[00:00:00]Καλησπέρα. Μπορείτε να μου πείτε πως ονομάζεστε;

Στρούλης Κωνσταντίνος

Είμαι με το Στρούλη Κωνσταντίνο. Είναι Τρίτη, 31 Μαΐου 2022. Βρισκόμαστε στις 40 Εκκλησιές Θεσσαλονίκης. Εγώ ονομάζομαι Κολοβός Δημήτρης. Είμαι ερευνητής στο Istorima και ξεκινάμε. Κωνσταντίνε, πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.

Είμαι ο Κωνσταντίνος. Είμαι 33. Μένω στη Θεσσαλονίκη, στο Κέντρο εδώ. Παίζω πόκερ περίπου 10-12 χρόνια, αναλόγως τη σοβαρότητα πες. 12 που άρχισα να ασχολούμαι και 10 που το κάνω επαγγελματικά. Είχα σπουδάσει στο ΑΚΜΗ για κινηματογράφο, αλλά ναι. Το άφησα και παίζω πόκερ από τότε. Απ’ το 2011 περίπου.

Παιχνίδια τι έπαιζες, αλήθεια, από μικρός;

Γενικά, έπαιζα πάρα πολλά… και video games και επιτραπέζια και τα λοιπά. Μου άρεζαν τα παιχνίδια ρόλων και τα λοιπά και η αλήθεια είναι ότι, μάλλον, ψιλοκόλλησα με το πόκερ γιατί μου φάνηκε σαν ωραία εναλλακτική απ’ τις κλασικές δουλειές, ότι είναι και αυτό ένα επιτραπέζιο, στην ουσία. Κυριολεκτικά, παίζεται με τράπουλα και τα λοιπά. Οπότε, ναι. Λέω… με είχε ψήσει αυτό, ότι ναι, μεν, δεν έχει τη φαντασία που είχαν τα περισσότερα παιχνίδια που έπαιζα, Dungeons & Dragons ή τα video game και τέτοια που έπαιζα, αλλά έχει τη στρατηγική. Οπότε, ναι, αυτό. Αυτό με έψησε αρχικά.

Πότε ξεκίνησες να παίζεις πόκερ;

Πρώτη φορά το έμαθα 2009 κάπου, που τότε ήταν, γενικά, πολύ γνωστό σαν παιχνίδι, δηλαδή δεν γινόταν να μη το μάθεις, γιατί όλες οι παρέες σ’ εκείνη την ηλικία, οι φοιτητές, ας πούμε και τα λοιπά, το παίζανε σε σπίτια. Εκεί έμαθα να παίζω, δηλαδή έμαθα τους κανόνες, ας πούμε, αλλά ναι… σαν δουλειά το έπιασα καμιά 2 χρόνια μετά, αν θυμάμαι καλά. 2-3 βασικά.

Αυτή τη διαφορά πώς τη βίωσες αλήθεια; Απ’ το να παίζεις για πλάκα με φίλους σου στο να το ξεκινήσεις να το κάνεις επαγγελματικά.

Κοίταξε. Η αλήθεια είναι ότι, άμα βγάλεις τη ρουτίνα που έχει το να παίζεις πόκερ, δηλαδή το ότι ναι… ξες ότι είναι σήμερα Τρίτη και ξέρω ότι πρέπει να καθίσω να παίξω, κατά τ’ άλλα το feeling θα έλεγα ότι είναι το ίδιο, το αίσθημα που έχω όταν παίζω, γιατί απ’ την αρχή ήθελα να το κάνω επαγγελματικά, δηλαδή, αν εξαιρέσεις τις πρώτες φορές που έπαιξα, που ίσα-ίσα μαθαίνεις το παιχνίδι, μετά από κει συνέχισα, ξεκάθαρα, για να το μάθω σαν δουλειά. Οπότε, το αίσθημα είναι ίδιο. Απλά, ο τρόπος διαφέρει προφανώς. Μετά από 10 χρόνια δουλειάς, ξες, αλλάζει όλη η ρουτίνα σου και τα λοιπά, αλλά το αίσθημα είναι το ίδιο πάντα, ότι πάμε να κερδίσουμε τώρα. Σοβαρός, συγκεντρωμένος… ναι.

Μιας και ανέφερες πριν τους φοιτητές και τα λοιπά, έχεις παίξει φαντάζομαι και μικρά τουρνουά σε σπίτια με φίλους…

Ναι, ναι, ναι! Κοίταξε. Από κει είχα δει ότι… από κει ήταν το πρώτο έναυσμα να πω ότι: «Όντως, γίνεται να το κερδίσεις αυτό το παιχνίδι», γιατί είχα γνωρίσει έναν φίλο… βασικά, έτσι ξεκίνησα. Ένας φίλος του αδερφού μου ήταν, όντως, ποκεράς. Εγώ, στην αρχή, καχύποπτος τον έλεγα «Δεν γίνεται» και τέτοια. Με έλεγε: «Έλα στο σπίτι να δεις ότι γίνεται». Μ’ έδειξε. Το πίστεψα, αλλά μετά πάλι δεν ήξερα, όμως, να παίζω. Άρχισα να πηγαίνω στα διάφορα σπίτια τα φοιτητικά να παίζω με φίλους, που έπαιζε πάρα πολύ αυτό τότε και είδα ότι με λίγη προσοχή, γι’ αυτό λέω ότι ήταν το έναυσμα, ότι με λίγη προσοχή παραπάνω απ’ τους άλλους είδα ότι μπορούσες να το κερδίσεις, δηλαδή ήδη πολύ γρήγορα αρχίζει το παιχνίδι να το κερδίζεις όταν το μαθαίνεις. Οπότε, ναι. Έπαιζα σοβαρά, μεν, αλλά αυτό. Και μάλιστα είχα αποφασίσει ότι «Εδώ κάτι σοβαρό γίνεται». Δούλευα σερβιτόρος, ας πούμε και θυμάμαι ότι καθίσαμε οι μάγειρες και οι σερβιτόροι, το αφεντικό και τα λοιπά στην ταβέρνα που δούλευα. Αυτοί έπαιζαν κάθε Δευτέρα. Πρώτη φορά που πήγα… το θυμάμαι γιατί, ξέρω γω, έπαιρνα πόσο; 5 ευρώ την ώρα ή κάτι τέτοιο και πρώτη φορά που κάθομαι κερδίζω το τραπέζι εκεί και βγάζω 5 μεροκάματα και λέω: «Κάτσε, δηλαδή έπαιξα ένα επιτραπέζιο παιχνίδι τώρα, για 3 ώρες και πήρα όσα θα βγάλω σε 1 βδομάδα; Γιατί δεν το κάνω αυτό full-time;». Οπότε, ναι. Ήδη, από εκείνα τα τραπέζια είχα ξεκινήσει να λέω, γιατί ήδη πολύ γρήγορα το είχα βάλει στόχο, ότι «Αυτό θα ‘ναι κάτι που θα με βοηθήσει να μην είμαι σερβιτόρος στην ουσία».

Αλήθεια, είναι εύκολο να το κάνεις αυτό; Θέλω να πω: πώς αποφάσισες ότι θα παίξω; Από σερβιτόρος, ξαφνικά, θα αρχίσω να επενδύω επαγγελματικά εκεί πέρα;

Κοίταξε. Από σερβιτόρος είναι το εύκολο κομμάτι, γιατί είναι λίγο ό,τι να ‘ναι δουλειά. Οπότε είναι εύκολο. Τώρα, αυτό που λες: «Αν είναι εύκολο»… έχει αρκετά κομμάτια. Έχει, πρώτα απ’ όλα, το κομμάτι του να μάθεις το παιχνίδι, το οποίο θέλει δουλειά, ρε παιδί μου. Δεν μπορείς, απλά, να εμφανίζεσαι στο τραπέζι και να περιμένεις ότι θα μάθεις κάπως να παίζεις. Το άλλο είναι, φυσικά, το ψυχολογικό, ότι έχει χαρακτηριστικά που ευνοούν το πόκερ και έχει χαρακτηριστικά που δεν το ευνοούν. Για παράδειγμα, αν ρίχνεις ευθύνες αλλού είναι ό,τι χειρότερο. Πρέπει να είσαι… το να είσαι ευθυνοφοβικός, ας πούμε, είναι ό,τι χειρότερο για το πόκερ. Πρέπει να είσαι συνέχεια πάνω απ’ το παιχνίδι σου και πάνω απ’ τον εαυτό σου, τη συμπεριφορά που είχες μέσα στο τραπέζι και να βλέπεις. Έπαιξα καλά; Ήμουνα πειθαρχημένος; Ήμουνα συγκεντρωμένος; Οπότε, αυτό είναι μία δυσκολία, ότι θες δε θες το πόκερ θα σε βάλει σ’ ένα καλούπι μετά, ότι ή θα 'χεις κάποια ελαττώματα και θα σε ρίχνουν πίσω ή θα τα κάνεις δυνάμεις σου αυτά, αργά ή γρήγορα. Οπότε, αυτές είναι οι δυσκολίες του πόκερ.

Πριν, που αναφέρθηκες στον φίλο του αδερφού σου, που πήγες και σου έκανε αυτά τα μαθήματα αν θέλεις, τι τύπου μαθήματα ήταν αυτά;

Κοίταξε. Στην αρχή, όλοι οι παίκτες, όταν παίζουνε πόκερ, κάνουν κάποια βασικά λάθη, γιατί δεν έχουν καθίσει να φιλοσοφήσουν κάποιες κινήσεις, δηλαδή χοντρικά, στην αρχή, μου έδειξε τη λογική που παίζουμε, ότι «Κοίταξε να δεις. Πρέπει να είσαι επιθετικός». Δεν μπορείς ας πούμε… ένα πολύ κλασικό λάθος που κάνουνε πολλοί παίκτες στην αρχή είναι ότι, απλά, θέλουν να βλέπουν πολλά φύλλα. Σου λέει: «Να δούμε τι είναι να γίνει». Δεν γίνεται έτσι. Πρέπει να παίζεις λίγα φύλλα και επιθετικά. Ας πούμε, μου έδειξε αυτή τη λογική. Τον έβλεπα να παίζει. Είδα ότι ξεκάθαρα έχει στρατηγική, πρώτα απ’ όλα. Γιατί έχω ακούσει άλλους που λένε ότι «Εγώ είμαι καλός στο στοίχημα και καλά κερδίζω» και ξες… είναι λίγο μπαρούφες, ενώ αυτός έβλεπα ξεκάθαρα ότι κάτσε… αυτό που μου λέει έχει νόημα τώρα, δηλαδή μου το εξηγούσε. Οπότε, ήδη εκεί κατάλαβα ότι «Ώπα! Δεν λέει ό,τι να 'ναι».

Πριν, αναφέρθηκες ότι «Πρέπει να ελέγχω το αν είμαι πειθαρχημένος, αν είμαι συγκεντρωμένος». Το πειθαρχημένος στο πόκερ τι σημαίνει ακριβώς;

Πειθαρχημένος στο πόκερ υπάρχει πριν το πόκερ, που έχει σχέση με τη ρουτίνα, δηλαδή, για παράδειγμα, ακόμα και να το τεμπελιάσεις την άσκηση σου πρέπει, επειδή κάνουμε καθιστική ζωή, να κάνεις άσκηση. Η αερόβια άσκηση π.χ. αυξάνει το focus σου δεν θυμάμαι και εγώ ποσοστό, αλλά ένα μεγάλο. Μπορεί ένα 40% ας πούμε. Οπότε, ναι. Το να ‘σαι πειθαρχημένος και να κάνεις άσκηση είναι σημαντικό. Αυτό είναι έξω απ' τα τραπέζια, όπως λέμε, όταν δεν κάθεσαι στο τραπέζι. Και μετά υπάρχει πειθαρχία στο τραπέζι. Για παράδειγμα, εγώ παίζω από το ίντερνετ, οπότε είναι πολύ εύκολο να πω «Κάτσε λίγο να ανοίξω το YouTube να δω κάτι». Εκεί, όμως, μπορεί να χάσω κάποια σημαντική πληροφορία απ’ το τραπέζι που παίζω και αυτή η έλλειψη πειθαρχίας μου κοστίζει λεφτά. Επίσης, υπάρχει η πειθαρχία αυτή καθ’ αυτή στο παιχνίδι, δηλαδή ότι μπορεί να μην πιάνεις καλά φύλλα, αλλά πρέπει να είσαι πειθαρχημένος και να πεις «Κοίταξε να δεις. Δεν θα παίξω αυτό το φύλλο, επειδή απλά έχω να παίξω ώρα. Πρέπει να περιμένω το φύλλο που είναι σωστό να παίξω». Πολλοί παίκτες, ας πούμε, στην αρχή κάνουν αυτό το λάθος. Δεν έχουν υπομονή. Ναι, είναι κι αυτό θέμα πειθαρχίας. Και φυσικά όλα αυτά έχουν σκοπό. Είναι στην ουσία το πόσο καλές αποφάσεις παίρνεις. Αυτό είναι το όλο αποτέλεσμα ή η όλη ικανότητα του πόκερ. Είναι πόσο καλές αποφάσεις παίρνεις. Οπότε, θες να ‘σαι πειθαρχημένος σε όλα αυτά τα πράγματα που σε οδηγούν εκεί. Ναι.

Σου έτυχε ποτέ να σπάσεις αυτήν την πειθαρχία και να εκνευριστείς; Γιατί έχασα την πληροφορία που άνοιξα το YouTube, ας πούμε;

Ναι, ναι, ναι. Πολύ συχνά. Η αλήθεια είναι ότι ειδικά στην εποχή που ζούμε είναι δύσκολο, ρε παιδί μου, ν' αντισταθείς σε οποιοδήποτε πειρασμό, γιατί τώρα σκέψου ότι ιδανικά στήνεις όλη σου τη ρουτίνα - βέβαια το πόκερ είναι κάτι φουλ ανταγωνιστικό - ώστε να ‘σαι έτοιμος να παίξεις. Οπότε, δεν γίνεται να ‘σαι 16 ώρες την ημέρα full πειθαρχημένος. Οπότε, κάθε μέρα σπας σε κάποια φάση, δηλαδή μπορεί να καθίσεις να δεις ακόμα 1 επεισόδιο ενώ δεν θα ‘πρεπε. Μπορεί λίγο να δεις μηνύματα που ήρθαν στο κινητό σου την ώρα που παίζεις ενώ δεν θα ‘πρεπε. Απλά, προσπαθείς να το κάνεις όσο καλύτερα γίνεται αυτό, δηλαδή εγώ το κινητό θα το βάλω μακριά από το γραφείο μου, για να μη μπορώ να το πιάσω, θα μπλοκάρω τις σελίδες, όπως το YouTube, το Facebook και τα λοιπά. Αυτές τις μπλοκάρω πριν ξεκινήσω να παίζω απ’ τον Explorer μου, ώστε να ‘ναι πιο δύσκολο… απ’ τον browser. Ώστε ναι. Να ‘ναι πιο δύσκολο να μπω σε αυτές τις σελίδες. Ναι. Το δουλεύεις και αυτό. Είναι κάτι και αυτό που…

Μιας και αναφέρθηκες νωρίτερα στη ρουτίνα, μπορείς να μας πεις λίγο μία καθημερινή μέρα που σηκώνεσαι να παίξεις; Πώς είναι για σένα;

Ναι. Συνήθως, οι περισσότεροι ποκεράδες που παίζουνε τουρνουά… εγώ παίζω… υπάρχουν 2, χοντρικά, τύποι στο πόκερ. Υπάρχουν τα τουρνουά και υπάρχει και το cash game. Το cash game είναι… κάθεσαι με τα λεφτά που θες και σηκώνεσαι και φεύγεις όποτε θες. Εκεί η ρουτίνα είναι λίγο πιο προσωπική, γιατί ο καθένας έχει άλλους ρυθμούς. Στα τουρνουά είναι λίγο πιο fix, γιατί οι ώρες στον κόσμο που είναι οι καλύτερες θεωρητικά… τα πιο μεγάλα τουρνουά, δηλαδή, παίζονται τις ώρες που οι ευρωπαίοι είναι ελεύθεροι, που δεν δουλεύουν ευρωπαίοι, δηλαδή τις απογευματινές ευρωπαϊκές ώρες. Εκεί είναι τα μεγαλύτερα τουρνουά. Οι περισσότεροι παίκτες τουρνουά στήνουμε το πρόγραμμα μας γύρω απ’ αυτό. Οπότε, συνήθως, η ελεύθερη ώρα που έχω είναι ή πολύ αργά το βράδυ, όταν τελειώνω, ή στην αρχή της ημέρας, όταν ξεκινάει. Οπότε, ξεκινάω την ημέρα μου. Ιδανικά, πρώτα κάνω την γυμναστική. Δεν θέλω ν' αρχίσω με κινητά και δουλειές και τέτοια. Οπότε, αν δεν έχω δουλειές έξω απ’ το σπίτι, θα κάνω γυμναστική. Θα κάνω μπάνιο. Θα καθαρίσω το σπίτι. Θα κάνω διαλογισμό ή οτιδήποτε άλλο πρέπει να κάνω. Μετά από κει, θα πάρω κάποιες ώρες ελεύθερες. Μπορεί να ‘ναι να δω ένα φίλο για 2 ώρες ή να διαβάσω 1 βιβλίο ή όσο χρόνο έχω και μετά έχουμε το διάβασμα στο πόκερ, που αυτό, πλέον, είναι το Α και το Ω, δηλαδή, κάποτε, διάβαζε 1/10 ποκεράδες και άμα. Πλέον, 1/10 ποκεράδες δεν διαβάζει. Δεν διαβάζει για το πόκερ. Αυτό μπορεί να σου πάρει δίωρο ή αναλόγως την ημέρα. Καμιά φορά μπορεί να διαβάσω και παραπάνω, καμιά φορά και λιγότερο, αλλά συνήθως στοχεύουμε στο δίωρο. Μετά ξεκουράζεσαι, τρως, που και αυτό είναι από μόνο του μια τέχνη. Για παράδειγμα, παρατήρησαν σιγά-σιγά οι παίκτες ότι, γιατί, ξες, οι περισσότεροι ποκεράδες είχανε ξεκινήσει μικροί ας πούμε. Οπότε, ναι. Κι εγώ όταν ξεκίνησα 20 χρονών μπορεί να παράγγελνα γύρους και μακαρόνια και καθόμουν κι έπαιζα. Μετά, όταν φτάνεις 30, καταλαβαίνεις ότι «Ώπα ρε φίλε. Κάτσε! Το έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που τρώω γύρους δεν έχω τόσο καλό focus. Όταν τρώω, όμως, ψάρι με [00:10:00]σαλάτα, είναι πολύ καλύτερο». Οπότε, μπαίνει και αυτό στη ρουτίνα, το μαγείρεμα, το σωστό φαγητό. Εγώ, συνήθως κιόλας, κοιμάμαι λίγο πριν να παίξω, ένα μισάωρο, γιατί θέλω να είμαι όσο πιο φρέσκος γίνεται στις 02:00 το βράδυ που μπορεί να ‘χω το τέλος του τουρνουά και ξεκινάμε και παίζουμε γύρω στις… οι περισσότεροι θα 'λεγα ότι ξεκινάμε και παίζουμε γύρω στις 17:00-19:00 ώρες Ελλάδας, γιατί από κει αρχίζουν και σχολάνε οι Γερμανοί και οι Γάλλοι και τα λοιπά. Ναι. Και αυτό μπορεί να σε πιάσει. Για μένα, συνήθως, προσπαθώ να παίζω οκτάωρο, όχι πολύ παραπάνω. Βέβαια, στα τουρνουά δεν είναι στο χέρι σου. Μπορεί να τελειώσει πολύ σύντομα, μπορεί να τελειώσει πολύ αργά. Έχει τουρνουά που κρατάνε, ξέρω γω, 12 ώρες και δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό, αλλά ναι. Αυτό. Και συνήθως κοιμάμαι 02:00-04:00 το βράδυ, ώρες Ελλάδας.

Μιας και αναφέρθηκες στο διάβασμα, πες μας λίγο. Τι διάβασμα είναι αυτό ακριβώς; Τι προετοιμασία κάνεις σε αυτό το κομμάτι;

Αυτό που είναι πάντα παράξενο όταν το λέω σε κάποιον. Λέει: «Τι διαβάζεις;» και έχω παρατηρήσει ότι η καλύτερη αναλογία είναι το σκάκι. Στην ουσία, το πόκερ πολλές φορές θυμίζει σκάκι, στο οποίο δεν μπορείς να δεις όλα τα πιόνια ή ξες πάλι… ναι, όντως. Δεν ξέρουμε αν ο ίππος πάντα θα καταφέρει να κάνει την κίνηση που κάνει, δηλαδή εάν ο ίππος τρώει δεν ξέρω και γω ποιο πιόνι υποτίθεται. Ας πούμε ότι 80% το τρώει, αλλά 20% χάνει απ’ το πιόνι. Οπότε, και στο διάβασμα το ίδιο πράγμα είναι με το σκάκι, γιατί οι σκακιστές, συνήθως, κάθονται είτε μ' έναν coach, τον προπονητής τους ή το πιο συχνό, που αυτό γίνεται και στο πόκερ, είναι ότι θα δουν την τάδε παρτίδα του '86, του Κασπάροφ με τον τάδε, ας πούμε. Και λένε: «Γιατί το έκανε αυτό;». Προσπαθούνε να δουν τη λογική. Ίσως, πολλές φορές, έχουν πρόσβαση στο λογική της κίνησης. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει με το πόκερ, ότι ειδικά παλιά που δεν υπήρχαν τόσα παλιά προγράμματα, που θα εξηγήσω, για το πόκερ, αυτό που κάναμε ήταν να βλέπουμε άλλους ποκεράδες. Είτε συζητούσαμε μαζί τους, αν ήταν φίλοι μας, είτε βλέπαμε άλλους ποκεράδες που ήταν οι τοπ εκείνη την εποχή και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε γιατί το κάνουνε. Επίσης, υπάρχουν βίντεο που πληρώνεις και υπάρχει replay της παρτίδας που έπαιξε ο συγκεκριμένος παίκτης. Εξηγεί την κίνηση του. Οπότε, από εκεί παίρνεις ιδέες. Βέβαια, πλέον, τα τελευταία… από το 2015 νομίζω, έχουν μπει πολλά περισσότερα προγράμματα στο πόκερ. Είναι και η μεγάλη διαμάχη που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Το Game Theory Optimal, όσοι θυμούνται, που έλεγε ο Βαρουφάκης, στο οποίο υπάρχουν προγράμματα που έχουν λύσει το παιχνίδι και παίζουν, ας πούμε, 1.000.000 φορές την παρτίδα αναμεταξύ τους και σου λέει ότι «Ο ιδανικός τρόπος για να παίξεις αυτό το χέρι είναι αυτός». Και εμείς σαν παίκτες μελετάμε αυτά τα προγράμματα για να δούμε πως θα ‘πρεπε να παίξουμε το χέρι. Βέβαια, στην πραγματικότητα, δεν το εφαρμόζεις 100%, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ. Θα παίξουν διαφορετικά από το ιδανικό, αλλά ναι, χοντρικά οπότε θα έλεγα ότι χρησιμοποιούμε αυτούς τους 2 τρόπους, είτε συζήτηση, βίντεο και τα λοιπά, είτε αυτά τα προγράμματα, τα οποία έχουνε τη λύση και προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί παίζει έτσι το πρόγραμμα.

Ανέφερες τον ιδανικό τρόπο να παίξει κανείς ένα χέρι. Είπες, όμως, ότι μπορεί ο κάθε παίκτης να παίξει διαφορετικά, εν τέλει, το χέρι παρά το ιδανικό. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Υπάρχει αυτό που υπάρχει, πλέον, σε όλα τα παιχνίδια. Πρώτα απ΄ όλα, είπαμε ότι όλοι οι παίκτες δεν είναι ρομπότ, δηλαδή αν παίξεις μ' ένα παίκτη που δεν έχει τις ίδιες βάσεις με σένα, θα κάνει κάποια λάθη, γιατί… είναι καλή ερώτηση. Γιατί θα κάνει αυτά τα λάθη; Γιατί στο πόκερ, παραδόξως, δεν είναι… τώρα ξέχασα την ελληνική τη λέξη… δεν είναι πολύ φυσικό πολλές φορές, δηλαδή πρέπει… η θεωρητικά σωστή λύση, πολλές φορές, πηγαίνει κόντρα στο ένστικτο μας. Ας πούμε, τα προγράμματα αυτά παίζουνε τρελά επιθετικά, σε βαθμό που θα νόμιζες ότι παίζεις απέναντι σε κάποιο μανιακό τύπο. Ο κόσμος ναι… έχει αυτό στο νου του πολλές φορές. Δεν είναι τόσο επιθετικός. Επίσης, πολλές φορές, σωστά, ο κόσμος δεν παίζει με το σωστό τρόπο, γιατί ξέρει ότι οι υπόλοιποι παίκτες κάνουν κάτι λάθος. Και το εκμεταλλεύεται. Το ρομπότ, ας πούμε, δεν θα πάει να εκμεταλλευτεί ένα λάθος που δεν γίνεται, αλλά εγώ ξέρω ότι ένας αδύνατος παίκτης, για παράδειγμα, δεν θα κάνει μία κίνηση… ε θα πάω να την εκμεταλλευτώ. Θα βγω απ' τη θεωρία εκεί πέρα και θα πάω να εκμεταλλευτώ, γιατί τα λεφτά θα βγουν όχι αν πας να παίξεις ιδανικά. Αν παίζαμε όλοι ιδανικά, δεν θα κέρδιζε κανείς. Και επίσης η πιο απλή απάντηση στο «Γιατί δεν παίζουν όλοι ιδανικά;» είναι ότι είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Το πόκερ, νομίζω, έχει, λένε κάτι σαν, περισσότερα σενάρια από γαλαξίες στο διάστημα και κάτι τέτοια ας πούμε. Είναι, όντως, εξαιρετικά περίπλοκο. Δεν μπορείς να το μάθεις απ’ έξω. Μπορείς να μάθεις τις αρχές τις θεωρίας, να καταλάβεις τι γίνεται, αλλά ναι. Είναι αδύνατο. Ας πούμε, οι καλύτεροι παίκτες λένε ότι αυτή τη στιγμή ξέρουμε το 50% της θεωρίας. Οπότε, αποκλίσεις από το ιδανικό υπάρχουν παντού. Απλά, παντού.

Αυτό που μου είπες τώρα συνδέεται και με μία άλλη ερώτηση που ήθελα να κάνω. Ανέφερες τη στρατηγική στο πόκερ. Με τι έχει να κάνει; Τη στρατηγική πώς τη φτιάχνεις; Πρέπει να ξέρεις τον αντίπαλο παίκτη για να τη χτίσεις ή είναι κάτι που χτίζεις απ' την αρχή; Η δική μου στρατηγική χωρίς να ξέρω τον αντίπαλο μου απαραίτητα.

Είναι και τα 2, γιατί, πρώτα απ’ όλα, θα καθίσεις σ' ένα τραπέζι που, πολλές φορές, δεν ξέρεις ποιος είναι ο αντίπαλος, αλλά προφανώς πρέπει να βάζεις μέσα τον αντίπαλο. Όσο καλύτερα ξες τον αντίπαλο… από τι διάθεση έχει, που εκεί βοηθάει πάρα πολύ το live προφανώς, το να παίζεις live πόκερ εννοώ, αλλά και από το ίντερνετ. Αν, ας πούμε, έχω πάρει 3 μεγάλα χέρια, έχω πάρει πολλά λεφτά απ' τον αντίπαλο μου, περιμένω στο 4ο ότι μπορεί να μου κάνει κάποια αντίσταση. Εκεί, μετράει η ψυχολογία στο αντίπαλο και η στρατηγική μου, πολλές φορές, θα είναι με βάση αυτό, αλλά ναι. Μετά, η στρατηγική είναι απλά ότι… βασικά, αυτό είναι ένα κοινό λάθος που κάνουνε οι αρχάριοι παίκτες και έχει σχέση με το πως στρώνουμε τη στρατηγική μας. Το βασικό είναι ότι δεν βλέπουμε το φύλλο στο χέρι μας. Βλέπουμε όλα τα πιθανά φύλλα που θα είχαμε στο χέρι μας, γιατί ο αντίπαλος μας δεν ξέρει το συγκεκριμένο φύλλο μας, όπως κι εμείς φαντάζομαι, αν παίζουμε νόμιμα δηλαδή, δεν ξέρουμε το φύλλο του αντιπάλου μας. Οπότε, στρατηγική, βασικά, σαν λογική είναι αυτή, ότι πως θα έπαιζα εδώ το εύρος χεριών που έχω και το χωρίζουμε ας πούμε… «Ο.Κ. Εδώ, αν μπλόφαρα, πώς θα το ‘παιζα;». Γιατί αν έχεις ένα πολύ καλό φύλλο, θες να νομίζει ο αντίπαλος σου ότι μπλοφάρεις. Ξέρεις, εκεί που έχεις άσσους θέλει να νομίζει ότι «Κυνηγούσες το χρώμα» που λέμε και δεν το 'πιασες. Οπότε, ναι. Την ώρα που παίζεις πάντα κάνεις στρατηγικές, αν και συνήθως γι’ αυτό έχεις το διάβασμα, ώστε αυτές τις στρατηγικές να τις σκεφτείς από πριν. Πιάνεις τα πιο κοινά σενάρια που ξες ότι θα αντιμετωπίσεις παίζοντας και λες «Ωραία. Εδώ τι γίνεται όταν κακό φύλλο; Εδώ τι γίνεται όταν έχω κακό φύλλο; Ποια φύλλα πρέπει να χρησιμοποιήσω σαν μπλόφα; Ποια φύλλα μπορώ να ποντάρω για να πληρωθώ; Και ποια φύλλα δεν μπορώ να ποντάρω για να πληρωθώ;». Κι εκεί σκέφτεσαι τις στρατηγικές. Έχεις αποφασίσεις δηλαδή… νομίζω, βασικά, το 95% των κινήσεων που κάνουμε όταν παίζουμε είναι ήδη λίγο δουλεμένες από πριν. Γι’ αυτό μπορούμε να παίζουμε πολλά τραπέζια. Εγώ, ας πούμε, παίζω 9 τραπέζια μαζί. Ο τρόπος που μπορώ να το κάνω είναι γιατί ξέρω κατευθείαν ποια φύλλα θα πετάξω, ξέρω ποια φύλλα θα πετάξω χωρίς να σκεφτώ καν, δηλαδή πολλές φορές φτάνω σε ένα χέρι προχωρημένο και λέω: «Πώς έφτασα εδώ;». Γιατί το έχεις παίξει φουλ αυτόματα. Έχεις παίξει τους πρώτους 2 γύρους, που λέμε ότι ποντάρουμε, αυτόματα. Ναι. Αυτή είναι η στρατηγική χοντρικά.

Επειδή αναφερθήκαμε στα τουρνουά, γενικά, συζητώντας, πες μας λίγο τη διαφορά του cash με το τουρνουά και πως τη βλέπεις εσύ κιόλας.

Η διαφορά στα τουρνουά… έχει αρκετές. Έχει και ψυχολογικά θα έλεγα και σε τρόπο παιχνιδιού. Ψυχολογικά είναι διαφορετικό γιατί στο ένα έχεις λεφτά μπροστά σου, δηλαδή ξέρεις ότι «Αυτή τη στιγμή που ποντάρω βγαίνουν 10 ευρώ από την τσέπη μου», ενώ στο τουρνουά κάθεσαι κι έχεις μάρκες . Οπότε, ξεχνιέται ο άλλος. Μπορεί να έχει βάλει 1000 ευρώ σ' ένα τουρνουά, αλλά αυτή τη στιγμή κρατάει στο χέρι του μάρκες, ψεύτικες μάρκες. Είναι πολύ διαφορετικό το αίσθημα να πεις ότι «Ωχ! Τώρα μπλοφάρω 100 ευρώ», πρώτον. Έχει κάποιες, επίσης, διαφορές που είναι πιο προχωρημένο, αλλά θα το εξηγήσω αρκετά απλά. Στο τουρνουά, όσο προχωράει ο χρόνος, ανεβαίνει η αξία του big blind, που λέμε. Τώρα, αυτό για κάποιον που δεν καταλαβαίνει… δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, στην ουσία, στο τουρνουά δεν μπορούσες να περιμένεις. Δεν μπορείς να περιμένεις φύλλα. Πρέπει να παίζεις για να μαζεύεις μάρκες. Οπότε, σε κάποια φάση, μπορεί το stack σου να είναι τόσο μικρό που, απλά, τα βάζεις όλα μέσα. Στο cash, που απλά κάθεσαι με όσα λεφτά θες και ξαναφορτώνεις, ακριβώς επειδή ξαναφορτώνεις, δεν τελειώνουν οι μάρκες μπροστά σου. Οπότε, παίζεις, αυτό που λέμε πάντα, βαθιά. Το cash είναι πιο δύσκολο στο πόκερ, στη θεωρία του. Στο τουρνουά, επειδή ακριβώς μπορεί να έχεις λίγες μάρκες μπροστά σου, είναι εύκολο. Μου έχουν μείνει – για να το κάνω απλό – πες ότι ξεκινήσαμε με μάρκες αξίας 100 ευρώ και σου έχουν μείνει 2. Λες: «Έχω ένα παπά και ένα άλλο φύλλο. Άντε πάμε! Δεν μου έχει μείνει τίποτα». Στο cash, επειδή δεν γίνεται ποτέ αυτό, παίζουν πάντα πολύ πιο περίπλοκο πόκερ. Οι παίκτες του cash είναι, στη θεωρία, πολύ πιο καλύτεροι από αυτούς των τουρνουά. Επίσης, η ρουτίνα που ανέφερα πιο πριν, ότι ο παίκτης του cash κουράστηκε; Θέλει να φάει; Θέλει να ξεκουραστεί; Μπορεί να σηκωθεί να φύγει ανά πάσα στιγμή. Και στα live τουρνουά, επίσης, έχει όντως τη διαφορά ότι το live cash θεωρείται ζουμερό, ας το πούμε έτσι, ότι έχει πολλά λεφτά να δώσει. Ένας καλός παίκτης είναι πιο εύκολο να πάρει λεφτά από έναν κακό στο cash. Ακριβώς, γι’ αυτό το λόγο, ότι άμα έχεις λίγες μάρκες, δεν μπορείς να κάνεις και πάρα πολλά λάθη, ενώ, άμα έχεις πολλές μάρκες, μπορείς να κάνεις πολλά λάθη. Είναι, σαν να λέμε, εγώ που δεν έχω δίπλωμα για παράδειγμα. Μ’ ένα ποδήλατο δεν μπορώ να χτυπήσω πολύ άσχημα. Με μία Ferrari μπορώ να κάνω πολύ μεγάλη ζημιά. Αυτό είναι, ίσως, μια πολύ καλή αναλογία.

Για σένα το τουρνουά σε σχέση με το cash; Τι προτιμάς;

Έχω παίξει και τα 2. Έπαιξα τουρνουά, γιατί αυτός ο φίλος του αδερφού μου έπαιζε τουρνουά. Η αλήθεια είναι ότι έχει κάποιον ενθουσιασμό. Όταν πας στα τουρνουά αυτό είναι το θέμα, ότι αποκλείεται ο κόσμος. 1 στους 7 πληρώνεται συνήθως. Και εκεί που είναι τα πολλά λεφτά είναι, προφανώς, στο τέλος, δηλαδή, αν, ας πούμε, είμαστε 100 παίκτες, θα πληρωθούν οι 15 και το τελικό τραπέζι που λέμε… τα τραπέζια είναι από 6 άτομα μέχρι 9 συνήθως. Στο τελευταίο τραπέζι που μένει, στους τελευταίους δηλαδή 6-9, εκεί είναι τα πιο χοντρά λεφτά. Και πάντα αυτό είναι όντως λίγο… σου ανεβάζει τους παλμούς, δηλαδή στο cash είναι πάντα ένα flat πράγμα. Παίζεις πάντα το ίδιο σενάριο θεωρητικά, ενώ στο τουρνουά παίζεις για πιο πολλά λεφτά. Στο τέλος, ανεβαίνουν οι παλμοί. Δεν μπορείς να το αποφύγεις αυτό.

Έχεις βρεθεί σε πολλά τελικά τραπέζια;

Ναι. Έχω παίξει νομίζω καμία 40.000-50.000 τουρνουά. Μπορεί να κάνω λάθος στο αριθμό, αλλά νομίζω κάπου εκεί, αλλά νομίζω… ναι. Σε πάρα πολλά τελικά τραπέζια. Και μάλιστα, μόλις φέτος ξεκίνησα – για να καταλάβεις αυτό που λέγαμε πριν για τη στρατηγική – να συγκεντρώνομαι στο να διαβάζω για τη θεωρία του πως παίζονται τα τελικά τραπέζια, γιατί είναι κι αυτό άλλο κομμάτι. Είναι πολύ διαφορ[00:20:00]ετικό το πώς παίζεις στο τέλος του τουρνουά, όταν ο πρώτος μπορεί να παίρνει 5.000 € και πολύ διαφορετικό όταν παίζεις στην αρχή του τουρνουά, που είναι αδιάφορο το αν θα αποκλειστείς τώρα ή όχι. Κι αυτό το λέω για τη στρατηγική, γιατί σκέψου πόσα περιθώρια υπάρχουν ακόμα στην βελτίωση του κόσμου, δηλαδή μιλάμε, ίσως, για το πιο σημαντικό-σημαντικό κομμάτι στα τουρνουά και ο κόσμος δεν το έχει διαβάσει ακόμα. Έχουμε, ακόμα, άλλη ύλη από πριν για να διαβάσουμε.

Το κορυφαίο τελικό τραπέζι που θυμάσαι; Που σου έχει μείνει, αν θέλεις; Αυθόρμητα. Ποιο είναι;

Έχω 2-3. Online είναι τα περισσότερα. Έχω παίξει και 1 live τραπέζι στο Regency, εδώ στη Θεσσαλονίκη, το οποίο είχε φάση γιατί πήγα με φίλους και τα λοιπά, αλλά τα περισσότερα που θυμάμαι ήτανε online, γιατί ήταν για πολλά λεφτά. Ήταν για ένα μεγάλο ποσό όλα. Οπότε, η αδρεναλίνη αυτή δεν ξεχνιέται. Να λες ότι «Τώρα ν' αποκλειστεί ένας και δεν είμαι εγώ, ένας άλλος απλά, εγώ χωρίς να κάνω τίποτα. Αν αποκλειστεί θα έχω πάρει 2 μηνιάτικα…», είναι… δεν ξες. Δεν ξες τι αδρεναλίνη έχει αυτό το πράγμα. Να βλέπεις τους άλλους, σκέψου, να παίζουν. Ούτε καν εσύ. Ναι. Παίζω σε πολλές εταιρείες. Οπότε, σε όλες σχεδόν έχω αναμνήσεις από τελικά τραπέζια.

Μιας και ανέφερες το live, θα σε ρωτήσω πρώτα για τη διαφορά του online με το live. Πώς την έχεις ζήσει εσύ;

Ναι. Πρώτα απ’ όλα εγώ είμαι… φαίνεται ξεκάθαρα σ’ όποιον κάθομαι στο τραπέζι και μου το λένε συνέχεια, το οποίο είναι και κομπλιμέντο και… λοιπόν ναι. Φαίνεται με τη μία ότι είμαι παίκτης online. Καταλαβαίνουν, δηλαδή, οι άλλοι ότι είμαι επαγγελματίας από τον τρόπο που παίζω και τα λοιπά, αλλά φαίνεται ότι είμαι και παίκτης online, γιατί κάνω πάρα πολλά λάθη. Κάνω πολλά λάθη σε φάση… αυτό δεν το ξερα, ότι π.χ. αν βάλεις μία μάρκα μόνο μέσα στην τσόχα, στο τραπέζι, ό,τι αξία και να ‘χει είναι απλά call, δηλαδή τα βλέπεις μόνο. Δεν αυξάνεις το στοίχημα. Εγώ δεν το 'ξερα αυτό. Οπότε την πατάω πολύ συχνά. Καμιά φορά ξεχνιέμαι ή μπερδεύομαι. Έχει τέτοια πραγματάκια που θα κάνω λάθος. Και φαίνεται εκεί ότι δεν είμαι έμπειρος στο live. Δεν έχω παίξει τόσο πολύ live. Παρόλα αυτά μου αρέσει. Μου αρέσει, γιατί μου αρέσει να μιλάω σε παίκτες, αν και το κακό, για να λέμε την αλήθεια, είναι όταν μιλάω σε κάποιον πολύ φιλικά, ειδικά άμα καταλάβω ότι δεν είναι καλός, μετά δυσκολεύομαι να του βγάλω όλη την επιθετικότητα μου. Πάει κόντρα λίγο στη φύση μου, ρε παιδί μου. Δεν θες να τον ξεφτιλίσεις επιθετικά. Δεν θες να τον μπλοφάρεις όλη την ώρα. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι σε κάποια σημεία ότι μπορείς, αλλά ναι. Έχει πάντως τη φάση του. Σίγουρα. Επίσης, ταξιδεύεις! Αυτό είναι το καλό, ότι τις περισσότερες φορές… έχω πάει μόνο 1 φορά στο Regency και όλες τις άλλες φορές ήταν στο εξωτερικό.

Θα πάμε 1-1 σε αυτό που ανέφερες. Θα σε ρωτήσω πρώτα για το Regency, που είπες ότι πήγες και με φίλους και τα λοιπά. Πες μας λίγο περισσότερα για εκείνες τις μέρες. Πώς ήταν η εμπειρία;

Το χαρακτηριστικό που θυμάμαι είναι το εξής: μπαίνουμε μέσα στο καζίνο. Γραφόμαστε με το φίλο μου και όπως περνάμε για να πάμε στα τραπέζια βλέπω… τώρα αυτό παίζει να ήτανε Τρίτη-Τετάρτη μεσημέρι σκέψου… γιατί ξεκινάει μεσημέρι-απόγευμα, για να τελειώσουμε μέχρι το βράδυ, να μη κρατήσει πολύ αργά. Και είναι 16:00. Τετάρτη μεσημέρι. Και μπαίνουμε και βλέπω στα «φρουτάκια» κάποιους τριαντάρηδες, σαν κι εμένα, να κάθονται. Φαινόταν ότι δεν είναι επαγγελματίες για το πόκερ και τα λοιπά. Ήταν θαμώνες του καζίνο. Και πραγματικά αυτό που σκεφτόμουνα ήτανε «Ρε φίλε. Δεν έχει τίποτα άλλο να κάνεις απ’ το να πας στο καζίνο Τετάρτη μεσημέρι;». Και είναι αστείο, γιατί κάποιος σου λέει: «Μα κι εσύ ήσουν στο καζίνο εκείνη την ώρα». Απλά, είναι τόσο διαφορετικό το να το κάνεις για δουλειά, δηλαδή εμείς ξέραμε ότι αυτή είναι η δουλειά μας. Ναι, μεν, σήμερα θα το κάνουμε λίγο σαν διασκέδαση και θα πάμε στο Regency, αλλά το πόκερ με έχει κάνει full αντιτζογαδόρο και νομίζω το καταλαβαίνω, δηλαδή κάθε φορά που βλέπω κόσμο σε ρουλέτες και σε «φρουτάκια» και τα λοιπά έχω μια έκφραση σε φάση «Τι κάνεις;». Είναι σαν να πηγαίνεις στο καζίνο και να σου λέει: «Μπορείς να μου δώσεις 2 ευρώ; Μπορείς να μου δώσεις 10 ευρώ;». Και να τους τα δίνεις. Γιατί ξες. Κάπου εκεί παίρνουν ας πούμε. Η ρουλέτα μπορεί να έχει… να χάνεις, κατά μέσο όρο… πες ότι παίζεις 10.000 μπιλιές. Κατά μέσο όρο θα χάσεις 5%; Δεν θυμάμαι τώρα πόσο είναι. Κάπου εκεί. Οπότε, είναι σαν να λες: «Ωραία. Σήμερα, ήρθα στο καζίνο με 100 ευρώ. Είναι σαν να πήγα, απλά, να τους άφησα 5 ευρώ και να ‘φυγα», στο νου εμένα και δεν το καταλαβαίνω με τίποτα, δηλαδή λέω: «Παιδιά, έχει πολύ πιο ωραία πράγματα να κάνετε». Το πόκερ έχει διαφορά, δηλαδή όταν βλέπω άσχετους, σε εισαγωγικά, να παίζουν πόκερ, μη επαγγελματίες, δεν είναι το ίδιο, γιατί είναι στρατηγική. Λες: «Ναι. Ο άλλος ήρθε να παίξει ένα παιχνίδι. Να ζοριστεί. Ο τύπος θα έπαιζε επιτραπέζιο με τους φίλους του. Ήρθε να παίξει αυτό». Στα «φρουτάκια», όμως και σ' αυτά τι κάνουνε; Οπότε, ναι. Το Regency το θυμάμαι πολύ συγκεκριμένα γιατί, ξες, έχω πάει ας πούμε σε άλλες χώρες που λες: «Μπορεί να έχουν και λεφτά», δηλαδή τα 'χουνε, ενώ εδώ έβλεπα κόσμο και έλεγα: «Δηλαδή τώρα αυτοί τα χουνε;». Γιατί δεν γίνεται να ακούμε στις ειδήσεις συνέχεια «Ακρίβεια», το ένα, τ’ άλλο και να βλέπεις εκεί κόσμο και αυτό ναι… με είχε κάνει, έτσι, λίγο κακή εντύπωση. Αυτό το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά όταν πήγα. Κατά τ’ άλλα είχε φάση, γιατί ήταν πολύ εύκολο τουρνουά. Το live γενικά είναι πανεύκολο σε σχέση με το online. Πραγματικά, είναι άλλο επίπεδο, σε σημείο που μερικοί δεν καταλάβαιναν τις κινήσεις που έκανα και με ρωτούσαν: «Καλά αυτό γιατί το ‘κανες;». Και μερικοί επιθετικά. Κι αυτό μου είχε κάνει εντύπωση, γιατί, πρώτα απ’ όλα, online δεν θα σε ρωτήσει κανείς. Αν σε ρωτήσει, απλά τον αγνοείς, ενώ είναι κάπως να έχεις αποκλείσει κάποιον μόλις τώρα και να σε ρωτάει: «Καλά ρε φιλαράκι! Γιατί το 'κανες αυτό;» και να μη μπορείς να του πεις, γιατί έχει κόσμο στο τραπέζι που σ' ακούει. Δεν μπορείς να του πεις τη στρατηγική σου. Δεν μπορείς να του εξηγήσεις. Το πιο ευγενικό πράγμα που θα μπορούσα να του πω είναι: «Δώσε μου 50 ευρώ, να σου κάνω μαθήματα 1 ώρα να σου εξηγήσω», αλλά ναι, είναι πολύ παράξενο… ας πούμε και το bullying που μπορεί να παίξει. Εγώ, ας πούμε, φαίνομαι γενικά πολύ πιο soft. Το έχω παρατηρήσει, από την αρχή, στα παιχνίδια που έπαιζα. Ειδικά, όταν είμαι ξυρισμένος, φαίνομαι σαν 5 χρόνια μικρότερος και γενικά υπάρχει ο κλασικός, ο επιθετικός παίκτης που θα σε δει soft και θα προσπαθήσει να σε πιέσει και είναι λίγο… παίζει και bullying, δηλαδή στα τραπέζια παίζει και bullying και πρέπει να ξες να το χειρίζεσαι κι αυτό.

Πες μας λίγα για το bullying. Το σημείωσα τώρα να στο ρωτήσω ακριβώς.

Σ’ αυτό είναι… κοίταξε. Γενικά, είναι ένα παιχνίδι το οποίο παίζεται 99% από άντρες. Υπάρχουνε λίγες γυναίκες στο παιχνίδι. Οι περισσότεροι, επειδή είναι άντρες και υπάρχει ένα… είναι ανταγωνιστικό, πρώτα απ’ όλα... ξες. Δεν θα παίξεις μπουνιές με τον άλλον, αλλά παίζεις μεταφορικά μπουνιές στο πόκερ. Οπότε, υπάρχει και ο εγωισμός. Υπάρχουν όλα αυτά ρε παιδί μου. Οπότε, γι’ αυτούς τους λόγους δημιουργείται ένα κλίμα το οποίο δεν είναι soft απαραίτητα. Εγώ, ας πούμε, όταν είμαι στο τραπέζι, πάντα είμαι soft. Πάντα θα μιλήσω. Πάντα θα κάνω χαβαλέ μ’ αυτούς που βλέπω ότι κάνουν χαβαλέ. Ποτέ δεν θα μιλήσω επιθετικά σε κάποιον, αλλά υπάρχουν άλλοι που, για να προσπαθήσουν να σε κάνουν να τα πετάξεις ή να νιώσεις άβολα, θα σου κάνουν ερωτήσεις παράξενες. Θα σου κάνουν παρατηρήσεις. Οπότε, ναι. Έχεις και όριο, βέβαια. Κυριολεκτικά, μπορείς να φωνάξεις το floor που λέμε, άμα σου πει κάποιος κάτι χοντρό, αλλά ναι. Το βλέπω. Ειδικά, σε μεγαλύτερο κόσμο ότι είναι αυτοί που συνήθως ξες ότι δεν ξέρουν, αλλά θέλουν να λένε ότι ξέρουνε. Οπότε, επειδή δεν τους βγαίνει αυτό… δεν ξέρω αν έβγαλε νόημα αυτό που είπα, αλλά ναι… επειδή δεν έχουν την ικανότητα να τη στηρίξουνε, σου λέει: «Πρέπει να βρω άλλους τρόπους για να το βγάλω». Οπότε, εκείνοι είναι συνήθως πιο ομιλητικοί στο τραπέζι και με κακό τρόπο. Όχι με καλό. Εγώ, ας πούμε, μιλάω φιλικά με όλους, γιατί ξέρω ότι έχω αυτή την ικανότητα να σταθώ στο τραπέζι και θέλω να κάνω χαβαλέ. Έχω δει πολλούς άλλους που δεν το πάνε έτσι. Βέβαια και αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού, δηλαδή μπορείς να το εκμεταλλευτείς. Μπορεί, επίτηδες, να τον αφήσεις τον άλλον, γιατί συνήθως αυτοί έχω παρατηρήσει ότι όταν κάποιος προσπαθεί να σε κάνει να μπεις στο μπλα-μπλα μαζί του για να σε βγάλει εκτός, αν δεν μιλάς, τρελαίνεται ακόμα περισσότερο. Βασικά, ήδη με το που τον βλέπεις ότι έχει θυμώσει έχει χάσει το παιχνίδι, γιατί το πόκερ είναι, ναι μεν, στρατηγική, είναι τεράστιο το κομμάτι της στρατηγικής, αλλά ταυτοχρόνως είναι και τεράστιο κομμάτι ψυχολογίας. Πρέπει να είσαι πολύ καλά με τον εαυτό σου. Οπότε, αν φροντίζεις να κρατάς τον εαυτό σου, έχεις τη στρατηγική. Αυτός που δεν κάνει το πρώτο κομμάτι, να 'ναι καλά ήδη στο μυαλό του, θα παρεκτραπεί. Όχι μόνο στο μπλα-μπλα εννοώ. Θα παρεκτραπεί και στη στρατηγική του.

Εσύ έχεις πέσει ποτέ θύμα τέτοιου bullying που λες;

Πρόσφατα. Και μάλιστα το σκεφτόμουν μετά και γελούσα, γιατί μου είχε μείνει καιρό και έλεγα: «Μήπως έπρεπε να κάνω κάτι;». Κάτι ας πούμε πιο… να φωνάξω το floor; Κάτι τέτοιο. Στα Σκόπια ήταν συγκεκριμένα. Έχω παίξει… νομίζω έχουμε περάσει 2η-3η μέρα, δηλαδή είμαστε αρκετά προχωρημένοι στο τουρνουά. Έχουμε μαζέψει μάρκες. Γενικά, έχω αυτοπεποίθηση στο τουρνουά και με το που πάω σ' ένα τραπέζι, γιατί όπως είπα πριν, στα τουρνουά αποκλείεται κόσμος. Οπότε, μπορεί να… ας πούμε είναι 600 παίκτες, για να κάνουμε ένα εύκολο παράδειγμα και έχουμε 9 άτομα σε κάθε τραπέζι. 9-10 άτομα στο live σε κάθε τραπέζι. Όσο αποκλείεται ο κόσμος, μειώνονται τα τραπέζια αναγκαστικά. Δεν γίνεται. Οπότε, ανακατεύεται ο κόσμος, ρε παιδί μου. Σε παίρνουν απ’ το ένα τραπέζι να πας να μείνεις τώρα με άλλους. Με το που πάω σ’ αυτό το τραπέζι, με το που πάω, παίζω ένα ακραίο χέρι. Τακτικά, το θυμάμαι πεντακάθαρα, αλλά δεν έχει σημασία τώρα για τον κόσμο ακριβώς τι είναι. Αυτό που είχε ενδιαφέρον ήταν ότι κάνω μία επιθετική κίνηση και μπαίνει all in, όπως λέμε, ο άλλος παίκτης, δηλαδή τα βάζει όλα. Ρέστα. Την έχουν ακούσει φαντάζομαι την έκφραση. Τα βάζει όλα μέσα. Τα ρισκάρει. Όλα ή τίποτα. Κι εγώ προσπαθώ να καταλάβω, τώρα, αν αυτός είναι άνετος να κάνει αυτήν την κίνηση. Οπότε, τον ρωτάω: «Ωραία. Πόσες είναι οι μάρκες σου; Τι αξία έχει;». Και ο τύπος έχει τιναχτεί στην ουσία. «Και έλα μωρέ. Και τι ρωτάς; Και αφού ξες ότι σ’ έχω» και χοντράδες τώρα. Και ήταν ταυτοχρόνως στο τραπέζι με τον κουνιάδο του. Και έχουν μπει τώρα και οι δύο και είναι σε φάση που κράζουνε: «Όχι, είσαι τζιτζιφιόγκος που ρωτάς και τέτοια». Κι εγώ ταυτοχρόνως… ξες. Δεν έχεις και άπειρη ώρα να σκεφτείς. Οπότε, προσπαθώ να το χειριστώ. Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι θεωρητικά, επειδή αν παίρνεις πάρα πολλή ώρα να δράσεις, μπορεί ο άλλος να ζητήσει time, δηλαδή να ζητήσει να σε χρονομετρήσουνε. Δεν μπορείς να κάθεσαι εκεί 5 ώρες να σκέφτεσαι. Οπότε, επειδή ήξερα ότι αυτός το παίζει πολύ άντρας τώρα, το πρώτο πράγμα που του είπα είναι ότι «Κοίταξε. Θα κάνω ώρα να σκεφτώ. Άμα θες ζήτα χρόνο», γιατί ήξερα ότι θα είναι κόντρα και δεν θα ζητήσει. Σου λέει: «Κάτσε τώρα. Τι μου είπε το παιδάκι; Να ζητήσω χρόνο;». Και το σκεφτόμουν, το σκεφτόμουν, το σκεφτόμουνα. Λέω… μου φαινόταν φουλ, ας πούμε, ότι απ’ το bullying που προσπαθεί να κάνει λέω: «Μάλλον, αυτός θέλει να με διώξει», αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Τα πέταξα. Μου ‘δειξε την καλύτερη μπλόφα θεωρητικά που μπορεί να έχει και γενικά όλο το περιβάλλον… αν δεν ήμουν επαγγελματίας, δηλαδή σε φάση εγώ κατευθείαν με το που κατάλαβα ότι θα πάει να κάνει αυτό το πράγμα, απομακρύνομαι και προσπαθώ να καταλάβω. Ωραία… γιατί το 'κανε αυτό; Γιατί κάνει bullying τώρα; Προσπαθεί να με κάνει να τα δω ή να μη τα δω; Μπορεί να έκανα λάθος στην απόφαση, αλλά αυτό που μου έμεινε μετά το χέρι ήταν το εξής: ότι αν ήταν κάποιος άλλος, που δεν ήταν επαγγελματίας, θα είχε νιώσει πολύ άσχημα εκεί και θα το έπαιρνε προσωπικά. Εγώ κατάλαβα. Εντάξει, το είδα. Είχε μία μπλόφα που δεν ήταν πολύ σίγουρος και σου λέει: «Κοίταξε. Αν μπορέσω να σε κάνω να τα πετάξεις, καλώς. Θα γλυτώσουμε εδώ πέρα». Αυτό ήταν τοξικό βέβαια, δηλαδή αν ήταν ένας άλλος άνθρωπος μπορεί να έλεγε: «Δεν μ' αρέσει το πόκερ τελικά». Ξες. Μπορεί να ήταν και ένας άνθρωπος που να ήτανε [00:30:00]καλός για το χώρο του πόκερ. Εγώ το πήρα κάπως chill, ότι εδώ τώρα κατάλαβα τι παίζει μ’ αυτόνα. Του πήρα μετά τις μάρκες ή κάποιες μάρκες. Όχι όλες, αλλά ναι. Αυτό ήταν το πιο έντονο bullying που έχω δεχτεί live.

Μέχρι στιγμής δεν μας έχει μιλήσει πολύ τεχνικά. Εντάξει, γιατί μπορεί και ο κόσμος, ίσως, να μην καταλαβαίνει πολύ, αλλά για να πάρουμε λίγο μία γεύση από τον τρόπο σκέψης, μπορείς να μας εξηγήσεις, περίπου, εκείνο το φύλλο που είπες με τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Χοντρικά.

Ναι. Θα το εξηγήσω χοντρικά για να δει και ο κόσμος περίπου πως σκεφτόμαστε. Φαντάζομαι όλοι ξέρουμε τα σύμβολα της τράπουλας. Ο παπάς είναι το «Κ», η ντάμα είναι το «Q», η βασίλισσα, βαλέ είναι το «J». Φαντάζομαι όλοι αυτά τα ξέρουμε. Άνοιξε ο συγκεκριμένος τύπος. Όταν λέμε «άνοιξε» στο πόκερ, εννοούμε ότι αποφασίζεις. Βλέπεις το φύλλο στην αρχή στο πόκερ και άμα θες το πετάς στην αρχή ή αποφασίζεις ότι αξίζει να ποντάρεις. Αυτός ποντάρει. Κάποιος άλλος… ο κουνιάδος του βασικά που ήτανε… ο κουμπάρος του, συγγνώμη, που ήτανε στο χέρι, κάνει “call”, δηλαδή τα βλέπει. Αποφασίζει να μην αυξήσει το στοίχημα. Αποφασίζει να μείνει στα ίδια και εγώ τα «βλέπω» επίσης από αυτό που λέμε το “big blind”. Στο πόκερ, σε κάθε γύρο κάποιοι βάζουν υποχρεωτικά ένα ποσό, γιατί αλλιώς όλοι θα περίμεναν άσσους. Οπότε, κάποιοι βάζουν υποχρεωτικά ένα ποσό και αυτό πηγαίνει εναλλάξ. Κάνουμε όλοι την γύρα μας. Βάζουμε αυτό το μικρό ποσό, το 1 “big blind”, όπως λέγεται στο πόκερ. Εν πάση περιπτώσει, εγώ συμπληρώνω. Για την ιστορία είχα παπά-ντάμα και στο πόκερ έχουμε, στην ουσία, 4 γύρους πονταρίσματος. Αυτός που περιέγραψα μόλις τώρα, που δεν έχει ανοίξει τίποτα κάτω. Μόλις κάνω κι εγώ “call”, μόλις έχουμε δηλαδή συμφωνήσει όλοι στο ίδιο ποσό ανοίγουν τα πρώτα 3 φύλλα. Στην ουσία, γίνεται πάλι η ίδια ιστορία. Μιλάμε όλοι με τη σειρά, αν θέλουμε να ποντάρουμε ή όχι. Όταν έχουμε βάλει όλοι το ίδιο ποσό κι εάν είμαστε πάνω από 1 παίκτης παίζουμε μέσα, δηλαδή εάν ποντάρει ένας και φύγουν οι άλλοι 2 σταματάει εκεί το χέρι. Αν μείνουνε κι άλλοι, ανοίγει ένα ακόμα φύλλο και ακόμα ένα φύλλο. 5 φύλλα στη σειρά. Οπότε, 4 γύροι πονταρίσματος. Οπότε, είμαστε στην πρώτη γύρα πονταρίσματος. Έχουν ανοίξει 3 φύλλα. Εγώ έχω πιάσει τον παπά. Ποντάρει ο συγκεκριμένος. Τα ξαναβλέπει ο κουμπάρος του σε ένα flop που είχε παπά και δεν θυμάμαι… νομίζω κάτι σαν 10 και 4 και μάλιστα υπήρχαν 2 χρώματα… συγγνώμη, 2 φύλλα που του ίδιου χρώματος, που εκεί σημαίνει ότι με 5 φύλλα πιάνεις χρώμα, που είναι πολύ δυνατός συνδυασμός. Εγώ εκεί σκέφτηκα πως είναι η πρώτη απόφαση τώρα. Όταν έχεις ένα τέτοιο φύλλο, σκεφτόμαστε το φύλλο μας. Αν είχα ας πούμε παπά-3, δηλαδή παπά, αλλά με πολύ αδύνατο kicker, όπως λέμε, δεν μπορείς να αυξήσεις το ποντάρισμα εδώ, γιατί μπορεί ο άλλος να έχει μεγαλύτερο παπά. Οπότε, σκέφτεσαι για αρχή. Το φύλλο μου είναι καλό ή είναι τελείως αέρας; Σκέφτεσαι, δηλαδή, πόσο δυνατό είναι το φύλλο σου. Μετά από κει, σκέφτεσαι τι θες να πετύχεις με το φύλλο σου. Εγώ, συγκεκριμένα, εδώ σκέφτηκα ότι η κίνηση που έκανα ήταν ότι του έκανα "raise", αύξησα δηλαδή το στοίχημα, γιατί λέω: «Υπάρχουν πολλοί παπάδες χειρότεροι από τον δικό μου που μπορεί να πληρώσουνε συν ότι μπορεί να κυνηγάει το χρώμα, δηλαδή μπορεί να έχει δύο φύλλα στο χέρι του με αυτό το χρώμα που υπήρχε κάτω, 2 κούπες συγκεκριμένα και πρέπει να σκεφτείς μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν αρκεί δηλαδή να πεις: «Έχω πιάσει κάτι. Πρέπει να ξες κιόλας τι έχεις πιάσει. Και τώρα εδώ είναι που γίνεται παράξενο το χέρι, γιατί όταν του κάνω "raise" εγώ και αυτός τα βάζει όλα μέσα, εκεί μετά πας στη θεωρία και πρέπει να πεις: «Θεωρητικά αυτό είναι call». Θεωρητικά, εφόσον έκανα αυτή την επιθετική κίνηση, πρέπει να τα παίξω. Εκεί, έρχεται φυσικά και ο ανθρώπινος παράγοντας, ότι αυτή η κίνηση που έκανε είναι τόσο σπάνια, δηλαδή να ποντάρει κάποιος σε 2 άτομα, να του κάνεις "raise" εσύ και να τα ξαναπαίξει όλα, να τα ρισκάρει, δηλαδή έχεις δείξει πολλή δύναμη, στο οποίο πρέπει να το ζυγίσεις και αυτό μέσα. Οπότε, αυτά τα λέμε στο πόκερ decision points καμιά φορά, ότι είναι τα σημεία που εσύ παίρνεις την απόφαση και ο τρόπος που σκέφτεσαι εκεί είναι μ’ αυτό, ότι είναι με το που στέκεσαι σε δύναμη, τι πιθανότητες έχει το φύλλο σου κι εγώ έκρινα σ’ αυτή την περίπτωση λανθασμένα ότι ο κόσμος δεν κάνει αρκετά συχνά επιθετική κίνηση χωρίς να 'χει πολύ καλό φύλλο και τα πέταξα. Οπότε, συνήθως κάπως έτσι είναι η απόφαση χοντρικά. Αυτό που λέω, το εύρος των φύλλων κιόλας, σκέφτεσαι αυτό, δηλαδή λες: «Ωραία, έχω παπά-ντάμα. Ποιους άλλους παπάδες θα ‘χα;». Μπορεί να ‘χεις παπά μ’ ένα άλλο ζευγάρι από κάτω. Μπορεί να έχεις 2 ζευγάρια δηλαδή κάτω και ζυγίζεις πόσα άλλα φύλλα έχεις σ’ αυτή την περίπτωση. Κάπως έτσι είναι η απόφαση στο πόκερ.

Γενικά, ανέφερες ότι είσαι soft στο live και ότι μιλάς με τον κόσμο ευγενικά, κάνεις χαβαλέ και τα λοιπά. Το κάνεις καμιά φορά για να παίξεις μαζί τους; Το κάνεις σαν στρατηγική;

Ποτέ. Ίσα-ίσα. Νομίζω το ανέφερα και πιο πριν. Ίσα-ίσα είναι λίγο κακό για μένα να μιλάω σε κόσμο, γιατί δεν μπορώ μετά να παίξω επιθετικά. Δηλαδή αν τους συμπαθήσω όντως, αν είναι κι αυτοί ξηγημένοι και μιλάμε ωραία και κάνουμε χαβαλέ δυσκολεύομαι. Κανονικά, θα πρέπει να σταματήσω να μιλάω για να παίζω όσο επιθετικά μπορώ. Όχι. Ούτε καν. Δεν μου πηγαίνει να κάνω κάτι τέτοιο. Κάποια πράγματα πρέπει να τα χειριστείς. Τώρα, θα σε ρωτήσει ο άλλος: «Τι φύλλο έχει;» και μπορεί να απαντήσεις με τρόπο. Αυτά πάντα παίζουνε, αλλά δεν θα 'κανα κάτι χοντρό. Δεν θα το έπαιζα φίλος σε κάποιον. Αυτό δεν μπορώ, δηλαδή αυτό όντως δεν μου βγαίνει.

Μιας και συζητάμε τόση ώρα για ψυχολογία και τα λοιπά έχω ακούσει την έκφραση στο πόκερ ότι «Δεν παίζεις το χέρι πολλές φορές, αλλά παίζεις τον άνθρωπο». Ισχύει αυτό γενικά; Πόσο αληθές είναι;

Κοίταξε. Στο live, ειδικά, που βλέπεις τον άλλον είναι πάρα πολύ σημαντικό, δηλαδή στο live δεν θέλει και πάρα πολύ παρατήρηση. Ας πούμε, έβλεπα στο τελευταίο τουρνουά που πήγα… κοιτούσα απλά το τραπέζι μου την ενέργεια που είχε ο κόσμος. Απλά αυτό. Που ήδη αυτό σου δίνει την ψυχολογία. Τώρα, όταν ο άλλος χασμουριέται και βαριέται, ήδη καταλαβαίνεις αυτός σε τι κατάσταση ψυχολογική είναι. Βαριέται. Έβλεπα άλλον. Ήταν στην τσίτα ξαφνικά. Ήδη αυτό, ναι. Σε επηρεάζει το πώς παίζεις το φύλλο σου. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το πως θα παίξεις τον άνθρωπο που είσαι εσύ, γιατί αν δεν είσαι καλά… κι αυτό είναι το πιο δύσκολο στο πόκερ. Είναι φουλ ψυχολογικό, επειδή δεν ξες τα φύλλα. Δεν τα ξες άμεσα. Αν σε κάθε γύρα βλέπαμε τα φύλλα ολωνών, θα ‘μασταν πολύ ψύχραιμοι. Επειδή μπορεί όμως να τα πετάξεις και να μη μάθεις ποτέ τι είχε ο άλλος, είναι λίγο βασανιστήριο. Οπότε, δημιουργεί αμφιβολίες αυτό. Δεν είσαι σίγουρος. Τώρα μου επιτίθενται; Παίζω καλά; Δεν είσαι σίγουρος γι’ αυτό. Επίσης, μπορεί να είσαι σε μία περίοδο που χάνεις πολύ ή να κερδίζεις πάρα πολύ. Αυτό, επίσης, επηρεάζει την ψυχολογία σου και μπορεί για κακό, δηλαδή δες. Είμαι αυτός που κερδίζει συνεχόμενα 2 μήνες και νομίζει ότι είναι ο Χριστός του πόκερ ας πούμε… θα κάνει κάποια λάθη. Πρέπει να χειριστεί και την υπερβολική αυτοπεποίθηση. Κάποιος που χάνει όλη την ώρα μπορεί να είναι πιο ευερέθιστος, δηλαδή να ξεσπάσει. Ενώ ξέρει ότι δεν έπρεπε να παίξει ένα χέρι, να ξεσπάσει, να το παίξει με λάθος τρόπο μόνο και μόνο γιατί 2 μήνες χάνει τώρα και να πει: «Φτάνει! Μέχρι εδώ. Αυτό το χέρι θα το παίξω». Εκεί, πλέον, δεν είναι ποκεράς. Είναι τζογαδόρος. Οπότε, ναι. Η ψυχολογία ισχύει. Ισχύει πάρα πολύ ότι παίζεις τον αντίπαλο. Στο online λίγο λιγότερο. Είναι λίγο επικίνδυνο εκεί να κάνεις τον ψυχολόγο, γιατί δεν ξες τι έχει στο νου του ο άλλος. Μπορεί να τον έχεις πάρει 3 χέρια στη σειρά και ταυτοχρόνως αυτός να παίζει 4 τουρνουά και να μη σ’ έχει παρατηρήσει καν τι κάνεις. Σίγουρα, όμως, τον εαυτό σου. Πρέπει να προσέξεις πάρα πολύ τον εαυτό σου.

Είπες νωρίτερα ότι σε live, αν κάνει κάποιος κάτι χοντρό, μπορείς να φωνάξεις το floor για να του κάνουν παρατήρηση; Να τον διώξουν; Σου 'χει τύχει ποτέ κάτι τέτοιο;

Συνέχεια, γιατί υπάρχουν πολλοί γκρινιάρηδες. Όχι σε μένα. Μια φορά… ψέματα! Μια φορά… πάλι σ’ αυτό το τουρνουά στα Σκόπια ήταν κιόλας. Κάποιος νόμιζε ότι… βασικά να το πω το story σωστά. Καθόμουνα και είχα ξεχαστεί, γιατί καμιά φορά ξες. Αργούν οι άλλοι να παίξουν και όντως μερικές φορές το live μπορεί να γίνει βαρετό ρε παιδί μου. Και σε κάποια φάση έχω ξεχαστεί. Είμαι και κουρασμένος και τα λοιπά και βλέπω ότι όλοι κοιτάνε εμένα. Λέω: «Συγγνώμη παιδιά. Τα πετάω». Τίποτα. Αυτό. Δεν είχα τίποτα που λέμε. Σκουπίδια που λέμε. Τα πετάω. Παίζει ο διπλανός και αρχίζει και γίνεται μια μανούρα. Ήμασταν στα Σκόπια, οπότε πολλοί είναι Έλληνες και πολλοί είναι Σκοπιανοί. Ο διπλανός, που είναι επίσης Έλληνας, εγώ του μιλούσα λίγο. Ο διπλανός του έχει κάνει το πρώτο ποντάρισμα και παίζουν μεταξύ τους τώρα και έχει σκαλώσει ότι εμείς οι 2, επειδή είμαστε Έλληνες και μιλούσαμε, είμαστε φίλοι και ότι μου έχει δείξει τα φύλλα του. Κι εγώ δεν το έχω καταλάβει αυτή την ώρα. Γι’ αυτό είπα να πω το story απ’ την αρχή, γιατί για τα πρώτα 2-3 λεπτά εγώ νόμιζα ότι μ' έκραζε επειδή άργησα να παίξω το χέρι μου, που κατανοητό ρε παιδί μου. Σου λέει: «Άντε! Προχώρα»! Δηλαδή είναι πολύ χαζό όταν δεν ξες καν ότι παίζεις και όλοι σε περιμένουν και εσύ δεν… ξες… είσαι αλλού ντ’ αλλού. Και λέω: «Συγγνώμη» και τέτοια. Και μετά καταλαβαίνω ότι μας κατηγοράει γι’ αυτό. Λέω: «Ρε συ, όχι. Απλά, δεν κοιτούσα τίποτα». Οπότε, φωνάζει το floor να δούμε τι θα γίνει. Εξηγώ εγώ στο dealer ότι απλά ήμουνα στον κόσμο μου. Δείξαμε τα φύλλα μας. Επειδή, ευτυχώς δεν τα είχε πετάξει full κάτω ο dealer, δείξαμε και οι 2 τα φύλλα μας ότι δεν είχαμε κάτι να σκεφτούμε, δηλαδή δεν ήταν ότι με έδειξε αυτός που νόμιζε ο φίλος μου ότι «Δες το φύλλο μου. Θα μπω εγώ». Είχαμε και οι 2 ό,τι να ναι. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να συνεργαστούμε στο χέρι. Οπότε, λύθηκε εκεί το θέμα. Μάλιστα, ο άνθρωπος αυτός κέρδισε το τουρνουά. Οπότε, τον έβλεπα κάθε μέρα και το χαιρετούσα κιόλας. Τον έλεγα: «Όλα καλά;». Κατάλαβε ότι δεν είμαι ό,τι να ναι, ότι εντάξει… μπέρδεμα. Δεν ξέρει Ελληνικά. Μας είδε να μιλάμε. Αλλά ναι, έτσι μου έχουν φωνάξει floor. Κατά τ’ άλλα, floor έχω δει αρκετές φορές να φωνάζουνε για διάφορα θεματάκια, π.χ. τεχνικά θεματάκια. Πάντως, σίγουρα για το bullying θα έπρεπε να γίνεται. Κάτι σχόλια… δεν, σχόλια σε γυναίκες. Θα 'θελα πάρα πολύ να ρωτήσω σε γυναίκες τι χοντράδες ακούνε. Σε εκείνη την περίπτωση ανέφεραν κάτι λέξεις σαν τιγκιντάγκας και τα λοιπά και έλεγα: «Εντάξει. Θα τους αφήσω λίγο να μιλάνε, γιατί αν φωνάξω floor», στο δικό μου παράδειγμα εννοώ που έλεγα πριν, «θα τον σταματήσει απ’ το να μιλάει και δεν θα πάρω πληροφορίες». Ο τύπος, όντως, τον είχα αφήσει να μιλάει και είχε πει: «Τσόφλια έχεις» για τις μάρκες μου. Οπότε, από κείνο έπρεπε να χα καταλάβει ότι θεωρεί πως έχω πολύ μικρό stack, πολύ λίγες μάρκες και ότι απλά θέλω να τα παίξει ρε παιδί μου. Άλλοι, όμως, δεν μπορούν να το χειριστούν. Οπότε, θα ‘θελα να βλέπω περισσότερο να φέρνουν το floor για τέτοιες συμπεριφορές. Ντάξει, τα τεχνικά είναι τεχνικά. Προφανώς, πρέπει να λυθούν μερικές φορές.

Μιας και έχουμε αναφερθεί πολύ στο live τελευταία και στα διάφορα που γίνονται εκεί, θέλω να μας πεις λίγο και για τα ταξίδια που έχεις κάνει με το πόκερ.

Ναι. Βασικά, με ρώτησες κιόλας πριν «Πώς ξεκίνησα να παίζω πόκερ;». Λόγω του live αποφάσισα να γίνω ποκεράς. Το πρώτο ήτανε στο Πόρτο Καρράς, που δεν ακούγεται τόσο εντυπωσιακό ίσως. Δεν ξέρω. Με πήρε αυτός ο φίλος του αδερφού μου που έλεγα και μου λέει… τότε ακόμα δούλευα σερβιτόρος. Μου λέει: «Κοίταξε να δεις. Έχει ένα τουρνουά». Νομίζω ήταν γι’ αυτόν το main event που λέμε, το μεγάλο το τουρνουά. 1.400 ευρώ. Το μικρό είναι 150 ευρώ. Λέω εγώ: «Μια χαρά. Με το μισθουλάκο μου απ’ το σέρβις θα πάω να παίξω». Και ήτανε η 1η τρομερή εντύπωση που μου 'κανε το πόκερ, γιατί πιο πριν απλά κάθεσαι στον υπολογιστή, ενώ εκεί γνώρισα κόσμο, δηλαδή ήμασταν 5 μέρες και πρέπει να γνώρισα… δεν ξέρω κι εγώ πόσες εθνικότητες: Αργεντινούς, Αυστριακούς, Γερμανούς, Άγγλους... και μάλιστα και διάφορες ηλικίες, δηλαδή πήγα μ’ αυτόνα και θυμάμαι ότι μείναμε 4-5 μ[00:40:00]έρες. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες ήτανε. Παίζει να ξαναμιλήσαμε την τελευταία, ενώ μέναμε στο ίδιο δωμάτιο. Όλη την ώρα ήμουνα με άλλο κόσμο και μάλιστα με πολλούς απ’ αυτούς έχω επαφή ακόμα. Μιλάμε τώρα για πόσα χρόνια μετά. Οπότε, μ' έκανε τρομερή εντύπωση. Εκεί πορώθηκα. Λίγο μετά, κέρδισα ένα εισιτήριο προκριματικό για να πάω στο Μακάο, απέναντι απ’ το Χονγκ Κογνκ για όσους δεν ξέρουν. Το λέω γιατί είδα και το Χονγκ Κογνκ, που μου έκανε τρομερή εντύπωση και εκεί μ’ έψησε να παίξω πόκερ μόνιμα, γιατί δεν είχα πάει εξωτερικό ξανά μετά απ’ την 7ήμερη που κάναμε με το σχολείο, που μου είχε αρέσει σαν αίσθηση. Εκεί, κατάλαβα ότι Ο.Κ.. Είχα καταλάβει απ’ το σχολείο ότι μ' αρέσει να ταξιδεύω. Είχα καταλάβει ότι αυτό θα με βοηθήσει το παιχνίδι να ταξιδέψω και ήτανε τρομερή εμπειρία, γιατί μιλάμε τώρα… σκέψου. Δεν είχα μπει σε αεροπλάνο. Κερδίζω αυτό το εισιτήριο και πρώτη μου πτήση ήταν για να πάω στην άλλη μεριά του κόσμου, στην Ασία. Ήτανε τρομερό σαν εμπειρία και μάλιστα κατάλαβα εκεί κατευθείαν ότι ναι, μου άρεσε πολύ να ταξιδεύω μόνος, δηλαδή κάνεις ό,τι θες. Ας πούμε, κατευθείαν εγώ αποφάσισα ότι το Μακάο έχει καζίνο, ουρανοξύστες και τα λοιπά, με escorts και ιστορίες. Παίζει λίγο βρωμιά ρε παιδί μου εκεί, αλλά κατά τ’ άλλα είναι μια υπέροχη πόλη και αποφάσισα εγώ, ήδη, από τη δεύτερη μέρα ότι θέλω να γυρίσω την πόλη, δεν θέλω να μείνω στα καζίνο. Δεν θέλω να κάνω παρέα με τους Έλληνες, που είχε την ευκαιρία να κάνω τρομερά κονέ μ’ όλους τους Έλληνες που ήταν εκεί, γιατί σκέψου είχα γνωρίσει τότε τους τοπ, που εντάξει, είσαι ακόμα ένας Έλληνας. Μπορεί να μην ήμουν καλός σαν ποκεράς. Ήμουνα full ψάρι, όπως λέμε, αλλά ήταν ευκαιρία. Και εγώ αποφάσισα ότι όχι. Θέλω να γνωρίσω κόσμο. Δεν με νοιάζει πόσο καλοί είναι στο πόκερ. Θέλω να γνωρίσω άλλο κόσμο και θέλω να γυρίσω, γιατί το Μακάο είναι σαν Πορτογαλία τύπου. Το αρχιτεκτονικό στυλ, όταν μπαίνεις μέσα στην πόλη, τα παλιά κτίρια και τέτοια και αυτό. Γυρνούσα με τα πόδια όλη μέρα την πόλη. Μετά, το Χονγκ Κονγκ. Ας πούμε, αυτό. Αυτό ήταν το μεγάλο. Μετά, το πόκερ μου 'δωσε λεφτά, φυσικά, να κάνω ταξίδια πάλι στην Ασία, στην Λατινική Αμερική, Ευρώπη και τα λοιπά. Για πόκερ έχω πάει Βιέννη 2 φορές, Βαρκελώνη, Βαρκελώνη 3 φορές. Είναι, πλέον, η πρωτεύουσα του πόκερ, μάλλον, στην Ευρώπη. Πού αλλού; Πλάκα-πλάκα… ναι. Νομίζω πέρα απ’ τα Σκόπια μόνο εκεί. Είμαι σίγουρος ότι τώρα κάτι μου ξεφεύγει και θα μου ‘ρθει μετά, αλλά ναι. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάνει αρκετά ταξίδια για να παίξω live πόκερ, παρόλο που αυτό με είχε πορώσει στην αρχή. Βέβαια, σου λέω… μου ‘δωσε λεφτά για να ταξιδεύω.

Το αγαπημένο σου ταξίδι ήταν στο Μακάο, απ’ αυτά που έχεις κάνει;

Από live; Πολύ καλή ερώτηση! Πολύ καλή ερώτηση, γιατί ίσως επειδή δεν έχω κάνει και τόσα πολλά είναι κάπως όλα στην καρδιά μου για διαφορετικό λόγο. Το Μακάο… εντάξει. Σου λέω… ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι είσαι αλλού. Μάλλον, είναι το τοπ. Μάλλον, είναι το τοπ. Ναι. Σε ποκεροτάξιδο, μάλλον, αυτό. Και υπήρχε βέβαια και το ένα το ταξίδι που έκανα για το πόκερ στη Βαρκελώνη το οποίο ήταν… "Bootcamp" λεγόταν και καλά. Ήταν σαν σεμινάριο, στο οποίο μέναμε σ’ ένα σπίτι από έναν από τους πιο γνωστούς ποκεράδες στον κόσμο βασικά. Όχι το σπίτι του σπίτι του. Γερμανός είναι ο άνθρωπος. Απλά, το διοργάνωσε εκεί. Είχε συμμετοχή… τέλοσπαντων, ένα τετραψήφιο αριθμό για να μπεις. Διάλεξαν 20 άτομα, το οποίο εγώ δεν το ‘ξερα. Όταν πήγα, νόμιζα ότι απλά όποιος δίνει λεφτά περνάει και μου λένε: «Όχι. Είχαμε 1000 αιτήσεις και ήσουν από τους 20 που διαλέξαμε, ακριβώς, απ’ το mail σου», γιατί κάθισα να το γράψω σωστά. Με κορόιδευαν οι φίλου μου. Μου λέγανε: «Καλά; Θα γράψεις και 2ο συμπληρωματικό mail;». Και λέω: «;Όχι, όχι. Πρέπει να γράψω». Και μου το χαν πει. Λέει: «Ειδικά το 2ο mail που έστειλες, αυτό μας έκανε να σε φωνάξουμε». Εν πάση περιπτώσει, εκείνο μ’ άρεσε γιατί εκεί, παρόλο που είδα, έπαιζα εκεί αρκετά χρόνια – το '19 μιλάμε τώρα ας πούμε αυτό – μ’ έκανε ακόμα καλύτερο σαν ποκερά. Όχι μόνο τα πράγματα που μάθαμε εκεί. Επειδή γνώρισα και τους άλλους ποκεράδες στο μέρος. Ήτανε τρομερό σαν εμπειρία να… δηλαδή μ' έπιανα να είμαι, που το ίδιο είχε γίνει και στο Μακάο εδώ που τα λέμε… με έπιανα να λέω: «Είμαι πολύ χαρούμενος αυτή τη στιγμή!». Δεν ξέρω αν το έχεις ζήσει κάτι τέτοιο, αλλά υπάρχουν στιγμές που μπορεί να βλέπεις ένα ματς… κάτι να κάνεις. Πώς λέμε να βλέπεις ένα ηλιοβασίλεμα και να πιάνεις τον εαυτό σου να λες: «Είμαι πολύ χαρούμενος τώρα». Πραγματικά, αυτό πόσες μέρες συνεχόμενα. Ήταν ακραία εμπειρία.

Μιας και ανέφερες εκείνο το mail, τι έλεγε περίπου και τους εντυπωσίασε τόσο; Αν μπορείς να μας πεις.

Δεν είχα απαντήσει στην ερώτηση… αν θυμάμαι καλά, ήτανε κάτι τύπου «Γιατί θες να έρθεις;», αλλά κάπως είχε μέσα «Και γιατί παίζεις πόκερ;». Και ο τρόπος που το απάντησα αυτό ήτανε ότι το θυμόνταν ακόμα. Νομίζω τους είχα πει αυτό που του είπα και από κοντά του ανθρώπου, ήταν ότι «Το πόκερ είναι το παιχνίδι που σε κάνει να αυτοβελτιώνεσαι τόσο πολύ», δηλαδή ξες… πώς είναι η κατηγορία των βιβλίων αυτοβελτίωσης; Ενώ στην αρχή το πόκερ δεν ήταν έτσι. Όταν ξεκίνησα να παίζω, δεν ήταν καθόλου έτσι, δηλαδή οι μισοί κάναν ναρκωτικά την ώρα που παίζανε ή πίναν μπύρες. Κυριολεκτικά, όπως να ‘ναι η ρουτίνα της ημέρας και τα λοιπά. Τώρα, είναι φουλ ανταγωνιστικό. Οπότε, μετά αρχίζεις και σκέφτεσαι: «Κοίτα να δεις. Ο ύπνος είναι το 1/3 της ημέρας ας πούμε. Πώς μπορώ να βελτιώσω τον ύπνο; Μελατονίνη! Καλό στρώμα! Μετά, λες το φαγητό. Μετά, λες την άσκηση. Τι διαβάζεις ξέρω γω. Οπότε, επειδή κυριολεκτικά σε κάνει πιο ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο, νομίζω κάτι τέτοιο ήταν η απάντηση. Δεν θυμάμαι τώρα συγκεκριμένα, αλλά αυτό, ότι κάθισα να απαντήσω σ' αυτό, γιατί θέλω να πάω εκεί.

Μιας και το ανέφερες, αλήθεια πώς θεωρείς ότι σε βελτίωσε το πόκερ από τότε που ξεκίνησες να παίζεις μέχρι σήμερα; Πώς έχει επιδράσει επάνω σου;

Κοίτα. Καλά, πέρα απ’ το τεχνικό, ότι μαθαίνεις να παίζεις καλύτερα, σίγουρα με βοηθάει, πρώτα απ’ όλα, στο κομμάτι της πειθαρχίας. Το καλό και το κακό του πόκερ είναι ότι δεν έχεις αφεντικό. Είναι καλό, προφανώς, γιατί δεν έχεις αφεντικό. Νομίζω οι περισσότεροι το καταλαβαίνουν αυτό. Δεν έχεις κάποιον πάνω απ’ το κεφάλι σου. Το κακό είναι, όμως, ότι δεν έχεις και κάποιον να σε πει: «Φίλε. Τελείωνε. Έχει πάει 18:00. Πρέπει να μπεις σε ρυθμό, δηλαδή είναι εύκολο να ξεφύγεις από το πρόγραμμα. Αναγκαστικά, για να μείνω σε αυτό το άθλημα, γιατί άθλημα είναι στην ουσία, χρόνια έπρεπε να αποκτήσω χαρακτηριστικά τέτοια. Έπρεπε να γίνω λίγο πιο δυνατός σαν χαρακτήρας σ’ αυτά τα κομμάτια. Επίσης, μαθαίνεις να χειρίζεσαι πιο πολύ την αυτοπεποίθηση σου, που δεν λέω ότι το 'χω λύσει. Ίσα-ίσα, σε επηρεάζει. Ξες… σκέψου ότι κερδίζεις, συνήθως, 1 στις 2 μέρες. Είναι ζόρικο. Είναι ζόρικο να λες: «Πώς πήγε σήμερα η μέρα σου; Τέλεια! Έχασες 400 ευρώ», αλλά «Ήταν καλά» να λες «γιατί έκανα αυτά που έπρεπε». Οπότε, στα μαθαίνει αυτά τα πράγματα. Λόγω του πόκερ, μάλιστα, άρχισα να ασχολούμαι με φιλοσοφία, συγκεκριμένα με το στωικισμό, γιατί εστιάζει πολύ στο τι είναι στον έλεγχο σου και τι όχι και στο πόκερ, αν αφήσεις τα πράγματα εκτός ελέγχου σου, στην τύχη δηλαδή, για το πόκερ ξαναλέω… έχω τύχη αλλά σε μικρό δείγμα, δηλαδή εγώ σε 40.000 τουρνουά, προφανώς, δεν ήμουν απλά τυχερός. Άντε σε 1, άντε σε 2, άντε σε 100, άντε σε 1000 τουρνουά να ‘σαι τυχερός. Ξες. Short-term, όπως λέμε. Βραχυπρόθεσμο είναι αυτό. Ναι. Σ' επηρεάζει ρε παιδί μου. Οπότε, ναι εκεί πρέπει να εστιάσεις στο «Όχι. Αυτό δεν είναι στον έλεγχο μου. Ναι έχασα. Είναι άσχημα. Ναι μπήκε με ό,τι να ναι φύλλο. Δεν είναι στον έλεγχο μου. Εγώ θα εστιάσω στο ότι σήμερα κάθισα στην ώρα μου να παίξω. Μπράβο μου», ενώ μπορεί όλα δίπλα σου να καταρρέουν θεωρητικά. Ποκερικά δίπλα σου να καταρρέουν. Γενικά, νιώθω ότι με έχει κάνει καλύτερα παντού, δηλαδή, ας πούμε, για παράδειγμα ποτέ δεν γυμναζόμουν. Είμαι λίγο κοκκαλιάρης. Δεν τραβάμε βίντεο, αλλά είμαι λίγο κοκκαλιάρης σαν σουλούπι. Και πάντα έλεγα από μικρός «Θα μάθω να γυμνάζομαι για τις γυναίκες. Να έχω πιο πολύ μυς» και καταλαβαίνεις μετά ότι αυτό είναι βλακεία. Πρέπει να κάνεις γυμναστική για σένα. Με το πόκερ το καταλαβαίνεις αυτό, ότι κάνεις γυμναστική για σένα. Βλέπεις ότι ο ύπνος είναι πολύ καλύτερος, ότι νιώθεις πιο δυνατός, ρε παιδί μου. Είναι αστείο ότι κάνεις μια δουλειά γραφείου, αλλά ναι όντως, η μέση π.χ.. Εμένα ας πούμε τώρα έχει χρόνια, πλέον, να με πονέσει η μέση μου, ενώ με πονούσε στα 23 μου, γιατί ήμουν full αγύμναστος ρε παιδί μου. Οπότε, σε βελτιώνει νομίζω, πραγματικά, σε σχεδόν όλους τους τομείς. Είχα μια κοπέλα, κάποτε, από την Τσεχία και με κορόιδευε και μου έλεγε… αυτό της άρεζε, μεν, αλλά ήταν αστείο ότι μου έλεγε: «Ό,τι πρόβλημα και να χεις θα πας να πάρεις ένα βιβλίο για να το λύσεις». Πώς θα διαβάσω; Δεν είμαι καλός σ’ αυτό. Θα πάρω ένα βιβλίο. Κι όντως είναι έτσι. Μετά από λίγο λες… γιατί σε κάνει κιόλας ένα άλλο πράγμα. Το πόκερ σε κάνει να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει ταλέντο. Μ’ αυτό έχω μαλώσει με πάρα πολύ κόσμο. Μπορεί και οι άνθρωποι που το ακούν τώρα να μην το πιάσουν με τη μία. Προφανώς, αν είσαι 2 μέτρα και 15 εκατοστά ναι… είσαι κάπως ταλαντούχος για μπάσκετ. Ο.Κ., αλλά π.χ. στο τραγούδι, στο ένα, στο άλλο δεν υπάρχει ταλέντο. Και ειδικά στο πόκερ το οποίο δεν έχει κάτι σωματικό. Προφανώς, μετράει να 'σαι έξυπνος. Να ‘χεις καλή μνήμη και τέτοια, αλλά σε κάνει μετά να καταλάβεις ότι σε πολλά πράγματα που θεωρείς ότι «Απλά δεν είναι για μένα» ότι όχι… δεν είναι ότι δεν είναι για σένα, δηλαδή έχω ακούσει πολλούς να λένε απλά: «Δεν είμαι καλός στη μαγειρική» και ξες… δεν έχουν μαγειρέψει ποτέ. Αυτό. Οπότε, ναι. Αυτό είναι απ’ τα πιο σημαντικά κιόλας που μου ‘χει μάθει το πόκερ.

Ήθελα να σε ρωτήσω… κατά συνέπεια, μετά απ’ αυτά που λέμε, πώς έχει επηρεάσει γενικότερα τον τρόπο που ζεις και βλέπεις και τα πράγματα κιόλας;

Ναι. Καλά. Αυτό full, γιατί, ειδικά στην Ελλάδα, πρώτα απ’ όλα, τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα… ξες. Σκέψου ότι ξεκίνησα πιτσιρίκος, που οι περισσότεροι φίλοι σου, συνήθως, δεν δουλεύουνε… με την κρίση μιλάμε τώρα, έτσι; Γιατί ξεκίνησα '11-'12 και τα λοιπά και ξεκίνησα να παίζω και ανέβηκα σχετικά γρήγορα ρε παιδί μου. Τα πρώτα επίπεδα είναι εύκολα να τ' ανέβεις στο πόκερ. Οπότε, εκεί έβλεπα ότι μερικές φορές δικαιολογημένα έλεγα ότι υπάρχει γκρίνια και μερικές φορές έβλεπα κόσμο ο οποίος… ξες επειδή έκανα κάτι δικό μου, έλεγα ότι «Κοίταξε. Πολύς κόσμος γκρινιάζει χωρίς να προσπαθεί για κάτι» και εντάξει… δεν περίμενα ότι ο κόσμος θα ξεκινήσει και θα παίρνει 5.000 απ' τη δουλειά του και τα λοιπά, αλλά έβλεπα αυτό. Άρχισε να με αποξενώνει, να σου πω την αλήθεια, από τον κόσμο στην αρχή, δηλαδή δεν το άντεχα αυτό, να βλέπω κόσμο ο οποίος δεν κάνει τίποτα και απλά γκρινιάζει. Δεν προσπαθεί. Γενικά, αυτό το να μη προσπαθεί για κάτι, έστω κι αν έχει καλή δουλειά, επίσης με αποξενώνει λίγο. Θέλω να νιώσω ότι ο άλλος είναι πωρωμένος με κάτι. Επίσης, σε βγάζει εκτός, γιατί εγώ δούλευα βράδυ κυρίως. Οπότε, ξες. Τελείως άλλες οι ώρες της Ελλάδος. Ας πούμε, ένας Γερμανός μπορεί να παίζει Τρίτη βράδυ και να σου λέει: «Ναι. Προφανώς. Είμαι στο σπίτι μου και παίζω, αλλά και τι έγινε; Δεν είναι ότι έξω γίνεται χαμός», ενώ όταν είσαι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ξες ότι κι έξω μπορεί να γίνεται χαμός και εσύ είσαι μέσα τώρα και πολεμάς μ' έναν τύπο που λέγεται bighead33 και δεν ξες τι φύλλο έχει και λες: «Καλά. Δεν είμαι έξω να κάνω καμιά βόλτα στην παραλία;». Αυτό λίγο μου άλλαξε τη ζωή αρνητικά, αρχικά, σα ρουτίνα. Βέβαια, μετά το βρίσκεις. Βρίσκεις ότι μπορεί να παίζεις το πρωί, μπορείς να οργανώνεις εσύ τα ρεπό σου. Πλέον, έχω γίνει αυτός που οργανώνει στα ρεπό του τους άλλους. Λέω ότι «Παιδιά δεν θα πάμε απλά για καφέ». Πρέπει να κάνουμε κάτι, να δω πολλούς φίλους και τα λοιπά. Ναι.

Αλήθεια, σαν παίκτες πρότυπα ποιους θα έλεγες ότι έχεις; Θα έλεγα και από άτομα που έχεις γνωρίσει προσωπικά και δεν είναι γνωστοί απαραίτητα, αλλά πες μας και κανένα[00:50:00] όνομα ν’ ακούσουμε κανένα καλό ποκερά παγκοσμίως.

Ναι, ναι. Ο πρώτος που είχα δει και με πόρωνε ήταν ο Tom Dwan, ο οποίος, ίσως, αν κάποιο βλέπανε το “Poker after Dark”, δηλαδή τις εκπομπές που είχε κάποτε η τηλεόραση, πριν 10 χρόνια… νομίζω σχολίαζε ο Τσιμιτσέλης, κάτι τέτοιο… εκεί ήταν αυτός ο οποίος ήταν ο πιτσιρικάς. Και με είχε αρέσει γιατί οι υπόλοιποι ήταν μεγαλύτερης ηλικίας και άλλο στυλ ποκερά. Απ’ την στιγμή που ξεκίνησε το online, προφανώς, άλλαξε πολύ το θέμα, δηλαδή εκείνοι ήταν παίκτες που παίζαν μέχρι τότε στο καζίνο, ενώ αυτός κολλούσε σε μένα γιατί ήταν πιτσιρικάς και φαινόταν ότι είναι και αυτός παίκτης ίντερνετ, που προφανώς έχεις πολλή μεγάλη βελτίωση ίντερνετ γιατί ξες… τώρα, να! Εγώ σου λέω παίζω 9 τουρνουά μαζί, ενώ ο άλλος μπορεί να παίζει 2 τουρνουά το μήνα. Και εγώ παίζω 9 τουρνουά… δηλαδή παίζω 20 τουρνουά την ημέρα. Οπότε, ναι. Καταλαβαίνεις για τι διαφορά μιλάμε στην εμπειρία. Οπότε, ναι. Αυτός στην αρχή μου άρεσε πάρα πολύ. Μετά, μου αρέσουν οι παίκτες… υπάρχει ένα… 2 αδέρφια, Sam και Lucas Greenwood, που μ' αρέσαν πάρα πολύ. Είναι top, top παίκτες. Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ σε αυτούς είναι ότι είναι τόσο καλοί, που σκέψου ότι τσιβδίζουνε και τους έχουν πάρει σ’ ένα training site, σ’ ένα site με βίντεο για να μιλάνε. Είναι τόσο καλοί που ενώ έχουν θέμα στην ομιλία τους έχουν πάρει και θυμάμαι να βλέπω τον πρώτο και λέω: «Τι παικταράς!» και ανακαλύπτω ότι έχει και αδερφό αυτός και λέω: «Ωραία. Μπορεί ο αδερφός του να ‘ναι, έστω, το μισό καλός και να μιλάει χωρίς κάποιο θέμα. Και τον ακούω τσιβδίζει και αυτός. Κι έλεγα: «Εντάξει. Είναι τόσο καλοί. Η αλήθεια είναι όταν ακούς έναν παίκτη που είναι καλός-καλός νιώθεις δέος, δηλαδή λες: «Πώς το σκέφτηκε; Από πού ήρθε αυτό τώρα;». Βέβαια, μερικές φορές, βλέπω πως σκεφτόμουν εγώ πριν 8 χρόνια και ξέρω ότι αν με άκουγα να μιλάω τώρα… πριν μερικά χρόνια, αν με άκουγα τώρα πως σκέφτομαι για το πόκερ θα ένιωθα πάλι ότι «Αυτό είναι πολύ προχωρημένο». Παρ’ όλα αυτά, παίρνεις πάρα πολύ έμπνευση από μη-ποκεράδες, δηλαδή μπορεί να δεις ένα ντοκιμαντέρ για τον Jordan και να δεις την πειθαρχία που είχε στην προπόνηση του και να είσαι κι εσύ μετά έτσι, να ‘σαι πολύ πειθαρχημένος. Σίγουρα, παίρνεις από αθλητές, από ανθρώπους που γενικά δουλεύουν. Μπορεί να ‘ναι και συγγραφέας ο άλλος, αλλά να ξες ότι ήταν επίμονος και τα κατάφερε. Αυτά, συνήθως, σε πορώνουν. Τις περισσότερες φορές, βασικά ναι, πορώνομαι από μη-ποκεράδες.

Αναφέραμε νωρίτερα και το θέμα της τύχης, το οποίο λες ότι υπάρχει, μεν, αλλά σε μικρό σχετικά βαθμό. Εσύ, θα έλεγες ότι έχεις κάποια τελετουργία για να πάει καλά το τουρνουά; Κάποιο lucky charm, ίσως, το οποίο χρησιμοποιείς για να…

Κοίταξε. Προσωπικά, είμαι αντιτζογαδόρος. Οπότε, δεν έχω τέτοια, αν και 2 φορές είχα πει ότι θα πάρω σακάκι μαζί μου σε live τουρνουά άμα πάω τελικό τραπέζι και πήγα. Οπότε, δεν ξέρω. Μπορεί να αρχίσω να το κάνω αυτό σαν τελετουργία, αλλά ναι. Τώρα, πάντως, υπάρχουν κάποια γούρια. Κάποιοι κουβαλάνε μαζί τους κάποια πράγματα. Όλοι έχουν το αγαπημένο τους φύλλο και τέτοια. Εγώ, προσωπικά, ναι. Δεν είμαι τόσο των γουριών, αλλά η ρουτίνα είναι σαν τελετουργία. Αυτό που κάνω πριν να παίξω, όντως, νιώθω ότι… βασικά τους καταλαβαίνω. Αυτούς που έχουν τελετουργία τους καταλαβαίνω. Είναι σαν να τους βοηθά να μπουν στο zone που λέμε, στο full focus. Εμένα, απλά, είναι συγκεκριμένα πράγματα. Θα κάνω διαλογισμό. Το νιώθω ότι άμα κάνω διαλογισμό, ένα κρύο ντουζ και τα Χ, Ψ βήματα που έχω για να παίξω, νιώθω ότι «Ωραία». Θυμάμαι, ας πούμε, για 6 μήνες ή κάπου εκεί… για αρκετούς μήνες, άκουγα το κομμάτι του Bill Conti στο "Rocky" που είχε κάνει… δεν θυμάμαι τώρα τον τίτλο, αλλά το κλασικό κομμάτι του “Rocky” και με πόρωνε αυτό. Δεν ήταν για καλή τύχη, αλλά ήταν τελετουργία. Ήταν τελετουργία και όντως με πόρωνε, δηλαδή είχε πιάσει. Για 6 μήνες είχε πιάσει όντως καλά.

Ανέφερες, πριν, το πόκερ ως άθλημα. Ήθελα να σε ρωτήσω: τελικά για σένα τι είναι; Είναι άθλημα; Είναι επάγγελμα; Τι νιώθεις ακριβώς;

Βασικά, εξαρτάται ποιος το κάνει, δηλαδή ένας παίκτης ο οποίος θέλει να μπει να παίξει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, να προσπαθήσει και την τύχη του, γι’ αυτόν είναι απλά ένα παιχνίδι, αλλά όχι άθλημα. Μπορεί να ‘ναι και τζόγος. Τζόγο εγώ λέω… συγκεκριμένα, κόσμο ο οποίος μπαίνει σε αυτό για τα λεφτά, χωρίς να ‘ναι επαγγελματίας και το βλέπω δυστυχώς σε πολλούς. Ναι, μεν, καλύτερα πόκερ παρά φρουτάκια, αλλά ναι. Απ’ τη στιγμή που υπάρχει γκανιότα, γι’ αυτόν τον παίκτη είναι τζόγος. Είναι απλά τζόγος. Τώρα, για άλλον, αν είναι κερδισμένος σαν παίκτης, αλλά το κάνει για τα λεφτά και μόνο, έχει την πίεση και τα λεφτά, εκείνη τη στιγμή είναι επαγγελματίας θα ‘λεγα. Και για μένα το βλέπω χοντρικά, τώρα, σαν άθλημα γι’ αυτό το πράγμα που είπα, ότι είναι ένα πράγμα που πλέον επαγγελματίες ζούνε σαν πρωταθλητές, δηλαδή δεν είναι ότι απλά κάθονται όλοι, παίζουν κι αυτό είναι μόνο και μετά βλέπουν τηλεόραση, τρώνε ό,τι να ‘ναι και τα λοιπά. Βλέπεις ότι αυτοί που ζούνε, ζούνε σαν αθλητές. Αυτός που ανέφερα ας πούμε που πήγα στη Βαρκελώνη, μου έκανε εντύπωση ότι έλεγα… κυριολεκτικά ήταν σαν ολυμπιονίκης, δηλαδή κοιμόταν κάθε μέρα στις 22:00. Δεν έπινε γουλιά αλκοόλ. Ήπιε μια φορά, επειδή κάποιος είχε γενέθλια για το «Γεια μας» και είναι Γερμανός έτσι; Δηλαδή αυτό έχει να πει κιόλας. Full άσκηση. Σε φάση αθλείται, ενώ δεν είναι αθλητής. Παίζει από τον υπολογιστή και αυτός. Οπότε, το λέω ξεκάθαρα άθλημα. Έχει ικανότητα. Κι αν το σκεφτείς και άλλα αθλήματα έχουνε τύχη. Απλά, δεν το βλέπουμε τόσο πολύ, δηλαδή στο σουτ… ένα σουτ στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ. Δεν ελέγχει και τα χιλιοστά. Αλλιώς θα βάζαν 10/10. Θα έλεγε ο άλλος: «Έχω λύσει το σουτ. 10/10». Δεν πάει έτσι. Κι εδώ έχει περιθώριο τύχης. Μια καλή ομάδα μπορεί να χάσει ρε παιδί μου. Το ίδιο είναι και στο πόκερ. Απλά, δεν κερδίζεις κάθε φορά δηλαδή. Οπότε, ναι. Το θεωρώ σαν σκάκι. Απλά, με short-term τύχη. Αυτό είναι όλο.

Θέλω να σε ρωτήσω, αλήθεια, κορυφαίες ή αγαπημένες στιγμές που έχεις ζήσει όσο παίζεις. Που σου έχουνε μείνει.

Έχω κορυφαίες στιγμές και κορυφαίες περιόδους θα έλεγα, που σε γεμίζει πιο πολύ. Όταν καταφέρνεις, ας πούμε… είχα 2 περιόδους που έχανα λεφτά γιατί είναι αυτό. Είναι ότι χαλάς και την ψυχολογία σου μετά και χάνεις και όταν καταφέρνεις να το γυρίσεις και βλέπεις αυτή την άνοδο σιγά-σιγά… συγκεκριμένα, έμενα Πράγα. Ξες… ήταν η φάση που ό,τι σε ανεβάζει σε κατεβάζει που λέμε. Είχα κοπέλα στην Πράγα. Έμενα σπαστά 3 χρόνια περίπου. Έχω κάνει την καλύτερο περίοδο μου ποτέ κι έφευγε Erasmus και φεύγω και εγώ σπίτι μου. Και ξες τώρα πως είναι. Κοπέλα στο Erasmus, εγώ στο σπίτι και να χάνω κιόλας. Έχω κάνει 5-6 μήνες που χάνω κατακόρυφα. Είναι αστείο αν δει το γράφημα μου. Είναι αστείο αν δεις πως φαίνεται και σε κάποια φάση ήταν εκεί με τον Bill Conti που έλεγα ότι άρχισα να πορώνομαι. Να λέω: «Κοίταξε. Ηρέμησε. Είσαι καλός. Άσε τις γυναίκες τώρα και τα χαζά. Συγκεντρώσου εδώ και κάντο». Εκεί μετά ήταν η καλύτερη μου περίοδος πάλι, γιατί κατάλαβα ότι «Ναι. Τώρα είναι μια δυσκολία», που είναι αυτό που λένε στα αγγλικά μερικές φορές “make or break”, δηλαδή θα μπορούσα να έχω απογοητευτεί τελείως και να το έχω παρατήσει. Έμεινα. Έφτασα πολύ οριακά στα λεφτά που είχα για να παίξω πόκερ, γιατί πρέπει να έχεις κάποιο κεφάλαιο, ώστε να μπορείς να βάζεις για τα τουρνουά. Κι εκεί μου έδωσε τρομερή αυτοπεποίθηση. Μετά, άρχισα να κάνω τα πιο πολλά ταξίδια που έχω κάνει. Αυτή ήταν η 1 καλή περίοδος. Η άλλη είναι, μάλλον, στη Βαρκελώνη όταν πήγα για αυτό το bootcamp. Στο Μακάο επίσης. Γενικά, τα ποκεροταξίδια. Γενικά, τα ταξίδια είναι… καμιά φορά ρουχλιάζεις μες στο σπίτι όλη μέρα να παίζεις, πας ένα ταξίδι και λες «Γι’ αυτό παίζω! Ναι! Σωστά!». Αυτό θυμάμαι να το σκέφτομαι στην Ιαπωνία, δηλαδή ήτανε για μένα η καλύτερη επένδυση που έχω κάνει ποτέ το να πάω στην Ιαπωνία, δηλαδή εκεί που είχα περάσει πάλι μία περίοδο που λέω: «Παίζω, αλλά δεν βγαίνω έξω. Έξω γίνεται χαμός. Όλοι είναι στα μπαρ κι εγώ κάθομαι και παίζω βραδιάτικα». Πηγαίνεις εκεί και λες: «Τώρα ξέρω γιατί»!

Μιας και ανέφερες γενικά τα χρήματα, το κεφάλαιο και τα λοιπά, σ' έχει κάνει αλήθεια καλύτερο στο να διαχειρίζεσαι τα χρήματα σου;

Full καλύτερο. Πρώτα απ’ όλα, στο πόκερ, πέρα απ’ την ψυχολογία που πρέπει να κρατάς, πρέπει να ‘χεις αυτό που λέμε "bankroll management" κι αυτό δεν το έκαναν οι περισσότεροι παίκτες, δηλαδή παρακαλάω φίλους μου που παίζουν στοίχημα. Απλά, τους λέω; «Ρε παιδιά! Μην παίζετε όλα σας τα λεφτά σε ένα στοίχημα. Σπάστε τα. Σπάστε τα σε πιο μικρά κομματάκια». Θεωρητικά, αν είσαι αρκετά καλός να κερδίζεις στο πόκερ έστω με 1% επιστροφή στα χρήματα σου, αν έχεις σωστό έλεγχο στα λεφτά σου, δεν θα τα χάσεις ποτέ. Θα έχεις διακυμάνσεις, δηλαδή θα μπορείς να χάνεις. Δεν είναι ότι δεν θα χάνεις για 2-3 μέρες ή κάτι τέτοιο. Θα χάνεις, αλλά δεν θα μείνεις ποτέ στο 0, αν έχεις καλή διαχείριση στα λεφτά. Και όσο απλό και ν' ακούγεται, αυτό είναι λάθος που κάνουνε, δηλαδή και οι πιο κοντινοί μου φίλοι ποκεράδες έχει τύχει να μπαστάρουν, που λέμε, το roll, δηλαδή να χάσουν όλο τους το κεφάλαιο καμπόσες φορές. Κι εγώ προσωπικά δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό, Είναι, ίσως, εκεί που είμαι καλός, στο να ‘μαι οργανωτικός, στο να μη παίρνω ρίσκα που δεν χρειάζεται. Ίσως, υπερβολικά συντηρητικός βέβαια, αλλά ναι. Δεν τα έχω χάσει ποτέ, γιατί δεν ήθελα να βασιστώ σε κάποιον άλλον. Είχα περίεργη σχέση με τους γονείς, όταν έφυγα από το σπίτι. Οπότε, δεν μπορούσα να βασιστώ στο ότι «Αυτοί θα μου δώσουνε λεφτά, αν όλα πάνε στραβά στο πόκερ». Οπότε, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν πάντα να βασίζομαι στο ότι «Ο.Κ. μπορώ να ζήσω. Δεν θα μείνω στο δρόμο αν χάσω 1 μήνα».

Μια ερώτηση που έχω σκεφτεί είναι κατά πόσο είναι διασκεδαστικό να παίζεις με παρέα, από την άποψη ότι θα κάτσω να παίξω με 5 φίλους μου, ας πούμε ή αυτό που είπες πριν, ότι πήγαμε με 2 φίλους σε ένα τουρνουά παρέα. Μπορείς να κάτσεις ακόμα και στο ίδιο τραπέζι μαζί τους. Πώς είναι σαν εμπειρία η ομαδική αίσθηση του πόκερ; Ας το θέσω έτσι.

Κοίταξε. Για μένα, όταν παίζω και παίζω είτε με φίλους είτε, απλά, κάθεται ένα φίλος μου και παίζει ένα τουρνουά και απλά τον βλέπω και του λέω τι να κάνει. «Κοίταξε. Εδώ μπορούσες να κάνει αυτό και αυτό». Του δίνω ιδέες και τέτοια. Αυτό είναι πολύ πιο ευχάριστο απ’ το να παίξω μόνος, όπως παίζω καθημερινά. Πέρα από τ’ ότι είναι δουλειά το ένα, δεν έχεις την πίεση απ' τα λεφτά. Επίσης, μπορεί να σκεφτείς καμιά κίνηση που θα την κάνεις και ξες… μπορείς να τον κάνεις μια μπλόφα τον άλλον, να μην έχεις τίποτα για παράδειγμα, να τα πετάξει αυτός και να του δείξεις τα φύλλα. «Σε κορόιδεψα»! Έχει και αυτό το χαβαλέ, αλλά πέρα απ’ αυτό είναι ότι με φίλους είμαι πολύ χαλαρός. Δεν έχω την πίεση. Ναι, όταν παίζω πολλές φορές ξες… το πόκερ είναι κιόλας σαν συνέχεια να πρέπει να αποδεικνύεις τον εαυτό σου. Αυτό είναι πολύ δύσκολο που για μένα προσωπικά είναι sticking point, όπως λέμε, δηλαδή πρέπει… δεν είναι σωστό που το κάνω. Πρέπει να το απομακρύνω, ότι θα πρέπει να μη λέω: «Έκανα ένα λάθος. Άρα είμαι κακός και χαζός» και τέτοια. Με τους φίλους χαλαρώνω γιατί συνήθως δεν υπάρχει ρίσκο στα λεφτά. Οπότε, εκεί βγαίνει αυτό και εκεί παίζω καλύτερο πόκερ κιόλας ή όταν παίζει ένας άλλος φίλος, επειδή δεν ρισκάρω εγώ λεφτά και απλά του λέω τι να κάνει και τα λοιπά, χαίρομαι και παίζω το καλύτερο μου πόκερ. Εκεί είναι λίγο τρομακτικό να παίζεις απέναντι μου νομίζω.

Το πόκερ, εν τέλει, κλείνοντας να το θέσω, τι σημαίνει για σένα; Θα στο θέσω πολύ γενικά για να απαντήσεις όπως θέλεις.

Το πόκερ είναι σαν κάτι που ξεκίνησε, που θα 'κανα υποτίθεται για 2-3 χρόνια, μέχρι να κάνω σκηνοθεσία. Τότε, αυτό ήταν το πλάνο, όταν ήμουν 21. Και τελικά έγινε και το μέσο και ο σκοπός και ο προορισμός. Ναι. Αυτό. Μ' έκανε άλλο άνθρωπο. Α[01:00:00]υτό που μου έκανες πριν μ' άρεσε σαν ερώτηση. Μου άρεσε γιατί κυριολεκτικά… το πόκερ είναι αυτό που τελικά μ' έκανε σαν άνθρωπο. Σε φέρνει αναγκαστικά… σε βγάζει απ’ το comfort zone, σε χτυπάει αναγκαστικά στις αδυναμίες σου και ναι. Μετά από 12 χρόνια λέω: «Τελικά εντάξει. Δεν έγινα σκηνοθέτης. Έγινα ποκεράς. Στην ουσία, αθλητής δηλαδή. Μου 'χει δώσει μέσα για την υπόλοιπη ζωή μου βέβαια. Και δεν εννοώ χρηματικά. Εννοώ εδώ, δηλαδή δεν θα μπορούσα να γίνω τότε σκηνοθέτης, γιατί δεν ήξερα απλά τον τρόπο να βελτιώνεσαι. Τώρα, ξέρω τον τρόπο να βελτιώνεσαι. Το πόκερ έγινε, απλά, ο δάσκαλος μπορείς να πεις.

Μέχρι πότε σκέφτεσαι ότι θα παίζεις;

Μέχρι να κερδίσω, μάλλον, το main event στο Las Vegas για 9.000.000$. Αυτό θα βοηθούσε πάρα πολύ. Αυτό θα βοηθούσε πάρα πολύ, ν' αποφασίσω ότι «Γεια σας παιδιά. Ήταν πάρα πολύ ευχάριστη η πορεία μου μέχρι εδώ». Κοίταξε! Η αλήθεια είναι ότι, πλέον, ακριβώς επειδή μου έχει δώσει αυτά τα soft skills τις λένε στ' αγγλικά, αυτά τα άλλα skills, σκέφτομαι ότι σε κάποια φάση θέλω να κάνω κάτι το οποίο να πληροί τις προϋποθέσεις που μου αρέσουν στο πόκερ: ότι μαθαίνεις συνέχεια, ότι δεν έχεις αφεντικό ή ότι μπορείς να βρεις καλό αφεντικό στην προκειμένη και θα το κάνω μέχρι να πάω σε κάτι δημιουργικό. Σκέφτομαι ότι επειδή έχω, πλέον, το skill και την αυτοπεποίθηση ότι «Ο.Κ.. Εφόσον κατάφερα να μάθω πόκερ που παίζεις απέναντι σε 1000 τύπους, που απλά θέλουν να σου φάνε το λαρύγγι και επιβίωσα τόσα χρόνια σ’ αυτό, είμαι σίγουρος ότι μπορώ να μάθω να γράφω ή να τραβάω κανένα βιντεάκι, που είναι όλοι λίγο πιο φίλοι μεταξύ τους.

Αλήθεια, η εμπειρία της συνέντευξης πώς σου φάνηκε;

Βασικά, μου άρεσε πάρα πολύ. Ήσουν, όντως, σωστός στις ερωτήσεις και νομίζω ότι νιώθω ότι κάλυψε όντως… δηλαδή δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να προσθέσω απ' την ζωή του ποκερά. Νομίζω ότι έπιασες πολλά σημεία που ήδη σκεφτόμουνα πολλές φορές και ξες… που το αναλογίζεσαι απλά μόνος σου. Οπότε, θα έλεγα ότι ήταν πολύ πλήρης. Τώρα, μ' έχεις βάλει σε περιέργεια να δω αλλωνών συνεντεύξεις.

Νόμιζες απάντησες, αλλά θα σε ρωτήσω αν θες να προσθέσεις οτιδήποτε άλλο σε οποιοδήποτε κομμάτι που συζητήσαμε.

Θα πρόσθετα μόνο ένα κομμάτι που σκέφτηκα και πριν. Θα πρόσθετα για τον τζόγο… γιατί όταν μαθαίνει ο κόσμος ότι είμαι ποκεράς και με ρωτάει: «Μήπως κερδίζεις στη ρουλέτα; Μήπως στα φρουτάκια;» και βλέπω πολλούς νέους... Παιδιά! Άμα θέλετε να γίνετε ποκεράδες Ο.Κ.. Όλα καλά. Στοίχημα ναι. Μαθαίνεται. Μπορείτε να πάτε να μάθετε στοίχημα, όμως. Δεν θα μάθετε ποτέ παίζοντας απλά στον Ο.Π.Α.Π.. Το στοίχημα μαθαίνεται. Ο.Κ.. Το πόκερ μαθαίνεται. Ο.Κ.. Αλλά θα 'λεγα όλα τ’ άλλα να βάζετε λεφτά μόνο που θα διασκεδάζετε φουλ και όταν πιάσετε τον εαυτό σας απλά να το κάνει για να το κάνει μην το κάνετε. Και το λέω… ξες. Σαν ένας άνθρωπος που είναι στο τζόγο. Αυτό θα το έλεγα για τον κόσμο, δηλαδή είναι αμαρτία. Ειδικά, από νέο κόσμο να κάθεται να… υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα για να κάνεις. Κι αν είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας και δείτε πόσα λεφτά έχετε φάει και πόσα πράγματα θα μπορούσατε να κάνετε… ξες. Ένα ταξίδι που κοστίζει 700 ευρώ. Πες για να πας στη Γερμανία. Μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Δεν ξες. Μπορεί να γνωρίσεις τη γυναίκα της ζωής σου. Κατάλαβες; Ενώ απ’ τα φρουτάκια λίγο δύσκολα. Αλλάζετε εσείς τη ζωή των ιδιοκτητών του site μάλλον.

Ευχαριστούμε πολύ Κωνσταντίνε. Καλό βράδυ.

Εγώ ευχαριστώ!