[00:00:00]Καλησπέρα, θα μας πεις το όνομά σου; 

Καλησπέρα, είμαι η Ιωάννα. Αυτή την στιγμή που μιλάμε τελείωσα το τέταρτο έτος του Χημικού και αντρέχοντας ανά τα χρόνια της φοιτητικής ζωής πέρασα στο πανεπιστήμιο το 2018, είμαι από την Θεσσαλονίκη, πέρασα στο Χημικό. Ήταν η πρώτη μου επιλογή. Βασικά, δεν είχα και κάποια άλλη επιλογή οπότε... κάπως έγραψα καλά οπότε πήγα στο χημικό. Ήθελα να φύγω από την Θεσσαλονίκη και εντάξει όλοι θέλουμε να ζήσουμε την εμπειρία της φοιτητικής ζωής μακριά από το σπίτι. Στα Γιάννενα κιόλας σπούδαζε έτσι κι αλλιώς η μια μου η αδερφή, οπότε βόλευε να έρθω. Οπότε το θεώρησα αρκετά καλή ευκαιρία. Ήρθα στα Γιάννενα τέλη του Αυγούστου του 2018. Η αδερφή μου τότε έμενε ήδη στις εστίες στο πανεπιστήμιο, οπότε είπα ότι για κάποιο διάστημα θα μείνω και εγώ μαζί της μέχρι να κάνω τα χαρτιά μου, τις αιτήσεις για τις εστίες και να πάρω δικό μου δωμάτιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν αγχωνόμουν πολύ, γιατί ήξερα ότι εφόσον έχουμε τα ίδια κριτήρια σαν αδερφές, η λογική έλεγε ότι θα έπαιρνα και εγώ δωμάτιο, όπως και εν τέλει έγινε. Εντάξει, στο πανεπιστήμιο, η συγκατοίκηση ήταν αρκετά δύσκολη με την αδερφή μου, γιατί ο χώρος είναι πάρα πολύ μικρός. Ούτε 12 τετράγωνα κάπου εκεί πρέπει και εντάξει όταν έχεις και άνεση με τον άλλον άνθρωπο, σου βγαίνουν όλα τα νεύρα κτλ., οπότε ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά εντάξει εφόσον ξέραμε ότι είναι για περιορισμένο διάστημα δεν μας άγχωνε ιδιαίτερα. Ήμασταν ok με αυτό. Στο μεσοδιάστημα, ξεκίνησε και η σχολή, οπότε είχαμε και πράγματα να ασχολούμαστε και περνούσε ο καιρός. Εν τέλει, κάπου νομίζω πρέπει να ήτανε μέσα Οκτωβρίου ή τέλη κάπου εκεί βγήκαν τα αποτελέσματα για τις εστίες. Τότε ακόμα κάνουμε ξεχωριστές αιτήσεις για τις εστίες του πανεπιστημίου και για τις εστίες της Δόμπολης, εγώ είχα κάνει και για τις δυο εστίες. Βγήκαν πρώτα τα αποτελέσματα για την Δόμπολη που με είχαν πάρει, οπότε λέω θα πάω και με βόλευε κιόλας να έχω το δωμάτιό μου εδώ και άμα κάποια μέρα που είχα πολύ νωρίς μάθημα ήξερα ότι μπορώ να κοιμηθώ στην αδερφή μου, για να μη με τρέχουν και τα πρωινά δρομολόγια με τα λεωφορεία και αυτά. Οπότε εκεί τέλη του Οκτωβρίου ήρθα και πήρα το δωμάτιο. Καλά η πρώτη η πρώτη εντύπωση ήτανε τρομακτική. Δεν είχα ξαναδεί το κτίριο και κάπως ήρθα και απλά η πρώτη μου σκέψη ήτανε «ναι, ok, εγώ εδώ δεν μένω». Εν τέλει έμεινα. Το κτίριο είναι αρκετά παλιό δηλαδή από ό, τι ξέρω, νομίζω είναι στις αρχές του ‘70 χτίστηκε και κάπως δεν νομίζω ότι έχει συντηρηθεί κιόλας από τότε, δηλαδή είναι λίγο νιώθεις ότι θα πέσει να σε πλακώσει. Παρόλα αυτά, λέω ok, ας πάρουμε το δωμάτιο και βλέποντας και κάνοντας. Πήγα στην γραμματεία, μου έδωσαν το δωμάτιο. Όταν το ξεκλείδωσα, εκεί αντίκρισα το χάος. Ήταν.... ‘Ντάξει πέρα από το γεγονός ότι ήταν πενταβρώμικο -αυτό το περίμενα- ήταν όλο βαμμένο φουξ με λαδομπογιά. Ήτανε, αλλά ήταν όλο δηλαδή πέρα από το ταβάνι, οτιδήποτε άλλο υπήρχε μέσα στο δωμάτιο ήτανε βαμμένο με λαδομπογιά και, επίσης, υπήρχε μέσα μια νεκρή κουκουβάγια και εγώ κάπως - επειδή ήμουν και μόνη μου, οι γονείς μου δεν είχαν έρθει ακόμα για να με βοηθήσουνε - είχα τρομοκρατηθεί. Πήρα τη μαμά μου κλαίγοντας και της λέω: «Δεν ξέρω τι θα κάνεις, πρέπει να μου βρεις κάπου αλλού να μείνω. Εγώ δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτό». Εν τέλει, σιγά σιγά το αποδέχτηκα και λέω ok, ας του δώσουμε λίγο χρόνο. Το βάψαμε εννοείται από την αρχή, το περάσαμε περίπου τρεις στρώσεις, για να γίνει κάπως ανθρώπινο. Βγάλαμε το κρεβάτι. Έβαλα το δικό μου άρχισα να βάζω σιγά σιγά τα πράγματα μου, οπότε κάπως άρχισα να τον νιώθω δικό μου χώρο. Και εντάξει δεν μπορώ να πω ότι είχα ποτέ ιδιαίτερο θέμα, δηλαδή και τον χώρο τον συνήθισα αρκετά γρήγορα, παρόλο που είναι μικρός. Βέβαια, ακόμα και τώρα υπάρχουν μέρες που με πιάνει φρίκη και, ας πούμε, δεν μπορώ να κάτσω στο δωμάτιο πρέπει κάπου να πάω οπωσδήποτε, αλλά πλέον αυτόν τον χώρο νιώθω σπίτι μου. Ούτε καν το σπίτι μου στην Θεσσαλονίκη. Τι άλλο; Σταδιακά, γνώρισα και τους γείτονες. Βασικά, γενικά, η όλη εμπειρία ήταν αρκετά πρωτόγνωρη για μένα. Οκ μπορεί να είχα κάνει στο παρελθόν και κατασκήνωση για εκδρομές και τα λοιπά, αλλά αυτό κάπως το να έχεις στο μυαλό σου ότι είναι μόνιμη αυτή η κατάσταση ήταν φουλ πρωτόγνωρο, αλλά νομίζω ότι προσαρμόστηκα αρκετά γρήγορα. Δηλαδή, έκανα και αρκετές παρέες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και, εντάξει, ήταν πάντοτε βοηθητικό, γιατί ένιωθες ότι ό,τι και να συμβεί έχεις έναν άνθρωπο να χτυπήσεις μια πόρτα ας πούμε και έναν άνθρωπο που είναι και στην ηλικία σου, οπότε ένιωθες και άνετα. Απλά εντάξει υπάρχουν σίγουρα οι στιγμές που θέλεις την ησυχία σου, θέλεις να βγεις στο μπαλκόνι και να είσαι μόνος [00:05:00]σου. Δεν θες σώνει και ντε να πρέπει να συναναστραφείς με κάποιον, αλλά εντάξει χρειάζεται. Το πρόβλημα που είχα σίγουρα τον πρώτο καιρό ήτανε με τις τουαλέτες, γιατί στο δωμάτιο έχουμε τον νιπτήρα μόνο, αλλά τουαλέτα και η ντουζιέρα δεν έχουμε τα δικά μας δωμάτια. Υπάρχουν κάποια που έχουν και ντουζιέρα. Οk, με το μπάνιο δεν είχα τόσο πρόβλημα. Έχω κάνει και κάμπινγκ εντάξει κάπως το διαχειριστήκαμε, αλλά η τουαλέτα ήταν λίγο ζήτημα, δηλαδή τον πρώτο καιρό απλά αρνιόμουν. Πήγαινα σε μαγαζιά και δεν γινότανε λέω ή πήγαινα στην αδερφή μου και της έλεγα: «Γεια, ήρθα να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα σου». Αλλά εντάξει και αυτό θέμα συνήθειας είναι, οπότε με τον καιρό όλα καλά. 

Εσύ, όταν έχεις μάθει τα αποτελέσματα, πώς ένιωθες που σε πήραν εδώ πέρα;

Είχα αποδεχτεί το γεγονός ότι θα έμενα σε εστία, οπότε ήξερα κάπως και τις δυσκολίες. Τώρα, από την Δόμπολη συγκεκριμένα, δεν είχα πολύ εικόνα, δηλαδή όταν πήρα το δωμάτιο ήταν η πρώτη φορά που ήρθα στο κτίριο. Είχα δει κάποιες φωτογραφίες στο ίντερνετ. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι είχα ενθουσιαστεί, αλλά γνωρίζοντας ότι δεν είχα πολλές επιλογές, λέω ok πάμε και ό,τι είναι. Εντάξει όταν είδα το δωμάτιο, ήταν αυτό το σοκ, αλλά το ξεπεράσαμε γρήγορα. 

Είναι το ίδιο δωμάτιο που έχεις τώρα; 

Ναι μένω από την αρχή εδώ από το ‘18. 

Θυμάσαι το πρώτο βράδυ που είχες μείνει εδώ πέρα στην Δόμπολη; 

Το πρώτο βράδυ ήταν αρκετά κακό, γιατί ήταν η μέρα που είχαν έρθει οι γονείς μου, για να το βάψουμε και να το καθαρίσουμε και τα λοιπά. Οι γονείς μου είχαν κλείσει ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, για να μείνουνε, γιατί θα με βοηθήσουν την επόμενη μέρα, αλλά ήταν δίκλινο, οπότε εγώ δεν μπορούσα να πάω να μείνω και λέω: «Οk, θα κοιμηθώ εδώ». Κοιμήθηκα με ανοιχτή την μπαλκονόπορτα, γιατί το δωμάτιο μύριζε πάρα πολύ από τη μπογιά. Δεν είχα καν σεντόνια! Ήτανε… Όχι ήταν απαίσια. Το πρωί ξύπνησα κι ήθελα να πάω τουαλέτα και δεν μπορούσα, γιατί δεν ήθελα βασικά να πάω. Όχι ήτανε χάλια. Νομίζω ότι έμενα σε μια τρώγλη, εντάξει επί της ουσίας αυτό είναι, αλλά δεν ήταν καλά. Εντάξει το πρωί έτσι που ξύπνησα και μετά λίγο άρχισα να εγκλιματίζομαι και λέω ότι οκ αυτό είναι το σπίτι μου. Μου άρεσε. Αλλά μου πήρε λίγη ώρα.

Εσύ όταν πρωτομπήκες στον χώρο, το πρώτο σου συναίσθημα ποιο ήτανε; 

Ότι δεν μπορώ να μείνω εδώ μέσα. Δηλαδή, ο ενθουσιασμός ήρθε μερικές στιγμές αργότερα. Πρώτα, έπρεπε να διαχειριστώ το χάος που έβλεπα μπροστά μου και μετά. Αλλά τώρα ας πούμε, ενώ επειδή έχουν περάσει και τα χρόνια και είμαι στην… Σε μια φάση, ας πούμε, σιγά σιγά να φεύγω από την εστία μόνο στη σκέψη ότι στο δωμάτιο που έμεινα εγώ όλα αυτά τα χρόνια θα πρέπει να μείνει και κάποιος άλλος θέλω να βάλω τα κλάματα. Δεν μπορώ να το διανοηθώ ότι όλες οι στιγμές μου της φοιτητικής ζωής, διάβασμα, το να γυρνάς μετά από ξενύχτια και να μην ξέρεις τι σου γίνεται, το να παθαίνεις, ας πούμε, να περνάς τα διάφορα και να είσαι εδώ μέσα όλες σου οι παρέες και τα λοιπά που τα έχω ζήσει εδώ πέρα. Το να πρέπει να τα αφήσω πίσω μου μού φαίνεται ακατόρθωτο, δηλαδή δεν ξέρω πώς θα το καταφέρω, όταν χρειαστεί, που ελπίζω να είναι και στα κοντά, αλλά κάπως είναι και λίγο αντικρουόμενα ας πούμε τα συναισθήματα. Από τη μία, θέλω να φύγω, απ’ την άλλη, δεν θα μπορούσα. Δηλαδή, ας πούμε, τι να σου πω; Έχω μια φίλη που μένει στο απέναντι μπαλκόνι. Μόνο στη σκέψη που άμα θέλω να πάρω μία γνώμη για το αν μου πάει μια μπλούζα, βγαίνω στο μπαλκόνι και της φωνάζω και μου λέει: « Μμμ σου πάει, δεν σου πάει». Αυτό δεν νομίζω ότι μπορείς να το βρεις πουθενά, γιατί και σε φοιτητική πολυκατοικία να μένεις, πάλι δεν είναι το ίδιο είναι… Εδώ είναι πιο χαλαρά όλα τα πράγματα. Ακόμα και οι φασαρίες που τώρα μπορεί να γκρινιάζω που ας πούμε μπορεί να διαβάζω και ο γείτονας έχει μουσική, ξέρω ότι θα μου λείψουν όλα αυτά. Πολύ.

Θυμάσαι την πρώτη συναναστροφή με κάποιο άτομο εστιακό; 

Νομίζω ότι ήταν η γειτόνισσά μου που μένει ακριβώς δίπλα μου. Κάτι νομίζω της είχα ζητήσει ένα μαχαίρι, ένα ψαλίδι κάτι γιατί κάτι φτιάχναμε στο δωμάτιο. Βασικά, νομίζω ότι δεν της είχα μιλήσει καν εγώ, της είχε μιλήσει η μαμά μου, γιατί εγώ ντρεπόμουν και η μαμά μου μού έλεγε κιόλας: «Πήγαινε να γνωρίσεις και τη γειτόνισσα». Εγώ: «Δεν θέλω, δεν θέλω. Θα την γνωρίσω άλλη στιγμή». Εντάξει, και μετά στις εποχές προ-covid, όταν λειτουργούσε η λέσχη, τρώγαμε κάτω όλοι μαζί, οπότε ήταν πάρα πολύ εύκολο, δηλαδή νομίζω την πρώτη κιόλας μέρα που ήρθα, επειδή ήταν πρωί, μου είπε από την διεύθυνση πάνω μου είπαν ότι: «Άμα θες, μπορείς να πας να φας και πρωινό» και πήγα και νομίζω ότι απευθείας ρώτησα κάτι πώς λειτουργεί το πράγμα εδώ με το φαγητό και αυτά και απευθείας άρχισα να μιλάω με κόσμο, δηλαδή νομίζω ότι εγκλιματίστηκα αρκετά γρήγορα σε αυτό το κομμάτι. 

[00:10:00]Όταν που είπες ότι είχες πάει για φαγητό και τρώγανε όλοι μαζί, αυτό το ότι ξαφνικά έχεις πάρα πολύ κόσμο μπροστά σου, πώς το είχες βιώσει;

Ντάξει ήταν λίγο τρομακτικό τώρα, κάπως ένιωθες ότι ήταν όλοι μαζί και εσύ είσαι μόνος σου. Αλλά βλέποντας ότι μπορείς να κάτσεις όπου θέλεις και όλοι θα σου μιλούσαν κάπως με το οτιδήποτε μπορούσες να πιάσεις κουβέντα, σε ξελάφρωνε. Δεν σε άγχωνε τόσο και είναι όλοι οι άνθρωποι στην ηλικία σου, όλοι εδώ είναι το σπίτι τους, οπότε δεν είναι ότι έπρεπε να δείξεις και κάτι. Δεν είχε κάποιος κάποια προσδοκία από εσένα, οπότε ήταν εύκολο. 

Οι πρώτες παρέες που είχες κάνει εδώ πέρα; 

Οι πρώτες παρέες είναι ακόμα πολύ καλές μου παρέες. Το ένα το παιδί έτυχε και τον γνώρισα στο πανεπιστήμιο και πάνω στη συζήτηση μου είπε ότι και αυτός έχει κάνει τα χαρτιά του για την Δόμπολη και ακόμα κάνουμε πάρα πολύ καλή παρέα και μου γνώρισε και την τότε κοπέλα του με την οποία κάνουμε, επίσης, πάρα πολύ παρέα. Είναι αυτή που μένει απέναντι μου και με την.... Νομίζω αυτές ήταν οι πρώτες παρέες. ‘Ντάξει, σίγουρα είχα γνωρίσει αρκετά άτομα, με τα οποία κάποια μπορεί να μην μιλάμε ή κάποιοι μπορεί να έχουν φύγει, με κάποιους μπορεί και να μαλώσαμε στην πορεία. Δεν θυμάμαι καν. Αλλά νομίζω ότι οι πρώτοι γνωστοί μου αυτοί ήτανε. Οι πρώτες παρέες. 

Θυμάσαι κάποιες στιγμές που είχες ζήσει με αυτές τις παρέες από εδώ; Τι κάνατε ας πούμε; Και με τις παρέες που έχεις ακόμα. 

Στιγμές πάρα πολλές, δηλαδή ό,τι θέλεις μπορώ να σου πω. Τώρα από σκηνικά, ας πούμε, να πηγαίνουμε για φαγητό δώδεκα η  ώρα το μεσημέρι και να μας διώχνουν οι μάγειρες στις τρεισήμισι, γιατί απλά έχουμε κάτσει τρεισήμισι ώρες στην λέσχη και μιλάμε και, εν τέλει, αποφασίζουμε να πάμε για τσίπουρα που τώρα κάτι κουλές παρέες οκτώ ατόμων δέκα και καταλήγουμε το πρωί μέσα στην πόλη να τριγυρνάμε μεθυσμένοι. Πάρα πολλά πράγματα. Να διοργανώνουμε πάρτυ όλοι μαζί ή είτε από ομάδες, ας πούμε, και συλλογικότητες είτε και μεταξύ μας πιο κλειστά για γενέθλια ή κτλ. Οτιδήποτε. Να καθόμαστε στα δωμάτια με τις ώρες. Πολλές φορές χωρίς να κάνουμε και τίποτα. Απλά έτσι, για να έχουμε ο ένας την παρέα του άλλου. Τα καλοκαίρια να καθόμαστε στο μπαλκόνι. Να, κάθεσαι ας πούμε και βγήκε η γειτόνισσα σου και φέρνετε μια μπύρα και κάθεστε. Οτιδήποτε. Είναι βασικά σαν να είσαι σε μια εκδρομή, όπως είχαμε τότε τις πενταήμερες. Απλά, είναι μόνιμο που σε κουράζει σίγουρα, αλλά είναι αυτό, ότι έχεις άπειρα πράγματα να κάνεις. Δηλαδή και στο κυλικείο να πας να κάτσεις σε κάποια στιγμή σίγουρα θα βρεις κάποιον γνωστό σου. Θα πεις μια κουβέντα ας πούμε άμα κάπως θες να μιλήσεις με έναν άνθρωπο. Δηλαδή, έχεις άπειρα πράγματα να κάνεις. Δηλαδή, εδώ ο κόσμος μέχρι έχει φτιάξει κήπο κάτω. 

Το αγαπημένο σου πράγμα εδώ στην Δόμπολη, ποιο είναι; Και μέρος. 

Το αγαπημένο που πράγμα είναι αυτό που σου είπα ότι, όταν θέλεις το οτιδήποτε, έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις. Συνήθως, περισσότερο από έναν. Το αγαπημένο μου μέρος είναι σίγουρα το κυλικείο. Το κυλικείο δεν είναι κλασική ας πούμε κλασική κατάσταση, όπως τα ξέρουμε τα κυλικεία στις σχολές, για παράδειγμα. Ήταν έτσι κάποτε, απλά πριν δέκα-δώδεκα χρόνια περίπου είχε κλείσει και τα παιδιά αποφάσισαν να… Τα τότε παιδιά τότε οι τότε οικότροφοι αποφάσισαν να το κάνουν κατάληψη και να το λειτουργούν μόνοι τους. Ουσιαστικά, ας πούμε τα προϊόντα να τα πουλάνε με πολύ μικρό κόστος ίσα ίσα, για να βγαίνει ας πούμε να ξαναγοραστούν καινούργια προϊόντα και να μπορούμε και όσοι μένουμε εδώ πέρα στις εστίες να καλύπτουμε κάποιες βασικές ανάγκες με όσο το δυνατό λιγότερο έξοδα. Αυτό ισχύει, ακόμα, δηλαδή ακόμα υπάρχουνε άτομα μέσα στα οποία είμαι και εγώ που προσπαθούμε να το να το λειτουργούμε το κυλικείο και να παίρνουμε βάρδιες και να μπορούμε, ας πούμε, να δίνουμε και πράγματα, καφέδες και τα λοιπά στα παιδιά. Εντάξει, σίγουρα υπήρχαν και φάσεις που δεν λειτουργούσε τόσο καλά. Τώρα ίσως είμαστε πάλι σε μία από αυτές τις φάσεις. Αλλά ναι, γενικά, είναι πολύ είναι πολύ ωραίο, γιατί νιώθεις ότι προσφέρεις κάτι και όντως… και που περνάς δημιουργικά το χρόνο σου. Μπορείς να πάρεις και την παρέα σου να καθίσετε όλοι μαζί όσο έχεις εσύ την βάρδιά σου, να βάλεις τη μουσική σου. Αν είναι κάποια πρωινή βάρδια που έχει και ησυχία, μπορείς μέχρι και να διαβάσεις, γιατί δεν έρχεται και πολύς κόσμος. Οπότε, νομίζω αυτό είναι το αγαπημένο μου μέρος και, επίσης, άμα είναι βράδυ και τα λοιπά, μπορεί να μαζευτεί και πολύς κόσμος απ’ έξω παρέες και τα λοιπά, να πιεις την μπίρα σου, να πεις μια κουβέντα. Και αυτό το κάναμε πολύ και μέσα στη [00:15:00]καραντίνα, όταν δεν ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά, επειδή κάπως έτσι και αλλιώς εμείς μέναμε εδώ πέρα, οπότε δεν είχαμε και τόσο το άγχος μην κολλήσουμε, γιατί έτσι κι αλλιώς στους ίδιους χώρους συναναστρεφόμασταν. Είχαμε αποφασίσει να το λειτουργούμε, όσο μπορούμε, το κυλικείο, οπότε ήταν κάπως σαν ένα ραντεβού το βράδυ. Ξέραμε όλοι ότι θα ανοίξει το κυλικείο, θα πιούμε τις μπίρες μας, θα πούμε μια κουβέντα, γιατί κάπως ήταν και πιεστική η κατάσταση για όλους. Εκείνοι οι μήνες. Ήταν στη δεύτερη καραντίνα νομίζω, κυρίως, αυτό που είχε κρατήσει κιόλας πάρα πολύ, οπότε νομίζω ότι ήταν πολύ βασικός παράγοντας στο πώς καταφέραμε να αντέξουμε την καραντίνα μέσα στην εστία. Γιατί ‘ντάξει, μετά σταδιακά ας πούμε ο ένας θα έλεγε και στον άλλον και τα λοιπά, οπότε μπορεί να ερχόταν κι άλλος κόσμος περιορισμένα πάντα έξω από την εστία. Οπότε μπορούσες να κάνεις και κάποια γνωριμία δηλαδή λίγο να αλλάξεις παραστάσεις, να ανοίξεις το μυαλό σου και τα λοιπά. ‘Ντάξει σίγουρα είχε και τα ευτράπελα, δηλαδή προφανώς όταν όλος ο κόσμος είναι και εγκλωβισμένος και τα λοιπά και δεν μπορεί να βγει και τέτοια, κάποιοι μπορεί να γινόντουσαν και πιο επιθετικοί ή οτιδήποτε, να δημιουργούσαν προβλήματα. Αλλά το καλό είναι ότι επειδή όλοι στον έναν ή στον άλλο βαθμό προσπαθούμε να είμαστε συνειδητοποιημένοι για το τι κάνουμε και ότι αυτός ο χώρος είναι το σπίτι μας και κάπως εμείς πρέπει να υπερασπιστούμε ότι θα είμαστε ασφαλείς, πάντα προσπαθούσαμε οποίος δημιουργούσε πρόβλημα, ευγενικά ας πούμε να τον απομακρύνουμε από τον χώρο, για να σταματήσει να μας ενοχλεί. Οπότε, εν τέλει, έτσι και μπορούσαμε να διασκεδάζουμε, όσο μπορούσαμε, τέλος πάντων, εν μέσω καραντίνας, αλλά και να διασφαλίζουμε ότι δεν θα μας ενοχλεί κάποιος στο ίδιο μας το σπίτι. 

Θα μπορούσες να μας περιγράψεις, εν μέσω καραντίνας, πώς ήταν η καθημερινότητά σου εδώ πέρα; 

Ναι, στην πρώτη καραντίνα, βασικά, οι δύο καραντίνες ήταν κάπως διαφορετικές μεταξύ τους νομίζω για όλους, αλλά αυτό μεταφράστηκε και μες στη Δομπόλη. Στην πρώτη καραντίνα, είχαν φύγει όλοι, δηλαδή… Όταν είχε γίνει το διάγγελμα για την απαγόρευση κυκλοφορίας, απλά έβλεπες κόσμο με βαλίτσες να φεύγει τρέχοντας, τα ταξί σταματούσαν, έφευγαν κόσμος έτρεχε αυτοκίνητο από εδώ. Χαμός. Λες και θα γινόταν το τέλος του κόσμου. Εντάξει λογικό. Δεν ξέραμε τότε και μείναμε πάρα πολύ λίγα άτομα, δηλαδή αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να μείναμε γύρω στα είκοσι άτομα -μπορεί να λέω και πολλά- ενώ υπό κανονικές συνθήκες μένουν 450 κάπου εκεί. Οπότε κάπως είχαμε αποφασίσει ότι, εφόσον είμαστε τόσο λίγα άτομα, θα μαζευόμαστε, θα κάνουμε κάτι σαν μια άτυπη συνέλευση απλά, για να δούμε τι προβλήματα υπάρχουνε, άμα κάποιος έχει κάποια ανάγκη, γιατί ήταν πρωτόγνωρες οι καταστάσεις για όλους μας και δεν ξέραμε πώς να τη διαχειριστούμε και εφόσον ήμασταν και μακριά από τις οικογένειές μας, κάπως έπρεπε να υπάρχει μια στήριξη. Εμένα είχαν φύγει όλες οι παρέες μου. Ήταν μόνη η αδερφή μου εδώ στην πόλη, αλλά έμεινε και αυτή μακριά και δούλευε τότε, οπότε δεν μπορούσα να τη βλέπω και πολύ. Οπότε, η πρώτη καραντίνα ήταν σχετικά μοναχική, δηλαδή λίγο διάβασα, λίγο έκανα γυμναστική, λίγο. Λίγο μουσική, τέτοια πράγματα δηλαδή πιο μαζεμένα. Αλλά σίγουρα μια φορά μέσα στη μέρα θα μαζευόμασταν με τα παιδιά, όσο μπορούσαμε τουλάχιστον, για να δούμε αυτό, τι ανάγκες υπάρχουν και τα λοιπά. Μετά από κάποιο διάστημα, ας πούμε, προσπαθήσαμε να κάνουμε και κάποιες δράσεις, δηλαδή να έρθουμε σε επαφές με άλλες εστίες, γιατί υπήρχαν και κάποιες σαν απειλές ότι θα μας διώξουν από τις εστίες, εφόσον όλοι πρέπει να μένουμε σπίτι ότι και εμείς πρέπει να φύγουμε από τις εστίες και να πάμε στα σπίτια μας. Εμείς που προφανώς είχαμε τρομοκρατηθεί, γιατί είχαμε λόγο ο καθένας που έμεινε εδώ πέρα. Κάποιος μπορεί να μην ήθελε να πάει στο σπίτι του για διάφορους λόγους, κάποιος να μην μπορούσε, οτιδήποτε. Οπότε θέλαμε να μείνουμε στις εστίες και έπρεπε να το υπερασπιστούμε, οπότε έτσι αυτό με την πάροδο των ημερών προσπαθούσαμε να έρθουμε και σε επαφή με άλλες εστίες να δούμε πώς κυλάνε και εκεί τα πράγματα, αν είχαν και αυτοί οι αντίστοιχες απειλές από πρυτάνεις και τα λοιπά. Ξεκινήσαμε να κάνουμε και πολύ δειλά, βέβαια, και κάποια μοιράσματα κειμένων στη λέσχη και στο πανεπιστήμιο που λειτουργούσε, αλλά με take away. Οπότε θέλαμε να ενημερώνουμε και τον κόσμο για το ποια είναι η κατάσταση στις εστίες, οπότε νομίζω ότι ήμασταν έτσι σχετικά σε μια σε μια κινητικότητα όλη την ώρα. Δεν βαριόμασταν πολύ όσο ήμασταν έτσι όλοι μαζεμένοι. Πάντα υπό το φόβο, βέβαια, γιατί είχαμε και τον περιορισμό των συναθροίσεων και τα λοιπά, οπότε ήμασταν λίγο κρυμμένοι. Κάναμε τα μαζέματα κρυμμένοι. Εντάξει, με τον [00:20:00]καιρό, όσο πλησιάζαμε και προς το άνοιγμα, ήμασταν και εμείς πιο χαλαροί, οπότε δεν φοβόμασταν τόσο.

Τότε στην πρώτη καραντίνα από φαγητό και τα λοιπά; Υπήρχανε…

Στην αρχή, αν θυμάμαι καλά στην αρχή, δεν υπήρχε τίποτα και κάναμε για ένα διάστημα συλλογική κουζίνα, δηλαδή θα προσπαθούσαμε να μαγειρεύουμε όλοι μαζί. Εντάξει, όχι τίποτα ιδιαίτερο. Προφανώς, μακαρόνια και τα λοιπά. Μετά ακριβώς, επειδή απαιτήσαμε ότι πρέπει να υπάρχει φαγητό, να ανοίξει λέσχη ή με κάποιο τρόπο να μας μοιράζεται φαγητό, τέλος πάντων, άρχισε να έρχεται από το πανεπιστήμιο φαγητό συσκευασμένο σε σακουλίτσες, ας πούμε, τα ψωμιά και τα λοιπά όλα μαζί. Αυτό. Και μάλιστα επειδή είχαμε ζητήσει κάποιες παραπάνω μερίδες -τώρα το θυμήθηκα αυτό- για να δίνουμε σε κόσμο που έχει ανάγκη μέσα στην πόλη, οπότε αυτό ήταν και μια ακόμα δράση που κάναμε όλοι μαζί, δηλαδή βγάζαμε κάθε μέρα κάποιες ομάδες, για να πηγαίνουν να αφήνουν τις περισσευούμενες σακούλες σε σημεία στην πόλη.  Η δεύτερη καραντίνα η δεύτερη ήταν πιο light, δηλαδή και ο περισσότερος κόσμος κάπως επειδή ήξερε ότι δεν θα κρατήσει τόσο όσο λέγανε αποφάσισε να μείνει εδώ, γιατί στο σπίτι είναι δύσκολα πάντα. Με οικογένειες και τα λοιπά, οπότε οι περισσότεροι ήταν εδώ. Εντάξει δεν ήταν και τόσο αυστηρά τα μέτρα και τα λοιπά, δηλαδή ανά διαστήματα άνοιγαν και τα μαγαζιά, έκλειναν και τα λοιπά, οπότε ήμασταν πιο χαλαρά. Είχαμε και το κυλικείο -αυτό που λέγαμε και νωρίτερα- οπότε είχαμε και μια διέξοδο, μια μορφή κοινωνικοποίησης, όποτε ήτανε ήταν καλύτερα. Το φαγητό ήτανε πάλι νομίζω από το πανεπιστήμιο. Βασικά ακόμα και τώρα έτσι είναι που έχουν ανοίξει όλα εμείς εξακολουθούμε να μην τρώμε στη λέσχη μας, τέλος πάντων, αλλά η δεύτερη ήτανε… Όχι ήταν αρκετά καλύτερα. 

Η αγαπημένη σου που ανάμνηση που θα έχεις ας πούμε και θα θυμάσαι όσον αφορά την πανδημία εδώ πέρα; Αυτά που έκανες με τα παιδιά, με το κυλικείο. Θυμάσαι έτσι κάποια στιγμή που έχεις στο μυαλό σου; Κάποιο βράδυ π.χ. 

Νομίζω ότι ήτανε αυτό.... Εκείνη η πρώτη μέρα που έφευγαν όλοι τρέχοντας και και εμείς απλά δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Δηλαδή, έβλεπες κόσμο να κλαίει, να φωνάζει στο τηλέφωνο: «Πώς θα γυρίσω σπίτι μου;». Ναι, τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι πολύ καλή ανάμνηση, αλλά είναι η αγαπημένη μου, γιατί εντάξει τώρα το συνειδητοποιώ ότι είναι κάπως αστείο. 

Όταν είχε ξεσπάσει το πρώτο κρούσμα εδώ πέρα;

Το πρώτο κρούσμα πρέπει να ήταν.... Πότε ήταν; Νομίζω ότι στην πρώτη καραντίνα δεν είχαμε κάποιο κρούσμα, τουλάχιστον όχι κάποιο επιβεβαιωμένο. Το πρώτο κρούσμα πρέπει να ήτανε προς το Πάσχα στη δεύτερη καραντίνα. Ήτανε σοκαριστικό, γιατί κάπως πιστεύαμε ότι για ένα λόγο την Δόμπολη δεν την αγγίζει ο κορωνοϊός, γιατί τόσο καιρό δεν είχαμε κανένα κρούσμα. Και απλά το μαθαίνουμε αυτό. Είχε γίνει τρελό σούσουρο δηλαδή μας έλεγε η καθαρίστρια ότι: « Α, έμαθα αυτό, ότι ο τάδε έχει κορωνοϊό» και εμείς το λέγαμε και το διασταυρώναμε και λέγαμε: « Α, ο αυτός μένει στο ίδιο όροφο με τον άλλον και εγώ κοίταξα τον άλλον μήπως κόλλησε και τα λοιπά». Μια παράνοια! Και η διαχείριση από τη διεύθυνση τότε ήταν πολύ διαφορετική, δηλαδή το παιδί απ’ ό, τι θυμάμαι το άλλαξαν δωμάτιο, το πήγαν σε άλλη πτέρυγα που ήταν πολύ απομονωμένο και τα λοιπά. Είχε πλάκα κιόλας, γιατί έτυχε να το ξέρω εγώ αυτό το παιδί και σε κάποια φάση νομίζω του είχε τελειώσει το νερό, γιατί το νερό δεν πίνεται από τη βρύση. Τουλάχιστον, δεν είναι καλή ιδέα να το πίνεις και του είχε τελειώσει το νερό το εμφιαλωμένο και μου στέλνει εμένα ένα μήνυμα ότι: «Σε παρακαλώ, αν γίνεται να μου φέρεις ένα μπουκάλι νερό, γιατί αλήθεια κοντεύω να πεθάνω και δεν μου μιλάει κανείς. Κανένας δεν μου απαντάει στα μηνύματά μου». Και του πήγα εντάξει εννοείται και ο καημένος είχε… Ήθελε να μου δώσει τα κέρματα και τα είχε δώσει σε ένα φακελάκι, για να μην το πιάσω ήταν… Ήταν λίγο κρίμα όλη η κατάσταση και θυμάμαι κιόλας ότι είχε δύο γείτονες που ήταν και φίλοι και είχαν έρθει σε επαφή μαζί του προφανώς, οπότε ήταν και αυτοί ύποπτα κρούσματα και μάλιστα παρόλο που τα παιδιά ήταν αρνητικά στα τεστ που κάνανε, τους είχαν αναγκάσει να μείνουν μέσα στην εστία, αλλά τους είχαν αναγκάσει σε βαθμό που άμα πήγαιναν να φύγουν, τους έλεγε ο θυρωρός που έχουμε: «Πού πας;» και τα παιδιά είχανε απελπιστεί. Αφού έλεγαν: «Παιδιά είμαστε αρνητικοί, θέλουμε να φύγουμε». Ήταν κιόλας κοντά εκεί στις μέρες του Πάσχα έγινε όλο αυτό το σκηνικό και εμείς έτυχε με την με την παρέα μου να ψήνουμε σε ένα μπαλκόνι το Πάσχα ανήμερα και επειδή ήταν στον ίδιο όροφο, τους είπαμε: [00:25:00]«Παιδιά, εφόσον έχετε κάνει τεστ και είστε αρνητικοί, άμα θέλετε, ελάτε». Και ήτανε σχεδόν κλαίγοντας: «Αλήθεια; Έχουμε να δούμε άνθρωπο ούτε ξέρω από πότε» και ήρθαν εννοείται τα παιδιά. Εντάξει με τον καιρό κάπως είχαμε περισσότερα κρούσματα προφανώς, αφού παντού υπήρχαν περισσότερα κρούσματα. Δεν υπήρχε κάποια χαλάρωσαν λίγο και τα μέτρα. Το μόνο που ακόμα έχουμε κρατήσει είναι όταν υπάρχει ένα κρούσμα μία τουαλέτα στον όροφο, την χρησιμοποιεί μόνο το άτομο που έχει το covid, γιατί ας πούμε συνήθως σε κάθε όροφο υπάρχουν 4 τουαλέτες, αν δεν κάνω λάθος, οπότε τη μία την δίνουμε για αυτόν και δεν κατεβαίνει να πάρει μόνος του το φαγητό. Του το φέρνει κάποιος από το θυρωρείο στην πόρτα. Αυτό, αλλά κατά τα άλλα τόσο παρανοϊκά πράγματα δεν έχουμε πια. 

Εσύ όταν είχε ξεσπάσει το πρώτο κρούσμα, είχες φοβηθεί; 

Είχα.... Δεν είχα φοβηθεί ιδιαίτερα. Βασικά, εμένα το μόνο μου άγχος ήταν πάντα μην κολλήσω κάποιον δικό μου που είναι και πιο μεγάλοι άνθρωποι και τα λοιπά. Τώρα, ‘ντάξει, εγώ είχα σκοπό να κάνω και το εμβόλιο έτσι κι αλλιώς και τα έκανα κιόλας. Οπότε δεν είχα αγχωθεί τόσο για μένα προσεκτικά. Πάντα πρόσεχα. Οπότε δεν φοβήθηκα ιδιαίτερα, εντάξει τώρα στη σκέψη ότι μήπως επειδή κυκλοφορήσαμε στον ίδιο όροφο και από εδώ ντάξει λίγο αναταράχθηκα, αλλά εντάξει. Μετά λέω ότι και να το κόλλησα, τι στο καλό νέος άνθρωπος είμαι! Ελπίζω να πάει καλά, άμα τον κόλλησα. Εν τέλει δεν το κόλλησα μέχρι και σήμερα δεν τον έχω περάσει. Από όσο ξέρω τουλάχιστον. Εκτός αν ήταν τόσο ελαφριά, αλλά όχι εντάξει τότε… Βασικά, αυτό που με είχε εκνευρίσει τότε ήταν ότι δεν το είχαν πει στις καθαρίστριες για το παιδί και η γυναίκα θυμάμαι ότι μου το έλεγε επειδή την ξέρω κιόλας. Θυμάμαι ότι μου το έλεγε: «Εγώ ξέρω, εγώ μαζεύω τα σκουπίδια από τον όροφο και από τις τουαλέτες κτλ. και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να μου πει ότι το τάδε έχει κορονοϊό, πρόσεχε». Δηλαδή, αυτό ήταν που με είχε αγχώσει κάπως, γιατί εντάξει και πιο μεγάλη γυναίκα. Εγώ προσωπικά δεν… 

Ας πούμε τώρα που είναι καλοκαίρι-χειμώνα που κλείνουν… Κλείνει η λέσχη, δεν υπάρχει ζεστό νερό, εσύ πώς το διαχειρίζεσαι αυτό; 

Εγώ, συνήθως, κάθομαι εδώ, γιατί δουλεύω, οπότε και οι παρέες μου οι περισσότερες είναι εδώ οπότε μου αρέσει κιόλας να κάθομαι. Εντάξει, είναι από τη μια, είναι ωραία, όταν δεν έχει τόσο κόσμο, γιατί έχεις την ησυχία σου. Ξέρεις κιόλας ποιοι έχουν μείνει εδώ και είναι λίγο πιο οικογενειακά τα πράγματα, πλυντήριο βάζεις ό, τι ώρα θες. Δηλαδή, έχουμε πέντε πλυντήρια συνολικά για όλα τα άτομα που είμαστε εδώ και μες στη χρονιά γίνεται μάχη, για να μπορέσεις να βρεις κάποια ώρα να βάλεις πλυντήριο. Έχουμε μπλοκάκι ας πούμε που σημειώνουμε τις ώρες. Συνήθως, θα γράψει ο ένας: «Άργησες πέντε λεπτά, οπότε έβαλα και δεν τα έβγαλες τα ρούχα στην ώρα σου, οπότε στα πέταξα στο πάτωμα» και κάτι τέτοιο οπότε το καλοκαίρι που δεν υπάρχει κόσμος, είναι ωραία. Πας ό,τι ώρα θέλεις και βάζεις πλυντήριο. Εντάξει το πρόβλημα είναι σίγουρα με τη λέσχη, δηλαδή εντάξει πόσο να παραγγείλεις απ' έξω και το να μαγειρέψεις είναι και λίγο ζόρι, γιατί οι χώροι είναι πάρα πολύ μικροί. Δηλαδή, εγώ έχω φουρνάκι στο δωμάτιο, αλλά δεν μου είναι πολύ εύκολο, δηλαδή δεν χωράς να βάλεις την κατσαρόλα να την πλύνεις μετά, ο νεροχύτης είναι μικρός. Οπότε ναι, αυτό είναι σίγουρα το πρόβλημα και το άλλο με το ζεστό νερό που εντάξει το καλοκαίρι δεν σε ενοχλεί και τόσο, αλλά τα Χριστούγεννα αυτό είναι φοβερό πρόβλημα. Έχουμε, βέβαια, το αναγνωστήριο που είναι μια ντουζιέρα για όλη τη Δόμπολη που έχει πάντα ζεστό νερό, γιατί έχει θερμοσίφωνα, οπότε και αυτό το παλεύεις για 2 εβδομάδες που είναι, για παράδειγμα, τα Χριστούγεννα. Αλλά κάπως τώρα και άμα όλοι θέλουν να κάνουν μπάνιο σε αυτήν την ντουζιέρα, δεν είναι και πάρα πολύ καλή ιδέα. Και μάλιστα τώρα φέτος το καλοκαίρι, επειδή τα μπόιλερ που έχουμε για το ζεστό νερό είχανε χαλάσει και ‘θελαν να το φτιάξουνε, μας άφησαν δύο μήνες χωρίς καθόλου ζεστό νερό που όντως για το καλοκαίρι δεν είναι πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι όχι το νερό δεν ήταν ζεστό. Το νερό ήταν είναι παγωμένο σαν να έρχεται από ποτάμι. Τόσο κρύο οπότε δεν μπορούσες να κάνεις μπάνιο στις κανονικές ντουζιέρες και κάνανε όλοι στο αναγνωστήριο για 2 μήνες. Ήτανε εφιάλτης! Έμπαινες για μπάνιο 03:00 το βράδυ, για να μην σε ενοχλήσει κάποιος ας πούμε για να προλάβεις να κάνεις μπάνιο σαν άνθρωπος. Εντάξει, το καλό σίγουρο είναι ότι έχεις ησυχία, δηλαδή άμα θες να διαβάσεις ή οτιδήποτε, είναι πολύ πιο ήσυχα, αλλά σου λείπει κιόλας λίγο και η φασαρία. Δηλαδή, εγώ τώρα… Τώρα, ας πούμε, εντάξει περιμένω λίγο να έρθει ο κόσμος, να ‘ρθουν και οι καινούργιοι. Έβλεπα σήμερα ένα παιδί από απέναντι που ήρθε και είχε έρθει με τους γονείς [00:30:00]του και καθάριζαν και τα λοιπά και μου ξύπνησαν πάρα πολύ οι αναμνήσεις από τότε, δηλαδή τους έβλεπα καθάριζαν το δωμάτιο με τέτοια μανία. Η μαμά του παιδιού είχε καθαρίσει μέχρι και την ψυχή της ας πούμε και μετά μάλωναν ξέρεις για το πού θα βάλουνε το κάθε τι και τα λοιπά και λέω: «Πω πω τι ωραία και εμείς έτσι ήμασταν». 

Μου είπες πριν ότι κάποιες στιγμές θέλεις να φεύγεις από το δωμάτιο. Αυτές τις στιγμές, τι νιώθεις και δεν αντέχεις αυτόν τον χώρο; 

Κοίταξε, αρχικά, το πρόβλημα είναι ότι ο χώρος είναι πάρα πολύ μικρός, δηλαδή αντικειμενικά το μόνο μέρος που έχεις να κάτσεις μέσα στο δωμάτιο είναι το κρεβάτι, οπότε κάπως μετά από ένα σημείο άμα κάθεσαι και όλη τη μέρα στο κρεβάτι αρχίζεις να το νιώθεις λίγο ότι σε πνίγει ο χώρος, ότι είσαι στο κλουβί. Είναι έτσι και τετράγωνο και κάπου δεν… Ασφυκτιάς λες κάπως θέλω να βγω, να δω έναν άνθρωπο. Έστω το να πας και στο δωμάτιο κάποιου άλλου που το ίδιο μέγεθος είναι, αλλά κάπως να φύγεις απ’ το δικό σου ή ας πούμε ξέρεις τώρα άμα κάθεσαι όλη τη μέρα μέσα στο δωμάτιο και σκέφτεσαι τα δικά σου προβλήματα, σκέφτεσαι σχολές από εδώ από κει και τα λοιπά, λίγο δεν… Θες να πάρεις λίγο αέρα, έστω να πας μέχρι την τουαλέτα, ρε αδερφέ, που είναι στο τέλος του ορόφου. Δεν γίνεται. Καλά είναι και στιγμές που θες να φύγεις, γενικά, από τη Δόμπολη, δηλαδή και στο μπαλκόνι να κάθεσαι κάποιες φορές, σε πιάνει και μια μιζέρια. Δηλαδή, βλέπεις το κτίριο κάπως ετοιμόρροπο, κάπως όλα… Είναι λίγο άσχημα, αλλά εντάξει. Είναι αυτό ότι έχουν όλα την ομορφιά τους, άμα αποδεχτείς τα αρνητικά. Ας πούμε, το χαρακτηριστικό είναι ότι όποιος έρχεται καινούριος είτε φίλος σου με συγγενείς και τα λοιπά, άμα έρθει πρώτη του φορά στο δωμάτιο, η πρώτη του αντίδραση είναι: «Πώς μείνεις εδώ μέσα;». Που το δωμάτιό μου το έχω και σχετικά όμορφο πιστεύω. Δεν είναι ότι είναι και κανένα χάλι, αλλά όλοι λένε: « Κάπως λέει μπήκαμε στο δωμάτιο και μας έπιασε ένα πράγμα δεν ξέρω». Η μαμά μου, ας πούμε, δεν μπορεί να έρχεται. Άμα έρθει στο δωμάτιο, βγαίνει απευθείας στο μπαλκόνι. Κάθεται μέχρι να φύγουμε. Δεν μπορεί κάτσει μέσα στο δωμάτιο. Αλλά, εντάξει, κάπως όταν είσαι και στην ανάγκη, οκ τι να κάνεις; Θα μείνεις αναγκαστικά και μετά το αγαπάς πολύ. Δεν μπορείς να το αφήσεις.

Εσύ έχεις κάποιο έτσι αγαπημένο κομμάτι στο δωμάτιο μέσα, κάποια γωνιά που σου αρέσει περισσότερο; 

Είναι αυτά τα ραφάκια που έχω που είναι σαν βιβλιοθήκη, γιατί τα αγόρασα πρόσφατα κιόλας, γιατί τα είχα τα βιβλία τόσα χρόνια σε στοίβα και τώρα έχω ενθουσιαστεί που τα έχω βάλει τις μικρές βιβλιοθήκες και έχω βάλει από επάνω και την τηλεόραση και μου φαίνεται πολύ σοφιστικέ γωνιά και έχω βάλει από πάνω και αυτό το πανί το με τα αστέρια και τα λοιπά και είναι έτσι πολύ ωραία. 

Στο δωμάτιο, συνήθως τι κάνεις; 

Κοίταξε αναλόγως για ποια… Σε τι φάση ας πούμε είμαστε. Θέλω να πω, ρε παιδί μου, εννοώ αναλόγως, άμα είναι φάση εξεταστικής, άμα είναι φάση που δουλεύω. Καλά, ας πούμε, αν είναι περίοδος που δουλεύω, δεν κάνω τίποτα. Απλά, έρχομαι κάνω ένα μπάνιο και κοιμάμαι απευθείας. Το πολύ πολύ να βάλω κάτι στο λάπτοπ να παίζει, αλλά όχι για να το δω, αλλά για να με πάρει ο ύπνος. Τώρα αν είναι φάση εξεταστικής, εντάξει δεν θα διαβάσω και πάρα πολύ -μην λέω και ψέματα- αλλά θα διαβάσω. Συνήθως, μου αρέσει, επειδή η μια μου γειτόνισσα είναι και στην ίδια σχολή με εμένα, μικρότερο έτος βέβαια καμιά φορά καθόμαστε και διαβάζουμε και μαζί εδώ στο μπαλκόνι, όταν είναι καλός και ο καιρός, οπότε είναι έτσι και ένα κίνητρο. Τώρα εντάξει αν είναι περίοδος, ας πούμε, κανονικά μέσα στο εξάμηνο, συνήθως θα έχω κάποιο εργαστήριο και τα λοιπά, οπότε πάλι δεν θα είναι ότι έχω και πάρα πολύ χρόνο μες στο δωμάτιο. Πάντα, θα έχω καμιά χαζοεργασία να κάνω, κάτι τέτοιο, οπότε έχω και δουλειά στον υπολογιστή συνήθως. Αλλιώς, μετά εντάξει το κυριότερο που κάνω είναι ότι χαζεύω πάρα πολλές ώρες στο κινητό. Απλά κάθομαι στο κρεβάτι και χαζεύω χαζεύω χαζεύω. Αλλά αυτό… Σίγουρα, το μπαλκόνι μου αρέσει πάρα πολύ, δηλαδή ακόμα και το χειμώνα πάντα θα βγω για ένα τσιγάρο ας πούμε στο μπαλκόνι κάπως… Ειδικά, εκεί το βράδυ πριν τον ύπνο, νομίζω είναι ό, τι πρέπει. Αυτό αλλά, γενικά, εντάξει η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να μην περνάω και πάρα πολύ χρόνο μέσα στη μέρα μέσα στο δωμάτιο, δηλαδή κάπως το αποφεύγω και άμα είναι, για παράδειγμα, να βρεθούμε με φίλους και τα λοιπά, συνήθως προσπαθώ να είναι σε άλλου το σπίτι. Όχι ότι δεν είμαι φιλόξενη, γιατί κάπως είναι αυτό, ότι ξέρω ότι άμα κάτσω πολύ ώρα, θα αρχίζω να ασφυκτιώ. Οπότε, προτιμώ να έρχομαι προς το βράδυ που είμαι έτσι κι αλλιώς λίγο κουρασμένη κτλ., ώστε να κοιμηθώ σχετικά γρήγορα και κάπως [00:35:00]να μην....

Είχες φτάσει ποτέ σε σημείο να πεις ότι κουράστηκα να μένω εδώ, θέλω να φύγω; 

Ναι! Εντάξει, γενικά, μου συμβαίνει αρκετά, αλλά νομίζω ότι η μέρα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν σε κάποια φάση είχα πάει νομίζω για ένα τριήμερο στη Θεσσαλονίκη -κάτι τέτοιο- να δω λίγο τους δικούς μου. Και γυρνάω και στο δωμάτιό μου υπήρχε μια επιδρομή από μυρμήγκια, αλλά ήταν απίστευτο ήτανε παντού. δηλαδή σχεδόν δεν έβλεπες στο πάτωμα υπήρχαν απλά μυρμήγκια παντού! Καλά εννοείται και στο στρώμα και στα ρούχα και τα λοιπά ήτανε.... Είχα βάλει τα κλάματα εννοείται. Δεν ήξερα είχα πανικοβληθεί είχα πάρει τη χλωρίνη και απλά τα έριχνα χλωρίνη πάνω τους, για να πεθάνουν. δεν ήξερα τι να κάνω και λέω ότι: «Εγώ δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ μέσα, θέλω να πάω σε ένα σπίτι να έχω τις ανέσεις μου σαν άνθρωπος». Αλλά κάπως κοίταξα το πορτοφόλι μου και λέω: «Μπα, καλά είμαστε και εδώ», αλλά εκείνη τη μέρα νομίζω ότι ήμουν πάρα πολύ κοντά στο να μετακομίσω μια για πάντα. 

Όταν με το καλό θα φύγεις από δω, τι πιστεύεις ότι θα κρατήσεις μέσα σου; 

Καλά νομίζω ότι, γενικά, με όλα τα πράγματα στη ζωή, όταν περνάς από αυτό και το θυμάσαι, συνήθως σου μένουν μόνο τα καλά. Οπότε δεν νομίζω ότι ποτέ θα κάτσω να σκεφτώ ότι α το να κάνεις μπάνιο στη Δομπόλη ήταν δύσκολο, δηλαδή νομίζω ότι σίγουρα θα μου μείνουν τα καλά. Οι παρέες, όλες οι αναμνήσεις γενικά από τη φοιτητική ζωή νομίζω ότι πάνω κάτω συνδέονται και με το σπίτι σου αναπόφευκτα, οπότε… Σίγουρα, θα σου μείνουν όλα αυτά. 

Σε ποιο κομμάτι θα έλεγες ότι η διαμονή και η συμβίωση εδώ πέρα σε έχει βοηθήσει στο αυτό που είσαι τώρα; 

Σίγουρα, σίγουρα… Όχι σίγουρα βασικά όχι για όλους τους ανθρώπους, γιατί βλέπεις και άσχημες συμπεριφορές εδώ μέσα. Αλλά εγώ νομίζω ότι, επειδή θέλω να μην δημιουργώ προβλήματα και στους γείτονές μου, έχω μάθει ξέρεις ρε παιδί μου και με τις ώρες κοινής ησυχίας να συμβαδίζω όσο μπορώ και τα λοιπά. Που, εντάξει ας πούμε, και αυτό σίγουρα θα υπάρχουν φορές που θα κάνεις και φασαρία ok, αλλά να μην γίνεται επανειλημμένα και τέτοια. Ξέρεις… Σου δημιουργείται και ένα αίσθημα αλληλεγγύης δηλαδή να βοηθήσεις, είναι αυτό το δούναι και λαβείν νομίζω ότι σε τόσο συστηματική βάση, σίγουρα σε επηρεάζει στην καθημερινότητα σου δηλαδή. Καλά το χαρακτηριστικό είναι ας πούμε άμα τύχει να πας με κάποια παρέα διακοπές κάμπινγκ και αυτό το λέω πάντα το παράδειγμα ότι όπως εμείς έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες συνθήκες εμείς που μένουμε εδώ, οπότε είσαι πολύ χαλαρός και να πας με την πετσέτα σου να κάνεις μπάνιο και να γυρίσεις, να ντυθείς και τα λοιπά και εκεί που όλοι οι άλλοι είναι μαγκωμένοι, εσύ είσαι χαλαρός, γιατί εσένα σχεδόν αυτή είναι η καθημερινότητά σου. Δηλαδή, νομίζω ότι σε κάνει πιο προσαρμοστικό σε πράγματα, δηλαδή δεν θα έχεις πρόβλημα να πας σε ένα σπίτι και να το δεις ότι είναι λίγο παλιό, λίγο οτιδήποτε εντάξει είσαι κάπως ναι οκ, αλλά μένω στην Δόμπολη. Οπότε ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω; Ναι, αυτό νομίζω προσαρμοστικός και, κυρίως, αυτό. 

Θα ήθελες να πεις, να μας μοιραστείς κάτι άλλο; Γενικά, αν θες να πεις κάτι. 

Άμα… Σαν συμβουλή θα το πω ότι ειλικρινά το να μένεις εστίες είναι τέλεια εμπειρία με πάρα πολλές δυσκολίες, όχι ότι είναι όλα ιδανικά, αλλά άμα κάποιος το σκέφτεται, γενικά, για εστίες λόγω δυσκολιών και τα λοιπά, αξίζει σίγουρα και να μην το φοβηθεί κανένας. Σε αλλάζει σίγουρα σαν άνθρωπο και νομίζω ότι στιγματίζει τα φοιτητικά σου χρόνια με πολύ θετική έννοια. 

Τελειώσαμε.

Αυτά.