Istorima Archive

[00:00:00]Θα μου πεις το όνομά σου;

Ναι, είμαι η Όλγα Κοτλιδά.

Λοιπόν, είμαι με την Όλγα Κοτλιδά στα Εξάρχεια. Είναι 12 Αυγούστου 2022, ονομάζομαι Χριστίνα Γκιώνη και είμαι ερευνήτρια στο Istorima και ξεκινάμε. Λοιπόν, αρχικά θα μου πεις κάποια πράγματα για σένα;

Φυσικά. Είμαι στυλίστρια. Ασχολούμαι κυρίως με το κομμάτι της μόδας, αλλά και του image making. Είμαι από τη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη και έχω περίπου ένα χρόνο που βρίσκομαι στην Αθήνα. Έχω κάνει διάφορες συνεργασίες με καλλιτέχνες της ποπ σκηνής της Ελλάδας και πάρα πολλά προσωπικά project, συνεργασίες με brands... Nαι.

Λοιπόν, αρχικά, πώς προέκυψε το styling;

Λοιπόν, το styling πώς προέκυψε. Ξεκίνησα σπουδάζοντας Αρχιτεκτονική. Αυτό που με έκανε να επιλέξω Αρχιτεκτονική ήταν ότι έλεγα: «Θα πάω σε μια σχολή που θα έχω πολλές δυνατότητες». Ήμουνα πολύ δημιουργικό παιδί, πολύ καλή και άριστη, και εφόσον είχα το πάσο, έτσι και πήγα. Βέβαια, αργότερα, ούτως ή άλλως, άρχισα να δίνω από μόνη μου και αυθόρμητα μια πιο καλλιτεχνική προσέγγιση στο πτυχίο μου. Και οι πτυχιακές μου, δηλαδή, είχαν να κάνουν με πιο καλλιτεχνικά θέματα παρά αρχιτεκτονικά. Οπότε η μόδα ήρθε οργανικά. Ούτως ή άλλως ασχολιόμουν και μου άρεσε και έπαιρνα περιοδικά, διάβαζα. Τα κλασικά που κάνουμε όλοι οι fashion addicts. Αλλά νομίζω ότι τα social media αποτέλεσαν το έναυσμα για να ξεκινήσει όλο αυτό. Γιατί, όπως όλοι μας, στην αρχή με μια ελαφρότητα, φτιάχναμε content. Άρχισε σιγά σιγά αυτό να γίνεται επαγγελματικό και έτσι και συνέχισε.

ΟΚ. Λοιπόν, θα μου περιγράψεις μία μέρα στη δουλειά σου;

Ναι, αμέ. Λοιπόν, μια μέρα στη δουλειά μου... Συνήθως, ξυπνάω πολύ πρωί. Έχω μια ρουτίνα, που θέλω να έχω τον χρόνο μου πριν ξεκινήσω αυτό που θα κάνω. Ξεκινώντας, έχω το location του γυρίσματος –γιατί συνήθως περί γυρίσματος πρόκειται–, είτε αυτό είναι μια φωτογράφιση είτε κάποια παραγωγή. Λοιπόν, έχω από την προηγούμενη φορτωμένα τα πάντα μέσα στο αμάξι. Καταλαβαίνεις ότι οριακά χωράω! Ξεκινάω, λοιπόν, για το location, και από κει και πέρα είναι, αναλόγως το μέγεθος του project, μια τρέλα συνήθως. Γιατί πρέπει να οργανωθούν μοντέλα, φωτογράφοι, παράγοντες, όποιοι είναι. Ας πούμε, make up artist, μαλλιά και τα λοιπά, και να συντονιστούμε όλοι μαζί. Να μείνουμε πιστοί, ας πούμε, στη γραμμή παραγωγής που έχουμε θέσει και το χρονοδιάγραμμα, και να βγάλουμε αυτό το αποτέλεσμα που συνήθως θέλουμε. Όταν έχω και το πρώτο project management, είναι ακόμα πιο έντονο για μένα. Γιατί θα πρέπει να περνάν κάποια πράγματα από το χέρι μου. Εντέλει, όταν τελειώσει όλο αυτό, το οποίο μπορεί να έχει από –τι να πω τώρα;–, από ενθουσιασμό γιατί πήραμε το τρελό κλικ, μέχρι γκρίνιες γιατί πεινάμε, μέχρι οτιδήποτε, τελειώνω και πάω σπίτι μου. Στο έδωσα βήμα βήμα!

Στις δημιουργίες σου φέρνεις πιο πολύ τον εαυτό σου ή είναι πιο πολύ τι ζητάει ο πελάτης;

Συνήθως είναι μια χρυσή τομή. Εγώ, η προσέγγισή μου στη δουλειά μου είναι ότι –και νομίζω όλων των δημιουργών, φυσικά– να σε προσεγγίσει ο πελάτης για την ταυτότητά σου. Εντάξει, προφανώς αυτό δεν είναι πάντα η υπόθεση. Μπορεί κάποιος πελάτης να αφορμάται από τη γενικότερή σου αισθητική, αλλά να μην θέλει κάτι ντε και καλά συγκεκριμένο που έχεις στο μυαλό σου. Να έχει σκεφτεί ήδη κάτι και να σου δίνει μια κατεύθυνση. Εμένα μου αρέσει να υπάρχει δημιουργική ελευθερία, και έχω την τύχη να έχω διάφορα project, τα οποία είτε είχαν τη δημιουργική ελευθερία, είτε είχα ένα concept, το οποίο ήταν πραγματικά κομμένο και ραμμένο πάνω μου. Οπότε σ' όλο αυτό υπήρξα, αν όχι τυχερή, το κυνήγησα για να γίνει αυτό.

Και τι σε εμπνέει;

Τι με εμπνέει... Πάρα πολλά πράγματα. Νομίζω ότι υπάρχει ένας τεράστιος πυθμένας στο μυαλό μου με αναφορές. Ξεκινώντας από πολύ παλιά, τα old time classics της μόδας. Όπως έχω αναφέρει συχνά, ακόμα και στα story μου, ξέρεις McQueen, ας πούμε, Westwood και όλοι αυτοί οι τεράστιοι. Πέρα από αυτό, όμως, με εμπνέει πάρα πολύ o κινηματογράφος. Διαβάζω όσο μπορώ βιβλία, γιατί έχει ένα διαφορετικό visualization το βιβλίο. Διαβάζεις κάτι και το κάνεις μια προσωπική εικόνα, δεν είναι ότι υπάρχει οπτικό ερέθισμα. Και αυτό ανοίγει πιο πολύ, για μένα, το πεδίο της φαντασίας. Mε εμπνέει πάρα πολύ οι σκηνές, διάφορες, ας πούμε, subculture, underground κουλτούρες. Μαζί και η techno, η οποία είναι θεωρώ το σπίτι μου. Και τι άλλο… Οι φίλοι μου που είναι στη Λάρισα.

[00:05:00]Έχεις κάποιον, ας πούμε, αγαπημένο σκηνοθέτη, που μέσα από την αισθητική του να βρίσκεσαι κι εσύ μέσα εκεί και να εμπνέεσαι;

David Lynch! Καμία σκέψη πάνω σ' αυτό! Όταν είδα πρώτη φορά το «Mulholland Drive» συνέβη μια έκρηξη στο μυαλό μου. Σαν να άνοιξε ένα καινούργιο πεδίο, και από άποψη εικόνας και από άποψη προσέγγισης της πλοκής. Κάτι το οποίο είναι πολύ σπάνιο για μένα, να συνδυαστεί σε τοπ επίπεδο και στις δύο, ας πούμε, εκφάνσεις.

Η αισθητική με την πλοκή εννοείς;

Μια τέτοια ταινία, ας πούμε, είναι το «Matrix». Πρόσφατα το συζητούσαμε.

Θα μου πεις κάποια πράγματα για τις δουλειές σου, για τα project που φτιάχνεις;

Ναι, αμέ. Θέλεις για κάποιο συγκεκριμένο ή να ξεκινήσω εγώ έτσι;

Πες μου για ό,τι θέλεις, ό,τι θεωρείς σημαντικό, ό,τι σου έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση.

Η πιο σημαντική επαγγελματική δουλειά που έχω κάνει, νομίζω, ως τώρα, το οποίο μου έδωσε και αναγνώριση στο ευρύτερο κοινό, είναι η συνεργασία μου με το Saske για το άλμπουμ «Cover». Για μένα είναι μια καταπληκτική δουλειά, σε όλα τα επίπεδα. Kαι το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, γιατί ο Saske μού έδωσε το concept, και από εκεί και πέρα υπήρχε μια πολύ υγιής συνεργασία σε σχέση με το πώς θα στηθεί εικόνα. Και είχα και την ελευθερία μου, την οποία συζητούσαμε πιο πριν, οπότε το θεωρώ το αποτέλεσμα πολύ κοντά σε αυτό που φανταζόμουνα ως προς το styling και κάποια πράγματα στο direction. Μια άλλη δουλειά, η οποία θα βγει, είναι έτσι πάλι ένα βιντεοκλίπ με τον Sigma που κάναμε, και επίσης πιστεύω ότι η εικόνα θα είναι το κάτι άλλο.  Και από κει και πέρα, νομίζω ότι δουλειές-project που ξεχωρίζω, γιατί καμιά φορά δεν είναι στο πλαίσιο της αυστηρής δουλειάς, της αυστηρής ανάθεσης, είναι συνεργασίες με Velocity Collective. Συνεργασίες με φίλους σχεδιαστές που κάνουμε διάφορες εικόνες για καμπάνιες, ή για κάποια project που θεωρούνται Art Projects. Τα ονομάζω Art Projects και είναι projects τα οποία είναι στην ουσία, στήνουν το portfolio μας, όλων των παραγόντων που συμμετέχουν. Και όπου υπάρχει απόλυτη ελευθερία, γιατί είναι self-initiated, οπότε είναι κάποια project τα οποία έκανα και θα έρθουν, και τα οποία τα ξεχωρίζω ιδιαίτερα.

Πώς νιώθεις όταν ολοκληρώνεις μια δημιουργία σου;

Πώς νιώθω... Nιώθω ένα απίστευτο αίσθημα πληρότητας. Νομίζω είναι κάτι σαν, ξέρεις...

Σε βλέπω, έλαμψε το πρόσωπό σου!

Δεν ξέρω, είναι σαν ναρκωτικό, ας πούμε, όλο αυτό. Δηλαδή όσο σε «ντοπάρει» η δημιουργία, άλλο τόσο θες να την ξανακάνεις και άλλο τόσο… Όσο και αν μπορεί να πρέπει να επιλύσεις τα επιμέρους, που μπορεί να σε ζορίσουν κατά καιρούς, το συναίσθημα αυτό εντέλει είναι που σε τρέχει.

Έχει υπάρξει φορά που έχει συγκινηθεί στη δουλειά;

Να έχω συγκινηθεί; Να έχω συγκινηθεί από την άποψη έτσι του δέους, το πόσο τέλεια είναι αυτή η φωτογραφία που βγήκε τώρα; Εντάξει, όχι σε σημείο να κλάψω. Αλλά ελπίζω να έρθει και η στιγμή που θα κλάψω μέσω της δουλειάς μου.

Λοιπόν, από τι μαθαίνεις, από τι ενημερώνεσαι; Δηλαδή είσαι στυλίστρια. Πρέπει να διαβάζεις; Πρέπει να έχεις γνώσεις; Πώς κινείσαι σε αυτό;

Έχω κάποιες πηγές τις οποίες με ενημερώνουν και τις ακολουθώ χρόνια, όπως περιοδικά, i-D, Dazed, Vogue, εννοείται. Ακούω podcast όσο μπορώ. Είχε βγάλει, ας πούμε, η Vogue ένα πάρα πολύ ωραίο podcast, που έκανε και αναδρομές στο παρελθόν, το οποίο τώρα πρόσφατα έτσι ξεψάχνισα. Ένα ακόμα είναι το «Business of Fashion», το οποίο το ακολουθώ περισσότερο για τα πιο… Πράγματα που έχουν να κάνουν με το πιο εμπορικό κομμάτι και το πιο management κομμάτι, ως προς την μόδα. Που αναλύει και πράγματα που έχουν να κάνουν πίσω από τις γραμμές και δεν τα αντιλαμβανόμαστε, σχετικά με την εικόνα. Από κει και πέρα, τύπο, όσο μπορώ, και φυσικά, social media. Ποιος ζει χωρίς social media!

Το πιο δύσκολο κομμάτι στη δουλειά σου ποιο είναι, θεωρείς;

Το πιο δύσκολο κομμάτι στη δουλειά μου είναι… Το πιο δύσκολο και πιο αγαπημένο μου, θα πω εγώ, είναι να συνδυάσω την καλλιτεχνική μου προσέγγιση με την εμπορική επιτυχία. Δηλαδή να πω ότι αυτό το οποίο σκέφτομαι καλλιτεχνικά και είναι ένα τέλειο concept, να λειτουργεί ως προς την απήχηση, ως προς την εμπορική λειτουργία. Ένα brand που θα έρθει, ας πούμε, και θα θέλει να πουλήσει, πρώτα απ’ όλα η εικόνα θα πρέπει να [00:10:00]εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Ναι. Σίγουρα, αυτός ο σκοπός δεν υπάρχει στο editorial τόσο έντονος. Υπάρχει, ας πούμε, μια προσέγγιση ως προς την ιστορία. Το οποίο, φυσικά, εμένα με εμπνέει, μ’ αρέσει πάρα πολύ. Βέβαια, τα editorials που έχω κάνει είναι για ιντερνετικά περιοδικά ως τώρα. Αλλά σίγουρα αυτό νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο challenge.

Και το στοιχείο σου που νομίζεις ότι σε βοηθάει πιο πολύ απ’ όλα στη δουλειά;

Η δυνατότητά μου να αυτοσχεδιάζω, νομίζω είναι από τις πιο εξελιγμένες μου ικανότητες, και η επικοινωνιακή μου άνεση.

Όταν λες επικοινωνιακή άνεση, εννοείς με τον πελάτη, με τον άνθρωπο που σου έχει αναθέσει τη δουλειά;

Επικοινωνιακή μου άνεση και ως προς το network και ως προς το κομμάτι του να παρουσιάσω αυτό που θέλω να πουλήσω. Να παρουσιάσω τον εαυτό μου.

Όλγα, μπήκες στη Vogue;

Μπήκα στη Vogue τρεις φορές. Όχι, δυο φορές νομίζω. Όχι νομίζω, είμαι σίγουρη! Λοιπόν, μια φορά ήταν… Η Vogue Italia κάνει, ας πούμε, έχει ένα κομμάτι που είναι για νέα ταλέντα. Κανείς submission τις φωτογραφίες σου και πολλές φορές το δέχονται σαν submission και το κάνουν listing στις φωτογραφίες, τις καλύτερες φωτογραφίες της ημέρας. Δεν είναι στην έντυπη εκδοχή της Vogue, αλλά δεν παύει να είναι κορυφαία, ας πούμε, η ποιότητα των φωτογραφιών που θα δεις εκεί μέσα. Ήταν πρωτοβουλία της Φιλιάννας Καραμανλή, που είναι η φωτογράφος του τότε project, του project που κάναμε μαζί. Είναι μια φωτογραφία, αυτή φωτογραφία είναι μια απ’ τις αγαπημένες μου, γιατί συνδυάζει έτσι μια art προσέγγιση και με κάποια fashion στοιχεία, και χαίρομαι πάρα πολύ που ήταν shortlisted. Και μία ακόμα φορά έχω μπει στη Vogue, για το street style στο Μιλάνο. Βρέθηκα στο Μιλάνο στην Εβδομάδα Μόδας Menswear τώρα το καλοκαίρι. Και φόρεσα δημιουργία του ISY, μια βερμούδα του ISY, και ένα τοπ του Celebtiry Skin.

Πώς ήταν εκεί;

Οι εβδομάδες μόδας είναι μια γιορτή της μόδας. Είναι σίγουρα ένα μέρος, όπου θα νιώσει τον ανταγωνισμό και το υψηλό επίπεδο. Ακόμα και στα events οι άνθρωποι έχουν μεγάλο ζήλο και γι’ αυτό που θα παρακολουθήσουν και για το networking και για τις ευκαιρίες. Oπότε καταλαβαίνεις λίγο πολύ πού βρίσκεσαι και εσύ και η Ελλάδα στον χάρτη της μόδας. Δεν είναι πολύ υψηλά έχω να σου πω, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Ενώ οι δημιουργοί, σαν δημιουργοί, στη χώρα μας έχουν απίστευτες ικανότητες. Είναι μια εμπειρία την οποία αποφάσισα να τη ζήσω την πρώτη φορά μόνη μου. Έτρεξα το ταξίδι και την οργάνωση του. Μου άνοιξε τους ορίζοντες, και σίγουρα έκανα και πολλές γνωριμίες. Μια πολύ πιεστική διαδικασία, πολύ, πολύ πληροφορία, αλλά σίγουρα rewarding, να το πω έτσι.

Καταλαβαίνεις πράγματα για τους ανθρώπους απ’ αυτά που φοράνε και τον τρόπο που στυλιζάρουν τους εαυτούς τους;

Abso-fucking-lutely, που θα έλεγε και η Κάρι Μπράντσο! Aλλά εννοείται για μένα ο τρόπος που ντυνόμαστε και αυτό που επιλέγουμε να φορέσουμε είναι ένας τρόπος επικοινωνίας χωρίς λόγια. Εννοείται πως είναι μια επιλογή, από αυτό από μόνο του, ας πούμε, λέει κάτι. Ακόμα και αν κάποιοι ακούσεις που λένε ότι: «Εγώ δεν δίνω βάση σ’ αυτά που θα φορέσω», κι όμως δίνουν βάση. Και μόνο που σηκώνονται το πρωί και επιλέγουν κάτι, ακόμη και αν αυτό είναι το ένα total black outfit, ναι, θα πει. Γιατί θα πει για τον τρόπο που σκέφτεται, θα πει για το πού προσανατολίζει τον εαυτό του· ίσως κοινωνικά, ίσως πολιτικά; Εννοείται υπάρχουν χρωματισμοί, μεταφορικά μιλώντας. Και σίγουρα, παίρνεις και λίγο και το εύρος της τολμηρότητας του ανθρώπου. Το πόσο θα τολμήσει, το πόσο θα πειραματιστεί. Αυτά όλα είναι ποιότητες χαρακτήρα.

Εμπνέεσαι καθόλου από τον δρόμο; Δηλαδή θα δεις ανθρώπους, θα τους παρατηρήσεις;

Θα δω ανθρώπους, θα τους παρατηρήσω. Στην Αθήνα μού έκανε πολλή εντύπωση όταν πρωτοήρθα ότι υπάρχει [00:15:00]περισσότερη δημιουργικότητα στο street style. Όμως με εμπνέει, εκτός από τα ρούχα, με εμπνέει πάρα πολύ το attitude. Δηλαδή μπορώ να ξεχωρίσω μια παρουσία μόνο από τον τρόπο που θα κινηθεί στον χώρο.

H ποιότητα δηλαδή. Το vibe που θα σου δώσει όλο το style, και ο τρόπος που θα κινηθεί...

Ακριβώς. Δηλαδή ξεχωρίζω τους ανθρώπους που έχουν πολλή αυτοπεποίθηση, τους ανθρώπους που θα εκφραστούν με το στυλ τους, ακόμη και αν αυτό δεν είναι κάτι κραυγαλέο. Μπορεί να είναι μια απλή επιλογή, αλλά να είναι στρατηγικής σημασίας.

Λοιπόν, πολιτικοποιείσαι καθόλου μέσα από τις δημιουργίες σου;

Υπάρχει μια ανησυχία, κοινωνικής φύσης περισσότερο παρά πολιτικής, θα έλεγα. Ούτως ή άλλως, δηλώνω απολιτίκ, με την έννοια την ευρύτερη ότι... Όχι στην ευρύτερη, την πιο συγκεκριμένη, να το πω έτσι. Σίγουρα υπάρχει μια πολιτική διάσταση ως προς τη συμπεριφορά, όμως όπως και να ’χει. Δεν γεννηθήκαμε σε μια ροζ φούσκα. Και μόνο που αλληλοεξαρτώμαστε… Όχι εξαρτώμαστε, αλληλοσυγκρουόμαστε, ας πούμε, αλληλεπιδράμε, υπάρχει μια απόχρωση πολιτική πάντα σε αυτό. Αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό το οποίο αποτελεί το κίνητρό μου στο να δημιουργήσω. Περισσότερο αποτελεί το κίνητρό μου να δημιουργήσω ίσως μια νέα πρόταση, μια νέα τάση. Με έλκουν οι νεωτερισμοί, με έλκει ίσως καμιά φορά και λίγο πιο… Σχόλια που έχουν να κάνουν με πιο δυστοπικές έννοιες, ας πούμε, κοινωνικές. Γιατί, ούτως ή άλλως, δεν ζούμε σ’ έναν ρόδινο κόσμο. Ας πούμε, καμιά φορά αυτό είναι ένα αγκάθι για μένα στη μόδα, το πώς προσπαθεί να ωραιοποιήσει τα πάντα. Περισσότερο αυτές είναι εκφάνσεις και αποχρώσεις που υπάρχουν στην παλέτα μου.

Θεωρείς, δηλαδή, ότι η μόδα και το styling μπορούν να επηρεάσουν καθόλου τις κοινωνικές κατασκευές και τα στερεότυπα;

Σίγουρα. Σίγουρα, πόσο μάλλον παλαιότερα που… Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, το οποίο μου κάνει εντύπωση. Ας πούμε, στον Μεσοπόλεμο και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχε μια τάση για μια ελευθεριότητα, να το πω έτσι. Γιατί ο κόσμος πιέστηκε, καταπιέστηκε πάρα πολύ από τις συνθήκες του πολέμου. Οπότε ξαφνικά έχουμε τα 20s τσάρλεστον στυλ, και όλα αυτά τα οποία ήταν party dressing. Όλα αυτά σίγουρα αφορούσαν ένα αισθητικό ρεύμα, αλλά ταυτόχρονα εξυπηρετούσαν και μια ανάγκη. Οπότε πάει χέρι χέρι η κοινωνική ανάγκη με την έκφραση και την αισθητική έκφραση. Αυτή τη στιγμή, να στο θέσω έτσι, ο Balenciaga κάνει, ο Demna κάνει couture, που επί της ουσίας μπορεί να… Ξέρεις, υπάρχει μια προσέγγιση η οποία έχει street στοιχεία. Πιο ελαφριά υλικά, ρούχα τα οποία μπορούν να φορεθούν, ας πούμε, με μεγαλύτερη άνεση. Αυτή η προσέγγιση αφορά τη street κουλτούρα. Αυτή τη στιγμή ο κόσμος έχει μια κατεύθυνση, που λέει ότι: «Εγώ θα φορέσω κάτι το οποίο είναι άνετο περισσότερο».

Οπότε ακούει την ανάγκη, εννοείς, του κόσμου;

Ναι. Ότι υπάρχει πάντα, υπάρχει ένας, ας πούμε, στροβιλισμός κοινωνικής κατάστασης και μόδας. Δεν είναι από τις κατευθύνσεις οι οποίες θα, ίσως θα χαράξουν την ιστορία, αλλά δεν θα μείνουν και αμέτοχες.

Θεωρείς ότι η μόδα προπορεύεται ή ότι η κοινωνία προπορεύεται; Δηλαδή η μόδα θα πάρει κάποια στοιχεία και θα τα εντάξει στο πλαίσιο της ή η κοινωνία θα δει τη μόδα και θα επηρεαστεί απ’ αυτήν; 

Η μόδα θα δει την κοινωνία. Ναι, εννοείται. Γιατί κοινωνία λέγοντας, είναι ένα πολύ ευρύ πλαίσιο που αφορά και πολιτικοκοινωνικές αλλαγές. Οπότε, προφανώς και η ανάγκη φέρνει περισσότερο τη μόδα. Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, υπάρχουν στιγμές της μόδας οι οποίες δημιούργησαν κουλτούρα. Ας πούμε, η ιστορία με το jungle dress της Τζένιφερ Λόπεζ, που οι άνθρωποι, ξέρεις, άρχισαν να προσπαθούν να βρουν εικόνες του. Να ψάχνουνε, να κάνουν search.

Μαθαίνεις και ιστορία μέσα από τη μόδα, έτσι; 

Εγώ προσωπικά;

Ναι. Σε βλέπω, δηλαδή, που φέρνεις μέσα εκφάνσεις της ιστορίας.

Ναι, πάρα πολύ. Σίγουρα, υπάρχει ένας ρομαντισμός σ’ αυτή την προσκόλλησή μου στην ιστορία, δεν σ’ το κρύβω. Αλλά ξέρεις, κι αν δεν μάθεις από την ιστορία, από πού θα μάθει; Με έλκει από… Φυσικά με έλκει αυτό το πράγμα. Η ενημέρωση για [00:20:00]παλαιότερες τάσεις και το πώς. Γιατί έγινε αυτό; Και ακόμα, και στο σήμερα σε όλα.

Η πρώτη σου δουλειά ποια ήταν, Όλγα;

Η πρώτη μου, δική μου δουλειά… Η πρώτη μου δουλειά ως προς το αντικείμενο;

Ναι.

Η πρώτη μου δουλειά, νομίζω σαν πρώτο project, ήτανε συνεργασία με τη MED, αν δεν κάνω λάθος. Και προέκυψε γιατί με πρότειναν. Και ο άνθρωπος που με πρότεινε, τον ευχαριστώ πολύ. Kαι μάλιστα ήταν έτσι ένα project το οποίο ήταν μια καινούργια προσέγγιση στην εικόνα της MED, η οποία ήταν και τότε πάρα πολύ κοντά σ’ αυτό που πιθανότατα, αν με ρωτούσες, θα ήθελα και εγώ να κάνω. Oπότε χάρηκα πολύ γι’ αυτό το call. Ήταν έτσι μια προσέγγιση που αφορούσε έτσι λίγο πιο σκηνογραφημένες, ίσως συνδυαστικές πόζες των μοντέλων. Ούτε καν πόζες, θα έλεγα. Ήταν, ας πούμε, κλικ στα οποία ήταν στο λεγόμενο «in between». Δηλαδή οι οδηγίες που είχαμε δώσει τα μοντέλα, ήταν ότι: «Αφεθείτε, και κάπου εκεί θα βρεθεί το κλικ!». Οπότε ήταν έτσι όλο πιο αέρινο και πιο ευχάριστο.

Ναι, ναι! Και μετά σου ήρθε ομαλά η εξέλιξη ή θεωρείς είναι ένας χώρος που έπρεπε να προσπαθήσεις πάρα πολύ;

Είναι ένας χώρος που πρέπει να προσπαθείς συνέχεια, πάρα πολύ. Γιατί υπάρχει, εννοείται, πολύς ανταγωνισμός, και υπάρχει και… Όταν θέλεις να είσαι ένας freelancer, σε όποιον τομέα και να είσαι, πρέπει να δημιουργείς τις ευκαιρίες μόνος σου. Οπότε υπάρχει μια συνεχόμενη επαγρύπνηση. Επαγρύπνηση, ναι. Αυτό εμένα μου αρέσει στη δουλειά μου. Μου αρέσει γιατί είμαι έτσι σαν χαρακτήρας, οπότε κυνηγάω τις ευκαιρίες από φυσικού μου. Δεν έρχονται πάντα ροϊκά τα πράγματα. Μπορεί να υπάρχουν και κάποια κενά, τα οποία να σε προβληματίσουν, να σε αγχώσουν –το πού βρίσκεται η εξέλιξη όλου αυτού–, αλλά αυτά μας κάνουν πιο καλούς.

Σε ωθούν, έτσι, να εξελιχθείς περισσότερο.

Ναι. Θα έλεγα ότι αυτό ισχύει κυρίως για το ξεκίνημα. Όταν αρχίζουν να αναδύονται κάποιες ευκαιρίες, μετά είναι όλα έτσι λίγο… Το ένα διαδέχεται το άλλο.

Το μεγαλύτερο στήριγμα σ’ όλη σου την πορεία ποιο ήταν;

Ο πατέρας μου.

Αλήθεια; Με ποιον τρόπο; 

Ναι, σαν άνθρωπος, είναι ένας άνθρωπος που έχει ασκήσει μεγάλη επιρροή ως προς τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα και τη ζωή. Είναι ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος, οπότε με έχει επηρεάσει ιδιοσυγκρασιακά. Και πέρα απ’ αυτό, είναι ένας υποστηρικτικός άνθρωπος. Παρόλο που δεν βρίσκεται και δεν κινήθηκε ποτέ σ’ αυτόν τον χώρο –με το εμπόριο ασχολείται–, με στήριξε πάρα πολύ στο όνειρό μου. Και ακόμη, και σε πολύ πρακτικά ζητήματα, τύπου χρηματικά.

Χρειάζεται ένα budget για να ξεκινήσεις αυτή τη δουλειά;

Budget αυτό καθεαυτό δεν χρειάζεται. Αλλά σίγουρα είναι μια δουλειά στην οποία, όπως είπαμε, δεν έρχονται όλα εξαρχής. Μπορεί οι δουλειές στο ξεκίνημα να έχουν υψηλά budget, ας πούμε, οπότε μπορεί να χρειαστεί να κάνεις και άλλες δουλειές ταυτόχρονα, ή μπορεί να χρειαστεί να σε στηρίξουνε άνθρωποι γύρω σου. Όλο αυτό, σημαίνει ότι κάνεις μια επένδυση, ακόμη και αν δεν είναι με τη στενή έννοια. Ναι.

Σου αρέσει το πλαίσιο της Ελλάδας σε σχέση με το styling, ή θα ήθελες να πειραματιστείς και έξω;

Το πλαίσιο της Ελλάδας σε κάποια πράγματα μου αρέσει, σε κάποια άλλα όχι. Μου αρέσει, ας πούμε, ότι είναι ένας χώρος ο οποίος «διψάει» για κάτι καινούργιο, και δεν υπάρχει τόσο ευρύτητα στις προσεγγίσεις. Οπότε, αν υπάρχει κάτι καινούργιο, λίγο ή πολύ σύντομα ή πιο αργά, βρίσκει τον χώρο τους στην αγορά, θεωρώ. Αλλά ταυτόχρονα, δεν μου αρέσει, γιατί μέσα σ’ όλη αυτή την ιστορία υπάρχει και μια διστακτικότητα. Μέχρι να αποδεχτεί η ελληνική αγορά το κάτι το διαφορετικό, ίσως να σου βγάλει την πίστη. Αλλά, ναι. Επίσης, δεν μου αρέσει το ότι η εικόνα στην Ελλάδα δεν κοστολογείται πολύ ψηλά. Φυσικά, αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε το budget το τόσο υψηλό. Δεν έχουμε mega brands, δεν έχουμε βιομηχανία μόδας. Και ταυτόχρονα, ίσως και στην πιο παραδοσιακή προσέγγιση, ως προς την εικόνα. Ξέρουμε τι λειτουργεί, το κάνουμε καλά και συνεχίζουμε μ’ αυτό. Σπάνια τα brands θα δεις να τολμήσουν πράγματα.

Το styling το χρησιμοποιείς μόνο στη δουλειά σου ή είσαι και στην παρέα σου, έτσι: «Α, να βάλεις αυτό! Α, πάρε αυτήν την [00:25:00]συμβουλή», κ.λπ.

Θα το κάνω και στην παρέα μου, αλλά να σου πω, έχω παρατηρήσει ότι ο κάθε άνθρωπος στο προσωπικό του στυλ είναι πολύ πιο επιλεκτικός από το να το κάνεις, ας πούμε, να το κάνει κάποιος στο πλαίσιο της φωτογράφισης. Για να πείσεις κάποιον στο προσωπικό image making, πρέπει να ξεκλειδώσεις και λίγο κάποια κομμάτια του χαρακτήρα του. Αυτό καμιά φορά το κάνω έτσι για πλάκα και για το δικό μας inside, αλλά παρ’ όλ’ αυτά, εντάξει, καμιά φορά, ξέρεις, αφήνω τα πράγματα από μόνα τους. Περισσότερο θα σου έλεγα ότι εμπνέω τους γύρω μου δίνοντάς τους χώρο για πειραματισμό. Αυτό θα σ’ το επιβεβαιώσουν και φίλοι μου. Δηλαδή, ξέρεις, όταν εγώ βρίσκομαι έξω με ένα πολύ πληθωρικό look και τα λοιπά, αυτομάτως νομίζω και οι γύρω μου αισθάνονται πιο ασφαλείς να φορέσουν το κάτι που δεν θα φορέσουν υπό άλλες συνθήκες.

Πώς νιώθεις που εμπνέεις; Γιατί αυτό είναι έμπνευση για τους άλλους ανθρώπους.

Πάρα πολύ ωραία! Νιώθω πάρα πολύ ωραία και μακάρι αυτό να είναι και ο οδηγός. Ξέρεις, αυτό, όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, μακάρι είναι και οδηγός στη δουλειά μου.

Και ποιο είναι τ’ όνειρο;

Το όνειρο, ε; Tο όνειρο είναι να είμαι εγώ ευτυχισμένη και να δημιουργώ με τέτοιο τρόπο που εγώ να είμαι καλά και να ζω από αυτό. Να ζω καλά απ’ αυτό. Γιατί εννοείται πως δεν είναι χόμπι αυτό που κάνουμε, είναι δουλειά. Κάτι το οποίο επίσης μπερδεύεται καμιά φορά στην Ελλάδα για τους στυλίστες. Ναι. Είμαι θεωρώ ένας πολυπράγμων άνθρωπος, οπότε δεν θα πω ότι το styling είναι μονόπλευρα η Μέκκα μου. Γιατί πιστεύω ότι στην πορεία μου θα το εξελίξω και θα το συνδυάσω με πάρα πολλά άλλα πράγματα, τα οποία έχω σαν project στο μυαλό μου. Πάντα με γνώμονα τη μόδα όμως. Eκεί σκέφτομαι και γυρίζει το μυαλό μου. Θα με ενδιέφεραν και πράγματα τα οποία έχουν να κάνουν με πιο προσωπικά project και πιο... Kάτι το οποίο, ας πούμε, να απορρέει από έτσι δικές μου ανάγκες και ιδέες, για το πώς θα μπορούσε να είναι τα πράγματα. Αυτό.

Υπάρχει κάποιος, κάποια ή κάποιο που θα ήθελες πάρα πολύ να συνεργαστείς στη ζωή σου;

Παγκοσμίως ή σε Ελλάδα;

Παγκοσμίως, παγκοσμίως! Και στην Ελλάδα.

Πολλοί, πολλοί. 

Δηλαδή το top σου, ας πούμε. Το dream.

Το dream; Από σχεδιαστές, πώς να το προσεγγίσω; Σίγουρα, εντάξει, υπάρχει, υπάρχει ένα inner child που λέει ότι: «Και ποιος δεν θέλει να συνεργαστεί με ανθρώπους στη μόδα, με ανθρώπους στη βιομηχανία, που έχουν αλλάξει το πρόσωπο της μόδας». Βλέπε Lotta Volcova, Demna, Kanye West. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που συνέβαλαν. AminaMuaddi, Dilara Findikoglu, που είναι απ’ τις αγαπημένες μου σχεδιάστριες. Σίγουρα υπάρχει, υπάρχει έτσι ένα ξέρεις… Απαντώντας με έναν naive τρόπο, σου λέω όλα αυτά τα ονόματα. Αλλά πέρα απ’ αυτό, θα ήθελα τον Nick Knight. Νομίζω, αν μπορώ να σου πω ότι είναι ένα άτομο για το οποίο θα πέθαινα, είναι ο Nik Knight. «Nick Knight is god», που λέει και η Lady Gaga! Ξέρεις, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος, πραγματικά, έχει αλλάξει την εικόνα της μόδας, προσέγγιση μόδα-τέχνη, με έναν τρόπο που εμένα με γοητεύει, προσωπικά, πάρα πολύ.

Ποια είναι τα στοιχεία του και αυτά που σου αρέσουν δηλαδή;

Το στοιχείο, το οποίο θεωρώ ότι πραγματικά με γοητεύει στη δουλειά του, είναι ο συνδυασμός του fashion και του forward. Είναι fashion forward αυτό που κάνει. Δηλαδή μπορεί να απογειώσει –με απόλυτα ικανούς συνεργάτες γύρω του, δεν το συζητώ αυτό– ένα ρούχο ή μια σχεδιαστική προσέγγιση που έχει σαν πρώτη ύλη, με μια προσέγγιση που έχει να κάνει με mixed media τεχνικές. Τώρα ασχολείται με NFTs. Ήταν ο πρώτος ο οποίος έκανε broadcasting τις πασαρέλες του ΜcQueen. Μιλάμε τώρα για πράγματα, τα οποία τώρα το θεωρούμε δεδομένα, και δη λόγω κορονοϊού και remote συνθηκών. Τότε, όμως, «έσπαγαν τον πάγο», στα αλήθεια.

Και το δικό σου στυλ πώς θα το περιέγραφες;

Eclectic με μια λέξη. Αλλά σίγουρα έχει cyber στοιχεία. Καμιά φορά cyberpunk, καμιά φορά cybertek. Luxury, μου αρέσει να φαίνεται ακριβό. Να φαίνομαι ακριβή, και σαν παρουσία και [00:30:00]αυτό που φοράω. Ακόμη και αν δεν είναι. Σημείωση! Και σίγουρα με μια τάση να συνδυάζω πιο αποφασιστικές κινήσεις με πιο κλασικά references.

Εγώ είμαι πλήρης. Μπορείς, αν θέλεις, να προσθέσεις κάτι στη συνέντευξη, αλλιώς τελειώνουμε.

Είμαι… Νομίζω είμαι και εγώ πολύ εντάξει. Μου άρεσαν πολύ οι ερωτήσεις που μου έκανες, έχω να σου πω!

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τη σημερινή συνέντευξη.

Eγώ σ’ ευχαριστώ!