[00:00:00]Καλησπέρα, θα μας πείτε το όνομά σας;

Ερμιόνη Γιαννακού.

Είναι Παρασκευή 18/03/2022. Είμαι εδώ με την κυρία Ερμιόνη Γιαννακού, στο «Ζαχαροπλαστείο – Κουφόπουλος» στην Καρδίτσα. Εγώ είμαι η ερευνήτρια στο Istorima, Σιώμου Στυλιανή, και σήμερα ήρθαμε εδώ για να καταγράψουμε τη δικιά σας ιστορία και τη δικιά σας αλήθεια. 

Στο αγαπημένο μου μέρος.

Ναι. 

Εδώ τρώω τα γλυκά μου για να γλυκιένεται η μέρα μου.

Πείτε μας κυρία Ερμιόνη λίγα πράγματα για σας. Από πού είστε; Πού μεγαλώσατε; 

Μεγάλωσα εδώ, στην πόλη της Καρδίτσας. Η Καρδίτσα είναι μία μικρή πόλη. Έχει τριάντα τρία χωριά που ανήκουν στον δήμο και όταν ξεκίνησα στα πρώτα ζώα, δεν ήταν τόσο πολύ ο σεβασμός απέναντι στα ζώα. Κάπου στο 2009 ξεκινάει η ιστορία μου. Δεν ήταν-

Πόσο χρονών είστε τότε;

Ήμουνα είκοσι εννιά χρονών. Δεν ήταν τότε γνώριμο οι νόμοι για τα ζώα, ο σεβασμός για την ποιότητα ζωής τους. Ήταν απλά ζώα! Έτσι τα βλέπαν αν ο κόσμος! Έτσι τα αντιμετωπίζανε. Αρρώσταινε το ζώο, πέθαινε. Δεν ήξεραν από τι! Πέθανε. Τελείωσε! Δεν τους ενδιέφερε. Πάντα αγαπούσα τα ζώα. Μεγάλωσα σε πολύ φιλόζωη οικογένεια. Οι γονείς μου και οι δύο πολύ φιλόζωοι. Είχαμε γάτες στο σπίτι. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου μάζευε όλες τις αδέσποτες γάτες και τις τάιζε στη γειτονιά. Μπαίναν μέσα στο σπίτι και έτσι μεγαλώσαμε, και εγώ και ο αδερφός μου, με πολύ μεγάλη οικειότητα στα ζώα. Ένα περιστατικό που μου έλεγε ο πατέρας μου, όταν ήμουνα περίπου ίσως πέντε ετών, είχαμε μία γατούλα της γειτονιάς την οποία ήτανε καλοκαίρι, πόρτες παράθυρα σχεδόν ανοιχτά, μονοκατοικία το σπίτι και η γατούλα έμπαινε μέσα μαζί με κάποιες άλλες. Η συγκεκριμένη μου είχε αδυναμία! Και εγώ βέβαια! Και ερχότανε στο κρεβάτι μου και κοιμότανε πάνω στο κεφάλι μου και εγώ ασυναίσθητα -έβαζε το κεφάλι της στο μέτωπό μου και το κορμί της από πάνω στα μαλλιά μου- και εγώ ασυναίσθητα δεν κουνιόμουνα όλη νύχτα, για να μην ξυπνήσω τη γάτα! Και με πείραζε ο πατέρας μου για αυτό. Πού να ήξερε ότι μία μέρα θα αφοσιώσω τη ζωή μου σε αυτό το κομμάτι, στα ζώα. Κι έτσι μεγάλωσα σε μία οικογένεια πολύ πολύ φιλόζωη. Έμαθα να αγαπώ τα ζώα από πολύ μικρή και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία. Το πώς γαλουχείται και μεγαλώνει ένα παιδί θεωρώ ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία.  Στη συνέχεια, έμεινα εδώ όλα τα χρόνια. Εδώ τελείωσα το σχολείο. Έφυγα για σπουδές. Τελείωσα τεχνολόγος γεωπόνος, αλλά στο τμήμα της Ζωικής Παραγωγής. Επέστρεψα από τις σπουδές μου. Έκανα και ένα ακόμη κομμάτι στην αισθητική, ένα μικρό πτυχίο κι εκεί. Και επέστρεψα πια μόνιμα στην πόλη, για να μείνω εδώ για πάντα. Είχα και τον καλό μου εδώ. Είχα σχέση με τον άντρα μου. Στην πορεία παντρευτήκαμε. Οπότε, επέστρεψα μόνη μου εδώ στην πόλη της Καρδίτσας.

Εργαστήκατε στο αντικείμενο σπουδών σας;

Ναι, ναι εργάστηκα. Εργάστηκα στο αντικείμενο των σπουδών μου για κάποια χρόνια. Εργάστηκα και στα δύο πτυχία. Με τράβηξε και ο τομέας της αισθητικής και της ομορφιάς. Πάντα μου άρεσε και αυτό το κομμάτι, οπότε εργάστηκα και σε αυτό. Πλέον είμαι σε ένα άλλο κομμάτι. Η δουλειά μου αφορά τη διαφήμιση. Είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Παρόλα αυτά όμως, το πτυχίο της ζωικής παραγωγής έγινε το χόμπι μου. Έγινε η ζωή μου.

Πώς έγινε αυτό; Πώς ξεκίνησε όλη αυτή την ιστορία με τα ζώα που μου αναφέρετε πιο πριν; Είπατε είκοσι εννιά χρονών-

Είκοσι εννιά χρονών-

Κάτι συνέβη.

Ναι. Ήταν νύχτα, πολύ αργά, χειμώνας και οδηγούσα το αυτοκίνητό μου. Ήμουν και νέα οδηγός, δεν είχα μεγάλη εμπειρία στην οδήγηση, και πήγαινα στο χωριό να βρω τον αρραβωνιαστικό μου τότε. Ήμασταν αρραβωνιασμένοι. Δεν υπήρχαν φώτα στον δρόμο καθόλου. Επαρχιακός δρόμος σε χωριό. Χωράφια δεξιά αριστερά. Κάποια στιγμή κάτι χτύπησα. Νύχτα, σκοτάδια! Δεν μπορούσα να καταλάβω τι χτύπησα. Το ένιωσα όμως στις ρόδες από κάτω. Κοίταξα από τον καθρέφτη, δεν είδα κάτι. Ήταν ζώο. Είδα μία σκιά. Αλλά δεν σταμάτησα. Φοβήθηκα! Μέσα στα σκοτάδια, στα χωράφια. Δεν ήξερα τι να κάνω κι έφυγα. Κάτι χτύπησα κι έφυγα. Αυτό μου έκανε το κλικ.

Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις;

Απευθείας σκέφτηκα: «Γιατί έφυγα; Τι χτύπησα; Πόσο το χτύπησα; Τι απέγινε αυτό που χτύπησα; Ήταν ένα ζωντανό πλάσμα; Τι έπρεπε να κάνω; Γιατί δεν έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω;». Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Δεν ήξερα τις απαντήσεις σε όλα αυτά. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Φοβήθηκα και ο φόβος με κυρίευσε. Δεν κατέβηκα από το αυτοκίνητο, φοβήθηκα για τη δική μου ζωή. Παρόλα αυτά, όμως, μου μάτωσε η καρδιά μου. Ήταν εκείνο το κλικ που με έβαλε σε σκέψεις και ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να σκέφτομαι: «Αν όχι εγώ, τότε ποιος;». Αν όχι εγώ να βοηθήσω αυτό το ζώο, τότε ποιος θα το βοηθήσει; Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Όλη νύχτα είχα στο μυαλό μου τι χτύπησα και δεν σταμάτησα! Την άλλη μέρα το πρωί πήγα στο σημείο. Δεν βρήκα κάτι. Αυτό σημαίνει ότι ό,τι και να τραυμάτισα, το τραυμάτισα ίσως ελαφρά; Θέλω να ελπίζω ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, ότι κάτι τραυμάτισα ελαφρά κι έφυγε. Δεν θέλω να σκεφτώ το χειρότερο σενάριο. Νομίζω δεν θα το αντέξει η ψυχή μου. Δεν βρήκα κάτι. Παρόλα αυτά, όμως, άρχισα να σκέφτομαι και να ψάχνω. Τι έπρεπε να κάνω; Και αν έβρισκα ζωάκια σε ανάγκη που το χτύπησα εγώ, τι θα έπρεπε να κάνω; Και δεν μπορούσα να βρω την απάντηση. Εκείνο το διάστημα εργαζόμουν σε ένα κέντρο αισθητικής. Την επόμενη μέρα που πήγα για δουλειά, μίλησα με την Άρια, η οποία ήταν το αφεντικό αλλά και φίλη, της είπα αυτό που μου συνέβη και όλη την ημέρα με όλες τις πελάτισσες συζητούσα αυτό. Δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Ένιωσα τύψεις. Ένιωσα ενοχές! Ένιωσα τόσο μικρή! Άφησα αβοήθητο κάτι! Πώς το επέτρεψα αυτό να γίνει; Δεν μπορούσα να παρηγορήσω τον εαυτό μου!

Σας απάντησαν κάτι;

Μέσα στις πολλές πελάτισσες, μία ήξερε την Κατερίνα Γκανάτσιου. Η Κατερίνα Γκανάτσιου λοιπόν ήταν ένα άγνωστο όνομα για μένα τότε και μου είπε ότι αυτή η κυρία ασχολείται και ταΐζει ζωάκια στον δρόμο. Μήπως αυτή θα μπορούσε να σου πει πώς θα μπορούσες να κινηθείς; Έψαξα και τη βρήκα. Υπήρχε μία μικρή ομάδα τότε, στην αρχή τους, στα σκαριά τους, για τη βοήθεια των αδέσποτων ζώων. Η Κατερίνα ήταν η μία από εκείνες τις γυναίκες που ασχολιόντουσαν με αυτό το κομμάτι. Γνώρισα την Κατερίνα και η ζωή μου άλλαξε για πάντα!

Τι συζητήσατε, τι της είπες την πρώτη φορά που την είδες; Θυμάστε την πρώτη σας επαφή;

Ναι, της είπα ότι χτύπησα κάτι και δεν τον βοήθησα και δεν μπορώ να ησυχάσω την ψυχή μου. Μου είπε ότι δεν ήταν τελείως αδικαιολόγητο που μέσα στα σκοτάδια φοβήθηκα. Με παρηγόρησε! Ήταν ευγενέστατη μαζί μου! Γλυκύτατη! Ευγενέστατη με γεμάτη κατανόηση! Ήπιαμε ένα καφέ μαζί και μου εξήγησε ότι δεν είναι εύκολες οι καταστάσεις. Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Ακόμα και η λέξη κτηνίατρος εκείνα τα χρόνια αφορούσε τα ζώα: αγελάδες, πρόβατα, τα ζώα αναπαραγωγής γενικότερα. Δεν ήταν για μικρά ζώα, για ζώα συντροφιάς. Ήταν κάτι τελείως καινούργιο εκείνα τα χρόνια. Τότε ξεκινούσαν όλα. Συζητήσαμε πολύ εκείνη την ημέρα με την Κατερίνα και δέσαμε πολύ καλά σαν άνθρωποι. Και ήταν εκείνη που μου άλλαξε τη ζωή. Τότε αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ να βοηθάω ζώα που είναι σε ανάγκη. Αυτό ήταν η πρώτη σκέψη. Στην αρχή συντόνιζα κάποιες καταστάσεις. Μου λέγανε ότι συμβαίνει αυτό, πήγαινα, τάιζα, απλά πράγματα στην αρχή. Τάιζα αδέσποτες γάτες, αδέσποτα σκυλάκια. Συζητούσα με κόσμο. Ψάχναμε σε γεννημένα σκυλάκια να βρούμε στα μωρά σπίτια. Απλά πράγματα στην αρχή. Αυτό κράτησε περίπου δύο χρόνια.

Ώσπου το 2011, είχα πια παντρευτεί και ήμουν έγκυος. Οδηγούσα το αυτοκίνητό μου και σε ένα περιφερειακό δρόμο της Καρδίτσας, το αυτοκίνητο που ήταν ακριβώς μπροστά μου, χτυπάει ένα σκυλάκι, ένα γκριφονάκι. Ήμουνα λίγα μέτρα πιο πίσω. Οπότε τον βλέπω, σταματάει ο οδηγός του αυτοκινήτου στην άκρη. Βλέπω μία κυρία να έρχεται, απέναντι ακριβώς ήταν κάποια σπίτια. Από ένα σπίτι βγαίνει, παίρνει το σκυλί από τον [00:10:00]αυχένα, το σηκώνει, το κοιτάζει. Εγώ έχω δει το περιστατικό και έχω σταματήσει ακριβώς από πίσω με αλάρμ. Και πάει και το αφήνει στον κάδο σκουπιδιών. Εγώ θεώρησα ότι είναι νεκρό -το άφησε στον κάδο σκουπιδιών- θεώρησα ότι είναι νεκρό το ζώο. Ο κύριος μπροστά κοιτούσε τη μάσκα που είχε γίνει ζημιά. Κατέβηκα με την κοιλιά στο στόμα. Κατέβηκα. Κοιτάζω το σκυλί και κουνιότανε. 

Το έβαλε μέσα στον κάδο σκουπιδιών;

Το έβαλε δίπλα στον κάδο σκουπιδιών. Κοιτάω το σκυλί και κουνιότανε. Τη βλέπω το ξαναπαίρνει από τον αυχένα και το βάζει μέσα στον κάδο σκουπιδιών. Εκεί πια πέρασα τον δρόμο, πήγα απέναντι, της λέω: «Το σκυλί είναι ζωντανό!». «Το χτύπησε αυτοκίνητο. Θα πεθάνει» μου απαντάει και φεύγει και μπαίνει μέσα στο σπίτι της. Σκύβω στον κάδο, πιάνω το σκυλί από τον αυχένα κι εγώ, μην γνωρίζοντας τη ζημιά έχει, αν θα με δαγκώσει, δεν γνώριζα. Το πιάνω από τον αυχένα και το βγάζω από τον κάδο και το ακουμπάω δίπλα. Στα χαμένα ήμουνα. Είχα σοκαριστεί.

Ο οδηγός του αμαξιού;

Ο οδηγός είχε παραμείνει στο αυτοκίνητό του και κοιτούσε τη μάσκα του αυτοκινήτου που είχε σπάσει. Είχε γίνει ζημιά στο αυτοκίνητό του. Η κυρία είχε μπει στο σπίτι της και εγώ είχα μείνει μπροστά σε ένα κάδο σκουπιδιών με ένα σκυλί δίπλα, ζωντανό και σε σοκ το ζώο. Δεν κουνιότανε. Δεν έκανε τίποτα! Δεν έβλεπα κάποιον έντονο τραυματισμό με γυμνό μάτι. Δεν έβλεπα αίμα, αλλά το ζώο απλώς σήκωνε το κεφάλι και κοιτούσε στα χαμένα. Φωνάζω στην κυρία. Της λέω: «Είναι δικό σας;». Μπαίνει μέσα στο σπίτι και δεν μου απαντάει. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν που εγώ ακόμη είμαι σε μία κατάσταση σοκ και προσπαθώ να σκεφτώ τι θα κάνω, το σκυλί σέρνει το κορμί του, περνάει μέσα από τα κάγκελα του σπιτιού και πάει στο βάθος της αυλής και μπαίνει σε ένα σκυλόσπιτο άδειο. Θεωρητικά, βεβαίωσα στο μυαλό μου ότι το σκυλί είναι της οικογένειας, γνώριζε το σκυλόσπιτο και πήγε στην ασφάλεια του σκυλόσπιτου, αυτό που γνώριζε. Εκνευρίστηκα! Εκνευρίστηκα πάρα πολύ! Κάλεσα την αστυνομία. Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα. Ήρθε η αστυνομία και ενημερώνω τους αστυνομικούς -ήρθανε δύο όργανα της τάξης- ενημερώνω τους αστυνομικούς το συμβάν ολόκληρο. Ο κύριος με το αυτοκίνητο ήταν εκεί. Όποτε, πήραν κατάθεση από τον οδηγό του αυτοκινήτου. Πήραν κατάθεση από μένα. Φωνάζουν στην κυρία να βγει, αλλά η κυρία δεν έβγαινε και μου λένε: «Πώς προχωράμε τώρα;». Ήταν όλα τόσο καινούργια τότε ούτε και η αστυνομία ήξερε ακριβώς τις κινήσεις. Όλοι τότε τα μαθαίναμε. Και λέω: «Το σκυλί ανήκει στη γυναίκα. Πρέπει να βγει, να μας πει αν δεν το θέλει, να το πάρουμε. Δεν μπορούμε να μπούμε στην αυλή της να το πάρουμε! Είναι στην αυλή της το σκυλί!». Δεν έβγαινε. Της φωνάζαμε από το έξω από τα κάγκελα της αυλής της, δεν έβγαινε. Εγώ ταράχτηκα πάρα πολύ η αλήθεια είναι. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω το σημείο εκεί εδώ και να φύγω. Είχα και μία τεράστια κοιλιά. Είχα συγχιστεί και πάρα πολύ. Η ταραχή μου ήταν έντονη. Οι αστυνομικοί ανησύχησαν ότι θα γεννήσω στον δρόμο. Προσπαθούσαν να ηρεμήσουν και εμένα. Ο οδηγός του αυτοκινήτου ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος που ναι μεν είχε πάθει ζημιά και προσπαθούσε να συγκρατήσει με κάποιο τρόπο τη μάσκα του αυτοκινήτου του, αλλά δεν είχε την απαίτηση κάποια αποζημίωση από τη γυναίκα ίσως. Ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος. Εγώ όμως είχα την απαίτηση να βγει η γυναίκα, να μας πει αν είναι δικό της ή όχι το σκυλί και να το πάρω. Ήθελα να βοηθήσω το ζώο που αυτή η γυναίκα το έβαλε στον κάδο. Αλλά δεν είχα αποδείξεις για αυτό που έλεγα, γιατί το είχα βγάλει από τον κάδο. Βάλαμε τη σειρήνα, να μην σας τα πολυλογώ, τη σειρήνα του περιπολικού. Στο άκουσμα της σειρήνας, βγήκε η γυναίκα. Σηκώσαμε τη γειτονιά! Τη ρωτήσαμε: «Είναι δικό σας το σκυλί;». Είπε: «Όχι», «Μα μπήκε στην αυλή σας, στο σπιτάκι!», «Εγώ είχα άλλο σκυλί. Το σπιτάκι ήταν εκεί. Το είδε και πήγε». Αρνήθηκε, κοινώς, ότι το σκυλί είναι δικό τους μπροστά στη θέα του αστυνομικού και μιας εγκύου σε κατάσταση έξαλλη! Προφανώς δεν… Ταράχτηκε κι εκείνη. Αρνήθηκε ότι είναι δικό της το σκυλί. Υπέγραψε ένα έγγραφο στους αστυνομικούς και μας παρέδωσε το ζώο. Ευχαρίστησε τους αστυνομικούς. Μιλήσανε με τον οδηγό του αυτοκινήτου. Δεν ξέρω η συνέχεια του αυτοκινήτου ποια ήτανε από το τραυματισμένο σκυλί. Δηλαδή, το αυτοκίνητο που τον χτύπησε, δεν ξέρω ποια ήταν συνέχεια από τη ζημιά του αυτοκινήτου, γιατί τότε δεν ξέραμε για νόμους, αποζημιώσεις και λοιπά. Δεν υπήρχαν αυτά. Πήρα το σκυλί στο αυτοκίνητο και πήγα στον Αντώνη Λυμπέρη, κτηνίατρος στην Καρδίτσα, ο οποίος γνωριζόμασταν ήδη. Οπότε μπαίνοντας στο ιατρείο του του είπα: «Αντώνη, αυτό το σκυλί τραυματίστηκε. Δεν ξέρω τι τραυματισμό έχει». «Θα το δούμε». Το κάνει ακτινογραφίες και είχε σπασμένο πόδι. Πέταξε το ζώο στα σκουπίδια για ένα σπασμένο πόδι! Ίσως κι εκείνη να μην έκανε την ίδια κίνηση σήμερα. Τότε, όμως, ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ένα ορθοπεδικό χειρουργείο κόστιζε για πολλά λεφτά. Για την οικονομική κατάσταση που ήμουν τότε, δεν μπορούσα να ανταπεξέρθω. Επίσης, δεν μπορούσα να το πάρω σπίτι μου. Είχα ήδη σκυλιά και το διαμέρισμα μου πολύ μικρό. Δεν μπορούσα να το απομονώσω εννοώ. Δεν είχα άλλο χώρο να το απομονώσω. Βρέθηκα μπροστά σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Απελπίστηκα! Αλλά δεν το ‘βαλα κάτω. Το άφησα στον Αντώνη, έβγαλα δύο φωτογραφίες και τότε ήταν που ξεκινούσαν με το Facebook. Άγνωστο κομμάτι κι αυτό. Δεν το ξέραμε σε μία επαρχιακή πόλη σαν την Καρδίτσα, λίγα πράγματα ξέραμε. Σκέφτηκα: «Θα ζητήσω βοήθεια!». Δεν μπορώ να βοηθήσω παραπάνω! Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα! «Θα ζητήσω βοήθεια να με βοηθήσει ο κόσμος να το χειρουργήσω». Δαπανηρό χειρουργείο! Επίσης ήθελα φιλοξενία. Πού θα ζήσει αυτό το ζώο για να αποθεραπευτεί; Και πίσω στην κυρία δεν θα το γυρνούσα! Θα ήθελα να υιοθετηθεί. Και όλα αυτά ήταν κάτι που θα ‘κανα για πρώτη φορά. Τίποτα δεν ήταν γνώριμο από όλα αυτά για μένα τότε. Ήταν όλα η πρώτη φορά. Μερικές φορές νομίζω ότι γεννήθηκα για να κάνω αυτό το πράγμα. Γεννήθηκα για να αφιερώσω τη ζωή μου στα αδέσποτα ζώα. Ήταν κάτι ολοκαίνουργιο κι όμως πέτυχε. Πέτυχε από την άποψη ότι το δημοσίευσα στην προσωπική μου σελίδα, στο Facebook, Ερμιόνη Γιαννακού. Δεν είχα και πάρα πολλούς φίλους. Καινούργιο και αυτό! Το δημοσίευσα και έγραψα τα εξής λόγια: «Τραυματίστηκε από αυτοκίνητο. Το μετέφερα στον κτηνίατρο. Έχει σπασμένο πόδι. Δεν έχω χρήματα να το χειρουργήσω. Δεν έχω χώρο να το φιλοξενήσω. Δεν μπορώ ούτε να το υιοθετήσω. Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει;». Έτσι απλά. Και μέσα σε λίγες μέρες με στήριξε ο κόσμος τόσο πολύ, που μάζεψα τα χρήματα που χρειαζότανε, για να χειρουργηθεί. Οπότε το πρώτο πρόβλημά μου λύθηκε. Είχα τα χρήματα να πληρώσω τον κτηνίατρο. Βρέθηκε φιλοξενία. Ένας φοιτητής κτηνιατρικής. Λύθηκε και το δεύτερο πρόβλημά μου. Ακόμη και σήμερα, ανατριχιάζω! Τα θυμάμαι και ανατριχιάζω! Και λύθηκε και το τρίτο πρόβλημα. Ο φοιτητής τον υιοθέτησε, τον Ματίας. Το σκυλάκι το ονομάσαμε Ματίας. Τον υιοθέτησε ο φοιτητής τότε σπουδάζει κτηνιατρική, σήμερα είναι κτηνίατρος. Οπότε, ο Ματίας είχε τα πάντα, ό,τι χρειάστηκε, το απέκτησε μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Χειρουργήθηκε, αποθεραπεύτηκε, υιοθετήθηκε και ζει μία ευτυχισμένη ζωή. Τότε ήταν που είπα ότι αυτό θα κάνω. Θα αφιερώσω τη ζωή μου και να γίνω η φωνή των ζώων που είναι σε ανάγκη και δεν μπορούν να μας το πουν! Θα γίνω η φωνή τους, των αδέσποτων ζώων! Ήταν σαν να γέμισε η καρδιά μου αγάπη εκείνη τη στιγμή που κατάλαβα, ότι -το ένιωσα- ότι γεννήθηκα για αυτό. Ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Αυτό που με γέμιζε και αυτό που μου χάριζε γαλήνη στην ψυχή. Με πολύ πόνο όμως! Γιατί όλο αυτό, στην καθημερινότητά μού πρόσφερε πολύ πόνο. Έβλεπα ζώα να υποφέρουν, να πονάνε. Πάλευα να βοηθήσω. Κάποια δεν τα κατάφερνα. Βίωνα τον θάνατο πολύ συχνά. Αλλά δεν το έβαζα κάτω και έλεγα -ένα ρητό που το έχω διαβάσει το ίντερνετ, δεν ξέρω ποιος το είπε αλλά ήταν πολύ ωραίο- : «Ένα να βοηθήσω, δεν είναι μεγάλος ο αριθμός. Δεν είναι πολύ. Αλλά για αυτό το ένα, είναι η ζωή του όλη!». Οπότε, αυτό το ένα, εγώ θα το βοηθήσω. Κι έτσι αφιέρωσα τη ζωή μου από τότε σε αυτό το κομμάτι και συνέχισα και δεν σταμάτησα ποτέ! Πέρασαν αρκετά χρόνια. Κάθε μέρα κάνω αυτό το πράγμα. Θα βοηθήσω όπου υπάρχει ζώο σε ανάγκη. Πλέον έχει αλλάξει η [00:20:00]ζωή. Έχουν αλλάξει οι νόμοι. Έχει αλλάξει η ποιότητα ζωής των ζώων. Έχει αλλάξει η εκπαίδευση των παιδιών. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε που ξεκίνησα. Ακολουθώ και εγώ βέβαια τις αλλαγές αυτές και προσπαθώ να προσαρμόζομαι. Αλλά ακόμη και σήμερα, παραμένει η ίδια κατάσταση, να υπάρχουν κάθε μέρα ζώα σε ανάγκη! Κάθε μέρα ζώα εγκαταλελειμμένα! Ζώα παρατημένα από τους ιδιοκτήτες τους! Ζώα που γεννήθηκαν ως αδέσποτα και δεν έχουν κάποιον να μεριμνήσει για αυτά και το χειρότερο είναι ότι ακόμη και σήμερα υπάρχει κακοποίηση! Μακάρι να υπάρξει εκείνη η στιγμή που δεν θα χρειάζεται να είμαι διασώστρια αδέσποτων ζώων. Γιατί είμαι και μάνα και σύζυγος και εργαζόμενη και θα μπορούσα να έχω μία άλλη ζωή. Επέλεξα να αφιερώσω τη ζωή μου εκεί, για να προσφέρω σε αυτά τα ζώα που δεν έχουν κανέναν άλλον να προσφέρει πέρα από τους διασώστες, γιατί δεν είμαι η μοναδική. Πέρα από τους διασώστες δεν έχουν κάποιον άλλον να νοιαστεί. Τους φιλόζωους, τους διασώστες και όλους αυτούς που νοιάζονται για αυτά τα ζώα. Μακάρι να έρθει εκείνη η μέρα που δεν θα χρειαζόμαστε πια! Το εύχομαι από καρδιάς! Αλλά μέχρι να ‘ρθει εκείνη η στιγμή και μέχρι να αφήσω την τελευταία μου πνοή, εγώ θα είμαι εκεί και θα παλεύω και θα είμαι η φωνή τους!

Μου αναφέρεις ότι κάποια στιγμή αλλάζει και το νομικό πλαίσιο. Χρονολογικά αυτό πότε τοποθετείται και πώς επηρεάζει τις διασώσεις από αυτό το κομμάτι και ύστερα;

Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει. Υπήρχε νόμος ανέκαθεν. Τα τελευταία χρόνια όμως έγινε πιο γνωστός ο νόμος. Έγιναν και κάποιες τροποποιήσεις. Το 2018 ξεκίνησε να γίνεται λίγο πιο έντονο. Φροντίζαμε και εμείς με διάφορα bazaar στις πλατείες, φυλλάδια να μοιράζουμε, πηγαίναμε στο σχολεία, σε δημοτικά, σε νηπιαγωγεία -με τις σχετικές άδειες πάντα-, σε ΚΔΑΠ, να κάνουμε ενημέρωση στα παιδιά για την ευζωία και την ποιότητα ζωής των ζώων και τους νόμους. Γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον μας! Από κει πρέπει να ξεκινήσουν όλα. Η αστυνομία άρχισε να δραστηριοποιείται πιο έντονα. Ο κόσμος να ακούει ότι στον γείτονα έγινε σύσταση, κόπηκε πρόστιμο. Οπότε, άρχισε να γίνεται πιο γνωστό στον κόσμο ότι πλέον οι νόμοι που υπήρχανε, άρχισαν πλέον να υλοποιούνται πιο αισθητά! Και έτσι είδαμε, όντως, μία μείωση στην κακοποίηση. Στην εγκατάλειψη δεν θα πω ότι είδαμε μείωση. Ο νόμος λέει ξεκάθαρα ότι πρέπει κάθε ιδιοκτήτης ζώου να έχεις στο ζώο του microchip. Αλλιώς υπάρχει ένα πρόστιμο. Αυτό ακόμη δεν ισχύει για όλους. Ο νόμος ισχύει, οι πολίτες δεν το συμμερίζονται ακόμη. Αυτό τους δίνει την ευχέρεια, εφόσον δεν έχουν το ζώο τους τσιπαρισμένο, να μπορούν να το εγκαταλείψουν ανά πάσα στιγμή. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που θέλουμε οπωσδήποτε να λυθεί στο μέλλον και το παλεύουμε σε συνεργασία με την αστυνομία, με τον δήμο, με τη δημοτική αστυνομία. Το παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να το παλεύουμε, γιατί είναι ό,τι πιο χρήσιμο μπορεί να συμβεί στην κοινωνία, για να μειωθεί η εγκατάλειψη των ζώων. Γιατί τα αδέσποτα δεν πέφτουν από τον ουρανό! Τα αδέσποτα δημιουργούνται από εγκαταλελειμμένα ζώα που γεννάνε στον δρόμο! Και έτσι γεμίζουν οι πόλεις και τα χωριά. Δεν τα αφήνουν οι φιλόζωοι! Ο φιλόζωος, ο πραγματικός φιλόζωος, δεν θα το αφήσει το ζώο του. Ακούμε διάφορα όταν βγαίνουμε να ταΐσουμε στον δρόμο. Έχω ακούσει και εγώ η ίδια πολλές φορές να μου λένε: «Τι το ταΐζεις στο πεζοδρόμιο; Πάρ’ το σπίτι σου!». Πόσα να πάρουμε σπίτι μας; Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν, ότι πήρα! Πήρα σπίτι μου! Πήρα μία! Πήρα δύο! Πήρα τρεις! Πήρα και στο κτήμα μου! Πήρα μία! Πήρα δύο! Πήρα δέκα! Πήρα είκοσι! Αυτή τη στιγμή έχω ένα κτήμα που έχω μέσα σχεδόν εκατό ζώα υπό τη δική μου ευθύνη και των φίλων μου που με βοηθάνε όσο μπορούν.

Πόσα περιστατικά έχεις δει αυτή την πορεία όλων αυτών των χρόνων από τη στιγμή που ξεκινάς μέχρι τώρα;

Αμέτρητα!

Τα έχεις μετρήσει;

Όχι! Δεν τα έχω μετρήσει! Από τις φωτογραφίες που κρατάω, γιατί έχω προσωπικό αρχείο από όλα, είναι ατελείωτα νομίζω. Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά. Πάρα πάρα πολλά! 

Έχεις ξεχωρίσει κάποιο περιστατικό; Ας πούμε αρχικά για την εγκατάλειψη. Ας μιλήσουμε για την εγκατάλειψη. Περιστατικό εγκατάλειψης. 

Ποιο να πρωτο-θυμηθώ; Θα εστιάσω όμως σε μωρά, αθώες ψυχούλες που αντί ο ιδιοκτήτης να σκεφτεί τη στείρωση της θηλυκής σκύλας του, το μυαλό τους σκέφτεται να εγκαταλείψει αθώες ψυχούλες σε χωράφια, αβοήθητα, να πεθάνουν από πείνα; Από όλους τους κινδύνους;. Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα έγκλημα, το οποίο συμβαίνει ακόμη και σήμερα. Θεωρώ αδιανόητο να επιλέξει κάποιος να εγκαταλείψει αθώες ψυχούλες μωράκια ενός μηνός έξω αβοήθητα! Αυτού του είδους την εγκατάλειψη δεν μπορώ να την καταλάβω στο μυαλό μου!

Πότε είναι η πρώτη φορά που βλέπεις κάποια εγκατάλειψη η οποία σε συγκλονίζει;

Τι να πρωτο-θυμηθώ ξανά! Από τα πρώτα χρόνια τότε που ακόμα ήταν πιο έντονα όλα τα περιστατικά. Ήταν πάρα πολλά εκείνα που με σοκάρισαν! Κυριολεκτικά! Θα σου πω για τον Benji. Μας ενημέρωσαν ότι υπήρχε ένα σκυλί σε ένα σημείο λίγο έξω από την πόλη, το οποίο-

Χρονολογία περίπου;

Χρονολογία πρέπει να ήτανε αν θυμάμαι καλά το 2015-'14-'15. Εκεί, το '15. 2015. Λίγο έξω από την πόλη ένα σκυλί σε άσχημη σωματική κατάσταση. Αυτό μας είπανε. Πήγαμε τότε στο σημείο. Ψάξαμε. Το βρήκαμε. Ο Benji ήταν ένα μεσαίο μεγέθους σκυλί, ημίαιμο, όχι κάποιας ράτσας, το οποίο σαν πρώτη εικόνα αυτό που βλέπαμε ήταν ότι είχε σοβαρότατο δερματικό πρόβλημα. Δεν υπήρχε τρίχα στο κορμί του! Υπήρχε ένα δέρμα πετρωμένο! Μέχρι και το πρόσωπό του, το δέρμα είχε μεταμορφωθεί σε σκληρή πέτρα με αποτέλεσμα τα μάτια του να μην κλείνουν καλά. Τα βλέφαρα των ματιών του είχαν γίνει σκληρά. Όλο το πρόσωπό του, όλο το κορμί του και το πίσω δεξί πόδι έλειπε από τον αστράγαλο και κάτω το πέλμα όλο! Έλειπε τελείως το πέλμα! Υπήρχε το πόδι μέχρι τον αστράγαλο, αλλά δεν έφτανε κάτω να πατήσει. Το πέλμα έλειπε.

Αυτό πώς το καταλάβατε;

Αυτό το βλέπαμε με γυμνό μάτι. Έλειπε το πέλμα, αλλά δεν ξέραμε από τι! Δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πώς έλειπε το πέλμα. Ο Benji, έτσι τον ονομάσαμε εμείς στην πορεία, ένα πολύ γλυκό πλάσμα δέχτηκε αμέσως να το βοηθήσουμε. Τον πήρα στην αγκαλιά μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό, αλλά δεν έβαλα ποτέ τον εαυτό μου πάνω από το ζώο. Δεν φοβήθηκα ποτέ μην κολλήσω κάτι. Ήταν για μένα αυτονόητο ότι εκείνη τη στιγμή θα το πάρω στα χέρια μου και θα φύγω. Δεν είχα box. Δεν είχα τίποτα τότε! Το ‘παιρνα στα χέρια μου και έφευγα χωρίς να κάνω ποτέ τη σκέψη μην κολλήσω κάτι.

Ο σκύλος πώς αντέδρασε όταν τον παίρνεις αγκαλιά;

Πολύ ήρεμο σκυλί. Δέχτηκε αμέσως να απλώσω τα χέρια μου να τον πάρω στην αγκαλιά μου και συνεργάστηκε απόλυτα. Ήταν σαν να κατάλαβε ότι μόνο καλό θα κάνουν. Δεν θα τον πειράξω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν την ξέραμε την ιστορία του. Δεν τη μάθαμε πότε την ιστορία του. Όμως στον κτηνίατρο διαπιστώσαμε τα βάσανά του! Στον κτηνίατρο διαπιστώσαμε ότι πάσχει από έντονο σοβαρό δερματικό πρόβλημα και παθολογικό πρόβλημα είχε. Αλλά ήταν και κακοποιημένο από ανθρώπινο χέρι. Ήταν πυροβολημένο το ζώο. Ο λόγος για τον οποίο έλειπε το πέλμα ήταν γιατί το πόδι το δεξί ήτανε γεμάτο σκάγια και τα περισσότερα σκάγια τον είχανε πετύχει στον αστράγαλο με αποτέλεσμα να του κόψουν το πέλμα. Δεν γνωρίζω πόσο καιρό ζούσε στον δρόμο σε αυτή την κατάσταση και πώς επιβίωνε! Δεν μπόρεσε να μας το πει! Αλλά από την κλινική του εικόνα μπορούμε να είμαστε σίγουροι -και το λέω με βεβαιότητα- ότι αυτό το ζώο περπάτησε μέσα από την κόλαση! Τη διέσχισε με γυμνά πόδια και την πέρασε και έφτασε σε εκείνο το σταυροδρόμι, για να μπορέσω να το δουν τα μάτια που μας ενημέρωσαν και το βοηθήσαμε. Ο Benji πήρε ένα κομμάτι της καρδιάς μου από την πρώτη στιγμή. Λόγω της καλοσύνης του; Λόγω των ματιών του που με κοιτούσαν κι έλιωναν; Κέρδισε ένα κομμάτι από την καρδιά μου από την πρώτη στιγμή! Φρόντισα πολλά ζώα. Δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Αλλά έμεινε για πάντα στην καρδιά μου, αυτός και κάποια ακόμη [00:30:00]περιστατικά.

Πώς συνεχίσατε μετά;

Κάναμε όλες τις απαραίτητες κινήσεις. Βοηθήσαμε τον Benji. Έγινε καλά δερματικά με φιλοξενία. Κάναμε χειρουργείο. Αφαιρέσαμε το πόδι. Ανάρρωσε πλήρως! Έμεινε στη φροντίδα μας για αρκετά χρόνια. Βλέπεις, δεν ήταν κάποιας ράτσας για να μπορέσει να βρει αμέσως σπίτι και έμεινε αρκετά χρόνια μαζί μας. Αν θυμάμαι καλά, έμεινε ή πέντε ή έξι χρόνια. Πέντε χρόνια νομίζω έμεινε μαζί μας. Πέντε χρόνια στην αγκαλιά μου κάθε μέρα, να μιλάμε. Κάθε μέρα εκεί στα ζώα. Μαζί και ο Benji. Σήμερα -να φτάσουμε στο σήμερα- ο Benji είναι υιοθετημένος από μία καταπληκτική οικογένεια. Έχει και Instagram: «Benji The Best Boy».

Πώς υιοθετήθηκε;

Μέσω ίντερνετ. Προσπαθούμε να δίνουμε δημοσιότητα σε αυτό που κάνουμε, γιατί αυτό είναι που μας βοηθάει να πετυχαίνουμε τον στόχο μας και ο στόχος πάντα είναι η υιοθεσία των ζώων. Αν δεν κάναμε αυτό, θα ήμασταν συλλέκτες. Αλλά δεν είμαστε συλλέκτες. Είμαστε διασώστες και διασώστης σημαίνει δεν το κρατάς! Το σώζεις και προχωράς! Του χαρίζεις μία υπέροχη ζωή σε κάποια οικογένεια και προχωράς στο επόμενο. Βέβαια, θα κρατήσουμε και εμείς κάποια ζώα. Κάποια που δενόμαστε πολύ, κάποια που δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό, αλλά είναι αδύνατο να κρατήσουμε όλα τα ζώα που περνάνε από τα χέρια μας. 

Θυμάσαι την ημέρα που σου στείλανε; Πώς έγινε η υιοθεσία; 

Θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Όταν ήρθε ένα μήνυμα και μου είπαν ότι έχω μία κυρία που ενδιαφέρεται για τον Benji. Ένα φτερούγισμα το ένιωσα, να μην σας πω ψέματα. Ήταν μία στιγμή που γούρλωσε τα μάτια και είπα: «Διάβασα σωστά;». Ποτέ δεν είχα ξανά πρόταση για τοn Benji! Και η δεύτερη σκέψη μου ήταν: «Είναι καλή οικογένεια; Δεν τον δίνω όπου και όπου!». Εκεί ξεκίνησε μία συνομιλία, να γνωρίσω την οικογένεια.

Ήταν Έλληνες ή από το εξωτερικό;

Από την Αγγλία. Να γνωρίσω την οικογένεια. Να με γνωρίσουν και εκείνοι. Να μιλήσουμε για το σκυλί. Να μιλήσουμε για πολλά πράγματα μέχρι που ένιωσα ασφαλής ότι ο Benjamin θα πάει στα καλύτερα χέρια. Κι έτσι και έγινε! Σήμερα είμαι πολύ περήφανη για αυτό το σκυλί και για αυτή την οικογένεια. Είναι καταπληκτικοί άνθρωποι και ο Benji  έχει μία καταπληκτική ζωή! Μία καταπληκτική ζωή! Είναι ευτυχισμένος, υγιής και έχει τη δική του οικογένεια. Δεν θα μπορούσε καλύτερα! 

Η οικογένεια αυτή παρόλο που είχε κάποια αναπηρία, σου είπανε κάτι, τι…; 

Όχι, δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα με την αναπηρία του Benji. Δεν ήξεραν την ιστορία του. Είχαν δει μία φωτογραφία. Όταν άκουσαν και την ιστορία του, συγκινήθηκαν απίστευτα και είπανε: «Τον θέλουμε ακόμη πιο πολύ!». Τον καλοδέχτηκαν σαν παιδί τους και έγινε μέλος της οικογένειας από την πρώτη μέρα. Και το ένιωσα και εγώ ότι ο Benji εκεί ανήκει, εκεί έπρεπε να πάει! Έζησε όλη αυτή την κόλαση. Έφτασε στα χέρια μου για να είμαι εγώ ο μεσολαβητής, για να πάει εκεί που έπρεπε και είναι εκεί που έπρεπε, στην καλύτερη οικογένεια που θα μπορούσε να έχει στη ζωή του. Είναι πανευτυχής, κι εγώ μαζί του!

Όταν έφτασε εκεί, στην Αγγλία ουσιαστικά, τον συνόδεψες; Σου ‘στείλαν κάτι; Πώς ήταν εκείνη η ημέρα;

Έφτασε εκεί με συνοδεία. Εγώ δεν ήμουνα, αλλά είχα άμεση επικοινωνία και έχω ακόμη και σήμερα. Βλέπω ακόμη και σήμερα την πορεία του και μαθαίνω τα νέα του. Όπως και για τα περισσότερα ζώα, μέσω ίντερνετ, είμαστε σε θέση να είμαστε σε επικοινωνία με τις οικογένειες και να μαθαίνουμε τα νέα τους. Αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί, γιατί στην ουσία είναι αυτό για το οποίο παλεύουμε. Αυτό που θέλουμε σαν αντάλλαγμα, να σ’ το πω; Η αγάπη μας για τα ζώα σταματάει στο σημείο που θα το δούμε ευτυχισμένο, χαρούμενο και μπορούμε να ... Λάθος! Δεν σταματάει η αγάπη μας! Η αγάπη μας δεν σταματάει ποτέ! Η προσπάθειά μας σταματάει τη στιγμή που το ζώο θα υιοθετηθεί κι εκεί μπορούμε να προχωρήσουμε στο επόμενο.

Θυμάστε την τελευταία μέρα που έπρεπε να το αποχαιρετίσεις;

Βέβαια θυμάμαι! Ένα δάκρυ κύλησε!

Του το εξήγησες; Του μίλησες;

Του το είχα πει από την προηγούμενη. Του εξήγησα. Του μίλησα. Του είπα ότι: «Θα είσαι στα καλύτερα χέρια!». Εκείνη την ημέρα στην αγκαλιά μου τον πήρα τον έβαλα σε ένα box για να μπορέσει να ταξιδέψει μία ασφάλεια. Τον φίλησα. Με κοιτούσε λίγο περίεργα και ένιωθα τύψεις και ενοχές σας, αλλά είναι ένα συναίσθημα που το νιώθω για κάθε ζώο. Γιατί θεωρώ ότι επειδή περνάν χρόνο μαζί μου και μοιράζονται την αγάπη τους μαζί με τη δική μου αγάπη είναι σαν να τα εγκαταλείπω. Νιώθω αυτό το συναίσθημα εκείνη τη στιγμή και συνεχίζω να το νιώθω για τις πρώτες δέκα-δεκαπέντε μέρες ίσως, μέχρι να νιώσει την οικειότητα στο νέο σπίτι των ζώο και να πω ότι: «Τώρα είναι εντάξει». Οπότε, κάθε υιοθεσία για μένα είναι σαν να μου ξεριζώνουν ένα κομμάτι. Αλλά ξέρω ότι είναι για καλό και αυτό με χαροποιεί κατά βάθος. Κάποια ζώα παίρνουν κι ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Αλλά έχω μεγάλη καρδιά, έχει αρκετά κομμάτια! Θα δώσω πολλά ακόμη!

Ένα από τα επόμενα ζώα, λοιπόν, που ξεχώρισες και έχουν ένα μικρό κομμάτι; 

Είναι πολλά τα ζώα που έχω ξεχωρίσει, η αλήθεια να λέγεται. Έχω αγαπήσει πάρα πολλά σκυλιά σε αυτή την πορεία. Είναι πολλά τα χρόνια, πολλά τα περιστατικά. Και μωρά που μεγάλωσαν στα χέρια μου και φύγαν ενήλικα και γέρικα. Ο Mr. Tom, ένα σετεράκι, το βρήκαμε σε ηλικία ίσως εννιά-δέκα ετών.

Χρονολογία θυμάσαι;

Το 2020, υιοθετήθηκε και αυτός. Ο Mr. Tom λίγο έβλεπε, λίγο άκουγε.

Πού τον βρήκατε;

Τον βρήκε ένας κυνηγός πάνω στα βουνά. Και είχε την καλοσύνη να το πάρει στο αυτοκίνητό του, να έρθει στην πόλη να ψάξει να με βρει και να μου πει: «Μπορείς;». Και φυσικά μπορούσα. Και ο Mr. Tom ένα από τα αγαπημένα μου σκυλιά για την καλοσύνη της ψυχής του και αυτό το πλάσμα, έζησε μαζί μου περίπου ένα χρόνο. Είχε κι ένα πρόβλημα στα πλευρά, κάναμε το απαραίτητο χειρουργείο, τα καταφέραμε! Μαζί τα παλεύουμε όλα! Σήμερα είναι και αυτός υιοθετημένος για το υπόλοιπο της ζωής του, όσο τον έχει ο θεός, θα το περάσει στην αγκαλιά της οικογένειας μέσα στο σπίτι, στην ασφάλεια, στη ζεστασιά χωρίς φόβο χωρίς κανένα πόνο πια στη ζωή του. Μόνο ευτυχία. Πάρα πολλά τα ζώα που μπορώ να θυμηθώ. Η Τασία, το όνομά της.

Πες μου για την Τασία. Πώς τη βρήκατε;

Τη, Τασία την εγκαταλείψανε έξω από ένα χωριό, στη βρύση. Συνήθως τα χωριά έχουν οι βρύσες έξω στον δρόμο, πέτρινες, από πηγές. Την αφήσαν εκεί στη βρύση, λοιπόν, πολύ άρρωστη την Τασία. 

Σας καλέσανε;

Περαστικός. Το είδε περαστικός και μέσω ίντερνετ βρήκε το κινητό μας, το δικό μου κινητό, και με ενημέρωσε ότι στο τάδε χωριό, στη βρύση έξω είναι ένα ζωάκι που είναι πολύ άσχημα. Όταν έφτασα εκεί με μία φίλη μου, η Τασία ήταν όντως εκεί στη βρύση και δεν είχε τρίχωμα. Ήταν το δέρμα της γεμάτο πληγές. Φανερά υποσιτισμένη, σε πολύ άσχημη κατάσταση. Δεκτική παρόλα αυτά. Ήρθε αμέσως κοντά μου και ξανά, χωρίς δεύτερη σκέψη, την πήρα. Είχα box όμως τότε, γιατί μαζί με τα χρόνια κι εμείς αλλάξαμε τον τρόπο μας και πήραμε τα απαραίτητα που χρειαζόμασταν και σιγά σιγά αλλάζανε τα πράγματα. Τη βάλαμε στο box λοιπόν την Τασία, την φέραμε στον κτηνίατρο, πρώτη στάση. Και ξεκινήσαμε να την κάνουμε καλά στην υγεία της και τα καταφέραμε. Σήμερα η Τασία είναι ακόμη στην φροντίδα μας, αλλά είναι ένα υγιές ζώο, που καμία σχέση δεν έχει η εικόνα της με την εικόνα εκείνης της ημέρας που την βρήκα. Νομίζω ότι τα ζώα καταλαβαίνουν την αγάπη. Καταλαβαίνουν ότι εδώ υπάρχει καλοσύνη και δενόμαστε. Δενόμαστε σαν να ήμασταν από πάντα μαζί. Και έχουμε μια οικειότητα, σαν να είμαστε χρόνια, σαν να μεγαλώσαμε μαζί και με κάποια ζώα μεγαλώνουμε μαζί. Δεν είναι όλα τυχερά να βρίσκουν σπίτι. Η Βίκυ μου! Τη Βίκυ τη βρήκα έξι μηνών το 2015 με μία φλεγμονή απίστευτη στην κοιλιακή χώρα.

Πού την βρήκες; Σας καλέσανε πάλι;

Στην πλατεία της πόλης. Βρέθηκε ξαφνικά ένα πρωί στην πλατεία της πόλης, απίστευτα τρομαγμένη, κουλουριασμένη σε μία γωνίτσα. Tην είδανε ο κόσμος και μας ενημερώσανε. Είναι ο μόνος τρόπος να μαθαίνουμε. Δεν μπορούμε να είμαστε πανταχού παρόντες. Κάποιος πρέπει να μας πει τι βλέπει. Η Βίκυ [00:40:00]ήταν απίστευτα τρομαγμένη, μεγαλόσωμο κουτάβι έξι μηνών. Με πολύ μεγάλη δυσκολία καταφέραμε να την πιάσουμε. Δεν συνεργαζότανε, μας δάγκωνε! Τα καταφέραμε με υπομονή, τη μεταφέραμε στον κτηνίατρο. Κάναμε καλά τη φλεγμονή και τη μεταφέραμε στο κτήμα, στο οποίο φροντίζαμε ζώα σε ανάγκη. Δεν είναι καταφύγιο, είναι προσωπικός χώρος. Τον διαμορφώσαμε εγώ και η Κατερίνα και η Φωτεινή, τρεις φίλες τον διαμορφώσαμε το χώρο τότε, για να μπορούμε να προστατέψουμε και να θεραπεύσουμε κάποια ζώα και να τα βοηθήσουμε. Τη Βίκυ λοιπόν την πήραμε στη φροντίδα μας τότε. Δεν ήταν κάποιας ράτσας, δεν ήρθε ποτέ πρόταση υιοθεσίας. Πλέον η Βίκυ είναι εφτά χρόνων, είναι ακόμη μαζί μας. Είναι ένα σκυλί τριάντα πέντε κιλών. Δεν έχει μάθει με άλλους ανθρώπους. Συνεργάζεται μόνο μαζί μας. Οπότε είναι ένα ζώο που μεγαλώσαμε μαζί και θα γεράσουμε μαζί. Το πήραμε απόφαση. Δεν μας πειράζει. Έχει μία ευτυχισμένη ζωή μαζί μας. Δεν ζει μέσα σε σπίτι. Δεν έχει την τέλεια ζωή, που θα θέλαμε για εκείνη, αλλά έχει μία ήρεμη ευτυχισμένη ζωή γεμάτη αγάπη, τη δική μας αγάπη και τη δική μας φροντίδα για όλη της τη ζωή. Αλλά δεν είναι από κείνα τα τυχερά ζώα που θα βρουν ένα σπίτι δικό τους. Υπάρχουν πολλά ζώα που θα μείνουν στη δική μας φροντίδα πιθανόν για πάντα. Συμβαίνει και αυτό, δυστυχώς.

Μου αναφέρεις όπως και στο περιστατικό της Βίκυς -ας πούμε- ότι η διάσωσή της ήταν δύσκολη, δεν ήταν δεκτική σε αντίθεση με τα προηγούμενα.

Ναι.

Ξεχωρίζεις κάποιο περιστατικό το οποία να είναι δύσκολη η διάσωσή του είτε γιατί το ζώο δεν ήταν δεκτικό είτε γιατί που είχε μπει- 

Ναι, πολλά! Η καθημερινότητά μας είναι γενικότερα πολύ δύσκολη και τα περιστατικά που αντιμετωπίζουμε σχεδόν το 90% είναι δύσκολο. Θα χρειαστεί να πέσουμε σε ποτάμια, να κατέβουμε σε γκρεμούς, να ανέβουμε σε βουνά, να πηδήξουμε κάγκελα, να πάμε στα χιόνια, να πάμε σε πλημμύρες, να πάμε όπου χρειαστεί και υπάρχει ζώο σε ανάγκη! Πολλά τα περιστατικά που θυμάμαι, που χρειάστηκε και σκέψη πώς θα το κάνουμε, για να μην κινδυνέψουμε και εμείς και το ζώο, και βοήθεια και σταματήσαμε και περαστικούς να μας βοηθήσουνε, και η ζωή μας μπήκε σε κίνδυνο στο βουνό. Η Κάσια! Η Κάσια ήταν ένα ζώο που εγκαταλείφθηκε έξω από ένα ορεινό βουνό.

Εδώ στην Καρδίτσα;

Ναι. Στο Βουνέσι για την ακρίβεια, έξω από το Μορφοβούνι. Ορεινό χωριό, το οποίο από τα δεξιά έχει γκρεμό, ο δρόμος για να πας, και από τα αριστερά έχει βουνό. Την αφήσαν εκεί και η Κάσια έμεινε εκεί! Κάσια εμείς την ονομάσαμε. Η Κάσια έμεινε εκεί. Τι να φάει; Δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Πώς να επιβιώσει αυτό το ζώο; Κάθε μέρα εγώ, η Κατερίνα και η Φωτεινή πηγαίναμε με το αυτοκίνητο, της αφήναμε φαγητό για να μπορέσει να μας γνωρίσει, να μας εμπιστευτεί και να την πάρουμε. Η Κάσια όμως είχε τον δικό της χαρακτήρα και δεν εμπιστευόταν ανθρώπους, αλλά δεν μπορούσε να μας πει το γιατί. Κι εμείς έπρεπε να το σεβαστούμε.

Για πόσο χρονικό διάστημα πηγαίνατε;

Πέντε μήνες!

Κάθε μέρα;

Ήταν άνοιξη και την πιάσαμε Σεπτέμβριο. Όλο αυτό το διάστημα πηγαίναμε, αν όχι κάθε μέρα, πηγαίναμε μέρα παρά μέρα.

Χρονολογικά αυτό;

Αυτό έγινε το 2018. Αν δεν πηγαίναμε κάθε μέρα, πηγαίναμε μέρα παρά μέρα σίγουρα, για να μπορέσει να μας γνωρίσει. Δεν μας εμπιστεύτηκε. Φοβόμασταν μην πάει και στον γκρεμό. Περνούσανε και αυτοκίνητα, φοβόμασταν και για τη ζωή της ,γιατί αν κάναμε κάποια απότομη κίνηση, μπορούσε να πεταχτεί στον δρόμο, να προκαλέσει τροχαίο, να βάλει και ανθρώπους και τη ζωή της βέβαια σε κίνδυνο. Βάλαμε παγίδα, ειδική παγίδα για σκυλιά. Αγοράσαμε φαγητά πολύ μυρωδάτα, σουβλάκι και διάφορα τέτοια. Κάναμε απέλπιδες προσπάθειες. Δεν καταφέραμε τίποτα. Μέχρι που αποφασίσαμε να τη ναρκώσουμε. Ο μόνος τρόπος που είχαμε τη ναρκώσουμε είναι ηρεμιστικά χάπια κτηνιατρικής φύσεως, αυτό μας επιτρέπεται. Δεν είχαμε και κάτι άλλο, ούτε και οι κτηνίατροί μας είχαν κάτι άλλο! Υπάρχουν στο εμπόριο, αλλά εδώ στην Καρδίτσα, όχι. Ο μόνος τρόπος λοιπόν ήταν τα φάρμακα, τα χάπια και το πετύχαμε σε σαλαμάκια και σε σουβλάκια, τη ναρκώσαμε. Το ζώο όταν αρχίζει να μην αισθάνεται καλά, είναι από τη φύση του και θέλει να προστατευτεί. Κι ανέβηκε πάνω στο βουνό και έκατσε σε μία πέτρα στην πλαγιά του βουνού και κοιμήθηκε εκεί.

Τη βλέπατε εσείς;

Τη βλέπαμε. Πώς να τη φτάσουμε; Μαζέψαμε τα κουράγια μας και σκαρφαλώσαμε, και γίναμε ορειβάτες χωρίς σκοινιά, χωρίς καμία προστασία, με καλοκαιρινά ρούχα, σορτσάκια. Καμία προστασία στο σώμα μας! Και ανεβήκαμε στο βουνό. Πρώτη η Κατερίνα, από πίσω εγώ και από πίσω η Φωτεινή.

Τι λέγατε;

Λίγο το διακωμωδούσαμε, γιατί από τη φύση μας είμαστε άνθρωποι με χιούμορ. Αλλά ο φόβος ήταν ορατός. Ήμασταν στην πλαγιά ενός βουνού, με όλους τους κινδύνους. Η πέτρα μπορεί να γλιστρούσε! Παπούτσια σωστά, δεν είχαμε! Προστασία σώματος, δεν είχαμε! Σχοινιά δεν είχαμε! Δεν είχαμε τίποτα! Ο κίνδυνος ήταν ορατός! Κατάφερε η Κατερίνα και την έπιασε. Η Κάσια κοιμόταν πάνω στην πέτρα, εκεί στην πλαγιά. Άπλωσε τα χέρια της και την πήρε στην αγκαλιά. Πώς κατεβαίνεις από μία πλαγιά βουνού με ένα σκυλί στα χέρια; Με ένα σκυλί που δεν μπορείς να το ασφαλίσεις πάνω σου; Πώς θα κρατηθείς από το βουνό, για να κατεβείς; Σχηματίσαμε μία ανθρώπινη αλυσίδα, εμείς οι τρεις. Στεκόταν η Κατερίνα στο βουνό, στην πλαγιά με την Κάσια στα χέρια. Εγώ λίγα βήματα πιο κάτω, μου την έδινε. Την κρατούσα εγώ στην αγκαλιά μου. Λίγα βήματα πιο κάτω η Φωτεινή, της την έδινα. Κατεβαίναμε εγώ και η Κατερίνα λίγα βήματα παρακάτω. Μέχρι που χέρι με χέρι με χέρι καταφέραμε και φτάσαμε κάτω στο έδαφος. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη! Η Κάσια κοιμόταν, δεν του πολύ-κατάλαβε. Εμείς όμως θυμάμαι τη στιγμή που τη βάλαμε στο box με ασφάλεια, ακουμπήσαμε και οι τρεις σχεδόν τους αγκώνες μας πάνω στο box, πήραμε μία ανάσα και είχαμε ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης σαν να σώσαμε τον κόσμο όλο! Σαν να πατήσαμε το πόδι μας στο φεγγάρι! Ήταν τόσο μεγάλη στιγμή για μας! Η Κάσια σήμερα είναι υιοθετημένη και είναι ένα ευτυχισμένο πλάσμα! 

Όταν ξύπνησε πώς-

Όταν ξύπνησε, ήταν στα χαμένα. Μας κοιτούσε σαν να λέει: «Πώς το κάνατε αυτό; Εγώ σας απέφευγα!». Αλλά εντάξει, όλα πήγαν καλά! Ήταν μέχρι να την πιάσουμε. Μετά όλα πήγαν καλά όπως για όλα τα ζώα. Είναι η διάσωση το δύσκολο κομμάτι και οι πρώτες μέρες. Μετά καταλαβαίνουν και εκείνα ότι μόνο αγάπη έχουμε να τους δώσουμε.

Υπήρξε κάποιο περιστατικό το οποίο από τον χαρακτήρα του το ζώο ή ίσως γιατί έτσι ήτανε ή γιατί αυτά που είχε βιώσει, ήταν δύσκολη η προσέγγισή του; Και-

Πολλά- 

Δηλαδή δεν το δέχτηκε!

Ένα χαρακτηριστικό που θυμάμαι ήταν σε ένα ποτάμι, μέσα στο νερό. Ποτάμι όμως τα τοπικά εδώ ποτάμια, δεν είναι το ποτάμι το τεράστιο, είναι-

Ρέμα-

Μικρά ποτάμια σαν ρέμα με φάρδος και ελάχιστο βάθος. Τα λέμε ποτάμια εδώ. Σε αυτό το ποτάμι λοιπόν έξω από το χωριό υπήρχε ένα κοκόνι στη μέση ακριβώς στο νερό, πλαγιά από δω, πλαγιά από κει, και αυτό μες στη μέση. Υπήρχαν πέτρες βέβαια. Είχε σπασμένα κόκκαλα στη λεκάνη και στα πόδια και δεν μπορούσε να βγει από κει. Πώς βρέθηκε εκεί, δεν το γνωρίζω! Πιθανολογώ ότι κάποιο αυτοκίνητο το χτύπησε και το πέταξε; Γιατί ήταν λίγο γκρεμός ο δρόμος επάνω, λίγο γκρεμός και το ποτάμι το ρέμα.

Χρονολογικά πότε τοποθετείται;

Πέρυσι.

Α πέρυσι.

Ακόμα μαζί μου είναι αυτό το σκυλί.

Όταν πας εκεί-

Δεν συνεργάστηκε εύκολα. Κατέβηκα με τη βοήθεια ενός φίλου του Κώστα. Πήγα κοντά, αλλά ήθελε να με δαγκώσει. Δεν είχα τίποτα για να προστατευτώ πέρα από ένα υποσέντονο σαν πάνα που βάζουμε για τα ζώα. Οπότε, έδωσα λίγο χρόνο, του μίλησα, το καλόπιασα, του 'ταξα. Έκανα απέλπιδες προσπάθειες. Λίγο χαλάρωσε το ζώο και όταν ένιωσα κι εγώ μία ασφάλεια, έβαλα την πάνα γύρω από τον λαιμό του και το κεφάλι του, για να προστατέψω εμένα από το στόμα του και κατάφερα να το πάρω στην αγκαλιά μου με πολλή προσοχή, -μην γνωρίζοντας βέβαια τι πρόβλημα σωματικό ή τραύμα είχε και δεν έβγαινε από το νερό- αλλά τα κατάφερα. Το έβγαλα, το έβαλα στο μποξ το μετέφερα στο γιατρό όπου είδα τα τραύματά του και η συνέχεια είναι όπως για όλα τα ζώα. Κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, όποια επέμβαση χρειάστηκε και τα λοιπά. Σήμερα είναι [00:50:00]υγιής και είναι μαζί μου, ένα αρσενικό κοκόνι, το οποίο-

Έχει κάποιο όνομα;-

Όμως από τον χαρακτήρα του δεν είναι υιοθετήσιμο. Του αρέσει να δαγκώνει.

Συνεχίζει δηλαδή;

Ναι, του αρέσει να δαγκώνει. Είναι ένα χρόνο στη φροντίδα μας, δεν συνεργάζεται ακόμη. Με μας ναι, αλλά δεν δέχεται κανέναν άλλον. Είναι από κείνα τα ζώα που θα μας πάρει λίγο περισσότερο, για να καταφέρουμε και ίσως να μην το καταφέρουμε και ποτέ. Θα δείξει ο χρόνος. Το μεγάλο μου goal σε αυτή τη ζωή είναι ένα καταφύγιο! Δηλαδή, δεν ξέρω κάθε άνθρωπος έχει το όνειρό του. Άλλοι έχουν όνειρο να κάνουν μία μεγάλη οικογένεια. Εγώ έχω μικρή οικογένεια, ένα γιο. Μου είναι αρκετό. Άλλοι έχουν όνειρο πολλά ταξίδια. Πολύς κόσμος έχει τα όνειρά του. Το δικό μου όνειρο είναι να κάνω ένα υπερσύγχρονο καταφύγιο. Να μην λείπει τίποτα από αυτά τα ζώα που έχουν ανάγκη. Από αυτά τα ζώα που βασανίστηκαν και που χρειάστηκαν βοήθεια. Δεν θέλω κάτι απλό. Θέλω το τέλειο! Δεν θα το καταφέρω ποτέ.

Μου ανέφερες ότι κάποια στιγμή οργανωθήκατε σε έναν δικό σας ιδιόκτητο χώρο.

Ναι.

Αυτό πότε ξεκίνησε σαν ιδέα; Πώς οργανωθήκατε;

Τότε, το 2015, με την Κατερίνα και τη Φωτεινή, αποφασίσαμε ότι υπάρχουν πολλά ζώα σε ανάγκη, που δεν έχουμε τη δυνατότητα να βρίσκουμε φιλοξενία σε όλα και νοικιάσαμε ένα κτήμα. Ένα απλό κτήμα, ένα χωράφι. Και αρχίσαμε σιγά-σιγά, σιγά-σιγά να φτιάχνουμε περιφράξεις, πόρτες, οροφές και να βάζουμε μέσα σκυλόσπιτα. Το κάναμε όσο το δυνατόν καλύτερο, για να μπορεί να προστατευθεί ένα ζώο. Αλλά δεν έχει τοίχους. Δεν έχει ρεύμα. Έχει μόνο νερό. Δεν έχει θέρμανση. Είναι ό,τι πιο φτωχικό μπορεί να έχει κάποιος. Έχει πολλή αγάπη! Μόνο αυτό το καλό! Πολλή αγάπη! Όλα τα άλλα είναι πολύ φτωχικά! Για αυτό και εγώ σαν άνθρωπος ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι ότι μπορεί να κερδίσω το λόττο μία μέρα. Και αν κερδίσω το λόττο, δεν θέλω τίποτα άλλο στη ζωή μου πέρα από ένα τέλειο καταφύγιο για τα ζώα! Να έχει τοίχους, να έχει πόρτες, να έχει θέρμανση, να έχει ό,τι χρειάζεται ένα ζώο για να έχει μία ποιότητα ζωής μέχρι να βρει το παντοτινό του σπίτι. Να μην του λείπει τίποτα! Και σε ένα από αυτούς τους χώρους μπορεί να ζήσω και εγώ μαζί με αυτό που αγαπάω, τα ζώα! Αυτό είναι το όνειρό μου, το goal, my goal! Αυτό είναι! Εύχομαι να με αξιώσει ο θεός να το ζήσω ποτέ δεν ξέρεις! Μπορεί και όχι, δεν πειράζει. Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω, έστω και φτωχικά. Η βοήθεια του κόσμου είναι πολύ σημαντική! Μας βοηθάνε. Μας στηρίζουν. Μας αγαπάνε. Μας εμπιστεύονται και όταν ζητάμε βοήθεια, προσπαθούν όλοι μαζί να μας βοηθήσουν. Χάσαμε την Κατερίνα όμως.

Αυτό πότε συνέβη; 

Το 2020 τον Απρίλιο. Δυστυχώς, η ζωή είχε τα δικά της σχέδια. Ένας καρκίνος μάς τη στέρησε. Από τότε έμεινα μισή. Η αλήθεια είναι αυτή. Εγώ και η Κατερίνα είχαμε γίνει ένα. Άρα, έμεινα μισή. Έφυγε η Κατερίνα από αυτή τη ζωή. Είναι σίγουρο όμως ότι από κει ψηλά με φροντίζει και με προστατεύει. Είναι σαν να νιώθει την παρουσία της κάθε μέρα δίπλα μου. Συνέχισα!

Σας έχει πει κάποια λόγια πώς να συνεχίσετε;

Υπήρχαν στιγμές που καταλάβαινε ότι θα φύγει από αυτή τη ζωή και μου έδινε τις συμβουλές της και έλεγε: «Δεν πειράζει αν φύγω εγώ. Εσύ θα συνεχίσεις!». Εγώ της έλεγα: «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα! Μαζί τα κάναμε όλα! Πώς; Δεν θα πας πουθενά! Δεν θα μου το κάνεις αυτό!» της έλεγα και γελούσαμε και προσπαθούσα να μιλάμε μόνο με θετικές σκέψεις. Δεν ήθελα να στεναχωριέται.

Πηγαίνατε στο καταφύγιο;

Μέχρι τελευταία στιγμή! Ενώ έκανε χημειοθεραπείες και περνούσε όλον αυτό τον Γολγοθά αλλά δεν καλυτέρευε η κατάστασή της. Το βλέπαμε ότι δεν υπήρχε βελτίωση. Ένα μήνα πριν τη χάσουμε, κάναμε διάσωση μαζί. Κάτω από μια γεφυρούλα, εγκατέλειψαν κάποια κουταβάκια. Περπάτησε κάτω από πολύ χαμηλή γέφυρα. Περπατήσαμε και οι δύο στα γόνατα, μπουσουλώντας από τη μία πλευρά έως την άλλη, για να βγάλουμε τα κουταβάκια. Μία γυναίκα που οι δυνάμεις της την είχαν εγκαταλείψει και όμως μάζεψε ό,τι της είχε απομείνει, για να βοηθήσει αυτά τα ζώα! Ένα μήνα μετά τη χάσαμε. Ήταν ό,τι πιο δύσκολο έζησα στη ζωή μου, να χάσουμε την Κατερίνα. Μια μέρα πάλι μαζί θα είμαστε, είναι σίγουρο. Οπότε, δεν είναι οριστικό το αντίο θεωρώ. Κάποτε θα βρεθούμε ξανά και δεν χρειάζεται να της πω τα νέα μου, τα βλέπει. Τα ζούμε μαζί πάλι. Απλώς, δεν μπορούμε να τα συζητήσουμε ακόμη. Θα ‘ρθεί η ώρα.

Το κατάλαβαν τα ζώα που είχατε διασώσει και τα είχατε υπό την προστασία σας;

Η Κατερίνα είχε μία ιδιαίτερη σχέση με τη Βίκυ. Μπαίνοντας στο καταφύγιο, έτσι το λέμε εμείς το κτήμα μας, όπου κι αν ήταν η Βίκυ, έμπαινε η Κατερίνα και έλεγε: «Βίκυ!». Η Βίκυ την άκουγε και έβγαινε μπροστά. Τη φιλούσε και μετά περνούσαμε μέσα. Για αρκετό καιρό στην αρχή μπαίνοντας έβλεπα τη Βίκυ και έκλαιγα. Πιστεύω ότι κι εκείνη την καταλάβαινε την απουσία της. Εγώ πάντως σίγουρα την καταλαβαίνω ακόμη και σήμερα. Συνεχίζω, αν και μισή, συνεχίζω. Αλλά ευτυχώς έχω καλούς φίλους στο πλευρό μου. Πολύ καλούς φίλους που θα με στηρίξουν και θα με βοηθήσουν. Είναι η Γιάννα, η Φωτεινή, η Αλεξάνδρα, ο Βασίλης, έχω ανθρώπους που -η Ροδάνθη- στην πρώτη ευκαιρία που θα μπορέσουν, θα σταθούν στο πλευρό μου και θα με στηρίξουν να μπορέσω να συνεχίσω. Και έτσι η ζωή συνεχίζεται, αφιερωμένη πάντα στο αυτόν τον σκοπό με ένα όνειρο τρελό! Γιατί νομίζω ότι ναι μία τρέλα την κουβαλάω και μ’ αρέσει αυτό.

Θα επανέλθω λίγο στο κομμάτι με τη νομοθεσία και αν ποτέ εν τέλη από τη στιγμή -από το ‘18 που μου αναφέρατε- που καθιερώθηκε, μάλλον αναγνωρίστηκε -να πούμε πιο σωστά-, μπορέσατε και την εφαρμόσατε με κάποια διάσωση για κάτι που προκάλεσε ανθρώπινο χέρι; Έτσι ώστε να γίνει κάποια καταγγελία και να ακολουθηθεί… Υπήρχε κάποιο περιστατικό τέτοιο;

Βέβαια, βέβαια! Θα αναφερθώ σε ένα από τα πολλά. Το 2019, αν θυμάμαι σωστά, ίσως και το '18, υπήρξε κακοποίηση από ανθρώπινο χέρι σε γάτα. Ένας κύριος ενοχλήθηκε από μία αδέσποτη γάτα γιατί είχε φτιάξει μία αυτοσχέδια παγίδα στην αυλή του σπιτιού του, της μονοκατοικίας του, για να πιάνει πουλιά. Πήγαινε όμως η γάτα κι έδιωχνε τα πουλιά! Κι αυτό ήταν που ενόχλησε τον κύριο. Έπιασε τη γάτα λοιπόν μέσα σε μία αυτοσχέδια παγίδα. Με τη χρήση τροφής εγκλώβισε τη γάτα. Και δεν του έφτανε αυτό, την έκανε απόπειρα να τη σκοτώσει με ψαροντούφεκο. Την πυροβόλησε; Δεν ξέρω ποια λέξη να χρησιμοποιήσω.

Ενώ ήταν μέσα στο…

Μέσα εγκλωβισμένη στο αυτοσχέδιο κλουβί στην αυλή της μονοκατοικίας του, μη έχοντας διαφυγή η γάτα, πήρε το ψαροντούφεκο, το οποίο έχει εκείνο το σιδερένιο καμάκι το τεράστιο σε μέγεθος βαρύ και χοντρό-

Με μύτη μπροστά...

Με μύτη μπροστά, μεταλλικό πολύ βαρύ, και στόχευσε και την κάρφωσε. Στην ουσία τη σούβλισε. Το καμάκι πέρασε από την αριστερή πλευρά της κοιλιάς της και βγήκε από τη δεξιά με αποτέλεσμα η γάτα να μην πεθάνει ακαριαία, να ζει μέσα στο αυτοσχέδιο κλουβί, έχοντας περασμένο από την κοιλιά της το καμάκι να προεξέχει δεξιά και αριστερά. Ένας γείτονας το είδε και δεν άντεξε ψυχή του. Η γάτα ζωντανή. Κάλεσε την αστυνομία. Η αστυνομία κάλεσε εμένα. Βρεθήκαμε όλοι στο σημείο. Εγώ κάλεσα-

Ίσως και την ίδια μέρα ή μέρες αργότερα;

Την ίδια μέρα! Την ίδια μέρα κάλεσα τον κτηνίατρο απευθείας. Οπότε βρεθήκαμε στο σημείο όλοι οι απαραίτητοι άνθρωποι, για να βοηθήσουμε τη γάτα και να ισχύσουν οι νόμοι στην παρούσα κατάσταση. Η γάτα σώθηκε. Χειρουργήθηκε. Ήτανε και έγκυος. Τα γατάκια δεν ζήσανε.

Η αστυνομία πώς προσέγγισε;

Η αστυνομία συνέλαβε απευθείας τον δράστη. Εγώ με τον κτηνίατρο αναλάβαμε τη γάτα. Η αστυνομία ανέλαβε τον δράστη. Την επομένη το πρωί υπήρξε αυτόφωρο. Μάρτυρας ήμουν εγώ και ο γείτονας. Ο κτηνίατρος μερίμνησε για τη γάτα και εμείς πήγαμε στο δικαστήριο την επόμενη μέρα. Δικάστηκε η [01:00:00]υπόθεση. Η γάτα σώθηκε. Σήμερα είναι υιοθετημένη και ζει μία υπέροχη ζωή! Ο δράστης καταδικάστηκε, τριάντα χιλιάδες ευρώ διοικητικό πρόστιμο, πέντε χιλιάδες ευρώ από το δικαστήριο πρόστιμο και πέντε χρόνια με αναστολή. Αυτή ήταν η ποινή. Από το δικαστήριο φύγαμε την ίδια στιγμή. Εγώ δεξιά, εκείνος αριστερά για τα σπίτια μας. Ο γείτονας φοβήθηκε να εμφανιστεί μπροστά ως μάρτυρας. Κατανοητό γιατί φοβήθηκε για τη δική του ζωή. Μένουν δίπλα δίπλα. Αυτό δεν είχε σημασία. Καταδικάστηκε, γιατί υπήρχαν ατράνταχτα στοιχεία. Εγώ είχα και φωτογραφικό υλικό να αποδείξω τα πάντα.

Ο δικαστής πώς το προσέγγισε;

Ο δικαστής έκανε διάφορες ερωτήσεις. Μία χαρακτηριστική που θυμάμαι ήτανε: «Γιατί το κάνατε αυτό;». Κι εκείνος απάντησε: «Δεν ήθελα να τη σκοτώσω», «Γνωρίζετε ότι ο φόνος είναι αδίκημα;» του είπε. Κι εκείνος απάντησε: «Δεν ήθελα να τη σκοτώσω». Αυτό ήταν κάτι που το θυμάμαι και δεν θα το ξεχάσω ποτέ, την απάντησή του. Δεν θα μπω στο μυαλό του. Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του! Σκέφτονται τελείως διαφορετικά οι άνθρωποι που κακοποιούν ζώα. Δεν θα μπορέσω να τους καταλάβω ποτέ, η αλήθεια είναι. Αυτό που με πλήγωσε βαθιά ήταν ότι η γάτα χρειάστηκε ένα μήνα να αναρρώσει από το χειρουργείο και από όλα αυτά που πέρασε και χρειάστηκε μήνες -οκτώ μήνες- να νιώσει ασφάλεια και να δεχτεί έναν άνθρωπο να την αγκαλιάσει. Η ψυχολογία της χρειάστηκε μήνες για να συνέρθει. Σώμα της χρειάστηκε ένα μήνα για να συνέρθει! Ο άνθρωπος που την κακοποίησε, πήγε σπίτι του. Αυτό με πόνεσε. Δέχτηκε τα πρόστιμα, την ποινή και επέστρεψε στη ζεστασιά του σπιτιού του χωρίς κάτι επιπλέον. Αυτό λίγο με πόνεσε, η αλήθεια να λέγεται. Δεν θα ‘θελα το κακό του! Δεν θα ‘θελα το κακό κανενός. Άλλωστε πώς θα μπορούσα να θέλω το κακό κάποιου; Θα ήθελα όμως μία παραδειγματική τιμωρία για να μην ξανακάνει κάνεις κάτι τέτοιο. Κι αν με ρωτάς ποια θα ήταν αυτή η πραγματική παραδειγματική τιμωρία, δεν ξέρω να σου απαντήσω. Γιατί ούτε θέλω να γίνει κάτι σε κάποιον άνθρωπο, αλλά θέλω να σταματήσει και η κακοποίηση. Είναι λίγο η κατάσταση μπερδεμένη. Θα ‘θελα να μην θέλει κανείς να κακοποιήσει! Αυτό ίσως είναι η απάντησή μου.

Κάποιο περιστατικό το οποίο δεν βρέθηκε ποτέ ο δράστης, αλλά ωστόσο ήτανε η κακοποίηση σε τέτοιο βαθμό;

Σε πυροβολισμούς, σε ζώα με σύρματα δεμένα στον λαιμό τόσο σφιχτά που τους κόβεται ο λαιμός, με περιλαίμια τόσο σφιχτά που σαπίζει ο λαιμός τους και αντί να τα βοηθήσουν τα ζώα τους, τα παρατάνε κάπου να πεθαίνουν αβοήθητα. Γιατί το περιλαίμιο μπαίνει από ανθρώπινο χέρι. Δεν μπήκε μόνο του! Άρα είναι οφθαλμοφανές ότι μιλάμε για ανθρώπινη κακοποίηση.

Ήταν από αυτά κάποιο περιστατικό που σε σόκαρε;

Ναι. Η Αχλάδω. Η Αχλάδω μου είναι ένα κυνηγόσκυλο από αυτά τα καφέ με τα μακριά αυτιά. Βρέθηκε με το περιλαίμιο -τώρα πρόσφατα, πριν δύο μήνες- με το περιλαίμιο τόσο βαθιά χωμένο που ο λαιμός της είχε κοπεί. Είχε αρχίσει να σαπίζει και να έχει πύον, να έχει πληγή και η Αχλάδω τρομαγμένη δεν έβγαινε ούτε να βρει φαγητό στα σκουπίδια. Θα πέθαινε αβοήθητη, αν δεν την πρόσεχε ένας νεαρός και χάρη στη δική του παρατηρητικότητα και τη βοήθειά του, καταφέραμε την πιάσαμε, τη μεταφέραμε στον κτηνίατρο και την έχω σήμερα στη φροντίδα μου. Αυτό που με συγκλονίζει στο συγκεκριμένο ζώο είναι ο φόβος τα μάτια της. Το βλέμμα της σου παγώνει το αίμα! Την πλησιάζεις, απλώνεις το χέρι να τη χαϊδέψεις, σκύβει το κεφάλι και είναι σαν να σου λέει: «Χτύπα με. Δεν έχω τι άλλο να κάνω. Χτύπα με». Σκύβει το κεφάλι και τρέμει κάθε μυς του κορμιού της. Αυτή την αγαπώ λίγο περισσότερο και της το δείχνω λίγο περισσότερο. Νομίζω το έχει ανάγκη. Και για αυτή το ίδιο θα παλέψω, όπως για όλα τα ζώα. Δεν ξεχωρίζω κάποιο, απλώς κάποια με συγκινούν λίγο περισσότερο. Αλλά η αγάπη μου είναι ίσια για όλα τα ζώα και ας λέω ότι αυτήν την αγαπώ λίγο περισσότερο!

Υπάρχει κάποιο άλλο περιστατικό που θα ‘θελες να μοιραστείς;

Αυτό που θα ‘θελα να μοιραστώ όχι σαν περιστατικό απλά, αλλά στο σύνολό του, είναι ότι σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου παίζουν οι κτηνίατροι. Είναι το δεξί μου χέρι. Εγώ κάνω τη διάσωση, αλλά στην ουσία εκείνοι μου τα σώζουν. Και με βοηθάνε να μπορώ να προσφέρω βοήθεια!

Περιέγραψέ μου λίγο τη στιγμή που ο γιατρός ή θα δει το περιστατικό με το που θα του το πας, το βλέμμα του και μέχρι να σου πει τι πρέπει να γίνει από κει και πέρα;

Θα σου πω το περιστατικό με τον Λευτέρη. Ο Λευτέρης ήταν ένα κοκονάκι που βρέθηκε από περαστικό σε ένα χωριό σε πολύ άσχημη σωματική κατάσταση, καθόλου τρίχα επάνω του. Το κορμί του όλο ροζ, σε πολύ προχωρημένο στάδιο λεϊσμάνιας. Σε μία κατάσταση πολύ δύσκολα αναστρέψιμη, που τελικά αποδείχτηκε μη αναστρέψιμη. Παρόλα αυτά, εμείς κάναμε την προσπάθεια. Όταν λοιπόν έφτασε η στιγμή να χάσουμε τον Λευτέρη και εγώ ήμουνα στο κτηνιατρείο και ο Λευτέρης είχε εγκαταλείψει πια. Δεν μπορούσε να παλέψει άλλο. Παρόλο που αυτό έγινε φέτος και εγώ έχω δει άπειρα περιστατικά στα τόσα χρόνια που παλεύω με αυτό το κομμάτι, δεν παύω να συγκινούμαι πάντα. Η κτηνίατρος, λοιπόν, του έδωσε τον χώρο να κλάψω μαζί εκεί, να δείξω το συναίσθημά μου, να μου φεύγουν τα δάκρυα, να δω τον Λευτέρη μπροστά μου και να μην μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Έξω περίμεναν πελάτες, αλλά η κτηνίατρος με σεβάστηκε και μου έδωσε τα λίγα λεπτά εκείνα που χρειαζόμουνα, για να μαζέψω τα κομμάτια μου και να μπορέσω να φύγω από το κτηνιατρείο. Αυτές είναι στιγμές που καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μία απλή συνεργασία. Μετά από τόσα χρόνια γίνεται κάτι παραπάνω σε ανθρώπινο κομμάτι. Και αυτό είναι που ομορφαίνει και τη ζωή μας. Μαζί με τους φίλους μου και κτηνίατροι ζουν τη δική μου ζωή! Γιατί ένα ιδιόκτητο ζώο πόσα κακά να τους συμβούν στη ζωή του; Στη δική μου ζωή, όμως, κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Συνήθως άσχημα περιστατικά. Όμορφα γίνονται. Άσχημα ξεκινάνε. Αλλά με τη βοήθεια των κτηνιάτρων και των φίλων μου συνήθως καταφέρνουμε το καλύτερο. Χάνουμε πολλά ζώα δεν μπορώ να πω, αλλά η ζωή δεν είναι δίκαιη πάντα νομίζω. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα.

Στην αντίπερα όχθη, για τα ζώα τα οποία δεν χάνονται και έχουνε βρει πλέον τις οικογένειές τους, μου είπες ότι κάποια έχουν υιοθετηθεί και στο εξωτερικό.

Ναι. 

Έχει τύχει χρόνια αργότερα να τα επισκεφτείς, να τα δεις-

Ναι, το 2019 είχαμε την τεράστια χαρά -εγώ, η Κατερίνα, η φωτεινή και η Αλεξάνδρα- είχαμε την τεράστια χαρά να ταξιδέψουμε στην Αγγλία και να επισκεφτούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Έχουμε δώσει πολλά ζώα στην Αγγλία. Ήταν αδύνατο να τα επισκεφτούμε όλα. Αλλά καταφέραμε ένα μεγάλο αριθμό να επισκεφτούμε. Οι άνθρωποι ήτανε καταπληκτικοί, μας καλοδέχτηκαν στα σπίτια τους σαν να ήμασταν οι ήρωες να το πω; Η αντιμετώπισή τους ήταν εντυπωσιακή απέναντί μας. Για μας είναι αυτονόητο αυτό που κάνουμε. Για εκείνους ήταν ένα θαύμα!

Το ξανασμίξιμο λοιπόν πώς ήταν;

Ήταν καταπληκτικό! Πολύ κλάμα! Τεράστια συγκίνηση! Τα ζώα μάς γνώρισαν όλα! Ήρθανε κοντά μας στην αγκαλιά μας! Οι ουρές να φεύγουν πέρα-δώθε! Η χαρά τους να τρέχουν πάνω κάτω και το ωραίο ήταν το χαμόγελο σε όλους τους ανθρώπους που ήμασταν εκεί! Στους ιδιοκτήτες του σπιτιού και τη νέα οικογένεια των ζώων και σε μας υπήρχε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του καθενός μας! Ήταν απίστευτες στιγμές που δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Μοναδικές στιγμές! Και ελπίζω να με αξιώσει ο θεός να το ξαναζήσω, χωρίς την Κατερίνα, αλλά ελπίζω ότι θα το ξαναζήσω.

Μου ανέφερες κάποια στιγμή ότι αντιμετωπίσατε και τα καιρικά φαινόμενα στο κτήμα-

Ναι, μας χτύπησαν και πολλά καιρικά φαινόμενα. Η περιοχή έχει και βαρύ χειμώνα. Χιόνια φοβερά, να μην περνάει το αυτοκίνητο στο κτήμα, να πηγαίνουμε με τα πόδια, να παγώνει βρύση, να [01:10:00]κουβαλάμε μπιτόνια με καυτό νερό για να μπορέσουμε να ξεπαγώσουμε τα μπολάκια με το νερό στα ζώα.

Θυμάσαι κάποια χρονολογία συγκεκριμένη;

Το 2017 -αν θυμάμαι σωστά- είχε ρίξει πάρα πολύ χιόνι στην περιοχή.

Ήσασταν προετοιμασμένοι; Το περιμένατε;

Δεν το περιμέναμε τόσο χιόνι! Και περιμέναμε ότι θα μπορέσουμε να φτάσουμε. Την πρώτη μέρα δεν καταφέραμε να φτάσουμε. Το αυτοκίνητο δεν περνούσε. Οπότε, φτάσαμε μέχρι ένα σημείο και μετά πήγαμε με τα πόδια και ήμασταν τέσσερις γυναίκες και κουβαλούσαμε από δύο μπιτόνια με καυτό νερό η καθεμία.

Πώς το μαζέψατε το ζεστό νερό;

Από τα σπίτια μας! Καυτό, καυτό! Ναι, ναι! Το βράζαμε, από το θερμοσίφωνα, από όπου μπορούσε το καθεμιά μας-

Το χιόνι-

Καυτό νερό για να μπορέσουμε να ξεπαγώσουμε, να κάνουμε μίξη με κρύο, για να φτάσει το νερό. Γιατί τόση ποσότητα δεν μπορούσαμε να κουβαλήσουμε και το νερό ήταν παγωμένο. Άλλες φορές είχαμε πλημμύρες. Έσπασαν ποτάμια. Ο «Ιανός» πέρσι το Σεπτέμβριο έκανε τεράστιες καταστροφές στην πόλη σε περιουσίες ανθρώπων, αλλά και στα δικά μας σημεία εκεί στο κτήμα. Διέλυσε σχεδόν διέλυσε τις εγκαταστάσεις μας.

Μίλησε μου για τον «Ιανό» την ημέρα που ξεκινάει η βροχή;

Ξεκίνησε βράδυ. Είχαμε τρομοκρατηθεί άπαντες, αλλά δεν περιμέναμε και τέτοιο μεγάλο κακό! Περιμέναμε ότι θα σταματήσει. Αλλά δεν σταματούσε το κακό και το νερό ερχόταν με μεγάλη ορμή. Θυμάμαι έξω από το σπίτι μου να φεύγουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σαν παιχνίδια, σαν ψεύτικα. Να περνάν κάδοι σκουπιδιών μπροστά από τους δρόμους, να τους παρασύρει το νερό και μένα η μόνη μου σκέψη ήταν τα ζώα! Πώς να πάω; Το αυτοκίνητό μου δεν έφευγε! Δεν γινόταν να το οδηγήσω! Δεν μπορούσε να οδηγήσει αυτοκίνητο. Οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι! Πώς να πάω στα ζώα; Ήταν μία νύχτα απελπισίας. Έψαχνα να βρω αγροτικό. Έψαχνα τηλέφωνο σε γνωστούς και φίλους ποιος έχει 4x4 ή τρακτέρ! «Ποιος έχει ένα τρακτέρ να με πάει στο κτήμα;». Ήταν πολύ δύσκολο! Όλοι οι κάτοικοι της πόλης τότε ήταν σε δύσκολη θέση! Άλλοι για τις περιουσίες τους. Άλλοι για τα μαγαζιά τους, για τα αυτοκίνητα. Τεράστιες οι καταστροφές!

Η επόμενη μέρα;

Η επόμενη μέρα μάς βρήκε να μαζεύουμε τα συντρίμμια μας. Ό,τι τροφές είχαμε στις αποθήκες, καταστράφηκε. Ό,τι κουβέρτες, διαλύθηκε! Λάσπη παντού! Είχαμε παλέτες για να μπορούν τα ζώα να περπατάνε πιο εύκολα ή να κάθονται, να μην είναι κάτω στα τσιμέντα ή στο χώμα. Αυτές οι παλέτες παρασύρθηκαν από το νερό και πήγαν πίσω από τις πόρτες και δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε τις πόρτες να μπούμε! Στράβωσαν οι πόρτες! Τα ζώα στον πανικό τους χάλασαν τις περιφράξεις! Πλέχτηκαν μεταξύ τους!

Φύγανε ζώα;

Τέσσερα. Χάσαμε τέσσερα ζώα τότε ναι στον «Ιανό». Δεν βρήκαμε νέκρα! Θέλω να ελπίζω ότι απλώς φύγανε. Ήταν τέσσερα ζώα που ήταν καινούργια, ότι είχαν μπει, και ακόμα δεν το ένιωθαν σπίτι τους. Βλέποντας την περίφραξη χαλασμένη βγήκανε και φύγανε. Τα υπόλοιπα όμως μείναν εκεί, δεν έφυγαν.

Σας περίμεναν; 

Ναι, ναι έμειναν στο σημείο εκεί και δεν έφυγαν. Είναι το σπίτι τους πια μαζί μας! Είμαι η μαμά τους. Οπότε, έμειναν εκεί. Εκτός από τα καινούργια που ακόμα δεν το νιώθαν έτσι και φύγανε. Ήταν η απόλυτη καταστροφή! Η απόλυτη καταστροφή τότε! Τεράστιες σε όλη την πόλη. Όχι μόνο σε μένα στο κτήμα. Ευτυχώς και με τη βοήθεια του κόσμου και του κράτους, καταφέραμε και επανήλθαμε ξανά στην πρότερη κατάσταση. Πήραμε ξανά τροφές. Κάναμε τις επιδιορθώσεις και συνεχίστηκε η ζωή μας. Αλλά οι καιρικές συνθήκες γενικότερα είναι δύσκολες, και από χιόνια και από βροχές και από καύσωνες. Όλα στο μέγιστο βαθμό γίνονται σε αυτή την περιοχή. Αλλά εμείς δεν μπορούμε να έχουμε ρεπό. Βρέξει-χιονίσει, είναι Πάσχα, είναι Χριστούγεννα, είναι γιορτή, είμαι άρρωστη, δεν είμαι, πρέπει να είμαι εκεί! Γιατί το ζώο θέλει να φάει. Θέλει το νεράκι του το καθαρό. Θέλει τα φάρμακά του γιατί τα περισσότερα είναι υπό θεραπεία. Δεν κρατάμε υγιή ζώα. Κρατάμε αυτά που μας έχουν ανάγκη! Τα υγιή τα βγάζουμε προς υιοθεσία να βρουν τη ζωή τους, την τύχη τους. Οπότε, δεν υπάρχει στιγμή ξεκούρασης για μας! Αν πάθω εγώ κάτι, θα πρέπει να πάει κάποια από τις φίλες μου, εφόσον δεν έχω πια την Κατερίνα. Δύσκολο κομμάτι και αυτό! Αλλά δεν υπάρχει το δικαίωμα σε μας να ξεκουραστούμε! Οπότε, για να είναι κάποιος διασώστης, θα πρέπει να το κάνει με όλη την ψυχή του, με όλα τα κύτταρα του κορμιού του και μόνο με αγάπη! Αυτό είναι το βασικό συστατικό για να μπορεί κάποιος να είναι αφοσιωμένος διασώστης αδέσποτων ζώων! Η αγάπη είναι το βασικό συστατικό. Γιατί όταν το κάνεις με αγάπη, δεν σε νοιάζει αν έχεις πυρετό. Δεν σε νοιάζει αν έχει καύσωνα, αν ρίχνει πάρα πολλή βροχή, αν έχει μείον δέκα ή σαράντα βαθμούς. Θα είσαι εκεί γιατί ξέρεις ότι το θέλεις πραγματικά και πρέπει βέβαια. Αλλά και καταλαβαίνεις τις ανάγκες των ζώων. Για αυτό και είναι στη φροντίδα σου. Αλλιώς δεν γίνεται!

Ερμιόνη κλείνοντας θα ήθελα να σε ρωτήσω, πλέον με τόσα που έχεις δει, τι θα συμβούλευες εσύ από πλευράς σου σε κάποιον ο όποιος σκέφτεται να υιοθετήσει - να υιοθετήσει ας πούμε γιατί αυτό είναι το καλό-

Ναι-

Ένα αδέσποτο, οποιοδήποτε αδέσποτο και να είναι αυτό;

Για να διαλέξει κάποιος ένα αδέσποτο ζώο να το υιοθετήσει, θα πρέπει να ταιριάζει στον τρόπο ζωής του. Θα πρέπει να υπάρξει αυτό το ταίριασμα, για να μπορεί να έχει και η οικογένεια αλλά και το ζώο μία ευτυχισμένη ζωή. Θα πρέπει να είναι το σωστό timing. Θα πρέπει η οικογένεια να είναι αποφασισμένη, ότι βάζει ένα καινούργιο μέλος στην οικογένειά της. Το ζώο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που θα ζήσει για δεκαπέντε-είκοσι χρόνια στο πλευρό ενός ανθρώπου. Θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη δέσμευση! Να ‘ναι ένα παιδί, ό,τι ανάγκες έχει το παιδί μας και εμείς φροντίζουμε να κάνουμε ό,τι χρειαστεί για την υγεία του παιδιού μας και την ευζωία του παιδιού μας, το ίδιο ακριβώς πρέπει να συμβαίνει και όταν υιοθετούμε ένα ζώο! Θα πρέπει να είμαστε απόλυτα αφοσιωμένοι και απόλυτα συνειδητοποιημένοι για αυτή την πράξη! Δεν είναι απαραίτητο να έχουν όλοι ένα ζώο. Είναι απαραίτητο να καταλαβαίνουν όμως ποιοι πρέπει να μην έχουν. Το σημαντικό είναι να καταλαβαίνουμε ότι όταν κάποιος δεν μπορεί να προσφέρει τη σωστή ζωή σένα ζώο, ας μην πάρει ζώο. Φιλόζωος δεν είναι εκείνος που έχει ζώο απλά, φιλόζωος είναι κι εκείνος που δεν θα το πειράξει, δεν θα το κακοποιήσει, δεν θα το ενοχλήσει και δεν θα το υιοθετήσει, όταν δεν μπορεί να του προσφέρει τη ζωή που πρέπει. Το να πάρει κάποιος ένα ζώο, να το δέσει με μισό μέτρο αλυσίδα στην αυλή του σπιτιού, δεν τον θεωρώ φιλόζωο.

Και άμα δεν έχει αυλή και είναι σε μικρότερο σπίτι; 

Αν ένας άντρας δύο μέτρα και εκατόν είκοσι κιλά ζει σε ένα μικρό σπίτι δεν θα περάσει καλά; Δεν θα χωράει; Το ίδιο χωράει και το σκυλί. Δεν είπε ποτέ το ζώο ότι θέλει μία βίλα για να ζήσει. Το ζώο μόνο που θέλει είναι τον άνθρωπο, την αγάπη του και μία ποιότητα ζωής, φαγητό, νερό και να έχει υγεία και ας είναι σε ένα 1x1. Δεν ζητάει το μεγάλο σπίτι. Ο άνθρωπος κρίνει ότι το ζώο δεν χωράει στο σπίτι. Το ζώο μπορεί να χωρέσει παντού και να ‘ναι ευτυχισμένο παντού. 

Και όχι στο μπαλκόνι.

Απαγορεύεται πια από τον νόμο και πλέον γίνεται και γνωστό τα τελευταία χρόνια και ο κόσμος αρχίζει να το γνωρίζει, ότι απαγορεύεται σε μπαλκόνι, ταράτσες, πυλωτές πολυκατοικίας, ιδιοκτήτες πυλωτές και λοιπά. Απαγορεύεται! Είναι πλέον γνώριμο. 

Κλείνοντας, θα ήθελες μας πεις κάτι άλλο;

Νομίζω τα είπαμε όλα.

Τα είπαμε όλα. Μας είπες πώς θέλεις να συνεχίσεις.

Ναι, το όνειρο μου είναι ένα τέλειο, υπέροχο καταφύγιο για τα αδέσποτα ζώα που έχουν ανάγκη. Δεν κάνω εκπτώσεις στα όνειρά μου!-

Μπράβο!-

Όνειρα είναι, έχω το δικαίωμα!

Ερμιόνη, σ’ το εύχομαι πραγματικά-

Σε ευχαριστώ πολύ!-

Και να έχεις όλη την υποστήριξη του κόσμου.

Πολύ σημαντικό! 

Και τη βοήθεια.

Σε ευχαριστώ πολύ!

Και εγώ σε ευχαριστώ πάρα πολύ!  

Εύχομαι να μου δίνει δύναμη ο θεός και υγεία για πολλά πολλά χρόνια ακόμη, να τ’ αφιερώσω όλα μέχρι την τελική μου, μέχρι την τελευταία μου αναπνοή, να την αφιερώσω στα ζώα που έχουν ανάγκη! Και αν θα μπορούσα να έχω ένα τζίνι και να κάνω μία ευχή, αυτό που θα ζητούσα είναι -δεν θα αναφερθώ στην ανθρωπότητα γιατί εγώ είμαι διασώστρια αδέσποτων ζώων, φυσικά και θέλω αγάπη και ειρήνη για όλο τον κόσμο είναι αυτονόητο για τον δικό μου τρόπο ζωής- θα πω όμως ότι αν είχα ένα τζίνι, θα ζητούσα να μην υπάρχει κανένα ζώο που υποφέρει στον πλανήτη γη, κανένα!

Ευχαριστούμε πάρα πολύ για αυτή τη συνέντευξη!

Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ!

Σας ευχόμαστε τα καλύτερα!