Istorima Archive

[00:00:00]Καλησπέρα, θα μου πεις το όνομά σου;

Ονομάζομαι Βασίλειος Μπαρμπαγιάννης.

Είναι Τρίτη 19/09/2023. Είμαι ο Τσιαπάλας Βασίλης, ερευνητής του Istorima και βρίσκομαι στον Αμπελώνα Λάρισας με τον Βασίλη Μπαρμπαγιάννη. Βασίλη, θες να μου πεις λίγα λόγια για τον εαυτό σου; 

Κοίτα απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι σε διαφορετικά σημεία, δηλαδή γεννήθηκα στη Λάρισα και μεγάλωσα τα πρώτα χρόνια στην Ελασσόνα. Μετά μεταφερθήκαμε και βρέθηκα να είμαι στη Γερμανία σε μικρή ηλικία, να πηγαίνω σχολείο εκεί πέρα. Ελληνικό σχολείο, είχαμε και γερμανικά εκεί μέσα. Μέχρι που γύρισα μετά 10 χρονών εδώ στη Λάρισα στην περιοχή της Λάρισας και από εκεί μέχρι τα 16-17 ήμουνα ένα παιδί που πήγαινε σχολείο όσο μπορούσε, γιατί δεν ήμουν καλός μαθητής με τις απουσίες με τα, με ό,τι συνεπάγεται. Ήμουν από τους χειρότερους μαθητές δηλαδή στο σχολείο. Οι γονείς μου νομίζαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσπαθούσαν να με φέρουν στο δρόμο των γραμμάτων. Ο πατέρας μου είναι καθηγητής. Δεν τα κατάφεραν και μετά φτάσανε σε σημείο να βαρεθούν και να με αφήσουν στην τύχη μου, δεν γινόταν τίποτα. Και από κει μετά ξεκίνησα να ταξιδεύω, γιατί νόμιζα ότι κάπου αλλού είναι κάτι καλό και εγώ θα το χάσω. Θα μεγαλώσω και δεν θα το δω ποτέ. Ταξίδευα για τον λόγο ότι θα βρω αυτό το καλό σημείο και θα μείνω για πάντα εκεί, θα φύγω από το μέρος. Είχα τάσεις φυγής. Άρχισα να ταξιδεύω. 

Πότε περίπου;  

Πρώτη φορά που είχα φύγει, είχα φύγει στα 18-19 με έναν φορτηγατζή τον οποίον δεν το θυμάμαι καν το όνομά του. Πέρασαν πολλά χρόνια γιατί τώρα είμαι 46 χρονών και τον παρακάλεσα αν μπορεί να με πάρει στη Γερμανία, να πάω πίσω εκεί που μεγάλωσα. Και με πήρε, άλλα τα χρόνια εκείνα, δηλαδή τώρα δεν θα το έκανε κάποιος αυτό. Με πήρε, λέει: «Θα σε πάω προς τα πάνω». Εγώ επιπόλαιος εντελώς βρέθηκα να αλλάζω μετά νταλίκα, γιατί αυτός πήγαινε στη Γαλλία κάπου και με έναν άλλον φορτηγατζή βρέθηκα στο Μόναχο πίσω.   Χειμώνα καιρό κατεβαίνω από την νταλίκα, με εξυπηρέτησαν οι άνθρωποι και βρέθηκα σε ένα παγωμένο μέρος που δυσκολευόμουν να πάρω ανάσα χωρίς λεφτά, να μην ξέρω πού να πάω, σε ποιο παγκάκι παγωμένο να κάτσω. Μετά κατάλαβα πόσο λάθος έκανα. Και για καλή μου τύχη, υπήρχε ακόμα η θεία, η οποία ήταν εκεί στα παιδικά μου χρόνια. Είχα πάρει μαζί ένα αυτό που γράφουν τα τηλέφωνα, με σκοπό άμα χρειαστώ βοήθεια να την καλέσω και την βοήθεια τη χρειάστηκα στο πρώτο πεντάλεπτο. Παίρνω τηλέφωνο και έτρεμα από το κρύο. Δεν θυμάμαι καν πού, πώς πήρα τηλέφωνο, δηλαδή πήγα κάπου έριξα κέρμα, δεν θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι είναι που με είχε πει: «Κλείσε το τηλέφωνο έρχομαι να σε πάρω». Μόλις το σήκωσε το τηλέφωνο, ένιωσα μια ασφάλεια εκείνη τη στιγμή, λέω τώρα σώθηκα γιατί άμα δεν τον σήκωνε δεν… Δηλαδή με το που έφτασα στο Μόναχο μετά από 10 λεπτά έπρεπε να πάω στην αστυνομία, να τους πω να με βοηθήσουν. Δηλαδή με δυο λόγια ήμουνα πάρα πολύ επιπόλαιος, πάρα πολύ. Κάτι έψαχνα και από εκεί ξεκίνησαν όλα.   Μετά με πήρε η θεία μου και με πήρε τηλέφωνο στη μάνα μου. Η μάνα μου νόμιζε ότι κάνω πλάκα, ότι είναι ένα αστείο αυτό. Δεν το ήξερε, γιατί όταν έφυγα εγώ από δω σου λέει, «Θα πήγαινε σε, θα πήγαινε σε κανένα φίλο του». Εγώ, όμως, δεν είχα πάει σε φίλο μου. Κινητά δεν υπήρχαν τότε. Έφευγα εγώ κατά καιρούς έτσι για 2 μέρες 3. Μπορεί να Πλαταμώνα και δεν το ήξεραν στο σπίτι και ερχόμουν μετά από 2 μέρες, πάντα με λέγανε: «Γιατί λείπεις χωρίς να λες», αλλά πάντα το έκανα τότε. Και η μάνα μου νόμιζε ότι θα είμαι πουθενά εδώ πέρα στη Λάρισα ή σε κανένα Πλαταμώνα. Και με έβαλαν σε αεροπλάνο και με στείλανε πακέτο πίσω. Μετά άρχισα με τις μηχανές. Είχα πολλή τρέλα με τις μηχανές τις οποίες τις είχα ξεκινήσει και πιο πριν. Εκείνη την εποχή δεν φορούσαμε ούτε κράνη ούτε φώτα, τίποτα. Ότι να ‘ναι κάναμε. Όλοι μας, όχι μόνο εγώ και υπήρχε πολύ παρέα του δρόμου τότε έξω, η όποια ήθελες να ‘σαι και λίγο τυχερός μη χτυπήσεις πουθενά, μη μαλώσεις με κανέναν, μην… Τέλος πάντων, τη γλίτωσα και από κει, απλά έκανα τα ακροβατικά μου στο δρόμο και μέχρι εκεί. Και μετά σε κάποια φάση της ζωής μου, όπως καθόμουν, ενώ ήμουν σε τέτοια φάση με μηχανές ακράτητος, όπως καθόμουν και έτρωγα στο σπίτι υπήρχε στο ΕΡΤ3 μια σειρά με ντοκιμαντέρ που ήταν ένας Γάλλος, Νικολά τον λέγανε, ο οποίος πήγαινε σε διάφορα μέρη στον κόσμο και μ’ άρεσε να το βλέπω αυτό, γιατί είχα τάσεις φυγής. Και εκείνη τη μέρα το επεισόδιο που είχε ήταν με κάτι βράχια σε ένα μέρος στην Αφρική. Είχε ένα τζιπ. Έτρωγα και τον έβλεπα τον, μεσημέρια το έβαζε αυτό, την εκπομπή αυτήν. Ντοκιμαντέρ, σειρά με ντοκιμαντέρ. Και εκείνη τη στιγμή ανοίγει το τζιπ και βγάζει ένα πράγμα το οποίο ήταν μια έλικα. Λέω: «Τι είναι αυτό το πράγμα;». Δεν έδωσα πολύ σημασία. Μετά απλώνει ένα πανί σαν αυτό που είναι για τα, που τινάζεις για τα αμύγδαλα. Λέω: «Τι θα κάνει τώρα;». Πολύχρωμο. Μετά δένεται, λέω κάτι καλό θα κάνει και τρέχει και απογειώνεται, βρίσκεται στον αέρα με αυτό το πράγμα. Ήταν ένα μηχανοκίνητο αλεξίπτωτο.   Μιλάμε, ήτανε το ‘97 να ήταν τότε που το είχα δει αυτό; ‘98; Εκείνη τη στιγμή σταματάω να τρώω, σταματάω τη μπουκιά και περιμένω να πει τη λέξη πώς λέγεται αυτό, για να αλωνίσω τον τόπο να το βρω και να το αγοράσω, να με μάθει κάποιος και να το κάνω και εγώ. Και τελειώνει το επεισόδιο χωρίς να μάθω πώς λέγεται. Με πιάνει μια εμμονή μετά να ρωτάω γνωστούς και αγνώστους άμα ξέρουν πώς λέγεται αυτό που έχει μια έλικα και ένα αλεξίπτωτο σαν μπανάνα. Δεν το ήξερε κανένας τότε. Σε κάποια φάση, όπως ρωτούσα δεξιά και αριστερά, δεν υπήρχε ίντερνετ. Μιλάμε για εποχή προ ίντερνετ. Σε κάποια φάση, μου λέει ένας ότι έχει ακούσει για κάποιον που πετάει με παραπέντε και κάνει μαθήματα στον Όλυμπο.   Αλωνίζω τον τόπο και τον βρίσκω αυτόν τον τύπο και τον λέω: «Θέλω με έλικα». Μου λέει: «Δεν τα κάνει κανένας στην Ελλάδα αυτά. Μόνο παραπέντε -λέει- μπορεί να κάνεις και χωρίς έλικα, ξέχασε τη. Είναι επικίνδυνα, δεν υπάρχει άνθρωπος να σε δείξει, δεν ξέρουμε, δεν γνωρίζουμε κανένας τίποτα». Τέλος πάντων λέω, μου ήταν πολύ ξενέρωτο να πάω σε πλαγιά και να απογειωθώ και τρομακτικό. Εγώ ήθελα με έλικα να φύγω από κάτω. Έναν ανεμιστήρα στην πλάτη μου. Λέω: «Ας είναι έτσι χωρίς έλικα, μετά θα τη βρω εγώ. Μπορεί να πάω Γαλλία, κάτι θα κάνω». Γιατί μου είπε ότι: «Άμα μάθεις παραπέντε, αλεξίπτωτο πλαγιάς, μετά θα είναι πιο εύκολο να μάθεις παραμότορ». Είχα μάθει και τη λέξη μετά, λεγόταν παραμότορ αυτό τελικά. Και ξεκίνησα να κάνω αλεξίπτωτο πλαγιάς, παράτησα τις μηχανές. Δεν ξανακαβάλησα ούτε για 3 λεπτά μηχανή. Εμμονή με το αλεξίπτωτο, εμμονή. Κοιμόμουν, ξυπνούσα το πρωί με το αλεξίπτωτο δίπλα από το κρεβάτι μου, το μεσημέρι διάβαζα μετεωρολογία, το απόγευμα πήγαινα να πετάξω και το βράδυ το έβλεπα στο όνειρό μου ότι πετάω, δηλαδή μου είχε, είχα εμμονή. Αυτό κράτησε για μια… Βασικά, μετά από κει κατάφερα και βρήκα έναν τύπο στην Αθήνα, ο οποίος το έκανε με έλικα μετά από 2-3 χρόνια και πήγα τον συνάντησα και αγόρασα από... Με βρήκε αυτός κάπου ένα παρατημένο παλιό ότι να ‘ναι εκεί με πατέντες έλικα και σύνδεσα το αλεξίπτωτο το ίδιο και έκανα την πρώτη μου πτήση μόνος μου, χωρίς να μου δείξει κανένας με μοτέρ, γιατί το άλλο στην πλαγιά είχα κάνει μαθήματα κανονικά. Αλλά το έκανα μετά με το μοτέρ μόνος μου. Έκανα το σταυρό μου, είχα πάει στους Νέους Πόρους, περίμενα... Είχα πάει, περίμενα σε κάποια φάση να μην, να φύγουν και από την παραλία ο κόσμος. Δεν ήταν καλοκαίρι, αλλά και αυτοί να μην υπάρχει τίποτα. Βρέθηκα στον αέρα, δεν το πίστευα. Άκουγα το να σφυρίζει η έλικα πίσω και έλεγα πετάω. [00:10:00]Τότε πέταξα πρώτη φορά. Με... Απ’ την πλαγιά, δεν ήταν για μένα πτήση, ήτανε μια τρομάρα δηλαδή να είμαι μέσα στο κατσικοβούνια και να ακούω τα σφυρίγματα από τον αέρα από τα σκοινιά, ενώ το άλλο άκουγα το σφύριγμα της προπέλας. Έχω τη μαγική καρέκλα, μπορώ να πάω όπου θέλω τώρα! Τώρα πρέπει αυτό να το συνηθίσω. Αυτό είπα εκείνη τη στιγμή φοβισμένος, έκλεισα το γκάζι και προσγειώθηκα. Η πτήση είχε κρατήσει 20 δευτερόλεπτα, 30; Ήθελα απλά λίγο να σηκωθώ και να κατέβω.  Και μετά από κει άρχιζε αυτό να προσελκύει και άλλους. Δηλαδή, μέσα σε 6 μήνες όλο και κάποιος ερχόταν και δεν ήταν μόνο 2-3 Αθηναίοι πλέον. Αρχίζαν να είναι και άλλοι. Γίναμε ένα team. Αυτό έγινε κάπου στις αρχές του 2000 αυτό. Γίναμε ένα team και αρχίζαμε γύρω στα 20 άτομα από όλη την Ελλάδα να κάνουμε παρέα, να μιλάμε στα τηλέφωνα. Είχε μπει το ίντερνετ στη ζωή μας τότε και αφού είχε μπει το ίντερνετ είχαμε φτιάξει και ένα φόρουμ και εκεί πέρα κανονίζαμε την επόμενη πτήση. Ποιος πουλάει, ποιος αγοράζει, κουτσομπολιό. Τα πάντα. Δεν υπήρχε το facebook τότε.   Αυτό μας είχε ενώσει και πηγαίναμε σε όλη την Ελλάδα και οι μισοί ήταν Αθηναίοι και οι άλλοι μισοί ήταν βορειοελλαδίτες και κλείναμε, συνήθως, ραντεβού στο Κάστρο που είναι κάτω από τη Λαμία και πριν τη Θήβα, κάπου στη μέση. Εκεί πέρα κλείναμε ραντεβού, τα πιο πολλά ραντεβού τα κλείναμε εκεί πέρα, πετούσαμε λίγο και μετά αλλάζαμε και μέρος. Εκεί γνώρισα ανθρώπους, εκεί είχα φάει το κόλλημα μετά με το παραμότορ. Ασταμάτητα, δούλευα λίγο, ήμουνα σιδεράς. Δούλευα λίγο και το μυαλό μου ήταν να φύγω με αυτούς να πάω να πετάξω. Πάντα με τρόμαζε η πτήση, αλλά πάντα ήθελα να το κάνω. Δεν μπορούσα να ξεφύγω δηλαδή. Και εκεί μετά σε αυτή τη φάση, γνώρισα μια γυναίκα με την οποία απέκτησα και μια κόρη, η οποία είναι Γιαπωνέζα από το Τόκιο. Εντελώς, τυχαία γνωριστήκαμε. Εγώ της κέντρισα το ενδιαφέρον. Ήρθε εδώ πέρα διακοπές, τη φιλοξένησα ένα μήνα. Μετά μιλούσαμε στα τηλέφωνα. Ήτανε πανάκριβα τότε. Ήταν στις αρχές του ίντερνετ και είχαμε ένα MSN. Δεν υπήρχε το viber κι αυτά, το οποίο έλεγες μια λέξη και έκανε 10 δευτερόλεπτα διακοπή. Δηλαδή για να μιλήσουμε να πούμε μια πρόταση ήταν πολύ δύσκολο, γραπτώς στέλναμε. Εγώ δεν ήξερα αγγλικά καθόλου. Όταν λέμε καθόλου, καθόλου. Είχα ένα μικρό μεταφραστή και κάθε λέξη την έβαζα μέσα από τα ελληνικά στα αγγλικά και την έστελνα.   Ήρθε μετά, αφού υπήρχε ενδιαφέρον μεταξύ μας, ήρθε και έμεινε εδώ πέρα για 3 χρόνια η Γιαπωνέζα, παντρευτήκαμε και μόλις ήταν να γεννηθεί η κόρη μου, πριν γεννηθεί, αποφάσισε αυτή ότι θέλει να ζήσουμε στην Ιαπωνία. Εγώ δεν ήταν επιλογή μου η Ιαπωνία, γιατί έψαχνα πιο πολύ… Ενδιαφερόμουν να φύγω κάπου, να ζήσω σε ένα παράδεισο, αλλά τον ονειρευόμουν αλλιώς. Ονειρευόμουνα ένα φοινικόδεντρο στην αυλή μου, ενώ η Ιαπωνία ήτανε... Δεν είχα πάει ποτέ αλλά ήταν μια τσιμεντούπολη. Το Τόκιο με πληθυσμό το λεκανοπέδιο στα 37 εκατομμύρια. Πώς λένε στην Αττική έχει 4-5 εκατομμύρια το λεκανοπέδιο στο Τόκιο έχει 37. Δηλαδή 4 Ελλάδες, 3 Ελλάδες μέσα σε ένα λεκανοπέδιο, κολλημένη πόλη. Τέλος πάντων, λέω: «Πάμε και βλέπουμε». Πήγα εκεί, γεννήθηκε η κόρη μου εκεί πέρα και από τότε μέχρι και πριν λίγο χρόνια πηγαινοερχόμουνα συνέχεια. Ζούσα και στα 2 τα μέρη.   Ερχόμουν εδώ, δούλευα σιδηροκατασκευές, πετούσα και πήγαινα στην Ιαπωνία ένα μήνα, δύο. Ξαναρχόμουν, δηλαδή δεν μπορούσα να κρατήσω λεφτά με τίποτα. Ήταν όλα στα εισιτήρια. Εκεί σε κάποια φάση πάω σε μια έκθεση με τροχόσπιτα, γιατί μου άρεσαν τα τροχόσπιτα. Και οι φίλοι μου που πετούσαμε μαζί εδώ στην Ελλάδα είχαν όλοι τροχόσπιτα μεγάλα. Εγώ είχα ένα βανάκι του τύπου «Renault kangoo», ένα μικρό βαν. Κι αυτοί πάντα με κορόιδευαν, γιατί εγώ ήμουν ο πιο μικρός απ’ την παρέα, αυτοί ήταν επιτυχημένοι επιχειρηματίες και τα λοιπά και με κορόιδευαν και με έλεγαν: «Ρε συ άμα κλάσεις εδώ θα λιποθυμήσεις». Τώρα συγγνώμη για την έκφραση. Κι εγώ έλεγα: «Ρε παιδιά, έναν ύπνο θέλω να κάνω, αφού όλη την ημέρα μας την περνάμε έξω, στήνουμε τραπέζια και καρέκλες και μια πετάει ο ένας, μια πετάει ο άλλος, μια πετάμε όλοι μαζί, αλλά είμαστε έξω και όλοι στο τέλος της ημέρας πάμε στα κρεβάτια μας για έναν ύπνο. Εγώ πάω στο κρεβάτι από το βανάκι το μικρό, εσύ πας στο κρεβάτι απ’ το βαν το μεγάλο, το τροχόσπιτο το μεγάλο».  Και με σνομπάρανε τότε θυμάμαι, γιατί είχα το χειρότερο βανάκι. Αυτοί είχαν μεγάλα τροχόσπιτα ακριβά και εγώ το χειρότερο. Και όταν είχα πάει Ιαπωνία που στην Ιαπωνία είναι όλα μικρά. Τα πάντα είναι μικρά στα Ιαπωνία, το φαγητό, τα ρούχα, όλα είναι μικρά. Έτσι ήταν μικρά και τα τροχόσπιτα τους και λέω... μόλις πήγα στην έκθεση, βλέπω μόνο μικρά, μικρότερα και από το δικό μου και άλλοι με σνομπάραν ότι άμα κλάσω, θα λιποθυμήσω. Και αυτά είναι ακόμα μικρότερα και η Ιαπωνία είναι μια χώρα που είναι μπροστά. Λέω να τα βγάλω μια φωτογραφία. Δεν είχα φωτογραφική μηχανή και είχα μια flip κάμερα λεγόταν σαν «GoPro», η οποία την είχαμε πάρει από την... Από ένα ταξίδι που είχα πάει, με την γυναίκα μου είχαμε πάει τότε στην Αμερική και την είχα βρει σε ένα ράφι και την πήρα έτσι επιπόλαια. Λέω: «Πότε θα κάνεις βίντεο;». Λέω: «Πάρ’ την». Τέλος πάντων την είχα αυτή μαζί μου και ήταν ο μοναδικός τρόπος, γιατί τότε δεν είχαμε και digital κινητά και τέτοια, ήταν ο μοναδικός τρόπος να απαθανατίσω αυτά τα μικρά τα τροχοσπιτάκια, για να τους τα δείξω, μόλις πάω Ελλάδα. Πάω στην έκθεση, τα τραβάω και ήταν να πάω Ελλάδα μετά από 2 μήνες. Εγώ όμως ήθελα να το ανεβάσω στο φόρουμ που είχαμε όλοι μαζί σαν μια παρέα, να ανεβάσω το βιντεάκι αυτό εκεί πέρα και να το δουν και να τους πω: «Μάγκες τι λέτε; Μήπως και τα μικρά έχουν κάποια αξία; Στην Ιαπωνία όλο μικρά έχουν». Αυτό ήθελα να γράψω από κάτω, γιατί είχα, μου είχαν δημιουργήσει αυτό το κόμπλεξ, ξέρεις, κατωτερότητας. Και λέω εντάξει πώς θα το ανεβάσω εκεί... Σκέτο βίντεο δεν ανέβαινε εκεί πέρα. Μετά ψάχτηκα πώς να ανεβάσεις βίντεο, γκουγκλάριζα, έψαχνα και άκουσα για μια πλατφόρμα που λέγεται Youtube. Ωραία, μετά θα μπορούσα να πάρω το link και να το βάλω στο φόρουμ το δικό μας. Ανεβάζω το βίντεο εκεί πέρα, το βαζω το link στο φόρουμ και το ξεχνάω αυτό. Άρχισα να συνεχίζω να κάνω την ίδια ζωή. Μετά από αρκετά χρόνια, το είχα ξεχάσει εγώ αυτό το βίντεο, έρχεται ένας φίλος μου εδώ στη γειτονιά και μου λέει: «Ρε μπαγάσα, τι βιντεάρα είναι αυτή; Τα κονόμησες, ε;». Λέω: «Δεν έχω κανένα βίντεο εγώ». «Άσε ρε που δεν έχεις αφού σε είδα λέει στο καθρέφτη, καθρέφτιζε ήσουν, εσύ είσαι». Λέω: «Δεν είμαι, ήμουν εγώ» και μετά λέω: «Α ναι ρε, έχω κάνει ένα βίντεο με τροχόσπιτα»«. Μου λέει: «Ναι, αυτό». Το οποίο όταν πήγα να ονομάσω το κανάλι, έπρεπε να φτιάξω ένα κανάλι για να ανεβάσω βίντεο. Ήταν πιασμένα τα ονόματα, γιατί τότε έπρεπε να επιλέξει ένα όνομα και άμα ήταν πιασμένο τότε δεν μπορούσες να κάνεις άλλο. Εγώ ήθελα να το ονομάσω «Παραμότορ» που έκανα το άθλημα, το πάθος μου και ήταν πιασμένο. Και μου άρεσαν και τα ταξίδια, άρα λέω «travel motor». Πάλι πιασμένο. Βγάζω το ρ στο τέλος και το κάνω «travelmoto». Approved, δηλαδή μπορούσα να το λειτουργήσω το κανάλι μετά. [00:20:00]Και εκεί γεννήθηκε και το όνομα εντελώς τυχαία. Είχε μείνει δηλαδή ένα κανάλι με ένα viral βίντεο του ενός εκατομμύριο προβολών τότε που ήταν στις αρχές του Youtube. Δεν ήτανε δηλαδή, δεν είχε πολύ ενδιαφέρον. Δεν το ήξεραν κιόλας.

Ποια χρονολογία περίπου;

Αρχές 2000 πρέπει να το είχα βάλει το βίντεο και το 2010 πρέπει να έγινε ο φίλος μου που μου το είπε αυτό. Δηλαδή είχε 6 χρόνια. Ήταν το ‘04, το ‘05 πρέπει να το είχα βάλει; Δεν θυμάμαι. Και μετά από 5-6 χρόνια μου το είπε ο φίλος μου ότι έχει ένα εκατομμύριο προβολές και ότι πληρώνουν και ότι χάνεις λεφτά και ότι είσαι κορόιδο, μου έλεγε τέτοια. Τέλος πάντων, αυτό το βίντεο πήγε καλά, γιατί ήμουν από τους λίγους Ευρωπαίους που έδειξε αυτά τα τροχόσπιτα με αγγλική ονομασία. «Japanese campers» το είχα ονομάσει. Δεν υπήρχε άλλο τότε και μπαίνανε από όλο τον πλανήτη να δουν τα «Japanese campers», τα γιαπωνέζικα τροχόσπιτα, τα οποία είναι πολύ μικρά. Να τα σχολιάσουν, ο ένας έλεγε: «Α είναι πολύ μικρά ρε, που να μπεις εκεί μέσα;». Ο άλλος έλεγε: «Φέρτε τα στην Αμερική». Σχόλια, χιλιάδες σχόλια κάτω. Εντελώς τυχαία, δηλαδή από καθαρή τύχη.  Μετά, αφού μου είπε ο φίλος μου ότι θα μπορούσα να βγάλω λεφτά, εγώ σκέφτηκα ένα πράγμα. Έχω κορίτσι στην Ιαπωνία. Δεν πρόκειται πουθενά να στεριώσω σε ένα μέρος. Η μόνη μου λύση είναι να το κάνω αυτό επάγγελμα. Μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει, αυτό θα το κάνω επάγγελμα. Μιλάμε για μια εποχή που δεν υπήρχαν οι Youtubers τότε. Στην Ελλάδα, μπορεί να ήταν 2-3 στην Αθήνα που να βγάζανε λεφτά. Ο Ευτύχης ο Μπλέτσας ήταν τότε, ήτανε ήδη. Και λέω θα το κάνω αυτό ξανά και ξανά και θα το, ό, τι βρίσκω στην Ιαπωνία. Άρχισα να πηγαίνω... Ό,τι βρίσκω στην Ιαπωνία γιατί η Ιαπωνία είναι ένα κράτος το οποίο έχει πράγματα τα οποία είναι πολύ μπροστά και δεν έχουμε πρόσβαση εμείς εδώ στην Ευρώπη και στην Αμερική τόσο πολύ σε αυτά τα πράγματα που είναι μπροστά αυτοί. Και άρχισα να πάω, είχα φάει ένα σκάλωμα με τα ρομπότ. Άρχισα να πηγαίνω στις μεγαλύτερες εκθέσεις της Ιαπωνίας που γινόταν στο Τόκιο, στο «Big Site» λεγόταν η αίθουσα και ήτανε... Κάνανε εκθέσεις με ρομπότ κι εγώ εκεί πέρα πήγαινα γύρω στα 13-14 χιλιόμετρα. Ξυπνούσα πολύ πρωί με βροχή, χωρίς βροχή, με ό, τι να ‘ναι και πήγαινα με ποδήλατο, γιατί δεν είχε καλή ανταπόκριση. Θα έκανα πάρα πολύ ώρα να πάω με τα μετρό. Και πήγαινα με το ποδήλατο, είχα ένα ποδήλατο «Panasonic» με υποβοήθηση ηλεκτρικό. Πηδαλούσα και με βοηθούσε και λίγο η μπαταρία. Πήγαινα με αυτό και δεν άφηνα έκθεση για έκθεση. Τα ανέβαζα και δεν πήγαιναν καλά. Κόντευα να τρελαθώ.   Το άλλο γιατί πήγε καλά και αυτά δεν πάνε; Για να φτάσω χίλιους συνδρομητές με πήρε 2 χρόνια. Να δείξω τον εαυτό μου ή να μιλήσω, όπως μιλάω τώρα, να έχω αυτή την άνεση να μπορώ να αφηγηθώ κάτι ή να κάνω κάποιον άλλον να αφηγηθεί, γενικά να μιλήσω και να καταγράφεται η φωνή μου και η εικόνα μου ούτε μια στο εκατομμύριο, άλλαζα χρώματα από την ντροπή. Άρα, αυτό δεν μπορούσα να το κάνω. Έπρεπε να βρίσκω αντικείμενα. Άρχισα να τραβάω δρόμους, λεωφόρους, αλεξίπτωτα στην Ιαπωνία. Τα πάντα και περίμενα το big hit, δηλαδή το χτύπημα που θα με εκτίνασσε και δεν ερχόταν. Το έκανα, όσο αυτό δεν ερχόταν άλλο τόσο εγώ, άλλο τόσο. Λέω δεν μπορεί. Μέχρι που άρχισε μετά δειλά δειλά να είναι μερικά βίντεο τα οποία να κινούν ενδιαφέρον.   Για να συντομεύσω λίγο το story άρχιζα μετά σαν παλαβός άλλο τόσο. Μιλάμε έφτανα σε σημείο να τρώω στον υπολογιστή, να με παίρνει ο ύπνος στον υπολογιστή, να… Όταν ήμουν Ιαπωνία, πήγαινα τη μικρή στο σχολείο, γυρνούσα τρέχοντας. Δεν είχα ζωή καθόλου τίποτα. Τα είχα παρατήσει τα πάντα και ασχολούμουν με αυτό. Είχα ένα κανάλι και το έβαζα τα πάντα. Τα πιο πολλά βίντεο αποτύχαν τα οποία τα έσβησα κιόλας μετά, γιατί δεν είχε νόημα. Τότε ένιωθα ότι άμα ένα βίντεο δεν είναι καλό, δεν το βλέπει κανένας και είναι στο κανάλι, θίγει το κανάλι μου και δεν πάει καλά και τα έσβηνα.   Και μιλάμε για πάρα πολλά βίντεο, πάρα πολλά, δηλαδή εγώ σύνολο πρέπει να έχω ανεβάσει στο Youtube γύρω στα 20 χιλιάδες βίντεο. Μιλάμε ένα νούμερο το οποίο, αν κάποιος ζητήσει σε κάποιον μόνο να μετρήσει μέχρι το 20 χιλιάδες, θα μετράει για 2 μέρες-3. Εγώ αυτά όχι μόνο τα μετονόμασα, τα τράβηξα, τα ονόμασα, τα ανέβασα με ένα ίντερνετ που ήταν 1 upload. Τώρα έχω 3 γραμμές και είναι 10 upload, δηλαδή σύνολο 30. Τότε είχα 1 upload. Πήγαινα στις καφετέριες και ζητούσα το wifi, για να ανεβάζω και από τις καφετέριες, να έχω ένα λάπτοπ στην καφετέρια τη μία, ένα στην άλλη και ένα εδώ πέρα, για να ανεβάζω βίντεο και η γραμμή η γρήγορη εδώ δεν ερχόταν. Είχα φτάσει σε σημείο λέω, «Θα μετακομίσω, θα πάω όπου έχει γρήγορο ίντερνετ». Δηλαδή, θα φτάσω και στη Γερμανία να μένω, όπου να ‘ναι, αρκεί να έχει γρήγορο ίντερνετ. Και μετά για καλή μου τύχη ήρθε μια γραμμή κατοστάρα με 10 upload, την οποία την κάνω τη δουλειά μου μια χαρά. Έχω και γραμμή μέσω του τηλεφώνου απεριόριστο τώρα, έχω, δηλαδή περισσεύει ίντερνετ τώρα. Και βρέθηκα κατά λάθος να ‘μαι Youtuber. 

Τι θεματικής ήταν τα βίντεο τα οποία πέτυχαν μετά από το πρώτο και άρχισες να βλέπεις τα νούμερα να ανεβαίνουν; 

Είχανε πετύχει τα ρομπότ, τα οποία τώρα τα βλέπω και τώρα τα βλέπω για αποτυχημένα βίντεο. Λέω, τώρα έχουν τόσα χρόνια εκεί και έχουν μόνο 50 χιλιάδες views και 100; Γιατί μέσα στα τόσα πολλά βίντεο, πρέπει να υπάρχουν και δυνατά hit και εγώ για δυνατά hit είχα αυτά. Και φορτηγά στην Ιαπωνία. Πήγαινα σε ένα δρόμο και τραβούσα τα φορτηγά. Περνούσε ένα φορτηγό, το τραβούσα. Διάλεγα να πηγαίνω σε λιμάνια, μιλάμε για 25 χιλιόμετρα με το ποδήλατο. Έφευγα το πρωί και γυρνούσα πτώμα στην κούραση το βράδυ, χωρίς να ξέρω αν θα πληρωθώ, αν ακόμα δεν είχα πληρωθεί ακόμα. Δηλαδή, έβγαζα κάτι 5€-3, τίποτα. Και εγώ άλλο τόσο, δηλαδή είναι... Έχει να κάνει με το πείσμα. Αυτό έπρεπε να γίνει η δουλειά μου και έπρεπε να το κάνω για το κορίτσι μου, για την κόρη μου, για να έχω ελευθερία να φεύγω και να έρχομαι, όποτε θέλω. Έπρεπε να της κάνω αυτό το δώρο εκείνη τη στιγμή. Ήταν μικρούλα, μωράκι, και εγώ έπρεπε να κάνω αυτό το πράγμα με κάθε τίμημα. Ανέβαζα ασταμάτητα, τραβούσα ασταμάτητα, χαλούσα πιο πολλά λεφτά απ’ ό, τι έβγαζα. Άρχισα να γυρνάω τον κόσμο μετά, να πηγαίνω Αμερική να κάνω βίντεο, να πηγαίνω Γερμανία, να πηγαίνω, να μην τρώω τίποτα. Δηλαδή πήγαινα, για να καταλάβεις έφευγα από το Τόκιο, μπορεί να πήγαινα στο Βερολίνο. Προσπαθώ να θυμηθώ τώρα τι συνδυασμούς είχα κάνει. Είχα πάει στο Βερολίνο σε hostel, έτρωγα ό,τι πιο φθηνό μπορεί να φάει κάποιος. Δηλαδή, λίγο πριν τη σκυλοτροφή. Δηλαδή, πιο φθηνή ήταν η σκυλοτροφή μετά. Και μετά στο hostel, όσο πιο φθηνά, δεν θυμάμαι καν πώς… Είκοσι άτομα ήταν στο κρεβάτι. Εγώ είχα σκοπό... Οι άλλοι ήτανε τύποι οι οποίοι ήταν ελεύθεροι. Ξέρεις γουστάριζαν, γούσταραν να ταξιδεύουν για την ελευθερία, είχανε μια θεωρία. Εγώ είχα ένα σκοπό. Ήμουν εκεί στο hostel με μιλούσαν και ευγενικά τους χαμογελούσα, τους χαιρετούσα κ[00:30:00]αι είχα ένα παλιό λάπτοπ το οποίο κόντευαν να βγουν τα πλήκτρα να με βγάλουν το μάτι και πάλευα με μια κάμερα action camera της «Sony» και μια handicam, οι οποίες ήτανε ό, τι πιο φθηνό μπορούσες να έχεις και κυνηγούσα, τραβούσα τραμ στο δρόμο, τραβούσα τους δρόμους, τραβούσα εκθέσεις. Ό,τι έβρισκα μπροστά μου ασταμάτητα σε σημείο που να παίρνω μια πτήση Τόκιο-Βερολίνο. Λέω: «Στο Τόκιο, θα πάω σε μια έκθεση και θα τραβήξω, στο Βερολίνο θα πάω σε μία έκθεση θα τραβήξω δρόμους ό,τι μπορεί να μου φανεί χρήσιμο ό,τι, για να δω να πάρω και ένα feedback για να ξέρω τι θέλει να βλέπει ο κόσμος». Τα τραβούσα όλα για να δω, δηλαδή είναι σαν να έχεις ένα μαγαζί μπακάλικο, τα βάζεις όλα και βλέπεις στη γειτονιά σου τι ψώνισε ο κόσμος; Ψωνίσανε γάλα, ψωμί, μπύρες και φρούτα και τα άλλα μετά τα στείλεις και κρατήσεις μόνο αυτά. Δηλαδή, εγώ αυτό ήθελα να κάνω. Είναι μια μέθοδος που λέγεται 80-20, κανόνας 80-20.   Διάβαζα πάρα πολλά βιβλία τότε για επιχειρήσεις και τέτοια και είχα πέσει σε αυτό τον κανόνα 80-20 και τον γράφω στο γραφείο μου σε πολλά σημεία, κανόνας 80-20, για να το θυμάμαι αυτό. Το οποίο μπορεί κάποιος να το γκουγκλάρει να δει τι είναι. Και δηλαδή, ανέβαζα 100 βιντεάκια τα ανέβαζα και έβλεπα ποια μου δίνουν τα views. Τα 20 πρώτα τι θέματα έχουν; Έχουν μοτοσυκλέτα και τι είδους μοτοσυκλέτα; Μοτοσυκλέτα να μαρσάρει στο δρόμο; Να μαρσάρει, δηλαδή προσπαθούσαν να με στείλει o viewer εκεί που πρέπει να πάω. Δεν είχα συναίσθημα, δεν είχα, δεν υπήρχε συναίσθημα δηλαδή, δεν μ’ αρέσει αυτό, δεν μου αρέσει εκείνο, κουράστηκα. Τίποτα, τίποτα. Τα πόδια μου ήταν σαν ένας τροχός που γυρνούσε, πάθαινα ανοσία, δεν καταλάβαινα ότι περπατάω.   Από το Βερολίνο για να πάρω το «Flixbus» είχα πάρει νομίζω το λεωφορείο, για να πάω στο Μιλάνο στην Ιταλία στην έκθεση μοτοσυκλετών, περπάτησα -δεν ξέρω και εγώ πόσα- 15 χιλιόμετρα για να μην πληρώσω 4€. Γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να πετύχω και το μπάτζετ ήταν μικρό. Και τραβούσα και το δρόμο κιόλας. Μετά τραβούσα το λεωφορείο. Και η μπαταρία δεν με έφτανε ούτε η κάρτα. Έπρεπε συνέχεια να φορτίζω, να βρίσκω πρίζες να φορτίζω και να βάζω στο λάπτοπ το οποίο ήθελε κι αυτό φόρτιση κάθε λίγο στο δρόμο. Η ταλαιπωρία που έχω τραβήξει δεν περιγράφεται. Με τίποτα δεν περιγράφεται. Δεν μπορεί, δηλαδή αυτό που το λέω τώρα, δεν μπορεί να καταλάβει ο άλλος για τι ταλαιπωρία μιλάμε.   Έφτασα στο Μιλάνο, πληρώνω ένα πανάκριβο εισιτήριο για το δικό μου, για τη δικιά μου τσέπη. Όλα πανάκριβα στο Μιλάνο. Και έπρεπε να μείνω όσο το δυνατόν λιγότερο, γιατί κάθε μέρα μου στοίχιζε 50€ και παραπάνω μου στοίχιζε. Με εισιτήριο, για να μπω μέσα στην έκθεση μοτοσυκλέτας, με ό,τι συνεπάγεται, με την πίτσα που θα έτρωγα, στα «Lidl» ψώνιζα ό, τι πιο φθηνό υπήρχε και στα hostel ήταν ανυπόφορα, δεν τα άντεχα. Και περπάτημα πολύ στο δρόμο, για να φτάσω στο εκθεσιακό κέντρο, το οποίο θα έπρεπε να τραβήξω ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Η κούραση θα ήτανε τρελή, εγώ ήδη έφτανα κουρασμένος για να μην πληρώσω λεωφορείο.  Άρχισε μετά σαν να θέλει να με βοηθήσει. Άρχισα να βλέπω βοήθεια. Μετά απότομα δούλεψε. Εντελώς απότομα. Το έκανα επιχείρηση. Άρχισα να πληρώνομαι και έγινα Youtuber και τώρα αυτή τη στιγμή έχω... Τώρα αυτή τη στιγμή έχω ένα άτομο στη δουλειά μου. Είχα φτάσει σε σημείο να έχω 4 άτομα με εμένα μαζί, 3 άτομα δηλαδή να απασχολώ και να τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο. Άλλο τόσο. Τώρα θα μου πεις, «Μας είπες πριν ότι έτρεχες πολύ, πόσο άλλο;». Θα σου πω τώρα πόσο άλλο. Αυτό εδώ το γραφείο που βλέπεις ήτανε μέσα, τώρα το έκανα ανακαίνιση. Δύο ώρες περίπου κοιμόμουν πάνω στο λάπτοπ με το κεφάλι λυγισμένο στην καρέκλα πλάγια στον ώμο μου, ο υπολογιστής ανοιχτός. Η ώρα να είναι 6, να με έχει πάρει ο ύπνος από τις 4, να κοιμάμαι 2 ώρες στην καρέκλα. Σηκωνόμουν, από τις 6 η ώρα που σηκωνόμουν, γιατί πιανόμουνα, πήγαινα στο κρεβάτι μου και κοιμόμουν άλλες 2 ώρες, μετά 8 η ώρα να φύγουμε να πάμε να κάνουμε βίντεο unboxing, γιατί είχα ανακαλύψει ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει unboxing, να ανοίγουν μοτοσυκλέτες καινούριες. Είχα πλέον την επιχείρησή μου και ήθελα να πετύχει κι άλλο και έκανα αυτή τη ζωή. Και φτάνω στο σημείο τώρα που να λέω ότι κάποιος εάν δεν... Εάν είναι ρεαλιστής και σκεφτεί ρεαλιστικά, δηλαδή να πει παράδειγμα, «Εσύ είσαι ένα παιδί, σε βλέπω νεαρό και πεις θέλω να γίνω τραγουδιστής». Δεν έχω ακούσει τη φωνή σου η αλήθεια είναι, γιατί μίλησες πολύ λίγο. Μονολογώ. Δεν έχω ακούσει τη φωνή σου, για να σε κρίνω, αλλά δεν έχω και γνώσεις εγώ από μουσική, για να σε κρίνω αν μπορείς να το κάνεις ή όχι. Αλλά εσύ μπορείς να το κάνεις, γιατί αν το έχει κάνει ο Μικρούτσικος ο Θάνος να ερμηνεύει τραγούδια, ο οποίος δεν έχει και την καλύτερη φωνή και σαν καλλιτέχνης μετά να καταλήγει να είναι ωραία. Δηλαδή, κάποιος που δεν έχει καλή φωνή καταλήγει να είναι ωραία. Δηλαδή, δεν χρειάστηκε το ταλέντο ο Θάνος Μικρούτσικος. Χρειάστηκε τη σκληρή δουλειά. Αυτό καταλαβαίνω εγώ. Ακριβώς έτσι είναι και για μένα. Εγώ δεν έχω καθόλου ταλέντο στα βίντεο. Μα καθόλου. Κι έχω μια αναγνωριστικότητα λόγω της σκληρής δουλειάς.   Κάπως έτσι, βρέθηκα σε ηλικία 46 να είμαι Youtuber, να τρέχω 11 κανάλια πλέον ασταμάτητα. Τα ποτίζουμε, τα ταΐζουμε. Πλέον έχουμε εμπειρία, πολλές φορές γράφω και 2 βίντεο, μία κάμερα στο ένα χέρι, μια στο άλλο, για να πάει το ένα στο ένα κανάλι, το άλλο στο άλλο. Τα πάντα όλα. Έχω βρει ένα τρόπο να γίνεται το edit το λιγοστό που κάνω edit να γίνεται πολύ γρήγορα. Αυτά είναι τα μυστικά της δουλειάς με πάρα πολύ κόπο. Πάντα, κοιτούσα πρώτα αν δουλεύει κάτι, έλεγα: «Ναι δουλεύει, αυτό θέλουν να το βλέπουν» και μετά έλεγα πως θα γίνει με λιγότερο χρόνο και κόπο να έχω αυτό που δουλεύει στα χέρια μου και έψαχνα πάντα να βρίσκω τον πιο εύκολο τρόπο. Δηλαδή, για να καταλάβεις τώρα εδώ κάνουμε podcast, πώς λέγεται αυτό; Podcast και δεν θέλω να μετακινηθώ να μην ακούγεται θόρυβος. Μπορώ να πατήσω ένα κουμπί και να σε στήσω ένα στούντιο σε 3 δευτερόλεπτα και να αρχίσω να γράφω με καλή ποιότητα. Όταν κάποιος πρέπει να βάλει την κάμερα, να κάνει τα φώτα, να κάνει το… Εγώ με ένα κουμπί ανάβουν όλα τα φώτα και τώρα ακόμα δεν το έχω τελειώσει αυτό, θα το κάνω ακόμα πιο pro. Κατεβάζω την κουρτίνα και όλα έχουν ρόδες εδώ μέσα, όπως βλέπεις, αυτά που πρέπει να μετακινούνται γρήγορα και στήνω εδώ πέρα μπορώ να μαστορέψω εδώ πάνω σε το τραπέζι, μπορώ να παρουσιάσω, μπορώ να κάνω βίντεο για εφαρμογές, μπορώ να κάνω βίντεο για ένα σακίδιο, για φακό, για οτιδήποτε και τελειωμό δεν έχει. Να το κάνω στα γερμανικά, γιατί μιλάω τη γλώσσα, να το κάνω το άλλο στα αγγλικά, να το κάνω το άλλο στα ελληνικά και να κάνω και ένα αμίλητο δηλαδή να κάτσω εδώ 20 λεπτά, μια ώρα, μισή και να βγάλω τέσσερα βίντεο και εκείνη την ώρα που βγάζω ανεβάζει και ο υπολογιστής. Δίνουμε πόνο. Τώρα σε αυτή την ηλικία 46 χρονών -τα κλείνω σε ένα μήνα- δίνω πιο πολύ πόνο απ’ όσο έδινα και τότε. Θέλω λιγότερο ύπνο, προσπαθώ να κάνω παρέα με ανθρώπους που σχετίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο είτε με μοτοσικλέτα, γιατί εκεί έχω πρόσβαση, γιατί κυρίως μοτοσυκλέτες βιντεογραφώ εγώ.   [00:40:00]Η Μάγδα έχει αναλάβει τα άλλα πιο πολύ την όποια τη βοηθάω εγώ μετά σε αυτά που κάνει. Έχω πρόσβαση στις μοτοσυκλέτες. Οι φίλοι μου πρέπει να σχετίζονται ή να είναι βιντεογράφοι. Και τώρα αυτή τη στιγμή την κυνηγάω όσο ποτέ. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Κάποια στιγμή, ίσως, καταρρεύσω εντελώς και το σταματήσω. Αλλά εντάξει, έχω δημιουργήσει μια εταιρεία τώρα αυτή τη στιγμή, η οποία κάνει βιντεοσκοπήσεις. Ασχολείται με διαχείριση real estate. Έχω ένα με τόσο πολύ κόπο κάτι το οποίο μπορεί και να με έχει σε μια σταθερότητα. Είτε πάνε καλά τα βίντεο είτε δεν πάνε καλά, έχω μια σταθερότητα. Κάπως έτσι είναι το στόρι, φίλε μου Βασίλη, είμαστε και συνονόματοι. Εγώ μου αρέσει πολύ αυτό που κάνεις. Πόσο χρονών είσαι;

24. 

Είσαι 24 χρονών και βρίσκεσαι με ένα μικρόφωνο στα χέρια. Ψάχνεις να βρεις κάποιον τον οποίο είναι δύσκολο να τον βρεις. Εμένα κατά λάθος με βρήκες να ξέρεις, γιατί άμα σου δείξω στο Facebook πόσοι άνθρωποι μου στέλνουν και το σκρολάρω έτσι, θα πεις: «Καλά, έπεσες πάνω σε μένα και το πάτησες; Χωρίς να ξέρεις το story», και σκρολάρω λέω: «Ας ανοίξω 5-10 τώρα που δεν έχω τι να κάνω». Ανοίγω, «Γεια σου φίλε είσαι φοβερός σε βλέπουμε από Κρήτη». Απαντάω, «Γεια σου φιλάρα σε ευχαριστώ πολύ». Μετά ανοίγω και πέφτω σε σένα και λες: «Θέλω να σε πάρω μια συνέντευξη» και σου λέω σου στέλνω το τηλέφωνό μου και δηλαδή ασχολείσαι με αυτό που κάνεις. Έστειλες μήνυμα να με βρεις, να κάνεις, έτυχε, έτυχαν οι πλημμύρες κοπήκαμε στη μέση. Δεν μπορούσαμε να βρεθούμε. Δεν με ξέχασες. Μπορεί να βρεις από μένα κάποιον άλλο ένα ενδιαφέρον άνθρωπο. Εγώ είμαι συλλέκτης ενδιαφέρων ανθρώπων. Πως είναι ο άλλος συλλέκτης έχει πίνακες; Εγώ συλλέγω ανθρώπους και τους κάνω παρέα που είναι ενδιαφέρον. Επιχειρηματίες, καλλιτέχνες. Αυτό έκανα. Τώρα τελευταία, τον τελευταίο καιρό κάνω και με όλο τον κόσμο παρέα. Δεν το έκανα αυτό γιατί σνομπάριζα, γιατί μάθαινα από αυτούς.

Εσύ ποιο θεωρείς το πιο επιτυχημένο σου κανάλι στο Youtube; Από ό, τι καταλαβαίνω το peak ήρθε με τα βίντεο με τις μηχανές και βρίσκεται ακόμη…

Εμένα η αγάπη μου είναι το «travelmoto». Για μένα αυτό είναι, τα άλλα είναι ξένα. Το «travelmoto» είναι το παιδί μου αυτό. Με έχει, μ’ έχει κουράσει, μ’ έχει, το έχω παλέψει όσο δεν πάει για αυτό το συγκεκριμένο και καλά να μην πάει εγώ αυτό βλέπω. Έχω κάνει από την κούραση, μου ήρθε εμετός στο λαρύγγι για αυτό το κανάλι. Όταν έπρεπε να πάω στην Ταΐβάν να κάνω ένα βίντεο και να γυρίσω για ένα βίντεο μόνο, 2 ώρες. Πήγα Ταϊβάν, στο εργοστάσιο της «SIM» που κατασκευάζουν μοτοσυκλέτες.   Μόλις τους είχα πει ότι ενδιαφέρομαι να κάνω βίντεο στο εργοστάσιο, με βοήθησε ο Έλληνας, ο κύριος Γκοργκόλης στο κονέ και με δέχτηκαν, αλλά αυτοί με δεχτηκαν 10 η ώρα, 20 Αυγούστου ήταν; Ούτε με ρώτησαν τι κάνω, δεν τους νοιάζει. 10 η ώρα, 20 Αυγούστου στην τάδε διεύθυνση θα είσαι ακριβώς. Αν δεν είσαι, θα έχει φύγει ο άνθρωπος που θα σε κάνει ξενάγηση στο εργοστάσιο. Φρόντισε να είσαι. Αυτό το email μου ήρθε και πήγα έκανα το βίντεο. Όλα ήταν μετρημένα ίσα ίσα να γυρίσω, για να πάω σε άλλη δουλειά. Και μόλις γύρισα είχα, άνοιγα την πόρτα, μου ήρθε εμετός από την κούραση, κατάρρευσα.

Πριν μου είπες πως μικρότερος είχες ένα πάθος με τις μηχανές, αλλά το παράτησες εντελώς. Ποτέ το ξαναβρήκες;

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι οι μηχανές πάνε καλά στο Youtube, γιατί είναι ένα αντικείμενο... Η Λάρισα έχει λέω εγώ τώρα παράδειγμα έναν αριθμό, έχει 2000 μηχανές. Οι μηχανές είναι εύκολες να τις κάνω βίντεο, εγώ έχω ασχοληθεί με τις μηχανές. Το αυτοκίνητο θέλει άνοιξε, κλείσε πόρτες και στις εκθέσεις δεν βλέπεις τα αντικείμενα. Δηλαδή, πας σε μια έκθεση και δεν βλέπεις το αυτοκίνητο. Και πρέπει να το κάνεις βίντεο. Δηλαδή είχα φτάσει σε σημείο να τους σπρώχνω να τους λέω: «Please, please», να είμαι θρασύς για να… Εγώ τη λήψη θα την πάρω και άρχισα να τους λέω σε σημείο που να μαλώνω ο άλλος: «Τι please ρε, εγώ πλήρωσα να μπώ μέσα και με διώχνεις;». Μετά άρχισα να είμαι δημοσιογράφος και να έχω πρόσβαση στο να μπαινοβγαίνω, όπου θέλω και να είμαι καλεσμένος, γιατί υπήρχαν τα νούμερα, είμαι αυτός. Κατάλαβες; Και μετά άνοιγαν οι πόρτες. Αλλά πριν τσακωνόμουν μέχρι με τον κόσμο, δεν έψαχνα για καυγά αλλά αυτοί με μάλωναν. Τους έλεγα: «Please», και μπορεί να μ’ έλεγε ο άλλος: «Γιατί please ρε φίλε. Εγώ ήρθα να το δω, εσύ θες να κάνεις βίντεο, ποιος είσαι;». Τώρα έχω καρτέλες, πάω πριν ανοίξει, μένω όταν κλείνει να είναι άδειο όλο για πάρτη μου. Έχω πρόσωπο που λένε τώρα αυτή τη στιγμή. 

Υπήρχε μια αγάπη για τις μηχανές από ό, τι καταλαβαίνω που συνεχίζεται.

Ναι, πώς έμπλεξα με τις μηχανές πάλι. Εγώ όταν έκανα όλη αυτή τη δουλειά, όταν είχε έρθει η κρίση στην Ελλάδα το 2008, αμέσως πούλησα το αυτοκίνητο μου. Δεν είχα αυτοκίνητο. Ήμουν εγώ και το σακάκι μου. Δεν είχα ούτε μηχανή, τίποτα. Κυκλοφορούσα με τα λεωφορεία για 2 χρόνια, γιατί ήθελα να κρατήσω λεφτά, όσο πιο πολλά μπορώ, με την πρώτη ευκαιρία μήπως κάνω μια δουλειά. Αισθανόμουν ανασφάλεια με όλα αυτά. Και δεν την πάλευα με τα λεωφορεία και πήρα ένα μηχανάκι commuter, δηλαδή ένα ότι να ‘ναι παλιό, για να πάω από το σημείο Α στο σημείο Β. Και μετά άρχισα με τα μηχανάκια πάλι. Άρχισα με αυτό να κάνω enduro. Κυκλοφορούσα την ημέρα. Παράλληλα, ήμουνα, έκανα και trading στο συνάλλαγμα. Με μόχλευση αγόραζα χρυσό, πετρέλαιο, δολάριο έναντι του ευρώ. Διάβαζα για αυτά, τα πήγαινα καλά, τα πήγαινα καλά, αλλά δεν μ’ άρεσε αυτό. Τα πήγαινα καλά, ήμουν από τους λίγους που τα πήγαινα καλά. Μάλλον, γενικά είμαι τυχερός άνθρωπος, μέχρι στιγμής.   Δεν φτάνει μόνο το ταλέντο σε κάτι, δεν φτάνει μόνο η επιμονή. Βασικά, εγώ δεν έχω ταλέντο πουθενά. Ίσως το ταλέντο μου είναι που έχω γαϊδουρινή υπομονή, δηλαδή ένα γαϊδουράκι και εγώ έχουμε την ίδια υπομονή. Ίσως, αυτό να είναι το ταλέντο μου εμένα. Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Θες και τύχη, ρε φίλε. Θες και τύχη και όσο πιο πολύ είσαι ανοιγμένος, τόσο πιο πολύ ή θα σου συμβεί κάτι καλό ή κάτι κακό. Η θεωρία μου είναι ανοίγομαι σε αυτό τον τομέα, περιμένω να δω τι θα μου συμβεί. Όταν μου συμβαίνει κάτι κακό, φεύγω γρήγορα να μην το ζήσω πολύ όλο το κακό κι όταν μου συμβαίνει κάτι καλό προσπαθώ να μείνω όσο πιο πολύ. Άρα, αν εγώ τώρα πάω σε ένα μέρος, σε ένα πράγμα, κάνω ένα πράγμα και έχω 50% πιθανότητες να μου συμβεί κάτι καλό ή κακό με το που θα μου συμβεί κάτι κακό, το κόβω αμέσως και φεύγω. Είμαι, η μάνα μου είναι του φευγάτου η μάνα που λένε, δεν έκλεψε ποτές. Έχω φύγει από αυτή την κατάσταση, σταματάω να χάνω χρήματα, γιατί έφυγα. Όταν, όμως, είναι κάτι καλό, let’s, let it run. Άσ’ το να τρέξει, εδώ είμαι εγώ. Δηλαδή όπου δεις φαΐ, κάτσε φάε, όπου δεις ξύλο, σήκω φεύγα.   Όπου δεις δηλαδή ότι εδώ μπορείς να κάνεις δουλειά, βίντεο και τα λοιπά και σε δέχονται και τέτοια και κάτσε βγάλε και τα βλέπει ο κόσμος, όπου δεις ότι δεν τα βλέπουν και τέτοια σταματά γρήγορα, φύγε από κει, πήγαινε αλλού μη χάνεις χρόνο καθόλου. Ούτε δευτερόλεπτο. Πήγαινε αλλού, ψάξε να βρεις που έχει βίντεο με κάθε τίμημα που έχει βίντεο τα οποία θέλω να τα δουν άνθρωποι. Με κάθε τίμημα, με κάθε κόστος και ας μπεις μέσα. [00:50:00]Κάποια στιγμή, μπορεί να μην βγάλεις λεφτά, αλλά θα σε έχει ανοίξει το δρόμο και θα ξέρεις. Εγώ τώρα έχω ένα μυστικό κρυμμένο. Ξέρω τι θέλει να δει ο κόσμος, πόσο το βλέπει, πώς πληρώνει, αυτά. Εγώ μπορεί να σε μάθω να κάνεις Youtube, το λέω Youtube εγώ. Δεν το λέω Youtube. Το θεωρώ λάθος αυτό, γιατί είναι αμερικάνικη προφορά το Youtube. Ένας Έλληνας θα πει Λος Άντζελες, δεν θα πει Λος Άντζελες. Άρα, το λέω Youtube, γιατί μερικοί λένε: «Τόσα κανάλια και ακόμα δεν έμαθες πως λέγεται». Το λέω Youtube λοιπόν. Μπορεί να βοηθήσω κάποιον, αυτό το κουμπί κάνει εκείνο, κάνει το άλλο, αλλά δεν πρόκειται να πω πληροφορίες τις οποίες ίδρωσα, για να τις βρω. Σε κανέναν. Μόνο στην κόρη μου θα πω αυτές τις πληροφορίες. Δηλαδή, μπορώ και φτιάχνω κανάλι από το μηδέν και έχουν ένα εισόδημα. 

Όσον αφορά τα ταξίδια που κάνεις, πηγαίνεις με τη μηχανή;

Λοιπόν, κάνω πολλά ταξίδια με τη μηχανή και ο λόγος που τα κάνω αυτά είναι πιο πολύ για το show και γιατί μου αρέσει η μηχανή. Είναι η παλιά μου αγάπη και η τωρινή. Το αλεξίπτωτο πλέον έχει σταματήσει από τη ζωή μου, αν και έχω ένα και πετάω μια φορά στο τόσο, έτσι να κρατήσω λίγο επαφή, αλλά η μηχανή είναι η καθημερινότητά μου. Έχω το αυτοκίνητο και μπορώ να σύρω και μια μηχανή για να πάω στη Λευκάδα και να κάνω τον γύρο της Λευκάδας με μηχανή και να κάνω βίντεο με μηχανή. Επίσης, μ’ αρέσει και το κάμπινγκ με σκηνή. Κοιτάω να τα συνδυάσω και ξέρω ότι στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων υπάρχει κόσμος εκεί έξω ο οποίος θα με συμπαθήσει και υπάρχει και κόσμος που θα πει: «Τι είναι αυτός. Καμένος είναι». Δεν με πειράζει καθόλου, δεν με πειράζει και δεν πρέπει να σε πειράζει, όταν κάνεις τέτοια δουλειά. Με επηρεάζει, αλλά δεν με πειράζει.   Και όταν με επηρεάζει, δηλαδή κάποιος μπει και με βρίσει, θα τον μπλοκάρω. Στην αρχή, δεν μπλοκάριζα και μου γινόταν η μέρα χάλια. Και όσο πιο πολύ μεγαλώνει το κανάλι, τόσο πιο πολύ σε βρίζουν, χωρίς να έχεις πειράξει κανέναν. Εγώ κάνω βίντεο τα οποία είναι πολύ ελαφριά, δηλαδή δεν απευθύνομαι σε κόμματα, δεν απευθύνομαι σε ειδήσεις, δεν απευθύνομαι σε ομάδες ποδοσφαιρικές και δεν τα ξέρω αυτά, δεν μπορώ να τα κάνω, γιατί δεν τα γνωρίζω κιόλας και δεν με ενδιαφέρουν. Εγώ μπορώ να βάλω μπροστά ένα μηχανάκι και να ακούσω το θόρυβο ή μπορεί να κάνω ένα ταξιδάκι και να πω πήγα εκεί πέρα, μπορεί να… Πολύ ελαφριά βίντεο, άρα γιατί να με βρίσει εμένα κάποιος; Δεν θες να με δεις, κανένα πρόβλημα, μη με βλέπεις. Το ξέρω ότι δεν αρέσω σε όλους και στους περισσότερους δεν αρέσω, αλλιώς θα με βλέπαν 11 εκατομμύρια κόσμος. Αλλά, ρε παιδιά, αφήστε τους άλλους που αρέσει το περιεχόμενό μου, μην μας ενοχλείτε. Κατάλαβες; Και τώρα όσοι μπαίνουν, για να βρίσουν τους σβήνω. Μετά ο άλλος κάνει και δεύτερο λογαριασμό και μου λέει ότι δεν είμαι δίκαιος, γιατί δεν θέλω να ακούγεται η άποψή σου. Δεν είναι η άποψή σου, είναι η βρισιά σου. Εγώ δεν ήρθα να σε βρίσω. Με βρίζεις και δεν θέλω να το ακούω αυτό. Δηλαδή, εγώ δεν είμαι η μπάλα του μποξ που θα κάνει προπόνηση ο άλλος να ξεδώσει. Υπάρχει στο γυμναστήριο μια βάρη να ξεδώσεις, να κάνεις. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει συναίσθημα και σκέφτεται και το συνάνθρωπό του και τα λοιπά. Άρα, δεν είναι καθόλου καλό αυτό για κάποιον. Δηλαδή, μπορείς να μάθεις κάτι από αυτόν τον άνθρωπο; Αν όχι, σήκω και φύγε και πήγαινε να παρακολουθήσεις κάποιον άλλον που θα σε διασκεδάσει ή θα μάθεις κάτι.

Εσύ πώς νιώθεις που παίρνεις τη μηχανή, η οποία είναι η αγάπη σου, όπως την περιέγραψες και κάνεις αυτό που αγαπάς, αυτό είναι το επάγγελμά σου; Βγαίνοντας είτε πηγαίνοντας στην Ελλάδα είτε βγαίνοντας και στο εξωτερικό, πώς νιώθεις;

Εγώ νιώθω ότι δουλεύω όλη μέρα, αλλά άμα με ρωτήσει κάποιος και μου πει: «Έλα πες ρε, δουλεύεις;». Θα τον πω όχι, δεν δουλεύω, παίζω. Δεν δουλεύω ούτε μισή ώρα. Μα αυτό που σε παίρνει ο ύπνος στο υπολογιστή, αυτό που σε πονάνε τα πόδια; Μου αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι. Μ’ αρέσει πολύ το βίντεο, μ’ αρέσει πολύ η μηχανή, μ’ αρέσει πολύ το κάμπινγκ, το ταξίδι μ’ αρέσει πολύ. Πέρσι είχα κάνει ένα βίντεο, μια σειρά με βίντεο τα οποία είχα σκοπό να πάω στη Χονολουλού, η οποία είναι ένα τμήμα της Αμερικής στα νησιά κάτω. Πως είναι η Κρήτη της Αμερικής. Έχει μόνο καλοκαίρι εκεί, φοινικόδεντρα και τέτοια και το εισιτήριο ήταν πανάκριβο. Ήτανε 1.200€ να πάω εκεί να συναντήσω την κόρη μου που θα έκανε διακοπές εκεί. Άρα, έπρεπε οπωσδήποτε να πάω. Το εισιτήριο έκανε 1200 και λέω εδώ υπάρχει opportunity, δηλαδή μια ευκαιρία να πάω, να μην πάω κατευθείαν, να πηγαίνω να βλέπω μέρη, να πάω σε 10 μέρη.   Ξεκινάω 3 εβδομάδες νωρίτερα. Έκανα, με πήρε 3 βδομάδες να φτάσω στη Χονολουλού. Ξεκίνησα, ανοίγω το «skyscanner.net», μια ιστοσελίδα που χρησιμοποιώ εγώ εδώ και χρόνια. Βασικά, την ανοίγει η Μάγδα, η οποία είναι η βοηθός μου και λέω: «Βρες μου την πιο φθηνή πτήση που να μετακινηθώ δυτικά. Ότι να ‘ναι, ό,τι η θερμοκρασία να έχει κατά προτίμηση καλοκαίρι». Ήταν χειμώνας, καρδιά του χειμώνα. Μου λέει: «Σε βρήκα Μάλτα, στο ύψος της Ιταλίας θα μετακινηθείς λίγο». «Πόσο κάνει;». «15€», one way. «Πάρ’ την». Από Μάλτα που μπορώ να μετακινηθώ όσο πιο φθηνά γίνεται; 35€ για να πάω στο, πως το λέγανε; Στο Πόρτο της Πορτογαλίας, στην βόρεια Πορτογαλία. Την πήρα και αυτή την πτήση και σε κάθε μέρος καθόμουν μια μέρα, για να βγάλω ένα επεισόδιο. Ήμουνα δηλαδή ο Ευτύχης Μπλέτσας ερασιτέχνης, γιατί τα δικά μου το βίντεο το κάνω, α ου. Δηλαδή είμαι λίγο χωριό. Για 2 λόγους. Γιατί μπορώ να το κάνω αυτό.   Έχω ένα... Δεν με νοιάζει πιο πολύ να πουλήσω μούρη, κάποιος που θα με δει ότι είμαι ένα βλάχο, βλαχομπαρμάδι, δεν με νοιάζει άμα φαίνομαι έτσι. Δεν προσπαθώ να δημιουργήσω μια εικόνα, δεν με απασχολεί καθόλου. Δεν θέλω ένα μουράτο αυτοκίνητο, δεν θέλω, δεν με νοιάζει καθόλου. Θέλω ένα ποιοτικό αυτοκινητάκι να πάω στην δουλειά μου, μια ποιοτική μοτοσυκλέτα. Δεν θέλω καθόλου να πουλήσω μούρη, δεν με ενδιαφέρει στα 46 μου να το παίζω τουπέ και τέτοια. Μα καθόλου. Και βγαίνω και στα βίντεο με ένα στυλάκι επαρχιώτικο, το οποίο αρκετοί το έχουν αγαπήσει και το έχουν εκτιμήσει και για αυτό θέλουν να δούνε το ταξίδι στην Πορτογαλία απ’ τα δικά μου τα βίντεο, γιατί εκεί θα είναι χύμα. Δεν θα τους δείξω το καλό ούτε θα κρύψω το καλό, ούτε θα κρύψω το κακό. Ό,τι βλέπω μπροστά μου, κάθε 20 λεπτά βγάζω την κάμερα και λέω: «Μάγκες πάω να φάω. Να δω τι τρώνε οι Πορτογαλέζοι εδώ πέρα». Ψάχνω ψάχνω, βρήκα τι είναι αυτό, τυρόπιτα πορτογαλική, κασερόπιτα. Μιλάω και χωριάτικα και λίγο και επίτηδες για το, για να στολίζω. Είναι το αλατοπίπερο, Λαρισαίος είμαι, πρέπει να μιλάω λίγο χωριάτικα. Και λέω: «Τι γίνεται; Έχουμε την τυρόπιτες πέρα; Φτάσανε οι τυρόπιτες;». Και κάθεται ο άλλος βλέπει την τυρόπιτα που τρώω στην, στην Πορτογαλία.   Μετά φεύγω από την Πορτογαλία και πάω στα Κανάρια κάτω. Δηλαδή, κυνηγούσα τη δύση να κινηθώ, μετακινηθώ δυτικά και όσο το δυνατόν πιο ζεστά σημεία. Μετά, όμως, απ’ τα Κανάρια δεν έβρισκα φθηνή πτήση να μετακινηθώ να αλλάξω ήπειρο και να φύγω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και αναγκαστικά, έπρεπε να φύγω πολύ βόρεια και πήγα στην Ιρλανδία. Πήγα Λονδίνο πρώτα και μετά την άλλη μέρα πέταξα για Ιρλανδία και μετά πέταξα για Αμερική απ’ την Ιρλανδία, και έκανα επεισόδιο στο κάθε μέρος. Και έφευγα από το καλοκαίρι στο χειμώνα, από το χειμώνα στο καλοκαίρι, από το… Δηλαδή τι μέρα έχουμε σήμερα; Δευτέρα. Την Τρίτη είχα χειμώνα, την Τετάρτη είχα καλοκαίρι πάλι, αλλού. [01:00:00]Και έτσι έφτασα στις Ηνωμένες Πολιτείες, Λος Άντζελες. Πήγα στο Χονολουλού. Και άμα σου πω ότι δεν θυμάμαι και πού πήγα. Πρέπει να δω τα βίντεο γιατί τα έχω με τη σειρά. Έχω πάει σε τόσα πολλά σημεία και δεν θυμάμαι, δηλαδή ξέρω ότι πήγα στο Δουβλίνο. Αλλά πότε πήγα; Πήγα σε αυτήν τη σειρά με βίντεο ή πάει πιο παλιά μόνος μου; Δεν θυμάμαι, απλά ξέρω ότι πήγα εκεί και ξέρω και πώς είναι, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ και μπερδεύομαι. Αυτό ήταν ένα, ρώτησε με.

Από τα ταξίδια που έχεις κάνει και εντός και εκτός Ελλάδας, ποια μέρη θα σου μείνουν αξέχαστα για πάντα;

Όλα. Θα σου πω, θα έρχομαι σε λίγο σε αυτό. Για να σου πω ότι έφυγα με ένα 125 μηχανάκι, το οποίο είναι με συμπλέκτη. CBF λέγεται 125, είναι σαν παπάκι. Το φόρτωσα με πράγματα. Είχα μια τεχνική υποστήριξη από τον κύριο Γκινοσάτη στην Αθήνα, ο οποίος με έχει στηρίξει τεχνικά πάρα πολύ σε πράγματα που κάνω. Και έφυγα πηγαίνοντας Αλβανία, μετά Μαυροβούνιο καβάλα σε ένα μηχανάκι. Πρέπει να ήταν Μάρτιος, τώρα πριν 8 μήνες. 45 χρονών, κοτζάμ μαντράχαλος με την σωματική μου αντοχή μειωμένη σε σχέση με έναν εικοσιπεντάρη, περνάω μέσα από βροχές από την Κροατία, περνάω από χαλάζια, περνάω, βγαίνω Σλοβενία. Όλα αυτά με ένα 125 και έφτασα Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία σαν να με κυνηγάει κάποιος. Δεν πήγαινα και καθόμουν κάπου να ξεκουραστώ. Οδηγούσα όλη την ημέρα μηχανάκι, έφτανα, έφτιαχνα το βίντεο. Μερικές φορές το έφτιαχνα και στο δρόμο. Σταματούσα, πατούσα να φορτώνει κάτι, προχωρούσα, σταματούσα, έφτιαχνα λίγο ξαναπατούσα να φορτώνει, μετά να το ανεβάσω. Δηλαδή οδηγούσα, έφτιαχνα βίντεο, το βράδυ που κοιμόμουν ανέβαζα το βίντεο. Είχε ανέβει δηλαδή το πρωί, οδηγούσα και ξανά πάλι αυτό, αυτό, αυτό, αυτό. Κράτησε ένα μήνα περίπου. Βρέθηκα στο Γιβραλτάρ. Κάτω κοντά στο Μαρόκο. Ήθελα να πάω Μαρόκο και δεν άντεξα άλλο, είχα εξαντλήσει την υπομονή μου.   Είχα ένα σκοπό να πάω στην Πορτογαλία, τέρμα κάτω Ισπανία δηλαδή και μετά θα είχα φτάσει και είχα σκοπό να πάω και στην Πορτογαλία και έστω και αυτά τα 700 χιλιόμετρα τα επιπλέον που θα έκανα να πάω στο φάρο της Πορτογαλίας και μετά στη Λισαβόνα, για να βγω Μαδρίτη δεν τα έκανα και έφυγα από τη Σεβίλλη καρφί πίσω, τέρμα το μηχανάκι. Όταν λέμε ένα 125, τέρμα να φτάσω όσο το δυνατόν λιγότερο. Υπολόγιζα ότι θα κάνω 5 μέρες να φτάσω με ένα μηχανάκι τέρμα συνέχεια. Κοιμόμουν και το οδηγούσα τέρμα και έκανα 8 μέρες. Δεν άντεχα άλλο, μ’ έπιασε και βροχή στην Ιταλία και έλεγα: «Θα το παρατήσω και θα φύγω, δεν αντέχω». Είχα κουραστεί, αλλά ήταν μια κούραση η οποία μου άρεσε. Γιατί τώρα που τα γυρνάω πίσω και τα βλέπω έχοντας και στο μυαλό μου ότι καλύτερα να φθείρεσαι παρά να σκουριάζεις είχα μια φθορά κει πέρα την οποία τη θυμάμαι τώρα και λέω καλά ήταν, όλο άξιζε τον κόπο και επειδή το πιστεύω ότι ήταν καλά, θα το ξανακάνω και τώρα θα το κάνω αλλιώς.   Θα το κάνω με αυτοκίνητο, θα κοιμάμαι στη θέση του οδηγού, θα κάνω ακριβώς την ίδια διαδρομή και θα κάνω μια σειρά με βίντεο που θα την ονομάσω «Budget», δηλαδή θα είμαι πάρα πολύ τσιγκούνης, θα χαλάω όσο το δυνατόν λιγότερο, θα πηγαίνει το αυτοκίνητο όσο το δυνατόν πιο σιγά να μην καίει, να μην φάω κλήσεις και θα θέλω να κάνω ένα challenge να δω πόσα, με πόσα λεφτά μπορώ να φτάσω να κάνω το γύρο της Ισπανίας, ξανά στα ίδια μέρη και να γυρίσω. Θα προσπαθήσω να πάω όσο το δυνατόν λιγότερα hotel. Θα διαλέξω μια εποχή άνοιξη, την οποία είναι καλή η θερμοκρασία, για να κοιμηθείς στο αυτοκίνητο το βράδυ. Γιατί πιο πριν έχει κρύο και πιο μετά έχει ζέστη και θέλω να πιστεύω ότι θα ξεκινήσω τον Μάρτιο να κάνω αυτό το challenge, τέλη Μαρτίου.   Και θα γυρίσω μετά από ένα μήνα. Υπολογίζω, θα μαγειρεύω, θα πηγαίνω στα «Lidl»», θα παίρνω ότι πιο φθηνό και υγιεινό και θα προσπαθήσω να το κάνω όσο πιο φθηνό γίνεται για το Youtube και ταυτόχρονα από όπου θα περνάω θα αλωνίζω στα βίντεο, θα τραβάω βίντεο. Θα φορτώνω το power station, ένα σύστημα, δεν ξέρω αν το γνωρίζεις ποιο είναι αυτό. Είναι ένα τεράστιο power bank, τεράστιο το οποίο μπορεί να φορτίζει και μέχρι και πατίνι ηλεκτρικό, μπορεί να φορτίζει λάπτοπ, μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Φορτίζει από τον ήλιο και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και θα έχω ένα ρεύμα σοβαρό, για να μπορώ να φορτίζω τις συσκευές, να φορτίζω το πατίνι, για να πηγαίνω να κάνω τις πόλεις μέσα μικρά ντοκιμαντέρ στην κάθε πόλη. Δηλαδή, θα σταματάω, θα κάνω βίντεο για να μην... Να μου ‘ρθει μια ή άλλη, γιατί τα δικά μου τα βίντεο είναι πανάκριβα. Λέει ο άλλος: «Α views, πόσα λεφτά έχεις βγάλει;». Ναι. «Πόσα λεφτά έχω χαλάσει, γιατί δεν ρωτάς;». Είναι πανάκριβα βίντεο τα δικά μου, επειδή δεν έχω ταλέντο να κάτσω όπως καθόμαστε εδώ και να λέω ιστορίες να γελάμε, δεν το έχω αυτό για δωρεάν βίντεο. Πρέπει να βγω εκεί έξω και πρέπει να πάω σε μέρη που δεν πήγαν οι άλλοι, για να το δουν γιατί άμα πήγαν δεν έχει νόημα. Να πάω στο Σύνταγμα, η μισή Ελλάδα έχει πάει στο Σύνταγμα, δεν είναι κάτι ενδιαφέρον και οι άλλοι μισοί το έχουν κάνει βίντεο. Εγώ πρέπει να πάω κάπου αλλού. Άρα, έχω πανάκριβα βίντεο, πάρα πολύ ακριβά. Και το διασκεδάζω κιόλας. Μπορεί να μου κοστίζει, αλλά να σου πω και κάτι άλλο; Δεν θέλω να μαζέψω και λεφτά, να πνίγομαι στα κέρδη και να γίνω μεγαλοεπιχειρηματίας, δεν με ενδιαφέρει. Θέλω απλά να είμαι, να έχω ένα, να πηγαίνω ομαλά και να κάνω αυτό που ξέρω πλέον να κάνω και που αγαπάω.  

Υπάρχουν και κάποιες επικινδυνότητες στο επάγγελμα, κάποιοι κίνδυνοι; Να είσαι με τη μηχανή και να ταξιδεύεις; 

Βλέπεις, όταν με ρωτάς περιμένω λίγο, για να σε βοηθήσω στο edit. Tην ξέρω τη δουλειά, κατάλαβες; Με ρώτησες, περιμένω λίγο, για να σε βοηθήσω να το διαχειριστείς άμα θες και αυτό άμα θες άστο λίγο να παίξει κι αυτό άμα… Δεν ξέρω ή κόψ’ το, όπως θες. Οι κίνδυνοι είναι, εγώ είμαι και λαμβάνω τα μέτρα μου παντού. Δηλαδή πάω από κάπου και λέω αν μου συμβεί αυτό τι κάνω; Έχω πάντα Plan B, τα οποία, και Plan C. Δηλαδή αν μου συμβεί κάτι άλλο πλάνο, για να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση, μετά άλλο και μερικές φορές εξαντλούνται όλα και έχω βρεθεί να είμαι χωρίς ξενοδοχείο, κάπου να κοιμηθώ στο δρόμο και τώρα πρόσφατα. Δεν έβρισκα με τίποτα hotel, το πιο φτηνό hotel που έβρισκα ήταν 300€. Λέω δεν το θέλω και επειδή έχω εμπειρία στα ταξίδια, πήγα σε αεροδρόμιο, πλήρωσα πάρκινγκ στη μηχανή στην Μπολόνια, πήρα τις αποσκευές μου, πέρασα μπροστά, χαιρέτησα. «Hallo» και τέτοια, έκατσα στη θέση σαν να περιμένω το αεροπλάνο σε ένα ζεστό σημείο και κοιμήθηκα, όπως θα κοιμόμουν, όπως κοιμούνται και αυτοί που περιμένουν το αεροπλάνο, 3 ωρίτσες και πέρασε η νύχτα.   Αλλά ήμουν στο δρόμο, είχε φτάσει η ώρα 2, η κούραση ήταν τρελή. Λόγω εμπειρίας το έκανα αυτό, χωρίς να ενοχλήσω κανέναν, χωρίς να ανακατέψω κανέναν. Ήμουν και πελάτης στο αεροδρόμιο, πλήρωσα για τη μηχανή δεν θυμάμαι, 3€, 3,5; Για να κοιμηθώ στο παγκάκι του αεροδρομίου εσωτερικά και είχε ένα κρύο εκείνη την ημέρα που τα τελευταία χιλιόμετρα παρακαλούσα, έβλεπα στο χάρτη το GPS ότι θέλω άλλα 30 χιλιόμετρα και έλεγα: «Δεν το αντέχω, κρυώνω». Μιλάμε για 45 χρονών άνθρωπο, που δηλαδή με βλέπει ο άλλος και μου λέει: «Ρε είσαι τρελός; Στην, δηλαδή ούτε μικρός δεν το έκανα εγώ αυτό. Μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία, γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Είσαι τρελός που σε παίρνει ο ύπνος στον υπολογιστή;». Και λέω: «Δεν ξέρω άμα είμαι τρελός, μπορεί και να μην είμαι κιόλας, μπορεί αυτό να είναι το σωστό. [01:10:00]Μου βγαίνει έτσι, έχω λίγο όρεξη. Θα μου φύγει η όρεξη αλλά την έχω τώρα. Να μην την στείλω». Και θα πάω με το αυτοκίνητο τώρα. Θα γυρίσω τη Νότια Ευρώπη. Κάποιος φίλος μου λέει: «Γιατί δεν πας μέχρι το Βόρειο Ακρωτήρι στην Σουηδία, αφού πήγες εκεί;». Και λέω: «Μπορεί να είναι καλή ιδέα». Με το αυτοκίνητο όλα είναι αλλιώς. Έχω βρεθεί να κοιμάμαι στο αυτοκίνητο, να περιμένω να ανοίξει το βενζινάδικο, γιατί λέω άμα συνεχίσω θα μείνω από καύσιμα.   Έχω κινδυνεύσει πάρα πολύ. Μια φορά θυμάμαι είναι που πριν γίνω Youtuber ήμασταν σε λεωφορείο στην Ταϊλάνδη και μας είχαν ρίξει σπρέι, αυτό που σε παίρνει ο ύπνος, για να ληστέψουν. Και λήστεψαν όλους τους τουρίστες που ήταν στο λεωφορείο. Ήταν μόνο τουρίστες, τουριστικό ήταν. Μας κλώτσησαν αυτοί που το κάνανε και μας πέταξαν στο δρόμο. Είχε τόσο σκοτάδι. Βρεθήκαμε στο δρόμο 35 άτομα, 40 πόσο έχει το λεωφορείο. Να είμαστε στο δρόμο και να μην ξέρουμε πού είμαστε, να προσπαθούμε να συνέλθουμε από αυτό. Εγώ νόμιζα ότι με πήρε ο ύπνος. Δεν κατάλαβα ότι μας ρίξανε κάτι και όλοι λέγανε: «Πού είμαστε ρε, πού είμαστε; Κάτι περίεργο συμβαίνει». Όλοι ήμασταν ζαλισμένοι. Μετά εγώ κατάλαβα ότι κάτι κάτι δεν πάει καλά γιατί μας βρίζανε, μας πέταξαν και τα πράγματα και έλεγε το λεωφορείο χάλασε. Bus Broken, καπούτ και εξαφανίστηκαν και όταν έφευγαν δηλαδή θα έρθει άλλο λεωφορείο να σας πάρει. Και ήρθε ένα άλλο λεωφορείο και μας πήγε πιο πέρα κοντά στην Μπανγκόκ και μας παράτησε και εκείνο και λέει: «Πάρτε ταξί». Εκεί, μέσα στον ύπνο που είχαμε βάλανε τα χέρια τους όπου ήθελαν και ακόμα τα λεφτά που νόμιζα εγώ ότι τα είχα κρυμμένα, δεν ήταν κρυμμένα καθόλου. Παρθήκαν και δεν τους βρήκα ποτέ και δεν προσπάθησα να τους βρω, γιατί δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί και δεν πήγα εκεί να έχω περιπέτειες. Αυτό.   Είχα κινδυνέψει και στις Ηνωμένες Πολιτείες μερικές φορές, γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πολύ καλοί άνθρωποι και τέτοια, αλλά πρέπει να προσέξεις να μην ξανοίγεσαι πολύ και βρεθείς στο λάθος δρόμο. Εγώ έχω βρεθεί στο λάθος δρόμο. Έχω κινδυνέψει από καιρικές συνθήκες με τη μηχανή, να μη βλέπω τίποτα, να ρίχνει καρέκλες, να μην έχω καταφέρει να φτάσω στο hotel που έχω κλείσει, να γίνεται κατακλυσμός, κεραυνούς και τέτοια. Έχω κινδυνεύσει πολλές φορές, πάρα πολλές φορές. Ναι. 

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον; Μια ερώτηση για να κλείσουμε.

Αυτή την ερώτηση, έτσι κλείνω και εγώ τις συνεντεύξεις που κάνω. Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στα βίντεο πλέον, δηλαδή άμα πιάσω το τζόκερ και κάνω βίντεο μόνο που αυτά που μου αρέσουν, θα κάνω αυτό που κάνεις εσύ τώρα με ανθρώπους, θα ακούω ιστορίες και στο τέλος, θα τους ρωτάω αυτό το πράγμα. «Πώς, πού θα είσαι μετά από 10 χρόνια», ρωτάω. Ή 5 ξέρω γω. Λοιπόν, εγώ θα είμαι μετά από 5 χρόνια 10, θα έχω βρεθεί με ανθρώπους πιο πολλούς και θα κάνω βίντεο. Δεν ξέρω τι ακριβώς βίντεο θα κάνω, αλλά θα είναι βίντεο. Μπορεί να τραβάει ο άλλος, μπορεί να κάνουμε με άλλον ένα βίντεο. Θα είναι σίγουρα το βίντεο στην ζωή μου και θα είναι σε φουλ γκάζι, γκαζωμένο φουλ. Θα κοιμάμαι πάνω στο λάπτοπ ξανά, θα έχω βοηθούς ίσως παραπάνω ή μπορεί και όχι. Θα είμαι βελτιωμένος στο βίντεο και σαν παρουσιαστής ερασιτέχνης που είμαι και σαν βιντεολήπτης ερασιτέχνης. Σκοπεύω να παρακολουθήσω μαθήματα.   Σήμερα έψαχνα, μίλησα με δασκάλους, για να με μάθουνε σενάριο, φωτογραφία, τα πάντα, storytelling και τα λοιπά να γίνω καλύτερος. Άρα, το μέλλον μου οδεύει προς τα κει με πολλή φόρα. Είμαι σε ένα σημείο πολύ καλό, το οποίο έχω αυτό που λένε πρόσωπο. Μπορώ να πάω κάπου και να πω είμαι αυτός, έχω 20.000 βίντεο ανεβασμένα. Είναι όλα ερασιτεχνικά, αλλά έχω και μπορώ να κάνω και καλά βίντεο, ορίστε αυτά είναι. Έλα να κάνουμε μαζί ένα concept, μια, το ένα φέρνει το άλλο. Εγώ πιστεύω ότι και αν μας ακούν πιο νέα παιδιά, εικοσιπεντάρηδες. Εσύ πόσο είσαι;

24. 

Λοιπόν, εμένα, αυτή η ηλικία είναι ευαίσθητη ηλικία και βλέπω τα παιδιά αυτά, εσάς δηλαδή θέλω πάντα επειδή σας περνάω πάνω από 20 χρόνια και επειδή σε αυτή την ηλικία εγώ έπιανα το σίδερο της τέντας από του σπιτιού μου και προσπαθούσα να πετύχω και δεν ήξερα πώς, το έσφιγγα τόσο πολύ το έσφιγγα και μου ερχόταν με το άλλο χέρι να του ρίξω μπουνιά. Βράδυ 3 η ώρα, γιατί δεν έβρισκα τον τρόπο. Θέλω να δώσω την ενέργεια και όσο, όλη μου θα τη δώσω και 110%, αλλά που; Πού να τη δώσω; Και για αυτό λέω στα παιδιά ότι: «Κάντε πράγματα και εκεί που θα δεις ότι σ' αρέσει, είτε αυτό αποδίδει είτε όχι τράβα χειρόφρενο εκεί είσαι, έφτασες. Μόλις βρήκες το πιο δύσκολο κομμάτι στη σταδιοδρομία σου στη ζωή, μόλις πέτυχες το πιο δύσκολο πράγμα. Μετά πέσε με πάθος και εμμονή και μη σταματήσεις ούτε στα 90. Όταν δεν μπορείς να το κάνεις, δεν μπορούσες παράδειγμα να πιάσεις κάμερα, να έχεις παιδιά να τα βοηθάς να, δεν ξέρω, να σχολιάζεις, να, δεν ξέρω. Πάλι εκεί να είσαι». Αυτό είναι το μέλλον μου. Θα δώσω πόνο σαν να μην υπάρχει αύριο. 

Ωραία, σε ευχαριστώ πολύ. 

Να ‘σαι καλά, φίλε μου Βασίλη. Ελπίζω να μην σε κούρασα.