[00:00:00]Είναι Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2022, βρισκόμαστε στα Εξάρχεια με τη Μαρία Κεφαλά. Εγώ είμαι η Ελένη Μάκκα, ερευνήτρια στο Istorima. Μίλησέ μας λίγο για τη ζωή σου, πού μεγάλωσες;

Λοιπόν, εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα χωριό της Δράμας, το Δοξάτο. Εκεί πήγα σχολείο, εκεί γενικά ενηλικιώθηκα και ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω το 1998. Σπούδασα νηπιαγωγός εδώ στην Αθήνα και λίγο αργότερα, αφού τελείωσα, μετά από λίγο, το 2005, ξεκίνησα να δουλεύω ως νηπιαγωγός. Αλλά έφυγα από την Αθήνα, ξεκίνησα ως αναπληρώτρια σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, Έβρο, Μυτιλήνη κτλ. Και επέστρεψε ξανά στην Αθήνα το 2010. Εν τω μεταξύ περνώντας από Λέσβο –έμεινα τρία χρόνια εκεί–, έκανα ένα μεταπτυχιακό στην Κοινωνική Ανθρωπολογία, Γυναίκες και Φύλα. Έτσι κάπως καλλιεργήθηκε και εντοπίστηκε το ενδιαφέρον που είχα για τα φεμινιστικά ζητήματα. Γνώρισα και κόσμο μέσω του μεταπτυχιακού από δω από Αθήνα, από ομάδες φεμινιστικές κτλ. Οπότε, κατεβαίνοντας το 2010, επιστρέφοντας δηλαδή στην Αθήνα, γνώρισα μέσα από αυτούς τους πρώτους ανθρώπους, γνώρισα άλλους ανθρώπους. Πήγαινα σε εκδηλώσεις με φεμινιστικό περιεχόμενο ας πούμε ή ύφος. Και ταυτόχρονα υπήρξε ενδιαφέρον –φτάνω πολύ γρήγορα στο–, υπήρχε ένα ενδιαφέρον και με κάποιες φίλες αποφασίσαμε να αρχίσουμε να παίζουμε μπάσκετ τις Κυριακές, στα Πετράλωνα τότε, εκεί εμένα, στα Άνω Πετράλωνα. Ξεκινήσαμε τρία-τέσσερα άτομα, μετά μαζεύτηκαν και άλλες, και άλλες. Και ήμασταν γυναίκες. Ερασιτεχνικά όχι κάτι σοβαρά επαγγελματικό. Οπότε μαζευόμασταν τις Κυριακές παίζαμε, μετά πηγαίναμε για καφέ, για ποτό, κάτι, για μπύρα. Και κάπως έτσι, εκεί πέρα σε αυτές τις συναντήσεις στις Κυριακάτικες, έπεσε η ιδέα σαν…Βασικά σαν μία ανάγκη. Στην αρχή έτσι πιο χαλαρά το λέγαμε και μετά άρχισα να το παίρνουμε σοβαρά, την ανάγκη να υπάρχει ένας χώρος έτσι πιο οικείος, πιο δικός μας, πιο γυναικείος, πιο φεμινιστικός. Δεν ξέρω, εντάξει, αν αυτό μπορεί να οριστεί σε ένα χορό διασκέδασης και εστίασης, αλλά κάπως έτσι, τέλος πάντων, έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Δηλαδή να είναι ένας χώρος από εμάς για εμάς. Οπότε, όντως στην αρχή ήταν αστείο αλλά μετά κάπως κάνα δυο εβδομάδες το είπαμε έτσι: «Ξέρεις εγώ το λέω σοβαρά,» «Ναι -μου λέει- και εγώ το λέω σοβαρά». Οπότε κάπως έτσι έγινε η πρώτη συνέλευση τον Ιανουάριο του 2012. Το ’10 είχα επιστρέψει εγώ στην Αθήνα, μετά παίζαμε μπάσκετ από το ’11 και μετά. Οπότε ναι, μέσα από το μπάσκετ τον Ιανουάριο 2012 ξεκίνησαν οι συνελεύσεις. Εντάξει, δεν ήμασταν μόνο άτομα, γυναίκες που παίζαμε μπάσκετ τότε στις συνελεύσεις. Φωνάξαμε και κάποιες φίλες μας, οι διαφορές. Και γενικά από αυτές τις συνελεύσεις πέρασε αρκετός κόσμος, γιατί από τον Ιανουάριο του 2012, Το Beaver τελικά άνοιξε το Σεπτέμβριο 2013. Δηλαδή ενάμιση χρόνο μετά. Οπότε, πέρασε διάφορος κόσμος που είχε ακούσει από φίλες, γνωστές για αυτό, για αυτή τη συνέλευση, που ενδιαφερόταν με κάποιο τρόπο. Άλλες μείνανε κάποιο διάστημα στη συνέλευση, είδαν ότι δεν ταιριάζουν σε αυτό. Άλλες μείνανε περισσότερο αλλά και πάλι αποχώρησαν. Οπότε, καταλήξαμε να ανοίξουμε το beaver 8 άτομα. Το Σεπτέμβριο του ’13, στα όρια Γκάζι-Ρουφ, εκεί. Στο περιθώριο του Γκαζιού όπως λέω εγώ, σε ένα πιο ήσυχο σημείο. Η ανάγκη βασικά ήταν αυτή, να υπάρχει αυτός ο χώρος που θα είναι ασφαλής, θα είναι ένας χώρος φτιαγμένος επίσης από γυναίκες, χωρίς –πώς να πω;–, την αντρική ματιά. Ας το πω έτσι, γενικά. Αν και τώρα, σήμερα δεν θα το ονόμαζα έτσι ακριβώς. Εντάξει, στη διαμόρφωση του χώρου υπήρξαν άντρες, μάστορες κτλ. Αλλά πολλά πράγματα επίσης κάναμε μόνες μας. Και το βάψιμο π.χ. και βρίσκαμε έπιπλα και τα φτιάχναμε. Δηλαδή έχει αρκετά από το δικό μας, –πώς να πω;–, τη δικιά μας ματιά, το δικό μας σχεδιασμό, το δικό μας… Όπως το βλέπαμε δηλαδή και το ονειρευόμασταν κάπως. Επίσης, αυτός ο χώρος είναι μία κολεκτίβα. Δηλαδή μία συνεταιριστική επιχείρηση, γιατί θέλαμε να υπάρχει, έτσι, να μην υπάρχει αυτή η ιεραρχία που υπάρχει συνήθως στη δουλειά, στις δουλειές και στην αγορά ας πούμε. Να υπάρχει αυτό το αντί-ιεραρχικό και κάπως αυτή η οριζόντια λήψη αποφάσεων. Οπότε εμείς που το λειτουργούμε, εμείς και να αποφασίζουμε πώς θα λειτουργεί ο χώρος στα πάντα, από το φλυτζάνι του καφέ μέχρι το τι θα γίνεται εκεί πέρα, τι εκδηλώσεις κτλ. Και εμείς να το δουλεύουμε. Αυτό ήτανε το σχέδιο. Το όνειρο κάπως. Οπότε ναι, ξεκινήσαμε αυτά τα οχτώ άτομα. Εντάξει ήτανε πολύ ωραίο. Ήτανε, και είναι δηλαδή, και όσο πάει γίνεται και πιο ωραίο. Ήταν πολύ ωραίο που σιγά-σιγά –δεν έγινε κάποιο μπαμ– οπότε σιγά-σιγά το αγκάλιαζε ο κόσμος και το αγκαλιάζει. Κάνουμε και πράγματα, δηλαδή πέραν του ότι είναι ένα καφέ-μπαρ, δηλαδή λειτουργεί από τη μέρα μέχρι το βράδυ με καφέ, [00:05:00]ποτά κτλ και κάποια φαγητά. Kάνουμε, προσπαθούμε να βγάλουμε κάποιες εκδηλώσεις, όπως παρουσιάσεις βιβλίων, όπως συζητήσεις, όπως απογεύματα ποιητικών αναγνώσεων…Kαλά, πάρτι σίγουρα. Αρκετά πράγματα. Καραόκε τώρα. Είχαμε κάνει στην αρχή κάποιες βραδιές ζωντανής μουσικής, εκθέσεις. Δηλαδή από ρούχα, κοσμήματα, πίνακες, φωτογραφίες κτλ. Όλα αυτά που χωράνε σε ένα μεγάλο τίτλο που λέγεται, που λεγόταν τέλος πάντων «γυναικεία δημιουργικότητα», tώρα είναι αυτό που λέμε έτσι «γυναικεία, φεμινιστική-queer δημιουργικότητα». Εντάξει, η φιλοδοξία μας, o στόχος ας πούμε, ξέρω 'γω, ήτανε αυτό το μέρος να χωράει, εντάξει, όλα τα φύλα που λέω, αλλά και όλες τις σεξουαλικότητες. Γενικά και άτομα που δεν χωράνε σε άλλα mainstream μαγαζιά να αισθάνονται άνετα, βασικά, όχι ότι δεν μπορούν να πάνε, είναι πώς αισθάνονται στα μέρη αυτά. Και σε ένα μεγάλο βαθμό έχει συμβεί. Εντάξει, ξέρω, έχουμε δρόμο ακόμα αλλά... Και μαθαίνουμε και κάθε μέρα και κάθε μήνα και κάθε χρόνο. Και ανοίγει νιώθω πιο πολύ και το μυαλό μας και το τι περιλαμβάνει όλο αυτό, ποιους υποδέχεται και ποιες υποδέχεται το Beaver. Αλλά νομίζω, εντάξει, σε ένα μεγάλο βαθμό έχει φτάσει αυτό το στόχο. Σταδιακά, από το 2013 που άνοιξε, από τα οχτώ άτομα, έχουμε φτάσει τώρα στο 2022 που είμαστε τα τέσσερα από τα αρχικά αυτά μέλη. Ένα άτομο από τα πρώτα έφυγε και επέστρεψε τώρα ξανά και τα υπόλοιπα άτομα σιγά-σιγά αποχώρησαν για διάφορους λόγους, είτε γιατί λόγω κούρασης… Εντάξει είναι μία δουλειά στην εστίαση που είναι κουραστική σίγουρα. Έχει και το βραδινό, έχει και όγκο εργασίας. Αλλά γιατί ταυτόχρονα γιατί ξεκινήσανε και κάνουν και άλλα πράγματα στη ζωή τους. Οπότε ναι, τώρα είμαστε τέσσερα από τα αρχικά μέλη. Και πλέον υπάρχουν –γιατί δεν βγαίνουν οι βάρδιες από αυτά τα τέσσερα άτομα– υπάρχουν και κάποια άτομα που έρχονται με σχέση εργασίας που δεν είναι μέλη του συνεταιρισμού, σχέση υπαλληλική, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Αλλά σίγουρα τώρα θέλουμε, δηλαδή υπήρξαν και δύο άτομα που δεν ήταν τα αρχικά μέλη που μπήκανε ως μέλη και τώρα πια έχουν αποχωρήσει και αυτά. Και τώρα σκοπός μας είναι να ξαναμπούνε πάλι και άλλα μέλη γιατί, εντάξει, αυτό που σου είπα, δηλαδή δεν θέλαμε ούτως ή άλλως να είμαστε αφεντικά-εργαζόμενες, είναι ένα το κρατούμενο, και ένα είναι ότι δεν γίνεται, δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε, δηλαδή δύσκολα στις απαιτήσεις που έχει το τρέξιμο ενός εγχειρήματος. Γιατί κάποιες από εμάς έχουν και άλλες δουλειές. Εγώ δηλαδή που είμαι νηπιαγωγός. Και άλλοι. Αυτά σε πρώτη…

Ανέφερες προηγουμένως ότι είναι ένα διακύβευμα ο χώρος του Beaver να είναι ασφαλής και για άτομα που δεν είναι φαντάζομαι cis straight άντρες.

Ναι.

Αυτό πώς διασφαλίζεται; Με ποιους τρόπους πιστεύεις;

Δεν ξέρω ακριβώς αν μπορώ να το απαντήσω αυτό, αλλά φαντάζομαι… Έχει να κάνει με το πώς το λειτουργούμε. Εννοώ το ότι είμαστε οχτώ γυναίκες που ανοίξαμε, δηλαδή μαθεύτηκε κάπως έτσι το μαγαζί. Οχτώ μη-straight γυναίκες. Cis αλλά μη-straight γυναίκες. Και κάπως αυτό επικοινωνήθηκε. Δηλαδή θέλω να πω ήρθαν άτομα από τους χώρους της καθεμιάς που ήταν υποψιασμένα κάπως στο πώς λειτουργεί αυτός ο χώρος και στο ποσό ανοιχτός είναι. Και τα ίδια τα άτομα θέλω να πω, είναι από τους χώρους που κυκλοφορούμε τους πολιτικούς εννοώ και τους κοινωνικούς. Ένα είναι αυτό. Και ένα με το… Πιστεύω μέσα από όλα αυτά που οργανώνουμε και που φιλοξενούμε, ανοίγει προς τα έξω με ένα τρόπο, δηλαδή –πώς να το πω;–, λες τι μπορείς να κάνεις εδώ πέρα, κάπως το δηλώνεις με αυτά που οργανώνεις και προσπαθείς να καλέσεις τον κόσμο να είναι σε αυτά. Και ότι του λες ότι εδώ μπορείς να κάνεις αυτό ή μπορείς να είσαι έτσι ή μπορείς να είσαι όπως θες βασικά, αρκεί να μην είσαι φυσικά παραβιαστική, παραβιαστικός προς οποιοδήποτε άλλο άτομο είναι εκεί. Αυτό νομίζω. Δεν ξέρω ,δηλαδή σιγά-σιγά και με το με το πέρασμα του χρόνου, και όπως σου είπα πως νιώθω ότι μαθαίνεται –μαθαίνεται εννοώ από τον κόσμο το Beaver–, έτσι νιώθω ότι γίνεται. Αφενός δηλαδή με το που είμαστε εμείς που το ανοίξαμε, το είπαμε στις φίλες, τις γνωστές μας και μετά από κει άνοιξε, άνοιξε, άνοιξε, άνοιξε αυτό, έτσι, αυτή η χιονοστιβάδα. Και με την φιλοξενία συμβάντων, events που δείχνουν αυτή την ανοικτότητα του χώρου. Ε, φυσικά μέσα και από τα social media και όλα αυτά. Γιατί αυτό κάπως το έχουμε, θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε μία queer φεμινιστική ματιά σε ό,τι κάνουμε. Δηλαδή δεν είμαστε μεν πολιτικός χώρος, αλλά σίγουρα έχουμε μία πολιτική άποψη, στάση σε διάφορα ζητήματα και εκφράζεται εννοώ αυτό.

Ωραία. Πώς επιλέχτηκε η τοποθεσία του μαγαζιού και το όνομα;

Η τοποθεσία. Κοίτα, κάναμε πάρα πολύ ψάξιμο. Σου είπα κιόλας ότι κάνουμε ενάμιση χρόνο να ανοίξουμε. Ένας λόγος ήτανε ότι ψάχναμε χώρο που να έχει κάποιες προδιαγραφές. Βασικά εντάξει, γιατί παίζουνε και γραφειοκρατικά ζητήματα, δηλαδή έπρεπε να βρούμε χώρο που να είναι σε περιοχή που να [00:10:00]επιτρέπεται η αναπαραγωγή μουσικής, εννοώντας την αναπαραγωγή από τον υπολογιστή, όχι ζωντανής μουσικής. Αυτό, δηλαδή ανάλογα την περιοχή έχει κάποιους περιορισμούς. Τα τετραγωνικά μετά, ή το να έχει έξω χώρο. Το να είναι ωραία κάπως η γειτονιά, έτσι, να μας…. Δεν ξέρω, εντάξει επειδή ήμασταν και οχτώ άτομα ήταν λίγο, τα κριτήρια που έβαζε η καθεμία ήταν διαφορετικά. Και κάπως από τη μία, η προσφορά της αγοράς, τι υπήρχε δηλαδή, τι μπορούσα να διαθέσουμε επίσης, τα οικονομικά μας. Γιατί το Beaver φτιάχτηκε από ό.τι μπορούσε να βάλει η καθεμία σε εκείνη τη φάση. Δηλαδή δε βάλαμε όλες τα ίδια χρήματα. Οπότε, δηλαδή και το οικονομικό ήταν ένας λόγος. Δεν μπορούσαμε να βρούμε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι με 3.000 ευρώ ενοίκιο. Απαγορευτικό. Και επίσης μας άρεσε και πάρα πολύ το σημείο όταν το είδαμε. Το είχαμε δει και πιο πριν στη διάρκεια της περιόδου αυτής που ψάχναμε, το μέρος, τη γειτονιά. Αλλά δεν μας έχει κάτσει τότε το μαγαζί –ένα άλλο– και μετά είδαμε αυτό. Και μας άρεσε και που είναι ανοιχτά, να πω περίπου, να πω που είναι, είναι στην Μεγάλου Βασιλείου στο Γκάζι, κοντά στο Μουσείο Μπενάκη. Και είναι ένα γωνιακό μαγαζί με τζαμαρίες γύρω-γύρω. Δηλαδή είναι ανοιχτά. Φαίνονται απέξω προς τα μέσα και από μέσα προς τα έξω όλα. Και είναι ανοιχτά και μπροστά, δηλαδή μας αρέσει και τοποθεσία. Και επίσης, όταν πήγαμε να το δούμε, το κλειδί έμεινε στα χέρια μας. Οπότε ήταν συμβολικό. Και όλα, όπως είπα και η τιμή κτλ., το timing, που ήμασταν πιο έτοιμες τότε. Η περιοχή, εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι… Επειδή είναι το Γκάζι που είναι πιο, ή ήταν τουλάχιστον gay area, ότι ψάχναμε επί τούτου εκεί. Γιατί ψάχνουμε και στα Εξάρχεια, ψάχναμε και στο Μεταξουργείο, στα Πετράλωνα. Είχαμε ψάξει όλες αυτές τις περιοχές. Κεραμεικό εκεί, Πετράλωνα, Κουκάκι. Αλλά πια Πετράλωνα και Κουκάκι είχαν αρχίσει και είχαν ήδη περισσότερη κίνηση και πιο ανεβασμένα νοίκια κι αυτά, οπότε κάπως τα έφερε αυτό και καταλήξαμε εκεί. Το όνομα. Το όνομα ήταν έμπνευση κάποιας από μας σε κάποια συνέλευση όταν ψάχναμε για όνομα. Και το επιλέξαμε γιατί τον Beaver σημαίνει κάστορας και στην αργκό –την αμερικανική νομίζω– και παλιότερα, σημαίνει μουνί, αιδοίο, δεν ξέρω πως. Όποτε μας άρεσε που είχε αυτή τη διφορούμενη σημασία, γιατί κάπως είναι συμβολικό το με το γυναικείο, τότε που ήταν πιο γυναικεία στοχευμένα αυτό που κάναμε. Και το φεμινιστικό ως ένα βαθμό. Και επίσης, επειδή είμαστε συνεταιρισμός, είναι άλλο το όνομα του μαγαζιού. Το όνομα του συνεταιρισμού είναι «Στο Ράφι». Είναι λίγο ειρωνικό αυτό.

Δηλαδή;

Α, που «στο ράφι» είναι αυτό που λέμε: «Άμα δεν έχεις παντρευτεί μένεις στο ράφι». Και θυμάμαι μάλιστα το ειρωνευόμαστε γιατί καμία από εμάς δεν είναι παντρεμένη, τουλάχιστον με την mainstream έννοια του όρου. Θυμάμαι όταν πήγαμε καταθέσουμε τα χαρτιά, είχα μία δικηγόρο που, για αυτή τη δουλειά και είχαμε πάει μαζί στο Υπουργείο. Και της είχαν πει, επειδή συνέταξε το καταστατικό, είναι «Στο Ράφι» και αυτά. Και ξέρεις, μας ρώτησε: «Πώς και έτσι;». Και της λέω: «Εντάξει, από επιλογή στο ράφι, από επιλογή». Και μετά όταν πήγαμε στο υπουργείο και αντίστοιχα γέλασαν οι υπάλληλες εκεί με το, είπε και η δικηγόρος: «Είναι από επιλογή, στο ράφι από επιλογή». Αυτό, είναι κάπως έτσι μισο-ειρωνικό.

Μπορείς να μιλήσεις περισσότερο για το… Μάλλον πώς αξιολογείς εσύ σήμερα την ανάγκη που προέκυψε για έναν εναλλακτικό χώρο όσον αφορά τις έμφυλες σχέσεις το 2012; Δηλαδή τι συνέβαινε εκείνη την εποχή που μπορεί να είχε σχέση με την ανάγκη αυτή;

Ναι, κοίτα. Το ένα που συνέβαινε που δεν το ανέφερα πριν, το είπα έτσι λίγο περιληπτικά, ήταν η οικονομική κρίση και η φάση με τις δουλειές που ήτανε δύσκολη για τα περισσότερα από τα άτομα που συμμετέχουμε, συμμετείχαμε στο Beaver. Ή δεν υπήρχαν δουλειές ή ήτανε με δικαιολογία την κρίση κακοπληρωμένες και όλα αυτά, που είναι και τώρα πια πάλι. Με όρους ξέρω εγώ, εντάξει, πολύ δύσκολους. Τα ωράρια, πολλές ώρες δουλειάς, χαμηλό ημερομίσθιο. Δύσκολες συνθήκες ή και απαράδεκτες, ειδικά για γυναίκες σε εργασιακά περιβάλλοντα με σχόλια σεξιστικά από πελάτες ή από αφεντικά. Και όλα αυτά εντάξει, που λίγο-πολύ είναι γνωστά. Αλλά να τα πούμε. Συν ότι, ξέρεις, όλοι οι χώροι κάπως πάντα έχουν τη ματιά την αντρική, ας πούμε, ή την cis-straight αντρική ματιά. Συν ότι αυτό –γιατί είναι χαρακτηριστικό τότε που ξεκινήσαμε–, το ότι μας λέγανε από τα κοντινά μας περιβάλλοντα, δηλαδή εγώ το είχα ακούσει: «Ε τώρα, τόσες γυναίκες μαζί, πώς θα συνεννοηθείτε; Δεν θα πάει μακριά αυτό». Αυτό το στερεοτυπικό ότι οι γυναίκες θα τσακωθούν μεταξύ τους και δεν μπορούν να κάνουν μια δουλειά και δεν είναι κανείς και δεν έχουν τις γνώσεις… Οπότε για εμάς ήταν σημαντικό και από τους χώρους που προερχόμασταν, γιατί αρκετές από εμάς ήταν σε ομάδες φεμινιστικές, στη Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, δηλαδή με μια [00:15:00]πολιτικοποίηση αυτής της κατεύθυνσης, φεμινιστικής. Οπότε θέλαμε να κάνουμε κάτι, και να αποδείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι, αλλά και να το κάνουμε όντως με τους δικούς μας όρους, δηλαδή να έχει αυτή την ανοιχτότητα. Αλλά και να δείξουμε ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο από γυναίκες. Αυτό. Αυτό δεν με ρώτησες;

Ναι, ναι.

Αυτές βασικά ήταν οι ανάγκες. Γιατί σου λέω, το συζητούσαμε τότε στο μπάσκετ που παίζαμε αρκετό καιρό. Και κάποιες από τις κοπέλες ας πούμε εγώ δεν τις ήξερα, τις γνώρισα εκεί στο μπάσκετ και το συζητούσαμε. Και με αφορμή, ξέρεις, και το ότι βγαίναμε και ότι… Και από άποψη γούστου βέβαια, στους χώρους που πηγαίναμε που δεν μας κάλυπταν κτλ. Ξέρω ότι αρκετές από μας, και εγώ προσωπικά, επίσης είχαμε κάποιο τέτοιο, σαν όνειρο στη ζωή μας να υπάρχει ένας χώρος δικός μας, οικείος. Νομίζω αυτά είναι τα βασικά. Οι βασικοί λόγοι που μας οδήγησαν στην ανάγκη δημιουργίας ενός τέτοιου χώρου. Και βγαίναμε και από μία περίοδο νιώθω… Δεν ξέρω, βγαίναμε, ψιλό-βγαίναμε, έντονης πολιτικοποίησης. Ήμασταν και εμείς εντάξει, ήμασταν διαφορετικών ηλικιών αλλά κάπου σε μία ηλικία που είχαμε περάσει από κάποιους χώρους ή από κάποια βιώματα. Εντάξει, εγώ πιο πολύ δεν ήμουνα σε ομάδες, ήμουνα στο μεταπτυχιακό που είχε σχέση με τον φεμινισμό. Κάπως δηλαδή μέσα από εκεί γνωρίστηκα με το φεμινισμό. Ναι, και βγαίναμε από μία περίοδο νομίζω έντονης πολιτικοποίησης και στα φεμινιστικά και στο queer. Και αυτό μας έδινε –δεν ήταν ο λόγος–, νιώθω ότι μας έδινε τη δύναμη κάπως, να μπορούμε να στηρίξουμε, να νιώσουμε ότι μπορούμε να στηρίξουμε κάτι τέτοιο, ένα τέτοιο εγχείρημα. Και γιατί… Επειδή ήρθαμε τότε σε επαφή με άλλα ανάλογα εγχειρήματα συνεταιριστικά για το know how, να δούμε πώς γίνονται τα πράγματα, από τα τυπικά μέχρι τα πάντα, τα πρακτικά, δε συναντήσαμε κάποιο άλλο εγχείρημα που να είναι μόνο… Υπήρχε εγχείρημα που να είναι μόνο γυναίκες, αλλά όχι που να το έβγαζε μπροστά αυτό. Εμείς κάπως γιατί γράφει στο λογότυπό μας «Beaver γυναικεία κολεκτίβα». Δεν το βγάζει μπροστά. Εμείς, εξαιτίας αυτής της φεμινιστικής ξέρω εγώ ματιάς η διάθεση που θέλουμε να έχει, το βγάζαμε και πιο μπροστά. Αυτό νιώθω δηλαδή ότι δεν υπήρχε και συνεισφέραμε εμείς και στο χορό της εργατικής, των συνεργατικών εγχειρημάτων. Αυτό.

Ωραία. Μπορείς να αναφερθείς σε κάποιες από τις εκδηλώσεις που έχει στεγάσει το Beaver; Δυο-τρεις ας πούμε. Ίσως και τις αγαπημένες σου.

Πέρα από πάρτι, φαντάζομαι εννοώ που είναι κάπως συνηθισμένο για ένα χορό, για ένα μπαρ. Αν και έχουμε κάνει και πάρτι οικονομικής ενίσχυσης με διάφορες αφορμές, όπως π.χ. το Φεβρουάριο ας πούμε είχαμε κάνει –αυτή ήτανε πολύ ωραία εκδήλωση–, το Φεβρουάριο του ’22 και εν όψει της κορύφωσης της δίκης για τους δολοφόνους του Ζακ και της ανάγκης για να μαζευτούν χρήματα, κάναμε μία βραδιά stand up comedy. Και τα παιδιά που ήρθανε, δηλαδή η Χριστίνα η Βούλγαρη, μια comedian, το ξεκίνησε και είχε και την ιδέα έτσι, μαζί το συζητούσαμε να γίνει. Και τα παιδιά που ήρθαν, ήρθαν έτσι αφιλοκερδώς. Οπότε ήταν μία βραδιά πολύ ωραία γιατί είχε πριν κάποια τραγούδια, ενημέρωση για τη δίκη και μετά το stand up comedy. Και μαζεύτηκαν κάποια χρήματα, αρκετά, για τα έξοδα για τη δίκη. Είναι έτσι, δεν ξέρω, σημαντικές βραδιές τέτοιου τύπου εννοώ. Μαζεύουν και πολύ κόσμο και υπάρχει και αυτός ο σκοπός, έτσι, παραπέρα, εκτός της διασκέδασης. Δηλαδή περνάμε ωραία και γίνεται και κάτι άλλο. Τι άλλο; Είναι τόσα πολλά μέσα στα χρόνια... Έχουμε κάνει… Θέλω να το πω αλλά δεν θυμάμαι το όνομα της γυναίκας, μιας καθηγήτρια από την Αγγλία και κάναμε παρουσίαση βιβλίου ας πούμε. Πολύ ωραίες ήταν τα ποιητικά, τα Σάββατα που διαβάζαμε ποίηση, συνήθως γυναικεία ποίηση. Μια ιδέα της Νίκης της Σταυρίδη που είναι φίλη μας. Αυτή δηλαδή κάπως το οργάνωνε και μαζευόμασταν Σάββατο μεσημέρι και διαβάζαμε ποίηση. Θα σκεφτώ κι άλλα. Είναι εκατοντάδες και ξαφνικά δεν μπορώ να σκεφτώ. Να πάρω λίγο χρόνο και να επανέλθω σε αυτό;

Ναι, ναι. 'Η άμα είναι πιο εύκολο αυτό, να θυμηθείς στιγμές που είχαν δημιουργήσει για εσένα έντονα συναισθήματα. Είτε σε εκδηλώσεις είτε σε πάρτι είτε…

Ναι. Κοίτα, εγώ συνήθως, είναι αυτό που το λέμε πια και το αναγνωρίζουμε μεταξύ μας… Δηλαδή όταν μαζευόμαστε, είτε για να παρουσιαστεί ένα βιβλίο, γιατί κάπως οι άνθρωποι που παρουσιάζουν κάπως γνωριζόμαστε. Και ο Δημήτρης Παπανικολάου που έχει παρουσιάσει το βιβλίο του για τον Καβάφη, δε θυμάμαι τίτλους, συγγνώμη. Γίνονται ωραίες συζητήσεις βασικά. Και η Αλεξάνδρα η Χαλκιά με κάποιους φοιτητές της πέρυσι το καλοκαίρι είχανε παρουσιάσει το βιβλίο για τις αρρενωπότητες. Μία αρκετά συγκινητική στιγμή ήταν στα πρώτα χρόνια της λειτουργίας μας, η Λιόπη η Αμπατζή είχε παρουσιάσει το βιβλίο της… Συγγνώμη, θα το βρω. Τέλος πάντων, η Λιόπη ήτανε ανθρωπολόγος και είχε κάνει αυτή την έρευνα για τα μπαρ όπου είχε δουλέψει και η ίδια, εννοώ ως ερευνήτρια δούλεψε, η επιτόπια της ήταν στα μπαρ. Και είχαμε παρουσιάσει το βιβλίο εκεί. Και τέλος πάντων, κάπως είχαμε δεθεί και με την Λιόπη και μετά έκανε και τα γενέθλια της κάποιο βράδυ εκεί και είχαμε περάσει πολύ ωραία. Και το λέω [00:20:00]γιατί η Λιόπη έχει πεθάνει και κάπως, έτσι, είναι συγκινητικό που προλάβαμε και κάναμε αυτά τα πράγματα εκεί. Και ήταν ωραία, δηλαδή γίνονται ενδιαφέρουσες συζητήσεις πάντα, συμμετέχει και ο κόσμος, έτσι, νιώθω ότι νιώθει άνετα να πει πράγματα. Μιλάνε και αρκετές γυναίκες που, ας πούμε σε άλλους χώρους μπορεί να βλέπω να είμαστε πιο διστακτικές. Φυσικά, γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού είναι γυναίκες επίσης. Οπότε ναι, και αυτό με τη Λιόπη ήταν πάρα πολύ ωραία στιγμή. Καλά, εγώ συγκινούμαι σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις με τον τρόπο που ο κόσμος έρχεται και είναι στο Beaver. Kαι με τα πάρτι γενεθλίων μας ας πούμε που γίνεται χαμός. Οπότε, συγκινούμαι με το ότι έρχεται τόσος κόσμος, όπως το πρώτο βράδυ που ανοίξαμε τότε το, 30 Σεπτεμβρίου του ’13. Δηλαδή κάτι τέτοιες βραδιές και στιγμές που μαζευόμαστε ακόμη περισσότερος κόσμος και υπάρχει είτε συγκινησιακό κλίμα είτε ενδιαφέρον μέσα από συζητήσεις είτε χαράς και διασκέδασης είτε στεναχώριας και αυτά, γιατί π.χ. για το Ζακ ήτανε δύσκολη βραδιά ταυτόχρονα. Εγώ κάνω με ένα, προσπαθώ λίγο να βγω από την εικόνα και να με τσιμπήσω για να δω ότι είναι αλήθεια αυτό. Δηλαδή κάπως μου φαίνεται εντελώς πολύ ωραίο για να συμβαίνει. Αυτό.

Ωραία, μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια, πώς έχεις δει τον χώρο να αλλάζει; Δηλαδή τόσο στον τρόπο λειτουργίας όσο και στις παρέες που πλαισιώνουν το εγχείρημα.

Εντάξει, ο τρόπος λειτουργίας αλλάζει και διαμορφώνεται συνεχώς γιατί υπάρχει και αυτή η μετακίνηση ας πούμε των ανθρώπων που είμαστε εκεί. Κάποιες φεύγουν, κάποιες έρχονται νέες. Καθεμία φέρνει και από κάτι δικό της και πάντα κάτι αλλάζει ας πούμε. Αλλάζουν από τα πιο πρακτικά, όπως το μενού, όπως η διακόσμηση κτλ., μέχρι αυτά τα πράγματα που κάνουμε. Δηλαδή κάθε μία που έρχεται προσθέτει μία καινούργια ιδέα ή κάτι άλλο. Νομίζω δηλαδή ότι έχουμε ανοίξει λίγο περισσότερο στα πράγματα που κάνουμε. Μπορώ να γυρίσω πίσω σε αυτό που με ρώτησες για τις στιγμές της–

Ναι, ναι.

Γιατί ήτανε μία στιγμή πριν –όχι ευχάριστη βέβαια–, πριν τη δεύτερη καραντίνα. Άρα τον Οκτώβριο του 2020, που δεχτήκαμε μία επίθεση. Γιατί, γενικά να πω και αυτό εντάξει, σαν ανοιχτά queer χώρος, λεσβιακός-queer χώρος, δεν έχουμε αντιμετωπίσει πάρα πολλά προβλήματα. Έχουμε θέμα με τη γειτονιά, κάποια θέματα, τα οποία η γειτονιά τα μεταφράζει ότι έχουν θέμα με τη φασαρία κτλ. Αλλά υπάρχει ένα ομοφοβικό κομμάτι εκεί. Αλλά εντάξει, ας πούμε δεν μας έχουν διώξει. Και εμείς είμαστε οκ, θέλουμε να έχουμε ένα σεβασμό στη γειτονιά. Όχι γιατί, από φόβο, από σεβασμό στους ανθρώπους που μένουν εκεί να μη δίνουμε φασαρία. Αλλά νιώθουμε ότι υπάρχει ένα μικρό τέτοιο κομμάτι. Αλλά επειδή είναι και ήσυχο μέρος αυτό, δεν έχει πολύ κίνηση, δεν είχαμε, δεν έχουμε γίνει δέκτριες πολλών αρνητικών καταστάσεων. Αλλά εντάξει, υπάρχει ένας τύπος τέλος πάντων, κάπως, είναι και λίγο γραφική μορφή, να το πω έτσι, γιατί το γνωρίζαμε σαν άτομο που περνάει από τη γειτονιά και από το Γκάζι και από κει. Περνώντας φωνάζει γενικώς διάφορες βρισιές κτλ. ανεξάρτητα από μας, εννοώ μόνος του στο δρόμο. Και κάποια στιγμή, εντάξει, από μας όταν περνάει βρίζει, μπορεί να λέει: «Πουτάνα», μπορώ να τα λέω αυτά;

Ναι.

«Να σου γαμήσω, να σου κάνω ξέρω εγώ», αλλά σε ένα παραλήρημα τέτοιου τύπου δηλαδή. Εννοώ δεν απευθύνετε ευθέως σε κάποια συγκεκριμένα. Οπότε, εκείνο το βράδυ, τον Οκτώβριο του ’20, είχε αρκετό κόσμο έξω στο μαγαζί και σε κάποια φάση –εγώ ήμουν εκείνο το βράδυ–, βλέπουμε από το πλάι κάποιο κόσμο να τρέχει και να κάνει, και δεν καταλαβαίναμε τι γίνεται. Kαι βγαίνουμε έξω και βλέπουμε κάποια άτομα από το μαγαζί να κυνηγάνε αυτόν τον τύπο, nα φεύγει προς το Γκάζι. Και μετά ρωτάμε και μας είπαν ότι ήρθε με ένα καδρόνι προσπαθώντας να τις χτυπήσει και ευτυχώς τον είδανε και το αποφύγανε και μετά τον κυνηγήσανε. Και ο οποίος επέστρεψε μετά από μια ώρα που είχε γίνει αυτό το σκηνικό και χτύπησε μια κοπέλα που καθόταν πάλι εκεί στην άκρη. Εντάξει, τότε βέβαια σηκώθηκε όλο το μαγαζί και κάπως τον κυνήγησε και τέλος πάντων, πήραν τον δρόμο τους μετά τα πράγματα. Δεν έχει ξαναγίνει. Βέβαια μετά κλείσαμε, αλλά μας είχε τρομάξει αρκετά αυτό το σκηνικό. Κάπως νιώσαμε το ότι είμαστε εκτεθειμένες σε οποιαδήποτε, έτσι, τέτοια διάθεση, ομοφοβική, ρατσιστική, δεν ξέρω. Που γενικά δεν το πολυνιώθουμε, σκεπτόμενοι κιόλας ότι είναι και ένας χώρος ανοιχτός, αυτό που είπα πριν, ούτε υπάρχουν περιορισμοί στο πώς εκφράζεται ο κόσμος, οπότε, υπάρχει αυτό σαν σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μας, αλλά δεν έχουμε νιώσει πολύ έντονα αυτό. Εκείνο το βράδυ ήταν λίγο πιο τρομαχτικό σε αυτό το κομμάτι. Δεν έχουμε ξανά αντιμετωπίσει κάτι. Ούτε ο ίδιος επανήλθε, ούτε έχουμε αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Πέρα από κάτι αυγά σε ένα πάρτι, που περάσανε κάτι τύποι και πετάξανε. Και αυτό είναι μια στιγμή, έτσι, αρκετά κομβική και πώς συσπείρωσε και τον κόσμο, κάπως το ενδιαφέρον κι όλα αυτά: «Είστε εντάξει, αν [00:25:00]χρειάζεστε κάτι». Αυτό έτσι από στιγμές, θα μου έρθουνε και άλλες τώρα. Μπορώ να τις λέω έτσι, άμα μου έρχονται; Κάτι άλλο όμως με είχες ρωτήσει.

Για το πώς έχει αλλάξει–

Α, πώς έχει αλλάξει. Ναι, δεν ξέρω, πέρα από τα πρακτικά, το πώς αλλάζει σαν μαγαζί η εμφάνιση και σαν παροχές προϊόντων και υπηρεσιών, όχι υπηρεσίες δεν έχει αλλάξει δηλαδή σημαντικά νομίζω. Εντάξει, είναι και αρκετά προσωπική τώρα αυτή η άποψη, αλλά κάπως υπάρχει και αυτό το… Με κάποιο μέρος του κόσμου που πια έρχεται χρόνια και υπάρχει αυτή η και οικειότητα, έτσι μια τύπου οικογενειακότητα υπάρχει. Αυτό που νιώθουμε δηλαδή και εμείς που το τρέχουμε και άλλος πολύς κόσμος, το καταλαβαίνουμε, το βλέπουμε, που νιώθει ότι εκεί είναι ένα μέρος που μπορεί να πάει έτσι, ακόμη και αν δεν έχει κανονίσει με παρέα κτλ. Μπορεί να πάει να αράξει, να βρει εκεί παρέα, να περάσει καλά ή να βρει αυτό που θέλει να βρει, μία παρέα ή απλά να κάτσει στο μπαρ και να μη της μιλήσει κανείς. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, θεωρώ εγώ. Δηλαδή και εγώ ακόμη πάω χωρίς να –εννοώ όταν δεν είμαι εκεί για δουλειά–, είναι ένα στέκι. Είναι κάπως ένα μέρος που πας και βρίσκεις γνωστό σου κόσμο και μετά ο κόσμος γνωρίζεται με άλλο κόσμο, καινούργιο κόσμο. Και φτιάξαμε τώρα πάλι μέσα από αυτή την παρέα την ευρύτερη του Beaver, αρχίσαμε να παίζουμε μπάσκετ. Αλλά όχι οι ίδιες με τότε, αλλά ναι. Έτσι, αυτό που φτιάχνονται οι παρέες. Και εμείς, δηλαδή δεν είναι ότι είναι εμείς που το έχουμε και τα άτομα που έρχονται ως πελάτισσες. Είναι, γίνεται ένα πράγμα, μία παρέα. Οπότε αυτό χρόνο με το χρόνο είναι πιο έντονο. Αυτό, πέρα από τα κομμάτια τα υπόλοιπα. Εντάξει, και εμείς έχουμε αποκτήσει και μία οικειότητα στο πώς δουλεύουμε και έχουμε διορθώσει πράγματα και στο πώς είμαστε με τον κόσμο. Από πολύ απλά, εκφράσεις φύλου και απεύθυνση, αυτό, εννοώ με προσφώνηση ως προς την ταυτότητα φύλου, μέχρι που το πώς δουλεύουμε πιο καλά. Εντάξει, εμείς που είμαστε από την αρχή και πια δουλεύουμε με κλειστά μάτια το μαγαζί, πόσο πιο άνετα είμαστε εκεί μες στο χορό. Αλλά και πώς –εντάξει, γιατί δεν είναι τώρα όλα ρόδινα–, τα καινούργια άτομα που έχουν έρθει ας πούμε, υπάρχουν και δυσκολίες του να συμβαδίσουμε και ωραίες στιγμές όμως, δηλαδή με ό,τι φέρνει η καθεμία. Αυτό βέβαια έχει και κάποια, εντάξει, έχει πολλά ευχάριστα κομμάτια, ότι βλέπουμε καινούργια πράγματα, μπαίνουν καινούργια στοιχεία, αλλάζουμε, προσαρμοζόμαστε. Έχει όμως και μία δυσκολία που συνέχεια πρέπει κάποιος κόσμος να μαθαίνει το μαγαζί. Εννοώ καθαρά στο εργασιακό κομμάτι, αυτό νομίζω.

Ωραία. Επειδή αναφέρθηκες λίγο και στην καραντίνα προηγουμένως, το Beaver πώς λειτουργούσε ή αν λειτουργούσε και αν λειτουργούσε και αποσπασματικά εκείνα τα χρόνια;

Στην καραντίνα;

Από το '20 μέχρι το '21.

Κοίταξε, στην πρώτη καραντίνα, το Μάρτιο του ’20 μέχρι το Μάιο ήμασταν κλειστά όπως όλα τα μαγαζιά. Κοίταξε, επειδή αυτό που φοβόντουσαν όλοι εμείς το αντιστρέψαμε, αυτό το γυναικείο ας πούμε σε εισαγωγικά ταπεραμέντο, κάπως έχουμε κάνει τα κουμάντα μας κανονικά. Δηλαδή είχαμε ένα απόθεμα που μας βοήθησε –γιατί ήταν λίγο σοκ η πρώτη καραντίνα, αυτό δεν έχει ξανασυμβεί να κλείσουν έτσι οι χώροι–, που παρόλο που κλείσαμε, κάποια πράγματα, κάποια έξοδα τρέχανε, οπότε χρειαζόμασταν να ανταποκριθούμε. Επίσης, κάποιες εργαζόμενες πήραν ένα βοήθημα, κάποιες δεν πήραν και τις βοήθησε το Beaver από αυτό το απόθεμα. Οπότε και μετά, με τα χρήματα που δόθηκαν ξέρω 'γω κρατικά, αφού ανοίξαμε, ανταπεξήλθαμε οκ, μέχρι που φτάσαμε στη… Τότε δε νομίζω ότι υπήρχαν περιορισμοί το πρώτο καλοκαίρι στο πώς λειτουργούμε. Ήταν και καλοκαίρι, ήταν και όλα ανοιχτά, ήταν οκ, εντάξει. Και φτάσαμε μετά τον Οκτώβριο, το Νοέμβριο του ’20 που ξανακλείσαμε. Εκεί ήταν λίγο ζοφερό νομίζω, όπως και γενικότερα, γιατί κλείσαμε για έξι μήνες τα μαγαζιά. Εμείς συνεχίσαμε και βρισκόμασταν, βλεπόμασταν με κάποιον τρόπο, είτε διαδικτυακά είτε από κοντά. Και γιατί, για πράγματα που έπρεπε να φροντίζονται στο μαγαζί και για να μην, κάναμε παρέα ας πούμε. Εντάξει, οικονομικά δεν είχαμε κάποιο σοβαρό θέμα. Μας στοίχισε βέβαια λίγο. Σε κάποια φάση νιώθαμε ότι ξεχάσαμε πως είναι να είμαστε με τον κόσμο. Εντάξει, αυτό έγινε φαντάζομαι σε όλους μας, σε όλους. Και κάναμε μέσα στη δεύτερη καραντίνα, δηλαδή την άνοιξη, από το φθινόπωρο του ’20 μέχρι την άνοιξη του ’21 που ήτανε, προσπαθήσαμε έτσι και λίγο, γιατί και δική μας ανάγκη ήτανε, αλλά και νιώσαμε κάπως για να διατηρήσουμε την επαφή, είχαμε κάνει κάνα δύο online εκδηλώσεις. Η μία ήταν έκθεση ζωγραφικής και φωτογραφιών και η άλλη ήταν τύπου, πώς το λένε, Dj set, ξέρεις, δηλαδή κάπως βραδιές με αφιερώσεις, κάπως σαν ραδιοφωνικές αλλά λίγο με ένα πιο boomer τρόπο. Δεν είχαμε τον τρόπο να το κάνουμε σε studio κανονικά σαν ραδιόφωνο, αλλά κάπως ναι. Λειτούργησε όμως. Υπήρχε, ξέρεις, [00:30:00]ένα σαν να ξαναβρισκόμαστε λίγο και άνθρωποι που εξ ανάγκης ήμασταν μακριά τότε. Ναι, είχε πλάκα, ήταν ωραίο. Εντάξει, μετά όταν ανοίξαμε, μετά και τη δεύτερη καραντίνα και μετά από όλη αυτή τη μεγάλη τέτοια, είχαμε και κάποιες αλλαγές δικές μας γιατί έφυγε κάποιος κόσμος. Σταμάτησε δηλαδή. Και μπαίναμε σε καινούργια, έτσι, μονοπάτια. Αλλά και τα δύο καλοκαίρια, και του ΄20, δηλαδή μετά την πρώτη καραντίνα, και το ’21 μετά τη δεύτερη, επειδή υπάρχει όλο αυτό το κλείσιμο, προφανώς γινότανε χαμός. Γινότανε χαμός, ήτανε πάρα πολύ ωραίο. Και κουραστικά, με την έννοια ότι έχει πολύ δουλειά, αλλά ήτανε, έγινε χαμός, ναι. Δηλαδή υπήρχε και ο φόβος, ξέρεις, όταν θα ξανανοίξουμε πώς θα 'ναι; Και γιατί όλοι ήμασταν μαγκωμένοι κιόλας με τις συνθήκες και τα οικονομικά και όλα αυτά. Όπως και τώρα που το ζούμε. Αλλά εντάξει, ήτανε οκ, είχαμε αυτή τη δίψα γενικά να ξαναείμαστε έξω και να ξαναβρεθούμε με τον κόσμο που μας είναι οικείος. Οπότε ναι, κάπως έτσι οι καραντίνες. Δηλαδή η δεύτερη είχε για μας και πολύ –ενώ για τα δεδομένα της εποχής που δεν επιτρεπόταν και πολύ η κυκλοφορία–, βρισκόμασταν αρκετά και μεταξύ μας. Δηλαδή το Beaver σαν κοινός τόπος, όχι χωροταξικά, κυριολεκτικά, αλλά κάτι που, ένα κοινό μας στοιχείο μεταξύ αυτών των ατόμων, μας έκανε να βρισκόμαστε. Σαν αφορμή δηλαδή να βρισκόμαστε και κάπως να μην μιζεριάζουμε μόνες μας στο σπίτι. Ναι, οπότε ήταν άλλο ένα ωραίο πράγμα που προέκυψε. Εντάξει, μας έχει προσφέρει αυτή την κοινότητα. Είναι μία κοινότητα μέσα στην κοινότητα. Αυτό.

Ωραία, κάτι άλλο θα ήθελες να μοιραστείς τελευταίο; Έτσι, που μπορεί να σου ήρθε από εκδηλώσεις ή πάρτι;

Άμα ανοίξω το κινητό μου και δω τις εκδηλώσεις… Α, είχαμε κάνει και αυτά τα, που επίσης ήταν ωραία, που ήταν πάρτι σε, πώς να πω, σε συνεργασία με το outview festival ας πούμε, που κάνουμε κάποια πάρτι. Με θεματικές, δηλαδή σε σχέση με κάποια ταινία συνεργαζόμασταν και ερχότανε μετά ο κόσμος. Από εκεί υπήρχαν συζητήσεις αντίστοιχα. Ήρθε κόσμος που, ξέρεις, τότε στο φεστιβάλ δε γίνεται νομίζω, καλά και λόγω κορονοϊού δεν γινόταν το φεστιβάλ, που ερχόταν κόσμος και από το εξωτερικό και ο κόσμος που ασχολείται με τον κινηματογράφο και αυτά, ρωτούσαν και για το μαγαζί, ξέρεις, μαθαίναμε. Έχουμε υπάρξει και, πώς το λένε, κάπως πρωταγωνιστήσαμε σε ένα μίνι ντοκιμαντέρ, κάτι ήταν... Για το Ethnofest νομίζω, παίχτηκε εκεί, κάποιες κοπέλες φοιτήτριες από το εξωτερικό, γιατί θέλανε να μάθουνε αυτό το κομμάτι του συνεργατικού αλλά και κάπως με αυτή τη φεμινιστική χροιά ταυτόχρονα. Άλλο... Είχαμε κάνει και μία συνεργασία και μας είχαν καλέσει στο, που ήταν, στη Γερμανία. Δεν πήγαμε όμως τελικά. Για το κομμάτι πάλι αυτό της γυναικείας κολεκτίβας, είχαν έρθει κάποια άτομα από εκεί από αντίστοιχα εγχειρήματα. Έτσι κάπως σαν αδελφοποίηση. Εντάξει, έχουμε γνωρίσει πολύ κόσμο, δηλαδή από πολλούς άλλους χώρους. Έχουμε συμμετάσχει στο φεστιβάλ «Οι Αφροδίτες» που γινότανε, προτείναμε κάποιες ταινίες. Ήρθε και η Su Friedrich, ήρθε στο μαγαζί με αφορμή, ξέρεις, ήτανε στο φεστιβάλ και είχαμε προβάλει μία ταινία της. Πολλά, πολλά πράγματα. Μάλιστα, και για εμάς είναι… Θέλω να πω, το ’13, το ’12, σκεφτόμασταν ότι θέλουμε να κάνουμε αυτόν τον χώρο και για να έχει, να υπάρχει ένας χώρος έκφρασης δημιουργικότητας. Αλλά εντάξει, σκεφτόμασταν κάποια πράγματα, π.χ. τις παρουσιάσεις ή κάποιες λάιβ βραδιές, που πρακτικά δεν μπορούν να γίνουν πια. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, αυτό που σου λέω, δηλαδή εμείς ανοίγουμε, κάνουμε ένα άνοιγμα, μία εκδήλωση και μετά π.χ. έρχονται και μας προτείνουν μία άλλη εκδήλωση που μπορεί να μην την είχαμε σκεφτεί. Όπως ήρθε η Νίκη και μας είπε για αυτό με τα ποιήματα. Να διαβάζουμε. Είχανε κάνει και πλέξιμο, πάλι με τη Νίκη, κάποια εργαστήρια τέτοιου τύπου. Οπότε ναι, αυτό, δηλαδή όσο κάνεις πράγματα και όσο μαθαίνονται εν μέσω και το social media πια –που είναι πολύ σημαντικό–, έρχεται ο κόσμος και προτείνει. Από το: «Να, ξέρεις, θέλω να παίξω μουσική ένα βράδυ, άμα θέλετε και εσείς στο Beaver», μέχρι το «Να κάνουμε αυτή την έκθεση ή να κάνουμε αυτή την ομιλία με αυτή την αφορμή». Εντάξει, σίγουρα μας έχουν πει πράγματα, μας έχουν προτείνει που δεν τα έχουμε κάνει, αλλά όχι γιατί δεν θέλουμε, απλά κάπως ξεχάστηκε αυτό. Οπότε ναι, συνεχώς... Και θέλω να πιστεύω και ότι θα γίνονται και καινούργια πράγματα και θα έρχονται καινούργια πράγματα ή ό,τι είναι αυτό που θέλει να παρουσιαστεί μέσω αυτού του χώρου του που έχει δημιουργήσει το Beaver, του κοινού ας πούμε. Αυτό. Οκ;

Ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μου.

Ευχαριστώ και εγώ που με φιλοξένησες, εμένα και το Beaver κατά βάση.