[00:00:00]Είναι Πέμπτη 20 Απριλίου του 2023 και βρισκόμαστε στο Λουτράκι. Εγώ είμαι η Κατερίνα Μανιά και είμαι ερευνήτρια στο Istorima. Αφηγητής μας είναι ο κύριος Παναγιώτης Γεωργίου. Κύριε Παναγιώτη, καλησπέρα σας.

Καλησπέρα σας.

Είμαστε στο Λουτράκι και ήρθαμε εδώ να μιλήσουμε για το πρώτο ταξί που έφτασε στο Λουτράκι και το έφερε ο πατέρας σας.

Μάλιστα.

Αρχικά, θέλω να μου πείτε μερικά πράγματα για εσάς.

Εγώ λέγομαι Γεωργίου Παναγιώτης του Αριστομένους. Έχω γεννηθεί στην Περαχώρα το 1954. Ο πατέρας μου ήταν οδηγός στο ΚΤΕΛ πρώτα. Και το 1966 πήρε την άδεια ταξί. Με αποτέλεσμα να φέρει ένα πολύ ωραίο ταξί από τον Σαρακάκη από την Αθήνα, το οποίο μπορώ να σας πω ότι το πλήρωσε και 167.000 δραχμές τότε. Αλλά ήταν τόσο όμορφο, που εγώ ήμουν 12 χρονών τότε, που δεν το ξέχασα ποτέ στη ζωή μου. Δηλαδή το αγάπησα αυτό το αμάξι πάρα πολύ.

Ωραία. Είπατε ο πατέρας σας δούλευε στα ΚΤΕΛ.

Ναι, ναι.

Χρειάστηκε κάποια ειδική άδεια οδήγησης μετά για το ταξί;

Όχι, δε χρειάζεται καμία ειδική άδεια. Απλά λόγω του ότι, επειδή είχε πολλά χρόνια στο ΚΤΕΛ, είχε τη δυνατότητα να πάρει την άδεια ταξί. Την πήρε τον Σεπτέμβρη του ’66. Και μέσα σε ένα μήνα περίπου έφερε το ταξί αυτό. Το Dodge το Coronet το 440, όπως το θυμάμαι, το οποίο ήταν 3.500 χιλιάδες κυβικά. Και το έφερε από τον Σαρακάκη, από την αντιπροσωπεία του Σαρακάκη από την Αθήνα.

Εσείς ήσαστε μικρό παιδί. Είχατε καταλάβει τι ήταν; Σας το εξήγησε;

Όχι. Απλά το πρώτο βράδυ που το έφερε και το είδαμε, τρελαθήκαμε. Γιατί είμαστε τρία αδέρφια. Μας έβαλε μέσα, λοιπόν, και μας πήγε μια βόλτα. Και ήταν σαν να πήγαινα σε αεροπλάνο μ’ αυτό το ταξί.

Σας πήγαινε αρκετές βόλτες;

Εντάξει, την πρώτη φορά που το έφερε, μας πήγε. Μετά, εντάξει.

Θυμάστε καθόλου πώς ήταν το ταξί, τα χρώματά του;

Το ταξί ήτανε σε χρώμα σιελ. Η ταχύτητα ήταν χειροκίνητη, το θυμάμαι, και τα καθίσματα ήταν ενιαία, και μπρος και πίσω. Αλλά του ’χα μεγάλη αγάπη και το χάζευα που το ’βλεπα.

Πηγαίνατε κρυφά, όταν το είχε παρκαρισμένο, να το δείτε, να μπείτε μέσα;

Λες και με διαβάζετε τώρα! Ένα μεσημέρι, λοιπόν, που κοιμόταν ο πατέρας μου, πάω, που εγώ δεν έβαζα ποτέ το χέρι στην τσέπη του, και παίρνω τα κλειδιά και το βάζω μπρος. Και αισθανόμουν ότι οδηγούσα κάποιο πλοίο! Μου φαινόταν τόσο μεγάλο, που νόμιζα ότι οδηγούσα… Δεν ξέρω τι ήταν αυτό το πράγμα. Δεν μπορούσα… Πολυκατοικία οδηγούσα; Δεν ξέρω. Ήταν τόσο πολύ… Ήταν, καταρχήν, εφτά μέτρα αμάξι. Και όταν γυρίζω, με περιμένει στην πόρτα του σπιτιού. Και οπωσδήποτε, καταλαβαίνετε τι έγινε από κει και ύστερα. Εγώ ήμουνα εντελώς νέος τότε, πολύ νέος, χωρίς διπλώματα, χωρίς τίποτα. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να πάρω δίπλωμα και να μου το δώσει. Αλλιώς δεν μπορούσε. Αλλιώς δεν το επέτρεπε να το πάρω.

Το ξαναπήρατε μετά από τότε;

Όχι, όχι. Από τότε, όχι μετά. Γιατί έφαγα και λίγο ξύλο. Βέβαια.

Μέχρι πόσα άτομα έπαιρνε μέσα το ταξί;

Αυτό έπαιρνε μέχρι και εφτά άτομα. Τέσσερις πίσω και τρεις μπροστά. Ήταν ενιαία τα καθίσματα.

Και πού ήταν, έτσι, εδώ στο Λουτράκι οι σταθμοί του, η πιάτσα;

Η πρώτη πιάτσα που θυμάμαι εγώ ήταν κάτω στην πλατεία 25ης Μαρτίου, στο Λουτράκι. Και η άλλη πιάτσα ήταν εδώ πέρα, εδώ στο καφενείο στον ΟΣΕ, που λέγαμε. Ήταν η πλατεία του ΟΣΕ. Βέβαια.

Πηγαίνατε εσείς εκεί;

Εγώ πάντα με τον πατέρα μου είχα καλή σχέση. Βέβαια, όταν δε μου το έδινε το αμάξι, στεναχωριόμουνα. Μου έλεγε: «Θα πάρεις πρώτα το δίπλωμα και μετά. Εγώ δε σε έχω για φυλακή», μου λέει. «Γιατί άμα χτυπήσεις άνθρωπο, θα πας φυλακή. Θα μου φέρεις πρώτα το δίπλωμα και μετά θα το πάρεις». Και έτσι και έγινε.

Πόσες ώρες δούλευε;

Ο πατέρας μου δούλευε τις καθιερωμένες ώρες, από 8:00 έως 14:00 το μεσημέρι, και από τις 17:00 έως τις 21:00 το βράδυ. Δε δούλευε, δηλαδή, εκτός αν συνέβαινε και κάτι άλλο, κάποια έξτρα δουλειά.

Όταν είχε πρωτοέρθει το ταξί, ο κόσμος το έβλεπε με επιφύλαξη;

Ο κόσμος έπαθε πλάκα όταν το είδαν, εδώ στο Λουτράκι, αυτό το ταξί.

Τι θυμάστε[00:05:00] να σας λένε, ας πούμε;

Θυμάμαι ότι δε γινόταν γάμος στο Λουτράκι, εάν δεν παίρνανε το ταξί του πατέρα μου. Ο οποιοσδήποτε γάμος, οι περισσότεροι γάμοι που γίναν εδώ στο Λουτράκι είχαν πάρει τον πατέρα μου σαν οδηγό για να τους μεταφέρει στην εκκλησία. Και καταλαβαίνετε τώρα.

Είχε, έτσι, κάποιον καλό πελάτη;

Είχε πάρα πολλούς καλούς πελάτες. Ήταν ακριβότερος απ’ όλους, αλλά το προτιμάγανε γιατί ήτανε πολύ καλό σαν αμάξι. Βέβαια. Το ίδιο αμάξι, βέβαια, το οποίο το είδα όταν πήγα και στρατιώτης στη Ρόδο. Δηλαδή αυτό το ταξί το είχανε πουλήσει και στη Ρόδο. Το ίδιο ταξί, ίδιο μοντέλο. Τα πάντα ίδια και στη Ρόδο. Και στη Σπάρτη αυτό το ταξί.

Έκανε διαδρομές και εκτός Λουτρακίου;

Βεβαίως, έκανε διαδρομές και εκτός Λουτρακίου. Με τη μεγαλύτερη διαδρομή τότε που είχε κάνει ήταν και στη Θεσσαλονίκη. Θεσσαλονίκη, Γιάννενα.

Πόσο πήγαινε περίπου η διαδρομή; Το ελάχιστο κόμιστρο ποιο ήτανε;

Τότε μου φαίνεται, ενώ οι άλλοι πηγαίνανε με 150 δραχμές στην Αθήνα… Θα σας πω ένα παράδειγμα τώρα. Αθήνα 150 δραχμές, γιατί ήταν δραχμές τότε, ο πατέρας μου πήγαινε με 350 δραχμές. Γιατί ήταν και μεγαλύτερο σε όγκο και έκαιγε φυσικά και περισσότερο. Ήταν 3.500 κυβικά αμάξι.

Είχε τύχει ποτέ να γίνει κάποιο ατύχημα, κάποιο τροχαίο;

Είχαν τύχει κάποια τροχαία ατυχήματα. Πετάχτηκε ένα παιδί κάποια μέρα από τον δρόμο και ευτυχώς ο πατέρας μου, ευτυχώς που δεν τον σκότωσε. Φρενάρισε και ευτυχώς που δεν έγινε το μοιραίο. Και, φυσικά, το ’δινε και σε οδηγούς ο πατέρας μου ή έβαζε και οδηγό να το δουλεύει, γιατί μόνος του δεν μπορούσε να το δουλέψει. Που, βέβαια, είχαν δημιουργήσει κάποια μικροπροβλήματα, με κάποια ψιλοτρακαρίσματα.

Είχε τύχει να μην τον πληρώσουν κάποια φορά;

Κοιτάξτε, ο πατέρας μου ήταν πολύ καλός. Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Οπότε καταλαβαίνετε ότι… Εντάξει, του έχω μοιάσει σ’ αυτό. Γιατί κι εγώ έχω χάσει πάρα πολλά λεφτά από οδηγούς. Γιατί εγώ το αμάξι τώρα που έχω, είναι η άδεια του πατέρα μου την οποία εκμεταλλεύομαι, τη νοικιάζω. Νοικιάζω το ταξί, δηλαδή, το δικό μου. Και φυσικά υπήρχαν και οδηγοί οι οποίοι μου δημιούργησαν και προβλήματα πολλά.

Άρα ο διάδοχος είστε εσείς;

Βέβαια, από το ’83 μου το ’χει αφήσει ο πατέρας μου. Το ταξί αυτό το αμερικάνικο το κατήργησα. Το έκανα ΙΧ. Αλλά σας λέω ότι και τώρα, αν έφερνε ο Σαρακάκης πάλι το ίδιο, θα πήγαινα να το αγοράσω καινούριο. Γιατί μ’ άρεσε πάρα πολύ. Δεν ξέρω, με έχει σημαδέψει. Και από τότε, έβγαλα μια Mercedes πλέον. Και μέχρι σήμερα, διατηρώ το ταξί ακόμη του πατέρα μου.

Σας έδειξε τα κόλπα του επαγγέλματος, τα κόλπα της οδήγησης;

Όχι. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να με κάνει ταξιτζή. Απλά μου το μεταβίβασε και μου λέει: «Θα το έχεις μόνο για να το εκμεταλλεύεσαι, τίποτα άλλο». Γι’ αυτό και δε δούλεψα ποτέ ταξιτζής. Δεν ήθελε να… Δεν του άρεσε η δουλειά αυτή. Πώς να σου πω. Δεν ήθελε το παιδί του να γίνει ταξιτζής.

Είχε τύχει να κινδυνεύσει κάποια φορά;

Ο πατέρας μου, όχι. Ήταν ένας πολύ συντηρητικός οδηγός και δεν είχε προβλήματα με τέτοια πράγματα. Μόνο μ’ αυτό το παιδάκι, που σας είπα προηγουμένως, που ξέφυγε από τον δρόμο. Πήγε να περάσει απέναντι και ευτυχώς που φρενάρισε και δεν έγινε το μοιραίο.

Εσείς θα θέλατε να το δουλέψετε το ταξί ο ίδιος;

Εγώ αγάπησα πάρα πολύ το εμπόριο, γι’ αυτό και ασχολήθηκα με τα εμπόρια εδώ πέρα. Και ανήκω, βέβαια, στην οικογένεια Αφοί Γεωργίου, με ηλεκτρικά είδη και λοιπά. Από το ’79 είμαι έμπορας πλέον μαζί με τα άλλα δύο αδέρφια μου. Μέχρι και το 2022 που πήρα και σύνταξη.

Τώρα στο Λουτράκι, θυμούνται ότι ο πατέρας σας ήταν αυτός που έφερε το πρώτο ταξί;

Βέβαια, βέβαια, όλοι το θυμούνται. Και όταν το βλέπουν και στο διαδίκτυο, γιατί η φωτογραφία υπάρχει και στο διαδίκτυο μέσα, σε ένα site εδώ Λουτρακιώτικο, στον Αντρέα τον Σιώκο συγκεκριμένα. Εκεί φαίνεται ότι δείχνει και το ταξί του πατέρα μου.

Πώς νιώθετε γι’ αυτό;

Σας είπα, το αγάπησα πάρα πολύ αυτό το ταξί.

Είχε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, του είχαν βγάλει κάποιο παρατσούκλι;

Όχι. Παρατσούκλι, όχι, δεν του είχαν βγάλει. Αλλά ήτανε ωραίο. Ξέρετε, του πατέρα μου δεν του αρέσανε αυτά τα αμερικάνικα με τα φτερά τα πολλά. Ήτανε κοντρολαρισμένο αμάξι δηλαδή[00:10:00]. Και μου άρεσε κι εμένα αυτό το πράγμα.

Είχε τύχει να γνωρίσει ανθρώπους, να κάνεις φιλίες μέσα από τη δουλειά;

Πάρα πολλές φιλίες, πάρα πολλές φιλίες. Και πολλά τουριστικά ταξίδια σε Δελφούς, σε όλα τα τουριστικά μέρη: Δελφούς, Ναύπλιο, Ακρόπολη, Αθήνα πήγαινε. Ήτανε μεγάλη φίρμα για την εποχή του.

Σας έλεγε μετά ιστορίες;

Είχε μάθει και τα Γερμανικά, εν τω μεταξύ, από Γερμανούς και λοιπά. Σιγά σιγά, όσο μπορούσε να τα μάθει δηλαδή. Βέβαια.

Τώρα εσείς έχετε παιδιά;

Εγώ έχω… Είχα τρία παιδιά. Έχασα τον γιο μου 27 χρονών, κι έχω δύο κόρες τώρα.

Δεν έχει αναλάβει κάποια το ταξί;

Όχι, όχι.

Θα θέλατε, έτσι, να συνεχιστεί η οικογενειακή παράδοση;

Κοιτάχτε να δείτε, λέτε και με διαβάζετε τώρα! Σκέφτομαι, πρώτα ο Θεός, να το δώσω στο εγγονάκι μου, αν και πότε θα δώσει ο Θεός να γεννηθεί, στην Κόρινθο. Όχι στο πρώτο εγγόνι, γιατί το πρώτο εγγόνι θα είναι του γαμπρού. Το δεύτερο εγγόνι, ό,τι και να είναι, είτε θηλυκό είτε αρσενικό, θα το δώσω σ’ αυτό. Από τον παππού του! Τον παππού του τον Μένιο. Μένιο τον έλεγαν τον πατέρα μου σε συντομία. Αντί για Αριστομένη, τον λέγανε Μένιο. Δώρο από τον παππού τον Μένιο.

Πολύ ωραία. Θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο;

Τίποτα, μου θυμίσατε πολύ ωραία πράγματα σήμερα.

Χαίρομαι πολύ. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Και σας ευχαριστώ πάρα πολύ εγώ.

Να είστε καλά.

Εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ.