[00:00:00]Καλησπέρα. Μπορείτε να μου πείτε πως ονομάζεστε;

Γεια σας. Είμαι ο Ζήσης Ρούμπος.

Είμαι με το Ζήση Ρούμπο. Είναι Τρίτη, 5 Ιουλίου 2022. Βρισκόμαστε στην Αθήνα. Εγώ ονομάζομαι Δημήτρης Κολοβός. Είμαι ερευνητής στο Istorima και ξεκινάμε. Ζήση, πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.

Γεια σας, λοιπόν. Είμαι ο Ζήσης. Είμαι γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα το 1976. Ξεκίνησα για τελείως διαφορετικά πράγματα στη ζωή μου. Ξεκίνησα για να ασχοληθώ με εικαστικές τέχνες, comic και ζωγραφική και κάποια στιγμή, το 1999, με κέρδισε το θέατρο μέσω μιας ερασιτεχνικής παράστασης στην οποία συμμετείχα και το ερωτεύτηκα. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, άλλα, 20 χρόνια μετά, νομίζω ότι αυτό που τελικά μ' ενδιαφέρει πιο πολύ απ’ όλα είναι να γεμίσω το βιογραφικό μου ή το bucket list μου, για να το πω καλύτερα, με πράγματα που μου αρέσουν, που συνήθως έχουν να κάνουν με το storytelling, με το να λέω ιστορίες σε διάφορα μέσα. Οπότε, ένα από αυτά, φυσικά, είναι το θέατρο, είναι το stand-up comedy είναι τα comics, στα οποία θα κάνω το πρώτο μου μεγάλο βήμα, απ' τη μεριά του σεναρίου τώρα τον Οκτώβρη και γενικά οτιδήποτε έχει να κάνει με δημιουργία και έκφραση. Πολύ χαρούμενος. Είμαι μπαμπάς ενός εξαιρετικού μπόμπιρα 6 χρονών και δηλώνω ενθουσιασμένος στην τοποθεσία Ακαδημία Πλάτωνος.

Θέλω να ξεκινήσουμε λίγο από το κομμάτι των καλών τεχνών που είπες.

Yup!

Είχες μεγάλη αγάπη γι’ αυτό από μικρός; Δηλαδή σχεδίαζες κ.λπ.;

Ακόμα έχω μεγάλη αγάπη για ζωγραφική, εικαστικά και comics. Είναι μεγάλο μου φετίχ -η γυναίκα μου το ξέρει αυτό πάρα πολύ καλά- οτιδήποτε έχει να κάνει με γραφικές ύλες, γραφική ύλη. Το καλύτερο δώρο που μπορεί να μου κάνει κάποιος, δηλαδή, είναι οτιδήποτε έχει να κάνει με γραφική ύλη: από μπλοκ, από μολύβια, από χρώματα. Είναι ακόμα μεγάλος μου έρωτας. Σχεδιάζω και ζωγραφίζω όποτε βρίσκω χρόνο. Έχω ένα δωμάτιο γεμάτο με καμβάδες και μπλοκ και μολύβια και όργανα σχεδίου, εργαλεία και τα λοιπά. Και είχα πάρει την απόφαση, από πολύ νωρίς, ν' ασχοληθώ με αυτό, να γίνω, δηλαδή, ζωγράφος ή σχεδιαστής comics πιο συγκεκριμένα και όπως προείπα απλά έγινε ένα paradigm shift, μία στροφή. Με πολύ μεγάλη χαρά, φυσικά, αυτό, πλέον, το λέω, δηλαδή καλύτερα.

Στην προσυνέντευξη, μου είπες ότι έδωσες 5 φορές.

Έδωσα 5 φορές συνεχόμενες. Δεν πήγαινε πολύ καλά η φάση. Τελικά, αποδείχτηκε… την τελευταία φορά, κιόλας, κόπηκα με 4,8/5 για να μπω. Ναι. Και Θεσσαλονίκη και Αθήνα έδινα εξετάσεις για Καλών Τεχνών, αλλά δεν τα κατάφερα. Ευτυχώς.

Ποιο κομμάτι της τέχνης ήταν αυτό που σ’ ενθουσίαζε περισσότερο;

Σίγουρα, η έκφραση. Το να μπορώ να δημιουργώ δικούς μου κόσμους, είτε στο σχέδιο είτε στην κλασική ζωγραφική, το να κλείνομαι σ' ένα δωμάτιο με ένα καβαλέτο μπροστά μου ή ένα μπλοκ και να σχεδιάζω ή να ζωγραφίζω, η μάχη, εντός εισαγωγικών, με τα υλικά, είτε ήταν κάρβουνο είτε ήταν μολύβια είτε ήταν τέμπερες είτε ήταν λάδια. Αυτό ακόμα με μαγεύει. Δεν έχει σταματήσει. Και δεν υπάρχει και ταβάνι στη δημιουργία. Μπορείς να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι σε αυτό τον τομέα, όπως κάθε άλλη μορφή τέχνης, συνεχώς και αυτό είναι κάτι που μ' αρέσει πάρα πολύ.

Σου έχει μείνει, έτσι, καμιά φορά που να θυμάσαι που παλεύεσαι με υλικά. Είχες απογοητευτεί; Είχες ενθουσιαστεί;

Η πρώτη μου επαφή με λάδια. Ήτανε καταστροφική. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως τα χειρίζεσαι. Οπότε, ήταν καταστροφική, γιατί το λάδι, όσοι γνωρίζουν, αν το αναμίξεις πάρα πολύ γίνεται μία λάσπη, μία καφετιά λάσπη πάνω στον καμβά και αυτό ήταν που έπαθα και εγώ. Η πρώτη φορά με λάδια ήτανε καταστροφική.

Η αντίδραση μετά;

Η αντίδραση όταν είδα το αποτέλεσμα; Είναι αυτό το βούλιαγμα, που λέμε, του ζωγράφου. Ξέρεις... βλέπεις μετά από λίγη ώρα τον καμβά σου και λες: «Τι έγινε; Τι συνέβη; Τι πήγε στραβά σε αυτό;», αλλά σιγά-σιγά το συνήθισα, δηλαδή διάβασα, εξερεύνησα και… όχι ότι το τιθάσευσα το υλικό, αλλά έμαθα κάποια κολπάκια.

Τώρα που ξεκινήσαμε την κουβέντα σκέφτηκα ότι δεν είναι και ένας άλλος τρόπος να λες ιστορίες πάλι; Απλά, μέσα από τον καμβά.

Σαφέστατα. Και αυτή είναι ζωγραφική και το σχέδιο που μου αρέσει. Γι’ αυτό και έχω μεγάλο έρωτα και αγάπη με τα comics, γιατί είναι, για μένα, η υπέρτατη μορφή τέχνης που μπορεί να λέει ιστορίες, χωρίς περιορισμούς budget, με μόνο όριο τη φαντασία σου και παντρεύει κατ’ εμέ όλα τα στοιχεία της αφήγησης που αγαπάω, που είναι και τα κινηματογραφικά, είναι το οπτικό ερέθισμα, είναι το ωραίο κείμενο, είναι η σύνθεση της σελίδας, που είναι μια μορφή σκηνοθεσίας. Οπότε, σαφέστατα, το σχέδιο, για μένα, είναι ένας τρόπος να λες ιστορίες. Και τα comics συγκεκριμένα.

Πες μας λίγο για την αγάπη σου για τα comics. Πώς ξεκίνησε; Πώς εξελίχθηκε;

Ξεκίνησα από μικρή ηλικία, όπως όλοι. Δε σταμάτησα ποτέ να διαβάζω. Εγώ είμαι πιο αμερικανοτραφής. Διάβαζα πάρα πολύ τα πρώτα comics που βγαίναν εδώ στην Αθήνα, Spider-Man, Marvel... όλα αυτά. Σε ελληνικές εκδόσεις τότε. Δεν έχανα το ραντεβού μου, κάθε εβδομάδα, να πηγαίνω ψιλικατζίδικο και να αγοράζω το εβδομαδιαίο τεύχος του Spider-Man και νομίζω ότι απλά δεν σταμάτησε πότε. Εξελίχθηκε. Γνώρισα κάποια στιγμή, γιατί μιλάμε για εποχές που δεν υπήρχε Internet, δεν υπήρχε ενημέρωση. Ό,τι είχε το περίπτερο, αλλά κάποια στιγμή άνοιξε ο κόσμος της παγκόσμιας σκηνής στα comic. Οπότε, βούτηξα με τα μούτρα σε αυτόν και συνεχίζω ακόμα και διαβάζω. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό το μέσο και τώρα κάνω και τα δικά μου δειλά βήματα σε αυτό τον κόσμο για τις εκδόσεις Nerdula Creative Lab, όπου θα βγάλω το πρώτο από 3 τόμους του Athens Dark.

Πες μας παραπάνω γι’ αυτό.

Το Athens Dark και είναι ένας δικός μου κόσμος που έχει να κάνει με πλάσματα, με σκοτεινά πλάσματα που ζούνε στην Αθήνα, Είναι μία μεγάλη επιρροή που έχω από το World of Darkness, τα role-playing games, στα οποία εντρύφησα πολύ στην εφηβεία μου, στο απόγειο του World of Darkness που ήτανε της εταιρείας White Wolf και είναι μία δική μου μεταφορά, ας πούμε, ενός τέτοιου κόσμου στην Αθήνα του σήμερα. Με βρικόλακες, κυρίως, μάγους, λυκάνθρωπους, πλάσματα φανταστικά σ' ένα πλαίσιο ελληνικό. Του σήμερα.

Μου είπες νομίζω ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για το σενάριο, σωστά;

Ναι, σωστά. Στο σχέδιο είναι ο εξαιρετικός Χρήστος Μαρτίνης, ο οποίος δουλεύει πυρετωδώς για να είναι έτοιμο τον Οκτώβρη από τη Nerdula Creative Lab, τον εκδοτικό οίκο που έχει ο Γιάννης ο Ρουμπούλιας, φίλος μου και πολύ εξαιρετικός δημιουργός comics μαζί με τον Γιώργο τον Σούλα.

Μιας και ανέφερες τώρα το Γιάννη τον Ρουμπούλια νομίζω έχετε παίξει και RPGs, σωστά;

Είναι και αυτός RPG-head, όπως και εγώ. Έχουμε παίξει μαζί το «Μια Ζαριά κι έναν Καιρό», μία ιντερνετική απόπειρα που κάναμε να παίζουμε, μπροστά σε κάμερα, role-playing games και είναι κι αυτός ένας άνθρωπος ο οποίος είναι δοσμένος σε πολλά πράγματα που μας ενώνουν, όπως τα comics, τα role-playing games. Είναι και ηθοποιός. Πρωτογνωριστήκαμε στη σειρά «Οι Άσφαιροι», που έγραφα το σενάριο και πρωταγωνιστούσα το 2015. Έπαιξε ένα ρόλο εκεί. Έτσι γνωριστήκαμε και ξεκίνησε μία εξαιρετική φιλία με τον Γιάννη.

Επειδή έχεις ασχοληθεί και με το θέατρο, έχεις κάνει και τηλεόραση και το stand-up, για το οποίο θα μιλήσουμε μετά, ποιο σε έχει κερδίσει περισσότερο απ’ όλα αυτά;

Είναι μία ερώτηση που πάντα δυσκολεύομαι να απαντήσω, γιατί είναι τελείως διαφορετικά φαγητά. Οπότε, δεν μπορώ να διαλέξω ένα. Σίγουρα, αυτό με έχει κερδίσει είναι η κωμωδία και το stand-up και ο κωδικός αυτοσχεδιασμός, κάτι που, ανελλιπώς, κάνουμε μαζί με τα παιδιά, τον Λάμπρο τον Φισφή και τον Δημήτρη τον Μακαλιά 10 χρόνια τώρα. Φέτος κλείσαμε τα 10 χρόνια, που ήταν και η περιοδεία μας και αυτό μ' έχει κερδίσει πάρα πολύ, γιατί είναι και πάρα πολύ δύσκολο και είναι και κωμωδία. Είναι αυτοσχεδιαστική κωμωδία. Ό,τι πιο δύσκολο μπορείς να κάνεις στον τομέα της κωμωδίας. Το stand-up με κερδίζει πάρα πολύ και το αγαπάω, η επαφή με το κοινό και το να λέω τις δικές μου ιστορίες, κωμικά, μπροστά σε κόσμο. Το θέατρο είναι κάτι τελείως διαφορετικό, μία άλλη διαδικασία προετοιμασίας. Θέλει πρόβες, θέλει μία αρμονική συνύπαρξη με ομάδα ανθρώπων, κάτι που, όταν πετυχαίνει, επίσης το αγαπάω πάρα πολύ. Δύσκολα θα το άλλαζα και αυτό. Ο κινηματογράφος μου αρέσει πάρα πολύ. Και να γράφω και να παίζω. Δεν μπορώ να διαλέξω ένα και δεν το λέω κλισεδιάρικα. Είναι το κάθε 1 ξεχωριστό.

Για το stand-up, αλήθεια, είπες ότι στο θέατρο έχει πολλές πρόβες. Στο stand-up είχα πάντα την απορία. Δεν έχει καθόλου πρόβα;

[00:10:00]Έχει αρκετή πρόβα. Απλά, είσαι μόνος σου. Δεν απαιτείται η φυσική σου παρουσία σε έναν εξωτερικό χώρο, να φύγεις από το σπίτι σου, να πας στο θέατρο, να συναντηθείς με τους άλλους, μια συγκεκριμένη ώρα, για 5 ώρες, να δουλέψετε… είναι μία τελείως διαφορετική διαδικασία. Το stand-up εννοείται ότι θέλει η πρόβα, γιατί ένας μονόλογος που έχεις γράψει εσύ. Οπότε, πρέπει να τον προβάρεις, την άρθρωση σου, τα σημεία σου, τα punchline σου. Το κείμενό σου να το δουλέψεις, αλλά είσαι μόνος σου στο σπίτι. Είναι άλλη διαδικασία.

Μου δημιουργεί μεγάλη περιέργεια. Από τη μία, Ο.Κ... γράφεις ένα θεατρικό έργο. Πώς γράφεις, ακριβώς, τον μονόλογο σου για τα stand-up; Πόσο διαφορετικό είναι;

Κοίτα. Τώρα, αυτό... ανάλογα με τον κωμικό που μιλάς, διαφοροποιείται και η διαδικασία. Εγώ, ας πούμε, μου αρέσει πάρα πολύ το αυτοαναφορικό storytelling, δηλαδή λέω, ουσιαστικά, ιστορίες για μένα. Αυτό είναι το stand-up που εμένα μ' αρέσει. Δεν κάνω πολιτική σάτιρα. Δεν ασχολούμαι με επικαιρότητα. Περισσότερο observational-storytelling stand-up, δηλαδή μιλάω για μένα και πράγματα που εγώ έχω βιώσει μέσα από μία κωμική ματιά. Σα να καθόμαστε να πιούμε 1 καφέ και να σου λέω τι μου έτυχε. Αυτό είναι το δικό μου το στυλ. Έτσι, λοιπόν, ξεκινάει και η δική μου διαδικασία να γράψω τα κείμενα μου. Σκέφτομαι αυτό που θέλω να πω και μετά το σχηματίζω με λέξεις σε κείμενα τα οποία, χωρίς να μακρηγορώ, μπορώ να κάνω τον κόσμο να γελάει. Δεν ήτανε κάτι που ανακάλυψα εξαρχής. Μάλιστα, τα πρώτα μου βήματα στο stand-up ήταν πολύ αποτυχημένα. Ήτανε θανατηφόρα. Ανέβηκα στη σκηνή και είμαι... αυτό που λένε οι κωμικοί «Πέθανα επί σκηνής». Για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μέχρι να βρω εκείνο το στοιχείο που άρχισε να με βοηθάει να γκελάρω αυτό που λέμε στον κόσμο.

Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω βασικά. Επειδή, γενικότερα, οι θεατές, σχετικά με το κομμάτι του stand-up, είναι αρκετά αυστηροί, να το πω έτσι... πώς το αντιμετώπισες, όταν, ας πούμε, κολλούσες στη σκηνή, δεν είχες αυτοπεποίθηση με τον εαυτό σου;

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με αυστηρότητα. Εγώ στον κόσμο που έχω παίξει όλα αυτά τα χρόνια, που κάνω stand-up, έχω πάντα στο μυαλό μου ότι κάποιος που έχει πληρώσει για να έρθει να σε δει, θέλει να σε δει. Οπότε, ξεκινάς με ένα θετικό. Ξεκινάς με το γεγονός ότι κάποιος θέλει να σε δει. Αυτό, λοιπόν, μαλακώνει λίγο το άγχος σου και σε βοηθάει πάνω στη σκηνή να έρθεις λίγο πιο κοντά μαζί με το κοινό. Σαφέστατα, έχω πάθει και «σεντόνια» πάνω στη σκηνή, δηλαδή έχω ξεχάσει τα λόγια μου. Σαφέστατα, έχω αγχωθεί, αλλά πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτό: ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή απέναντί σου είναι εκεί γιατί θέλουν να σε δουν και να σ' ακούσουν. Οπότε, γρήγορα μέσα μου κάνω αυτό το πέρασμα το ότι: «Ωραία. Έχω να σας πω 10 ιστορίες. Ελάτε να τις πούμε και να περάσουμε καλά». Από μικρός είχα, λίγο, την τάση του να βρίσκω εύκολα τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να γελάει. Χωρίς να θέλω να πω ότι ήμουν εκ γενετής κωμικός, αλλά είχα, έτσι, αυτή την ευκολία να κάνω τον κόσμο να γελάει, είτε με τις γκριμάτσες μου είτε με αυτά που έλεγα, το πως τα έλεγα είτε με τις μιμήσεις που έκανα σε διάφορα πράγματα. Οπότε, όλα αυτά με βοήθησαν στο να μη βλέπω το κοινό ως κάτι αυστηρό, αλλά ξέρεις... ως κάτι με αγάπη, δηλαδή είναι ο κόσμος που έχει έρθει για να σε δει.

Τέτοιες στιγμές που λες, μικρότερος με γκριμάτσες και τα λοιπά, θυμάσαι καθόλου, έτσι, κάτι που να έχει μείνει; Ίσως, όχι σε σένα αλλά σε δικούς μου ανθρώπους.

Κοίτα. Γενικά, πάντα, ήμουνα ο κλόουν της παρέας. Ήμουνα ο χαβαλές. Ήμουνα αυτός που ήμουνα το πειραχτήρι. Δεν μου έρχεται κάτι συγκεκριμένο τώρα στο μυαλό, αλλά ναι. Μ' αρέσει να παίρνω τις καταστάσεις, όταν συμβαίνει κάτι σε μία παρέα… παύση για μηχανάκι. Μ' αρέσει, όταν συμβαίνει κάτι σε μία παρέα, να το παίρνω και να το υπερβάλλω. Υπάρχουν άπειρα σκηνικά που μου έχουνε τύχει με παρέα, που θα συμβεί κάτι αστείο και μετά εγώ θα το πάρω και θα το ξεχειλώσω, όπως επιθέσεις από έντομα, όπως αποτυχημένες απόπειρες να ψήσουμε αρνί το Πάσχα, ας πούμε. Είναι ιστορίες που έχουνε μείνει... ξέρεις... τις παίρνει κάποιος και τις ξεφτιλίζει, τις ξεχειλώνει, κάνει μιμήσεις, κάνει role-play χαρακτήρων. Όλα αυτά είναι εργαλεία... ξέρεις... όπλα που χρησιμοποιώ για να κάνω την παρέα να γελάει.

Πες μας καμία τέτοια ιστορία.

Κοίτα. Μία, τώρα, που μου έρχεται στο μυαλό, γι’ αυτό το ανέφερα κιόλας, είναι ένα περίφημο Πάσχα στο χωριό ενός κολλητού, που ήταν ένα διήμερο που είχε τα πάντα μέσα. Ήτανε από αποτυχημένο ψήσιμο αρνιού, που τσακωνόμαστε οι μισοί ότι πρέπει να είναι χαμηλά, κοντά στη φωτιά, οι άλλοι μισοί ότι έπρεπε να ‘ναι πιο ψηλά. Τελικά, το αρνί πήγε αφάγωτο, γιατί δεν ψήθηκε ποτέ. Με τραγελαφικό σκηνικό να προσπαθεί… μαζεύτηκαν σύννεφα. Προσπαθήσαμε να κάνουμε μεταφορά του αρνιού σε υπόστεγο. Μας έπεσε στο χώμα. Και ξέρεις. Ήταν ένα Σαββατοκύριακο Mr. Bean ρε παιδί μου. Γινόντουσαν όλα λάθος. Θέλαμε να φτιάξουμε μόνοι μας... την είδαμε κομάντος και θέλαμε να φτιάξουμε μόνοι μας κοκορέτσι και κάποιος ξέχασε τη σακούλα με τα έντερα έξω όλη μέρα. Οπότε, καταλαβαίνεις ότι αυτό πήγε αγκαλιά με μία μυρωδιά που απλώθηκε σε όλο το σπίτι για όλο το Σαββατοκύριακο. Πολλά. Πολλά. Πολλά. Πολλά. Πολλά. Ναι.

Ωραία ακούγεται.

Ωραία ήτανε, ναι. Σαν ιστορία που έχει μείνει ωραία είναι. Ξέρεις. Όταν το ζεις από μέσα, είναι λίγο διαφορετικά, αλλά…

Τώρα, ας πούμε, η συγκεκριμένη ιστορία, αν την έχεις πει στο stand-up, πώς τη μετατρέπεις σιγά-σιγά σ’ ένα…

Κοίτα. Τη συγκεκριμένη ιστορία δεν την έχω πει. Αυτό το Σαββατοκύριακο της κολάσεως. Ίσως, κάποια στιγμή να το κάνω. Μπορεί και να το κάνω. Αυτό που κάνω, όταν θέλω να το μεταφέρω αυτό σε stand-up comedy, είναι ότι μεταφέρεις τη βιωματική σου εμπειρία, μεταφέρεις το βίωμα σου, αλλά πάντοτε βάζεις και λίγο υπερβολή, δηλαδή δεν έχει νόημα να προσπαθείς να κάνεις τον κόσμο να γελάσει με κάτι που δεν έχει μέσα υπερβολή, γιατί, αλλιώς, δεν θα βγει και το αστείο. Οπότε, πάντα βάζω μερικές σταγόνες υπερβολής μέσα στις ιστορίες, έτσι ώστε να βγάζουν λίγο παραπάνω γέλιο. Ας πούμε, πειραγμένες, βασισμένες στην πραγματικότητα, όπως, ας πούμε, η ιστορία με τον Μάιλο, το σκύλο μου. Είναι κάτι που έχω πει στο stand-up μου. Είναι ένα κομμάτι, ένα bit για το σκύλο μου τον Μάιλο, ο οποίος σε μικρή ηλικία κουτούλησε στο τζαμί. Τρόμαξε από μία νταλίκα στο μπαλκόνι και έτρεξε να μπει μέσα, αλλά η γυναίκα μου είχε κλείσει την μπαλκονόπορτα και κουτούλησε και από τότε τσαλακώθηκε το ένα του αυτί και άλλαξε το γαύγισμα του. Από κανονικό γαύγισμα έγινε σαν μηχανή που προσπαθεί να πάρει μπροστά. Σαν Harley. Και αυτό είναι κάτι που το μετέφερα στο stand-up και το λέω. Είναι κάτι που ξέρεις… την τσιμπάς και με λίγο υπερβολή, σε κάποια σημειάκια και…

Η επαφή σου, γενικά, με το κοινό ποια είναι;

Μου αρέσει πάρα πολύ. Ξεπέρασα αρκετά γρήγορα στην καριέρα μου το άγχος της έκθεσης. το stage fright που λέμε. Συνειδητοποίησα, επακριβώς, περί τίνος πρόκειται. Είναι αυτό που λέμε το fight or flight. Αυτό το συναίσθημα του άγχους δεν είναι τίποτα πέρα από το να θες να φύγεις από κάπου γιατί έχεις αγχωθεί. Το αντιμετώπισα αρκετά γρήγορα και άρχισα να εστιάζω στα θετικά του να είσαι μπροστά σε κοινό, όπως αυτό που είπα πριν... το να λες ιστορίες, να μοιράζεσαι συναισθήματα. Μου αρέσει πάρα πολύ να συγκινώ το κοινό. Μέσα στην κωμωδία μου μού αρέσει, πάντα, να βάζω και έτσι μερικές πινελιές μελαγχολίας ή έτσι λίγο πιο συναισθηματικές στιγμές μέσα στο stand-up, όπως, ας πούμε, στο πρώτο μου σπέσιαλ, το «Πόζα 0» έκλεινα την παράσταση μιλώντας για τον γιο μου, που ήταν έτσι λίγο πιο συναισθηματική στιγμή, αλλά γρήγορα αντιμετώπισα αυτό και πλέον, πραγματικά, απολαμβάνω στις παραστάσεις το να βλέπω κόσμο από κάτω που μου κάνει την τιμή να έρχεται να με δει.

Έχεις καθόλου, έτσι, καλές ή κακές στιγμές που να θυμάσαι με το κοινό που να θες να μοιραστείς;

Κακές στιγμές; Κάτι οριακά εξωφρενικό δεν μου έχει συμβεί ποτέ, ευτυχώς, σαν κάποια στιγμή. Θυμάμαι… μία ιστορία που έχω πει πάμπολλες φορές. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το stand-up που βγήκα. Έπαιξα ένα φρικτό κείμενο και μία intoxicated κυρία από κάτω... ήταν το 2006 νομίζω, στο Σταυρό του Νότου και ήμουνα πραγματικά απαράδεκτος. 500 άτομα, Σάββατο βράδυ, δεν γέλαγε κανένας και μία κυρία σηκώθηκε και φώναξε: «Πότε θα τελειώσει όλο αυτό;», ενώ έπαιζα κείμενο επάνω στη σκηνή και της είπα: «Δώστε μου 5 λεπτά και κατεβαίνω» και ήταν το μοναδικό γέλιο που πήρα εκείνο το βράδυ. Κάτι που να μου 'χει μείνει σαν κακή εμπειρία, πραγματικά, δεν θυμάμαι. Κάτι κακό που να έχει συμβεί. Δεν έχει φύγει κόσμος από παράσταση μου. Γενικά, είμαι και άνθρωπος που στην κωμωδία που δεν θέλω να προσβάλλω. Δεν θα ασχοληθώ ποτέ με θεματολογίες που θέλουν να προσβάλλουν, έστω και στο ελάχιστο, κάποιον. Κυρίως, βέβαια, αυτό συμβαίνει γιατί μιλάω, κυρίως, για μένα. Οπότε με βοηθάει αυτό. Αλλά, αν μπορώ να αποφύγω θέματα που πολώνουν, το κάνω. Αποφεύγω θέματα που πολώνουν, γιατί δεν μ’ αρέσει να χωρίζω το κοινό μου σε μερίδες, σε στρατόπεδα. Όποτε έχει συμβεί αυτό, οπότε έχω κάνει, έτσι, μία δήλωση λίγο πιο πολιτική ή λίγο πιο σοβαρή, ας πούμε και όχι κωμική, έχω παρατηρήσει ότι ο κόσμος πάρα πολύ γρήγορα να σταθεί απέναντί σου, γιατί ζούμε σε εποχές [00:20:00]που είμαστε πάρα πολύ πιεσμένοι όλοι. Οπότε, πολύ εύκολα αρπάζονται. Αυτό.

Καλές στιγμές; Ή, αν θες, επικές στιγμές με το κοινό;

Επικές σκηνές με το κοινό, ε; Νομίζω ότι θα πρέπει να αναφέρω όλες τις στιγμές που παίξαμε παραστάσεις με τα παιδιά «Κάψε το Σενάριο» στις περιοδείες μας και πηγαίναμε σε γεμάτα θέατρα, 2.000 άτομα και πάνω. Στο φεστιβάλ κωμωδίας το 2018, ναι το 18 θέλω να πω, αν δεν με απατά η μνήμη μου, που παίξαμε στην Αθήνα σε 2.500 κόσμο. Ήτανε epic στιγμές και ξέρεις νιώθεις λίγο, ρε παιδί μου, λίγο… -πώς να το πω;- γεμίζεις τόσο πολύ το συναίσθημα που δεν μπορεί να σε χωρέσει το σώμα σου. Είναι πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα αυτό, να βλέπεις τόσο πολύ κόσμο από κάτω. Δεν μπορώ να φανταστώ, δηλαδή, πως ένιωσε ο ΛΕΞ, προχθές, που έπαιξε στη συναυλία και έπιασε 25.000 άτομα. Πρέπει να είναι το συναίσθημα μοναδικό. Μοναδικό. Αυτές είναι οι επικές στιγμές που μπορώ να θυμηθώ, στιγμές που στις αυτοσχεδιαστικές παραστάσεις έχουνε κάνει πρόταση γάμου επί σκηνής. Έχουμε σηκώσει ζευγάρια παιδιά να παίξουν μαζί μας και έχει γίνει πρόταση γάμου και σίγουρα μου διαφεύγουνε τώρα 20 χρόνια κι άλλες, αλλά ναι. Μία πολύ αστεία στιγμή που θυμάμαι πάντα είναι… ξεκίνησα από παιδικό θέατρο. Έχω κάνει αρκετό παιδικό θέατρο και σε μία παράσταση έπαιζα ένα κακό βασιλιά, έναν πολύ κακό, που ακύρωνε όλες τις γιορτές, τα δώρα, τις επετείους… τον Αρπατίλαο στα «Μαξιλάρια της Ουρανούπολης», σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου του 2004 και έπαιζα, λοιπόν, τον κακό βασιλιά και κάποια στιγμή έχω βγει και βγάζω ένα λόγο στα παιδάκια εκείνη τη μέρα στην παράσταση και λέω: «Θα απαγορεύω τα Χριστούγεννα, απαγορεύω τα γλυκά, απαγορεύω τα δώρα…» και ακούγεται κάτω από το κοινό ένα παιδάκι και φωνάζει: «Είσαι μαλάκας!». Συγγνώμη γι’ αυτό. Δεν ξέρω αν μπορεί να μπει στη συνέντευξη, αλλά, όπως καταλαβαίνεις, οριακά κάναμε διάλειμμα με τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Γελάγαμε εμείς, γελάγανε τα παιδάκια, λέγανε οι καθηγητές, οι δάσκαλοι που είχανε φέρει το σχολείο, γελάγαμε εμείς επί σκηνής. Και είχε δίκιο. Είχε απόλυτο δίκιο το παιδάκι. Επίσης, χάρηκα, γιατί έγινε πιστευτός ο ρόλος μου. Ξέρεις το παιδικό θέατρο είναι μεγάλο σχολείο, γιατί τα παιδάκια δεν έχουνε φίλτρα. Ή θα γίνεις πιστευτός και θα περάσει αυτό που κάνεις ή όχι. Και θα στο πούνε μες στη μούρη. Οπότε, ναι. Χάρηκα, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω κακούς, παρόλο που δεν μου έχει δοθεί συχνά η ευκαιρία. Μ' αρέσει πάρα πολύ να παίζω κακούς.

Τι νομίζεις ότι σου προσφέρει αυτό; Για ποιο λόγο;

Το να παίζω κακούς; Είναι για μένα οι πιο ενδιαφέροντες ρόλοι. Μου αρέσει πάρα πολύ να εξερευνάω τον ψυχισμό ενός κακού και δεν μου έχει δοθεί η αλήθεια είναι η ευκαιρία πολλές φορές. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα σαν δουλειά, σαν εξερεύνηση ρόλου. Αυτό βασικά, ενώ, ξέρεις, ο κλασικός ήρωας ή ο κλασικός πρωταγωνιστής θα έχει πάνω-κάτω τα ίδια στοιχεία χαρακτήρα, τις ίδιες γωνίες και στροφές, εντός εισαγωγικών, ενώ ένας κακός πάντα έχει ενδιαφέρον. Θα 'θελα πάρα πολύ να έπαιζα τον Τζόκερ, ας πούμε, σε μία χολιγουντιανή παραγωγή.

Στο εύχομαι.

Το θεωρώ πολύ πιθανό. Σ' ευχαριστώ.

Θέλω να σε ρωτήσω για το ρόλο σου ως μπαμπά και βασικά για τη γυναίκα σου και τον γιο σου.

Ναι.

Συμμετέχουνε καθόλου με κάποιο τρόπο στην όλη διαδικασία της συγγραφής, του σεναρίου ή πώς σε εμπνέουν ας πούμε;

Κοίταξε. Θα σου απαντήσω ως εξής: πρόπερσι, έγραφα τη «Φαμίλια» στον ΑΝΤ1, το σενάριο της σειράς που έπαιζε στον ΑΝΤ1. Όλα τα επεισόδια που έγραψα εγώ είναι δικά μου βιώματα με την οικογένειά μου. Σχεδόν όλα βασικά. Γράφω πολύ βιωματικά και εννοείται ότι παίρνω έμπνευση και στο stand-up και στο σενάριο από δικά μου βιώματα. Οπότε, και η σχέση μου, όλη η σχέση μου με τη γυναίκα μου, τα 12 χρόνια που είμαστε μαζί, αλλά και με το παιδί μου εννοείται ότι αποτελούν πηγή έμπνευσης για το γράψιμο. Εννοείται. Αυτό. Φέτος, δε, στα 5,5 του χρόνια, με είδε πρώτη φορά στο θέατρο ο γιος μου, σε μία παράσταση «Κάψε το Σενάριο» στη Λάρισα και εκστασιάστηκε. Του άρεσε πάρα πολύ που με είδε. Και φυσικά και εμένα μου άρεσε πάρα πολύ που έπαιζα και από κάτω ήταν ο γιος μου. Ήταν μοναδικό συναίσθημα. Πάρα πολύ ωραίο.

Μιας και ανέφερες το «Κάψε το Σενάριο»... έχεις κάνει, βασικά, διάφορες παραστάσεις, αλλά ποια θα έλεγες ότι είναι αυτή που σου έχει μείνει; Η πιο αγαπημένη σου θα έλεγα.

Με το «Κάψε» ή γενικά στο θέατρο;

Γενικά και πες μου για το «Κάψε» μετά.

Γενικά, στο θέατρο, 2 από τις καλύτερες δουλειές που έχω συμμετέχει ήταν με την ομάδα “Ex Animo” το 2007, 2007 με 2010 νομίζω, «Νοσφεράτου Διδόντικους». Ήτανε μία παράσταση που τη θεωρώ μοναδική, λόγω της διαδικασίας δημιουργίας της. Ήταν μία κωμική διασκευή επάνω στο «Νοσφεράτου», όπου τα κάναμε όλα μόνοι μας με την ομάδα, με τα παιδιά από την ομάδα. Φτιάχναμε, τα σκηνικά, φτιάχναμε τα κουστούμια, το σενάριο, τα κείμενα, τα τραγούδια. Είχε ζωντανή μουσική. Ήταν εξαιρετική εμπειρία και άλλη μία δουλειά που μου άρεσε πάρα πολύ ήτανε το «Σέρλοκ Χολμς και το Σκυλί των Μπάσκερβιλ», μία κωμική διασκευή επάνω στο ομώνυμο του Arthur Conan Doyle, μαζί με τον Αργύρη Γκαγκάνη και τον Νικόλα Αγγελή σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου. Από τις πιο δύσκολες δουλειές που έχω κάνει. Εξαιρετική κωμωδία από μία αγγλική ομάδα, τους “People Like Us”. Έτσι λέγονται αυτοί που έχουν φτιάξει αυτό το έργο, που ήταν μία κωμική διασκευή του σκυλιού του Μπάσκερβιλ με τον Σέρλοκ Χολμς, αλλά ήταν 40κάτι ρόλοι με 3 άτομα. Ήμασταν εμείς οι 3. Εγώ έπαιζα 9 ρόλους, εκ των οποίων 2 γυναίκες. Είναι από τα πιο ωραία πράγματα που έχω κάνει και ακόμα έρχεται κόσμος και μου λέει για αυτή την παράσταση. Με το «Κάψε» τι γίνεται; Η μαγεία με το «Κάψε το Σενάριο» είναι ότι κάθε παράσταση είναι διαφορετική, ακριβώς επειδή είναι αυτοσχεδιαστική. Με τα παιδιά, δε, έχουμε δεθεί τόσο πολύ μετά από 10 χρόνια, που η χημεία μας πάνω στη σκηνή είναι… δεν χρειάζεται καν να κοιταχτούμε για να ξέρουμε τι θα κάνει ο άλλος. Οπότε, είναι πολύ δυνατό δέσιμο μας και σχεδόν σε κάθε παράσταση συμβαίνει κάτι το οποίο μας κάνει να γελάμε πάρα πολύ. Και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας του «Κάψε», ότι ακόμα εμείς περνάμε καλά. Πολύ καλά, βασικά, για να ‘μαι ειλικρινής. Περνάμε πολύ καλά και γελάμε. Γι’ αυτό νομίζω ότι έχει παραμείνει ζωντανό.

Αυτό το δέσιμο, που λες, με τους υπόλοιπους πώς ακριβώς χτίζεται, όταν παίζετε;

Με πάρα πολλή δουλειά και πάρα πολλή πρόβα. Με τον Δημήτρη και το Λάμπρο κάνουμε ανελλιπώς παραστάσεις κάθε χρόνο 10 χρόνια τώρα. Κάνουμε εκπομπές «Κάψε» στο YouTube. Κάνουμε εταιρικά events στα οποία μας καλούν και δίνουμε μικρές παραστασούλες. Οπότε, έχουμε βρεθεί… έχουμε κάνει στην εποχή των Lockdown εταιρικά events μπροστά σε κάμερα, σε τηλεδιασκέψεις, σε μεγάλες εταιρείες, σε μικρότερες εταιρείες. Οπότε, έχουμε βρεθεί και έχουμε δημιουργήσει αυτοσχεδιαστική κωμωδία σχεδόν σε όλες τις συνθήκες. Αυτό που μας δένει ήτανε, ξεκινώντας, οι πρόβες και μετά η τριβή όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε, έχουμε γίνει σαν ένας οργανισμός πια.

Επίσης, το θέατρο και αυτές οι παραστάσεις σε βοηθάνε να γίνεις πιο εύκολα και φίλος με κάποιον; Να έρθεις πιο κοντά γενικότερα;

Κοίτα. Θα σου πω. Δεν είμαι από τους ηθοποιούς που θα πάνε για ποτάκι μετά την παράσταση. Δεν είμαι στο θέατρο για να κάνω φίλους. Δεν είμαι, δηλαδή, αυτής της νοοτροπίας του «γινόμαστε όλοι μία παρέα», ακριβώς επειδή είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Εμένα με ενδιαφέρει, πάντα, να έχω καλές συνεργασίες. Πάντα με όρια. Όταν, όμως, προκύπτουν φιλίες μέσα από το θέατρο ή μέσα από τη δουλειά είναι πολύ πολύ δυνατές. Είναι λίγες για μένα στη ζωή μου αυτές οι φιλίες, αλλά αυτές που έχουν προκύψει, 2-3 είναι, είναι πολύ δυνατές. Αν καταφέρεις και βρεθείς με τον άλλον. Από την άλλη μεγαλώνουμε κιόλας. Ξέρεις... ο καθένας μας σχηματίζει την κοσμοθεωρία του, τις αντιλήψεις του, τις απόψεις του. Οπότε, το να ταιριάξει σε όλα αυτά μαζί με κάποιον άνθρωπο, ξέρεις... όσο μεγαλώνεις γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Όταν, όμως, προκύπτει είναι μαγικό. Είναι πολύ ωραίο. Εχω, δηλαδή, 3 φιλίες που τις κρατάω πολύ κοντά μου και είμαι χαρούμενος που τους γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους.

Να γυρίσουμε, λίγο, στο «Κάψε το Σενάριο». Η πιο ωραία παράσταση που σου έχει μείνει στο μυαλό ποια θα έλεγες ότι είναι;

Αυτό που σου είπα. Είναι επειδή κάθε παράσταση είναι διαφορετική... κάθε παράσταση θα έχει κάτι το οποίο πραγματικά θα είναι ένα φωτεινό αστεράκι. Μία που να μου έχει μείνει στο μυαλό, για να ανατρέξω και τις πιο πρόσφατες, σαν έτσι πολύ ωραία παράσταση ήτανε… νομίζω ήτανε… δεν μπορώ να εντοπίσω 1. Θα κρατήσω το τελευταίο κομμάτι της περιοδείας μας, τώρα δηλαδή, 2022, που σταματήσαμε για καλοκαίρι και θα [00:30:00]ξαναέχουμε κάποιες πιάτσες από Σεπτέμβρη-Οκτώβρη. Θα κρατήσω το τελευταίο κομμάτι της περιοδείας που ήτανε… ξέρεις. Ο κόσμος είχε πολλή ανάγκη να γελάσει με όλα αυτά που περνάμε και που γίνονται, που ξέρεις... το κύμα έρχεται κατά… το κύμα είπα; Το κύμα έρχεται κατά γέλια. Το γέλιο έρχεται κατά κύματα πάνω στη σκηνή και αυτό είναι κάτι που σε γεμίζει ενέργεια και αδρεναλίνη για πάρα πολλές ώρες αφού λήξει η παράσταση. Αυτό συνέβη σε αυτό το κομμάτι της περιοδείας. Ελπίζω να συνεχιστεί και στην επόμενη. Ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη. Θα γίνει χαμός. Πρώτη φορά στο Θέατρο Γης. Οπότε, ελπίζω όλα καλά. Ελπίζω να γίνει η παράσταση. Τη Θεσσαλονίκη την αγαπάμε πάρα πολύ. Από τα πιο εξαιρετικά κοινά που έχω συναντήσει στην Ελλάδα και δεν το λέω τώρα αυτό για να κάνω διακρίσεις, γιατί όλα τα κοινά είναι εξαιρετικά, αλλά Θεσσαλονίκη είναι… με όποια παράσταση κι αν έχω ανέβει, είτε θέατρο είτε stand-up με το σόλο μου είτε με το «Κάψε», πάντα, το κοινό είναι εκεί για να μας αγκαλιάσει και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Και επίσης την αγαπάω πάρα πολύ τη Θεσσαλονίκη σαν πόλη και νομίζω ότι θα έμενα κιόλας, να σου πω την αλήθεια. Δεν είμαι πολύ σίγουρος, λόγω κίνησης. Παίζουνε κάτι ωραία σκαλωματάκια, αλλά την αγαπάω πάρα πολύ. Μ’ αρέσει πάρα πολύ η Θεσσαλονίκη.

Όπως ανέφερες πριν εκείνο το παιδάκι, το οποίο φώναξε εκείνη την έκφραση στο παιδικό θέατρο, σου 'χει τύχει κάτι ανάλογο σε παράσταση; Εννοώ να φωνάξει κάτι φοβερό που σου έχει μείνει στη μνήμη κάποιος από κάτω; Κάποιο γέλιο;

Μου έχει μείνει… Θεσσαλονίκη θα σε πάω πάλι. Στα ξεκινήματα μου stand-up ήμουνα με τον πολύ καλό μου φίλο Γιώργο Χατζηπαύλου. Έκανε παράσταση stand-up και με είχε φωνάξει σαν πεντάλεπτη συμμετοχή guest και ήμασταν σ’ ένα μαγαζί κοντά στο Ναυτικό Όμιλο. Ήταν ένα παλιό μαγαζί που έχει κλείσει τώρα πια κι ενώ ήμουνα πάνω στη σκηνή και ήμουνα με μικρόφωνο –τραπέζια, μαγαζί με τραπέζια ήτανε- ήρθε ένας κύριος, ο οποίος ήταν μεθυσμένος, πήρε το μικρόφωνο από τα χέρια μου και έκανε μία αφιέρωση στην κοπέλα του, που ήταν στο τραπέζι. Στην αρχή, τρόμαξα, γιατί νόμιζα ερχόταν με πλακώσει, γιατί έλεγα κάτι όχι πολύ πετυχημένα για Θεσσαλονίκη και λέω: «Τώρα θα φάω ξύλο». Κάτι για το μέτρο έλεγα. Ξέρεις... το κλασικό, που ανεβαίνουν Αθηναίοι κωμικοί και θα κάνουν και ένα αστειάκι για το μέτρο. Κλασικά! Classic! Και λέω: «Τώρα θα φάω ξύλο». Τελικά, ήθελε να κάνει αφιέρωση ο άνθρωπος και μετά συνεχίστηκε η παράσταση. Ήταν πολύ αστείο αυτό. Αυτό, ας πούμε, μου έχει μείνει σαν αστείο. Τώρα, κάτι άλλο borderline, έτσι, κακό όχι δεν μου έχει συμβεί. Όχι.

Νωρίτερα, όταν συζητούσαμε, μου ανέφερες την παράσταση που κάνατε Σέρρες. Τώρα, τη Θεσσαλονίκη και γενικότερα κάνετε tour σε όλη την Ελλάδα συχνά. Πώς είναι η εμπειρία του να γυρνάς την Ελλάδα, τον κόσμο γενικότερα και να κάνεις τέτοιες παραστάσεις;

Εξαιρετικό! Μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου που το αγαπάω πάρα πολύ. Είναι κουραστικό, γιατί η περιοδεία δεν είναι sightseeing. Δεν είναι, δηλαδή, ότι πας σε μία πόλη και κάνεις τουρισμό, γιατί προϋποθέτει τη μεταφορά, τη μετακίνηση, αλλά ειδικά όταν είναι back-to-back κάθε μέρα και άλλη τοποθεσία από τη μία. Από την άλλη, όμως, όλα αυτά τα χρόνια που κάνω περιοδεία στην Ελλάδα με θέατρο και stand-up και με το «Κάψε», με το οποίο «Κάψε» έχουμε πάει και εξωτερικό. Έχουμε παίξει και στο Άμστερνταμ και στο Λονδίνο και στη Ζυρίχη. Το αγαπάω πάρα πολύ. Μ’ αρέσει πάρα πολύ και μπορώ να σου πω ότι εντοπίζω και διαφορές στην κωμωδία και τι στυλ κωμωδίας γκελάρει ανά περιοχές. Όχι ότι υπάρχει κάποια σαφής διάκριση, αλλά κάποια πράγματα γκελάρουν λίγο διαφορετικά, ανάλογα με το που βρίσκεσαι. Μου αρέσει πάρα πολύ να γνωρίζω… ξέρεις. Έχουμε πάει σε νησιά εννοείται. Έχουμε ταξιδέψει σε όλα τα κυρίως κεντρικά μέρη της Ελλάδας. Γενικά, αυτό το κομμάτι της δουλειάς μου και στο θέατρο παλιότερα, που σχεδόν κάθε σεζόν μία παράσταση θα βγει μετά περιοδεία μετά το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα, γνώρισα περιοχές που δεν υπήρχε περίπτωση να πάω αλλιώς. Δεν υπήρχε πιθανότητα ποτέ να βρεθώ σε αυτά τα μέρη, αν δεν βρισκόμουν και με το θέατρο και μου αρέσει πάρα πολύ αυτό.

Το ταξίδι που σου έχει μείνει περισσότερο απ' αυτά που έχεις; Που θυμάσαι για οποιαδήποτε λόγο.

Ταξίδι; Εννοείς το ίδιο το ταξίδι; Ή γενικά από θέατρο ή γενικά ταξίδι στη ζωή μου;

Συνολικά η εμπειρία θα έλεγα. Και το ταξίδι και παράσταση.

Μία αστεία ιστορία που ζήσαμε με μια περιοδεία, με ένα θίασο, που βρισκόμασταν… που βρισκόμασταν; Ήμασταν Κρήτη θέλω να πω και ήμασταν μ' ένα πούλμαν, όλος ο θίασος που ταξιδεύαμε για να πάμε στην επόμενη πόλη, και οδηγός ο δεν έβαλε ποτέ βενζίνη. Οπότε, μείναμε στη μέση της Εθνικής, της Κρήτης, καλοκαίρι, ντάλα ήλιος και ήταν ένα πολύ αστείο σκηνικό, γιατί έπρεπε να βρούμε τρόπο να μεταφερθούμε με τα πόδια στο πλησιέστερο βενζινάδικο, που ήτανε 2 χιλιόμετρα, με 40 βαθμούς, να μεταφερθεί το πούλμαν, να πάει κάποιος να φέρει βενζίνη. Ήτανε μία ταλαιπωρία-αστεία ιστορία που μου έχει μείνει ας πούμε. Διάφορα ευτράπελα έχουνε γίνει σε διάφορα μέρη. Με τα παιδιά με το «Κάψε» ήμασταν στην Ολλανδία, όπου κλείσαμε ένα πάρα πάρα πάρα πολύ φθηνό ξενοδοχείο. Αυτά τα ξενοδοχεία έχουν μία συγκεκριμένη λέξη, την οποία δεν μπορώ να πω, αλλά νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε τι ξενοδοχείο κλείσαμε. Ήταν πάνω από ένα ινδικό εστιατόριο αυτό το ξενοδοχείο, το δωματιάκι. Τα κρεβάτια ήταν ράντζα και με τσίμπησαν κοριοί. Ας πούμε, να μια αστεία ιστορία. Γύρισα στην Αθήνα και ήμουνα γεμάτος τσιμπήματα από κοριούς. Είχα να δω χωριό από το στρατό ας πούμε. Κι άλλα κι άλλα κι άλλα πολλά. Ναι.

Με ρώτησες πριν γενικότερα για ταξίδι ή συγκεκριμένα με τη δουλειά, με το θέατρο. Ταξίδι, γενικότερα, αν θες, που έχεις κάνει μιας και το έθιξες; Με την οικογένειά σου είτε μόνος σου.

Αγαπάω πάρα πολύ τα ταξίδια. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της κουλτούρας ενός ανθρώπου να γυρίζει και να βλέπει τον κόσμο, ν' ανοίγει λίγο το μάτι του και το μυαλό του ρε παιδί μου αυτό που λέμε και ισχύει. Οπότε, έχουμε σαν εσωτερική μας υπόσχεση με τη γυναίκα μου, όταν μπορούμε... πριν τον COVID κιόλας το είχαμε, ξέρεις, σαν θεσμό κάθε χρόνο να φεύγουμε με το μικρούλι μας και να πηγαίνουμε κάπου. Ένα από τα πιο ωραία ταξίδια, λοιπόν, που κάναμε οικογενειακώς ήταν στην Μπριζ, στο Βέλγιο. Αδιανόητο μέρος. Εγώ είμαι πολύ και του Μεσαίωνα. Μου αρέσει πολύ ό,τι έχει να κάνει με μεσαιωνική Ευρώπη, κάστρα, ιππότες, μεσαιωνικές πόλεις, καλντερίμια. Η Μπριζ είναι μία τέτοια πόλη, με κανάλια, με βαρκούλες. Είναι εξαιρετικά. Οποιοσδήποτε μας ακούει τον παροτρύνω να πάει οπωσδήποτε μία φορά στη ζωή του Μπριζ. Ήτανε απίστευτο ταξίδι. Ένα από τα πολλά. Γενικά, αγαπάω πάρα πολύ τα ταξίδια. Όταν μου δίνεται, δηλαδή, η ευκαιρία κάπου θα πάμε. Έστω και για λίγο.

Μιας και αναφέραμε, πάλι, τον γιο σου και τη γυναίκα σου, πες μας λίγα περισσότερα για τη σχέση σου μ’ εκείνους σε καθημερινό επίπεδο.

Κοίταξε να δεις. Χωρίς να λέω μεγάλες κουβέντες, ο γιος μου και η γυναίκα μου, η γυναίκα μου και ο γιος μου, είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Θεωρώ είναι η πηγή της ευτυχίας μου. Έχουμε δουλέψει πολύ με τη γυναίκα μου για να έχουμε μία υγιή οικογένεια και αυτός είναι και ο λόγος που έχω γίνει πια παράξενος με το που διαθέτω το χρόνο μου, γιατί θέλω να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου, με τη γυναίκα μου και με τον γιο μου. Περνάμε πολύ καλά μαζί. Ο μικρός έχει αντιγράψει όλα εκείνα τα στοιχεία μου που χρησιμοποιώ κι εγώ για να κάνω κωμωδία, κάνει γκριμάτσες, παίζουμε παιχνίδια μαζί, έχει απίστευτο χιούμορ, κάνει πλάκες, πειράγματα. Γελάω πάρα πολύ μαζί του δηλαδή. Kι εκείνος μαζί μου. Και η γυναίκα μου είναι ο ζωοδότης, είναι η ισορροπία μου, η άγκυρα μου, το κέντρο μου και νομίζω ότι… βασικά, νιώθω απίστευτη ευγνωμοσύνη που είναι στη ζωή μου και οι δύο.

Ο γιος σου λες να ακολουθήσει τα χνάρια του μπαμπά;

Ξες τι; Ελπίζω όχι! Τώρα, θα μπούμε σε boomer περιοχές και καταστάσεις. Τώρα, θα μου επιτρέψεις να γίνω λίγο πιο γέρος και να πω ότι «Εύχομαι να πάρει ένα πτυχίο, να πάρει ένα χαρτί…». Ναι. Ξέρεις τι; Επειδή μιλάμε για ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα στην Ελλάδα, πρώτο μου μέλημα είναι, βασικά, το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο με ό,τι κι αν καταπιαστεί, με ό,τι κι αν θέλει να ασχοληθεί. Πραγματικά, δεν με ενδιαφέρει. Κι εγώ τελείωσα το σχολείο με πάρα πολύ χαμηλή βαθμολογία. Ήμουνα ένα παιδί που δυσκολεύτηκε πάρα πολύ, γιατί ήμουνα και μη διαγνωσμένο ΔΕΠΥ. Οπότε, είχα πολύ πολύ μεγάλες μαθησιακές δυσκολίες συγκέντρωσης. Οπότε, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να μπω στην νόρμα. Ξέρεις... να είμαι μες στη φουρνιά φροντιστήρια, δέσμη και να ακολουθήσω την πεπατημένη. Δυσκολεύτηκα πολύ με αυτό. Κι ευτυχώς τον βρήκα τον δρόμο μου. Οπότε, αν πήρα ένα μάθημα, είναι ότι δεν με ενδιαφέρει, [00:40:00]πραγματικά, τι θα κάνει και με τι θα ασχοληθεί, αρκεί να είναι ευτυχισμένος. Αν έμαθα κάτι, είναι ότι δεν έχει σημασία με τι θα ασχοληθείς, αρκεί να σου αρέσει και να το αγαπάς. Αν δεν σου αρέσει, θα καταλήξεις να περνάς ένα μεγάλο της ζωής σου, της καθημερινότητάς σου, κάνοντας κάτι που δεν σου αρέσει. Και αυτό είναι πολύ άσχημο. Τώρα... αν θα γίνει ηθοποιός; Έχει αρχίσει και δείχνει κάποια κομμάτια υποκριτικής ικανότητας και κωμικής. Δεν ξέρω. Ελπίζω όχι. Για να ξαναγυρίσω στο παλιό. Να πάρει ένα χαρτί και όσο μείνει στη δική μου τη στέγη ηθοποιός δεν θα γίνει. Αστειεύομαι, προφανώς. Ξέρεις... δεν είναι και οπτικό κιόλας. Δεν βλέπουν ότι κάνω πλάκα και μπορεί να πιστεύουν ότι το εννοώ. Το εννοώ.

Έχω μία ιστορία μετά γι’ αυτό. Θα σου την πω μετά.

Έτσι.

Εκτός από την παράσταση που ανέφερες, που ήρθε για πρώτη φορά και σε είδε ο γιος σου κιόλας, γενικότερα, η γυναίκα σου σε ακολουθεί στις παραστάσεις σου;

Ναι. Ναι. Ναι. Σε ό,τι έχω κάνει από τότε που γνωριζόμαστε και είναι και σκληρός κριτής μου. Με αγάπη σκληρός. Δεν είναι αποκαρδιωτική, αλλά ξέρω ότι στη γυναίκα μου μπορώ να έχω ειλικρίνεια. Όταν έχεις ειλικρίνεια από κάποιον που σε αγαπάει, γιατί... ξέρεις... πολλοί βαφτίζουν την αγένεια ως ειλικρίνεια. Όχι. Όταν έχεις ειλικρίνεια από κάποιον που σε αγαπάει, γίνεσαι και καλύτερος. Κατάλαβες; Γιατί θα σου πει. Αν κάτι είναι καλό, θα στο πει κι αν κάτι είναι κακό, θα στο πει! Οπότε, σχηματίζεις έναν καλύτερο θερμοστάτη, ένα καλύτερο μέτρο για το ποιος είσαι, πού στέκεσαι, πώς μπορείς να γίνεις καλύτερος, τι μπορείς να αποφεύγεις. Γιατί; Γιατί στα λέει κάποιος που σε αγαπάει. Άρα, μοναδικό του κίνητρο είναι η αγάπη του προς εσένα. Τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή σου δεν μπορεί να είναι πολλοί, όπως καταλαβαίνεις. Βασικά, μπορεί να είναι 1… άντε 2 για μένα. Οπότε, η γυναίκα μου είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Με έχει ακολουθήσει σε ό,τι έχω κάνει. Όταν λέω «Με έχει ακολουθήσει» εννοώ ότι είναι μάρτυρας της πορείας μου όλα αυτά τα χρόνια και πάρα πάρα πάρα πολύ υποστηρικτική. Πάρα πολύ. Είναι ένα από τα πράγματα που με τράβηξαν στο να αποφασίσω να είμαι μαζί της για όλη μου τη ζωή. Το έχω πει και σε άλλες συνεντεύξεις, ότι στο ξεκίνημα μου, πριν κάνω τηλεόραση, ήταν ο άνθρωπος που με στήριξε γι’ αυτό που είχα διαλέξει στη ζωή μου. Ανιδιοτελώς.

Στο κομμάτι του stand-up, αλήθεια, γράφεις το κείμενο, έτσι; Σιγά-σιγά. Υπάρχει κάποιος ο οποίος θα το κάνει επιμέλειά; Το βλέπει πριν το κοινό;

Όχι. Πάρα πολλοί κωμικοί δίνουν τα κείμενα τους για επιμέλεια ή τα προβάρουν μαζί με άλλους κωμικούς. Εγώ είμαι άνθρωπος που βασίζομαι, καλώς ή κακώς, στο δικό μου ένστικτο στο να κάνω τους άλλους να γελάνε. Όπως σου είπα, από μικρός έχω ένα ένστικτο στο να κάνω τους άλλους να γελάνε. Οπότε, βασίζομαι λίγο στη δική μου εμπειρία και καταλαβαίνω πάνω στη σκηνή τι δουλεύει και τι δεν δουλεύει. Δεν δίνω τα κείμενα σε άλλους. Είμαι λίγο συγκεντρωτικός στην κωμωδία μου.

Ανέφερες, νωρίτερα, την ερασιτεχνική παράσταση που σε οδήγησε να ξεκινήσεις το θέατρο. Τι θυμάσαι από εκείνη την παράσταση; Βάλε μας λίγο στο κλίμα. Πώς σε οδήγησε αυτή η παράσταση στο να αποφασίσεις;

Ήτανε μία παράσταση που ήταν στα πλαίσια πτυχιακών εξετάσεων κάποιων παιδιών ενός ΙΕΚ σκηνοθεσίας, που είχε δημιουργηθεί τότε και μία φίλη με φώναξε, επειδή ξέρω ότι είμαι πολύ έξω καρδιά και ξέρεις αυτό το «έξω καρδιά» και ο «κλόουν» να συμμετέχω σε μία παράσταση που ήταν απόσπασμα από ένα θεατρικό έργο. Δεν ήταν ολόκληρη παράσταση. Οπότε, πήγαμε στο θέατρο, θέλω να πω Amore, το 1999 και βρέθηκα, λοιπόν, για πρώτη φορά, χωρίς να έχω ξανανέβει ποτέ στη σκηνή, σ' ένα κατάμεστο θέατρο να παίξω ένα ρολό. Για 7-8 λεπτά ήτανε το κομμάτι μας, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που είχα. Σαν να χτύπησε μία καμπάνα βαθιά μες στο στομάχι μου. Ήτανε ένα κάλεσμα, που είπα: «Οπ! Αυτό θέλω να το κάνω». Ήταν η πρώτη χρονιά, λοιπόν, που έδωσα εξετάσεις σε Δραματικές Σχολές. Ήτανε μεγάλη στροφή, γιατί, όπως είπα, εγώ μέχρι τότε ήμουνα γι’ αλλού. Ήμουνα ταγμένος στα εικαστικά και στη ζωγραφική και το σχέδιο και θυμάμαι... βασανίστηκα με τον εαυτό μου λίγο. «Ωχ! Τώρα τι πάω να κάνω τώρα ξαφνικά; Μεταπηδώ; Αλλάζω πορεία, στροφή τελείως; Αφήνω τη ζωγραφική;», αλλά ευτυχώς το 'κανα. Ήτανε φοβερή εμπειρία. Ήταν ένα γεμάτο θέατρο από συγγενείς, φίλους και γονείς, που είχαν έρθει να μας δουν. Οπότε, υπήρχε πολλή αγάπη. Μεγάλη αποδοχή. Ήμουν απαράδεκτος! Ήμουνα, πραγματικά, πολύ κακός! Έτυχε, μετά από καιρό, να δω ένα αποσπασματάκι από μία κάμερα, που είχε τραβηχτεί έτσι και ήμουνα πραγματικά φρικτός, αλλά ήταν το ξεκίνημα και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό.

Από τότε, θα έλεγες... ποιες είναι οι πιο σημαδιακές στιγμές, αν θέλεις, στην πορεία στο θέατρο, αν πεις ότι το ξεκίνημα ήταν εκείνο;

Το ξεκίνημα ήταν αυτή η παράσταση. Σίγουρα, μετά, η πορεία μου στο θέατρο, στους κόλπους της ομάδας “Ex Animo”, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στο πως εξελίχθηκα εγώ ως ηθοποιός και ως άνθρωπος, γιατί μας είχε δοθεί η ευκαιρία να φτιάχνουμε δικά μας έργα. Ένα μεγάλο βήμα, μετά, στην πορεία μου, στην καριέρα μου ήταν η πρώτη μου σόλο παράσταση ως stand-up κωμικός πια, με δικά μου κείμενα, που φτάνε τη 1 ώρα και 15 λεπτά. Άλλο σημαδιακό, έτσι, γεγονός στο θέατρο ήτανε οι πρώτες παραστάσεις με το «Κάψε το Σενάριο», που κάναμε με τα παιδιά και είδαμε πόσο μεγάλη απήχηση έχει ο κωμικός αυτοσχεδιασμός στο ελληνικό κοινό. Μία στιγμή που κρατάω σαν πολύ ωραία, σημαντική ανάμνηση ήταν που βρέθηκα στο Ηρώδειο ως κομμάτι του χορού στον «Κοριολανό», του συγχωρεμένου του Μιχάλη Κακογιάννη, όπου στον «Κοριολανό» εγώ έπαιζα ένα κομμάτι του Χορού με τα παιδία που πλαισιώναμε όλο αυτό το μεγάλο εγχείρημα και έπαιξα στο Ηρώδειο και ήταν μία, έτσι, πολύ ωραία εμπειρία. Μία άλλη πολύ ωραία εμπειρία, σε κάτι που ο κόσμος δεν με γνώρισε ποτέ, είναι που έπαιξα τον αγγελιοφόρο στις Βάκχες σε μία παράσταση. Έκανα αντικατάσταση. Γι’ αυτό. Δεν ήμουνα βασικό κομμάτι του cast. Σε μία παράσταση που έκανε περιοδεία στην Κύπρο και βρέθηκα να παίζω στο αρχαίο θέατρο της Πάφου στην Κύπρο με πανσέληνο το μονόλογο του αγγελιοφόρου από τις Βάκχες, που ήταν ανατριχιαστική εμπειρία. Πολλά... πολλά. Διάφορα. Διάφορες στιγμές.

Για πες μας λίγα παραπάνω για αυτό το θέατρο στην Πάφο.

Ήτανε «Βάκχες», συγκλονιστικό έργο, συγκλονιστική εμπειρία. Εγώ έκανα… αν θυμάσαι το μονόλογο του αγγελιαφόρου είναι, ουσιαστικά, ο μονόλογος που περιγράφει πως οι Βάκχες, οι μαινάδες, κατασπάραξαν τον… αυτόν! 1-0. Είμαι και μιας ηλικίας. Θα με συγχωρέσεις. Αίμονα θέλω να πω; Όχι. Δεν ήταν ο Αίμονας. Ναι. Ήταν ο… θα τον βάλουμε μετά. Θες να κάνουμε παύση να κάνω ένα Google; Ωραία. Το γιο της Αγάβης λοιπόν και είναι συγκλονιστικός ο μονόλογος. Πολύ φορτισμένος. Φαντάσου τώρα ένα αρχαίο θέατρο. Το αρχαίο θέατρο της Πάφου είναι πάνω σε ένα γκρεμό, που βλέπει θάλασσα, νύχτα, με πανσέληνο. Σχεδόν εξωσωματική εμπειρία. Ήταν μοναδική εμπειρία. Πολύ ωραία. Αυτά.

Ανέφερες, νωρίτερα, την πρώτη σου stand-up παράσταση.

Ναι. Το «Πόζα 0».

Πώς είναι, αλήθεια, να ανεβαίνεις για πρώτη φορά, πλέον, μόνος σου στη σκηνή εντελώς και να ξέρεις ότι…

Τελείως διαφορετικό απ’ όλα τα υπόλοιπα που σου είπα. Μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει πολύ η επαφή με τον κόσμο. Είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου, γιατί δεν παίζω κάποιο ρόλο. Είμαι ο Ζήσης, που είμαι εδώ για 1 ώρα να σας κάνω να γελάσετε. Θα μιλήσω για μένα... πάμε να ξεκινήσουμε! Οπότε, μου αρέσει αυτή η επαφή. Μ’ αρέσει να έρχομαι κοντά με τον κόσμο που έχει έρθει να με δει και φυσικά είναι πολύ μεγάλη ικανοποίηση το να βλέπεις ότι ο κόσμος γελάει με αυτά που έχεις να του πεις. Οπότε, είναι εξαιρετική εμπειρία. Τελείως διαφορετικό. Είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου και τολμώ να πω ότι, αν δεις μία δική μου παράσταση σόλο stand-up, θα φύγεις έχοντας μάθει και κάποιες αλήθειες για μένα, γιατί αυτά που λέω, όπως σου είπα, είναι ιστορίες που έχουν συμβεί και συνήθως έχουν να κάνουν και με πράγματα που με πήγαν παρακάτω και σαν άνθρωπο. Οπότε, θα έχεις μάθει και κάτι για μένα πραγματικό. Δεν είναι μόνο χαβαλές.

[00:50:00]Θυμάσαι κάτι από κείνη την πρώτη stand-up παράσταση που να σου έχει μείνει ιδιαίτερα;

Η πρώτη-πρώτη-πρώτη stand-up παράσταση, το σόλο μου, ήταν στο φεστιβάλ κωμωδίας του '17, όπου με προλόγισε και έπαιξε ένα πεντάλεπτο σαν opening act ο Λάμπρος Φισφής, που είναι και ένας από τους 2 ανθρώπους κωμικούς, εξαιρετικός, αδιανόητος stand-up κωμικούς και είναι ένας από τους 2 ανθρώπους που με έβαλαν στο stand-up comedy. Ο άλλος ήταν ο Γιώργος ο Χατζηπαύλου. Και θυμάμαι ότι είχα πάρα πολύ άγχος μέχρι το πρώτο γέλιο. Ήταν πολύ σφιγμένο το στομάχι μου. Είχε στεγνώσει το στόμα μου, μέχρι που άκουσα το πρώτο γέλιο με το κείμενό μου και μετά κάπως χαλάρωσα και το απόλαυσα. Νομίζω εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την υπερένταση και την αδρεναλίνη. Ήτανε φοβερή εμπειρία. Πολύ ωραία.

Μιας και ανέφερες πριν τις παραστάσεις και τις αλήθειες που μα μαθαίνει ο κόσμος από μέσα, η αγαπημένη δικιά σου ιστορία προσωπική ποια είναι;

Από;

Η αγαπημένη προσωπική σου ιστορία από αυτές που λες στο stand-up.

Α! Αγαπημένη προσωπική δική μου ιστορία νομίζω αυτή με το Μάιλο, το σκύλο μου, γιατί αγαπάω πάρα πολύ τα ζώα. Δική μου άλλη προσωπική αγαπημένη ιστορία, από αυτές που λέω στο stand-up, είναι και με το γυμναστήριο, καθότι υπήρξα ένας απ' αυτούς που κάποια στιγμή ξεκίνησα να πηγαίνω γυμναστήριο με αστεία, ολέθρια αποτελέσματα. Και νομίζω ότι top top top αγαπημένη μου ιστορία είναι η ιστορία που λέω με τη γέννα του μικρού, όπου ήμουνα μέσα την ώρα της γέννας και αυτό μου έδωσε, όπως καταλαβαίνεις, απίστευτο υλικό για κωμωδία.

Θέλεις να μας κάνεις λίγο ή όχι; Ό,τι θέλεις.

Κοίτα. Είναι ένα κείμενο το οποίο έχει παιχτεί πολύ καιρό. Δεν μπορώ να στο παίξω τώρα, αλλά αυτό μπορώ να σου πω είναι ότι… αυτό που λέω και στο κείμενο μου. Είναι ότι οι περισσότεροι… η εντύπωση που έχουν οι περισσότεροι για το πως γεννιέται ένα μωρό είναι απ' αυτό που έχουμε από τις σειρές και τις ταινίες, που παίζει συγκινητική μουσικούλα και ο γιατρός το ακουμπάει... ξέρεις... το παίρνει, το τυλίγει σε μία πετσέτα, το ακουμπάει πάνω στο στήθος της μανούλας και το μωρό είναι 6 μηνών, γιατί δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα πραγματικό νεογέννητο στο γύρισμα. Εγώ έπαθα σοκ, λοιπόν, όταν πρωτοβγήκε ο γιος μου, όταν τον αντίκρισα, γιατί είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που έχεις σαν εικόνα μέσα στο κεφάλι σου, γιατί είναι ένα πράγμα γύρω στα 17 εκατοστά, μωβ, αφυδατωμένο, βρεγμένο, σαν να έχει λάθος χρώμα, λάθος μέγεθος, λάθος ήχος, γιατί δεν κλαίει όπως κλαίνε στις ταινίες. Όχι. Πρέπει να το ταρακουνήσει ο γιατρός για ν' αρχίσει να βγάζει ήχους και οι ήχοι που βγάζουν είναι σαν Alien. Είναι… πώς είναι το Alien στο διάδρομο που τρέχει και κάνει… είναι αυτό. Οπότε, ήταν λίγο σοκαριστική η όλη εμπειρία συν πολλά, πολλά, πολλά άλλα, που δεν μπορώ να μεταφέρω εδώ, γιατί δεν επιτρέπεται κιόλας και έχουν να κάνουν με μυρωδιές, έχουν να κάνουν με χρώματα, έχουν να κάνουν με εικόνες και πολλά άλλα.

Πιο πριν, μιλήσαμε λίγο για τα έργα που είπες, για το Μπάσκερβιλ και το «Νοσφεράτου», τα οποία τα δώσατε μία διαφορετική οπτική, πιο κωμική.

Ναι. Ναι.

Πόσο εύκολο είναι… βασικά, πόσο εύκολο ήταν για σας, μάλλον, να κάνετε ένα τόσο διαφορετικό είδος στο να το κάνετε κωμωδία;

Κοίτα. Να πούμε ότι το μυστικό με το δραματικό είναι ότι εύκολα γίνεται κωμωδία, ακριβώς αν πατήσεις πάνω στα κλισέ στοιχεία ενός πράγματος. Πώς λειτουργεί το κλισέ στην κωμωδία; Το κλισέ στην κωμωδία γίνεται αν είναι κάτι πολύ γνωστό με το οποίο ο θεατής γρήγορα θα συνδεθεί, όπως, ας πούμε, το έργο «Νοσφεράτου», που είναι η ιστορία του Δράκουλα. Οπότε, λοιπόν, παίρνεις αυτό το στοιχείο που είναι πολύ γνωστό και αρχίζεις και το διακωμωδείς. Αυτό, λοιπόν τώρα, υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις. Το θέμα είναι σε τι θες να εστιάσεις. Εμείς, λοιπόν, πατήσαμε σε όλα αυτά τα κλισέ στοιχεία της ατμόσφαιρας, της σκοτεινιάς του «Νοσφεράτου», της ιστορίας της ίδιας, του Δράκουλα που χρειάζεται... και την ανακαλύπτει μετά από αιώνες και την ξαναερωτεύεται και θέλει να της πιεί το αίμα, το τι φοβούνται οι βρικόλακες, τα σκόρδα. Όλα αυτά. Ξέρεις. Οπότε, τσούκου-τσούκου μαζεύεις στοιχεία και φτιάχνεις σιγά-σιγά τις σκηνές που απαρτίζουνε μία κωμωδία, που βασίζεται σε ένα δραματικό, πολύ γνωστό έργο, όπως ήτανε και με τον Σέρλοκ Χολμς και το σκυλί του Μπάσκερβιλ, όπως ήτανε και «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία Ώρα», που έπαιξα και σε αυτή την παράσταση μαζί με το Δημήτρη Μακαλιά και το Σταύρο το Σβήγκο, πολύ γνωστό έργο επίσης, που η συνταγή του είναι ακριβώς αυτή, Ένα πολύ γνωστό δραματικό έργο, το οποίο το παίρνεις και το διακωμωδείς, το διασκευάζεις κωμικά.

Τώρα μου ήρθε μία άλλη ερώτηση. Όταν κάθεσαι και γράφεις μόνος σου στο σπίτι τα σενάρια σου...

Τα σενάρια. Ναι. Τα κείμενα μου.

Πώς είναι ακριβώς η διαδικασία; Θέλω να πω, κάθεσαι συγκεντρωμένος και λες: «Δεν μου βγαίνει. Θα κάτσω να δω λίγο τηλεόραση και θα ξαναρχίσω». Πώς είναι η διαδικασία σου, γενικά, στη δημιουργία των ιστοριών και για το stand-up;

Για το stand-up μόνο ή γενικά; Θα σου πω. Θα μιλήσω, γενικά, για το γράψιμο. Είναι ωραία ερώτηση. Γιατί; Γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι θέλουν να ασχοληθούν με το γράψιμο και κατ’ επέκταση με οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Όταν πρέπει να δημιουργείς εκ του μηδενός, δηλαδή εξαρχής κάτι, είτε είναι πίεση είτε είναι μουσική, γράφεις ένα τραγούδι είναι γράψιμο, στίχοι, σενάριο, οτιδήποτε, κείμενα stand-up… πολλοί, λοιπόν, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα «Ωχ. Δεν έχω έμπνευση». Εγώ, λοιπόν, έμαθα, μέσω της εμπειρίας, ότι αυτό αντιμετωπίζεται με τον αυτοσχεδιασμό. Και πώς αυτοσχεδιάζεις πάνω σε μία θεατρική σκηνή; Πώς αντιμετωπίζεις το μπλοκάρισμα της δημιουργικότητας; Αυτό γίνεται ως εξής: ξεκινάς να γράφεις, χωρίς να έχεις απολύτως τίποτα στο μυαλό σου. Αυτοσχεδιάζεις, δηλαδή, διαλόγους, αν γράφεις σενάριο, κείμενο, αν γράφεις stand-up, σκηνές, αν γράφεις θεατρικό. Αρχίζεις και γράφεις χωρίς να έχεις κάτι στο μυαλό σου. Αυτό, λοιπόν, τι γίνεται; Οι πιθανότητες λένε ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν αξιοποιήσιμο αυτό που θα βγει εκείνη τη στιγμή. Όμως, είναι σαν ένα kickstart στον εγκέφαλό σου. Είναι σαν να δίνεις λίγο γκάζι, ενώ έχεις γυρίσει το κλειδί. Κατάλαβες; Έτσι λοιπόν. Όταν πρόκειται να κάτσω στον υπολογιστή μου και να γράψω κείμενο, είτε είναι κωμωδία stand-up είτε είναι σενάριο, μου παίρνει γύρω στο ένα τέταρτο να ξεσκαρτάρω λίγο, να βάλω μπροστά το μυαλό μου. Αυτή είναι διαδικασία μου. Θέλω ησυχία. Αυτό είναι λίγο καμιά φορά δύσκολο, όταν έχεις ένα μικρό παιδί στο χώρο, το οποίο ουρλιάζει και παίζει και θέλει να παίξει μαζί σου, αλλά έχουμε βρει τις ισορροπίες μας με τη γυναίκα μου και έχω το χώρο μου και απομονώνομαι και γράφω και έτσι αντιμετωπίζω το δαίμονα, ξέρεις, του μπλοκαρίσματος. Απλά ξεκινάς και γράφεις. Και κάποια στιγμή, μόλις πάρει μπροστά ο εγκέφαλός σου, σβήνεις όλα τα προηγούμενα και τότε είναι που ξεκινάει η πραγματικά δημιουργική διαδικασία. Για μένα δηλαδή έτσι λειτουργεί. Είναι 50 ευρώ.

Κι αν κολλήσεις ενδιάμεσα τι γίνεται; Πώς το παλεύεις;

Νομίζω ότι σ' αυτή τη διαδικασία, πάλι σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, αλλά και στο γράψιμο, το καλύτερο που έχεις είναι, απλά, να φύγεις τελείως από αυτό, να σηκωθείς, να κάνεις κάτι άλλο, να πας για 1 καφέ, να δεις 1 σειρά, να δεις 1 ταινία. Να φύγει ο εγκέφαλός σου από αυτό το mood, από το πρέπει να συνεχίσω, άμα κολλήσω. Τίποτα. Απλά, ξεκόλλα. Και μετά ξαναμπαίνεις.

Αναφερόμενοι, πριν, στις «Βάκχες», στην τραγωδία που συζητήσαμε, πόσο διαφορετικό είναι το να κάνεις κωμωδία από το να κάνεις τραγωδία; Και απ' το να κάνεις stand-up γενικότερα. Από αυτά τα είδη μεταξύ τους στη καρδιά σου πόσο διαφορετικά ήταν σαν εμπειρία;

Είναι πολύ διαφορετικά. Είναι διαφορετικά γιατί; Όχι ότι είναι κάτι πιο εύκολο ή κάτι πιο δύσκολο, παρόλο που εγώ πιστεύω ότι η κωμωδία είναι πιο δύσκολη, αλλά θα σεβαστώ τον οποιοδήποτε μου και το αντίθετο. Για μένα η κωμωδία είναι πιο δύσκολη γιατί; Γιατί είναι το μοναδικό είδος τέχνης, τέχνης θεάματος, παραστατικής τέχνης, στην οποία καταλαβαίνεις επιτόπου αν είσαι καλός ή όχι. Η κωμωδία έχει αυτό το περίεργο στοιχείο. Επιτόπου, θα καταλάβεις αν είσαι καλός ή όχι, γιατί θα το καταλάβεις από το αν ο κόσμος γελάει ή όχι. Σ' όλα τα άλλα είδη τέχνης, στο δράμα, στη μουσική... το κοινό απλά παρατηρεί. Παρακολουθεί. Άντε να συγκινηθεί λίγο στο δράμα, ας πούμε, αλλά αυτό δεν είναι στοιχείο. Δεν είναι μέτρο για το δραματικό ρεπερτόριο. Στην κωμωδία, αν ο κόσμος δεν γελάει, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Οπότε, θεωρώ την κωμωδία πιο δύσκολη. Λατρεύω και τα δύο. Μ' αρέσει να τα παντρεύω και τα δύο στο γράψιμο μου. Μ' αρέσει και το δραματικό γράψιμο και το συναισθηματικό και το μελαγχολικό μαζί με κωμωδία.

Νομίζω ήταν ο ίδιος από πριν. Δεν είμαι σίγουρος.

Όχι. Για μένα είναι το καλύτερο είδος κωμωδίας αυτό, το γλυκόπικρο. Αυτές είναι και οι κωμωδίες που λατρεύω να βλέπω [01:00:00]και να παρακολουθώ. Μ' αρέσει πάρα πολύ όταν ο κωμικός πετάει και 1 στοιχειάκι μελαγχολίας μέσα στην κωμωδία του και.. μέσα μου πάντως και η κωμωδία και το δράμα κατέχουνε πάρα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι. Τα αγαπάω και τα 2. Μου ‘χει λείψει λίγο το δράμα, αν με ρωτάς. Θα ήθελα, δηλαδή, να κάνω λίγο πιο δραματικά πράγματα. Κυρίως κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λατρεύω την κωμωδία, έτσι; 

Go!

Let’s go yo!

Θέλω να συνεχίσουμε λίγο από το storytelling, το οποίο αναφέραμε και νωρίτερα και να σε ρωτήσω ότι ανέφερες, νωρίτερα, ότι έρχομαι storytelling στο θέατρο, stand-up, στα comics γενικότερα. Ποια θα έλεγες ότι είναι η αγαπημένη σου μορφή storytelling απ’ αυτές που έχεις δοκιμάσει μέχρι τώρα;

Νομίζω top 3 είναι τα comics, είναι το stand-up, γιατί σου δίνεται η ευκαιρία να πεις τις δικές σου ιστορίες και μετά είναι ο κινηματογράφος. Για μένα, αυτά είναι τα top 3 μου μέσα storytelling. Ένα εξαιρετικό, εξαιρετικό εργαλείο storytelling, αλλά λίγο διαφορετικό από αυτά τα 3 είναι το RPG, Τα role-playing games. Αυτό το λέω ως DM, γιατί έχω τελέσει 15 χρόνια DM. DM, γι’ αυτούς που μας ακούνε και μπορεί να μη γνωρίζουν, είναι αυτός που διεξάγει το παιχνίδι, ο Dungeon Master δηλαδή. Είναι αυτός που γράφει, φτιάχνει την ιστορία, είτε αγορασμένη είτε δική του, ορίτζιναλ. Εγώ υπήρξα ένας DM που φτιάξει και δικό του κόσμο και δικό του σύστημα ενίοτε, αλλά δικό του κόσμο, τα "Shuttered Lands". Έτσι λέγονταν. Με χάρτες με, με, με, με και αυτό ήταν ένα εξαιρετικό, έτσι, μέσο για storytelling, για να πω ωραίες δικές μου επικές ιστορίες φαντασίας. Αυτά από storytelling.

Οπότε, το storytelling θα έλεγες ότι σχετίζεται και με το worldbuilding ή όχι απαραίτητα;

Όχι απαραίτητα, αλλά σίγουρα ναι. Δεν απαραίτητο, δηλαδή, κάθε φορά που θες να πεις 1 ιστορία να χτίζεις και 1 ολόκληρο κόσμο, είτε γράφεις 1 βιβλίο είτε γράφεις σενάριο είτε γράφεις… ξέρεις, αλλά εμένα… συμπτωματικά μιας και το συζητάμε, εμένα μου αρέσει σε αυτά που γράφω να φτιάχνω και να χτίζω και κόσμους. Το ίδιο έκανα και στους «Άσφαιρους». Είχε φτιάξει ένα ολόκληρο σύμπαν χαρακτήρων, που συνδέονται μεταξύ τους, έχουν συνέχεια, έχουνε προέκταση. Μου άρεσε να φτιάχνω και ξες τι; Δεν σου κρύβω ότι αυτό μου το εμφύσησαν τα role-playing games, τα RPG, γιατί, από μικρός, από πιτσιρικάς, από έφηβος, έμαθα να σκέφτομαι σ' ένα μεγαλύτερο πλαίσιο αυτά που γράφω. Οπότε, μπήκε μέσα μου το μικρόβιο. Μπορεί να γράφει για ένα χαρακτήρα τώρα, το Δημήτρη, αλλά πάντοτε θα σκεφτώ το background του, θα σκεφτώ από που προέρχεται, τι προτιμάει, τι γουστάρει, πως θα συνεχίσει και πως θα καταλήξει αυτός ο χαρακτήρας. Έτσι γράφω και σενάρια. Όχι, όμως, ότι είναι απαραίτητο κάθε φορά που λες μία ιστορία να έχεις και έναν ολόκληρο κόσμο να την συνοδεύει.

Αυτά τα είδη storytelling, μιας και αναφέραμε και το RPG το κάνεις από παιδί νομίζω…

Ναι. Ναι. Από πιτσιρικάς. Από 15 χρονών.

Πόσο έχουν επηρεάσει το ένα το άλλο; Θέλω να πω, ας πούμε, στο γράψιμο του stand-up και στο γράψιμο των comics σε επηρεάζει το background σου ως DM και γενικότερα ως RPG player;

Πάρα πολύ. Εδώ θα πατήσω πάνω σε κάτι που με πολλή χαρά είδα να εκτελείς εσύ, που ήτανε τα role-playing game σε σχέση με την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Εμένα τα role-playing games παίξανε καταλυτικό ρόλο στη ζωή μου, διότι σε μία εφηβεία που, όπως σου είπα, αντιμετώπιζα μαθησιακές δυσκολίες, βρήκα ένα τεράστιο διέξοδο, στα role-playing games. Βρήκα μία πλατφόρμα να εκφραστώ, να υπάρξω ως ήρωας, να ταξιδέψω με τη φαντασία μου σε κόσμους μαγικούς και μετά, σαν επόμενο βήμα, να τους δημιουργήσω και να γίνω μάρτυρας άλλων ανθρώπων που ζούσανε μέσα σε αυτούς τους κόσμους, τους παίκτες μου δηλαδή. Οπότε, το να φροντίζω για μία ομάδα ανθρώπων, να τους παρέχω την ιστορία, τη διασκέδασή, την ικανοποίηση των επιτευγμάτων τους, την επιβράβευση τους, αν θες, κρατώντας όμως και ισορροπίες, όντας και ως ο μάστερ αυτού του κόσμου, ο δημιουργός, αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στο να οργανώνω τη φαντασία μου και τη σκέψη μου και στη ζωή μου και στο θέατρο και στο γράψιμο μου και στην κωμωδία μου. Νομίζω ότι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο το storytelling στη ζωή μου. Έχει παίξει σημαντικό ρόλο.

Μιας και ανέφερες την White Wolf, την εταιρεία, νωρίτερα… φαντάζομαι έχεις παίξει και κανονικό Dungeons & Dragons, έχεις παίξει και της White Wolf.

Ναι. Ναι. Ναι.

Τι διαφορετικό σου προσφέρει η White Wolf και σε έχει επηρεάσει κιόλας, αν θέλεις, στο να γράψεις το Athens Dark, που είναι ένας κόσμος εμπνευσμένος από κει;

Πάντοτε είχα μία ροπή προς το σκοτεινό. Από παιδί. Κι αυτό δεν είναι δεν το λέω μυστηριακά. Δικαιολογείται πως, διότι σε πάρα πολύ μικρή ηλικία βρεθήκαμε σε ένα σπίτι οικογενειακών φίλων, που είχαν από τα πρώτα βίντεο στην Ελλάδα και εκείνο το βράδυ, λοιπόν, ενώ οι μεγάλοι ήτανε μέσα και τρώγανε, η κόρη του ζευγαριού που είχαμε πάει, που ήταν μεγαλύτερη κατά πολύ, εγώ ήμουνα 7 χρονών, έβαλε στο βίντεο τους να δει το “Amityville Horror, τη «Βίλα των Δαιμονισμένων» του '79. Πολύ hardcore ταινία για 1 εφτάχρονο παιδί. Εγώ την είδα όλη και καταστράφηκα. Καταστράφηκα εντός εισαγωγικών. Χαριτολογώ, αλλά έχω μία ροπή προς το θρίλερ, προς το σκοτεινό. Πάντοτε, με συγκινούσαν και με εξίταραν οι κόσμοι που είχανε μέσα βρικόλακες, τέρατα, δαίμονες. Όλο αυτό. Οπότε, το World of Darkness της White Wolf ήταν όλα αυτά. Ήταν βρυκόλακες, ήτανε changelings, ήτανε wraiths, οι Mages, οι μάγοι. Οπότε, σε αντίθεση… όχι αντίθεση. Μάλλον, αυτό που διαφοροποιούσε αυτό τον κόσμο, αυτό το setting ήταν λίγο η σκοτεινιά, η παραπάνω σκοτεινιά, που το κλασικό D&D, AD&D για μας τότε, ήτανε πιο medieval χαρούμενο, πολύχρωμο fantasy. Ξέρεις. Αυτή ήτανε η διαφορά. Εγώ, βέβαια, απολάμβανα και τα δύο, έτσι; Και περισσότερο DM έχω κάνει στο D&D, όχι στο World of Darkness. Το World of Darkness είχε μία ροπή προς το σκοτάδι, δηλαδή θυμάμαι τα sessions, που παίζαμε από το "Vampire: The masquerade" ήταν πάντοτε… ξέρεις. Είχανε, πάντα, μία ροπή προς το σκοτεινό, προς το πιο μελαγχολικομουντό. Οπότε, τελικά, κατέληξα να κατοικώ περισσότερο στα Forgotten Realms και στους κόσμους τους μεσαιωνικούς.

Το θέατρο, μιας και το έχουμε αναφέρει πολύ μέχρι στιγμής, πόσο θεωρείς ότι συνδέεται με τα role-playing games; Πώς το έχεις βιώσει εσύ με την παρέα σου κιόλας και σαν Dungeon Master και σαν παίκτης;

Κοίτα. Τώρα, μιλάς σε έναν άνθρωπο που είμαι 80% RP (Role-Play), 20% ζάρια. Θεωρώ ότι αν βάλεις μέσα στο role-playing game το παίξιμο των ρόλων, απογειώνεται η εμπειρία εξωφρενικά πολύ. Οπότε, είμαι πολύ, πολύ μεγάλος υποστηρικτής του να παίζεις ρόλους σε αυτά τα παιχνίδια. Δυστυχώς, ντρεπόμαστε πάρα πολύ οι παίκτες. Ειδικά όσοι δεν ασχολούμαστε με θέατρο ή παραστατικές τέχνες. Για μένα, νομίζω το απογειώνει. Έχω την τύχη, μαζί με ένα πολύ καλό μου φίλο και χρόνια-χρόνια τον κλασικό DM της παρέας, τον Στάθη… φτιάξαμε και ένα αυτοσχέδιο δικό μας LARP (Live Action Role-Play), όπου ήτανε πιο World of Darkness-Cthulhu LARP. Είχε ένα σπίτι στη Νέα Μάκρη ο Στάθης και καλέσαμε μία μεγάλη παρέα, την παρέα μας, όλους, μοιράσαμε ρόλους σε χαρτιά και παίξαμε ζωντανά ένα LARP παιχνίδι μυστηρίου, Κθούλου, με προεκτάσεις όπου, όποτε συνέβαινε κάτι μεταφυσικό ή… ξέρεις... κάτι ρε παιδί μου υπερφυσικό το περιγράφαμε, αλλά όλο το υπόλοιπο ήτανε role-playing με τους φίλους μας, που ήτανε μία πολύ ωραία και αξέχαστη εμπειρία. Οπότε, γενικά, υποστηρίζω πάρα πολύ το role-playing σε αυτά τα παιχνίδια. Το θεωρώ πολύ σημαντικό κι εγώ, σαν ηθοποιός κιόλας, το βάζω πάντοτε μέσα στη δική μου εμπειρία.

Συνεχίζεις να παίζεις RPGs;

Τώρα, δυστυχώς, δεν έχω τόσο χρόνο. Μου 'χει λείψει αρκετά, αλλά, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, θα χωθώ σε κανένα session φίλων.

Εν τέλει, κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω τι είναι, γενικότερα, για σένα το stand-up comedy, αν μπορείς να μας δώσεις με μερικές λέξεις... να μας πεις τι σημαίνει για σένα;

Το stand-up comedy συγκεκριμένα; Νομίζω ότι είναι πραγματικά πολύ σημαντικό όταν ένας άνθρωπος ανακαλύπτει ότι μπορεί να κάνει τους άλλους να γελάνε. Ειδικά, προς τα νέα παιδιά που μπορεί να μας ακούνε, θεωρώ ότι καλό είναι, αν ανακαλύπτεις ότι έχεις μία τέτοια ροπή ή αν θες, στην τελική, να κάνεις τους ανθρώπους να γελάνε, καλό είναι να το εξερευνήσεις. Έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ stand-up comedy στην Ελλάδα τα [01:10:00]τελευταία χρόνια. Υπάρχουν πάρα πάρα πολλά μέρη στα οποία μπορείς να απευθυνθείς για να κάνεις τα πρώτα σου βήματα. Υπάρχουν βραδιές open-mic. Υπάρχουν μέρη. Και όχι μόνο στην Αθήνα πια. Έχει αποκεντροποιηθεί το stand-up comedy. Υπάρχουνε ομάδες, σελίδες στο ίντερνετ. Μπορείς ν' απευθυνθείς για να εξερευνήσεις αυτή την πτυχή. Για μένα, το να κάνω τους γύρω μου να γελάνε είναι μία βιολογική ανάγκη. Είναι κάτι που υπάρχει στο DNA μου. Είναι κάτι το οποίο, αν με γνωρίζεις για πάνω από μισή ώρα, θα καταλάβεις ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μου το να κάνω τους άλλους να γελάνε. Έτσι υπάρχω. Δεν θα αναλύσουμε τους ψυχαναλυτικούς λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Απλά, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μου να κάνω τους άλλους να γελάνε. Το θεωρώ, λοιπόν, πάρα πολύ μεγάλη χαρά που μπορώ και το κάνω. Πόσο μάλλον να ζω από αυτό. Το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό. Είμαι πολύ τυχερός και ευγνώμων που μπορώ να το κάνω αυτό το επάγγελμα, δουλειά, να ζω, δηλαδή, κάνοντας τον κόσμο να γελάει, είτε στο θέατρο είτε στο stand-up είτε οπουδήποτε.

θυμήθηκα κάτι ακόμα που ήθελα να σε ρωτήσω. Επειδή αναφερθήκαμε λίγο επιδερμικά στο κομμάτι του «Μια Ζαριά και έναν Καιρό» νωρίτερα.

Ναι. Ναι. Ναι.

Πες μας λίγα λόγια παραπάνω για την προσπάθεια. Πώς ξεκίνησε; Πώς το βίωσες, αν θέλεις;

Το «Μια ζαριά…» ήταν μία ιδέα του Δημήτρη Δούκογλου και του Γιάννη του Ρουμπούλια για να κάνουμε ένα format, το οποίο, στο εξωτερικό, είναι πάρα πολύ διαδεδομένο, να κάνουμε ιντερνετικά βιντεάκια, στα οποία θα παίζαμε μπροστά από κάμερες sessions D&D, με μία έτοιμη περιπέτεια που βρήκε ο Δημήτρης ο Δούκογλου, φίλος, κωμικός, εξαιρετικός κωμικός και πολύ καλός DM. Μου έκανε την πρόταση, γιατί είχαμε αναφερθεί ότι ασχολούμαι και εγώ και με πολύ μεγάλη μου χαρά δέχτηκα να συμμετέχω σε αυτό το εγχείρημα. Πήγε πάρα πολύ καλά. Είχε απήχηση. Σίγουρα, εμείς περάσαμε τέλεια. Ρίξαμε πάρα πολύ γέλιο, γιατί, ξέρεις, το «Μια Ζαριά και έναν Καιρό» είναι, μεν, role-playing, αλλά ήταν και μέλημά μας, δηλαδή το είχαμε σαν στόχο, δεν προέκυψε, να υπάρχει και η κωμωδία μέσα αυτό, έτσι ώστε να είναι πιο ενδιαφέρον το θέαμα για κάποιον που το παρακολουθεί, γιατί το να βλέπεις κάποιους τύπους να ρίχνουν απλά ζάρια μπροστά από μία κάμερα μπορεί κάποιους να τους ενδιαφέρει, αλλά δεν είναι και κάτι που το λες και popular. Εμάς μας ενδιέφερε πολύ, λοιπόν, το στοιχείο το στοιχείο της κωμωδίας και μας βγήκε αβίαστα. Αν έχεις παρακολουθήσει, δηλαδή, το «Μια Ζαριά…» δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουμε πολύ με τα παιδιά που παίζαμε. Βοήθησε πάρα πολύ το γεγονός ότι εγώ και ο Στέλιος ο Ανατολίτης ασχολούμαστε με την κωμωδία. Με την καινούργια τώρα προσθήκη, στις θέση της Μαρίας μπήκε η Χρύσα η Κατσαρίνη… οπότε, ανεβαίνει ακόμα περισσότερο ο πήχης της κωμωδίας, αλλά δεν μας έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε γύρισμα ακόμα. Ο Δημήτρης είναι ο ίδιος ο κωμικός. Οπότε, φροντίζει, πάντα, να υπάρχει, όντως, αυτό το στοιχείο μέσα στα sessions και ρίχνουμε πάρα πολύ γέλιο και οι ίδιοι. Νομίζω υπάρχει το επεισόδιο… όχι δε νομίζω. Υπάρχει το επεισόδιο, ή το προτελευταίο ή το τελευταίο, στο οποίο πήγα να πάθω ανακοπή απ' τα γέλια. Δεν ξέρω αν το έχεις δει. Υπάρχει το προτελευταίο ή τελευταίο. Είναι ένα επεισόδιο στο οποίο ο Γιάννης, που παίζει τον Orc Barbarian, χάνει το ζάρι του, μποτσάρει, φέρνει 1 και παθαίνει rage μπροστά στην κάμερα εκσφενδονίζοντας ζάρια. Αυτή είναι, λοιπόν, 1 στιγμή που απ' τα γέλια σταματήσαμε το γύρισμα, δηλαδή πήγα να πάθω ανακοπή απ’ τα γέλια. Πάρα πολύ fun. Έλα! Έλα!

Και ο δικός σου χαρακτήρας; Πώς τον εμπνεύστηκες;

Άσταροθ Πανταζής. Ένας καραdark half-elf με το κλασικό δακρύβρεχτο background «Δεν έγινα ποτέ αποδεκτός σε κανένα από τα 2 communities». Είναι λίγο... είναι τρελός μπύθουλας, γιατί αντικατοπτρίζει το πως είμαι εγώ σαν spellcaster. Γιατί έπαιζα τα checks του Warlock. Είναι Warlock ο Άσταροθ Πανταζής… του Warlock ενώ έπρεπε να τα παίζω με Dexterity, τα έπαιζα με Charisma… ή το αντίθετο. Το αντίθετο νομίζω. Ενώ έπρεπε να τα παίζω με Charisma, τα έπαιζα με Dexterity. Αυτό είναι. Έπρεπε να τα παίζω με Charisma και τα ‘παιζα με Dexterity. Και έχανα! Συνέχεια! Έχανα! Έχανα! Έχανα! Δεν πετύχαινα τίποτα. Οπότε, για πάρα πολλά sessions, απλά, βάραγα δέντρα, λιβελούλες, βάραγα γκαζόν. Βάρα στου Κουτρούλη το γάμο σε όλες τις μάχες. Και φυσικά ήταν από τις πιο epic στιγμές, όταν πετύχαινα 20άρια, έτσι; Με περιγραφάρες απίστευτες από Δημήτρη και πολύ γέλιο. Πάρα πολύ γέλιο. Είναι ένας Warlock. Μ' αρέσει πάρα πολύ ο Warlock. Όλο αυτό το concept του spellcaster, που παίρνει τα spell από ένα deity, από μια θεότητα και η επικοινωνία με τη θεότητα και η επικοινωνία με τη θεότητα και τα λοιπά… ελπίζω να συνεχίσουμε ρε γαμώτο! Θα δούμε.

Αγαπημένο spell;

Αγαπημένο spell θα πω ότι είναι το Eldritch Blast, που δεν είναι spell. Είναι cantrip, αλλά το αγαπάω. Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε με οτιδήποτε άλλο. Είναι my go-to cantrip και επίσης τα σπάει.

Αγαπημένος από τους non-playable characters του Δημήτρη; Ο Κυριάκος, το Γκόμπλιν; Ο Τζέρι Πυραμίδας;

Η Φωτεινή. Φωτεινή! Φωτεινή! Φωτεινή με διαφορά. Φωτεινή, που σκάσαμε μέσα στο adventure μέσα στο dungeonάκι να κάνουμε ένα απλό encounter και μας κατέβασε όλους η Φωτεινή με την παντόφλα, τη σαγιονάρα. Ήτανε μία μαγείρισσα, που, απλά, της είχαμε σκοτώσει και της είχαμε φάει το γιο και μας κατέβασε όλους. Ήτανε πάρα πολύ αστείο η Φωτεινή. Ναι. Ο καλύτερος NPC χαρακτήρας ever.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω, μιας και είναι δικιά σου η αφήγηση-συνέντευξη, πώς θα ήθελες να κλείσουμε;

Λοιπόν, να ευχαριστήσω και εγώ με τη σειρά μου για αυτή τη συνέντευξη φυσικά. Και μεγάλη μου τιμή που θεωρήσατε σκόπιμο να με συμπεριλάβετε και εμένα μέσα σε όλη αυτή τη μεγάλη βιβλιοθήκη των συνεντεύξεων. Θα ήθελα να κλείσω μ' ένα μήνυμα. Say no to dru… όχι! Το μήνυμά μου, γι' αυτές τις εποχές που ζούμε είναι ότι «Να μη φοβάστε να επαναπροσδιορίζετε τους εαυτούς σας!». Τι είπα τώρα, ε; Είπα. Είπα καλτίλα τώρα. Έφερα εικοσάρι. Όχι. Όχι. Πολύ περιληπτικά, γιατί θα μπορούσαμε να μιλάμε άλλες 6 ώρες γι' αυτό, είναι το εξής: πάρα πολλοί άνθρωποι βιώνουμε δυστυχία, γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας ως ένα πράγμα και προσκολλούμαστε σ' αυτό. Είμαι ηθοποιός. Τέλος. Αν δεν κάνω αυτό, δυστύχησα. Είμαι δημοσιογράφος. Είμαι γλωσσολόγος. Είμαι καλλιτέχνης. Είμαι αυτό. Είμαι εκείνο. Κολλάμε σε μία ταυτότητα-ταμπέλα και αν δεν μπορούμε να την πραγματοποιήσουμε, δυστυχούμε. Οπότε, αυτό θεωρώ εννοώ «Μη φοβάστε να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας». Θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και το εννοώ απόλυτα σοβαρά ως ένα role-playing game, ως ένα open world παιχνίδι, στο οποίο έχεις τη δυνατότητα να κάνεις ό,τι γουστάρεις, αρκεί να βάλεις το μυαλό σου σ' αυτό και πάντα με γνώμονα το να μη βλέπεις άλλους ανθρώπους, έτσι; Εννοείται. Αλλά το board, ο χάρτης του κόσμου είναι ατελείωτος, τα side quest είναι ατέλειωτα. Μπορείς να κάνεις πραγματικά ό,τι γουστάρεις, εντός λογικών πλαισίων ξαναλέω. Οπότε, μη φοβάστε να επαναπροσδιορίζετε τους εαυτούς σας σε ό,τι ηλικία κι αν είστε. Η ηλικία δεν υπάρχει στις ταμπέλες ή στα Classes. Multi level up. Ζήσης Ρούμπος, 2022, Ακαδημία Πλάτωνος. Διδάσκω μαθήματα!

Θέλεις να προσθέσεις οτιδήποτε άλλο σ' ό,τι έχουμε πει; Είσαι εντάξει;

Νομίζω έκλεισα και ξέρεις τι; Επίσης, αν δεν πιω νερό στα επόμενα 3 λεπτά –να! Εκεί έχει 1 λακκούβα- θα μεταμορφωθώ στο κανονικό μου form.

Να κλείσουμε να πάμε για νερό γρήγορα τότε! Ευχαριστούμε πολύ Ζήση. Καλό μεσημέρι.

Καλό μεσημέρι. Να ‘στε καλά!