! Γιατί είσαι ο εαυτός σου, εκεί μέσα. Μπορείς να είσαι η τρελή! Είσαι τρελή! Κάνεις… Μπορείς να φορέσεις ό,τι θέλεις, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, μπορείς να εκφραστείς όπως θέλεις. Γιατί και στην κοινωνία των straight, κατά κάποιο τρόπο, φοράνε έναν μανδύα και δεν εκφράζονται! Δεν δρουν όπως τους έρθει. Ακόμα και σε αυτό, κατά κάποιο τρόπο -όχι, παντού-=... Ας πούμε, στο «Κανάλι 10» που δούλευα, δρούσαν ο καθένας, όπως γούσταρε. Υπήρχε ένας αυθορμητισμός… Κι εκεί πέρα, ήτανε οι εαυτοί τους. Ή τουλάχιστον στη βάρδιά μου ήταν όλοι χύμα! Κι έτσι, ανακάλυψα έναν πολύ ωραίο κόσμο, βλέποντας στο gay μαγαζί. Πραγματικά, όσοι έχουν προκατάληψη με τα gay μαγαζιά, να τους φύγει αυτό το πράγμα, ότι τσουβαλιάζονται εκεί πέρα! Γιατί, όσο και να είναι ανοιχτός ο κόσμος γύρω μας, σίγουρα δεν νιώθεις το ίδιο άνετα, όσο θα είσαι στο δικό σου χώρο, να αγκαλιαστείς και να φιληθείς, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Και να φερθείς τρελά, να κάνεις τα δικά σου κόλπα. Να είσαι λίγο πιο αντρολεσβία, έτσι νταλικέρης και να είσαι λίγο πιο ο gay. Να μιλήσεις, πιο άντρας. Στο gay… Ναι! Δηλαδή, ένας gay άντρας, ρε παιδί μου, δε θα μιλήσει τόσο θηλυπρεπή, σε ένα straight μαγαζί. Θα κάνει λίγο πιο βαριά τη φωνή, ενώ στο gay μαγαζί που θα δουλέψει, θα πει «Άντε, μωρή! Τελείωνε!», θα πει. Κι εκεί, εντάξει, γενικώς τα μαγαζιά που έχω δουλέψει και έχω εκφραστεί ότι: «Ξέρεις κάτι; Μ' αρέσουν οι γυναίκες», σίγουρα, ρε παιδί μου, δεν είχα ποτέ bullying, ας πούμε, κάτι τέτοιο. Ίσα-ίσα, που τα αγόρια, ξέρω 'γω, μου λέγανε: «Έλα, Ηλέκτρα, βγες από κουζίνα, να δεις ένα μωράκι έξω, τρελό. Έχει βγει και το στριγκάκι. Έλα. Έλα να χαλαρώσεις και εσύ», ξέρω 'γω και τέτοια. Το παίρναν τελείως χαλαρά. Κάποια συνάδελφος, που κι αυτή υποτίθεται ότι το έχει πάρει χαλαρά, ναι μεν δεχότανε ότι είναι κάποιος gay, αλλά δεν δεχόταν ότι μπορεί αυτός ο άνθρωπος να κάνει οικογένεια και παιδιά. Και κάποιοι άλλοι το υποστήριζαν κι αυτό. Οπότε, για μένα είναι ψευτο-gay, είναι λίγο πιο κλειστοί, ρε παιδί μου. Δηλαδή ή το δέχεσαι ή δεν το δέχεσαι. Δέξου… Δηλαδή, πρέπει να τον δεχτείς ολόκληρο τον άνθρωπο. Όπως και οι straight, θα πρέπει να περνάνε από κάτι! Δεν ξέρω τι είναι αυτό, που θα έπρεπε να γίνει, να κάνουνε τα παιδιά. Γιατί, δεν είναι όλοι κατάλληλοι για γονείς. Οκέυ. Δεν είμαι εγώ, αυτή που θα το κρίνω. Ούτε κανένας δεν θα το κρίνει, αλλά δεν κάνουν όλοι για γονείς. Δηλαδή… Γιατί, είναι η κοινωνία που σου 'χει πει: «Οκέυ. Μεγαλώνεις. Πρέπει να κάνεις παιδί». Δεν είναι ότι πρέπει να κάνεις παιδί. Είναι γιατί νιώθεις εσύ έτοιμος να φέρεις έναν άνθρωπο στην κοινωνία και να δώσεις ένα λιθαράκι, να γίνει κάτι όμορφο. Κι ούτε όλοι οι gay είναι για να κάνουνε παιδιά. Οπότε, ναι. Σ' αυτό το πλαίσιο, ρε παιδί μου, έχω νιώσει ψιλοάβολα -σε εισαγωγικά, το «άβολα»-. Σε φάση ότι: «Οκέυ! Δεν το αποδέχεσαι οπότε». Αλλά, όχι. Bullying δεν έχω φάει ας πούμε, σε δουλειά. Αλλά κι αυτή την άνεση που έχω νιώσει σ' αυτό το μαγαζί, να πω… Βασικά, ξέρεις κάτι; Ότι θα έχεις την καψούρα σου και η λεσβία που θα έχεις απέναντί σου, θα σε νιώσει! Δε θα σε νιώσει… Οκέυ. Θα το πεις και μ' έναν άντρα, αλλά, νομίζω είναι θέμα φυσιολογίας το πώς το νιώθει ο καθένας. Έρωτας ο ένας, έρωτας και το άλλο. Αλλά, είναι και λίγο διαφορετικές οπτικές. Σίγουρα, μια λεσβία θα καταλάβει μια άλλη λεσβία, πώς το εννοεί. Δηλαδή, ένας παράνομος έρωτας σ' ένα gay ζευγάρι και σε ένα straight ζευγάρι, σίγουρα σε κάποια σημεία διαφέρει. Κάτι. Ένα, όχι 100... Δηλαδή, ένα μικρό κομμάτι ενδιαφέρει. Αυτό. Ένα μικρό κομμάτι θα διαφέρει. Ένα τσακ, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Όπως π.χ., δούλευα μια φορά σ' ένα σουβλατζίδικο μιας πολύ καλής μου φίλης. Το έχει η μητέρα της και ο πατέρας της. Και έτσι, ένα βράδυ που είχαμε τελειώσει τη βάρδια, έχω κάτσει με τη μητέρα της, πίνουμε λίγο μπυρίτσα. Κάτι λέγαμε για οικογένειες, κάτι λέγαμε για σχέσεις και τέτοια. Της λέω: «Κυρία Όλγα, εμένα μου αρέσουνε τα κορίτσια. Εμένα, δε μ' αρέσουνε μόνο τ' αγόρια. ‘Ντάξει. Θα κάνω σχέση και με… Θα βγω. Μου αρέσουν και οι άντρες, αλλά μ' αρέσουν και οι κοπέλες». «Κοπέλα μου…». Έτσι, προβληματίζεται, ξέρω 'γω, η γυναίκα. Έτσι όπως καθόμαστε στο τραπέζι, μου αγγίζει τα χέρια. Σταυρωτά τα χέρια της, αγγίζει τα δικά μου και με συμπόνια και πόνο στην ψυχή, γυρίζει και μου λέει: «’Ντάξει, κορίτσι μου. Κοίταξε να δεις κάτι. Αυτή τη στιγμή, πάσχεις. Έχει μπει κάποιος δαίμονας, μέσα σου! -δαιμονισμένη κι έτσι. Ο δαίμονας της λαγνείας. Αυτή τη στιγμή, έχει μπει ο δαίμονας της λαγνείας. Για αυτό σου αρέσουν οι κοπέλες. Θα πεις κάποιες προσευχές και θα σου περάσει. Δεν είναι κάτι. Να προσέχεις. Να προσεύχεσαι στο Θεό και θα πάνε όλα καλά». Αυτή μ' είχε σαν παιδί της. Να με κεράσει σουβλάκι, να με κοιμίσει σπίτι της, να με φροντίσει! Μ' αγαπούσε, αλλά πίστευε ότι μπήκε κάποιος δαίμονας μέσα μου. Ο δαίμονας της λαγνείας. Είχε κι ένα όνομα αυτός ο δαίμονας. Δε θυμάμαι ποιος. Και μου είπε αυτό «Θα προσεύχομαι για σένα και θα γίνεις καλά». «Εντάξει», της λέω: «Κι εγώ σ' αγαπώ». Προσπαθούσε με τον δικό της τρόπο, γιατί ήταν κάτι πολύ άγνωστο, να το δεχτεί!

Σου είπε, ποιες προσευχές συγκεκριμένα, πρέπει να πεις;

Όχι, δεν μου είπε! Δε μου 'πε προσευχές. Δε μου 'πε κάτι. Τουλάχιστον, δεν το θυμάμαι εγώ. Πάνε και κάποια χρόνια τώρα. Εντάξει, πάνε και κάποια χρόνια. Αλλά, εντάξει, κάνουμε ακόμα παρέα. Πριν 5 μέρες, που αυτή η φίλη μου έπιασε σπίτι και πήγα να της πάω γλάστρες και τέτοια, ήταν εκεί. Με αγκάλιασε. Μου λέει: «Τι θα κάνεις Ηλέκτρα; Εμένα δε θα μ' αγκαλιάσεις;». Ξέρω, 'γω, μου κάνει τέτοια! Της λέω: «Εννοείται, θα σας αγκαλιάσω και είστε και πολύ όμορφη και δείχνετε και 10 χρόνια νεότερη και…». Της έκανα τέτοια, ξέρω 'γω. «Σ' αρέσει το μαλλάκι μου;». Χαίρεται. Γιατί, πάντα, της κάνω κοπλιμέντα και γουστάρει πάρα πολύ! Γουστάρει πάρα πολύ κάθε φορά που με βλέπει. Γιατί, ανανεώνεται. Γουστάρει, γιατί κάποιος της λέει ωραία πράγματα. κατάλαβες! «Έλα, κυρία τέτοια μου[02:00:00]! Και τι όμορφη! Και πώς σας πάει αυτό το μαλλί. Και σας πάνε και τα γυαλιά τα μεγάλα» και γουστάρει. «Μπεμπούλα! Μπεμπούλα -της λέω- είσαι!».

Ξανασυζητήσατε, καθόλου, για αυτό το θέμα;

Αν ξανασυζητήσαμε γι' αυτό το θέμα. Όχι, ποτέ! Δεν ξανασυζητήσαμε. Με τη Γεωργία είχαμε πάει να φάμε σουβλάκι εκεί πέρα. Το 'φαγε. Το κατάλαβε ότι έχω έρθει με γκομενάκι. «Εντάξει. Όχι, όχι! Δε θα πληρώσετε!». Μας τα κέρασε τα σουβλάκια. «Ντάξει, ντάξει. Να πάτε να τα φάτε. Να προσέχεις!». Ντάξει, ντάξει! Αυτό. 

Πότε, έγινε αυτό;

Σε τι ηλικία; Σε τι ηλικία ήμουνα; -Συγνώμη- Ήμουνα γύρω στα 25; Συνομήλικη και η κόρη της, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου.

Και να σου πω. Μου είπες ότι, γενικώς, έψαχνες και στα αντρικά και φορούσες και τέτοια ρούχα και τα λοιπά. Μεγαλώνοντας, όμως, εγώ έτσι που σε έχω δει, νομίζω ότι έχει αλλάξει, κάπως, το στυλ σου; Δηλαδή, εγώ σε βλέπω και να βάφεσαι και να ντύνεσαι, ας πούμε, έτσι, με κολακευτικά… Πιο, ας πούμε, στερεοτυπικά γυναικεία ρούχα και τέτοια.

Ωραία. Κοίταξε να δεις κάτι. Μ' αρέσουν όλα! Δηλαδή, γουστάρω να φορέσω και την αντρική μου βερμούδα και να βγω έξω και να φορέσω κι ένα t-shirt. Και να βαφτώ λίγο ελαφριά! Μου αρέσει, ξέρω 'γω, να ντυθώ casual. Και μου αρέσει, επίσης, να ντυθώ γυναικεία φουλ. Δηλαδή, αν χάσω και τα κιλά τα πολυπόθητα που θέλω, να βάλω και το φορεματάκι μου, φάση. Ναι. Μου αρέσει το γυναικείο μου σώμα. Όχι. Έχω φτάσει… Μπαίνω, τώρα στα 33, το καλοκαίρι. Και δέχομαι όλα μου τα ντυσίματα. Και το θηλυκό μου κομμάτι και το πιο αρρενωπό μου. Έχω κι ένα αρρενωπό. Δηλαδή, με τις κοπέλες μου, είμαι λίγο πιο, θα μπορούσα να πω, και το αγόρι της σχέσης. Τις περισσότερες φορές. Γιατί, έχω κάνει και σχέσεις που είμαι το κοριτσάκι. Λίγες φορές, αλλά ναι. Δεν μπορώ να βάλω ταμπέλα, δηλαδή πλέον, στο… Τρώμε τόσους περιορισμούς, οπότε και σ' αυτό δεν θα 'θελα να περιοριστώ.

Ήθελα να σε ρωτήσω, επίσης, πώς άνοιξε το θέμα με την ψυχολόγο, για να ανακοινώσεις στους γονείς σου ότι είσαι ομοφυλόφιλη;

Ναι. Λοιπόν. Για αρχή, εγώ πήγα στην ψυχολόγο, λόγω ότι είχα χάσει ένα πολύ αγαπητό μου πρόσωπο. Και έπινα πολύ τσιγάρο τότε. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Ξύπναγα πολύ από εφιάλτες. Δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου. Δεν… Είχα παραιτηθεί, ξέρω 'γω, από πολλά πράγματα. Κι είχα χάσει τον εαυτό μου! Έτσι, βρέθηκε… Βασικά, δεν ήταν ακριβώς ψυχολόγος, ήτανε ενεργοθεραπεύτρια. Έτσι, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω. Ήτανε πολύ εναλλακτική. Δηλαδή, δρούσε, πολύ με τις έννοιες. Ότι η ψυχή μας δρα με έννοιες. Δηλαδή, ανάλογα το πώς σκεφτόμαστε και πώς τοποθετούμε τον εαυτό μας γύρω μας, πώς οριοθετούμε, ρε παιδί μου, εμάς, έτσι θα μας αντιμετωπίσουν και θα δεχτούμε και εμείς, μέσα από το σύνολο, τον εαυτό μας. Ουάου! Τώρα, που μεγάλωσα! Αυτό έγινε γύρω στα 23-24, μέχρι 27, πήγα σ' αυτήν την κυρία. Λοιπόν. Οι γονείς μου έκαναν λάθος; Έκαναν αμέλεια; Ήταν θέμα αμέλειας των γονιών μου; Πες το… Μου βάλαν 2 ονόματα και 2 επίθετα. Οπότε, κατά κάποιο τρόπο, έγινε ένας μικρός διχασμός μέσα μου. Μέχρι τα 18 με φωνάζαν «Σοφία». Στα 18, αποφασίζω να με λένε «Ηλέκτρα». Κουβαλάω 2 επίθετα: το «Νικολακοπούλου» και το «Σαντοριναίου». Ίσως, έχω φάει περισσότερο bullying για τα επίθετά μου. «Bullying», με την έννοια, χλευασμό. Κάπου που θα πάω σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Πω-πω! Ή κάπου, που θα πάω να βγάλω εισιτήρια: αεροπλάνα, καράβια και τέτοια: «Πού θα το γράψουμε, εμείς, όλο αυτό; Και τι όνομα είναι αυτό; Ισπανίδα είσαι;» και τέτοια. Ενοχλούνται, ρε παιδί μου! Ταράζονται, που βλέπουνε 2 ονόματα, 2 επίθετα. Δεν μπορούν οι άνθρωποι. «Χαχαχα! Τι είναι αυτά τα ονόματα;». Τέτοια φάση. Επίσης, παρένθεση, είχα κόψει για περίπου 5 χρόνια, 6 το κρέας. Όταν έλεγα ότι δεν τρώω κρέας… Δεν ήξεραν για μένα, δεν δήλωνα ανοιχτά ή μέχρι στιγμής δεν είχε χρειαστεί να δηλώσω ότι είμαι ομοφυλόφιλη, έχω φάει περισσότερο bullying, bullying, όμως, για το ότι δεν τρώω κρέας. Bullying! Επίθεση! Έχω φάει επίθεση περισσότερο για το αν θα φάω κρέας, για το τι θα βάλω εγώ στο στομάχι μου, παρά το τι θα κάνω εγώ στο κρεβάτι μου! Είναι απίστευτο το τι έχω ζήσει. Τους νοιάζει, τόσο πολύ αν θα φας κρέας ή δεν θα φας. Τόσο νοιάζονται για την υγεία μου και το σίδηρό μου, ας πούμε! Δεν καταλαβαίνω! Ναι. Οπότε, έχω φάει bullying από αυτό. Και χλευασμό για το όνομά μου, ας πούμε. Που 'χω 2 ονόματα, 2 επίθετα. «Τι γίνεται, εδώ;». Μπερδεύονται: «Πώς σε φωνάζω, τώρα; Σοφία ή Ηλέκτρα;». Οπότε, μέσα στο πλαίσιο ότι ποια είμαι με λένε Σοφία-Ηλέκτρα; Σοφία Νικολακοπούλου; Σοφία Σαντοριναίου; Ηλέκτρα Νικολακοπούλου; Ηλέκτρα; Έπρεπε να αποφασίσω ένα όνομα και ένα επίθετο. Γιατί ρε παιδί μου, ακόμα και σ’ αυτό υπήρχε ένας διχασμός. Υπήρχε μια διπολικότητα. Θα βγω με διπολική διαταραχή από αυτή τη συνέντευξη! Όχι, εντάξει. Το λύσαμε. Μια χαρά είμαστε! Οπότε, στο πλαίσιο, για να… Γιατί, ταλαντευόμουνα, ρε παιδί μου: «Άντρες-γυναίκες, άντρες-γυναίκες», μέχρι στα 17-18 -ψέματα, τι λέω, καλέ;- 27-28, που πήγα να δουλέψω «Μυροβόλο», εγώ ταλαντευόμουνα με άντρες, γυναίκες θα φλέρταρα και με άντρα. Έκτοτε, από τα 17 μου, δεν έχω ξανακάνει σχέση με άντρα. Να το τονίσω αυτό. Οπότε ήθελε μέσα από αυτό… Γιατί, έσκαγα μύτη συνέχεια στην ψυχολόγο με βερμούδες είτε καλοκαίρι είτε χειμώνα… Δηλαδή, το χειμώνα φόραγα κολάν και από πάνω τη βερμούδα. Τρέλα, τώρα, σου λέω εγώ. Και από πάνω, κάνα ξώβυζο. Βαφόμουνα και λίγο. Οπότε, ψιλοήτανε και αυτό διχασμένο. Οπότε, λέγοντάς το και δηλώνοντάς το στους ανθρώπους που έχουν φέρει σε αυτή τη ζωή, εγώ το κλείνω μέσα μου, το ολ[02:10:00]οκληρώνω, το ποια είμαι. Για αυτό, ήθελα να το δηλώσω. Να το πω ανοιχτά. Και να δούμε. Θα με δεχτούνε; Δεν θα με δεχτούνε. Να πάρουμε και εμείς μία απόφαση, τι γίνεται εδώ. Να τακτοποιηθούν τα θέματά μου. Αυτό.

Μιας και είπες για σχέση, σεξ, ας πούμε, τελευταία φορά με άντρα, έκανες απ' την τελευταία σου σχέση ή αργότερα;

Πότε έχω κάνει τελευταία φορά σεξ με άντρα; Έκανα, πριν τη Γεωργία, τελευταία φορά. Και ήτανε το ή '18 ή '19. Και βασικά, ξέρεις τι έγινε, με αυτό το συγκεκριμένο; Λοιπόν. Εγώ, όταν πήγα «Μυροβόλο», γνώρισα τη Μαρίνα. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα, μαζί της, μέχρι να… Δεν είχε διάρκεια. Γιατί, ήτανε και αυτή λίγο party animal. Βασικά, ήταν λίγο party! Ήταν κι αυτή party. Ήταν, αυτό που ερωτεύτηκα σ' εκείνη. Αυτό το ανέμελο, το… Δεν υπήρχε πίεση, ξέρω 'γω, ρε παιδί μου. Γουστάραμε. Γουστάραμε αυτό το free, που υπήρχε. Κι εγώ ερωτεύτηκα! Γενικώς, ερωτεύομαι. Το ξεπέρασα πάρα πολύ δύσκολα το χωρισμό μ' αυτή την κοπέλα. Γιατί, είχε βρει άλλη. Υπήρχε απιστία, εκεί πέρα. Και το πέρασα δύσκολα. Με πολύ αλκοόλ, πολλά μπαφίδια, πολύ κατάθλιψη! Κράτησε πολύ. Οπότε, βρήκα και μία κοπελίτσα εκείνη την περίοδο, που 'κανα σεξ και τέλος. Αυτό. Και βρήκα και ένα τύπο, ένα βράδυ που είχα βγει να πιώ τα ξυδάκια μου και τα μπαφάκια μου, ταυτόχρονα, στα Εξάρχεια. Πολύ ωραίος γκόμενος. Έτσι, βαρύς, που μου αρέσουνε. «Brutal», που τους λέω εγώ. Έκανα υπέροχο σεξ μαζί του. Όλο το βράδυ γαμιόμασταν! Όλο το βράδυ κάναμε σεξ. Ναι. Το θέμα μου ήτανε, όταν τελείωσε όλο το πανηγύρι, σχόλασε η γιορτή και ξεμέθυσα. Λέω: «Ηλέκτρα, τι έκανες;». Ένιωσα ο πιο άδειος άνθρωπος του κόσμου! Ένιωσα ένα κενό. Ένιωσα, ένα σακί με κρέας! Πώς να το πω; Ένιωσα… Μπορεί να ξεκαύλωσα τη ζωή μου -ξεκαύλωσα! Ξεκαύλωσα φουλ- αλλά μέσα μου είχα αδειάσει. Ένιωθα… Δεν ένιωθα καθόλου καλά με αυτό που έκανα. Γιατί μου ικανοποίησε απλά το κορμί. Όχι και την ψυχή. Αυτό. Και λέω: «Δεν θα ήθελα ποτέ να ξανανιώσω κάτι τέτοιο. Τέτοιο άδειασμα, στην ψυχή μου». Ναι, οπότε, το '18-'19, ήταν και η τελευταία φορά που έκανα σεξ με άντρα. Δεν μου… Μου περνάνε ψιλοαδιάφοροι οι άντρες, η αλήθεια είναι. Ακόμα και ο τύπος μου να είναι, που είναι, έτσι, πιο αρρενωποί και brutal και ξέρω 'γω τι. Δεν… Και τώρα τελευταία που με φλέρταρε ένα παλικάρι, δε μου βγήκε. Δεν μου βγήκε καθόλου μαζί του. Γιατί, σκεφτόμουνα την κοπέλα που τραβιόμουν αυτόν τον καιρό, ότι θα 'θελα να 'μαι μαζί της. Και δε μου βγήκε να ξανανιώσω πάλι το ίδιο συναίσθημα.

Από τη «Μυροβόλο»-

Ναι-

Καταρχάς, όσοι δουλεύατε στη «Μυροβόλο», ήσασταν ομοφυλόφιλοι;

Όχι. Όχι.

Τους το είπες; Έπαιξε ρόλο, στο να σε πάρουνε;

Όχι, όχι! Δε με ρωτήσανε, ποτέ. Πρώτα με πήραν και μετά από καμιά 2 βδομάδες -όχι, η υπεύθυνη και τα λοιπά, το προσωπικό- ξέρεις πάνω στη συζήτηση ρε παιδί μου: «Εσύ, τι είσαι; Είσαι μουτζό ή είσαι; Σου αρέσουν τα βυζάκια;». Έτσι, χύμα, ρε παιδί μου. Και λέω: «Ναι. Τα γουστάρω τα βυζάκια»!

Και είπες ότι εκεί υπάρχει και ένιωσες την ελευθερία της έκφρασης.

Ναι-

Έχεις εσύ, κάποια ανάμνηση, που να είπες: «Εδώ εκφράζομαι», ρε παιδί μου!

Ναι. Έχω πάει εδώ και… Δουλεύω, καμιά εβδομάδα; Και ήταν κι ένας gay, εκεί πέρα, που μου 'δειχνε πώς να ανακατέβω τη σαλάτα. Και λέω: «Παναγία μου! Εδώ είμαστε!». Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το τόσο πολύ. Γιατί και στο Κανάλι που δούλευα, εκφραζοντουσαν σαν straight, οπότε κι εγώ εκφραζόμουν σαν straight. Και μου λέει: «Έτσι θα την ανακατεύεις την σαλάτα. Απαλά. Σαν να χουφτώνεις βυζάκι. Σου αρέσουν τα βυζάκια;». «Βεβαίως», του λέω: «Μου αρέσουν τα βυζάκια». Μου λέει «Ωραία, για ανακάτεψε. Μπράβο». Και μου 'λεγε τέτοια. Και λέω: «Παναγία μου, όντως, μιλάνε έτσι; Κι εγώ γουστάρω. Πάμε, δώσε!». Κι έτσι όπως έχω κάτσει στην πόρτα της κουζίνας και είναι και μία συνάδελφός μου δίπλα μου, λεσβία, έχουν κάτσει κάτι απίστευτες γκόμενες -δεν ξέρω, αν ήταν straight ή gay ή τι ήτανε- με απίστευτα οπίσθια. Και γυρνάω και της κάνω: «Πω! Πω, ρε συ! Άμα έπαιρνα… Θα ήθελα να πάρω φόρα τώρα, και να αρχίσω να δίνω στη σειρά, σφαλιαρίδια στα κωλαράκια! Φρου! Φρου! Πλαπ! Πλαπ! Πλατς! Πλατς!»! Και κλάνει στο γέλιο, γιατί είχα πάει πάρα πολύ σοβαρή και κουμπωμένη. Και ξαφνικά, μια σοβαρή Ηλέκτρα και μπούρου-μπούρου, που είχα πάει εκεί, λέει κάτι τέτοιο! Οκέυ, ήταν πολύ ξαφνικό! Και λέω: «Μου 'ρχεται, να πάω να δώσω, στη σειρά: κλακ! Κλακ! Σφαλιαρίδια στα κωλαράκια!». Κι έτσι, ξεκίνησε ο χαμός! Γενικώς είναι όλοι πολύ διαχυτικοί. Ο gay σεφ, που έχουμε, είναι η αγάπη μου η μεγάλη! Τι με ρώτησες, άλλο; Ότι αν…

Αυτό. Δυνατές αναμνήσεις έκφρασης ελευθερίας, που να είχες νιώσει σ' αυτό το μαγαζί.

Ναι. Χοντρο… Έχω φασωθεί, έντονα, ρε παιδί μου. ‘Ντάξει, όχι με πολύ κόσμο. Να φασωθείς, να φιληθείς άνετα με τον άνθρωπο που γουστάρεις εκεί πέρα. Από αυτό, μέχρι να πεις αυτό για τα σφαλιαρίδια στον ποπό για πλάκα. Να εκφραστώ ελεύθερα… Ναι, αυτό. Ότι θα πεις αυτό και θα γελάσεις και θα το νιώσει ο άλλος, το χαβαλέ. Να εκφραστώ ελεύθερα; Ναι, εννοείται. Δηλαδή, αν θα γνωρίσεις κάποιον άνθρωπο εκεί πέρα, δεν θα σου περάσει δεύτερη σκέψη. Με την πρώτη σκέψη, θα πεις: «Είμαι λεσβία». Ενώ, όταν θα είσαι σε μία straight καφετέρια και πας να δουλέψεις εκεί, δεν θα το εκφράσεις κατευθείαν. Θα δεις, ο άλλος πόσο οπισθοδρομικός είναι; Μη χάσεις και τη δουλειά σου. Δε μου 'χει τύχει, ποτέ. Οκέυ. Π.χ. σ' ένα κανάλι, που δούλευα… Δε δούλευα. Είχα πάει να κάνω πρακτική μοντάζ, αλλά ήτανε πολύ κλειστά μυαλά. Ήταν πολύ κλειστά μυαλά εκεί πέρα, οπότε, ναι. Δεν μπορούσα να εκφραστώ. Δηλαδή τ[02:20:00]ους έβλεπες. Οπότε, έκοψα 1-2 κινήσεις, έλεγα: «Δε σε παίρνει να πεις κάτι, εδώ πέρα». Όχι, ότι φοβόμουν ότι θα με διώξουν. Αφού, τζάμπα δούλευα! Οπότε δε με ένοιαζε. Αυτό. Αχ, τι ωραία.

Ωραία, Ηλεκτράκι μου. Έχεις να προσθέσεις κάτι άλλο σ' αυτή την αφήγηση;

Αν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, ε; Νιώθω ότι έχω καλύψει ένα πολύ μεγάλο μέρος. Δηλαδή, τώρα, δεν ξέρω… Έχω μιλήσει για τις περισσότερες κοπέλες μου, για τις πιο έντονες στιγμές μου, για τους πιο σημαντικούς έρωτες. Αυτό. Και να κλείσω ότι: «Love is love, ρε!». Ναι, ότι δεν έχει σημασία τι σχέση θα κάνεις και με ποιον και με τι. Σημασία έχει ο άνθρωπος που κάνει τη σχέση. Αυτό. Τι να σου πω; Περισσότερο έχω περάσει όμορφα με straight. Δεν έχει σημασία, πραγματικά, αν είσαι gay ή straight, πώς θα περάσεις όμορφα.

Ωραία. Να σ' ευχαριστήσω κι εγώ, πολύ για το μοίρασμα.

Ναι, να 'σαι καλά. Να 'σαι καλά, Μαριλούκι!