[00:00:00]Ξεκινάμε. Λοιπόν είναι 3 Αυγούστου του 2022. Βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη, είμαι η Μαργαρίτα Κούτοβα, και είμαι ερευνήτρια στο Istorima, και βρίσκομαι μαζί με τον…

Onur.

Με τον Onur, και θα ξεκινήσουμε. Onur, πες μου για σένα λίγα πράγματα, ό,τι θέλεις εσύ.

Εγώ είμαι ο Onur, και ήρθα στην Ελλάδα πριν 6 χρόνια, από την Τουρκία. Aπό τον Πόντο είμαι, αλλά δεν είμαι Πόντιος. Εντάξει, στον Πόντο υπάρχουν διαφορετικές εθνικότητες. Είμαστε, τώρα μας λένε Λαζ, Λαζός, ένας άλλος λαός είναι. Εκεί στη Ριζούντα είναι η πόλη μου. Ακριβώς δεν είναι αυτή η πόλη μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία άλλη πόλη, που είναι πολύ κοντά στη Γεωργία. Την πόλη λένε Fındıklı, το σημερινό όνομα, αλλά παλιά έλεγαν Vitse. Εκεί γεννήθηκα. Μεγάλωσα εκεί, μετά πήγα στο Πανεπιστήμιο στην Άγκυρα. Δηλαδή έχω αλλάξει πόλη πολλές φορές. Μετά ήρθα στην Άγκυρα, μετά στην Κωνσταντινούπολη και μετά στη Θεσσαλονίκη. Είμαι 38 χρονών και μουσικός είμαι. Αυτά μπορώ να το πω για μένα.

Άρα ήρθες στα 32 σου χρόνια.

Ναι, ήμουνα 32 χρονών. Ντάξει, αλλά πρώτη φορά που ήρθα, δεν ήταν αυτό. Πρώτη φορά ήρθα στην Ελλάδα πριν 15 χρόνια. Ήρθαμε για να παίξουμε και πρώτη φορά ήρθα στον Βόλο. Σε μια χωριό, που λεγόταν Πορταριά. Πάνω στο βουνό ήτανε, εκεί παίξαμε, μείναμε για μία εβδομάδα και παίξαμε. Δυο-τρεις φορές, δεν θυμάμαι τώρα, αλλά εντάξει, πρώτη εμπειρία μου ήταν αυτή, αλλά εντάξει. Μετά πήγαμε στην Αθήνα, μείναμε και μια εβδομάδα, και στην επιστροφή πέρασα μία μέρα στην Θεσσαλονίκη. Αλλά εκεί γνωρίστηκα κάποιος άνθρωπος, αυτοί που είναι τώρα εδώ πολύ καλοί φίλοι μου. Επειδή και έπαιζα ποντιακή λύρα, και τώρα παίζω την ποντική λύρα. Εκείνη τη μέρα ήτανε 2007, και έτσι Σεπτέμβριο ήτανε. Μάλλον ήταν 6-7 Σεπτέμβρη, τώρα δεν θυμάμαι καλά, αλλά μια μέρα ήτανε. Δηλαδή ήρθα, φτάσαμε το πρωί και θα πηγαίναμε στην πόλη το βράδυ, και 'ντάξει βρήκα επαφές, ρώτησα από κει, από δω, και βρεθήκαμε εδώ με τους Πόντιους. Για μένα πολύ σημαντικό ήταν αυτό, επειδή παίζω ποντιακή λύρα, και είχα ακούσει πολλές φορές, η μουσική 'νταξει η ποντιακή μουσική που παιζόταν εδώ, όχι στην Τουρκία και Μαύρη Θάλασσα, αυτά ξέραμε. Αλλά μετά 2000, ας πούμε, που και δημιουργήθηκε τα social media, youtube και τα λοιπά που… πώς είναι…. Και κατάλαβα ότι και υπάρχουν εδώ Έλληνες από τον Πόντο, και που παίζουν ποντιακή λύρα και τα λοιπά. Αυτό, ενδιαφέρθηκα πάρα πολύ τότε. Και με τα χρόνια, ήταν η πρώτη φορά, και μετά ήρθα δυο τρεις φορές για παιξίματα, για όχι διακοπές. Συνέχεια ήρθα για να παίξουμε, να το πω έτσι[00:05:00]. Και αυτές οι εμπειρίες, κατέληξα για τη διδακτορικού έρευνα, για να κάνω εδώ. Να τα πώ τα πάντα, με λεπτομέρειες όλα. Ό,τι θέλουν. ΟΚ. Λοιπόν, εντάξει, τώρα πάλι πάω πίσω. 'Οταν ήμουνα 6-7 χρόνων νομίζω, ακούγαμε μία κασέτα στο αυτοκίνητο του θείου μου. Εντάξει, αυτός ήτανε ένα ντόπιος μουσικός. Δεν ήταν πολύ ντόπιος, ήτανε σαν pop star της Μαύρης Θάλασσας, ας πούμε. Erkan Ocaklı τον λένε, πέθανε, έχει πεθάνει πριν δέκα χρόνια. Άκουγα ένα τραγούδι, εντάξει γενικά παραδοσιακά τραγουδάει αυτός. Παραδοσιακοί είναι, το αναγνωρίζω τη μελωδία, αλλά άλλη γλώσσα. Δεν το καταλαβαίνω. Επειδή κι εμείς μιλάμε μία γλώσσα, που τη λένε λαζικά, ας πούμε, που έχουν ίδιες ρίζες με τα γεωργιανά. Από τον Καύκασο είναι αυτή η γλώσσα, ούτε τουρκικά ούτε λαζικά είναι. Τι είναι αυτή η γλώσσα; Αλλά μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το τραγούδι, μου άρεσε πάρα πολύ. Συνέχεια περιμέναμε για να γυρίζει η κασέτα, και να 'ρθει εκείνο το σημείο! Μετά, ας πούμε, 10-12 χρόνια, και ήμουνα 13-14 χρόνων, τότε είχαμε το internet και τα λοιπά και ήτανε πολύ δημόσιο MP3, πώς το λένε, το κατεβάζαμε από το internet και ήταν illegal. Κατεβάζω έναν φάκελο, που λεγόταν Erkan Ocaklı. Μετά από χρόνια το άκουγα αυτό το τραγούδι ξανά, και μετά, και τότε ας πούμε, επειδή διαδικτυακά πράγματα τότε εύκολο ήτανε να βρεις ένα τραγούδι από την Ελλάδα, ας πούμε, και είχα ακούσει αυτό το τραγούδι από έναν Έλληνα. Το ίδιο μελωδία και με ίδια λόγια περίπου. Λέω τι γίνεται τώρα; Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι αυτή η γλώσσα ήταν ποντιακά. Γι' αυτό δεν το κατάλαβα τότε. Και είχα ξεκινήσει τότε, ήμουνα στο Πανεπιστήμιο και είχα ξεκινήσει ποντιακή λύρα τότε. Δεν άρχισα να παίξω από την παιδική ηλικία μου τη λύρα. Επειδή τι γίνεται; Ξέρεις αυτό, όταν είσαι μέσα έναν πολιτισμό, όλα σου φαίνονται πολύ φυσικά, και δεν σε ενδιαφέρει πολύ. Που πήγα στο Πανεπιστήμιο, τότε λίγο, όχι εντύπωση, αυτό το… Θα το βρω. Επίγνωση! Δημιουργήθηκε μια επίγνωση τότε, δηλαδή τι είναι αυτή η γλώσσα και μετά άκουσα λυράρηδες από την Ελλάδα, μέσω internet, και τότε υπήρχε, ήταν, δεν ήταν πολύ εύκολo και τότε, επειδή internet ήτανε ήταν αργά και τα λοιπά. Aλλά υπήρχε μία ιστοσελίδα που ανέβαζε συνέχεια αυτά τα τραγούδια από την Ελλάδα. Τότε κατάλαβα ότι και υπάρχει και ποντιακή λύρα έχει στην Ελλάδα. Εντάξει, οι άλλοι ξέρανε μάλλον, επειδή οι Πόντιοι ερχόταν στη Μαύρη Θάλασσα συνέχεια τουρισμό, για να δούνε τα μέρη τους και τα λοι[00:10:00]πά. Λέω αλλά αυτοί που παίζουν εδώ, η λύρα ήταν λίγο διαφορετικά, αλλά γιατί ήταν διαφορετικά; Αυτό, κατάλαβα ότι επειδή είμαι μουσικός και τα λοιπά, ηχόχρωμα; Ύφος; Κάτι, δηλαδή.

Ενδιαφέρθηκα πάρα πολύ. Συνέχεια προσπάθησα να βρω, προσπαθούσα να βγω τραγούδια από την Ελλάδα, κατέβαζα, άκουγα και τα λοιπά, και μετά που ήρθα στην Ελλάδα, το 2007, δηλαδή την πρώτη φορά που πέρασα μία μέρα εδώ στην Θεσσαλονίκη, ήτανε πώς θα σου πω; Πολύ ευτυχισμένος ήμουνα, δηλαδή τότε γνώρισα τον Φίλιππο, που είναι ακόμα πολύ καλύτερός μου, φίλος μου και αυτός. Τον είχα δει στο YouTube πρώτη φορά ή μάλλον τότε δεν ήτανε μία video που βρήκα σε μία ιστοσελίδα. Και παίξαμε, τραγουδούσαμε, κάναμε μουχαμπέτια, στα ποντιακά είναι αυτό. Δηλαδή και λέω «Εντάξει, κάποια στιγμή νόμιζω θα ρθω στην Ελλάδα». Μετά εγώ σπούδασα φυσική, στην Άγκυρα, μετά έκανα μεταπτυχιακό στην Κωνσταντινούπολη, στη μουσική όμως, πάνω στη μουσική. Μετά συνέχισα να κάνω διδακτορικό, στην ίδια σχολή, και πέρασα στο performance studies και εντάξει, τι θα κάνουμε; Θα κάνω μία... θα γράψω μία διατριβή πάνω στην ποντιακή λύρα. Δηλαδή, πώς παίζεται στη Μαύρη Θάλασσα σήμερα, και πώς παίζεται εδώ στην Ελλάδα. Δηλαδή τι έχει αλλάξει, τι έχει γίνει; Γιατί τώρα ακούγαμε λυράρης, τους λυράρηδες από τον Πόντο, και γιατί λέμε «Α, αυτό έχει ένα στυλ» και το λέμε Ρουμ. Γιατί; Μετά έδωσα τα μαθήματα στο διδακτορικό, για το διδακτορικό λέμε. Μετά έδωσα τις εξετάσεις, επειδή το σύστημα είναι έτσι, μετά τις εξετάσεις αρχίζεις να γράφεις τη διατριβή. Βρήκα μια υποτροφία. Ήτανε η 2016, και τότε ήξερα και τον Φίλιππο και τον Νίκο, είχα φίλους εδώ στην Ελλάδα. Και ήρθα στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη. Προσπάθησα να μάθω, μελέτησα για να μάθω τα ελληνικά, αλλά εντάξει είχα κάνει και μαθήματα στην Τουρκία. Αλλά όταν ήρθα, δεν θυμόμουνα, ας πούμε. Ναι, προσπάθησα να μάθω. Μετά ήτανε 6 Μαΐου ή 7 Μαΐου, του 2016. Ήρθα, με βοήθησαν πάρα πολύ οι φίλοι μου εδώ πέρα, ο Φίλιππος, η Αναστασία, τώρα δεν θυμάμαι και οι άλλοι φίλοι μου. Μετά 3-4 μήνες άρχισα να κάνω συνεντεύξεις με τους λυράρηδες. Και προσπάθησα να καταλάβω ποντιακή μουσική, επικοινωνία και τι έχει αλλάξει, επειδή έχουμε πώς το λένε, το ίδιο… cultural heritage, αυτό λένε. Τώρα δεν θυμάμαι τα ελληνικά, το ίδιο cultural heritage, τι έγινε εδώ πέρα, τι άλλαξε και τα λοιπά. Και έμαθα ελληνικά, έκανα συνεντεύξεις, αλλά δεν έφτανε και τότε τα πράγματα στην Τουρκία δεν ήταν πολύ καλά. Λίγο αισθάνθηκα...[00:15:00] και μου αρέσει εδώ πέρα. Έκανα την έρευνά μου και προσπάθησα να κάνω, εντάξει. Είμαι μουσικός κι από την άλλη πλευρά, προσπαθώ να κάνω μία ακαδημαϊκή καριέρα. Τι θα κάνω, δεν θέλω να γυρίσω στην Τουρκία. Πώς θα είναι και πώς σκεφτόμασταν και τα λοιπά. Και τότε χάλια ήτανε, η Τουρκία, αλλά δεν νομίζαμε ότι... Τότε σκεφτόμουνα «Εντάξει, πολύ χάλια, δεν μπορεί να χειροτερέψει». Αλλά τώρα βλέπουμε ότι έχει και άλλο παρακάτω. Και παντρεύτηκα για να μην πάω στην Τουρκία. Και βρήκα κι άλλη μία υποτροφία από εδώ, για να συνεχίσω την έρευνα, από το Ίδρυμα Ωνάσης. Και έναν χρόνο, άλλο έναν χρόνο συνέχισα να κάνω την έρευνά μου. Τελείωσα τις έρευνες, εντάξει δεν τελειώνουνε αυτά ποτέ, αλλά έτσι θεωρώ. Και μετά άρχισα να γράψω τη διατριβή, αλλά και ταυτόχρονα εδώ πέρασα στο Πανεπιστήμιο ΠΑΜΑΚ. Αυτό ήταν ένα, ξέρεις, έχουνε θέσεις για τους ξένους, που μπορείς να περάσεις χωρίς να δώσεις εξετάσεις. Μετράει μόνο το δίπλωμα που έχεις από το λύκειο, αλλά μπορείς να δώσεις, μπορείς να έχεις πιστοποιητικό Β2 για τη γλώσσα. Αυτά έδωσα και πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Ήτανε 2018. Και ταυτόχρονα προσπάθησα να γράψω τη διατριβή, προσπαθούσα να διαβάσω, να σπουδάσω, συγγνώμη εδώ στο ΠΑΜΑΚ. Και είχα μία δουλειά, επειδή στο μεταπτυχιακό μου είχα κάνει... η κατεύθυνση ήταν ηχοληψία. Έκανα επεξεργασία δηλαδή, για ηχητικά βιβλία τότε, και ακόμα συνεχίζω να κάνω αυτό. Και τι άλλο; Ναι, αυτό συνεχίσαμε να κάνουμε, και μετά προσπαθούσα να κάνω αυτό, αυτό, αυτό και ήρθε η καραντίνα, δηλαδή κορονοιό, με το lockdown, δεν είχαμε σχολή, δεν είχαμε τίποτα άλλο, άρχισα να γράψω τη διατριβή μου τώρα. Στο lockdown πήγε καλά, δηλαδή μπόρεσα να συγκεντρωθώ και να γράψω τη διατριβή. Κάθε μέρα ξυπνούσα νωρίς, μπλα μπλα μπλα, ωραία πήγαιναν. Καθόλου δεν αισθάνθηκα ότι είμαι ξένος εδώ στην Ελλάδα, αλλά επίσημα έχεις μια ταυτότητα που ανήκει σε μια άλλη χώρα. Τότε είσαι θεωρείται, είσαι ξένος εδώ πέρα. Και δεν ξέρεις τι να κάνεις εκεί. Στα τουρκικά λέμε «Başından aşağı kaynar sular döküldü». Αυτό σημαίνει ότι χύθηκε βρασμένα νερά από το κεφάλι μου! Κατάλαβες; Κάπως έτσι. Εν τω μεταξύ, οι δικοί μου, δηλαδή η οικογένεια μου, δεν ξέρουν τίποτα, για ποιο λόγο έμεινα, επειδή δεν ήθελαν να μείνω εδώ. Αυτοί είναι λίγο παλιά μυαλά, που δεν θέλουν να πάω και εκεί, όχι στην Τουρκία, και στο χωριό να γυρίσω! Μόνο η αδερφή μου ήξερε και η θεία μου.

Ξέραν ότι μένεις...

Στη Θεσσαλονίκη, [00:20:00]αλλά ξέραν ότι μένω με... δηλαδή έχω την άδεια διαμονής λόγω τις σπουδές. Κάπως έτσι. Δύσκολα ήτανε, εντάξει όταν λέω δύσκολα λίγο ντρέπομαι, επειδή γνώρισα πάρα πολλούς [Δ.Α.] που ήρθαν από άλλες χώρες και δεν μπορώ να πω ήτανε δύσκολα, αν συγκρίσω τα πράγματα που είχαμε, η εμπειρία που είχαμε. Εντάξει; Αλλά τέλος πάντων, για μένα τότε ήταν πολύ δύσκολα. Και είμαι στο καραντίνα, μες στην καραντίνα ήμασταν. Τότε δεν είχαμε ευκαιρία να παίξουμε και τότε επειδή, ήμασταν μες στην καραντίνα, οι δουλειές που πήρα για τα ηχητικά δουλειά μειώθηκαν. Δεν είχα και αυτήν τη δουλειά, τι θα κάνω, τι θα γίνει, πώς θα πληρώσω δικαστικά και δικηγόρο και τα λοιπά. Όλα αυτά. Βρήκα μία δουλειά. Μία δουλειά, ποτέ δεν με πήραν συνέντευξη. Απλά πήρα εκεί. Έφτανε να ξέρεις τουρκικά μόνο, επειδή τηλεφωνικό κέντρο, μία εταιρεία που κάνει εξυπηρέτηση στην Τουρκία, αυτά. Ντάξει, δεν είχα άλλη λύση τότε, και πρέπει να το δοκιμάσω λέω. Αλλά ναι, πήγαμε εκεί, κάναμε εκπαίδευση για μία εβδομάδα, αλλά κατάλαβα ότι μια μαλακία είναι αυτό. Mαλακία! Και μέχρι τότε δεν είχα δουλέψει σε μία κανονική δουλειά, που πηγαίνεις στις 8 εκεί και βγαίνεις στις 8:30, 6, 5, ξέρω γω, αλλά πρέπει να έχω το ΟΚ. Η δικηγόρος μου μου είχε πει ότι εκτός τα λεφτά που παίρνω, είναι σημαντικό να έχεις μία δουλειά με ένσημα εδώ στην Ελλάδα. Με τα επίσημα πράγματα, κατάλαβες; Ήτανε, άρχισα να δουλέψω, μια δουλειά σκατά. Και ξανά μας έπιασε καραντίνα τον Οκτώβρη. Τώρα πού είμαστε; Ναι, Οκτώβρη, Νοέμβριο το δέκα είκοσι, όχι δέκα είκοσι, 2020. Υπομονή, υπομονή, αλλά και 'ντάξει, η διατριβή δεν προχωράει τότε με τίποτα. Επειδή ήτανε μαθήματα διαδικτυακά στη σχολή, εδώ στο ΠΑΜΑΚ, και προσπαθούσα να παρακολουθώ αυτά, και πηγαίνω το πρωί στις 7 πάω, έρχομαι στις 6 το βράδυ. Αν έχω κάτι για το σχολείο ή για τη σχολή, κάνω αυτά, αλλιώς αν έχω editing για την άλλη δουλειά που κάνω, αυτό κάνω και στη 12-1 κοιμάμαι και ξανά την άλλη μέρα. Τι θα κάνουμε; Πώς θα κάνω; Πώς θα είναι εντάξει; Όλοι οι φίλοι μου, με βοήθησαν πάρα πολύ σε αυτήν τη διαδικασία. Αλλά λέω, τώρα αναρωτιέσαι, τι κάνεις; Για ποιον λόγο κάνεις; Μερικές φορές, εδώ στο μυαλό μου, ένας άνθρωπος μιλούσε, λέει «Άντε Ονούρ, να πας πίσω». «Πού πας, ρε μαλάκα, δεν γίνεται αυτό!». Επειδή σε χτυπάει αυτό το γραφειοκρατία, σωστά το είπα; Δεν είναι κ[00:25:00]άτι προσωπική, δεν το παίρνω προσωπικά αυτό που έγινε. Αλλά επειδή δεν έχεις εμπειρία, αυτό το πράγμα καθόλου, νόμιζες ότι μόνο εσένα σκέφτονται, σε παρακολουθούν γι’ αυτό το πράγμα και τζάμπα φοβάσαι. Δεν... για ποιον λόγο έγινε αυτό; Τι είναι; Και είχα πράγματα να κάνω. Θέλω να κάνω, δηλαδή μουσική, ακαδημαϊκά, και ξαφνικά εξαφανίστηκε από τη ζωή μου και προσπαθώ να κάνω κάτι έτσι, μία δουλειά άσχετα. Δηλαδή έμαθα πάρα πολλά πράγματα, για στοιχήματα, για καζίνο και τα λοιπά, χωρίς λόγο, και δεν έχω παίξει ποτέ! Δεν έχω παίξει ποτέ! Πότε! Τέλος πάντων, και κανένας δεν ξέρει αυτό το πράγμα, εκτός από τους φίλους μου και συνέχεια με ρωτάνε «Πότε θα έρθεις, πότε θα έρθεις;» Εντάξει, εκεί βόλεψε ή καραντίνα πάρα πολύ.

Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχεις πάει ποτέ;

Όχι, ναι, τώρα κλείνω τρία χρόνια. Δεν έχω πάει στον Πόντο, και έκλεισα 2,5 χρόνια που... για την Πόλη. Δεν είχα πάει στην Τουρκία, ας πούμε. Τελευταία φορά που πήγα ήτανε πριν την καραντίνα, Γενάρη του ‘20 ήτανε.

Τι σε ενοχλεί πιο πολύ στην Τουρκία;

Τι με ενοχλεί; Κοίτα, πολλά πράγματα, κοινωνικά και τα λοιπά. Αυτό, δεν λέω ότι σιχαίνομαι, αλλά η πολιτική φάση που είναι στην Τουρκία. Δηλαδή εγώ ήρθα πριν έξι χρόνια. Δεν ήταν αυτό τόσο πολύ τότε, αλλά τώρα όλοι οι φίλοι μου προσπαθούν να φύγουν ή έχουνε φύγει. Αυτοί που... σπουδασμένοι, παιδευμένοι άνθρωποι, φεύγουν από την Τουρκία. Είναι πολύ, εντάξει μεγάλη συζήτηση, μεγάλη. Μπορώ να πω μέχρι το... μέχρι το πρωί. Τα ελληνικά μου δεν θα έφτανε αλλά… Εκτός όλα αυτά, εγώ τώρα σκέφτομαι, αναρωτιέμαι, τι θα έκανα δηλαδή; Αν δεν ήρθα... δεν είχα έρθει πριν έξι χρόνια για την έρευνα, τι θα έκανα; Δεν αναρωτιέμαι, εντάξει. Και αν ήτανε μία χαρά στην Τουρκία…Εντάξει, δεν είχαμε τέτοια πράγματα, τέτοιες μαλακίες… Νομίζω πάλι θα έφευγα. Θα έφευγα πάλι. Επειδή εγώ αν έχω κάτι ρουτίνα, και αν θα ήξερα ότι τι θα γίνει, μετά πέντε χρόνια τη ζωή μου, τα ίδια πράγματα, τότε θεωρώ ότι θα πεθάνω. Αυτό σημαίνει ότι πέθανα για μένα. Συνέχεια προσπαθώ σε μία άγνωστη, το λέω σωστά; Αυτό που δεν γνωρίζεις, νομίζω αυτό με κρατάει ζωντανό, ζωντανούς. Αυτό σκεφτόμουν. Εντάξει τώρα, καλά που έφυγα, και τώρα χειροτερεύει ακόμα. Και δεν έχω μία ευκαιρία στην Τουρκία και επειδή είμαι αριστερός, ας πούμε, 'ντάξει. Αυτή είναι και μεγάλη συζήτηση, δεν μπορώ να πω ότι απλώς είμαι αριστερός και εντάξει. Ως άνθρωπος ξέρω ότι αν θέλω να είμαι κάτι στην Τουρκία, πρέπει να κ[00:30:00]άνω πολλά για πολλά πράγματα sacrifice, πώς το λένε αυτό;

 Θυσία.

Θυσία. Δηλαδή, ας πούμε, οι γονείς μου αυτό περίμεναν από μένα. Να κάνω διδακτορικό, θα είμαι ακαδημαϊκός και θα βρω μία θέση σε ένα Πανεπιστήμιο και τα λοιπά. Θα είμαι μία χαρά. Τώρα αν θες να βρεις μία θέση, μόνιμη θέση εκεί σε Πανεπιστήμιο, τι πρέπει να κάνεις; Αυτό με ενδιαφέρει. Δεν θα μιλήσεις, δεν θα πεις ό,τι θες, θα αποδέχεσαι όλα αυτά που σου πουν. Και αυτό σημαίνει, είναι θάνατο. Και είχα όλα αυτά τα ελπίδες και τα λοιπά, και τα λοιπά. Τελευταία δύο χρόνια, κατέστρεψαν όλα αυτά και μετά αρκετά χρόνια, άρχισα να σκέφτεσαι ότι- αισθάνεσαι μάλλον και εσύ το αισθάνθηκες έτσι- η ζωή ήταν πάντα έτσι, δηλαδή δεν θυμόμουνα την παλιά ζωή μου. Θα συνεχιστούν τα πράγματα έτσι «Και τώρα τι θα κάνω δηλαδή;». Δηλαδή και πέθαναν η ελπίδα, αυτό, ελπίδες. Νομίζω, τελευταίο καιρό αυτό προσπαθώ να παλέψω, για να θυμηθώ την παλιά ζωή και την ελπίδα που είχα, που με κράτησε ζωντανά, ας πούμε. Και δύσκολα δηλαδή. Σκεφτόμουνα και για τους γονείς μου και τα λοιπά, δεν ξέρω τι θα τους πω, και πιέσεις συνέχεια για να παντρευτείς, για να έχεις παιδιά. Ακόμα. Ντάξει η μάνα μου καλύτερα είναι, ο μπαμπάς μου ακόμα λέει «Δεν μπορείς να βρεις μια δουλειά εδώ, μια θέση σε ένα Πανεπιστήμιο;». Ακόμα! Του λέω «Μπαμπά, τι λες;». Δεν ξέρω. Μιλούσα από κει, από δω, δεν ήτανε τακτοποιημένα τα αυτά.

Όχι, ήτανε πολύ καλά.

Αλλά χοντρικά αυτά είναι.

Ευχαριστώ πολύ που μου τα είπες. Πώς σου φάνηκε η διαδικασία της συνέντευξης;

Μία χαρά αισθάνθηκα. Πολύ καλά, άνετα. Τώρα σκεφτόμουνα, μάλλον ξέχασα κάποια πράγματα να τα πω, αλλά εντάξει. Εξήγησα τον εαυτό μου αρκετά νομίζω.

Ευχαριστώ, Όνουρ.

Έχεις να ρωτήσεις κάτι;

Όχι. Εσύ να προσθέσεις κάτι;

Εντάξει, να είμαστε στον δρόμο μας. Αυτό είναι το σημαντικό, ο στόχος μάλλον δεν θα φτάσεις, δεν θα πιάσεις, δεν θα πετύχεις μάλλον, αλλά αυτό είναι σημαντικό. Και τελευταία δύο χρόνια, αυτό το πράγμα ήτανε πολύ ενοχλητικό. Κάνω κάτι για μόνο να έχω λεφτά και τα λοιπά. Δηλαδή το πιο σημαντικό είναι να κάνω κάτι που θέλω. Αυτό ήτανε το πιο ενοχλητικό πράγμα και αυτό ακόμα παλεύω. Εντάξει, θα περάσουν όλα αυτά νομίζω.

Μακάρι.

Μακάρι.

Θα πω. Ευχαριστώ.

Εγώ ευχαριστώ.