Καλησπέρα, ονομάζομαι Ντάφλου Καλλιόπη και είμαι ερευνήτρια στο Istorima. Η ημερομηνία έχει 18/09 του 2020 και βρισκόμαστε στην Ερμούπολη, Μαζί μας είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές της εποχής, ο Θέμης Βάγγης, ο οποίος είχε αγωνιστεί στο παρελθόν στο Αιγάλεω, στον Παναθηναϊκό, στον Άρη Θεσσαλονίκης, στον Ατρόμητο Αθηνών, στη Βύζα Μεγάρων και έκλεισε την καριέρα του εδώ, στις ομάδες της Σύρου. Καλησπέρα Θέμη.

Καλησπέρα Καλλίτσα. Ήθελα να ξεκινήσω με το πώς ξεκίνησα το ποδόσφαιρο. Από τις γειτονιές του Αιγάλεω, που εκεί γεννήθηκα, υπήρχαν τότε οι αλάνες. Παίζαμε και στα διαλείμματα στο σχολείο, δεν υπήρχαν προαύλια. Υπήρχανε, έτσι, ξέφωτα και στο διάλειμμα πρώτη ευκαιρία παίζαμε μόνο ποδόσφαιρο και ξυλίκι. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε να παίξουν τα παιδιά. Και τα κορίτσια κυνηγητό. Τότε, αφού όλα τα παιδιά είχανε τριφτεί με το ποδόσφαιρο, είχαν καταπιαστεί με το ποδόσφαιρο, βγαίνανε και πολλά ταλέντα Έλληνες· και σε κάθε τόπο. Και δεν υπήρχανε, δηλαδή, παίκτες χωρίς να ξέρουνε, να μην ξέρουνε μπάλα, γιατί με την τριβή γινόσουνα… Παίξε, παίξε, παίξε και ξεχώρισαν ορισμένα ταλέντα, τα οποία τα μάζευαν οι μεγάλες ομάδες και φτιάχνανε το τσικό. Το τσικό επιλέγαν πολλά παιδιά, πηγαίναμε διακόσια άτομα, να επιλέξουνε δέκα! Θυμάμαι, είχε έρθει ένας Γιουγκοσλάβος προπονητής στο Αιγάλεω, ο Πέτροβιτς, και είχανε μαζευτεί στο γήπεδο διακόσια παιδιά. Πού να βγάλεις άκρη; Τελικά επέλεγε 11-11 σε δύο άτομα, παίζαμε και από αυτούς ξεχώριζε δυο-τρεις. Και έτσι κάπως ξεχώρισε και μένα ο Πέτροβιτς και από τότε πήρα τα πάνω μου, είδα ότι μπορώ να… Δηλαδή είμαι… Ξέρω μπάλα. Παίζαμε σε διάφορα γήπεδα, υπήρχε ένα γήπεδο στην Ιερά Οδός που ήτανε με δοκάρια και δίχτυα. Μόλις το βλέπαμε μας έπιανε δέος! Δεν υπήρχαν ούτε μπάλες και αυτό μαζευόντουσαν πολλά, πολλά, πολλές ομάδες εκεί, να βρούνε λίγο χώρο να παίξουν σε αυτό το γήπεδο το μεγάλο. Τελικά εκεί είχε έρθει το Ρουφ, το ΠΑΟ Ρουφ με τον Αλέφαντο. Και παίξαμε εκεί πέρα και τότε, θυμάμαι, ο Αλέφαντος είχε φέρει παίχτες υπό δοκιμή. Και πώς παίξαμε και εμείς έναν αγώνα, μικροί ήμασταν, δεκατεσσάρων χρονών, με την ομάδα των υπό δοκιμών και πετάγεται ένας φλύαρος: « [Δ.Α.] Να ρε, να! Πάρτε αυτόν τον παίχτη!».  Και έτσι, είχε έναν προπονητή ο οποίος είχε καλό μάτι, τον Τακούνα, δίπλα του βοηθό ο Αλέφαντος και με εντόπισε αυτός. Και κατευθείαν πάει και μου κάνει δελτίο. Εντωμεταξύ είχα δελτίο και στο Αιγάλεω χωρίς συγκατάθεση κηδεμόνος, τότε που με ξεχώρισε ο Πέτροβιτς, και εν συνεχεία  –ξέχασα να πω– είχα πάει και στον Ατρόμητο Αθηνών με έναν δάσκαλο για τα παιδιά σε φυτώριο, τον Σταματάκου. Δεν ξέρω αν ζει ο άνθρωπος. Είχε μαζέψει πολλά παιδιά και είχε κάνει ακαδημίες στην τότε εποχή. Τελικά, μην τα πολυλογώ, βρέθηκα να παίξω στο Ρουφ, τη δεύτερη χρονιά με εντόπισε ο Παναθηναϊκός και ήταν τότε έκπληξη να πάω από την Α΄ Αθήνας στον Παναθηναϊκό και να παίξω και στην πρεμιέρα! Και, θυμάμαι τότε, με αποκαλέσανε: «Ο διάδοχος του Δομάζου». Έχω εδώ πέρα ένα αρχείο, που αναφέρεται σε εφημερίδες. Εν συνέχεια είχα μια ατυχία έπαιξα πρεμιέρα, έπαιξα κάτι παιχνίδια. Ήταν η χρόνια που πήρε το νταμπλ ο Παναθηναϊκός, αλλά είχα μια ατυχία στην προπόνηση, χτύπησα, έναν σοβαρό τραυματισμό, και έμεινα 6 μήνες με το πόδι στο γύψο. Αυτό έκανε το Παναθηναϊκό να με δώσει δανεικό, ώσπου να… Γιατί ο τραυματισμός σε έφερνε λίγο πίσω. Πήγα στον Ατρόμητο Αθηνών –δεν είχε φτιάξει ακόμα το πόδι μου– και εν συνέχεια με δίνει στο Αιγάλεω για άλλον έναν χρόνο. Το Αιγάλεω, όμως, δεν πάει την εγγύηση στον Παναθηναϊκό. Κάνει μια κομπίνα ο πρόεδρος του Αιγάλεω και λέει: «Άσ’ το, να περιμένουνε εγγύηση, αφού σε δίνουν, εσένα δίνουνε;», θυμάμαι μου ‘λεγε. «Άσε, θα σε πουλήσω του χρόνου». Και έτσι όπως έγινε, έρχεται ο Άρης Θεσσαλονίκης, και έδωσε τότε, το ‘78, 6 εκατομμύρια. Ήτανε μεγάλη, αρκετά μεγάλη μεταγραφή. Οι ομάδες τότε δίνανε μέχρι 8, παραπάνω δεν δίνανε για οποιονδήποτε παίχτη. [00:05:00]Ήταν ερασιτέχνες οι παράγοντες, δεν είχανε γίνει ακόμα ΠΑΕ. Και φεύγω για τη Θεσσαλονίκη. Βρίσκω έναν Άρη ο οποίος είχε ομοιογένεια, τότε είχε τερματίσει δεύτερος, ενισχύεται και εμένα και τερματίζουμε πρώτοι και κάνουμε μία καλή πορεία στην Ευρώπη. Δηλαδή είχαμε δυο κενά, εάν είχαμε… Δύο κενά. Εάν είχαμε δυο παίχτες σε δυο γραμμές, θα παίρναμε και το κύπελλο. Αντιμετωπίσαμε τη Σεντ Ετιέν του Πλατινί, θυμάμαι έπαιξα αντίπαλος και με τον Τζόνι Ρεπ, τον [Δ.Α.], τον Ζιμακού, τον Ζαβιούν, Ροστό, είναι, αυτοί ήτανε… Σαντινί, ο Τζουκοβιτς ο Γιουγκοσλαβος, ήτανε ομαδάρα η Σεντ Ετιέν! Όπως είναι η σημερινή Παρί. Κάναμε καλή πορεία, τερματίσαμε πρώτοι, αλλά ήτανε τότε… Η διαφορά τερμάτων ήτανε υπέρ μας, αλλά παίξαμε μπαράζ με τον Ολυμπιακού στον Βόλο. Σε αυτό το παιχνίδι έπαιξα, έχουμε δυο δοκάρια στο 1ο ημίχρονο –δεν είχαμε καλή απόδοση–, σε αυτό είναι ο ποιος θα πάρει τον τίτλο. Τερματίσαμε πρώτοι και οι δύο, Ολυμπιακός και Άρης, και παίξαμε στη μέση απόσταση Αθήνα-Θεσσαλονίκη, στον Βόλο. Χάσαμε, εντάξει. Αλλά θέλω να πω ότι, όταν ήμουνα στη Θεσσαλονίκη, είχαμε ομάδα καλή, δεν ήτανε… Τώρα που παλεύει να βγει Ευρώπη; Έβγαινε Ευρώπη άνετα, τερμάτιζε πρώτος ή δεύτερος, μία ομάδα σαν τον Άρη Θεσσαλονίκης τώρα, είναι να περνάει Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ! Και τον Ολυμπιακό τον περάσαμε, γιατί είχε βγει ένας νόμος τότε, ότι, όποιος έχει καλύτερη διαφορά τερμάτων, θα παίρνει τον τίτλο. Και κάπου του αλλάξανε, για να γίνει το μπαράζ. Τέλος πάντων. Μετά εγώ μου έλειπε η Αθήνα. Νεανικά μυαλά! Ήθελα να γυρίσω στη γειτονιά μου στο Αιγάλεω. Και μου λέγανε: «Καλά, στην καλύτερη ομάδα της Ελλάδος είσαι και θέλεις να φύγεις;». Εκεί έκανα το μεγαλύτερό μου λάθος!

Γιατί;

Ήμουνα 23 χρονών, αντί να καθίσω εκεί να προσαρμοστώ καλά, να κάνω μια καριέρα, και διεθνή καριέρα, γιατί, όταν παίξαμε έναν αγώνα στην Ιταλία, με ζήτησε η Γιουβέντους του Ανιέλι, επίσημη πρόταση. Και μάλιστα με ρωτάγανε οι συμπαίκτες μου σε μία προπόνηση: «Τι έγινε με τη Γιουβέντους;», γιατί το είχε γράψει και η εφημερίδα. Τελικά, ήθελα, μου άρεσε πολύ η νύχτα, γιατί τότε ήταν μεγάλοι καλλιτέχνες, Διονυσίου, μεγάλοι καλλιτέχνες στο πάρκο, Μαρινέλα. Μοσχολιού, ήτανε Μητροπάνους, τι να πρωτοθυμηθώ; Και με συνεπήρε η νύχτα. Δεν είχαμε τότε μάνατζερ να μας καθοδηγήσουν. Να μας πούνε: «Λίγα τα χρόνια». Γιατί εγώ ήμουν ένας παίχτης που έκανα τη μεγάλη διαφορά, όχι τη διαφορά, έκανα τη μεγάλη διαφορά. Όπως ήταν ο Χατζηπαναγής, όπως είναι ο Μέσι ο σημερινός, ο Μαραντόνα, Πούσκας, Κρόιφ και έτσι. Τζορτζ Μπεστ. Ήμουνα και εγώ, ένα χάρισμα τέτοιο μου έδωσε ο Θεός, αλλά πρέπει να το αξιοποιήσεις, δεν φτάνει μόνο το χάρισμα, πρέπει να το αξιοποιήσεις. Αυτή είναι η πορεία μου Καλλίτσα και επιστρέφω στο Αιγάλεω πάλι, στη γειτονιά μου, για να είμαι… Μου άρεσε η Πλάκα, ήτανε όλοι οι καλλιτέχνες εκεί, και εν συνεχεία, αφού είδα το λάθος που έκανα λέω: «Δεν πάω να αράξω σε ένα νησάκι;», το 84’. Είχα και έναν φίλο φιλόσοφο και μου λέει: «Θέμη, βλέπεις, η Αθήνα αρχίζει και χαλάει. Εάν μπορείς τώρα που μετράς να πας να παίξεις μπάλα σε ένα νησάκι και να τακτοποιηθείς εκεί, σε κάποια δουλίτσα» και έτσι ήρθα στη Σύρο και έμεινα. Έπαιξα σε αρκετές ομάδες εδώ και, εντάξει, έχει ωραίο κόσμο, με αγαπήσανε οι Συριανοί και είμαι τώρα 32 χρόνια στη Σύρο.

Σε αναγνώριζαν, Θέμη, όταν ήρθες εδώ στη Σύρο, ποιος είσαι;

Βέβαια, βέβαια! Αφού δεν το πιστεύανε, γιατί τότε ήμουν ακόμα στην επικαιρότητα. Την προηγούμενη χρονιά με ζήταγε η Γιουβέντους. Είχα, δηλαδή, ένα όνομα, ήμουνα στην… Δηλαδή με έβλεπαν στην τηλεόραση, με διάβαζαν στις εφημερίδες και εδώ στην Σύρο δεν το πιστεύανε. Και θυμάμαι έναν αγώνα που πρωτοήρθα να παίξω, μαζευτήκανε… Όλο το γήπεδο γέμισε. Έχω περάσει ωραία στη Σύρο με τους φίλους, γιατί έχει ωραίο κόσμο, [00:10:00]τα ξέρεις εσύ Καλλίτσα, είσαι εδώ, και έτσι έφυγα από την Αθήνα, την Αττική και βρέθηκα εδώ και βγάζω το μεροκαματάκι μου. Με βοηθάνε και εδώ και οι Συριανοί και το εκτιμώ.

Σου λείπει το ποδόσφαιρο;

Βέβαια, μου λείπει το ποδόσφαιρο, δηλαδή το ποδόσφαιρο το παλιό, το ρομαντικό, το παρεΐστικο , όχι αυτό το σημερινό, που είναι… Δεν ξέρει ο ένας το όνομα του αλλουνού. Εμείς, μετά από κάθε νίκη, πηγαίναμε, ανταμώναμε, πηγαίναμε σε ένα ταβερνάκι όλοι μαζί. Όσοι είχανε τις γυναίκες τους, τις παίρνανε και γινότανε ένα γλέντι, αυτό είναι το ποδόσφαιρο! Πηγαίναμε και στα μπουζούκια όλοι μαζί. Θυμάμαι σε έναν γάμο του Κούη, παλιό μου συμπαίχτη στο… Είχαμε πάει όλη η ομάδα στα μπουζούκια, δηλαδή αυτά μένουν. Τώρα κοιτάνε πώς θα πάρουν τα λεφτά, να φύγουνε, μετά πάνε σε άλλο κράτος. Άσε που τελειώσανε και οι Έλληνες, γιατί χάθηκε η αλάνα που βγαίναν τα ταλέντα και ένα άλλο, τότε τα παιδιά θέλανε να πάνε σε μεγάλη ομάδα μικροί, γιατί παίζανε οι έφηβοι πριν τον αγώνα. Και έβλεπες έναν αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο Καραΐσκάκη, παίζανε πριν τον αγώνα οι μικροί και, για να περάσει η ώρα τους, οι φίλαθλοι μαζευόντουσαν 1 ώρα πριν και βλέπανε και υπήρχανε ταλέντα μεγάλα τότε, βλέπανε θέαμα, το εφηβικό πρωτάθλημα. Αυτό ήταν ένα κίνητρο για τα παιδιά τότε. Θυμάμαι, έτσι, που πηγαίναμε στις ομάδες, λέγαμε: «Θα πάμε στον Πανιώνιο, θα πάμε στον Παναθηναϊκό, θα πάμε στον Ολυμπιακό να παίξουμε». Εντωμεταξύ, ήταν πολλά τα παιδιά τότε, πού να ξεχωρίσεις, που να βγάλεις άκρη; Εγώ έκανα τον δύσκολο, γιατί ταλέντα υπάρχουνε… Μένουνε πολλά ταλέντα. Εγώ έκανα τον δύσκολο, επειδή δεν είναι ούτε άκρες ούτε γνωριμίες, απλώς είχα λίγο κόσμο. Έπαιζα, ας πούμε γέμιζα την εξέδρα. Και έτσι βρέθηκα να είμαι στην πρεμιέρα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, για να παίξω και Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός ντέρμπι.

Τι θυμάσαι από αυτό το ντέρμπι, πώς ήτανε αυτή η εμπειρία;

Ήταν ένα πρόβα τζενεράλε και θυμάμαι αντίπαλο τον Δελικάρη, τον Δαγκλή, παιχταράδες, τον Σάντα, Συνετόπουλο, η ομάδα του Γουλανδρή, τον Μπάμπη τον Σταυρόπουλο, τον φίλο μου από το Αιγάλεω, ταλέντα μεγάλα. Τους είχε πάρει με εκατομμύρια. Και μπήκα μέσα και πήρα την παράσταση, θυμάμαι τότε. Και γράφανε, έχω και εδώ το απόκομμα που γράφουν οι εφημερίδες: «Ένας νεαρός πήρε την παράσταση στο Καραϊσκάκη». Αλλά τι έγινε; Εγώ έπρεπε να είχα τώρα έναν μάνατζερ τότε, να είχα ένα μάνατζερ, όχι να φύγω, ας μη φύγω να πάω στην Ιταλία που με ζητάγανε ή στο Νταλούζ –και η Μπενφίκα ενδιαφέρθηκε–. Να κάνω καριέρα στην Ελλάδα, να παίξω στην Εθνική, γιατί είχα… Ξεκινήσαμε μαζί με τον Τάσο τον Μητρόπουλο, τον Αναστόπουλο τα ταλέντα τότε της εποχής. Να, εδώ έχω ένα απόκομμα που γράφει: «Ο Πανιώνιος έχασε εμένα, αλλά πήρε έναν νεαρό, τον Αναστόπουλο». Γράφει: έχασε εμένα, «Έχασε τον Θέμη τον Βάγγη», και γράφει ολόκληρο κατεβατό και μετά γράφει: «Αλλά πήρε τελικά έναν νεαρό, τον Αναστόπουλο». Γιατί πριν πάω στον Παναθηναϊκό, είναι… Με άρπαξε ο Παναθηναϊκός από τα γραφεία, ήταν ο Πανιώνιος να πάω και δίνανε πιο πολλά λεφτά στην ομάδα μου, τον ΠΑΟ Ρουφ τότε, και δίνει 1.200.000 τότε ο Παναθηναϊκός, το 76’ καλά λεφτά! Ήταν ο Μαντζαβελάκης, ένας πρόεδρος του Παναθηναϊκού, και ήταν ο Πανιώνιος με 2 εκατομμύρια, μεγάλη διαφορά για τότε. Με 800 χιλιάρικα έπαιρνες ένα δυάρι, τριάρι· ξέρουν οι παλιοί. Αλλά, δόξα τω Θεώ Καλλίτσα, ήρθα εδώ στη Σύρο, γιατί το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Τώρα, εντάξει, έχω μετανιώσει, γιατί… Όχι έχω μετανιώσει, έπρεπε να είχα κάνει μία καριέρα καλή με πολλά DVD, να βλέπουνε οι νέοι την τεχνική. Δεν θέλω πολύ να μιλάω για τον εαυτό μου, οι παλιοί ξέρουνε. Θα ήθελες να με ρωτήσεις κάτι;

Τι δυσκολίες αντιμετώπισες όσο καιρό ήσουνα ποδοσφαιριστής στην Αθήνα; Υπήρχαν δυσκολίες; Κάτι που…

Μεγάλες δυσκολίες, Καλλίτσα, την τότε εποχή. Καταρχήν δεν είχαμε ρουχισμό, παπούτσια δεν είχαμε, παίζαμε με τρύπια [00:15:00]παπούτσια. Δύο μπάλες είχε η πρώτη ομάδα. Στον Παναθηναϊκό, όταν πήγα το 76’, δεν είχε παπούτσια ούτε φανέλες. Ναι! Με μία εμφάνιση ήτανε, ποιος; Ο Παναθηναϊκός του Wembley. Είχε περάσει από το Wembley. Να έβλεπες τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού; Κάτι αταίριαστα, κάτι σκισμένα παπούτσια, ήτανε άλλες συνθήκες τότε. Τα γήπεδα ήτανε, δεν υπήρχανε γήπεδα όπως τα σημερινά. Όχι όλα, τα ευρωπαϊκά! Άλλο να παίζεις τώρα σε χαλί και άλλο σε χωράφι. Οπωσδήποτε δεν είχαμε ανέσεις εμείς, αλλά τι γινότανε; Κάναμε… Είχε ενδιαφέρον, γιατί μαζευόταν ο κόσμος! Να, εδώ σου δείχνω μια φωτογραφία, σε φιλικό παιχνίδι έχει 20.000 κόσμο, σε φιλικό αγώνα!

Πολύς κόσμος. 

Ναι, σε φιλικό αγώνα.

Άρα ο κόσμος ήτανε αυτός που σας έδινε δύναμη και κρατούσε την ομάδα;

Βέβαια, ο κόσμος είναι θέαμα, ο κόσμος κάνει το θέαμα. Να, τώρα γίνεται χωρίς φιλάθλους τα παιχνίδια. Όσο και ωραίος να είναι, όσο και ενδιαφέρον να είναι ο αγώνας, χωρίς τον κόσμο είναι μια σούπα χωρίς… Μια σκέτη σούπα. Χωρίς τίποτα.

Ναι.

Νερό… Πώς την λένε; Μπλουμ! Γιατί ο κόσμος κάνει το «Αχ», ο κόσμος φωνάζει «Γκολ», ο κόσμος σου δίνει να έχεις ωραία απόδοση. Χωρίς κόσμο είναι σαν… Δεν έχει κάτι, δεν υπάρχει θέαμα. Αν και με κόσμο τώρα δεν έχουνε θέαμα, γιατί έχουνε γίνει αμυντικογενείς οι ποδοσφαιριστές. Δεν γίνεται, δεν είναι χειριστές της μπάλας. Σπανίζουν τώρα παίκτες κεντρώοι και επιθετικοί και είναι πολύ αμυντικοί, που δεν θέλει μεγάλη τεχνική, ήθελε… Θέλει δύναμη και τρέξιμο. Ενώ ο παίχτης ο τεχνίτης, παραδείγματος χάρη ένας ποδοσφαιριστής σαν τον Μέσι τον σημερινό, παίρνει την μπάλα, την κολλάει. Τέτοιοι παίχτες σπανίζουν. Τότε βγαίναν σωρεία παιχτών, κάθε ομάδα είχε τρεις τέτοιες, τρεις χειριστές μέσα στο κέντρο. Και επιθετικούς εξτρέμ, σέντερ φορ! Τώρα χάθηκε η τεχνική, έγινε το ποδόσφαιρο πολύ δυναμικό και άτεχνο.

Άρα σου λείπει το παλιό ποδόσφαιρο;

Βέβαια, το παλιό ήταν το κάτι άλλο, το παλιό ποδόσφαιρο. Ήτανε η αφρόκρεμα, ΤΟ ’80 ήτανε η αφρόκρεμα των ποδοσφαιριστών, γιατί ήτανε ο Κούδας, ήτανε ο Δεληκάρης, ήτανε ο Δομάζος, ήτανε ο Παπαϊωάννου, ήταν ο Χατζηπαναγής και άλλοι πολλοί, πολλοί! Πού να πρωτοθυμηθώ; Σάντα, Μπάμπης Σταυρόπουλος, η δεκαετία αυτή είχε μεγάλη… Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Μόνο τον Χατζηπαναγή πού σου λέω. Ο Δαγκλής. Παιχταράδες μεγάλοι!

 Και στη Σύρο πόσα χρόνια εργάστηκες;

Σαν ποδοσφαιριστής;

Ναι.

10 χρόνια.

10 χρόνια.

Να σου πω, θα έπαιζα ακόμα, γιατί είναι το σκαρί μου έτσι λεπτό, αλλά έπαθα έναn τραυματισμό, γιατί η ψυχή θέλει, τα πόδια πάνε; Έπαθα έναν τραυματισμό στο γόνατο, μια εξάρθρωση στο γόνατο και σταμάτησα. Και έκανα μια δεκαετία εδώ σε διάφορες ομάδες.

Ασχολήθηκες και καθόλου ως προπονητής;

Έχω δίπλωμα προπονητή, ασχολήθηκα εδώ, έφτιαξα μια ακαδημία ποδοσφαίρου, τους έμαθα το κοντρόλ. Γιατί, όταν πας στην Πρώτη του Δημοτικού και μαθαίνεις να γράφεις, το πρώτο που θα σου πει ο δάσκαλος, είναι να κάνεις το Όμικρον ή το Γιώτα. Τα πιο εύκολα. Το Όμικρον δεν μαθαίνουμε πρώτα ή το…; Το αλφαβητάρι.

Ναι. 

Ε, το Όμικρον ή το Γιώτα του ποδοσφαίρου είναι να το κάνεις να έχει τον έλεγχο της μπάλας. Τους είχα κάνει χειριστές καλούς της μπάλας και πασαδόρους. Κάθισα 5 χρόνια σε αυτήν την ακαδημία, μετά πέσανε να πάρουν τα γαλόνια, να πάρουν τα γαλόνια. Τους είχα κάνει τεχνίτες, παίξανε στην πρώτη ομάδα της Σύρου, αλλά με ωραίο τρόπο, δεν μάλωσα παιδί και το παιδί μαθαίνει με εικόνα. Όταν είναι παιδί 12 χρονών, καλύτερα να του δείχνεις την εικόνα παρά να του μιλάς, γιατί το μυαλό του είναι αλλού, και τους μάθαινα την εικόνα. Πώς γίνεται το κοντρόλ, σε αργή κίνηση πρώτα, ξεχώριζα μετά όποιος ήτανε ο καλός και τον έβαζα μπροστά, και το ένα παιδί προσπαθούσε να μιμηθεί το άλλο και έτσι γινόντουσαν κοντρολαρισμένοι. Κάτι που δεν υπάρχει τώρα, γιατί δεν δίνεται φάση στο φυτώριο. Όχι μόνο [00:20:00]στην Ελλάδα, παντού, γενικά. Ασχολούνται περισσότερο με τις αγοραπωλησίες και δεν κοιτάνε να παράγουν εσωτερικές μεταγραφές. Να γίνει ένα πρωταθληματάκι καλό, νέων, ένα εφηβικό πρωτάθλημα να παίζουνε πριν τον αγώνα, είναι ένα κίνητρο μεγάλο αυτό, να φέρουνε τα παιδιά στο γήπεδο. Εάν και τώρα η νεολαία περισσότερο ασχολείται με το κινητό παρά με τον αθλητισμό, Καλλίτσα.

Ωραία Θέμη. Οπότε έχεις όμορφες εμπειρίες από την ενασχόλησή σου ως ποδοσφαιριστής, τόσο στην Αθήνα όσο και στη Σύρο.

Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν δελεάστηκα ποτέ! Έπαιξα σε δεκαπέντε ομάδες. Ε, οπωσδήποτε δεν ήρθανε; Γιατί έρχονται, σε πλησιάζουν για το… Να παίξεις ανάποδα, επειδή ενδιαφέρονται να ανέβουν, να μην πέσουν. Δεν δελεάστηκα ποτέ! Και έτσι, όλοι οι συμπαίκτες μου, οι παλαιοί, έχουν να πουν έναν καλό λόγο, γιατί δεν τους πούλησα ποτέ. Και εύκολα μπορείς να δελεαστείς, γιατί, όταν σου βάζουν πολλά λεφτά… Ειδικά όταν ήμουν στο μου βάζαν το ‘82 δύο εκατομμύρια για να μην παίξω καλά, να παίξουμε ανάποδα. Δεν γίνεται, κρατήθηκα. Και αυτό με βοήθησε ένας φίλος μου, ο οποίος πάντα τον άκουγα, μου λέει: «Εάν πουλήσεις αγώνα, ξέχασέ με εμένα. Να παίξεις τίμια, να έχεις τη συνείδησή σου καθαρή και θα με θυμηθείς στο μέλλον», έτσι μου είπε. Δώσαμε τα χέρια, το τήρησα! Γιατί προσπαθούν και να σε δελεάσουν. Όταν σου βγάζουν πακέτα μπροστά και να έχεις και τους διπλανούς να σου λένε: «Παρ’ τα ρε, έχεις σπάσει τα πόδια σου! Παρ’ τα και παίξε ανάποδα. Παρ’ τα, να σπάσεις τα πόδια σου;», λέει. Έλα, όμως, που εγώ κρατήθηκα και έτσι έχω αγαπηθεί από όλους τους παλιούς μου συμπαίχτες. Και για αυτό έχω και επικοινωνίες πάντα. Να, θα δεις τώρα, με το πού θα τελειώσει η συνέντευξη, θα έχουμε μεγάλη επικοινωνία με παλιούς μου συμπαίκτες και αναμνήσεις παλιές. 

Ευχαριστούμε πάρα πολύ Θέμη για τη συνέντευξη. Ελπίζω να περνάς όμορφα σε αυτό το νησί και να κρατάς αυτές τις ωραίες αναμνήσεις και να σε ξαναδούμε σύντομα κάποια στιγμή να παίζεις ποδόσφαιρο με τον δικό σου ωραίο τρόπο.

Έχω δίπλωμα. Μπορεί, ίσως, ίσως.

Γιατί όχι;

Ναι, γιατί εδώ υπάρχει ένας λεβέντης που ασχολείται με το ποδόσφαιρο τώρα, ο οποίος θα αναλάβει, θα κάνει κάτι ωραίο. Εσένα, Καλλίτσα, σου εύχομαι, γιατί αξίζεις, να πας όσο πιο ψηλά μπορείς. Καλή σταδιοδρομία, καλή τύχη.

Σε ευχαριστούμε πολύ, Θέμη.