[00:00:00]Είναι 26 Αυγούστου, είμαστε στον Άλιμο. H ερευνήτρια ιστοριών είναι η Άννα Παπαϊωάννου και η αφηγήτρια είναι η Ελένη Αδαμοπούλου. Ελένη, θες να αρχίσουμε… Θυμάσαι πώς είχες συγκινηθεί με τη μουσική; Πώς άρχισες να ασχολείσαι;

Άρχισα να ασχολούμαι όταν η μητέρα μου είχε ένα κασετόφωνο στο σπίτι και άκουγε πάρα πολύ ραδιόφωνο και ηχογραφούσε κάποια κομμάτια απ΄ το ραδιόφωνο. Και της ζήτησα να μου δείξει πώς το κάνει αυτό, γιατί κι εμένα μου άρεσε η μουσική και ήθελα, όταν παίζει το αγαπημένο μου κομμάτι, να πατάω και να το ηχογραφώ. Οπότε άρχισα να μαθαίνω πώς ηχογραφούμε από το κασετόφωνο-ραδιόφωνο. Και μετά αγόρασε κι ένα μικρόφωνο και άρχισε να μας ηχογραφεί παραμύθια και όποτε είχα μάθει ότι αυτό ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο παιχνίδι που έκανα με τη μητέρα μου. Το κάναμε μαζί με την αδερφή μου, επίσης, κι αρχίσαμε να κάνουμε υποτιθέμενες εκπομπές, όπως βλέπαμε στην τηλεόραση ή ακούγαμε στο ραδιόφωνο, κι έπαιρνε συνέντευξη η μία στην άλλη, διαβάζαμε παραμύθια… Μετά το εξελίξαμε κι εγώ είχα ένα μικρό αρμόνιο που μου είχαν πάρει οι γονείς μου και άρχισα να παίζω διαφημίσεις, δικές μου, από τη φαντασία μου. Και έφτιαχνα τη μουσική για τις διαφημίσεις κάποιας υποτιθέμενης εκπομπής. Και κάπως έτσι ξεκίνησε όλο. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το αρμόνιο που είχα -το 'χω ακόμη- και είχε και κάποιους ρυθμούς και άρχισα να παίζω μ΄ αυτό, και μετά, ό,τι άκουγα στην τηλεόραση, προσπαθούσα να παίξω αυτό που άκουγα. Και αυτό ήταν το παιχνίδι μου.

Πόσο χρονών ήσουν τότε με τις εκπομπές;

Πρέπει να ήμουνα 7 χρόνων;

Θυμάσαι κάποιες διαφημίσεις;

Είχαμε κάνει μία για ένα γραφείο τελετών! Κι έλεγε: «Παράδεισος αριστερά, κόλαση δεξιά». Και εγώ έπαιζα μία, έτσι, φοβιστική μελωδία από πίσω. Αυτό ήταν το πιο αστείο.

Και μετά πώς εξελίχθηκε αυτό το ενδιαφέρον;

Μετά είδαν ότι μου άρεσε πάρα πολύ η μουσική και ότι έπαιζα όλη μέρα με αυτό το αρμόνιο και μου πήρανε κι άλλο. Κι αυτό το έχω ακόμη, τα 'χω όλα! Και 12 χρονών τούς είπα ότι θέλω να μάθω πιάνο. Δεν θυμάμαι αν τους είπα για το πιάνο, αλλά ήθελα να μάθω μουσική και τότε εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι άλλο να μάθεις. Τα κλασικά που μαθαίνανε στο ωδείο ήτανε πιάνο, κιθάρα και πολύ σπάνια να μάθαινε κάποιος ντραμς ή πνευστά ή κάτι άλλο. Και ξεκίνησα μαθήματα πιάνου αλλά δεν αισθανόμουνα ότι είμαι πολύ καλή σε αυτό και ότι μου πολυαρέσει. Μου άρεσε πιο πολύ το αρμόνιο το οποίο είχε και τους ρυθμούς και μου φαινότανε πιο πολύ… Δεν ξέρω, μου ήταν οικείο! Ενώ το πιάνο μου φαινόταν βαρύ, μεγάλο, τα δάχτυλά μου ήταν μικρά. Τέλος πάντων, το έκανα όμως γιατί ήθελα να μάθω. Έπρεπε κάπως να μάθω μουσική, γιατί το ήθελα! Έκανα για 3 χρόνια και μετά τα παράτησα. Μετά μπήκα στην εφηβεία όπου δεν ασχολήθηκα με τη μουσική, άρχισα να πηγαίνω clubbing και να βγαίνω… Άκουγα πάρα πολλή μουσική όμως και η μητέρα μου, επειδή έκανε αρκετά ταξίδια και άρχισε, όσο μεγαλώναμε, μας έπαιρνε και μαζί, κάθε φορά που επέστρεφε από κάποιο ταξίδι μας έφερνε κασέτες ή CD. Οπότε μας είχε φέρει μουσική από την Τυνησία, μας είχε φέρει αραβικές κασέτες, μας είχε φέρει… Σε κάποια ταξίδια που κάναμε μαζί, πήγαμε στην Ινδία, πήγαμε στο Νεπάλ, πήγαμε στην Κούβα, oπότε είχα επιρροές έθνικ. Δηλαδή, αυτά ακούγαμε στο σπίτι. Και κλασική μουσική και pop και RnB. Ό,τι ήταν της εποχής. Και φυσικά MTV.

Θέλω να σε ρωτήσω για τα ταξίδια, επειδή άρχισες κι εσύ να βλέπεις και να ακούς διαφορετικά πράγματα, θυμάσαι κάποια ταξίδια που ήταν πολύ έντονα;-

Ναι, στην Ινδία ήτανe το πιο έντονο ταξίδι. Ήτανε όλα διαφορετικά. Καμία σχέση με αυτά που γνώριζα. Οι ήχοι ήταν διαφορετικοί. Ακουγόντουσαν από παντού ήχοι, καμπανάκια, ψαλμωδίες. Έχει πάρα πολύ έντονους ήχους στην Ινδία, γιατί είναι πάρα πολύς ο κόσμος, είναι όλοι στους δρόμους οπότε δεν υπάρχει κάπου ησυχία. Εκτός, προφανώς, άμα πας σε κάποιο βουνό ή κάπου αλλού. Και μου άρεσε πάρα πολύ όλο αυτό, ότι είναι κάτι καινούριο και πώς συνδυάζονται όλοι αυτοί οι ήχοι. Αγόρασα και κάποια μουσικά όργανα από κει, πήρα κάποια φλάουτα και κάποια κρουστά, κάτι καμπανάκια… Αγόρασα κασέτες! Και μετά, φυσικά, άκουγα ινδικά στο σπίτι, όταν γύρισα το οποίο ήταν πολύ περίεργο. Μου λένε: «Ακούς ινδικά;» και τους λέω «Ναι ακούω ινδικά, τώρα είμαι επηρεασμένη απ΄ αυτό το ταξίδι».

Πολύ ωραία. Είπες για τις κασέτες και για το κασετόφωνο. Αυτό το συνέχισες κάπως; Το να ηχογραφείς απ΄ το ραδιόφωνο ή να παίζεις με το αρμόνιο μεγαλώνοντας;

Ναι το έκανα! Συνέχισα να το κάνω.

Πώς εξελίχθηκε;

Άμα το δω στο τώρα με το τότε, το γεγονός ότι κάνω εκπομπές ραδιοφωνικές, είναι μάλλον από μια νοσταλγία προς την παιδική μου ηλικία, ότι μου θυμίζει αυτό. Βέβαια σε μία ψηφιακή εποχή αλλά, νομίζω, γι΄ αυτό μου αρέσει τόσο πολύ το ραδιόφωνο, το online ραδιόφωνο.

Είπες στην εφηβεία τα 'χες αφήσει λίγο το πιάνο κι αυτά και έβγαινες σε κλαμπ.

Ναι.

Πού πήγαινες;

Πήγαινα στο +SODA, στο Factory, σε όλα τα πάρτι που υπήρχαν! Μου άρεσε πάρα πολύ η ηλεκτρονική μουσική, μου άρεσε να χορεύω, μου άρεσε να ξημερώνομαι. Μου άρεσαν τα πάντα! Κι αυτό είναι μια μεγάλη επιρροή, γιατί ηλεκτρονική μουσική φτιάχνω, οπότε από κει κάπου προέρχεται.

Θα ήθελα να μου μιλήσεις γι΄ αυτούς τους χώρους, αν θες, γιατί ήτανε ορόσημα κιόλας-

Ναι-

Θυμάσαι πώς ήταν η πρώτη φορά που πήγες ας πούμε στο Factory;

Δεν θυμάμαι αυτή. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο +SODA. Είχαμε πάει με την αδελφή μου και τον φίλο της. Εγώ ήμουν αρκετά μικρή, πρέπει να ήμουνα 16 χρονών, αλλά είναι η εποχή που μεγαλοδείχνεις και βάζεις ρούχα που σε κάνουν να φαίνεσαι μεγαλύτερη, για να μπορέσω να μπω στο club. Και μπήκα! Και ήταν ένας βιομηχανικός χώρος, άδειος, που ήτανε κάτι πολύ καινούργιο για τα δεδομένα, ας πούμε, της Αθήνας. Κανένα μαγαζί δεν ήταν έτσι. Και μέσα θυμάμαι ότι είχε κάτι τεράστια λουλούδια, είχε κάποιες πινελιές art κάπου μέσα στο χώρο. Ο κόσμος ήτανε κι αυτός έτσι… Είχα εντυπωσιαστεί γιατί ήταν όλα καινούργια για μένα! Και μου άρεσε η μουσική! Βέβαια είχα ακούσει και πιο πριν ηλεκτρονική μουσική γιατί μου 'χε γράψει κάποιες κασέτες ο ξάδερφός μου, που ήταν μεγαλύτερος, και είχα ακούσει. Δεν πήγα και ξαφνικά ξεκίνησε εκεί όλο. Ναι. Και μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ να χορεύω! Πήγαινα και μόνη μου, δηλαδή έφευγα, το έσκαγα απ΄ το σπίτι, καθημερινή ξέρω 'γώ, είχα δει ότι έχει ένα πάρτι θεματικό ή κάτι. Έφευγα, πήγαινα στο κλαμπ, χόρευα και γύρναγα.

Πώς περνούσες μόνη σου; Πώς ήταν ο κόσμος εκεί;

Υπήρχε ένα vibe διασκέδασης πάρα πολύ εύκολο, να το πω. Δηλαδή όλοι πηγαίνανε για να διασκεδάσουνε. Όλοι ήτανε χαμογελαστοί, ανέμελοι, οπότε δεν ένιωθες αμήχανα, ότι μπήκες σ΄ ένα χώρο και σε κοιτάζουν ή κάτι συμβαίνει. Έμπαινες, έκανες το κομμάτι σου, κάναν κι οι άλλοι το δικό τους. Μπορεί και να μιλούσες και με κάποιους…

Γνώρισες κόσμο εκεί;

Γνώρισα ναι.

Έκανες παρέες-

Εντάξει, πήγα και αρκετές φορές οπότε, νομίζω, με μάθανε.

Μετά το πιάνο τι ακολούθησε μουσικά;

Μετά, 18 χρονών, αποφάσισα να ξαναξεκινήσω τη μουσική, αλλά δεν ήθελα να κάνω πάλι πιάνο. Και εκείνη την περίοδο άκουγα… Δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο είδος, αλλά άκουγα αρκετές μουσικές που είχανε φλάουτο μέσα. Και δεν γνώριζα πολλά για το όργανο και αν θα μου κάνει ή θα τα καταφέρω ή τι θα γίνει. Και λέω: «Θα [00:10:00]πάω να γραφτώ φλάουτο», έτσι απλά. Δεν το 'χα πάρει σοβαρά όμως, γιατί λέω: «Εντάξει τώρα, αφού βλέπω ότι δεν το πολυέχω, ας το αφήσω χαλαρά. Να ξεκινήσω κι όσο πάει. Δεν θέλω να πάω για πτυχίο ούτε θέλω να πάω για σολίστας». Και πέτυχα μία φανταστική δασκάλα, την οποία την επισκέπτομαι ακόμη και τώρα. Της άρεσε η προσωπικότητά μου και ότι είχα μία άλλη οπτική για τη μουσική και με άφηνε να εκφράζομαι όπως θέλω εγώ. Δηλαδή, μου άρεσε πάρα πολύ να είμαι εκτός ρυθμού. Ήξερα πώς πρέπει να το παίξω, αλλά επειδή άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο, εγώ ήθελα να είμαι εκτός ρυθμού. Και ήταν σεβαστό προς τη δασκάλα μου, δηλαδή ήξερε ότι θέλω κάτι άλλο, το έβλεπε κι αυτή. Και κάπως έτσι περάσαν 8 χρόνια και έκανα 8 χρόνια. Είχα μπει και στη μπάντα πνευστών που ήτανε μάθημα που έπρεπε να γίνει για 2 χρόνια. Και κει δυσκολεύτηκα γιατί ήταν όλοι… Ήθελαν όλοι να γίνουνε σολίστες και το 'χανε δει έτσι και άρχισα να αγχώνομαι πάρα πολύ με το γεγονός ότι για να συμμετάσχω σε αυτή την μπάντα, πρέπει κι εγώ να φερθώ έτσι. Το έκανα για ενάμιση χρόνο και μετά σταμάτησα. Και σταμάτησα και τελείως το φλάουτο. Αλλά, εκείνη την περίοδο… Πιο πριν βασικά, το 2000, μπήκε ως μάθημα η μουσική τεχνολογία, που δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια κάπου και ενθουσιάστηκα πάρα πολύ και λέω: «Εδώ είμαστε! Ήρθε η ώρα». Πήγα, γράφτηκα κατευθείαν στο μάθημα, το έκανα, το τελείωσα. Έμαθα τα βασικά, πώς λειτουργούν τα συνθεσάιζερ, οι ταλαντωτές, οι συχνότητες… Αλλά όλα αυτά ήταν πολύ θεωρητικά. Χρειαζόμουνα χρόνο για να κάτσω να κάνω την πρακτική και να βρω πώς λειτουργούν, έτσι ώστε να φτιάξω αυτό που… Έτσι ώστε να βρω εγώ τον ήχο μου. Αυτό ήθελα. Αυτό έψαχνα, νομίζω, πάντα. Κι ακόμη το ψάχνω! Δηλαδή είναι ένα ασταμάτητο ταξίδι, μία τεράστια διαδρομή όπου ανακαλύπτεις συνέχεια καινούρια πράγματα. Εξελίσσεσαι, αλλάζεις, έχεις άλλα ερεθίσματα και είναι μαγικό!

Θα 'θελα να πάμε λίγο εκεί που αρχίζεις το μάθημα μουσικής τεχνολογίας. Εσύ τότε τι εξοπλισμό έχεις; Ποια είναι αυτή η τεχνολογία που υπήρχε τότε; Πώς βρίσκεις μουσική;

Δεν είχα κάτι σαν εξοπλισμό. Μας είπε ο καθηγητής τι θα μπορούσαμε να πάρουμε αλλά, εντάξει, δεν υπήρχε η δυνατότητα να τα πάρεις όλα μαζί και να στήσεις ένα στούντιο κατευθείαν. Πήρα τα βασικά. Μία κάρτα ήχου και υπολογιστή είχα και άρχισα να ρωτάω πώς μπορώ να φτιάξω τον υπολογιστή μου για να παίξω μουσική, γιατί οι υπολογιστές τότε δεν ήταν φτιαγμένοι για να κάνεις τόσα πράγματα. Δηλαδή μπορούσες να τον κάψεις άνετα κι έχω κάψει πάρα πολλούς υπολογιστές στη ζωή μου.

Πώς τον είχες κάψει τον υπολογιστή; Με μουσική;

Ναι, είχα βάλει πάρα πολλά πράγματα και ο επεξεργαστής -ας πούμε- δεν άντεξε. Με εγκατέλειψε.

Αυτά τα πρώτα χρόνια, πριν μοιραστείς τη μουσική σου, που κάνεις το μάθημα και μετά συνεχίζεις μόνη σου, τι σε εμπνέει τότε;

Δεν θυμάμαι και τόσο την έμπνευση που είχα. Ήθελα απλά να μάθω να τα χειρίζομαι, οπότε πειραματιζόμουνα με τους ήχους που είχαν στα προγράμματα, τους τυποποιημένους, και άρχισα να ψάχνω και online να βρω βιβλιοθήκες, με άλλους ήχους. Διάβαζα πάρα πολύ manual από διάφορα έτσι ώστε να δω πώς μπορώ να χρησιμοποιήσω κι άλλα -τεχνικά πράγματα- πώς μπορώ να συνδέσω διάφορα πράγματα στον υπολογιστή… Νομίζω αυτό. Μελετούσα στην ουσία και πειραματιζόμουν.

Πότε ένιωσες ότι ήταν έτοιμο ένα κομμάτι;

Είχα φτιάξει κάποια κομμάτια τα οποία δεν μου λέγαν όμως και τίποτα. Δηλαδή δεν αισθανόμουνα ότι είναι αυτό που θέλω, οπότε μου πήρε κάποια χρόνια. Δηλαδή η αδερφή μου, μου έλεγε: «Έλα, αφού έφτιαξες το κομμάτι και μου το έβαλες και το άκουσα, πρέπει να δεις τι θα το κάνεις». Της λέω: «Δεν αισθάνομαι έτοιμη». Συνέχεια έλεγα ότι δεν αισθάνομαι έτοιμη. Και το 2006 γύρισα ένα βράδυ και εκείνη την περίοδο δεν είχαν νόημα τα πράγματα για μένα. Αισθανόμουνα ότι δεν έχω σκοπό. Και εκείνο το βράδυ που γύρισα έφτιαξα το πρώτο μου κομμάτι, το οποίο ονομαζόταν «Χωρίς ήχο». Έκανα φωνητικά, είχα βάλει κι ένα αρμονιάκι από πίσω, έφτιαξα ένα ρυθμό με τη φωνή μου, μία λούπα, και επειδή δεν ήξερα να χειρίζομαι καλά το πρόγραμμα, όλα αυτά φύγαν εκτός ρυθμού για κάποιο λόγο. Το αγαπημένο μου δηλαδή, να βγαίνουν όλα εκτός. Κι έκατσε τέλεια! Και την επόμενη μέρα που το άκουσα και άρχισα να το δουλεύω παραπάνω, λέω: «Εντάξει, ωραία. Τώρα ξεκινάμε. Τώρα μπορώ να μιλήσω».

Θα 'θελα κάπως, αν θες, να μου μιλήσεις για αυτή την περίοδο, όπως θες, γιατί κάπως ξεπήδησε αυτό το κομμάτι, έτσι δεν είναι;

Ποια περίοδο;

Που ένιωθες ότι δεν έχουν νόημα τα πράγματα, ενώ μελετούσες.

Ναι. Αισθάνθηκα ότι είχα κλειστεί πάρα πολύ στον εαυτό μου για να βρω αυτό το νόημα που έψαχνα μέσω της μουσικής, αλλά ήμουνα και πάρα πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου. Το 'χα πάρει πολύ σοβαρά και ήθελα να το κάνω όπως θέλω εγώ και δεν ικανοποιούμαι κι εύκολα, οπότε επέμενα πάρα πολύ. Είχα προσπαθήσει πάρα πολύ, αλλά δεν είχε βγει αυτό που εγώ ήθελα. Δεν είχα καταφέρει να ακουστώ προς εμένα πρώτα. Σαν να μην είχα καλή επαφή με τον εαυτό μου, με το μέσα μου.

Πέρα από την αδερφή σου, το οικογενειακό σου περιβάλλον, μοιραζόσουνα υλικό σου μέχρι το 2006;

Όχι. Σε πάρα πολύ κοντινούς μόνο, δηλαδή σε κάνα δυο φίλους μου να τα 'χα βάλει να τα 'χουν ακούσει. Ναι, δεν ήμουνα ικανοποιημένη έτσι ώστε να… Δεν αισθανόμουν αυτοπεποίθηση να τα μοιραστώ με περισσότερο κόσμο.

Και το 2006 που κάπως λύνονται τα μάγια;

Το 2006 φτιάχνω και μία μουσική σελίδα στο Myspace, στον αγαπημένο μας τον Tom, και αποφασίζω να μοιραστώ το πρώτο μου κομμάτι με τον κόσμο. Είχα πάρα πολύ θετική ανταπόκριση και το χάρηκα. Αυτό, δηλαδή, μου έδωσε μία αυτοπεποίθηση να συνεχίσω και να φτιάχνω κι άλλα. Και μετά απλά ξεκίνησα να φτιάχνω ασταμάτητα. Λέω: «Εντάξει, τώρα μπορεί να τ΄ ακούσει περισσότερος κόσμος, οπότε σίγουρα κάπου θα υπάρχει κάποιος σαν κι μένα, που θα μπορεί να με καταλάβει».

Και πώς πήγε αυτό το μοίρασμα στο Myspace;

Πήγε πολύ καλά, γιατί μου ζήτησαν και κάποιες συνεργασίες. Γνώρισα πάρα πολλούς μουσικούς μέσω του Myspace, και Έλληνες και ξένους. Συναντηθήκαμε με κάποιους, έμαθα πολλά πράγματα και απ΄ αυτούς, από κοντά, που συζητούσαμε για τα μηχανήματα, για τεχνικά πράγματα, για τα προγράμματα, μού δίνανε σπασμένα προγράμματα. Άρχισα να μαθαίνω πώς λειτουργεί ο μουσικός κύκλος με τους ανθρώπους που φτιάχνουνε κι αυτοί μουσική και αισθάνθηκα ότι ανήκω και κάπου, το ότι πλέον δεν είμαι πια μόνη μου, υπάρχουνε κι άλλοι σαν κι μένα που το κάνουν αυτό και είμαστε όλοι αφανείς προς το παρόν, κάπου κρυμμένοι πίσω από μία οθόνη.

Αλλά ήταν στην Αθήνα αυτοί;

Ναι ήταν. Και δύο απ΄ τα παιδιά που γνώρισα στο Myspace, θα παίζανε σε ένα μικρό φεστιβάλ που θα γινόταν στο Kinky Kong, στην Αβραμιώτου, και μου είπαν: «Έλα να παίξεις κι εσύ μαζί μας». Αγχώθηκα πάρα πολύ. Ήδη ήταν πολλά που δεν ήξερα για άλλη μία φορά. Δ[00:20:00]εν ήξερα πώς να στήσω ένα live. Ακόμη μάθαινα πώς να χειρίζομαι τα προγράμματα και έφτιαχνα περισσότερη μουσική, οπότε δεν είχα και αρκετό υλικό για να δω τι θα το κάνω. Αλλά είναι όλες αυτές οι φορές που έχω φοβηθεί ή ντραπεί ή μάλλον έχω φοβηθεί να δείξω κάτι από μέσα μου. Είναι οι φορές που πάω και το κάνω για κάποιο λόγο. Και έκατσα, το έστησα, το έκανα με το δικό μου τρόπο. Χρησιμοποίησα για το live… Ζήτησα απ΄ την αδερφή μου βοήθεια αρχικά, γιατί δεν μπορούσα να το κάνω μόνη μου, να κάνω και τα τεχνικά, να κάνω και φωνητικά, και να υπάρχει και μία περφόρμανς σε όλο αυτό. Και η αδερφή μου είναι πιο εξωστρεφής και της ζήτησα αν μπορεί να με βοηθήσει με την περφόρμανς και να ελέγχω εγώ αυτά που θα κάνει εκείνη την ώρα. Οπότε της έδωσα πολύ απλά πράγματα. Πήρα ένα Tetris, ένα βιντεοπαιχνίδι. Της το έδωσα. Είχαμε κάνει δοκιμές στο σπίτι. Και έπαιζε στο μικρόφωνο κι εγώ της πείραζα αυτό που έπαιζε από τον μίκτη. Επίσης της είχα δώσει ένα ραδιοφωνάκι το οποίο παίζαμε με τα παράσιτα. Και ήταν ένα πάρα πολύ ωραίο εφέ αυτό που είχα χρησιμοποιήσει, γιατί κάπως τα παράσιτα τα μετέτρεπε σαν μελωδία. Και ήταν πιο πολύ περφόρμανς το πρώτο live. Μία φίλη είχε φτιάξει ένα ρούχο για την αδερφή μου. Εγώ είχα βάλει μανταλάκια στα μαλλιά μου. Εντάξει, σίγουρα εντυπωσίασα.

Ακούγεται πολύ ωραίο.

Ήτανε τελείως εξωγήινο. Ήρθε ο κόσμος μετά και μου είπε: «Τι είναι αυτά που παίζεις;», και: «Ουάου, κάτι διαφορετικό». Και μετά άρχισα να το εξελίσσω. Λέω: «Θα βάλω κι άλλα!». Τους αρέσει το Tetris, τους αρέσουν τα παράσιτα, εδώ είμαστε.

Πώς πήγε μετά το live λοιπόν, μετά το πρώτο, πώς εξελίχθηκε;

Μετά έπαιξα κι άλλα live στην Αθήνα. Και το 2007 μου έστειλε μήνυμα από μία δισκογραφική στο Βερολίνο, η Gudrun Gut, που έχει τη δισκογραφική. Και με ρώτησε αν έχω κυκλοφορήσει τα κομμάτια που έχω ανεβάσει. Και της λέω: «Όχι». Μου λέει: «Έχεις παίξει live;». Της λέω: «Έχω παίξει 5 live», «Ωραία -μου λέει- θα ήθελες να κυκλοφορήσεις κάτι στην εταιρεία μας;». Μου λέει: «Ακόμα καλύτερα που δεν έχεις κάνει τίποτα!». Και ενθουσιάστηκα πάρα πολύ και λέω: «Εντάξει, ΟΚ. Πάμε πάλι. Κάτι έρχεται, άλλη μία πρόκληση». Και όντως, έβγαλα τα κομμάτια και για την κυκλοφορία ήθελαν να γίνει και κάποιο tour στη Γερμανία και στην Πολωνία, σε διάφορες πόλεις. Άλλη μία πρόκληση. Και κανονίστηκε το tour. Εγώ ήμουνα πάρα πολύ ενθουσιασμένη, παράλληλα πάρα πολύ αγχωμένη, αλλά το είχα ονειρευτεί αυτό, ήθελα να παίξω στο εξωτερικό! Απλά αισθανόμουνα ότι είναι λίγο νωρίς, πάλι ότι δεν είμαι έτοιμη. Αλλά πήγα στο tour και ταξιδέψαμε με άλλες 7 κοπέλες από διάφορες χώρες. Η μία ήταν απ΄ τη Βραζιλία, η άλλη ήταν απ΄ την Κολομβία, η άλλη ήτανε απ΄ την Ιαπωνία. Κι ήμασταν όλες μαζί. Η καθεμία έπαιζε... Παίζαν ηλεκτρονική μουσική, αλλά με διαφορετικά μουσικά όργανα. Εγώ έπαιζα με φλάουτο τότε ηλεκτρονική μουσική και έκανα και τα φωνητικά. Η άλλη κοπέλα έπαιζε theremin. Και πήγαμε όλες μαζί και παίξαμε σε διάφορες πόλεις. Συγκλονιστική εμπειρία, για πρώτη εμπειρία δηλαδή. Περάσαμε πανέμορφα, γελάσαμε πολύ, το ευχαριστηθήκαμε, έμαθε πολλά η μία απ΄ την άλλη. Και στο τελευταίο live που ήτανε στο Βερολίνο, παίξαμε όλες μαζί στο stage και κάναμε αυτοσχεδιασμό. Και ήτανε κάτι μαγικό να βλέπεις 7 ανθρώπους από διαφορετικές χώρες να αυτοσχεδιάζουν και να υπάρχει μία συνοχή σε όλο αυτό. Δεν κάλυπτε καμία… Δεν έκανε καμία το κομμάτι της. Ήμασταν όλες η μία για την άλλη: «Ναι, πάμε. Βάλε εσύ λίγο εδώ, βάλε εσύ λίγο εκεί». Με πολύ σεβασμό.

Πολύ ωραίο ακούγεται.

Ναι.

Και όλη η εμπειρία κάτι μεταξύ πενθήμερης και-

Ναι, θα μπορούσε!

Αν θες, θα μπορούσαμε να αναπτυχθούμε λίγο έτσι, όταν τις γνωρίζεις, οι πρώτες σας -ας πούμε- ανταλλαγές. Μπορούμε να πούμε κάποια παραπάνω πράγματα γι΄ αυτή την εμπειρία γιατί, επίσης, αυτό που σκέφτομαι είναι… Εσύ είχες παίξει με κοπέλες πριν ας πούμε;

Όχι, δεν νομίζω.

Και αυτό έχει-

Ναι. Δεν είχα παίξει, ήξερα όμως τη μουσική τους, ήμασταν πάνω κάτω στην πειραματική pop -να το πω έτσι- και καταλάβαινα ότι κι αυτές κάνουν το ίδιο πράγμα με μένα και ονειρεύονται κάτι τέτοιο.

Το πρώτο live που 'κανες στο εξωτερικό το θυμάσαι;

Αυτό ήτανε!

Ναι, εννοώ πού ήταν; Σε ποια πόλη;

Μπορεί να 'τανε στο Βερολίνο. Στο Βερολίνο πρέπει να 'τανε.

Και τις γνώρισες εκείνο το βράδυ τις κοπέλες;

Όχι, μας είχανε φέρει 3-4 μέρες νωρίτερα και μέναμε και στο ίδιο σπίτι όλες μαζί, για να έχουμε χρόνο έτσι να τα πούμε και να γνωριστούμε. Ήταν πολύ καλά οργανωμένο όλο. Και όταν μπήκα σε αυτό το σπίτι ήταν λίγο -ξέρεις- τύπου Big Brother, Big Sisters. Και άρχισε να σκάει μία μία, γιατί είχαμε άλλες πτήσεις και όταν μπήκα, νομίζω, γνώρισα την Julia Holter, μία Αμερικανίδα. Και συστηθήκαμε, αρχίσαμε να μιλάμε, λέμε: «Ξέρεις τι ώρα θα έρθει η επόμενη;». Πήγαμε μία βόλτα γύρω γύρω στην περιοχή να δούμε πού έχει τι και μετά μαζευτήκαμε όλες και ήταν σαν να 'μαστε φίλες και να γνωριζόμαστε.

Και πώς γυρνάς μετά απ΄ αυτό στην Αθήνα;

Μετά γύρισα και σκεφτόμουνα ότι ίσως θέλω να φύγω απ΄ την Αθήνα, γιατί εκεί έβλεπα ότι μπορώ να τα κάνω αυτά και υπάρχει ανταπόκριση. Είχα και τη δισκογραφική. Και το Βερολίνο εκείνη την εποχή, είχε αρχίσει τότε να μαζεύεται όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος σιγά σιγά, σ΄ αυτή την πόλη, οπότε ήταν καλή ευκαιρία. Έκανα τη δοκιμή μου.

Το '07;

Ναι. Το '07 ή το… Όχι το '08. Αλλά δεν μου έκατσε καλά λόγω του ότι αισθανόμουνα… Δεν μου έκατσε καλά γιατί είχα πάει χειμώνα, είχε πάρα πολύ κρύο, είχε -15 βαθμούς, με χιόνι ασταμάτητο. Είχα αρχίσει να αισθάνομαι μοναξιά μετά από κάποιο διάστημα. Μου τύχανε και δύο περιστατικά που ήταν λίγο άβολα και άρχισα να πέφτω, οπότε δεν είχα και πολύ όρεξη να φτιάξω μουσική. Βέβαια εκείνη την περίοδο είχα γνωρίσει έναν Γιαπωνέζο, ο οποίος έβγαζε ένα fanzine στο Τόκιο και μου είχε ζητήσει να του δώσω κάποιο κομμάτι. Και εντελώς τυχαία αυτός ήταν στο Βερολίνο. Και συναντηθήκαμε μία μέρα, ήρθε στο σπίτι που είχα νοικιάσει και δεν μίλαγε πολύ καλά αγγλικά και κάτσαμε και ηχογραφήσαμε 3 ώρες μουσικής καθισμένοι στο πάτωμα. Είχαμε και λίγο κρασί και κάτι να φάμε, μου ζωγράφισε κάτι, του ζωγράφισα κι εγώ, ανταλλάξαμε βιβλία… Και αυτές τις 3 ώρες που παίζαμε και ηχογραφούσαμε ασταμάτητα ήταν λίγο σαν να κάναμε γιόγκα. Δεν μίλησε κανένας απ΄ τους δύο και μας άρεσε πάρα πολύ αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Αυτό είναι η πιο ωραία στιγμή νομίζω από όταν αποφάσισα να πάω στο Βερολίνο και ν[00:30:00]α μείνω εκεί. Εντάξει, δεν πήγαν τα πράγματα όπως τα είχα στο μυαλό μου. Αλλά για καλό ήτανε γιατί γύρισα και σκέφτηκα ότι ίσως δεν είναι να φύγω. Είναι να κάτσω εδώ που νιώθω πιο άνετα και εφόσον το internet είχε αρχίσει να εξελίσσεται κι αυτό, μπορούσα να κάνω τα πράγματα και απ΄ το σπίτι μου. Και αυτό έκανα. Γύρισα και άρχισα να ξαναφτιάχνω μουσική. Είχε και ήλιο εδώ, όταν γύρισα δηλαδή ήμουνα: «Αγαπώ την Αθήνα τελικά. Τώρα το συνειδητοποίησα, επειδή έφυγα!».

Πήρες φόρα μετά.

Μετά πήρα φόρα. Στο Βερολίνο, επίσης, πήγα κι εκεί σε πολλά κλαμπ, σε φεστιβάλ, άκουσα κι εκεί πολλή μουσική, και κάπως μου ξαναήρθε η αίσθηση ότι θέλω κάτι πιο ανέμελο, ότι ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσω να φτιάχνω τόσο περίπλοκα κομμάτια, με φωνητικά, με πολλά τεχνικά θέματα, να κουβαλάω όλα αυτά τα πράγματα. Ήθελα να το διασκεδάσω! Πέρναγα νομίζω σε μια άλλη φάση της ζωής μου. Και αποφάσισα να φτιάχνω μουσική και ν΄ απευθυνθώ στο κοινό που κάνει clubbing. Και ήθελα ν΄ ακουστώ παραπάνω, οπότε ήθελα να «βαρέσω». Ήθελα να παίξω δυνατά. Ήθελα να μην ακούω καμιά φωνή κανενός να συνομιλεί ή οτιδήποτε. Ήθελα τα ηχεία να είναι τέρμα και απλά να αισθάνομαι τις δονήσεις. Να χορέψω και να χορέψει κι ο κόσμος. Να είναι όλα πιο εύκολα. Και άρχισα να φτιάχνω χορευτική μουσική.

Πριν πάμε στα καλά που έρχονται μετά...

Ναι.

Για μένα έχει ένα ενδιαφέρον αυτό που λες ότι κάπως το κομμάτι του live σε κούρασε κι έγινε αυτή η αλλαγή, που μπορεί να έχει σχέση και με το Βερολίνο.

Ναι.

Θυμάσαι κάπως κάποια περιστατικά που σε βοήθησαν να καταλήξεις, ας πούμε, σε μια αλλαγή, ηχητικά.

Επειδή τα πρώτα κομμάτια που έφτιαχνα είχανε ιστορία, καθόμουνα έγραφα τους στίχους… Μου έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο για να τελειώσω κάποιο κομμάτι. Και αισθάνθηκα ότι ό,τι είχα να πω, σε αυτό το είδος, το είχα κάνει. Θα μπορούσα να κάνω και περισσότερα αλλά κάπως μετά σαν να μην τράβαγε άλλο. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι άλλο. Λίγο είχα βαρεθεί, λίγο είχα κουραστεί και ήθελα όντως κάτι πιο ανέμελο και να δοκιμάσω κι εγώ, να δω τι μπορώ να κάνω, σε κάτι που δεν έχω φτιάξει ποτέ. Γιατί, ναι μεν έκανα clubbing, είχα ακούσει πάρα πολύ χορευτική μουσική, αλλά, δεν είχα κάτσει ποτέ να φτιάξω. Και μ΄ αρέσουν οι προκλήσεις, οπότε λέω: «Ωραία, για να δούμε τι μπορώ να κάνω κι εκεί». Κι εκεί πάλι ήθελα να το κάνω με το δικό μου στυλ. Δεν ήθελα να φτιάξω ούτε house, ούτε techno, δεν ήθελα τη συνταγή. Ήθελα να δω πώς μπορώ να συνδυάσω όλο αυτό το σκεπτικό που έχω γύρω από τη μουσική και να το βγάλω έτσι.

Και το αρχίζεις εδώ αυτό-

Ναι-

Όταν γυρίζεις στην Αθήνα.

Ναι. Και είχα ένα χρόνο περίπου που έφτιαχνα χορευτική μουσική. Πρέπει να 'χα παίξει κάποιες φορές στο Six d.o.g.s και σε κάποιο… Στο Ρομάντζο. Όχι στο Ρομάντζο, το Ρομάντζο δεν ήταν τότε. Στο Bios! Και το 2011…  Αυτό, τη Giganta, την ξεκίνησα το 2010. Είχα περίπου... Έφτιαχνα αρκετά γρήγορα τα κομμάτια. Δηλαδή είχα μαζέψει ήδη 7-8, μέσα σ΄ ένα χρόνο. Και το 2011... Μάλλον πριν το '11, μου είχε πει μία γνωστή μου: «Γιατί δεν παίρνεις μέρος στο Red Bull Music Academy;». Και της λέω: «Τι είναι αυτό;». Μου λέει: «Μπες -μου λέει- τσέκαρε να δεις, είναι φανταστική ευκαιρία για κάποιον μουσικό να τον διαλέξουν». Και μπήκα όντως στο site. Δεν κατάλαβα και πολλά γιατί υπήρχε και μία… Δεν σ΄ τα έγραφαν όλα αυτά που θα γίνουν εκεί, όταν πας. Έγραφε κάποιες πληροφορίες πάνω κάτω. Αλλά είδα ότι ήταν στο Τόκιο κι έκανα μπλινγκ μπλινγκ.

Τι είχες καταλάβει τότε ότι είναι αυτό το πράγμα;

Ότι πηγαίνεις σε κάποιο μέρος όπου θα είναι και άλλοι…Τις πληροφορίες που έγραφε δηλαδή. Ότι θα είσαι μαζί με άλλα 60 άτομα όπου θα συνεργαστείς. Θα υπάρχουν και κάποιοι από δισκογραφικές εταιρείες, θα υπάρχουνε σημαντικοί άνθρωποι από το μουσικό χώρο, από όλο τον κόσμο. Και νομίζω αυτό. Και ότι ήξερα ότι παίζεις κιόλας.

Και ότι θα γίνει στο Τόκιο.

Ναι, και ότι θα γίνει στο Τόκιο. Εμένα αυτό με είχε ιντριγκάρει πάρα πολύ. Είναι το αγαπημένο μου μέρος. Δηλαδή το ταξίδι που δεν έχω πάει, αλλά πάντα ήθελα να πάω. Οπότε, μόλις είδα «Τόκιο», νομίζω τα υπόλοιπα λίγο τα πέρασα έτσι. Ξέρεις, ήμουνα: «Ωραία. Τόκιο και μουσική. Τα δύο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο, έφυγα». Κατέβασα τη λίστα, την τύπωσα… Την αίτηση. Κατέβασα την αίτηση, την τύπωσα. Πρέπει να 'τανε, δεν ξέρω πόσες σελίδες… 30; Κάπου εκεί. Και για μία βδομάδα κυκλοφορούσα με τα χαρτιά μες στο σπίτι και προσπαθούσα να απαντήσω σκεπτόμενη ότι πρέπει να… Τι θα 'θέλαν οι άλλοι να απαντήσω, έτσι ώστε να με πάρουνε, αλλά δεν έβγαινε έτσι. Έπρεπε να είμαι ο εαυτός μου για να με πάρουνε. Και τελικά επέλεξα να απαντήσω ως Ελένη. Είχε και κάποια σκετσάκια που έπρεπε να κάνεις. Έπρεπε να κάνεις ένα σχεδιάκι που έλεγε: «Ζωγράφισε εσύ τον εαυτό σου σε σχέση με το σύμπαν». Και λέω: «Τώρα άμα το ζωγραφίσω χάλια, τι θα γίνει; Μετά πρέπει να το ξανακάνω;». Ζωγράφισα τον εαυτό μου, έβαλα και το σύμπαν, έβαλα και αστεράκια και πλανήτες, και με έβαλα έτσι στη μέση, να υπάρχω. Και έπρεπε να στείλω την αίτηση. Την έστειλα και μετά είχα μία ανυπομονησία, γιατί, νομίζω, μέχρι το Μάρτιο πρέπει να την έστελνες και σου απαντούσαν μες στο καλοκαίρι. Και πρέπει να ήταν Ιούνιος ή Ιούλιος, και παίρνω τη θετική απάντηση. Και έχω τρελαθεί απλά, νομίζω… Ήμουν στην παραλία -δεν θυμάμαι που ήμουνα- και πήγα και βούτηξα μες στη θάλασσα κατευθείαν. «Α -λέω- εντάξει, φεύγω για Τόκιο, τελείωσε». Δεν υπάρχει καλύτερο! Δηλαδή ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να μου πουν ήταν αυτό. Και τελικά ακυρώνεται το Τόκιο, σαν χώρα, λόγω του ότι έγινε το τσουνάμι και δεν ήθελαν να ρισκάρουνε με τη ραδιενέργεια να υπάρχει κάποιο θέμα. Και έγινε στη Μαδρίτη. Aλλά εντάξει, και η Μαδρίτη, εννοείται, ήτανε τέλεια. Δεν ήξερα τι να περιμένω. Και όταν πήγα εκεί πάλι ήμουνα λίγο σαστισμένη. Γνώριζα κόσμο… Λέω: «Και τώρα τι θα κάνουμε εδώ;». Και μετά υπήρχε ένα πρόγραμμα που μας εξηγήσανε ότι το πρωί γίνονται οι διαλέξεις που θα σας μιλήσουνε κάποιοι άνθρωποι από το χώρο. Και πέτυχα και τη χρονιά που είχε πάρα πολύ αγαπημένους μου παραγωγούς, μουσικούς και DJ. Μετά, το μεσημέρι, είχαμε χρόνο που τον περνούσαμε στα στούντιο κι έπρεπε να συνεργαστούμε μεταξύ μας. Εκεί έγινε μία μάχη με τα στούντιο, γιατί ήτανε λίγα, επίτηδες, για να μπορείς να μπαίνεις σε κάθε στούντιο, να μπαίνουν τουλάχιστον 3 με 4 άτομα. Και εκεί δεν τα πολυβρήκαμε μεταξύ μας όλοι. Έπαιξε μία μάχη με το να παίρνουν κάποιοι τα μηχανήματα, να ψάχνεις τα καλώδια και να σ΄ τα 'χει πάρει κάποιος και να πρέπει να ξαναστήσεις απ΄ την αρχή. Ήταν αρκετά... Εκεί άρχισε να βγαίνει ο  ανταγωνισμός! Και φαινόταν με το ποιοι επέλεξαν να πάνε με ποιους. Εγώ, εν τέλει, έμεινα με μία κοπέλα απ΄ την Αργεντινή, με την Ana Helder, όπου μας είχανε πάρει το στούντιο, επειδή πήγαμε να φάμε, και δεν βρίσκαμε χώρο και πήγαμε και τους είπαμε: «Δεν έχουμε χώρο να παίξουμε, ούτε να ηχογραφήσουμε κάτι». Μας δώσαν τα μηχανήματα και βρήκαμε ένα πολύ μικρό δωμάτιο και πήγαμε και χωθήκαμε εκεί. Πήραμε και κάποια συνθεσάιζερ και λέμε: «Εντάξει, δεν μας νοιάζει τίποτα, εμείς θα γράψουμε». Αλλά ναι, ήταν ανταγωνιστικό. Καλό μάθημα βέβαια.

Ναι και χωρίς να αναφέρεσαι επώνυμα.

Ναι.

Γνωρίζεις 30 άτομα από άλλες χώρες. Κάποιες εντυπώσεις, αυτό, μαθήματα. Κάνε[00:40:00]τε το ίδιο πράγμα αλλά είστε από πολύ διαφορετικά μέρη-

Ναι, διαφορετικές κουλτούρες καταρχήν. Με κάποιους έκανα πάρα πολλή παρέα, ταιριάζαμε και σαν προσωπικότητες. Δεν υπήρχε αυτό… Δεν υπήρχε κάτι απόμακρο. Συνεργαστήκαμε, πήγαμε αυτοσχεδιάσαμε όπου βρίσκαμε χώρο, πηγαίναμε παίζαμε. Δύο άτομα που γνώρισα, που είχαν έρθει κι αυτοί, ήταν συμμετέχοντες, έγιναν ζευγάρι, και μετά από κάποια χρόνια μετά το Red Bull παντρεύτηκαν κιόλας. Οπότε η συνάντησή τους ήταν εκεί. Και είναι και οι δύο μουσικοί και πάρα πολύ αγαπημένοι φίλοι.

Θυμάσαι πώς σας βοηθούσαν να γνωριστείτε;

Φοράγαμε αυτοκόλλητα την πρώτη μέρα. Αυτά τα sticker που φοράς στο μπλουζάκι σου και γράφει «Hello! Μy name is...». Και ήρθαν οι υπεύθυνοι, ο υπεύθυνος που ήτανε για τα τεχνικά, κάποιοι παραγωγοί, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για όλους μας. Δηλαδή, σε αυτούς απευθυνόμασταν όταν χρειαζόμασταν κάτι. Και ήρθαν και μας μιλάγανε: «Γεια σου, είμαι ο τάδε, χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι εδώ. Σ΄ έχουμε επιλέξει, γιατί μας αρέσει πάρα πολύ η μουσική σου». Πολύ φιλικοί όλοι και πολύ ωραία άτομα. Γνώρισα πάρα πολύ, πάρα πολύ καλό κόσμο στο Red Bull Music Academy. Και εκεί αισθάνθηκα, επίσης, ότι υπάρχουν και άλλοι σαν κι μένα και είμαστε όλοι εδώ μαζεμένοι, και να κάνουμε κάτι και να μην κάνουμε δεν έχει σημασία, αν θα τελειώσουμε κάποιο κομμάτι. Αλλά έχει πολύ μεγάλη σημασία το ότι ήρθαμε εδώ να ακούσουμε ανθρώπους να μας μιλήσουνε για την πορεία τους τόσα χρόνια στη μουσική και να μας πούνε πώς το έχουνε βιώσει, πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσα χρόνια μέσα σ΄ αυτόν τον χώρο και να συνεχίζει ακόμη. Πόση έμπνευση έχει; Πόσο δύναμη έχει για να το κάνεις αυτό;

Έπαιξες;

Έπαιξα, ναι. Έπαιξα τις πρώτες μέρες που ήταν καλό γιατί μετά αρχίσαμε όλοι να κουραζόμαστε απ΄ τα ξενύχτια. Και ήταν καλό γιατί γνωριζόμασταν πολύ λίγο, την ημέρα που έπαιξα, και μετά, μόλις σ΄ ακούσει ο άλλος να παίζεις και μουσική, καταλαβαίνει κι άλλα πράγματα για σένα και για το πώς σκέφτεσαι και πώς αισθάνεσαι. Οπότε εκεί κάπως ξεχώρισαν και κάποιοι… Ήταν σαν να με γνώρισαν περισσότερο και με ξεχώρισαν και μέσω του ήχου μου, που κι αυτό το ήθελα πάρα πολύ να συμβεί με το live.

Πού έπαιξες;

Έπαιξα στο Costello. Ένα μικρό κλαμπ ήταν.

Είπες έτσι για τα μαθήματα που πήρες από κει. Είσαι πολύ νέα μουσικός τότε, θυμάσαι έτσι κάποια πράγματα πώς σου φάνηκαν; Τι σκέφτηκες πάνω σ΄ αυτά; Κάτι αν ξεκλείδωσε, ίσως, μετά από κάποιες κουβέντες ή συναναστροφές;

Μου άρεσε πάρα πολύ ένας ομιλητής, ο οποίος είπε… Έφτιαχνε κι αυτός πάρα πολλά χρόνια μουσική. Και είπε ότι φτιάχνει τα κομμάτια και δεν τους βάζει καν τίτλο. Δεν τον απασχολεί καθόλου πώς θα τα ονομάσει, δεν τον απασχολούσε ούτε πού θα τα βγάλει. Δεν τον απασχολούσε τίποτα άλλο πέρα απ΄ το να φτιάχνει μουσική. Και εμένα κάπως μου 'κανε αυτό. Δηλαδή όντως προτιμώ περισσότερο να δημιουργώ παρά να ασχολούμαι με όλο το υπόλοιπο κομμάτι, το οποίο είναι χρονοβόρο και σε βγάζει τελείως εκτός απ΄ τη δημιουργικότητα. Διαδικαστικά πράγματα…

Μίλησες πριν για στρατηγικές και για ανταγωνισμούς. Θα 'θελες να αναφέρεις κάποια περιστατικά και κάπως πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι που κινούνται σε αυτόν τον χώρο;

Στο συγκεκριμένο… Γενικότερα; Ή στο συγκεκριμένο εκεί πώς μου φάνηκε η ανταγωνιστικότητα;

Ας πάμε στο Red Bull που είναι πιο συγκεκριμένο-

Ναι. Εγώ δεν είχα ιδέα πώς λειτουργούν τα πράγματα και πώς συμπεριφέρεσαι, τέλος πάντων, επαγγελματικά, τελείως, γιατί δεν ήμουνα ακόμα πολλά χρόνια στο χώρο. Είχαν γίνει όλα πολύ σύντομα. Μου έκανε εντύπωση η αυτοπεποίθησή που είχαν, χωρίς όμως να υπάρχει ιδιαίτερο περιεχόμενο. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στο τι έχεις να πεις και τι φέρνεις μαζί σου. Δεν μ΄ ενδιαφέρει τόσο το φαίνεσθαι. Το φαίνεσθαι με την έννοια ο καθένας μπορεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ότι είναι φανταστικός και superstar και οτιδήποτε. Αλλά όσον αφορά τη μουσική εγώ θέλω ν΄ ακούσω! Έτσι θα μου πεις ποιος είσαι και τι… Κι αν για εμένα έχει αξία αυτό που κάνεις. Αν μου αρέσει φυσικά, γιατί εντάξει, η μουσική δεν αρέσει σε όλους.

Είδες κάποια συμπεριφορά που σε φρίκαρε εκεί;

Δεν φρίκαρα. Απλά εντυπωσιάστηκα γιατί ήταν κάτι που δεν το γνώριζα. Δεν ήξερα πώς λειτουργούν οι υπόλοιποι. Ήταν βέβαια κι ένα μάθημα για μένα, για να δω πώς μπορείς να χειριστείς κάποιες καταστάσεις τέτοιες. Ας πούμε, όταν έρχονται και σου παίρνουνε τα πράγματα και τα καλώδια και σου λένε: «Α, εμείς μπήκαμε τώρα», εγώ δεν αντέδρασα όπως θα αντιδρούσα τώρα. Έφυγα και έψαξα να βρω τη λύση μόνη μου. Θα μπορούσα να έχω αντιδράσει διαφορετικά και να έχω διεκδικήσει τον χώρο μου που μου τον πήρανε. Δεν είμαι έτσι σαν προσωπικότητα όμως. Δεν μου αρέσει να παίρνω πράγματα αλλωνών, δεν θα εισβάλλω στον χώρο του άλλου. Σέβομαι το γεγονός ότι υπάρχει κάποιος εκεί, που κι εγώ θέλω να κάνω το ίδιο, αλλά αυτός έχει βρει το χώρο, δεν θα πάω να του τον πάρω -ας πούμε- να πατήσω πάνω από πτώματα για να φανώ. Θα κάνω πίσω και θα βρω μόνη μου τον χώρο μου και θα το κάνω εγώ το κομμάτι μου. Θα το κάνω, όμως, με σεβασμό προς τον εαυτό μου πρώτα και προς τους άλλους. Μπορεί να είναι κι ένας απ΄ τους λόγους που είμαι αφανής.

Δεν είσαι.

Ναι-

Αλλά καταλαβαίνω.

Υπό αυτή την έννοια. Δεν διεκδικούσα με… Πώς να το πω; Δεν μου άρεσε να διεκδικώ με το λάθος τρόπο. Υπάρχουν ευκαιρίες, υπάρχουν… Έρχεται η στιγμή που θα σ΄ το φέρει. Δεν χρειάζεται να το πιέζεις και να…

Θυμάσαι κάποιες πολύ όμορφες στιγμές από κει, έτσι, να τις περιγράψεις-

Ναι-

Σαν εικόνες;

Πήγα σε όλα τα πάρτι, δεν κοιμήθηκα για δύο εβδομάδες. Φυσικά και γύρισα άρρωστη πίσω. Αλλά ήτανε τόση πολλή η χαρά μου, τόσος πολύς ο ενθουσιασμός μου, που νομίζω ότι χαμογελούσα ασταμάτητα και δεν ήθελα να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου για να μη χάσω οποιαδήποτε στιγμή. Ναι, πήγα σε όλα τα live, όλα, δεν άφησα κανένα! Σε όλες τις ομιλίες, σε όλα, στα πάντα. Μου άρεσε πάρα πολύ το live της Erykah Badu, που είδαμε σ΄ ένα φανταστικό συναυλιακό χώρο και μετά έγινε κι ένα after party που έπαιξε DJ set και ήταν εξωπραγματικό.

Λίγο πριν τη Red Bull έχεις παίξει στο Λονδίνο;

Ναι. Είχα παίξει με το άλλο project, δεν είχα παίξει ως Giganta. Ναι, είχα παίξει στο Λονδίνο το 2009 και μετά ξαναέπαιξα το '10. Μόλις είχα ξεκινήσει την Giganta, μετά από κάποιους μήνες, τέλος πάντων, έπαιξα πάλι στο Λονδίνο. Και το φεστιβάλ αυτό το κάνανε ακόμα μεγαλύτερο, τη δεύτερη χρονιά που συμμετείχα και θα φέρνανε τον Actress να παίξει. Και θα έπαιζα πρώτη και αυτός θα έπαιζε τελευταίος. Εγώ γνώριζα τη μουσική του, ήξερα τη δισκογραφική του, ήξερα ότι είναι πολύ ανοιχτός  σε πειραματικούς ήχους και σκέφτηκα ότι εκεί πρέπει ν΄ απευθυνθώ. Α[00:50:00]υτός μπορεί να με καταλάβει. Και όντως έτσι συνέβη. Πήγα, έπαιξα, αυτός έπαιξε στο τέλος. Μόλις τελείωσε το live του, πήγα και του μίλησα. Είχα ετοιμάσει ήδη από πριν απ΄ την Αθήνα ένα ντέμο με κάποια κομμάτια και το 'χα προγραμματίσει δηλαδή ότι θα πάω, θα του μιλήσω και θα του δώσω τη μουσική μου και ό,τι γίνει. Και όντως, όταν τελείωσε το live, πήγα, του έδωσα συγχαρητήρια για τη μουσική του και για τη δισκογραφική και ότι μου αρέσει πάρα πολύ, του είπα ότι φτιάχνω κι εγώ μουσική και αν θα μπορούσα να του τη δώσω να την ακούσει. Ήταν ευγενέστατος, μου λέει: «Σ΄ ευχαριστώ πάρα πολύ! Α -μου λέει- έπαιξες στην αρχή -μου λέει- δεν σε πρόλαβα. Δεν πρόλαβα όλο το σετ. Πολύ χαίρομαι -μου λέει- που παίζουμε στο ίδιο φεστιβάλ». Μου λέει:  «Θα την ακούσω, σ΄ ευχαριστώ». Αυτά. Και μετά από ένα μήνα, τρωγόμουν εγώ, άνοιγα συνέχεια τα mail μου, ήμουνα : «Πω πω…». Εντάξει. Μετά λέω: «Άσ΄ το, μπορεί να μην απαντήσει. Άσ΄ το. Θα 'ρθει από μόνο του αν είναι». Και όντως, μετά από ένα μήνα, ανοίγω το mail και γράφει Darren Cunningham - Actress. Και εντάξει! Το άνοιξα και λέω για να 'χει απαντήσει, σημαίνει ότι το έχει ακούσει και του άρεσε. Αλλιώς μπορεί να μην απαντούσε. Και το ανοίγω και μου γράφει: «Γεια σου Ελένη. Συναντηθήκαμε στο φεστιβάλ αυτό που παίξαμε μαζί, άκουσα το CD που μου έδωσες και μου άρεσαν πάρα πολύ οι ιδέες σου. Είναι αρκετά ακατέργαστες κι έχουνε μία λίγο punk αισθητική που εμένα μου κάνει». Ήξερα ότι θα το καταλάβει, γιατί όντως δεν είχα εξελίξει τόσο πολύ τη χορευτική μουσική ώστε να αισθάνομαι αυτοπεποίθηση ότι: «Ναι, το 'χω, είναι τέλεια τα κομμάτια». Τα κομμάτια ήτανε ακατέργαστα, τελειώνανε και λίγο ατσούμπαλα και… Αλλά αυτό ήτανε και το ωραίο που είχε. Δηλαδή δεν ήταν ένα γυαλισμένο κομμάτι, κάτι, τέλος πάντων, που θα έλεγες: «Ναι, είναι φανταστικό!». Είχε μέσα και το χαρακτήρα μου. Και μου λέει: «Θα ήθελα να…», να δεις πώς μου το 'γραψε; «Έχεις κι άλλα κομμάτια; Θα μπορούσες να μου τα στείλεις; Ίσως να μπορέσουμε να συνεργαστούμε στο μέλλον». Και συνέχισα να του στέλνω κομμάτια, μέχρι που τα έφτιαξα. Είχα φτάσει σε σημείο που ήτανε κομμάτια πιο δυνατά για να μπορέσει να τα βγάλει στη δισκογραφική και-

Σε καθοδήγησε; Συγγνώμη.

Ναι. Δεν με καθοδήγησε σε τίποτα. Του έστελνα τα κομμάτια και αφού είχε ακούσει και είχε δει ότι μπορώ να φτιάξω κι άλλα, επίσης, πώς εξελίσσεται ο ήχος μου… Και τότε ήτανε που έκανε τη συνεργασία με την Ninja Tune και τη δισκογραφική του. Ήταν το timing τέτοιο που το πέτυχα just.

Αυτό έχει γίνει αφού έχεις τελειώσει με τη Red Bull;

Αυτό έχει γίνει πριν τη Red Bull.

Γνωριστήκατε πριν.

Ναι. Τα μηνύματα… Μετά τον γνώρισα στο Λονδίνο, μου απάντησε όντως σε ένα μήνα, μετά πήγα στη Red Bull, και μετά που γύρισα απ΄ τη Red Bull είχα feedback, είχα ανταπόκριση και από τον Actress, είχα κάνει και τις γνωριμίες μου στη Μαδρίτη και έσκασε και η κυκλοφορία και ήρθαν όλα μαζί.

Θα το αναπτύξουμε λίγο. Οπότε πάμε στο μπουμ. Συνεχίζουμε με την εποχή που έχεις έρθει σε επικοινωνία με τον Actress, που είναι πολύ σημαντικός στην ηλεκτρονική μουσική σε αυτό που κάνεις, και έχεις τελειώσει και το Red Bull Music Academy και γυρνάς στην Αθήνα.

Όταν γύρισα άρχισα να φτιάχνω μανιωδώς μουσική, κι άλλη κι άλλη κι άλλη κι άλλη. Ήθελα να έχω πολύ υλικό και να κάνω κι άλλα πράγματα. Έγιναν κάποιες συνεργασίες, ξαναέπαιξα στο Λονδίνο. Η δισκογραφική εταιρεία του Actress, η Werkdiscs, είχε και ένα sublabel το οποίο είχε να κάνει με την τέχνη, με τη σύγχρονη τέχνη. Και με έφεραν σε επαφή με κάποιους καλλιτέχνες για να κάνω το sound design σε κάποια project. Εκεί με ενδιέφερε πάρα πολύ. Μ΄ ενδιέφερε γενικότερα πάρα πολύ αυτό το κομμάτι, να ασχοληθώ με την κινούμενη εικόνα, με animation, με installation, με εκθέσεις. Και συνεργάστηκα με τη Margot Bowman, που είναι μία πολύ σημαντική καλλιτέχνης. Έφτιαξα τη μουσική για δύο βίντεο. Το ένα ήταν και installation που έγινε στο Λονδίνο και είχα πάει και στην έκθεση, έπαιξα και στην έκθεση. Το ένα το project που συμμετείχα ονομαζόταν W.E.T., και είχε να κάνει με το πώς θα είναι να ζούμε στο μέλλον σε πόλεις μες στο νερό, που ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον και υποτίθεται ότι γινότανε κάποιο δημοψήφισμα από τον κόσμο. Ψήφιζε ο κόσμος πώς θα είναι η ζωή του μέσα στο νερό. Και οι ερωτήσεις ήταν εξωπραγματικές, αλλά πολύ ενδιαφέρον. Και βασίστηκα πάνω σε αυτό το concept που είχε, ηχογράφησα απ΄ τον υπολογιστή, να μιλάει ο υπολογιστής και να κάνει τις ερωτήσεις. Κι έφτιαξα ένα ηχοτοπίο με ήχους σαν φυσαλίδες και σαν μπουρμπουλήθρες που σκάνε. Και υπήρχαν στο χώρο κάποια tablet που δείχναν το έργο της καλλιτέχνιδας, υπήρχε ένα στυλό και τα χαρτιά που συμπλήρωνες και απαντούσες τις ερωτήσεις και ψήφιζες για το πώς θέλεις να είναι το μελλοντικό σου σπίτι κάπου στη θάλασσα. Μάλλον, μες στο νερό, όχι στη θάλασσα.

Πώς ήταν η συνεργασία;

Η συνεργασία έγινε μέσω Skype. Είχαμε συζητήσεις πιο πριν, πριν ξεκινήσει το project πώς θέλει να… Πώς το έχει φανταστεί. Μου έστειλε κάποια δείγματα. Της έστειλα κι εγώ κάποιο δείγμα τού πώς το σκέφτομαι και έπρεπε να το 'χω τελειώσει σ΄ ένα μήνα. Οπότε έκατσα και ασχολήθηκα μόνο μ΄ αυτό. Το αποτέλεσμα τής άρεσε πάρα πολύ, μου άρεσε κι εμένα πάρα πολύ που ασχολήθηκα με αυτό. Και μετά ξανασυνεργαστήκαμε για το Modern Weekly Fashion στην Κίνα όπου έφτιαξε ένα βίντεο το οποίο ήταν animation beauty.  Είχε να κάνει με διάφορα μικρά τερατάκια τα οποία έχουνε χαθεί στον κόσμο της ομορφιάς και τρέχουνε για να ξαναγυρίσουνε πίσω στον κόσμο τους. Και ήταν πολύ διασκεδαστικό, πάρα πολύ φωτεινό, με πάρα πολλά χρώματα. Και έφτιαξα τη μουσική και τον ήχο για αυτό. Παράλληλα, είχα κάνει και για κάποιο άλλο project, που ονομάζεται IOTORAMA και είχε να κάνει με το Internet of Things, είχα φτιάξει τη μουσική για το site όπου επέλεγες ένα αντικείμενο και σου έβγαζε παρεμφερή πράγματα σε σχέση με αυτό. Όπως είναι τώρα. δηλαδή, το Artificial Intelligence, αλλά τότε δεν υπήρχε, ήτανε σε πολύ πρώιμη φάση. Και αυτό το project βραβεύτηκε και είχα φτιάξει τη μουσική και είμαι πολύ περήφανη γι΄ αυτό.

Εδώ πώς είναι η δραστηριότητα μουσικά;

Τότε ή τώρα;

Τότε.

Τότε νομίζω έπαιζα περισσότερο. Τα περισσότερα ήταν events της Red Bull, αλλά δεν θυμάμαι να συμβαίνει κάτι άλλο. Δηλαδή πέρα απ΄ το να παίζω.

Ζούσες απ΄ τη μουσική τότε;

Μισό μισό.

Δεν ξέρω αν θα 'θελες να μοιραστείς κάποια άλλη συνεργασία πιο μετά ή...

Συνεργάστηκα και με τον Grafcet, ο οποίος είναι ένας Γάλλος ανιματέρ, κ[01:00:00]ι αυτός φτιάχνει καταπληκτικά 3D animation. Και έφτιαξα τη μουσική για το SEXTAPE, που ήταν ένα φουτουριστικό, σεξουαλικό βίντεο.

Σ΄ άρεσε;

Μου άρεσε πάρα πολύ. Το βρήκα προκλητικό, πολύ καλλιτεχνικό, αι δεν ξέρω καν πώς το έκανε. Το βρίσκω φανταστικό, δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο πουθενά online.

Μια ερώτηση που ήθελα να σου κάνω, και αν έχεις να μοιραστείς κάποιο περιστατικό από οποιαδήποτε φάση της πορείας σου, είναι ότι δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες σε αυτόν τον χώρο...

Ισχύει.

Πώς το βίωσες εσύ αυτό; Πώς ήτανε η συναναστροφή σου με τους άντρες κυρίως;

Στο εξωτερικό δεν θυμάμαι να είχα ποτέ αισθανθεί ότι είμαι μία γυναίκα που παίζει μουσική. Μπορεί να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι όταν έρχεσαι από μία άλλη χώρα και πας να παίξεις κάπου αλλού, σημασία έχει το από πού έρχεσαι, ίσως, και όχι το ποιος… Αν είσαι γυναίκα, άντρας, λευκός, Αφρικανός. Στην Αθήνα, σαν αντιμετώπιση, ναι, μου έχει συμβεί κάποιες φορές να με υποτιμήσουν.

Πώς;

Παραδείγματος χάρη, την ώρα που παίζω, να έρθουν να μου πειράζουν και να μου κατεβάζουν τον ήχο, να μου τον χαμηλώνουν, να μου κάνουν σχόλια, να θέλουν να μου δείξουν ότι αυτοί ξέρουν περισσότερα κι ότι εγώ δεν γνωρίζω, που είναι υποτιμητικό για κάποιον που τον έχεις καλέσει να παίξει στο event σου, να θέλεις να φανείς από πάνω. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνεις αυτό, όταν έχεις καλέσει κάποιον. Τώρα δεν ξέρω αν σε όλο αυτό παίζει και ρόλο ότι είμαι από εδώ, δηλαδή έπαιζα στην πόλη μου. Σίγουρα έχω γνωρίσει και εξαιρετικούς διοργανωτές και ανθρώπους, αλλά υπάρχουνε σίγουρα περιστατικά που έχω αισθανθεί ότι με μειώνουν. Και έχει να κάνει, επίσης, και με το line-up, ότι τα περισσότερα events θα τα άνοιγα εγώ, δεν θα έπαιζα ποτέ headliner, ό,τι κι αν είχα κάνει, δεν ξέρω… Πάντα θα ήμουν υπό, για κάποιο λόγο. Όσα πράγματα κι αν είχα καταφέρει εκείνη την περίοδο που θεωρώ ότι σε εκείνη την περίοδο είχα κάνει τα πιο πολλά σε σχέση με άλλους παραγωγούς σε αυτή τη μουσική σκηνή.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν κάποιες στιγμές που ένιωθες ότι σε βοηθάει που είσαι στην Αθήνα και που δεν σε βοηθάει. Αν το θυμάσαι, αν θυμάσαι κάποια…

Έχει κάτι πολύ μαγικό η Αθήνα. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα καθόλου να είμαι εδώ. Μετά άρχισα να βρίσκω μία μαγεία σε όλο αυτό που εκπέμπει η Αθήνα σαν πόλη και από τους ανθρώπους. Έχω ταξιδέψει αρκετά και ίσως επειδή γεννήθηκα εδώ, δεν ξέρω, την αγαπώ πάρα πολύ την Αθήνα. Ο ήχος μου προέρχεται από εδώ, από όλο αυτό που λαμβάνω σαν ενέργεια από αυτή την πόλη. Μπορεί να έμενα αλλού και να μην έφτιαχνα αυτή τη μουσική.

Μάλλον όχι. Θα ήθελες λίγο να μιλήσεις για την εποχή του MTV και του Myspace, τι ήταν τότε αυτές οι πλατφόρμες;

Το MTV, πρέπει να ήμουνα 10 χρόνων όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση, πιο πριν νομίζω είχε τρία κανάλια η τηλεόραση. Όταν ήρθε το MTV είχα καταενθουσιαστεί, ήμουνα όλη την ημέρα μπροστά στην τηλεόραση και χόρευα τα video clip της Janet Jackson, De La Soul… Είχε το chill-out zone που ήτανε το βράδυ και έπαιζε έτσι τα λίγο πιο underground, περίεργα video clip. Είχα τρέλα με το MTV. Έβλεπα όλες τις εκπομπές, που δεν είχε πολλές, ήταν κυρίως videoclip εκείνη την εποχή. Ναι, ήταν το αγαπημένο μου.

Πόσα χρόνια έβλεπες;

Νομίζω μέχρι που κόπηκε απ΄ την ελληνική τηλεόραση. Δηλαδή δεν υπήρχε στα κανάλια. Νομίζω το έβλεπες μόνο μέσω δορυφόρου;

Εν μια νυκτί; Το θυμάσαι όταν...;

Δεν το θυμάμαι, όχι.

Το Myspace;

Το Μyspace ήτανε.... Δεν ξέρω αν ήταν η πρώτη, αλλά ήτανε μία πλατφόρμα που για πρώτη φορά μπορούσες να βάλεις και τη μουσική σου. Μπορούσες να φτιάξεις μόνος σου το προφίλ σου, όλη σου τη σελίδα. Να διαλέξεις εσύ πώς θα το κάνεις! Δεν υπήρχε τίποτα τυποποιημένο. Δηλαδή το έγραφες σαν κώδικα ή το έβρισκες κάπου αλλού και το… Έβαζες τον κώδικα και κάπου εκεί μπορούσες να βάλεις και κάποια άλλα στοιχεία. Ήταν λίγο περίπλοκο, αλλά σε άφηνε να το δημιουργήσεις, που ήτανε πολύ ωραίο. Δεν είναι όπως τώρα που είναι όλα έτοιμα. Απλά μπαίνεις και στα κάνουν εύκολα και τα φτιάχνουν αυτοί όπως θέλουν. Θα σου βάλουν το κουμπάκι εκεί κι εσύ δεν θα το θες εκεί, θα το θες αλλού. Δηλαδή θυμάμαι ότι μπορούσες ν΄ αλλάξεις και τον τρόπο που βλέπεις τη σελίδα. Δηλαδή δεν ήθελες να φαίνεται η φωτογραφία σου ή το music player από αριστερά, μπορούσες να το βάλεις εσύ να φαίνεται από δεξιά.

Ήταν ένα μουσικό σπίτι για εσένα-

Ναι-

Τότε το Myspace.

Για πάρα πολλούς μουσικούς. Οι περισσότεροι και κάποιοι που είναι και τώρα ακόμη στη… Φτιάχνουν ακόμη μουσική και είναι αρκετά γνωστοί. Όλοι είχανε ξεκινήσει νομίζω απ΄ το Myspace.

Θυμάσαι πώς ήταν στην αρχή που έβαλες τα πρώτα σου κομμάτια; Πώς άρχισε να υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον;

Ήταν μεγαλύτερη η επικοινωνία, γιατί ξαφνικά εκτίθεσαι, βάζεις το κομμάτι σου στο Myspace και αρχίζεις να έχεις επικοινωνία και με άλλους μουσικούς, να κάνει συνεργασίες με ανθρώπους online. Αυτά δεν υπήρχανε πιο πριν στο internet. Ήταν η πρώτη φορά δηλαδή που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ένας καινούργιος κόσμος άνοιγε και στην επικοινωνία.

Ελένη, εγώ είμαι εντάξει. Αν θες να προσθέσεις εσύ κάτι...

Όχι, αυτά.

Ευχαριστώ!

Κι εγώ!