[00:00:00]Είναι Δευτέρα 24 Μαΐου του 2021. Είμαι με την Έλσα Στελλάκη. Βρισκόμαστε στην Κύριζα στο Αιάντειο στη Σαλαμίνα. Εγώ ονομάζομαι Κατερίνα Σχοινά, είμαι Ερευνήτρια στο Istorima και ξεκινάμε τη συνέντευξή μας. Αρχικά, Έλσα μου, θέλω να μου πεις λίγα λόγια για εσένα και να μου αφηγηθείς την ιστορία σου ως εθελόντρια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 που έγιναν στην Αθήνα.

Ευχαριστώ πολύ, καταρχήν, που με προσκάλεσες για τη συνέντευξη. Είναι ένα μεράκι που το έχω από πάρα πολύ μικρή. Aπλώς είχα πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο και δεν το καλλιέργησα όσο θα ήθελα. Όταν πλησιάζανε οι Ολυμπιακοί Αγώνες και άρχισαν να καλλιεργώ το ότι θα γινόντουσαν οι αγώνες στην Ελλάδα, που τους δημιουργήσανε, που τους αναβιώσανε, όλα αυτά, αισθάνθηκα έτσι περίεργα... Για να μην είμαι υπερβολικά... «εθνικιστικά» μέσα μου λειτούργησα! Άρχισα να σκέφτομαι μήπως μπορώ κι εγώ να βοηθήσω, ούτως ώστε να δημιουργηθούν όσο το δυνατόν ωραιότεροι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Άρχισα να ψάχνω, άρχισα να ρωτάω. Κάποια στιγμή βρίσκω μία άκρη. Παίρνω τηλέφωνο συνεννοούμαι και μου δίνουν ένα ραντεβού να πάω να μιλήσουμε για εθελοντισμό. Ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε μπροστά μου ήταν η Μαρία η Βιβιλάκη, η οποία με βοήθησε πάρα πολύ και έχουμε κρατήσει μία πολύ ωραία φιλία ακόμα, παρά το ότι η διαφορά ηλικίας μας είναι πολύ μεγάλη. Πήγα στο ραντεβού μου, στη Νέα Ιωνία, που ήταν οι εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων ως προς το διοικητικό. Βρεθήκαμε, είπαμε τι πρέπει να γίνει, πώς πρέπει να γίνει και τι ανάγκες υπάρχουνε και ότι βέβαια θα έπρεπε να κάνουμε κάποια σεμινάρια, εάν το αποφάσιζα, για να είμαι πιο δημιουργική. Η αλήθεια είναι ότι το συζήτησα με την οικογένειά μου. Συμφωνήσανε και πάνω από όλα το συζήτησα με τη δουλειά μου, γιατί θα έπρεπε 17 μέρες να λείπω. Και κάποια σεμινάρια που έπρεπε να κάνω. Τότε ήμουν υπεύθυνη πωλήσεων στη Media Strom και δεν μου έφεραν καμία απολύτως αντίρρηση και μάλιστα μου είπανε ότι να δηλώσω πότε θέλω να μου δώσουνε και άδεια! Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Άρχισαν τα σεμινάρια με την υπόλοιπη ομάδα. Βρήκα ανθρώπους μεγαλύτερους, μικρότερους, ίσα μ' εμένα, διάφορες έτσι φιλίες εκείνης της στιγμής, αλλά το βασικότερο από όλα ήτανε ότι άρχιζα να μπαίνω στο πνεύμα του εθελοντισμού και άρχισα να κάνω αυτό που ήθελα. Όταν ρωτήθηκα πού θέλω να είμαι εθελόντρια -η αλήθεια, με τη βοήθεια της Μαρίας- είπα ότι πρέπει να πάω εκεί που με έχουν ανάγκη. Επειδή διάφοροι συνάδελφοι σαν εθελοντές θέλανε να πηγαίνουνε σε αθλήματα που είναι πιο δημοφιλή και που τους δείχνει περισσότερο η τηλεόραση και όλα αυτά. Εγώ θεώρησα σωστό ότι έπρεπε να πάω εκεί που με είχαν ανάγκη. Είπα ότι μένω -τότε έμενα στο Μαρκόπουλο- και θα μπορούσα κάλλιστα να βοηθήσω και στον Ιππικό Όμιλο, αλλά και στη σκοποβολή. Περίμενα να μου στείλουνε τα χαρτιά και τελικά βλέπω ότι είμαι απαραίτητη στη σκοποβολή, που δεν έχω ιδέα! Δεν έχω ξαναδεί σκοποβολή στη ζωή μου ποτέ! Πριν ξεκινήσουνε οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνεται ένα event επάνω στις εγκαταστάσεις της σκοποβολής για να γνωρίσουνε οι αθλητές αυτό το γήπεδο -όχι δεν είναι γήπεδο- αυτήν την εγκατάσταση της σκοποβολής, η οποία είναι η καλύτερη στα Βαλκάνια, αυτή τη στιγμή. Μαζί με όλους, αθλητές, εθελοντές, διοργανωτές, ανεβαίνουμε πάνω στην εγκατάσταση και μένω με το στόμα ανοιχτό! Και για μένα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ! Αλλά ακόμα και για τους πιο έμπειρους αθλητές ήταν ένα θαύμα. Βέβαια η ανυπομονησία μου ήτανε να ξεκινήσουμε. Παραμονές των [00:05:00]Ολυμπιακών Αγώνων γίνονται οι διάφορες συζητήσεις, ακούμε διάφορα ότι δεν θα είμαστε έτοιμοι, ότι δεν θα είμαστε εντάξει, ότι δεν θα τους κάνουμε καλά, ότι είμαστε ανεύθυνοι, ότι είμαστε το ένα, ότι είμαστε το άλλο, και αρχίζω πεισμώνω και αρχίζω και πιστεύω ότι όλα αυτά είναι συκοφαντίες. Πρόβα τζενεράλε, Ολυμπιακό Στάδιο της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα το ξεχάσω στη ζωή μου όσα χρόνια και να περάσουνε. Μονίμως ανατριχιασμένη, όλο το στάδιο γεμάτο εθελοντές, η φωνή του Νίκου Αλιάγα πολύ χαρακτηριστική! Κι όταν πλέον σβήνουν τα φώτα είμαστε όλοι όρθιοι και χειροκροτούμε. Μία οργάνωση που τη γέννησε η Ελλάδα, ξαναξεκινάει στην Ελλάδα, από Έλληνες, με την ελληνική Ιστορία και βέβαια η συγκίνηση είναι απερίγραπτη! Να σας πω ότι στο τέλος όλης αυτής της οργάνωσης τα χέρια μου είχανε πρηστεί, τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και όλο το στάδιο ούρλιαζε! Και ήμασταν όλοι εθελοντές! Αυτή η μέρα είναι όντως που δεν θα την ξεχάσω στη ζωή μου ποτέ. Την επόμενη ημέρα συναντιόμαστε όλοι οι εθελοντές στην εγκατάσταση, που μας χρειαζόντουσαν στην εγκατάσταση της σκοποβολής, δίνουμε υπόσχεση, δίνουμε τα χέρια, μικροί, μεγάλοι, πιο μεγάλοι... Και λέμε ότι ο σκοπός μας είναι -τελειώνοντας μετά από 17 μέρες- να πάρουμε τις καλύτερες κριτικές. Μοιραζόμαστε τις θέσεις μας και τις ανάγκες μας και πάει ο καθένας στο πόστο του. Πάω σε ένα γραφείο, το οποίο γράφει όλους τους αθλητές που μπαίνουν και βγαίνουν στην εγκατάσταση. Τους τσεκάρω, τους βάζω υπογράφουνε και τους επισκέπτες, τους VIP επισκέπτες. Χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που θα κάνω ή μάλλον που κλήθηκα για να κάνω, έχω πάρα πολύ ενθουσιασμό. Όμως ο ενθουσιασμός δεν είναι μόνο δικός μου. Είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι. Αρχίζουμε, κάνουμε δουλειά, αρχίζουν να έρχονται οι αθλητές. Εν τω μεταξύ, οι αθλητές της σκοποβολής δεν έχουνε μικρή ηλικία. Δεν υπάρχει ηλικία στη σκοποβολή. Είναι μικροί, είναι μεγάλοι... Είχαμε αθλητή, ο οποίος ήτανε 73 χρονών, και ήταν πρωταθλητής στη χώρα του! Πρώτοι πρώτοι ‘ρίξαν το κεφάλι οι Αυστραλοί, οι οποίοι έλεγαν ότι δεν θα είμαστε έτοιμοι, ότι δεν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα. Με κατεβασμένο το κεφάλι όλοι, ένας ένας «Παιδιά συγγνώμη, είστε καταπληκτικοί! Έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Είστε απερίγραπτοι!» Πολλά... Πολλά, πολλά πράγματα, τα οποία δεν περιμέναμε να τα ακούσουμε. Και βέβαια και άλλες εθνικότητες. Ξεκινάνε οι αγώνες και βέβαια εμείς έχουμε από κοντά τους Έλληνες. Μαζί με όλους εμάς τους εθελοντές έχει και πάρα πολλούς διαιτητές της σκοποβολής από πολλές χώρες. Έχουμε μαζί μας υπεύθυνους δημοσιογράφους από αρκετές χώρες. Έχουμε ξεχωρίσει μία παρέα. Ένας Γάλλος δημοσιογράφος, που είναι και υπεύθυνος για τον ήχο μέσα της απονομής που γινόντουσαν. Κι έχουμε ξεχωρίσει μία υπεύθυνη, την Άννα, έναν άλλον διαιτητή από την Κύπρο, τον Κώστα τον Δημητρίου, που γίναμε πάρα πολύ φίλοι και αυτή τη στιγμή είμαστε οικογένεια στην κυριολεξία!

Γενικά με αρκετούς ανθρώπους ήρθαμε πάρα πολύ κοντά. Δεν ξέρω αν αυτό ήτανε η λαχτάρα μας του να προσφέρουμε κάτι ή το να κάνουμε τη δουλειά μας πάρα πολύ καλά για να έχουμε καλές κριτικές, να μη βγαίνουν και λένε διάφορα, αλλά πιστεύω ότι ήμασταν και άνθρωποι που είχαμε κοινό σκοπό και ίσως αυτό μας ένωσε και μας έφερε πιο κοντά. Ένα πάρα πολύ χαρακτηριστικό και πάρα πολύ αστείο περιστατικό, νομίζω ήταν ο Πρίγκιπας του Κατάρ, ο οποίος ήταν και πρωταθλητής κόσμου και που βγήκε και πρωταθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. [00:10:00]Βέβαια, η σκοποβολή έχει πολλές κατηγορίες, τις οποίες τώρα βέβαια, μετά από τόσα χρόνια, κι επειδή δεν συνέχισα να ασχολούμαι με τη σκοποβολή τις έχω ξεχάσει, αλλά αυτό νομίζω το λένε skeet και είναι αυτό που πετάγονται τα δισκάκια και τα χτυπάς στον αέρα. Νομίζω εκεί πρέπει να ήτανε ο Πρίγκιπας του Κατάρ, ο οποίος δεν κατάλαβε κανένας ότι ήταν Πρίγκιπας του Κατάρ. Είχε ένα ραντζάκι και πριν από τους αγώνες ξάπλωνε. Ραντζάκι όμως, στην κυριολεξία ραντζάκι! Και μετά όταν σηκωνότανε ένας κύριος -πρέπει να ήταν ο προπονητής του- του έκανε πίσω στην πλάτη ένα μασάζ με ένα πραγματάκι που ήτανε σαν ένα χέρι ανοιχτό. Πέρναγα εγώ μία, πέρναγα δύο, πέρναγε η Μαρία μία, πέρναγε η Μαρία δύο... Λέω θα τον ρωτήσω. Τα αγγλικά μου όχι πολύ καλά, αλλά θα τον ρωτήσω. Του λέω «Συγγνώμη, αυτό τι είναι;» Μου λέει «Κάνει μασάζ! Την πλάτη μου», μου λέει, «Μου ανοίγει! Μου καθαρίζει την πλάτη!». Λέω «θα μου κάνετε κι εμένα;». Έρχεται μαζί μου και η Μαρία. Η Μαρία ήταν αδύνατη, ψηλή και αδύνατη. Εγώ χοντρή και πιο κοντή, δηλαδή μία πλάτη αρκετά πληθωρική. Στέκεται πρώτα η Μαρία, της κάνει. Είχε κόκαλα, κάπου σταμάταγε, κάπου ξαναξεκίναγε αυτό το μηχάνημα. Πάω κι εγώ. Λέει «Μία πολύ ωραία πλάτη!» Είχα κι εγώ λέω στην οργάνωση κάτι πάρα πολύ ωραίο σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ενθουσιάστηκαν με την πλάτη μου, γιατί μπορούσαν να μου κάνουν με αυτό το μηχάνημα μασάζ, χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ο ενθουσιασμός μου, βέβαια, φάνηκε αμέσως. Αν δεν ντρεπόμουνα, θα πέρναγα κάθε πρωί και θα τους ζήταγα να μου κάνει μασάζ, αλλά ντράπηκα. Κάθε πρωί σκοτωνόμασταν ποιος θα πάει πρώτος στην εγκατάσταση για να παραγγείλει καφέδες για τους υπόλοιπους. Ήτανε να πάμε εφτά η ώρα το πρωί, όλοι ξεκινάγαμε από τις εξίμισι. Άρχισαν, βέβαια, να γίνονται τα αγωνίσματα, οπότε είχαμε ελεύθερο χρόνο. Τρέχαμε, όταν ήτανε να αγωνιστεί κάποιος Έλληνας, να φωνάξουμε, να βάλουμε τραγούδια ελληνικά στα μεγάφωνα της εγκατάστασης, για να του δώσουμε έτσι λίγο αέρα, λίγο ζωή! Κάποια στιγμή πριν τους ημιτελικούς, ο Νίκος Αντωνίου νομίζω, έχω κι ένα αυτόγραφο από αυτόν, νομίζω ότι λεγότανε Νίκος Αντωνίου, και ο Γιώργος από την Κρήτη... σηκώνει πυρετό σαράντα. Πανικός στην εγκατάσταση! Πανικός στην εγκατάσταση! Γιατρός, το ‘να, τ’ άλλο, προσπαθούμε, τον εμψυχώνουμε! Παίρνω δυο ζακέτες, του τις φοράω, του δίνω κι ένα σφηνάκι με -όχι δεν ήτανε- με τσίπουρο και του λέω «Μη σηκωθείς από δω», μέσα σ’ ένα δωμάτιο, στο αποδυτήριο, «αν δεν γίνεις μούσκεμα στον ιδρώτα!» Πράγματι, γίνεται μούσκεμα στον ιδρώτα ο καημένος, του πέφτει ο πυρετός, παίρνουμε πίσω τις ζακέτες μας, αρχίζουμε τον τρίβουμε, αρχίζουμε του αλλάζουμε φανέλες, του αλλάζουμε το ένα, του αλλάζουμε το άλλο! Του βάζουμε και το συρτάκι! Κι έρχεται και γίνεται ο Νίκος, μια χαρά! Την άλλη μέρα έγιναν κάτι αγώνες... Βέβαια, μπορεί να μην κερδίσαμε, αλλά σημασία έχει ότι ο Νίκος αγωνίστηκε κι ότι ήτανε καλά.

Κάποια στιγμή μάς παίρνουν από κάτω απ’ την ασφάλεια, στην είσοδο της εγκατάστασης, γιατί μέχρι να 'ρθεις επάνω στην εγκατάσταση υπήρχε μία διαδρομή. Και μας λένε «Παιδιά, έρχεται ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ!» Ανατριχιάζω ολόκληρη. Να μου πεις, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν κάνει πολλά πράγματα σε σχέση με τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, αλλά αυτός ήτανε ένας άνθρωπος -εκτός από αυτά που είχε κάνει- αγαπούσε και τους Έλληνες. Αποδεδειγμένα αγαπούσε τους Έλληνες! Βγαίνουμε όλοι να τον υποδεχτούμε. Ενώ στην τηλεόραση φαινότανε ένας άνθρωπος αρκετά ζωντανός, αρκετά δυνατός, απ’ την ώρα που κατέβηκε από το αυτοκίνητο μέχρι να τον πάμε στο ασανσέρ για να τον κατεβάσουμε κάτω που γινότανε η ομαδική σκοποβολή με όπλο, όχι με καραμπίνες και τέτοια, έκανε μισή ώρα. Τότε κατάλαβα ότι όντως είχε γεράσει. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα από κοντά. Βέβαια, αν δεν [00:15:00]ήμουν εθελόντρια, δεν θα είχα αυτήν την ευχαρίστηση να τον δω από κοντά. Μου μίλησε ελληνικά. Μου είπε ότι έχω πολύ ελληνική φυσιογνωμία και ότι έχω πολύ ωραίο χαμόγελο. Πολύ χάρηκα! Είναι μερικές στιγμές τις οποίες δεν πρόκειται όντως να τις ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Μετά κάθισα και τις αφηγήθηκα στο γιο μου, σε φίλους, σε ανθρώπους που με αγαπάνε. Πιστεύω ότι αυτή τη διήγηση τη χαρήκανε και όλοι οι άνθρωποι που με αγαπάνε, μαζί με μένα. Άλλο ένα έτσι -θα το έλεγα αστείο- πάλι μία επίσκεψη. Μας πήραν τηλέφωνο από κάτω απ’ την ασφάλεια και μας είπαν ότι έρχεται η Δασκαλάκη μαζί με τον Ρογκ. Σήκωσα τα μανίκια μου και τον περίμενα. Όλοι μου είπανε να μη μιλήσω, να μην πω τίποτα, και μάλιστα ευγενικά ευγενικά η Μαρία με τράβηξε προς τα πίσω, γιατί είχα πολύ άγριες διαθέσεις. Η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά μέσα μου σκέφτηκα «Έλσα, είσαι Ελληνίδα και οι Έλληνες είναι ευγενικοί. Μην του δώσεις την ευκαιρία να σου απαντήσει και μην του δώσεις την ευκαιρία να δικαιολογηθεί. Άστον». Σίγουρα μέσα του έχει μετανιώσει για ό,τι έχει πει. Εν πάση περιπτώσει, ανεβαίνει πάνω -η αλήθεια είναι ότι από κοντά είναι πολύ πιο νέος απ’ ότι τον έβλεπα στην τηλεόραση, σε αντίθεση με τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ- αλλά τον υποδεχτήκαμε. Όχι βέβαια, τόσο θερμά. Κάναμε τα άκρως απαραίτητα και ότι βέβαια... και ότι ευγενικά έπρεπε να κάνουμε λόγω φιλοξενίας.

Ένα άλλο, έτσι, περιστατικό που δεν θα ξεχάσω. Έχουμε πάει στην αίθουσα τύπου, τελειώνει ένα άθλημα, έχει έρθει πρώτος κάποιος αθλητής και τον παίρνουμε να τον πάμε στη νεκρή ζώνη, και από εκεί να τον πάμε για antidoping. Έχουν μαζευτεί πολλοί δημοσιογράφοι και την ώρα που τον πάμε για τη νεκρή ζώνη, είναι ένας δημοσιογράφος, ο οποίος είναι πολύ έντονος και του μιλάει πάρα πολύ έντονα, δεν θυμάμαι τώρα σε ποια γλώσσα του μιλάει και τον εκνευρίζει. Η αλήθεια είναι ότι ήρθα σε δύσκολη θέση. Δεν ήξερα τι να κάνω. Έρχεται ένας συνάδελφος της ασφάλειας, πιάνει τον δημοσιογράφο αγκαλιά, τον πετάει έξω και μένει ο άνθρωπος, αυτός που ήρθε πρώτος, ο νικητής και με κοιτάει καλά καλά. Κι εγώ δεν ξέρω αν έχω κάνει καλά ή αν έχω κάνει άσχημα. Δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ! Και σε κάποια στιγμή με παίρνει αγκαλιά και μου δίνει ένα φιλί! Και λέω μάλλον κάτι έκανα καλά. Τέλος πάντων, τον πήγαμε, μίλησε με τους δημοσιογράφους τους υπόλοιπους. Πήγε για antidoping ο άνθρωπος. Την άλλη μέρα το πρωί στο γραφείο μου βρίσκω εφτά τριαντάφυλλα. «Ρε παιδιά», λέω, «αυτά τα τριαντάφυλλα για ποιον είναι;» Μου λέει η Μαρία η Βιβιλάκη «Για σένα!». «Για μένα;» Ναι, για μένα! Υπόψιν τότε ήμουνα 48 χρόνων, δεν ήμουνα παιδί. Λέει «Ναι. Ο τάδε αθλητής εχθές που του επιτέθηκε ο δημοσιογράφος σου τα έστειλε σαν ευχαριστώ». Και μάλιστα ο άνθρωπος μπήκε στη διαδικασία να του γράψει κάποιος ελληνικά το «Ευχαριστώ». Καλά. Αυτά τα τριαντάφυλλα τα έχω ξεράνει και τα έχω ακόμα! Εν πάσει περιπτώσει, οι εμπειρίες ήτανε πολλές, πάρα πολλές. Οι περισσότερες καλές. Κακές δεν μπορώ να πω ότι είχα. Γνώρισα φανταστικούς ανθρώπους. Γνώρισα αθλητές που δεν τους ξαναείδα στη ζωή μου ποτέ. Γνώρισα προπονητές που δεν τους ξαναείδα στη ζωή μου ποτέ. Άκουσα πάρα πολύ καλά λόγια, πολύ λίγα ήταν τα αρνητικά σχόλια. Τα περισσότερα ήτανε θετικά. Αλλά το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που είχανε το ίδιο μεράκι μ' εμένα, που αισθανόντουσαν τόσο όμορφα, όπως αισθανόμουνα κι εγώ. Έχω κρατήσει όλα τα σήματα. Κάναμε ανταλλαγή σημάτων, με εθελοντές, με προπονητές, με αθλητές. Τα καρφιτσώναμε στην [00:20:00]κονκάρδα μας, τα καρφιτσώναμε στο καπέλο μας, τα καρφιτσώναμε στις μπλούζες μας. Μέχρι που κάποια στιγμή από το βάρος μας βγαίνανε οι μπλούζες μας από πάνω μας. Όλα αυτά τα έχω κρατήσει. Έχω κρατήσει όλα τα στυλό που μας είχανε δώσει για να γράφουμε, τα οποία, τα πάντα επάνω είχανε το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων και τις ημερομηνίες που είχανε γίνει όλα τα αγωνίσματα. Είχα τα αποτελέσματα, τα αντίγραφα αποτελέσματα από όλους τους αγώνες, από όλους τους αθλητές. Κάποιες στιγμές πηγαίναμε σε κάποια δωμάτια που πηγαίνανε και ηρεμούσανε οι αθλητές πριν τους αγώνες και τους εμψυχώναμε. Μπορεί να μην ξέραμε αγγλικά ή μπορεί να μην ξέραμε τη γλώσσα τους, αλλά με το άγγιγμα στην πλάτη ή με το που να τους λέμε αν θέλουνε κάτι ή να τους προσφέρουμε κάτι, έστω και το νερό που τους πηγαίναμε. Είτε τους αλλάζαμε τις ωτοασπίδες, γιατί κακά τα ψέματα εκεί μέσα όλοι χρησιμοποιούσαμε ωτοασπίδες. Τις ανανεώναμε, τους δίναμε ένα καινούριο χαρτομάντιλο, ο,τιδήποτε, βλέπαμε στα μάτια τους το ευχαριστώ τους! Άσχετα εάν μπορούσαν να μας το πούνε ή εμείς να μην τους μιλήσουμε στη γλώσσα τους. Ζήσαμε πάρα πολύ ωραίες στιγμές. Εγώ τουλάχιστον έζησα πάρα πολύ ωραίες στιγμές. Και κάποια στιγμή κοντεύουν οι μέρες να τελειώσουνε. Αρχίζει ο χρόνος και λιγοστεύει. Αρχίζουν και πέφτουν τα χαμόγελα, πέφτει η χαρά, ξέρουμε ότι όλοι θα γυρίσουμε στην πραγματικότητα. Ξέρουμε ότι όλοι θα έχουμε τις δουλειές μας, τις οικογένειές μας, δεν θα είναι τόσο εύκολο να συναντηθούμε, δεν θα είναι τόσο εύκολο να επικοινωνήσουμε. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα είναι τόσο εύκολο να πίνουμε όλοι μαζί έναν καφέ κάθε πρωί, όπως πίναμε 17 μέρες. Μας ανακοινώνουνε ότι την τελευταία μέρα των αγώνων θα γίνει ένα πάρτι στην εγκατάσταση για να αποχαιρετιστούμε και να κρατήσουμε, να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και όλα αυτά για να μη χαθούμε. Δυστυχώς εγώ όμως σε αυτό το πάρτι δεν πήγα. Δεν μπόρεσα να πάω για οικογενειακούς λόγους. Στεναχωρήθηκα πάρα πάρα πολύ, όμως δεν γινότανε να πάω. Βέβαια, τα τηλέφωνά μου και τις φιλίες που είχα ήδη κάνει, είχα τακτοποιήσει το θέμα, ούτως ώστε να μη χαθώ. Βέβαια, τη μεγαλύτερη φιλία απ’ όλα την έκανα με τον Κώστα τον Δημητρίου. Γνώρισα την οικογένειά του όλη, γιατί τα παιδιά του και τα δύο γίνανε εθελοντές στους Παραολυμπιακούς, οπότε είχαν έρθει νωρίτερα και τους είχα γνωρίσει. Τις τελευταίες μέρες ήρθε και η γυναίκα του Κώστα, η Ελένη, η οποία ήταν ένας άνθρωπος καταπληκτικός και εξακολουθώ ακόμα να λέω ότι είναι απ’ τους πιο καταπληκτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου! Και η Μαρία η Βιβιλάκη, που τη θεωρώ υπεύθυνη που με μύησε και με έκανε να αισθανθώ περήφανη που θα ήμουνα εθελόντρια. Δυστυχώς κάποια στιγμή τελειώσαν οι Αγώνες, τελειώσαν τα πανηγύρια, τελειώσαν οι σημαίες, τελειώσαν τα χειροκροτήματα. Μου έμεινε ο ήχος απ’ το συρτάκι, σε όλο δηλαδή, μέσα στ' αυτιά μου και ανά πάσα στιγμή το έφερνα στο μυαλό μου! Δεν θα ξεχάσω τον Γάλλο τον δημοσιογράφο, που το μόνο που είχε μάθει να λέει ήταν «Γεια σου Έλσα, γεια σου Έλσα, γεια σου Έλσα!» Καθημερινά τον άκουγα. Τον άκουγα από το μεγάφωνο, που το ‘λεγε, τον άκουγα το πρωί απ’ το γραφείο που πέρναγε να υπογράψει. Είχε μάθει αυτό και μας το ‘λεγε μέρα νύχτα. Είτε ήμουνα εγώ, είτε ήτανε η Άννα, είτε ήτανε η Μαρία η Βιβιλάκη «Γεια σου Έλσα» έλεγε! Όλοι ήμασταν Έλσα! Όταν τελείωσε πλέον όλη αυτή, πήγαμε όλοι, βέβαια και στην Τελετή Λήξης έγινε πάλι ένας τεράστιος χαμός. Βέβαια, εδώ είχε πέσει ο ενθουσιασμός, γιατί σβήναν πλέον τα φώτα. Τελείωνε αυτό το τεράστιο έργο, που είχαμε όλοι κάνει τα πάντα! Όλοι κάνει τα πάντα! Και ήμασταν πάρα πολύ ικανοποιημένοι και είχαμε αποδείξει ότι σαν Έλληνες μπορεί να καθυστερούμε, αλλά κάνουμε το καλύτερο και κάνουμε το τελειότερο. Γιατί ακριβώς [00:25:00]είμαστε Έλληνες. Από τη δουλειά μου με βραβεύσανε, γιατί ήμουνα εθελόντρια. Γενικά είχα μία αντιμετώπιση έτσι πολύ ωραία, πάρα πολύ ωραία. Μετά από κάποιον καιρό μου ήρθε και το χαρτί το ευχαριστήριο από το 2004, Ολυμπιακοί Αγώνες 2004. Έχω κρατήσει μαζί όλα τα ενθύμια. Έλεγα να τα αφήσω κληρονομιά, εάν έκανα εγγόνι, τώρα όμως που δεν έχω εγγόνι, θα δώσω στα παιδιά που αγάπησα πάρα πάρα πολύ, κάποια πράγματα να τα κρατήσουνε, γιατί ξέρω ότι θα τα εκτιμήσουνε. Από τότε μου κόλλησε και όλη αυτή η έννοια του εθελοντισμού. Πάντα είχα μέσα μου μια έννοια εθελοντισμού. Και όταν βγήκα στη σύνταξη πλέον, είπα θα το υιοθετήσω για τον ελεύθερο χρόνο που έχω πλέον. Μπήκα στους «Δρόμους Ζωής», με καλοδεχτήκανε, προσφέρω ό,τι μπορώ, γιατί αυτό είναι το πιο βασικό. Να προσφέρεις ό,τι μπορείς, όχι ό,τι δεν μπορείς. Για να το προσφέρεις σωστά. Και πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο όποιος θέλει και μπορεί να γίνεται εθελοντής με την καρδιά του, με την ψυχή του, με το μυαλό του για να νιώθει τόσο πολύ ωραία όσο νιώθω κι εγώ. Νομίζω ότι μετά το να γίνεις γονιός, νομίζω είναι αμέσως -για μένα- ότι είναι η αμέσως καλύτερη κίνηση που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Αλλά πρώτα το κάνεις για τον εαυτό σου, γιατί νιώθεις εσύ καλά και μετά για τους άλλους. Βέβαια, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα μπορούσα να λέω πάρα πολλές ώρες, πάρα πολλά πράγματα, αλλά τι γίνεται; Έχουν περάσει πολλά χρόνια και αρκετά πράγματα, στη συγκεκριμένη στιγμή, μου ξεφεύγουνε, δεν τα έχω έτσι βάλει στο μυαλό μου αυτήν τη στιγμή. Η γενική ομολογία είναι ότι είμαι καλά, ότι έκανα αυτό που ήθελα, κι εξακολουθώ και το κάνω, και δεν υπολόγισα ούτε κούραση, ούτε το ότι δεν πήγα διακοπές εκείνη τη χρονιά. Τίποτα απολύτως. Έκανα αυτό που ήθελα και είμαι πάρα πάρα πολύ ικανοποιημένη και έχω πάρα πολύ ωραίες αναμνήσεις, γιατί έζησα πάρα πολύ ωραίες στιγμές. Και να πω και κάτι άλλο. Ότι το πιο βασικό είναι ότι γίνανε οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα κι εγώ ήμουνα εθελόντρια. Νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω.

Μου αφηγήθηκες όλη την ιστορία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και όπως το έζησες. Τώρα σκεπτόμενη αυτές στιγμές που μου είπες, τι σημαίνει όλη αυτή η εμπειρία συνολικά για σένα σήμερα;

Το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι μου μπήκε στο μυαλό ο εθελοντισμός. Θεωρούσα ότι για να γίνεις εθελόντρια πρέπει να έχεις πάρα πολύ χρόνο, ότι πρέπει να έχεις το ένα, ότι να έχεις το άλλο. Όχι, δεν νομίζω, όχι! Το βασικότερο απ’ όλα είναι να το θέλεις. Να το θέλεις και να μπορείς να προσφέρεις κάτι. Το παραμικρό. Αρκεί να θέλεις να προσφέρεις κάτι. Νομίζω ότι το βασικότερο από όλα είναι αυτό. Να θες να δώσεις κάτι και να θεωρείς ότι είσαι απαραίτητος για κάποια πράγματα. Και δεν είναι εγωιστικό να θεωρείς τον εαυτό σου αναγκαίο για κάποια πράγματα. Όχι δεν είναι θέμα εγωισμού. Είναι μεν η προσωπική ηθική ικανοποίηση για σένα, ας μην κοροϊδευόμαστε, αλλά πάντοτε μακροπρόθεσμα, όχι μακροπρόθεσμα, μάλλον το βλέπεις για τον απέναντί σου. Δεν νομίζω ότι είναι κακό να αισθάνεσαι έτσι χαρά, να αισθάνεσαι ευτυχία, να αισθάνεσαι ότι προσφέρεις κάτι και είτε ο άλλος μπορεί να το καταλαβαίνει, μπορεί και να μην το καταλαβαίνει. Αυτό δεν έχει να κάνει. Έχει να κάνει με το πώς αισθάνεσαι εσύ όταν προσφέρεις. Και για μένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν η αρχή του μικροβίου «εθελοντισμός». Νομίζω ότι αυτό είναι πάνω όλα!

Τι θα έλεγες στον κόσμο που θέλει να ασχοληθεί με τον εθελοντισμό και δεν το τολμά;

Έπρεπε να το είχε κάνει από χτες. Έπρεπε να το είχε κάνει από χτες, γιατί αυτό που απολαμβάνει δεν μπορεί να το καταλάβει αν δεν το ζήσει. Είναι πολύ ωραίο αίσθημα, πάρα πολύ ωραίο [00:30:00]αίσθημα. Δεν είμαι υπερβολική. Είναι πολύ ωραίο αίσθημα.

Αν είχες την ευκαιρία, θα το έκανες πάλι;

Ναι! Ναι! Όταν είχαμε μάθει πού θα ήταν οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες, νομίζω ήταν πολύ μακριά! Νομίζω ήτανε στην Κίνα -δεν θυμάμαι, τέλος πάντων- με τα παιδιά που είχαμε έρθει πολύ κοντά και βέβαια με τον Κώστα το συζητάγαμε. Λέγαμε «Κώστα, να βγάλουμε τα εισιτήρια να πάμε εθελοντές στην Κίνα;» «Φύγαμε», λέει, «απορώ γιατί δεν το έχουμε κάνει ακόμα». Αν δεν σκεφτόμουν πόσα εμβόλια ήτανε να κάνω, μα την Παναγία θα πήγαινα. Ναι, ναι θα το ξανάκανα. Βέβαια, θα το ξανάκανα. Ασυζητητί! Πολύ θα ‘θελα να ήμουν μικρότερη σε ηλικία και να μπορούσα να ζήσω... Είχα σκεφτεί να πάω και στην Αγγλία όταν είχαν γίνει οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Λονδίνο. Τώρα, βέβαια, δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε γίνει και δεν μπορούσα να πάω. Ήταν νομίζω θέμα υγείας, κάτι είχε γίνει. Αλλά θα πήγαινα. Ναι θα πήγαινα. Θα το ξανάκανα. Κι εκατό χρονών να φτάσω μέσα μου θα έλεγα ναι!

Πριν κλείσουμε, υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να συμπληρώσεις; Είτε μια μνήμη, μια ανάμνηση, καλή, κακή, ο,τιδήποτε!

Εντάξει, οι κακές δεν είναι πολλές. Δεν νομίζω ότι έχω κακές αναμνήσεις. Εκτός ότι αυτό, που είχε δημιουργηθεί πρόβλημα με τους αθλητές, που λέγανε τα διάφορα και ξέρω γω ότι και κάποια στιγμή είδανε ότι όλα αυτά που ακουγόντουσαν δεν ισχύανε και ότι όλα τα πράγματα ήτανε πάρα πολύ σωστά δομημένα, ότι λειτουργήσαν τα πάντα πάρα πολύ ωραία και ότι υπήρχε μια κινδυνολογία. Τώρα, βέβαια, εγώ δεν ξέρω γιατί είχε γίνει όλος αυτός ο ντόρος. Μπορεί να είχαμε δώσει και το δικαίωμα, μπορεί όμως και να μην το είχαμε δώσει το δικαίωμα και να το είχαν πάρει κάποιοι άνθρωποι από μόνοι τους και να έλεγαν διάφορα για διάφορους λόγους. Αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι ο ενθουσιασμός. Είναι εν πάση περιπτώσει και οι άνθρωποι που ήρθαν -δεν θυμάμαι τώρα όλους όσοι ήρθανε VIP στην εγκατάσταση- και τους γνωρίσαμε από κοντά, που ήταν άνθρωποι που στην καθημερινή μας δεν υπήρχε περίπτωση να τους δούμε ποτέ. Θυμάμαι, ας πούμε, νομίζω ότι ήταν ο πατέρας, η οικογένεια του Πρίγκιπα του Κατάρ, νομίζω, δεν είμαι σίγουρη. Δεν θυμάμαι δηλαδή καλά. Γέμισε, ήρθε, ανέβηκε επάνω με μια Rolls-Royce τεράστια. Αλλά άνοιξε η πόρτα και κατεβήκανε καμιά δεκαριά πιτσιρίκια, τα οποία αυτά πιτσιρίκια ήτανε ντυμένα επίσημα! Δηλαδή με σατέν, με το ένα, με το άλλο! Εγώ, για να σου πω την καθαρή μου την αλήθεια, τα λυπήθηκα που ήτανε έτσι ντυμένα τα παιδάκια. Και βέβαια ο πατέρας φορούσε το σαρίκι, φορούσε η μάνα πολλά πράγματα επάνω της. Και ξέρω γω, ότι είχαν έρθει να δουν το παιδί τους. Το παιδί τους όμως ήτανε μεγάλο σε ηλικία. Προφανώς δεν θα ήτανε η μαμά του αυτή, αλλά εντάξει, εν πάσει περιπτώσει. Αλλά εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι πλημμύρισε η εγκατάσταση, η πλατεία της εγκατάστασης πιτσιρίκια ντυμένα στα σατέν! Δεν ξέραμε από πού να τα μαζέψουμε! Και βέβαια τα πάρα πάρα πολλά ενθύμια. Τα πάντα. Ενθύμια, ενθύμια. Αποκόμματα από εισιτήρια, στυλό, χαρτιά, σφραγίδες, κάρτες Cosmote τότε -όχι Cosmote, του ΟΤΕ, δεν ήταν τότε Cosmote- κάρτες, που τις βάζαμε για το τηλέφωνο -τώρα δεν χρησιμοποιούνται πλέον. Ο Φοίβος και η Αθηνά, μικροί, μεγάλοι, τεράστια, πιο μικρούλια, πολλά, πολλά... Οι κούπες μας, οι στολές μας... οι στολές μας... τις οποίες τις έχω. Τη μία τη χάρισα στο βαφτιστήρι μου. Τις άλλες δύο τις έχω άψογες. Άψογες! Το κακό είναι ότι δεν ταιριάζει το νούμερο να το δώσω σε κάποιο από τα νεότερα παιδιά μου, τα οποία είναι όλα αδύνατα. Δεν ταιριάζανε, όμως στο βαφτιστήρι μου του ταίριαζε, δηλαδή ήταν στο νούμερό μου ο άνθρωπος και ευχαριστήθηκε! Αλλά το δε μπουφάν το καλοκαιρινό το χρησιμοποιώ ακόμα. Μπορώ να πω ότι είναι και ένας λόγος που δεν αδυνατίζω για να μου έρχεται. Για να μην το αποχωριστώ. Ακόμα και τα καλτσάκια που φόραγα με τα αθλητικά παπούτσια, ακόμη και αυτά τα φυλάω. Όχι, όχι, είναι φοβερή εμπειρία! Είναι φοβερή εμπειρία. Μακάρι, που ήμουνα καλά, και το έζησα και μακάρι που είμαι ακόμα καλά [00:35:00]και το θυμάμαι και το έτσι το ζω ακόμα λες και είναι χθες. Εντάξει, γεράσαμε, αλλά... θυμόμαστε ωραία πράγματα. Πολύ ωραία πράγματα.

Έλσα μου, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την όμορφη αφήγησή σου και για όσα μοιράστηκες μαζί μου!

Να ‘σαι καλά, κι εγώ σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να ξαναθυμηθώ πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη!