[00:00:00]Είναι Τετάρτη 7 Απριλίου του 2021. Είμαι με τη Νανά Πλεξίδα στη Βάρη Αττικής. Είμαι η Πένυ Βασιλάκη, ερευνήτρια στο Istorima, και ξεκινάμε. Λοιπόν, καλημέρα. 

Καλημέρα, Πένυ. 

Τι κάνεις;

Είμαι καλά, εσύ;

Καλά. Λοιπόν, θα ήθελες να ξεκινήσουμε λέγοντάς μας λίγα πράγματα για σένα; 

Βεβαίως. Είμαι η Νανά, όπως είπαμε, Πλεξίδα. Είμαι 29 ετών. Είμαι γυμνάστρια και συγκεκριμένα προπονήτρια ποδοσφαίρου, με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο. Ασχολούμαι με την προπονητική ποδοσφαίρου στις αναπτυξιακές ηλικίες. Δηλαδή, είμαι προπονήτρια σε ακαδημίες ποδοσφαίρου σε αγόρια και κορίτσια, ενώ ταυτόχρονα κάνω το ίδιο πράγμα σε σχολεία ιδιωτικά: γυμνάστρια-προπονήτρια ποδοσφαίρου. Ταυτόχρονα, σαν χόμπι, σαν αγάπη έχω το ποδόσφαιρο σαν αθλήτρια. Είμαι ποδοσφαιρίστρια εδώ και κοντά οχτώ χρόνια. Και γενικά η ζωή μου όλη είναι γύρω από το ποδόσφαιρο όσον αφορά τόσο τα επαγγελματικά μου όσο και το χόμπι μου. Δεν ξέρω τι άλλο θέλεις να σου πω για μένα.

Μια χαρά. Λοιπόν, οπότε ας κινηθούμε λίγο με ερωτήσεις. Θα ήθελα να σε ρωτήσω πότε ξεκίνησες, έτσι, πότε ανακάλυψες αυτή σου την κλίση για το ποδόσφαιρο;

Ωραία. Από μικρή ομολογουμένως ήμουνα πίσω από τον αθλητισμό γενικότερα, αλλά και ειδικότερα έδειχνα μία αγάπη στο ποδόσφαιρο. Έτσι, λοιπόν, από πολύ νωρίς στο σχολείο πάντα συνήθιζα να παίζω με τα παιδάκια —κυρίως αγόρια, γιατί έτσι πάει στην Ελλάδα. Οπότε, από κει ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο σε πιο πλατωνικό επίπεδο. Και επειδή στην Ελλάδα δυστυχώς τότε, όταν ήμουνα εγώ μικρή, δεν υπήρχαν πολλές ακαδημίες κοριτσιών, δεν είχα την τύχη ποτέ να πάω σε ομάδα. Μέχρι που έφτασα 20 χρόνων, φοιτήτρια πλέον στη Γυμναστική Ακαδημία, όπου μαθαίνω ότι δημιουργείται μία καινούργια γυναικεία ομάδα δίπλα στο σπίτι μου και ένας συνάδελφός μου γυμναστής μού ανακοινώνει ότι θα 'ναι προπονητής και με κάλεσε αν θέλω να το δοκιμάσω, μην ξέροντας κιόλας ότι εγώ μ’ αρέσει πάρα πολύ το ποδόσφαιρο. Εγώ καταχαρούμενη προφανώς πήγα. Κι έτσι, απ’ τα 20 μου μέχρι και σήμερα που μιλάμε παίζω ποδόσφαιρο, πέρα από τις γειτονιές που ξέχασα να σου πω, όπου μικρή πρόλαβα που βγαίναμε τα παιδάκια έξω και παίζαμε συνέχεια. Πάλι έπαιζα ποδόσφαιρο, γιατί ήταν και πολλά παραπάνω τα αγόρια από τα κορίτσια, οπότε έγινε και λίγο αβίαστα αυτό το πράγμα. Εκεί έμαθα και τα περισσότερά μου κόλπα, αν θέλουμε να πούμε. Και ναι, άρα πολύ μικρή θα πω. Η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο ήτανε από πάντα. 

Ωραία. Ας ξεκινήσουμε αυτό, απ’ την παιδική ηλικία. Σαν παιδί ένιωσες ποτέ αμήχανα για το γεγονός ότι παίζεις ποδόσφαιρο, είτε από την πλευρά συμμαθητριών σου ή άλλων κοριτσιών είτε και από την πλευρά, από την άλλη, αγοριών;

Ναι. Κοίτα, όσο ήμουνα πιο μικρή ήταν τελείως αυθόρμητο. Δεν μπορούσα να το φιλτράρω και να καταλάβω σχόλια κτλ. Μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμουνα το γεγονός ότι ήμουνα αυτή που έκανε κάτι διαφορετικό και πάντα έπαιρνα σχόλια, το ότι «Είσαι κορίτσι. Δεν συνηθίζεται να παίζεις ποδόσφαιρο» και πάντα έβλεπα βλέμματα διστακτικά. Με τον καιρό, βέβαια, και ο περίγυρός μου, τόσο οι φίλοι/φίλες συνειδητοποίησαν ότι είμαι ένα κορίτσι που απλά του αρέσει το ποδόσφαιρο. Οπότε, τα όποια σχόλια σύντομα σταμάτησαν να υπάρχουνε. Αλλά, πάντα υπήρχε αυτή, ξες, η ταμπέλα, «το αγοροκόριτσο που παίζει ποδόσφαιρο». Και στιγματιζόσουν γι’ αυτόν τον λόγο, απλά επειδή αγαπούσες ένα άθλημα το οποίο στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται να γίνεται από κορίτσια, που στο εξωτερικό ξεκινάνε από πολύ μικρή ηλικία και επί ίσοις όροις, όπως τα αγόρια. Αλλά, επειδή μεγαλώνοντας έκτισα και ένα χαρακτήρα και μία προσωπικότητα μπορούσα να αντιμετωπίζω τα όποια σχόλια και να τα τελειώνω, αν θέλεις, με να τους λέω ότι δεν χρειάζεται να σχολιάζετε ότι παίζω ποδόσφαιρο. Δεν έχει να κάνει με το φύλο αλλά με τις επιθυμίες και την κλίση του καθενός.

Ωραία. Θυμάσαι, έτσι, από την παιδική ηλικία, είτε από το Δημοτικό είτε αργότερα απ’ την εφηβική, έντονες στιγμές που να νιώθεις περηφάνια για τα επιτεύγματά σου;

Για τα;

Επιτεύγματά σου.

Επιτεύγματά μου… Ναι, εντάξει. Θυμάμαι πάντα να έχω μία μόνιμη λαχτάρα να φτάσει η ώρα της γυμναστικής στο σχολείο, σε σημείο που μπορεί να αργούσε καμιά φορά ο δάσκαλος ή ο καθηγητής της γυμναστικής κι εγώ να 'χα τρελαθεί και να του 'κανα οριακά παρατήρηση. Θυμάμαι να 'μαι αυτή που πάντα ξεσήκωνε το τα αγόρια να πάμε να παίξουμε στο διάλειμμα, πέρα από τη γυμναστική. Θυμάμαι γενικότερα να χαίρομαι όταν δεχόμουνα θετικά σχόλια, γιατί στην πορεία μέχρι να τους πείσω ήταν διστακτικοί και τα αγόρια να με παίρνουν να παίξουμε. Αλλά, όταν το κατάφερνα ήμουνα πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Αυτά.

Ωραία. Να περάσουμε λίγο στα επαγγελματικά και μετά [00:05:00]επιστρέφουμε στα παιδικά χρόνια αργότερα. Θέλω να μου περιγράψεις τα πάντα και πώς αισθανόσουνα και την εξέλιξη των πραγμάτων, τον πρώτο σου αγώνα: πώς τον ένιωσες, πώς τον θυμάσαι.

Μάλιστα, ωραία. Όπως σου είπα από μικρή το αγαπούσα και πάλευα να βρω μία ακαδημία να πάω —πάλευα… καλά—, οπότε όταν έφτασε αυτή η στιγμή, το ότι υπήρξα μέλος γυναικείας ομάδας που θα βγει για πρώτη φορά να παίξει αγώνα, η λαχτάρα και η χαρά ήτανε τεράστιες! Το θυμάμαι σαν τώρα διότι είχα την τύχη, πέρα από το να ’ναι ο πρώτος μου αγώνας, να βάλω και το πρώτο μου γκολ τόσο για την ομάδα μου και για μένα σαν ποδοσφαιρίστρια σε ομάδα. Οπότε, είχα όντως γυρίσει σπίτι πάρα πολύ χαρούμενη και γεμάτη και σκεφτόμουν ότι επιτέλους έφτασε η μέρα που μπορώ κι εγώ να παίξω σε ομάδα με κορίτσια και όχι να 'μαι σαν τη μύγα μες στο γάλα. Μετά, το άλλο συναίσθημα που μου είχε βγει ήταν το ότι είχα χαρεί βλέποντας κι άλλα κορίτσια σαν εμένα. Τελικά δεν ήμασταν λίγες. Ήμασταν πολλές που αγαπούσαμε το ποδόσφαιρο, απλά τώρα το συνειδητοποίησα, γιατί είχα συνηθίσει, όπως προανέφερα, να είμαι μειονότητα, ενώ παίζοντας σε έναν αγώνα συνειδητοποίησα ότι είμαστε πολλές σε όλη την Αθήνα και όλη την Ελλάδα. Οπότε, ήμουνα πολύ χαρούμενη και γεμάτη όρεξη να το συνεχίσω για όσο πάει και να αξιοποιήσω τα χαμένα χρόνια που δεν μπόρεσα να κάνω μικρότερη ποδόσφαιρο και να μάθω τα βασικά.

Στην κερκίδα τι γινόταν; 

Στην κερκίδα… όταν παίζαμε γυναίκες, έτσι; Η αλήθεια είναι ότι οι κερκίδες δεν είναι όπως έχετε συνηθίσει στο ποδόσφαιρο των αντρών, γεμάτες και με πολύ κόσμο. Αλλά, αυτοί οι ελάχιστοι, είτε ρομαντικοί είτε συγγενείς είτε φίλοι απλοί που ερχόντουσαν να μας δουν, κατά γενική ομολογία για να ήταν εκεί συμπαθούσαν εμάς και την ενασχόλησή μας μ’ αυτό, οπότε είχαμε θετικά σχόλια. Και πάντα υπάρχουν και αυτοί οι κακοπροαίρετοι που θα κάνουν αυτά τα κλασικά, στερεοτυπικά σχόλια, στους οποίους συνήθιζα να μην δίνω σημασία και να τους απομονώνω, τόσο στ’ αυτιά μου όσο και να το λέω και στα κορίτσια τα υπόλοιπα ότι «Μην δίνετε σημασία. Κάνουμε αυτό που αγαπάμε και προχωράμε».

Δηλαδή τι έκαναν αυτοί οι κακοπροαίρετοι;

Θα άκουγες σχόλια «Πονάνε τα μάτια μου! Τι ποδόσφαιρο είναι αυτό;» και «Πηγαίνετε σπίτι σας να πλύνετε κάνα πιάτο», τα κλασικά στερεοτυπικά που αναπαράγονται από γενιά σε γενιά και αν είσαι λίγο ευάλωτος μπορεί να σου κόψουν τα φτερά και να σε κάνουν να γυρίσεις σπίτι και να πεις «Μάλλον όντως δεν έχω θέση εδώ», που είναι εννοείται τεράστιο λάθος. Από κει και πέρα, επαναλαμβάνω, τα περισσότερα σχόλια ήταν θετικά, γιατί όσοι έχουν έρθει στην κερκίδα συνήθως στο ποδόσφαιρο γυναικών είναι φίλαθλοι του ποδοσφαίρου γυναικών. Αυτά.

Θέλεις να μας περιγράψεις τις τρεις καλύτερες στιγμές σου σαν επαγγελματίας ποδοσφαιρίστρια;

Επαγγελματίας, ναι… Να πω εδώ πέρα, στο σημείο αυτό, ότι δυστυχώς στην Ελλάδα δεν θεωρούμαστε επαγγελματίες. Είναι ερασιτεχνικό το επίπεδο, παρότι είναι Α΄, Β΄, Γ΄ Εθνική. Οπότε, ναι, μετά από αυτή την παρατήρηση, να πω τρεις καλύτερες στιγμές. Σίγουρα ήτανε η πρώτη που είπαμε και λίγο νωρίτερα, η πρώτη μου φορά που έπαιξα επίσημο αγώνα, που έβαλα το πρώτο γκολ τόσο για μένα όσο και για την ομάδα, γιατί, όπως είπα, μαζί με εμένα πρώτη φορά σε ομάδα ήταν και αυτή καινούργια ομάδα. Μεγάλη στιγμή…

Πες, αν θες, και ονόματα ομάδων.

Α, OK. Με την Ολυμπιάδα Υμηττού. Σαν ποδοσφαιρίστρια έχω παίξει σε δύο ομάδες: στην Ολυμπιάδα Υμηττού, όπου και ξεκίνησα —σ’ αυτήν αναφέρομαι— και στον Περσέα Σύρου. Η πρώτη μου μεγάλη στιγμή που θα 'χω να θυμάμαι είναι τότε με την Ολυμπιάδα, πρώτος αγώνας της ομάδας, ο πρώτος δικός μου αγώνας. Βάζω το πρώτο γκολ της ομάδας —το 'χω πει δέκα φορές. Αυτή ήταν δυνατή στιγμή και ανεξίτηλη. Δεύτερη μεγάλη στιγμή σίγουρα είναι πάλι με την Ολυμπιάδα Υμηττού —γιατί εκεί πέρα έχω υπάρξει τα περισσότερα χρόνια που παίζω, εφτά χρόνια. Είναι μία, έτσι, περίοδος που δεν πολυπήγαινα προπονήσεις και λόγω τεμπελιάς και λόγω σαν φοιτήτρια που 'μουν. Είχα να διαβάσω, κάπως λίγο δεν ήμουνα συνεπέστατη στις προπονήσεις, μ’ αποτέλεσμα την Κυριακή του αγώνα ο κόουτς να μην με ξεκινήσει σαν βασική ως συνήθως και να με αφήσει στον πάγκο, κάτι το οποίο μ’ είχε πεισμώσει πάρα πολύ και στεναχωρήσει. Αναγνώριζα το δίκαιο του πράγματος, αλλά ταυτόχρονα, ξέρεις, με είχε πιάσει το παράπονο. Με τα πολλά με βάζει αλλαγή και είχα τη χαρά να βάλω τρία γκολ τότε θυμάμαι και να… σαν να του λέω: «Ορίστε. Έκανες λάθος. Μπορώ να ανταπεξέλθω». Κι είναι κάτι που το θυμάμαι, γιατί είχα και φίλους έξω και με είχανε δει και είχα αφιερώσει τα γκολ. Ναι. Είχαμε ανατρέψει το σκορ. Δηλαδή, ήτανε απ’ όλες τις απόψεις πάρα πολύ ωραία στιγμή, γιατί απέδειξα και στον προπονητή, απέδειξα στον εαυτό μου. Και θα την θυμάμαι για πάντα αυτή τη [00:10:00]στιγμή. Ήταν η Ολυμπιάδα… Παίζαμε… Δεν θυμάμαι την αντίπαλη ομάδα. Ήταν αγώνας πρωταθλήματος, σημαντικός αγώνας. Και εντέλει, εννοείται, πήραμε τη νίκη. Τρίτη στιγμή, τρίτη στιγμή… Τι να πω τώρα; Ξες, έχω και κακή μνήμη και τις ξεχνάω. Τρίτη καλή στιγμή θα αναφέρω απ’ τον Περσέα Σύρου, τη δεύτερή μου ομάδα, που 'μουνα πέρυσι, όπου εκεί πέρα πάλι ως μεταγραφή πάω στη Σύρο. Παίζουμε τον πρώτο μας αγώνα κι έχω πάλι τη χαρά να σκοράρω τέσσερις φορές και να κάνω μια πολύ καλή αρχή, να δείξω ότι μπορώ να προσφέρω στην ομάδα, να πάρω τα θετικά vibes και της ομάδας. Ήταν μία πάρα πολύ ωραία στιγμή και ξεκίνησε ένα πολύ όμορφο ταξίδι με την ομάδα της Σύρου. Αυτά θα έλεγα. Τώρα σίγουρα ξεχνάω στιγμές. Πρέπει να κάτσω να κάνω τεράστιες αναδρομές, αλλά αυτές είναι τρεις στιγμές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.

Και πάμε στην αντίπερα όχθη τώρα. Τις τρεις χειρότερες στιγμές, είτε γκολ που χάθηκαν άδικα…

Αααα, απ’ αυτά έχω πολλά! Ναι, πολλές οι κακές στιγμές, τόσο σε χαμένα γκολ, τόσο σε κάρτες. Βασικά, κάρτες… μία κάρτα. Γενικότερα δεν είμαι παίκτρια που δέχομαι κάρτες. Θα 'χω να θυμάμαι μία φορά έχω δεχτεί κόκκινη κάρτα με την Ολυμπιάδα Υμηττού, όπου γίνεται το εξής: Χάνουμε, θυμάμαι, 0-1. Βάζω το γκολ και κάνουμε το 1-1. Και μετά σε μία επόμενη φάση κάποια παίκτρια μού κάνει απ’ την αντίπαλη ομάδα φάουλ. Εγώ κάπως λίγο νευριάζω. Την σπρώχνω. Έρχεται ο διαιτητής και δεχόμαστε κόκκινη κάρτα και στη συνέχεια δεχόμαστε και δεύτερο γκολ. Και θυμάμαι εκεί που για λίγα λεπτά είχα γίνει η παίκτρια που φέρνει το αποτέλεσμα στα ίσια, μετά από λίγα λεπτά έγινα η μοιραία παίκτρια, που άφησα την ομάδα με δέκα παίκτριες. Δεχτήκαμε δεύτερο γκολ και θυμάμαι είχαμε χάσει εκείνο το παιχνίδι. Οπότε, είχα ζήσει χαρά και λύπη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Άλλη κακή στιγμή… Πολλά χαμένα γκολ. Έχω το κακό ότι μπορεί να βάλω τα πιο δύσκολα γκολ, αυτά που δεν το περιμένεις, τα πιο θεαματικά ή από περίεργα σημεία από μακριά, και μπορεί να χάσω αυτά που λες «Δεν γίνεται να το χάσει», να σε κάνει έξαλλο. Οπότε, έχω πολλά, πολλά τέτοια χαμένα γκολ, που σίγουρα τα 'χω στα κακά, στις κακές μου στιγμές. Και κακή στιγμή τρίτη θα αναφέρω όταν τελείωσε η συνεργασία-να 'μαι μέλος μιας ομάδας που ήμουνα εφτά χρόνια, που την έζησα απ’ την αρχή της, απ’ τα χειρότερά της στα καλύτερά της. Ήταν μία στιγμή που με στεναχώρησε, που ήταν ένα διαζύγιο όχι συναινετικό μ’ εκείνη την ομάδα, αλλά που θυμάμαι ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από το να φύγω. Βέβαια, όπως τα 'φερε έτσι η ζωή ξαναείμαι πάλι σε αυτήν την ομάδα λόγω του Covid τώρα. Βρίσκομαι πάλι εκεί. Αλλά, αυτές είναι οι τρεις πιο κακές στιγμές, θα έλεγα, που 'χω να θυμηθώ από το ποδόσφαιρο σαν αθλήτρια.

Τέλεια. Όχι τέλεια…

Ναι! Μένουν κι αυτά.

Αντιλαμβάνομαι, ναι. ΟΚ, μετά ποιοι είναι και ποιοι υπήρξαν για να κινητοποιήσουν τα βήματά σου, αλλά ακόμα και σήμερα ποιους αισθάνεσαι ως μεγαλύτερους υποστηρικτές σου στη ζωή σου για την απόφασή σου ν’ ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο γυναικών;

Κοίτα, δεν έχω να ξεχωρίσω κάποιον. Ομολογουμένως και η οικογένειά μου ήταν πάντα θετική με όλο αυτό, παρότι μικρότερη δεν με τρέξανε ενώ βλέπαν ότι είχα ροπή προς το ποδόσφαιρο και το να παίξω μπάλα. Αλλά, ποτέ δεν ήταν από εκείνους τους γονείς που σου λέγανε «Όχι, δεν θα το κάνεις». Στη συνέχεια που μπόρεσα και υπήρξα μέλος ομάδας το χαρήκανε, τέλος πάντων, και χαίρονται με τα κατορθώματά μου. Όταν θα γυρίσω σπίτι θα με ρωτήσουν πώς πήγαν τα πράγματα, αν έβαλα γκολ κτλ. Οπότε, σίγουρα οι γονείς μου, οι αδερφές μου ήτανε κοντά σε αυτό που είχα επιλέξει να κάνω. Και οι φίλοι θα πω ότι κι αυτοί ήτανε αρωγοί σ’ όλο αυτό, γιατί τους είχα πρήξει. Οπότε, πηγαίνοντας σε ομάδα ήτανε και για αυτούς κάπως μια… Ηρέμησαν από το να είμαι ένα αγρίμι συνέχεια που τους ξεσηκώνει: «Πάμε να παίξουμε για να ηρεμήσω». Οπότε, γονείς και φίλοι, θα πω, χωρίς να πω ένα συγκεκριμένο όνομα, γιατί δεν είναι όντως ένα. Είναι πολλοί. 

Να πάμε στο… Όχι, δεν θα πάμε. Θα πάμε σ’ αυτό πρώτα, αν άκουσες εσύ σαν Νανά ποτέ σχόλιο το οποίο σε πείραξε πραγματικά, ότι ήσουν έτοιμη να τσακωθείς, σε προσέβαλε.

Συχνά, τα περισσότερα είναι θετικά σχόλια για να 'μαι ειλικρινής. Ελάχιστα είναι τα κακά σχόλια. Εκεί που εναντιώνομαι και θυμώνω είναι τα σεξιστικά τα σχόλια, που δεν θέλω να υπάρχουν, δεν θέλω να τα ακούω και μπορεί να θυμώσω. Τώρα, συγκεκριμένα κάτι να με θυμώσει ιδιαίτερα και πολύ δεν υπάρχει, γιατί είμαι ήρεμη γενικότερα. Δεν επιτρέπω να επηρεάζομαι ούτε [00:15:00]από σχόλια ούτε από τίποτα. Οπότε αυτό, κυρίως τα σεξιστικά σχόλια μπορεί να με κάνουν έξαλλη.

Δηλαδή;

Το «Πήγαινε να πλύνεις κάνα πιάτο», το «Πονάνε τα μάτια μου»… Στα είπα και πριν, τώρα…

Α, αυτά. Αυτά, ωστόσο, τα άκουγες από τις κερκίδες, για παράδειγμα;

Ναι, ναι. Κατά βάση από κερκίδες έρχονται, γιατί άμα ακούγονται από τον πάγκο κάτι δεν πάει καλά. Αφού υποτίθεται είσαι εκεί και το στηρίζεις αυτό. Δεν μπορεί να το κατακρίνεις ταυτόχρονα. Απ’ τον πάγκο θα έρθουν αυτά τα σχόλια ή όταν θα γίνεται προπόνηση, όπου υπάρχει και στίβος απ’ έξω και περνάει και κόσμος ο οποίος δεν έχει σχέση εκείνη την ώρα με το ποδόσφαιρο —απλά κάνει κι αυτός το τρέξιμό του, το περπάτημά του—, που γίνονται θεατές μιας για αυτούς πρωτόγνωρης διαδικασίας —γυναίκες να παίζουν ποδόσφαιρο—, όπου πάλι κι εκεί θα υπάρξουνε σχόλια «Ώπα, παίζουν κι οι γυναίκες ποδόσφαιρο;», ότι «Πηγαίνετε σπίτι σας. Αυτό είναι για άντρες» ή «Παίξε σαν άντρας». Τι πάει να πει αυτό το «Παίξε σαν άντρας»; Λες και υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Ναι, απ’ έξω. Πάντα τα σχόλια έρχονται απ’ έξω, απ’ αυτούς που δεν είναι συνηθισμένοι στο μάτι να βλέπουν γυναίκες να κάνουν αυτό που αγαπούν, που είναι το ποδόσφαιρο. Αυτά τα στερεοτυπικά.

Και μιλώντας για στερεότυπα, εσύ η ίδια, ωστόσο, γιατί δεν είμαστε πάντα… ειδικά σε μικρότερες ηλικίες, δεν έχουμε πάντα τις άμυνες…

Όχι, όχι.

Και στο λέω κι από μένα, δηλαδή. Ένιωσες ποτέ ότι διακυβεύεται η θηλυκή σου πλευρά ή η γυναικεία σου ταυτότητα επειδή παίζεις ποδόσφαιρο;

Ναι, βέβαια. Το είχα πάντα άγχος. Μου το περνάγανε είτε με τα σχόλια είτε με τις αντιδράσεις τους. Πάντα με κάναν να νιώθω ότι κινδυνεύει η θηλυκότητά μου ή ότι «Μην παίζεις τόσο ποδόσφαιρο. Θα χάσεις τη γυναικεία σου πλευρά». Αυτά τα στερεοτυπικά, που ομολογουμένως δεν ήταν… Όντως και λόγω του ότι είμαι ένα αθλητικό κορίτσι, όχι ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, ντυνόμουνα πιο πολύ με φόρμες και πιο casual ρούχα. Αλλά, ενδόμυχα πάντα υπήρχε αυτό το άγχος, μην τυχόν και προδώσω τη γυναικεία μου πλευρά. Με τον καιρό, εννοείται, το ξεπέρασα αυτό, γιατί δεν είναι… Πάλι είναι στερεότυπο. Δεν έχει να κάνει η θηλυκότητά σου, με τον τρόπο έκφρασής της. Δηλαδή, μπορεί να 'μαι θηλυκή αλλά να μην φαίνεται στα ρούχα μου ή στο περπάτημά μου· να συμβαίνει σε άλλα σημεία. Από κει και πέρα, μεγαλώνοντας έχτισα τις άμυνές μου. Κατάλαβα ότι είναι διαχειρίσιμο κι ότι δεν έχει να κάνει το φύλο με το ότι ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο.

Ωραία. Να περάσουμε, λοιπόν τώρα στην άλλη πλευρά την πλευρά, την πιο αμιγώς επαγγελματική, με την έννοια ότι είναι, υποθέτω, και η πηγή χρημάτων σου και η εργασία σου κι εκεί που βλέπεις τον εαυτό σου μελλοντικά, υποθέτω, την προπονητική.

Σωστά.

Αυτό πώς προέκυψε στη ζωή σου; 

Λοιπόν, όπως σου είπα, πάντα ήμουν αθλητικό κορίτσι, πάντα. Πάντα αγαπούσα να παίζω από το μπάσκετ, βόλεϊ, μέχρι χάντμπολ που είχα υπάρξει αθλήτρια, γιατί εκεί πέρα υπήρχανε στη γειτονιά μου γυναικείες ομάδες. Πάντα ήμουνα του αθλητισμού. Πάντα το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Γυμναστική, που ήτανε η φυσική εξέλιξη. Θυμάμαι από πολύ μικρή να λέω «Εγώ έτσι θα γίνω. Θα είμαι γυμνάστρια, θα ασχολούμαι με παιδιά και θα 'μαι ευτυχισμένη». Και όντως κατάφερα να αποφοιτήσω απ’ τη Γυμναστική Ακαδημία. Ήταν φυσική εξέλιξη, δηλαδή, θέλω να σου πω, των πραγμάτων. Κατάφερα να περάσω και να τελειώσω τη Γυμναστική Ακαδημία, να επιλέξω την αγάπη μου για ειδικότητα, το ποδόσφαιρο, και στην πορεία να ασχοληθώ μ’ αυτό και την προπονητική στις αναπτυξιακές ηλικίες, δηλαδή σε μικρά αγόρια και κορίτσια, όπου κάνω και μέχρι και σήμερα και είναι, όπως ανέφερες κι εσύ, η πηγή του εισοδήματός μου. Είναι ουσιαστικά το επάγγελμά μου. Απ’ αυτό ζω, απ’ αυτό βιοπορίζομαι και είμαι πολύ χαρούμενη κάνοντας αυτό, γιατί πραγματικά πηγαίνω στη δουλειά με όρεξη και αγάπη και νιώθοντας ότι δεν πάω στη δουλειά. Ποτέ, δηλαδή, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να δυσανασχετεί πηγαίνοντας σε μία προπόνηση. Ή ακόμα κι αν συμβεί αυτό πάντα στην πορεία κάνοντας την προπόνηση και παίζοντας με τα παιδιά ή διδάσκοντας μου 'χει φύγει στα πρώτα λεπτά. Οπότε, ήταν μια πολύ συνειδητή απόφαση για την οποία δεν έχω αλλάξει γνώμη κι είμαι πολύ χαρούμενη που το ακολουθώ και δεν έχω λοξοδρομήσει, όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα: να σπουδάζεις άλλο και να καταλήγεις να κάνεις άλλα πράγματα. 

Τώρα, σαν προπονήτρια όταν προπονείς αγόρια κι όταν προπονείς κορίτσια είναι το ίδιο ή αλλάζει κάτι;

Είναι μία κλασική ερώτηση που μου κάνουν πάντα. Προφανώς και δεν αλλάζει κάτι. Δεν έχει να κάνει με το φύλο. Έχω ένα παιδί μπροστά μου το οποίο καλούμαι να το εκπαιδεύσω, να του μάθω τα πρώτα βήματα, τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα. Οπότε, δεν υπάρχει κάποια διαφορετική αντιμετώπιση ως προς το διδακτικό κομμάτι ούτε ως προς τη συμπεριφορά μου. Ακολουθώ [00:20:00]την ίδια τακτική είτε έχω αγόρι είτε κορίτσι μπροστά μου. Εκεί που διαφέρει λίγο είναι το ότι τα κοριτσάκια απλά είναι λίγο πιο συγκεντρωμένα, είναι πιο σφουγγάρια, ενώ τα αγόρια λίγο είναι πιο ατίθασα. Συνηθίζω να σπαταλώ παραπάνω ενέργεια για να τα φέρω να συγκεντρωθούνε. Αλλά, ως προς τη διδακτική και την αντιμετώπιση δεν αλλάζει κάτι. Είναι το ίδιο πράγμα.

Και σαν προπονήτρια, λοιπόν πια, γιατί έχεις να κάνεις με εκκολαπτόμενους ποδοσφαιριστές— 

Ακριβώς.

και εκκολαπτόμενες ποδοσφαιρίστριες, ποιος είναι ο κώδικας που τους περνάς, και ο ποδοσφαιρικός και ο ηθικός, αν θες; Δηλαδή, ποιες αξίες θες να 'χουν τα παιδιά σου;

Σίγουρα πρώτα απ’ όλα να ευχαριστιούνται αυτό που κάνουνε, να είναι σωστά παιδιά τόσο μέσα στο γήπεδο και με το διαιτητή και με τους συμπαίκτες του και με τον προπονητή, να σέβονται πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους. Αυτές είναι οι βασικές ηθικές αξίες, που είναι πάνω και από τις ποδοσφαιρικές που προσπαθώ να περάσω. Να είναι καλά παιδιά και να μην ξεπερνούν τα όρια, να ξέρουν ότι η ελευθερία τους σταματάει εκεί που ξεκινάει του άλλου παιδιού η ελευθερία. Και στα ποδοσφαιρικά, τώρα, προσπαθώ να τους μάθω ότι με την… Όλοι έχουν δικαίωμα στην εκμάθηση του ποδοσφαίρου —δεν έχει να κάνει μόνο με το ταλέντο— κι ότι όσο το προσπαθούνε και το δουλεύουνε θα τα καταφέρουν και θα προχωράνε. Και προσπαθώ να είμαι και ειλικρινής. Όταν κάποιο παιδί —προσπαθώ να το προσγειώνω— δεν είναι τόσο καλό όσο μπορεί να νομίζει ή να νομίζουν οι γονείς του, προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, γιατί αντίστοιχα τα παιδιά είναι τα πιο ειλικρινή όντα. Θα σου πουν αυτό που σκέφτονται, αυτό που πιστεύουνε στα μούτρα. Έτσι κι εγώ προσπαθώ να κάνω το ίδιο και με αυτά. Οπότε αυτό, να 'ναι καλοί άνθρωποι, σωστοί και να προσπαθούν. Αφού κάνουν αυτό που αγαπούν, να το κάνουνε σωστά· με ό,τι ασχολούνται να το κάνουν και σωστά.

Τραυματίστηκες ποτέ;

Ναι, ναι. Τραυματίστηκα στο ποδόσφαιρο αλλά σαν φοιτήτρια. Δεν είχα ακόμα ξεκινήσει να παίζω μπάλα σε ομάδα. Αλλά, το έπαθα πάλι στο ποδόσφαιρο και αυτό. Είχαμε, θυμάμαι, ποδόσφαιρο μάθημα, όπου εκεί πέρα, στη Γυμναστική Ακαδημία, πέρα απ’ τα θεωρητικά εμείς κάναμε και πρακτικά. Είμαστε, λοιπόν, στο κομμάτι της πρακτικής, όπου μόλις είχαμε τελειώσει το μάθημα. Και πάντα στο τέλος του μαθήματος ακολουθούσε το διπλό μεταξύ των κοριτσιών που ήμασταν εκεί πέρα. Και σ’ έναν αγώνα —ναι, ναι, ήτανε πολύ ωραία— κάποια στιγμή γίνεται ένα πλάγιο. Πηδάω εγώ στον αέρα και σηκώνομαι, ακούω ένα κρακ και είχα πάθει ρήξη χιαστού. Ήταν ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός. Με είχε αφήσει έξω έναν χρόνο. Έξι μήνες κάνει, αλλά εγώ έναν χρόνο μετά ξαναασχολήθηκα με αθλητισμό. Με είχε αφήσει πίσω και στα φοιτητικά μου, γιατί, όπως σου είπα, η Γυμναστική Ακαδημία είχε και θεωρητικά και πρακτικά κομμάτια, οπότε είχα μείνει πίσω ως προς αυτό. Αυτός ήταν ο σοβαρότερος τραυματισμός. Και τώρα, λίγο πριν την καραντίνα, πάλι είχα πάθει μερική ρήξη χιαστού. Είχα φλερτάρει πάλι με το χειρουργείο, αλλά ευτυχώς τα κατάφερα, γιατί και λόγω της καραντίνας και της επιμονής μου το να μην ξαναμπώ χειρουργείο με τη σωστή ενδυνάμωση και προετοιμασία το έσωσα και απέφυγα το χειρότερο, που το 'χα ξαναβιώσει πριν —δέκα χρόνια ακριβώς κλείνω τώρα— και ήταν σοβαρός τραυματισμός. Μάλιστα, είχα πιστέψει ότι δεν θα μπορέσω να ξαναπαίξω, να ξανατρέξω. Είχα απογοητευτεί πάρα πολύ. Αλλά, είμαστε εδώ. Είμαι καλά, παίζω. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Αυτό. 

Κι αυτό τώρα… το κάλυψες εν μέρει. Σε τέτοιες στιγμές, σε στιγμές τραυματισμού ή τώρα με την καραντίνα που ο αθλητικός κλάδος είναι από αυτούς που έχουν επηρεαστεί περισσότερο—

Ναι, ναι.

αναθεώρησες ποτές για την απόφασή σου να ασχοληθείς ή πήρες χρόνο για να σκεφτείς τι άλλο θα μπορούσε να απορροφήσει την ενέργειά σου;

Ναι, σίγουρα. Και οι στιγμές που τραυματίζεσαι, επειδή, ξέρεις, κι η εκείνη την περίοδο συναισθηματικά είσαι πεσμένος, κάνεις διάφορες σκέψεις. «Μήπως να το σταματήσω, γιατί μπορεί τώρα να είμαι φοιτήτρια» σκέφτηκα τότε. «Αύριο μεθαύριο κάπου θα δουλεύω. Θα μου δημιουργήσει πρόβλημα στη δουλειά», που όντως τώρα όταν το έπαθα παραλίγο να το πάθω. Θα κινδύνευε και η δουλειά μου αν όντως έμπαινα χειρουργείο. Οπότε, σε κάτι τέτοιες στιγμές όπως αυτές του τραυματισμού και τώρα αυτής τις πρωτόγνωρης κατάστασης που ζούμε, της καραντίνας, και μεγαλώνοντας πλέον, Πένυ, έρχονται σκέψεις ότι μήπως… όχι να το μετανιώσεις, να μετανιώσω που ασχολήθηκα με αυτό, αλλά να μπει μία τελεία και σιγά-σιγά να κοιτάξω με τι μπορώ να ασχοληθώ καλύτερα όσον αφορά την ενέργειά μου, τη ζωή, την τρέλα μου και να 'ναι λίγο πιο safe και να μην μου δημιουργήσει [00:25:00]πρόβλημα στη δουλειά μου, γιατί τώρα, όντας αθλήτρια ακόμα, πραγματικά ένας τραυματισμός μπορεί να μου δημιουργήσει πρόβλημα στη δουλειά. Οπότε ναι, κάθισα και σκέφτηκα τι μπορώ να κάνω. Δεν έχω καταλήξει ακόμα, γιατί πάντα κερδίζει το συναίσθημα, όπως, ξέρεις. Και οπότε, συνεχίζουμε. Ποδόσφαιρο και όπου πάει για την ώρα.

Πάλι τετριμμένη η ερώτηση που θα σου κάνω.

Όχι ρε. Μα κι εγώ τετριμμένα σου απαντάω, οπότε μην διστάζεις.

Θα πάω πάλι πίσω στο πρώτο γκολ. Αν θες απαντάς. Πού το αφιέρωσες;

Το πρώτο γκολ τότε; Στον εαυτό μου το αφιέρωσα μωρέ, γιατί δεν είχα και κανέναν έξω. Παρότι, σου είπα, ήταν υποστηρικτικοί γονείς, φίλοι και τέτοια, σπάνια ερχόντουσαν να με δούνε, γιατί βαριούνται. Τώρα, το ποδόσφαιρο γυναικών δεν το θέλουνε πολλοί —ο κόσμος, όχι οι δικοί μου. Οπότε, το πρώτο γκολ το 'χα αφιερώσει στον εαυτό μου, ότι δικαιώθηκα και ότι επιτέλους κάνω αυτό που αγαπώ, μπορώ να εισπράξω τόση χαρά και ευχαρίστηση. Οπότε, ήταν ικανοποίηση κυρίως εσωτερική και ήταν για μένα. Εγωιστικό αλλά το 'χω αφιερώσει. Μέσα στην πάροδο των χρόνων και τον αγώνων προφανώς έχω αφιερώσει γκολ σε ανθρώπους, εννοείται, αρκετές φορές. Και ήταν και κάτι που πάντα μου άρεσε, δεν σου κρύβω. Και όταν είχα την τύχη να συμβαίνει να έχω κόσμο έξω και να μπορώ να αφιερώσω ήτανε τεράστια χαρά. Αυτό.

Τι ωραία!

Ναι.

Ωραία. Και νομίζω θα κλείσω με μια τελευταία ερώτηση, πάλι βιωματική: Αισθάνεσαι πως σε σχέση με —βγαίνει φυσικά από τα συμφραζόμενα, αλλά τέλος πάντων…

Όχι, όχι. Ρώτα ό,τι θες.

Αισθάνεσαι ότι σε σχέση με το παρελθόν, με το πώς ξεκίνησες εσύ τη μπάλα και ως παιδί και τα παιδιά σήμερα και τις συνθήκες σήμερα—. Προτελευταία ερώτηση. Έχω κι άλλη.

Ναι, ναι.

Αισθάνεσαι να 'χει γίνει αλλαγή;

Σε σχέση με το παρελθόν μέχρι τώρα; Ναι, σίγουρα, δεν το συζητώ. Ως προς το ποδόσφαιρο γυναικών, έτσι, με ρωτάς; Ναι, ναι. Δεν το συζητώ. Είμαστε μεν στην Ελλάδα έτη φωτός πίσω σε σχέση με χώρες του εξωτερικού. Παρόλα αυτά, από τότε που ήμουνα μικρή μέχρι τώρα που έχω μεγαλώσει βλέπω όλο και περισσότερες ακαδημίες ποδοσφαίρου να εντάσσουν στο δυναμικό τους γυναικεία τμήματα, τόσο σε αναπτυξιακές ηλικίες όσο και σε γυναικεία κομμάτια, γυναικείες ομάδες. Γίνεται πρόοδος. Υπάρχει διάθεση, αλλά όχι πολλή. Όσο παραμένουν απ’ έξω στο να βοηθάνε και να γίνονται αρωγοί στην αγάπη και την προσπάθεια των κοριτσιών που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο η κοινωνία, οι χορηγοί, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, όσο μας αφήνουνε στα σκοτάδια και δεν μας φωτίζουν, δεν μας φέρνουν στο προσκήνιο, τόσο θα είμαστε ακόμα πάρα πολύ πίσω. Γίνονται βήματα μικρά. Αισιοδοξώ να γίνουν μεγαλύτερα στο μέλλον, γιατί, ξέρεις, ακούς κάθε χρόνο ότι θα κάνουν αυτό κι αυτό για τις γυναίκες και ποτέ δεν γίνεται. Εγώ δυστυχώς σίγουρα δεν θα τα προλάβω όντας αθλήτρια, αλλά θα χαρώ να το δω ως προπονήτρια στα παιδάκια που ασχολούνται και τα μαθαίνω εγώ τώρα και να βλέπω να ανθίζει λίγο παραπάνω το ποδόσφαιρο γυναικών και να παίζουμε επί ίσοις όροις σαν τους άντρες. Και δεν σου λέω τώρα για κάτι extreme. Το να μπορούμε να έχουμε τ’ αποδυτήριά μας, να έχουμε τις εμφανίσεις μας. Ξέρεις, μια ζωή πάντα παίρναμε τ’ αποφόρια των αντρών. Δεν υπήρχε ποτέ η εμφάνιση που γινόταν καθαρά και μόνο για την ομάδα των γυναικών —τότε. Τώρα, ξαναλέω, γίνονται τέτοια κομμάτια. Επίσης, οι αμοιβές των γυναικών είναι κάτι το οποίο δεν είναι συνηθισμένο στο ποδόσφαιρο γυναικών. Είναι ελάχιστες οι κοπέλες που αμείβονται και εννοείται δεν μπορούν να βιοποριστούν, σε αντίθεση με τους άντρες που ξέρεις πολύ καλά ότι μπορεί να είναι το επάγγελμά τους αυτό. Σ’ εμάς δεν επιτρέπεται αυτό απλά και μόνο επειδή είμαστε γυναίκες. Είναι κάτι το οποίο, ξέρεις, όταν το λέω πάντα με θυμώνει και με τρελαίνει αυτή η αδικία. Θέλω να καταλήξω ότι γίνονται πολύ αργά βήματα και αισιοδοξώ να γίνουν μεγαλύτερα, να υπάρχει μεγαλύτερη προσοχή στο ποδόσφαιρο γυναικών, να δώσουνε σημασία η κοινωνία, να το αντιμετωπίσει ισότιμα όπως των αντρών και θα πάρει το δρόμο του. Υπάρχουν πολλά κορίτσια που το αγαπούν το ποδόσφαιρο, πολλά ταλαντούχα κορίτσια που κυκλοφορούν εκεί έξω, κι είναι κρίμα απλά και μόνο επειδή δεν είναι αγόρια να μην κάνουν αυτό που αγαπούν και να εγκλωβίζονται σε κάτι τελείως υποβαθμισμένο, παρατημένο όπως είναι το ποδόσφαιρο γυναικών. Γιατί πραγματικά αφιερώνουμε πάρα πολύ χρόνο. Ακόμα και χρήματα δίνουμε απ’ την τσέπη μας για να μπορέσουμε να το υποστηρίξουμε όλο αυτό. Κι είναι κρίμα κι άδικο. Αυτό. 

Ωραία, λοιπόν. Τελευταία ερώτηση.

Δεν έχω θέμα.

Λοιπόν… Την ξέχασα!

Έπαθες Νανά;

Να την δω. Την θυμήθηκα! Τελευταία ερώτηση, γιατί σε βλέπω και πράγματι μπορεί κανείς να το παρατηρήσει ο οποίος ασχολείται λίγο με το ποδόσφαιρο γυναικών, ότι ανέφερες το εξωτερικό πολλές φορές, δηλαδή έκανες τη σύγκριση Ελλάδας και εξωτερικού. Εσύ πώς και δεν αποφάσισες να φύγεις για το εξωτερικό;

Δεν έκανα ποτέ μία τέτοια σκέψη στο κεφάλι μου, διότι, όπως σου είπα, είχα την ατυχία να ξεκινήσω μεγάλη. 20 χρόνων, τώρα, ήταν άλλες οι προτεραιότητες. Οπότε, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα 'θελα να πάω στο εξωτερικό και θεωρούμαι και «μεγάλη». Από κει και πέρα, σίγουρα θα αντιμετώπιζα ένα ποδόσφαιρο γυναικών πολύ καλύτερο, όπως του αξίζει και του αρμόζει: με υποδομές, με αμοιβές, με ανθρώπους γύρω από αυτό να το τρέχουνε, να το υποστηρίζουνε, με φιλάθλους. Βλέπεις τώρα στο εξωτερικό γήπεδα κανονικά γεμάτα με κόσμο, όπως θα δεις σε αντίστοιχο παιχνίδι αντρών. Αλλά όχι, δεν μου είχε γεννηθεί ποτέ γιατί δεν μου το επέτρεψε ηλικία μου. Αν ήμουνα μικρότερη ενδεχομένως να 'χα κι άλλη πορεία στο ποδόσφαιρο, να 'χα πάρει, ξέρεις, τις σωστές βάσεις, γιατί άλλο το να μαθαίνεις ποδόσφαιρο στην αλάνα και άλλο από μία ακαδημία από μικρή ηλικία. Αν το 'χα ξεκινήσει μικρότερη, δεν ξέρω αν θα… Σίγουρα θα το σκεφτόμουνα, γιατί στην Ελλάδα, σου λέω, ανθίζεις ως ένα σημείο. Μετά μπαίνει εμπόδιο. Κι αν το 'χα τέτοια λαχτάρα να εξελιχθώ και να ζήσω απ’ αυτό, σίγουρα το εξωτερικό θα 'ταν μονόδρομος. Απ’ τη στιγμή που ατύχησα και ξεκίνησα μεγάλη δεν το σκέφτηκα ποτέ. Είχα στόχο να είμαι καλή στην Ελλάδα, να μπορώ να κάνω ό,τι καλύτερο γίνεται και να προοδεύσω σ’ αυτό και μέχρι εκεί.  Άλλος ένας λόγος που δεν το… πέρα από την ηλικία που 20 χρόνων θεωρείσαι μεγάλη για να πας, τώρα, να διεκδικήσεις τα ποδοσφαιρικά σου όνειρα, είναι το ότι δεν αλλάζω κι εύκολα την Ελλάδα. Λατρεύω τον καιρό που έχουμε, λατρεύω αυτόν τον ήλιο. Δεν θα μπορούσα εύκολα να διαχειριστώ τη μοναξιά. Είμαι αρκετά άνθρωπος που θέλει να περιβάλλεται από κόσμο και δικούς του ανθρώπους. Οπότε, σίγουρα αυτά ήτανε παράγοντες που θα με επηρέαζαν στο να μην το κάνω. Δηλαδή, δεν το αλλάζω το κλίμα της Ελλάδας και αυτήν τη ζεστασιά που έχει με τίποτα. Για να σου δώσω να καταλάβεις, όταν ήμουν φοιτήτρια πάλι είχα δηλώσει συμμετοχή στο Erasmus. Με είχανε πάρει στην Ισπανία, σκέψου, και δεν… Τελευταία στιγμή είπα δεν θα πάω, γιατί δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω αυτό, να είναι μόνη μου κάπου σε… Βέβαια, η Ισπανία θα μου πεις έχει αρκετά καλό καιρό σε σχέση με την Ελλάδα, αλλά και πάλι είχα διστάσει. Οπότε, το εξωτερικό πάντα με φόβιζε, με τρόμαζε να το τολμήσω, τόσο ποδοσφαιρικά όσο και επαγγελματικά πλέον. Βέβαια, ποτέ μην λες ποτέ. Ποδοσφαιρικά σίγουρα όχι. Είμαι στο σβήσιμο της καριέρας μου —καριέρα… σαν… ναι, ναι, ναι, εντάξει. Σου λέω, υπάρχουν από πίσω κορίτσια που… πραγματικά τόπος στα νιάτα. Αλλά ναι, σαν γέροντες…

Είπε και ήταν 28 χρονών!

29 είμαι.

Α, εντάξει! 

Οπότε ναι, το εξωτερικό όχι. Ήτανε σκέψη που δεν ήρθε ποτέ.

Περίλαμπρα θα πω. Νομίζω ότι τελειώσαμε κάπου εδώ.

ΟΚ.

Τέλος συνέντευξης.