Istorima Archive

Δεν μου είπες πώς προέκυψε το όνομα της δεύτερης μπάντας που είχατε στη Θεσσαλονίκη. 

Ναι, λεγόμαστε Μπουκοβίνοι. Η σημασία είναι διπλή, εντός εισαγωγικών. Γιατί Bucovina είναι το όνομα του τραγουδιού του Shantel, είναι ένας ψιλοδιάσημος έτσι, των βαλκανικών. Είναι πασίγνωστο τραγούδι, είναι ο κλεμμένος ρυθμός από το Δεν μιλώ για μία νύχτα, της Αρβανιτάκη. Είναι ο ίδιος ρυθμός, απλά αν πατήσεις Bucovina Shantel, με λατινικούς χαρακτήρες, προφανώς θα σου βγάλει το original τραγούδι. Καλά κλασική περίπτωση αυτό τώρα για Έλληνες, είτε ερμηνευτές, είτε και τραγουδοποιούς, να κλέβουν βαλκανικές, έτσι, μουσικές, μελωδίες, τέτοια. Το όνομα, όμως της Μπουκοβίνας αυτής, της Μπουκοβίνας πάντα μιλώντας, όχι το Μπουκοβίνοι, είναι από μία περιοχή, η οποία είναι σημείο πόλωσης μέχρι και σήμερα δηλαδή, ανάμεσα στη Ρουμανία και την Ουκρανία. Αυτό τώρα, μιλάμε από τον 18ο αιώνα μέχρι… Τα πιο σημαντικά γίνανε... Τα πιο σημαντικά γεγονότα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του… Από το '39 βασικά, μέχρι και το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου. Ακόμα και από τη συμφωνία Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, που υπέγραψε η Γερμανία με τη Σοβιετική Ένωση, για να μην, ξέρεις, να μην πολεμήσουν μεταξύ τους και τέτοια…  Οπότε λέμε: «Εμείς άκρη μεταξύ μας δεν βγάζουμε». Υπήρχε η κοροϊδία, γενικότερα, ότι εγώ, σαν ιστορικός, δεν έχω ασχοληθεί ακόμα με τα βαλκανικά. Πού να ήξερα όταν θα έπαιρνα την ειδίκευση ότι θα ασχολούμουν. Οπότε ήταν κι αυτό το δεύτερο και το τρίτο ήταν ότι προφανώς, ένα από το πρώτα κομμάτια που παίζαμε στο δρόμο ήταν η Μπουκοβίνα, οπότε ήταν μία μίξη αυτών των παραγόντων, αυτό. 

Οκέι. 

Είναι λίγο περίεργο αλλά είμαστε Μπουκοβίνοι τελικά. Σαν να είμαστε και καλά κάτοικοι εκείνης της περιοχής. Κάπως έτσι ξεκινάει όλο αυτό. 

Κατάλαβα, κατάλαβα. Πότε αποφοίτησες, εντωμεταξύ; 

Αποφοίτησα το '19, Σεπτέμβρη έδωσα το τελευταίο μου μάθημα. Και πήρα το πτυχίο τον Νοέμβριο του '19. Αυτό. Παράλληλα και στρατιωτική θητεία.

Οκέι. 

Παράλληλα, γιατί μπήκα τον Ιούλιο του 2019, 19 Ιουλίου μπήκα και τελείωσα τον Απρίλιο του 2020. Τελείωσα μες στην καραντίνα δηλαδή. Δεν ξέρω αν βγαίνουν οι ημερομηνίες, μες στην καραντίνα. Τις ημέρες που ήταν να πάρω εγώ άδεια απολύσεως, εντωμεταξύ, είχαμε ήδη καραντίνα έξω. Και ήμουν κι εγώ ήδη καραντίνα μες στο στρατόπεδο, οπότε ξέρεις, ήταν αυτό το περίεργο. Πώς τα έφερε η ζωή… 

Ναι. Δώσε μου ένα λεπτό. 

Βεβαίως. 

Γενικότερα με την καραντίνα, πώς επηρέασε την μουσική πλευρά, ας πούμε; 

Πάρα πολύ. 

Όχι γενικότερα, ως προς εσένα.

Ναι, ναι, ως προς τα δικά μας. Αρνητικά, όσον αφορά το κομμάτι προφανώς του δρόμου και των live. Δηλαδή προφανώς, τα μαγαζιά δεν μπορούσαν να κάνουν, ο κόσμος εννοείται δεν κυκλοφορούσε, υπήρχε απαγόρευση και έπρεπε μόνο για συγκεκριμένους λόγους να βγαίνεις έξω. Προφανώς, η μουσική του δρόμου δεν ανήκει σ’ αυτούς τους λόγους, εννοείται. Άσε που και να την αφήναν, ποιος θα ήταν έξω μωρέ να την ακούσει; Εμείς οι πέντε, έξι. Καμία σχέση. Εννοείται ότι επηρέασε αρνητικά, γιατί… Προφανώς, όλων όσων προείπαμε, των νομικών, δηλαδή, ζητημάτων. Αλλά το κομμάτι το προσωπικό δεν άλλαξε τόσο, γιατί όντως, πάλι, μια, δυο φορές την εβδομάδα έπαιζα λίγο μόνος μου, μες στο σπίτι. Βέβαια, λόγω της τεταμένης ατμόσφαιρας, όπως σε όλα τα σπίτια, δεν μπορούσα να παίζω όποιες ώρες θέλω. Και λογικό κιόλας, εντωμεταξύ. Δεν το λέω για τις ώρες κοινής ησυχίας, το λέω και για τις ώρες τις κανονικές, τις φυσιολογικές. Γιατί λες: «Τώρα έχουμε που έχουμε όλοι τα νεύρα μας, δεν βγαίνουμε έξω, θα έχουμε και τον άλλον τον περίεργο να παίζει μέσα τα κλαπατσίμπαλά του;» Εντάξει, κατάλαβες, αυτό. Οπότε, παρόλα αυτά, μία, δύο φορές την εβδομάδα έπαιζα μόνος μου. Δηλαδή το κομμάτι δεν το ξέχασα τελείως.  Κατά τα άλλα, βασικά δεν μπορώ να βρω κάποιο θετικό αυτή τη στιγμή, όσον αφορά το καραντίνα και μουσική ταυτόχρονα. Ναι, δεν μπορώ να βρω κάποιο θετικό, δεν μου έρχεται κάτι. Αυτό, live δεν είχαμε, δρόμο δεν είχαμε… Τι άλλο, μόνο practice λίγο, έτσι μόνος μου. Αυτό. 

Ποια ήταν η πρώτη φορά, μετά το  ξέσπασμα της πανδημίας, που έπαιξες ξανά έξω; 

Πρέπει να ήταν… Ήμασταν… Οκτώβριος του '20, στο παζάρι, εδώ στην Ξάνθη. Τώρα μην με ρωτήσεις ημερομηνία ακριβώς. 

Όχι, εντάξει. 

Δεν ξέρω. Και έτυχε, γιατί είχα πάει όλο το καλοκαίρι σεζόν, και γύρισα 16 Οκτωβρίου. Οπότε μετά από μία εβδομάδα περίπου, πριν κλείσει, γιατί κλείσαμε, αν δεν κάνω λάθος, γύρω στις 4; 10 Νοεμβρίου, δεν θυμάμαι καλά, εκείνες τις μέρες. Ναι, μη σου πω το προτελευταίο Σάββατο που ήμασταν ανοιχτοί και ελεύθεροι. Κάπου εκεί πρέπει να ήταν. Κάπου εκεί, ναι. 

Οκέι. 

Δεν είναι ότι το ευχαριστηθήκαμε κιόλας, να πεις ότι το ευχαριστηθήκαμε στο 100%. Ο κόσμος ήταν λίγο μαζεμένος, λίγο άλλο πλαίσιο, διαφορετική καθημερινότητα, άλλο πλαίσιο. Χάρηκε ο κόσμος. Όσος κόσμος δηλαδή μας είδε, χάρηκε. Γιατί άκουσε ξανά μουσική, αλλά ήμασταν και λίγο εμείς με την ψυχή στο στόμα. Γιατί, επιτρέπεται, δεν επιτρέπεται; Θεωρούμαστε και συνάθροιση, γιατί ήμασταν και πολλοί. Ήταν και αυτά, ξέρεις, τα μικρά ή μεγάλα ερωτήματα… Δεν μας έπιασε κανείς ευτυχώς, οπότε… Για να είμαστε εδώ και να  το συζητάμε, δεν μας έπιασε κανένας. Ναι, αυτή ήταν η πρώτη φορά, δεν… Αυτή. Μετά ξανακλείσαμε. Μετά, πότε ξανανοίξαμε, εντωμεταξύ, μετά; Μάιο ξανανοίξαμε μετά; Του 2021, τώρα πριν το καλοκαίρι; 4 Μαΐου, 5, 6, κάπου εκεί, μετά το Πάσχα, κάτι τέτοιο θυμάμαι. Καλά, δεν μπορούσες να κάνεις live, εννοείται, λόγω του νόμου, βάσει νόμου δεν μπορούσες να κάνεις live. Εδώ καλά καλά δεν υπήρχε μουσική στα μαγαζιά. Ναι, είναι γνωστό ότι... Είναι πασίγνωστο βασικά ότι ο κορονοϊός εξαπλώνεται μέσω της μουσικής! Είναι το ένα πλεονέκτημα που έχει εναντίον μας ο κορονοϊός, αυτό είναι.  Τέλος πάντων, το πρώτο live για το '21... Βασικά, πρώτα βγήκαμε στον δρόμο το '21, στην κυριολεξία ήταν αρχές Αυγούστου, πάλι Σάββατο, στο παζάρι εδώ. Και το πρώτο live ήταν αυτό που προανέφερα, αρκετά πριν, 11 Σεπτεμβρίου, που παίξαμε στις Γιορτές Παλιάς Πόλης, στον σύλλογο, στους Βατράχους. Εννοείται τρελαμένος από χαρά, δεν το συζητάω σε καμία περίπτωση. Μετά από τόσο καιρό... Γιατί είμαι και λίγο της παρέας. Μετά από τόσο καιρό, ξανά όλη η παρέα μαζί, ξανά μουσική, ξανά το ίδιο πλαίσιο, το ωραίο, το αναζωογονητικό. Αυτό το περιγράφει πιστεύω 100%. Αλλάζεις mood κατευθείαν, ρε παιδί μου, όντως. Η μουσική, πόσο μάλλον μετά από τόσο καιρό που μείναμε άπραγοι, είναι όντως αναζωογονητική. Αυτά, δεν έχω να πω κάτι άλλο για τη μουσική, δεν ξέρω… 

Όχι, νομίζω το αναλύσαμε αρκετά. 

Το 'παμε κι αυτό. 

Ωραία, μιλήσαμε και για άλλο ένα θέμα στο τηλέφωνο. Μου είπες για κάποιο αυτοάνοσο που έχεις. 

Βεβαίως. 

Θες να μιλήσουμε γι' αυτό; 

Εννοείται. 

Ωραία. 

Να πούμε βασικά πρώτα ότι αναγνωρίστηκε σαν αυτοάνοσο τον τελευταίο χρόνο. Το τελευταίο εξάμηνο μη σου πω, ούτε καν τελευταίο χρόνο. Τελευταίο εξάμηνο. Ξεκίνησε… Καταρχάς, αφού είπαμε αυτό, να περιγράψω τι συμβαίνει περίπου στον οργανισμό μου. 

Ναι, φυσικά. 

Γενικότερα ήμουν πάρα πολύ ευαίσθητος από πολύ μικρό παιδί στα δερματολογικά μου. Δηλαδή έβγαινα στον ήλιο και μισή ώρα παραπάνω μπιμπίκιαζα, έβγαζα κοκκινίλες. Ή μαύριζα πολύ εύκολα, ό,τι και να μου έβαζε η μητέρα μου, ας πούμε κλπ.. Καλά, αυτό δεν είναι 100% πρόβλημα, απλά είναι πρόβλημα άμα ξεχαστείς. Ξέρεις, ξεφλουδίζεις, κάνεις, ράνεις. Καλά, δεν το συζητάω από ιδρωτήρια, γενικότερα είχα. Όταν ήμουν πιο μικρός ειδικά, που είσαι και πιο, έτσι, με τις ορμόνες και μ' αυτά, στον Θεό όλα. Αλλά το βασικό πρόβλημα ξεκίνησε περίπου όταν ήμουν δεύτερο έτος, προς τα τέλη του δεύτερου έτους. Χρονολογικά αν το τοποθετήσουμε, '15 προς '16, εκεί. Τέλη '15, αρχές '16, όπου εμφανίστηκε τότε ένα, να το πω τώρα… Πώς να το πω τώρα… Εμφανίστηκαν, τέλος πάντων, στο τριχωτό της κεφαλής σπυριά, τα οποία ήταν σε διαφορετικές φάσεις. Και όταν λέω φάσεις, είναι τρεις οι φάσεις. Είναι το πρώτο στάδιο, που είναι απλά κοκκινίλα, περιτριγυρίζει τον θύλακα της τρίχας και φέρνει έντονο κνησμό, φαγούρα δηλαδή. Η δεύτερη φάση είναι όταν αυτή η κοκκινίλα μαζεύει υγρό και άλλο υλικό, όπως πύον ας πούμε. Και η τρίτη φάση είναι που αυτό σκάει κι από μόνο του καμιά φορά και γίνεται πληγή, αναγκαστικά. Ο οργανισμό[00:10:00]ς μετά το αντιλαμβάνεται σαν πληγή και προσπαθεί να το θεραπεύσει σαν πληγή, και όχι σαν π.χ. μικρόβιο ή κάτι, οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή, έκλεινε η πληγή, δημιουργούνταν  αυτό το προστατευτικό κάλυμμα που γίνεται σε όλες τις πληγές… Και το πιο επίπονο από τις τρεις φάσεις, εντωμεταξύ, δεν είναι η δεύτερη φάση που μαζεύει το υλικό. Στη δεύτερη φάση, δεν το καταλαβαίνεις καν, είναι αυτό το περίεργο. Δηλαδή δεν είναι ότι... Άμα το πιάσεις, θα καταλάβεις ότι εκεί έχεις το σπυρί αυτό. Αλλά αν για παράδειγμα δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, οπτικά δηλαδή, ή αν ψηλαφίσω εγώ το κεφάλι μου, δεν το καταλαβαίνω. Προφανώς, το πρώτο στάδιο της φαγούρας και της κοκκινίλας αυτής που λέμε και το τρίτο στάδιο με την πληγή είναι και τα δύο πιο επίπονα στάδια από τα τρία. Γιατί έστω ότι πέφτεις να κοιμηθείς. Το πιο φυσιολογικό πράγμα που πας να κάνεις να κοιμηθείς είναι να απλωθείς πάνω στο κρεβάτι κλπ. Κατά πόσο βολεύει μες στον ύπνο σου, επειδή δεν μπορείς να το ελέγξεις, να ξύνεις το κεφάλι σου; Δεν βολεύει. Το επόμενο πρωί σκέψου, από το τόσο ξύσιμο, από τη φαγούρα δηλαδή, μπορεί να είχα και μια συγκεκριμένη λωρίδα πάνω στο κεφάλι μου κόκκινη από το ξύσιμο. Γιατί μες στον ύπνο δεν το καταλαβαίνεις. Μέσα στην ημέρα το ελέγχω κανονικά, δεν ξύνομαι, δεν κάνω, δεν ράνω. Αλλά μες στον ύπνο δεν μπορείς να κάνεις, ρε φίλε, τα κάνεις ασυναίσθητα, φεύγει το χέρι κατευθείαν επάνω. Στο δεύτερο στάδιο υπάρχει αυτό το, δυστυχώς, αηδιαστικό κομμάτι, που σπάνε και τα σπυριά μόνα τους καμιά φορά. Δεν μπορείς να το ελέγξεις, εννοείται. Οπότε ξυπνάς με μία μαξιλαροθήκη άλλο χρώμα. Και το τρίτο στάδιο, που κατ' εμέ είναι και το χειρότερο, γιατί φεύγει πιο δύσκολα από τα πρώτα δύο, δηλαδή, αν το προλάβεις στο πρώτο και στο δεύτερο στάδιο, κάτι πάει να γίνει αλλά το τρίτο στάδιο φεύγει πιο δύσκολα από όλα. Γιατί αφού σπάσει αυτό, ούτως ή άλλως θα απορριφθεί το υλικό από τον οργανισμό μου. Κάποιο υλικό, αναγκαστικά, που δεν αποβάλλεται, θα περάσει από τους λεμφαδένες μου. Γιατί "ανοσοποιητικό" προφανώς. Οπότε και δημιουργείται η πληγή. Στην πληγή όμως, το πρώτο πράγμα που σου λένε σε οποιαδήποτε πληγή και να έχεις πάνω στο σώμα σου: «Μην τη βρέχεις, μην την πειράζεις» κλπ. Οπότε καταλαβαίνετε αμέσως ότι προκύπτουν προβλήματα στο ντους, στο λούσιμο, έστω και του κεφαλιού δηλαδή.  Η μία οδηγία είναι: «Πρέπει να το κρατάς καθαρό το κεφάλι σου». Πόσο μάλλον εγώ που ιδρώνω και πολύ, έχω αυτό το πρόβλημα. Δηλαδή μέσα στην ημέρα, χειμώνα, καλοκαίρι, λούζω το κεφάλι μου, και μόνο το κεφάλι μου δηλαδή, το λούζω δύο φορές. Και σκέτο νερό, όχι αναγκαστικά δηλαδή με κάποιο προϊόν, ας πούμε. Και με σκέτο νερό. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι είναι σαν να ανανεώνω, εντός εισαγωγικών, την πληγή. Δεν μπορεί δηλαδή, ξαναμαλακώνει αυτό το κάλυμμα, οπότε ο οργανισμός σου λέει: «Ώπα ρε φίλε, γιατί μαλάκωσε, αυτό έπρεπε να είναι σκληρό και να αποβληθεί». Έλα μου ντε, ξαναμαλακώνει αυτό, ξανά από την αρχή ο οργανισμός σου. Οπότε είναι σαν, από τη μία πρέπει να το κρατάω καθαρό το κεφάλι μου, από την άλλη έχω αυτό με την πληγή, ας πούμε. Καλά, η φαγούρα δίνει και έρχεται σε όλα τα στάδια, εκτός από το δεύτερο. Αυτό κράτησε πολλά χρόνια, και μέχρι και σήμερα, δηλαδή, δεν έχει φύγει. Οι θεραπείες που άλλαξα πρέπει να είναι γύρω στις έξι, επτά διαφορετικά φάρμακα, χάπια. Και γύρω στα τρία διαφορετικά προϊόντα λουσίματος για την περιοχή. Αλλά και τρία τοπικά προϊόντα, τα οποία είναι για τοπική χρήση, μετά τον καθαρισμό του μπάνιου. 

Οκέι. 

Τα οποία, να κάνω και μία μικρή παρένθεση, το ένα εκ των οποίων ήταν τόσο δυνατό σαν φάρμακο, που αν το υγρό έπεφτε σε ύφασμα, το αποχρωμάτιζε. Δηλαδή το μαξιλάρι αποχρωματιζόταν. Η μπλούζα, που καμιά φορά έβγαζα και έπρεπε μετά να βάλω μπλούζα, γιατί μπορεί να είχα και μία δουλειά κάτω στο κέντρο, ή μπορεί να είχα να πάω σχολή, διάφορα πράγματα. Έχω πετάξει μπλούζες και μπλούζες, και δεν γυρνάει με… Αυτό, ξέρεις, είναι... Η εικόνα αυτή την έχεις μόνο άμα βάλεις χλωρίνη κάπου, αν πέσει χλωρίνη κάπου. Όντως αυτό το φάρμακο ήταν τόσο δυνατό που αποχρωμάτιζε ρούχα. Να, τα σεντόνια, μαξιλαροθήκες, μπλούζες. Ήταν και η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι: «Κάτσε ρε φίλε, τι βάζω στο κεφάλι μου; Κάτσε ρε bro, είπαμε να είναι δυνατό να μου λύσει γρήγορα τα χέρια, να μην έχω το πρόβλημα κλπ., αλλά να…» Η ανάγκη σε φέρνει σε όλες τις... Αναγκαστικά θα περάσεις από όλες τις αγωγές, ποια θα σε καλύψει. Προβλήματα άλλα που... Βασικά, πριν περάσω στα προβλήματα, να πούμε ότι υπήρξαν και περίοδοι που ταυτόχρονα χρησιμοποιούσα και τοπικό προϊόν, αλλά και χάπι. Κάτι σε χάπι πάντα. Από αντιβιοτικά μία φορά και αντιφλεγμονώδη, γιατί μία φορά το είχαμε μεταφράσει και σαν φλεγμονή, ως ένα σημείο. Αυτό. Τι άλλο μπορούμε να πούμε πάνω στην αγωγή, στις αγωγές… Να πούμε πότε έφτασε στο… Να το πούμε λίγο πιο κωμικά, πότε έφτασα στην περίοδο που πήρα τα περισσότερα φάρμακα ever στη ζωή μου μέσα σε μία μέρα. Για να σου δώσω να καταλάβεις ότι…  Έπαιρνα μία αγωγή. Δεν λέω τα συγκεκριμένα φάρμακα ούτε τις ουσίες, γιατί, ξέρεις, πάλι, με εταιρείες και τέτοια μπορεί να θεωρηθεί, ξέρεις… Αλλά θα πω ότι το ένα φάρμακο αναγκαστικά περνούσε από το συκώτι κατευθείαν. Μπαμ δηλαδή, βαρούσε εκεί. Και ένα φάρμακο που βαρούσε πολύ δυνατά στο στομάχι. Οπότε, ειδικά στο πέμπτο έτος, έπρεπε να τρώω, από εκεί που έτρωγα τρεις φορές την ημέρα και δύο φορές την ημέρα, αναλόγως το τι θα έτρωγα, έπρεπε να τρώω και τέσσερις και πέντε φορές την ημέρα. Με συνέπεια το ότι η ζωή που έκανα να ήταν και πιο καθιστική και πήρα και πολλά κιλά εντωμεταξύ. Μέσα σε έναν χρόνο πρέπει να πήρα 10 κιλά σίγουρα. Άλλος τα θεωρεί λίγα, άλλος τα θεωρεί πολλά. Αλλά… Εγώ για τα κιλά μου, ήτανε πολλά τότε. Το peak ήταν αυτό. Ξανά επανήλθα σ’ αυτό το peak φέτος, όταν αντιμετώπισα όμως και ένα άλλο πρόβλημα, που εκεί είναι που το αναγνωρίσαμε και σαν αυτοάνοσο. Ξαφνικά μία μέρα, ψηλαφίζοντας, αισθανόμενος μία ενόχληση στον λαιμό μου και στον σβέρκο μου, ψηλαφίζω τον λαιμό μου και συνειδητοποιώ ότι έχουν φουσκώσει κάποιοι λεμφαδένες.  Οπότε και εκεί σε πιάνει μία ανησυχία, γιατί χωρίς προειδοποίηση συνειδητοποίησα αυτό. Που συνήθως, όταν δεν φαίνεται κάτι εκ πρώτης όψεως, υπολογίζεις ότι είναι τα χειρότερα. Και λέγοντας τα χειρότερα, πολύ πιο βαριές ασθένειες, όπως ας πούμε καλοήθεις, κακοήθεις. Άμα είναι καλοήθης, λες: «Εντάξει, δεν πειράζει τόσο», αλλά δυστυχώς είναι και το ενδεχόμενο του κακοήθη μέσα. Ο γιατρός με καθησύχασε εννοείται, γιατί με τις πρώτες εξετάσεις, αιματολογικές και κάποιες άλλες κλπ., δεν έδειξε κάτι ανησυχητικό. Έδειχνε μόνο δύο τιμές λίγο πιο ανεβασμένες, οι οποίες είναι τιμές οι οποίες φαίνονται και σε απλή φλεγμονή. Οπότε γι' αυτό δεν ανησυχούσε. Αλλά αναγκάστηκα να περάσω από τα πάντα, από υπέρηχους τοπικούς στον λαιμό, από σκανάρισμα όλο το σώμα μου, δηλαδή από τα γόνατα και πάνω, μέχρι και τον εγκέφαλο. Για όλο αυτό το κομμάτι έπρεπε να το περάσω. Γιατί έχεις λεμφαδένες παντού, έχεις στη μασχάλη, στον λαιμό, έχεις και κοντά στα γεννητικά, και λίγο πιο πάνω βασικά από τα γεννητικά, συγγνώμη. Οπότε, ρε παιδί μου, έπρεπε να κάνεις παντού. Λες: «Μην έχει το παιδί τίποτα τώρα και αυτό...» Ευτυχώς, όλα καθαρά, όλα εντάξει, αλλά πέρασα ενάμιση μήνα... Που ήμασταν και μες στην καραντίνα, αυτό ήταν το χειρότερο δηλαδή. Πέρασα ενάμιση μήνα βάσανο, ψυχολογικό κυρίως. Γιατί όσο και να σε καθησυχάζει ο γιατρός, άμα εσύ το σκέφτεσαι, το σκέφτεσαι. Και άμα είσαι και τέτοιος οργανισμός και στο γυρίσει σε ψυχοσωματικό, όσο πιο πολύ το σκέφτεσαι, τόσο το χειρότερο.  Οπότε προσπάθησα να μην το σκέφτομαι όσο μπορούσα κι εγώ. Απασχολούσα τον εαυτό μου, στην κυριολεξία, με διάβασμα και με σεμινάρια. Δηλαδή υπήρξαν δύο μήνες, από τον Δεκέμβριο του 2020 μέχρι και το Φεβρουάριο του 2021, που ολοκλήρωσα έξι δίμηνα σεμινάρια, τα ολοκλήρωσα. Κάθε μέρα έκανα διαφορετικό σεμινάριο, ξέρεις, για να ξεγελιέται το κεφάλι σου, να φεύγει η σκέψη, να έχω κάτι να διαβάσω, κάτι να ξεχαστώ. Που είναι βασικό πρόβλημα για μένα, γιατί είμαι και λίγο του overthinking. Είμαι λίγο... Το σκέφτομαι πολύ. Ο γιατρός μου, άψογος. Θα τον κατονομάσω σ’ αυτή την περίπτωση, ο κύριος Βασιλειάδης, ωριλά, με κατηύθυνε και με καθησύχαζε σε κάθε βήμα των εξετάσεών μου, και τον ευχαριστώ ήδη πάρα πολύ. Θα το πω, αν και δεν ξέρω αν είναι, αν παίζει κάποιο νομικό. Στις επισκέψεις δεν μου κρατούσε λεφτά, από την καλή του την καρδιά προφανώς ο άνθρωπος. Δεν μου τις χρέωνε, γιατί πήγαινα τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, τρεις μη σου πω. Συνεχόμενη παρακολούθηση δηλαδή. Γιατί δεν είχα μόνο έναν λεμφαδένα φουσκωμένο, είχα τέσσερεις, πέντε και σε διαφορετικά σημεία, και διαφορετικής υφής κιόλας. 

Οκέι. 

Οπότε σου λέει: «Κάτι παίζει εδώ». Αναγκαστικά ο άνθρωπος, μία έτσι μία αλλιώς, αναγκαστήκαμε να κάνουμε και β[00:20:00]ιοψία. Έπρεπε δηλαδή να πάω να εγχειριστώ. Πήγα στον Άγιο Παύλο, με εγχείρησε ο ίδιος. Άψογος. Τα σημάδια δηλαδή που έχω στον λαιμό μου οριακά φαίνονται πλέον. Τίποτα δηλαδή. Εκεί που νόμιζα εγώ ότι θα τα 'χω μία ζωή, θα φαίνονται, μου λέει: «Τίποτα, να μην αγχώνεσαι». Τον ξαναευχαριστώ, να κλείσω το θέμα αυτό έτσι. Και εκεί είναι που διαγνώστηκε και σαν αυτοάνοσο. Πήγα τις εξετάσεις όλες αυτές στον δερματολόγο μου, ο οποίος συνεργαζόταν άμεσα με μία αιματολόγο, συγκεκριμένη κυρία πάντα. Τις είδαν μαζί και μου είπε ότι: «Η φλεγμονή που έχεις...», που πλέον διαγνώστηκε ο λεμφαδένας σαν φλεγμονή, αυτό που είχα στους λεμφαδένες, σαν φλεγμονή, «Η φλεγμονή που έχεις είναι αντίδραση από την ασθένεια τη δερματολογική που έχεις», δηλαδή αυτό που είπαμε, τη θυλακίτιδα. Η οποία, παρεμπιπτόντως, άλλος την καταπολεμά σε ένα εξάμηνο και τελειώνει εφ' όρου ζωής, άλλος την έχει και είκοσι πέντε χρόνια. Ελπίζω να μη φτάσω να την έχω είκοσι πέντε χρόνια. Δέκα; Δέκα ας την έχω, τώρα έχω κλείσει τα έξι. Έξι; Έξι. Δέκα; Δέκα. Μη φτάσουμε δεκαπέντε, κρίμα. Μην φτάσουμε δεκαπέντε. Κάτσε… Ναι, τις είδαν μαζί τις εξετάσεις και σου λέει ότι είναι αντιδραστικό. «Μόνο αν καταπολεμήσεις το -πλέον- αυτοάνοσο...», γιατί σου λέει: «Τόσα χρόνια το ‘χεις, τόσες θεραπείες διαφορετικές, είναι αυτό, θα το χαρακτηρίσουμε αυτοάνοσο, να μην είσαι κι εσύ στο μετέωρο, να μην ξέρεις τι έχεις». Το όνομα είναι θυλακίτιδα και το χαρακτηρίσαμε σαν αυτοάνοσο. Είπαμε, θεραπείες πολλές, πολλά χρόνια.  Σε ένα παιδί, το οποίο βγαίνει έξω... Να πάμε λίγο στα πιο πρακτικά ζητήματα. Βγαίνει έξω ένα παιδί αυτής της ηλικίας, φοιτητής. Ποιος πήγε φοιτητής και δεν βγήκε με μία παρέα του σε ένα μπαρ, σε μία ταβέρνα, σε μία καφετέρια και δεν ήπιε μία μπύρα, ένα ποτό, δύο ρετσίνες και ούτω καθεξής. Για μένα δεν υπήρχε αυτό το… Αυτού του είδους η διασκέδαση. Έβγαινα κανονικά, με όλες τις παρέες μου κανονικά, αλλά σόδα, λεμονάδες, καφέδες, αυτό. Όχι ότι έχεις ανάγκη το αλκοόλ, αλλά λες: «Ρε φίλε, μια μπύρα να δροσιστώ, καλοκαίρι έχουμε». Ή λες... Είμαι τώρα σε ένα club με την παρέα μου κι αυτοί, που λέει ο λόγος, ανοίγουν και μπουκάλι κι εσύ δεν μπορείς να πιείς ένα σφηνάκι. Και το τηρούσα πάρα πολύ, δηλαδή στο 100%. Αυτό που λέμε και με την παρέα μου και το λέμε, έτσι, πιο ελαφρά τη καρδία, είναι το ότι το ρεκόρ μου στο ούτε σφηνάκι ούτε μπύρα, είναι περίπου ένας χρόνος και τρεις, τέσσερις μήνες. Αλλά ρεκόρ συνεχόμενο, δηλαδή ούτε μέρα ανάμεσα. Ούτε σε γενέθλια, ούτε στις γιορτές φίλων, ούτε τίποτα. Κι άμα το πεις τώρα αυτό σε παιδί είκοσι χρονών, θα σου πει… Πες του… Που έπινε… Και μία μπύρα την ημέρα να έπινε, πες του: «Ενάμιση χρόνο δεν θα πιείς ούτε γουλιά». Πάνε πες του το, να δούμε τι θα σου πει. Εμένα δεν με ένοιαζε, δεν το σκεφτόμουν καν. Δεν είχα καν την ανάγκη. Καταρχάς, μπήκα και σ’ αυτόν τον κόσμο, μπήκα πολύ αργά, δηλαδή πρώτη φορά να ήπια μπύρα τρίτη λυκείου, κάπου εκεί. Μπήκα αργά, ας πούμε. Αργά για την ηλικία μου, γιατί άλλοι, είχα φίλους που έπιναν από τη δευτέρα γυμνασίου και την τρίτη γυμνασίου. Μπύρα, μη φανταστείς, ξέρω 'γω. Το πρακτικό κομμάτι είναι το ότι είσαι… Δεν είσαι δακτυλοδεικτούμενος με αυτή την έννοια, αλλά είσαι το μαύρο πρόβατο. «Κάτσε ρε φίλε, όλοι πίνουν, εσύ γιατί δεν πίνεις;» Και τους λες: «Φίλε, όντως δεν πίνω, δεν θέλω εγώ, ευχαριστώ». Που με κερνούσαν, ξέρεις, κανένα σφηνάκι, μια μπύρα… Σε βλέπει ο μπάρμαν, ρε παιδί μου, κάθεσαι στο μπαρ: «Να σε βάλω μια μπύρα -ξέρω 'γω-, μην κάθεσαι έτσι με τη σόδα». Λέω: «Όχι, ρε φίλε, δεν πίνω», ξέρω 'γω. Μερικοί άνθρωποι επέμεναν κιόλας, ας πούμε, κι είναι λίγο περίεργο, γιατί τους λες: «Δεν θέλω να σου εξηγήσω γιατί δεν πίνω, απλά δεν πίνω. Δεν σου αρκεί αυτό;» Είναι, ξέρεις, αυτό, το ότι είμαστε και σούπερ ευγενικοί όταν θέλει να μας κεράσει κάποιος, όποτε έλεγες: «Ναι, ναι, φερ' το, φερ' το» και το πάσαρα στον φίλο. Το πάσαρα σε φίλους, σε φίλες… Δηλαδή κι οι φίλοι μου περνούσαν καλά όταν είχα αυτό. Κάπως έτσι. Δηλαδή το έξτρα κερασμένο το έπινε κάποιος.  Είχα και προβλήματα στο εμφανισιακό κομμάτι σε κάποιες περιόδους της ζωής μου, όπου είχα και τριχόπτωση στα συγκεκριμένα σημεία. Να το πω πιο απλά, τρύπες, τρύπες, τρύπες σε όλο το κεφάλι, οι οποίες… Όταν είχα ακούσει τότε κι από εκείνον τον δερματολόγο που συνεργαζόμουν, μου είχε πει ότι -αξιόλογος κύριος, όντως, αλλά μου είχε πει ότι: «Να ξέρεις, μερικές δεν θα κλείσουν ποτέ, θα τις έχεις εκεί, δηλαδή, και θα φύγει η κοκκινίλα, σπυρί, πληγή, δεν θα φύγουν ποτέ οι πληγές». Συγγνώμη, οι τρύπες. Και λες: «Θα είναι το κεφάλι μου σαν ναρκοπέδιο;» Είναι λίγο το κρίμα, ρε παιδί μου, αυτό, όχι τίποτα άλλο. Και όπως και να κουρευτείς, φαίνεται. Και μαλλί να μακρύνεις, τα σημεία που είναι κενά θα φαίνονται σαν διαφορετικό μήκος, πάνω στο μακρύ μαλλί. Γιατί το σκέφτηκα, το 'κανα κι αυτό. Πήγα ν’ αφήσω μακρύ μαλλί. Χωριά του ότι ήμουν σαν ο πέμπτος από τους Beatles, αλλά το έκανα κι αυτό μια περίοδο, ρε παιδί μου.  Μετά ήταν που με έπιασε η τρέλα μου, είδα ότι πηγαίνει καλύτερα. Δεν είχα τόσες τρύπες στο κεφάλι, κάποιες κλείσανε. Και λέω: «Δεν βαριέσαι, ξύρισμα όλο». Και ήταν και μία περίοδος που ξύριζα το μαλλί μου, για να μη φαίνεται, να μην έχω αυτό το ντράβαλο. Χώρια του ότι και τα τοπικά προϊόντα που έβαζα τότε είχαν αμεσότερη επαφή, που ήταν στην κυριολεξία δέρμα, με τρίχα ούτε τρία χιλιοστά, δέρμα δηλαδή. Οπότε υπήρξε και αυτή η περίοδος, του λουκ που ήμουν σαν αυγό. Ήμουν στο κεφάλι σαν αυγό, τι να κάνουμε… Προσωπικά, με επηρέασε πολύ, είναι η αλήθεια, αυτό, το εμφανισιακό κομμάτι. Παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή λες: «Γιατί να με επηρεάσει, δεν διαφέρω σε κάτι από τους άλλους». Αλλά επειδή ήταν και λίγο συνεχόμενος πόνος, ήταν και λίγο το ότι σκέφτομαι το πώς θα κουρευτώ, ότι: «Πρέπει να κουρευτώ. Τώρα είμαι περίπου σ’ αυτή τη φάση της ασθένειας, άρα πρέπει να κουρευτώ, περίπου έτσι, είμαι σ’ αυτή τη φάση, οπότε δεν κουρεύομαι τώρα…» Οπότε το εμφανισιακό κομμάτι με επηρέαζε επειδή το σκεφτόμουν. Τι να κάνω κι εγώ, μικρό παιδί ήμουν. Ούτε από κουρείς, μπαρμπέρηδες κλπ., δεν συνάντησα ποτέ κάτι τέτοιο. Όλοι έδειξαν απόλυτη κατανόηση. Με δυο, τρεις, που είχα κατά καιρούς, κάνουμε και χαβαλέ και δεν με πείραζε κιόλας. Εγώ τον ξεκινούσα τον χαβαλέ. Αλλά το να το έχεις συνεχόμενα στο μυαλό σου είναι δύσκολο. Τυραννιέσαι τσάμπα, τυραννιέσαι, πώς να στο πω.  Καλά στο ντους, το είπαμε το πρόβλημα. Ότι από την πίεση του νερού δεν μπορούσα… Αυτό συνέβαινε κυρίως στη δεύτερη φάση, που τα σπυριά είναι γεμάτα με υλικό και στην τρίτη φάση που είναι πληγές. Η πίεση του νερού, δυστυχώς, όταν χτυπούσε τα συγκεκριμένα σημεία, σε έκανε να τσούζεις ή να πονάς, ρε παιδί μου. Οπότε, αναγκάστηκα κι εγώ να κάνω ένα μικρό adaptation, κάπως να τη βρω την άκρη μου. Οπότε, έβαζα τα χέρια μου, τα έπλεκα, τα δάχτυλά μου βασικά έπλεκα. Ή έβαζα τις παλάμες μου δίπλα δίπλα, τα δάχτυλά μου δίπλα δίπλα, ώστε να κρατάω κάτι σαν κόντρα, ασπίδα στη ροή του νερού, αλλά ανάμεσα από τα δάχτυλα να πέφτει το νερό. Και έκανα έτσι μπάνιο, έτσι έλουζα το κεφάλι μου.   Τι άλλο πρόβλημα που προξένησε… Δεν είπαμε την ποσότητα των χαπιών που είχα φτάσει. Συγγνώμη, το προσπέρασα. Επανέρχομαι σ’ αυτό. Ήταν η περίοδος που έπρεπε να παίρνω και ένα αντιφλεγμονώδες, που ήταν για τους λεμφαδένες. Και ήταν στο σύνολο έξι χάπια την ημέρα. Έπαιρνα δύο το πρωί, τα οποία ήταν για το δερματολογικά μου, ένα αντιφλεγμονώδες το μεσημέρι, μαζί με ένα προβιοτικό, το οποίο, το προβιοτικό, προφανώς ήταν για να μην πάθω τίποτα από τα πολλά τα χάπια. Δηλαδή το αστείο ποιο είναι, παίρνεις χάπι για να μην πάθεις τίποτα από τα χάπια… Έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Και άλλα δύο ίδια με τα πρωινά, γιατί έπρεπε ουσιαστικά να συμπληρωθεί η ποσότητα της ουσίας που έπρεπε να πάρω από το χάπι. Το να παίρνει ένα παιδί εικοσιπέντε χρονών και είκοσι χρονών και είκοσι τρία χρονών, να παίρνει έξι χάπια την ημέρα δεν είναι ωραία εικόνα. Και ήταν κι η περίοδος που σιχάθηκα. Σιχάθηκα τον εαυτό μου. Δηλαδή λες: «Δεν μπορώ να βρω την υγειά μου, δεν μπορώ να βρω την υγειά μου…» 

Αλκοόλ γιατί δεν έπρεπε να πιείς; 

Αλκοόλ δεν έπινα γιατί ήταν αντιβιώσεις, μερικές από τις αγωγές ήταν αντιβιώσεις. Το διαχειριζόμασταν, δηλαδή, σαν μικρόβιο. Και μία φορά έτυχε να αναγνωριστεί και ένας μύκητας, ο οποίος, μετά από κάποιες περαιτέρω εξετάσεις, είδαμε ότι ανήκει σε αυτούς που είναι ήδη μέσα στην… Είναι ήδη από τους μύκητες που έχεις, από τα μικρόβια, συγγνώμη, που έχεις στον οργανισμό σου. Αλλά, επειδή βρίσκονται σε μικρό πληθυσμό, δεν σου προκαλούν πρόβλημα. Αλλά τα χρειάζεσαι κιόλας, πώς να σου πω, δεν θυμάμαι ορολογία στη βιολογία πώς είναι, αλλά είναι από αυτούς τους μικροοργανισμούς που χρειάζεσαι κανονικά. Αλλά, προξενεί πρόβλημα αν αυξηθεί ο πληθυσμός τους. Είχε αναγνωριστεί κι αυτό σε μία φάση της ασθένειας, αλλά τελικά δεν ήταν αυτό. 

Τις περισσότερες φορές αναγνωρίζαμε τα ουδετερόφιλα, έτσι λέγονταν. Πρέπει αυτό να ‘ναι…[00:30:00] μικρόβιο πρέπει να ‘ναι, δεν νομίζω να είναι μύκητας. Μικρόβιο πρέπει να είναι, τα ουδετερόφιλα. Είπαμε ότι είναι θυλακίτιδα, είπαμε ότι είχε και τριχόπτωση σε κάποια φάση, είπαμε τις τρεις φάσεις της ασθένειας, είπαμε για αγωγή, τι άλλο μου ξεφεύγει τώρα… 

Θυμάσαι πότε το παρατήρησες πρώτη φορά; Ή τι σκέφτηκες τότε, όταν… 

Ναι, πρώτη φορά ήταν… Για μένα το παρατήρησε ο αδερφός μου. Όταν μία μέρα πήγα για κούρεμα, γύρισα από τον κουρέα και είχα… Ήταν τότε στην πρώτη φάση ακόμα, ξέρεις, κοκκινίλες παντού. Λες: «Ρε πούστη, να είναι βρώμικος ο κουρέας; Αποκλείεται ρε φίλε, εντάξει, πόσο βρώμικος να είναι;» Γιατί ήξερα ότι έχω ευαίσθητο δέρμα, αλλά πόσο, είπαμε, τόσο ευαίσθητο δέρμα; Έλεος. Πέρασε μία εβδομάδα, δύο εβδομάδες, αυτές οι κοκκινίλες δεν φεύγανε. Πήγα σε ένα δερματολόγο, μου λέει: «Βάλε αυτό το τοπικό προϊόν, θα φύγει μάλλον, κατά πάσα πιθανότητα. Καλά;» «Καλά». Περνάει άλλη μία εβδομάδα που βάζω το προϊόν. Όχι απλά δεν έφυγε, ήρθε η δεύτερη φάση της ασθένειας, τα σπυριά με υλικό. Και λέω: «Κάτσε ρε, τι είν’ αυτό, ώπα ρε φίλε, ώπα -λες- ώπα. Κάτσε, τι έχουμε εδώ;» Και τελικά είναι… Από εκεί ξεκίνησε όλη αυτή η ταλαιπωρία του… Και το λέω και γελάω, εντωμεταξύ, αλλά υπό άλλες συνθήκες είναι… Δεν είναι σοβαρή ασθένεια, δεν είσαι του θανατά. Αλλά είναι ένα… Είναι αυτή η συνεχόμενη μικρή ενόχληση ή και μεγάλη σε άλλες φάσεις της ασθένειας, που λες: «Γιατί να το 'χω; Γιατί, ξέρω γω…» Είχα φτάσει σ’ ένα σημείο, όταν ήταν πολύ εμφανές, είχα φτάσει σ’ ένα σημείο -ειδικά στο σημείο που έπεφταν οι τρίχες και είχα τρύπες στο κεφάλι- να κάθομαι από τέτοια πλευρά στο τραπέζι, ώστε να μην με βλέπουν αυτοί που κάθονται από πίσω μου, σε άλλα τραπέζια. Λες: «Και ποιος θα σε κοιτάξει ρε Γιώργο;» Τώρα γυρνάω εγώ, ο τωρινός Γιώργος, γυρνάω στον παρελθοντικό Γιώργο και του λέω: «Ποιος θα σε κοιτάξει ρε Γιώργο; Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;». Και ξέρεις, άλλαζα μέχρι και θέση σε τραπέζι. «Όχι, να μην κάτσω από δω, να κάτσω στη γωνία, να μη φαίνεται». Ή, ξέρω 'γω: «Δημήτρη, Κώστα, Γιάννη, να αλλάξουμε θέση ρε φίλε, γιατί δεν θέλω να φαίνεται». Σε ανθρώπους που τουλάχιστον ήξεραν τι έχω. Είχα δηλαδή και τέτοιες σκέψεις μες στο μυαλό μου, δηλαδή αυτά τα μικρά πρακτικά. Λες: «Γιατί να τα σκέφτομαι; Γιατί να έχω να σκεφτώ και αυτό;» Αλλά αυτό μετά γύρισε στο ψυχολογικό κομμάτι, προφανώς. Γιατί προσπάθησα κι εγώ να μην του δίνω σημασία, προσπάθησα να λέω ότι απλά είναι… «Δες το σαν… Το χάπι δες το σαν κάτι βρώσιμο, σαν να τρως δηλαδή μια φέτα ψωμί. Δες το έτσι, δηλαδή». Μετά δεν μπόρεσα, έσκασα, έσκασα. Υπήρξαν και περίοδοι που ψυχολογικά δεν ήμουν καλά και σταμάτησα την αγωγή. Με δική μου πρωτοβουλία, γιατί λέω: «Ρε φίλε όχι, δεν θα παίρνω έξι χάπια την ημέρα, όχι. Δεν θα παίρνω έξι χάπια την ημέρα». Μου γύρισαν τα μυαλά, τι να κάνουμε τώρα, εντάξει, δηλαδή… Το λέω πολύ… Δηλαδή κάποιος τώρα μπορεί, άλλος, ας πούμε… Επειδή γύρισε κάποιος και μου το είπε, λέει: «Είσαι αδύναμος χαρακτήρας». Λέω «Και αν είμαι, τι σε νοιάζει εσένα; Κι αν είμαι, τι σε νοιάζει εσένα; Εσύ τα έχεις πάνω σου; Άσε να τα λουστώ. Σε ένα μήνα θα το έχω μετανιώσει ήδη, τώρα δεν μπορώ, δεν μπορώ άλλο, φτάνει». Έχω κάνει συλλογή από χάπια. Άλλα παιδιά μάζευαν γραμματόσημα και, ξέρω 'γω, συλλογή από παιχνίδια κι εγώ μάζευα χάπια. Στα φοιτητικά μου χρόνια μάζευα κουτιά από χάπια. Είχα λίστες ολόκληρες, με το τι κάνει το καθένα, πώς το χρησιμοποιώ… Αν πρέπει να το χρησιμοποιήσω εκείνη την ώρα, πριν από φαΐ, μετά από φαΐ, όχι μεσημέρι, όχι βράδυ, όχι έτσι… Λίστες ολόκληρες, λίστες. Γιατί δεν με... Με έπιαναν κάποιες… Αλλά μετά πρέπει να τα σταματήσεις, δεν μπορείς να τα παίρνεις συνεχόμενα. Δεν μπορείς να παίρνεις έξι μήνες αντιβίωση, θα πάθει τίποτα ο οργανισμός σου. Και άντε να καθαρίσεις μετά, κοιλιές, συκώτι και τέτοια… Δεν γίνεται, κατάλαβε; Θέλει καιρό να ανακάμψει μετά ο οργανισμός σου. Και πιστεύω ότι από τα τόσα χάπια μου προκλήθηκε κι αυτό, το οποίο μάλλον θα αναγνωριστεί σαν πρόβλημα του ανοσοποιητικού μου. Δηλαδή οι λεμφαδένες, παρόλο που είναι φλεγμονή, μάλλον είναι η λέμφος, η οποία παίρνει το περισσευούμενο υλικό, το οποίο δεν μπορεί να θεραπεύσει ο οργανισμός μου και το μεταφέρει για να αποβληθεί με άλλον τρόπο. 

Οκέι. 

Οπότε, η λέμφος παίρνει αυτό το υλικό, κάπου μπουκώνει, εντός εισαγωγικών, το σύστημα, και μάλλον βγαίνει σαν αντίδραση στον λαιμό. Και γι' αυτό είχα… Ακόμα και τώρα που σου μιλάω, έχω ακόμα δύο λεμφαδένες οι οποίοι είναι φουσκωμένοι. Ο ένας είναι περίπου στο μέγεθος νυχιού, αντίχειρα χεριού, και ο άλλος είναι πολύ μικρός, είναι σαν νυχάκι μικρού δακτύλου, από χέρι. Λες: «Τίποτα, σε σχέση με τα άλλα που είχα». Το άλλο ήταν τέσσερα εκατοστά μετρημένο, τέσσερα επί δυόμισι. Ήταν σαν μπαλάκι, ρε φίλε, στον λαιμό μου. Και δεν το είχα καταλάβει, εντωμεταξύ, αυτό είναι το πιο αστείο. Το κατάλαβα όταν απλά μία μέρα έκανα τον λαιμό μου πλάγια. Πήγα να ξαπλώσω έτσι πλάγια και λέω: «Ώπα, τι είναι αυτό;» Και το πιάνω, «Τι μπάλα είναι αυτή, Χριστέ μου!» 

Πώς αντέδρασες τότε; 

Σούπερ άγχος. Γιατί λες: «Γιατί κάτι καινούργιο πάλι; Γιατί;» Λες: «Δεν φτάνουν τα δερματολογικά, κι αυτό τώρα; Γιατί;» Καταρχάς, δεν το είπα κατευθείαν στους γονείς μου. Πέρασαν δύο μέρες να τους το πω. Έκλεισα εγώ ραντεβού, πήγα την δεύτερη μέρα… Την δεύτερη μέρα μετά τον γιατρό τους είπα: «Ξέρετε έχω κι αυτό, πήγα στον γιατρό σήμερα, το και το». 

Σε ποιον γιατρό πήγες τότε; 

Στον Βασιλειάδη. Στα προβλήματα που είχα με τους λεμφαδένες, μόνο στον κύριο Βασιλειάδη. Απίστευτος γιατρός, τον ευχαριστώ πάρα πολύ, ειλικρινά. Ακόμα και σήμερα που έτυχε να πάω, δηλαδή προχθές, για τοπική εξέταση γρήγορα. Έτσι μία απλή γρήγορη διάγνωση, μήπως άλλαξε κάτι σαν τέτοιο. Τι να πω, άψογος, άψογος! Επαγγελματίας, όχι 100, 150%, άσ’ το. Και φαίνεται από το πώς αντιμετωπίζει και τους άλλους ασθενείς, γιατί έχει και άλλα παιδιά της ηλικίας μας, έχει και μεγαλύτερους ανθρώπους. Φαίνεται από το πώς χαιρετάει, πώς υποδέχεται… Γιατί ξέρεις, να είσαι στην αναμονή, περιμένεις έξω, φαίνεται, πώς σε χαιρετάει, καμιά φορά ακούγεται η συζήτηση από μέσα, πώς σου μιλάει, πώς σου συμπεριφέρεται. Απίστευτος άνθρωπος, πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Να 'ναι καλά, να 'ναι καλά, ειλικρινά. Τι άλλο θα μπορούσαμε να πούμε… 

Για το πώς το είπες στους γονείς σου.

Ναι. Εντωμεταξύ το δερματολογικό αναγκάστηκα να το πω κατευθείαν, γιατί σαν φοιτητής, με αυτά που μου έδιναν οι γονείς μου, δεν είχα και τη δυνατότητα και χάπια να αγοράζω και να πηγαίνω σε γιατρούς. Γιατί εντάξει τώρα, μία επίσκεψη σε ιδιώτη γιατρό όλοι γνωρίζουμε πάνω κάτω πόσο κοστίζει. Ο κύριος Ζιώγας, ο δερματολόγος μου, ο πρώτος δερματολόγος μου στη Θεσσαλονίκη, εξαιρετικότατος. Με βοήθησε σε όλες τις φάσεις και μερικές φορές και στο ψυχολογικό κομμάτι.  Το δερματολογικό αναγκάστηκα να το πω, και βλέπω ότι και οι γονείς μου στεναχωριούνται, εντάξει… Μακάρι να τελειώσει γρήγορα, ξέρεις τι είναι αυτό το… Αλλά μετά από πέντε, έξι χρόνια λες: «Μάλλον θα τραβήξει η ιστορία, δεν…» Αυτό με τους λεμφαδένες είπαμε ότι ειπώθηκε μετά τη δεύτερη μέρα. Αλλά μετά, όταν ήρθε και το χειρουργείο, αναγκαστικά το 'ξεραν ήδη. Αλλά δεν, δεν υπάρχει αντίστοιχο… Βασικά, δεν υπάρχει αντίστοιχη εμπιστοσύνη στη δημόσια υγεία.

Α, οκέι.

Δηλαδή μετά από τόσα χρόνια σε ιδιώτες γιατρούς, το 'χω παράπονο. Είναι κι αυτό ένα παράπονό μου. Δεν υπάρχει δημόσια υγεία. Άντε πες, εγώ αυτή τη στιγμή την έχω την οικονομική δυνατότητα, δουλεύω, κάνω, ράνω, δεν ζητάω από τους γονείς μου φάρμακα, όλα εντάξει. Καλά, τώρα για την εγχείρηση δεν είχα τα λεφτά, είναι προφανώς ακριβή. Αλλά για πολλά άλλα, ας πούμε, δεν… Τουλάχιστον υπάρχει οικονομική δυνατότητα. Εγώ μπορώ τουλάχιστον να ανταπεξέλθω. Άλλα παιδιά που δεν μπορούν; Τι κάνουν αυτά τα παιδιά, ας πούμε; Γιατί όχι δημόσια υγεία, πού είσαι; Πού είσαι δημόσια υγεία; Δερματολόγοι; Ανύπαρκτοι, ένας ανά τρεις πόλεις. Εντάξει, αιματολογικό, στην Ξάνθη τουλάχιστον, αιματολογικό στο δημόσιο νοσοκομείο έχουμε κομπλέ. Τι να πω τώρα, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Και όσο θα έχω την οικονομική δυνατότητα να μπορώ να πω ότι όντως μπορώ να ξοδέψω τα τάδε λεφτά σε ιδιώτες γιατρούς, μόνο ιδιώτες γιατρούς. Δυστυχώς, έτσι. Όχι, δεν υπάρχει δημόσια υγεία, δεν τη βλέπω καν. Δεν τη βλέπω καν. Και ευτυχώς είμαι από τους τυχερούς. Είμαι από τους τυχερούς που μπορώ και μπορώ και πηγαίνω σε ιδιώτη γιατρό. Αυτό, είμαι από τους τυχερούς. Άλλοι που δεν μπορούν, δεν ξέρω τι κάνουν, ρε φίλε. Ειλικρινά σου μιλάω. Τις γνωρίζουμε όλοι τις καταστάσεις μέσα στα νοσοκομεία, τι γίνεται. Ελλείψεις προσωπικού ακούς, βλέπεις στο πρακτικό κομμάτι ελλείψεις προσωπικού. Και στο πρακτικό κομμάτι, στο μετέπειτα, ακούς και για απολύσεις, ας πούμε, ιατρών από νοσοκομεία και τέτοια. Με ποιο σκεπτικό, ρε φίλε; Τι να πεις τώρα, εντάξει, αυτά ακουμπάνε και την πολιτική, οπότε δεν τα πιάνουμε, άσ’ το καλύτερα. 

Οκέι, οκέι. 

Αυτό. 

Υπήρχε, ειδικά τις περιόδους που ήταν πολύ εμφανές ή που εσύ το ένιωθες πολύ έντονα, υπήρχε περίπτωση να μη βγεις, ή να μην…

Υπήρχαν και περίοδοι που όχι απλά δεν έβγαινα… Από τη μία έλεγα… Προσπαθούσα να κάνω trick στο μυαλό μου, [00:40:00]στον εγκέφαλό μου: «Αφού και να βγεις, δεν μπορείς να πιείς, άρα γιατί να βγεις;» Ξέρεις, και καλά να είσαι της παρέας, ρε παιδί μου. Οπότε, έκανα στον εαυτό μου ένα: «Ε, μωρέ, και που θα βγεις τι θα κάνεις; Σόδα πάλι;» Ξέρεις, το έλεγα έτσι. «Σόδα πάλι; Νερό πάλι; Βόλτα πάλι; Αφού ήσουν το απόγευμα για βόλτα». Έβγαινα και μόνος μου. Απλά για να κάνω τη βόλτα. Αλλά επειδή δεν ήθελα να συναντήσω και κάποιον γνωστό, καμιά φορά, δεν…  Αλλά έχει τύχει κι έχω ακούσει και βαριές κουβέντες. «Αδυναμία χαρακτήρα», ας πούμε, όταν δεν συνεχίζεις την αγωγή… Ή, ξέρω 'γω, σχόλια τύπου… Καλά όχι το «Πώς είσαι έτσι ρε;», μέχρι και πιο βαριά σχόλια, τώρα… 

Αλήθεια λες; 

Ναι, ναι. Τα 'χω ακούσει κι αυτά, τι νομίζεις; Ή, ξέρω 'γω, να πιάνω με την άκρη του ματιού μου ότι ο άλλος κάνει την κίνηση πως ξερνάει, τέτοια… Άγνοια, άγνοια. Ήθελα να 'ξερα, αν αυτός το είχε, είχε αυτό το πρόβλημα, τι θα έλεγε, τι θα έκανε; Κατάλαβες; Όταν το βλέπεις στον άλλον αποκρουστικό, ή δεν το κοιτάω, γιατί ξέρεις, αηδιάζω, κάνω, ράνω. Άμα το είχες εσύ, τι θα έκανες; Αν αηδιάζεις που το έχει ο άλλος, εσύ τι θα έκανες;   Αλλάζει και λίγο τη νοοτροπία, στο πώς σκέφτεσαι εσύ. Δηλαδή, βλέπεις άλλα παιδιά με άλλες ασθένειες έξω ή και μεγάλους σε ηλικία ή γενικότερα βλέπεις άλλους ανθρώπους με άλλες ασθένειες, και το πρώτο που θα πω είναι: «Περνάει;» Ξέρεις, για να πεις το περαστικά. Και αν μου πει ότι δεν περνάει, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι αγκαλιά. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, δείχνεις κατανόηση 100%. Όχι να κάνω τώρα ότι και καλά ξερνάω, ή να κοιτάω με βλέμμα, ας πούμε… Όχι υποτιμητικό, ξέρεις, αυτό το αποκρουστικό βλέμμα, λίγο ένα ενδιάμεσο στο υποτιμητικό και αποκρουστικό βλέμμα. «Εντάξει ρε φίλε, δεν ήρθα να τα βάλω μπροστά στη μούρη σου. Υπάρχω, σόρρυ». Τι να πεις εκεί… Άγνοια, άγνοια, ο κόσμος έχει άγνοια και στις μικρές ασθένειες. Καλά, εδώ έχει στις μεγάλες, αλλά έχει και στις μικρές ασθένειες, ρε φίλε, δεν δείχνει κατανόηση. Δεν δείχνει κατανόηση. 

Αυτό ήταν στο δρόμο, ή σε… 

Και στο δρόμο, δυστυχώς, και σε παρέα. 

Σε παρέα; 

Έχει τύχει και σε παρέα, ναι. Όχι… Σε ευρύτερο πλαίσιο παρέας, όχι από φίλους. Από φίλο… Δεν έχω φίλους και φίλες, δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος που να πει κάποιο άσχημο σχόλιο. Όλοι κατανόηση, όλοι αν είμαι κομπλέ, αν είμαι καλά. Και ψυχολογικά και σωματικά. Από φίλους και τις παρέες που έχω διαλέξει εγώ, δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο. Αλλά… Με εξαίρεση από έναν φίλο, που είχα ακούσει το «αδυναμία χαρακτήρα». Αλλά αυτός το είπε γιατί -εν μέρει τον δικαιολογώ- γιατί είχε και έχει κι αυτός ένα αντίστοιχο, όχι αντίστοιχο, ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο δεν φεύγει. Οπότε, επειδή αυτός έδειξε δύναμη στο χαρακτήρα, στον χαρακτήρα, δηλαδή, το κατάπιε, ας πούμε, εντός εισαγωγικών, είναι αυτό το… Και εγώ δεν έδειξα, οπότε του φάνηκε ότι… Δεν το είπε όμως… Προσοχή, δεν το είπε: «Είσαι αδύναμος χαρακτήρας», το είπε ότι… Με την αντίστροφη ψυχολογία, ότι αν σε πω αδύναμο, θα προσπαθήσεις, θα γίνεις δυνατός χαρακτήρας. Δεν το είπε, δηλαδή, με κακία. Εκείνη την ώρα μου φάνηκε… Οριακά θα τον έβριζα, οριακά τον πατούσα και σφαλιάρα, που λέει ο λόγος. Αλλά κατάλαβες, δεν το είπε έτσι, σε καμία περίπτωση. 

Τώρα είσαι καλά; 

Τώρα η αλήθεια είναι ότι είναι μία περίοδος που, παρόλο που συνεχίζει το πρόβλημα, και οι λεμφαδένες και στο τριχωτό της κεφαλής η θυλακίτιδα, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, γιατί… Καταρχάς, έχω τόσα πράγματα να σκέφτομαι, καλά πράγματα δηλαδή να σκέφτομαι. Δεν θα κάτσω να σκάσω. Πλέον είμαι απόλυτα δεκτικός και απόλυτα εξοικειωμένος με την εικόνα του γιατρού. Το καθημερινά πρέπει να κάνω κάτι συγκεκριμένο, και διατροφικά μερικές φορές. Γιατί να, τώρα για το ανοσοποιητικό το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να παίρνεις βιταμίνη C. Εννοώ χωρίς να επέμβεις με κάποιον άλλον φαρμακευτικό τρόπο, με κάποιον φυσικό τρόπο. Να παίρνεις βιταμίνη C, είτε από φαγητά είτε από τη βιταμίνη την αναβράζουσα, και να παίρνεις πολυβιταμίνες γενικά. Όχι ότι τις χρειαζόμουν. Η διατροφή μου είχε πάντα μέσα σαλάτα, φρούτα, δηλαδή όλα ισορροπημένα. Ούτε πολλά λάδια, δηλαδή τηγανητά και τέτοια, δεν… Οπότε, ξέρεις…  Η διατροφή μου, δηλαδή, δεν είναι ότι είχε κάποιο πρόβλημα, αλλά ξεκίνησα αναγκαστικά να την προσέχω. Υπήρξε και μία περίοδος -τώρα το θυμήθηκα-, υπήρξε μία περίοδος που δοκίμασα σαν απαγορευτικό πολλές συγκεκριμένες τροφές, μέσα στις οποίες και φρούτα. Δηλαδή δεν έπρεπε να τρώω ξινόμηλο, το πράσινο δηλαδή, δεν έπρεπε να τρώω πορτοκάλι και μανταρίνι, δεν έπρεπε να πίνω παραπάνω από, σε υγρό μιλώντας, παραπάνω από μισό λεμόνι την ημέρα. Ήταν, ξέρεις, κάποια απαγορευτικά. Μετά ξεκίνησα το δεν θα τρώω αλλαντικά, δεν θα τρώω χοιρινό κρέας. Οπότε, έτρωγα μόνο ψάρι, κοτόπουλο από κρέας, και… Τι άλλο; Και ένα ακόμα κρέας, παρόλο που είναι αλλαντικό, αλλά μπορούσα να το φάω. Που μοιάζει με φιλέτο, ένα περίεργο φιλέτο, χοιρινό φιλέτο είναι, αλλά είναι πολύ λεπτό. Δεν θυμάμαι πώς λέγεται τώρα. Τέλος πάντων-

Τέλος πάντων, ναι. 

Παρόλο που αλλαντικό, μπορούσα να το φάω κι αυτό. Δηλαδή αυτά τα τρία κρέατα μπορούσα να φάω. Το τρίτο, βέβαια, ήταν πανάκριβο, οπότε δεν το έτρωγα καν. 

Με οδηγία γιατρού; 

Ναι, με οδηγία γιατρού, πάντα με οδηγία γιατρού. Και έκοψα κι άλλες τροφές, δηλαδή αναψυκτικά, όχι μόνο αλκοόλ, αναψυκτικά, τι άλλο… Ναι, αναψυκτικά και αλκοόλ πρέπει να ήταν. Από κει που ήμουν ότι μπορώ να πίνω και έστω μία μπύρα στις δύο μέρες, ας πούμε, κάπως έτσι, λόγω της αγωγής, επειδή η μπύρα έχει και ανθρακικό, δεν μπορούσα ούτε μπύρα μετά. Λες: «Όχι ρε φίλε, φτάνει. Ούτε μία μπύρα;» Όχι, αυτό. Λες, μια μπύρα να δροσιστείς, ούτε αυτό όμως, ούτε αυτό. Έτσι, έχει τύχει να αλλάξω τη διατροφή μου κατά καιρούς πολύ δραστικά. Να, ακόμα και σήμερα παίρνω δύο βιταμίνες την ημέρα. Παίρνω μία χιλιάρα C και μία πολυβιταμίνη. Και όσο πιο μπορώ, σχετικά, νωρίς το πρωί, για να μπαίνει στον οργανισμό, να κάνει δουλειά. 

Τώρα στη διατροφή σου έχεις περιορισμούς; 

Στη διατροφή μου αυτή τη στιγμή; Ο μόνος περιορισμός είναι το αλκοόλ. 

Συνεχίζει… 

Και σε αντιδιαστολή το να πίνεις πολύ νερό. Εντάξει, ούτως ή άλλως νερό έπινα πάρα πολύ. Έπινα τρεις, τέσσερις κανάτες την ημέρα, τύπου ένα, ενάμισι λίτρο η κανάτα. Δηλαδή η επισκεψιμότητα στην τουαλέτα ήταν αυξημένη, να το πω έτσι ευγενικά. Ναι, αυτά τα δύο, τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχω αυτά τα δύο στον περιορισμό. 

Οκέι. 

Καμιά φορά κλέβω, το παραδέχομαι, κλέβω. Βασικά όχι καμιά φορά, μία φορά την εβδομάδα, για να μην έχω κι αυτό το… Γιατί είναι και πίεση ψυχολογική μετά, όλοι οι φίλοι μου με βλέπουν ότι δεν περνάω καλά, δεν τέτοιο… Όχι ότι για να περάσεις καλά πρέπει να πιείς, αλλά μου λένε: «Άντε, πιες, πιες, πιες λίγο». Για να μην έχω αυτό, τους υποσχέθηκα, εντός εισαγωγικών, ότι: «Έστω μία φορά την εβδομάδα θα πίνω μαζί σας, ρε παιδί μου, αυτό. Έτσι για την παρέα». Και όχι ποσότητες, δύο μπύρες, εκεί, άντε τρεις μπύρες. Μέχρι εκεί, και τρεις μπύρες σε διάρκεια πέντε, έξι ωρών, ας πούμε. Που τίποτα, άμα πιείς και δύο, τρία ποτήρια νερό μέσα, σαν να μην ήπιες. Αυτό. Για τη γεύση κυρίως, για τη γεύση. Αλλά όλα τα άλλα κανονικά, ούτε αυτό που είπαμε, τα αλλαντικά τα φρούτα κτλ.. Όχι, οι μόνοι περιορισμοί… Βασικά ο ένας περιορισμός, όχι αλκοόλ, και το ένα που είναι οδηγία, όχι αλκοόλ. Το πολύ νερό, γιατί μερικές θεραπείες χτυπάνε στην αφυδάτωση του οργανισμού. 

Οκέι. 

Ώστε να αφυδατωθεί από τη δεύτερη φάση και μετά και η ασθένεια. Δηλαδή να αφυδατωθεί το σπυρί με το υλικό μέσα και να μην είναι τόσο επώδυνη η διαδικασία, που θα δημιουργηθεί πληγή. Γι' αυτό… Αλλά αφυδάτωση είναι όλου του οργανισμού μετά, να ξέρεις, είναι, άσ’ το… Χείλια, δέρμα στο πρόσωπο, ευαίσθητα σημεία τύπου προς το στομάχι, λίγο πίσω από τα γόνατα, σε τέτοιες περιοχές. Υπάρχει παντού, έτσι, ξηροδερμία. Άμα πάρω την αγωγή που είναι η συγκεκριμένη, που προκαλεί την αφυδάτωση. Πρέπει να ήταν αυτό το υλικό της ισοτρετινοΐνης, νομίζω, που είναι γενικά για ακμή. 

Ναι, ναι. 

Θεραπείες για ακμή. Προς το παρόν, αυτά. Τώρα μπαίνω σε καινούργια θεραπεία εντωμεταξύ. 

Α, ναι;

Ναι, πρέπει να είναι η έβδομη, η όγδοη; Τι να σου πω τώρα, τα 'χω χάσει. Έχω χάσει τα νούμερα, έχω χάσει τα… Ούτε τα ονόματα δεν θυμάμαι, με ρωτάνε οι γιατροί για να κάνουν, ξέρεις, και οι γιατροί το ιστορικό μου, με ρωτάνε: «Πότε πήρες το τάδε φάρμακο, πότε το πήρες αυτό;» Λέω: «Έχω πάρει τόσα, δεν θυμάμαι. Έχω πάρει τόσα, δεν θυμάμαι». Και λένε: «Μα, δεν πρέπει να σημειώνεις;» Λέω: «Κάποια στιγμή τα σημείωνα, τώρα δεν τα σημειώνω, απλά τα παίρνω. Ό,τι μου πεις το παίρνω», αυτό. Σαν τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Αυτό είναι το χάπι για την πίεση, αυτό είναι το χάπι για το τέτοιο, αυτά είναι για [00:50:00]το άλλο. Κάπως έτσι. Ξέρεις τι, το λες και γελάς, ρε παιδί μου, γιατί δεν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο. Τι να κάνεις; Να κάτσεις να σκάσεις;

Έχεις γνωρίσει κάποιον που έχει κάτι παρόμοιο; 

Όχι ακόμα, είναι η αλήθεια. Αν τον γνωρίσω, σίγουρα θα τον κάνω μία αγκαλιά και θα τον κεράσω ένα ποτό. Για το «καλή υπομονή», ξέρεις, για αυτό, για το «καλή υπομονή». Έχω ακούσει για περιπτώσεις, από τον έναν γιατρό μου, ότι υπήρχε κι άλλος και τη γλίτωσε στα τρία χρόνια. Αλλά εγώ ήμουν ήδη στα πέντε χρόνια, οπότε δεν μπόρεσα να πάρω κουράγιο. Έχω ακούσει για περιπτώσεις, στη Θεσσαλονίκη τώρα. Και ήταν μία κιόλας, δηλαδή ο συγκεκριμένος δερματολόγος δεν είχε ακούσει για άλλη περίπτωση, είχε εμάς τους δύο. Και δεν έτυχε να τον γνωρίσω και ποτέ, ξέρεις να πεις το: «Χα χα, έχουμε το ίδιο». 

Ήσουν Θεσσαλονίκη… 

Ναι, όταν πρωτοεμφανίστηκε ήμουν Θεσσαλονίκη. Και ήλπιζα με την αλλαγή της πόλης να αλλάξει κι αυτό, αλλά δεν άλλαξε τελικά. Δεν άλλαξε, έμεινε ίδιο και απαράλλαχτο. Υπάρχουν περίοδοι ύφεσης, αύξησης, όλο αυτό. Αλλά το σημαντικό είναι ότι δεν φεύγει το ρημάδι. Και η αλήθεια είναι ότι στην καθημερινότητά μου με επηρεάζει ακόμα, αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Δηλαδή μέχρι και αυτό, το ότι, αυτό που είπαμε και πριν, ότι πού θα κάτσω, σε ποιο τραπέζι. Σε μερικούς δεν το λέω κιόλας. Αν το παρατηρήσουν, το παρατήρησαν. Ξέρεις, είναι αυτό το… Δεν το λέω, γιατί δεν μου αρέσει και να μιλάω πολύ, από την άποψη ότι όσοι το ξέρουν, το ξέρουν. Τώρα θα το μάθουν κι άλλοι, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Εντάξει… Κάπου πρέπει να τα πω κι εγώ. 

Τώρα ίσως λίγο ξεφεύγει από τα όρια του σκοπού της συνέντευξης, αλλά πώς και το λες τώρα τόσο ανοιχτά; 

Το λέω τόσο ανοιχτά γιατί… Καλό πάτημα ήταν η προηγούμενη ερώτηση που έκανες, το αν έχω συναντήσει κάποιον άλλον. Αν αυτή τη στιγμή κάποιος εκεί έξω ακούσει αυτή τη συνέντευξη το 2025, το 2030, όποτε την ακούσει, «Κάνε υπομονή -αυτό θα του πω-, κάνε υπομονή. Έχεις καλύτερα πράγματα να ασχοληθείς, μην σε πάρει από κάτω. Υπάρχει λύση και ελπίζω μέχρι να ακούσεις αυτό, θα βρεθεί λύση, ιατρική τουλάχιστον. Η πιο επίσημη, ότι ξέρεις, κάνω ένα, δύο, τρία και τέλος. Θα βρεθεί η λύση». Αυτό ήταν το ένα πάτημα που έδωσες, αλλά το λέω… Γιατί πήρα την απόφαση να το πω; Γιατί ούτως ή άλλως είμαι δεκτικός με την εικόνα, παρόλο που προσπαθώ να την κρύβω. Αλλά και είμαι και δεκτικός με τα συναισθήματα που μου προκαλεί. Δεν θα τα κρύψω καθόλου. Άμα νιώθω άσχημα ή άμα δεν νιώθω ωραία ή άμα -το πιο απλό, το εμφανισιακό κομμάτι-, αν δεν νιώθω ωραίος εκείνη την ημέρα, θα πω: «Γιώργο, μη σε νοιάζει, βγες με την παρέα σου. Η παρέα σου δεν θα σε κρίνει». Και τέλος, μου φεύγει η σκέψη και τέλος. Οπότε, τι να το πω στους πέντε, έξι φίλους, τι να το πω στους όσους με ακούσουν. Δεν με πειράζει. Γενικά το συζητάω. Αλλά εντάξει, μπορείς να με πιάσεις και σε μέρες που δεν θέλω. Σήμερα ήταν αυτή η μέρα, δεν πειράζει, καταγράφεται, δεν καταγράφεται, ήταν αυτή η μέρα σήμερα. 

Οκέι… 

Δεν νομίζω να μου ξεφύγει κάτι που να μη σου έχω πει πάνω σ’ αυτό. 

Ναι. 

Κάτσε να σκεφτώ εν τάχει, μήπως κάτι… Για αγωγές είπαμε, για αλλαγή αγωγών είπαμε, για γιατρούς δεξιά, αριστερά… Είπαμε και για την εμπιστοσύνη στη δημόσια υγεία, που είναι μηδαμινή… Διατροφικά, τι άλλο… Όχι, όχι, αυτά, δεν… Και το ψυχολογικό κομμάτι είπαμε, και το σωματικό είπαμε, της αϋπνίας δηλαδή, του ντους, του έτσι, του αλλιώς… 

Επιστρέφω λίγο στο παράδειγμα, όχι στο παράδειγμα, στο περιστατικό με τους λεμφαδένες, όταν το είχες εντοπίσει ότι είχαν πρηστεί. 

Ναι, ναι. 

Οι γονείς σου πώς αντέδρασαν; Γιατί… 

Η μητέρα μου, το πρώτο πράγμα που είπε είναι: «Καλά έκανες και πήγες σε γιατρό, αλλά την επόμενη φορά να μας το πεις, να έχουμε κι εμείς μια επίγνωση του τι συμβαίνει». Γιατί γονείς είναι κι αυτοί, ανησυχούν. Ο πατέρας μου είναι λίγο αγχώδης με τα προβλήματα υγείας γενικά, οπότε το μυαλό του πήγε στα χειρότερα. Εντάξει, άνθρωποι είμαστε, έχουμε και εμείς τα λάθη μας, εντός εισαγωγικών. Δηλαδή κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να παραμείνουν ψύχραιμοι. Και του είπα, μάλλον: «Ο γιατρός μου είπε το και το και το, μην ανησυχείς». Και αναγκάστηκα να του δώσω το τηλέφωνο του γιατρού, να τον πάρει τηλέφωνο, να ακούσει ξανά τη γνωμάτευση. Προφανώς για να καθησυχαστεί κι ο πατέρας μου. Η μάνα μου δεν επηρεάστηκε, από την άποψη ότι το μόνο που είπε, ότι: «Θα μας το λες, γιατί αυτά δεν είναι καλό να τα κρατάς μέσα σου». Το πήγε πιο πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι. 

Οκέι. 

Μάνα είναι, με ξέρει, αυτή με γέννησε. Γενικά, κάνει πολύ καλό να τα συζητάς, αυτό έχω καταλάβει τουλάχιστον. Τώρα, όχι με ειδικό αναγκαστικά, με έναν ψυχολόγο, και στην παρέα σου να το συζητήσεις, σου κάνει πολύ καλό. Προφανώς αν η παρέα δείχνει κατανόηση, άμα έχεις μπλέξει τώρα με καμιά παρέα περίεργη, τι να σου πω, άλλαξε παρέα θα σου πω, δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο. Αλλά, όχι, όχι, το είπα βέβαια με δύο μέρες καθυστέρηση, αλλά ναι, αυτό. Έτσι που λες.   Και το να σκεφτείς ότι, αν με ρωτούσες την περίοδο -γιατί αναφερθήκαμε και σ’ αυτό, το γιατί μίλησα-, αν με ρωτούσες την περίοδο που οι λεμφαδένες μου ήταν στο peak και ήμουν και μετά την εγχείρηση και έπρεπε να δώσω και κάποιες συνεντεύξεις, δεξιά αριστερά, κι ήμουν ακόμα με τις γάζες και δεν είχαν βγει ακόμα τα ράμματα και μου έλεγες: «Έλα να μιλήσουμε και γι’ αυτό, σε μία συνέντευξη», θα είχες φάει κλείσιμο πόρτας στη μούρη, να ξέρεις, δηλαδή… Θα σου 'λεγα σίγουρα όχι, γιατί ήταν δεύτερο… Εγώ εκείνη την ώρα δεν το αντιμετώπισα σαν ένα πρόβλημα, γιατί αυτά, προφανώς, συνδέονται πλέον. Το καταλάβαμε μέσα από τις εξετάσεις κι αυτά. Αλλά επειδή τότε δεν είχα τη γνώση, την επίγνωση των αποτελεσμάτων, έλεγα: «Δεύτερο πρόβλημα, ξανά από την αρχή. Άντε, φα' το κι αυτό, άντε, πώς το τρως κι αυτό, πώς το καταπίνεις και αυτό το χάπι». Που αυτή η έκφραση κολλάει 100% στην περίπτωση. «Πώς το καταπίνεις κι αυτό το χάπι…» Εκείνη την περίοδο αν με ρωτούσες, είχες φάει άκυρο θριαμβευτικό. Δηλαδή μπορεί να έβγαινες και ηττημένος, τόσο πολύ. Για το πρώτο κομμάτι της συνέντευξης, θα μιλούσαμε. Μουσική, κτλ., προσκοπισμός κι έτσι κι έτσι. Αλλά για το δεύτερο κομμάτι της ασθένειας, δεν υπήρχε κομμάτι ούτε να αναφερθώ πώς λέγεται η ασθένεια, να ξέρεις. Τόσο πολύ. Είναι, εντάξει… Ψυχολογικά είναι, ανεβοκατεβαίνουν, εντάξει. Είναι αυτό. Πόσο μάλλον και μετά την εγχείρηση. Εκεί ήμουν… Άσ' το. Δηλαδή το εντόπιζα και εγώ στον εαυτό μου ότι: «Ψυχολογικά δεν είσαι καλά, ρε φίλε. Κάτσε, ηρέμησε λίγο, δείξε κατανόηση, δεν φταις εσύ, τι να κάνουμε, έτυχε». Όλοι έχουν ασθένειες. Άμα καθόμαστε τώρα να ασχολούμαστε με το κατά πόσο πρέπει να με επηρεάσει, ή κατά πόσο αυτό το αφήνω να με επηρεάσει, χαθήκαμε. Ζήτω που καήκαμε. Είναι αυτού του είδους το πρόβλημα μετά, είναι τέτοιο… Είναι κάπως περίεργο… 

Ναι. 

Αλλά να, τώρα ό,τι θες. Άμα θες κι άλλη ερώτηση, πάμε. 

Όχι, νομίζω ότι το είπαμε κι αυτό πολύ αναλυτικά. Δεν ξέρω εσύ αν θες να πεις κάτι παραπάνω.

Α, ότι, ξέρεις, τώρα το βάζω σε αντιδιαστολή με όσα είπαμε, επειδή τα χωρίσαμε και τα προηγούμενα λίγο στο αρχή, μέση, τέλος, να σου πω ότι η τελευταία μου εκπαίδευση-

Ναι. 

Η εκπαίδευση λέω, άιντε, μπερδεύτηκα… Η τελευταία μου εξέταση ήταν ειλικρινά πριν… Τι μέρα έχουμε σήμερα; Πέμπτη; Την Δευτέρα ήταν, πριν τρεις μέρες, που αναγκάστηκα να κάνω μία εξέταση πάλι ολική, λέγεται PET scan αυτό. Είναι πάλι μια από πάνω ως κάτω, μια εξέταση πάντα στοχευμένη για τους λεμφαδένες. Αυτό είναι για το πρόβλημα των λεμφαδένων. 

Οκέι. 

Σου χορηγείται ένα υλικό, στο οποίο μετά λάμπεις, ακτινοβολείς. Είναι λίγο με ακτινοβολία. 

Οκέι. 

Είναι σαν ραδιενεργό υλικό, να το πούμε έτσι, και δεν κάνει να πλησιάσεις και άνθρωπο για οκτώ ώρες, είναι κι αυτό το… Οπότε σκέψου εγώ, με το που βγήκα από το εξεταστικό κέντρο, κατευθείαν, ήμουν στην Καλαμαριά και πήγα ποδαράτος μέχρι το κέντρο, για να μην μπω σε ταξί, μην μπω σε λεωφορείο. Δεν είχα πιει καφέ το πρωί, γιατί έπρεπε να πάω και νηστικός. Και μετά δεν μπορούσα όμως να πάω να πιώ καφέ. Οπότε, αναγκαστικά έπρεπε πρώτα να φτάσω στο δωμάτιο που είχα κλείσει, μετά να παραγγείλω καφέ. Κι ήμουν και άυπνος και χωρίς καφέ, να περπατάω μια ώρα, απ' την Καλαμαριά στο κέντρο. Είναι κι αυτές οι ταλαιπωρίες, είναι κι αυτά τα τέτοια… Τι να κάνεις. Κοίταξε, δεν θα είναι η τελευταία εξέταση. Αλλά, ας ελπίσουμε πως θα είναι. 

Εντάξει. 

Ας ελπίσουμε πως απλά θα πάρω τα αποτελέσματα, θα βγει μια γνωμάτευση, θα ξεκινήσω μια θεραπεία και θα τελειώσει εκεί. Ας ελπίσουμε ότι είναι η τελ[01:00:00]ευταία. Όχι τίποτα άλλο, από τις τόσες αιματολογικές, έχω… Πόσες φορές έχω τρυπήσει τις φλέβες μου; Εντάξει, φτάνει! Σε λίγο δεν θα έχω φλέβες. Αυτό… Πολλή αιματολογική, πάρα πολλή. Φτάνει ρε παιδιά, εντάξει, βρείτε και κανέναν άλλον τρόπο. Τώρα πιστεύω δεν έχω κάτι άλλο να πω. Τώρα πιστεύω το κλείσαμε. 

Έχεις να πεις κάτι άλλο γενικά; 

Συγκινήθηκα τώρα λίγο. 

Οκέι, ναι.

Στα παιδιά που έχουν τέτοια αντίστοιχα προβλήματα, υπομονή μόνο, υπομονή. 

Ναι, ναι. 

Τελειώνει. 

Πώς νιώθεις τώρα; Γενικά, με όλη τη συνέντευξη; 

Ξαλάφρωμα, ξαλάφρωμα… Εμπειρίες που λες, μακρινές εμπειρίες λες, αλλά τι μακρινές, πριν πέντε και έξι χρόνια… Τα μουσικά, αν δεν καθόμασταν στην προσυνέντευξη να σου πω ότι έχω π.χ. διοργανώσει live, δεν θα το θυμόμουν. Σ’ το λέω ειλικρινά, δηλαδή είμαι και ξεχασιάρης γενικά. Δεν είναι η μνήμη το καλό μου σημείο. Αν δεν μου έλεγες τι έχεις κάνει από live, έτσι, μουσικά δρώμενα και τέτοια, δεν θα το θυμόμουν. Και εντάξει, δεν είναι και να πεις το έκανα για επάγγελμα. Είναι τέσσερα… Τέσσερις συναυλίες, δεν είναι τίποτα. Ή τα του προσκοπισμού. Ωραίες αναμνήσεις, πολύ ωραίες αναμνήσεις. Τις φυλάω, τις κρατάω εσαεί. Σίγουρα. Και το τελευταίο κομμάτι, με την ασθένεια, βασανίζει πολλά παιδιά, αυτό καταλαβαίνω. Παίρνω κουράγιο από τους άλλους, δεν παίρνω… Εγώ κουράγιο δεν έχω άλλο, να σου πω την αλήθεια, από τους άλλους παίρνω. 

Από ποιους άλλους; 

Από άλλους που μπορεί να αντιμετωπίζουν κάτι αντίστοιχο, από φίλους, από αυτούς. Αυτά. Τα λίγα και τα καλά. 

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Για όλη τη συνέντευξη. 

Εγώ σ’ ευχαριστώ γιατί, ξαναείπα, η μνήμη μου μου παίζει παιχνίδια. Οπότε καλύτερα που τα θυμήθηκα λίγο τώρα. Καλύτερα που τα θυμήθηκα, αυτό. 

Θα κλείσω την ηχογράφηση.