[00:00:00]Είναι Τετάρτη 1 Μαρτίου 2023 και βρισκόμαστε στο Λουτράκι Κορινθίας με τον κύριο Γιάννη Δαμβουνέλη. Ονομάζομαι Μαρία Ζαχαρούδη, είμαι ερευνήτρια στο Istorima και ξεκινάμε τη συνέντευξή μας. Κύριε Δαμβουνέλη, θα θέλετε να μας μιλήσετε για τα παιδικά σας χρόνια;

Γεια σας, καλημέρα. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1987. Ζήσαμε μαζί με την οικογένειά μου μέχρι τα 5 μας στην περιοχή της Κυψέλης, στο κέντρο της Αθήνας. Μετά, λόγω δουλειάς του πατέρα μου, ο οποίος εργαζόταν στα διυλιστήρια των Αγίων Θεοδώρων, μετακομίσαμε στο Λουτράκι. Ήρθαμε το 1991 και μείναμε και ξεκίνησα... Δηλαδή έζησα όλα τα παιδικά μου χρόνια στο Λουτράκι.

Πολύ ωραία. Είπατε ότι μεγαλώσατε, ότι γεννηθήκατε στην Αθήνα και ζήσατε κάποια χρόνια. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το πώς ήταν να μεγαλώνετε στην Αθήνα;

Από τις αναμνήσεις που έχω είναι μια Αθήνα διαφορετική από ό,τι είναι τώρα. Πρόλαβα την Αθήνα στα όρια που ήταν ακόμα αθώα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι η μητέρα μου μπορεί να με πήγαινε, να με άφηνε στο πάρκο, να πήγαινε να ψωνίσει και να έρθει να με πάρει. Μιλάμε τώρα για μια εποχή τέλη ’80, γιατί γεννήθηκα το 1987. Άλλη Αττική, άλλη Αθήνα. Θυμάμαι αμυδρά τη γειτονιά μας, πώς ήταν με τις μικρές επιχειρήσεις, τον θυρωρό, ότι υπήρχε θυρωρός ακόμα στις πολυκατοικίες μας, τα πάρκα. Αυτά που θυμάμαι σαν μικρό παιδί.

Όμορφες εικόνες, διαφορετικές από ό,τι σήμερα. Οι γονείς σας, παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν από την Αθήνα.

Όχι. Ο πατέρας μου βρέθηκε στην Αθήνα λόγω της δουλειάς. Έχει καταγωγή από την Κρήτη, από το Ρέθυμνο συγκεκριμένα. Και η μητέρα μου είναι από την Αυστραλία.

Μάλιστα. Ο πατέρας σας δηλαδή Κρητικός, η μητέρας σας από την Αυστραλία. Δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Πώς είναι να μεγαλώνετε με δύο ανθρώπους με διαφορετικές νοοτροπίες φαντάζομαι;

Είναι πολύ ιδιαίτερο και πιστεύω ότι με βοήθησε πάρα πολύ και στη ζωή μου γιατί πήρα και ερεθίσματα και από τις δύο μεριές. Και από τη μεριά της Κρήτης, του μεσογειακού ταπεραμέντου, αλλά και του αυστραλέζικου ταπεραμέντου, που έχει πιο πολύ να κάνει, μοιάζει με το Αγγλικό το κομμάτι της πειθαρχίας, της τακτικότητας, τυπικότητας. Όλα αυτά μαζί με συνέθεσαν μια διαφορετική ψυχοσύνθεση, να πούμε.

Ενδιαφέρον. Την Αυστραλία την έχετε επισκεφτεί;

Έχουμε επισκεφτεί μαζί με τη μητέρα μου δύο φορές την Αυστραλία. Η τελευταία φορά που επισκέφτηκα ήταν το 2001, δηλαδή πολλά χρόνια πίσω. Εκεί ήμουν περίπου στην αρχή της εφηβείας οπότε έχω πιο πολλές παραστάσεις και εικόνες. Πρόκειται για μια διαφορετική χώρα, άλλους κανόνες, με ένα κλίμα σχεδόν σαν της Ελλάδας. Φανταστείτε ότι την επισκεφτήκαμε καλοκαίρι και τις δύο φορές. Εκεί ο χειμώνας είναι πολύ ήπιος. Και είναι, ναι, ένας άλλος κόσμος. Καμία σχέση με την Ευρώπη και ό,τι έχουμε ζήσει εδώ και όπως ζούμε.

Σίγουρα. Για πόσο καιρό καθόσασταν;

Όπως είπα, τα καλοκαίρια συνήθως. Την πρώτη φορά είχαμε πάει όταν ήμουν πέντε ή έξι χρονών. Δεν θυμάμαι τώρα. Και δεν θυμάμαι και πάρα πολλές, δεν έχω πάρα πολλές αναμνήσεις από τότε. Η άλλη ήταν πάλι, ήμασταν γύρω στον ενάμιση μήνα, δύο μήνες ήμασταν περίπου, είχαμε πάει στην Αυστραλία.

Συγγνώμη που σας διακόπτω. Σε ποια περιοχή αν επιτρέπεται;

Στη Μελβούρνη, ένα προάστιο της Μελβούρνης είναι η πόλη της μητέρας μου. Εκεί μεγάλωσε, σχεδόν μιάμιση ώρα από τη Μελβούρνη απέχει, το κέντρο της Μελβούρνης. Πήγαμε την εποχή του καλοκαιριού λόγω των διακοπών που έχουμε από τα σχολεία, και εκεί, λόγω του άλλου ημισφαιρίου, εκεί είχε χειμώνα, είναι χειμώνας. Οπότε ζήσαμε. Πώς μπορούν να ζήσουν τον χειμώνα; Είναι λίγο παράξενο να ξέρεις ότι γράφει το καλεντάρι 10 Αυγούστου και έξω να πρέπει να βγεις με μπουφάν. Είναι ιδιαίτερο για κάποιον.

Δηλαδή εκεί πέρα κάνατε χειμερινές δραστηριότητες;

Ναι, ναι. Οι παραλίες δεν είναι καμία σχέση όπως είναι οι παραλίες στο αντίστοιχο καλοκαίρι, δηλαδή χειμώνα για εμάς. Αλλά εντάξει.

Είναι μια όμορφη χώρα η Αυστραλία;

Ιδιαίτερη χώρα από ό,τι μπορώ[00:05:00] να πω. Έχει πολλές ομορφιές. Θα ήθελα στο μέλλον να την επισκεφτώ. Δεν το συζητάμε. Να τη δω και πιο μεγάλος.

Ωραία. Είπατε ότι στην Αθήνα ζήσατε τα παιδικά σας χρόνια και μετά μετακομίσατε στο Λουτράκι λόγω εργασίας του πατέρα σας. Η ζωή σας εκεί πέρα στο Λουτράκι πώς κύλησε;

Όταν είχαμε έρθει στο Λουτράκι αρχές του ’91, εκεί το ’92, το Λουτράκι ήταν μια μικρή πόλη. Ήταν, φανταστείτε, καμία σχέση όποιος την έχει επισκεφτεί τώρα, πώς ήτανε. Οι δρόμοι ήταν ελάχιστοι, υπήρχε μόνο ο κεντρικός δρόμος, η παραλία πολύ διαφορετική από ό,τι είναι τώρα, τα μαγαζάκια... Ήταν ένα τουριστικό κέντρο Σαββατοκύριακου και καλοκαιρινής σεζόν. Έτσι ζούσε. Φανταστείτε ότι υπήρχαν χωράφια και τώρα στη θέση τους είναι πολυκατοικίες. Έχει μεγαλώσει, τετραπλασιαστεί το μέγεθος της πόλης όπως τη θυμάμαι εγώ. Το σχολείο, είχαμε ένα σχολείο τότε το οποίο προλάβαμε να κάνουμε βάρδιες, πρωινή και απογευματινή βάρδια. Μετά χτίστηκε το Δεύτερο Δημοτικό όπου μετά συνέχισα εκεί. Γυμνάσιο, Λύκειο στο Λουτράκι. Μέχρι που πέρασα στη Γυμναστική Ακαδημία το 2005.

Όσο ήσασταν στο Λουτράκι έφηβος ασχοληθήκατε με τον αθλητισμό;

Ναι, έπαιζα μπάσκετ. Είχα ξεκινήσει και λίγο ποδόσφαιρο. Φτάσαμε σε μια φάση να παίζω ταυτόχρονα και ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Εν τέλει, με κέρδισε το μπάσκετ, γιατί το είδα πιο κοντά σαν οικογένεια και πιο κοντά σε αυτό που θέλω και μου άρεσε και πιο πολύ από το άθλημα του ποδοσφαίρου. Όπως σας είπα, λόγω ότι το Λουτράκι ήταν και πολύ σαν μια μικρή πόλη και είχαμε ακόμα τις αλάνες και τα οικόπεδα με την παρέα μου, στη γειτονιά κάναμε συνέχεια, παίζαμε συνέχεια ποδόσφαιρο στις αλάνες. Είχαμε οικόπεδα, πηγαίναμε και εξερευνούσαμε άλλα πάρκα. Δηλαδή ήμασταν δραστήρια παιδιά. Δεν θυμάμαι να καθόμασταν όπως τώρα οι γενιές σε έναν υπολογιστή μπροστά ή σε ένα κινητό. Εμείς το καλοκαίρι ξεκινούσαμε το πρωί, πηγαίναμε για μπάνια, μετά παίζαμε ποδόσφαιρο και αργά το βραδύ πάλι θα ήμασταν έξω από το σπίτι μας και θα παίζαμε. Ήμασταν δηλαδή δραστήρια γενιά.

Θα έλεγε κάνεις δηλαδή ότι ο αθλητισμός ήταν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς σας.

Πάντα ήθελα να ακολουθήσω κάτι σε σχέση με τον αθλητισμό. Είτε θα ήταν να πάω σαν προπονητής-γυμναστής, όπως και έγινα, ή θα ήθελα να ακολουθήσω και το δημοσιογραφικό κομμάτι, να γίνω και αθλητικός δημοσιογράφος. Γενικώς, μου άρεσε ο αθλητισμός. Νομίζω δεν θα μπορούσα να μην είμαι στον αθλητισμό, σε κάποιο πόστο του αθλητισμού.

Και αυτό φάνηκε και από τις σπουδές σας. Όπως είπατε, φοιτήσατε στη Γυμναστική Ακαδημία Αθηνών;

Ναι. Πέρασα το 2005. Σημαντική σχολή, πάρα πολύ σπουδαία σχολή. Το βλέπω τώρα με τη δουλειά μου ότι όντως οι σπουδές στη Γυμναστική Ακαδημία είναι μια πολύ σημαντική σχολή. Χαίρομαι που αρχίζει και ανεβαίνει και σε μόρια και βλέπω ότι όλο και πιο δύσκολα μπορεί να μπει κάποιος στην Αθηνά και στις άλλες σχολές. Είναι μια πάρα πολύ απαιτητική σχολή, ειδικά όταν έχουμε και τα πρακτικά και τα θεωρητικά. Το πρόγραμμα ήταν πολύ βαρύ, έπρεπε να κάνουμε πολλά δρομολόγια μέσα στην Αθήνα, αλλά είμαι ευχαριστημένος. Δηλαδή αν πάλι ξαναγεννιόμουν, πάλι γυμναστής θα ήθελα να πάω να γίνω. Να ακολουθήσω τη Γυμναστική Ακαδημία και να γίνω προπονητής και αθλητής.

Ήταν δηλαδή η πρώτη σας επιλογή στο μηχανογραφικό σας;

Ναι, ναι. Ήταν από τις πρώτες μου επιλογές, θυμάμαι. Και μπορεί να είχα βάλει και φυσικοθεραπεία, γιατί μου άρεσε και η φυσικοθεραπεία. Και θα ήθελα να ασχοληθώ με την φυσικοθεραπεία σε περίπτωση που αν δεν περάσω τη Γυμναστική Ακαδημία.

Είναι συνυφασμένες έτσι και αλλιώς αυτές οι δυο εργασίες νομίζω.

Ναι, συνδέονται.

Συνδέονται βέβαια. Οι αθλητές έχουν τραυματισμούς και από εκεί αναλαμβάνουν οι φυσιοθεραπευτές. Θα μπορούσατε να μου περιγράψετε μια τυπική μέρα της ακαδημαϊκής σας…

Όταν ήμασταν στη σχολή εννοείτε;

Ναι, ναι. Στη σχολή μια τυπική σας ημέρα.

Αναλόγως τώρα πώς ήταν το εξάμηνο ή το έτος. Συνήθως το πρώτο έτος χωρίζονταν σε δυο[00:10:00] μεγάλες ζώνες. Ήταν η πρωινή και η απογευματινή ζώνη. Το πρωινό, νωρίς το πρωί, οχτώ η ώρα, ξεκινούσαμε τα μαθήματα με τα πρακτικά. Μπορεί να ήταν μια αθλοπαιδιά, μπορεί να ήταν ένα ατομικό αγώνισμα, όπως κολύμβηση, στίβος. Στη συνέχεια, πηγαίναμε στα λίγο πιο θεωρητικά μαθήματα. Μπορεί να ήταν ανατομία, φυσιολογία, είχαμε και εκεί εργαστήρια. Και το μεσημεριανό προς απογευματινό συνήθως ήταν τα λεγόμενα επιλογής μαθήματα. Μπορεί να ήταν το τένις, μπορεί να ήταν ιστιοπλοΐα. Γενικώς ήμασταν στο πόδι από το πρωί έως το βράδυ.

Πέρα από τις σπουδές σας που είχανε αθλητικό χαρακτήρα φυσικά, αφού είναι Γυμναστική Ακαδημία, ασχοληθήκατε εκτός σχολής με τον αθλητισμό;

Ναι. Όπως σας είπα, όταν ήμουν εδώ στο Λουτράκι, έπαιζα και ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Συνέχισα με το μπάσκετ. Έπαιζα μέχρι και λίγο πριν δώσω Πανελλήνιες θυμάμαι. Έπαιζα στο μπάσκετ στα εφηβικά και στα παιδικά τμήματα, αλλά και μερικές φορές είχα παρουσίες και στα ανδρικά τμήματα του «Ποσειδώνα» Λουτρακίου, της τοπικής ομάδας. Μετά πήγα στην Αθήνα. Επειδή ήταν λίγο δύσκολο να πηγαινοέρχομαι, στις αρχές τον άφησα λίγο τον αθλητισμό, το μπάσκετ. Αλλά δεν ήμουν μακριά. Δηλαδή πήγαινα, έκανα γυμναστήριο ή θα έτρεχα. Μπορεί και το Σαββατοκύριακο να έπαιζα έτσι κάπου ένα μπάσκετ ή ένα mini soccer, ένα 5x5. Γενικώς ήμουνα δραστήριος. Έπρεπε να είμαι και δραστήριος λόγω και της σχολής μας.

Ως προπονητής στίβου που είστε τώρα, αφού μας λέτε ότι ξεκινήσατε ως αθλητής μπάσκετ και αγαπούσατε πολύ το μπάσκετ, η καριέρα σας στον στίβο πώς ξεκίνησε;

Ξεκίνησε καθαρά τυχαία και συγκυριακά. Όταν ήμουν στον στρατό πληροφορούμαι από έναν φίλο ότι επρόκειτο μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση να ζητήσει μια θέση γυμναστή στο Λουτράκι, στο γυμναστήριο του Λουτρακίου. Ήταν τόσο τυχερό διότι, όταν εγώ απολύθηκα από τον στρατό, έπρεπε κατευθείαν να φτιάξω τα χαρτιά μου, να κάνω την αίτηση και μέσα από διάφορες διαδικασίες μοριοδότησης και κάτω των 30 που θέλανε ήταν πιο πολλά τα μόρια. Με δέχτηκαν. Και έτσι ένας, έτσι, καθαρά του μπάσκετ έφτασα να κάνω επίβλεψη στην αίθουσα μυϊκής ενδυνάμωσης στο Θώδειο στάδιο, στο Λουτράκι.

Είχατε κάποια σχέση με τον στίβο πιο πριν;

Με τον στίβο είχα καθαρά μόνο εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Ήξερα τα αγωνίσματα του στίβου, μου άρεσε πολύ ο στίβος να τον παρακολουθώ, αλλά και να βλέπω αθλητικά τότε meetings που υπήρχαν του στίβου. Που όντως θυμάμαι και στα κρατικά κανάλια υπήρχαν πολλά meeting τότε εκείνη την εποχή που βλέπαμε. Έβλεπα στίβο, παρακολουθούσα στίβο, αλλά δεν περίμενα ότι κάποια στιγμή θα μπορώ να μπω στον χώρο. Και όπως ήμουνα μια μέρα μιλούσα με έναν άνθρωπο του «Ποσειδώνα» Λουτρακίου, μου πρότεινε μήπως άμα ήθελα από τον Σεπτέμβρη να ξεκινήσω να ασχολούμαι με τις ακαδημίες στίβου του «Ποσειδώνα» Λουτρακίου.

Ωραία. Είναι η πρώτη σας επαφή με τον στίβο ως προπονητής. Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις; Δυσκολευτήκατε; Σας άρεσε με την πρώτη ματιά; Τι νιώσατε;

Ήταν μια ιδιαίτερη πρόκληση, γιατί πάντα μου άρεσε να δουλεύω με παιδιά και να δουλέψω και με παιδιά. Οπότε, όταν ξεκίνησα τον Σεπτέμβρη και γνώρισα τους συνάδελφους μου και την έφορο και τον πρόεδρο του «Ποσειδώνα» Λουτρακίου, ξεκίνησα με μικρές ηλικίες, παιδιά Δημοτικού. Δεν είναι κάτι δύσκολο για έναν γυμναστή, μπορεί να βρει ένα βιβλίο, να ασχοληθεί, να φτιάξει, έτσι, ένα ασκησιολόγιο, να μπορεί να κάνει το μάθημα του στίβου, της προπόνησης του στίβου στις ακαδημαϊκές ομάδες, παιδικά πράγματα. Και σιγά-σιγά εντρυφήθηκα στο κομμάτι του στίβου.

Οι πρώτες σας ηλικίες που προπονήσατε ποιες ήταν;

Προπονούσα[00:15:00] παιδιά Δημοτικού, από Πρώτη Δημοτικού, τότε που ήταν το πρόγραμμα, μέχρι και Έκτη Δημοτικού. Και βοήθαγα παράλληλα και τους συνάδελφους στην μυϊκή ενδυνάμωση των αγωνιστικών ομάδων που ήταν από Πρώτη Γυμνάσιου μέχρι και Τρίτη Λυκείου, υπήρχαν κάποια παιδιά. Πιο πολύ ήταν όμως σε δρόμους και σε ρίψεις, στις αρχές. Και βοήθαγα τα παιδιά σε αυτό το κομμάτι.

Πολύ ωραία. Θα θέλατε να μας πείτε πώς εξελίχθηκε αυτή η σχέση σας με τον στίβο; Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα;

Τον Γενάρη εκείνης της χρονιάς μάς έρχεται το στρώμα του ύψους. Οι άλλοι δυο συνάδελφοι ήταν επιμερισμένοι να κάνουν το προπονητικό τους έργο σε δρόμους και σε ρίψεις και μου ανέθεσαν το άλμα εις ύψος να το ξεκινήσουμε από το μηδέν. Δηλαδή από το μηδέν να ξεκινήσω κι εγώ και από το μηδέν και το άλμα εις ύψος. Το άλμα εις ύψος το ήξερα καθαρά μόνο σαν τεχνική από τη σχολή, από ότι έχω δει. Γενικώς μου άρεσε πολύ το αγώνισμα του άλματος σε ύψος από παλιά, όταν το έβλεπα. Το θεωρούσα πολύ εντυπωσιακό κάποιος άνθρωπος να μπορεί να νικάει τη βαρύτητα και μόνο με το σώμα του να πηδάει τόσο ψηλά και να περνάει τον πήχη. Και έτσι σιγά-σιγά βάλαμε το άλμα εις ύψος, το στρώμα να ξεκινήσω να κάνω την προπόνηση μας. Πήρα 2-3 παιδάκια. Σιγά-σιγά ένας από αυτούς εξελίχθηκε σε πάρα πολύ καλό αθλητή, ονομάζεται Αντώνης Μέρλος. Και πάνω σε αυτόν χτίστηκε όλη η προπονητική μου καριέρα πάνω στο άλμα εις ύψος.

Δηλαδή αυτός ο αθλητής σας ήταν που σας έδωσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες ως προπονητής;

Ναι. Ήταν από τις πρώτες επιτυχίες, ήταν ένα πολύ ταλαντούχο παιδί στο άλμα εις ύψος. Ήρθε σαν διωγμένο μπορώ να πω από τα άλλα αγωνίσματα. Διότι έπαιζε ποδόσφαιρο, δεν το είχε τόσο πολύ με το ποδόσφαιρο, πήγε στους δρόμους και στις ρίψεις και ήρθε τελικά στο ύψος το οποίο κούμπωσε, όπως μπορούμε να πούμε. Ξεκινήσαμε από το μηδέν και οι δυο. Και εγώ παράλληλα διάβαζα και μελετούσα το άλμα εις ύψος από το μηδέν ακριβώς, να βγάλω ένα αντίστοιχο ασκησιολόγιο, να αρχίσω να προπονώ, να σημειώνω, να καταγράφω πράγματα που έχουνε γίνει στην προπόνηση. Και σιγά-σιγά να μπούμε να δούμε πώς θα είναι οι αγώνες.

Σας έρχεται δηλαδή ένα ταλαντούχο παιδί, αλλά εσείς, όντας αθλητής ενός άλλου αθλήματος, του μπάσκετ, δεν είχατε την εμπειρία. Νιώσατε άγχος; Ή αυτή η πρόκληση σας ενθουσίασε; Πώς νιώσατε;

Δεν ένιωσα άγχος διότι δεν ήξερα τι θα περιμένω και όντως δεν ήξερα ότι ο Αντώνης θα ήταν τόσο ταλαντούχος. Εξελίχθηκε και καταλάβαν κάποια πράγματα. Όπως είπα ότι ένας γυμναστής αν κάτσει και διαβάσει και μελετήσει και μπορεί να ασχοληθεί και του αρέσει ένα αντικείμενο, μπορεί να κάνει κάτι. Το μελέτησα εγώ από την αρχή ως το τέλος. Και συνεχίσαμε και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.

Θυμάστε μήπως ποια ήταν η εμπειρία σας από τους πρώτους αγώνες ως προπονητής στίβου; Ποια ήταν τα συναισθήματα σας;

Όταν κατεβήκαμε μετά από ένα μήνα που είχαμε πάρει το στρώμα τότε στις ημερίδες κλειστού στίβου ήταν τότε οι ηλικιακές ομάδες Γυμνασίων-Λυκείων αλλά και ανδρών-γυναικών. Είχαμε πάει με τον Αντώνη, θυμάμαι, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, πρώτος του αγώνας. Και θυμάμαι ότι κάνει και τρία άκυρα στο πρώτο ύψος, δηλαδή δεν μπορούσαμε να περάσουμε το πρώτο ύψος. Εντάξει, στεναχωρέθηκε κι αυτός και εγώ στεναχωρήθηκα όσο μπορούσα. Αλλά συνεχίσαμε, τα βάλαμε κάτω και σιγά-σιγά οι πρώτες επιτυχίες ήρθανε. Βγήκε πρώτος στο διασυλλογικό πρωτάθλημα της κατηγορίας που γίνεται στη Τρίπολη, Κ16. Δηλαδή μιλάμε για παιδιά που πάνε Δευτέρα και Τρίτη Γυμνάσιου. Μετά πολύ καλές θέσεις είχε στην πιο πάνω κατηγορία που ήτανε το Κ18 λεγόμενο. Που είναι παιδιά Λυκείου, Πρώτης και Δευτέρας Λυκείου, αλλά μπορούνε να λάβουνε μέρος σε αυτούς τους αγώνες παιδιά[00:20:00] που πάνε και Δευτέρα και Τρίτη Γυμνάσιου. Φτάσαμε να κάνουμε 1,65 το οποίο ήτανε μια καλή επίδοση τότε για έναν παμπαίδα, που λέμε, ηλικίας Κ16 παιδί. Ήμασταν μέσα στα μετάλλια. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ήμασταν και στην πρώτη θέση. Τότε είχαμε την καλύτερη επίδοση στην ηλικία του. Πάμε στο Διασυλλογικό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, συγγνώμη, στο Σχηματάρι που έγινε, και στον τελικό κάνει τρία άκυρα. Στον πρώτο του τελικό Πανελλήνιου Πρωταθλήματος κάνει τρία άκυρα. Αυτός ήταν Δευτέρα Γυμνασίου βέβαια. Κάνει τρία άκυρα. Δεν μετρήθηκε καθόλου. Είχαμε την καλύτερη επίδοση και δεν καταφέραμε να πάμε στα βάθρα. Ήτανε ένα καλό χαστούκι προπονητικό και για εμένα αλλά και για τον Αντώνη. Θυμάμαι ότι είχαμε στεναχωρηθεί και οι δύο πάρα πολύ, αλλά δεν το βάλαμε κάτω, συνεχίσαμε. Πήρε ένα boost τότε γιατί γινόντουσαν οι αγώνες, γίνονται ακόμη και τώρα, μια φιλική διεθνή ημερίδα στίβου μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου. Και έτυχε να γίνει στη Τρίπολη, να διεξαχθεί. Όπου τον κάλεσαν στους επίλεκτους της Ελλάδος. Εκεί ξανακάνει μια πάρα πολύ καλή επίδοση και έτσι σιγά-σιγά άρχισε και παίρναμε τα πάνω μας.

Μάλιστα. Δηλαδή θα έλεγε κάνεις ότι το ξεκίνημά του δεν ήταν ιδανικό.

Όχι, όχι.

Τρεις άκυρες προσπάθειες στον πρώτο αγώνα. Τρεις άκυρες προσπάθειες στον πρώτο του Πανελλήνιο. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, για να τον καλέσανε σε αυτήν την ημερίδα θα πει ότι βλέπανε τις δυνατότητές του.

Ναι. Επειδή θέλανε να υπάρχουνε και συμμετοχή από παιδιά τοπικό. Επειδή ήταν και πρώτος σε διασυλλογικά, όπως σας είπα, τον καλέσανε να κάνει, να συμμετέχει στους αγώνες. Μετά ξεκινήσαμε στην επόμενη χρονιά τον Σεπτέμβρη όπως ξεκινάει όλη η σεζόν για τον στίβο. Ξεκινήσαμε πάλι από το μηδέν. Είχαμε πλαισιωθεί και από άλλη μια συναθλήτρια του μαζί, αρχίσαμε και φτιάχναμε ένα γκρουπάκι στο ύψος. Ιδιαίτερο αγώνισμα το ύψος διότι ο σωματότυπος είναι κάτι το οποίο περιορίζει πολύ κάποιους να ασχοληθούν με το ύψος.

Θα θέλατε να μας πείτε πώς εξελίχθηκαν μετά τα πράγματα με αυτόν τον αθλητή στην κατηγορία κάτω των 18, πλέον ως μαθητής Λυκείου;

Όταν ήμασταν Τρίτη Γυμνασίου καταφέραμε και μια από τις μεγαλύτερες μας τότε επιτυχίες. Ήταν να βγούμε τρίτοι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ18 πλέον στη Λάρισα όπου με έναν τρομερό αγώνα έφτασε να κάνει 2 μέτρα. Και πήρε τη τρίτη θέση. Μια βδομάδα νωρίτερα είχε βγει πρώτος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που είχε γίνει εδώ στο Λουτράκι στον νότιο όμιλο με επίδοση πάλι στα 2 μέτρα. Είχε βγει πρώτος. Τώρα καμία σχέση νομίζω το ύψος, τώρα άμα πληροφορηθείτε πριν από δέκα χρονιά με οχτώ χρονιά με τώρα οι επιδόσεις είναι πολύ πιο χαμηλές από ότι ήταν τότε. Ήταν πολύ ανταγωνιστικό, ήτανε μια μεγάλη φουρνιά παιδιών, αξιόλογων παιδιών. Και τελειώσαμε τη Τρίτη Γυμνασίου έχοντας μέχρι στιγμής από ότι γνωρίζω την καλύτερη επίδοση Κ16 σε τελικό, τα 2 μέτρα. Δεν έχουνε περαστεί τα 2 μέτρα ποτέ. Δεν έχει κάποιος Κ16 πάνω από 2 μέτρα σε τελικό. Και μπαίνουμε στην Πρώτη Λυκείου όπου εκεί είναι λίγο πιο σοβαρά τα πράγματα. Πλέον ο Αντώνης είχε ξεφύγει από το επίπεδο ενός μέτριου αθλητή για το ύψος. Ήτανε τότε στα παιδιά τα λεγόμενα ταλαντούχα παιδιά του ύψους όπου μπορούσαμε να εκπροσωπήσουμε και τη χώρα μας στο εξωτερικό.

Δηλαδή ο Αντώνης κλήθηκε στην Eθνική ομάδα;

Πρώτη του συμμετοχή ήτανε στο... Mπορούσαμε να λάβουμε μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου όπου εκεί πήγε πάρα πολύ καλά, αξιόλογα[00:25:00]. Και του έδωσε η ομοσπονδία μια ευκαιρία να μπορεί να κατεβεί στο κλειστό στην Κωνσταντινούπολη, στο Βαλκανικό Κλειστού Στίβου στην Κωνσταντινούπολη. Πήρε τις εμπειρίες του, είδε πώς είναι το... Σε μια πολύ μικρή ηλικία να στέλνει η ομοσπονδία έναν τέτοιον αθλητή ήταν πάρα πολύ χρήσιμο. Μετά δυστυχώς είχαμε ένα πολύ σοβαρό τραυματισμό κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα. Ο Αντώνης ήδη ήταν ένας σταθερός αθλητής πάνω από τα 2 μέτρα, 2,05. Οπότε και δυστυχώς σε αυτόν τον τραυματισμό μείναμε πάρα πολύ πίσω με αποτέλεσμα να χάσουμε την αποστολή. Να μην κληθεί στην αποστολή για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων-Κορασίδων που έγινε τότε στο Κάλι. Παρεμπιπτόντως, σε αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα Κ18 στο Cali είναι πάρα πολλοί σημερινοί αθλητές που πρωταγωνιστούν, όπως ο Μίλτος ο Τέντογλου, ο Καραλής, ο Duplantis που ξέρουμε όλοι που κάνει και ρεκόρ. Γενικώς όλη η αφρόκρεμα τότε του στίβου, τότε, ήταν σε αυτήν… Δηλαδή έλειπε ο Αντώνης από αυτή τη γιορτή. Εν τέλει με τον τραυματισμό που είχαμε, είχαμε οστικό οίδημα στον αστράγαλο. Μας άφησε πολύ πίσω. Και αυτό που καταφέραμε ήταν να πάμε στις «Ολυμπιακές Ημέρες», στο φεστιβάλ «Ολυμπιακών Ημερών» νεότητας το οποίο έγινε στην Τιφλίδα, στη Γεωργία, το 2015.

Θα σας πάω λίγο πιο πίσω. Από αυτά που μου αφηγηθήκατε ήτανε δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη στο βαλκανικό πρωτάθλημα η πρώτη σας συμμετοχή εσάς προσωπικά ως προπονητής με την εθνική ομάδα;

Δεν είχα πάει σε εκείνην την αποστολή, δεν είχα πάει. Είχε πάει ο Αντώνης, είχε εκεί τους αντίστοιχους ομοσπονδιακούς που τον συνοδεύσαν και τον καθοδήγησαν.

Παρ’ όλα αυτά στο Ολυμπιακό Φεστιβάλ Νεότητας που είναι μια πολύ σπουδαία διοργάνωση που πήγε ο Αντώνης ο Μέρλος, εσείς ήσασταν μαζί του ως προπονητής;

Ναι, ήμασταν μαζί. Είναι πολύ ωραίο φεστιβάλ, Ολυμπιακής Νεότητας. Είναι μια μικρογραφία των Ολυμπιακών Αγώνων. Μένουμε δηλαδή σε ένα ολυμπιακό χωριό με πολλούς αθλητές από όλα τα αγωνίσματα και αθλήματα. Όχι μόνο του στίβου αλλά και από κολύμβηση, ποδηλασία, γυμναστικής. Μεγάλη είναι σαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πολύ ωραίο κλίμα για τα παιδιά. Και εγώ προσωπικά γνώρισα πάρα πολλά άτομα του χώρου του αθλητισμού τα οποία με βοήθησαν. Ακόμα έχω κάνει πολύ καλές φιλίες και στενές επαφές μαζί τους και νομίζω ότι είναι μια από τις πιο ωραίες διοργανώσεις που μπορεί να έχω πάει.

Δηλαδή στα πολύ πρώτα χρόνια σας ως προπονητής στίβου καλείστε σε μια τόσο σπουδαία διοργάνωση. Πώς νιώσατε με αυτό το πράγμα, με αυτή την εξέλιξη; Την περιμένατε;

Δεν την περίμενα να σας πω την αλήθεια. Αν και ο Αντώνης μού έλεγε πολλές φορές «Εγώ θα πάω εκεί, εγώ θέλω να πιάσω αυτό το όριο, θέλω να κάνω εκείνη την επίδοση για να πάμε εκεί». Αλλά δεν το είχε σαν σκοπό. Έβγαινε στην προπόνηση, έβγαινε στους αγώνες. Όλα τα ρεκόρ μας γίνονταν στους αγώνες. Ήτανε ένα παιδί το οποίο όταν είχε βάλει κάτι στο μυαλό του θα το έκανε. Βγήκαμε σε αυτό το Φεστιβάλ Ολυμπιακών, στο Φεστιβάλ Νεότητας, βγήκαμε τρίτοι στην Ευρώπη και από τραυματισμό. Δηλαδή ήτανε πάρα πολύ σημαντικό που βγήκαμε τρίτοι. Και ξεκινάει πάλι η επόμενη χρονιά στη Δευτέρα Λυκείου να ξεκινήσουμε να κάνουμε κάτι άλλο.

Πολύ ωραία. Δηλαδή τρίτη θέση σε μια τόσο σπουδαία διοργάνωση. Τρίτος δηλαδή κορυφαίος Ευρωπαίος.

Ναι, στην ηλικία του.

Ποια ήτανε τα συναισθήματά σας; Πώς νιώσατε;

Ήταν απίστευτη.

Θα θέλατε να μας περιγράψετε τον αγώνα, τα συναισθήματα; Τι νιώθατε εκείνη την ώρα δηλαδή; Τι νιώθει ένας προπονητής;

Πάντα υπάρχει μια μεγάλη αγωνία. Προσπαθώ να μην το δείχνω στους αθλητές μου. Είναι πολλά πράγματα που πρέπει να σκεφτείς. Αυτό διαθέτει και εμπειρία, αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στο μέλλον για το πώς να διαχειριστώ κάποιες κρίσιμες καταστάσεις[00:30:00] ή πώς να κοουτσάρω κατά τη διάρκεια του αγώνα. Είναι τελικός. Και ήτανε κάτι πολύ ιδιαίτερο να προπονήσεις έναν αγώνα πανευρωπαϊκού επιπέδου.

Νιώσατε συγκίνηση;

Ναι, ναι. Όσο να είναι, είναι μεγάλο πράγμα να βλέπεις τον αθλητή σου να είναι στους πρώτους τρεις της Ευρώπης, να πατάει βάθρο που λέμε. Και του άξιζε.

Φαντάζομαι ότι θα νιώσατε και ότι οι κόποι σας ανταμείφθηκαν. Γιατί το να φτάσει πιστεύω ένας αθλητής σε τόσο υψηλό επίπεδο χρειάζεται πολλή δουλειά, θυσίες και από τον αθλητή αλλά και από τον προπονητή.

Και βέβαια. Και πλέον τώρα ο Αντώνης, όπως είπαμε, είναι σε ένα άλλο επίπεδο. Ο στόχος μας με τη νέα χρονιά, δηλαδή το ’15-’16, ήτανε να μπορέσουμε να πετύχουμε τον στόχο, το όριο για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων-Κορασίδων δηλαδή των Κ18 που θα γινόταν πάλι στη Τιφλίδα. Ξεκίνησε η χρονιά πάρα πολύ καλά. Πιστεύω ότι ήτανε μια από τις καλύτερες προπονητικές χρονιές δίκες μου μέχρι στιγμής και του Αντώνη. Ό,τι ήτανε στον στόχο της προπόνησης που είχαμε θέσει είχε γίνει. Καταφέρναμε και από το σχολείο του να φεύγουμε μερικά πρωινά, να κάνουμε προπονήσεις στον Άγιο Κοσμά για να μπορούμε να καλύψουμε κάποια πράγματα. Μας βοήθησε πάρα πολύ αυτό, ήτανε πολύ στοχευμένη όλη η προπόνηση από την αρχή της χρονιάς, πιο συγκεντρωμένος. Και η πρώτη μας ανταμοιβή ήτανε στο Πανελλήνιο πάλι κλειστού όπου καταφέρνει και ισοφαρίζει αλλά και δημιουργεί νέο πανελλήνιο ρεκόρ παίδων. Ήταν το 2,11 και πλέον είναι το 2,14 του Αντώνη. Ακόμη και σήμερα δεν το έχει καταρρίψει παιδί που βρίσκεται σε αυτές τις ηλικίες, ηλικίες Λυκείων, Πρώτης και Δευτέρας Λυκείων. Αυτό μας έδωσε πάλι ένα μεγάλο boost. Ξαναπήγαμε τότε στην Κωνσταντινούπολη, πάλι είχε το βαλκανικό πρωτάθλημα ανδρών-γυναικών για εμπειρίες, πήραμε τις εμπειρίες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήτανε μια απίστευτη χρονιά, μια πάρα πολύ καλή χρονιά, μας βοήθησε πάρα πολύ η ομοσπονδία σε πολλά πράγματα. Όπως η διοργάνωση προπονητικών camp με θεματολογία τα άλματα όπου όλοι οι αθλητές οι οποίοι ασχολούνταν με τα άλματα και προπονητές ήτανε μαζί για μια βδομάδα σχεδόν. Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, συγνώμη, όπου έγιναν βιωματικές προπονήσεις. Είδαμε πράγματα, διορθώσαμε, μάθαμε, συζητήσαμε, όπως επίσης και ένα πάρα πολύ καλή προπονητικό camp στον Άγιο Νικόλαο. Που πάλι το διοργάνωσε η ομοσπονδία με τον δήμο του Αγίου Νικολάου και με την περιφέρεια Κρήτης όπου πάλι μας βοήθησε. Μείναμε δέκα μέρες στον Άγιο Νικόλαο όπου δουλέψαμε πάρα πολύ καλά. Αυτό είχε αποτέλεσμα να κερδίσουμε το Πανελλήνιο Σχολικό Πρωτάθλημα. Οι επιδόσεις ήτανε πάρα πολύ υψηλές, ήτανε σταθερά πάνω από το 2,10. Δεν μπορούσαμε, δεν γινόταν να μην ήτανε πάνω από το 2,10 όλοι του οι αγώνες. Κερδίζουμε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, έχουμε πιάσει ήδη το όριο που είναι για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Τιφλίδα και εκεί πιστεύω ότι είναι μια μεγάλη επιτυχία μας. Που μετά από έναν πάρα πολύ δύσκολο προκριματικό καταφέραμε να πάμε στον τελικό του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος και να βγει δεύτερος στην Ευρώπη, να πάρει το ασημένιο μετάλλιο. Να σημειώσω ότι ήτανε η πρώτη φορά που διεξήχθη αυτό το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18. Δεν υπήρχε μέχρι τότε η ευρωπαϊκή ομοσπονδία, δεν είχε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18. Δηλαδή ήτανε το πρώτο ασημένιο μετάλλιο της χώρας μας στο άλμα εις ύψος σε αυτή τη κατηγορία, σε αυτό το αγώνισμα.

Δηλαδή το 2016 η χρονιά ξεκίνησε με ένα νέο πανελλήνιο ρεκόρ που όπως είπατε ακόμη και μέχρι σήμερα δεν έχει καταρριφθεί. Και ως απο[00:35:00]κορύφωμα είχατε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, δυο πολύ σπουδαίες επιτυχίες για έναν αθλητή. Εσείς ως προπονητής βλέπετε ότι η δουλειά σας αποδίδει καρπούς. Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για τα συναισθήματα σας; Τι νιώθατε τότε;

Ότι όντως ό,τι είχα προγραμματίσει είχε βγει, ήταν μεγάλη επιτυχία. Νομίζω ότι κάθε προπονητής θα το εύχεται αυτό. Ό,τι έχει προγραμματίσει να του βγει. Φτιάξαμε τις επιδόσεις μας. Ήταν μια πάρα πολύ καλή χρονιά, πάρα πολύ ωραία χρονιά.

Δηλαδή πλέον ο Αντώνης στα 16 του χρόνια.

17.

17, συγνώμη, έχει ήδη στην κατοχή του πανελλήνιο ρεκόρ, έχει μετάλλια από δυο σπουδαίες διοργανώσεις. Ποιος ήταν ο επόμενος στόχος; Εσείς ως προπονητής, έχει πετύχει σε τόσο μικρή ηλικία τόσο σπουδαία πράγματα, τι κάνατε για να του κρατάτε το κίνητρο ζωντανό και αμείωτο;

Βάζαμε στοιχήματα παγωτού, είχαμε σαν στοίχημα το παγωτό. Τότε ήταν έτσι τα στοιχηματάκια μας. «Αν πέρναγες αυτό το ύψος, θα είχες τάδε παγωτό. Αν έκανες ρεκόρ, θα είχες πάλι παγωτό». Ήτανε, έτσι, κάτι μεταξύ μας το οποίο βλέπω ότι δούλεψε και περνούσαμε πολύ καλά στην προπόνηση. Σπανίως είχαμε εντάσεις και προστριβές. Υπήρχε εμπιστοσύνη και από το πρόσωπό του και εγώ τον εμπιστευόμουν. Και νομίζω αυτό είναι ένα μεγάλο μυστικό, να υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ προπονητή-αθλητή.

Σίγουρα, πολύ σημαντικό πράγμα. Και πώς εξελίχθηκε αυτή η συνεργασία; Τι έγινε στη συνέχεια;

Την επόμενη χρονιά, το 2017, πλέον είναι σαν έφηβος, έχει ανεβεί κατηγορία. Ξεκινήσαμε όχι και τόσο καλά. Είχαμε έναν τραυματισμό, μετά εξελίχθηκε ένας άλλος τραυματισμός, ένα διάστρεμμα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα όπου μας κράτησε πάρα πολύ πίσω. Γενικώς, δεν ήταν και τόσο ευχάριστη χρονιά, κύλησε κάπως παράξενα. Τελείωσε το καλοκαίρι με μια ένατη θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων-Νεανίδων που έγινε στην Ιταλία, στο Γκροσέτο. Δεν ήταν και τόσο καλή η χρονιά του, καμία σχέση με την προηγουμένη. Και τότε μπήκε η συζήτηση-παράμετρος σπουδών στην Αμερική. Όπου εντέλει, Γενάρη του ’18, πήγε στην Αμερική και ξεκίνησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Georgia στην Αμερική. Έκτοτε εκεί λύθηκε η συνεργασία μας γιατί δεν μπορούσα να τον κρατήσω και λογικό είναι. Έχουμε μια πάρα πολύ καλή, φιλική σχέση ακόμη και τώρα. Όποτε υπάρχει ευκαιρία να τον δω σε αγώνες, τον βλέπω και από κοντά. Μαθαίνω νέα του, επικοινωνούμε συχνά. Έχουμε μια πάρα πολύ καλή φιλία και σχέση.

Δηλαδή ένας από τους καρπούς που επέφερε αυτή η συνεργασία σας ήτανε ο αθλητής, πέρα από τις σπουδαίες αθλητικές του επιτυχίες, να πάρει και μια υποτροφία από την Αμερική.

Ναι, μια πάρα πολύ καλή υποτροφία.

Να εξασφαλίσει τις ακαδημαϊκές του σπουδές.

Ναι, μια πάρα πολύ καλή υποτροφία. Εντάξει. Δεν εξελίχθηκαν όπως μπορούσαν να εξελιχθούν για το παιδί, για τον Αντώνη. Τώρα συνεχίζουμε, τώρα έχει γυρίσει στη Θεσσαλονίκη και προπονείται εκεί.

Εσείς που η αυτή η συνεργασία έληξε μετά από τόσες επιτυχίες, τόσες σπουδαίες επιτυχίες για να είμαι ειλικρινής, πώς νιώσατε ως προπονητής;

Έπρεπε να γίνει αυτό διότι με τα μέσα που είχαμε εκείνη την εποχή στον χώρο μας δεν θα μπορούσαμε να κρατήσουμε έναν τέτοιον αθλητή στη χώρα μας και πόσο μάλλον και στο Λουτράκι. Ήθελε να πάει. Οπότε εγώ δεν ήθελα να του σταθώ εμπόδιο. Και όλα ήταν, όλα κύλησαν ομαλά.

Πλέον ως προπονητής εσείς τι στόχους έχετε προσωπικούς; Έχετε καταφέρει τόσο σπουδαία πράγματα προπονητικά. Τι στόχους έχετε;

Ο στόχος μου είναι ότι κάθε χρονιά θέλω να είναι καλύτερη από την προηγουμένη. Να μπορώ να κάνω τον προγραμματισμό μου όπως τον έχω προγραμματίσει, το ασκησιολόγιο, να συνεργάζομαι πρώτα από όλα με[00:40:00] καλούς χαρακτήρες παιδιών. Ευτυχώς μέχρι στιγμής είμαι ευχαριστημένος διότι έχω δουλέψει με πάρα πολύ καλά παιδιά, με πολύ καλούς χαρακτήρες, με αξιόλογες επιδόσεις. Έχω γίνει πιο έμπειρος στη δουλειά μου και στην προπονητική μου καθοδήγηση. Με βοήθησε πάρα πολύ όλο το κομμάτι, το πρώτο κομμάτι και ο στόχος μου είναι όσο μπορώ οι αθλητές μου να χαίρονται, να αγωνίζονται και να προσπαθήσουν να κάνουν το καλύτερο. Το χαμόγελό τους για εμένα είναι η μεγαλύτερή μου επιβράβευση.

Πόσο σημαντικό να το λέτε αυτό το πράγμα. Και τέλος, για να κλείσουμε αυτή την όμορφη συζήτηση που είχαμε, θα ήθελα να μου πείτε τι στοιχεία χρειάζεται ένας αθλητής για να ξεχωρίσει, να κάνει το ένα βήμα παραπάνω που λέμε. Από την προσωπική σας εμπειρία.

Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι, κοντά στα 10 χρόνια, που ασχολούμαι με τον στίβο αλλά και σαν παίχτης του μπάσκετ που ήμουν νομίζω ότι αυτός που θα ξεχωρίσει είναι πρώτον να μπορεί να καταλάβει ότι το ταλέντο του χρειάζεται δουλειά και προπόνηση. Χωρίς προπόνηση ένα ταλέντο θα μείνει το λεγόμενο ταλέντο. Θέλει και προπόνηση. Το ταλέντο είναι μέχρι κάποια ηλικία, μετά χρειάζεται προπόνηση. Μια σωστή καθοδήγηση από τον προπονητή του. Να υπάρχει πρόγραμμα. Γενικώς να μπει προγραμματισμός για να μην ξεφεύγουμε, να μην περνάμε τα όρια. Έχοντας βάλει στην ημέρα σου το πρόγραμμα για το πώς θα κάνεις την προπόνηση, πότε να διαβάσεις, πότε να περάσεις καλά με την παρέα σου. Χρειάζονται όλα αυτά. Και πάνω από όλα προπόνηση.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, κύριε Δαμβουνέλη.

Εγώ ευχαριστώ.