Istorima Archive

[00:00:00]Θα ήθελες να μου πεις το όνομά σου;

Ονομάζομαι Κωνσταντίνα Κατσίτη.

Είναι Πέμπτη 17 Μαρτίου 2022. Είμαι με την κυρία Κωνσταντίνα Κατσίτη και βρισκόμαστε στο Δάτο Καβάλας. Εγώ είμαι η Κατερίνα Μανούση, είμαι ερευνήτρια στο Istorima και ξεκινάμε. Κωνσταντίνα από πού κατάγεσαι;

Η καταγωγή μου είναι από το Δάτο. Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είναι ένα μικρό χωριό λίγο πιο έξω από την Καβάλα.

Θα ήθελες να μου πεις πότε γεννήθηκες;

Γεννήθηκα 7 Φεβρουαρίου του 1997.

Και πότε ήρθες σε πρώτη επαφή με τα άλογα;

Με τα άλογα όταν ήμουνα 5 ετών οι γονείς μου πήγαμε σε μία γιορτή στην πλατεία της Θεσσαλονίκης, Χριστούγεννα και εκεί πέρα είχα δει ένα πόνι και το είχα ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή. Έκανα πάρα πολλές βόλτες μαζί του, σε σημείο που ο μπαμπάς μου με είπε ότι δεν έχει άλλα χρήματα για να μπορέσει να κάνουμε κι άλλη βόλτα. Και μετά από κει και πέρα τα άλογα μπήκαν στην καθημερινότητά μου, καθώς ζητούσα από τη μέρα αυτή και μετέπειτα πάντα να βρίσκομαι κοντά τους. Ο μπαμπάς μου σαν αγρότης έδινε κάποιες μπάλες με χόρτο στον πρώτο Ιππικό Όμιλο που υπήρχε στην περιοχή. Αυτός, όμως, επειδή χρεοκόπησε δεν μπόρεσαν πλέον να μας πληρώσουν τις μπάλες που είχαν αγοράσει και έτσι του χάρισαν ένα άλογο και έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στην ιππασία.

Τέλειο. Ήταν σαν να ήταν να γίνει, ας πούμε.

Ναι, θεωρώ ότι κάποιες καταστάσεις στη ζωή μας έρχονται χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε αλλά απλώς συμβαίνουν. Όπως είδα ένα πόνι και πάντα έλεγα θέλω να γίνω προπονήτρια ιππασία, θέλω να ασχοληθώ με τα άλογα και θέλω να έχω το δικό μου χώρο και να εκπαιδεύω τα δικά μου άλογα. Ξεκίνησε από μία παιδική επιθυμία που έχει καταλήξει πλέον ο επαγγελματικός μου χώρος και η ενασχόλησή μου είναι σε καθημερινό επίπεδο.

Τώρα επειδή το ανέφερες, εδώ το χωριό είχε κάποια παράδοση με τα άλογα; Ο Ιππικός Όμιλος ήταν εδώ;

Ο Ιππικός Όμιλος δεν ήταν εδώ, ήταν στο διπλανό χωριό στο Πολύστυλο, που ακόμα και πριν λίγα χρόνια δούλευε. Αν γνωρίζετε στο Δοξάτο υπάρχει ο ιππόδρομος, οπότε αυτός ο κύριος που τον είχε έκανε εκτροφή ιπποδρομιακών αλόγων και έτσι εγώ πήγαινα με τον πατέρα μου. Τα βλέπαμε, γιατί εκείνα ήταν πάρα πολύ ζωηρά άλογα, καθώς έτρεχαν σε κούρσες στον ιππόδρομο, μέχρι που πήραμε το δικό μας, το οποίο δεν είχε τρέξει ποτέ στον ιππόδρομο, ήταν πολύ ήσυχο αλογάκι και το μάθαμε εμείς σιγά-σιγά. Όχι ότι εμείς είχαμε κάποια ιδιαίτερη εμπειρία απλώς με κρατούσε ο μπαμπάς μου και με πήγαινε βόλτες. Μέχρι που μετά από λίγα χρόνια άνοιξε ένας άλλος Ιππικός στο παρά διπλανό χωριό και εκεί πέρα μάθαμε 5 βασικά πράγματα.

Και μέχρι ποια ηλικία ασχολιόσουν ερασιτεχνικά;

Έως τα 8 μου έτη ασχολιόμουν περισσότερο με την ελεύθερη ιππασία, γιατί δεν υπήρχε και κάποιος άλλος Ιππικός Όμιλος που να μου προσφέρει κάποιες περισσότερες γνώσεις. Μετά βρήκαμε εντελώς τυχαία στη Θεσσαλονίκη έναν προπονητή, ο οποίος κατάλαβε ότι έχω ταλέντο πάνω στα άλογα, με πήρε δίπλα του, πηγαίναμε 2 με 3 φορές την εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη μέχρι που αγόρασα το πρώτο μου αθλητικό άλογο για να μπορέσει να αρχίσει η καριέρα μου σαν αθλήτρια ιππασίας.

Θα ήθελες να μου μιλήσεις για αυτή την καριέρα;

Πλέον, εφόσον τελείωσα το Λύκειο, επειδή το όνειρό μου ήταν να γίνω προπονήτρια ιππασίας, έφυγα στην Αγγλία, σπούδασα εκεί 4 χρόνια στο Horse Management και δούλεψα σε διάφορους ομίλους με διεθνείς προπονητές που έχουν συμμετάσχει ακόμα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και έτσι όλο αυτό με βοήθησε να αποκτήσω τρομερή εμπειρία πάνω στην ιππασία και στο αθλητικό κομμάτι, γιατί η Αγγλία και η Γερμανία είναι οι δύο χώρες οι οποίες είναι οι μεγάλοι…Στην Αγγλία γενικά και στη Γερμανία είναι το υψηλότερο επίπεδο τεχνικής που υπάρχει μέσα στην ιππασία. Οπότε εκεί βοηθήθηκα στο να κερδίσω πολλή εμπειρία και να γυρίσω πίσω με πολλές γνώσεις, να γίνω προπονήτρια σε έναν δικό μου χώρο. Σε ένα δικό μου [00:05:00]χώρο που όχι μόνο θα κάνω θεραπευτική ιππασία και αθλητική ιππασία αλλά θα εκπαιδεύω άλογα για αγώνες, τα οποία μετέπειτα θα τα πουλάω είτε θα τα δίνω στους δικούς μου αθλητές για να ξεκινήσουν τη δικιά τους καριέρα στην ιππασία.

Εντυπωσιακό. Και ως αθλήτρια θυμάσαι την πρώτη σου φορά που συμμετείχες σε αγώνες;

Ως αθλήτρια θυμάμαι ότι ήμουνα πάρα πολύ αγχωμένη, γιατί προφανώς το να πηγαίνουμε από Καβάλα στη Θεσσαλονίκη για αγώνες είναι ένα μεγάλο και κοστολόγιο αλλά και ψυχικό σθένος στο «Θα φτάσουμε καλά; Θα φτάσουμε στην ώρα μας;». Και επίσης πάντα δεν μπορούσα να έχω τον προπονητή μου μαζί, γιατί τα οικονομικά μας δεν μας έφταναν για να έχουμε ένα προπονητή 7 μέρες στις 7. Έτσι τους περισσότερους αγώνες τους πήγαινα με την οικογένειά μου και έκανα μόνο 2 προπονήσεις ή 3 με κάποιον προπονητή. Οπότε αυτό μου δημιουργούσε πολύ μεγάλο άγχος αλλά ταυτόχρονα με βοηθούσε, γιατί ως δυσλεκτική κοπέλα με βοήθησε πολύ να μάθω να πατάω στα πόδια μου, να γίνω πιο ανοιχτή και να μην είμαι τόσο κλειστός χαρακτήρας και να προσπαθώ με το άλογό μου να κάνω ό,τι καλύτερο. Και ακόμα σε έναν κακό αγώνα να μην τα βάζω κάτω αλλά να πεισμώνω και να προπονούμαι πιο σκληρά, για να καταφέρω κάτι καλύτερο όχι μόνο για μένα αλλά και για τους γονείς μου, οι οποίοι κάνανε φοβερή θυσία όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσω σε ένα τέτοιο επίπεδο και να πραγματοποιώ εγώ κάτι το οποίο αγαπώ.

Και ως έφηβη πόσο εύκολο ήτανε να κάνεις τέτοιου τύπου προπονήσεις; Έπαιρναν πολύ χρόνο από την καθημερινότητα;                                                                                                                                 

Ως έφηβη ήταν πολύ δύσκολο να έχω ένα δικό μου άλογο και να κάνω καθημερινές προπονήσεις, γιατί είχα φροντιστήρια κάθε μέρα, τα οποία έπρεπε πολλές φορές να ξυπνάω στις 6:00 το πρωί να προπονώ το άλογό μου και μετέπειτα από αυτό να πηγαίνω στο σχολείο, γιατί είχα πολύ φορτωτικό πρόγραμμα που δεν μπορούσα κάποιες μέρες να προπονήσω το άλογό μου. Αλλά αυτό δεν γινόταν, γιατί είναι ένας ζωντανός οργανισμός, πρέπει να βγαίνει έξω κάθε μέρα. Ο πατέρας μου δεν είχε καμία γνώση πάνω στα άλογα, οπότε γνώρισε θέλοντας και μη αναγκαστικά κάποια βασικά πράγματα και εξ αρχής μου είχε πει ότι: «Αν θέλεις να ασχοληθείς με αυτό, θα πρέπει να έχεις την ευθύνη του 24 ώρες». Οπότε καταλαβαίνετε ότι οι έξοδοι, τα ξενύχτια και οτιδήποτε άλλο ήταν άγνωστες λέξεις για μένα, γιατί το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε είναι να τελειώσω το σχολείο ή πριν το σχολείο να πάω στο άλογο, να το φροντίσω, να του κάνω σωστή προπόνηση και μετά απλώς να γυρίσω σπίτι να διαβάσω και να κοιμηθώ. Είναι ένας δρόμος γενικά που είναι δύσκολος για οποιοδήποτε πει ότι θα ασχοληθεί με την ιππασία γενικότερα ακόμα και αν έχει ένα άλογο για βόλτες. Το άλογο έχει πολλές υποχρεώσεις. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός με πολλές απαιτήσεις και αν θέλει κάποιος να το έχει σωστά, θα πρέπει να αφιερώσει προσωπικό χρόνο αρκετό. Αν δεν είναι κάποιος διατεθειμένος να αφιερώσει τον προσωπικό του χρόνο, τότε τζάμπα θα το πάρει, γιατί σε λίγους μήνες θα καταλάβει ότι θα πρέπει να αφήσει την καθημερινότητα του, να αφήσει πολλή από τη διασκέδαση του ή από κάτι που θα ήθελε να κάνει για να χαλαρώσει, γιατί έχει αυτό και καλώς ή κακώς θα πρέπει να είναι αρκετές ώρες μαζί του.

Θα μπορούσες να μου περιγράψεις έτσι μία τυπική ημέρα με ένα άλογο;

Αρχικά ένα άλογο τρώει 3 φορές τη μέρα πρωί, μεσημέρι και απόγευμα. Εντάξει,τώρα τα αθλητικά άλογα εννοείται ότι μπορεί να τρώνε και 4 φορές ή 3 αναλόγως την προπόνηση πόσο απαιτητική είναι. Αλλά κατά βάση το πρωί-απόγευμα πρέπει να είναι μία σταθερή ώρα, ίδια ποιότητα τροφής και κατά βάση το χόρτο του και το άχυρο του να είναι άφθονο. Γιατί τα άλογα δεν έχουν στομάχι, έχουν μόνο έντερο οπότε πρέπει να τρώνε 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Αν το αφήσουμε, λοιπόν, χωρίς να φάει [00:10:00]τις τυπικές του ώρες το άλογο, τότε το πιάνει πονόκοιλος, τους λεγόμενους κολικούς και μπορεί να το χάσουμε. Είναι μία πολύ σημαντική ασθένεια στα άλογα που ακόμα και ένα νέο άλογο ή ένα πολύ μεγάλο μπορούμε να το χάσουμε σε λίγες ώρες, γιατί πολύ απλά δεν έφαγε ή δεν ήπιε το νερό που έπρεπε να πιει στις ποσότητες που πρέπει.

Άρα έχει πολλή δουλειά.

Έχει πολλή δουλειά και επίσης ένα άλογο δεν μπορούμε να το αφήσουμε σε ξένα χέρια, δεν μπορούμε να πούμε κάποιον φίλο μας: «Πάνε τάισε το άλογο μου, γιατί εγώ θέλω να φύγω κάποιες μέρες», γιατί καλώς ή κακώς πλην του ιδιοκτήτη κανένας άλλος δεν μπορεί να δώσει τη σωστή τροφή στο άλογο. Και επίσης να το προσέξει κιόλας, γιατί ένα άλογο μπορεί να έχει κατεβασμένα τα αυτιά ή η κοιλίτσα του να είναι προς τα μέσα και αυτά να δείχνουν ίχνη κακοαδιαθεσίας, δεν τα γνωρίζουν όλοι και πολλοί μπορεί να τα παραλείψουν και να πούνε ότι δεν είναι τίποτα αλλά αυτά να στοιχίσουν πολύ στη ζωή του αλόγου μας.

Και πέρα από τη σίτιση τι άλλο πρέπει να κάνει ένα άλογο καθημερινά;

Ένα άλογο καθημερινά εάν πούμε ότι ζει σε ένα στάβλο, στο δικό του χώρο στο Box του δηλαδή, θα πρέπει να βγαίνει καθημερινά έξω, γιατί ένα άλογο το οποίο είναι κλεισμένο μέσα στο στάβλο του αγριεύει και αποκτά κακές συνήθειες. Κανένα άλογο δεν είχε από την αρχή της ζωής του κακές συνήθειες, όλα τα έχουμε δημιουργήσει εμείς οι άνθρωποι. Οι κακές συμπεριφορές αντανακλούν στην ποιότητα ζωής που είχε αυτό το άλογο. Εμείς που ασχολούμαστε πλέον χρόνια με τα άλογα ακόμα και αν κάποιος μου πει ότι: «Εγώ δεν έκανα κάτι, δε συμπεριφέρθηκα άσχημα» μπορώ να καταλάβω αν ένα άλογο είναι ευτυχισμένο στο χώρο που ζει, ακόμα και στην προπονητική του ημέρα καθώς ένα άλογο δείχνει πάρα πολύ από το χαρακτήρα του, από το πρόσωπό του και από τη σωματοδομή του πώς περνάει την καθημερινότητά του. Δεν μπορούμε να δούμε ένα άλογο αδύνατο και να μην πούμε ότι τρώει σωστά, σίγουρα δεν τρώει σωστά και δεν τρώει τις τακτικές του ώρες, για αυτό το βλέπουμε και αδύνατο. Ή δεν μπορούμε να δούμε ένα αθλητικό άλογο το οποίο έχει αποκτήσει κακές συνήθειες, όπως δεν θέλει να μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, δεν θέλει να κάνει προπόνηση, όλα αυτά δείχνουν ότι έχουμε παραζορίσει το άλογο μας και θέλει και αυτό να ξεκουραστεί. Όλα τα άλογα έχουν μία φορά με δύο φορές την εβδομάδα ρεπό, το οποίο όμως δεν σημαίνει ότι το αφήνω το άλογο κλεισμένο στο στάβλο του, σημαίνει ότι το βγάζω έξω στο λιβάδι να φάει, το βγάζω μία βόλτα, ένα περίπατο. Γιατί όλα αυτά που χρειάζεται ένας άνθρωπος μετά από τη δουλειά του να κάνει κάτι όμορφο να χαλαρώσει, έτσι τα χρειάζεται και ένας ζωντανός οργανισμός ένα σκυλάκι, μία γατούλα.

Και οι προπονήσεις όταν γίνονται, πόση ώρα μπορεί να έχουνε διάρκεια;

Οι προπονήσεις μπορεί να έχουν διάρκεια από 20 έως και 50 λεπτά σε αυτά εδώ τα κομμάτια όπως είναι η ιππική δεξιοτεχνία, η υπερπήδηση εμποδίων. Βέβαια η ιππική αντοχή είναι ένα κομμάτι που μπορούμε να κάνουμε από 20 έως και 90 χιλιόμετρα πορεία με ένα άλογο, οπότε αυτό διαρκεί αρκετή ώρα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα το άλογο θα τρέχει, θα κάνει τα διαλείμματα του, θα πηγαίνει 5 λεπτά περπάτημα βάδισμα, λίγο μετά πιο ζωηρά και μετά θα ξανά πέφτει. Γιατί το άλογο πάντα το βασικότερο όλων είναι να έχει χαμηλούς καρδιακούς παλμούς, να μην το ζορίζουμε στην καρδιά του, γιατί είναι ένα άλογο τεράστιο και η καρδιά του είναι πάρα πολύ μικρή. Οπότε αν συνέχεια το ζορίζουμε, αυτό θα έρθει στην εξάντληση ή θα πέσει κάτω και μπορεί να πάθει ακόμα και καρδιά. Η εξάντληση σε τόσο μεγάλα άλογα, αν και τα βλέπουμε και είναι πολύ μεγαλειώδεις, δεν τους βοηθάει και πάντα πρέπει να ξέρουμε τα όρια του αλόγου μας και να μην τα υπερζορίζουμε. Ακόμα και αν έχουμε να πάμε σε βαλκανικούς αγώνες ή σε πρωταθλήματα το άλογο πρέπει να έχει μία σταθερή προπονητική μέρα που αυτό δεν θα το ζορίζει ποτέ χρονικά να κάνει κάτι περισσότερο, γιατί όσο το πιέζουμε κατά πάσα πιθανότητα είναι να έχουμε αρνητικά [00:15:00]συμπεράσματα.

Κοστίζει πολύ να έχεις το δικό σου άλογο;

Δυστυχώς το να έχεις το δικό σου άλογο έχει ένα μεγάλο κόστος, γιατί ακόμα και αν το φροντίζει κάποιος άλλος, το άλογο σχεδόν μηνιαία πρέπει να δίνουμε 250 ευρώ. Και αυτό έχει να κάνει μόνο με αυτά που τρώει, δηλαδή με το χόρτο του και τον καρπό του που κατά βάση είναι βρώμη. Αν συζητήσουμε για αθλητικά άλογα και για μία πιο απαιτητική προπόνηση, επειδή βάζουμε τροφές όπως είναι το πέλλετ ή ζαχαρόπιτα, ανεβαίνουν τότε τα κοστολόγια πολύ περισσότερο. Επίσης, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχω ένα άλογο και το έχω δεμένο στην αυλή μου και θα φάει χόρτο απέξω και θα χορτάσει. Δεν θέλει μόνο το πράσινο χόρτο, θέλει και το πράσινο το τριφύλλι, το οποίο το έχουμε αποξηράνει και το έχουμε σε μπάλες. Θέλει σίγουρα και τον καρπό του και επίσης θέλει τις βιταμίνες του, τα αλάτια ειδικά το καλοκαίρι γιατί ένα τέτοιο ζώο, επειδή ιδρώνει πάρα πολύ στις υψηλές θερμοκρασίες, αφυδατώνεται πάρα πολύ γρήγορα. Και πέρα από όλα αυτά τα έξοδα που έχουν να κάνουν με το φαγητό του, έχουμε ένα επιπλέον κόστος κάθε 35 μέρες που είναι το πετάλωμα του. Το πετάλωμά του για να μας το κάνει κάποιος επαγγελματίας, δηλαδή να μας βάλει τα πέταλα κοστίζει από 100 έως και 150 με 200 ευρώ, γιατί κάποιο άλογο μπορεί να χρειάζεται ορθοπεδικό πετάλωμα, κάποιο άλλο απλώς να κόβουμε τα νύχια του αλλά είναι το πιο βασικό. Και επίσης ο/η ιππίατρος που έχουμε καθώς ανά τακτικά διαστήματα δίμηνο, κάθε μήνα αναλόγως και τι προπόνηση κάνει, θα πρέπει να το ελέγχει. Μία φορά το χρόνο τα δόντια του γιατί μαζεύουν αγκίδες κι αν δεν τις φτιάξουμε το άλογο αδυνατίζει, οπότε δεν παίρνει όλα τα συστατικά της τροφής του. Τα εμβόλια του που είναι δύο φορές το χρόνο κάτι πολύ βασικό. Και επίσης αν πάθει κάτι και θα πρέπει να έρθει ο ιππίατρος από μακριά. Εδώ στην περιοχή της Καβάλας και της Δράμας δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι ιππίατροι, όλοι έρχονται από Θεσσαλονίκη και από Αθήνα. Οπότε αυτό έχει ένα μεγάλο κόστος και στην βενζίνη και το πετρέλαιο που θα κάψει κάποιος να έρθει να μας δει το άλογο. Δεν είναι μόνο ότι θα έρθει να το δει και ο ιδιοκτήτης ενός αλόγου θα πρέπει από μόνος του να ξέρει κάποια κτηνιατρικά πράγματα, καθώς στην περιοχή δεν έχουμε κάποιον που αν συμβεί κάτι στο άλογο μας θα μπορεί να επέμβει. Και η απόσταση 2 ώρες και ακόμα περισσότερες για να έρθει κάποιος είναι πολύ κρίσιμες για ένα άλογο. Μπορεί να είναι μεγάλο αλλά είναι πάρα πολύ ευαίσθητο. Σε ό,τι έχει να κάνει στην τροφή του, στην καθημερινότητά του, στο ότι μπορεί να πατήσει κάτι και να μολυνθεί. Όλα αυτά πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί στη διαχείριση του.

Πάρα πολλές πληροφορίες και πάρα πολύ σημαντικές. Τώρα θα ήθελα να γυρίσουμε λίγο σε σένα, τη δική σου ιστορία και αν ήθελες να μου πεις κάποιες διακρίσεις που έχεις, από όσο γνωρίζω, σε αγώνες.

Από το 2012 ξεκίνησα να τρέχω πρώτη φορά στη ζωή μου στους Πανελλήνιους Αγώνες που έγιναν στην Αθήνα με την παρότρυνση μιας προπονήτριας που ήταν από Γερμανία. Καθώς βλέπαμε όλοι ότι τα αποτελέσματα των αγώνων μου πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Έχω στην κατοχή μου 100 αγώνες, οι οποίοι είναι μέσα στην τριάδα. Αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα να πάμε στους Πανελλήνιους Αγώνες στην Αθήνα, οι οποίοι είχαν μεγάλη επιτυχία καθώς βγήκα Τρίτη. Και μετά από αυτούς τους αγώνες εξακολούθησε το Πρωτάθλημα, που πάλι είχα βγει τρίτη. Και μετέπειτα οι Βαλκανικοί Αγώνες στους οποίους είχαμε βγει πρώτοι με την ομάδα. Έχω πάει σε 2 Πρωταθλήματα, 2 Πανελλήνια και 4 Βαλκανικούς. Θεωρώ πολύ περήφανο τον εαυτό μου που κατάφερα από μία παιδική τελείως επιθυμία να πάρω διεθνής διάκριση, γιατί το να συμμετέχεις με [00:20:00]τα ελληνικά χρώματα είναι κάτι που προκαλεί μεγάλο δέος και νομίζω ότι όσοι είχαμε φέρει την ελληνική σημαία γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι νιώθουμε υπόχρεοι να τρέξουμε και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δε πίστευα ποτέ στη ζωή μου ότι με ένα αρκετά φθηνό άλογο θα ανταγωνιζόμουνα αρκετών χιλιάδων ευρώ άλογα, καθώς όπως σας είπα δεν ήμασταν από μία πλούσια οικογένεια στο να μπορέσουμε να πάρουμε ένα άλογο έτοιμο για κάποιους αγώνες. Όλα τα άλογα που έχω τρέξει σε Πρωταθλήματα και Βαλκανικούς έχουν εκπαιδευτεί εξολοκλήρου από τον εαυτό μου με πάρα πολύ μεγάλη δουλειά. Ήταν άλογα τα οποία είχαν σταματήσει την καριέρα τους, γιατί είτε είχαν λίγο μεγαλώσει ηλικιακά είτε οι άνθρωποι που τα είχανε πίστευαν ότι ποτέ δεν θα φτάσουν ένα βήμα παραπάνω ή δεν είχαν το χρόνο και τη θέληση να ασχοληθούν μαζί τους. Και γενικά νομίζω ότι δεν είναι τίποτα αφύσικο, όταν πιστέψεις στον εαυτό σου και γενικά πατήσεις στα δικά σου πόδια. Ακόμα και οι γονείς μου δεν περίμενα ποτέ ότι θα πάμε στο Πρωτάθλημα. Όταν πήγαμε για πρώτη φορά ο μπαμπάς μου γελούσε και λέει: «Εμείς τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ πέρα από ένα χωριό, που και να πούμε είμαστε από κει δεν θα το αναγνωρίσει κανένας και δεν θα ξέρει κανείς ποιος και τι είμαστε». Και όμως καμιά φορά αυτά τα μικρά πράγματα ή από τα μικρά χωριουδάκια μπορεί κάποιος να πεισμώσει και να κάνει πράγματα τα οποία τα έχει απλώς σαν όνειρο. Γιατί και εμένα όλα αυτά ήταν ένα όνειρο ζωής που σιγά-σιγά τα πραγματοποιούσα, βήμα-βήμα, σταδιακά-σταδιακά.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό που λες. Και ασχολήθηκες με κάποιο είδος συγκεκριμένα;

Υπάρχουν τρία είδη ιππασίας. Έχουμε την ιππική δεξιοτεχνία που είναι το υψηλότερο στάδιο, δηλαδή όταν το άλογο κάνει ασκήσεις ακριβείας, σταυρώνει τα πόδια του, είναι σαν να χορεύει ουσιαστικά με τη μουσική. Το δεύτερο είναι η υπερπήδηση εμποδίων και το τρίτο είναι η ιππική αντοχή. Μετά έχουμε τον ιππόδρομο και τις βολτούλες έξω και το ιππικό τρίαθλο που είναι εμπόδια σε φυσικό περιβάλλον, που δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Υπήρχε στην Αθήνα πολύ παλιά αλλά έχει κλείσει εδώ και χρόνια. Εγώ ξεκίνησα με την υπερπήδηση εμποδίων. Βέβαια, επειδή δεν είχα σωστούς προπονητές σε κάποια στιγμή ενώ ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία αποφάσισα να τα σταματήσω, γιατί είχα μία μεγάλη πτώση από ένα εμπόδιο ύψος 1,40 και ενώ δεν θα έπρεπε σε αυτή την ηλικία να πηδάω τόσο ψηλά εμπόδια, με έβαζαν και έκανα άλματα, γιατί τότε δεν γνωρίζαμε, τότε ερχόντουσαν άλλοι πόσοι και έλεγαν: «Πω τι κάνει το παιδί» και το ένα και το άλλο. Οπότε πολλές φορές η αμάθεια που έχουμε ξεκινάμε κάποια πράγματα πολύ λάθος. Όπως σας είπα αρχικά η ιππική δεξιοτεχνία είναι η βάση της πυραμίδας, για να μάθει κάποιος ιππασία. Από κει ξεκινάνε όλα, γιατί εκεί μαθαίνεις να ελέγχεις το άλογό σου, να μπορείς με τα πόδια σου και με το σώμα σου να το στείλεις και να το τοποθετήσεις όπου θέλεις, να κάνεις κύκλους, σερπαντίνες και γενικά με ακρίβεια να κάνεις ένα τεστ ιππικής δεξιοτεχνίας που θα σου δώσει ένα αγώνισμα να πας να το τρέξεις. Είναι κάτι που το δουλεύουμε και όποιος το κάνει, όποιος το πραγματοποιήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια παίρνει και καλύτερα ποσοστά και βγαίνει σε υψηλότερες θέσεις. Οπότε εφόσον σταμάτησα τα άλματα αποφάσισα, εφόσον είχα βρει και έναν άλλον προπονητή, να ασχοληθώ με αυτό και ξεκίνησα ουσιαστικά από το μηδέν.  Μετά εντελώς τυχαία σε έναν αγώνα μου με είδε μία Γερμανίδα προπονήτρια, που μου έκανε μετά τον αγώνα ένα μάθημα ιππασίας. Εκεί γύρισα και είπα στον μπαμπά μου ότι για πρώτη φορά καταλαβαίνω στη ζωή μου ότι τόσα χρόνια ιππεύω με λάθος τρόπο και εκείνη ήταν η παρότρυνσή μου στο να φύγω [00:25:00]στο εξωτερικό και να μπορέσω να βελτιωθώ πάρα πολύ τεχνικά. Γιατί μέσω της Αγγλίας και της Γερμανίας, που ασχολούνται χρόνια είναι η κουλτούρα τους με τους αγώνες, θα μπορούσα να συνεχίσω την καριέρα μου ένα βήμα παραπάνω. Όλα αυτά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα, γιατί ακόμα και αν έχουμε καλούς προπονητές δεν έχουν την εμπειρία τόσο όσο την έχουν οι προπονητές στο εξωτερικό, γιατί στο εξωτερικό κάθε εβδομάδα υπάρχουν αγώνες, οπότε θέλοντας και μη διορθώνεται ένας αθλητής και ένας προπονητής σε εβδομαδιαίο επίπεδο. Στην Ελλάδα έχουμε κάθε μήνα έναν με δύο αγώνες και αν γίνουν αν το επιτρέψει ο καιρός. Αυτό είναι πολύ δύσκολο και για έναν προπονητή σαν και μένα αυτή τη στιγμή να μπορέσω να προπονήσω σωστά τους αθλητές μου. Γιατί χρειάζεται πλέον επειδή έχουμε και το ίντερνετ στέλνουμε μέχρι τεστ των αθλητών μου στην Αγγλία και στη Γερμανία για να διαγωνιστούν σε ένα διεθνές επίπεδο στην κατηγορία τους. Και όλο αυτό γιατί θέλουμε να πάρουμε feedback από ανθρώπους και γενικά από χώρες που έχουν την κουλτούρα και την τεχνική σε καθημερινό επίπεδο. Και έτσι στους τοπικούς αγώνες που έχουμε στη Θεσσαλονίκη αυτοί οι αθλητές έχουν ένα boost παραπάνω στο να βελτιώσουν όχι μόνο τη στάση τους αλλά και την τεχνική τους και στο να πάνε και λίγο πιο ξεαγχωμένοι να πω εγώ. Γιατί για ένα παιδί είναι πολύ δύσκολο να του πεις: «Θα πάρεις το άλογο, θα πάμε σε αγώνες, θα είναι 2 ώρες δρόμο. Εκεί πέρα θα υπάρχουν αθλητές που είτε θα έχουν τα άλογα τους, τα οποία κοστίζουν καλώς ή κακώς, θα έχουν τους προπονητές συνέχεια δίπλα τους». Όλα αυτά σε μία Καβάλα εννοείται ότι είναι δύσκολα και πρέπει λίγο παραπάνω ένας προπονητής να ασχοληθεί με τα δικά του τα παιδιά, για να μπορέσουν να πάρουν διακρίσεις. Τώρα τα τελευταία δύο χρόνια που έχουμε ανοίξει και πηγαίνουμε και εμείς αθλητές μπορώ να πω ότι είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, γιατί πάντα βρίσκονται μέσα στην εξάδα έως και στην τριάδα και πρώτα. Οπότε νιώθω πολύ περήφανη που ακόμα και από μία μικρή πόλη όπως είναι η Καβάλα, μπορούμε να ανταγωνιζόμαστε παιδιά από τη Θεσσαλονίκη και από την Αθήνα.

Πολύ ωραία. Πολλές ερωτήσεις έχω να σου κάνω. Πάνω σε αυτό που είπες σχετικά με την κουλτούρα, στην Ελλάδα δεν έχουμε ιππική κουλτούρα θεωρείς;

Στην Ελλάδα θεωρώ ότι μπορεί να λέμε ο παππούς μου ήταν πεταλωτής ή οι γιαγιάδες μας είχαν άλογα. Τα άλογα δεν τα έχουμε βάλει στην καθημερινότητά μας και όταν λέω στην καθημερινότητά μας εννοώ να μπορούνε να τα έχουμε κατά βάση σαν ένα άθλημα που είναι πολύ σημαντικό. Δεν έχουμε την ιππική παιδεία που υπάρχει στο εξωτερικό. Στο εξωτερικό ο κόσμος πηγαίνει να γνωρίσει την ιππασία ως άθλημα. Εδώ πέρα νομίζουμε ότι η ιππασία είναι απλώς οι βόλτες έξω. Δεν είναι οι βόλτες έξω, δεν είναι ο περίπατος που θα κάνουμε σε κάποιο χωριό που θα πάμε να δούμε άλογα τύπου ιπποτουριστικό. Είναι πολλά περισσότερα στο να ασχοληθεί ένα παιδί με το άλογο. Η σχέση του ιππέα και του αλόγου είναι αμφίδρομη, θα πρέπει να δώσει ένας αθλητής, ένα παιδί όλα του τα συναισθήματα και όλα τα συναισθήματα το άλογο θα του τα δώσει πίσω σε πολύ καλύτερα επίπεδα χαράς. Επίσης, το άλογο ως θεραπευτικό μέσο είναι ένα ζώο, το οποίο βοηθάει πάρα πολύ τα παιδιά με ειδικές ανάγκες ή με διάφορες ασθένειες όπως είναι  ο αυτισμός, ΔΕΠΥ, δυσλεξία, ελλειμματική προσοχή και διάφορα ή προβλήματα κινητικά. Το άλογο επειδή μπορεί έναν άνθρωπο να τον διαβάσει πριν ακόμα τον πλησιάσει και τον ακουμπήσει, μπορεί να μεταφέρει όλα αυτά τα κακά πράγματα που έχουμε ή την κακή διάθεση σε θετικά μόνο που θα το ακουμπήσουμε. [00:30:00]Αυτά δεν μπορεί να μας τα προσφέρει ένα σκυλάκι, ένα κουνελάκι ή ένα γατάκι, γιατί το άλογο μπορεί να λέμε ότι δεν μπορεί να μιλήσει αλλά σκέφτεται σαν και εμάς. Μπορεί να μπει μέσα στον εγκέφαλό μας και να καταλάβει τι ακριβώς έχουμε. Επίσης, το άλογο είναι ένα ζώο το οποίο δεν θα μας κρίνει ποτέ. Εκεί μπορούμε να νιώσουμε τρομερή ελευθερία γιατί ακόμα και όταν το ιππεύουμε, επειδή είναι ένας όγκος από 600 έως και 1.000 κιλά έτσι είναι μισός τόνος, ξεχνάμε οτιδήποτε μας απασχολεί και είμαστε αφοσιωμένοι μόνο σε αυτό. Είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία που μπορεί να κάνει κάποιος δώρο στον εαυτό του. Και όταν λέω δώρο στον εαυτό του δεν εννοώ μόνο να έρθει να το ιππεύσει αλλά να το βουρτσίσει, να ασχοληθεί μαζί του, να το χτενίσει, να το κάνει μπάνιο. Όλα αυτά μας προσφέρουν τρομερή εμπειρία γιατί καταλαβαίνουμε ότι ακόμα και στην καθημερινότητά μας μπορούμε να χαλαρώσουμε με κάτι άλλο που είναι διαφορετικό από το να πάμε στον περίπατό μας, να είμαστε μόνοι μας αλλά να μάθουμε να το μοιραζόμαστε και να συνεργαζόμαστε με ένα τέτοιο ζώο, που αρχικά θα πρέπει να το σεβόμαστε. Γιατί κατά βάση εμείς οι άνθρωποι πολλές φορές ξεχνάμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας αλλά και τους γύρω μας. Και όλα αυτά με ένα τέτοιο ζώο μπορούν να ξεπεραστούν, γιατί τότε καταλαβαίνουμε ότι η ζωή μας θα έπρεπε να ήταν λίγο διαφορετική. Θα πρέπει και να μοιραζόμαστε και κατά βάθος να μάθουμε να ακούμε το συνάνθρωπό μας χωρίς να τον κρίνουμε. Εγώ όλα αυτά από πολύ μικρή ηλικία, επειδή είχα να κάνω με ένα τεράστιο ζώο, σιγά-σιγά κατάλαβα ότι εσωτερικά άλλαζε η ζωή μου προς το καλύτερο. Ήμουν ένα παιδί που δεν ήθελε να παίξει με κανέναν στο σχολείο, ήμουνα ένα παιδί που δεν ήθελε να πάει εκδρομή που είναι η χαρά του κάθε παιδιού. Όλα αυτά τα ξεπέρασα, όταν πήρα το πρώτο μου δικό μου άλογο και κατάλαβα ότι το άλογο όσο και να μην είμαι καλά ψυχολογικά μου αλλάζει την ψυχολογία μου. Και έτσι μετά άρχισα να ανοίγομαι και σε ανθρώπους, κάτι το οποίο δεν το έκανα ποτέ. Γιατί κατάλαβα ότι μπορεί στη ζωή μας να έχουμε και κάποιους ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να μοιραστούμε κάποια πράγματα ή οτιδήποτε αλλά υπάρχουν άλλοι τόσοι τριγύρω μας που αξίζει να τους δώσουμε μία ευκαιρία ή αν μη τι άλλο να τους ακούσουμε.

Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω, τι σου πρόσφερε μέχρι σήμερα η ιππασία αλλά νομίζω ότι μου το απάντησες μόνη σου.

Ναι, γενικά νομίζω ότι οποιοσδήποτε ασχοληθεί με το άλογο αλλάζει όλη τη ζωή προς το καλύτερο. Μπορεί να είναι πολύ απαιτητικό αλλά αυτά που σε προσφέρει το άλογο σαν άλογο νομίζω δεν μπορεί να στα προσφέρει κανένας. Γιατί αρχικά γίνεται στήριγμα, γίνεται ο βράχος σε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή σου και γενικά -όπως λένε και οι γονείς μου- με την ενασχόληση των παιδιών γενικά υπάρχει περισσότερη συγκέντρωση και πας ένα βήμα παραπάνω. Γιατί έχοντας τη βοήθεια των αλόγων πάντα όλοι οι αθλητές ή κάποιος που απλώς θα το έχει για να το βουρτσίζει και να περνάει και το χρόνο μαζί του σκέφτεται να κάνει ένα βήμα παραπάνω, που πολύ πιθανόν να μην το έκανε γιατί ποτέ δεν θα είχε τη δύναμη να φτάσει σε εκείνο το επίπεδο. Έχοντας το άλογο καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τίποτα μη πραγματικό ή ένα όνειρο απλώς πρέπει να το πιστέψεις, όπως όλοι οι αθλητές ανεβαίνουν πάνω και δεν πιστεύουν ότι θα φτάσουν σε ένα επίπεδο αγώνων ή σε ένα επίπεδο που θα κουμαντάρουν ένα τέτοιο ζώο, στο τέλος καταλαβαίνουν ότι εφόσον οδηγάω ένα άλογο 600 κιλά ή 700 και όλα τα υπόλοιπα τα μικρά πράγματα στη ζωή που μπορεί να μας στεναχωρούν είναι ένα παιχνιδάκι. Αρκεί να βρούμε τα σωστά κουμπιά στον εαυτό μας στο να βλέπουμε τη θετική πλευρά και πώς θα τα προσπεράσουμε.

Πολύ ωραία. Όταν αποφάσισες να φύγεις να σπουδάσει στο εξωτερικό ήταν εύκολο; Δηλαδή μπόρεσες εύκολα να βρεις τη σχολή που ήθελες; Υπήρχε εναλλακτική επιλογή στην Ελλάδα;

Εναλλακτική επιλογή στην Ελλάδα δεν υπήρχε, γιατί ακόμα και σήμερα έχει γίνει στα τόσα χρόνια που είμαι εγώ στο χώρο μία φορά η σχολή προπονητών και αυτή σίγουρα είναι για κάποιους μήνες. Οπότε σίγουρα προσφέρει γνώσεις αλλά όχι τις γνώσεις που μπορεί κάποιος να πάει σε ένα πανεπιστήμιο και να ασχοληθεί πάνω στον τομέα του στα άλογα. Οι επιλογές μου ήταν για Γερμανία και Αγγλία, ήταν κάτι που το έψαχνα το τελευταίο χρόνο, όταν ήμουνα τρίτη Λυκείου. Γιατί ενώ λέγαμε να περάσω ΤΕΦΑΑ Φυσικής Αγωγής γιατί υπάρχει και τέλος εξειδίκευση ιππασία, δεν ήθελα να κάνω μία σχολή στην οποία θα έμενα τέσσερα χρόνια με κάτι το οποίο ήταν πολύ γενικευμένο και απλώς να επέλεγα άθλημα εξειδίκευση στην ιππασία, στην οποία νομίζω ότι απλώς κάνεις μία πρακτική, αν δεν κάνω λάθος, σε κάποια σχολή ιππασίας. Που αυτό σίγουρα δεν θα μου πρόσφερε τις γνώσεις που μου πρόσφερε η Αγγλία σαν χώρα. Οπότε όταν έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα ΤΕΦΑΑ, ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι έχω βρει 3 σχολές με τα άλογα στο Horse Management και ότι έχω κάνει τα χαρτιά μου και στο τέλος του μήνα θα δούμε ποια με δέχτηκε. Οι γονείς μου ήταν πολύ αρνητικοί στο να φύγω στο εξωτερικό, γιατί ήταν μία απόφαση προσωπική, μία απόφαση η οποία δεν ήξερα αν μπορώ να τα καταφέρω και λόγω των οικονομικών μας, γιατί οι γονείς μου ξεκαθάρισαν ότι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για να φύγω στο εξωτερικό. Οπότε είτε θα έβγαινε σε καλό και θα έπρεπε να κάνω ένα βήμα αρκετά μεγάλο για κάτι που αγαπώ είτε θα έπρεπε απλώς να πάω στην Κομοτηνή και να σπουδάσω ΤΕΦΑΑ. Στο τέλος του μήνα όταν βγήκε το αποτέλεσμα ότι έχω περάσει και στις 3 σχολές στο Horse Management αποφάσισα ότι εφόσον έγιναν και οι 3 αιτήσεις μου δεκτές, δεν υπάρχει επιστροφή για κάτι άλλο. Έκλεισα τα εισιτήρια μου, έκανα μία μικρή βαλίτσα με πολύ λίγα πράγματα για να πορευτώ και έφυγα. Τότε είχα φύγει με 1.000 ευρώ, τα οποία στην Αγγλία είναι max 2 μήνες χωρίς να κάνεις πολλά πολλά πράγματα. Αλλά ήμουν πολύ τυχερή γιατί όταν πήγα στην εστία και άρχισα να ψάχνω δουλειές πάνω στα άλογα λόγω των Πρωταθλημάτων και των Βαλκανικών όλοι οι ιππικοί όμιλοι μου άνοιγαν την πόρτα μου. Οπότε ξεκίνησα σε έναν ιππικό όμιλο που έκανε άλματα, κάτι που έκανα στο παρελθόν αλλά είχα σταματήσει δεδομένο όμως ότι το είχα μία δουλειά απλώς να μπορώ να βγάλω τα λεωφορεία μου, τα τρένα μου και την τροφή μου μέσα στο μήνα. Απλώς για μένα ακόμα και το ξεκίνημα εκεί πέρα ήταν με τον Φίλιπ Μίλερ που είναι ολυμπιονίκης και σπουδαίος αθλητής, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που μου έδωσε ένα άλογο να ιππεύσω κατάλαβε ότι είμαι μία αθλήτρια που έχει ταλέντο πάνω σε αυτό. Έμεινα δίπλα του ένα χρόνο, του προπονούσα ό,τι νέο άλογο υπήρχε και δεν είχε φορέσει σέλα το εκπαίδευα εξολοκλήρου εγώ και μετά το έπαιρνε αυτός για να ξεκινήσει την αγωνιστική του πορεία. Όταν έχεις κάνει λοιπόν μία αρχή επειδή και εσύ αρχίζεις και πιστεύεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις και είχε μπει η ζωή μου σε μία ρουτίνα αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω όμως αυτό που αγαπώ και να σταματήσω από εκείνη τη δουλειά και να πάω σε κάτι, σε έναν προπονητή που ασχολείται με την ιππική δεξιοτεχνία. Εκεί είχα γνωρίσει τον Κιθ Ρόμπερτσον, που επίσης έχει πολλές σημαντικές διακρίσεις και έμεινα τα τελευταία δύο χρόνια. Ο οποίος συνεργαζόταν με πολύ σπουδαίους προπονητές και ξεκινούσαμε τα νέα άλογα να τα εκπαιδεύουμε μαζί έτσι, ώστε να αποκτήσω και εγώ μία [00:40:00]επιπλέον εμπειρία στο πώς εκπαιδεύω όχι μόνο άλογα αλλά και αθλητές, γιατί καθημερινά ήμουνα το δεξί του χέρι ακόμα και στις προπονήσεις του. Θεωρώ πολύ σημαντική την εμπειρία δουλειάς που είχα δίπλα τους και το Πανεπιστήμιο αλλά παράλληλα τη δουλειά μου. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τη θεωρία όσο η πρακτική. Η πρακτική για μένα είναι το Α και το Ω. Οπότε συνδυάζοντας Πανεπιστήμιο και full-time δουλειά ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Δεν θεωρώ ότι θα έμενα ποτέ στην Αγγλία αν και πολύ πιθανότητα όλα αυτά που είχα εκεί πέρα να μην τα ξανά έχω στη ζωή μου ή να μην μπορέσω να πάω σε μεγάλους διεθνείς αγώνες, όπως θα μπορούσα να έχω πάει εκεί πέρα αλλά η Ελλάδα είναι το μέρος που μεγάλωσα, η Καβάλα είναι ο τόπος που ξεκίνησα όλο αυτό και αν μη τι άλλο θα ήθελα να το συνεχίσω μόνο εδώ σε έναν δικό μου χώρο. Και επειδή χρόνια όσοι όμιλοι έγιναν δεν στηριζόντουσαν τόσο σε τεχνικά πράγματα, θα ήθελα όλο αυτό να το αλλάξω και να αφήσω τον κόσμο να γνωρίσει πραγματικά τι είναι το άλογο, τι είναι ιππασία και πώς πραγματικά μπορούμε μέσω αυτής να αλλάξουμε τη ζωή μας, να κάνουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας. Γιατί θεωρώ ότι ακόμα και σήμερα ενώ γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι θα πει το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ δεν ζητάμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, κάτι που έχει να κάνει κιόλας με την επαφή με το ζώο, με έναν δεύτερο συνεργάτη και με ένα τρίτο τον προπονητή που θα έχουμε δίπλα μας. Γιατί καλά είναι όλα τα υπόλοιπα αλλά να μάθουμε να σεβόμαστε και το τι έχουμε δίπλα μας.

Συνεργασία, μεγάλο πράγμα η ομάδα. Οι σπουδές σου πόσα χρόνια διήρκησαν;

Οι σπουδές μου διήρκησαν τρία χρόνια απλώς έκατσα στην Αγγλία και ένα τέταρτο χρόνο, επειδή δούλευα παράλληλα.

Χρειάζεται κάποια προσόντα για να μπεις σε μία τέτοια σχολή;

Σε μία τέτοια σχολή σίγουρα θα πρέπει να έχεις την άδεια ικανότητας αθλητού, που είναι ένα δίπλωμα για να πηγαίνει σε αγώνες, να ξέρεις πολύ καλά την ξένη γλώσσα και επίσης να έχεις κάποιες διακρίσεις από αγώνες, γιατί είναι ένα boost παραπάνω στο να μπεις σε μία καλή σχολή και να έχεις καλύτερα αποτελέσματα.

Σε ποια πόλη σπούδασες; Σε ποιο πανεπιστήμιο;

Στο Radlett, University of Bedfordshire και επίσης ζούσα και στο Luton που εκεί πέρα ήταν η βάση μου αλλά μετά στο Radlett δούλευα.

Ωραία και γύρισες πίσω στην Ελλάδα, το όνειρο ποιο ήταν;

Το όνειρο ήτανε να φτιάξω το δικό μου Ιππικό Όμιλο. Είχα ήδη τα τελευταία χρόνια που ήμουνα στην Αγγλία αγόραζα κάποια άλογα νέα έτσι ώστε όταν έρθω να μπορέσω να τα εκπαιδεύσω. Κατά βάση ο δικός μου κανόνας είναι ότι ό,τι άλογα έχω στη δικιά μου σχολή ιππασίας πρέπει να είναι εκπαιδευμένα εξολοκλήρου από τον εαυτό μου, έτσι ώστε να είμαι σίγουρη ότι τεχνικά μπορούν να προσφέρουν στους αθλητές μου πολύ υψηλή τεχνική. Γιατί το άλογο είναι το σημαντικότερο εργαλείο, αν το άλογο δεν είναι σωστά εκπαιδευμένο δεν μπορούμε να βγάλουμε σωστούς αθλητές. Το να γυρίσω πίσω και να φτιάξω το δικό μου προϋποθέτει πολύ αγώνα, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε στείλει τα χαρτιά μας στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού για να βγει η άδεια μας και μόλις χθες μετά από δύο χρόνια πήραμε την έγκριση στο να ξεκινήσουμε τον καινούργιο μας στάβλο. Γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε απλώς τις αθλητικές εγκαταστάσεις που της είχα εγώ ως αθλήτρια για δικό μου προπονητικό επίπεδο. Προφανώς όμως τώρα έχουμε 22 άλογα στην κατοχή μας, οπότε θα πρέπει να μεγαλώσει ο χώρος να γίνει καινούργια εγκατάσταση και γενικά το όνειρό μας είναι του χρόνου να πραγματοποιούμε αγώνες και στην Καβάλα, γιατί για [00:45:00]κάποιους αθλητές είναι πολύ δύσκολο να πηγαίνουμε 10 αγώνες στη Θεσσαλονίκη. Θα πρέπει κάπως να μοιράζονται τα πράγματα. Οπότε ευελπιστώ ότι του χρόνου θα έχουμε και την εγκατάσταση αλλά και τις παροχές ώστε να διοργανώνουμε αγώνες.

Και τώρα δεν θυμάμαι αν μου είπες πριν, θα είστε οι μοναδικοί που κάνετε αγώνες στην περιοχή; Δεν έχει κάτι άλλο παρόμοιο;

Στην περιοχή υπάρχουν κάποια ιπποτουριστικά κέντρα και ένας ακόμα Ιππικός Όμιλος αλλά θα είμαστε οι μοναδικοί που θα έχει τις προδιαγραφές από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, θα είμαστε υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Ενεργοί Αθλητές και έτσι θα μπορούμε να πραγματοποιήσουμε και αγώνες. Δεν υπάρχει κάποιος όμιλος, ο οποίος να έχει ενεργούς 15 αθλητές και άνω ώστε να το θεωρήσουμε ότι είναι ενεργός και ότι μπορεί να πραγματοποιήσει και αυτός αγώνες. Γενικά στο δικό μας χώρο μπορεί κάποιος να απολαύσει και την ελεύθερη ιππασία και το θεραπευτικό κομμάτι που επίσης είναι σημαντικό αλλά και την αθλητική ιππασία ως πρέπει. Καλώς ή κακώς δεν κλείνουμε τα μάτια μας για να πούμε σε κάποιους ότι «εντάξει δεν πειράζει θα κάνουμε αυτό και αυτό και θα μάθεις τα μισά πράγματα που πρέπει». Όλοι μαθαίνουν α-β-γ τις αρχές της ιππασίας, όπως πρέπει να τις μάθουνε και σύμφωνα με τα δεδομένα του εξωτερικού και όχι της Ελλάδας. Εδώ κάποιος και για βόλτα ακόμα να έρθει θα μάθει 5 βασικά πράγματα που αυτά εκτός από την ασφάλεια του, θα του προσφέρουνε και την εμπειρία στο να περάσει όμορφα μαζί με το άλογο και να μην του συμβεί κάτι το οποίο δεν θέλουμε.

Είναι επικίνδυνο άθλημα;

Γενικά η ιππασία είναι από τα πιο επικίνδυνα αθλήματα που υπάρχει, υπάρχει υψηλός κίνδυνος καλώς ή κακώς των πραγμάτων απλώς πάντα όταν έχουμε τα πράγματα της ασφάλειας που είναι ο θώρακας ο προστατευτικός και το κράνος, που κατά όμιλος που είμαστε το έχουμε υποχρέωση σε όλους ενήλικες και παιδιά να τα φοράνε για την ασφάλειά τους, ό,τι κι αν συμβεί θα είναι πολύ ανώδυνο. Και μην ξεχνάμε ότι ένα άλογο που ζυγίζει μισό τόνο είναι σαν να είναι ένα Smart αυτοκίνητο στο οποίο μπορεί να συμβεί ένα τροχαίο, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα και που μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μας δεν ξέρουνε τι μπορεί να συμβεί. Απλώς όταν προσέχουμε και όταν έχουμε την κατάλληλη εγκατάσταση που πηγαίνουμε, τα κατάλληλα αλόγα, τα καταρτισμένα, τους προπονητές δεν μπορεί να συμβεί κάτι το οποίο να μας στοιχίσει πολύ τη ζωή μας ή να συμβεί κάτι που θα μας δημιουργήσει μία άσχημη εμπειρία.

Και είναι ένα άθλημα για όλους, για όλες τις ηλικίες, για όλους τους ανθρώπους;

Είναι ένα από τα αθλήματα στα οποία δεν παίζει ρόλο η ηλικία, δεν παίζει ρόλο το τι φυσική κατάσταση έχουμε και γενικά μπορούμε νέοι ακόμα πιο ενήλικες χωρίς ηλικία να αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε την ιππασία. Σίγουρα μία καλή φυσική κατάσταση μας βοηθάει περισσότερο αλλά έχοντας επαφή με την ιππασία γυμνάζεται όλο μας το σώμα, το οποίο δεν μπορούμε να το βρούμε στα υπόλοιπα αθλήματα που υπάρχουν ή σε ένα γυμναστήριο. Γιατί κάθε άθλημα πλην της ιππασίας γυμνάζει μυϊκές μάζες του σώματος μέρος-μέρος, τμήμα-τμήμα ενώ με την ιππασία γυμνάζεται όλο μας το σώμα, όλοι οι μυς που υπάρχουν και δεν μπορούμε με καμία άλλη γυμναστική να τους γυμνάσουμε με το άλογο, γιατί στο άλογο πάνω πρέπει να σφίγγουμε όλο μας το σώμα, να είμαστε όρθιοι, καμαρωτοί όπως λέω εγώ λίγο ψώνια αλλά γενικά είναι κάτι που γυμνάζει όλο όλο το κορμί μας. Και το άλογο βοηθάει επίσης να αποκτήσουμε και μία σωματοδομή τέτοια που να έχουμε λιγότερα προβλήματα υγείας στην καθημερινότητά μας, γιατί ακόμα και που καθόμαστε στη ράχη του και αυτό περπατάει γυμνάζεται η μέση μας και γενικά μας βοηθάει να πάρουμε όλα εκείνα τα ερεθίσματα του σώματός του ώστε να δυναμώσουν οι μυς που έχουμε στο σώμα μας. Επίσης, καίμε πάρα πολλές θερμίδες, [00:50:00]πάρα πολλές θερμίδες.

Ενδιαφέρον! Ο κόσμος που έρχεται εδώ πώς αντιδρά;

Ο κόσμος που έρχεται εδώ οι περισσότεροι κατά βάση όταν θα αρχίσουν να χαϊδεύουν ένα άλογο, θα αρχίσουν να αλληλεπιδρούν μαζί του καταλαβαίνουν ότι όντως τι τους εξηγούμε στην πρώτη τους επίσκεψη. Το πόσο μαγικός είναι αυτός ο κόσμος, το πόσο υπέροχα νιώθουνε φεύγοντας από δω και ότι πραγματικά αδειάζει το μυαλό τους. Υπάρχουν και αυτοί που όταν έρχονται το θεωρούν παιχνίδι ή ότι μπορούμε να το χαϊδέψουμε απότομα και τα λοιπά και όταν αρχίζουμε και τους εξηγούμε ότι μπορεί να είναι ένας τεράστιος όγκος αλλά είναι πολύ φοβιτσιάρικα και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί τότε αντιλαμβάνονται ότι όντως όλα αυτά που τους λέμε ισχύουν και πραγματικά πρέπει να προσέχουμε. Νομίζω ότι κανένας δεν φεύγει από δω χωρίς να είναι ενθουσιασμένος και χωρίς να θέλει να ξανά επισκεφτεί το χώρο μας. Πάντα έρχονται και γεμίζουν χαρά παίρνουν ένα συναίσθημα, το οποίο δεν το είχανε ποτέ στη ζωή τους και είναι κάτι που ακόμα και να μην το δουν σε αθλητικό επίπεδο θα έρθουν να πιούν τον καφέ τους και να απολαύσουν μία απλή βολτούλα με το άλογο. Θα έρθουν απλώς να δουν τα παιδιά τα υπόλοιπα να ιππεύουν. Γιατί γενικά και το να το βλέπεις ακόμα προκαλεί τρομερό δέος ότι πώς τόσο μικρά παιδιά ή ενήλικες κουμαντάρουν ένα τέτοιο άλογο.

Οι άνθρωποι της περιοχής πώς είδαν αυτή την προσπάθειά σου; Σε βοήθησαν, σε στήριξαν;

Κοιτάξτε, δυστυχώς, πριν από δύο χρόνια όταν άνοιξα κάποιος κάποιοι μου δηλητηρίασαν τα άλογα. Οπότε αυτό μου κόστισε πάρα πολύ χρόνο και ψυχικά πάρα πολύ να ξαναπατήσω στα πόδια μου. Αν δεν είχα ανθρώπους να ήταν δίπλα μου και όχι μόνο εντός Νομού αλλά ήρθαν άνθρωποι και μας βοήθησαν και εκτός Νομού φίλοι, συναθλητές, επαγγελματίες προπονητές, νομίζω ότι ίσως να μην ήμασταν εδώ αυτή τη στιγμή και να μιλούσαμε για κάτι μελλοντικό. Απλώς με τη βοήθειά τους και γενικά όλης της περιοχής το αγκάλιασμα θεώρησα ότι δεν θα πρέπει να σταματήσω αυτό που κάνω, γιατί μάλλον σε κάποιους πόνεσε πολύ περισσότερο ότι ξεκινάμε σωστά με σωστές βάσεις, με νέα άλογα, με ανθρώπους που το αγκάλιασαν πραγματικά από την πρώτη μέρα λειτουργίας μας και ας μην έχουμε ακόμα τις εγκαταστάσεις που θα αποκτήσουμε σε ένα χρόνο. Αλλά νομίζω ότι ο κόσμος πολλές φορές επειδή πλέον υπάρχει το ίντερνετ, υπάρχει ενημέρωση σε κάποιον που είναι πλήρως καταρτισμένος και εξειδικευμένος ξέρει ότι θα πάει και θα πάρει την εξυπηρέτηση που του αντιστοιχεί. Δεν ήταν εύκολο σίγουρα απλώς θεωρώ ότι επειδή έχω πολλούς ανθρώπους δίπλα μου στο και από για να γίνω εγώ αθλήτρια και αυτό που είμαι αυτή τη στιγμή στο να γίνει αυτός ο χώρος κάτι παραπάνω. Υπάρχουν άτομα που έβαλε ο καθένας το δικό τους λιθαράκι. Οπότε θα πω ότι ο κόσμος το αγαπάει, ο κόσμος θέλει να δει κάτι παραπάνω από εμάς και ότι αξίζει και εμείς να κάνουμε τη δικιά μας προσπάθεια ακόμα και αν έγινε ένα άσχημο γεγονός, δεν σημαίνει ότι αυτό θα μας βάλει κάτω και θα το σταματήσουμε. Γιατί όποιος και όποιοι το έκανα σίγουρα θα ήθελα να σταματήσει. Άρα λοιπόν κάτι κάνουμε πολύ καλύτερα και θα πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε και όχι μόνο για μας, για τους ανθρώπους που μας στηρίζουν. Γιατί το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν θα σταματήσω γιατί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να ήρθαν για μία βόλτα και μας στήριξαν σε μία δύσκολη στιγμή θέλουν όλο αυτό να το ξαναδούν να ανθίζει και όχι να μαραίνεται.

Σίγουρα, σίγουρα. Έχω κάνα δυο ακόμη ερωτήσεις. Είχες αναφέρει την Θεραπευτική Ιππασία. Αυτό εφαρμόζεται και εδώ σε εσάς;

Ναι έχουμε Θεραπευτική Ιππασία. Είμαι εγώ και άλλη μία εξειδικευμένη κοπέλα πάνω στο θεραπευτικό κομμάτι. Έχουμε εξειδικεύτηκε στην Αθήνα και στην Αγγλία. Τώρα το θεραπευτικό κομμάτι είναι για μένα το σημαντικότερο λειτούργημα που [00:55:00]κάνουμε αυτή τη στιγμή εδώ πέρα, πέρα της αθλητικής ιππασίας. Γιατί πραγματικά έχουμε δει τρομερές αλλαγές μέσα σε μισό χρόνο με ένα χρόνο των αυτιστικών, των παιδιών με διάσπαση προσοχής, παιδιά με κινητικά προβλήματα όλα αυτά πραγματικά τα παιδιά έχουν μία διαφορά αν δεν θα βάλω 40%, 30% σίγουρα στη συμπεριφορά τους από τη μέρα που άρχισαν να αλληλεπιδρούν με τα άλογα. Είναι τρομερό για μας που είμαστε προπονητές εδώ μέσα να βλέπουμε τα παιδιά πώς έρχονται και με τι χαρά φεύγουνε. Επίσης, το πώς μετά από κάποιους μήνες αλλάζει ο λόγος τους, αλλάζει η συμπεριφορά τους, η πειθαρχία τους είτε κάποια κινητικά προβλήματα που έχουνε πώς αλλάζει η κίνησή τους. Δεν είναι μύθος ότι βοηθάει, βοηθάει περισσότερο από ότι και τα κέντρα σε συνεργασία με κάποια κέντρα όπως είναι η λογοθεραπεία και η εργοθεραπεία, γιατί αυτά που προσφέρουμε εδώ μέσα είναι σε ένα χώρο εξωτερικό που έχει τα ερεθίσματα που παίρνει ένα παιδί είναι πολλαπλά και σε συνδυασμό με το άλογο το βήμα του και γενικά όλη τη σύνδεση που έχουμε αλλάζει το παιδί και το διαμορφώνει στο να πάει ένα βήμα παραπέρα. Στο να γίνει καλύτερο. Το βλέπουν ακόμα οι γονείς μέσα σε μισό χρόνο και μας λένε ότι όντως ακόμη και αυτοί βλέπουν διάφορα στο σπίτι. Ότι γυρνάει το παιδί είναι ήρεμο, δεν έχει τις συμπεριφορές που είχε και γενικά αυτό θα κρατήσει και για κάποιες μέρες και όχι μόνο ώρες και όσο έχουν περισσότερο τριβή με το άλογο γίνονται καλύτερα. Όπως κι αν σταματήσουν για κάποιο διάστημα η συμπεριφορά τους γυρίζει στην αρχική. Είναι απίστευτο όπως λένε πολλοί γονείς το πώς μπορούμε να σταματήσουμε για δύο εβδομάδες και να επιστρέψει το παιδί στη συμπεριφορά εκείνη που δεν μας άρεσε τόσο πολύ, με το πώς είναι σε καθημερινή τριβή με το ζώο.

Πολύ σημαντικό. Και εδώ είστε δηλαδή μία ομάδα εκπαιδευτών;

Εδώ είμαστε μία ομάδα είμαι εγώ και η κυρία Στέλλα Παπαδοπούλου, οι οποίοι ασχολούμαστε και με το αθλητικό κομμάτι αλλά και τη θεραπευτική ιππασία. Και ευελπιστούμε ότι με το που γίνει η εγκατάσταση μας θα έχουμε κι άλλα παιδιά στην ομάδα μας που είναι λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και φυσικοθεραπευτές. Γιατί το πλάνο που έχω για την καινούργια εγκατάσταση είναι να υπάρχει μία μικρή γωνία, η οποία θα υπάρχουν μόνο άτομα εξειδικευμένα σε όλους τους τομείς και θα παρέχουμε μία καλύτερη συνεδρία σε αυτά τα παιδιά έως και μία μικρή κατασκήνωση να περνάνε κάποιες μέρες του καλοκαιριού αρκετές ώρες μέσα στα άλογα και να έχουνε από το πρωί έως το απόγευμα όλη την καθημερινότητα των αλόγων. Κάτι το οποίο υπάρχει μόνο στην Αμερική και βάσει ερευνών έχει δείξει θεαματικά αποτελέσματα.

Πολύ ωραία. Και η δική σου καθημερινότητα πώς είναι όταν φέρεις τόσο μεγάλες ευθύνες; Είναι μεγάλη δέσμευση; Έχεις προσωπική ζωή;

Η αλήθεια είναι ότι την προσωπική ζωή καμιά φορά την ψάχνω και ίδια μου, γιατί δεν μένει καθόλου χρόνος για τον εαυτό μου. Βέβαια είμαι ακόμα στην αρχή και θεωρώ ότι όταν τρέχεις κάτι είναι αρκετά δύσκολο τα πρώτα 2-3 χρόνια να σκεφτείς το τι θα κάνεις και στη δική σου ζωή. Σίγουρα υπάρχουν οι γνωστοί που θα σε παρακαλέσουν για να πας για έναν καφέ ή για ένα κρασί να πείτε δυο κουβέντες, τα νέα σας. Αλλά μπορώ να πω ότι είμαι πολύ αφοσιωμένη στον επαγγελματικό μου τομέα αυτή τη στιγμή, γιατί δεν θέλω να γίνει κάποιο λάθος και η αλήθεια είναι ότι η αρχή είναι πάντα πολύ δύσκολη στο να καταφέρεις να διοργανώσεις όλα αυτά τα πράγματα, να τα προγραμματίσεις και μετά απλώς νομίζω ότι θα έρχεται η ανακούφιση ότι έχουν γίνει όλα. Μπορεί να υπάρχουν περισσότερες ευθύνες από ό,τι έχω [01:00:00]και αυτή τη στιγμή αλλά όλα θα είναι μέσα σε ένα πρόγραμμα, οπότε θα νιώθω και εγώ λίγο πιο άνετη από ότι είναι αυτή τη στιγμή. Γενικά θεωρώ ότι το να είσαι μέσα σε αυτή τη δουλειά ή ακόμα να το έχει σαν άθλημα την ιππασία σαν άνθρωπο ανέκαθεν σου βγάζει το να έχεις πρόγραμμα στη ζωή σου και να μην μπορείς να λειτουργήσεις χωρίς αυτό. Οπότε με προγραμματισμό μπορείς να καταφέρεις τα πάντα ακόμα και αν τρέχεις όλη μέρα. Πάντα βρίσκεται λίγος χρόνος που θα αφιερώσει τον εαυτό σου.

Ωραία από μένα με έχεις καλύψει σχεδόν σε όλες μου τις ερωτήσεις. Εγώ έχω ακόμη μια τελευταία ερώτηση για σένα, βασικά δύο. Αν κάποιος νέος άνθρωπος τώρα θελήσει να ασχοληθεί με την ιππασία και επαγγελματικά και αθλητικά τι θα του έλεγες, τι συμβουλή θα το έδινες;

Θα του έλεγα στην αρχή ότι θα μπλέξει αλλά θα μπλέξει πάρα πολύ ωραία στη ζωή του, γιατί μπορεί να είναι μία δύσκολη δουλειά το λέω και σε αρκετούς συνεργάτες που έχω μέσα στη δουλειά μου αλλά όλα αυτά τα θετικά ερεθίσματα που παίρνεις μέσα από αυτή τη δουλειά δεν μπορείς να τη βρεις σε καμία άλλη. Και επίσης έχουμε να κάνουμε με ζωντανούς οργανισμούς, οπότε φέρει πολύ μεγάλη ευθύνη αλλά είναι και το ωραίο της υπόθεσης ότι βλέποντας και κάνοντας αυτή τη δουλειά εμείς κάνουμε τη δικιά μας ψυχοθεραπεία ακόμα και στις χειρότερες μας μέρες. Ακόμα και σε μια κακή μέρα εντάξει μπορεί να μας πάει στραβά, έχοντας αλληλεπίδραση με αυτά τα ζώα όλα μειώνονται και είσαι πάντα χαρούμενος.  Δεν θα άλλαζα τη συγκεκριμένη δουλειά για καμιά άλλη, όπως και δεν θα άλλαζα τη  θέση  που έχω αυτή τη στιγμή να μπορέσω να καταφέρω να κάνω το δικό μου, στο να πάω να δουλέψω για κάποιον. Γιατί τα άλογα αρχικά από τον πατέρα μου έμαθα να τα σέβομαι και να μην τα έχω ως αντικείμενα. Αυτό πολλές φορές δεν το βλέπουμε, πολλοί τα χρησιμοποιούν και απλώς σαν άλογα για να βγάλουνε τα χρήματά τους, απλώς να κάνουν τη δουλειά τους. Για μένα είναι αρχικά τα άλογα ως άλογα και μετά όλα τα υπόλοιπα και έτσι δεν θα μπορούσα να καθίσω και σε καμία άλλη δουλειά και σε καμία άλλη με κάποιους άλλους. Γιατί πραγματικά το να τα σέβεσαι είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα, γιατί σέβεσαι τον εαυτό σου και σέβεσαι και τη δουλειά που αυτά σου προσφέρουν με ό,τι έχει να κάνει με τον τομέα αυτό.

Και αν μπορούσες να συνοψίσεις έτσι σύντομα, γιατί φαντάζομαι θα είναι πολλά, το τι σημαίνει το άλογο για σένα τι θα μπορούσες να μου πεις;

Το άλογο για μένα είναι η καθημερινότητά μου, η χαρά μου στις δύσκολες μέρες και μακράν η αγκαλιά και το στήριγμα, που ξέρω ότι θα το βρω ανά πάσα στιγμή χωρίς να με κρίνει. Επειδή γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν μιλάει πάρα πολύ και κρύβω τις δύσκολες μέρες μου, θεωρώ ότι εν μέσω αυτού έχω πάντα τον κολλητό, την κολλητή που μπορεί να μην υπάρξει ποτέ στη ζωή μου ή να υπάρχει αλλά σαν τη σχέση που έχουμε με το άλογο νομίζω ότι ή την αγάπη αυτή που μου δίνει το άλογο δεν μπορώ να τη βρω σίγουρα τόσο πολύ στους ανθρώπους. Αυτό μπορούν να το καταλάβουν μόνο αυτοί που πιθανότατα έχουν το άλογο τους αλλά πραγματικά αυτό που λαμβάνεις από το άλογο είναι κάτι πολύ μεγάλο που όσο και να το περιγράψεις δεν μπορεί ο άλλος να το καταλάβει μέχρι που να αλληλεπιδράσει μαζί του.

Πολύ ωραία. Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο;

Όχι νομίζω αυτά, τα έχουμε πει όλα.

Θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για αυτή τη συνέντευξη και να σε συγχαρώ για όλα αυτά που κάνεις.

Εγώ ευχαριστώ. Θα χαρώ πολύ να τα ξαναπούμε.