[00:00:00]Καλησπέρα, θα μας πείτε το όνομά σας; 

Βαγγέλης Γυφτόπουλος, μένω στα Ιωάννινα και είμαι αθλητικός συντάκτης. 

Είναι Τρίτη 17 Αυγούστου 2021 είμαι με τον κύριο Βαγγέλη Γυφτόπουλο βρισκόμαστε στον Κατσικά Ιωαννίνων, εγώ ονομάζομαι Βασίλης Κωστάκης, είμαι ερευνητής του Istorima και ξεκινάμε. Πείτε μας μερικά λόγια για εσάς. 

Σε τι αφορά, όσον αφορά την αθλητική μου δραστηριότητα; Εγώ είμαι τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια αθλητικός συντάκτης στον «Ηπειρωτικό Αγών», είναι ημερήσια πολιτική εφημερίδα των Ιωαννίνων, ανταποκριτής στην εφημερίδα «ΦΩΣ των Σπορ» ακόμη και σήμερα. Κατά διαστήματα είχα συνεργαστεί με τοπικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, με άλλες εφημερίδες όπως είναι «ΤΑ ΝΕΑ», «Η Απογευματινή» παλαιότερα, βέβαια η εφημερίδα αυτή έκλεισε, η «ΕΞΕΔΡΑ», ο «Φίλαθλος», αλλά αυτή τη στιγμή είμαι αθλητικός συντάκτης του «Ηπειρωτικού Αγώνα» και ανταποκριτής της εφημερίδα «ΦΩΣ των Σπορ». 

Πότε ξεκινήσατε την αθλητικογρογραφία; 

Ξεκίνησα πολύ μικρός σε ηλικία 15 ετών, από μαθητής ακόμα, του Γυμνασίου, ως ανταποκριτής στον νομό Γρεβενών, ζούσα εκεί τότε, ξεκίνησα το 1975 ανταποκριτής της εφημερίδας «Σπορ του Βορρά». Το 1976 επεκτάθηκα στο πολιτικό ρεπορτάζ, ήμουν ανταποκριτής γενικών καθηκόντων στις τότε ημερήσιες εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, «Μακεδονία» και «Ελληνικός Βορράς». Στη συνέχεια, μέχρι το 1981 στον νομό Γρεβενών ήμουν ανταποκριτής σε όλων σχεδόν των Αθηναϊκών εφημερίδων, της ΥΕΝΕΔ, τότε η Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων ήταν το δεύτερο κανάλι, το πρώτο ήταν η ΕΙΡΤ, Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης και δεύτερη ήταν η ΥΕΝΕΔ το στρατιωτικό κανάλι. Έδινα θέματα από τη Δυτική Μακεδονία. Μετά πήγα στρατό, τελείωσα μια Σχολή Δημοσιογραφίας και από το 1986 είμαι στα Γιάννενα. 

Θα θέλατε να μας πείτε ποιο ήταν το πρώτο σας άρθρο; 

Άρθρο δεν θα μπορούσα να πω ότι ήταν, ήταν μία ανταπόκριση, ήταν ένας αγώνας. Πυρσός Γρεβενών - Τιτάν Σερβίων. Ήταν ένας αγώνας για το τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της τότε Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Βορειοδυτικής Μακεδονίας. Τότε οι ανταποκριτές έδιναν ειδήσεις τηλεφωνικά, δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχαν φαξ, δεν υπήρχε ίντερνετ, δεν υπήρχε τίποτα. Πηγαίναμε στο γήπεδο, παίρναμε τις συνθέσεις, μετά πηγαίναμε στον ΟΤΕ, τότε ο ΟΤΕ είχε σε κάθε πόλη κι ένα γραφείο, πηγαίναμε εκεί, έπαιρνε η τηλεφωνήτρια του ΟΤΕ τηλέφωνο στην εφημερίδα και μας έδινε μετά, με χρέωση της εφημερίδος, κάναμε εμείς την συνδιάλεξη και δίναμε τηλεφωνικά τις ειδήσεις. Τότε δεν υπήρχε άλλος τρόπος, ούτε φαξ υπήρχε ούτε τίποτα.  

Θυμάστε αυτόν τον αγώνα; 

Τον θυμάμαι. Τον θυμάμαι ναι, εννοείται. Ψιλόβροχο ήτανε, είχα και μια ομπρέλα, πιτσιρικάς ήμουν 15 χρονών, κανένας δεν με έπαιρνε στα σοβαρά, γιατί έβλεπε ένα παιδί 15 χρονών, τώρα λέγανε αυτοί εντάξει «Γίνεται αυτό το παιδί να είναι δημοσιογράφος;» ή ακόμα μετά και το ‘76 που μπήκα στο πολιτικό ρεπορτάζ, που πήγαινα στη Νομαρχία, που κάλυπτα αστυνομικά γεγονότα οτιδήποτε, εγκλήματα, κλοπές, δικαστηριακά, δεν με έπαιρναν τόσο πολύ -ας πούμε- στα σοβαρά εμένα, νόμιζαν ότι είμαι σε σχολική εφημερίδα. Ήταν πολύ τότε. Πρώτον, γιατί οι εφημερίδες είχαν μεγάλη κυκλοφορία εκείνη την εποχή και το επάγγελμα του δημοσιογράφου ήταν κάτι διαφορετικό, είχε άλλη οντότητα ο δημοσιογράφος, σήμερα δεν τον υπολογίζει κανένας, εκείνη την εποχή όμως, ήταν μεγάλη οντότητα. Και όταν είδαν ο πιτσιρικάς να τρέχει από εδώ και από εκεί, με έβλεπαν λίγο διαφορετικά από ό,τι έβλεπαν τους άλλους. Και μάλιστα, το 1977 που ήρθε ο Μητσοτάκης, όχι ο Κυριάκος, ο πατέρας του Κυριάκου, ως Υπουργός Συντονισμού στα Γρεβενά, πήγα και εγώ και μόλις με είδε, με φώναξε ο ίδιος, νόμιζε ότι είμαι από σχολική εφημερίδα, ενώ εγώ κάλυπτα το ρεπορτάζ από «Βραδινή», «Ελευθεροτυπία» και τα λοιπά. Και του είπα ότι «Είμαι εδώ ανταποκριτής» και με αγκάλιασε -ας πούμε- και λέει: «Μπράβο, πρώτη φορά βλέπω τόσο μικρό δημοσιογράφο».  

Θα ήθελα να σας γυρίσω πάλι στον αγώνα των Γρεβενών θυμάστε πόσο έληξε ο αγώνας; [00:05:00]Θυμάστε κάποια χαρακτηριστική φάση; 

Δεν θυμάμαι πόσο έληξε, Βασίλη, νομίζω κέρδισε 1-0 ο Πυρσός Γρεβενών, αλλά το πιο μεγάλο ρεπορτάζ για εμένα, ήτανε όταν έπεσε το αεροπλάνο της Ολυμπιακής Αεροπορίας στον Μεταξά Κοζάνης, το 1976 τον Οκτώβριο. Ήτανε πτήση από Αθήνα για Κοζάνη, σταμάτησε Λάρισα και από την Λάρισα μέχρι την Κοζάνη είχε ομίχλη και έπεσε σε ένα βουνό, στον Μεταξά Κοζάνης είναι το περιβόητο χωριό του λήσταρχου Γιαγκούλα. Αν έχεις ακουστά τον Γιαγκούλα. Ήταν ο λήσταρχος της δεκαετίας του ‘30. Δεν απέμεινε κανένας, σκοτώθηκαν όλοι, ήταν στο αεροπλάνο, ήταν τριάντα πέντε νεκροί και εγώ είχα πάει στην Κοζάνη -ας πούμε- και κάλυψα το γεγονός στην αρχή. Μετά εκεί γνώρισα τον Τράγκα, τον Χαρδαβέλα, τον Χατζηπαρασκευά, μεγάλα ονόματα της δημοσιογραφίας δηλαδή και εγώ ήμουν τοπικός ανταποκριτής. Ήταν το πρώτο μεγάλο γεγονός που έζησα από κοντά και το έζησα έτσι πολύ μαζεμένα, γιατί εγώ δεν είχα την εμπειρία να είμαι στα νεκροτομεία και να ακούω ανακοινώσεις για τριάντα πέντε νεκρούς. 

Θυμάστε αυτή τη μέρα που αναφέρατε τώρα, που είχε πέσει το αεροπλάνο και πήγατε; 

Έπεσε το βράδυ το αεροπλάνο, εγώ πήγα την επόμενη μέρα, που ήταν στο νοσοκομείο, εκεί στο «Μαμάτσειο» Κοζάνης και ήταν τα πτώματα, για να γίνει αναγνώριση, ήταν καμένα τα περισσότερα. Ήταν ένας… -ας πούμε- συγγενείς, να δούνε, να αναγνωρίσουν τα πτώματα, ήταν κάτι πολύ τραγικό, ας πούμε. Αυτό θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή. 

Πώς αισθανθήκατε, όταν είδατε τα πτώματα; 

Δεν μπήκα εγώ μέσα, δεν μπήκα στο νεκροτομείο, αλλά οι άλλοι μπήκαν, εγώ δεν είχα τις αντοχές να μπω. Εντάξει, ήταν κάτι πολύ περίεργο για εμένα, ναι μεν κάλυπτα ένα γεγονός πολύ σημαντικό, αλλά πήγα από μόνος μου, έτσι; Δεν με έστειλε καμιά εφημερίδα, από μόνος μου πήγα και πήγα να δω. Πήρα τότε το ΚΤΕΛ και πήγα στην Κοζάνη, που ήταν το κέντρο εκεί που γινόταν οι ανακοινώσεις και πήγα να καλύψω το γεγονός σαν προσωπική εμπειρία, ας πούμε. Απλά μια στιγμή είχα μια ικανοποίηση, γιατί ήμουνα σε ένα μεγάλο γεγονός και το κάλυπτα σαν δημοσιογράφος, αλλά από την άλλη, ήμουνα πολύ στεναχωρημένος που ζούσα μια τέτοια ατμόσφαιρα. Ήταν κάτι πολύ τραγικό.  

Τώρα, θα ήθελα να σας πάω στο «Σπορ του Βορρά», πώς ξεκίνησε και πήγατε εκεί; 

Μία αγγελία τότε, οι εφημερίδες, επειδή κάλυπταν όλους τους αγώνες των ερασιτεχνικών αθλημάτων στην επαρχία, κάθε εφημερίδα είχε ανταποκριτές σε κάθε επαρχιακή πόλη, ακόμα και σε χωριά, όπου υπήρχε ομάδα Δ’ Εθνικής, μπορεί ακόμα και στην Κατσικά να είχαν ανταποκριτή για να καλύπτει τους αγώνες της Θύελλας. Και στα Γρεβενά δεν είχαμε, η ομάδα ήταν Δ’ Εθνική κατηγορία και είδα μια αγγελία σε ένα ζαχαροπλαστείο, που ήμουν -ας πούμε- είχε μια αγγελία και έλεγε «Ζητείται ανταποκριτής στον νομό Γρεβενών, πληροφορίες τάδε», την βλέπω εγώ την εφημερίδα, τους είπα ότι «Θέλω να γίνω ανταποκριτής». Μόλις τους είπα ηλικία 15 ετών, κάπως αυτοί ένιωσαν περίεργα, ότι είτε τους κάνουνε πλάκα είτε κάποιος -ας πούμε- ήτανε ψωνισμένος. Δεν πίστευαν ότι ένα παιδί 15 χρονών μπορεί να ανταποκριθεί και στην αρχή είχα δοκιμαστικά. Τσεκάριζαν -ας πούμε- τις ειδήσεις, γιατί έστελνα κάτι, το επιβεβαίωναν και αυτοί, αν είναι σωστά αυτά που λέω εγώ. Αφού πέρασα αυτές τις δοκιμασίες, μετά είχα την εμπιστοσύνη και έφερνα κανονικά ανταποκρίσεις. 

Θυμάστε την πρώτη ανταπόκριση που καλύψατε με το «Σπορ του Βορρά»; 

Στο «Σπορ του Βορρά» ήταν ο αγώνας που σου είπα προηγουμένως. Μετά που πήγα στο πολιτικό ρεπορτάζ στον «Ελληνικό Βορρά» και στη «Μακεδονία» ήταν τα εγκαίνια μίας πτέρυγας στο νοσοκομείο Γρεβενών. Ήταν δωρεά η πτέρυγα από έναν παλιό πολιτικό της περιοχής, τον Κώστα Καλαδούρη, εγκαινιάστηκε η πτέρυγα και εκεί πήγα και κάλυψα το γεγονός. Ήταν ο Υπουργός Βορείου Ελλάδος ο Νικόλαος Μάρτης, οι Νομάρχεις Γρεβενών και Κοζάνης, και εγώ κανονικά το μπλοκάκι μου ούτε καν μαγνητόφωνο δεν είχαμε. Είχα ένα μπλοκάκι και κατέγραφα τι λέει ο καθένας, ποιοι ήτανε παρόντες και τα λοιπά. Τα έχω τα δημοσιεύματα, τα έχω κρατημένα. 

Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω, μετέπειτα, για την «Εξέδρα» και για τον «Φίλαθλο». 

Μετά αυτά ήταν στον νομό Ιωαννίνων, ήρθα στα Γιάννενα μετά τον στρατό, μετά ξεκίνησα σαν αθλητικός συντάκτης στον «Ηπειρωτικό Αγών». Έγραψα δώδεκα χρόνια στο «Σουτ» μια τοπική αθλητική εφημερίδα και άλλα δώδεκα χρόνια σε [00:10:00]μια άλλη αθλητική εφημερίδα «Αθλητική Γνώμη των Ιωαννίνων». Έκανα εκπομπή στην ΕΡΑ Ιωαννίνων το 1988 μέχρι το 1991, περιέγραψα αγώνες από το γήπεδο και μάλιστα σε Α’ Εθνική, ‘90-‘91 σεζόν, έκανα μεταδόσεις μέσα από τον αγωνιστικό χώρο, στην Ελληνική Ραδιοφωνία και μετά από το ’91, έκανα τηλεόραση είκοσι τρία χρόνια σε δύο κανάλια στο «Inchannel» των Ιωαννίνων και στο «TV1» των Ιωαννίνων, σε ραδιόφωνα και κατά καιρούς σε εφημερίδες. 

Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω μιας και πήγαμε στα Γιάννενα, πότε φύγατε από τα Γρεβενά και γιατί; 

Στα Γρεβενά πήγα στον στρατό, μετά πήγα Θεσσαλονίκη και μετά πήγα στα Γιάννενα. 

Οπότε στον «Ηπειρωτικό Αγών» ποια χρονιά ξεκινήσατε; 

Απρίλιο του 1986. 

Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη σας ανταπόκριση; 

Το πρώτο ρεπορτάζ ήτανε ένας αγώνας ΠΑΣ Γιάννινα – Παναθηναϊκός. Ήτανε Παρασκευή, είχε ολοκληρώσει την προετοιμασία ο ΠΑΣ Γιάννενα και έκανα το ρεπορτάζ, ανήγγειλα το ρεπορτάζ του αγώνα που θα γινόταν την Κυριακή. 

Θυμάστε ποιοι παίκτες ήταν μέσα; 

Ναι, από τον ΠΑΣ Γιάννενα εκείνη την εποχή που έπαιζαν -ας πούμε- ήταν ο Γκόλιας τερματοφύλακας, ο Μαντζούκης, ο Κλίτσας, ο Πασαλής ο Κώστας, ο Βασίλης ο Παπαδημητρίου, ο Νίκος ο Λάπας, ο Μπονόβας, ο Παρασκευόπουλος, ο Ρίζος, ο Βρεττός, ο Μανέφσκι, αυτοί. 

Ήταν εδώ στους Ζωσιμάδες ο αγώνας; 

Στο Ζωσιμάδες ήτανε. 

Πώς ήταν τότε το γήπεδο; 

Όπως είναι και τώρα, απλά δεν είχε το σκέπαστρο το μεγάλο. Δεν είχε καρέκλες, δεν είχε καρεκλάκια δηλαδή. Εκεί που είναι τώρα η μικρή εξέδρα υπήρχε μία άλλη εξέδρα σαν παράρτημα, θα έλεγα, δεν ήταν μόνιμη εγκατάσταση, για αυτό και το ‘93 που φύσηξε δυνατός αέρας, το σκέπαστρο βγήκε από το γήπεδο και έπεσε στον δρόμο και πλάκωσε αυτοκίνητο. Ευτυχώς δεν είχαμε θύματα δηλαδή, ήταν μόνο υλικές ζημιές, έφυγε όλο το σκέπασμα, ξεκαρφώθηκε και πήγε στον δρόμο. Εκεί που υπάρχει εξέδρα, δεν είχε σκέπαστρο, ήταν μόνο τα δημοσιογραφικά θυρωρεία που ήταν οκτώ κουβούκλια και ήταν δεκαέξι θέσεις δημοσιογράφων. Έτσι ήταν το γήπεδο, με χόρτο κανονικά δηλαδή. 

Εσάς πώς ήταν τα συναισθήματά σας, όταν μπαίνατε μέσα στους αγώνες του ΠΑΣ Γιάννενα; 

Δεν ήταν κάτι διαφορετικό. Προσπαθούσα να είμαι πάντα αντικειμενικός, γιατί ο κόσμος μπορεί να παθιάζεται και να θέλει -ας πούμε- ο τοπικός δημοσιογράφος να ταυτίζεται με την ομάδα, αλλά όμως θέλει και την αλήθεια. Τότε δεν υπήρχαν -ας πούμε- τηλεοπτικές μεταδόσεις, δεν υπήρχαν VAR, δεν υπήρχαν τίποτα. Έπρεπε και ο αθλητικός δημοσιογράφος να δει τη φάση, όταν εξελισσόταν και να δώσει ανταπόκριση, αν ήταν πέναλτι ή δεν ήτανε, αν ήταν οφσάιντ ή δεν ήτανε. Ήτανε πολύ σημαντικό -ας πούμε-γιατί τότε διαβάζανε πολλοί αθλητική εφημερίδα, ήταν μοναδική πηγή ενημέρωσης η εφημερίδα, τότε δεν υπήρχαν ούτε site, ούτε τίποτα, ούτε τηλεόραση. Και έπρεπε να είσαι αντικειμενικός, γιατί ήταν και η άλλη η εφημερίδα και η άλλη ομάδα, που και αυτή είχε αναγνώστες, η εφημερίδα, και έπρεπε να είναι αντικειμενική. 

Θυμάστε τον κόσμο πώς ήταν, όταν μπαίνατε μέσα στο γήπεδο; 

Είχε πολύ κόσμο τότε στους Ζωσιμάδες, θυμάμαι τότε ήταν γεμάτο. Τώρα δεν έχει. Όπως όχι μόνο οι Ζωσιμάδες, αλλά και στα περισσότερα γήπεδα δεν υπάρχει κόσμος. Τότε, όταν ήταν στα Γιάννενα, σχεδόν γέμιζε, ήταν με τον Ολυμπιακό, καλά με τον Ολυμπιακό γινότανε χαμός. Ερχότανε από Άρτα, από Κέρκυρα, δεν έβρισκες εισιτήριο, τα εισιτήρια τελειώνανε από την Πέμπτη. Από άλλες ομάδες έρχονταν, όταν ήτανε μικρομεσαίες ομάδες με τον Απόλλων ή τον Πανσερραϊκό ή με τον Πανιώνιο γέμιζε, αλλά όχι τόσο ασφυκτικά όσο με τις μεγάλες ομάδες. Είχε πολύ κόσμο το γήπεδο. 

Έχετε κάποια εμπειρία εσείς με τους οπαδούς γενικότερα, κάτι που να έχει συμβεί μέσα στο γήπεδο; 

Όχι, με τους φιλάθλους εγώ έχω και με τους περισσότερους διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά θα λέγαμε «μακριά και αγαπημένα». Αυτοί τη δουλειά τους και εγώ την δουλειά μου και σε όλα υπάρχουν κόκκινες γραμμές και για αυτούς, υπάρχουν όρια παντού, και για τον δημοσιογράφο και για τον κόσμο και για τη διοίκηση και για τον προπονητή, δεν πρέπει να παραβιάζονται οι γραμμές. Ο δημοσιογράφος κρίνει, δεν παραγοντίζει. Δεν πρέπει να επιβάλει -ας πούμε- τον τάδε ποδοσφαιριστή, να τον κάψει ή να τον επιβάλει σε μία ομάδα, όπως και οι φίλαθλοι. Ο ρόλος τους είναι μέχρι τα κάγκελα, από τα[00:15:00] κάγκελα και μέσα δεν μπορούν να μπούνε, ούτε στα αποδυτήρια, ούτε τους πέφτει λόγος ποιον θα πάρουν στην ομάδα ποδοσφαιριστή ή ποιον θα πάρει η ομάδα προπονητή, Αν αγαπούν, υπερασπίζονται την ομάδα τους και βοηθάνε, αλλά δεν μπορούν και αυτοί να επιβάλουν καταστάσεις. Υπάρχουν παντού κόκκινες γραμμές σε όλους, το ποδόσφαιρο είναι κανόνες, είναι παιχνίδι κανόνων, έχει όρια για όλους. 

Είχατε κάποια εμπειρία που φίλαθλοι να ξέφυγαν σε κάποιον από τους αγώνες που έχετε πάει; 

Έγιναν πολλά επεισόδια, εντάξει, σε πολλούς αγώνες και ήταν βίαια τα περισσότερα. Σε πάρα πολλούς, όχι μόνο, σε αρκετούς και στο γήπεδο των Ιωαννίνων, έπαιξε και ο ΠΑΣ Γιάννενα σε ουδέτερα γήπεδα. Συμβαίνουν αυτά, εντάξει, τι να κάνουμε; Υπάρχουν δηλαδή, μια μικρή πλειοψηφία μπορεί να χαλάσει την εικόνα χιλιάδων άλλων φιλάθλων. Μπορεί να παρεκτραπεί και να κάτι -ας πούμε- μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα, να αμαυρώσει την εικόνα της ομάδας. Συνέβησαν αυτά και συνέβησαν και συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. 

Θυμάστε να μας πείτε κάποιες από αυτές τις στιγμές, τις οποίες έχετε ζήσει, να παρεκτρέπονται οι φίλαθλοι; 

Εντάξει, εγώ παρακολουθούσα ποδόσφαιρο από μακριά, άλλες φορές πετούσαν καρέκλες μέσα, άλλες φορές ήταν συμπλοκές έξω από το γήπεδο, οι φίλαθλοι από άλλες ομάδες που έρχονταν στα Γιάννενα δημιουργούσαν προβλήματα στην πόλη, έσπαγαν καταστήματα, έσπαγαν αυτοκίνητα πράγματα που ασφαλώς δεν είναι σωστά, είναι καταδικαστέα. 

Τώρα θα ήθελα να σας πάω στα «ΝΕΑ» και στην «Απογευματινή», πότε ξεκινήσατε να γράφετε; 

Ήμουν ανταποκριτής, έτσι; Στα «ΝΕΑ» ήμουν ανταποκριτής από το 2000 μέχρι το 2015, 15 χρόνια δηλαδή και στην «Απογευματινή» από το 1987 μέχρι που έκλεισε στη δεκαετία του ‘90. 

Θυμάστε πώς πήγατε στα «ΝΕΑ»; 

Από γνωριμίες. Ήθελαν ανταποκριτή, ήξερα εγώ τους συντάκτες που ήταν υπεύθυνοι και αυτοί με πρότειναν δηλαδή. Με πρότειναν οι ίδιοι να αναλάβω. 

Θυμάστε την πρώτη φορά που κάνατε ανταπόκριση στα «ΝΕΑ» 

Δε θυμάμαι τώρα, ήτανε αγώνας του ΠΑΣ Γιάννενα, τώρα ποιοι ήτανε δεν θυμάμαι. Περισσότερο έχω όμως παρουσία στο «ΦΩΣ», από το 1986 μέχρι σήμερα και από τους λίγους ανταποκριτές που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα και ίσως αυτή τη στιγμή και από τους ίσως λίγους ανταποκριτές, που έχει επώνυμη στήλη σε μεγάλη αθλητική εφημερίδα. 

Θα έρθουμε και σε αυτό, αλλά θα ήθελα να σας ξαναπάω πάλι πίσω στον «Ηπειρωτικό Αγών». Τώρα στον «Ηπειρωτικό Αγών» είστε ανταποκριτής; 

Όχι, συντάκτης, συνεργάτης, συνεργάτης είναι η καλύτερη έκφραση. 

Πώς είναι τα γραφεία του «Ηπειρωτικού Αγών»; 

Τα γραφεία είναι στην οδό Ποτέτση, τα οποία η εφημερίδα είναι παραδοσιακή, η πιο παλιά των Ιωαννίνων και ίσως η πιο παλιά της Ηπείρου. Η εφημερίδα που είναι ταυτισμένη με την ιστορία της πόλης. Μετά την Απελευθέρωση βγήκε ο «Ηπειρωτικός Αγώνας» και έτσι συνεχίζει μέχρι σήμερα παρά τις δύσκολες συνθήκες που υπάρχουν στο Γραφείο Τύπου όχι μόνο στον «Ηπειρωτικό Αγώνα», ο χώρος στο Γραφείο Τύπου των εφημερίδων περνάει δύσκολες εποχές, γιατί τώρα υπάρχει ίντερνετ, υπάρχουν τα Social Media, είναι η τηλεόραση, είναι πολλές -ας πούμε- πηγές ενημέρωσης. 

Θυμάστε κάποια χαρακτηριστική στιγμή στην οποία ήσασταν στον «Ηπειρωτικό Αγών». Εννοώ, όταν καλύπτατε κάποιον αγώνα. 

Εντάξει, περισσότερο πήγαινα στην εφημερίδα μέχρι που να βγει το ίντερνετ, μετά που βγήκε το ίντερνετ έκανα τα ρεπορτάζ και τα έστελνα με mail, δεν πήγαινα στα γραφεία. Σπάνια πήγαινα. Είτε τα έστελνα από το γήπεδο όταν έπρεπε να επισπευσθεί η έκδοση, έκανα το ρεπορτάζ από το γήπεδο και τα έστελνα, είτε από την προπόνηση, έπαιρνα τον υπολογιστή και έγραφα εκεί. Εντάξει, πήγαινα και στα γραφεία, αλλά όχι πάντα. 

Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω, επειδή είπατε ότι σπουδάσατε Δημοσιογραφία, πού σπουδάσατε; 

Ήτανε μια Ιδιωτική Σχολή ο «Άτλ[00:20:00]ας», τότε δεν υπήρχαν Πανεπιστημιακές Σχολές ήταν μόνο ιδιωτικές, αλλά για εμένα, τη Δημοσιογραφία τη μαθαίνεις περισσότερο στην πράξη, στο ρεπορτάζ δηλαδή. Βέβαια, πρέπει να έχουν και κατάρτιση και καλό είναι που υπάρχουν πανεπιστημιακές, εγώ θα συμβούλευα ένα παιδί που θέλει να γίνει δημοσιογράφος, να τελειώσει μία Πανεπιστημιακή Σχολή, όχι Δημοσιογραφίας, οτιδήποτε. Θέλει Νομική, θέλει Φιλολογία, θέλει Βιολογία, θέλει Μαθηματικά, ό,τι θέλει αρκεί να έχει μία μόρφωση. 

Πού ήτανε η συγκεκριμένη σχολή; 

Ήταν στην Αθήνα. 

Θυμάστε πώς ήτανε; 

Δεν φοιτούσα εκεί πέρα, έστελνα τις εργασίες. 

Και πότε τελειώσατε; 

Ήταν διετής, δεν θυμάμαι τώρα πότε είχα τελειώσει, πρέπει να τελείωσα το ‘81. Μόλις τελείωσα το Λύκειο, τελείωσα τη Σχολή. 

Θυμάστε κάποιον από τους καθηγητές οι οποίοι ήτανε; 

Όχι δεν θυμάμαι. Ένας Σαβετζής ήταν υπεύθυνος σπουδών, αλλά δεν θυμάμαι. Δεν με απασχόλησε πολύ, είτε έκανε είτε δεν έκανα, δεν με απασχολούσε πολύ. 

Οπότε συνολικά πόσα χρόνια είστε αθλητικογράφος; 

Από το 1975. 

Τώρα θέλω να πάμε στο «ΦΩΣ». Πώς ξεκινήσατε να γράφετε στο «ΦΩΣ»; 

Ξεκίνησα κι ένας ανταποκριτής μου εδώ στα Γιάννενα, ο αείμνηστος Βαγγέλης Σακελλαρίδης, δεν ήθελε να συνεχίσει άλλο και πρότεινε εμένα και συνέχισα εγώ μετά. 

Θυμάστε και εκεί την πρώτη σας ανταπόκριση, τον πρώτο σας αγώνα; 

Όχι δεν θυμάμαι. 

Υπήρξε κάτι που να σας είχε μείνει χαρακτηριστικά σε όλη τη θητεία σας ως αθλητικογράφος; 

Εντάξει, είναι πολλές οι εμπειρίες τώρα, κυρίως είχα ταυτιστεί με τον ΠΑΣ Γιάννενα. Είχα πολλές, η άνοδος του ΠΑΣ Γιάννενα ήταν κάτι το ξεχωριστό, όταν ανέβηκε Α’ Εθνική πανηγύριζε ο κόσμος, οι υποβιβασμοί, τα κατά καιρούς προβλήματα που είχε, οικονομικά και τα λοιπά. Η έξοδος για πρώτη φορά στην Ευρώπη, το 2016, ήταν κάτι πολύ σημαντικό, όταν έφερε στα ημιτελικά του κυπέλλου, πάλι πολύ σημαντικό. 

Θα ήθελα να σας ρωτήσω, πώς ξεκινήσατε να δένεστε τόσο πολύ με τον ΠΑΣ Γιάννενα; 

Δένεσαι λόγω της καθημερινής ενασχόλησης. Εγώ ποτέ δεν ήμουνα ρεπόρτερ των ομάδων. Όταν είσαι κάθε μέρα με τον ΠΑΣ Γιάννενα, υπάρχει ένα συναισθηματικό δέσιμο, δεν μπορεί να είναι ουδέτερος ο δημοσιογράφος από αυτό που ζει κάθε μέρα στο περιβάλλον του, είναι ένα κομμάτι της δουλειάς του και της ζωής του, ας πούμε. 

Οπότε ποια είναι τα συναισθήματα σας για αυτήν την ομάδα; Είναι πολύ μεγάλα τα συναισθήματα μου, άλλος δεν μπορεί να το καταλάβει, αλλά εγώ τον αγαπώ πάρα πολύ τον ΠΑΣ Γιάννενα, μπορεί να μην μεγάλωσα στα Γιάννενα, να μην είχα παιδικά βιώματα, αλλά όμως, όταν έχεις τριάντα πέντε χρόνια, ασχολείσαι με κάτι επί σειρά ετών, επί τριάντα πέντε έτη με το ίδιο πράγμα, κάποια στιγμή το αγαπάς. Και με ένα φίδι να είσαι τριάντα πέντε χρόνια μαζί, το αγαπάς. Το ποδόσφαιρο βγάζει και συναίσθημα. 

Τώρα θα ήθελα να μου πείτε πώς αισθανθήκατε, όταν ανέβηκε η ομάδα; 

Εγώ την πρώτη άνοδο που έζησα, ήταν το 1990, όταν άρχισα εγώ, τότε ο ΠΑΣ ήταν Β’ Εθνική. Το 1990 ανέβηκε με έναν περιπετειώδη τρόπο την τελευταία αγωνιστική, ο κόσμος πανηγύρισε. Ειδικά μου έμεινε η άνοδος το 2000, τα μπαράζ που έγιναν στην Φιλαδέλφεια, με το Αιγάλεω και τον Πανσερραϊκό. Εκεί -ας πούμε- έγινε πολύ μεγάλο πάρτι και μεγάλο πανηγύρι και στα Γιάννενα και στην Ομόνοια στην Αθήνα, πλατεία Ομονοίας, είχε πάει κόσμος, για να πανηγυρίσει την άνοδο της ομάδας, ήταν κάτι πολύ σημαντικό, το θυμάμαι δηλαδή σαν χθες. 

Θα ήθελα να σας γυρίσω στην άνοδο του ΠΑΣ Γιάννενα τις προηγούμενες δεκαετίες, που ήταν, μου είπατε, εφιαλτική, η τελευταία αγωνιστική. Ποια ήταν τα συναισθήματά σας, πώς το αισθανθήκατε εσείς; 

Το ‘90 ναι. Το ‘90 ο ΠΑΣ έπαιζε στον Μακεδονικό Θεσσαλονίκης εκτός έδρας και Καστοριά, η οποία ήταν δεύτερη, έβγαιναν τότε δύο ομάδες, υποδεχόταν την Καλλιθέα, η Καλλιθέα είχε υποβιβαστεί, αν κέρδιζε η Καστοριά και να κέρδιζε ο ΠΑΣ Γιάννενα στον Μακεδονικό, θα ανέβαινε πάλι η Καστοριά, αλλά η Καστοριά όμως έφερε ισοπαλία με την Κ[00:25:00]αλλιθέα εντός έδρας, ουσιαστικά αυτοκτόνησε δηλαδή, ο ΠΑΣ κέρδισε και με έναν βαθμό διαφορά ανέβηκε ο ΠΑΣ Γιάννενα. 

Τι θυμάστε εκείνη την μέρα; 

Θυμάμαι ναι, θυμάμαι. Δεν περιμέναμε δηλαδή ότι θα γίνει αυτό, η Καστοριά τότε ήταν δεύτερη, έπαιζε τότε με την τελευταία ομάδα, η Καλλιθέα είχε υποβιβαστεί, είχαν ετοιμάσει πανηγύρια στην Καστοριά και τα λοιπά. Λέγαμε ότι ήταν καταδικασμένος ο ΠΑΣ Γιάννενα, δεν θα βγει, αδιάφοροι σαν οπαδοί ήμασταν. Κάποια στιγμή,, τελειώνουν οι αγώνες, εγώ τότε ήμουν και ανταποκριτής στην ΕΡΑ, στην Ελληνική Ραδιοφωνία, ΕΡΑ 4, δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα, εγώ έπινα καφέ στην πλατεία. Κάποια στιγμή, με αναζητούσαν από την ΕΡΑ, να βγω για να δώσω ανταπόκριση που βγήκε ο ΠΑΣ Γιάννενα, αλλά δεν μπορούσαν να με βρουν, γιατί εγώ ήμουν έξω, δεν είχα κινητά. Και τότε, ο Κώστας ο Μότσης, που είχε τον συντονισμό, όπως είναι τώρα Σήφης ο Βοτζάκης, τότε ο Μότσης είπε στον αέρα ότι «Αναζητούμε τον Βαγγέλη Γυφτόπουλο, τον ανταποκριτή μας, να μας δώσει εικόνα». Το ακούει ένας ταξιτζής, ο οποίος έκανε πιάτσα δίπλα από την καφετέρια που έπινα εγώ καφέ, με αναγνώρισε και μου λέει ο ταξιτζής «Σε ψάχνουνε από την ΕΡΑ, για να βγεις». Και τότε πήγα εγώ σε ένα τηλέφωνο εκεί κοντά σε ένα περίπτερο, πήρα την ΕΡΑ και έδωσα την ανταπόκριση. Δηλαδή ήταν λίγο ιστορία μπερδεμένη, ας πούμε. 

Ποια ήταν τα συναισθήματα σας, όταν κέρδισε ο ΠΑΣ Γιάννενα; 

Ήταν κάτι το αναπάντεχο -ας πούμε- αλλά εντάξει, δεν έμεινε για πολύ στην κατηγορία. Έμεινε έναν χρόνο και ξαναέπεσε. Μετά ήταν τα πέτρινα χρόνια στην Β’ Εθνική. 

Όταν στη συνέχεια ξανανέβηκε στην Α’ Εθνική, μετά από μερικά χρόνια, είπατε πως θυμάστε χαρακτηριστικά τα γλέντια τα οποία γινόντουσαν. 

Ναι το 2000, που ήτανε αγώνες μπαράζ στην Νέα Φιλαδέλφεια, στην Αθήνα και έπαιξε ο ΠΑΣ Γιάννενα με το Αιγάλεω και τον Πανσερραϊκό και από εκεί -ας πούμε- από τα μπαράζ εξασφάλισε την άνοδο στην Α’ Εθνική, την επιστροφή δηλαδή, την επάνοδο. Μετά από δέκα χρόνια στην Β’ Εθνική, Β’ και Γ’ Εθνική. 

Εσείς είχατε παρευρεθεί σε κάποιες από αυτές τις εκδηλώσεις; 

Και στα δύο τα μπαράζ ήμουν. Και στο μπαράζ με τον Πανσερραϊκό και στο μπαράζ με το Αιγάλεω ήμουν. 

Πώς αισθανθήκατε, όταν ξανανέβηκε η ομάδα; 

Εντάξει, ζεις με τις αγωνίες, γιατί ο ΠΑΣ έβαλε το νικητήριο γκολ, το γκολ που του εξασφάλισε την άνοδο το έβαλε στο τέλος, στο 90΄. Ήταν ένα θρίλερ ο αγώνας με το Αιγάλεω και λέγαμε: «Τώρα τι γίνεται; Θα βγει, δεν θα βγει;» Και μόλις μπήκε, εντάξει, πανηγυρίσαμε και εμείς, μην λέμε τώρα, να μην κάνουμε τους αντικειμενικούς και τους ψυχρούς και εμείς πανηγυρίσαμε όπως και οι φίλαθλοι. 

Θυμάστε τη στιγμή την οποία έβαζε το γκολ ο ΠΑΣ Γιάννενα; 

Το γκολ το έβαλε ο Περβανίτης ο Κώστας, έκανε μια σέντρα ο Κοζανίδης και ο Περβανίτης έβαλε το γκολ, ήταν πάρα πολλοί ήταν 15000 θέσεις τότε στην Φιλαδέλφεια, τινάχτηκε όλη η Φιλαδέλφεια στον αέρα. Το Αιγάλεω να είχε 1000 άτομα, πολλά ήταν. 

Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω για τον υποβιβασμό της ομάδας, πώς αισθανθήκατε, όταν υποβιβάστηκε η ομάδα; 

Έκανε πολλούς υποβιβασμούς ο ΠΑΣ Γιάννενα. 

Για αρχή, τη δεκαετία του ‘90. 

Ο πρώτος υποβιβασμός που έζησα ήταν από την Α’ Εθνική στην Β’ το ‘91 και το ‘96 που από την Β’ Εθνική πήγε στην Γ’ Εθνική. Έζησα πολλούς υποβιβασμούς, πάρα πολλούς, γιατί ήταν ασανσέρ, ανέβαινε έναν χρόνο στην Α’ Εθνική, ξαναέπεφτε τον επόμενο, παρέμεινε τέσσερα-πέντε χρόνια -ξέρω εγώ- ξαναέπεσε, αυτή η δουλειά γινόταν. Τώρα τελευταία δώδεκα-δεκατρία χρόνια σταθεροποιήθηκε η ομάδα και κάνει αυτή την πορεία στην Α’ Εθνική, παλιότερα ανέβαινε και έπεφτε, στα χρόνια τουλάχιστον που κάλυψα εγώ. 

Το ‘96 όταν έπεσε στην Γ’ Εθνική από την Β’ Εθνική, πώς αισθανθήκατε, πώς το νιώσατε; 

Ήταν λίγο περίεργη κατάσταση, γιατί ήταν ο πρώτος υποβιβασμός στην Γ’ Εθνική, ο ΠΑΣ στη δεκαετία του ‘90 είχε μία συνεχή παρουσία στην Α’ Εθνική, πολύ μεγάλη ιστορία, έπαιξε Βαλκανικό Κύπελλο το ‘79, ήταν λίγο κάπως -ας πούμε- να πέσει η ομάδα στην Γ’ Εθνική, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι το ποδόσφαιρο και άλλες ιστορικές ομάδες έχουν πιεί από αυτό το πικρό ποτήρι. 

Πρόσφατα που έπεσε πάλι ο ΠΑΣ[00:30:00] Γιάννενα στην Β’ Εθνική, πώς αισθανθήκατε; 

Ψύχραιμα. Ψύχραιμα και μάλιστα, έγραψα ένα αφιέρωμα στο «ΦΩΣ» ότι ένας υποβιβασμός δεν φέρνει την καταστροφή. Το αντιμετώπισα ψύχραιμα, ότι εντάξει, έπεσε η ομάδα συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο και πραγματικά, έπεσε και ξαναβγήκε, μια χρονιά ήταν αυτή, έπεσε βγήκε και μετά σταθεροποιήθηκε. Πέρσι παρέμεινε άνετα, έπαιξε καλό ποδόσφαιρό. 

Εσείς το περιμένατε ότι θα έπεφτε η ομάδα; 

Όχι δεν το περίμενα. Δεν το περίμενα, γιατί αγωνιστικά η ομάδα μπορούσε να σταθεί, αλλά υπήρξαν και κάποιες διαιτησίες που δεν ήταν σωστές. Έχασε βαθμούς ο ΠΑΣ από λάθη των διαιτητών. Τότε δεν υπήρχε το VAR, τώρα μπήκε το VAR πέρσι, αν ήταν τότε το VAR όπως είπε και ο προπονητής, ο κύριος Πετράκης, ο ΠΑΣ δεν θα έπεφτε και πραγματικά, έτσι είναι. 

Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω για την πορεία του ΠΑΣ Γιάννενα στην Ευρώπη, όταν είχε περάσει τότε στις φάσεις νοκ άουτ. Πώς αισθανθήκατε; 

Ήταν μια δικαίωση αυτό, ο κόσμος πάντα θέλει, εξιτάρει -ας πούμε- αυτές οι επιτυχίες εξιτάρουν πάρα πολύ τον κόσμο. Το θέλει ο κόσμος, είτε να πάει η ομάδα σε έναν τελικό είτε να βγει στην Ευρώπη, είναι κάτι πολύ σημαντικό για τον φίλαθλο κόσμο. Εγώ δεν πήγα να καλύψω τους αγώνες ούτε στην Άλκμαρ πήγα στην Ολλανδία ούτε στην Όντς, αλλά κάλυψα τους εντός έδρας αγώνες. Ήταν μια στιγμή που χαρακτηρίζει την ιστορία της ομάδας. Η πρόκριση στην Ευρώπη καλοκαίρι του 2016. 

Θυμάστε πώς ήτανε την ημέρα στην οποία ο ΠΑΣ Γιάννενα πήγαινε για Ευρώπη; 

Εξασφάλισε την παρουσία στην Ευρώπη σε ένα ματς που κέρδισε εδώ την Κέρκυρα, ο κόσμος πανηγύρισε στη Νομαρχεία μπροστά, τώρα που είναι η Περιφέρεια στην πλατεία, μετά έγινε νομίζω μία ένσταση, όχι ο Πανιώνιος ήταν να βγει, ο Πανιώνιος ήταν πέμπτος και έκτος ο ΠΑΣ Γιάννενα. Έγινε μία καταγγελία, ήρθε η UEFA και εξέδωσε φακέλους και για τον ΠΑΣ Γιάννενα και για τον Πανιώνιο και τελικά, περιμέναμε με αγωνία να δούμε τι θα γίνει. Τελικά, δεν επετράπη στον Πανιώνιο να παίξει και θα παίξει ο ΠΑΣ Γιάννενα ως έκτος. 

Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω για ένα πολύ πρόσφατο γεγονός το οποίο είπατε, τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος, εσείς πως τα βιώσατε; 

Έχει πάει και άλλες φορές ο ΠΑΣ Γιάννενα στα ημιτελικά, πήγε το 2007 στα ημιτελικά, το 2010 δεύτερη φορά και πέρσι το 2021 τρίτη φορά. Ήταν κάτι σημαντικό, βέβαια εγώ δεν περίμενα, ήταν κάτι δύσκολο, γιατί είχε τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά, για να πάει στον τελικό, απλώς ο κόσμος θέλει να πάει σε έναν τελικό Κυπέλλου. Είναι ένα όνειρο, ας πούμε. Ευρώπη έπαιξε, Βαλκανικό έπαιξε, θέλω να δω τον ΠΑΣ Γιάννενα σε ένα τελικό Κυπέλλου Ελλάδος, είναι κάτι το ξεχωριστό για τον κόσμο των Ιωαννίνων. 

Για εσάς θα ήταν κάτι ξεχωριστό; 

Ναι και εγώ -ας πούμε- και εγώ σιγά – σιγά τώρα, κάποια στιγμή θα αποσυρθώ, θα ήθελα να πάω -ας πούμε- σε έναν τελικό Κυπέλλου και να καλύψω έναν τελικό με τον ΠΑΣ Γιάννενα, να είναι ο ΠΑΣ Γιάννενα, να αγωνιστεί. 

Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω, έχετε γνωρίσει προπονητές ανά την ιστορία του ΠΑΣ Γιάννενα; 

Όλους σχεδόν, όσους δεν πρόλαβα εν ενεργεία, τους πήρα συνεντεύξεις μετά, τους ρώτησα όλους, δεν γνώρισα αυτούς που είχαν αποβιώσει. Δεν γνώρισα τον Χούμι, τον Μητσούδη τον θυμάμαι από Θεσσαλονίκη, τον Φαρία τον γνώρισα, δηλαδή από το ‘70 και μετά, τους προπονητές τους γνώρισα όλους. 

Θυμάστε κάποια εμπειρία που είχατε με έναν προπονητή; 

Θυμάμαι ότι με τον αείμνηστο Αντώνη Γεωργιάδη κάναμε πολύ καλές συνεντεύξεις και πολύ καλές συζητήσεις, γιατί ο Γεωργιάδης ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος τελείωσε τη Νομική, έγινε προπονητής, ήταν ένας σοφός του ποδοσφαίρου, ήξερε πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή χαιρόσουν να τον ακούς, μάθαινες πράγματα και κάθε φορά που συναντιόμασταν, βγαίναμε για κρασί, τα λέγαμε και επίσημα, με συνεντεύξεις, αλλά και στην παρέα -ας πούμε- ήταν ωραίος. [00:35:00]Μαθαίναμε πολλά πράγματα. 

Θυμάστε κάποια συζήτηση που να είχατε κάνει με αυτόν τον προπονητή; 

Θυμάμαι μια τελευταία φορά που ήταν στην Κατσικά, στην ψησταριά «Στρούγκα». Κάναμε μια μεγάλη συνέντευξη και εκεί καθίσαμε πέντε ώρες, είπαμε πολλά πράγματα με τον κυρ Αντώνη. Μετά πήγε στην Αθήνα, χάθηκαν λίγο τα ίχνη μας, ώσπου έφυγε από τη ζωή, οπότε… Κρατούμε δηλαδή, τελευταία συνέντευξη ήταν αυτή που κάναμε στον Κατσικά. 

Θα θέλατε να μοιραστείτε κάποια άλλη εμπειρία από κάποιον άλλον προπονητή του ΠΑΣ Γιάννενα; 

Εντάξει, όλοι οι προπονητές. Ο Γιάννης ο Πετράκης μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ο Προκόπ Γκερτ ο Γερμανός, πάρα πολύ καλός και άνθρωπος καλός. Ο Γιάτσεκ Γκμοχ είχε πάρα πολλές γνώσεις, έχω μιλήσει πάρα πολλές φορές με τον Γκμοχ, δεν τον πρόλαβα εγώ στο ρεπορτάζ βέβαια, αλλά τον αναγνώρισα μετά και μιλήσαμε πολλές φορές. Εντάξει, με όλους τους προπονητές δεν είχα κανένα θέμα εγώ, με όλους είχα καλές σχέσεις και καλή συνεργασία. 

Τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω, έχετε κάποια εμπειρία με τις διοικήσεις του ΠΑΣ Γιάννενα; 

Όχι δεν ασχολήθηκα εγώ ποτέ με τη διοίκηση. Ποτέ. Είχα τον οφειλόμενο σεβασμό που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος στους διοικούντες. Ήταν τα χωράφια μας χωριστά. Αυτοί τη δουλειά τους και εγώ τη δουλειά μου και κριτική θα γινόταν, ποτέ όμως σε προσωπικό επίπεδο και ποτέ με χαρακτηρισμούς. Έκανα κριτική πάνω στα γεγονότα, ούτε στα πρόσωπα δηλαδή, ούτε να προσβάλω, να βρίσω κανέναν. Για αυτό κρατώ -ας πούμε- τις διαπροσωπικές σχέσεις που υπάρχουν διαχρονικά και αυτοί που έφυγαν κάποια στιγμή από τη διοίκηση, αλλά διατηρούμε τις καλές σχέσεις, γιατί και αυτοί αναγνωρίζουν ότι και εγώ τους αντιμετώπισα με σεβασμό. Μπορεί κάπως έτσι να υπήρχαν και κόντρες, όταν ήταν σε έξαψη τα γεγονότα και τεταμένη η ατμόσφαιρα, αλλά όμως, μετά αυτά ξεπερνιούνταν με τον καιρό και κρατούσαμε τις καλές στιγμές, ας πούμε. 

Έχετε κάποια εμπειρία με κάποιον από τους παίκτες της ομάδας; 

Τους ποδοσφαιριστές, εντάξει, παλιά κάναμε παρέα και με ορισμένους, ήταν ορισμένοι φίλοι μου, δεν το κρύβουμε, αλλά στην κριτική και αυτοί, όπως όλοι οι υπόλοιποι, έτσι και αυτοί. Δεν έχει σημασία, επειδή είμαστε φίλοι με ορισμένους και βγαίνουμε έξω ή διασκεδάζαμε ή πίναμε καφέ, ότι αυτό… Εντάξει σαν άνθρωποι αν πήγαινε καλά για 7, εγώ θα τον έβαζα 8, αν ήταν φίλος μου, γιατί το ανθρώπινο στοιχείο πάντα υπάρχει, δεν είσαι με κρύο αίμα, ούτε είσαι κομπιούτερ. Πάντα στον φίλο σου θα γράψεις κάτι παραπάνω, είναι λογικό αυτό. Ποτέ όμως δεν τους εκμεταλλεύτηκα, να τους πάρω τηλέφωνο εγώ να μου πουν πράγματα για την ομάδα και τα λοιπά, ποτέ. Και όλοι σχεδόν οι ποδοσφαιριστές δεν είχαν παράπονο από την κριτική που έκανα και στον αγώνα και στα υπόλοιπα θέματα της ομάδας, συμπεριφορά και τα λοιπά. 

Με ποιους παίκτες ήσασταν πιο κοντά; 

Εντάξει, τώρα μην πω ονόματα, δεν θέλω να πω ονόματα. Με πολλούς είχαμε σχέσεις, όχι τώρα, παλιότερα. 

Θυμάστε κάποια εμπειρία με αυτούς, την οποία να έχετε μοιραστεί; 

Όχι, εντάξει, μερικές φορές και αυτοί -ας πούμε- μιλούσαμε σαν φίλοι όχι σαν δημοσιογράφος και αθλητής. Αναλύαμε κάποια θέματα της ομάδας και αυτοί έλεγαν τα παράπονά τους, αν υπήρχαν, ζητούσαν και τη δική μου γνώμη, εγώ ζητούσα τη δική τους. Συζητούσαμε δηλαδή σαν φίλοι. Γιατί εκεί, σου είπα, υπάρχουν διαπροσωπικές σχέσεις. Αλλά ήταν όμως σαν να μιλάμε με έναν φίλο. Στο γήπεδο ήταν διαφορετικά, όταν ήταν ο αγώνας, ήταν ο δημοσιογράφος και ο ποδοσφαιριστής είχαμε εκεί τις διαφορές μας. 

Κάτι τελευταίο, για να μπορέσουμε και να τελειώσουμε, θα θέλατε να μοιραστείτε κάποια άλλη εμπειρία μέσα από το επάγγελμά σας; 

Όχι, είναι πολλές -ας πούμε-η δημοσιογραφία είναι κάτι πολύ σημαντικό γνωρίζεις πρόσωπα, γνωρίζεις καταστάσεις, πράγματα, μαθαίνεις να αξιολογείς και ανθρώπους και καταστάσεις. Είναι μια πολύ μεγάλη εμπειρία, βιώνεις γεγονότα, τα ζεις, τα καλύπτεις, δια[00:40:00]φόρους τύπους συνανθρώπων, συναισθήματα, λύπες, χαρές, κινδύνους μερικές φορές, σε εκτός έδρας αγώνες πετροπόλεμο και τέτοια. Είναι ένα ωραίο ταξίδι που πρέπει να έχεις όμως υπομονή και πολύ γερό στομάχι για να αντέξεις πίεση και να αντέξεις πολλές καταστάσεις. 

Έγινε. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. 

Να είσαι καλά.