[00:00:00]Καλησπέρα, μπορείτε να μας πείτε το όνομά σας;

Είμαι ο Ηλίας Γκιώνης.

Γεια σου Ηλία, καλησπέρα, είμαι ο Μυλωνάς Νίκος, είναι Σάββατο 11 Σεπτέμβριου του 2021, βρίσκομαι στην Αθήνα και ξεκινάμε τη συνέντευξή μας. Λοιπόν, Ηλία, θες να μας πεις λίγα πράγματα για εσένα; 

Είμαι ο Ηλίας, είμαι 23 χρονών, κατάγομαι από Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, μένω τα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Αθήνα και είμαι ακτιβιστής πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Και με τι ασχολείσαι τώρα;

Λοιπόν, γενικά για να ζήσω, δουλεύω σε ένα κατάστημα με vintage ρούχα στα Εξάρχεια και καθαρίζω και σπίτια και χώρους με την ώρα. Κατά τα άλλα είμαι, κυρίως στη ζωή μου, αυτό που έχω ασχοληθεί, είμαι ακτιβιστής γενικά πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα, αρκετά ενεργός, γιατί είμαστε και σε μια πόλη που έχει πολλές πληγές και επίσης είμαι και drag queen όσον αφορά τον χώρο της τέχνης, ασχολούμαι επίσης ενεργά–

Στο drag, άμα είναι, θα μείνουμε μετά, θα πούμε δυο πράγματα μετά. Τώρα, θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για τη ζωή σου σαν παιδί στην επαρχία πριν το coming out σου;

Λοιπόν... Γενικά, οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουνα 5 χρονών και η μητέρα μου έφυγε και μας άφησε και πήγε πίσω στη χώρα της, την Πολώνια. Άρα, ουσιαστικά, δε γνώρισα ποτέ τη μαμά μου. Μεγάλωσα στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας με τις δυο αδερφές μου και τους παππούδες μου μέχρι και τα 13 μου. Μία αρκετά όμορφη παιδική ηλικία, σε χωριό, με φύση, με πολλή ελευθερία, χωρίς πάρα πολλούς εξωτερικούς παράγοντες, όπως είναι το ίντερνετ, τηλέφωνο, υπολογιστής και λοιπά. Γενικά, ένα παιδί που, παρόλο που είμαι 23, έχω ζήσει εποχές που θα λέγανε ότι έχουν ζήσει οι γονείς μας στο χωριό. Ωραία ήταν. Έπειτα, στα 13 μου ο πατέρας μου μας πήρε ξαφνικά και μας είπε ότι μετακομίζουμε στην Καλαμάτα, σε μια πόλη λίγο πιο έξω από αυτό το χωριό, έτσι, λίγο πιο μεγάλη, ας πούμε, πόλη. Αυτά πάνω-κάτω, όσον αφορά παιδική ηλικία, δηλαδή δεν έχω πάρα πολλές αναφορές, απλά όντως έζησα μία όμορφη παιδική– Δηλαδή, θεωρώ ότι πάρα πολλά παιδιά στην ηλικία μου δεν το έχουν ζήσει αυτό και είμαι αρκετά τυχερός.

Πολύ ωραία. Θέλεις να μας πεις λίγο πότε άρχισες να συνειδητοποιείς τη σεξουαλικότητά σου και να καταλαβαίνεις για εσένα πράγματα;

Λοιπόν, γενικά πάντα ήμουν ένα παιδάκι λίγο διαφορετικό, πάντα ήμουν έτσι πιο καλλιτεχνική φύση, δεν ασχολιόμουν πάρα πολύ με τα αγόρια για να παίξω μαζί τους, εγώ είχα πάρα πολλά κορίτσια δίπλα μου και γενικά ασχολιόμουν πιο πολύ με κοπέλες... Κατάλαβα ότι είμαι γκέι στα 16 μου, γιατί ήταν και η πρώτη φορά που γενικά ενεργοποιήθηκε ο οργανισμός μου σεξουαλικά, μέχρι τότε ήμουνα πάρα πολύ ρομαντικός σαν παιδί και δεν είχα ψαχτεί ούτε με αγόρια ούτε με κορίτσια. Απλά είδα κάποιον άντρα, τoν ερωτεύτηκα και εκεί κατάλαβα ότι μ' αρέσουν οι άνδρες.

Και πώς αισθανόσουνα που ήσουν γκέι άτομο στην επαρχία; Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις;

Γενικά, μπορώ να ομολογήσω ότι δεν πέρασα πάρα πολύ άσχημα στην Καλαμάτα σαν επαρχία, σαν ομοφυλόφιλο αγόρι, γιατί κάπως δεν με ενδιέφερε και πάρα πολύ... Δε ξέρω, τώρα που το σκέφτομαι, που είμαι λίγο πιο μεγάλος, ότι κάπως είχα μία άγνοια κινδύνου, μάλλον, ή απλά ήμουν παιδάκι και δε σκεφτόμουνα τις συνέπειες. Οπότε δεν έζησα πάρα πολύ έντονα τη βία, όσον αφορά, ξέρεις, το ότι γιατί είμαι γκέι... Προφανώς και υπήρχε κόσμος που μιλούσε για εμένα αρνητικά και υπήρχαν και τα σχόλια. Ευτυχώς, όμως, επειδή απ’ την αρχή φρόντισα να ενημερώσω τον κόσμο που ήταν δίπλα μου, πάντα είχα και αυτούς τους, ας πούμε, υποστηρικτές που ήταν εκεί πάντα για να κάνουν fight back σε κάθε άνθρωπο που ήθελε να με βλάψει, όσον αφορά τη σεξουαλική μου ταυτότητα.

Μπορείς να μας πεις λίγο για το πρώτο σου coming out;

Επίσημα, το πρώτο μου coming out το έκανα μέσα από μια δικιά μου στήλη σε ένα ιντερνετικό περιοδικό της πόλης, όπου το πρώτο μου άρθρο ήταν η φάτσα μου με ένα ουράνιο τόξο από πίσω, στο background, που εξηγούσα πώς είναι να μεγαλώνει ένα γκέι αγόρι στην επαρχία. Ουσιαστικά, πολύ απτά, καθημερινά πράγματα, τα οποία ήθελα να κάνω τον κόσμο να καταλάβει ότι υπάρχουμε και εμείς, θα είμαστε ανάμεσά σας για πάρα πολύ καιρό, για χρόνια, για αιώνες... Και ότι είμαστε όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι εκεί έξω, έχουμε μια καθημερινότητα, μια ζωή που δεν διαφέρει πάρα πολύ από αυτή των straight, ετεροκανονικών ανθρώπων στην κοινωνία. Εντάξει, έγινε χαμούλης, η αλήθεια είναι. Δε το ‘χα σκεφτεί τι μπορεί να ακολουθήσει, τότε δεν ήμουν και πάρα πολύ ενεργός όπως είμαι τώρα, οπότε δεν μπορούσα να φανταστώ ποσό δύναμη μπορεί να είχε ένα άρθρο που μπορεί να γίνει viral στο ίντερνετ, οπότε είχε μία αρκετά μεγάλη απήχηση, και ουσιαστικά έκανα coming out σε ολόκληρη την πόλη.

Η αντίδραση της οικογένειάς σου ποια ήτανε, όταν είδαν αυτό το άρθρο;

Κοίταξε, ο πατέρας μου, ενώ ήταν πάντα βίαιος και γενικά απαντούσε πάντα με πολύ, ας πούμε, ξύλο και φωνές σε οτιδήποτε συνέβαινε, σε αυτό ο κομμάτι δεν ανέφερε ποτέ τίποτα, [00:05:00]ίσως και επειδή δεν είχε άμεση πρόσβαση στο ίντερνετ, για να μπορέσει να το δει. Οπότε, εν μέρει, είχα μία κάλυψη απ’ αυτό, ότι ο πατέρας μου δεν ασχολούταν καθόλου με τα social και θα ήταν δύσκολο να το δει. Οι αδερφές μου το μάθανε, είχαμε κάποιες, ας πούμε, αναταραχές στη σχέση μας μέχρι να το καταλάβουν και να τους εξηγήσω τι ακριβώς είναι αυτό που μου συμβαίνει και τι είναι αυτό που ζω, αλλά ουσιαστικά ο πατέρας μου αυτό, δηλαδή άρχισε να το μαθαίνει από έξω, απ’ τον κόσμο, άρχισε να ρωτάει για μένα και ουσιαστικά, επίσημα, κατάλαβα ότι το ξέρει έξι μήνες μετά τη δημοσίευση του άρθρου.

Και ποια ήταν η αντίδρασή του;

Με έδιωξε απ’ το σπίτι... Και όταν το λέω αυτό, συνήθως όλοι φαντάζονται το κλασικό, ο πατέρας μου με χτυπάει στο ξύλο και με διώχνει απ’ το σπίτι. Δεν το έζησα ευτυχώς αυτό. Με πήρε ένα τηλέφωνο ένα βραδύ που ήμουνα έξω με την παρέα μου και ήταν, έτσι, καλοκαίρι και πίναμε τα κοκτέιλ μας... Και με παίρνει τηλέφωνο και μου είπε ότι έχω διορία να μαζέψω τα πράγματά μου μέσα σε μισή μέρα για να φύγω, αλλιώς θα έτρωγα ξύλο και θα πέταγε τα πράγματά μου στα σκουπίδια. Όπως και το έκανα, δηλαδή δεν υπήρξε από κοντά διαπληκτισμός, ήταν αυτό το τηλέφωνο, ακολούθησε το ότι γύρισα σπίτι, άρχισα να μαζεύω πράγματα και απλά τα μάζεψα και έφυγα.

Και πότε έφυγες;

Αυτό χρονικά έγινε τον Αύγουστο του '16 και εγώ τότε ήμουνα 17 χρονών, κόντευα στα 17 περίπου.

Και τότε τι έκανες;

Τότε τι έκανα; Αρχικά, πήγα σε μια φίλη μου να μείνω σπίτι με τους γονείς της και τα λοιπά, λοιπά σόγια. Έμεινα περίπου ένα χρόνο στην Καλαμάτα, ξεκίνησα να δουλεύω πιο εντατικά, δηλαδή είχα μια part time δουλειά, την έκανα οχτάωρη, μέχρι που εκεί σταμάτησα το λύκειο και μέχρι και σήμερα δεν έχω βγάλει το απολυτήριο λυκείου, οπότε εκεί έχει άρχισα να δουλεύω full time, για να μπορέσω να ζήσω. Μετά, με απέλυσαν και δεν ξαναβρήκα δουλειά στην Καλαμάτα, οπότε, μέσα σε έναν χρόνο, τα άφησα όλα πίσω μου και πήρα ένα εισιτήριο, τα ρούχα μου και ήρθα στην Αθήνα, τον Απρίλιο του '17, ήταν Πάσχα.

Και γιατί στην Αθήνα συγκεκριμένα, τι προσδοκίες είχες από αυτή την πόλη;

Δεν είχα πλάνα, ήταν απλά ό,τι πιο κοντινό υπήρχε στην Καλαμάτα και ήτανε το πιο φθηνό εισιτήριο που μπορούσα να βρω για να αγοράσω με τα λίγα λεφτά που μου είχαν μείνει, για να πάω σε μια άλλη πόλη. Είχα ψάξει λίγο την Αθήνα, δεν είχα ξαναρθεί πότε, πίστευα ότι θα βρω οργανώσεις και δομές φιλοξενίας και όλα αυτά... Δεν υπήρχε κάτι και ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει κάτι για τα ΛΟΑΤΚΙ άστεγα άτομα. Βρήκα έναν ακτιβιστή που μου είπε: «Ναι, έλα σπίτι μου να σε φιλοξενήσω». Και κάπως έτσι ξεκίνησε, τύπου, το ταξίδι από σπίτι σε σπίτι, φίλου και αγνώστου, να μένω στην Αθήνα, μέχρι να δω τι θα κάνω... Ναι, γενικά ήτανε, ήτανε...

Θυμάμαι που είχες πει σε ένα δημοσίευμά σου, ότι ήθελες να δημιουργήσεις το Σωματείο Αστέγων ΛΟΑΤΚΙ Ατόμων, Σ.Α.Λ.Α.

Ναι, είναι μια ιδέα που υπάρχει συνέχεια στο μυαλό μου και γενικά το συζητάω με κόσμο. Δυστυχώς δεν είναι εύκολο, γιατί έτσι είναι τα νομικά πλαίσια στην Ελλάδα. Έβαλα τον δικηγόρο μου να ψάξει τι χρειάζεται για να δημιουργηθεί νομικά όλο αυτό το πράγμα, θα μου πάρει πάνω από τρία χρόνια για να κάνω τα νομικά έγγραφα, για να κατακυρωθεί στο ελληνικό κράτος και κάπως εκεί λίγο απηύδησα όταν το έμαθα, γιατί αυτό δηλαδή, το χειρότερο είναι το νομικό κομμάτι, το πλαίσιο, δηλαδή τα λεφτά και τον χώρο θα τα βρω σίγουρα, θα βοηθήσει πάρα πολύς κόσμος. Και εκεί κάπως καταλήγεις... Δηλαδή, ρώτησα κιόλας πώς θα γινόταν, αν μια οργάνωση ήθελε να ανοίξει ένα παράρτημα για άστεγα άτομα, πώς θα ήτανε να το κάνει; Και εκεί είναι πιο εύκολο, δηλαδή μία ήδη υπάρχουσα οργάνωση μπορεί σε διάστημα εβδομάδων ή μηνών να ανοίξει παράρτημα αμέσως, γιατί ήδη υπάρχει νομικά κατοχυρωμένη, οπότε ανοίγει ένα παράρτημα. Οπότε για μένα αυτό λέει πολλά και για τις οργανώσεις, που τόσα χρόνια υπάρχουν και δεν έχουν ανοίξει έστω ένα μικρό δωμάτιο με δύο κρεβάτια, για να φιλοξενούνται άστεγα ΛΟΑΤΚΙ άτομα.

Μάλιστα. Όταν είχες φύγει από την Αθήνα, τι είχες πάρει μαζί σου;

Από την Καλαμάτα.

Απ’ την Καλαμάτα, ναι.

Κοίτα, γενικά δεν μπορούσα να πάρω πολλά πράγματα, γιατί δεν ήξερα πού πάω, τι θα βρω μπροστά μου. Όλα μου τα πράγματα μείνανε στο υπόγειο μια φίλης, τα αποθήκευσα, τα οποία τα πολλά τα έχασα μέσα στα χρόνια... Πήρα απλά... ‘Ντάξει, η αλήθεια είναι ότι αυτό που λέω, ότι ήρθα με μία βαλίτσα και ένα εισιτήριο, δεν ισχύει. Ήρθα με πάρα πολλές βαλίτσες, κουβάλησα ό,τι παραπάνω μπορούσα να κουβαλήσω με το ΚΤΕΛ, κυρίως ρούχα. Ρούχα, κάποια παπούτσια, κάποια βιβλία, ξέρεις, πολύ προσωπικά αντικείμενα, αλλά αυτό. Δηλαδή, κάπως επειδή πάντα είμαι λίγο attached με τα αντικείμενα που έχω αποκτήσει, έφερα αρκετό πράγμα στην Αθήνα, δηλαδή έφερα, έφερα...

Και ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες όταν πήγες στην Αθήνα; Το πρώτο πράγμα που είδες, τι έκανες;

Γενικά, έτυχε, αυτός που με φιλοξένησε, ο ακτιβιστής, που πια δεν μιλάω μαζί του, δεν πήγε πάρα πολύ καλά αυτή η συγκατοίκηση, αλλά είχε έναν συγκάτοικο με τον οποίο είμαστε πάρα πολύ αγαπημένοι και φίλοι πια, που[00:10:00] για εμένα είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερα club kid που έχουν υπάρξει στην αθηναϊκή σκηνή, πια δεν είναι εδώ, είναι στο Βερολίνο. Όπου ο Γιώργης απλά με είδε το πρώτο βράδυ, μου έδωσε ρούχα για να αλλάξω και με έβγαλε στα κουήρ μέρη της Αθήνας, Athens by night. Οπότε ουσιαστικά το πρώτο βραδύ στην Αθήνα εγώ πέρασα από όλα τα... Οπότε ήτανε, ξέρεις, ένα ουάου, ήταν η πρώτη μου φόρα που ήρθα στην Αθήνα και έκανα τα πάντα μέσα σε ένα βράδυ.

Πανέμορφο. Και ο πρώτος σου καιρός γενικά πώς ήταν εδώ στην Αθήνα;

Κοίτα, γενικά ήμουν αρκετά κουρασμένος, ψυχολογικά, σωματικά, είχα φύγει από την πόλη μου, είχα αφήσει τα πάντα πίσω, με είχε διώξει ο πατέρας μου... Γενικά, είχα έρθει λίγο ράκος. Ήταν μια καλή ευκαιρία και γενικά το έζησα όσο μπόρεσα, να ξεκουραστώ, έκανα πάρα πολλές βόλτες να μάθω την πόλη, έβλεπα περιοχές, να δω πώς είναι... Άνεργος, χωρίς λεφτά, ούτε ένα ευρώ στην τσέπη μου, έψαχνα απεγνωσμένα για δουλειά, δεν έβρισκα πουθενά ενώ είχα βιογραφικό στην εστίαση, αλλά στην Αθήνα δεν τους ενδιαφέρει καν από πού είσαι και τι έχεις κάνει. Οπότε αυτό ήταν λίγο ντεμί, δηλαδή χαιρόμουνα, έβλεπα πράγματα, είχα πάρα πολύ χρόνο για να κοιμηθώ, να ξεκουραστώ, αλλά από την άλλη ήμουνα και άνεργος, χωρίς χρήματα. Και κάπως, ξέρεις, ουσιαστικά εξαρτώμενος από άτομα που με φιλοξενούσαν στο σπίτι τους. Οπότε αυτό ήτανε, είναι μια εμπειρία που δε θα ξεχάσω. Σίγουρα, σε αυτές τις καταστάσεις πάντα υπάρχουν θετικά και αρνητικά, το θέμα είναι τι κάνουμε για να τα αξιοποιήσουμε όλα αυτά. Εγώ ήμουν τυχερός μες την ατυχία μου σε πολλά πράγματα, οπότε είμαι χαρούμενος after all.

Μετά από αυτή τη συγκατοίκηση, προέκυψε η συγκατοίκηση με τον Ζακ...

Όχι ακόμα, πέρασα από πάρα πολλά σπίτια, δηλαδή πρέπει να άλλαξα γύρω –το ‘χω ξαναπεί αυτό κάπου, νομίζω– γύρω στα εκατό σπίτια μέσα σε δυόμιση μήνες. Δηλαδή τύπου κάθε μέρα με παίρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν: «Ηλία, έλα να μείνεις σε εμάς». Κάθε μέρα άλλαζα τοποθεσία, τύπου από Αγία Παρασκευή πήγαινα στο Κουκάκι, από Κουκάκι πήγαινα στο Περιστέρι και γενικά έτσι έμαθα την Αθήνα, κουβαλούσα τα πράγματά μου και πήγαινα να μείνω σε άκυρα σπίτια κάθε μέρα. Ο Ζακ ήρθε λίγους μήνες μετά στη ζωή μου με ένα απλό μήνυμα, τύπου μου ‘στειλε μήνυμα στο Dacebook ότι: «Αν δεν έχεις πού να μείνεις, έλα να μείνεις σε μένα, έχω χώρο». Και κάπως έτσι γίναμε συγκάτοικοι, τυχαία δηλαδή ξεκίνησε η συγκατοίκησή μας.

Και πώς αισθανόσουν που ήξερες ότι έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο στην Αθήνα, μια βάση κάπως...

Κοίταξε, γενικά υπήρξε και μία οικογένεια που την ‘χω και μέχρι και σήμερα, έχω μια μάνουλα και έναν αδερφό στην Αθήνα, που είναι δύο αρκετά σημαντικά άτομα στη ζωή μου. Και γενικά, επειδή δεν το πολυέχω με τα φώτα της δημοσιότητας, έχω φροντίσει να τους έχω προστατευμένους κάπως, όσο μπορώ, αλλά τους αναφέρω συχνά στις συνεντεύξεις. Ο Ζακ ήταν ένα plus κομμάτι στο θέμα οικογένεια-Αθήνα. Κοίταξε, τον ήξερα από τα drag show, τον ήξερα σαν περσόνα από το ιντερνέτ, ήταν ένα icon για μένα. Ήτανε πολύ σοκαριστικό η πρώτη μας γνωριμία, το ότι ήταν πάρα πολύ ήπιων τόνων, δε με κοίταγε στα μάτια, κοίταγε το πάτωμα, ήταν πάρα πολύ ντροπαλός, πάρα πολύ απλός στο ντύσιμό του, το σπίτι του αρκετά απλό, καμία σχέση με την περσόνα που έδειχνε στα drag show σαν Zackie Oh. Μας πήρε χρόνο να μάθουμε ο ένας τον άλλον, προφανώς, ήτανε μια διαδικασία αρκετά ωραία, γιατί υπήρχε και η απόσταση μεταξύ μας. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να δενόμαστε, να εμπιστευόμαστε... Με τα πάνω και τα κάτω αυτή η σχέση, ξεκάθαρα μόνο φιλική και τελείως αδελφική σχέση, καθόλου ερωτικό δεν υπήρξε κομμάτι μεταξύ μας, ευτυχώς ή δυστυχώς. Ουσιαστικά, σιγά-σιγά, άρχισε να γίνεται ο μέντοράς μου, χωρίς να το επιλέξω και χωρίς να το επιλέξει αυτός. Δηλαδή, δεν είναι ότι μου είπε: «Α, θα σε αναλάβω σαν παραπαίδι μου και θα σου μάθω τα κόλπα της κοινότητας». Μέναμε στο ίδιο σπίτι, περνούσαμε άπειρες ώρες μαζί, ένα χρόνο, όσο μείναμε μαζί. Στα drag show του, ήμουνα στα backstage συνέχεια, στο σπίτι μαζί συνέχεια και, προφανώς, επειδή έβλεπε ότι είμαι και ένα παιδί που είμαι πάρα πολύ έτοιμο να δώσω στην κοινότητα και να ασχοληθώ με τα κοινά, φρόντισε να μου πει κάποια πράγματα, έτσι ώστε να με προστατεύσει, για να γνωρίζω πριν πάω να ασχοληθώ με οτιδήποτε. Και γενικά, ήμουνα πολύ τυχερός και σε αυτό το κομμάτι, είχα έναν μέντορα που ήτανε αρκετά χρόνια στην κοινότητα ενεργός, οπότε φρόντισε να μου μάθει κάποια πράγματα που, τώρα που τα βλέπω και είμαι εκ των έσω, θεωρώ ότι ήταν πολύ σημαντικό να μου τα πει, γατί αλλιώς δεν θα είχα καταλήξει να είμαι ο Ηλίας που είμαι σήμερα, ίσως να ‘μουν και λίγο χειρότερα απ’ ό,τι είμαι σήμερα.

Θα ήθελες λίγο να μας πεις τι περσόνα είχε χτίσει στο drag ο Ζακ και πώς ήταν αυτή η περσόνα;

Κοίτα, ο Ζακ ουσιαστικά ήταν η Ζackie Οh σαν drag queen. Δεν τον ήξερα χρόνια, θεωρώ ότι υπάρχει άπειρος κόσμος να πει τι ήταν ακριβώς η Zackie Oh, εγώ από αυτό που είδα και έζησα τον τελευταίο χρόνο που μέναμε μαζί ήτανε ουσιαστικά μία ντίβα του δρόμου, αρκετά, αρκετά έξυπνη και ψαγμένη, απλά δεν την ενδιέφερε και ποτέ να είναι τέλεια ή αψεγάδιαστη, να έχει τέλεια ρούχα και τέλειο στυλ, ήταν αυτό που εκπροσωπούσε πάρα πολύ κόσμο που ζούσε στο περιθώριο, δηλαδή ήτανε μία τσούλα, περήφανη, [00:15:00]οροθετική, δηλαδή η περσόνα του πολλά πράγματα που ο Ζακ δεν μπορούσε να προβάλλει σαν Ζακ, γιατί ήταν πιο κλειστός χαρακτήρας, τα έβγαζε όλα προς το κοινό η περσόνα του. Ήταν πολύ έντονη προσωπικότητα σαν Zackie Oh, αρκετά καπάτσα, αρκετά ετοιμόλογη, με αρκετούς καβγάδες και φασαρίες προφανώς, πολλή νύχτα, πολύ πεζοδρόμιο, πολύ όλα. Αυτό πρέσβευε η Zackie Oh, αυτά που ήθελε να δηλώσει, δηλαδή αυτά που έλεγε η ίδια. Αυτά νομίζω πάνω-κάτω, δεν ξέρω, δεν υπάρχουν και ακριβώς, ξέρεις, όρια για να πεις τι ακριβώς ήταν η Zackie Oh. Η Zackie Oh ήτανε πάρα πολλά και νομίζω ότι και εκατό συνεντεύξεις να πάρεις από εκατό άτομα διαφορετικά, εκατό διαφορετικές απόψεις θα ακούσεις για τη Zackie Oh.

Πολύ όμορφα. Τώρα, να πάμε και στο δικό σου, τη δική σου drag περσόνα, την GingerΈλα –αν θέλεις–, και να μας πεις πώς αποφάσισες να υιοθετήσεις αυτή την περσόνα.

Αρχικά, επειδή δεν το πιστεύει άνθρωπος, δεν ήμουνα καν big fan του drag, δεν ήξερα καν τι ακριβώς πάει να πει drag, δεν είχα πάρα πολύ μεγάλη ιδέα για το RuPaul Drag Race στην Αμερική, είχα κάποια λίγα πράγματα, κάποιες λίγες γνώσεις... Ουσιαστικά, ο Ζακ με έψησε και μου έβαλε το μικρόβιο μέσα μου. Ο Ζακ ήθελε να αποκτήσει μία κόρη κάποια στιγμή στη ζωή του, το έλεγε συνέχεια. Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με τη μόδα που γενικά πάνω-κάτω ασχολούμαι και τώρα, οπότε ήταν αυτό, μου έκανε το deal, ότι αυτός θα κάνει κόρη, εγώ θα κάνω μόδα, οπότε «Γίνε drag queen, να φτιάχνεις τα κουστούμια σου και εγώ να ‘χω την κόρη μου». Αυτό ήταν το deal το αρχικό. Με έβαλε σιγά-σιγά στο πράγμα... Είναι το drag για μένα, έτσι το λέω, είναι ένας ιός, μπαίνει στο αίμα σου και δεν φεύγει πότε, οπότε τσούκου-τσούκου, λίγο-λίγο, άρχισα να ψάχνομαι, να βρω το legacy, τι σημαίνει να είσαι drag queen, πώς ξεκινάει η drag κουλτούρα, πώς ξεκίνησε, ποιοι το έχτισαν όλο αυτό, ποιοι το συνεχίζουν... Άρχισα να κάνω τα πρώτα μου show, να αποκτώ τα πρώτα μου καλλυντικά, να φτιάχνω τα πρώτα μου κουστούμια... Και φτάνουμε μετά από τέσσερα χρόνια που είμαι επαγγελματίας drag queen, αν θες να το πούμε, που ναι... Δε ξέρω, δηλαδή πραγματικά, μου φαίνεται σαν χθες, αλλά και πάλι πολλές φορές δεν μπορώ– Είμαι τέσσερα χρόνια drag queen και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. ‘Ντάξει, περάσαμε και μία καραντίνα που είναι δύο χρόνια, βέβαια, αλλά ναι, ξέρεις...

Το πρώτο drag show που είχες δει ποιο ήταν και πώς αισθανόσουν όταν το είδες πρώτη φορά;

Πρώτο drag show που είχα δει... Αυτή είναι μια ερώτηση, η αλήθεια είναι, που δεν μου την έχουν κάνει πάρα πολύ συχνά. Το πρώτο drag show που είχα δει, ε; Νομίζω το πρώτο drag show που είχα δει στην Αθήνα ήτανε στο «Second Skin», στον Κεραμεικό, και ουσιαστικά ήτανε show του Ζακ μαζί με τη Vanessa Cardui, drag queen την οποία πάρα πολύ την αγαπώ και γενικά με έχει βοηθήσει και πάρα πολύ στο κομμάτι στο να χτίσω την drag περσόνα μου. Οπότε νομίζω ότι αυτό ήταν το πρώτο drag show μου, τυχαία που βγήκα με την παρέα και είχε drag show στο «Second Skin», που έτυχε να είναι και η Zackie Oh πάνω. Εκεί της είχα πει απλά ένα γεια, δεν είχαμε μιλήσει, γενικά στα show ήταν πάρα πολύ τοίχος, δηλαδή δεν πολυμίλαγε στον κόσμο, τύπου ήτανε ντίβα, έλεγε ένα γεια και έφευγε, πήγαινε στο καμαρίνι.

Ωραία, και το πρώτο κουστούμι που είχες πάρει για το πρώτο σου drag show το θυμάσαι ποιο ήτανε;

Λοιπόν, θα σου πω. Iστορικά, εγώ πρώτη φορά εμφανίστηκα σαν drag queen πριν καν δηλώσω εγώ ότι είμαι drag queen. Στο πρώτο Pride στην Αθήνα, όταν ήρθα πρώτη φορά, στο πρώτο Pride που εγώ πήγα, ήτανε το 2017 πριν καν γνωρίσω τον Ζακ. Είχα φτιάξει –και υπάρχουνε, νομίζω, οι φωτογραφίες κάπου στο ίντερνετ– είχα φτιάξει ένα φόρεμα από εφημερίδες και είχα βγει drag στο Pride, απλά επειδή ήθελα να φορέσω το φόρεμα, δεν ήμουν drag queen τότε επίσημα. Και μετά, το πρώτο μου, το πρώτο μου φόρεμα που έφτιαξα για drag show, κάναμε– Το ντεμπούτο μου ήτανε στο  «Big Bar Athens» –το αγαπάω αυτό το μαγαζί πάρα πολύ– και είχα φτιάξει ένα φόρεμα από γκοφρέ μαύρο χαρτί και από προφυλακτικά απ’ τα Checkpoint. Ήμουνα μία στραφταλιζέ, ωραία, δεν ξέρω, προφύλαξη, δηλαδή ήταν ένα τέλειο φόρεμα που ουσιαστικά είχα βάλει τα προφυλακτικά –επειδή είναι αυτά τα κόκκινα και γράφουν πάνω «Love»– τα ‘χα βάλει σαν διαμάντια πάνω στο φόρεμα. ‘Ντάξει, ήτανε για πρώτη φορά, μπορείς να πεις ότι ήτανε καλό, ήταν έξυπνο σαν ιδέα τουλάχιστον. Η εκτέλεση δεν ήταν τόσο καλή, αλλά ήταν έξυπνο σαν ιδέα. Το οποίο έκανα, αν θυμάμαι καλά, έκανα και reveal, είχε, το κάτω κομμάτι του φορέματος έβγαινε και από μέσα φόραγα βρακάκι που ήτανε φτιαγμένο από τα προφυλακτικά του Checkpoint. Νομίζω υπάρχει και βίντεο και για αυτό.

Πολύ ωραία. Το πρώτο σου drag show ποιο ήτανε και τι ήτανε;

Ουσιαστικά ήταν αυτό, δηλαδή, την πρώτη φορά ήταν στο... Πρώτη εμφάνιση χωρίς show;

Σαν show.

Πρώτη εμφάνιση ήτανε στο «Shamone» με τη Zackie, που με παρουσίασε σα κόρη της. Που και αυτό μετράει, γιατί εκεί, αν θυμάμαι, με έμαθε πάρα πολύς κόσμος, έγινε χαμός, γιατί κάνεις δεν περίμενε η Zackie να ‘χει κόρη. Και πρώτη φορά σε ζωντανή ήτανε στο Big ba[00:20:00]r Athens, δηλαδή εκείνη τη βραδιά ήταν το πρώτο μου drag show, πρώτη μου φορά που έφτιαξα φόρεμα, πρώτη φορά που έκανα τα πάντα πάνω στη σκηνή μόνη μου.

Πολύ ωραία. Προλάβαμε να καλύψουμε κάποιες θεματικές από τη ζωή σου λίγο έτσι... Και κλείνοντας, θα ήθελες, να πεις κάτι για όλα αυτά τα παιδιά, τα γκέι άτομα, κυρίως αυτά στην επαρχία, ένα μήνυμα να στείλεις;

Αχ αυτά τα μηνύματα στα παιδιά στην επαρχία και πόσα λαμβάνω κάθε μέρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Ξέρεις τι; Κάπως με χαροποιεί το γεγονός ότι πάρα πολλά παιδιά με ακολουθούν στα social και μου στέλνουνε μηνύματα και κάπως, δεν ξέρω, χαίρομαι πάρα πολύ που η ιστορία μου αγγίζει κόσμο και κάποια απ’ αυτά τα παιδιά ταυτίζονται. Από την άλλη, το θεωρώ και μία τεράστια ευθύνη, γιατί ποιος είμαι εγώ για να δώσω συμβουλές σε έναν 17χρονο; Το κυριότερο, συνήθως μου στέλνουνε μηνύματα που μου λένε ότι: «Δεν αντέχω άλλο στην επαρχία, περνάω χάλια, τι να κάνω, θέλω να φύγω...». Πραγματικά, αυτό που θέλω πάρα πολύ να πω σε αυτά τα παιδιά είναι ότι, αρχικά, αν κάτι το θέλουμε πάρα πολύ, θα το καταφέρουμε σίγουρα στη ζωή μας, ό,τι και να συμβεί, όσες δυσκολίες και να έρθουν. Απλά δεν είναι εύκολο να πεις: «Τα παρατάω όλα και φεύγω», όπως το έκανα εγώ, γιατί εμένα μου έτυχε, το κατάφερα, το ξεπέρασα, είμαι τώρα εδώ. Είχε πάρα πολλές δυσκολίες και σίγουρα δεν εύχομαι σε κανένα παιδί να μείνει στο δρόμο στα 17 του και να πρέπει να αναλάβει τη ζωή στα χέρια του. Οπότε αυτό που έχω να τους πω κυρίως είναι ότι κάνουμε υπομονή, να μπορέσουμε να μαζέψουμε λίγα χρήματα στην άκρη, να ‘μαστε 18 χρονών, να μπορούμε να φύγουμε και να μη μας κυνηγάει κάποια αστυνομία ή ο νόμος. Και με το καλό, κυρίως Αθήνα, φαντάζομαι και σε άλλες, μεγαλύτερες πόλεις. Στην Αθήνα είμαστε πάρα πολλά υπέροχα πλάσματα που περιμένουμε να σας βρούμε και να γίνουμε μια ωραία οικογένεια, οπότε αυτό, υπομονή, για να φύγουμε απ’ το τοξικό περιβάλλον... Και αυτό, ότι αν πιστεύουμε στον εαυτό μας και τον αγαπάμε όσο κανέναν άλλον σε αυτό τον πλανήτη, σίγουρα μπορούμε να καταφέρουμε πολλά πράγματα και σας το λέω εγώ, γιατί ήμουνα στην Αθήνα, όταν ήρθα, με μια βαλίτσα και ένα εισιτήριο και τώρα έχω κάτι πολύ παραπάνω από ό,τι είχα πριν έρθω στην Αθήνα. Οπότε είναι πολύ σημαντικό, να μη το ξεχνάμε και να ελπίζουμε και να έχουμε κουράγιο όσο γίνεται. Αυτά!

Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, Ηλία.

Εγώ ευχαριστώ.

Ευχαριστούμε.