[00:00:00]Καλησπέρα.

Καλησπέρα.

Θα ήθελες να μου πεις το όνομά σου;

 Βεβαίως, ονομάζομαι Αυγέρη Ανδρομάχη. 

Είναι Τετάρτη 2 Μαρτίου 2022, είμαι με την Ανδρομάχη Αυγέρη, βρισκόμαστε στα Τρίκαλα, εγώ ονομάζομαι Ευανθία Μπατάλα και είμαι ερευνήτρια στο Istorima. Θα μιλήσουμε για τη γνωριμία με το σύζυγό σου κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας λόγω της πανδημίας. Πρώτα όμως, θέλεις να μου πεις κάποια πράγματα για σένα; 

Ναι, βεβαίως. Γεννήθηκα στα Τρίκαλα, από παιδί… Και οι δύο γονείς μου είναι Τρικαλινοί, σχολείο πήγα επίσης, εδώ στα Τρίκαλα, στο 2ο Γυμνάσιο Τρικάλων, μόλις αποφοίτησα από το σχολείο πέρασα στην Τεχνολογία Τροφίμων… Γεωπονία- Τεχνολογία στην Άρτα, όπου σπούδασα εκεί τέσσερις χρονιές. Πήρα αμέσως το πτυχίο μου και από τότε δουλεύω στην εταιρεία «ΤΥΡΑΣ» στον ποιοτικό έλεγχο. 

Να μιλήσουμε λίγο για την παιδική σου ηλικία;

Βεβαίως. Ναι. 

Από πόσα μέλη αποτελούνταν η οικογένειά σου;

Η οικογένειά μου είναι πέντε μέλη, οι γονείς και έχω άλλα δύο αδέρφια, έναν αδερφό και μια αδερφή. Εγώ είμαι η μεσαία, ο αδερφός μου είναι έναν χρόνο μεγαλύτερος από μένα και η αδερφή μου δύο. Είναι και οι δύο παντρεμένοι, έχω και δύο ανίψια, δύο αγοράκια, είναι κι αυτά μικρά, ο ένας είναι 2 και ο άλλος 7 μηνών, ζούνε και οι δύο στα Τρίκαλα. Είμαστε πολύ αγαπημένα αδέρφια, βρισκόμαστε πολύ συχνά. Ο αδερφός μου έχει συνεργείο αυτοκινήτων, η αδερφή μου οικιακά. Επίσης και ο πατέρας μου είχε κι εκείνος συνεργείο αυτοκινήτων, τι άλλο να πω; Είμαστε… Αγαπάω πολύ τα ανίψια μου.

Όταν ήσασταν παιδιά, πώς ήταν οι σχέσεις μεταξύ σας με τα αδέρφια σου;

Πολύ καλή, παίζαμε μαζί, πηγαίναμε σχολείο μαζί, μεγαλώσαμε και οι τρεις σε ένα δωμάτιο. Από πολύ μικρά είμαστε μαζί, δεν έχουμε και πολύ μεγάλη διαφορά, είμαστε έναν χρόνο και δύο, είμαστε σχεδόν συνομήλικοι. Πολύ καλά παιδικά χρόνια, οι γονείς μας ήταν πολύ κοντά μας. Περάσαμε πολύ ήσυχα και ήρεμα παιδικά χρόνια. 

Τη γειτονιά σου τη θυμάσαι;

Τη θυμάμαι, ναι. Παίζαμε κάθε καλοκαίρι, όταν άνοιγε ο καιρός, όταν δεν είχαμε υποχρεώσεις με το σχολείο. Ήταν πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Με τις γιαγιάδες και τους παππούδες φυσικά. Πιο πολύ με τους γονείς του πατέρα μου ήμασταν πιο δεμένοι, μέναμε και μαζί, οπότε ήμασταν αναγκαστικά πιο δεμένοι. Έχω και το όνομα της μιας της γιαγιάς, οπότε ήμουνα και η αγαπημένη εγγονή της γιαγιάς, οπότε, ναι. 

Πώς ήταν να μένετε όλοι μαζί;

Εντάξει εγώ ήμουνα πολύ μικρή, δεν θυμάμαι πώς ήταν να μένουμε όλοι μαζί. Η μαμά μου που το λέει τώρα, δεν ήταν και πάρα πολύ ωραίο, γιατί ήμασταν… μια κουζίνα -που λένε- δύο γυναίκες δεν μοιράζεται. Τι άλλο; Με τις γιαγιάδες και τους παππούδες, εντάξει, εγώ δεν θυμάμαι, ήμασταν πολύ μικρά, δεν θυμάμαι πώς ήταν να μένουμε όλοι μαζί. Η μαμά μου είχε πολλές δουλειές, η αλήθεια είναι, αυτή έκανε τις περισσότερες δουλειές του σπιτιού. 

Με εσάς πώς ήταν η μαμά σας, είχε χρόνο να παίζετε;

Φυσικά, ναι. Η μαμά ήταν στο σπίτι. Ναι, παίζαμε, παίζαμε. Ήταν πολύ της τάξης η μαμά μου, ήθελε πολύ να είναι τα πράγματα στη σειρά, δηλαδή θυμάμαι συγκεκριμένα με τα παιχνίδια μας, όταν παίζαμε, εμείς βγάζαμε όλα τα παιχνίδια κι εκείνη μας έλεγε: «Σαν βομβαρδισμένο είναι το δωμάτιο! Μαζέψτε τα παιχνίδια σας!» Φυσικά εμείς τα παρατούσαμε, δεν τα μαζεύαμε. Ο αδερφός μου βέβαια, ήταν λίγο πιο ζωηρός σαν το μόνο αγόρι στην οικογένεια. Εγώ με την αδερφή μου λίγο πιο κοριτσάκια, τώρα, ήμασταν πιο… είχαμε τα δικά μας παιχνίδια. Ο αδερφός μου είχε τα αυτοκινητάκια φυσικά, αλλά είχε ναι, έπαιζε η μαμά μας μαζί. Αγαπημένη έτσι, μας είχε δεμένη οικογένεια. 

Ο μπαμπάς σας είχε χρόνο;

Ο μπαμπάς όχι. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε πολύ χρόνο να παίζει. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι πηγαίναμε πολλές εκδρομές. Στο χωριό το καλοκαίρι φυσικά, κάθε καλοκαίρι στο… είτε στο Περιβόλι Γρεβενών, είτε στην Ελάτη, είτε… Αλλά τα περισσότερα καλοκαίρια τα περάσαμε στην Κορομηλιά Καλαμπάκας, ορεινό [00:05:00]χωριό, μικρό χωριό. Μας αμολούσαν εκεί πέρα και παίζαμε. Του δίναμε και καταλαβαίναμε, τρεις μήνες το καλοκαίρι. Ναι. Με το που κλείναν τα σχολεία και με το που ανοίγαν. Ναι. Ωραία, ωραία παιδικά χρόνια, ωραία.

Με το σχολείο πώς τα πήγαινες; 

Με το σχολείο νομίζω μέτρια. Και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Μου άρεσαν πολύ τα καλλιτεχνικά μαθήματα, Χημεία, Φυσική, όχι τόσο πολύ τα Μαθηματικά. Τα -πώς το λένε;- τα λογοτεχνικά. Όχι τα λογοτεχνικά.

Τα φιλολογικά;

Φιλολογικά! Τα φιλολογικά μαθήματα όχι και τόσο. Καλά τα… Μέτρια μαθήτρια, μέτρια μαθήτρια ήμουνα, ναι.

Μετά το σχολείο, από ό,τι μου είπες, σπούδασες- 

Σπούδασα ναι, πέρασα στην Άρτα, Τεχνολόγος Γεωπόνος. Εύκολη σχολή μου είχε φανεί, εύκολα τα μαθήματα. 

Ήταν κάτι που ήθελες, αυτό το αντικείμενο;

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι που ήθελα, απλά εκείνη τη χρονιά έβγαλα τα αντίστοιχα μόρια και πέρασα σε αυτήν τη σχολή. Αλλά μετά μου άρεσε αρκετά. Γεωπονία. Είχε να κάνει με φυτά, που μου αρέσει πάρα πολύ η φύση. Αρκετά. Μου άρεσε πάρα πολύ η σχολή, αφού συνήθισα μετά από τα δύο-τρία χρόνια. Βέβαια δεν ασχολήθηκα με το αντικείμενο δυστυχώς. Επίσης, η σχολή μου άρεσε αρκετά. Είχε ενδιαφέροντα μαθήματα Βοτανικές, Δασολογίες. Ωραία σχολή. Βέβαια τελείωσα στα τρία χρόνια, είχα τελειώσει τις υποχρεώσεις με τα μαθήματα, έκανα μετά την πρακτική και συνέχισα μετά με δουλειά. Στη δουλειά που δουλεύω και τώρα, στην «ΤΥΡΑΣ». 

Μετά την αποφοίτηση δηλαδή, επέστρεψες στα Τρίκαλα;

Επέστρεψα ναι. Επέστρεψα στα Τρίκαλα. 

Και τι έκανες τότε; Με τι ασχολήθηκες, όταν ήρθες μετά την αποφοίτηση;

Στην «ΤΥΡΑΣ» από τότε.

Έπιασες κατευθείαν δουλειά;

Κατευθείαν δουλειά και από τότε δουλεύω μέχρι και τώρα εκεί. Έχω αρκετά χρόνια, ναι. 

Θυμάσαι που ήσουν όταν ενημερώθηκες για την πανδημία;

Ήμασταν στη δουλειά. Θυμάμαι, νομίζω ήτανε ή Πέμπτη ή Παρασκευή ή κάτι τέτοιο κι ερχότανε Σαββατοκύριακο. Δύσκολα! Τρομοκρατηθήκαμε! Είπαμε ότι «Τι είναι αυτό που έρχεται; Τι είναι αυτό που θα μας συμβεί;» Γύρισα φυσικά στο σπίτι, ανήσυχοι όλοι αναρωτιόμασταν τι θα γίνει, πώς θα γίνει, πώς θα κλειστούμε μες στα σπίτια, πώς θα είναι η ζωή μας μέσα στο σπίτι και να κάνουμε λίγα πράγματα. Βέβαια, μετά από δύο-τρεις εβδομάδες το συνηθίσαμε. Εντάξει, ο φόβος κυριάρχησε. Βγήκα… Ναι. Στο σπίτι ήμουνα. Μάλλον στη δουλειά και μετά στο σπίτι, ναι. Δύσκολο. Δύσκολο. Δύσκολο να το σκεφτείς και να πεις ότι όντως συμβαίνει αυτό. Ήταν λίγο ένας φόβος μάλλον, ένας φόβος για το άγνωστο. Αυτό ήταν το…

Ποιες αλλαγές χρειάστηκε να κάνεις στην καθημερινότητά σου;

Η αλήθεια είναι ότι ήταν ελάχιστες οι αλλαγές που έκανα καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, δηλαδή το μόνο… Η δουλειά παρέμεινε η ίδια, δεν σταματήσαμε ποτέ να πηγαίνουμε στη δουλειά. Οι αλλαγές που έγιναν, ήτανε φυσικά η διασκέδαση που κόπηκε εντελώς, κάποιες συνήθειες καθημερινές που βγαίναμε μια βόλτα για έναν καφέ για ένα ποτό. Αυτά φυσικά κοπήκαν εντελώς και μετά φυσικά η επαφή. Η επαφή με τον συνάνθρωπο και τους δικούς μας ανθρώπους, που δεν τους βλέπαμε καθόλου. Αυτό νομίζω ότι ήταν το χειρότερο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, το Πάσχα, το πρώτο Πάσχα που ήμασταν όλοι μέσα στα σπίτια, η αδερφή μου στο δικό της με τον γαμπρό μου, ο αδερφός μου με το μικρό και τη νύφη μου στο δικό τους κι εγώ με τους γονείς. Δηλαδή ήταν λίγο… Που το Πάσχα -ας πούμε- που είναι η μεγαλύτερη οικογενειακή γιορτή, που βρισκόμαστε όλοι, τότε ήμασταν όλοι κλεισμένοι στα σπίτια. 

Υπήρξε στιγμή που να ένιωσες ότι διαταράχτηκαν οι σχέσεις σας ή να φοβήθηκες ότι τώρα πώς θα είναι οι σχέσεις μας;

Ήξερα ότι θα είναι για λίγο αυτό, οπότε δεν… Όχι αυτό δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό. Δηλαδή έλεγα ότι θα περάσει -ξέρω ‘γω- το καλοκαίρι, θα περάσει. Θα περάσουν ένας-δύο μήνες τριες [00:10:00]και θα ‘ρθουμε πάλι όπως ήμασταν πριν, η ζωή μας θα γίνει πάλι όπως πριν, αλλά δεν έγινε έτσι. Είμαστε δύο χρόνια μετά και είναι το ίδιο. Το ίδιο δεν είναι, είμαστε πολύ διαφορετικά, αλλά συνεχίζουμε και έχουμε τον φόβο με τον κορωνοϊό. 

Τι αλλαγές έγιναν στη δουλειά σου μετά; Οι εργασιακές συνθήκες πώς διαμορφώθηκαν λόγω του covid; 

Οι εργασιακές συνθήκες είναι ότι κλειστήκαμε στο καβούκι. Δεν είχαμε αυτό. Η επαφή να δούμε τον άλλο από κοντά, η επαφή με τον συνάνθρωπο, περιορίστηκαν… Εγώ δουλεύω στον ποιοτικό έλεγχο, είναι ένας χώρος που είμαστε οκτώ άτομα. Βγαίνανε κάποιοι έξω, δεν βγαίναμε όλοι στην παραγωγή να πάρουμε δείγματα. Δεν πηγαίναμε σε γραφεία από συναδέλφους, ό,τι θέλαμε θα παίρναμε τηλέφωνο ή θα μιλούσαμε μέσω mail. Δεν είχαμε αυτό. Δεν υπήρχε η πολλή η επαφή. Αυτό. Αυτό. Και φυσικά η μάσκα. Εμάς επειδή είναι εργοστάσιο τροφίμων ούτως ή άλλως υπήρχε, φορούσαμε μάσκα και πριν, απλά δεν τη φορούσαμε συνέχεια. Αυτό. Δηλαδή στο θέμα μάσκας δεν άλλαξε κάτι, στο θέμα επαφής. Αυτό άλλαξε, αυτό, στην επαφή με τον συνάνθρωπο, με τον συνάδελφο. 

Παρατηρούσες μεταβολές στην ψυχολογία σου λόγω όλων αυτών των αλλαγών;

Φυσικά! Φυσικά! Μια ήμασταν με τον φόβο, μια λέγαμε… Μετά είχαμε αισιοδοξία ότι θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα, ότι να, έρχεται καλοκαίρι, να, έρχεται χειμώνας, να, τελειώνουμε, να… Λιγότεροι θάνατοι, λιγότερα κρούσματα, περισσότερα κρούσματα. Ήταν ναι, ήταν η ψυχολογία φυσικά. Και μόνο που ήμασταν κλεισμένοι, μια κλεινόμασταν στο σπίτι, μια μας ανοίγαν, μια «Όχι 9.00 η ώρα.  Μην! Βγείτε μέχρι τις 9.00 και να γυρίσετε σπίτι». Ήταν λίγο όλο το θέμα με την καραντίνα, ήτανε…

Μήπως θυμάσαι τι έκανες στην τελευταία μέρα πριν ξεκινήσει η καραντίνα;

Τελευταία μέρα στη δουλειά, ναι στη δουλειά ήμουνα. Στη δουλειά και τρέχαμε όλοι να βρούμε αντισηπτικά και μάσκες, που δεν υπήρχαν. Ναι, αντισηπτικά και μάσκες. Ναι, θυμάμαι που ήτανε «Πού θα βρούμε μάσκες;» και ήρθε… Δεν ξέρω, ήταν ένα τρομοκρατημένο συναίσθημα ότι σαν να είχαμε πόλεμο. Έτσι το κατάλαβα. Όλοι να τρέχουν να βάλουν βενζίνη, να πάρουν απ’ το σούπερ μάρκετ τα χαρτιά υγείας, που έγινε λίγο πιο μετά βέβαια αυτό. Ήταν λίγο ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Πρωτόγνωρο. 

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας χρησιμοποιούσες περισσότερο από πριν τα social media;

Ε βέβαια, φυσικά! Φυσικά! Μόνο και μόνο… Πρώτον μιλούσαμε με τα αδέρφια μου λόγω του κινητού του δικού μου οι γονείς μου με τα αδέρφια μου. Δεν είχαν άλλη… Εντάξει και με το τηλέφωνο, απλά δεν είχαμε το… Δεν ερχόταν ούτε πηγαίναμε κι εμείς τόσο πολύ. Φυσικά χρησιμοποιούσα περισσότερο, έτσι γνώρισα και τον Αχιλλέα. Έτσι ήταν και η γνωριμία μας. 

Ο Αχιλλέας ποιος είναι;

Ο Αχιλλέας είναι ο σύζυγος φυσικά. Εκείνος μου έκανε πρώτη φορά αίτημα φιλίας στο Facebook, καθώς κοιτούσε τις προτάσεις φιλίας στο site που διαθέτει στο trikalaculture, βγήκα προτεινόμενη. Είδε τη φωτογραφία και λέει: «Εντάξει, αυτή κάτσε αυτή να την κάνω ένα αίτημα φιλίας». Εγώ μόλις το είδα, λέω: «Εντάξει, γιατί να μην το δεχτώ;» Το δέχτηκα και μόλις το δέχομαι έρχεται πρώτο μήνυμα «Καλησπέρα, είστε παντρεμένη;» Ναι. Ναι, ναι. Πρώτο μήνυμα! Λέω… Εντάξει είχαμε γνωριστεί κιόλας, είχαμε πει ποιος είναι και τα λοιπά. Εντάξει όχι πρώτο-πρώτο μήνυμα και μόλις… Μάλλον δέχομαι το αίτημα, μιλάει «Καλησπέρα, είμαι αυτός και τα λοιπά… Έχω αυτό το site…» Ήταν εμμέσως η γνωριμία και μου στέλνει «Είστε παντρεμένη;» και λέω «Ώπα, τώρα τι είναι αυτό; Τι μήνυμα είναι αυτό; Τι ψαρωτικό μήνυμα είναι αυτό;» Ναι. Και απαντάω «Είναι κάποιο στατιστικό στοιχείο για κάποια έρευνα που κάνετε στο site;» και μου απαντάει «Φυσικά ναι». Ότι ναι, όντως ήταν κάποιο ναι, κάποιο στατιστικό στοιχείο. Και από εκεί και πέρα, συνεχίστηκε… [00:15:00]Απάντησα φυσικά «όχι» ότι δεν είμαι παντρεμένη και συνεχίστηκε η επικοινωνία, ώσπου μετά από δύο εβδομάδες μου στέλνει μήνυμα και μου λέει ότι «Πρέπει να βρεθούμε από κοντά, δεν μπορεί τόσο καιρό συζητάμε, τα λέμε μεταξύ μας, θέλω να σε δω κι από κοντά». Οπότε… Ήτανε τα πάντα κλειστά καφετέριες, ταβέρνες, καφέ… Δεν μπορούσαμε να βρεθούμε κάπου σε ένα μαγαζί, οπότε κλείσαμε το πρώτο μας ραντεβού στο σούπερ μάρκετ. 

Εσύ ήσουν θετική στο να συνεχίσετε να επικοινωνείτε και να βρεθείτε και από κοντά; Το είχες σκεφτεί καθόλου πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η επικοινωνία; 

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι για τόσο μακροπρόθεσμα. Επειδή είχα γνωρίσει ανθρώπους μέσα από το Facebook και παρέες και τα λοιπά, λέω: «Γιατί όχι; Τι είχαμε; Τι χάσαμε; Δηλαδή, ωραία θα κάνουμε μια γνωριμία κι ό,τι γίνει». Δεν περίμενα φυσικά αυτήν την εξέλιξη, τότε ούτε καν δεν το είχα στο μυαλό μου ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Κλείσαμε… Αφού μιλήσαμε αρκετά στο Facebook, γνωριστήκαμε. Βέβαια είχαμε ιδωθεί ο ένας με τον άλλον μέσω του messenger, είχαμε κάνει βιντεοκλήσεις, είχαμε βρεθεί, ιδωθεί σαν φάτσες, γνωριζόμασταν. Αν μου άρεσε; Ναι, φυσικά μου άρεσε! Εντάξει, είχα δει και φωτογραφίες. Ναι, ναι. Μου είχε πει κιόλας ότι μοιάζω με μια ηθοποιό… Ναι, ναι. Και πώς το λένε; Και κλείσαμε το πρώτο μας ραντεβού. 

Είχες ενδοιασμούς εσύ;

Δεν είχα… Ήτανε… Δεν ξέρω, ήταν λίγο περίεργα και με την καραντίνα, γιατί ήμασταν και κλεισμένοι τώρα, νομίζω ήμασταν έναν μήνα μετά, δύο μήνες μετά, δεν θυμάμαι τώρα πόσο. Τον Μάρτιο εμείς βρεθήκαμε. Τέσσερις μήνες μετά την καραντίνα; Κάπου εκεί. Οπότε δεν είχες και πολλές επιλογές. Βέβαια, ραντεβού με έναν άγνωστο ήταν και αυτό λίγο ρίσκο. Στα Τρίκαλα βέβαια είμαστε, δεν είμαστε σε καμιά μεγάλη πόλη, αλλά έναν άγνωστο δεν ήξερα και εγώ τι… Με τους δικούς μου; Αν μίλησα με τους δικούς μου; Όχι. Δεν θυμάμαι κιόλας. Δεν θυμάμαι.

Το είχες μοιραστεί με κάποιον πάντως; Δηλαδή ξεκινούσες για ένα ραντεβού με έναν άγνωστο, είχες πει κάτι σε κάποιον, κάτι να ξέρει;

Η αλήθεια είναι ότι ήμουνα στη δουλειά, οπότε λέω: «Εγώ θα πάω στο σούπερ μάρκετ μετά». Δηλαδή κάπως έτσι το… Όχι, νομίζω δεν είχα μιλήσει με τους δικούς μου, δεν το είχα συζητήσει και λέω: «Θα πάω σούπερ μάρκετ, θέλεις να έρθεις εκεί- ξέρω ‘γω;- να βρεθούμε για ένα τέταρτο -ας πούμε- μέχρι να κάνω τα ψώνια μου και να γυρίσουμε» και λέει: «Ναι, γιατί όχι;» Και βρεθήκαμε εκεί, βρεθήκαμε στο σούπερ μάρκετ.

Θέλεις να μου περιγράψεις λίγο εκείνο το πρώτο ραντεβού;

Φυσικά ναι. Είχαμε ένα διάστημα δύο εβδομάδων που μιλούσαμε με τον Αχιλλέα και είπαμε να βρεθούμε από κοντά, να μιλήσουμε, να δούμε ο ένας τον άλλον. Οπότε κλείσαμε το πρώτο μας ραντεβού στο σούπερ μάρκετ. Ήταν όλα κλειστά, καφέ, ταβέρνες και τα λοιπά .Ήταν όλη η εστίαση κλειστή, οπότε βρήκαμε ένα τρόπο για να βρεθούμε στο σούπερ μάρκετ. Κανονίζουμε την ώρα, εγώ ήμουνα στη δουλειά και του λέω: «Θα πάω μετά τη δουλειά στο σούπερ μάρκετ, θα ήθελες να βρεθούμε εκεί;» μου λέει ο Αχιλλέας «Ναι». Εν τω μεταξύ, τότε ήταν που στέλναμε το μήνυμα για να βγούμε, είχαμε και τη μετακίνηση. Δεν μπορούσαμε να… Ο Αχιλλέας έμενε στο Ρίζωμα, οπότε δεν είχε δικαιολογία να… Πώς αλλιώς θα ερχόταν κι αυτός στα Τρίκαλα; Οπότε ήταν ένα κοινό σημείο, που μπορούσαμε να πάμε και οι δύο. Βρεθήκαμε έξω από το σούπερ και συγκεκριμένα κάτω στο υπόγειο πάρκινγκ, ανεβήκαμε μαζί πάνω στον όροφο, ήταν πολύ αμήχανο το πρώτο ραντεβού ούτε περιποιημένη πήγα, βαμμένη, χτενισμένη και τα λοιπά. Ήμουνα αμέσως μετά τη δουλειά. Πολύ αμήχανα, μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, κοιτούσαμε τα προϊόντα και προσπαθούσαμε να βγάλουμε λέξεις ο ένας από τον άλλον για να γνωριστούμε. Ναι. Ήταν λίγο αμήχανο. Όχι λίγο, ήταν αρκετά αμήχανο το πρώτο μας ραντεβού. Βέβαια από κει και πέρα συνεχίστηκε η σχέση μας, μιλούσαμε, συνεχίσαμε να μιλάμε και μέσω του messenger και τα λοιπά, μέσω κοινωνικών δικτύων και μετά βέβαια βρισκόμασταν και δια ζώσης είτε σε κάποια πλατεία [00:20:00]είτε στο ποτάμι κάτω. Ήταν και η άνοιξη, έμπαινε η άνοιξη, οπότε είχαμε κι αρκετά μέρη να πάμε. Φυσικά όχι η εστίαση, ξαναλέμε, γιατί ήτανε κλειστή και συνεχίστηκε η επικοινωνία, όπου και μετά γίναμε ζευγάρι. Ναι. Εν συνεχεία, το καλοκαίρι μού έκανε στα γενέθλιά μου την πρόταση γάμου. Ναι, 5 Αυγούστου και τον Σεπτέμβριο αρραβωνιαστήκαμε. 

Όταν σου έκανε την πρόταση γάμου, πόσο καιρό είχατε σχέση;

Απ’ τον Μάρτιο. Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο, Ιούλιο, στους πέντε μήνες. Ναι, ναι. Γρήγορος, ναι, ήτανε γρήγορος, ναι.

Εσύ πώς αισθάνθηκες εκείνη την ώρα; Το περίμενες;

Ναι, γιατί από την αρχή μου έλεγε ότι ήτανε… Ναι, ναι, ναι. Ήτανε… Πώς το λένε; Ήθελε να… Σοβαρή σχέση,  δεν ήθελε να παίξει. Μου το είχε πει από την αρχή, οπότε ναι, τον Σεπτέμβριο έγιναν οι αρραβώνες. 

Πες μου λίγο για την πρόταση, πώς έγινε;

Η πρόταση έγινε μόλις είχαν ανοίξει και οι ταβέρνες, είχαμε πάει εδώ στο «Χάνι» εδώ μια γνωστή ταβέρνα των Τρικάλων, εγώ κιόλας είχα κάνει και μια επέμβαση, οπότε ήμουνα και μετά από επέμβαση. Φάγαμε. Πήγαμε στο εστιατόριο οι δυο μας, καθίσαμε, γονάτισε… Φυσικά! Και μου έδειξε το δαχτυλίδι μου, έδωσε το δαχτυλίδι. Ναι. Φυσικά η απάντηση ήταν… Νομίζω ότι την ήξερε, την περίμενε ότι ήτανε «Ναι». Πολύ ρομαντικά όλα. Μετά μου είχε και έκπληξη τούρτα στο σπίτι των γονιών μου. Που εγώ δεν το… Αυτό ούτε καν το είχα μυριστεί. Γυρίσαμε στο σπίτι και με περίμενε μια τούρτα με ένα κεράκι, που μου την έφερε η μητέρα μου.

Οι γονείς σας είχανε γνωρίσει οι γονείς του ενός τον άλλο νωρίτερα;

Γνωριστήκανε στους αρραβώνες. Στους αρραβώνες γνωριστήκαν όλοι.

Δεν είχαν γνωριστεί νωρίτερα;

Όχι, όχι.

Οπότε εκείνη την ώρα με την τούρτα;

Τον είχανε γνωρίσει ήδη τον Αχιλλέα, τον ξέρανε οι δικοί μου. Δεν ήτανε η πρώτη φορά που τον βλέπανε. Πολύ χαρούμενοι και οι δικοί μου, δεν το περιμένανε. Μάλλον δεν το περιμένανε ότι θα είχα αυτή την εξέλιξη μ’ αυτή τη σχέση. Έγινε πολύ γρήγορα. 

Η οικογένειά σου γενικότερα, από τότε που τους είπες ότι «Έχω γνωρίσει κάποιον και έχουμε ξεκινήσει μια σχέση» τι στάση κράτησε; Γιατί ήταν κάποιος, που δεν γνώριζαν εξαρχής κι εκείνοι.

Ναι. Δεν θυμάμαι. Νομίζω καλή, δεν είχανε κάποιο θέμα. Εφόσον έβλεπαν ότι εγώ είμαι εντάξει, ότι μιλάω, δεν… Πώς το λένε; Δεν ήταν κάποιος που να με κακομεταχειρίζεται, να μη μου μιλάει ωραία. Ίσα-ίσα μου μιλούσε πάρα πολύ ωραία ο Αχιλλέας, ήταν πολύ, το ‘χε με την ομιλία, οπότε ήταν καλές οι κριτικές.

Οπότε μετά ήρθε και η πρόταση γάμου, είπες εσύ το «Ναι», το ανακοινώσατε και στους δικούς σας.

Φυσικά ναι.

Και μετά τι ακολούθησε;

Μετά ακολούθησαν οι αρραβώνες τον Σεπτέμβριο. Πάλι, επίσης, ήμασταν σε περίοδο της πανδημίας, πάλι φοβόμασταν, πάλι οι δικοί μου, η μητέρα μου συγκεκριμένα φοβόταν πάρα πολύ, να μην πούμε κόσμο, να μην… Περιορισμένα, μόνο οι δικοί μας, η οικογένειά μας και τα αδέρφια μας, στο σπίτι το δικό μου, αλλάξαμε τις βέρες. Τις βέρες τις είχε πάει και στον Γέροντα, τις είχε ευλογήσει κι ο Γέροντας. Περίεργα. Περίεργες. Αλλιώς θα ήτανε οι εκδηλώσεις αυτές. Ούτε οι συγγενείς μας μπορέσαν να ‘ρθουνε μετά να μας ευχηθούνε, που μετά από αρραβώνες, μετά από γάμους και τα λοιπά, όλοι είναι… Ναι, σ’ εμάς ήταν… Γιατί νομίζω μετά πάλι μας ξανακλείσαν τον επόμενο χειμώνα. Παρόλα αυτά, όμως, εμείς το κάναμε. Το θέλαμε κι οι δύο πολύ, οπότε… Ήταν κάτι που θέλαμε και οι δύο, οπότε όλα καλά. Χορέψαμε κιόλας, φάγαμε. Ωραία! Ωραία! Ήταν ωραία! Ωραία εμπειρία κι αυτό, ωραίο συναίσθημα. Ότι εντάξει, κάποιος και σε θέλει και θα σε κάνει και γυναίκα του είναι ωραίο συναίσθημα. Ωραίο.

Συγκατοικούσατε;

Όχι, όχι μετέπειτα. Τον επόμενο Μάρτη. Πέρσι το Μάρτη [00:25:00]συγκατοικήσαμε και τον Ιούνιο παντρευτήκαμε. 

Πώς ήταν αυτή η εμπειρία της συγκατοίκησης πριν τον γάμο;

Είναι πολύ βολικός άνθρωπος ο Αχιλλέας, πολύ. Ναι.  Ίσα-ίσα βοηθάει κιόλας, βοηθάει και στις δουλειές του σπιτιού. Πολύ καλόβουλος θα ‘λεγα, δεν είναι πολύ απαιτητικός, μια χαρά. Η συγκατοίκηση πήγε μια χαρά και πηγαίνει μια χαρά. 

Πώς ήταν λοιπόν να διοργανώνεις τον γάμο σου σε περίοδο πανδημίας;

Ωραία, τώρα εδώ ένα άλλο πολύ αγχωτικό κομμάτι. Πρώτον, ξεκινάμε με το νυφικό, γιατί αυτό είναι η βάση όλου του γάμου. Μόλις είχαν ανοίξει τα καταστήματα και έκλεισα ραντεβού και το ραντεβού ήταν με πληρωμή. Δηλαδή, για να δοκιμάσεις νυφικό, έπρεπε να πληρώσεις. Ναι, ναι. Πήγα σε ένα κατάστημα,  δοκίμασα την πρώτη φορά, δεν μου άρεσε κάτι σ’ εκείνο το μαγαζί, στο επόμενο που πήγα, βρήκα και νυφικό. Το μόνο καλό. Αγχωτικό πολύ, γιατί δεν ξέραμε πόσα άτομα θα μπορούσαμε να έχουμε καλεσμένους, αν θα είχαμε καλεσμένους, αν θα είχαμε μουσική. Ήταν όλα με το αν! 

Τι μέτρα ισχύουν τότε, θυμάσαι;

Μέχρι και μια εβδομάδα πριν από μας, δεν είχε… Μέχρι 100 άτομα η εκδήλωση χωρίς μουσική. Και σε μας μόνο μετά, μια εβδομάδα μετά, άνοιξε η εστίαση, μάλλον επέτρεψαν στους γάμους μέχρι 100 άτομα και με μουσική, όχι χορό. Οπότε εμείς κάναμε ένα γάμο με χορό στα σπίτια μας…

Θα ήθελα να σε γυρίσω λίγο πριν που μου έλεγες για το νυφικό σου και να σου ζητήσω να μου περιγράψεις πώς ήταν εκείνη η στιγμή που διάλεξες το νυφικό σου; Πώς ήξερες ότι αυτό είναι;

Μόλις το φόρεσα είπα ότι είναι αυτό. Ναι. Ότι αισθάνθηκα άνετα πρώτον στο νυφικό και έπεσε ακριβώς πάνω μου και ήταν αυτό που ήθελα. Ήταν στυλ φόρεμα, δεν ήταν αυτό το πριγκιπικό και ήταν ακριβώς όπως το ήθελα. Βέβαια, μου το έφτιαξαν εκεί τα κορίτσια όπως ακριβώς το ήθελα πάνω στο σώμα μου. Η μητέρα μου δεν θυμάμαι αν συγκινήθηκε, όταν το έβαλα. Ωραίο συναίσθημα. Το να διοργανώνεις έναν γάμο, είναι πολύ ωραίο και ειδικά το δικό σου είναι ωραίο συναίσθημα. Ωραίο συναίσθημα!

Ποιους ανθρώπους είχες κοντά σου στα ραντεβού;

Την αδερφή μου και τη μητέρα μου. Αυτές τις δύο. 

Ήταν εύκολο για σένα να αποδεχτείς ότι δεν θα κάνεις τον γάμο σου όπως το φανταζόσουνα;

Όχι. Είχαμε αρκετές διαφωνίες στο ποια άτομα να αφήσουμε, ποια άτομα να καλέσουμε. Ήταν πολύ αγχωτικό, γιατί δεν ξέραμε μέχρι τελευταία στιγμή πόσους θα καλέσουμε κι αυτό συνεπάγεται ότι πόσα άτομα να πεις στο κέντρο, πόσα γλυκά, πόσα… Όλα, όλα. Μπομπονιέρες… Όλα είναι… Ήταν λίγο αγχωτικό μέχρι το τέλος, δηλαδή μέχρι και την τελευταία μέρα ήμασταν αγχωμένοι φουλ, γιατί δεν ξέραμε και τι θα γίνει και την ίδια τη μέρα. Μπορεί να λέγαν -ας πούμε- Σάββατο βράδυ ότι αύριο δεν έχει μουσική,  δεν έχει εστίαση, δεν έχει οτιδήποτε.

Πώς το διαχειρίστηκες αυτό; 

Εντάξει, κάναμε αυτά που μπορούσαμε, δηλαδή αυτό που επιτρέπονταν και προχωρήσαμε. Πηγαίναμε λίγο στη στιγμή, ό,τι γίνει μέχρι τελευταία στιγμή. Προσκλητήρια -ας πούμε- είχαμε τυπώσει πολύ περισσότερα. Ήτανε πολύ αγχωτική διαδικασία, πολύ αγχωτική, γιατί δεν υπήρχε σταθερή, κάτι σταθερό να ξέρουμε ότι… με τα μέτρα. Γι’ αυτό και πολλοί το άλλαξαν τους γάμους τους, τους μετέφεραν για άλλες, για τις επόμενες χρονιές. Εμείς όχι. Εμείς θέλαμε να γίνει ο γάμος, οπότε δεν τον αλλάξαμε. Τον κάναμε τον γάμο. 

Τηρήσατε κάποια έθιμα;

Τηρήσαμε κάποια έθιμα με προσοχή κι αυτά, με μέτρα τα έθιμα. Την Πέμπτη ο Αχιλλέας είχε γλέντι στο Ρίζωμα, εκεί είχανε μουσικές και τα λοιπά, φαγητά, χαμό… Είχαμε κι εμείς κάποια ετοιμασία στο σπίτι, ήρθαν και εμάς κάποιοι πρώτοι μας συγγενείς, εμείς πολύ πιο περιορισμένα, γιατί το πατρικό μου [00:30:00]είναι διαμέρισμα, οπότε είχαμε και περιορισμό χώρου και πολλοί φοβόντουσαν κιόλας να ‘ρθουνε και είναι απόλυτα λογικό και κατανοητό. Κάναμε κι εμείς κάποια…  Μάλλον ήρθαν… Έστειλε ο Αχιλλέας τους βλαμάδες, που λέμε εδώ στα Τρίκαλα, οι φίλοι του και φέρανε την κουλούρα, είναι ένα ψωμί, που το στέλνει η πεθερά στο σπίτι, στη νύφη και τον καθρέφτη, για να ετοιμαστεί για τη μέρα του γάμου. Χορέψανε κι εκεί τα παιδιά, πάλι περιορισμένος αριθμός, πάλι πολύ λίγα άτομα, δεν μπορούσαν να ήταν πολλοί και την ημέρα του γάμου ήρθαν και μου φόρεσαν τα παπούτσια. Ο φίλος του Αχιλλέα ήρθε και μου έβαλε τα παπούτσια και είναι έθιμο εδώ που βάζουμε λεφτά, για να…  Δεν θυμάμαι κι εγώ πόσα έβαλα… 50; Δεν θυμάμαι, δεν θυμάμαι,100; Δεν θυμάμαι πόσα ήταν. Δεν έμπαινε! Δεν έμπαινε! Δεν έμπαινε καλά! Ωραία. Ήτανε ωραία, ωραία στιγμή ο γάμος και η προετοιμασία ωραία. 

Την παραμονή του γάμου πώς την πέρασες;

Την παραμονή του γάμου; Νομίζω κοιμώντας; Αφού δεν μπορούσαμε να έχουμε τίποτα, ούτε μουσικές τίποτα! Είχαμε κάνει την Πέμπτη ένα μικρό γλέντι ο καθένας σπίτι του και τα λοιπά. Βέβαια εμείς πήγαμε σε κάποια φάση και από το Ρίζωμα που είχαν το γλέντι στο σπίτι του Αχιλλέα. Αυτά. Αυτό που ξέρουμε για τον ελληνικό γάμο, καμία σχέση. Καμία σχέση. Ναι… Ναι… Γάμος εν καιρώ πανδημίας! 

Θέλεις να μιλήσουμε και για την ημέρα του γάμου;

Την ημέρα του γάμου ναι. Επίσης αγχωτική μέρα. Βέβαια είναι τόσες προετοιμασίες, που δεν σε αφήνουν να αγχωθείς. Εγώ την ευχαριστήθηκα -νομίζω- εκείνη την ημέρα, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ εκείνη η μέρα. Ξύπνησα μια χαρά, ήτανε Κυριακή 20 Ιουνίου, εδώ στα Τρίκαλα, στην Παναγία Επίσκεψη, 6.00 η ώρα το απόγευμα. Εντάξει, οι προετοιμασίες είχανε ξεκινήσει από το πρωί, από τις 10.00 η ώρα το πρωί. Ήρθε η κομμώτρια, η μακιγιέζ, ξεκίνησαν να με φτιάχνουν, να φτιάχνουν τα μαλλιά, ένιωθα πάρα πολύ ωραία. Εντάξει, το να σε βάφουν και να σε χτενίζουν είναι ωραίο συναίσθημα. Μετά ετοιμάστηκα, ήρθαν οι φωτογράφοι, γιατί κι εκεί έχει μια προετοιμασία.

Είχες άτομα κοντά σου, όταν ετοιμαζόσουν; 

Οι δικοί μου. Ναι. Οι γονείς μου, η αδερφή μου, ο αδερφός μου, η νύφη μου και κάποιοι φίλοι ήρθαν λίγο αργότερα, γιατί πάλι είναι η πανδημία και πάλι φοβόμασταν κι εκεί να είμαστε πάρα πολλοί. Ήρθανε, ήρθανε και συγγενείς μας ήρθανε και κάτω με περιμέναν να βγω από το σπίτι. Εντάξει, συγκινητική η στιγμή στην εκκλησία που βρεθήκαμε. 

Ποιος σε συνόδεψε;

Ο πατέρας μου και ο αδερφός μου.

Πώς ήταν εκείνη η στιγμή, εκείνα τα λεπτά, που σε συνόδευαν στην εκκλησία νύφη;

Ανάμεικτα, ανάμεικτα, γιατί είναι αυτό και είναι λίγο και η μετάβαση από την εργένικη ζωή στον έγγαμο βίο. Ο πατέρας μου φυσικά συγκινήθηκε, ο Αχιλλέας ξέχασε να μου δώσει την ανθοδέσμη. Μάλλον, την ώρα που συναντηθήκαμε στην εκκλησία, ναι, ναι, ναι έμεινε έκπληκτος. Έμεινε! Δεν το περίμενε, δεν το περίμενε ότι θα ‘μουνα τόσο όμορφη. Ναι, ναι, ναι. Βγήκε ο παπάς να μας πάρει, ο Αχιλλέας κρατούσε με τη μια την ανθοδέσμη κι ο παπάς του άρπαξε το άλλο χέρι. Οπότε ξέχασε να μου τη δώσει. Και μπαίνουμε μέσα στην εκκλησία και εγώ λέω: «Κάτι μου λείπει» του την αρπάζω τέλος πάντων και ήταν πολύ συγκινητικό και η Λειτουργία πολύ συγκινητική, γιατί είχαμε και χορωδία. Ήταν εφτά ψάλτες και εφτά παπάδες, είχαμε και πολλούς παπάδες. Συγκινητική, γιατί και άκουγες ωραία και τα λόγια καθαρά και των παπάδων. Ήταν ωραία! Ωραία εμπειρία! [00:35:00]Βέβαια η εκκλησία ήταν άδεια, γιατί όλοι καθόντουσαν έξω, επειδή πάλι φοβόντουσαν πάλι λόγω κορωνοϊού, δεν έμπαιναν μέσα. Μετά από εκεί, τελείωσαν τα στέφανα, πήγαμε φωτογραφηθήκαμε πάνω στον Προφήτη Ηλία και μετά είχαμε το τραπέζι, όπου πάλι χορέψαμε τον πρώτο χορό -που λένε- του ζευγαριού κι αυτό μας έκανε χάρη ο μαγαζάτορας πάλι που χορέψαμε τον πρώτο χορό!

Λίγο θέλω να σε γυρίσω πίσω μετά το τέλος του μυστηρίου ο κόσμος σας χαιρέτησε;

Όχι.

Επιτρεπόταν;

Όχι! Τίποτα! Τίποτα, απλά βγήκαμε εμείς έξω και τους χαιρετίσαμε όλους μ’ ένα γεια. Δεν θυμάμαι. Είχε έρθει η νονά μου, αυτήν χαιρέτησα κι αυτή όχι με αγκαλιές και φιλιά. Η νονά σου; Δεν θυμάμαι. Ήταν αρκετός κόσμος έξω από την εκκλησία, αλλά δεν ούτε χέρια ούτε αγκαλιές και φιλιά, ήταν όλοι με τις μάσκες. Ήταν λίγο αυτό που λέμε Greek wedding last year. Ναι, ναι. Όπως και να ‘χει, πανδημία-πανδημία, για εμάς ήταν ο γάμος μας. Θα ‘χουμε να το θυμόμαστε όπως και να ‘χει. Θα ‘χουμε να λέμε στα παιδιά μας ότι γεννηθήκαμε… Ότι γεννηθήκαμε; Ότι παντρευτήκαμε στην καραντίνα! Ήταν διαφορετικά. Δεν ήταν αυτό που λέγαμε μέχρι τώρα ότι θα πάμε σε έναν γάμο. Ήταν οι άνθρωποι που μας αγαπούσαν, που μας αγαπάνε, που ήθελαν να είναι στον γάμο μας. Όσοι ήρθαν, μας είπαν ότι πέρασαν πολύ ωραία, παρόλο που δεν είχαμε χορό. Για εμάς, η αλήθεια είναι ότι ήμασταν ξεκούραστοι την επόμενη μέρα. Δηλαδή το μόνο που μας πόνεσαν λίγο τα πόδια από την ορθοστασία. Ωραία εμπειρία. Όχι, περάσαμε πολύ καλά. Ήμασταν πολύ καλά στον γάμο.

Κάνατε τη φωτογράφιση που συνηθίζουν να κάνουν τα ζευγάρια την επόμενη μέρα;

Φυσικά, ναι. Κάναμε! Εμάς εντάξει, ήταν και αυτή η ιδιαιτερότητα, ότι θέλαμε να κρατήσουμε τη στιγμή της πρώτης συνάντησης του σούπερ μάρκετ, μόλις το… Εγώ κιόλας το πρότεινα στους φωτογράφους, αυτοί ενθουσιαστήκαν. Μόλις τους είπαμε κάτι τέτοιο, είπανε: «Φύγαμε. Θα το κάνουμε». Τους είπα να πάμε στο σούπερ μάρκετ, να βγάλουμε μία φωτογραφία έτσι για να θυμόμαστε. Μπήκαμε και μέσα στους διαδρόμους, οι κοπέλες εκεί ενθουσιάστηκαν «Καλέ νύφη και γαμπρός! Νύφη και γαμπρός!» Βγήκαν όλοι να μας χαιρετήσουν και τα λοιπά. Ο διευθυντής μας είπε: «Μπείτε και κάνετε ό,τι θέλετε το σούπερ μάρκετ». Ήταν ωραία, ήταν ωραία. Ήταν ωραία εμπειρία και αυτό. Κι επίσης, μετά πήγαμε και στα ορεινά των Τρικάλων, που έχει πολύ ωραίο σκηνικό, πολύ ωραίο δάσος, μπήκαμε μέσα στο δάσος, μας πήγαν πάνω στους βράχους,  σε κάτι γκρεμούς. Όχι, ήταν πολύ… Έχουν πολλή φαντασία τα παιδιά, οι φωτογράφοι που είχαμε. Τώρα αναμένουμε το βίντεο, περιμένουμε το βίντεο να δούμε τι… Να θυμηθούμε μάλλον κι εμείς κάποιες στιγμές, που δεν τις θυμόμαστε και να μείνει και η ανάμνηση. Να το βάζουμε, να το βλέπουμε στα γεράματα. Να θυμόμαστε τι κάναμε. 

Ταξίδι του μέλιτος πήγατε μετά;

Πήγαμε ναι. Εμείς τα πήραμε το ένα πίσω από το άλλο, γάμος, next day και ταξίδι του μέλιτος. Πήγαμε στο Ναύπλιο.  Ωραία. Πάλι θα ξαναπώ, θα γίνω λίγο κουραστική, αλλά ήταν λόγω καραντίνας έπρεπε να επιλέξουμε κάπου, που να μην μπούμε σε μέσο, κάπου που να μην μπούμε σε καράβι, να φτάνεται δηλαδή, με αυτοκίνητο. Πολύ ωραίο το Ναύπλιο. Περάσαμε πολύ ωραία. Λίγο αφιλόξενοι βέβαια αυτοί εκεί, αλλά… Στις ταβέρνες ρωτούσαμε «Πού να πάμε ρε παιδιά εδώ; Τι μέρη έχει; Ποιες παραλίες; Ποια είναι η γνωστή σας παραλία να πάμε;»  και δεν μας απαντούσαν. Ναι, ναι. Μείναμε τρεις μέρες; τέσσερις μέρες εκεί. Ωραίο, ωραίο μέρος. Περάσαμε πολύ ωραία κι εκεί. 

[00:40:00]Έκτοτε, πώς είναι ο έγγαμος βίος;

Έκτοτε είμαστε μια χαρά, περνάμε πολύ ωραία, πολύ ωραία η συγκατοίκηση. Τώρα είμαστε λίγο σε ένα σπίτι που είμαστε σε αναμονή, για να πάμε στο δικό μας. Και η ζωή συνεχίζεται. Είμαστε εδώ, αισιόδοξοι για το μέλλον, να φύγει επιτέλους αυτός ο κορωνοϊός. Να φύγει δεν θα φύγει, να τελειώσουν πλέον τα μέτρα, για να μπορέσουν να παντρευτούν τα ζευγάρια κανονικά. Όχι όπως εμείς, όπως παντρευτήκαμε. Βέβαια εμείς έχουμε τάξει κάτι… Αν έρθει ένα παιδί, θα κάνουμε καλό γλέντι, οπότε αυτό που δεν κάναμε στον γάμο μας, θα το κάνουμε στη βάφτιση. Αναμένουμε… 

Απ’ ό,τι μου είπες νωρίτερα, πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, κληθήκατε να δώσετε και κάποιες συνεντεύξεις. Θα ήθελες να μιλήσουμε λίγο και γι’ αυτό το κομμάτι;

Να μιλήσουμε και γι’ αυτό. Λοιπόν, ήμασταν στο γαμήλιο ταξίδι στο Ναύπλιο, όπου την τρίτη μέρα, 7.00 η ώρα το πρωί ξυπνήσαμε και βγήκαμε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, για να μιλήσουμε για την γνωριμία μας, που έγινε στο σούπερ μάρκετ εν μέσω καραντίνας. Οι εκφωνητές εκεί είχαν ενθουσιαστεί, μας ρωτούσαν διάφορα, για το πώς έγινε, πώς εξελίχθηκε, πώς ήταν το πρώτο, πώς ήταν το συναίσθημα, γιατί εντάξει η αλήθεια είναι όντως, είναι για μας είναι η εμπειρία μας, αλλά είναι όντως… Συνέβη! Είναι μέσα στη ζωή! Μετά από κει και πέρα, βγήκαμε στο Open, ένα πρωί πάλι στην… Ναι, σε μια πρωινή εκπομπή στο Open, στην κυρία Μαυραγάνη κι εκείνη εντυπωσιάστηκε με το πώς γνωριστήκαμε και πώς έγινε το όλο σκηνικό μετά που έγινε κι ο γάμος και τα λοιπά. Έπειτα μας πήρε από το Mega και κατεβήκαμε στην Αθήνα και δώσαμε κι εκεί μια τηλεοπτική συνέντευξη στην εκπομπή της κυρίας Καραβάτου. Σαν εμπειρία και αυτό ήταν λίγο… Όλο διαφορετικές εμπειρίες ζω μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ναι, ναι. Λίγο αγχωτική επίσης κι αυτή η εμπειρία, γιατί άμα δεν έχεις ξαναμιλήσει ποτέ μπροστά σε κάμερα με μικρόφωνα σε κανονικές συνθήκες. Δηλαδή όντως, με κάμερα επαγγελματική,  μικρόφωνα. Ήταν λίγο κι αυτό λίγο «Τώρα τι γίνεται;» και εκεί είπαμε τα, πάλι την ιστορία μας, εντυπωσιάστηκε και η κυρία Καραβάτου, βγήκαμε μετά και σ’ ένα live στην εκπομπή. Αυτά σε γενικές γραμμές. Ναι. 

Εσείς επί της ουσίας δεν έχετε ζήσει ως ζευγάρι σε φυσιολογικές-προ covid συνθήκες, πώς περιμένεις να αλλάξει η ζωή σας, όταν τελειώσει η πανδημία;

Δεν νομίζω ότι θα αλλάξει. Δεν θα αλλάξει ριζικά, δηλαδή ήδη… Αυτό, κάτι που δεν αναφέραμε, τον πρώτο μας καφέ σε τραπέζι με καρέκλες και καφέ σε γυάλινο το ήπιαμε πάνω στο χωριό Στεφάνι. Σε ορεινό χωριό των Τρικάλων, μετά, μόλις, δηλαδή μόλις είχε ανοίξει η εστίαση και πήγαμε μια βόλτα στα ορεινά και έτυχε βρήκαμε ένα καφενείο πάνω εκεί και ήπιαμε καφέ σε… Δεν νομίζω ότι θα αλλάξει πολύ η ζωή μας μετά κορωνοϊού. Αν και τώρα πλέον δεν θυμόμαστε και πώς ήταν η ζωή μας και προ κορωνοϊού. Είναι δύο χρόνια που έχουν περάσει, έχουμε συνηθίσει να ζούμε πλέον με τον περιορισμό να μην πάμε σε πολύ κλειστούς χώρους, να μην συναντιόμαστε με πολλούς ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι θα αλλάξει πολύ η ζωή μας και μετά κορωνοϊού. Αυτό που… Θα αλλάξουμε μαζί! Δεν περιμένω να αλλάξει η ζωή μας πρακτικά, θα αλλάξει η ζωή μας…  

Κλείνοντας, θα ήθελα να σου ζητήσω να σκεφτείς όλα όσα έχετε ζήσει από την ημέρα που γνωριστήκατε με τον Αχιλλέα και να μου πεις την πιο δυνατή σου ανάμνηση.

Η πιο δυνατή ανάμνηση νομίζω ότι είναι και αυτή στο Στεφάνι πάνω, ο πρώτος μας καφές και φυσικά η πρώτη γνωριμία, η πρώτη φορά που ειδωθήκαμε, που είδαμε ο ένας τον άλλον δια ζώσης ήταν… Κι επίσης, μετά, ο γάμος μας! Αυτές οι τρεις στιγμές είναι λίγο οι πιο δυνατές… Νομίζω ο γάμος η πιο δυνατή! Ο γάμος η πιο δυνατή στιγμή! Είναι γιατί επικυρώνεις τη σχέση. Είναι ότι ξεκινάς με αυτόν τον άνθρωπο τη ζωή σου. Αυτό είναι η πιο σημαντική στιγμή νομίζω… Αυτή.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις;

[00:45:00]Κάτι άλλο; Ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι ό,τι είναι να κάνουμε, ας το κάνουμε τώρα. Να μην περιμένουμε το μετά. Αυτό μου δίδαξε εμένα τώρα η καραντίνα. Μην περιμένεις για το αύριο, γιατί το αύριο δεν ξέρεις τι θα γίνει.

Ανδρομάχη, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μου και θα ήθελα να σας ευχηθώ να ζήσετε ευτυχισμένοι μαζί, να αγαπάτε και να σέβεστε ο ένας τον άλλον και με το καλό να μεγαλώσει και η οικογένειά σας.

Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε.