[00:00:00]Είναι Κυριακή, 8 Μαρτίου 2020, είμαι η Ιόλη Αποστόλου και είμαι στην Αθήνα. Από πού είσαι;

Είμαι καταγωγή, βασικά έχω μεγαλώσει Λαμία, καταγωγή έχω από Καρδίτσα, λίγο από Καμένα Βούρλα, δηλαδή οι γονείς μου είναι από 'κει, με Καρδίτσα δεν έχω καμία επαφή, αλλά Καμένα Βούρλα πάω. Δηλαδή, θα μπορούσα να πω ότι μαζί με τη Λαμία, θα μπορούσα να πω, ότι από 'κει που νομίζω ότι είναι οι ρίζες μου.

Θυμάσαι πράγματα απ' το χωριό;

Θυμάμαι, γιατί πηγαίνω ακόμα, αλλά το χωριό γενικά έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί οι πιο στενοί μου φίλοι και άνθρωποι είναι από 'κει. Δηλαδή, ας πούμε, και η καλύτερή μου φίλη είναι από 'κει, τη γνώρισα εκεί, συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα αργότερα, κάνουμε ακόμα και σήμερα, παρόλο που εκείνη δεν πατάει ποτέ στο χωριό, και το αγόρι μου, που είμαστε χρόνια μαζί είναι από εκεί. Άρα νομίζω στο χωριό και να μην πηγαίνουμε πλέον, ότι είναι, δεν ξέρω, είναι πολύ σημαντικό για μένα, εκεί τους γνώρισα, εκεί αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, εκεί τα φτιάξαμε, κάπως έτσι. Οπότε, δεν ξέρω, με φαντάζομαι μετά από χρόνια ότι θα λέω στα παιδιά μου για το χωριό, ακόμα κι αν δεν πηγαίνω καθόλου.

Τι θα τους λες;

Καταρχάς, άμα τα παιδιά μου είναι με τον Πάνο, που τα έχω τώρα, θα τους λέω, δεν ξέρω, πώς γνωριστήκαμε, πώς τα φτιάξαμε, πώς κάναμε κάτι, όλα αυτά, θα είναι πάρα πολύ αστείο. Αλλιώς δεν ξέρω, πέρασα πολύ ωραία και νομίζω ότι θα 'θελα κι αυτά να μεγαλώσουν εκεί. Δηλαδή, το πώς παίζαμε και που είσαι έξω και γυρνάς όποτε να 'ναι και δεν σε μαζεύουνε οι γονείς σου νωρίς, δηλαδή δεν έχει καμία σχέση με την Αθήνα. Με τη Λαμία, 'ντάξει, πιο κοντά, αλλά είναι χωριό, ρε παιδί μου, είναι χωριό – χωριό – χωριό, δεν έχεις να φοβάσαι κάτι. Ή πως παίρναμε τα ποδήλατα και εξαφανιζόμασταν και γυρνάγαμε με ματωμένα γόνατα, όλα αυτά, νομίζω είναι πάρα πολύ ωραία και όποιος έχει χωριό, που μου φαίνεται πολύ περίεργο κάποιος να μην έχει χωριό, νομίζω μπορεί να το καταλάβει πάρα πολύ. Πάρα πολύ!

Υπάρχουν στοιχεία που δεν σου αρέσουν στο χωριό σου;

Δε θα έμενα για κανέναν λόγο μόνιμα! Για κανέναν λόγο! Δηλαδή, μου φαίνεται ότι, επειδή είναι πάρα πολύ λίγος κόσμος και έχουν αυτό το επαρχιώτικο, που δεν το λέω με σνομπισμό, αλλά, δεν ξέρω, βαριούνται, δεν έχουν... Η Alexa κάτι έπιασε περίεργο.

Ποια είναι η Alexa;

Η Alexa είναι ένα ρομποτάκι που έχουμε στο σπίτι, στο πλαίσιο του smart home, την ρωτάς: «Τι ώρα είναι; Τι καιρό έχει;», θερμοκρασία, υγρασία, τι να φορέσεις σήμερα, τέτοια πράγματα και σου απαντάει. Τώρα δεν ξέρω γιατί ξύπνησε, κάτι είπα σαν, κάτι με λάμδα και το 'πιασε.

Πώς και έφτασε στο σπίτι σας η Alexa;

Ο Πάνος είναι τελείως γκατζετάκιας, τελείως, τελείως, τελείως, δηλαδή τώρα έχουμε την Alexa, μία σκούπα που σκουπίζει μόνη της και μετά όταν τελειώσει πάει και φορτίζει μια χαρά μόνη της, δεν μας ενοχλεί καθόλου, τώρα πριν έρθεις σκούπιζε, δηλαδή. Έχουμε, τι άλλο έχουμε; Ένα smart mirror που σου λέει πόση ώρα θα κάνεις να πας στη δουλειά σου, τι καιρό έχει, ναι, είναι εκεί στην πόρτα, θα στο δείξω μετά, περνάνε οι φωτογραφίες από το παρελθόν και βλέπεις, τι άλλο έχουμε; Έχουμε πολλά! Έχουμε κι άλλα! Έχουμε μετρητές για τα πάντα, ακόμα και για ραδιενέργεια στη βεράντα, δεν ξέρω γιατί. Ναι και σε αυτό το πλαίσιο βρέθηκε η Alexa, που έχουμε τρεις, στην κουζίνα, στο σαλόνι και στο υπνοδωμάτιο, βάζεις ξυπνητήρια, της λες: «Θύμισέ μου αύριο να κάνω αυτό», τέτοια πράγματα, τέτοιου είδους πράγματα. Ή ο Πάνος μπορεί να είναι στο αμάξι, που έχει τη δική του Alexa στο αμάξι, Alexa αμαξιού και είναι λίγο, δεν ξέρω, λες και είσαι σε άλλο κόσμο, στο μέλλον. Έχει τη δική του Alexa, οπότε, αν εγώ είμαι στην κουζίνα και κάνω κάτι, ξέρω 'γω, μαγειρεύω κι ο Πάνος έρχεται, θα με πάρει από την Alexa του αμαξιού, θα ανοίξει το μεγάφωνο στην Alexa της κουζίνας και θα μιλάμε κανονικά, δεν χρειάζεται να σηκώσω το κινητό για να μιλήσω ή κάτι. Είναι πολύ ωραία. Τώρα που την έχω συνηθίσει, στην αρχή τον κορόιδευα. Α! ανοιγοκλείνει τα φώτα! Δεν ανοιγοκλείνουμε πια φώτα, ανοιγοκλείνει μόνη της. Στην αρχή όταν την πήρε, ήμουνα σε φάση «'ντάξει, έχουμε γεμίσει το σπίτι αηδίες, δηλαδή έλεος». Τώρα όποτε πάω, ας πούμε, σπίτι των γονιών μου και πρέπει να σηκωθώ, ν' ανοίξω το φως – ανοιγοκλείνει την τηλεόραση, το air-condition, όλα αυτά – μου φαίνεται λίγο, δεν ξέρω, που πρέπει να πάρω το κινητό, να βάλω ξυπνητήρι, υπενθύμιση, πολύ...

Πώς θα αισθανθείς άμα χαλάσει η Alexa; Όλες οι Alexες.

Κοίτα, άμα χαλάσουν όλες οι Alexες, ο Πάνος θα πάθει πανικό και την άλλη μέρα θα 'χει παραγγείλει νέες, οπότε δεν νομίζω να μείνουμε ποτέ χωρίς Alexa.

Κι άμα δεν ξαναυπήρχανε;

Δεν ξέρω, θα τις έφτιαχνε! Έχει ένα μικρό δωμάτιο - εργαστήριο. Ή, ας πούμε, όπως το φαντάζεται εκείνος, στο σπίτι που θα είμαστε κάποτε μόνοι μας, δικό μας σπίτι, θα είναι όλα smart, δηλαδή, τα παντζούρια, οι κουρτίνες… Α! Έχουμε παραγγείλει και για την κουρτίνα κάτι, για ν' ανοιγοκλείνει μέσω Alexaς, ή το πρωί όταν χτυπάει το ξυπνητήρι, θα ανοίγει η καφετιέρα, θα σου κάνει τον καφέ και θα ανοίγουν και οι κουρτίνες για να σε ξυπνάνε ήπια, με φυσικό φως, τέτοια πράγματα.

Καταλαβαίνω ότι σε εξυπηρετεί, αλλά δεν σε τρομάζει το ότι εσύ δεν ασχολείσαι φυσικά με κάποια πράγματα τα οποία έχεις μάθει να κάνεις;

Όχι ρε, γιατί άμα το σκεφτείς, δηλαδή, ας πούμε, ο μπαμπάς μου έλεγε, που είχε φρικάρει ο άνθρωπος, ήρθε και κόντεψε να πάθει, μου έλεγε: «Πώς ανοίγει η τηλεόραση; Που είναι το τηλεκοντρόλ;», του 'λεγα: «Δεν θες τηλεκοντρόλ», «Alexa, turn on TV», «δε χρειάζεται» και είχε φρικάρει και μου έλεγε αυτό, ότι «δεν θα πηγαίνετε σε λίγο να κάνετε βασικές ενέργειες, θα ξεχάσετε πώς είναι να κουνιέσαι για να κάνεις αυτό» και του 'λεγα εγώ ότι «'ντάξει, και στο παρελθόν δεν υπήρχανε κινητά, υπήρξαν και καλό μας έκαναν, μας βοήθησαν, δεν υπήρχε GPS, τώρα υπάρχει, το [00:05:00]χρησιμοποιούμε, μας βοηθά, δηλαδή δε θεωρώ ότι χάνω κάποια βασική δεξιότητα του σώματός μου μην ανοίγοντας, δεν ξέρω, την κουρτίνα. Όπως συνηθίσαμε να μην πλένουμε στο χέρι και να βάζουμε πλυντήριο, έτσι θα συνηθίσουμε να μη χρειάζεται καν να ανοίξεις εσύ το πλυντήριο, να ανοίγει μόνο του τάδε ώρα, τάδε μέρα, τάδε τέτοιο». Δηλαδή, μακάρι να γίνουν όλα αυτόματα και την ενέργειά σου να τη χαλάς σε κάτι πολύ πιο βασικό.

Πώς αισθάνεσαι που της μιλάς στα αγγλικά;

Κοίτα, τα αγγλικά μου γενικά είναι χάλια. Αλλά, επειδή είναι κάτι πάρα πολύ, λες πάρα πολύ basic πράγματα, 'ντάξει. Βασικά, θα μου φαινόταν κάπως γελοίο νομίζω να της μίλαγα στα ελληνικά, δεν ξέρω, δεν ξέρω, το 'χω συνηθίσει και μου φαίνεται πολύ ότι έτσι είναι. Αλλά, ναι, το επόμενο σπίτι θα είναι full smart πιστεύω, full, full, full.

Κι εσύ πότε γεννήθηκες;

Εγώ γεννήθηκα 3 Μαΐου του '91. Θα γίνω φέτος 29.

Θυμάσαι τη στιγμή που μας πρωτοέφεραν το ευρώ;

Ήμουνα έκτη δημοτικού, δηλαδή θυμάμαι κανονικά τις δραχμές. Θυμάμαι να πηγαίνω σχολείο και να 'χω διακοσάρικο πάντα, που ήτανε, ξέρω 'γω, για ένα συγκεκριμένο τοστ και έναν χυμό, το θυμάμαι πάρα πολύ χαρακτηριστικά. Ήμουν έκτη δημοτικού, είχαμε γράψει έκθεση, δηλαδή, και είχα γράψει πάρα πολύ καλή έκθεση, την καλύτερη στο σχολείο για το πώς μας φαίνεται η αλλαγή προς το ευρώ και όλα αυτά. Δεν θυμάμαι να μου έκανε καμία τρομερή εντύπωση κάτι, δηλαδή είχε γίνει πολύ το θέμα των ημερών και της χρονιάς και λογικό, αλλά εμένα, επειδή ήμουν παιδάκι μου φάνηκε μια μετάβαση πάρα πολύ, τα έμαθα πολύ εύκολα, 'ντάξει Okay! Δηλαδή για τους γονείς μου ήτανε πιο πολύ θέμα πώς θα μάθουνε «τόσο, κάνει τόσο», εγώ έλεγα: «Εντάξει, με 200 δραχμές παίρνω τοστ, τώρα θα παίρνω με 1 ευρώ». Βέβαια, υπάρχει μία διαφορά τώρα, 200 δραχμές, 1 ευρώ, υπήρχε μια διαφορά! Μια αύξηση!

Εγώ θυμάμαι που μας είχε φέρει ο πατέρας μου ένα πουγκάκι, διαφανές, σε πλαστική σακουλίτσα, ξέρω 'γω, με φρέσκοκομμένα δίευρα και θυμάμαι ότι τα έβλεπα σαν φλουριά, γυαλιστερά.

Τέλειο, τέλειο, μετά βγήκανε και τα σοκολατάκια αυτά. Τα ίδια, που είναι ακόμα.

Ακριβώς!

Όχι, ήταν πολύ το θέμα της χρονιάς, δηλαδή θυμάμαι και στο σχολείο το συζητούσανε συνέχεια και εμείς δεν καταλαβαίναμε, εντάξει, σιγά! Τόσο πολύ; Αλλά θυμάμαι πολύ καλά τις δραχμές, δηλαδή 'ντάξει τώρα εσύ είσαι και μικρότερη, δεν ξέρω πόσο το θυμάσαι. Αλλά μας χαρτζιλικώνανε και νονοί και θείοι κι όλα αυτά, μου ήτανε πάρα πολύ οικείες οι δραχμές. Δηλαδή θυμάμαι, ας πούμε, στο πεντακοσάρικο τον Καποδίστρια, θυμάμαι πολύ αναλυτικά τι είχε πού.

Και είσαι πολύ ταξιδιάρα, ξέρουμε.

Ναι, μ' αρέσει πολύ, πάρα πολύ. Τώρα, βασικά, τώρα αυτό είναι ένα θέμα που πονάει, γιατί ετοιμαζόμαστε να πάμε Ιαπωνία και δεν ξέρω αν θα πάμε. Γιατί είναι αυτό με τον κορονοϊό, το ζήτημα. Καλά, θα πάμε εν τέλει, απλά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, νομίζω, είναι να, δεν ξέρω, να αποκλειστούμε εκεί, να νοσήσουμε, να μας βάλουν σε καραντίνα και να χαλάσει το ταξίδι μας. Νομίζω αυτό είναι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο. Γενικά, κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι το χρόνο, τουλάχιστον. Φέτος μόνο ένα, γιατί για την Ιαπωνία θέλαμε πάρα πολλά χρήματα, οπότε δεν έβγαινε για παραπάνω. Αλλά έχουμε πάει πάρα πολλά και σε πολλά πλαίσια, δηλαδή έχουμε πάει και με παρέες μεγάλες και πολύ ετερογενείς, πολύ άσχετα άτομα μεταξύ τους. Τώρα τελευταία, έχουμε χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι κάνουμε τα περισσότερα με τον Πάνο, οι δυο μας, ή με πιο έκτακτες προσθήκες, λίγο πιο τυχαία, όχι κανονισμένα από πριν να είμαστε τόσα άτομα.

Και πώς ξεκίνησε όλο αυτό;

Νομίζω τα πρώτα ταξίδια τα κάναμε λίγο τυχαία, όταν ήμουνα στο Πανεπιστήμιο. Εγώ τότε, σε αντίθεση με τώρα, δεν ήμουνα καθόλου οργανωτική, πήγαινα απλά και, δεν ξέρω, επαφιόμουν στους άλλους, δεν είχα κλείσει ποτέ τίποτα, δεν με ένοιαζε, απλά περιφερόμουν. Είχα κάτι φίλες που ταξίδευαν πολύ, είχαμε πάει Στοκχόλμη, είχαμε πάει Ρώμη, Πράγα, είχαμε κάνει διάφορα, μου άρεσε πάρα πολύ! Και μετά όταν τελείωσε… Δηλαδή, δεν έχω πολλές μνήμες από το τι κάναμε σ' αυτά τα ταξίδια, θυμάμαι, όμως, ότι πέρναγα πολύ ωραία, δηλαδή η ανάμνησή μου από την Πράγα είναι ότι πέρασα τέλεια! Χωρίς να θυμάμαι να σου πω, να σου διηγηθώ απ' το 2010 κάποιο σκηνικό. Μετά όταν ήρθα Αθήνα, μετά τις σπουδές, δεν ξέρω μπήκα σε ένα mood να τα κανονίζω, να ψάχνω εγώ, να βρίσκω και ξαφνικά έγινα εγώ αυτή που οι άλλοι στηρίζονταν πάνω της για να τα κάνει και μ' άρεσε πάρα πολύ αυτός ο ρόλος. Και κάναμε πολύ ωραία ταξίδια, δηλαδή, νομίζω το καλύτερο όλων – 'ντάξει πήγαμε σε πολλά, πήγαμε Βερολίνο, πήγαμε Νάπολη, πήγαμε σε πολλά – το καλύτερο νομίζω όλων ήτανε η Πολωνία, που ήμασταν πάρα πολλά άτομα και ήτανε πολύ αστείο, γιατί βρήκαμε τα εισιτήρια, δηλαδή το κριτήριο ήτανε πού έχει πιο φθηνά; Okay, πάμε! Και ο ένας το 'πε στον άλλον, ο άλλος το 'πε σ' άλλους δύο και έκατσε μια παρέα που νομίζω, ας πούμε, η μία κοπέλα ήρθε στο αεροδρόμιο τη μέρα που φεύγαμε, ήξερε φατσικά εμένα, άλλη μία κοπέλα του γκρουπ την ήξερε, ήταν φίλες και τους άλλους 8-9 δεν τους είχε δει ποτέ και ούτε που την ένοιαζε κιόλας, δηλαδή ήρθε εκεί με όλη την καλή της διάθεση και «γεια σας, είμαι η τάδε, πάμε». Και περάσαμε πάρα πολύ ωραία, ήταν πολύ ενδιαφέρον πως, ενώ κάποιοι είχανε άγχος πώς θα ταιριάξουμε, πώς αυτό, πώς εκείνο, έδεσε τέλεια. Δηλαδή, άνθρωποι πάρα πολύ διαφορετικοί, και έδεσε πάρα πολύ ωραία, περάσαμε πραγματικά ωραία!

[00:10:00]Θυμάσαι κάποια συγκεκριμένη ιστορία από εκείνο ταξίδι

Νομίζω η αγαπημένη μου είναι ότι ήμασταν – πού ήμασταν; – ήμασταν στην Κρακοβία ή στη Βαρσοβία; Στη Βαρσοβία ήμασταν και είχαμε βγει έξω και κάποια στιγμή, τέλος πάντων, αφού πήγαμε από 'δω, πήγαμε από 'κει, εγώ με τον Πάνο λέμε θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, γιατί γενικά ξυπνάμε και οι δύο πολύ νωρίς και θέλουμε στα ταξίδια το πρωινό να το τρώμε έξω, δε θέλουμε να κοιμόμαστε κι αυτά και λέμε: «Εντάξει, δε θα το τραβήξουμε μέχρι το πρωί, θα γυρίσουμε σπίτι». Λέει άλλη μία κοπέλα: «Θα γυρίσω μαζί σας» κι υπόλοιποι συνέχισαν αλλά στην πορεία κάπου σπάσανε. Και την άλλη μέρα μας λέγανε τι έκανε η κάθε ομάδα, που για τη μία ομάδα ακόμα εγώ επιφυλάσσομαι αν είναι αλήθεια ή ψέματα, γιατί οι τρείς απ' αυτούς – τρεις άνθρωποι, όταν λέμε διαφορετικοί, δεν έχω λόγια – ότι κατέληξαν σε ένα karaoke να τραγουδάνε, δεν θυμάμαι καν τα τραγούδια. Απλά, άμα ξέρεις αυτούς τους ανθρώπους και τους φανταστείς, τους τρείς τους σε μία σκηνή παύλα πίστα, κάτι, να τραγουδάνε karaoke λες: «Αποκλείεται, δεν γίνεται! Δηλαδή, δεν γίνεται!» Δηλαδή, οι δύο δε θα τραγούδαγαν έτσι κι αλλιώς, πόσο μάλλον όλοι μαζί! Οπότε αυτή μου αρέσει πάρα πολύ σαν ιστορία, ακόμα, σου λέω, ακόμα δεν ξέρω άμα ισχύει! Αλλά άμα ισχύει είναι πάρα πολύ αστείο και οι οποίοι τώρα, ας πούμε, δεν έχουνε καμία επαφή μεταξύ τους, αλλά θα χαρούν πολύ άμα ξανασυναντηθούν και τα ξαναθυμηθούν όλα αυτά.

Θα ξανατραγουδήσουνε.

Ναι! Είναι πάρα πολύ αστείο, δηλαδή είναι κρίμα που το χάσαμε, αν και δεν ξέρω αν θα γινότανε άμα ήμασταν και εμείς ή πώς θα ήτανε. Απλά τραγούδαγαν, χύμα, σ' ένα μαγαζί, φτιάχνω εγώ με το μυαλό μου ιστορία, με άκυρους Πολωνούς – δεν ξέρω τι ήταν αυτοί εκεί πέρα – αυτά. Και τα λέγανε.

Το ταξίδι αυτό πώς και ήταν τόσο προσβάσιμο σε όλους;

Τότε, επειδή ήμασταν περίπου όλοι στην ίδια φάση, δηλαδή ή δεν δουλεύαμε, ή κάποιος μπορεί να δούλευε part time, γενικά δεν είχαμε λεφτά, αλλά είχαμε πάρα πολύ χρόνο ψάχναμε ποιο είναι το φθηνότερο. Και γενικά στην Ελλάδα υπάρχουνε low cost εταιρίες, τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να λέω ονόματα εταιριών και τα λοιπά, ας πούμε, εγώ πάντα κοιτούσα Ryan Air και Easy Jet και είχε – η Easy Jet τώρα δεν έχει τόσο καλές τιμές – αλλά παλιά είχε κάποιες πάρα πολύ φτηνές. Ας πούμε, στην Πολωνία, πήγαμε με – αχ δε θυμάμαι – σίγουρα διψήφιος αριθμός, διψήφιο το νούμερο, 50 - 60 ευρώ; Ναι, κάπου εκεί πρέπει να πήγαμε, με 65 ευρώ, κάτι τέτοιο. Οπότε δεν, ήτανε υπερβολικά φτηνά. Ήτανε κι ο λόγος που ο άλλος έλεγε: «Eντάξει, 5 μέρες, 6, χρόνο έχω, λεφτά είναι ένα τίποτα, 60 ευρώ για να πας σε άλλη χώρα» και το κάναμε έτσι. Και γενικά ήτανε πολύ φτηνό ταξίδι, δηλαδή ήτανε και φτηνή σαν χώρα, κι ας πούμε, εγώ που το ζούσα πάρα πολύ τσίπικα, νομίζω ότι όλο το ταξίδι μου είχε βγει 250 ευρώ; Με 2 πόλεις, λεωφορεία, αεροπορικά, φαγητό, ήτανε πάρα πολύ κομπλέ. Αλλά όλα ήτανε σε αυτό το mood, δηλαδή και στη Νάπολη πήγαμε με 35 ευρώ. Ήτανε όλα κάπως έτσι, κι ακόμα παίζουν αυτές οι τιμές, απλά έχει αλλάξει λίγο η φύση του ταξιδιού. Δηλαδή, και είναι δύσκολο να βρεθούμε όλοι αυτοί μαζί, γιατί τώρα όλοι κάπου δουλεύουν ή κάνουν μεταπτυχιακό, πάντως για κανένα λόγο δεν μπορούν να πούνε: «Nαι, μέσα, πάμε όπου θέλετε, αρκεί να 'μαστε παρέα» –

Είναι απασχολημένοι.

Ναι, δεν γίνεται. 

Αλλά άμα θες, δηλαδή, που συνήθως λέει ο κόσμος ότι τα ταξίδια είναι ακριβά και ότι είναι δύσκολο να ταξιδεύεις αν δεν έχεις χρήματα κι αυτά, νομίζω ότι άμα θες και low cost εταιρίες και couch surfing ή hostel. Ας πούμε, τότε ήταν πολύ αστείο το ότι μείναμε σε hostel, που πάλι οι μισοί άνθρωποι απ' αυτούς τις παρέας δε θα μένανε σε hostel με τίποτα, είναι πιο του...

Τι είναι το hostel;

Το hostel είναι που νοικιάζεις στην ουσία, είναι κοιτώνες, μένεις σ' ένα δωμάτιο που εσύ στην ουσία νοικιάζεις το κρεβάτι, όχι το δωμάτιο, και μπορεί να είναι άλλοι 8 άσχετοι μέσα. Εμείς, βέβαια τότε, επειδή ήμασταν πάρα πολλοί, νοικιάσαμε όλο το δωμάτιο για εμάς. Άρα δεν μέναμε με ξέμπαρκους, αλλά και πάλι έχεις κοινόχρηστα μπάνια, κοινόχρηστη κουζίνα, δηλαδή ήτανε πάρα πολύ ωραία. Καθαρά δεν ήτανε, αλλά ήταν πάρα πολύ ωραία.

Η διαμονή σε hostel σου έχει δημιουργήσει καμία επαφή ιδιαίτερη με κάποιον; Με κάποιον ξένο, ας πούμε.

Με την καλή έννοια; Αν έχει γίνει έτσι κάποιος σύνδεσμος ωραίος;

Καλή, κακή, κάτι που να θυμάσαι από κάποιον που γνώρισες σε hostel και δεν ήτανε φίλος σου.

Θυμάμαι γενικά ν' αράζουμε έτσι ωραία με κόσμο, αλλά το θυμάμαι πολύ αχνά. Θυμάμαι να γελάμε στην Πολωνία, που αράζαμε με κάτι Γερμανούς νομίζω και τέτοια. Δε θυμάμαι συγκεκριμένο – α! στο Βερολίνο είχαμε κάνει πολύ ωραίο παρεάκι! Θυμάμαι μέναμε – είχαμε πάει εφτά άτομα – τέσσερα είχανε δηλώσει ότι δεν μένανε με τίποτα με άσχετους, οι άλλες τρεις λέμε: «Εμάς δεν μας πειράζει, πιο φτηνά να είναι μωρέ και ό,τι να 'ναι» και μείναμε σε ένα οι τρεις μας που ήτανε μέσα άλλοι τέσσερις-πέντε άντρες. Πάρα πολύ ωραίο δωμάτιο, τέλειο, με 2 μπάνια, πάρα πολύ ωραία! Και όπως ήμασταν σε κουκέτες, εγώ άλλη μία κοπέλα από πάνω και δίπλα η τρίτη με ένα τύπο από πάνω της, ο οποίος σχολιάζαμε όλες κάθε μέρα τι ωραίος που είναι κι είναι μόνος του, «τι κάνει;» [00:15:00] Γενικά, όλοι ήτανε μόνοι τους αυτοί, δηλαδή ήτανε θυμάμαι ένας Πακιστανός, ο οποίος πάντα ήτανε γραβατωμένος το πρωί, πρέπει να 'τανε, να 'δινε συνεντεύξεις, κάτι με δουλειές έκανε, πολύ ωραίος τύπος! Κάποιοι άλλοι πρέπει να ήτανε… δύο παρέα, τρεις, κάποιος άλλος πάλι μόνος του. Κι αυτός ο Βραζιλιάνος νομίζω ήτανε, που κοιμότανε πάνω απ' τη φίλη μας, λέγαμε: «Τι ωραίο παιδί και μπράβο και πώς θα τον προσεγγίσουμε; Και φτου του το παιδί» και – τώρα θα μ' ακούει κι ο Πάνος, θα λέει: «Δεν τα ξέρω εγώ αυτά» – και τελευταίες μέρες που τον γνωρίσαμε και αυτόν και όλους τους άλλους, γίναμε παρεάκι όλοι μαζί. Αυτός τελικά βέβαια ήτανε gay ο άνθρωπος, ήτανε αρραβωνιασμένος με τον φίλο του, στη χώρα του. Αλλά γίναμε πάρα πολύ ωραία παρέα και καταλήξαμε να τρώμε, δεν ξέρω, πάρα πολλά άτομα, γιατί δε θυμάμαι ποιοι ήτανε όλοι αυτοί, νομίζω είχανε κι άλλους γνωστούς που ήρθανε, πάντως καταλήξαμε ένα μπούγιο να τρώμε σ' ένα δε θυμάμαι τι κουζίνα, σ' ένα ινδικό; Κάτι τέτοιο και περάσαμε πάρα πολύ ωραία, πάρα πολύ ωραία! Βασικά, αυτό νομίζω από hostel μόνο, τ' άλλα τα 'χω πολύ αχνά.

Το couch surfing τι είναι ακριβώς;

Το couch surfing, δεν έχω πολλή εμπειρία, μία φορά έχω κάνει, είναι όταν έχω εγώ, είναι μια πλατφόρμα που βάζεις τον χώρο σου και λες: «Έχω έναν καναπέ, ένα δωμάτιο, ένα σπίτι, κάτι και το διαθέτω σε διάφορους ταξιδιώτες απ' όλο τον κόσμο, να έρθουν να περάσουν τη νύχτα, χωρίς κάποιο – συνήθως, συνήθως – χωρίς κάποιο αντίτιμο. Το κάνω επειδή θέλω κι εγώ να μπω σε αυτή την πλατφόρμα, θέλω κι εγώ να πάω, ξέρω πόσο σημαντικό είναι οπότε να το στηρίξω κι εγώ με τον τρόπο μου». Δεν το προτιμώ γενικά, γιατί συνήθως μ' αρέσει να 'χω το χώρο μου. Δε μ' αρέσει πολύ να είμαι σ' έναν καναπέ και στον ίδιο χώρο να είναι τελείως άσχετοι άνθρωποι που δεν τους ξέρω, δηλαδή και το hostel το 'χω προτιμήσει συνήθως όταν είμαστε μπούγιο, όταν ήμαστε αρκετά άτομα παρέα. Τώρα στο couch surfing, αν είσαι πέντε άτομα, προφανώς, δε θα σε δεχτεί ο άλλος στο σπίτι του, γιατί δεν χωράς. Άρα δεν ξέρω, μόνη μου δεν ξέρω αν θα το 'κανα. Όχι τόσο από θέμα φόβου – και φόβου, αλλά κυρίως αβολοσύνης κάπως. Δεν μου φαίνεται πολύ άνετο, πιστεύω θα πιεζόμουνα. Έχω κάνει μία φορά στα Ζαγοροχώρια, αλλά εκεί ήτανε πολύ περίεργη φάση, γιατί δεν περίμενες ότι θα βρεις κάποιον σ' ένα χωριό, έξω απ' τα Γιάννενα, ένα χωριό πάρα πολύ μικρό, δηλαδή, είχε ένα φούρνο, ένα σχολείο, ένα mini market, αυτά, να 'χει δώσει έναν χώρο για couch surfing. Αλλά αυτός ήταν ένας θεούλης, ο οποίος ενώ δεν έχει ταξιδέψει ποτέ, δεν έχει πάει πουθενά, πουθενά, δεν ξέρω πώς το ανακάλυψε και έβαλε αυτό το χώρο στην πλατφόρμα, είχε πάρα πολλές κριτικές, δηλαδή πρέπει να είχε 300-400 κριτικές, που είναι πάρα πολλές για την πλατφόρμα αυτήν. Όλες ήτανε τέλειες και λέω: «Ρε Πάνο, δεν πάμε; Σιγά, τι έχουμε να χάσουμε;» Και αυτός το έκανε αυτό χρόνια και έτσι γνώρισε και τη γυναίκα του, η οποία ήτανε Αμερικανίδα, πήγε σε αυτό το μέρος, έμεινε εκεί και τελικά παντρεύτηκαν, μείνανε εκεί, κάνανε παιδάκι, έχουν ανοίξει βιβλιοπωλείο, πολύ ωραία φάση! Έχει το φούρνο αυτός, το πρωί μας έδινε ψωμιά που πηγαίναμε – κάτι πολύ ωραία με σοκολάτες κι αυτά – που πηγαίναμε για πεζοπορίες, ήτανε πολύ ωραίο, δηλαδή μου άρεσε σαν εμπειρία!

Στην ουσία γνώρισε τον κόσμο φιλοξενώντας αυτός ο άνθρωπος.

Όντως, όντως. Δηλαδή, δεν είχε πάει πουθενά, αλλά ήξερε να σου πει ιστορίες από παντού, αφού έχει φιλοξενήσει, δεν ξέρω, από Παραγουάη, Βραζιλία, Αυστραλία, ήτανε πολύ ωραίο. Κι όχι μόνο αυτό, ήτανε πάρα πολύ ενδιαφέρον πώς είχε εντάξει και το χωριό μέσα σ' αυτό. Δηλαδή, ένα χωριό, το οποίο έχει μερικούς μόνιμους κατοίκους, συνήθως υπερήλικες και τα λοιπά, ήταν όλοι τόσο, τους φαινόμασταν τόσο οικείοι, δηλαδή μας βλέπανε στο δρόμο, σταματάγαμε με το αμάξι κάπου και λέμε: «Πού είναι το σπίτι του τάδε;» και μας λέει ένας κύριος: «Eλάτε, να σας πάω». Kι ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα και λέει: «Είστε από αυτό το… αυτό που κάνει, που φιλοξενεί». Λέμε: «Ναι, ναι, ναι το couch surfing». Λέει: «Τώρα την προηγούμενη βδομάδα ήτανε η τάδε» και ήτανε όλοι πολύ γελαστοί και πολύ πολύ ανοιχτοί, δηλαδή είχανε δει τόσο κόσμο από τόσες γωνιές, που τους φαινότανε okay: Τώρα έχουμε Αυστραλό, την άλλη βδομάδα θα 'χουμε Ινδό. Μ' άρεσε πάρα πολύ! Πάρα πολύ!

Δημιουργείται σύνδεση, πολύ όμορφο είναι.

Έχεις ταξιδέψει καθόλου εκτός Ευρώπης;

Εκτός Ευρώπης έχω πάει, ναι, όχι πολλά, τώρα τα τελευταία χρόνια, που δουλεύω, και το πάμε, δηλαδή, βάσει προορισμού και όχι βάσει χρημάτων, έχω πάει Σρι Λάνκα, Μαρόκο, βασικά σε αυτά έχω πάει, Σρι Λάνκα, Μαρόκο. Και τώρα φέτος Ιαπωνία. Και τα δύο μου άρεσαν πολύ! Γενικά, με τον Πάνο το πάμε κάπως εναλλάξ, δηλαδή μία διαλέγει αυτός, μία διαλέγω 'γώ και του Πάνου είναι πάντα κάπου βόρεια, έτσι πολύ καθαρά και οργανωμένα και συνήθως κρύοι προορισμοί, κρύοι εννοώ σαν θερμοκρασία, κι εμένα είναι πάντα κάπου λίγο υποτροπικά και όχι τόσο ανεπτυγμένα, οπότε έτσι κάπως πήγαμε Μαρόκο, μετά βόρεια Σκανδιναβία… Όχι Σρι Λάνκα, μετά βόρεια Σκανδιναβία και μετά Μαρόκο και τώρα είναι σειρά του Πάνου, διάλεξε Ιαπωνία. Όλα μου άρεσαν, σίγουρα ό,τι έχει να κάνει έτσι με λιγότερο αναπτυγμένα μ' άρεσε περισσότερο, επειδή παθαίνεις, έτσι, ένα σοκ, δεν ξέρω, οπότε έχεις πιο πολλά μετά ν' αφηγηθείς και τέτοια. Δηλαδή, παθαίνεις ένα σοκ με τον κόσμο, με τον τρόπο που ζουν, αλλά και παράλληλα πόσο χαρούμενοι είναι και πόσο φιλικοί και [00:20:00]όλα αυτά, νομίζω Σρι Λάνκα ήτανε το τοπ από αυτά. Νομίζω, ναι.

Γιατί;

Κοίτα, για μένα ήταν το πρώτο που βγήκα εκτός Ευρώπης, οπότε δεν ξέρω, ήμουνα συνέχεια με το στόμα ανοιχτό και έλεγα «δες αυτό, δες εκείνο» και μου έμεινε πολύ έντονα. Δε θα 'μενα, για κανένα λόγο, για κανένα λόγο, δηλαδή μου φαίνεται πολύ το κλίμα πολύ μακριά από μένα. Καλά, και έχοντας ζήσει στην Ελλάδα δεν ξέρω και εύκολα και ποιο κλίμα θα με ικανοποιούσε, αλλά εκεί ήτανε αποπνικτικό. Δηλαδή, θυμάμαι ότι κατεβαίναμε από το αεροπλάνο και ήμουν σε μία φάση ότι «αποκλείεται, εγώ να μπορέσω να περάσω 11 μέρες εδώ πέρα, δηλαδή, νιώθω ότι δεν θα μπορώ να αναπνεύσω», ήταν τρομερό! Μετά το συνηθίσαμε, αλλά δεν μου άρεσε. Είχαμε έναν οδηγό καταπληκτικό, τον είχαμε και τις 11 μέρες μαζί μας, τον είχαμε νοικιάσει, στην ουσία, μαζί με το αμάξι και ήτανε σαν σοφέρ μας ένα πράγμα. Και ήτανε πολύ ωραίο, γιατί σου έλεγε και πράγματα για τον τόπο και τους ανθρώπους και ήταν τόσο όσο, ρε παιδί μου, δεν ήταν ξεναγός να σε βομβαρδίζει με πληροφορίες, αλλά έκανες μία συζήτηση πολύ χαλαρή, όποτε ήθελες, σε φιλικό πνεύμα και ήτανε πολύ, πολύ ωραίο. Τι άλλο μου άρεσε;

Κάτι που να σε επηρέασε βαθιά; Κάποια εικόνα;

Έχω κάποιες, που δεν είναι έτσι πολύ καλές. Δηλαδή, θυμάμαι ότι μου 'χε κάνει τρομερή εντύπωση να βρέχει και να 'ναι full λάσπη και κακή υποδομή και άνθρωποι ξυπόλυτοι και, που αυτούς δεν ξέρω πόσο τους πείραζε, γιατί ξυπόλυτοι περπατούσανε έτσι κι αλλιώς. Αλλά, για μένα, ερχόμενη από αλλού μου φαινότανε κάπως πολύ κακή υγιεινή, πολύ κακός τρόπος διαβίωσης, παιδιά σε τύπου καλύβες, που ήτανε, δεν ξέρω, η πλειοψηφία νομίζω σε μερικά χωριά, αλλά παρόλα αυτά δεν ξέρω, έχω κάτι βίντεο τύπου πολύ χαρούμενα, ανάμεσα στις καλύβες να παίζουνε κρυφτό και μαζί μας, να κρύβονται, να τα βγάζουμε φωτογραφίες και να γελάνε, κάπως έτσι. Ήτανε γλυκόπικρο, ξέρεις δεν, σου δημιουργούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Ωραίο που ήτανε τόσο χαρούμενοι άνθρωποι, αλλά σ' έπιανε κι ένα «πώς στο καλό ζούνε έτσι; Τόσο - δεν ξέρω - τόσο χάλια». Ειδικά τα σπίτια, ήτανε τρομερό. Άλλο για τη Σρι Λάνκα... εν τω μεταξύ, ένα χρόνο ακριβώς αφότου πήγαμε Σρι Λάνκα, που εμείς φύγαμε με την εντύπωση ότι είναι μία υπέρ ασφαλής χώρα, δηλαδή, εγώ φορούσα και ρούχα ό,τι φορούσα στην Ελλάδα, σορτσάκια, τιραντάκια, κοντά μπλουζάκια, σαν να είμαι εδώ, δεν φοβήθηκα καθόλου, τίποτα. Ένα χρόνο μετά ακριβώς, που ήμασταν στο Μαρόκο τότε, έγινε στη Σρι Λάνκα τρομοκρατικό από ακραίους Μουσουλμάνους που είναι πάρα πολύ λίγοι στη χώρα, αλλά εν τέλει τόσοι, ώστε να γίνει κάτι τέτοιο και σκεφτόμασταν αυτό ότι πόσο μπορεί να έχεις λανθασμένη εντύπωση, δηλαδή μπορεί να είναι ένα 2% Μουσουλμάνοι πολύ ακραίοι, πολύ κάτι, εμείς κυκλοφορούσαμε λες και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και έγινε πολύ μπαμ. Δηλαδή πέθαναν πάρα πολλοί άνθρωποι και ήτανε πολύ, λέγαμε: «Καλά, αυτό να 'χε συμβεί ένα χρόνο πριν, θα 'μασταν, δεν ξαναπάμε ταξίδι για λίγα χρόνια». Που και στο Μαρόκο είχε γίνει ακριβώς πριν πάμε.

Αλλά πήγατε.

Ναι, γιατί λέμε: «Εντάξει, είναι μεμονωμένο περιστατικό». Στο Μαρόκο είχε γίνει κιόλας, δεν ήτανε οργανωμένο, ήτανε κάποιοι Τζιχαντιστές που σκότωσαν δύο κοπέλες και λέω αυτό, «είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε, ας μη χαλάσουμε, ας πούμε, το ταξίδι μας με βάση αυτό». Δηλαδή, και στην Ελλάδα έχουν γίνει, πόσα; Οπότε το πήγαμε κάπως έτσι και ούτε στο Μαρόκο νιώσαμε ανασφάλεια κάπου, δηλαδή στο Μαρόκο το πιο έτσι τρομαχτικό, αν μπορείς να το πεις, σκηνικό που μας συνέβη είναι ότι πήγαμε να χαθούμε σε ένα φαράγγι. Δεν είναι ότι νιώσαμε ποτέ κίνδυνο κάπου αλλού από άνθρωπο. Ναι, μόνο αυτό στο φαράγγι, που εφόσον βγήκαμε ζωντανοί είναι πάρα πολύ ωραία εμπειρία.

Θέλεις να μας πεις περισσότερα για την ιστορία αυτή με το φαράγγι;

Ναι, αυτό στο φαράγγι έγινε, ήταν από χαζομάρα μας. Δηλαδή, ήμασταν 4 άτομα και ξεκινήσαμε να κάνουμε μία πεζοπορία, η οποία ήτανε πάρα πολύ, μάλλον πάρα πολύ εύκολη και πολύ, πολύ τουριστική, δηλαδή την είχαμε βρει σε πάρα πολλά site ότι κάνεις ένα συγκεκριμένο κυκλάκι, ας πούμε, περνάς από κάποιους νομάδες Βερβέρους στα βουνά του Μαρόκο, σε χαιρετάνε, σε κερνάνε τσάι, πολύ τουριστική φάση, λέμε: «'ντάξει, ας τη ζήσουμε κι αυτή» και βγαίνεις μετά ξανά στον πολιτισμό. Και κάπου δε στρίψαμε σωστά και μπήκαμε μες στο φαράγγι και προχωρήσαμε και ξαναπροχωρήσαμε, εγώ ήμουν η φωνή της λογικής, έλεγα ότι «δεν πάμε σωστά», «πάμε λίγο ακόμα» μου λέγανε και –

Η εικόνα πώς ήτανε γύρω σου; Τί έβλεπες;

Ήτανε ωραία, βασικά ήτανε τελείως ξεραΐλα, ήτανε εντυπωσιακό, γιατί, ας πούμε εγώ έχω μπει σε πάρα πολύ λίγα φαράγγια στη ζωή μου, οπότε μου φαινόταν κάπως εντυπωσιακό, αλλά δεν είχε βλάστηση, ας πούμε, ήταν ένα ξερό τοπίο. Δηλαδή, μετά από λίγο, καταλήγει να είναι κάπως κουραστικό, δεν είναι τόσο, δεν είναι σαν την Ελλάδα, ας πούμε, που έχει πολύ πράσινο και κάπως σε ξεκουράζει. Περπατούσαμε σε ένα μονότονο φαράγγι για πάρα πολλή ώρα με κορυφαία στιγμή, νομίζω, όταν κάποια στιγμή συζητούσαμε τι θα κάνουμε, θα γυρίσουμε, δε θα γυρίσουμε, θα συνεχίσουμε; Και κάπου, εγώ έχω μυωπία, δεν έβλεπα, αλλά λέει η φίλη μου ότι «είναι εκεί ένας βοσκός, τον βλέπω!» Εγώ δεν έβλεπα, οι άλλοι δε θυμάμαι αν βλέπανε ή όχι, αρχίσαμε να φωνάζουμε, να του κάνουμε νοήματα, στα γαλλικά εκεί πέρα, να φωνάζουμε, να μας βοηθήσει, να μας πει πώς να βγούμε, αυτός κρύφτηκε; [00:25:00]Εξαφανίστηκε; Πήρε τις κατσίκες του κι έφυγε; Δεν ξέρω τι έκανε, πάντως δε μας πλησίασε ούτε για πλάκα. Και μετά από λίγο πάλι η ίδια φίλη μου, εγώ, επίσης, δεν το είδα, είδε κάπου ψηλά, δεν ξέρω τι ήτανε, κάτι σαν σπηλιά; Δεν ξέρω, σαν εσοχή στους βράχους, κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι κοίταγαν προς το μέρος μας. Φωνάξαμε εμείς πάλι, κάναμε τα δικά μας, κρύφτηκαν αυτοί, φύγανε και καταλήξαμε να λέμε ότι αυτοί πρέπει να 'τανε ερημίτες, δηλαδή, πρέπει να ζούσανε εκεί πέρα – όχι πρέπει, σίγουρα – ζούσαν εκεί πέρα, δεν ξέρω τι τρώγανε, δεν ξέρω πώς αλλά επαφή με τον κόσμο δεν είχανε. Και λέγαμε ότι αν μέναμε το βράδυ εκεί πέρα, αν χανόμασταν, πολύ ωραία θα περνάγαμε. Όλοι μαζί. Αλλά, οι καημένοι παίζει να φοβόντουσαν πιο πολύ από εμάς. Δηλαδή, απλά εξαφανίστηκαν! Εν τω μεταξύ, είναι αστείο γιατί το έλεγα στη μαμά μου, η οποία φρικάρει πάρα πολύ εύκολα και δεν είναι καθόλου για τέτοια, δηλαδή φοβάται – τι να σου πω; – μην πέσεις από τη βεράντα επειδή βγάζεις φωτογραφία, πόσο μάλλον όταν της είπα αυτή την ιστορία. Και όποτε αναφέρεται πλέον σ' αυτήν την ιστορία, για να καταλήξει στο ότι είμαι ανεύθυνη και επιπόλαιη, τους αναφέρει ως «ανθρωποφάγους». Και είναι τρομερό! Της λέω: «Μαμά, οι άνθρωποι φοβόντουσαν, δηλαδή μας είδαν και εξαφανίστηκαν». Και λέει: «Όχι, ήταν ανθρωποφάγοι, τι τρώγανε εκεί μέσα;» Και λέω: «Τρώγανε ανθρώπους, ας πούμε; Τι τρώγανε;» Και ναι, ο καθένας το πλάθει, όπως, ξέρεις, με βάση λίγο τις προκαταλήψεις του, το πλάθει με το δικό του τρόπο. Κι όταν βγήκαμε μετά απ' το φαράγγι, γυρίσαμε μετά απ' το δρόμο που είχαμε έρθει, πήγαμε στο ξενοδοχείο, στο ένα ξενοδοχείο, τέλος πάντων, και μας έλεγαν αυτοί ότι – γελάγανε, πολύ, με την κατάστασή μας – και μας λέγανε ότι αν συνεχίζαμε, θα βγαίναμε σε πολιτισμό σε λίγες μέρες. Θα φτάναμε σε μία άλλη έξοδο του φαραγγιού, δε θα φτάναμε, γιατί δεν είχαμε νερό, δεν είχαμε τίποτα, αλλά θέλαμε λίγες μέρες περπάτημα. Ωραίο γενικά! Αλλά εφόσον βγήκαμε ζωντανοί και αρτιμελείς και όλα, ήτανε πάρα πολύ ωραία εμπειρία! Πάρα πολύ ωραία! Απ' τις πολύ ωραίες στο Μαρόκο!

Άλλο περιστατικό;

Τι άλλο μ' άρεσε πολύ απ' το Μαρόκο; Μ' άρεσε – εκείνη η μέρα γενικά ήταν πολύ γεμάτη. Μετά φύγαμε πήγαμε σ' ένα χωριό στην έρημο με σκοπό την άλλη μέρα το πρωί να πάμε να διανυκτερεύσουμε μέσα στην έρημο σε κάτι σκηνές και είχαμε, τέλος πάντων, πολλές ώρες μπροστά μας οδήγηση. Ο Πάνος τα 'χε παίξει, δεν, ήταν και μετά την πεζοπορία στο φαράγγι, δεν την πάλευε καθόλου. Ήτανε τρομερή διαδρομή, ήτανε κάπως, μου θύμιζε κάτι τοπία από Αριζόνα που έχω δει, έτσι πολύ, όταν δύει ο ήλιος, αυτό το ροζουλί και πολύ αχανές, κάτι άνθρωποι δεξιά και αριστερά που δεν ξέρω τι κάνανε, μες στο πουθενά, να τα λένε, αλλά χωρίς αμάξια, χωρίς οχήματα, χωρίς τίποτα, δεν ξέρω πώς βρέθηκαν. Και ένα αστείο σκηνικό, εκείνο το βράδυ, επίσης, ήτανε όταν, λίγο πριν φτάσουμε στην έρημο, μας σταματάει η αστυνομία του Μαρόκο, το ξέραμε ότι μπορεί να γίνει αυτό, γιατί σε σταματάνε για να σου πάρουν χρήματα ουσιαστικά, δηλαδή σου λένε μια βλακεία, «δεν έχεις κάνει αυτό» ή «έτρεχες», ενώ δεν έτρεχες και σου λένε ότι «το πρόστιμο είναι τόσο» και σου λένε κι ένα ποσό που δεν είναι και τόσο πολύ, δηλαδή το δίνεις, για να ξεμπερδέψεις. Αλλά, επειδή είχε πάει ένας γνωστός μου και μας είχε ενημερώσει ακριβώς τι να κάνουμε, τους λέμε τέλος πάντων, μας λένε: «Η κοπέλα πίσω δεν φοράει ζώνη». Λέμε εμείς: «Μα μας έχουν ξανασταματήσει και δεν, δεν μας είπαν κάτι τέτοιο». Λένε: «Όχι, έπρεπε να φοράει, το πρόστιμο είναι τόσο». Και μας λένε κάτι τύπου – δεν θυμάμαι – 30; 50; 60 ευρώ; Κάτι πολύ light, όμως, για τόσα άτομα και λέμε εμείς: «Okay, αλλά έχουμε μόνο κάρτα». Λένε αυτοί: «Kάρτα δεν γίνεται» και ξέραμε ότι η επόμενη ατάκα ήτανε «okay, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, δεν έχουμε λεφτά, πάρτε στην πρεσβεία μας να το τακτοποιήσουνε». Τελικά δεν χρειάστηκε να το πούμε, γιατί επιμείναμε στο ότι δεν έχουμε. «Mόνο κάρτα, πείτε μας πού να πάμε να βγάλουμε» και τέτοια, στη μέση του πουθενά, και τελικά μας άφησαν να φύγουμε, μας λένε «Άντε, την άλλη φορά». Αλλά ήτανε, δηλαδή, αν δεν μας είχαν προειδοποιήσει από πριν φίλοι μας Έλληνες, ότι γίνεται αυτό, νομίζω θα 'χαμε χεστεί πάνω μας, θα 'χαμε δώσει, εννοείται, τα λεφτά, και θα λέγαμε: «Πωπω, φιου, τη γλυτώσαμε μόνο με 60 ευρώ, πάλι καλά!», ενώ είναι κλεψιά, δηλαδή είναι, σε κλέβουνε παντού στο Μαρόκο είναι τρομερό. Τρομερό. Και κάτι άλλο πάρα πολύ αστείο στο Μαρόκο, βασικά αυτό είναι πάρα πολύ αστείο. Θέλανε να μας κλέψουνε σε μία είσοδο, μας άφησαν να περιμένουμε μια ώρα σε κάτι κήπους, ενώ δεν είχαμε παιδιά και εκεί ήτανε για έγκυες, για παιδιά και για ανάπηρους και ενώ μας είδαν και μας ρώτησαν αν έχουμε παιδιά ή κάτι, λέμε: «Όχι». Φεύγουνε αυτοί, της εισόδου ήτανε οι φύλακες, και όταν φτάσαμε, μετά από μια ώρα μπροστά, μπροστά για να πληρώσουμε, μας λένε: «Είστε σε λάθος σειρά, η σειρά είναι απ' την άλλη μεριά για 'σας». Και λέμε: «Μα, περιμένουμε ήδη μια ώρα», μπίρι μπίρι, και λένε αυτοί ότι «όχι, συγγνώμη δε γίνεται, αλλά μην ανησυχείτε, μπορούμε να το τακτοποιήσουμε μεταξύ μας». Τύπου να τους δώσουμε λεφτά και αυτοί θα κανονίσουνε. Και εκνευρίστηκα πάρα πολύ, γιατί πραγματικά, μας ζητούσαν λεφτά παντού, ήταν πολύ κουραστικό και, δεν ξέρω, έτσι, φούσκωσα την κοιλιά μου όσο γινότανε και λέω: «Μα, εκεί λέει ότι είναι και για [00:30:00]έγκυες, είμαι έγκυος» και δεν ξέρω αν με πίστεψαν, αλλά τι θα μου έκαναν; Ξέρω 'γω, υπέρηχο; Και περάσαμε κανονικά.

Θεωρείς ότι είναι στην κουλτούρα τους αυτό το χαρακτηριστικό; Της τόσης διαπραγμάτευσης, αυτό που ονομάζεις «κλεψιά» εσύ.

Κοίτα, γενικά με την έννοια «κλεψιά» λέω πράγματα, τα οποία, ας πούμε, το παζάρι που σου κάνουνε, δεν το θεωρώ κλεψιά σε καμία περίπτωση κι ας σου λένε 10 ευρώ, ενώ κάνει 50 λεπτά, γιατί μετά θα τους κάνεις παζάρι και το ρίχνεις εκεί που θες. Αλλά, όταν είναι κάποιος από ένα μουσείο, για παράδειγμα, και σε αφήνει συνειδητά να περιμένεις κάπου λάθος, για να σου πει μετά: «Δωσ' μου εμένα 5 ευρώ, αλλιώς έχεις φάει μία ώρα τζάμπα», το θεωρώ, δεν ξέρω, αυτό το θεωρώ κλεψιά κανονικά. Δεν ξέρω αν είναι στην κουλτούρα τους, γιατί το είδαμε μόνο στο Μαρακές, δηλαδή το είδαμε στο Μαρακές, παντού, όμως, στο Μαρακές και μία φορά εκτός Μαρακές, τότε με την αστυνομία. Γενικά, οι άνθρωποι ήτανε πάρα πολύ καλοί, πάρα πολύ φιλικοί, εκτός απ' αυτή την πόλη. Δεν ξέρω τι φταίει, μπορεί να φταίει ότι, επειδή η Ryan Air έχει βάλει πάρα πολλές πτήσεις για εκεί, ίσως λίγο να τους τα 'χει σκάσει ο πολύς τουρισμός, πολύ ξαφνικά. Δηλαδή, βλέπουν τουρίστα και ξαφνικά μαζεύονται μπούγια κι έρχονται πίσω σου να σε βοηθήσουν, να σε εξυπηρετήσουν, να σου δείξουν, να σου κάνουν, να σου ράνουν...πράγμα που πραγματικά κουράζει, δεν είναι ότι ρωτάς εσύ και σε κατευθύνουν. Έρχονται, 50, σου λένε πληροφορίες χωρίς να θες και μετά σου ζητάνε λεφτά και δεν φεύγουν αν δεν τους δώσεις. Αυτό δεν παλευόταν, καθόλου. Αλλά με το που φύγαμε από αυτήν την πόλη, λέγαμε: «Oι άνθρωποι είναι γλυκύτατοι». Και όχι μόνο αυτό, ήμασταν και αμυντικοί, δηλαδή ερχόντουσαν κάποιοι και μας λέγανε: «Έχετε χαθεί;» και ήμασταν σε φάση «δεν θέλουμε τίποτα, μη μας μιλάτε» και δεν ήτανε έτσι, δηλαδή ήτανε μια χαρά άνθρωποι. Ήταν αυτή η πόλη, δεν ξέρω. Μπορεί ο τουρισμός, αυτός ο πολύς, ο μαζικός ξαφνικά να έχει ξεφύγει λίγο η κατάσταση.

Η επαφή σου με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους και πολιτισμούς, τι σου προσφέρει εν τέλει;

Νομίζω ότι το βασικό είναι ότι σε κάνει λιγότερο ρατσιστή και δεν πιστεύω ότι είμαι γενικά. Αλλά κάπου, λίγο, όλοι είμαστε. Ας πούμε, να σου πω ένα παράδειγμα. Στο Μαρόκο μέναμε, την πρώτη μέρα που φτάσαμε, μέναμε μέσα στη Μεδίνα που γενικά δεν μπαίνουν αμάξια, άρα τ' αφήνεις εκτός, κι έχει σοκάκια παρά σοκάκια, χάνεσαι, φτάναμε και σούρουπο, ήταν σκοτεινά και περπατούσαμε, τέλος πάντων, να βγούμε κάπως στο riad που θα μέναμε, στο κατάλυμα, φοβόμασταν ότι έχουμε χαθεί και οι άνθρωποι που βλέπαμε γύρω μας ήτανε όλοι το κλασικό, το Μαροκινό, το μαυριδερό, όλοι άντρες, γυναίκες δεν ξέρω γιατί δεν είχε, και έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται. Ενώ, κανένας δεν με κοίταξε περίεργα, όλοι χεστήκανε για την παρουσία μου εκεί, εγώ ένιωθα ότι φοβάμαι. Και ξαφνικά, βλέπω δύο τουρίστες, έναν τύπο και μία τύπισσα, κατάξανθους και ηρέμησα. Και μετά το συζητούσα με τον Πάνο και έλεγα ότι αυτό είναι pure ρατσισμός, ρε παιδί μου. Δηλαδή, έβλεπα μαυριδερούς ανθρώπους, φοβόμουνα, είδα έναν ξανθό και λέω: «Αχ, εντάξει, εδώ είμαστε». Και μετά από λίγες μέρες, ας πούμε, που συνήθισα, δεν ξέρω, συνήθισα και στα σοκάκια, συνήθισα στο σούρουπο εκεί μέσα, συνήθισα στους ανθρώπους, μου φαινότανε κανονικά, σαν να κάνω βόλτα στη δική μου πόλη. Οπότε, νομίζω ότι σου προσφέρει κυρίως αυτό, ότι το συνηθίζεις. Δηλαδή, αν πήγαινες τη μαμά μου εκεί που είναι, εννοείται ότι είναι πολύ πιο ρατσίστρια από μένα, είναι και άλλης γενιάς, έχει άλλα βιώματα και άλλα, τέλος πάντων, φρονήματα. Αν πας τη μαμά μου εκεί πέρα θα πάθει πανικό, θα νομίζει ότι όλοι θέλουν να τη σφάξουνε και να της κάνουν κακό και τελικά κανείς δεν θα της δίνει σημασία και θα το καταλάβει, θα βοηθηθεί κι εκείνη, αλλά νομίζω σε όλους κάνει καλό αυτό, σε όλους, σε όλους. Δηλαδή, να μη συνδέεις τόσο ούτε το βιοτικό επίπεδο, ούτε το χρώμα κυρίως, γιατί γενικά νομίζω το χρώμα παίζει πολύ βασικό ρόλο σ' αυτά τα πράγματα με το ότι, δεν ξέρω, ότι θα σου κάνει κάποιος, κάποιο κακό. Εδώ στο Μαρόκο ήταν πολύ έντονο την πρώτη μέρα, είχα πάθει έναν μικρό πανικό και λέω: «Γιατί το κάνω αυτό; Αφού δεν είμαι καθόλου έτσι. Τι με έχει πιάσει;»

Σε φέρνει αντιμέτωπο με πράγματα. Ποια είναι η θέση της γυναίκας εκεί πέρα;

Στο Μαρόκο κυκλοφορούνε όλες, δεν, είναι απαγορευμένη η burqa, αλλά κυκλοφορούνε όλες με niqab και με το – δεν θυμάμαι – και με τη μαντήλα, την κλασική, την πιο light και γενικά, νομίζω, είναι κλασική μουσουλμανική χώρα, λίγο εξευρωπαϊσμένη λόγω του τουρισμού. Δηλαδή, δεν είναι και Σαουδική Αραβία, προφανώς, καμία σχέση, αλλά είναι σαφώς υποδεέστερη. Δηλαδή, σε πολλά μέρη, που ήτανε πιο συντηρητικά, έβλεπες – παραδόξως, τα πιο συντηρητικά ήτανε στο βορρά, μου κάνει εντύπωση, γιατί στο βορρά έχουνε πάρα πολύ τουρισμό, αλλά οι επαρχίες και στο βορρά ήτανε πάρα πολύ συντηρητικές – φορούσανε πολύ niqab, που είναι αυτό που φαίνονται μόνο τα μάτια και φοράνε γάντια και τέτοια, μόνο τα μάτια ελεύθερα. Και θυμάμαι ότι μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση που μερικές είχανε και τα, ήτανε βόλτα, ας πούμε, κάποιες γυναίκες και ήταν και τα κοριτσάκια τους, τα οποία δεν είναι καν στη εφηβεία, δηλαδή, μπορεί να είναι 10 χρονών και φορούσαν κι αυτά. Και μου είχε κάνει πραγματικά τρομερή εντύπωση. [00:35:00]Στη Σρι Λάνκα, που δεν είναι μουσουλμανική, είναι κυρίως Βουδιστές και Ινδουιστές, ήταν πολύ καλύτερα. Πάλι υποδεέστερη, σίγουρα, αλλά καλύτερα. Δηλαδή, το ντύσιμο και αυτά ήτανε εμφανώς πιο εξευρωπαϊσμένα και πιο νορμάλ και γι' αυτό βασικά δεν μας κοιτούσαν και περίεργα, δηλαδή, στο Μαρόκο εγώ δεν έβγαινα με σορτσάκια και τιραντέ, το πρόσεχα λίγο, γιατί θα σου 'ριχναν κάποιοι, κάποιες ματιές. Όχι απειλητικές, αλλά τους ξένιζε. Ενώ, στη Σρι Λάνκα πραγματικά δεν τους ενδιέφερε καθόλου, καθόλου, καθόλου. Εντάξει, σ' αυτά τα πράγματα έχουνε πάρα πολύ μέλλον, σίγουρα δεν είναι Σαουδική Αραβία και γενικά τόσο χάλια, αλλά έχουνε πάρα πολύ μέλλον.

Ποια είναι η άποψή σου για το Airbnb;

Airbnb δεν έχω μείνει πολύ. Κάτσε να σκεφτώ. Στο Μαρόκο μείναμε μέσω booking, στη Σρι Λάνκα το ίδιο. Airbnb έχω μείνει μόνο στη Σλοβενία, γενικά χρήσιμη πλατφόρμα είναι, ωραία, έχεις και πολλές επιλογές, δεν μου αρέσει πολύ, γιατί δεν έχει καλή πολιτική ακύρωσης, οπότε δεν την προτιμώ. Γιατί εμείς κλείνουμε πολύ νωρίς, πριν ακόμα κι απ' τα αεροπορικά, κλείνουμε συνήθως τη διαμονή με δωρεάν ακύρωση και μετά έχουμε την επιλογή, είμαστε ευέλικτοι. Το Airbnb συνήθως δεν στο προσφέρει αυτό στο 100%, κάτι σου κρατάει, οπότε δεν το προτιμάμε, δεν έχω πολλή εικόνα. Έχω εικόνα, βέβαια, για το πώς είναι η Αθήνα με το Airbnb, γιατί δεν βρίσκουμε σπίτι να νοικιάσουμε, αλλά για τον ταξιδιώτη είναι καλό, εντάξει, έχει πάρα πολλές επιλογές. Τώρα για τους κατοίκους των πόλεων, Αθήνα, Άμστερνταμ και τα λοιπά, δεν νομίζω ότι είναι πολύ καλή φάση, 'ντάξει, νομίζω κάπως θα το θεσμοθετήσουνε φορολογικά και όλα αυτά, κάπως θα το φτιάξουνε, ελπίζω, γιατί τώρα στην Αθήνα για να νοικιάσεις ένα ωραίο τριαράκι θες κάπου 700 ευρώ. Είναι λίγο πρόβλημα! Θα δούμε.

Και λίγα λες.

Ναι, και λίγα λέω. Δηλαδή, πριν από 2 χρόνια που ψάχναμε εμείς, στις περιοχές εδώ πέρα, Πανόρμου, Αμπελόκηπους, Χολαργό, ήθελες περίπου 500-600 ευρώ. Τώρα, αυτή τη στιγμή που κοιτούσα, κάτω από 700 δεν βρίσκεις ούτε ένα και είναι αχούρια, δηλαδή πραγματικά είναι χάλια. Και εντάξει, αυτός που το νοικιάζει, λογικό, γιατί σου λέει: «Εγώ θα το νοικιάσω και δε με νοιάζει, άμα το θες τόσο ίσως πάω Airbnb», αλλά κάπως πρέπει να γίνει. Δηλαδή, στη Λαμία με 250 ευρώ μένεις σε τέλειο σπίτι, πραγματικά τέλειο. Τώρα εδώ είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα, δεν ξέρω πώς την παλεύει ο κόσμος.

Έχεις επαφή με τη γειτονιά σου;

Στη Λαμία εννοείς;

Εδώ.

Επειδή μένουμε 2 χρόνια εδώ μόνο και δεν είναι και πολύ γειτονιά, να σου πω, δηλαδή πριν έμενα στη Δάφνη και είχε πλατεία, είχε πιο ωραία περάσματα, το ‘νιωθα πιο πολύ σαν γειτονιά. Τώρα εδώ θεωρώ ότι είναι μία ωραία τοποθεσία για να πηγαίνεις όπου θέλεις με το αμάξι, δηλαδή δε περπατάμε και συχνά εδώ τριγύρω, δεν έχει ούτε πάρκα ούτε κάτι, δεν το βλέπω σαν γειτονιά, δηλαδή, δε νιώθω έτσι αυτή τη ζεστασιά. Στη Δάφνη μού άρεσε πολύ περισσότερο. Αλλά για τη συνθήκη της ζωής μου τώρα, που θέλω να πηγαίνω στη δουλειά μου, να μη χάνω χρόνο στο πήγαινε-έλα κι όλα αυτά, θεωρώ ότι είναι πολύ καλή τοποθεσία, δηλαδή μου αρέσει.

Με τους φίλους σου πώς περνάς χρόνο;

Επίσης από τότε που μετακόμισα τους βλέπω πολύ λιγότερο, γιατί όταν ήμουνα στη Δάφνη ήταν όλοι πιο κοντά και ήτανε πάρα πολύ εύκολο να βρεθούμε, τύπου «πάμε εκεί, περνάμε να σε πάρουμε», γιατί εγώ έμενα Δάφνη, άλλοι φίλοι μου μένανε Ηλιούπολη, ήτανε πάρα πολύ βολικό. Τώρα, εδώ, δεν τους βλέπω τόσο συχνά, αλλά αυτά που κάνουμε κυρίως, δηλαδή ή μαζευόμαστε και βλέπουμε, ας πούμε, GNTM, Master Chef, τέτοια πράγματα. Παιχνίδια παίζουμε πολύ, επιτραπέζια και τέτοια, ή πάμε έξω για επιτραπέζια, τέτοια πράγματα, σινεμά. Γενικά δεν είμαι πολύ του έξω, οπότε ό,τι περιλαμβάνει παιχνίδια, σπίτι και άραγμα σε σπίτι είμαι πάντα μέσα. Τώρα για εξόδους, δύσκολα.

Στη Δάφνη, παίζατε;

Στη Δάφνη παίζαμε πάρα πολύ. Δηλαδή, κι ακόμη παίζουμε, απλά στη Δάφνη, επειδή ήμασταν πιο πολλοί, πιο πολλά άτομα, ήτανε πιο αστείο. Δηλαδή, θυμάμαι παίζαμε ακόμα και τύπου είχαμε παίξει πριν από 3 χρόνια, 4, σκοτεινό δωμάτιο, που είναι αστείο να το λέει κάποιος, ο οποίος είναι άνω των 15, ξέρω 'γω, 10. Παίζαμε παντομίμα πολύ, παίζαμε Παλέρμο, καλά Παλέρμο πολύ κλασικό. Πολύ ωραία παιχνιδάκια, τώρα δεν βρίσκω τόσο πολλούς εθελοντές γι' αυτά. Αυτά που θέλουν λίγο τσαλάκωμα και λίγο να ξεφτιλιστείς, δεν βρίσκω πολλούς. Τώρα παίζουμε επιτραπέζια άλλου στυλ, πολύ ωραία, βέβαια.

Το Παλέρμο τι ακριβώς είναι; Γιατί μπορεί να υπάρχει κόσμος που να μη το γνωρίζει.

Το Παλέρμο είναι ένα παιχνίδι με χαρακτήρες που, ας πούμε, υπάρχουν κακοί χαρακτήρες και καλοί, προσπαθούν να υπερισχύσουν οι μεν στους δε και να έχει μία συνωμοσία και μια έτσι με τα μάτια και μία με επιχειρήματα και μπλόφες και όλα αυτά, ιστορία. Απαιτεί, έτσι, σίγουρα 6 άτομα για να είναι αστείο και είναι ωραίο, γιατί μπαίνει πολύ το πόσο καλά ξέρεις το φίλο σου τελικά και πόσο σε πείθει, ενώ λέει ψέματα ή τον ξέρεις πολύ καλά και δεν μπορεί να σε ξεγελάσει, οπότε δεν μπορεί με τίποτα να κερδίσει, γιατί τον πιάνεις με τα μάτια και είναι ωραίο παιχνιδάκι, βασικά νομίζω κάθε φοιτητής, σχεδόν, το έχει παίξει, στις ηλικίες μας, θεωρώ. Τι άλλο παίζαμε έτσι πολύ αστείο; Παντομίμα εμένα ήταν από τα αγαπημένα μου.

[00:40:00]Είχατε αυτοσχέδια παιχνίδια; Που να μην τα ξέρουνε πολλοί, να τα έχετε εφεύρει εσείς.

Τα πιο αστεία τέτοια παιχνίδια, έχουμε χρόνια να τα παίξουμε, βέβαια, ήτανε, είχανε ξεκινήσει απ' το χωριό που παίζαμε, ας πούμε, για παράδειγμα: το χωριό γενικά δεν έχει τίποτα, οπότε τα καλοκαίρια που μαζευόμασταν εκεί πέρα, μόνο αυτοσχέδια παιχνίδια μπορούσαμε να παίξουμε, τίποτα άλλο. Και μπορεί να καθόμασταν ένα μεσημέρι, να βαριόμασταν και θυμάμαι ένα παιχνίδι, που το 'χε –παιχνίδι, τέλος πάντων, ο Θεός να το κάνει – που το 'χε εμπνευστεί ο Πάνος και απλά έπαιρνε ένα σκουπόξυλο, στο 'βαζε στην κοιλιά και σου έλεγε έναν στόχο που πρέπει να πετύχεις κι όσο δεν τον πετύχαινες, σου τρύπαγε με το σκουπόξυλο την κοιλιά. Ας πούμε, σου έλεγε: «5 ουσιαστικά από Κ» κι όσο εσύ δεν τα 'λεγες, αυτός σε τρύπαγε και γενικά γελούσαμε πάρα πολύ, εντάξει ήμασταν και 15 χρονών, αλλά ήτανε πάρα πολύ αστείο, γελούσαμε πάρα πολύ. Παίζαμε άλλο, τι άλλο παίζαμε; Παίζαμε «δεσίματα», πάλι το είχε εμπνευστεί ο Πάνος – γενικά ο Πάνος έχει πρόβλημα συνειδητοποιώ, ναι, έχει πρόβλημα – το είχε εμπνευστεί πάλι αυτός και απλά μας, δενόμασταν, δηλαδή δέναμε έναν άνθρωπο και παίζαμε σενάρια του τύπου: έχει μπει κλέφτης στο σπίτι, σ' έχει δέσει, σ' έχει φιμώσει και έχεις 10 λεπτά μέχρι να γυρίσει, πρέπει να πιάσεις το κλειδί, που είναι εκεί πάνω και πρέπει – δεν ξέρω – να κάνεις κάτι να φύγεις. Και όλοι παρακολουθούσανε τον καημένο τον δεμένο, που προσπαθούσε να τα κάνει, να κάνει όλο το challenge, να το φέρει εις πέρας.

Πιστεύεις ότι αυτό το παιχνίδι είναι εμπνευσμένο από κοινωνικές ανησυχίες;

Τι εννοείς; Από τον φόβο μην μπει κανείς μες στο σπίτι σου;

Ναι.

Νομίζω, ναι. Κάπως έτσι πρέπει να μας ήρθε, από κάποια ταινία πρέπει να μας ήρθε, ας πούμε, τύπου: μπαίνει αυτός στο σπίτι σου, τι κάνεις; Ή κρυβόμασταν και κάποιος υποτίθεται ότι έμπαινε στο σπίτι, άρα έπρεπε εσύ να κρυφτείς σε σημεία που, ας πούμε, εγώ είχα κρυφτεί σε σημεία που όντως είχα σκεφτεί, πιο παλιά, πού θα 'μπαινα, αν έμπαινε κάποιος και τα χρησιμοποίησα στο παιχνίδι και όντως κέρδισα. Αυτά ήταν πάρα πολύ ωραία παιχνιδάκια, δεν τα παίζουμε πια, γιατί μεγαλώσαμε λίγο. Αυτοσχέδια; Ένα άλλο πάρα πολύ ωραίο ήτανε η «μπουγάδα της γιαγιάς», που απλά ξεχυνόμασταν στο σπίτι και βάζαμε ρούχα της μαμάς μου, της γιαγιάς μου, του παππού μου, όλοι, αγόρια - κορίτσια και έπρεπε να κάνουμε το πιο ωραίο outfit με όσο πιο πολλά ρούχα μπορείς. Και οι φωτογραφίες από εκείνη την εποχή είναι, δεν καταλαβαίνεις πόσο γελοίες! Δηλαδή, ο Πάνος μπορεί να φόραγε, ή η Αθηνά, να φοράγανε πουλόβερ του παππού, μαγιό της γιαγιάς, βρακί του τάδε, καπέλο από κάπου αλλού, τέτοια φτιάχναμε για να περάσει η ώρα και περνάγαμε πολύ ωραία στο χωριό. Ας πούμε αυτά, θέλω πολύ να τα κάνουν τα παιδάκια μου, πάρα πολύ!

Θα τους τα μάθεις εσύ!

Πάρα πολύ, ναι! Τι άλλο απ' το χωριό, δε θυμάμαι. Ναι, τώρα παίζουμε πιο πολύ επιτραπέζια, πολύ κλασικά, τύπου επιτραπέζια αγορασμένα, ρε παιδί μου, που έχουνε κι αυτά, βέβαια, άλλη χάρη, πιο στρατηγικής και πιο, έτσι, φαντασίας. Πολύ ωραία!

Είπες ότι σ' αρέσει το σινεμά.

Πάμε συχνά σχετικά, μ' αρέσει, δηλαδή, πολύ και μέτρια να είναι η ταινία, μ' αρέσει το όλο vibe και σπίτι βλέπουμε συχνά, δηλαδή είναι απ' αυτά που μ' αρέσει πολύ να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου.

Ποια είναι η τελευταία ταινία που σ' επηρέασε;

Μου άρεσαν πάρα πολύ τα Παράσιτα, πάρα πολύ, νομίζω σε όλο τον κόσμο. Δεν έχω μιλήσει με άνθρωπο φέτος και να μην έχει ενθουσιαστεί. Και πολύ ωραίο που βραβεύτηκε και όπως της άξιζε.

Γιατί σου άρεσε;

Δείχνει πάρα πολύ ωραία την κοινωνική ανισότητα, ταξική ανισότητα και τα λοιπά. Έχει και μία σκηνή πάρα πολύ ωραία, τώρα, βέβαια, μπορεί να κάνω spoil, αλλά ήτανε πάρα πολύ ωραία που δείχνει πώς, τέλος πάντων, βλέπουνε οι πλούσιοι τους φτωχούς, αλλά με έναν τρόπο τόσο αυθόρμητο, δηλαδή στα μάτια τους είναι τόσο μεγάλο, τόσο, ότι μυρίζουν, ότι τους ακολουθεί πάντα μία συγκεκριμένη μυρωδιά και εικόνα και γι' αυτούς είναι τόσο αυθόρμητο, που καταντάει πολύ ντροπιαστικό. Δηλαδή, ήτανε πάρα πολύ έντονο το πώς βλέπει ο ένας τον άλλον και έπαιρνε και άλλη εικόνα και άλλη έννοια ο τίτλος μετά. Δηλαδή, ξεκινάει η ταινία και συνειδητοποιείς ότι τα παράσιτα είναι οι φτωχοί που εκμεταλλεύονται τους καημένους τους πλούσιους και τελειώνει και λες: «Ποιος ήταν το παράσιτο, τελικά;», δηλαδή είναι πολύ, σου αφήνει πολλή σκέψη μετά. Το σκεφτόμουνα, δηλαδή, για μέρες. Πάρα, πάρα πολύ ωραία ταινία! Γενικά είναι ωραίες πολλές ασιατικές που βλέπω, αλλά αυτή ήτανε τρομερή, τρομερή και όντως δεν έχω βρει άνθρωπο φέτος που να μη του έχει αρέσει και να μη τον έχει αγγίξει.

Ωραία, λοιπόν, ευχαριστούμε πάρα πολύ για την εμπιστοσύνη και την ιστορία σου.

Κι εγώ!

Και τις ιστορίες σου, βασικά.

Σε ζάλισα στην πολυλογία, μιλάω και γρήγορα.

Θα τα ξαναάκουγα 3 φορές!