[00:00:00]Καλησπέρα.

Χαίρετε.

Θα μου πεις το όνομά σου;

Λοιπόν, είμαι η Μαίρη Καρκαλέμη.

Είναι Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου του 2022, βρίσκομαι με τη Μαίρη Καρκαλέμη στην Κυψέλη, εγώ ονομάζομαι Κατσιαούνης Νίκος, είμαι ερευνητής στο Istorima και ξεκινάμε μια συνέντευξη. Θέλεις να μου πεις κάποια πράγματα για σένα;

Λοιπόν. Ασχολούμαι με το muay thai τα τελευταία πέντε χρόνια. Στην αρχή το ξεκίνησα λίγο σαν χόμπι και αργότερα πήγε πολύ καλά, οπότε προσπάθησα να το πάω και αγωνιστικά.

Ωραία. Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις muay thai;

Λοιπόν. Γενικότερα από μικρή ήθελα να κάνω πολεμικές τέχνες, απλά είχα ένα θέμα. Οι γονείς μου δεν με πηγαίνανε, οπότε, με τα χρόνια, ψιλοάρχισα να βλέπω ότι θα με βοηθούσε γενικότερα και στον δρόμο, γιατί με ενοχλούσαν πάρα πολύ, και ήθελα γενικότερα αυτοπεποίθηση, δυναμισμό. Οπότε ήρθε στα 28 μου η απόφαση να ξεκινήσω κάτι με το σώμα μου, μ’ εμένα, και έτσι ξεκίνησα αυτή τη σχολή και έμεινα.

Πώς θυμάσαι την πρώτη σου μέρα, όταν πήγες στο γυμναστήριο;

Λοιπόν, την πρώτη μέρα τη θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, γιατί μπαίνω μέσα και δεν μιλάω στον δάσκαλο. Και πάω κατευθείαν αποδυτήρια. Και κάπως είναι ο δάσκαλος: «Τι κάνεις εδώ; Ποια είσαι, ξέρω γω;». Του λέω: «Ήρθα να γραφτώ muay thai». Και μου λέει: «Και πώς μπαίνεις έτσι μέσα;». «Οκ», του λέω, «θέλω να έρθω να κάνω muay thai και θέλω αγώνες». Μου λέει: «Περίμενε. Έλα πρώτα να σε δω στο αρχάριο τμήμα και θα τα δούμε όλα αυτά σιγά-σιγά με τους αγώνες». Και κάπως κάνω ένα μάθημα και μου λέει ο δάσκαλος: «Μαίρη, σε θέλω να σ’ αναλάβω για αθλήτριά μου». Κι έτσι ξεκίνησα.

Και πώς θυμάσαι να είναι αυτός ο πρώτος καιρός, οι πρώτες προπονήσεις; Πώς ήταν έτσι το κλίμα;

Θα σου πω. Εγώ ήμουνα δύο με τρεις μήνες αρχάριο. Δούλευα πολύ τότε σαν γραφίστρια, οπότε πήγαινα μόνο τρεις φορές την εβδομάδα. Και στο τρίμηνο πάνω από αρχάριο πηγαίνω αγωνιστικό. Δηλαδή νομίζω με πήγε πάρα πολύ γρήγορα, γιατί του ’χα πει ότι θέλω και αγώνες. Οπότε είχα ανέβει πάρα πολύ. Κάπως έτσι ήτανε χαλαρά στην αρχή οι προπονήσεις, αλλά γενικότερα το βρήκα με τη μία, και το σώμα μου το βρήκε με τη μία το muay thai. Δεν είχα φόβο, αλλά ήτανε ωραία.

Τι δυσκολίες αντιμετώπισες αυτό τον πρώτο καιρό;

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήτανε κυρίως στις ανάσες, γιατί κιόλας είχα να γυμναστώ πάρα πολύ καιρό. Οπότε, όταν πιεζόταν η κατάσταση με τους γύρους, με τα sparing, είχα πάρα πολύ θέμα στην αντοχή. Αργότερα, επειδή τελικά το ξεπέρναγα αυτό, είχα αρχίσει να έχω θέματα με τα κιλά μου. Γιατί ζυγίζομαι 52 κιλά, οπότε όλοι μου οι συναθλητές ήτανε παραπάνω, και επειδή ήμουνα κάπως η πιο μικρούλα εκεί μέσα, δυσκολευόμουνα πολύ να αντιμετωπίσω αθλητές πάνω από 60 κιλά. Δεν υπήρχαν πολλές κοπέλες ούτε στα κιλά μου, ούτε αγόρια. Οπότε αυτά τα θέματα είχα στην αρχή.

Και αυτό τον πρώτο καιρό, πώς θυμάσαι όταν μιλάς με ανθρώπους γύρω σου, να αντιμετωπίζουν ότι έχεις ξεκινήσει αυτό το πράγμα; Πώς θυμάσαι τους άλλους γύρω σου να το αντιμετωπίζουνε;

Μες στη σχολή ή έξω απ’ τη σχολή;

Και γενικά.

Μες στη σχολή μού λέγανε ότι είμαι ταλέντο. Οπότε μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση αυτό, γιατί δεν πίστευα κι εγώ ποτέ σε εμένα, οπότε δεν καταλάβαινα γιατί μου το λένε, ήτανε πολύ ξαφνικό. Αλλά γενικότερα απ’ έξω οι άνθρωποι… Δεν ξέρω. Γελάγανε άλλοι. Άλλοι με αμφισβητούσαν ότι: «Πω, πω στα 28 σου αποφάσισες να ξεκινήσεις muay thai; Τι κάνεις; Τι να καταφέρνεις; Αυτά πρέπει να τα κάνεις από μικρός, από μικρή». Τέλος πάντων, κάπως δεν με παίρναν και πολύ στα σοβαρά νομίζω.

Οπότε θυμάσαι αυτούς, για οχτώ μήνες περίπου έκανες προπόνηση και στο αγωνιστικό, και στο αρχαρίων και στο αγωνιστικό; Πώς θυμάσαι αυτή την αλλαγή; Τι θυμάσαι έτσι απ’ αυτές τις μέρες που άλλαξες, που πήγες απ’ τους αρχάριους, πήγες στο αγωνιστικό;

Ήτανε τόσο γρήγορη αλλαγή που απλά ξαφνικά από, από κάπως που ένιωθα«κοριτσάκι εκεί μέσα, άρχισα να μιλάω και να συζητάω και να προπονούμαι με αθλητές επιπέδου κατηγορίας Α, που παίζανε τόσα χρόνια αγώνες. Οπότε για μένα ψυχολογικά, δεν ξέρω και κατά πόσο μου έκανε πολύ καλό αυτό, γιατί ψιλοτρόμαζα. Γιατί ήρθα αντιμέτωπη με συναθλητές που τρώγαν knockout. Ναι, οπότε είχα έτσι ένα φόβο και αυτό. Ναι, πες μου.

Θυμάσαι την πρώτη μέρα που πήγες στο[00:05:00] πιο, ας πούμε, προχωρημένο τμήμα;

Δεν θυμάμαι ακριβώς την πρώτη μέρα που πήγα στο αγωνιστικό, αλλά ήτανε κιόλας… Τότε μόνο τέσσερα-πέντε άτομα στο αγωνιστικό του που θα κατέβαιναν αγώνες. Ήτανε λίγα τα παιδιά, οπότε ήτανε… Και είχαμε και τα μεικτά που προσαρμοζόντουσαν κι αυτοί στο αγωνιστικό μ’ εμάς. Οπότε κάπως είχαμε μία σχέση γενικά μεταξύ μας όλοι. Οπότε δεν μου είχε κάνει πολλή αλλαγή.

Τι αλλαγές είδες στον εαυτό σου όταν αποφάσισες να πας στο αγωνιστικό; Δηλαδή τι χρειάστηκε να αλλάξεις, τι θυμάσαι ότι χρειάστηκε να αλλάξεις στη ζωή σου;

Τον ύπνο και τη διατροφή και να βάλω και τρεξίματα και να κάνω ό,τι κάνουνε μάλλον οι πρωταθλητές. Οπότε μπήκε πολύ απότομα όλο αυτό στη ζωή μου και δεν ήξερα ότι θα μου φέρει και προβλήματα αυτό. Γιατί το σώμα έπρεπε να μπει πιο σιγά σ’ αυτή τη φάση και νομίζω πιέστηκα πάρα πολύ, οπότε μετά απλά ξεκίνησα να έχω και τραυματισμούς στους μυς και τέτοια πράγματα.

Πώς τη θυμάσαι αυτή την περίοδο;

Ήταν πολύ δύσκολη περίοδος, γιατί είχα αυτό το όνειρο να παίξω και δούλευα πάρα πολλές ώρες και δεν έτρωγα καλά. Πιεζόμουνα να κοιμάμαι νωρίς, να παίρνω πρωτεΐνη, να τρώω καλύτερα. Οπότε για μένα ήτανε, δεν ξέρω, το απολάμβανα μάλλον, αλλά ήταν και πολύ δύσκολο.

Λίγο μετά, κάποιους μήνες μετά, αφού έχεις ξεκινήσει, έρχεται ο πρώτος αγώνας. Θυμάσαι πώς αυτό το πράγμα σ’ το είχε επικοινωνήσει ο δάσκαλός σου; Πότε σου είχε πει πρώτη φορά ότι: «Ξέρεις κάτι; Παίζει αυτός ο αγώνας».

Θυμάμαι ότι είχα κάνει κάτι sparing τύπου Novice σε κάτι πρωταθλήματα νωρίτερα. Οπότε είχα μέσα πλάνο ότι πλέον μπορώ να παίξω στο πανελλήνιο κύπελλο muay thai που ήτανε και το ’19, τον Ιούνιο, το 2019. Και θυμάμαι επειδή ήθελα πολύ να παίξω αγώνα, μου είπε: «Θα σε δηλώσω», και τέλος πάντων πηγαίνω με προετοιμασία τριών μηνών κάπως. Αυτό.

Πώς θυμάσαι την πρώτη φορά που ανέβηκες στο ring σε αυτά τα προκαταρτικά πριν πας στο πρωτάθλημα; Εννοώ πώς ήταν αυτές οι πρώτες...

Ήτανε αυτοί οι χαλαροί αγώνες. Βασικά, δεν ήξερα ποια είμαι, δεν ήξερα τι κάνω, δεν ήξερα γιατί θέλω να το κάνω, δεν ήξερα γιατί ανεβαίνω. Οπότε ήτανε μία θολή περίοδος που απλά ήθελα να το κάνω και δεν ήξερα για πιο λόγο ήθελα να το κάνω. Και θυμάμαι απλά ότι μου άρεσε τελικά όταν είχα ανέβει αυτές τις φορές πάνω στο ring.

Τι θυμάσαι από αυτούς τους πρώτους αγώνες; Δηλαδή θυμάσαι τον πρώτο αγώνα, τέτοιου τύπου αγώνα, που ανέβηκες; Πώς ένιωθες, τι είχε συμβεί;

Θυμάμαι απλά ότι προσπαθούσα να βγάλω τις τεχνικές που δουλεύαμε μέσα στην προπόνηση και να δω τα λάθη μου. Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, γιατί δεν ήταν αυτοί κιόλας σαν αγώνες. Ήταν απλά sparing, οπότε ήξερες ότι δεν θα τραυματιστείς. Δεν είχες στο μυαλό σου τόσο τον φόβο. Οπότε αυτό. Θυμάμαι απλά ότι με βοήθησε, γιατί μετά έβλεπα σε βιντεάκια τα sparring αυτά και κατάλαβα με τη μία τι κάνω λάθος.

Οπότε, μέχρι να ξεκινήσεις, να πας στον πρώτο σου αγώνα, πώς θυμάσαι αυτή την περίοδο της προετοιμασίας; Εννοώ τι κρατάς από αυτή την περίοδο;

Πάνε και πολλά χρόνια η αλήθεια είναι. Δεν ξέρω, δεν κρατάω και πολλά. Τη δίψα τού να ανέβω. Που θυμόμουνα πόσο καιρό ήθελα να ανέβω εκεί πάνω, αλλά πώς όλο αυτό καταρρίφθηκε την ημέρα που πήγα να ανέβω που τρόμαξα. Αυτό. Ήτανε, ξέρεις, απίστευτο το πόσο το ήθελα και πίστευα και δεν… Ότι δεν φοβόμουνα. Και τελικά πριν ανέβεις στο ring να γυρνάνε όλα τούμπα. Να σε κερδίζει το συναίσθημα εννοώ.

Τη μέρα πριν πας στον πρώτο σου αγώνα πώς, τι σκεφτόσουνα;

Επειδή δεν είχα ξαναπαίξει, πίστευα ότι δεν… Δεν ξέρω, δεν είχα τρομάξει καθόλου. Δεν είχα αίσθηση του τι γινότανε πριν τον πρώτο μου αγώνα. Δεν, δεν ήξερα πώς είναι. Τελικά όμως πηγαίνουμε, ζυγίζομαι το πρωί, γιατί έπρεπε να ’χουμε κάνει, έπρεπε να έχουμε πέσει και στα κιλά μας, οπότε μόνο σ’ αυτό δυσκολευόμουνα. Ότι δεν έπρεπε να πιούμε νερό, δεν έπρεπε να φάμε το βράδυ, γιατί έπαιζα στα 51 κιλά και έπρεπε να ήμουνα 52. Οπότε πρέπει και να χάσω. Και απλά θυμάμαι ότι έπρεπε να ξυπνήσω 6:00 το πρωί, να πάω για ζύγιση το πρωί στις 7:00 με 9:00 που γινόταν και να δω με ποια θα παίξω. Τελικά, εκείνη τη μέρα μου λένε ότι: «Μαίρη, παίζεις με την καλύτερη κικμποξερού στην Ελλάδα, που έχει πενήντα αγώνες και ήρθε να παίξει στο muay thai[00:10:00] το πρώτο της αγώνα». Που δεν κοιτάζανε, κάπως δεν γινότανε να με κατηγοριοποιήσουνε σαν Β’ κατηγορία, γιατί στις γυναίκες είχαμε μόνο Α’ κατηγορία, οπότε βρίσκομαι να παίζω πρώτο αγώνα με αυτή την κοπέλα. Και απλά φοβάμαι πάρα πολύ. Πριν ανέβω λέω: «Τι κάνουμε, ρε δάσκαλε; Τι θα κάνω; Δεν γίνεται να παίξω μ’ αυτήν». Κι ο δάσκαλος πίστευε σ’ εμένα και με έβαλε.

Και πώς θυμάσαι εκείνη την ώρα του αγώνα; Τι θυμάσαι από αυτά τα λεπτά;

Λοιπόν. Ήταν ο πρώτος μου αγώνας πραγματικά που τα είδα όλα. Δηλαδή μπήκα και δεν ήξερα τι, τι πρέπει να αντιμετωπίσω. Ήτανε μία τύπισσα που ήτανε πιστόλι. Δεν κουραζότανε. Εγώ δεν ήξερα τις αντοχές μου, δεν ήξερα μέχρι πού μπορώ να πάω. Και απλά θυμάμαι να βγαίνει ο πρώτος γύρος, να λέω στον δάσκαλο: «Δάσκαλε, κατέβασέ με! Τι κάνουμε;». Να μου λέει ο δάσκαλος: «Μαίρη, μπορείς. Κάνε αυτά τα πράγματα, κάποιες τεχνικές για να την κρατήσεις σε απόσταση. Την παίζεις πολύ ωραία. Την έπαιξες πολύ ωραία στο πρώτο γύρο. Πάμε, δούλευέ την σε απόσταση», γιατί κιόλας ήτανε και πιο κοντή, οπότε με σύμφερε η απόσταση. Τέλος πάντων, παίρνω θάρρος, μπαίνω δεύτερο γύρο, την κλείνει την απόσταση, με κερδίζει. Εγώ παλεύω, παλεύω στις ανάσες κι απλά θυμάμαι να θέλω να τα παρατήσω, αλλά ένιωθα ότι κάπως δεν γινόταν να τα παρατήσω. Οπότε νιώθω ότι είχα μείνει από ανάσες. Τα χτυπήματα βγαίνανε πιο αργά. Όλα μου τα χτυπήματα είχαν αρχίσει να ήταν αδύναμα, σιγά. Να λέω: «Μα τι κάνω». Η μασέλα από ένα, από ένα hook εκεί, μπουνιά, μου ’φυγε κάτω απ’ τα δόντια. Ήθελα να πιω νερό, να πάρω ανάσες. Τέλος πάντων και απλά τελικά τελειώνει κι ο δεύτερος γύρος, μου λένε όλοι: «Τα ’χεις πάει τέλεια, συνέχισε». Λέω: «Δεν γίνεται, είναι άλλο ένα τρίλεπτο», λέω «Θα το καταφέρω». Ε, πάω να καταφέρω το άλλο το τρίλεπτο. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα ν’ ακούσω τίποτα απ’ τη γωνία μου. Είχα αρχίσει να παθαίνω θλάση από τις ανάσες και επειδή δεν μπορούσα να αναπνεύσω, έπαιρνα πολύ βαριές ανάσες και είχα αρχίσει, δεν ξέρω, είχα πιαστεί παντού. Όλος μου ο θώρακας ήτανε πιασμένος από τις ανάσες και το πόσο είχα λαχανιάσει. Και απλά θυμάμαι να είχα πολύ καλές κλωτσιές εγώ, οπότε απλά θυμάμαι να ακούω συναθλητή μου από κάτω, να φωνάζει: «Μαιρούλα κλώτσα, κλώτσα, κλώτσα!» και απλά θυμάμαι να κλωτσάω χωρίς δυνάμεις και τελικά βρήκε κι ο τρίτος γύρος πανηγυρικά τέλειος. Και κέρδισε η αντίπαλος με πλειοψηφική απόφαση και μου ’κανε πολλή εντύπωση που έληξε έτσι. Αυτό.

Και το μετά πώς ήτανε;

Το μετά ήταν απίστευτο, γιατί είχα κατέβει κάτω, όλοι μου λέγανε τι παιχνιδάρα έκανα και την έπαιξα τέλεια την κοπέλα. Εγώ δεν καταλάβαινα καν τι έχω κάνει. Ήμουνα, είχα φάει πόσες μπουνιές. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Τέλος πάντων, ήτανε πολύ θολό μετά για μένα. Δεν ήξερα τι γινότανε. Αυτή ήτανε η πρώτη μου εμπειρία στους αγώνες. Απίστευτη.

Οπότε μετά πώς συνέχισες το muay thai;

Μετά, μετά μου δημιουργήθηκε πολύ ο φόβος της αντοχής και της κούρασης και όλο αυτό, οπότε κάπως είπα θα προσπαθήσω να κάνω τα τρεξίματα μου, να το παλέψω σ’ αυτό το κομμάτι, γιατί έβλεπα ότι πιστεύουνε πολύ σ’ εμένα. Οπότε απλά συνέχιζα μετά να προπονούμαι.

Και πώς θυμάσαι τις προπονήσεις, αφού είχες πάει στο πρώτο σου αγώνα; Τι θυμάσαι, πώς θυμάσαι το γυμναστήριο και το κλίμα μέσα και σένα στην προπόνηση μέσα;

Θυμάμαι ότι ήμουνα πάρα πολύ πορωμένη να παίξω δεύτερο αγώνα και να μου τύχει ένας άλλος άνθρωπος με λιγότερη εμπειρία, γιατί ήτανε λίγο, ένιωθα άδικο για μένα να έχω παίξει πρώτο αγώνα με μία τέτοια κοπέλα. Ήθελα να δω τις δυνατότητές μου και σε κάτι άλλο, αυτό. Οπότε έτσι παίζω έναν δεύτερο αγώνα, πάλι το ’19. Νομίζω τον Σεπτέμβρη. Όχι, τον Δεκέμβρη του ’19, λίγο πριν το ’20. Παίζω έναν δεύτερο αγώνα πάλι, όχι στο κύπελλο, στο πρωτάθλημα muay thai και κάνω μία χαζομάρα. Κατεβαίνω στα 48 κιλά και μου έκανε πολύ κακό, γιατί είχα και αναιμία. Γενικά έχω και αναιμία, έχω το στίγμα, οπότε έπρεπε να προσέχω πολύ. Και κάνω αυτή τη χαζομάρα να κατέβω[00:15:00] στα 48 κιλά και τελικά ο αγώνας μου βγήκε πολύ αδύναμος και δεν μπορούσα. Έπαιξα καλά, αλλά δεν τον έβγαλα.

Και πώς θυμάσαι τον δεύτερό σου αγώνα να νιώθεις σε σύγκριση με τον πρώτο; Εννοώ ποιες ήταν οι διαφορές που είδες στον εαυτό σου;

Είδα διαφορές ότι δεν πιέστηκα για να μην κουραστώ, γιατί με τρόμαζε ότι θα ξανανιώσω όπως τότε. Οπότε νιώθω ότι δεν με πίεσα να κερδίσω, σαν να μην με ένοιαζε; Δεν ξέρω. Αλλά δεν άφησα επίσης να φάω ξύλο. Δηλαδή όταν έμπαινε η αντίπαλος, θα απάνταγα. Απλά δεν την κυνήγαγα εγώ να την κερδίσω.  

Κάνοντας περίπου έναν χρόνο τότε muay thai πώς έβλεπες τον εαυτό σου σαν άνθρωπο; Πώς να έχεις εξελιχθεί τότε; Πώς το έβλεπες έτσι στον δεύτερό σου αγώνα;

Ναι, γενικά μου άρεσε πολύ το πώς σε κάνει σαν άνθρωπο το muay thai. Μου άρεσε η πειθαρχία που έχει. Το ότι πρέπει να κοιμάσαι νωρίς, να ξυπνάς. Πράγματα που δεν έκανα τόσα χρόνια που βγαίναμε, πίναμε, ξέρω ’γω, ήτανε αλλιώς η ζωή μου. Οπότε είχα έτσι αρχίσει να βλέπω τέτοιες αλλαγές. Να έχω υπομονή. Να ακούω τους άλλους. Μ’ άρεσε που μ’ άλλαζε. Στον δρόμο ένιωσα, ένιωθα περισσότερο δυναμισμό. Αυτό.

Οπότε έχοντας παίξει δύο αγώνες, κάπως αποφάσισες να μπεις σε μια σχολή προπονητών muay thai. Πώς και πήρες αυτή την απόφαση;

Λοιπόν, αυτή η απόφαση έγινε λίγο, βασικά στην καραντίνα, όταν ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα, τον Μάρτιο του ’20. Έκλεισε η σχολή μου, οπότε τότε είχε βγει ότι μπορούμε να προπονούμαστε έξω τέλος πάντων. Τέλος πάντων, προπονούμαστε λίγο έξω, δεν ξέραμε τι θα γίνει, δεν ξέραμε ο δάσκαλος αν θα κλείσει τη σχολή, τελικά την έκλεισε. Οπότε κάπως βρίσκομαι χωρίς σχολή, χωρίς muay thai και κάπως αποφασίζω να κάνω λίγο προπονήσεις έτσι μόνη μου, personal έξω και τέτοια που κάναμε τότε.

Τέλος πάντων, τραυματίζομαι και σπάω το χέρι μου σ’ ένα sparring. Και χρειάζεται να βάλω λάμες και να κάνω χειρουργείο. Μετά τον τραυματισμό μου μού λένε ότι: «Δεν μπορείς, Μαίρη, να ξανακάνεις muay thai. Δεν μπορείς να παίξεις. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα». Παθαίνω ένα σοκ. Λέω: «Όχι, δεν γίνεται, θα ψάξω κι άλλους γιατρούς, θα το κοιτάξω». Οπότε ξαφνικά βγαίνει ανακοίνωση ότι θα γίνει σχολή προπονητών muay thai και περνάνε όσοι έχουνε παίξει αγώνα το ’19 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Και κάπως λέω: «Ώπα, τι φάση;». Λέω: «Κάτσε τέλος το muay thai σε αγώνες και τέτοια». Λέω: «Δεν γίνεται. Έχουμε και καραντίνα, δεν έχω καν σχολή muay thai… Όχι, θα μπω σε σχολή προπονητών», λέω, «και θα το κάνω!». Και δηλώνω και περνάω και ξεκινάω τη σχολή προπονητών muay thai.

Πώς θυμάσαι την ημέρα που έμαθες ότι μπήκες σε αυτή τη σχολή;

Εντάξει, την ψιλοήξερα ότι θα μπω γιατί είδα τις προδιαγραφές. Οπότε χάρηκα πάρα πολύ. Εντάξει, ήτανε για εμένα τεράστιο αυτό που έγινε και όλα αυτά που… τα μαθήματα, η ψυχολογία μέσα για τους αθλητές, οι φυσικοθεραπείες. Ήτανε πράγματα που έκανα κιόλας τότε οι φυσικοθεραπείες. Δεν ξέρω, ήθελα πάρα πολύ να κάνω. Χάρηκα, οπότε, ναι, μου άρεσε και... αυτό.

Τη σχολή πώς τη θυμάσαι; Εννοώ τα μαθήματα, πώς ήσουνα εσύ μέσα;

Θυμάμαι ότι κάναμε online κάθε Σαββατοκύριακο οχτώ ώρες σε μια οθόνη, γιατί δεν γινόταν να κάνουμε αλλιώς μαθήματα, και απλά είχαμε ομαδικές με τους συναθλητές εκεί που περάσανε και αυτοί. Και συζητάγαμε για το τι έχουμε να κάνουμε στη σχολή προπονητών, ότι έχουμε να πάμε στο Λουτράκι δύο βδομάδες και να κάνουμε τα πρακτικά μετά. Εντάξει, ήτανε καθαρά για μένα μια χρονιά που μες στην καραντίνα με βοήθησε, δεν ξέρω, να την παλέψω ψυχολογικά και να σπουδάσω στην ουσία κάτι και να κάνω και το άθλημα που μ’ αρέσει.

Τι σου έκανε εντύπωση σ’ αυτή τη σχολή σπουδάζοντας σ’ αυτή;

Δεν ξέρω, μου έκανε εντύπωση... Είχαμε απλά τα... Βασικά δεν ξέρω. Ίσως επειδή ήμουν πάντα παιδί του 13 και γενικά δεν, έβγαζα 13 μόνο και δεν διάβαζα. Μου έκανε εντύπωση ότι μπορούσα να αρχίσω να διαβάζω για ψυχολογία αθλητών, για φυσικοθεραπείες και ανατομίες και τέτοια. Οπότε, εντάξει, μου άρεσαν πολύ τα μαθήματα και δεν πίστευα ότι μπορώ να το κάνω αυτό.

Οπότε πώς ένιωσες όταν ξεκίνησες πια την πρακτική; Έχοντας κάνει, έχοντας κάνει τα θεωρητικά της σχολής και έχοντας ασχοληθεί[00:20:00] και κάπως αθλητικά με αυτό το κομμάτι, πώς ήταν η εμπειρία όταν πήγες.

Τα πρακτικά, η εμπειρία ήτανε... Δεν ήτανε ακριβώς σε ανατομίες και τέτοια. Ήτανε απλά το muay thai, να προπονούμαστε οχτώ ώρες κάθε μέρα στο Λουτράκι και να μένουμε εκεί σ’ ένα camp για δέκα μέρες. Τα πρακτικά ήταν αυτά, οπότε muay thai ήξερα, δεν δυσκολεύτηκα. Οπότε τα πρακτικά μού βγήκανε τέλεια. Αυτό, οπότε εξελισσόμουνα.

Έχοντας περάσει ας πούμε στην καραντίνα διάφορα που είχαν κλείσει τα γυμναστήρια, εσύ πώς θυμάσαι αυτή την περίοδο αθλητικά;

Πώς τη θυμάμαι αθλητικά... Δεν γινόταν τίποτα. Εντάξει, θυμάμαι απλά να βγάζουμε ανακοινώσεις με φίλους, με τέτοια, να τρέχουμε, να κάνουμε πράγματα, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον για να μην χάσουμε το σώμα μας, τις αντοχές μας, ό,τι είχαμε χτίσει σε μυϊκή μάζα, οπότε να στηριζόμαστε γενικά. Θυμάμαι απλά ότι προσπαθούσα να στηρίζομαι με τους συναθλητές μου.

Εσύ πώς ένιωθες τότε στο κομμάτι το αθλητικό;

Εγώ τότε είχα και τον τραυματισμό, οπότε ήτανε μία πολύ έτσι μαύρη περίοδος για μένα, γιατί μπαινοέβγαινα σε χειρουργεία και είχα ένα σπασμένο χέρι που απλά έπρεπε να κάνω, να κάνω καλή αποκατάσταση. Οπότε νομίζω ήτανε λίγο δύσκολο για μένα. Αλλά αυτό. Προσπαθούσα να προπονούμαι. Είχα πάρει και στο σπίτι σάκο. Δούλευα μόνο το δεξί χέρι. Δούλευα άλλα πράγματα. Έβλεπα πολύ βίντεο, πολλά πράγματα μόνη μου γενικά.

Οπότε όταν έχεις τελειώσει τη σχολή προπονητών, όταν την τέλειωσες, τι σκεφτόσουνα;

Λοιπόν. Τη σχολή προπονητών την τελείωσα. Πήρα το πτυχίο μου και συνέχιζα να κάνω comeback, να παίζω αγώνες. Γενικότερα, δεν ήθελα να με αφήσει ο τραυματισμός, οπότε ψιλοείχα αποφασίσει ότι αθλητικά δεν θα το αφήσω αυτό. Τελικά έπαιξα ξανά αγώνα. Επέστρεψα. Μετά μου άρεσε πολύ. Βασικά, άρχισα να βλέπω ότι μου αρέσει πολύ να δείχνω κι εγώ muay thai, γιατί με βοηθούσε στο να βλέπω και τα λάθη μου και γενικά να βλέπω πράγματα και σ’ εμένα αθλητικά. Οπότε άρχισε να μ’ αρέσει να διδάσκω και muay thai και πήρα μια απόφαση να βγάλω και χαρτί άδειας ασκήσεως επαγγέλματος και να βρω δουλειά σ’ αυτό. Τελικά βρήκα δουλειά και προπονώ κόσμο. Κι έχω φτιάξει και γυναικείο τμήμα και έχω και παιδικό και ναι!

Πώς ήταν η πρώτη μέρα που πήγες να προπονήσεις κόσμο; Εννοώ μέχρι τότε ήσουνα αθλήτρια. Πώς ήτανε η πρώτη αίσθηση που μπαίνεις μέσα και αρχίζεις να προπονείς; Πώς τη θυμάσαι αυτή τη μέρα;

Εντάξει. Να σου πω την αλήθεια κάπως είναι λίγο ότι πρέπει να κερδίσεις τον σεβασμό, πιστεύω, σε μία σχολή. Ειδικά αν πας σε μία έτοιμη σχολή, με παλιούς αθλητές. Πρέπει λίγο να κερδίσεις ένα σεβασμό. Σου λένε: «Ποια είναι αυτή τώρα αυτή που έχει έρθει; Είναι κορίτσι. Είναι 51 κιλά. Ήρθε αυτή τώρα εμάς να μας κάνει muay thai». Θέλει λίγο να μην σε υποτιμήσουνε. Εντάξει, δεν είναι εύκολο γενικά. Νομίζω είχα αυτό τον φόβο, ότι «άντε τώρα να δω πώς θα τους διαχειριστώ». Τελικά, τεχνικά, πιστεύω κατάφερα να τους δείξω σε δύο-τρία μαθήματα ότι μπορούνε να με εμπιστευτούνε και ναι.

Και γενικά πώς θυμάσαι τη διαδικασία της προπόνησης; Προπονώντας και το γυναικείο τμήμα και το παιδικό, τι διαφορές βλέπεις σε σύγκριση με αυτό που έκανες εσύ ή με αυτό που έβλεπες στο γυμναστήριο να γίνεται;

Εντάξει, το παιδικό είναι πολύ ζόρι γενικά, γιατί έχεις παιδάκια διάφορων ηλικιών. Χωρίζονται σε 5-7 και 7 με 11 και, εντάξει, θέλει, είναι διαφορετικό. Στα παιδιά θέλει παιχνίδι πολύ. Θέλει πολλή ενέργεια, πολλή φωνή. Επίσης να διαχειριστείς bullying που γίνονται εκεί μέσα. Οπότε, εντάξει, είναι πολύ δύσκολο αυτό. Τώρα το αγωνιστικό μου τμήμα μού έβγαινε πιο άνετα, γιατί είχα περάσει απ’ το αγωνιστικό. Το γυναικείο τμήμα πάλι είναι και αυτό δύσκολο, γιατί έχεις γυναίκες που είναι 40 χρονών, να ’χουνε κάποια θέματα, είτε ψυχολογικά είτε και σωματικά. Οπότε εντάξει, είναι δύσκολο, ακόμα μαθαίνω σε αυτό. Εντάξει, πάει καλά, αυτό.

Οπότε πώς είναι να είσαι αθλήτρια και γυμνάστρια σε ένα[00:25:00] μαχητικό άθλημα ως γυναίκα;

Είναι, ξέρεις τι πιστεύω; Νομίζω ότι τελικά δεν μπορείς να είσαι και τα δύο. Δεν μπορείς να είσαι και αθλήτρια και προπονήτρια. Πρέπει λίγο να τα διαχωρίσουμε ή να κάνουμε μία το ένα, μία το άλλο. Γιατί γενικότερα το να είσαι, το να είσαι καλή και στα δύο δεν γίνεται. Είναι διαφορετική ερώτηση τώρα αυτό, εντάξει. Νομίζω μου αρέσουν και τα δύο. Το να ’μαι προπονήτρια μου δίνει πάρα πολλά από αυτά, από το feedback που παίρνω και το πόσο βοηθάω τον κόσμο. Το να ’μαι αθλήτρια, είμαι εκεί για μένα. Πηγαίνω και προπονούμαι εκεί για μένα και δεν κοιτάω κανέναν άλλον. Οπότε είναι διαφορετικό. Μπαίνεις σε πολύ άλλο mood.

Οπότε ως γυναίκα όμως, μέσα σ’ αυτό τον χώρο ας πούμε, πώς έχεις αισθανθεί; Πώς έχεις δει όλη αυτή τη διαδικασία μέσα στα μαχητικά αθλήματα;

Σαν γυναίκα... Ναι, σαν γυναίκα γενικότερα είχα άλλα θέματα. Είχα θέματα στο ότι με ενοχλούσαν πάρα πολύ, επειδή νομίζανε ότι μπορούνε να μου την πέσουν, να… Δεν ξέρω. Οπότε δεν ξέρω, νομίζω ήθελα πάρα πολύ να με σέβονται και να μην τους περνάει καν απ’ το μυαλό ότι μπορούνε είτε να μου στέλνουνε μηνύματα μετά είτε να μ’ ενοχλούνε με κάποιο τρόπο. Οπότε είχα λίγο αυτό το κομμάτι ν’ αντιμετωπίσω και αγχωνόμουνα γι’ αυτό. Γιατί είμαι και πολύ ανοιχτός άνθρωπος, ρε συ, οπότε... Οπότε, εντάξει, ήταν δύσκολο στην αρχή. Τελικά με τον τρόπο μου έχω καταφέρει να κόβω τέτοιες συμπεριφορές και γενικά. Οπότε αυτό.

Τι άλλες αναμνήσεις γενικά έχεις από το muay thai κι από το, από όλη σου την πορεία μέσα στον αθλητισμό; Εννοώ πώς έχεις δει τον εαυτό σου να αλλάζει; Τι σκέφτεσαι; Τι; Ας πούμε, άμα σε ρωτήσει κάποιος για τα μαχητικά αθλήματα, τι σου έρχεται πρώτο στο μυαλό;

Για τα μαχητικά αθλήματα τι μου ’ρχεται στο μυαλό… Δεν ξέρω. Οι αθλητές γενικότερα, ο καθένας έχει τους δικούς του προβληματισμούς ρε συ. Θέλω να πω ότι εγώ π.χ. με κερδίζει πολύ το μυαλό μου. Δεν μπορώ να διαχειριστώ κάποια πράγματα ακόμα πάνω στο ring. Έχω πολύ αρνητική σκέψη. Έχει να κάνει φουλ με παιδικά βιώματα και με συναισθήματα. Οπότε θέλει, θέλει συνέχεια να ανεβάζεις εσένα, να πιστεύεις σ’ εσένα, να έχεις αυτοπεποίθηση. Αλλά γενικότερα έχει και πολύ κλάμα και πολύ έτσι… Έρχεται αντιμέτωπος, έρχεσαι αντιμέτωπος με πάρα πολλά θέματα που έχεις μέσα σου.

Κάπως έχεις νιώσει, βασικά έχεις αναπτύξει σχέσεις μέσα στον χώρο του αθλητισμού; Δηλαδή κάπως υπήρξανε άνθρωποι που σε βοήθησαν ή ένοιωσες ότι χτίσατε κάτι μαζί μέσα σ’ αυτό το πράμα;

Ναι, πάρα πολύ. Νομίζω ότι είναι απ’ τα πιο σημαντικά κομμάτια αυτό. Το να ’χεις ανθρώπους, δεν ξέρω. Πιστεύω πραγματικά ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ πιο σημαντικοί κι από φίλους. Δηλαδή αυτοί που είναι εκεί για σένα, για να κάνετε αυτό που αγαπάτε, να παλεύετε για αυτό, να σε παίρνουνε τηλέφωνο για να πηγαίνετε να κάνετε τα τρεξίματά σας, που πρέπει. Επίσης είχα ένα φίλο στη σχολή μου πριν κλείσει που μου έλεγε ψέματα για τα χιλιόμετρα που τρέχαμε. Και επειδή ήξερε ότι εγώ ψιλοκομπλάρω άμα πάω και πω ότι έχω να τρέξω πέντε χιλιόμετρα και μέτραγα τους γύρους, μου ’λεγε ψέματα και μου ’λεγε ότι «Όχι, είναι τέσσερα χιλιόμετρα αυτοί οι γύροι που κάνουμε». Και τελικά κατέληγα να τρέχω πέντε χιλιόμετρα χωρίς να το ξέρω. Είναι πάρα πολύ ωραία, δεν ξέρω. Οι σχέσεις εκεί μέσα είναι σημαντικές.

Δεν ξέρω. Θα ήθελες κάτι άλλο να πεις; Κάποια ανάμνηση; Κάτι το οποίο σου έχει κάνει εντύπωση απ’ όλη την αγωνιστική σου πορεία; Κάτι το οποίο θα ήθελες να μοιραστείς;

Τίποτα. Ότι νομίζω θα ’θελα γενικά να το περάσω σε όλες τις γυναίκες αυτό και μιλάω για τις γυναίκες, γιατί θυμάμαι πώς ήμουνα πριν πέντε χρόνια, μέχρι τα 28 μου βασικά πώς ζούσα. Και πώς έχω γίνει τώρα στα 32 μου και πώς νιώθω μέσα μου, και νομίζω ότι απλά προσπαθώ να το περάσω σε όλες τις γυναίκες να κάνουνε κάτι, ένα αντίστοιχο πράγμα. Είτε muay thai, δεν ξέρω, είτε οτιδήποτε. Γιατί νομίζω θα βοηθήσει πάρα πολύ κόσμο στην ψυχολογία, σε πολλά πράγματα.

Δεν έχω κάτι άλλο να ρωτήσω. Οπότε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.

Εγώ ευχαριστώ![00:30:00]