Αλεξιπτωτιστές: Ένας πρώην στρατιώτης αφηγείται τις εμπειρίες του
Ενότητα 1
Η προετοιμασία του αφηγητή για να καταταχτεί στις Ειδικές Δυνάμεις του Στρατού
00:00:00 - 00:07:43
Απόσπασμα Απομαγνητοφώνησης
Καλησπέρα. Καλησπέρα. Βρισκόμαστε στην Πάτρα, ο μήνας έχει 17 Αυγούστου του 2020. Το όνομά μου είναι Λυδία Λυκούδη και είμαι ερευνήτρια…οσπαθούσα να τα βελτιώσω όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται, ώστε να το ‘χω, να το κλείσω σίγουρα ότι θα μπω. Και τα κατάφερες. Ναι, ναι.
Μετάβαση στην απομαγνητοφώνησηΕνότητα 2
Οι πρώτες εμπειρίες του αφηγητή στις Ειδικές Δυνάμεις, η σκληρή εκπαίδευση και το ψυχικό του σθένος
00:07:43 - 00:16:31
Απόσπασμα Απομαγνητοφώνησης
Πες μου την πρώτη μέρα που μπήκες εκεί, πώς ένιωσες; Η πρώτη μέρα που παρουσιαστικά στην Πρώτη Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, που ήταν εκεί η μετάθ…ο άλλος αλλιώς. Απ’ την στιγμή που αποφασίζεις και πας εκεί, απλά λες: «Ο γιος μου να ‘ναι καλά», αυτό και τα υπόλοιπα εξαρτώνται από μένα.
Μετάβαση στην απομαγνητοφώνησηΕνότητα 3
Η όλη εμπειρία του αφηγητή κάνοντας πτώσεις με αλεξίπτωτο
00:16:31 - 00:31:15
Απόσπασμα Απομαγνητοφώνησης
Η πρώτη φορά που σας πήγαν για να πέσετε με το αλεξίπτωτο; Πες μου λίγο γι’ αυτό, πώς έγινε η προετοιμασία. Αρχικά, θα σου πω, οι ρίψεις π…εμείς τα άλματα, ήτανε πιο ασφαλές, γιατί ήτανε σαν πεδιάδα, δεν είχε… δεν ήταν κοντά σε θάλασσα για να πεις ότι θα συμβεί κάτι αντίστοιχο.
Μετάβαση στην απομαγνητοφώνησηΕνότητα 4
Αυτά που αποκόμισε ο αφηγητής από τη στρατιωτική του θητεία του και οι φιλίες που έκανε
00:31:15 - 00:35:32
Απόσπασμα Απομαγνητοφώνησης
Τι αποκόμισες εσύ στον εαυτό σου μετά από αυτήν την εμπειρία και τι κρατάς τελικά από αυτό; Αποκόμισα σίγουρα τα άλματα, μου ‘χουν μείνει… μιλάω εκ του ασφαλούς, ντάξει. Τώρα είναι το εύκολο, τότε ήταν το δύσκολο. Τώρα ναι, σίγουρα. Ωραία. Σε ευχαριστούμε πολύ. Εγώ ευχαριστώ!
Μετάβαση στην απομαγνητοφώνησηΕνότητα 1
Η προετοιμασία του αφηγητή για να καταταχτεί στις Ειδικές Δυνάμεις του Στρατού
00:00:00 - 00:07:43
[00:00:00]Καλησπέρα.
Καλησπέρα.
Βρισκόμαστε στην Πάτρα, ο μήνας έχει 17 Αυγούστου του 2020. Το όνομά μου είναι Λυδία Λυκούδη και είμαι ερευνήτρια για το Istorima. Και ξεκινάμε. Το όνομά σου είναι;
Το όνομά μου είναι Θανάσης, είμαι 25 χρονών, μεγάλωσα στην Πάτρα, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα. Τελείωσα Μηχανολόγων Μηχανικών και συνεχίζουμε να δούμε τι θα κάνουμε.
Το θέμα μας είναι για το Στρατό και την εμπειρία τoυ Στρατού και την ιδιαίτερη κατηγορία που επέλεξες να πας. Που είναι οι Αλεξιπτωτιστές;
Ναι, ναι, σωστά.
Ωραία, πες μου πότε πήγες, δηλαδή σε ποια ηλικία;
Παρουσιάστηκα πέρσι τον Νοέμβριο σε ηλικία 23 χρονών… τον Νοέμβριο, 12 Νοεμβρίου του ‘18 παρουσιάστηκα στο Μεγάλο Πεύκο και από κει και έπειτα επέλεξα να πάω στις Ειδικές Δυνάμεις του Στρατού Ξηράς και αργότερα επιλέχθηκα για τα αλεξίπτωτα, όπου και συνέχισα τη θητεία μου.
Η εκπαίδευση για τις Ειδικές Δυνάμεις πότε άρχισε;
Η εκπαίδευση άρχισε, αφού επιλεχθήκαμε, μετά τις τρεις βδομάδες... από κει που παρουσιάστηκα στο Μεγάλο Πεύκο. Δώσαμε κάποια αθλήματα, ανάλογα το πού ήθελε ο καθένας να παρουσιαστεί στα τμήματα των Ειδικών Δυνάμεων. Θες να σου πω πώς κατατάσσεται ο Στρατός;
Ναι.
Ωραία, ο Στρατός της Ελλάδας είναι... χωρίζεται σε τρία τμήματα, το Ναυτικό, την Αεροπορία και το Στρατό Ξηράς. Εγώ είμαι Στρατό Ξηράς, πιο συγκεκριμένα ο Στρατός Ξηράς απαρτίζεται από το Πεζικό, το Πυροβολικό, τα Τεθωρακισμένα και τις Ειδικές Δυνάμεις. Εγώ επέλεξα να πάω στις Ειδικές Δυνάμεις, οι οποίες απαρτίζονται από την… από τους Αλεξιπτωτιστές, από τους Αμφίβιους και από τους Ορεινούς.
Ορεινούς;
Ορεινοί είναι αυτοί που βρίσκονται στις βόρειες μοίρες, δηλαδή Ρεντίνα... στα ΛΟΚ, στους... Λόχος Ορεινών Καταδρομών, έτσι λέγεται. Και απ’ όλες αυτές τις κατηγορίες εγώ ήθελα να πάω στα αλεξίπτωτα, όπου συνέχισα τη θητεία μου εκεί πέρα. Επειδή ήτανε πιο δύσκολα από τις υπόλοιπες εκπαιδεύσεις, τα όρια για τα αθλήματα που δίναμε ήτανε και πιο δύσκολα. Όλες οι Ειδικές Δυνάμεις πρέπει να δώσεις κάποια αθλήματα για να περάσεις, αυτό είναι η προϋπόθεση. Επειδή έχει κάποια πιο σκληρή εκπαίδευση από τον υπόλοιπο Στρατό, οπότε δίνεις κάποια αθλήματα για να δούνε ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις στη μετέπειτα εκπαίδευση. Τα αλεξίπτωτα, επειδή είναι πιο δύσκολα τα όρια για να περάσεις τα αθλήματα, είναι ακόμα μεγαλύτερα από ό,τι στις υπόλοιπες Ειδικές Δυνάμεις.
Δηλαδή, τι είδους αθλήματα;
Δίνεις τρέξιμο ένα μίλι, δίνεις κάμψεις, κοιλιακούς και έλξεις στο μονόζυγο. Ανάλογα το τμήμα των Ειδικών Δυνάμεων που θες να είσαι, έχει και τα ανάλογα όρια στα αθλήματα. Στις Ειδικές Δυνάμεις… Στα αλεξίπτωτα μάλλον είναι τα μεγαλύτερα όρια. Δηλαδή, στο μίλι πρέπει να... Οι χρόνοι αλλάζουνε, οι κάμψεις γίνονται πιο πολλές, οι κοιλιακοί το ίδιο και οι έλξεις το ίδιο, θες πιο πολλά. Το δύσκολο ήτανε, επειδή είναι η ελίτ των Ειδικών Δυνάμεων τα αλεξίπτωτα, πάρα πολλά παιδιά θέλαν να πάνε εκεί. Ίσως επειδή είναι και η συντήρηση που έχεις, τα χρήματα που παίρνεις, κάποια χρήματα επειδή πέφτεις απ’ το αλεξίπτωτο, που σου δίνουνε συντήρηση. Και η επιλογή εκεί ήτανε πιο δύσκολη γιατί το όριο των Αλεξιπτωτιστών που παίρνουν σε κάθε σειρά, σε κάθε ΕΣΣΟ, ήτανε μικρότερο σε σχέση με αυτούς που θέλανε να περάσουνε. Οπότε, για να καταφέρεις να μπεις έπρεπε όχι απλά να έχεις περάσει τα όρια των αθλημάτων, αλλά να είσαι και από τους πρώτους, για να είσαι σίγουρος ότι θα κατοχυρώσεις μια θέση.
Δύσκολο αυτό, ε;
Ναι, είναι δύσκολο γιατί... Φαντάσου στη δική μου σειρά θέλαν γύρω στα τετρακόσια άτομα να πάνε για αλεξίπτωτα και από τετρακόσια άτομα επιλέχθηκαν ογδόντα, οι θέσεις ήταν ογδόντα. Οπότε, δεν ήτανε κριτήριο μόνο να περάσεις τα αθλήματα, έπρεπε να ήσουνα και από τους πρώτους ογδόντα για να καταφέρεις να μπεις.
Τα χρήματα που σας έδιναν πόσα ήτανε;
Είναι 1320 ευρώ, τα οποία είναι... Λέγεται η συντήρηση του Αλεξιπτωτιστή και είναι στα δύο άλματα που κάνεις,[00:05:00] στα δύο άλματα τα τελευταία που κάνεις, που παίρνεις την πουλάδα που σε κατοχυρώνει σαν Αλεξιπτωτιστή. Σου δίνουν αυτά τα χρήματα σαν ένδειξη της επικινδυνότητας που θέλησες να μπεις στον κόπο για να την κάνεις, να πέσεις απ’ το αλεξίπτωτο, και επειδή πέφτεις απ’ το αλεξίπτωτο και είναι κάτι επικίνδυνο αυτό, σου δίνουνε κάτι, κάποια χρήματα, ένα χρηματικό ποσό.
Άρα πάει ανάλογα με τις φορές που πέφτεις απ’ το αλεξίπτωτο;
Όχι, πάει ανάλογα με την εξάμηνη... Είναι κάθε έξι μήνες, όλοι οι Αλεξιπτωτιστές κάνουνε δύο άλματα, τα οποία λέγεται η συντήρηση του Αλεξιπτωτιστή για να είναι σε φόρμα, για να λένε ότι κρατιόμαστε, αυτό. Ανάλογα το πότε παρουσιάστηκες και αν προλαβαίνεις δύο εξάμηνα, ώστε να κάνεις δύο συντηρήσεις, θα πάρεις άλλη μια συντήρηση. Επειδή τώρα ο στρατός δεν έχει τόσα χρήματα, το κάνουν έτσι ώστε όλοι οι Αλεξιπτωτιστές να κάνουνε μία συντήρηση, να πάρουν το ελάχιστο. Παλιότερα που υπήρχαν πιο πολλά χρήματα και ήταν και η θητεία μεγαλύτερη –γιατί εγώ έκανα εννιά μήνες–, παλαιότερα που έκαναν δεκατέσσερις, είκοσι τέσσερις μήνες φαντάσου ότι είχανε περισσότερο χρόνο να κάνουνε και άλλα άλματα μέσα στα εξάμηνα που κάναν την θητεία τους, οπότε παίρναν και άλλη συντήρηση επιπλέον.
Και εσύ είχες σκεφτεί ότι θες να πας εκεί πριν να καταταχτείς στο Στρατό;
Ναι, το ήθελα γιατί είχα κι έναν φίλο ο οποίος είχε πάει, μου είχε πει την εμπειρία του, και με συνάρπαζε πάρα πολύ το να πέσω από ένα αλεξίπτωτο. Δηλαδή, ήτανε κάτι για μένα που μου άρεσε πολύ από μικρός, με τράβαγε προς τα εκεί, δεν ήθελα κάτι άλλο από Ειδικές Δυνάμεις. Ήθελα το πιο σκληρό, γιατί είμαι αθλητικός... Δεν ήθελα να κάνω μια θητεία πολύ χαλαρή, ήθελα να κάνω κάτι να περνάει η ώρα μου, αλλά το να πέσεις από το αεροπλάνο, από ελικόπτερο με αλεξίπτωτο είναι κάτι μοναδικό και το επιζητούσα πολύ, ήθελα να πάω μόνο εκεί. Και γι’ αυτό έκανα και προετοιμασία με αθλήματα, ήθελα να μπω σίγουρα.
Οπότε, η προετοιμασία πότε την άρχισες;
Προετοιμασία ξεκίνησα, αν θυμάμαι καλά, το Σεπτέμβρη, γιατί μου ήρθε το χαρτί ότι θα μπω το Νοέμβριο και ένα, ενάμιση μήνα πριν, μέσα Σεπτέμβρη αν θυμάμαι καλά, είχα ξεκινήσει και έκανα στίβο, έκανα λίγο... Προσπαθούσα να πιάσω τα όρια, να δω πού είμαι, πώς είμαι σωματικά και από κει και έπειτα, αφού είδα ότι φτάνω τα όρια, επειδή ήθελα να μπω σίγουρα, προσπαθούσα να τα βελτιώσω όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται, ώστε να το ‘χω, να το κλείσω σίγουρα ότι θα μπω.
Και τα κατάφερες.
Ναι, ναι.
Ενότητα 2
Οι πρώτες εμπειρίες του αφηγητή στις Ειδικές Δυνάμεις, η σκληρή εκπαίδευση και το ψυχικό του σθένος
00:07:43 - 00:16:31
Πες μου την πρώτη μέρα που μπήκες εκεί, πώς ένιωσες;
Η πρώτη μέρα που παρουσιαστικά στην Πρώτη Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, που ήταν εκεί η μετάθεσή μου, είναι στο Μάλεμε, στα Χανιά. Ήτανε κάτι πάρα πολύ καινούριο, επειδή εκεί είναι η ελίτ των Ειδικών Δυνάμεων, είναι και πάρα πολύ ζόρικα, οπότε έχουνε άλλη νοοτροπία απ’ τον υπόλοιπο Στρατό. Είναι πολύ αυστηρά, πάρα πολύ αυστηρά, και έχουνε και κάποιους δικούς τους “νόμους”, μέσα σε εισαγωγικά, πολύ δύσκολο αυτό. Δηλαδή, θυμάμαι είχαμε μπει την πρώτη μέρα, μας φωνάζανε πάρα πολύ, πολλή φωνή, δε μας αφήναν να κοιτάζουμε κανένανε ούτε το διπλανό μας, δεν μας αφήναν να μιλάμε, ήταν πάρα πολύ αυστηρά πράγματα. Και υπήρχε και το «ο παλιός, νέος» που υπάρχει στο Στρατό, αλλά εκεί ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό, επειδή ήταν έτσι η νοοτροπία, που ήσουνα εκεί πολύ χαμηλά στην κατάταξη του υπόλοιπου Στρατού, του υπόλοιπου στρατοπέδου μάλλον, των υπόλοιπων φαντάρων, οπότε αυτό το έκανε ακόμα πιο δύσκολο στο να προχωρήσεις.
Ήσουν ο τελευταίος κρίκος, δηλαδή.
Μπράβο, μπράβο. Τελευταίος κρίκος και αυτό συνεπάγεται με πολλά. Ότι εσύ θα κάνεις τα πάντα, εσύ θα φταις για τα πάντα, αν δεν κάνεις κάτι πολύ σωστά θα υπάρχει το λεγόμενο καψόνι, που είναι στο Στρατό. Και...
Φαντάζομαι ότι θα ‘ταν και περισσότερα τα καψόνια εκεί παρά σε κάποιο άλλο μέρος.
Ναι, σίγουρα, σίγουρα. Ήτανε… Γενικά η Πρώτη Μοίρα Αλεξιπτωτιστών στα Χανιά φημίζεται από τις καλύτερες μοίρες καταδρομών. Δηλαδή, από τις καλύτερες μοίρες Ειδικών Δυνάμεων σ’ όλη την Ελλάδα, οπότε αυτομάτως το κάνει και πιο δύσκολο. Οπότε, έχεις πιο πολύ ζόρι, πιο πολύ καψόνι, είναι όλα δύσκολα εκεί που πήγαμε. Ήτανε αρκετά.
Σου κάνανε κανένα καψόνι που να έχεις να θυμάσαι έντονα ή που να σε νευρίασε πάρα πολύ;
Θυμάμαι μία μέρα κάναμε μία άσκηση και... [00:10:00]Αρχικά να σου πω, να νευριάσεις με κάτι δεν μπορείς, γιατί εσύ το έχεις επιλέξει. Μπορεί να μην ξέρεις τι θα ακολουθήσει, αλλά ξέρεις ότι θα είναι πολύ δύσκολο, οπότε μπορεί να τσαντιστείς λίγο, έτσι, αλλά το περιμένεις. Ξέρεις γιατί πας. Το πιο δύσκολο που θυμάμαι είναι ότι ένα βράδυ κάναμε μία νυχτερινή άσκηση, ήτανε χειμώνας; Δεκέμβρης ή Γενάρης, δεν θυμάμαι καλά. Έχει πολύ κρύο, έχει πολλή υγρασία στα Χανιά εκεί που ήμουνα και το καταλάβαινες πολύ το κρύο και η άσκηση ήταν η εξής: Να πάμε σε έναν εξωτερικό χώρο, να κατασκηνώσουμε εκεί το βράδυ και κάποια στιγμή ο υπεύθυνος, που μας είχε αναλάβει, θα μας έδινε μία εντολή να μαζέψουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε τα πράγματά μας και να πάμε σ’ ένα άλλο μέρος. Δηλαδή, σαν να βλέπεις τον εχθρό να έρχεται και να μαζεύεις για να μη σε καταλάβει να φύγεις. Απλά επειδή ήταν οι καιρικές συνθήκες πάρα πολύ δύσκολες, δηλαδή έβρεχε, έκανε πολύ κρύο, όταν κατασκηνώσαμε, για να μας το κάνουν ακόμα πιο δύσκολο, μας είχανε βάλει να μπουσουλάμε στα χόρτα, το λεγόμενο «έρπινγκ», όπου ήταν όλα μούσκεμα, ήταν όλα βρεγμένα, εμείς με τις στολές και είχαμε ξεπαγιάσει κι έκανε πάρα πολύ κρύο. Και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε –το θυμάμαι χαρακτηριστικά, ήτανε η πιο δύσκολη μέρα που πέρασα–, προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε, δεν σταματάγαμε να κουνιόμαστε και με το που πέρασε λίγο η ώρα και κάπως το ρυθμίσαμε αυτό από το κρύο και από τη βροχή, μας φώναξε ο υπεύθυνος ότι πάμε να φύγουμε γρήγορα, γιατί έρχεται ο υποτιθέμενος εχθρός, και μας μάζεψε σ’ ένα μέρος και ξεκίνησε και μας έκανε τις λεγόμενες ασκήσεις γυμναστικής. Δηλαδή, το λεγόμενο καψόνι, για μια ώρα μας έβαζε να κάνουμε κάμψεις, κοιλιακούς, αλλά συνεχόμενα σε σημείο να σε κάψει, όχι να σε γυμνάσει. Αυτό είναι το λεγόμενο καψόνι, να κάνεις ασκήσεις, αλλά να φτάσεις στα όριά σου. Και επειδή ήμασταν ήδη εξουθενωμένοι από την προηγούμενη διαδικασία που ήμασταν βρεγμένοι, ήμασταν ταλαιπωρημένοι, είχε γίνει πάρα πολύ αβάσταχτο αυτό. Και ώσπου κάποια στιγμή, μετά από μια ώρα, σταμάτησε και μας είπε ότι: «ΟΚ, κομπλέ». Αλλά ήτανε... Το θυμάμαι χαρακτηριστικά γιατί ήτανε πολύ ζόρικο, ήτανε μια ώρα τώρα μέσα στο κρύο να προσπαθείς να ζεσταθείς και μετά να σου κάνει ο άλλος το λεγόμενο καψόνι. Σε σημείο να κοπείς, να προσπαθείς, να μην αντέχεις άλλο, που το έκανε ακόμα πιο ζόρικο.
Και πόσα άτομα ήσασταν εκεί;
Στην Πρώτη Μοίρα παρουσιαστήκαμε εβδομήντα πέντε άτομα και ήτανε και άλλα πέντε ή δέκα άτομα, τα οποία έμειναν σαν ειδικότητα στο Μεγάλο Πεύκο, όπου ήτανε η προηγούμενη μονάδα μας. Καψόνια γενικά υπήρχαν πολλά. Καψόνια ήτανε... Μέσα στη μέρα, δηλαδή, να προσπαθείς να φωνάζεις για να ζητήσεις κάτι, όπου θες να πήγαινες τρέχοντας, απαγορευότανε να περπατήσεις, απαγορευότανε να σε δουν να κάθεσαι. Με το παραμικρό που έκανες εσύ λάθος σε τιμωρούσανε, δηλαδή σε βάζαν να κάνεις κάμψεις συνέχεια, κοιλιακούς, έρπινγκ σε όλο το στρατόπεδο, τέτοια πράγματα. Απλά το πιο δύσκολο ήταν το ψυχολογικό, δηλαδή το σωματικό το καψόνι το άντεχες, αλλά το ψυχολογικό, το να... Όλη την ώρα να προσπαθείς να είσαι τέλειος, να τα κάνεις όλα γρήγορα, να μην κάνεις το παραμικρό λάθος, ώστε θα τιμωριόσουν άμα το έκανες αυτό, αυτό ήταν το πιο δύσκολο για μένα πιστεύω και όχι το σωματικό.
Δηλαδή, το ότι σε υποτιμούσανε και λέγανε: «Είσαι ο νέος, είσαι ο... που δεν ξέρει» κτλ., κτλ.;
Όχι τόσο αυτό, το ότι έπρεπε να μη μιλάς, πήγαινες για φαγητό και μέσα σε πέντε λεπτά έπρεπε να έχεις φάει το φαγητό σου, αλλιώς δε σ’ αφήναν να φας άλλο. Δεν έπρεπε να μιλάς σε κανένανε, δεν έπρεπε να κοιτάζεις πουθενά. Έπρεπε να είσαι όλη την ώρα σε εγρήγορση, γιατί τα πάντα γινόντουσαν γρήγορα, έπρεπε να φορέσεις τη στολή σου γρήγορα, έπρεπε να βγεις έξω γρήγορα στην αναφορά. Έπρεπε να είσαι πάντα ετοιμοπόλεμος, αυτό θέλαν να σου περάσουνε και ο τρόπος, ο οποίος στο περνάγανε, ήτανε με φωνή, με πίεση, με... Άμα δεν έκανες κάτι, ήτανε καψόνι, ώστε να το κάνεις πιο γρήγορα. Αυτό το ψυχολογικό, το να είσαι πάντα σε ετοιμότητα, όλα σε εγρήγορση και να μην μπορείς έστω και λίγο να ξεφύγεις, αυτό ήτανε το πιο βαρύ για μένα.
Υπήρχαν φορές που ένιωσες ότι: «Δεν αντέχω άλλο, θέλω να φύγω, θέλω να γυρίσω πίσω»;
Θα σου πω, το ‘χα σκεφτεί, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Δηλαδή, έβλεπα παιδιά [00:15:00]τα οποία θέλανε και κοπήκαν κιόλας, που δεν μπορούσαν άλλο και είπαν ότι: «Ξέρετε κάτι; Δεν μπορώ άλλο εδώ, κόβομαι». Εμένα με ενοχλούσαν όλα αυτά, σίγουρα, γιατί δεν είχα συνηθίσει κάτι τέτοιο και από όλα αυτά που άκουγα από πιο παλιούς Αλεξιπτωτιστές, άλλο να τ’ ακούς και άλλο να τα βιώνεις εκείνη την ώρα. Αλλά να φτάσω σε σημείο να κοπώ, όχι. Αντιδρούσα, δεν μ’ αρέσανε, αλλά δεν είπα ποτέ ότι: «Ξέρεις κάτι; Θα σταματήσω». Δε μ’ ενόχλησε τόσο πολύ, δεν έφτασα σε σημείο να... στα όριά μου για να πω ότι θα κοπώ.
Με τους γονείς σου είχες επικοινωνία τηλεφωνικά;
Ναι, ναι. Μας αφήνανε, όχι συνέχεια, λίγο χρόνο πριν κοιμηθούμε το βράδυ, τον πρώτο καιρό, να μιλάμε. Μας λέγανε: «Πείτε ένα γεια, ότι είμαστε καλά», αυτό, «αλλά μη λέτε πολλά πολλά». Ντάξει, αλλά... Αυτό, δηλαδή είχαμε λίγο χρόνο για να πούμε τι κάνουμε και τέτοια, οπότε έλεγες: «Είμαι καλά, είναι λίγο δύσκολα», αυτό. Δεν μπορείς να πεις κάτι άλλο.
Ανησυχούσαν οι γονείς σου;
Ναι, ο πατέρας μου όταν του είπα: «Θέλω να πάω στα αλεξίπτωτα», δεν ήθελε με τίποτα, φοβότανε. Γιατί λέει: «Τώρα άμα πέσει ο γιος μου, ξέρω, και δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο, είναι κάτι ριψοκίνδυνο». Και δεν ήθελε με τίποτα, με τίποτα, αλλά, εντάξει, εγώ δεν τον άκουσα γιατί το ‘θελα πολύ εγώ, όποτε ακολούθησα τη δικιά μου θέληση.
Και σε εμπιστευτήκανε.
Ντάξει, δεν μπορεί να κάνει και ο άλλος αλλιώς. Απ’ την στιγμή που αποφασίζεις και πας εκεί, απλά λες: «Ο γιος μου να ‘ναι καλά», αυτό και τα υπόλοιπα εξαρτώνται από μένα.
Η πρώτη φορά που σας πήγαν για να πέσετε με το αλεξίπτωτο; Πες μου λίγο γι’ αυτό, πώς έγινε η προετοιμασία.
Αρχικά, θα σου πω, οι ρίψεις που πέσαμε δεν ήτανε στην Κρήτη. Στην Κρήτη, όταν παρουσιαστήκαμε στην Πρώτη Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, ήτανε για να πάρουμε τον μπερέ των καταδρομών. Από κει κι έπειτα, αφού πάρεις το μπερέ, κάνεις ένα βήμα, δηλαδή γίνεσαι «ειδικοδυναμίτης», παίρνεις τον πράσινο μπερέ. Αφού καταφέρεις και πάρεις αυτό, μετά περνάς μια νέα εκπαίδευση για να πέσεις απ’ το ελικόπτερο, απ’ το αεροπλάνο, η οποία λέγεται ΣΒΕΑ, Σχολή Βασικής Εκπαίδευσης Αλεξιπτωτιστών. Αυτό έγινε στον Ασπρόπυργο, οπότε εκεί έγιναν και τα άλματα, στα Μέγαρα πιο συγκεκριμένα, δίπλα απ’ τον Ασπρόπυργο. Εκεί έγινε μια εκπαίδευση εφτά εβδομάδων και αφού ολοκληρώσαμε την επίγειο εκπαίδευση, δηλαδή κάνεις την προετοιμασία για το πώς θα είσαι όταν θα πέσεις απ’ το ελικόπτερο ή απ’ το αεροπλάνο, τότε ξεκινάς και κάνεις τα άλματα. Αφού φτάσαμε μέχρι εκεί, αφού βγάλαμε και άλλη μία εκπαίδευση που ήταν και αυτή εξίσου ζόρικη, ανυπομονούσαμε, δηλαδή το θέλαμε. Είχαμε κάνει τόσο κόπο, είχαμε περάσει δύο εκπαιδεύσεις, οπότε δεν είχες τόσο πολύ το φόβο, είχες πιο πολύ την αγωνία να δεις τι είναι αυτό το καινούριο πράγμα που θα αντιμετωπίσεις. Θυμάμαι πρώτη φορά ήτανε... Μας είχαν σηκώσει 4:00 η ώρα το πρωί, μας λένε: «Σήμερα θα κάνετε το πρώτο σας άλμα». Χαρά εμείς πολύ ότι επιτέλους, μετά από τόσες δυσκολίες, τόσες κακουχίες, επιτέλους θα κάνουμε αυτό που θέλουμε, αυτό που ονειρευόμασταν. Σηκωθήκαμε 4:00 το πρωί, μας ετοιμάσαν με τα λεωφορεία, μας πήγανε στα Μέγαρα, στη Ζώνη Ρίψεως Μεγάρων, μας φορέσαν την εξάρτηση που έχει το αλεξίπτωτο, ένα κανονικό και ένα εφεδρικό, και από κει και έπειτα περιμέναμε να μπούμε στο ελικόπτερο που θα μας πήγαινε να πέσουμε. Τη στιγμή που σου λέει ο υπεύθυνος ότι: «Η δικιά σου η σειρά, σηκωθείτε και πηγαίνετε προς το ελικόπτερο», εκεί αρχίζει και σε πιάνει κάτι, μια αγωνία σ’ ένα ωραίο συναίσθημα, έτσι, ότι: «Κάτι πάω να κάνω, πάω να κάνω κάτι πολύ σημαντικό». Την ώρα που περπατάς, θυμόμουνα –τα θυμάμαι αυτά– όταν περπατάς για να πας στο ελικόπτερο την ώρα που σου έρχεται το καυσαέριο, όλα της τουρμπίνας, του ελικοπτέρου, όλη η κάψα αυτή και εσύ πας να μπεις μέσα, ανοίγει η πόρτα, νιώθεις ότι πας σε πόλεμο, έτσι είναι λίγο το σκηνικό τέτοιο. Μετά θυμάμαι ότι με το που μπαίνουμε στο ελικόπτερο, επειδή εγώ δεν είχα μπει ποτέ μου σε αεροπλάνο ή ελικόπτερο για να ταξιδέψω στο παρελθόν, ήταν η πρώτη φορά που σηκωνόμουνα στον αέρα, οπότε με το που καθόμαστε μες στο ελικόπτερο και σηκώνεται το ελικόπτερο, εκεί ένιωσα κάτι μοναδικό, λέω: «Κάτι γίνεται». Είναι ένα συναίσθημα το οποίο είναι τόσο έντονο, γιατί κάνεις κάτι μεγάλο, αλλά παράλληλα είναι και μοναδικό γιατί δεν το ‘χεις ξαναβιώσει. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα. Θυμάμαι άνοιξε η πόρτα να δούμε πού βρισκόμασταν, την ώρα που ήμασταν στον αέρα, ο κύκλος που έκανε το ελικόπτερο πριν πέσουμε πέρναγε μέσα από τη θάλασσα, οπότε θυμάμαι βλέπαμε εμείς,[00:20:00] ξέρω ‘γώ, την πόρτα που είχε μισοανοίξει του ελικοπτέρου και βλέπαμε κάτω θάλασσα και εμείς ήμασταν στον αέρα και λέμε: «Τώρα τι γίνεται;», δεν ξέραμε πού πάμε. Και τη στιγμή που σου λέει ο υπεύθυνος της Ζώνης Ρίψεως ότι: «Σηκωθείτε η σειρά σου και ετοιμαστείτε για να πέσετε», εκεί είναι που λες: «Είμαι έτοιμος», ξέρω ‘γώ, και λες: «Πάμε, αυτό περίμενες. Τώρα είναι η ώρα, τώρα ήρθε η στιγμή σου.» Και την ώρα που σου λέει: «Φύγε να πέσεις στο κενό», αυτό, ντάξει, αυτό το θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι κάτι μοναδικό. Ήτανε η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο ανυπεράσπιστος, δηλαδή σαν να μην μπορεί να με βοηθήσει κανείς εκείνη την ώρα. Την ώρα που πέφτεις, μέχρι να ανοίξει το αλεξίπτωτο, περνάνε έξι δευτερόλεπτα. Αυτά τα έξι δευτερόλεπτα, που στην ουσία κάνεις ελεύθερη πτώση στο κενό, ήτανε πολύ, πολύ, κάτι νέο για μένα, δεν είχα ξαναβιώσει κάτι τέτοιο ποτέ μου. Ήτανε σαν να μην μπορεί να σε προστατέψει κανείς από το οτιδήποτε, δηλαδή ήσουνα στο έλεος του Θεού, κάπως έτσι. Από τη στιγμή που ανοίγει το αλεξίπτωτο και είσαι όλα καλά και δεν έχεις κάποια επιπλοκή, εκεί κάνεις ένα: «Ουφ» και είσαι… Είναι όλα τόσο ήσυχα στον αέρα, δεν υπάρχει φασαρία από το ελικόπτερο που είχες πριν, από τη φωνή, όλα αυτά, έχεις μια ηρεμία, μια... Είσαι τόσο ανάλαφρος, τόσο ανάλαφρος, ξαλαφρώνεις από όλα τα συναισθήματά σου και αυτό ήταν μοναδικό. Και μετά, πριν προσγειωθείς προς τα κάτω, εκεί πρέπει να είσαι πάλι λίγο προσεκτικός μήπως χτυπήσεις την ώρα που προσγειώνεσαι –που και εκεί πάλι συγκεντρώνεσαι λίγο–, αλλά κατά τη διάρκεια που πέφτεις είναι κάτι μοναδικό, είναι, δηλαδή, απίστευτο συναίσθημα. Η ελευθερία, όλος ο κόπος, σου βγαίνουν όλα, σου βγαίνουν όλα μπροστά σου.
Αυτά τα έξι δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξει το αλεξίπτωτο, ο χρόνος είναι έξι δευτερόλεπτα για σένα εκείνη την στιγμή ή απλώνεται, το νιώθεις ότι κρατάει πολύ αυτό;
Θα σου πω. Την πρώτη φορά που έπεσα... Κανονικά στην εκπαίδευση που κάνεις σου λένε: «Μέτρα έξι δευτερόλεπτα, ώστε να δεις αν θα ανοίξει το αλεξίπτωτο, για δεις μήπως έχεις κάποια επιπλοκή, αλλιώς τραβάς το εφεδρικό». Επειδή δεν είχα ξαναβιώσει κάτι αντίστοιχο εγώ όταν έπεσα, τα μέτρησα γρήγορα τα έξι δευτερόλεπτα ή τα μέτρησα αργά, δεν ξέρω. Εκείνη την ώρα δεν το ‘χα ξαναβιώσει, οπότε δεν ήξερα πώς ακριβώς περνάνε τα έξι δευτερόλεπτα, δεν το ξέρεις καν. Και μέτρησα γρήγορα και αντί για έξι μέτρησα εφτά δευτερόλεπτα εγώ, και λέω: «Δεν έχει ανοίξει στα εφτά το αλεξίπτωτο και λέω: «Κάτι έγινε». Αυτά είναι και κλάσμα δευτερολέπτου. Οπότε, πιστεύω... Ντάξει, μετά άνοιξε όλα καλά, αλλά πιστεύω ότι εκείνη την ώρα κάθε κλάσμα δευτερολέπτου σού φαίνεται μια ζωή μέχρι να ανοίξει το αλεξίπτωτο, σου φαίνεται πάρα πολύ. Στα υπόλοιπα άλματα που έκανα στην ουσία δεν το πολυμέτραγα, γιατί, ντάξει, ανοίγει το αλεξίπτωτο, δύσκολα δε θα ανοίξει. Οπότε, δεν το σκεφτόμουνα καν, αλλά ότι πέρναγε η ώρα, πέρναγε πάρα πολύ αργά. Δηλαδή, από κάτω εμείς που... όταν περιμέναμε και βλέπαμε τους άλλους που τους ρίχνανε, περιμέναμε τη σειρά μας, έβλεπες στην ουσία μια κουκίδα στον ουρανό να φεύγει και μετά από λίγο να ανοίγει το αλεξίπτωτο, έβλεπες κάτι πολύ φυσιολογικό. Αλλά όταν είσαι πάνω και περιμένεις να πέσεις μέχρι να ανοίξει φαίνεται πολύ μακροχρόνιο και ας είναι έξι δευτερόλεπτα.
Δεν τρόμαξες καμιά φορά;
Τρόμαξα την πρώτη μόνο. Την πρώτη μόνο, γιατί δεν το είχα ξανακάνει, δεν ήξερα καν τι θα αντιμετωπίσω, πώς θα... πώς θα το χειριστώ. Και επειδή απ’ τον φόβο μου, από... Την ώρα που πέφτεις αρχίζεις και η πίεση του αέρα, όλα αυτά δε σε κάνουν να σκέφτεσαι και πολύ καλά, πολύ ορθά. Οπότε, ίσως όταν μέτρησα τα δευτερόλεπτα για να δω αν είμαι κομπλέ, αν θα ανοίξει το αλεξίπτωτό μου –μέτρησα πιο γρήγορα–, αυτό το ένα δευτερόλεπτο μέχρι να ανοίξει με τρόμαξε, γιατί λέω: «Κάτι δεν πάει καλά». Αυτή τη φορά, τις υπόλοιπες σίγουρα έχεις ένα άγχος, σίγουρα κάτι σε πιάνει κάθε φορά που φεύγεις, αλλά όσες πιο πολλές φορές το κάνεις και βλέπεις ότι όλα πάνε καλά, τόσο λιγότερο σου φεύγει ο φόβος και το άγχος και είσαι σε πιο φυσιολογικά επίπεδα.
Το σώμα σου, όταν έπεφτε με τη βαρύτητα, πώς το ένιωθες αυτό;
Δεν το ένιωθα σαν να με πιέζει κάτι, δεν πέφταμε από πολύ ψηλά να έχεις τόση πίεση. Το ένιωθα σαν να είναι κάπως ψιλοελαφρύ, [00:25:00]δηλαδή έπεφτα και όπως με έπαιρνε ο αέρας. Ένιωθα σαν να είσαι ένα αντικείμενο που το πετάνε και άμα φυσάει θα το πάρει ο αέρας, άμα δε φυσάει, κάπως έτσι. Κάπως έτσι το αντιλαμβανόμουνα.
Και στα πόσα μέτρα έπεσες;
Κοίτα, κανονικά υπάρχουν κάποιες κατηγορίες που κάνεις τα άλματα. Τα άλματα που κάναμε εμείς, επειδή ήμασταν νέοι, είναι στα 1200 πόδια, δηλαδή στα 400 μέτρα. Αυτά είναι σε περιόδους εκπαίδευσης, όπως κάναμε εμείς. Σε περιόδους πολέμου το άλμα γίνεται από πολύ πιο χαμηλά. Γιατί; Γιατί όταν πέφταμε εμείς από τα 400 μέτρα, απ’ τη στιγμή που σου ανοίγει το αλεξίπτωτο έχεις ένα λεπτό να φτάσεις στο έδαφος, τόσο κρατάει η πτώση που κάνεις με το αλεξίπτωτο. Σε καιρό πολέμου, όταν από κάτω μπορεί να σε περιμένει κάποιος εχθρός ή να θες να πας κάπου γρήγορα και να... με το που πέσεις να θες όσο το δυνατό γρηγορότερα να κατέβεις στο έδαφος, το άλμα γίνεται από... νομίζω από τα 200 μέτρα. Δηλαδή, ο χρόνος απ’ τη στιγμή που ανοίγει το αλεξίπτωτο μέχρι να προσγειωθείς μειώνεται στο μισό λεπτό, μπορεί και λιγότερο. Σε καιρό πολέμου το ιδανικό θα είναι με το που πέσει το αλεξίπτωτο και απορροφηθεί όλη η βαρύτητά σου απ’ το αλεξίπτωτο, ώστε να μην έχεις ζημιά στην πτώση σου, είναι με το που ανοίξει και απορροφηθεί όλη η βαρύτητά σου, να προσγειωθείς κατευθείαν. Ώστε να μην έχει περιθώριο ο εχθρός, όταν εσύ θα πέφτεις, να σε πυροβολάει, να… μειωθεί ο χρόνος.
Να γίνουν, δηλαδή, όλα πιο γρήγορα...
Όλα πιο γρήγορα, ναι, γιατί άμα σκεφτείς ότι εγώ έπεφτα από τα 400 μέτρα σε καιρό ειρήνης και είχα ένα λεπτό να πέσω κάτω, φαντάσου ότι κάποιος που είναι ήδη κάτω και με περιμένει εμένα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, γιατί εγώ στον αέρα δεν μπορώ να κάνω κάτι, δεν μπορώ να έχω το όπλο να πυροβολήσω, να κάνω οτιδήποτε. Οπότε, προσπαθούνε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται να φτάσεις κάτω, οπότε μειώνεται και το υψόμετρο το οποίο σε ρίχνουνε για να επιτευχθεί αυτό.
Κατάλαβα. Και στη ζώνη εκεί που πηδάτε ο ένας μετά τον άλλον, πόσοι ήσασταν;
Μέσα στο ελικόπτερο, αν θυμάμαι σωστά, νομίζω είχε χωρητικότητα τριάντα άτομα και… Ή τριάντα ή σαράντα, δεν θυμάμαι ακριβώς, κάπου εκεί. Και μετά σε όλα τα άτομα που βρισκόντουσαν μέσα τούς χωρίζαν στα λεγόμενα «στικς». Δηλαδή, τα τριάντα άτομα τα σπάγανε σε ομάδες, τα «στικ», και κάθε ομάδα έπεφτε σε κάθε κύκλο που έκανε το ελικόπτερο απ’ τη Ζώνη Ρίψεως. Δηλαδή, όταν κάνεις σε κάποια υποτιθέμενη περιοχή που θες να καταλάβεις και θες να πέσουν εκεί οι Αλεξιπτωτιστές, το ελικόπτερο δεν μπορεί να περνάει από κει και να τους ρίξει όλους μαζί, οπότε πρέπει να κάνει κάποιους κύκλους. Σε κάθε κύκλο που κάνει το ελικόπτερο και φτάνει στο σημείο που πρέπει να πέσουνε, πέφτουνε κάποιοι... κάποιο νούμερο ατόμων. Δηλαδή, εμείς ήμασταν, θυμάμαι, ανά δέκα άτομα πέφταμε. Αυτό εξαρτάται και από το πόσο μικρή ή μεγάλη περιοχή είναι που θες να προσγειωθούν οι Αλεξιπτωτιστές. Άμα είναι μικρή περιοχή, σκέψου όταν προχωράει το ελικόπτερο ή το αεροπλάνο κάποια στιγμή όταν θα πέφτουν θα πέφτουν θα πέφτουν, κάποια στιγμή θα την περάσεις την περιοχή, οπότε αυτοί που θα πέσουν στο τέλος θα έχουν περάσει την περιοχή που θες. Οπότε, τα φτιάχνουν έτσι, ώστε ανάλογα το πόσο μεγάλη ή μικρή περιοχή είναι να ρίχνουνε συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, για να πέφτουνε μέσα στη ζωή που θέλεις. Στην λεγόμενη Ζώνη Ρίψεως. Εμείς τότε, επειδή ήτανε εκπαιδευτικό, δεν τους ενδιέφερε το πόσο, η ακρίβεια της Ζώνης Ρίψεως που θα προσγειωθούμε, οπότε πέφταμε νομίζω ανά δεκάδες, αν θυμάμαι καλά.
Και πόσα τέτοια άλματα έκανες;
Έκανα πέντε άλματα.
Α, έκανες πέντε, ε;
Το βασικό, ναι. Λίγα είναι, να ξέρεις, παλαιότερα κάνανε πολύ περισσότερα. Λόγω χρημάτων, γιατί για να σηκώσεις ένα αεροπλάνο ή ένα ελικόπτερο θες και τα καύσιμά του, θες και τους πιλότους, είναι όλα αυτά. Παλιότερα κάνανε... Έχω ακούσει και από πιο παλιούς που κάναν και είκοσι πέντε και τριάντα άλματα. Τα πέντε είναι το… Τα πέντε είναι τα βασικά άλματα που κάνει ένας Αλεξιπτωτιστής, γι’ αυτό. Είναι στα τρία που παίρνεις την πουλάδα, μόλις κάνεις τρία άλματα σου δίνουνε την πουλάδα…
Που τη βάζεις στα πλάγια...
Που την βάζεις στα πλάγια, ναι, που είναι το σύμβολο του Αλεξιπτωτιστή. Το οποίο είναι σαν να σου λένε ότι: «Έχεις περάσει τις κατατακτήριες, είσαι Αλεξιπτωτιστής πλέον», δηλαδή έχεις ολοκληρώσει επιτυχώς το σχολείο, μπορείς να κάνεις άλματα, ξέρεις μάλλον να κάνεις άλματα, και μετά κάνεις άλλα δύο άλματα, τα οποία είναι η συντήρηση, που σου είπα και πριν, [00:30:00]ότι για να πληρωθείς ότι έκανες κάτι επικίνδυνο.
Είχες ακούσει για κάποια επιπλοκή που είχε γίνει παλιότερα;
Είχα ακούσει για ένα ατύχημα που είχε συμβεί στην Πρώτη Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, που ήμουνα πριν πάω στον Ασπρόπυργο, στα Χανιά, όπου υπήρχε και εκεί Ζώνη Ρίψεως, δηλαδή περιοχή που ρίχναν Αλεξιπτωτιστές, και ήταν ένα παιδί το οποίο είχε κάνει άλμα, αλλά εκείνη η ζώνη ρίψεως ήταν κοντά σε θάλασσα. Και ήθελε να πάει προς τη θάλασσα αυτός –από λάθος δικό του έγινε στην ουσία– και δεν ξέρω πώς ακριβώς το επιδίωξε αυτό που ήθελε να κάνει και πήγε πολύ προς τα μέσα προς τη θάλασσα και πνίγηκε. Και από τότε είχανε κλείσει και την Ζώνη Ρίψεως στα Χανιά και υπάρχει τώρα μόνο στην… Υπήρχε μάλλον για μας μόνο στον Ασπρόπυργο.
Επειδή ήταν κοντά στην θάλασσα ίσως.
Ναι, ήταν κοντά στην θάλασσα και επειδή είχε χαθεί και το παιδί, το φοβόντουσαν μη γίνει πάλι κάτι αντίστοιχο. Ενώ στα Μέγαρα, όπου κάναμε εμείς τα άλματα, ήτανε πιο ασφαλές, γιατί ήτανε σαν πεδιάδα, δεν είχε… δεν ήταν κοντά σε θάλασσα για να πεις ότι θα συμβεί κάτι αντίστοιχο.
Ενότητα 4
Αυτά που αποκόμισε ο αφηγητής από τη στρατιωτική του θητεία του και οι φιλίες που έκανε
00:31:15 - 00:35:32
Τι αποκόμισες εσύ στον εαυτό σου μετά από αυτήν την εμπειρία και τι κρατάς τελικά από αυτό;
Αποκόμισα σίγουρα τα άλματα, μου ‘χουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό, δεν το ξεχνάω. Και αυτές οι δυσκολίες που πέρασα για να φτάσω στα άλματα, δηλαδή έκανα κάτι το οποίο το ήθελα τόσο πολύ και επέμενα στο να το κάνω, όλα αυτά που πέρασα, τις κακουχίες, και έφτασα και ανταμείφθηκα στο τέλος που έπεσα με τα άλματα και πήγαν όλα καλά και έγινα Αλεξιπτωτιστής. Πολύ όμορφα συναισθήματα, πάρα πολύ όμορφα συναισθήματα από αυτό, που κατάφερα να το κάνω. Και κέρδισα και κάτι άλλο. Επειδή επέλεξα να κάνω κάτι αρκετά δύσκολο στο Στρατό και είχε πάρα πολλές δυσκολίες αυτό το πράγμα, βλέπω τώρα μετέπειτα στη ζωή μου ότι, όταν θα συναντήσω κάποια δυσκολία, βάζω το μυαλό μου σε μία σύγκριση και λέω ότι: «Έχεις περάσει από κάτι υπερβολικά δύσκολο και το έχεις ξεπεράσει με επιτυχία, οπότε σίγουρα μπορείς να καταφέρεις και κάτι άλλο από αυτό που είσαι τώρα, που είναι μια δύσκολη θέση, σίγουρα θα την ξεπεράσεις» και με βοηθάει στη ζωή μου πλέον αυτό στο να ξεπερνάω κάποιες δυσκολίες, κάποια προβλήματα που μπορεί να έχω. Το έχω σαν μέτρο σύγκρισης πλέον όλο αυτό που πέρασα και όταν έχεις κάνει το ακατόρθωτο για κάποιους, σίγουρα κάποια μικρότερα προβλήματα θα σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις.
Το διαχειρίζεσαι πιο εύκολα.
Ναι, ναι. Όχι πιο εύκολα, απλά δεν σε αφήνει αυτό να τα παρατήσεις. Σίγουρα κάθε πρόβλημα που έχεις στην ζωή σε πάει λίγο πίσω, σου κακοφαίνεται, απλά αυτό ότι δεν τα παρατάς, δεν τα παρατάς. Δεν μ’ αφήνει να τα παρατήσω αυτό, ενώ κάποια άλλα πράγματα θα ‘λεγα ότι: «Ξέρεις κάτι; Με πήρε από κάτω». Αυτό με βοηθάει στο να τα προσπερνάω για να τα αντιμετωπίσω.
Πολύ ωραίο αυτό.
Ναι, ναι, ναι, είναι.
Θέλεις να πεις κάτι που δεν σ’ έχω ρωτήσει, που έχω ξεχάσει, που δεν έχω σκεφτεί;
Θέλω να πω για τις φιλίες που έκανα.
Ναι, ναι.
Αυτό μου έχει μείνει κι εμένα, γιατί βλέπω τώρα φίλους μου που τελειώσαμε, που ήμασταν μαζί στα αλεξίπτωτα, και επειδή υπάρχουν κάποιες μεταθέσεις, υπάρχουν κάποιες ειδικότητες και δεν περάσαμε πολύ χρόνο με όλους μαζί. Δηλαδή, κάναμε μία βασική εκπαίδευση κάτω στην Κρήτη για να γίνουμε Ειδικές Δυνάμεις, «ειδικοδυναμίτες», αλλά μετά από εκεί χαθήκαμε οι περισσότεροι, αλλάξαμε μονάδες. Πάραυτα, όσο διάστημα ήμασταν μαζί, είτε ήταν πολύ είτε λίγο, πραγματικά τους έχω όλους μες στην καρδιά μου. Ίσως επειδή περάσαμε πολλές δυσκολίες μαζί και δεθήκαμε πολύ; Δεν ξέρω. Αλλά οι φιλίες που έκανα ήταν πραγματικές γι’ αυτό το λίγο χρονικό διάστημα. Γιατί, γενικά έξω στη ζωή, όταν θα κάνεις φιλία με κάποιον, θα πρέπει να περάσει λίγος χρόνος, να δεις αν είναι καλός άνθρωπος, αν τα βρίσκετε, είναι πολλά και θέλεις χρόνο. Εκεί για αυτό το λίγο χρονικό διάστημα που ήμασταν μαζί, δεθήκαμε πάρα πολύ και το περίεργο ήταν ότι δεθήκαμε σχεδόν όλοι. Που είναι κάτι, είναι λίγο περίεργο αυτό, γιατί με κάποιους μπορεί να μην ταιριάζεις ή όχι, αλλά παρόλα αυτά δεθήκαμε, δεθήκαμε. Και πολλά παιδιά ακόμη και τώρα που έχουμε τελειώσει, οπότε θα τους δω[00:35:00] ή θα με δούνε, αμέσως δηλαδή ένας για τον άλλονα ό,τι χρειαστεί, να βοηθήσει, να εξυπηρετήσει. Που στην ουσία δεν τους ήξερες τόσο καλά. Δηλαδή, ίσως κάποιον ένα μήνα και παρ' όλα αυτά να βάλει το χέρι του στην φωτιά για σένα αυτός. Αυτό το κρατάω πίσω επίσης.
Θα το ξαναέκανες, δηλαδή;
Σίγουρα θα το ξαναέκανα, ναι. Δεν το μετανιώνω, απλά τώρα που το έκανα, μιλάω εκ του ασφαλούς, ντάξει. Τώρα είναι το εύκολο, τότε ήταν το δύσκολο. Τώρα ναι, σίγουρα.
Ωραία. Σε ευχαριστούμε πολύ.
Εγώ ευχαριστώ!
Περίληψη
Ο αφηγητής περιγράφει την επιλογή του να υπηρετήσει στο στρατιωτικό Σώμα των Αλεξιπτωτιστών και την όλη εμπειρία του κατά την περίοδο της θητείας του. Αναφέρεται στην όλη προετοιμασία του για να μπει στο Σώμα, στη δύσκολη εκπαίδευση και τα καψόνια, καθώς και στις πτώσεις του με αλεξίπτωτο. Τέλος, μιλάει για τα πράγματα που αποκόμισε και για τις σημαντικές φιλίες που έκανε στον στρατό.
Αφηγητές/τριες
Θανάσης Γεωργούσης
Ερευνητές/τριες
Λυδία Λυκούδη
Tags
Ημερομηνία Συνέντευξης
16/08/2020
Διάρκεια
35'
Περίληψη
Ο αφηγητής περιγράφει την επιλογή του να υπηρετήσει στο στρατιωτικό Σώμα των Αλεξιπτωτιστών και την όλη εμπειρία του κατά την περίοδο της θητείας του. Αναφέρεται στην όλη προετοιμασία του για να μπει στο Σώμα, στη δύσκολη εκπαίδευση και τα καψόνια, καθώς και στις πτώσεις του με αλεξίπτωτο. Τέλος, μιλάει για τα πράγματα που αποκόμισε και για τις σημαντικές φιλίες που έκανε στον στρατό.
Αφηγητές/τριες
Θανάσης Γεωργούσης
Ερευνητές/τριες
Λυδία Λυκούδη
Tags
Ημερομηνία Συνέντευξης
16/08/2020
Διάρκεια
35'