© Copyright Istorima

Istorima Archive

Τίτλος Ιστορίας

O Κώστας Σταυριανός και τα 12 χρόνια πορείας του Stage στη Λάρισα

Κωδικός Ιστορίας
24430
Σύνδεσμος Ιστορίας
Αφηγητής/τρια
Κώστας Σταυριανός (Κ.Σ.)
Ημερομηνία Συνέντευξης
12/06/2023
Ερευνητής/τρια
Παναγιώτης Τόλιας (Π.Τ.)
Π.Τ.:

[00:00:00]Καλησπέρα.

Κ.Σ.:

Καλησπέρα.

Π.Τ.:

Ονομάζομαι Παναγιώτης Τόλιας, ερευνητής για το Ιστόρημα. Ονομάζεσαι;

Κ.Σ.:

Κώστας Σταυριανός.

Π.Τ.:

Ωραία, Κώστα. Γεννήθηκες εδώ πέρα, στη Λάρισα;

Κ.Σ.:

Στη Λάρισα. Το 1970.

Π.Τ.:

Ωραία. Πριν περάσουμε στο πως ξεκίνησε η πορεία του Stage και όλα αυτά, θέλω λίγο να μου πεις, ποια ήταν τα ακούσματα σου στην παιδική σου ηλικία, εφηβεία. Ποια ήταν η επαφή σου με τη μουσική;

Κ.Σ.:

Πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν η θεία μου η Ιωάννα και ο θείος μου ο Άλκης, οι οποίοι ήτανε, ας το πούμε, παλιά φρικιά. Βρήκα στην δισκοθήκη Jethro Tull, Pink Floyd, Beatles, Σαββόπουλο, Βαγγέλη Γερμανό. Αυτό ήταν ένα πρώτο ερέθισμα. Εντάξει, και στην οικογένεια την δικιά μου υπήρχαν ερεθίσματα, αλλά ήταν πιο πολύ του ρεμπέτικου και του λαϊκού. Ας πούμε, η μάνα μου και ο πατέρας μου, ελαφρολαϊκό, λαϊκό. Η πρώτη επαφή με το rock n roll ήταν η θεία μου η Ιωάννα και ο Άλκης. Ε, μετά, όταν κοινωνικοποίησε, πηγαίνεις στο Γυμνάσιο, γνωρίζεις κι άλλο κόσμο της ηλικίας σου. Έχει ξεκινήσει το heavy metal. Ήμουνα μέταλλο μέχρι τα 13-14. Ακούγαμε τους Iron Maiden και τα υπόλοιπα. Ξαφνικά, ένα βράδυ… Τώρα, θα στα πω όλα κανονικά, έτσι;

Π.Τ.:

Ναι, ναι, ναι, ναι!

Κ.Σ.:

Εντάξει. Πρέπει να ήταν το ‘84 και άκουγα ένα κρατικό ραδιόφωνο στο walkman και ήταν βράδυ, δε θυμάμαι τι ώρα ακριβώς, αλλά ήμουν στο κρεβάτι. Και αυτός ο τύπος που είχε την εκπομπή παίζει ένα συγκρότημα που λέγονται ‘The Feelies” και παίζει ένα κομμάτι το οποίο με έχει συγκλονίσει, λέω: «Τι είναι αυτό το πράγμα;». Το έχω αφήσει, συνεχίζω να ακούω αυτά που ακούω, ώσπου κάποια στιγμή πέφτω πάνω στους Cure, στους U2, στους Smiths και αλλάζει η κατάσταση. Παρατάω το metal και μετά όλα είναι μια συγκεκριμένη πορεία. Έτσι έγινε η φάση. Στους Feelies θα φτάσουμε, άμα θες κάποια άλλη στιγμή.

Π.Τ.:

Ωραία. Πάντως η Λάρισα γενικά –δεν ξέρω βασικά, από αυτά που έχω ακούσει δηλαδή–, πέρα από τη μια αισθητική που είναι γνωστή ας πούμε, όλο αυτό που υπάρχει, νομίζω ότι-.

Κ.Σ.:

Τι εννοείς, το σκυλάδικο;

Π.Τ.:

Ναι, αυτό ρε παιδί μου, το σκυλάδικο, το trendy αυτό που υπήρχε στη Λάρισα πάντα, ας πούμε, το…

Κ.Σ.:

Ναι, υπήρχε, είναι αλήθεια, υπάρχει ακόμα.

Π.Τ.:

Αλλά και το metal νομίζω ότι υπήρχε πάρα πολύ στη Λάρισα.

Κ.Σ.:

Φυσικά, αλλά περισσότερο από όλα, στη Λάρισα τη δεκαετία του ‘80 υπήρχε το South, το South και το Progressive. Τέτοια ακούσματα από την δεκαετία του ’70, παρά το metal. Βέβαια, θα μου πεις το metal ούτως ή άλλως ήτανε αρχές ‘80 και μετά. Αλλά στη Λάρισα, για μένα, αυτός ο χαρακτηρισμός, «ο Νότος της Ελλάδας», ισχύει. Όλες οι μπάντες τότε θέλαν να παίξουν Allman Brothers και… Πες τους... Τέλος πάντων τα South συγκροτήματα της εποχής, της δεκαετίας του ‘70. Lynyrd Skynyrd εννοούσα πριν. Αυτά θέλαν να παίξουν. Και Blues και ίσως κλασσικά Rock κομμάτια. Αυτή ήταν η Λάρισα δεκαετίες ‘70, αρχές ‘80. Δεκαετία ‘80 αρχίζει και αλλάζει η κατάσταση. Μπαίνει το δικαστικό στη μέση, μπαίνουν τα πανκιά στη μέση.

Π.Τ.:

Εσύ έζησες εκεί πέρα, πήγαινες δηλαδή;

Κ.Σ.:

Στο δικαστικό βέβαια, ναι. Το θυμάμαι σαν εικόνα, ξεκάθαρα.

Π.Τ.:

Αράζατε εκεί πέρα για μπύρες και τέτοια, ας πούμε;

Κ.Σ.:

Το δικαστικό ήταν μια μοναδική κατάσταση. Δεν ξέρω αν υπήρχε κάτι άλλο στην Ελλάδα αντίστοιχο.

Π.Τ.:

Θες να μου πεις λίγο για αυτό, τι θυμάσαι;

Κ.Σ.:

Ναι, αυτό που θυμάμαι ήταν βασικά η κατηγοριοποίηση και το ξεκάθαρο του πράγματος. Δηλαδή, δεν μπορούσες εσύ που είσαι μαθητής, να πας εκεί που κάθονται τα πανκιά. Ή εκεί που είναι τα μέταλλα. Ή εδώ είναι οι monsters, κι εδώ είναι οι φλώροι κι εδώ είναι αυτοί. Είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Στα σκαλιά δεν πήγαινες εύκολα.

Π.Τ.:

Αλλά υπήρχε και… Θέλω να πω, υπήρχε… Να το πω bullying τώρα, ας πούμε; Δηλαδή-.

Κ.Σ.:

Εννοείται ότι υπήρχε bullying.

Π.Τ.:

Έπεφτε φάπα, δηλαδή, εύκολα.

Κ.Σ.:

Εννοείται. Φάπες δεκαετία ‘80 πέφτανε παντού. Από το φλιπεράδικα και τα μπαράκια, μέχρι σε καφετέριες, για την παραμικρή αιτία. Η φάπα ήταν πολύ εύκολη δεκαετία ‘80.

Π.Τ.:

Και αυτό που πιστεύεις μάζευε τον κόσμο στο δικαστικό, δηλαδή ήταν ήταν η μουσική κατά βάση;

Κ.Σ.:

Τι ήταν;

Π.Τ.:

Η μουσική;

Κ.Σ.:

Όχι, ήταν μια κοινωνικοποίηση.

Π.Τ.:

Που δεν μπορούσαν να την βρούνε αλλού.

Κ.Σ.:

Ναι προφανώς. Ήτανε ωραίο πράγμα το δικαστικό. Αν και τότε δεν ήταν πεζόδρομος, έτσι;

Π.Τ.:

Πώς ήταν;

Κ.Σ.:

Περνούσαν αυτοκίνητα παντού. Αλλά εντάξει.

Π.Τ.:

Υπάρχουνε –ξέρω ‘γω;– παλιά πανκιά, που τώρα τους βλέπεις από τότε, ας πούμε, να έχουν αλλάξει από τότε, ας πούμε, και να έχουν γίνει κάπως αλλιώς σήμερα; Προφανώς μεγαλώνεις και αλλάζεις, αλλά έχουν μείνει στη Λάρισα τέτοιοι τύποι;

Κ.Σ.:

Κοίταξε, αν κάποια στιγμή στη ζωή σου έχεις νιώσει αυτό που ήταν το punk την δεκαετία του ‘80, είναι δύσκολο να το αποτινάξεις εντελώς από πάνω σου. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουνε, ας το βάλω σε εισαγωγικά, «κάνει καριέρα» και κάποια στιγμή θα βάλουν ένα δίσκο των Wipers και θα κλάψουν, ας πούμε. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι συνεχίζουν να ζουν με αυτόν τον τρόπο. Τον τρόπο του punk, δηλαδή ότι μόνος μου ενάντια σε όλους. Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι στη Λάρισα. Και πρόσφατα βρήκα και τον Κώστα, που ήρθε από τη Γερμανία, αυτός μένει Γερμανία, ήτανε από τους πρώτους. Ίσως η πρώτη μοϊκάνα στη Λάρισα. Ο Κωστάκης.

Π.Τ.:

Ωραία. Οπότε πάμε λίγο πίσω.

Κ.Σ.:

Πιο πίσω δεν μπορώ να σε πάω.

Π.Τ.:

Εντάξει, όχι, εννοώ, πάμε εκεί που το αφήσαμε, συγγνώμη. Οπότε έχεις αυτά τα ακούσματα, metal, από δω, από κει, δικαστικό. Με ποιους ανθρώπους συναναστρέφεσαι και πόσο καιρό υπάρχει αυτή η σκέψη, του χώρου, των live γενικά; Δηλαδή, με ποιους ανθρώπους έρχεσαι σε επαφή και τους συζητάς αυτό το πράγμα;

Κ.Σ.:

Θα σου πω. Όταν πέρασα στην Κομοτηνή, ήταν η πρώτη φάση που μου μπήκε το σαράκι να διοργανώσω live. Το 1987-88. Και εκεί έγινε η πρώτη, ας το πούμε, διοργάνωση. Φυσικά ερασιτεχνική, φυσικά χωρίς κανένα κέρδος, δεν το συζητάμε. Μετά, όταν γύρισα Λάρισα, επίσης με κάποιους φίλους κάναμε κάποια πράγματα σε κάποια μαγαζιά εδώ στη Λάρισα. Θυμάμαι το [Δ.Α.], που το είχε ο Νίκος ο Ζαφειρίου. Και είχαμε φέρει τότε, είχαμε κάνει ένα διήμερο μάλιστα, είχαμε φέρει διάφορες μπάντες. «Γκρόβερ», «Στίγμα 90» –δεν θυμάμαι ποιους άλλους–, τις «Χούφτες», εδώ, μια μπάντα punk από εδώ, από τη Λάρισα. Μετά άρχισα να πηγαίνω Αθήνα-Θεσσαλονίκη για live με πράγματα που με ενδιέφεραν. Και να φτάσουμε στο 2004 ή 2005, κάπου τόσο, όπου με δυο φίλους κάναμε μια ομάδα, την “Dean Moriarty”, έτσι τη λέγαμε τότε.

Π.Τ.:

Πώς λεγόταν; Dean;

Κ.Σ.:

Dean Moriarty. Ο Dean Moriarty ήταν ένας ήρωας του Kerouac. Με τον Στέφανο και τον Θανάση. Τότε είχαμε φέρει τους Fuzztones στη Λάρισα, μια γκαράζ μπάντα. Τους είχαμε φέρει στο B-live. To B-live ήταν στον ίδιο χώρο που υπήρχε το stage, έτσι; Άρα πρέπει να μιλήσουμε για το B-live. To B-live, αν δεν κάνω λάθος, ξεκίνησε τέλη δεκαετίας ’90, ‘97, κάτι τέτοιο; Επειδή δεν έχω προετοιμαστεί, θυμάμαι τον Χρήστο, ένα από τα παιδιά που το ανοίξανε. Η διαφορά με το stage ήταν ότι κυρίως το B-live βασιζόταν κυρίως σε house band. Δηλαδή είχανε φτιάξει μια μπάντα από Λαρισαίους μουσικούς, που παίζανε διασκευές και κάποια δικά τους κομμάτια. Πολύ καλή μπάντα. Αλλά τα live που κάνανε, μέσο όρο, από ό,τι θυμάμαι και από ό,τι φαντάζομαι, πρέπει να ήτανε γύρω στα τρία ή τέσσερα τον μήνα, όχι παραπάνω. Φέραν, όμως, πράγματα. Γινότανε καταστάσεις στην πόλη. Μετά άλλαξε χέρια το B-live, το πήρε ο Κώστας και ο Αντώνης, και μετά το πήραμε εμείς, το 2007· και ανοίξαμε 17 Νοεμβρίου 2007. Ήτανε το πρώτο live.

Π.Τ.:

17 Νοεμβρίου του 2007.

Κ.Σ.:

Ναι.

Π.Τ.:

Όπου λέγεστε πια Stage, έτσι;

Κ.Σ.:

Και ποιο ήταν το πρώτο live που κάνατε;

Κ.Σ.:

Οι Sigmatropic. Sigmatropic είναι μια πολύ ωραία μπάντα, στην οποία-. Να αλλάξω τον δίσκο.

Π.Τ.:

Ναι, ναι, ναι. Sigmatropic, αν δεν κάνω λάθος, είναι δικός μας, ο Λαρισαίος ο ντράμερ, ο Τρυφερούλης.

Κ.Σ.:

Ο Γιάννης ο Τρυφερούλης, ναι. Sigmatropic, ήταν πρώτο live οι Sigmatropic και την επόμενη-.

Π.Τ.:

Και τότε ήταν και γνωστοί; Δηλαδή θυμάμαι ότι έχουν ανοίξει συναυλίες-.

Κ.Σ.:

Ήταν καλή μπάντα. Ναι, ναι, ναι.

Π.Τ.:

Ήταν πιο γνωστοί στο εξωτερικό αυτοί, δηλαδή...

Κ.Σ.:

Είχανε συνεργαστεί και με την Carla και με άλλους μουσικούς γνωστούς από το εξωτερικό.

Π.Τ.:

Πες μου λίγο-.

Κ.Σ.:

Άκης Μπογιατζής οι Sigmatropic. Μεγάλη μορφή δεκαετίας ‘80 στην Ελλάδα.

Π.Τ.:

[00:10:00]Πώς ήτανε… Δηλαδή, πρώτη μέρα που ανοίξατε, πρώτο βράδυ που ανοίγετε και ανοίγουν οι πόρτες, πες μου λίγο πώς είναι. Θέλω να πω, εσύ είσαι στο μπαρ εκείνη τη μέρα, είσαι έξω;

Κ.Σ.:

Όχι, δεν είμαι στο μπαρ. Στο μπαρ εγώ μπήκα πολλά χρόνια μετά. Τα πρώτα χρόνια είμαι ξεκάθαρα ακροατής και προσπαθώ να βοηθήσω και να λύσω προβλήματα.

Π.Τ.:

Ήρθε κόσμος εκείνο το βράδυ;

Κ.Σ.:

Ήρθε πολύς κόσμος, αλλά αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικό, είναι ότι μπροστά υπήρχε ένα ημικύκλιο στη σκηνή και δεν πλησίαζε κανένας. Δηλαδή, όλος ο κόσμος ήταν τραβηγμένος πίσω. Κατάλαβες;

Π.Τ.:

Γιατί; Γιατί αυτό;

Κ.Σ.:

Γιατί είναι λίγο έκθεση. Εκτίθεσαι, αν πας μπροστά στη σκηνή. Οπότε αυτό, έχω μια φωτογραφία από ψηλά. Κάπου την έχω, δεν ξέρω. Αλλά είναι, σου λέω, ένα ημικύκλιο τέλειο μπροστά στη σκηνή και όλος ο κόσμος, ενώ έχει πολύ κόσμο, όλοι είναι τραβηγμένοι πίσω. Κάποια στιγμή πρέπει να πήγανε λίγο πιο μπροστά, πιο μετά, αλλά ναι. Το δεύτερο live ήταν Χειμερινοί Κολυμβητές. Άλλη κατάσταση. Και μετά πήρε την πορεία του.

Π.Τ.:

Οπότε, θέλω να πω δεν υπήρχε... Επειδή μου περιγράφεις και όπως μπήκα και είδα και όπως θυμάμαι κι εγώ, ρε παιδί μου, από όταν έβλεπα-.

Κ.Σ.:

Εσύ πότε ήρθες;

Π.Τ.:

Εγώ δεν ήμουν εδώ πέρα, ήμουν Θεσσαλονίκη, αλλά όποτε ερχόμουνα, Χριστούγεννα και λοιπά, ερχόμουν στα live. Και θυμάμαι ότι πάντα, δηλαδή μπορεί να έπαιζε από Χειμερινούς Κολυμβητές μέχρι ένας ράπερ, ας πούμε. Υπήρχε-.

Κ.Σ.:

Καλά όχι, δεν υπήρχαν τέτοια στεγανά. Τα στεγανά ήταν συγκεκριμένα, πολύ συγκεκριμένα.

Π.Τ.:

Φυσικά και υπήρχε ποιότητα, ακόμα και ο ράπερ που θα ερχόταν δεν θα ήτανε…

Κ.Σ.:

Καλά, εντάξει. Έχουν έρθει και ράπερς που ήτανε πολύ χάλια.

Π.Τ.:

Δεν μπορείς να το αποφύγεις και αυτό, εντάξει.

Κ.Σ.:

Όχι. Ξέρεις τι; Απλά δεν μπορείς να ξέρεις. Θα έπρεπε να τα ξέρουμε, από την άποψη ότι, όταν ο άλλος σου προτείνει αυτό, πρέπει κανονικά να βάλεις να το ακούσεις. Τι είναι αυτός ο τύπος; Τι θέλει να μας πει, τι λέει; Το κάνεις ή δεν το κάνεις; Δεν το κάναμε.

Π.Τ.:

Ναι, αλλά κάπως έτσι μαζέψατε και όλες τις ηλικίες, από τον πολύ-.

Κ.Σ.:

Δεν το κάναμε. Αλλά έχουν έρθει και ράπερς, οι οποίοι λέγαν τα αίσχη, ας πούμε. Όχι όλοι εννοείται. Έχουν έρθει και πάρα πολύ καλοί ράπερς. Μάλιστα, τώρα που έψαχνα το αρχείο, είδα ένα πρόγραμμα, που ήταν ο Killah P μέσα, το ‘09. Κι άλλοι βέβαια, πολύ σημαντικοί και πολύ αξιόλογοι, αλλά έχουν έρθει και κάτι τύποι απίστευτοι. Δηλαδή ούτε να τους φτύσεις. Τέλος πάντων, ναι, συμβαίνουν αυτά.

Π.Τ.:

Θες να μου πεις λίγο πώς… Όταν ανοίξατε, αυτά τα είχατε στο μυαλό σας; Ή είπατε ότι εμείς θα κάνουμε κάτι που θα είναι σε αυτό το πλαίσιο; Τι είχατε στο μυαλό σας πριν; Από μπάντες κι από τέτοια δηλαδή.

Κ.Σ.:

Τι είχαμε στο μυαλό μας από μπάντες;

Π.Τ.:

Εννοώ, πως φανταζόσασταν τον χώρο, ας πούμε. Τι...

Κ.Σ.:

Θα σου μιλήσω προσωπικά. Είχα επαφές με κάποιους ανθρώπους στην Αθήνα. Κυρίως με τον Νίκο τον Τριανταφυλλίδη από το Gagarin. Και αυτόν πήρα πρώτη φορά τηλέφωνο, όταν –ξέρεις– είχα πάρει την απόφαση να το κάνω. Και του λέω: «Θέλω να κάνω αυτό». Και λέει: «Θα κάνεις εφτά για να βγαίνεις και τρία για να γουστάρεις. Καταλαβαίνεις τι λέω.

Π.Τ.:

Ναι.

Κ.Σ.:

Και είχε απόλυτο δίκιο, μάλλον ήταν επιεικής στα νούμερα. Οπότε εντάξει, εγώ έχω στο μυαλό μου, τίποτα, rock n roll, αυτό. Ο πρώτος χρόνος ήταν σχεδόν έτσι, δηλαδή εμείς ερχόμασταν σε επαφή με τις μπάντες. Γιατί οι μπάντες δεν μας ξέραν, οι managers δεν μας ξέρανε, οι promoters δεν μας ξέρανε ακόμα. Οπότε, στην αρχή, έπρεπε εμείς να ασχοληθούμε και να ψαχτούμε, με αποτέλεσμα να έρθουν πάρα πολύ ωραίες μπάντες και να έχει μέσο όρο, ας πούμε, 40 άτομα, κάπως έτσι. Κάτσε λίγο να δω εδώ… Κάπου έχω το πρώτο πρόγραμμα, μισό λεπτάκι λίγο. Τεύχος ένα, ορίστε. Η πρώτη μπάντα που είχε κόσμο ήταν 24 Δεκέμβρη εδώ πέρα. Ήταν οι One Drop από Θεσσαλονίκη.

Π.Τ.:

Ναι, αυτοί παίζανε reggae.

Κ.Σ.:

Reggae, ναι. Πολύ ωραία μπάντα. Και το δεύτερο event που έγινε χαμός και γέμισε, που έμεινε κόσμος από έξω, ήταν ένα psychedelic trance party, 21 Δεκεμβρίου, που το διοργάνωσε ο Γιώργος ο «Aμανίτης» και με τους υπόλοιπους «Aμανίτες». Ναι, αυτό ήταν… Έγινε χαμός εκεί πέρα. Αλλά-.

Π.Τ.:

Είναι αυτός που είχε ένα μαγαζί “Amanita” κάπου στο-.

Κ.Σ.:

Με ρούχα.

Π.Τ.:

Με ρούχα., μπράβο, ναι. ΟΚ.

Κ.Σ.:

Εγώ το θυμάμαι στην Παναγούλη, αλλά το έχει και αλλού στη Λάρισα, δεν θυμάμαι πού. Βέβαια μετά βλέπω εδώ πέρα “Callas” μαζί με “Dread Astaire” και “Vietnam Veterans” από τη Γαλλία. Επίσης πολύ ωραία live. “De traces”... Αυτό ήταν ο πρώτος μήνας. Αλλά όλα τα υπόλοιπα, εκτός από αυτά που σου είπα, είχανε 30-40 άτομα. Δεν έχει σημασία. Μας πήρε έναν χρόνο τουλάχιστον, για να πάρουμε γραμμή τι γίνεται και τι πρέπει να κάνουμε για να επιβιώσει. Και νομίζω, εντάξει, το καταφέραμε σε έναν αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Οι καλύτερες χρονιές του Stage ήτανε από το ‘10 μέχρι το ‘15. Υπήρχαν μήνες που γινόταν μαζεμένα πολύ ωραία πράγματα.

Π.Τ.:

Πάντως, αν αυτό που μου δείχνεις είναι ο πρώτος μήνας σας-.

Κ.Σ.:

Αυτό είναι το πρώτο. Αυτά τα προγράμματα τα έκανε ο Γιάννης ο Μαρκάτος και γενικά μας έχει κάνει διάφορες αφίσες. Κι αυτά είναι προγράμματα, εδώ που βλέπεις.

Π.Τ.:

Πάει να πει, ρε παιδί μου, ότι δεν μπήκατε –ξέρεις– συντηρητικά, να δούμε πως πάμε και τέτοια. Μπήκατε με τα μπούνια. Δηλαδή, πάμε να κάνουμε, να κάνουμε την… Να μας ακούσουνε, να μας-.

Κ.Σ.:

Δεν γινόταν να μπούμε συντηρητικά, γιατί είχαμε δώσει πολλά φράγκα. Έχω εδώ, να,, ορίστε. Αυτό είναι το προτιμολόγιο. Το προτιμολόγιο για την κατασκευή του Stage. Αυτό το νούμερο που βλέπεις –μην το πεις–, αυτό το νούμερο που βλέπεις, ήτανε σχεδόν αυτό.

Π.Τ.:

OK. Φτιάξατε, γκρεμίσατε, κάνατε, ράνατε…

Κ.Σ.:

Χωρίς P.A και χωρίς backline αυτά.

Π.Τ.:

Φτιάξατε και φώτα και ήχο-.

Κ.Σ.:

Χωρίς ήχο είναι αυτά. Αυτά είναι όλα τα υπόλοιπα, για να περιμένουν να κουμπώσει ο ήχος και το backline και τα φώτα. Ναι, οπότε δεν είχαμε μεγάλο περιθώριο. Έπρεπε να γκαζώσουμε. Ένα θέμα που υπήρχε είναι ότι εγώ δεν το έβλεπα τόσο επιχειρηματικά. Και δεν το λέω θετικά αυτό. Ο συνέταιρός μου, ο Λευτέρης ο Καραβασίλης, ήταν πιο down to earth τύπος, ευτυχώς. Γιατί, αν δεν υπήρχε ο Λευτέρης και ήμουνα μόνος μου ή είχα κάποιον άλλο με τέτοια μυαλά, το Stage θα έκλεινε στην πενταετία. Αυτό είναι δεδομένο.

Π.Τ.:

Πάντα χρειάζεται, όμως, ένας που να πετάει.

Κ.Σ.:

Εννοείται.

Π.Τ.:

Ένας που να έχει φτερά κι ένας που να κρατάει-.

Κ.Σ.:

Ναι, ναι. Γι’ αυτό και νομίζω ότι ήτανε τελικά καλός συνδυασμός. Ήμασταν διαφορετικοί τύποι-.

Π.Τ.:

Η επαφή που έκανες με τις μπάντες και όλα αυτά, αν δεν υπήρχες εσύ μπορεί να μην υπήρχε τρόπος να γίνει-.

Κ.Σ.:

Ναι, ναι, εντάξει, ναι.

Π.Τ.:

Απλώς, τώρα δεν θέλω, αλλά τα ξέρεις. Θέλω να πω, έχεις ένα respect από τις μπάντες, τουλάχιστον σε πανελλαδικό επίπεδο αυτό υπάρχει. Ότι: «Στη Λάρισα πηγαίναμε για τον Κώστα», ας πούμε.

Κ.Σ.:

Εντάξει, εγώ δεν μπορώ να το πω αυτό. Γιατί το Stage ήταν ο Κώστας κι ο Λευτέρης. Αλλά, ίσως, αυτό που λες, έχει να κάνει με το γεγονός ότι εγώ είχα μεγαλύτερη επαφή με τα συγκροτήματα. Αυτό.

Π.Τ.:

Οπότε, πάμε λίγο να πιάσουμε… Γίνονται αυτές οι εργασίες, πέφτουνε τα χρήματα κτλ., ανοίγετε με τα μπούνια, περιμένετε να δουλέψετε, να έρθει κόσμος δηλαδή. Και πότε ξεκινάτε και το πιστεύετε ότι μπορεί να…;

Κ.Σ.:

Μετά τη δεύτερη χρονιά. Εντωμεταξύ μας έχουν φέρει την κρίση.

Π.Τ.:

Πέφτετε πάνω, ναι.

Κ.Σ.:

Παράλληλα γίνονται αυτά, αλλά παρ’ όλα αυτά ο κόσμος έχει αρχίσει και ξέρει ότι κάτι γίνεται εκεί πέρα. Βέβαια πάλι δεν είναι rock n roll η Λάρισα, οπότε πρέπει να προσαρμοστούμε. Αρχίζουμε, φέρνουμε και Hip Hop. Μην παρεξηγηθείς. Μην με παρεξηγήσεις, δηλαδή. Το Hip Hop είναι rock n roll και στις μέρες μας είναι μία έκφραση που εγώ τη γουστάρω πολύ, άσχετα αν δεν την ακούω, οπότε ας μην παρεξηγηθώ με αυτό. Απλά εγώ δεν την ήξερα τότε κι εγώ την έμαθα στο Stage. Αρχίζουμε περισσότερο metal, όπου η κοινότητα του heavy metal είναι μια πολύ συγκροτημένη και αλληλέγγυα κοινότητα. Δηλαδή, μπορεί ο άλλος να ακούει Thrash και θα πάει κι εκεί, θα πάει παραδίπλα, θα πάει και στο progressive. Αλλά θα πάει, όμως. Θα δώσει το εισιτήριο, θα έχει την παρουσία. Αρχίζει και το έντεχνο, και προσπαθούμε να επιβιώσει η κατάσταση με αυτόν τον τρόπο, όπως και έγινε για 12 χρόνια, οπότε και τελείωσε.

Π.Τ.:

[00:20:00]Ωραία. Θες να μου περιγράψεις… Κατ’ αρχάς, θέλω να μου πεις ποια συναυλία ήταν εσένα η αγαπημένη σου. Ή από τις αγαπημένες, που ξεχωρίζεις, ας πούμε. Προσωπικά μιλώντας, όχι…

Κ.Σ.:

Ναι, προσωπικά θα σου μιλήσω. Η καλύτερη συναυλία που έγινε στο Stage ήταν των “The Dream Syndicate»”, με διαφορά.

Π.Τ.:

Πότε έγινε αυτή;

Κ.Σ.:

Δεν έχουμε και τον Άρη εδώ να μας τα πει. Ό Άρης είναι ένας φίλος. Ό Άρης, ό Άρης… Πρέπει να μιλήσω για τον Άρη. Ο Άρης είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μπήκε στο Stage περισσότερες φορές από πάρα πολύ κόσμο, ο οποίος έχει δουλέψει στο Stage. Τους ”Dream Syndicate” μας τους έφερε ο Φίλιππας, που έχει το “Shelter” στο Φρούριο. Ο οποίος μας έχει φέρει κι άλλα πάρα πολύ ωραίες μπάντες. Το ‘16 ήταν αυτό, ’17; Κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Εντάξει, με διαφορά ήταν το καλύτερο live για μένα. Πέρα από αυτό, υπάρχουν πάρα πολλές καλές μπάντες που έχουν έρθει.

Π.Τ.:

Θες να μου πεις κάποιες μπάντες, που ο άλλος μπορεί να μην φαντάζεται ότι ήρθαν και παίξανε στη Λάρισα, στο Stage;

Κ.Σ.:

Οι “Vietnam Veterans” ήτανε, και πολύ νωρίς είχαν έρθει, αρχές 2008. Είναι μια garage ψυχεδελική μπάντα από τη Γαλλία. Να θυμηθώ τους “A Place to Bury Strangers” τους “Red Snapper” –τώρα σου λέω πράγματα που μου έχουν αρέσει εμένα–, τους “Tiger Lilies”. Εντάξει, ας μη μιλάμε μόνο για μπάντες από το εξωτερικό, έχουν έρθει διάφορες. Οι “Deus Ex Machina” έχουν κάνει φοβερά live στο Stage. Οι “Savage Republic” επίσης. Οι “Panx Romana”. Ας μη μπούμε σε τέτοια διαδικασία, γιατί είναι άπειροι. Έχουν έρθει κοντά στις 1100 μπάντες.

Π.Τ.:

Έχεις να μας περιγράψεις κανένα σκηνικό, κανένα ευτράπελο; Φαντάζομαι τώρα, στα live πάντα συνέβαινε κάτι. Κι αυτό θέλω να μου το διευκρινήσεις αυτό. Όταν δούλευα στον Μύλο, ρε παιδί μου, στη Θεσσαλονίκη εγώ, στο λαϊβάδικο, πάντα υπήρχε προστασία, ας πούμε, για παν ενδεχόμενο. Live είναι. Σε σένα δεν θυμάμαι ποτέ.

Κ.Σ.:

Μέσα στον χώρο; Μες στον χώρο δεν είχαμε τίποτα.

Π.Τ.:

Δεν θυμάμαι να υπήρχε κάτι, ας πούμε, και δεν ξέρω αν, επειδή δεν ήμουνα και εδώ πέρα, ερχόμουνα μόνο τα Χριστούγεννα στα live τότε, έχεις κάνα σκηνικό να μας περιγράψεις;

Κ.Σ.:

Ένα μπουκέτο έχει πέσει στο Stage. Ένα, ένα-.

Π.Τ.:

Πώς και έγινε, πώς-.

Κ.Σ.:

12 χρόνια, ένα μπουκέτο κι αυτό δεν βρήκε στόχο.

Π.Τ.:

Και πώς το κατάφερες αυτό;

Κ.Σ.:

Δεν το κατάφερα εγώ. Δεν έχει να κάνει με μένα. Δεν έχει να κάνει με μένα. Αλλά, εντάξει, είχε, ρε παιδί μου… Ξέρεις τι; Δεν ξέρω. Εντάξει, υπήρχαν κάποια live, τα οποία είχαν λίγο μπαρούτι, μύριζαν λίγο μπαρούτι. Αλλά-.

Π.Τ.:

Τα punk rock ας πούμε;

Κ.Σ.:

Μπα, τα punk rock όχι, γιατί δεν υπήρχε αντίπαλο δέος. Όσοι πήγαν στο punk rock ή στο hardcore, πήγανε για να γουστάρουνε και να...

Π.Τ.:

Εγώ σκεφτόμουν, μήπως τίποτα με ομάδες και με τέτοια, δηλαδή υπήρχε προέκταση τέτοια μέσω του punk rock.

Κ.Σ.:

Εντάξει με ομάδες, έχουν γίνει κάποιες καταστάσεις περίεργες. Αλλά δεν πήρε ποτέ τίποτα έκταση. Δηλαδή, έχουνε ακουστεί συνθήματα γηπεδικά, τα οποία προσπαθήσαμε με το καλό ή το άγριο να τα σβήσουμε, γιατί δεν γουστάραμε εμείς. Τώρα μπορεί κι αυτό χαζομάρα να ήταν. Ας κάναν τα παιδιά ό,τι θέλαν. Αλλά δεν έχει γίνει τίποτα ποτέ. Έξω, έξω στο Stage, θυμάμαι το εξής. Παίζουν οι Panx Romana, πρώτη φορά, το 08; Το ’08. Όπου γίνεται πανζουρλισμός. Έχουνε αργήσει το soundcheck, οπότε οι πόρτες είναι κλειστές κι ο κόσμος είναι απέξω. Κι αν θυμάσαι, είναι στενά τα πράγματα. Δηλαδή είναι ένας σταυρός κι έχει απέξω 350 άτομα. Οι οποίοι είτε έχουν εισιτήριο για να μπουν μέσα από την προπώληση είτε πιστεύουν ότι θα μπούνε μέσα με τον γνωστό τρόπο. Ντου δεν έχει γίνει στο Stage ποτέ. Γιατί ήταν στενά τα πράγματα, δηλαδή δεν μπορούσες να κάνεις ντου. Κατάλαβες; Έπρεπε να περάσεις δυο πόρτες στενές. Δεν γινότανε. Ήταν πολύ δύσκολο αυτό. Τέλος πάντων μπαίνει ο κόσμος μέσα, έχει 380 άτομα κι απέξω έχει άλλα 200. Και σκάει στην Ήρας περιπολικό. Στα 50 μέτρα. Και πάει ο Λευτέρης και λέει: «Ναι, παρακαλώ, τι θέλετε;». Λέει: «Τι γίνεται εδώ πέρα; Τι είναι αυτό». Λέει: «Συναυλία έχουμε». «Συναυλία; Τι συναυλία;», λέει ο συνοδηγός. Όπως μου τα περιγράφει τώρα, έτσι; Και λέει: «Panx Romana». Και λέει ο συνοδηγός: «Panx Romana; Όχι ρε γαμώτο!».

Π.Τ.:

Τους ήξερε δηλαδή;

Κ.Σ.:

Προφανώς. Ο μπάτσος, ε;

Π.Τ.:

Μόνο στη Λάρισα γίνονται αυτά.

Κ.Σ.:

Εντάξει ρε παιδί μου, ο άνθρωπος μπορεί να είναι από την Αθήνα. Όλοι έχουν δικαίωμα στο Punk. Από ευτράπελα τώρα, τι να σου πρωτοπώ; Να σου πω… Κάτσε, να θυμηθώ. Α! Όχι από live, από party, Psychedelic Trance. Όχι, Dark wave party. Εμείς κάναμε μεγάλες Παρασκευές τα dark party. Όπου έπαιζε ο Γρηγόρης ο Ζευγαράς, μαζί με άλλους φίλους, την Ελένη, τον άλλον τον Γρηγόρη, τον Γεωργίου, τον Σάκη. Παίζανε dark wave, new wave, τέτοιες μουσικές. Απόλυτο σκοτάδι μέσα, απόλυτο, ούτε ένα φως. Μόνο κεριά κι ένας προβολέας πάνω στον DJ, πάνω στη σκηνή. Αυτό ήταν το σκηνικό. Όπου το δεύτερο ή το τρίτο, δεν θυμάμαι, αλλά γινόταν χαμός, είχε πάρα πολύ κόσμο. Και το προηγούμενο βράδυ είχε ένα metal live, όπου είχαν ζητήσει μηχανή καπνού. Και αυτή η μηχανή καπνού είχε μείνει πάνω στη σκηνή. Η υπόλοιπη σκηνή είναι άδεια. Είναι μόνο ο ο Γρηγόρης πάνω, που παίζει μουσική, και η μηχανή καπνού. Την οποία μηχανή καπνού την χειρίζεσαι από την κονσόλα και τα φώτα. Και σκέφτομαι: «Δεν πάω να ρίξω λίγο καπνό; Ωραία θα είναι». Ρίχνω λίγο καπνό, αλλά την τρίτη φορά που ρίχνω, κολλάει. Κολλάει η κονσόλα, οπότε βγαίνει όλος ο καπνός. Όλος, ό,τι είχε μέσα, το έβγαλε. Δεν μπόρεσα να το κλείσω. Λοιπόν, βγαίνει όλος ο καπνός. Επί μισή ώρα. Όχι απλά τον έκοβες τον καπνό με το μαχαίρι, δεν έβλεπες μπροστά σου. Έκλυση των ηθών απόλυτη. Γούσταραν όλοι, γιατί άκουγα διάφορα, ξέρεις τώρα, αυτά, ας πούμε.

Π.Τ.:

Τρίπαραν όλοι.

Κ.Σ.:

Ναι. Ο Γρηγόρης έχει ανεβάσει εντάσεις. Τέλος πάντων, ανάβω εξαερισμούς στο φουλ, αυτά. Μετά από μισή ώρα-σαράντα λεπτά, φεύγει ο καπνός, κι έρχεται ένας τύπος και λέει: «Ρε φιλαράκι, να σου πω, λίγο καπνό μπορείς να βάλεις;». Εντάξει, ήταν ωραία σκηνικά αυτά.

Π.Τ.:

Θέλω να μου πεις ποια περίοδο αρχίζει η Λάρισα και γίνεται γνωστή στις μπάντες; Και γίνεται η Λάρισα χώρος-.

Κ.Σ.:

Αυτό έγινε άμεσα. Αυτό έγινε άμεσα, γιατί το μάθαν οι managers, οι promoters, οι μπάντες οι ίδιες. Οπότε ήταν πρακτικό το θέμα. Και ειδικά για μπάντες από το εξωτερικό που ερχόταν Αθήνα-Θεσσαλονίκη, μπορούσαν να έρθουν και Λάρισα, αν κάλυπτε η χωρητικότητα του Stage τις απαιτήσεις, έτσι; Οπότε ήταν καλή περίπτωση αυτό.

Π.Τ.:

Αυτό συνέβαινε και για τις μπάντες τις ελληνικές έτσι; Πήγαιναν Αθήνα Θεσσαλονίκη, σταματούσαν οπωσδήποτε Λάρισα.

Κ.Σ.:

Θα μπορούσαν να σταματήσουν Λάρισα ή, μετά που έγινε το Lab Art στο Βόλο, να πάνε και στον Βόλο. Ξέρεις, ήτανε κόμβος. Οπότε ναι, ήμασταν τυχεροί σε αυτό. Ήταν αναμενόμενο να γίνει.

Π.Τ.:

Ωραία. Φαντάζομαι από τις μπάντες που ερχόντουσαν, εσύ ήσουν ο υπεύθυνος να τους πάρεις;

Κ.Σ.:

Το έκανα. Εγώ το έκανα. Κυρίως εγώ, γιατί το ήθελα.

Π.Τ.:

Τότε περνούσαν καλά αυτοί που ερχόντουσαν, δηλαδή γουστάρανε;

Κ.Σ.:

Θα σου πω. Στην αρχή… Μάλλον, θα στο πω αλλιώς. Υπάρχουν πολλές μπάντες στην Ελλάδα, που μπορεί να μην θυμούνται το Stage, αλλά θυμούνται το Hobo, γιατί εκεί πηγαίναμε για φαγητό.

Π.Τ.:

Την επόμενη μέρα;

Κ.Σ.:

Πριν. Όπου στο Ηobo περνούσαμε τέλεια κι αυτά, φαγητό σούπερ κι αυτά. καιι μετά, εντάξει. Μετά soundcheck, μετά αυτό, το live. Μετά το live σκηνικά διάφορα, περίεργα, ωραία συνήθως.

Π.Τ.:

Δηλαδή συνεχίζατε κάπου; Η παρέα δηλαδή;

Κ.Σ.:

Ναι. Όχι πάντα. Γιατί συνήθως οι άνθρωποι ήταν κουρασμένοι, ειδικά αν ήταν μεγαλύτερης ηλικίας. Αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που ήθελαν να συνεχίσουν. Οπότε συνεχίζαμε κι εμείς.

Π.Τ.:

Και που πηγαίνατε μετά, ας πούμε; Τι περίεργα…: Αν πηγαίνατε κάπου.

Κ.Σ.:

Συνήθως Αλομπάρ πηγαίναμε.

Π.Τ.:

Που ήταν μέχρι το πρωί.

Κ.Σ.:

Συνήθως Αλομπάρ, γιατί βόλευε. Γιατί στις αρχές, μπορεί να τελείωνε το live και 03:00 η ώρα. Αν είχαμε παραπάνω μπάντες. Οπότε ναι, η κατάληξη ήτανε είτε πατσάς είτε Αλομπάρ.

Π.Τ.:

[00:30:00]Πέρα από τα live, θυμάμαι μια περίοδο που γινόντουσαν κι άλλα πράγματα στο Stage.

Κ.Σ.:

Όχι, πάντα γίνονταν κι άλλα πράγματα!

Π.Τ.:

Α, πάντα είχε ξεκινήσει έτσι. Δηλαδή, θυμάμαι παραστάσεις θεατρικές, χορό, η Ρούλα.

Κ.Σ.:

Κάτσε να πιάσουμε εδώ πέρα το πρώτο πρόγραμμα που βλέπω εδώ πέρα. «Πρώτο Open Stage για καλλιτέχνες κάθε είδους», λέει. Αυτό το έκανε η Ρούλα, η Ρούλα η Καραφέρη.

Π.Τ.:

Είναι ανοιχτό κάλεσμα, έτσι;

Κ.Σ.:

Ναι, ανοιχτό κάλεσμα. Και λέει: «Τα αντικείμενα είναι ζωγραφική, γλυπτική, βίντεο, χορός, τραγούδι, ηθοποιία, ποίηση, stand up comedy, κουκλοθέατρο ή κάθε άλλη ενδιαφέρουσα πρόταση». Χαμός. Και πράγματι είχαν γίνει πολύ καλές καταστάσεις τότε, σε αυτό το Open Stage. Εδώ βλέπω «Πρώτος διαγωνισμός σχολικών συγκροτημάτων», το οποίο επίσης ήτανε πολύ-.

Π.Τ.:

Σχολικά συγκροτήματα που κάνανε… Σαν School Wave στην Λάρισα, ας πούμε. Γενικά δηλαδή, μια πόλη διψούσε να βρεθεί… Κάπως το Stage ήταν ένας χώρος, που, άνθρωποι που δεν είχανε επικοινωνήσει ποτέ, κάπως διψούσαν αυτοί όλοι, κάπως να εκφραστούν. Δηλαδή, έτσι εγώ το-.

Κ.Σ.:

Αν δεν υπάρχει χώρος, δεν μπορείς να εκφραστείς. Ειδικά για αυτές τις μπάντες, τα πιτσιρίκια, ήτανε μεγάλη διέξοδος, πιστεύω, το Stage και βγήκανε πολλές μπάντες από κει.

Π.Τ.:

Μπορείς να μου πεις, έτσι, ποιες μπάντες θεωρείς ότι βγήκανε;

Κ.Σ.:

Οι ‘'Hidden and the Basement”, η οποία είναι γνωστή ανά την υφήλιο. Όχι, εγώ τους γουστάρω πάρα πολύ και πράγματι είναι πολύ αξιόλογη μπάντα. “Screaming Dead Balloons” επίσης. Οι “Birthday Kicks” παλιότερα.

Π.Τ.:

Αυτές οι μπάντες, πέρα από live, σου ζητούσαν και πρόβες και τέτοια; Πώς πήγαινε; Δεν ξέρω.

Κ.Σ.:

Όχι, όχι.

Π.Τ.:

Αλλά κάναν εκεί πέρα τα live τους.

Κ.Σ.:

Όχι, δεν μπορούσαν να κάνουν πρόβες. Ένα soundcheck μπορούσαν να κάνουν. Οι πρόβες ήταν δικό τους θέμα.

Π.Τ.:

Αλλά κάπως εκεί μέσα υπήρχε το έδαφος να επικοινωνήσουν… Πώς το λένε; Να…

Κ.Σ.:

Ειδικά αυτός ο διαγωνισμός που έγινε, εμείς το κάναμε 3 χρόνια και μετά το ανέλαβαν άλλοι. Το ανέλαβε ο Άρης που λέγαμε πριν, που είναι φιλόλογος, με τον αδερφό μου τον Βαγγέλη, που είναι επίσης φιλόλογος, και τον κάναν μέσω του φροντιστηρίου στο οποίο δουλεύανε. Αυτοί το πήγαν λίγο παραπέρα, δηλαδή φέρανε κριτικές επιτροπές από Αθήνα, κόσμο γνωστό, μουσικούς. Έγινε πολύ καλή κατάσταση.

Π.Τ.:

Μου κάνει εντύπωση, γιατί, ρε παιδί μου και εγώ που μεγάλωσα στη Λάρισα, όλοι, έχουμε στο μυαλό μας μια Λάρισα η οποία έχει μόνο την άλλη πλευρά, που κάπως μάλλον υπήρχε και αυτός ο κόσμος, απλά δεν υπήρχε τρόπος να βρεθούν όλοι μαζί. Γιατί όλοι λένε: «Ποια Λάρισα; Εκεί μόνο καφέ πίνουν και στα χωράφια είναι και μπουζούκια και…».

Κ.Σ.:

Εντάξει, ποιος το λέει αυτό;

Π.Τ.:

Θέλω να πω, κόσμος εκτός του περιβάλλοντος εδώ πέρα. Όταν ακούει Λάρισα, σκέφτεται… Δηλαδή, κάπως μετά το Stage διαμορφώθηκε μια άλλη…

Κ.Σ.:

Δεν νομίζω ότι άλλαξε η άποψη του κόσμου για τη Λάρισα μετά το Stage

Π.Τ.:

Εκτός πόλης;

Κ.Σ.:

Εντάξει, δεν είναι τόσο εύκολο να αλλάξει αυτό, πιστεύω. Δεν είναι τόσο εύκολο. 00:40:00 Εντάξει το Stage ήταν σημαντικό, όπως και άλλα πράγματα ήταν σημαντικά στην πόλη. Έχουν περάσει κι άλλα πράγματα, τα έχουμε συζητήσει κατά καιρούς, όπως το Καφωδείο, ή άλλα bars ή ακόμα και το B-live, που ήταν ο πρόδρομος του Stage. Που, αν δεν υπήρχε το B-live, δεν θα υπήρχε το Stage. Αλλά νομίζω ότι από αρχαιοτάτων χρόνων η Λάρισα είναι τρυφηλή. Την ξέρεις την λέξη;

Π.Τ.:

Ναι. Τρυφηλότητα.

Κ.Σ.:

Νομίζω, ναι, έτσι είναι. Δεν ξέρω, ίσως είναι ο κάμπος, ίσως είναι η ζέστη, ίσως είναι… Δεν ξέρω. Αλλά τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν. Αυτό δεν έχει να κάνει, όμως. Αυτό δεν έχει να κάνει. Ζούμε ανάμεσα τους και εμείς κάνουμε αυτό που θέλουμε. Προσπαθούμε τουλάχιστον. Εγώ έτσι νιώθω σε αυτή την πόλη.

Π.Τ.:

Πέρα ότι είναι τεράστιες οι διαφορές, παρ’ όλα αυτά δεν πιστεύω ότι είναι… Υπάρχει μια αλληλο-.

Κ.Σ.:

Είσαι αισιόδοξος ε;

Π.Τ.:

Ναι, δεν ξέρω, δεν πιστεύω… Δηλαδή, δεν είναι όπως είναι στην Αθήνα π.χ.-

Κ.Σ.:

Άλλο μέγεθος.

Π.Τ.:

Οι διαφορές. Όλα, οι ταξικές διαφορές, οι διαφορές οι πολιτιστικές, οι αισθητικές. Εδώ κάπως υπάρχει μια… Μια ανακωχή, να το πω;

Κ.Σ.:

Τι εννοείς;

Π.Τ.:

Εννοώ ότι… Δεν ξέρω, πιστεύω ότι στην Αθήνα και πρόσφατα που έφυγα, ότι είναι όλοι έτοιμοι ο ένας να ορμήξει στον άλλον, από κάθε άποψη.

Κ.Σ.:

Λόγω συνθηκών.

Π.Τ.:

Ναι. Κι εδώ κάπως είναι, ακόμα κι αν υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι σκέψης ή αντίληψης, δεν είναι και τόσο έτσι τα πράγματα.

Κ.Σ.:

Η τρυφηλότητα. Θα κάνουμε ένα break.

Π.Τ.:

Ναι, ναι, ναι.

Π.Τ.:

Ωραία. Συνεχίζουμε.

Κ.Σ.:

Ναι. Και βασικά στο Stage γίνονταν κι άλλα πράγματα. Ένα από τα πολύ βασικά ήταν οι βραδιές κινηματογράφου. Το οποίο ξεκίνησε αρχές του 2008, Τετάρτες, και το ξεκινήσαμε από δικιά μας ανάγκη, να δούμε ταινίες, γιατί τότε στη Λάρισα, όπως και τώρα βέβαια, οι κινηματογράφοι δεν δείχνανε σχεδόν τίποτα. Μόνο τα blockbusters. Μόνο η λέσχη υπήρχε που μπορούσες να δεις κάτι της προκοπής. Οπότε ξεκινήσαμε, στις αρχές ήταν Τετάρτες, μετά έγινε Πέμπτες. Είχαμε μια ομάδα από την οποία περάσαν 6-7 άτομα, τα οποία ασχολούνταν με αυτό.

Π.Τ.:

Κινηματογραφική ομάδα;

Κ.Σ.:

Ναι. Ο Χρήστος, ο Αντώνης, η Βίκυ… Δεν θυμάμαι, κι άλλα άτομα. Οι οποίοι ήταν αρμόδιοι στο να διαλέξουν και να κατεβάσουν τις ταινίες. Δείχναμε από ταινία του ‘20, μέχρι ταινία που δεν είχε βγει καν στις αίθουσες. Έχουμε δείξει και τέτοιες ταινίες, ας πούμε. Δεν είχαμε εισιτήριο. Όποιος ήθελε, μπορούσε να καπνίσει, να πιει.

Π.Τ.:

Έπινε την μπύρα του δηλαδή και έβλεπε σινεμά.

Κ.Σ.:

Ναι.

Π.Τ.:

Και φαντάζομαι κι ο ήχος θα ήταν καλός, δηλαδή λόγω του Stage.

Κ.Σ.:

Καλός ήταν ο ήχος και είχαμε και μεγάλη οθόνη, τεράστια-.

Π.Τ.:

Δηλαδή θα ήταν σαν σινεμά κανονικά.

Κ.Σ.:

Με προτζέκτορα, ήταν κανονικά σινεμά. Πρέπει να δείξαμε καμιά τριακοσαριά ταινίες. Ήτανε πολύ καλή κατάσταση. Θυμάμαι ότι, όταν ερχόταν η μέρα που θα δείχναμε ταινία, ξυπνούσα πιο ωραία. Κινηματογράφος, επίσης υπήρχε θέατρο, πολλές ερασιτεχνικές και επαγγελματικές ομάδες, χορός, stand up comedy.

Π.Τ.:

Όταν αντίστοιχοι χώροι στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη λειτουργούν μόνο Παρασκευή-Σάββατο για να τα βγάλουν πέρα, εσείς πρέπει να ήσασταν σε οίστρο, ρε παιδί μου, για να είστε... Πόσες μέρες τη βδομάδα λειτουργούσατε δηλαδή;

Κ.Σ.:

Εμείς τα τελευταία, δηλαδή από το 2010 και μετά, ήμασταν ανοιχτοί τεσσεράμισι μέρες τη βδομάδα μέσο όρο. Τόσο.

Π.Τ.:

Και πρέπει να ήταν μια κατάσταση-.

Κ.Σ.:

Σαν μπαρ δεν ανοίγαμε. Δηλαδή, όταν δεν υπήρχε κάτι, ήταν κλειστό το Stage.

Π.Τ.:

Και για να καταφέρεις να κλείνεις και τα live και αυτά, να οργανώνεις παράλληλα αυτά, πρέπει να ήσασταν on fire συνέχεια.

Κ.Σ.:

Ναι είναι αλήθεια. Είχε δουλειά πολλή. Είχε δουλειά πολλή. Ένα live για να το κλείσεις, θέλει... Δηλαδή, από τη στιγμή που θα σου έρθει η ιδέα, ότι: «Θέλω να φέρω αυτούς», μέχρι να φύγουνε από τον χώρο, έχει πάρα πολλές δουλειές να γίνουνε. Πολλές. Αλλά εντάξει. Σε κάποια φάση γίνεται και συνήθεια, αν το θες. Δηλαδή μπαίνεις σε μια ρέγουλα, σε ένα μοτίβο, σε μια συνήθεια. Αλλά ωραία συνήθεια.

Π.Τ.:

Φαντάζομαι αυτό δεν μπορεί να πάει μόνο ηλικιακά. Θέλω να πω, δεν έχει να κάνει με αυτό.

Κ.Σ.:

Τι εννοείς ηλικιακά;

Π.Τ.:

Εννοώ ότι, προσωπικά μιλώντας, δεν ξέρω τώρα, αυτό, προσωπικά μιλώντας, φαντάζομαι ότι, πέρα από την καύλα, και το κείμενο, που θα το βγάλω φωτογραφία, το καταστατικό σας, πρέπει να ήταν μια περίοδος για τον καθένα σας που ήτανε… Φαντάζομαι, για τον καθένα σας, εντάξει τώρα, μην μπω σε λεπτομέρειες, αλλά φαντάζομαι ήσουνα κι εσύ στα ντουζένια σου, δηλαδή με την Ρούλα τότε πρώτος καιρός. Δηλαδή παίζει να ήταν όλο το πράγμα σε μια άνθηση, ρε παιδί μου. Από όλες τις απόψεις. Δηλαδή αυτό. Άνοιξη, ρε παιδί μου, εμένα αυτό μου βγάζει.

Κ.Σ.:

Ήταν άνοιξη. Ήταν άνοιξη. Σίγουρα. Αυτό που θυμάμαι, όμως, είναι ότι, όταν έκλεισε το 2019 τον Μάιο, εγώ ήξερα, ξέραμε δηλαδή ότι θα κλείσει πιο πριν, από τον Απρίλιο, ότι δεν θα ανανεωθεί το συμβόλαιο της δωδεκαετίας που είχαμε, ήταν και λίγο ανακούφιση.

Π.Τ.:

Γιατί αυτό;

Κ.Σ.:

[00:40:00]Γιατί προσωπικά είχα κουραστεί αρκετά. Είχα κουραστεί. Και με δεδομένο ότι, ειδικά στο τέλος, γινόταν πράγματα, όπως έλεγε ο Τριανταφυλλίδης ότι: «Εφτά θα κάνεις, τρία θα γουστάρεις», αυτό ήταν λιγότερο τότε. Και πολύ ξενύχτι, πολύ πιώμα. Ξέρεις, δύσκολα. Οπότε και πιο μετά, ξέρεις, όταν μετά από κάποιους μήνες ήρθε ο κορονοϊός, λέμε: «Ουφ! Ευτυχώς». Φαντάσου, ας πούμε, να γινόταν κι αυτό. Το timing, δηλαδή, ήτανε καλό. Και στο κάτω-κάτω 12 χρόνια ήταν μια χαρά. Αρκετά.

Π.Τ.:

Οπότε το συμβόλαιο που είπατε, δωδεκαετίας, είχατε ορίζοντα τέτοιο, δηλαδή ότι: «Θα μείνουμε» ή το κάνατε-.

Κ.Σ.:

Δώδεκα, δώδεκα.

Π.Τ.:

Είχατε από την αρχή ορίζοντα-.

Κ.Σ.:

Απλά, ξέρεις τι γίνεται; Τότε υπήρχε μια πρόβλεψη, ότι υπήρχε μία δωδεκαετία μίνιμουμ. Δηλαδή και εννιά να έχεις κάνει ή οχτώ, μέχρι τα δώδεκα προστατεύεσαι. Αυτό άλλαξε μετά, οπότε δεν μπορούσες να το ανανεώσεις. Κάποτε πήγαινε και στα δεκαέξι, τότε είχε σταματήσει αυτό. Οπότε η ιδιοκτήτρια μας είχε πει, μα είπε ότι: «Εγώ θέλω να το κάνω πολυκατοικία», όπως και θα το κάνει τελικά, οπότε σταματήσαμε. Εμείς το ξέραμε αυτό από τον Μάρτιο, εκεί, Μάρτη-Απρίλη, το ξέραμε, το γνωρίζαμε.

Π.Τ.:

Μάρτη-Απρίλη του πότε;

Κ.Σ.:

Του ‘19.

Π.Τ.:

Του ’19. Ότι θα…

Κ.Σ.:

Ναι. Οπότε το τελευταίο live ήταν τέλη Μαΐου.

Π.Τ.:

Ποιο live ήτανε;

Κ.Σ.:

“Last Drive”.

Π.Τ.:

E, ναι, ποιο άλλο;

Κ.Σ.:

Ευτυχώς!

Π.Τ.:

Θες να μου πεις λίγο για αυτό το;

Κ.Σ.:

Εντάξει, δεν μπορώ να σου πω πολλά για αυτό το live, γιατί ήξερα ότι θα είναι το τελευταίο. Όποτε έχω μόνο φωτογραφίες. Από αναμνήσεις έχω λίγες, γιατί ήμουνα πάρα πολύ μεθυσμένος.

Π.Τ.:

Ωραία, όμως.

Κ.Σ.:

Ναι, δεν μπορούσα. Εκ των υστέρων, δηλαδή αφότου έκλεισε το Stage, μετά ήρθε ο κορονοϊός, οπότε μας πήραν λίγο τα γεγονότα και οι καταστάσεις –πώς να στο πω;– ήταν δύσκολες. Μετά πιο πολύ ο κόσμος άρχισε να μου λέει ότι, ξέρεις: «Τι έγινε το Stage; Γιατί έκλεισε; Κρίμα». Eγώ δεν το ένιωθα αυτό τόσο πολύ, όσο ο κόσμος. Εντάξει, έκανε τον κύκλο του, φτάνει. Τελειώσαμε, πάμε για άλλα. Τώρα με αυτήν την ευκαιρία που μου είπες, μου πρότεινες να κάνουμε αυτή την κουβέντα και άρχισα να ψάχνω το αρχείο μου κ.τ.λ., η αλήθεια είναι ότι συγκινήθηκα. Πολύ. Εντάξει, είναι μια περίοδος μεγάλη της ζωής μου, στην οποία έκανα αυτό που ήθελα. Ακριβώς αυτό που ήθελα. Είχα παρατήσει και τη δικηγορία κι έκανα αυτό που ήθελα.

Π.Τ.:

Δεν το είπαμε καθόλου αυτό. Όταν είπες ότι σπούδαζες στην Κομοτηνή, σπούδαζες Νομική.

Κ.Σ.:

Ναι.

Π.Τ.:

Έχεις τελειώσει Νομική, ναι.

Κ.Σ.:

Ναι. Ήταν δώδεκα πολύ ωραία χρόνια. Έχει αφήσει ένα legacy, ας πούμε, ας το πούμε έτσι, που λένε και στο χωριό μας, καλό. Εκ των υστέρων, γίναν κι άλλες προσπάθειες στην πόλη. Θυμάμαι ότι είχε ανοίξει το Nevermind. Το πρόλαβες το Nevermind; Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο χώρος. Πάρα πολύ. Προσωπικά απελευθερώθηκα, δηλαδή πήγαινα σε live σαν ακροατής πλέον, χωρίς να έχω στο μυαλό μου τίποτα. Που ήταν πολύ σημαντικό, όπως ήταν και πριν από το Stage. Και τώρα στην πόλη υπάρχει το Skyland και το μπαράκι του Μύλου. Τον Μύλο δεν τον βάζω στη μέση, γιατί-.

Π.Τ.:

Ήταν άλλο πράγμα.

Κ.Σ.:

Δεν τον μετράω τον Μύλο. Παλιά ο Μύλος, όταν ήταν στη ΔΕΤΠΟΛ, όταν υπαγόταν στην ΔΕΤΠΟΛ, ήταν διαφορετικός. Ήταν πράγματι λαϊβάδικο. Βέβαια, όταν έφυγε η ΔΕΤΠΟΛ, μπήκε η επιχειρηματικότητα περισσότερο στη μέση, με αποτέλεσμα, εγώ το έβλεπα σαν μπουζουξίδικο, σαν σκυλάδικο, ας πούμε. Και ακόμα και σε live που ήθελα να πάω και πήγα, δεν μπόρεσα να περάσω τόσο καλά, όσο θα έπρεπε ή θα ήθελα. Αλλά εντάξει, τέλος πάντων, αυτό είναι άλλο θέμα, άλλη κουβέντα.

Π.Τ.:

Πάντως και τα παιδιά, από φατσικά δηλαδή, τώρα δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος, αλλά τα παιδιά στο Skyland, θέλω να πω Nevermind και αυτοί όλοι, σε σας μεγάλωσαν, δηλαδή από σας… Θέλω να πω, εσάς είχαν σαν…

Κ.Σ.:

Εντάξει, ναι. Κοίταξε, ο Γιάννης και ο Bem, εκεί στο Nevermind, είχαν μια ιδιαίτερη αισθητική. Ήταν ένας χώρος που ήταν στο κέντρο της πόλης. Κράτησε λίγο βέβαια, γιατί μετά μπήκε ο κορονοϊός. Αλλά εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Πάρα πολύ. Το γεγονός, δηλαδή, ότι θα μπορούσα να πάω σε 7 λεπτά με τα πόδια και να δω ένα live ή οτιδήποτε, ήταν πολύ σημαντικό. Το Skyland έχει ξεπεράσει κάποιους σκοπέλους που είχε στις αρχές της λειτουργίας του και νομίζω θα πάει καλά. Ελπίζω δηλαδή. Ελπίζω. Όπως και το μπαράκι το Μύλου, μακάρι, γιατί θέλουμε να βλέπουμε live. Εμένα με ενδιαφέρει να βλέπω live.

Π.Τ.:

Είναι κάτι από πριν που… Δεν ξέρω. Γιατί αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου, αλλιώς τα πιάσαμε. Έτσι πάει πάντα δηλαδή. Αλλιώς πάει. Τώρα…

Κ.Σ.:

Ωραία, να σου πω πως ξεκίνησε όλο λοιπόν. Λοιπόν, είχαμε κάνει αυτή την ομάδα, την “Dean Moriarty” και είχαμε κάνει κάνα-δυο live. Ο Θανάσης, ο Στέφανος και εγώ.

Π.Τ.:

Συγγνώμη, θέλω λίγο πιο χαμηλά, ένα τσακ.

Κ.Σ.:

Εντάξει. Αυτά τα live γίνανε στο B-live τότε. Το ’04; Τόσο. Κάποια στιγμή λέμε να το ανοίξουμε, να βρούμε κι άλλο κόσμο. Και πράγματι βρέθηκε κι άλλος κόσμος, δηλαδή ενδιαφέρθηκε κι άλλος κόσμος.

Κ.Σ.:

Κι ένα μεσημέρι στο Hobo, εκεί που πίναμε τσίπουρα, λέμε να κάνουμε μια ομάδα καινούργια για να διοργανώνουμε live. Αυτή η ομάδα εκ των υστέρων ονομάστηκε “No Budget” κι εδώ αυτό που βλέπεις είναι το καταστατικό της No Budget, το οποίο το γράψαμε σε ένα από τα σουβέρ που έβγαζε το Hobo τότε, το μισό, ας πούμε.

Π.Τ.:

Θες να μας το διαβάσεις;

Κ.Σ.:

Θα διαβάσω εγώ ή εσύ;

Π.Τ.:

Όπως θες. Εμένα μου άρεσε, δηλαδή θέλω να το ακούσω, ρε παιδί μου.

Κ.Σ.:

ΟΚ. «Η απάντηση στην ερώτηση τι είναι η ομάδα “No Βudget”, είχε μια ποικιλομορφία που δικαιολογούσε την προθυμία στη συμμετοχή και την επιθυμία για έκφραση μέσα από μια παρεΐστικη προσπάθεια. Πέρα από τις υποτιθέμενες πλειοψηφικές επιφάνειες, σε αυτή την πόλη υπάρχουν και ιδιαίτερες φιλοδοξίες έκφρασης και επικοινωνίας, που εύκολα συναντιούνται στην απαίτηση για μια παρατεταμένη rock n roll θεραπεία. Είμαστε μόνοι, όμως είμαστε και παρέα. Είμαστε νέοι και η ψυχρή θεωρία μιας τυπικής πραγματικότητας θα μας χαρακτήριζε “Underground”. Όμως, είμαστε ένα βέλος νιότης, σπρωγμένο από την υγεία που γεννά το καταφύγιο της παρέας και μια λειτουργική ελευθερία εκδήλωσης. Είμαστε το βέλος και η κίνηση μιας συναυλίας. Είμαστε γεμάτοι σε αυτόν τον εμβρυακό θάλαμο της προσπάθειας. Χαιρόμαστε να είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε όλοι και κανένας. Είμαστε εδώ. Από τον φαρδύτερο δρόμο, μέχρι τον τελευταίο χωματόδρομο, τα βήματα αυτών που μπορούν να πατήσουν πάνω στα ίχνη μας είναι ευπρόσδεκτα”. Αυτά. Αυτό ήταν που σκεφτήκαμε και γράψαμε, έτσι τελείως ρομαντικά, εκείνη την ημέρα. Και εκ των υστέρων αυτή η ομάδα έκανε πολύ σημαντικά πράγματα στην πόλη.

Π.Τ.:

Όπως;

Κ.Σ.:

Βασικά έκανε το “No Budget festival” στο Κηποθέατρο. Το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, έγινε 6 χρόνια, επί 6 χρόνια. Και, εντάξει, ήταν τριήμερο, έχουν έρθει πάρα πολύ σημαντικές μπάντες και από την Ελλάδα και από το εξωτερικό. Και αυτό το φεστιβάλ πιστεύω ότι ήταν η βάση για αυτά που βλέπουμε σήμερα. Και μακάρι να συνεχίσουμε να βλέπουμε, δηλαδή. Η “No Budget” ήταν καθαρά μη κερδοσκοπική. Να σου δώσω να καταλάβεις, το εισιτήριο ήταν για κάθε μέρα 5 ευρώ και έβλεπες μπάντες όπως οι “Nomads” ή οι “Fleshtones”. Από το εξωτερικό σου λέω τώρα. Κι άλλες αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα. Θα έπρεπε να είναι τα παιδιά εδώ πέρα. Και τα έσοδα πηγαίναν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Πάντα. Το μυστικό ήταν ότι ένας από την ομάδα, ήτανε στους “Monsters”, ήταν o Γιώργος ο Γεωργίου. Και είχε πείσει τότε τον Πηλαδάκη, του λέει: «Θέλω να κάνω αυτό, δώσε μας τα φράγκα». Και λέει αυτός: «Ναι. Πάρτε, τι θέλετε;». Κι έτσι έγινε η κατάσταση. Αυτό που θυμάμαι, και που αξίζει να αναφέρω, είναι ότι είχε έρθει ο Αγγελάκας. Το «Αγγελάκας τρίο». Το θυμάσαι αυτό;

Π.Τ.:

[00:50:00]Ναι, ναι, ναι.

Κ.Σ.:

Ωραία. Ήταν μαζί με τον Ντίνο Σαδίκη και ποιον άλλον; Δεν θυμάμαι. Τέλος πάντων, οι τρεις τους, αλλά ήταν το πρώτο live που κάνανε. Το πρώτο. Είχανε τέσσερα κομμάτια, τέσσερα. Και είπανε: «Θα έρθουμε, δεν θέλουμε μία» Γιατί οι περισσότερες μπάντες παίρναν οδοιπορικά, παίρναν αμοιβές. Αυτοί είπαν: «Δεν θέλουμε μία». Και τότε το Κηποθέατρο, όχι απλά τίγκαρε. Σου λέω τώρα είχαν τελειώσει τα εισιτήρια κι έμπαινε κόσμος. Αυτό μου έχει μείνει από τους “No Budget”. Αυτή ήταν η αρχή, γιατί μετά είχα μάθει ότι το B-live πωλείται. Και είχα προτείνει στα παιδιά του No Βudget, τους υπόλοιπους, να πάμε να το πάρουμε. Δεν βρήκα ανταπόκριση, αλλά στην κουβέντα ήταν κι ο Λευτέρης και μετά από μια βδομάδα μου λέει: Πάμε! Πάμε οι δυο μας». Κι έτσι έγινε. Έτσι έγινε η φάση μας στο Stage.

Π.Τ.:

Δηλαδή όλα κάπως σαν ένα κάρμα ήρθαν και κούμπωσαν. Δηλαδή, τίποτα δεν ήταν προμελετημένο.

Κ.Σ.:

Όχι, δεν ήταν προμελετημένο. Εντάξει, αυτό που ήθελα να κάνω, ήτανε να διοργανώνω συναυλίες στην πόλη μου. Και για να μην χρειάζεται να φεύγω, αλλά και για να υπάρξει μια κατάσταση στην πόλη. Το οποίο το θεωρούσα και το θεωρώ σημαντικό. Από κει και πέρα βρήκα συνοδοιπόρους αντάξιους και καλύτερους. Και ήταν το timing αυτό, που τα παιδιά θέλανε να δώσουν το B-live, και έτσι έγινε. Τόσο απλά. Εντάξει, μόνος μου δεν ξέρω αν θα το έπαιρνα, να σου πω την αλήθεια. Μπορεί να κώλωνα. Αλλά ήρθε ο Λευτέρης και μου λέει: «Πάμε!». Και πήγαμε. Αυτό ήταν.

Π.Τ.:

Ωραία. Δώδεκα χρόνια συμβόλαιο λοιπόν. Το τηρήσατε στο έπακρο, το τιμήσατε.

Κ.Σ.:

Εντάξει, εμείς δουλεύαμε από αρχές Σεπτέμβρη, μέχρι αρχές Ιουνίου. Μετά, όπως ξέρεις, η Λάρισα δεν παίζει για live. Σε κλειστό χώρο είναι καταστροφή, ας πούμε. Είχανε γίνει live, όπως, θυμάμαι, των “Dubrovniks”. Αυτό ήταν τέλη Ιουνίου. Εντάξει, όλοι μέσα, σάουνα. Δεν γίνεται. Δεν γίνεται.

Π.Τ.:

Ωραία, θες να μας πεις λίγο-. Να μου πεις, δηλαδή, με πιάνει ο πληθυντικός. Κλείνει το Stage. Έρχεται ο κορονοϊός και τα λοιπά. Μαζευόμαστε όλοι στα σπίτια μας. Τι συμβαίνει μετά; Δηλαδή, είπαμε για αυτές τις ομάδες των παιδιών που κάνουν τα live και τα λοιπά, εσύ που βρίσκεσαι μετά; Δηλαδή, τι κάνεις;

Κ.Σ.:

Μετά το…

Π.Τ.:

Μετά το Stage.

Κ.Σ.:

Αφού έχει κλείσει. Εγώ έχω πάρει σύνταξη. Ησυχάζω και ηρεμώ, ας πούμε. Εντάξει, μια χαρά περνάω. Υπάρχει και το Nevermind, που είμαστε μια χαρά, περνούσαμε ωραία. Ξαναγυρνάω στη δικηγορία, γιατί κάπως πρέπει να βιοποριστώ, και αρχίζω και πηγαίνω πλέον από δω κι από κει σε live. Ό,τι υπάρχει, ό,τι μπορώ να φτάσω. Αυτό κάνω.

Π.Τ.:

Θες να μας πεις λίγο για το περιστατικό, που σε μας στη Λάρισα είναι πολύ γνωστό και έγινε και πανελλαδικά εκείνη την περίοδο, με το… Τότε δούλευες-. Δεν δούλευες. Να τα πιάσουμε ένα-ένα. Τότε ήσουνα στο ραδιόφωνο, έπαιζες μουσική στο ραδιόφωνο το δημοτικό, αν δεν κάνω λάθος, αμισθί ήσουν εκεί πέρα. Δηλαδή είχες μουσική-.

Κ.Σ.:

Πάντα αμισθί ήμουν. Στο ραδιόφωνο το δημοτικό ήμουν επί 15 χρόνια. Με διακοπές, αλλά ήμουνα από πάρα πολύ παλιά.

Π.Τ.:

Ποια μέρα έπαιζες, ας πούμε;

Κ.Σ.:

Α, καλά! Δεν θυμάμαι. Καθημερινές έπαιζα ή μια ή δυο φορές τη βδομάδα, αλλά –εντάξει, ξέρω ‘γω;– Τρίτη ή Πέμπτη; Δεν θυμάμαι, δεν θυμάμαι.

Π.Τ.:

Ωραία, και έρχεται η μέρα δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Και διάβασες ένα κείμενο δικό σου, που είχες γράψει. Εγώ το θυμάμαι αυτό. Δεν θυμάμαι τι έλεγες, αλλά θυμάμαι πολύ έντονα ότι ήταν πολύ ακριβές ότι έλεγες. Δηλαδή-.

Κ.Σ.:

Όχι δεν ήταν με τον Γρηγορόπουλο αυτό. Όχι, όχι, όχι, όχι!

Π.Τ.:

Τι, έκανα εγώ λάθος;

Κ.Σ.:

Κάνεις λάθος. Αυτή η εκπομπή ήταν σίγουρα μετά το Πολυτεχνείο, γιατί, πριν από αυτή την εκπομπή, είχα κάνει μια άλλη εκπομπή με το Πολυτεχνείο. Αυτό που έκανα, επειδή βαριόμουν να πηγαίνω και να παίζω μουσική, έκανα θεματικές. Δηλαδή, μιλούσα για έναν δίσκο, μιλούσα για ένα μουσικό κίνημα, μιλούσα για οτιδήποτε, ας πούμε για έναν τραγουδιστή. Κατάλαβες; Επειδή ήθελα κάτι να προετοιμάζω, να το έχω έτοιμο και να είναι λίγο πιο ενδιαφέρον για μένα. Οπότε αυτό, χωρίς να θυμάμαι ακριβώς πότε έγινε, αλλά σίγουρα έγινε μετά το Πολυτεχνείο, κι αυτό στο λέω, επειδή, αν είχε ακουστεί η εκπομπή για το Πολυτεχνείο, πάλι θα με είχαν κυνηγήσει. Αλλά τι έγινε τώρα; Είχαμε κάνει στο facebook μια ομάδα. Είχα κάνει εγώ μια ομάδα. Και είχα μαζέψει κάποιους φίλους, που λεγόταν η ομάδα «Τέρμα τα νάζια», όπως λεγόταν η εκπομπή μου. Και τους λέω: «Παιδιά, εγώ θέλω να κάνω μια εκπομπή για την Ελληνική Αστυνομία». Χωρίς να τους πω κάτι άλλο. Αλλά δεν χρειαζόταν να πω και κάτι άλλο, ας πούμε. Οπότε λέω: «Προτείνετε κομμάτια. Τι θέλετε να ακουστεί;» Και μου στείλανε 50 κομμάτια. Διάλεξα εγώ τα 10, γράφω τα κείμενα, τα στέλνω. Γιατί τότε δεν γινόταν live οι εκπομπές, λόγω κορονοϊού. Τα μοντάρω, το στέλνω, στέλνω την εκπομπή έτοιμη, αλλά αυτό έχει βγει στο facebook και το βλέπει ο οποιοσδήποτε, ότι θα γίνει αυτή η εκπομπή. Έτσι; Οπότε, οι γνωστοί-άγνωστοι ρουφιάνοι, ας πούμε, το σφυρίζουν αυτό στον εκπρόσωπο των συνδικαλιστών των αστυνομικών στη Λάρισα. Οπότε, διαμαρτύρεται αυτός στον δήμαρχο και του λέει: «Τι είναι αυτά;». Και παίρνει την απόφαση να με κόψει. Αυτό είναι το ιστορικό με λίγα λόγια. Έτσι έγινε.

Π.Τ.:

Θυμάμαι ότι τότε είχανε, οι αστυνομικοί εδώ πέρα είχανε ξεσαλώσει. Δηλαδή, ανακοινώσεις και κόντρα ανακοινώσεις και τα λοιπά.

Κ.Σ.:

Θα σου πω. Αυτό που έχω να σου πω είναι το εξής: ότι υπήρχαν τρεις περιπτώσεις –τρεις περιπτώσεις– αστυνομικών, που με πήραν τηλέφωνο, επειδή με παίρναν τηλέφωνο, εντάξει, από δημοσιογράφους, έγινε ένα μπάχαλο. Που καλά έγινε. Όχι όσον αφορά τις απόψεις μου για την ελληνική αστυνομία. Όσον αφορά το κόψιμο, ας πούμε, της εκπομπής. Υπήρχαν τρεις περιπτώσεις από αστυνομικούς που με πήραν και μου είπαν ότι: «Ξέρεις φιλαράκι; Εμείς είμαστε μαζί σου. Γιατί αυτά που λες, είναι έτσι». Κι επειδή μια βδομάδα μετά με σταματάει ένας αστυνομικός για να μου κάνει έλεγχο και αναγνωρίζει το όνομα μου, και μου λέει: «Εσύ είσαι αυτός;». Λέω: «Εγώ είμαι». Και μου λέει: «Καλά, δεν ντρέπεσαι να λες αυτά τα πράγματα;». Λέω: «Την άκουσες την εκπομπή;» Λέω: «Άκουσε την εκπομπή κι αν έχεις να μου πεις κάτι, πες μου. Είμαι σίγουρος ότι δεν την έχεις ακούσει». «Όχι», μου λέει, «την άκουσα!». Τέλος πάντων δεν έχει σημασία. Αλλά εγώ επιμένω, ότι αυτά είναι πράγματα τα οποία θα μπορούσε, οποιοσδήποτε υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος, να τα βάλει σε μια εκπομπή. Ή να τα πει σε μια παρέα ας πούμε, ή να τα έχει στο μυαλό του, ή να τα σκέφτεται, ή να τα επικοινωνεί κατά οποιονδήποτε τρόπο. Προσπάθησα απλά να μην είναι ποινικώς κολάσιμα, για προφανείς λόγους.

Π.Τ.:

Δικαίωμα το [Δ.Α.], ξέρεις.

Κ.Σ.:

Ναι, αλλά δεν είναι κάτι το οποίο δεν θα επαναλάμβανα. Προφανώς.

Π.Τ.:

Εγώ θυμάμαι ότι ανέφερες απλά περιστατικά της Ελληνικής Αστυνομίας-.

Κ.Σ.:

Λίγα-.

Π.Τ.:

Λίγα. Και θυμάμαι –αυτό που είπες ακριβώς– ότι ο λόγος σου ήταν πολύ μεστός, χωρίς να ξεφεύγεις, και απλά ανέφερες αυτά τα περιστατικά που είναι, εντάξει, είναι σε όλους μας γνωστά. Και οι μόνοι που τα αρνούνται είναι οι συνδικαλιστές της αστυνομίας, γιατί και οι ίδιοι οι αστυνομικοί τα παραδέχονται, αν...

Κ.Σ.:

Εντάξει, κοίταξε να δεις. Εγώ πιστεύω ειλικρινά ότι οποιοσδήποτε, ακόμα και οι ίδιοι οι αστυνομικοί… Τώρα τι κουβέντα να κάνουμε; Έχω φίλο αστυνομικό. Από την άλλη [01:00:00]πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι πηγαίνουν στις πορείες –σε οποιαδήποτε πορεία– και τις διαλύουν με αυτόν τον τρόπο που έχουμε δει, πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά χρήζουν βοήθειας. Αυτό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Χρήζουν βοήθειας. Και θα έπρεπε, γιατί το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, θα έπρεπε η ηγεσία τους να το προβλέψει αυτό το πράγμα και να τους προσέξει λίγο παραπάνω. Αλλά εμένα μου δίνουν την αίσθηση και μου δίναν την αίσθηση, και μου τη δίνουν ακόμα, και θα μου τη δίνουν μάλλον –δυστυχώς– και για μέλλον, ότι η ηγεσία τους ψάχνει ανθρώπους οι οποίοι έχουν αυτή την προδιάθεση. Δηλαδή την προδιάθεση να καταστείλουν στεγνά και να καταπατήσουν το σύνταγμα πάνω στα κορμιά μας. Έτσι το βλέπω εγώ. Τώρα ο καθένας μπορεί να το δει όπως θέλει. Ας πέσει το κρασί. Ξεφύγαμε τώρα.

Π.Τ.:

Εντάξει.

Κ.Σ.:

Θα σου πω εγώ.

Π.Τ.:

Για πες μου.

Κ.Σ.:

Θα σου πω. Στο Stage υπήρχαν τρεις άνθρωποι, τρεις, οι οποίοι, όχι στην ίδια χρονική περίοδο, αλλά έχουν συμπέσει αρκετά, ήταν εκεί συνέχεια. Συνέχεια. Ήταν ο Άρης, ο Αλέκος και ο Θάνος. Ο Θάνος σήμερα είναι 25. Πιτσιρικάς δηλαδή. Ο Αλέκος είναι γύρω στα 40-κάτι και ο Άρης γύρω στα 50. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ήταν εκεί πέρα συνέχεια. Και ήταν και μπροστά, στη σκηνή, χορεύανε. Για αυτούς τους ανθρώπους και μόνο, που έγινε το Stage, εμένα μου φτάνει. Δεν ήταν μόνο αυτοί βέβαια. Υπήρχαν κι άλλοι και δεν θέλω να αδικήσω κόσμο. Αλλά, εντάξει, στην εικόνα τη δικιά μου, είναι αυτοί οι τρεις. Εννοείται ότι υπήρχαν κι άλλοι.

Π.Τ.:

Εντάξει, είναι σημαντικό. Ναι. Καταλαβαίνω. Θέλω να πω, προφανώς σε όλους τους ανθρώπους κάτι μετακινείται, αλλά σε κάποιους είναι το σύμπαν τους. Δηλαδή… Κι όταν συμβαίνει αυτό-.

Κ.Σ.:

Εντάξει, κοίταξε να δεις. Αυτό εδώ… Α, έχεις έρθει στο Stage, θυμάσαι;

Π.Τ.:

Ναι.

Κ.Σ.:

Μπαίνοντας έχει ένα κολλάζ με εισιτήρια. Το έχεις δει;

Π.Τ.:

Ένα κολλάζ;

Κ.Σ.:

Με εισιτήρια.

Π.Τ.:

Δεν το θυμάμαι τώρα.

Κ.Σ.:

Όπως βγάζεις το εισιτήριο σου, πίσω ο τοίχος είναι γεμάτος εισιτήρια. Γεμάτος! Αυτά τα εισιτήρια είναι του Άρη.

Π.Τ.:

Όλα αυτά του Άρη;

Κ.Σ.:

Όλα αυτά είναι του Άρη. Όχι από το Stage. Πιο παλιά. Πρέπει να μιλήσω για αυτούς τους ανθρώπους, γιατί είναι, όχι απλά φίλοι μου, είναι το αίμα μου, αυτοί είναι. Συγνώμη αν γίνομαι λίγο, έτσι, κάπως. Συγκινούμαι. «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί για να υπηρετήσουν τον Θεό του rock n roll». Έτσι λέει ο Άρης. Πάντα γυρνάμε στον Άρη. Και εντάξει, αυτοί οι άνθρωποι, είναι αυτοί που γουστάρω εγώ. Και αυτοί που έχουν φτιάξει αυτά που γουστάρω. Αυτή είναι η διαφορά μας. Η διαφορά μας με ποιους; Κάτσε να δούμε τίποτα άλλο. Να, αυτή ήταν μια συνέντευξη που είχα δώσει στον Αστέριο τον Νυχτερίδα.

Π.Τ.:

Οι Rotting Christ στη σκηνή του Stage, Σάββατο 13 Απριλίου.

Κ.Σ.:

Αυτό ήταν λίγο πριν κλείσει το Stage. Είδα λίγο προ κρίσης μία συνέντευξη. Ο Αστέρης είναι ένας φίλος. Δούλευε εκείνη τη στιγμή στο “Larissanet” και μου λέει: «Θα μιλήσεις;», του λέω: «Θα μιλήσω». Κι αυτό που λέει εδώ, είναι, νομίζω, το πιο σημαντικό που έχει καταφέρει το Stage. Είναι ότι «Έφερε το live στο προσκήνιο». Ενώ μέχρι τότε, εντάξει, πριν το B-live δεν υπήρχε τίποτα, έτσι; Δηλαδή, οι πιο παλιοί πηγαίνανε σε live –κι εγώ είχα πάει– σε κινηματογράφους Στο «Διονύσια» και αυτά, γινόταν μεσημέρια. Μεσημέρια! Ή σε καμιά πλατεία. Δεν υπήρχε το live, δεν υπήρχαν στην πόλη. Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια ήταν το B-live. Αυτό ήταν. Και για αυτό νομίζω ότι πρέπει να τους αναφέρουμε πιο συχνά τα παιδιά. Τι θες να σου πω άλλο;

Π.Τ.:

Τίποτα, να δούμε εδώ πέρα καμιά αφίσα.

Κ.Σ.:

Αυτές δεν είναι αφίσες. Θες να κατεβάσουμε αφίσες;

Π.Τ.:

Όχι, θα δούμε αυτά που έχεις εδώ.

Κ.Σ.:

Να, δες εδώ προγράμματα. Κοίτα. Λοιπόν Αυτό είναι 2008, Δεκέμβριος ‘08 και μπαίνουμε μέχρι Φλεβάρη του 2009. Επίσης, βρήκα… Α! “Sleepin Pillow” βλέπω τώρα. Τους ξέρεις;

Π.Τ.:

Ναι.

Κ.Σ.:

Αυτό έγινε ως εξής. Ο Πέτρος Βουλτσίδης ένας φίλος, είχε έρθει το ’07, τέλη του ’07-. Μάλλον, όταν ανοίξαμε, και μου φέρνει ένα cd. Το οποίο το βρήκα σήμερα, όταν έψαχνα το αρχείο. “Sleepin Pillow, demo”. Και μου λέει: «Παρ’ το, άκουσέ το». Εγώ το αφήνω, γιατί είχαν αρχίσει και μου φέρναν διάφορα, και κάποια στιγμή το πιάνω και τους ακούω και παθαίνω σοκ. Λέω: «Τι είναι αυτό το πράγμα;» Λέω: «Γρήγορα!» Έρχονται αυτοί, να έχουν έρθει πέντε φορές. Φοβερά live, live με δυο μέτρα χιόνι και 150 άτομα μέσα. Ο κόσμος να μην μπορεί να περπατήσει, αλλά να έχει φτάσει στο Stage, να έχει μπει, έτσι όπως το λέω. “Sleepin Pillow. Τι άλλο βλέπω; “And also the trees”, αυτοί έχουν έρθει δυο-τρεις φορές. Μία φορά ακουστικά. “Mary and the Boy”. Οι “Monofones”, μια φοβερή rock n roll μπάντα από Ελβετία, τρίο φοβερό. “Skelters” εντάξει, τα παιδιά. Οι «Καρό» είναι μια μπάντα, τους έχεις ακούσει από Λάρισα, τους έχεις υπόψη σου, «Καρό»; Όχι, τώρα δεν υπάρχουν. “Skaribas”. «Χορτοφάγα ζόμπι» , σου λέει κάτι;

Π.Τ.:

Τι έπαιζαν αυτοί;

Κ.Σ.:

Punk παίζανε.

Π.Τ.:

Από Θεσσαλονίκη ήταν κι αυτοί;

Κ.Σ.:

Λάρισα. «Renovatio»

Π.Τ.:

Ναι, αλβανικό hip hop.

Κ.Σ.:

[Δ.Α.] reggae. “Stefanaty” επίσης.

Π.Τ.:

Καλά, τώρα είναι και η περίοδος αυτή που δείχνεις, έχουν καεί όλες οι τράπεζες στη Λάρισα, επί Γρηγορόπουλου, δηλαδή πρώτη φορά που έχει γίνει αυτό στα χρονικά. Δηλαδή παίζει να είναι όλο punk το πλαίσιο.

Κ.Σ.:

Εντάξει, ναι. Τι έχουμε εδώ; “Velvoids”, Λεονάρδου. Αυτό ήταν φοβερό live.

Π.Τ.:

Σωτηρία Λεονάρδου and band.

Κ.Σ.:

H Σωτηρία τα έσπασε εκείνο το βράδυ. Είχε τραγουδήσει την «Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου» στο τέλος και είχαν κλάψει όλοι. Φοβερό! “Ten Days”, καλά. “Parov Stellar”, ναι.

Π.Τ.:

Τρομερά, ρε φίλε.

Κ.Σ.:

Ναι. Αυτός είχε έρθει δύο φορές. Μαραβέγιας, τότε δεν τον ήξερε κανένας μάλλον. “Jaybirds”, αυτοί λαϊκοί. Αυτά είναι μέταλα. “Blustery Caveat”, δικοί μας. «Τσοπάνα Rave», «Frantic Five».

Π.Τ.:

Και παραστάσεις χορού και τέτοια, ας πούμε, ε;

Κ.Σ.:

Αυτό είναι τριήμερο, με παράσταση σύγχρονου χορού. Αυτό είναι φεστιβάλ με hardcore. “Mojomatics” είναι μια μπάντα από Βενετία. Φοβερό garage. “WarCry” βλέπω εδώ. Οι “EarthBound”, έχεις υπόψη σου “EarthBound”; Πολύ καλή μπάντα. Αυτό που δεν πρέπει να παραλείψω, είναι να μιλήσουμε για τους ανθρώπους που μας φέρανε πράγματα στο Stage. Όπως τον Φίλιππα. Όπως τον Φίλιππα, όπως τον…

Π.Τ.:

Όταν λες πράγματα;

Κ.Σ.:

Live, συναυλίες. Ο Φίλιππας μας έχει φέρει φοβερά πράγματα. Όπως “The Dream Syndicate” και “Tiger Lillies” και δεν θυμάμαι τι άλλο. O Στέος. Τον ξέρεις τον Στέο; Υπήρχε μια ομάδα, μάλλον υπάρχουν ακόμα, που ασχολούνται με punk και hardcore punk. Και διάφοροι από Θεσσαλονίκη, από Αθήνα κι από Λάρισα. Ο Μιχαήλ. Ο Μιχαήλ σου λέει κάτι; Ο Μιχαήλ μας έχει φέρει, ας πούμε, τους “Underground Youth”. Ξεχνάω πάρα πολλούς, αλλά, μέσω αυτής της ευκαιρίας, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους που μας εμπιστευτήκαν.

Π.Τ.:

Στις μεγάλες μπάντες, εννοώ αυτά τα γνωστά συγκροτήματα από εξωτερικό, συνήθως έβγαινε η φάση ή, δηλαδή, πάντα υπήρχε το ρίσκο ότι μπορεί και να μην έρθουν, ας πούμε;

Κ.Σ.:

[01:10:00]Εξαρτάται. Στα πολύ μεγάλα, ναι, έβγαινε η φάση. Συνήθως στα rock n roll είχαμε πρόβλημα.

Π.Τ.:

Έβγαινε από τα ποτά εκεί. 15 μπύρες ο καθένας.

Κ.Σ.:

Όχι μωρέ, εντάξει ήτανε, εντάξει ήτανε, έτσι θυμάμαι. Μια χαρά ήταν. Ούτως ή άλλως σε κάποιες φάσεις μετά αρχίζαμε να νοικιάζουμε τον χώρο. Δηλαδή αν κάποιος το ζητούσε, είχαμε φέρει ας πούμε τους [Δ.Α.], τους λέγαμε ότι: «θέλουμε τόσα. Πάρτε τα εισιτήρια και γεια σας». Κατάλαβες; Για να είμαστε και εμείς πιο ήσυχοι. Τώρα για αυτούς που λέγαμε τις προάλλες, πώς τους λέγανε;

Π.Τ.:

Τους “Singapore Sling”.

Κ.Σ.:

Ναι. Αυτό ήταν περίεργη κατάσταση.

Π.Τ.:

Ωραία μπάντα.

Κ.Σ.:

Ωραία μπάντα. Ωραία μπάντα, αλλά το live ήταν πολύ χάλια. Πολύ χάλια γιατί, ξέρεις τι είχε γίνει; Θα σου πω, θυμάμαι. Αυτοί είχαν βγάλει ένα δίσκο τότε, όταν είχαν έρθει, ο οποίος ήταν πολύ… Όχι περίεργος, αλλά ήταν πολύ απαιτητικός. Δηλαδή είχε πολλά όργανα μέσα, είχε, μάλλον, πολλά πλήκτρα. Αυτό που βγάλανε στο δίσκο, δεν βγήκε ποτέ στο live. Και θυμάμαι από το δεκάλεπτο-δεκαπεντάλεπτο ο κόσμος είχε μουδιάσει, ενώ είχαν έρθει με προσδοκίες. Γιατί μπαντάρα, έτσι;

Π.Τ.:

Να βλέπεις τώρα “Singapore Sling” στην Λάρισα, δεν το…

Κ.Σ.:

Εντάξει, ναι. Και στο τέλος πετούσαν τενεκεδάκια από άδειες μπύρες στα πόδια τους. Και αυτοί μετά το ανέβασαν. Και αυτοί μετά το ανέβασαν, φωτογραφία με τενεκεδάκια πάνω στη σκηνή και λέει: «Έτσι μας υποδεχτήκαν στη Λάρισα». «Τι νομίζετε;», λέω. «Που ήρθατε;». Εντάξει, ωραία, ωραία! Εντάξει, αυτά θα θυμόμαστε. Εντάξει, δεν ήταν τόσο χάλια το live, απλά εμείς περιμέναμε παραπάνω.

Π.Τ.:

Είναι μια πόλη, πάντως, που έχει μια μοναδικότητα σε ό,τι κάνει, ας πούμε, εντάξει.

Κ.Σ.:

Τι εννοείς;

Π.Τ.:

Εννοώ ότι… Θέλω να πω, δεν ξέρω αν θα συνέβαινε αλλού αυτό.

Κ.Σ.:

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει μάλλον. Αλλά ούτε το περίμεναν να γίνει. Δηλαδή, εγώ το χάρηκα που έγινε. Γιατί απέδειξε ότι, τουλάχιστον εκείνο το βράδυ, ο κόσμος που ήταν εκεί, ήταν απαιτητικός. Δηλαδή δεν πιανόταν κορόιδο σε καμία φάση. Κατάλαβες τι λέω; Και δίκαιο είχε ο κόσμος. Αυτό είναι σίγουρο. Οπότε, εντάξει.

Π.Τ.:

Θες να μου πεις, αυτό το διάβασα, δεν ξέρω τώρα, και δεν ξέρω αν συνέβαινε πουθενά, πού συνέβαινε αυτό. Διάβασα ότι, όταν έκανε μια μπάντα live, το ηχογραφούσατε και τους δίνατε το... Ισχύει αυτό;

Κ.Σ.:

Ναι. Αυτά εδώ πάνω βλέπεις, τα βλέπεις;

Π.Τ.:

Ναι.

Κ.Σ.:

Αυτά εκεί πέρα πάνω… Κάτσε να σηκωθώ για να τα δεις. Αυτά όλα είναι ηχογραφήσεις.

Π.Τ.:

Από το live στο χώρο, ε;

Κ.Σ.:

Ναι. Και υπάρχουν άλλα τόσα, τα οποία είναι σε ηλεκτρονική μορφή.

Π.Τ.:

Το κάναν άλλοι αυτό τότε;

Κ.Σ.:

Τι εννοείς;

Π.Τ.:

Εννοώ είναι σύνηθες αυτό;

Κ.Σ.:

Όχι δεν είναι σύνηθες και-.

Π.Τ.:

Φαίνεται πολύ ωραία κίνηση. Δεν μπορεί να μην το εκτιμούσαν αυτό οι μπάντες. Να φεύγεις και να παίρνεις ένα cd-.

Κ.Σ.:

Υπήρχαν μπάντες που δεν το θέλανε βασικά. Ειδικά από το εξωτερικό.

Π.Τ.:

Εντάξει για τις ελληνικές μπάντες, ειδικά πρωτοεμφανιζόμενες και τέτοια, είναι ωραίο πράγμα ρε παιδί μου.

Κ.Σ.:

Ναι, πώς δεν είναι;

Π.Τ.:

Δεν μπορεί να μην…

Κ.Σ.:

Έχουμε στείλει σε πολλές μπάντες.

Π.Τ.:

Και ειδικά σε έναν χώρο όπως είναι το Stage, που είχε πολύ ωραία ακουστική, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από live. Ρε παιδί μου, ήτανε λαϊβάδικο.

Κ.Σ.:

Είχαμε θέματα στον ήχο αρκετά, ειδικά στην αρχή. Για μένα προσωπικά δεν έχει να κάνει με αυτό. Το live είναι άλλου είδους αίσθηση. Δεν το βλέπω ακαδημαϊκά ποτέ. Αυτό είναι προσωπική μου άποψη. Ποτέ δεν έχω παραπονεθεί πουθενά για τον ήχο. Γιατί είναι άλλες οι αισθήσεις που με κινούν στο live. Τώρα θα μου πεις, άμα δεν ακούς τίποτα, εντάξει. ΟΚ, δεν ακούω τίποτα. Αλλά βλέπω τον τύπο να χτυπιέται. Οπότε εκεί. Δεν είναι εύκολο να κάνεις καλό ήχο σε κλειστό χώρο. Δεν είναι εύκολο. Ειδικά σε ένα χώρο, ο οποίος είναι πέτρινος. Εντάξει, αυτό που έκανε ο Ντούλας εκεί πέρα, ειδικά μετά την διετία, ήταν μαγικό. Και τον ευχαριστώ πάρα πολύ, τον Νίκο και τον μπαμπά του. Και αποδείχθηκε ότι ο Νίκος έχει κάνει μια πορεία τώρα πολύ καλή.

Π.Τ.:

Έρχονται και κουμπώνουν άνθρωποι, όπως είπες τώρα ο Νίκος ο Ντούλας, που κάνουν live στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και φωνάζουν αυτόν. Κάπως κουμπώσανε, που ήταν στη Λάρισα, αλλά δεν ήταν στη Λάρισα… Θέλω να πω, ήταν τιμητικό, ρε παιδί μου, το ότι κάπως βρεθήκαν όντως ταλαντούχοι άνθρωποι και μοναδικοί στο είδος τους, που συνεργαστήκαν και βγάλανε ένα αποτέλεσμα μοναδικό.

Κ.Σ.:

Εντάξει ρε συ Πάνο, εν τέλει περάσαμε πολύ καλά. Περάσαμε πολύ καλά. Εγώ λέω ότι ήταν αν όχι 12, αλλά ήταν 10 χρόνια πάρτι. Μια πενταήμερη μόνιμη για μένα. Κι αν έχω κάνει λάθη ή θα έπρεπε να κάνω κάτι καλύτερα, συγγνώμη, αλλά πάντα αυτή η κατάσταση την έβλεπα περισσότερο σαν ακροατής και θεατής, παρά σαν διοργανωτής. Οπότε, από εκεί προκύπτουν κι όλα τα στραβά.

Π.Τ.:

Κι όλα τα ωραία, εντάξει.

Κ.Σ.:

Εντάξει, για μένα σίγουρα. Αλλά δεν νομίζω ότι… Έχει αφήσει καλή κατάσταση απ’ ό,τι ψυχανεμίζομαι. Δηλαδή, αυτό που μου λένε ακόμα, δηλαδή με βρίσκουν στο δρόμο και μου λένε: «Το Stage, το Stage, το Stage». «Παιδιά», λέω, «τελείωσε το Stage. Πάμε για άλλα. Έλεος! Αυτό τελείωσε. Θα κάνουμε κάτι άλλο. Θα κάνετε κάτι άλλο. Τι έχουμε σήμερα, Πέμπτη; Πέμπτη. Το Σάββατο έχει live στο ΤΕΙ. Εκεί θα πάμε. Αυτοί που γουστάρουμε τα live, εκεί θα πάμε».

Π.Τ.:

Τα νέα τα παιδιά που διοργανώνουν τώρα τα live και τέτοια, ρωτάνε τη γνώμη σου για πράγματα που κάνουν; Είσαι δηλαδή…

Κ.Σ.:

Κάποιοι, ναι. Χωρίς λόγο. Δεν ξέρω γιατί. Το κάνουν αυτό, το κάνουν. Εντάξει, το κάνουν. Υπάρχουν άνθρωποι στη Λάρισα, οι οποίοι κάνουν σοβαρή δουλειά και διοργανώνουν live που μαζεύουν τρεις και τέσσερις χιλιάδες κόσμο. Εγώ δεν ήμουν ποτέ εκεί. Δηλαδή, δεν έχω φτάσει σε αυτό το επίπεδο, πέραν του “No Budget”, που πάλι ήμασταν τελείως ερασιτέχνες. Τελείως ερασιτέχνες.

Π.Τ.:

Και ρομαντικοί, γιατί, εντάξει, αυτό δεν ήτανε…

Κ.Σ.:

Ναι, ναι. Οι “No Budget” με το Stage δεν έχει σχέση. Γι’ αυτό και, όταν άνοιξε το Stage, εγώ έφυγα από τους “Νo Budget”. Οι “No Budget” ήταν τελείως ερασιτεχνική ομάδα και ρομαντική, όπως το είπες. Όταν άνοιξε το Stage, έπρεπε να φύγω. Είναι μια καλή περίπτωση οι “No Budget” να τους μιλήσεις. Γιατί κάνουν πολύ καλή κατάσταση στην πόλη. Πολύ καλή. Που δίναμε τα φράγκα; Δεν θυμάμαι, νομίζω στον σύλλογο καρκινοπαθών; Νομίζω.

Π.Τ.:

Ναι, ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Λάρισας είναι πολύ δραστήριος. Δηλαδή, πανελλαδικά είναι γνωστός.

Κ.Σ.:

Εντάξει, το πρόβλημα πλέον είναι ότι… Κάτσε να γκρινιάξουμε τώρα λίγο. Το πρόβλημα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία, η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου είναι αδιάφορη για ό,τι έχει να κάνει με τον πολιτισμό. Να το πω έτσι, πολύ χοντροκομμένα. Η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου. Δεν θέλω να πω νούμερα, αλλά.

Π.Τ.:

Τον πολιτισμό γενικά;

Κ.Σ.:

Γενικά, γενικά. Δηλαδή, δεν τον ενδιαφέρει ούτε αν θα τσιμεντώσουν την Ακρόπολη –έτσι;–, ούτε αν θα τσιμεντώσουν τον Πηνειό, ούτε αν θα έχει αύριο η Λάρισα συναυλιακό χώρο. Γιατί εγώ το βλέπω να έρχεται. Να μην έχουμε να δούμε ένα live, οτιδήποτε. Χτύπα ξύλο, μακάρι τα παιδιά να πάνε τέλεια. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Τους ενδιαφέρουν άλλα πράγματα. Τους ενδιαφέρει η επιβίωση. Τώρα θα μου πεις, «Εσένα δεν σε ενδιαφέρει;» Φυσικά. Δεν μιλάω όμως ελιτίστικα. Δεν μιλάω έτσι. Μιλάω σαν παρατηρητής.

Π.Τ.:

Ε, ναι, δεν είναι. Θέλω να πω, δεν μπορούμε να… Κατά τη γνώμη μου, έτσι; Όταν γυρνάς σπίτι σου από τη δουλειά κουρασμένος [01:20:00]και βάζεις τον αγαπημένο σου δίσκο να παίξει ή να βάλεις ένα κομμάτι που σου αρέσει, εκείνη τη στιγμή αυτό το πράγμα είναι από ψυχοθεραπεία μέχρι τα πάντα. Δεν είναι κάτι καθαρά, έτσι, για τις αισθήσεις, δηλαδή κάτι μόνο ψυχαγωγικό. Είναι κάτι που έχει να κάνει με εσένα ολοκληρωτικά. Με κάθε κύτταρο σου. Δεν μπορεί, δηλαδή, να είναι κάτι μόνο έτσι, να περάσουμε καλά για χόμπι.

Κ.Σ.:

Θα σου πω μια ιστορία. Οδυσσέας. Έχει πάρει τον δίσκο των “Sex Pistols”, τον πρώτο. Έχει φτάσει εδώ μετά από κάποια χρόνια ή στα χέρια του –ξέρω ‘γω– μετά από κάποια χρόνια. Και βάζει το πρώτο κομμάτι. Αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει το πρώτο κομμάτι. Το πρώτο κομμάτι το έχει βάλει ήδη να παίξει δεκαπέντε φορές. Κατάλαβες; Δεν μπορεί να χωνέψει το πρώτο κομμάτι, ούτως ή άλλως. Το ξαναβάζει και το ξαναβάζει και το ξαναβάζει και το ξαναβάζει. Δεν ξέρω αν έχει τελειώσει καν το πρώτο κομμάτι. Τι σημαίνει αυτό; Μπορεί και τίποτα, μπορεί και τα πάντα. Από την άποψη ότι έχουμε μπει σε μια διαδικασία –ή μας έχουν βάλει–, έχουμε μπει σε μια διαδικασία που η πληροφορία είναι τόσο τεράστια, η γνώση τόσο μικρή και είναι αυτό που βολεύει την εξουσία. Αυτό το ξέραμε. Και έχουμε πέσει σε αυτή τη λούπα. Κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε. Όλοι μας!

Π.Τ.:

Τώρα αυτό που λες, όταν δούλευα στη Θεσσαλονίκη σε μια ταβέρνα που διοργάνωνε ρεμπέτικες και λαϊκές βραδιές.

Κ.Σ.:

Που;

Π.Τ.:

Στην Άνω Πόλη. Τότε κάθε Τρίτη-Πέμπτη είχαμε τη «Λαϊκή Κομπανία» και τους «Πλήρη Ντάξει». Η «Λαϊκή Κομπανία» ήταν… 8-9 άτομα ήταν τότε νομίζω; Και οι «Πλήρη Ντάξει» 4-5. Σταματήσαμε να τους φέρνουμε γιατί ήταν μια περίοδος… Θα μου πεις: «Κακώς κάνανε;». Ε, τότε, ρε παιδί μου, η συμφωνία ήταν 50 ευρώ ο μουσικός και ό,τι φάει, ό,τι πιει, εννοείται.

Κ.Σ.:

Για πότε λες;

Π.Τ.:

Ποια εποχή τώρα ήμουνα;

Κ.Σ.:

50 ευρώ, δηλαδή κάτι σαν το ‘10-‘12;

Π.Τ.:

Ναι, ναι, ναι, εκεί πέρα. Μετά πήγε 40 ξέρω ‘γω και ό,τι φάνε, ό,τι πιούν, τότε με την κρίση λίγο που σκλήρυναν τα πράγματα. Και αρχίσαν να κάνουν ντου οι μπάτσοι σε όλα τα μαγαζιά που είχανε live και ζητούσαν να είναι ασφαλισμένοι οι μουσικοί.

Κ.Σ.:

Α, ναι, σωστά.

Π.Τ.:

Και μου είχε πει ένας μουσικός τότε, από τη «Λαϊκή Κομπανία» μες στον νταλκά του, που έπαιζε Καζαντζίδη –πολύ ωραίος αυτός–, μου λέει: «Δεν θέλουνε να περνάει καλά ο κόσμος, γι’ αυτό κάνουν ντου μόνο όταν έχει live. Γιατί, άμα ήταν έτσι, στα μαγαζιά που ήταν όλοι ανασφάλιστοι ή που κάνανε τότε…». Δηλαδή για τον άλλον ήταν ζήτημα το να μπορέσει να έχει ασφαλισμένους, δηλαδή ήταν διαδικασία, δεν ήταν απλό. Και κάπως σταματήσαν έτσι, ακόμα και τα απλά τα «ντριγκι ντριγκι» αυτά, ας πούμε, ήταν πολύ δύσκολο το να γίνουν. Και κάπως μου είχε πει αυτό. Ότι «Η εξουσία δεν θέλει να έρχεται ο κόσμος κοντά με τα τραγούδια».

Κ.Σ.:

Καλά αυτό το ξέρουμε. Αυτό το ξέρουμε ρε συ, αλλά εντάξει.

Π.Τ.:

Το φοβούνται δηλαδή. Και αν γυρίσουμε στην κουβέντα που είχαμε με τους αστυνομικούς που σε είχαν βάλει στο μάτι, τότε που είχες πει αυτά και τέτοια, που δεν είσαι ένας άνθρωπος με καμιά παράνομη δράση, ίσα ίσα, δηλαδή έχεις προσφέρει στη Λάρισα, στον πολιτισμό, αυτό δείχνει, ότι κατά βάθος φοβούνται. Φοβούνται αυτό το πράγμα δηλαδή, το φοβούνται.

Κ.Σ.:

Καλά κάνουν και φοβούνται. Καλά κάνουν και φοβούνται, όχι εμένα φυσικά, αλλά τώρα, μιας και το είπες, θυμάμαι το εξής. Δεν έχει μπει ποτέ αστυνομικός στο Stage μέσα. Ποτέ, ποτέ, ποτέ! Και λες: «Πώς γίνεται αυτό το πράγμα; Γίνεται;». Ασφαλίτες έχουνε μπει. Τους ξέρουμε, τους έχουμε δει. Αστυνομικός με στολή δεν έχει μπει ποτέ. Ποτέ! Και τον βρίσκω τον τύπο και του λέω: «Αυτό και αυτό», ας πούμε. Απορία, αφού έχουμε κλείσει. Μου λέει: «Φοβούνταν»... Λέω: «Τι φοβότανε;». Μου λέει: «Φοβότανε!». Λέω: «Τι φανταζόταν, δηλαδή, ότι κάναμε εκεί πέρα; Ποιοι είμαστε; Θα μας τρελάνεις;» Μια φορά έχει μπει. Μια φορά είχε μπει. Ήταν Απόκριες, στο έχω πει; Λοιπόν, έχει μπει μια κοπέλα, η οποία ήταν πράγματι πολύ εντυπωσιακή, ξανθιά, αστυνομικός. Απόκριες ήτανε. Και είναι ο Λευτέρης, μπαίνει αυτή από την πόρτα, κάθεται δίπλα του. Του λέει: «Εσύ είσαι ο υπεύθυνος;». Λέει: «Ναι». «Να μου δείξεις λίγο τα χαρτιά». «Άσε την πλάκα, κόψε την πλάκα». Λέει: «Ποια πλάκα;». «Είσαι πολύ πετυχημένο καρναβάλι», της λέει. «Είσαι πολύ καλή». «Όχι», λέει, «αστυνομικός είμαι» «Κοφ’ την πλάκα», λέει. Έφυγε τελικά. Εντάξει τώρα… Τι θες να πούμε άλλο;

Π.Τ.:

Τίποτα, εγώ είμαι-.

Κ.Σ.:

Είσαι καλυμμένος;

Π.Τ.:

Είμαι καλυμμένος.

Κ.Σ.:

Εντάξει.

Π.Τ.:

Ευχαριστώ πολύ, Κώστα.

Κ.Σ.:

Κι εγώ.