[00:00:00]Καλησπέρα. Θα μου πεις το όνομα σου;

Γεια. Είμαι ο Αλέξανδρος. Θέλουμε και επώνυμο, έτσι; Είμαι ο Αλέξανδρος Μάνος.

Είναι Τρίτη 2 Φεβρουαρίου του 2021. Είμαι με τον Αλέξανδρο Μάνο. Βρισκόμαστε στην Καλλιθέα Αττικής. Εγώ ονομάζομαι Κατερίνα Σχοινά. Είμαι ερευνήτρια στο Istorima. Και ξεκινάμε τη συνέντευξή μας. Αρχικά, Αλέξανδρε, θέλω να μου πεις λίγα λόγια για εσένα.

Τι να πω για μένα; Να πω ύψος, βάρος κτλ.; Είμαι 27 χρονών σε λίγες μέρες. Ασχολούμαι επαγγελματικά με το YouTube και τον τελευταίο ένα χρόνο έχουμε και ένα brand μαζί με τη Σιλένα Τριβιζά και τη Χρύσα Καρύδη. Οπότε, η ζωή μου πάνω-κάτω αυτή είναι το τελευταίο μεγάλο χρονικό διάστημα, συν όλη την παράνοια που ζούμε με τον κορωνοϊό και την κατάσταση της ζωής μας. Δηλαδή, δεν έχω να σου πω ούτε νέα. Δεν έχω να σου πω τίποτα πέρα από αυτά για μένα! Έχω σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες. Τι άλλο θέλεις να σου πω;

Πριν περάσουμε στο κομμάτι του YouTube, που θα ήθελα να το συζητήσουμε, αρχικά θέλω να μου πεις για το brand. Πώς προέκυψε μία νέα επιχειρηματική κίνηση από νέους ανθρώπους σε μια εποχή κρίσης και πότε ξεκίνησε προφανώς και ποια η ιδέα;

Λοιπόν, βγήκαμε στον αέρα τέλος Οκτωβρίου του ‘19. Είχαμε σκεφτεί ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι το οποίο να είναι δημιουργικό, πίσω σαν μια προέκταση του καναλιού σε κάποιον άλλο τομέα, με αναφορές απ’ το κανάλι με πράγματα που μας αρέσουν. Και ταυτόχρονα αυτό κούμπωσε με την ανάγκη και των τριών μας να φοράμε στην αρχή —γιατί τότε είχαμε στο μυαλό μας μόνο t-shirt— αυτά που θα θέλαμε να βρίσκουμε στα μαγαζιά που δεν υπάρχουν, δηλαδή μπλουζάκια που έχουν ένα ενδιαφέρον ή που έχουν μια ατάκα που κάπως σε κάνει να ταυτίζεσαι· ή πώς, ας πούμε, πηγαίνουμε κάποια φορά και σε μεγάλα μαγαζιά και βρίσκουμε ένα μπλουζάκι με μια έξυπνη ατάκα και θα το στείλουμε στο φίλο μας και θα πούμε: «Α, κοίτα αυτό!». Κάτι τέτοιο... Έτσι, ήταν μια πολύ απλή σκέψη στην αρχή. Εντάξει, μετά στην πορεία είδαμε ότι αυτό μπορεί να έχει τη μορφή μιας κούπας, μιας υφασμάτινη τσάντας, μπορεί να έχει τη μορφή κοσμήματος —γιατί έχουμε κάνει και μία συνεργασία με το Πριγκιπώ. Γενικά, είδαμε ότι αυτό παίρνει όποια μορφή θέλεις να του δώσεις και είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία, γιατί κάπως προχωράμε μαζί με τις ατάκες μας —με τις ατάκες μας… —, με τα σχέδια που δημιουργούνται από τις ατάκες. Και ανάλογα, ξέρεις, και το mood που έχουμε την κάθε περίοδο έχουμε και άλλες αναφορές, άλλα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε. Κάπως έτσι ξεκίνησε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε ιδέα για το τι θα ακολουθούσε. Δηλαδή, ξέραμε απλά ότι έχουμε μία οικονομική κρίση, που, εντάξει, όταν έχεις άγνοια κινδύνου, λες: «Εντάξει, κρίση έχουμε, αλλά θα το βρούμε». Τρεις μήνες μετά ήρθε και ο κορωνοϊός, οπότε πέσαμε στα πολύ βαθιά ως επιχείρηση και ελεύθεροι επαγγελματίες πια. Αλλά, προχωρώντας νομίζω ότι μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις και τέτοιου είδους αναποδιές ή δύσκολες καταστάσεις. Και επειδή το περνάμε μαζί με έναν ολόκληρο πλανήτη κάπως μας είναι λίγο πιο λογικό, ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι όλοι έτσι πάνω-κάτω. Απλά για νέους επιχειρηματίες όταν ξεκινάς είναι έξτρα δύσκολο, γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με πρακτικά προβλήματα. Δηλαδή, τα lockdown, οι απαγορεύσεις, όλη αυτή η διαδικασία που υπάρχει απ’ το να βγεις έξω μέχρι να κάνεις ένα επαγγελματικό ραντεβού. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ήτανε, θα ήταν ενδεχομένως. Δηλαδή, δεν έχουμε προλάβει να το ζήσουμε παλιά. Δηλαδή, θέλεις να πας σε ένα προμηθευτή. Πρέπει να δεις αν το κατάστημα είναι ανοιχτό, εάν δέχεται ραντεβού, να είσαι με τη μάσκα σου, ξέρεις τα τεστ, όλη αυτή η κουβέντα που γίνεται για καθετί που κάνουμε. Αυτό δυσκολεύει λίγο τα πράγματα στο λειτουργικό καθημερινό κομμάτι. Αλλά, νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά κάπως το έχουμε δει όλοι ή οι περισσότεροι σαν μία πρόκληση να είμαστε δημιουργικοί. Δηλαδή, εγώ κουράστηκα κάποια στιγμή στο πρώτο lockdown να κάθομαι στο σπίτι και να «κλαίω» πάνω από το χυμένο γάλα. Δηλαδή, αν μπορείς να δουλέψεις μέσω ίντερνετ, με οποιονδήποτε τρόπο, να βρεις κάποια διέξοδο… Νομίζω ότι όποιος έχει αυτή τη διέξοδο την αρπάζει από τα μαλλιά, οπότε κάπως έτσι και εμείς με το μαγαζί. Τον τελευταίο έναν χρόνο έχουμε καταφέρει να το περάσουμε λίγο πιο ανώδυνα γιατί μας κρατάει απασχολούμενους. Πάντα κάτι προκύπτει που πρέπει να γίνει. Έχουμε επαφή με τον κόσμο. Εντάξει, ιντερνετικά, από μηνύματα, τηλέφ[00:05:00]ωνα. Και κάπως έτσι έχουμε φτάσει τώρα έναν χρόνο μετά να προσπαθούμε λίγο να μπούμε σε μία σειρά, γιατί, ξέρεις, στην αρχή είναι όλα πολύ ρευστά και στον αέρα. Και σιγά-σιγά παίρνουν μια μορφή και βλέπεις κι εσύ πώς δουλεύει αυτό για σένα.

Ο Covid, άρα, δεν σας επηρέασε, θα έλεγες;

Θα σου πω. Οικονομικά όχι, δεν μας επηρέασε. Νομίζω ότι το ιντερνετικό, το ηλεκτρονικό εμπόριο ευνοήθηκε μέσα στην όλη αυτή χρονιά. Μας επηρέασε ψυχολογικά, μας επηρέασε σε πράγματα της καθημερινότητας, όπως είπα και πριν. Και σίγουρα μας επηρέασε και στο ότι λόγω του ότι οι άνθρωποι στους οποίους απευθυνόμαστε βιώνουν κι αυτοί όπως και εμείς όλη αυτή τη συνθήκη και δεν είναι ούτε οικονομικά άνετοι, δεν έχουν ούτε την ψυχολογία να αγοράσουν... Εγώ πολλές φορές λέω κιόλας ότι πουλάμε πράγματα τα οποία ο άλλος δεν θα βγει έξω για να τα φορέσει, οπότε, ξέρεις, καμιά φορά λες «Γιατί να τα πάρει;» ή «Θα πάρει λιγότερα από αυτά που θα έπαιρνε αν βγαίναμε για ποτά, σε πάρτι, με φίλους και τέτοια». Αλλά, οικονομικά νομίζω ότι όποιος ασχολείται με το ίντερνετ τον τελευταίο έναν χρόνο είναι σταθερά είτε σε ένα σταθερό επίπεδο είτε ανεβασμένος, γιατί ο κόσμος έχει στραφεί εκεί λόγω έλλειψης άλλων εναλλακτικών. Οπότε, εντάξει, ο κορωνοϊός σε αυτό το κομμάτι δεν μας επηρέασε πάρα πολύ. Φαντάζομαι ότι αν ήμασταν σε μια άλλη χρονική περίοδο θα είχαμε πάει πολύ καλύτερα ή, τέλος πάντων, όλο αυτό θα είχε μια διαφορετική εξέλιξη, γιατί τώρα κάθε μέρα σού φαίνεται ότι περνάει πολύ αργά, ότι κάθε βήμα επιχειρηματικό έχει να περάσει πολλά εμπόδια. Οπότε, αν ήταν όλα τέλεια μπορεί να είχαμε και εμείς πολλαπλάσια πρόοδο. Αλλά, σκέφτομαι μέσα στη μέρα ότι να κοιτάμε λίγο και τι γίνεται γύρω μας και πόσος κόσμος δεν δουλεύει ή οι δουλειές του έχουν «παγώσει» τελείως για να μην γκρινιάζουμε εμείς που έχουμε κάποια ροή μέσα σ’ αυτήν τη συνθήκη.

Οι πηγές έμπνευσής σας πώς προέκυψαν με τα κορίτσια, δηλαδή αυτά που φτιάχνετε στην ουσία;

Κοίτα, έχουμε πολύ διαφορετικές, πολύ διαφορετικά ερεθίσματα. Προφανώς υπάρχει ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας. Δηλαδή, αγαπάμε πολύ την τηλεόραση, ατάκες από σειρές, όλη αυτή η ποπ κουλτούρα από τα ‘90s και μετά —στα ελληνικά δεδομένα, βέβαια—, που είναι μία βασική κατηγορία έμπνευσης. Αλλά, μετά είναι κι αυτό που σου είπα πριν. Δηλαδή, περνάμε φάσεις, ξέρω ‘γώ, που στα προσωπικά μας είμαστε… λίγο πιο δύσκολα ή πιο μαύρα; Θα βγάλουμε και κάτι με ένα σχέδιο του πόνου του γκομενικού! Είμαστε λίγο πιο καλά; Μπορεί να βγάλουμε κάτι λίγο πιο χαρούμενο. Και μετά εμπνεόμαστε κι από τη ροή που βλέπουμε να έχουν τα σχέδια τα υπάρχοντα στο κοινό. Δηλαδή, όταν δεις ότι κάτι πάει καλά και είναι μιας συγκεκριμένης έμπνευσης, λες να δοκιμάσω και κάτι παρόμοιο. Πάνω-κάτω κάπως έτσι. Ακόμα έχουμε την πολυτέλεια να εμπνεόμαστε με ελεύθερη βούληση, δηλαδή να κάνουμε ό,τι μας αρέσει, που το θεωρώ πολύ μεγάλο πράγμα, διότι δεν υπακούμε σε κάποια γραμμή. Ο καθένας προτείνει τα δικά του και καταλήγουμε στα κοινά αγαπημένα ή σε αυτά που θεωρούμε ότι θα πάνε καλύτερα. Εντάξει, έχουμε να σκεφτούμε λίγο και το εμπορικό κομμάτι, του ότι δεν είναι μια ιδέα. Η ιδέα αυτή πρέπει να πουλήσει, πρέπει στο τέλος του μήνα κάπως να πληρωθούν τα έξοδά μας και να ζήσουμε κι εμείς, αλλά ακόμα κάνουμε περίπου ό,τι μας κατέβει, ό,τι μας αρέσει. Και είναι… Νομίζω το αποτέλεσμα βγαίνει ωραίο και εξαιτίας αυτού.

Μιας και που αναφερθήκαμε λίγο στο θέμα του κορωνοϊού, πριν πάμε στο κανάλι, θα ήθελα να μου πεις πώς βίωσες το κομμάτι του Covid, καθώς συζητήσαμε πιο πριν ότι πέρασες κορωνοϊό.

Ναι. Διαγνώστηκα 1η Νοεμβρίου με κορωνοϊό, του 2020. Θα σου πω. Δεν το περίμενα. Δηλαδή, θεωρούσα ότι είναι μακριά από μένα, παρόλο που το πίστευα απ’ την πρώτη μέρα. Δεν έχω πει ούτε μισή φορά το «Δεν είναι αλήθεια, κάτι μας κρύβουν, θέλουν να μας εξαφανίσουν» κτλ. κτλ. Καθόλου! Έχω αλλεργία σε αυτήν τη βλακεία των αρνητών! Αλλά, θεωρούσα ότι επειδή πρόσεχα κατά το δυνατόν… Δηλαδή, ναι. Ζούσα τη ζωή μου με το πλαίσιο που υπήρχε κάθε χρονική περίοδο, αλλά δεν έκανα ακραίες υπερβολές. Προσπάθησα να περιορίσω και τη διαχυτικότη[00:10:00]τά μου, γιατί εγώ είμαι πάρα πολύ της αγκαλιάς, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να σε ζουλήξω, που αυτό σαν αρχή με δυσκόλευε πάρα πολύ να αποδεχτώ ότι δεν το κάνουμε, ενώ τώρα εντάξει. Απλά δεν το κάνω σε αγνώστους. Το κάνω στους πολύ κοντινούς μου και πάλι το κάνω τώρα λίγο πιο εύκολα, γιατί εγώ έχω περάσει τουλάχιστον τον Covid —αυτόν που είναι πιο mainstream, γιατί αρχίζουν και οι μεταλλάξεις! Οπότε, περίμενα ότι λόγω όλης αυτής της προσεκτικής σχετικά συμπεριφοράς μου δεν θα βρεθώ αντιμέτωπος. Πήγα ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Έκατσα δέκα μέρες και γύρισα και με ενημέρωσε μία φίλη μου ότι είχε πυρετό. Οπότε, με το που μου είπε αυτό εγώ ήμουνα σε φάση ότι OK, θα περιμένω κάποιες μέρες, μετά και από συμβουλή της γιατρού της οικογενειακής, και θα πάω να κάνω τεστ. Έκανα το τεστ μετά από πέντε μέρες. Ήμουν θετικός. Δεν είχα κάποιο σύμπτωμα μέχρι εκείνη τη στιγμή και την ημέρα που έκανα το τεστ συνειδητοποίησα ότι χάνω λίγο τη γεύση και την όσφρηση μου. Δηλαδή, αυτό ήταν το πρώτο, αλλά δεν θα το παρατηρούσα αν δεν είχα στο νου μου ότι μπορεί να είμαι θετικός. Ξεκίνησα να απομονωθώ. Πήγα έμεινα εκτός σπιτιού, γιατί στο σπίτι μένω με την οικογένειά μου και φοβόμουν και γι’ αυτούς πάρα πολύ και δεν ήθελα να τα έχω στο κεφάλι μου. Και το βίωσα πολύ ήπια. Δηλαδή, είμαι πολύ τυχερός. Σωματικά δεν με επηρέασε πέρα, ξέρεις, από αυτήν την αίσθηση της αρρωστίλας που έχεις όταν είσαι όλη μέρα στο κρεβάτι, όταν δεν κινείσαι. Δηλαδή, εγώ ζω για να είμαι έξω. Άμα με κλείσεις σ’ ένα σπίτι μαραζώνω. Οπότε, ήμουνα πολύ μαραμένο λουλούδι εκείνες τις μέρες και ένιωθα χάλια γι’ αυτό το λόγο. Αλλά, σωματικά δεν είχα τίποτε άλλο. Τη γεύση και την όσφρηση, εντάξει, τη βρήκα μετά από κάνα δεκαήμερο. Αλλά, ψυχολογικά το πέρασα αρκετά δύσκολα, γιατί ήταν εκείνη περίοδος που ήτανε τρεις χιλιάδες κρούσματα την ημέρα, που υπήρχε πάρα πολύ έντονη συζήτηση για το πόσα είναι, πού είναι! Σε κάθε γωνιά υπήρχε και μια εστία με τριάντα σαράντα κρούσματα και γινόταν αυτή η συνεχής μετάδοση πληροφοριών, που είμαι πολύ υπέρ, γιατί νομίζω ότι όταν γίνεται αυτό καταλαβαίνεις ότι είναι παντού. Δηλαδή, αν σε κάθε νοσοκομείο, σχολείο, γηροκομείο, οπουδήποτε προέκυπτε μία διασπορά το μαθαίναμε σε πραγματικό χρόνο και δεν ήταν μια είδηση που πέρασε στα ψιλά, θα καταλαβαίναμε όλοι ότι είναι στη γειτονιά μας, ότι είναι δίπλα μας, ότι… χωρίς βέβαια να τρομοκρατείται κανένας. Απλά… ξέρεις. Όσο λιγότερα μαθαίνεις νομίζω τόσο πιο πολύ χαλαρώνεις, ότι «Δεν υπάρχει και είναι πολύ μακριά μου και εγώ δεν ξέρω κανέναν». Δηλαδή, όταν εγώ νόσησα υπήρχε ακόμα αυτό το επιχείρημα, το «Ξέρεις εσύ κάποιον που να έχει κολλήσει;» ή «Ξέρεις εσύ κανέναν που να έχει πεθάνει;», Που δυστυχώς πλέον ξέρουμε όλοι κάποιους και κάποιοι άνθρωποι έχουν χάσει και ανθρώπους τους, το οποίο μου φαίνεται τρελό το ότι το συζητάμε σαν επιχείρημα για να πείσουμε κάποιον. Τέλος πάντων, γυρνάω στο προηγούμενο που λέγαμε. Με είχε επηρεάσει πολύ ψυχολογικά το ότι άνοιγα την τηλεόραση και έβλεπα αριθμούς που ήξερα ότι μέσα σε αυτούς είμαι κι εγώ, που είναι πολύ άσχημο ή αυτό. Ιστορίες ανθρώπων που τη μια μέρα ήταν καλά και την άλλη μέρα δεν ήταν καθόλου, δεν ζούσαν. Που έβλεπες ότι μπορεί να είσαι και 25, μπορεί να είσαι και 50, μπορεί να είσαι και υγιής. Και ξέρεις, εκεί σου χτυπάνε κάποια καμπανάκια, ότι και αν γίνει κάτι; Που εντάξει, δεν φοβήθηκα ότι θα πεθάνω. Απλά έλεγα θα χρειαστεί, ας πούμε, να πάω στο νοσοκομείο και δεν θα μπορεί κανένας να έρθει να μου φέρει ούτε τα πράγματά μου. Δηλαδή, είχα πάρει μια βαλίτσα με κάποια πράγματα για τις ημέρες που θα έλειπα απ’ το σπίτι και με αυτά θα πήγαινα στα νοσοκομείο. Και δεν θα μπορούσε να έρθει κανείς να μου δώσει τίποτα ούτε να με δει ούτε τίποτα, που σαν σκέψη είναι πολύ άγρια για μένα, γιατί έχω μάθει στη ζωή μου να έχω συνέχεια ανθρώπους γύρω μου. Εντάξει, είχα υποστήριξη από όλους μου φίλους. Με παίρναν συνέχεια τηλέφωνα. Ήμουν όλη μέρα σε κλήσεις, σε μηνύματα αρκετά... Και μετά από μια βδομάδα που το είπαμε και στο κανάλι, γιατί κάναμε vlog από ξεχωριστά μέρη ο καθένας και μετά ενώναμε το υλικό, εκεί ήρθε ένα κύμα σχολίων και συμπαράστασης και περαστικών και τα πάντα όλα, που, ντάξει, είναι πάρα πολύ όμορφο συναίσθημα. Απλά, ξέρεις, μετά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα και ένα τεράστιο ενδιαφέρον. Δηλαδή, περιμένανε όλοι να κάνω επαναληπτικό τεστ, περιμένανε όλοι να δουν άμα ξαναβγώ θετικός, περιμένανε να γυρίσω στην κανονική ζωή, το οποίο λεπτομέρεια, αλλά είναι και κάπως αγχωτικό. Δηλαδή, νιώθεις ότι είναι εκατό άνθρωποι… Πώς είναι η γιαγιά σου που σε παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα, η μάνα σου και σου λέει; Επί εκατό! Εντάξει, πλάκα είχε στην αρχή. Μετά με κούρασε λί[00:15:00]γο. Και όταν τελείωσε όλο αυτό συνειδητοποίησα πόσο εύκολο είναι να βρεθείς από ένα πρόβλημα που είσαι πολύ μακριά μέσα σε αυτό το πρόβλημα ή, ας πούμε, πόσο εύκολο είναι να αντιμετωπίζεσαι ως φορέας κάποιας ασθένειας, με όλο το στίγμα που συνεπάγεται αυτό, το οποίο εγώ δεν το έζησα. Αλλά, κατάλαβα πόσο δίπλα μας και εύκολο είναι από πράγματα που εμείς θεωρούμε μακριά να συμπεριφερόμαστε σε κάποιον περίεργα, διαφορετικά, ενώ μπορεί αύριο το πρωί να είσαι εσύ, όπως ήμουνα κι εγώ. Ήταν ένα μεγάλο μάθημα, δηλαδή μια εμπειρία που με έκανε να νιώσω για άλλη μια φορά —γιατί το έχω ξαναζήσει αυτό στη ζωή μου— ότι είσαι ένα λεπτό μακριά από αυτό που δεν φαντάζεσαι ότι θα έρθει χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε με αυτόν το φόβο. Αλλά, τίποτα δεν είναι δεδομένο ή πολύ μακριά από εμάς. Αυτό μου έμαθε ο κορωνοϊός

Ποια σκέψη έκανες πιο έντονα;

Τις πρώτες μέρες ότι θα έχω κολλήσει κάποιον από τους κοντινούς μου, τα κορίτσια εδώ στη δουλειά, την οικογένειά μου, που ευτυχώς ήμουνα πάρα πολύ τυχερός μέσα στην ατυχία αυτή, γιατί από τη ημέρα που γύρισα απ’ το πρώτο βράδυ μπήκα σε καραντίνα περιορισμού κτλ. και έκανα μόνο τα απαραίτητα. Δηλαδή, δουλειά μόνο με μάσκα, γιατί δεν γινόταν να μην δουλέψω. Είχαμε πάρα πολλή δουλειά. Και δεν είχα δει κανέναν. Δηλαδή, υπήρχαν φίλοι που μου λέγανε «Έλα να σε δω, έλα να σε δω» και έλεγα ότι «Άσ’ το καλύτερα». Και δεν τους είδα. Οπότε, δεν κόλλησα κανέναν. Κανείς δεν κόλλησε από εμένα. Έκαναν όλα τα τεστ σε απόσταση ασφαλείας και είδαμε ότι είναι αρνητικοί. Αυτό ήταν το μεγάλο μου άγχος, γιατί θα το είχα, θα στεναχωριόμουν πάρα πολύ για την αναστάτωση κυρίως που θα προκαλούσα σε αυτόν που θα ‘πρεπε μετά με τη σειρά του να ενημερώσει άλλους δέκα ανθρώπους και, ξέρεις, αυτό που περνάνε όλοι, που είναι πάρα πολύ άσχημο, γιατί κανείς δε θα σε κατηγορήσει ότι τον κόλλησες, αλλά ταυτόχρονα δεν ξες ο καθένας αν στο σπίτι του έχει κάποιο άτομο που ανήκει σε ευπαθή ομάδα, αν θα προκαλέσεις κάποιο πρόβλημα. Και ήταν το τελευταίο που ήθελα. Αυτό σκεφτόμουνα κατά κύριο λόγο. Και μετά, που είχα φτάσει εκεί στα μισά, σκεφτόμουν ότι «Καλά είναι μέχρι τώρα... Λες να γίνει καμιά μαλακία ξαφνικά και να ξυπνήσω και να μην νιώθω καλά;». Αλλά, εντάξει, αυτό ήτανε στο πλαίσιο αυτών των χαζών σκέψεων που κάνουμε όταν είμαστε λίγο πιο άρρωστοι και νιώθουμε λίγο μόνοι και λίγο αυτό... Αλλά, εντάξει τίποτα σημαντικό. Βλακείες σκεφτόμουν εγώ μόνος μου. Να πεθάνω δεν το περίμενα!

Διατηρείς και ένα κανάλι στο YouTube, σωστά;

Ναι. Είναι μία τρέλα θα μπορούσα να πω της τότε εποχής, γιατί το είχαμε σκεφτεί πολύ διαφορετικά από ό,τι προέκυψε. Δηλαδή, έβλεπα εγώ πάρα πολύ YouTube στην Κομοτηνή που σπούδαζα ελληνικό και ήθελα να κάνω αυτό που κάναν και άλλοι. Δηλαδή, το έβλεπα και έλεγα: «Μ’ αρέσει, θέλω να το κάνω κι εγώ!». Τόσο απλός τρόπος σκέψης. Kαι έλεγα στη Σιλένα —γιατί είχαμε βρεθεί σε πολλές φάσεις— που ήμασταν σε έναν καφέ, σε μια κουβέντα και η κουβέντα που ξεκινούσε από το μηδέν και πήγαινε στο εκατό… Και λέγαμε: «Τι ωραία που θα ήταν να είχαμε μια κάμερα να το τραβάει αυτό ή να το έχουμε σαν αρχείο και να γελάμε» κτλ. κτλ. Και με αυτήν την αφορμή, μαζί με το αρκετό YouTube που έβλεπα, της λέω: «Μήπως να κάναμε και εμείς αυτό;», τύπου «Μπαμπά, αφού το πήρε και ο Κωστάκης γιατί να μην το πάρω κι εγώ;» Έτσι, αυτή ήταν η λογική. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε χωρίς να φανταζόμαστε ότι αυτό μπορεί να γίνει επάγγελμα και μία ενασχόληση… Βασικά, δεν υπάρχει κάτι πιο μόνιμο στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια, την τελευταία πενταετία. Έχουμε αλλάξει δουλειές. Ήμουν φοιτητής στην Κομοτηνή, πήρα πτυχίο και, ξες, το YouTube είναι αυτός ο φίλος που είναι μαζί σου σε όλες αυτές τις στιγμές. Και κάπως έτσι έχουμε φτάσει στο σήμερα.

Πώς προέκυψε το κανάλι; Εννοώ το όνομα του καναλιού κυρίως.

Αυτή είναι μια πάρα πολύ ωραία ιστορία που την έχουμε πει πάρα πολλές φορές! Τη ρωτάνε πολλοί. Εγώ είμαι πολύ κακός στα ονόματα, στην ονοματοδοσία. Δηλαδή, άμα θες να με βασανίσεις πες μου να βρω όνομα για οτιδήποτε. Το ίδιο έχουμε πάθει και όταν αποκτήσαμε το Σαμψών, το παιδί μας, το γατάκι. Πάλι δεν μπορούσα εγώ με τίποτα. Η σκέψη μου φτάνει… Εδώ μπροστά μου σταματάει. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Οπότε, για το κανάλι, όταν είπαμε ότι ξεκινάμε λέμε: «Ωραί[00:20:00]α. Και πώς θα το πούμε;». Δεν μπορούσαμε να βρούμε κάτι! Δεν μπορούσαμε... Έπρεπε να είναι και λίγο αντιπροσωπευτικό, αλλά ταυτόχρονα να μην είναι και Αλέξανδρος και Σιλένα. Να είναι κάτι κάπως πιο φαντασμαγορικό. Δεν μπορούσαμε να βρούμε. Και κάποια στιγμή νομίζω ή με πήρε τηλέφωνο η Σιλένα ή μου έστειλε ηχογράφηση, κάτι τέτοιο. Και μου λέει: «Βρήκα όνομα!». Της λέω: «Τι έγινε;» Μπορεί… Νομίζω μήνυμα στο Facebook πρέπει να μου είχε στείλει. Και μου είπε ότι όπως έψαχνε στο Google για κάρτες ταρώ, tarot cards, έκανε έναν αναγραμματισμό. Πληκτρολόγησε «Carrot Tards» και μου λέει: «Αυτό είναι!» Και λέω εγώ: «ΟΚ». Και κάπως έτσι είπαμε ότι μας εκφράζει, ξέρεις, και το «tard» από το «retard», λίγο «καθυστερημένος», λίγο για πλάκα, λίγο όλο αυτό. Και έτσι προέκυψε το όνομα και μετά το παντρευτήκαμε, δηλαδή μας συνοδεύει. Τα «καρότα», οι «carrot»... Είναι κάπως δεμένο μαζί μας τώρα αυτό. Έτσι, τυχαία προέκυψε. Και τώρα σκέφτομαι... Δεν μπορώ να θυμηθώ και άλλες προτάσεις που είχαν πέσει στο τραπέζι. Φαντάζομαι θα ήταν πολύ χάλια για να μην τις θυμάμαι... Ξέρω, ‘γώ Τα Κακά Κορίτσια, κάτι βλακείες θα λέγαμε... που ευτυχώς που δεν τις διαλέξαμε και περιμέναμε την έμπνευση να έρθει τυχαία και να μας επισκεφθεί!

Πότε ξεκίνησε το κανάλι;

Τέλος του ‘16, του 2016. Δηλαδή, έχουμε αλλάξει και δεκαετία με το κανάλι.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην αρχή;

Πολλές. Κυρίως στο πρώτο διάστημα ήταν οι δυσκολίες οργάνωσης και στο κομμάτι στο υλικοτεχνικό, δηλαδή εξοπλισμός, που θες να κάνεις πράγματα και δεν ξέρεις πώς να τα κάνεις... Δηλαδή, τέτοιου είδους· απειρίας… Λόγω απειρίας αντιμετωπίζαμε πολλά τέτοια προβλήματα. Δηλαδή, έπρεπε να κάνουμε γύρισμα. Δεν είχαμε φώτα, κάναμε με φυσικό φως, οπότε έπρεπε να είναι πρωί. Έπεφτε το φως, ξέρω ‘γώ, το χειμώνα, να ανάψουμε ό,τι λάμπα είχαμε... Λίγο πολύ περίεργα σκηνικά τέτοια, τα οποία, ντάξει, τώρα μου φαίνονταν αστεία, αλλά τότε ήταν πρόβλημα. Και μετά σιγά-σιγά μαθαίνοντας και εμείς και βλέποντας απ’ το αποτέλεσμα ότι «Α, πρέπει να διορθώσουμε τον ήχο, πρέπει να διορθώσουμε το πώς καθόμαστε», όλα αυτά, αρχίσαμε να το ενισχύουμε, να αγοράζουμε εξοπλισμό, να προσπαθούμε να το φροντίσουμε παραπάνω ή να αποφύγουμε κάποια λάθη που έχουμε κάνει. Αυτά ήταν κυρίως τα προβλήματα στην αρχή. Και μπορεί να είχαμε, ας πούμε, μια ιδέα και να μην ξέραμε πώς να γίνει αυτό, πώς να γυριστεί, πώς να μονταριστεί κτλ. Η αλήθεια είναι ότι στο κομμάτι της έμπνευσης είχαμε και από τότε ιδέες. Δηλαδή, σύντομα καταλήξαμε σε ένα ύφος πραγμάτων που μας απασχολούσαν και που θέλαμε να πούμε. Στην αρχή, εντάξει, δεν το είχαμε τόσο. Δηλαδή, το brainstorming ήτανε μία αχανής διαδικασία. Δεν μπορούσαμε να βρούμε πράγματα, γιατί, ξέρεις, είχαμε πολλές εικόνες από άλλους, από πράγματα που κάνανε, και δεν θέλαμε να κάνουμε ακριβώς το ίδιο για να έχει λόγο κάποιος να μας δει. Μετά, άμα εσένα η έμπνευσή σου είναι πολύ συγκεκριμένη και αυτά που θες να κάνεις είναι λίγο αρκετά συγκεκριμένα… Και μόλις βρήκαμε το ύφος μας αυτό λύθηκε πολύ σύντομα. Ήταν απ’ αυτά που μας απασχόλησαν λιγότερο. Και, ξέρεις, μετά, μόλις πήραμε το κολάι, πέρασαν κάποια βίντεο, είχαμε μια συνέπεια χρονική. Κάθε Κυριακή βίντεο για κάποιο διάστημα. Ντάξει, έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας.

Πόσους followers έχετε αυτή τη στιγμή;

Λοιπόν, αυτή τη στιγμή είμαστε περίπου στους 55.000 συνδρομητές. Νομίζω 54.600, κάτι τέτοιο. Και γενικά δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι στην αρχή ήτανε, ξες, πολύ μεγάλο άγχος το 100, 102, 103. Ήμασταν από πάνω στα refresh... Από ένα σημείο και μετά σταμάτησε να μας ενδιαφέρει, παρόλο που είναι κομμάτι της επαγγελματικής ενασχόλησης με το YouTube αυτό. Γιατί ναι, θα θέλαμε εκατομμύρια συνδρομητές, αλλά αυτοί που έχουμε είναι αυτοί που θα θέλαμε, δηλαδή είναι το κοινό το οποίο ενδιαφέρεται για τα ίδια πράγματα που ενδιαφερόμαστε εμείς, που έχουμε περίπου έναν κοινό τρόπο σκέψης. Δηλαδή, σπάνια θα παρερμηνευθεί κάτι που θα πούμε, σπάνια θα ακούσουμε κράξιμο —εντάξει, χωρίς λόγο εννοείται— ή κάποια κριτική πάρα πολύ αρνητική που[00:25:00] θα βασίζεται σε κάτι που είπαμε λάθος ή σε κάτι που δεν έγινε έτσι όπως έπρεπε. Δηλαδή, έχουμε κοινό το οποίο έχει αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Είναι πάρα πολύ θερμό, υποστηρικτικό με τον τρόπο του ο καθένας και κάπως... Ταυτόχρονα σκέφτομαι πόσοι είναι αυτοί οι 54.000; Δηλαδή, αν τους βάλουμε σε έναν χώρο πόσα άτομα είναι αυτά; Που είναι πάρα πολλά! Αλλά, έχουμε, νομίζω, απεμπλακεί από την αριθμολαγνεία αυτή του πόσοι είναι και πόσοι ανεβαίνουν και πότε θα είναι 100 και πότε θα είναι 50. Δεν... Είναι αυτοί και είναι μια πολύ μεγάλη παρέα, που πραγματικά δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα την έχουμε. Δηλαδή, εάν με ρώταγε κάποιος πέντε χρόνια πριν τι φαντάζομαι, ξέρω ‘γώ, στη ζωή μου τα επόμενα πέντε χρόνια, μπορεί πιο εύκολα να έλεγα ότι φαντάζομαι μια πανδημία παρά ό,τι θα έχουμε ένα κανάλι που θα έχει κόσμο και αυτό θα έχει μια ανταπόκριση από το μηδέν. Γιατί, ξέρεις, ήρθε ένας-ένας. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα αυτό στο μυαλό μου, πολύ θετικό εννοώ.

Πόσα βίντεο έχετε ανεβάσει μέχρι τώρα περίπου;

Μπορεί να έχουμε περάσει και τα τριακόσια; Τα διακόσια τα έχουμε περάσει σίγουρα πολύ καιρό πριν. Πιστεύω μπορεί να φτάνουμε γύρω στα τετρακόσια.

Πίστευες ότι θα είχατε τόση επιτυχία στην αρχή;

Δεν περίμενα τίποτα. Και γενικά σαν άνθρωπος δεν ξεκινάω κάτι και λέω «Θα κατακτήσουμε την κορυφή», που μπορεί να ακούγεται αρνητικό σε κάποιους, ότι δεν το θες πολύ και τέτοια. Αλλά, δεν βάζω τέτοιου είδους στόχους ούτε περιμένω πράγματα, γιατί νομίζω ότι μετά απογοητεύεσαι και πιο εύκολα. Στην αρχή όχι, πίστευα ότι θα μας βλέπουνε για πάντα οι γονείς μας ή τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας και αυτά. Μετά σιγά-σιγά, όταν άρχισα να βλέπω ότι υπάρχει κόσμος, δηλαδή μας στέλνουνε μηνύματα, «Είδαμε το βίντεο» ή μας σταματάνε στο δρόμο να μας πουν μια καλή κουβέντα, εκεί άρχισα να το αντιλαμβάνομαι. Αλλά, νομίζω ότι ακόμα και σήμερα δεν το αντιλαμβάνομαι ως επιτυχία, δηλαδή να νιώθω ότι αυτό είναι η επιτυχία της ζωής μου, χωρίς να το μειώνω. Καταλαβαίνω ότι είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο, αυτό που σου έλεγα και πριν για τους αριθμούς, ότι λέμε χιλιάδες. Κανένας άνθρωπος που κάνει μια δουλειά απ’ το σπίτι του σε ένα δωμάτιο δεν φαντάζεται ότι αύριο το πρωί, σε έναν χρόνο, θα υπάρχουν πενήντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι που θα ‘χουν πατήσει εγγραφή στο κανάλι του. Οπότε ναι, αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία, αλλά δεν το φανταζόμουνα ποτέ. Δεν είχα μπει καν στη διαδικασία να το σκεφτώ και ούτε το έκανα —εγώ τουλάχιστον— με σκοπό να γίνει επιτυχημένο με την τυπική έννοια του όρου. Ήθελα να το κάνω καλά και ακόμα, δηλαδή, θέλω σε κάθε βίντεο να έχω δώσει κάτι, να έχει ο άλλος ένα λόγο να το δει. Αλλά, ξέρεις, αυτό με την επιτυχία όχι, ποτέ δεν το φαντάστηκα. Και τώρα ακόμα προσπαθώ να μου υπενθυμίζω ότι αυτό δεν θα είναι για πάντα, ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει, γιατί είναι και πολύ εθιστική σκέψη το έχεις ένα κοινό, σε βλέπει κάποιος, κάποιον αφορά αυτό που κάνεις. Αύριο το πρωί ή σε μια Χ στιγμή που η πλατφόρμα του YouTube δε θα είναι αυτό που είναι σήμερα, δεν θα υπάρχει το κανάλι ή οτιδήποτε θα πρέπει να ξαναζήσουμε και χωρίς αυτό. Οπότε ναι, κάπως έτσι το σκέφτομαι. Ταυτόχρονα με γεμίζει πολύ η σκέψη ότι αρέσει σε κόσμο αυτό που κάνουμε, αλλά προτιμώ να λένε οι άλλοι ότι το κανάλι έχει επιτυχία. Δεν νομίζω ότι ούτε εγώ ούτε η Σιλένα έχουμε πει ποτέ κάπου σε κουβέντα «Και το κανάλι μας που είναι τόσο επιτυχημένο ή που είναι επιτυχημένο!». Δε μου αρέσει, λίγο σαν... Έχω αλλεργία σε αυτού του είδους τον τρόπο σκέψης.

Υπήρξε κάποιος που δεν σας στήριξε στην αρχή και σου έχει μείνει σαν γεγονός;

Θα σου πω. Όχι. Δεν ζητήσαμε ποτέ στήριξη από κάποιον ούτε περιμέναμε ούτε προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε δικές μας σχέσεις, ας πούμε, προσωπικές, φιλικές, με σκοπό να βοηθηθούμε. Οπότε, κανείς δεν μας αρνήθηκε στήριξη, γιατί δεν τη ζητήσαμε. Και μετά, επειδή λίγο κάπως πορευόμαστε μόνοι μας… Αυτό, δηλαδή. Δεν κάνουμε παρέες με σκοπό να γεμίζει το κανάλι με υλικό. Δεν κάνουμε παρέες με σκοπό να μας ανεβάζουν οι φίλοι μας στα Social και να λένε τι καλοί που είμαστε κτλ... Νομίζω ότι όχι. Δεν έχει τεθεί ποτέ αυτό το θέμα. Kαι ίσως και καλύτερα, γιατί δεν χρωστ[00:30:00]άμε σε κόσμο πράγματα εκτός από ένα δύο άτομα, τα οποία στις πολύ αρχές μας βοήθησαν με πράγματα του καναλιού με ειλικρινή διάθεση, χωρίς να τους ζητήσουμε καν, τους οποίους, εντάξει, τους έχουμε πάντα στη λίστα των ευεργετών. 

Μπορεί κάποιος να βιοποριστεί από το YouTube; Θεωρείται επάγγελμα, τουλάχιστον για εσάς;

Ναι. Μπορεί να βιοποριστεί, αλλά μπορεί να βιοποριστεί όπως βιοπορίζονται όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες στην Ελλάδα, δηλαδή από θαύμα. Δεν είναι τίποτα σίγουρο ούτε από άποψη φορολογίας ούτε από άποψη του εργασιακού περιβάλλοντος, και κυρίως όταν —βασικά και ιδίως— αυτό που κάνεις δεν είναι καταγεγραμμένο στη συλλογική μνήμη ως δουλειά. Δηλαδή, υπάρχει κόσμος που ακόμα και σήμερα δεν θεωρεί δουλειά την ενασχόληση με τα Social. Οπότε, από αυτό απορρέει και μία συμπεριφορά προς όλους εμάς τους ανθρώπους όχι επαγγελματική, όχι «σοβαρή», εντός πολλών εισαγωγικών. Εντάξει, στο κομμάτι των συνεργατών αυτό έχει αλλάξει πάρα πολύ. Δηλαδή, πλέον οι άνθρωποι που ασχολούνται με την επικοινωνία, με τη διαφήμιση, με τα πάντα όλα αυτά τα σχετικά, αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς είναι και το YouTube και τα Social. Οπότε, μας αντιμετωπίζουν μια χαρά. Αλλά, είναι, ξέρεις, λίγο αυτό που νιώθεις ότι είναι στον αέρα. Δηλαδή, είναι στον αέρα όταν θα πληρωθείς, είναι στον αέρα το πώς θα φορολογηθείς, είναι στον αέρα το τι συμπεριφορά θα εισπράξεις από κάποιον, ακριβώς γιατί δεν είναι το επάγγελμα του γιατρού, του δικηγόρου, του οποιουδήποτε καθιερωμένου επαγγέλματος. Ξέρεις, υπάρχει... Μόνο αυτόν τον αστερίσκο θα έβαζα. Συν του ότι όταν ξεκινάς ένα ελεύθερο επάγγελμα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι ένα μήνα μπορεί να έχεις αρκετά χρήματα, αλλά ένα μήνα μπορεί να μην έχεις καθόλου. Δεν σου εγγυάται κανείς ότι θα υπάρχει μια ροή που θα σου εξασφαλίζει το να μπορείς να ζήσεις απ’ αυτή. Οπότε ναι, αν το ξεκινήσεις τώρα θα σου πάρει αρκετό καιρό να βιοποριστείς, να πεις ότι αυτή είναι η μόνιμη και βασική μου δουλειά. Μπορείς όμως, ναι.

Τα θέματα πώς τα επιλέγετε που θα παρουσιάσετε;

Τα επιλέγουμε πάλι με βάση το τι μας απασχολεί. Δηλαδή, είτε από μια ιδέα που θα μας έρθει τυχαία είτε επειδή αυτήν την περίοδο μπορεί να έχουμε χαρεί με κάτι, μπορεί να έχουμε στεναχωρηθεί από κάτι και με αφορμή αυτό να πάρουμε μια έμπνευση και να το κάνουμε βίντεο. Μετά, από πράγματα που πολλές φορές θα συζητήσουμε. Δηλαδή, πάνω σε κουβέντες έχουνε προκύψει θέματα για το κανάλι. Δηλαδή, «Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και βίντεο». Και μετά έχουμε και στήλες που κάπως είναι ένας μπούσουλας. Δηλαδή, έχουμε μια στήλη που είναι «Τα είδη του...» και αναλύουμε, ξέρω ‘γώ, διάφορα θέματα. Δηλαδή, έχουμε κάνει «Τα είδη του χωρισμού», «Τα είδη του πρώτου ραντεβού», «Τα είδη...», ξέρεις. Οπότε, μετά το ένα φέρνει το άλλο. Δηλαδή, λέμε: «Σ’ αυτήν τη στήλη τι άλλο θέμα θα μπορούσαμε να πιάσουμε;». Κάπως έτσι. Και λίγο αυθόρμητα, με την έννοια μπορεί κάποια περίοδο εγώ να μην έχω κάποια ιδέα και να έρθει η Σιλένα και να πει «Να κάνουμε αυτό» και να βγει. Αντίστοιχα και εγώ μπορώ να κάνω το ίδιο. Πολύ χαλαρά. Δεν έχουμε κάποιου είδους πρόγραμμα με βάση τις θεματικές. Κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί περισσότερο την κάθε περίοδο και προσαρμοζόμαστε και στις συνθήκες. Δηλαδή, στα lockdown αναγκαστικά κάναμε vlog ο καθένας απ’ το σπίτι του και από την καραντίνα του. Όταν εγώ νόσησα κάναμε αντίστοιχα το ίδιο. Ξέρεις, είναι και τι μπορούμε να κάνουμε. Όταν θα ξαναταξιδεύουμε θα ξανακάνουμε vlog... Πάει κάπως έτσι η θεματολογία.

Θυμάσαι κάποιο βίντεο που το κάνατε ενώ δεν ήσασταν καλά ψυχολογικά και έπρεπε να το κάνετε γιατί έπρεπε να ανέβει, ήταν η μέρα να ανέβει; Θυμάσαι κάποιο τέτοιο περιστατικό να μου αφηγηθείς;

Ναι. Λοιπόν, έχω δύο παραδείγματα. Το ένα είναι ότι ήμασταν σε καλοκαιρινές διακοπές. Ήμασταν σε καλοκαιρινές διακοπές και περνούσαμε πάρα πολύ ωραία και ήταν όλα πάρα πολύ, έτσι, καλοκαιρινά και όμορφα. Και στις διακοπές σχεδόν πάντα τραβάμε vlog, που είναι η κάθε μας μέρα, που ενώνουμε όλο αυτό το πλάνο και κάνουμε, έτσι, ένα ωραίο vlog από τις διακοπές. Εκείνη τη φορά, λοιπόν, στην τελευταία μέρα συνέβη κάτι πάρα πολύ δυσάρεστο σε μένα. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι πέθανε η κολλητή μου και [00:35:00]έπρεπε... Έπρεπε... Θα γυρνούσαμε στην Αθήνα ούτως ή άλλως. Έπρεπε να γυρίσουμε στην Αθήνα σαν κυνηγημένοι. Και ταυτόχρονα, ξέρεις, ήταν αυτό το συναίσθημα του ότι δεν ξέρω με τι να πρωτοασχοληθώ. Και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να κλείσω το βίντεο, να κάνουμε τα πλάνα της τελευταίας μέρας. Εντάξει, κάναμε μια πολύ μικρή κουβέντα με τη Σιλένα γιατί για την υπόλοιπη ώρα έκλαιγα και είπαμε ότι ΟΚ, εντάξει... Cool, θα κάνουμε στο τέλος ένα μικρό πλάνο κλεισίματος, ότι αυτό ήταν το βίντεο κτλ., γιατί κι εγώ δεν ήθελα... Βασικά, δεν ήθελα... Δεν είχα το μυαλό ούτε να το πω, να δω πώς θα το διαχειριστώ. Οπότε, κάναμε με το ζόρι ένα πλάνο γύρω στο ένα λεπτό με το που φτάσαμε στην Αθήνα που λέγαμε τα πολύ τυπικά που λέμε κάθε φορά που κλείσαμε το βίντεο, που είναι το πιο σουρεάλ ένα λεπτό δικό μου σ’ αυτό το κανάλι. Δηλαδή, νομίζω ότι τα έλεγα χωρίς να σκέφτομαι τι λέω, απλά γιατί έπρεπε να κλείσει το βίντεο, το οποίο, εντάξει, μπορεί να έκλεινε και με μια τελική καρτέλα που θα φτιάχναμε στον υπολογιστή. Αλλά, εντάξει, είπαμε ότι θα είναι άσχημο ένα ωραίο βίντεο μιας βδομάδας, δέκα ημερών, να κλείσει απότομα. Αυτό είναι το ένα. Και μετά το άλλο είναι πάλι, έτσι, λίγο μετά από αυτό το διάστημα, που ήταν η αρχή της επόμενης σεζόν —γιατί εμάς οι σεζόν μας ξεκινάνε με τα σχολεία. Μετά το καλοκαίρι αλλάζουμε σεζόν εμείς κάθε χρόνο στο κανάλι—, όπου ήταν μια πολύ άσχημη περίοδος για μένα, που δεν είχα μυαλό να κάνω τίποτα. Δηλαδή, απλά ζούσα, επιβίωνα και δεν είχα διάθεση, δεν είχα καθαρή σκέψη να αναπτύξω κάτι, να πω ότι να κάνουμε βίντεο για τους γκόμενους, να κάνουμε βίντεο για πλάκες, να κάνουμε βίντεο για τέτοια ·που όμως έρχεται η ροή της δουλειάς που σου λέει ότι πρέπει να το κάνεις, γιατί με αυτήν τη λογική ποτέ δεν θα... Θα υπήρχαν πάντα θέματα που θα μας κρατούσαν πίσω. Οπότε, είπαμε ΟΚ, παίρνουμε λίγο το χρόνο μας και ξεκινάμε τη σεζόν όσο καλύτερα μπορούμε. Και ταυτόχρονα, λίγους μήνες μετά που είχα και μια σχέση και τελείωσε, πάλι το πρώτο διάστημα… Δεν το συγκρίνω καν με το θέμα του θανάτου, αλλά ήμουν σε διάθεση πολύ άσχημη που δεν ήθελα, ξέρεις που κάναμε κάποια βίντεο στα οποία έπρεπε για εκείνη τη μία ώρα να βρούμε την όρεξη, το μυαλό, να συγκεντρώσουμε το μυαλό μας να πούμε δύο πράγματα. Αυτά είναι τα δύο παραδείγματα που θυμάμαι, γιατί συνήθως καταφέρνουμε λόγω της ροής της δουλειάς όταν έρχεται η ώρα του γυρίσματος να ξεχνάμε τα υπόλοιπα, ότι μπορεί την προηγούμενη μέρα να είχαμε κάποια δουλειά ή την επόμενη να έχουμε κάτι άλλο ή να έχουμε τσακωθεί, να μην έχουμε διάθεση, να είμαστε κουρασμένοι... Δηλαδή, την ώρα που γίνεται το βίντεο αυτά κάπως φεύγουν απ’ το μυαλό σου. Εκείνες τις δύο φορές δεν υπήρχε τρόπος να μην τα σκέφτομαι, αλλά εντάξει, το κάναμε κι αυτό. Όταν σε ακολουθεί το κανάλι στη ζωή δεν μπορείς ξαφνικά να βγεις απ’ το κανάλι ή να μπεις στο κανάλι αφήνοντας απ’ έξω τη ζωή. Δηλαδή, ό,τι και να γίνει, ό,τι και να ζήσουμε, χαρούμενο, άσχημο κτλ., είναι κάπου στην περιφερειακή μας όραση ενώ κάνουμε τα βίντεο. Οπότε εντάξει, το συνηθίζεις.

Στα βίντεο που κάνετε με τη Σιλένα είστε οι εαυτοί σας, αν μπορώ να το πω έτσι, ή έχετε κάποια περσόνα;

Είμαστε αρκετά ο εαυτός μας, προφανώς φιλτραρισμένος, γιατί άλλο τι λέμε σε μια παρέα και τι θα πούμε μεταξύ μας αν δεν κλείσει αυτή η ηχογράφηση, άλλο τι πρέπει να βγει προς τα έξω. Πρέπει... Καλό είναι να έχουμε μια εικόνα του ότι αυτό που θα πούμε θα πάει σε κάποια αυτιά και πρέπει να είναι λίγο προσεγμένο. Αλλά, με τον καιρό έχουμε αποκτήσει εδώ ο καθένας μια περσόνα που ανάλογα τη φάση την χρησιμοποιούμε ή μας εξυπηρετεί, μας βοηθάει να βγάλουμε το βίντεο. Δηλαδή, κάποιες φορές θα πω εγώ κάτι που ξέρω από πριν πώς θα αντιδράσει η Σιλένα, πώς θα μου απαντήσει κτλ. κτλ... Στα vlog κάποιος κάνει πιο πολύ τον καραγκιόζη —εγώ δηλαδή. Ξέρω ‘γώ, κάνει τις περισσότερες βλακείες! Κάποιος άλλος κάνει κάποια άλλα πράγματα. Υπάρχει αυτή η περσόνα, αλλά νομίζω ότι δεν είναι και πολύ μακριά από την πραγματική μας φάση ζωής. Είμαστε περίπου εμείς, όσο πιο περίπου εμείς γίνεται δεδομένων των συνθηκών.

Τι συναισθήματα σού προκαλούν τα σχόλια το[00:40:00]υ κοινού;

Στις αρχές, στις πολύ αρχές —δηλαδή κράτησε ευτυχώς λίγο διάστημα αυτό για μένα— με εκνεύριζαν τα αρνητικά σχόλια, αλλά με εκνεύριζαν αν δε βασίζονταν σε δεδομένα, δηλαδή αν ήτανε «Τι μας λες κι εσύ, ρε ξανθέ!» Εάν ήταν ένα σχόλιο για κάτι που είχαμε πει, για κάτι που δεν άρεσε, για κάτι που τέλος πάντων δεν ήταν σωστό, τα δεχόμουν, τα διάβαζα και δεν με πείραζαν. Γινόμουνα έξαλλος και έλεγα «Σιλένα, θέλω να απαντήσω σ’ αυτό» όταν ήταν άδικα, δηλαδή βασισμένα στην εικόνα μας ή όταν κάποιος, ας πούμε, σχολίαζε κάτι και φαινόταν ότι δεν έχει δει το βίντεο, δεν έχει καταλάβει τι έχουμε πει, δεν... Απλά μπήκε για να γράψει μια βλακεία. Αυτό κράτησε λίγο. Πλέον δε με αφορούν καθόλου. Δηλαδή, κάπως έχω δεχτεί ότι πάει πακέτο αυτό που κάνουμε με την κριτική ή, ας πούμε, σαν να έχω συνηθίσει την ιδέα ότι λογοδοτούμε γι’ αυτά που λέμε ή ότι μπορεί να χρειαστεί να λογοδοτήσουμε γι’ αυτά που λέμε. Και γι’ αυτό προσέχουμε κιόλας και γι’ αυτό πολλές φορές θα συζητήσουμε off camera με τη Σιλένα ότι «Αυτό πρέπει να μπει; Δεν πρέπει να μπει; Μήπως ακούστηκε κάπως;» κτλ., παρόλο που δεν φιλτράρουμε τόσο πολύ τους εαυτούς μας πλέον. Αλλά όχι, δεν με ενοχλεί η κριτική. Δηλαδή, είναι κομμάτι της δουλειάς μας, τελεία. Και πολλές φορές σε άτομα τα οποία θα μου πουν είτε για τα Social τα δικά τους είτε για κάτι που του συνέβη, ότι θα δω ότι μεγαλοποιούν κάτι αντίστοιχο που έζησαν από κριτική, τους φέρνω παράδειγμα αυτό που γίνεται στο κανάλι, που μπορεί να σε κρίνει ο άλλος από την ανάσα σου, από το πώς έκατσες, από το τι ρούχα φόρεσες, απ’ το τι φαντάζεται για ‘σένα, από το οτιδήποτε, για να τους πω ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να δίνεις σημασία σε καθετί που λέγεται και γράφεται, γιατί από τη στιγμή που το ανεβάζεις στο ίντερνετ ξέρεις ότι έχει ο άλλος δικαίωμα να γράψει κάτι. Μπορεί να είναι βλακεία, μπορεί να μην σε κάνει να νιώθεις καλά, αλλά είναι εκτεθειμένο εκεί, τελείωσε. Έχει ανέβει και ό,τι ανεβαίνει στο ίντερνετ μένει στο ίντερνετ και έχει και αυτή τη συνέπεια μέσα σε όλα. Οπότε, πολλές φορές θα σκεφτώ τι θα γράψω, τι θα πω, όχι για να μην ακούσω αρνητική κριτική, αλλά γιατί ξέρω ότι αυτό που ανέβασα σήμερα και έναν χρόνο μετά και δύο χρόνια μετά θα βρεθεί κάποιος και θα το δει και θα έχει γνώμη. Αλλά, ΟΚ, συμβαίνει αυτό. Και στη ζωή συμβαίνει, απλά στον υπολογιστή συμβαίνει πιο εύκολα γιατί δεν είσαι μπροστά όταν θα το γράψεις. Αλλά, και στο δρόμο θα με κρίνει κάποιος για τα μαλλιά μου ή για τα ρούχα μου. Απλά δεν θα ‘ρθει να μου το πει. Οπότε, εντάξει ΟΚ, και τι έγινε;

Έχεις δεχθεί σχόλια που σου έχουν μείνει πιο πολύ προσβλητικού, ρατσιστικού, σεξιστικού περιεχομένου, που θα σου ‘χουν μείνει και δεν τα έχεις ξεχάσει για κάποιον λόγο;

Πολύ λίγα. Πραγματικά τα έχω ξεχάσει, αν σου πω ήτανε το τάδε, το τάδε, το τάδε. Έχουν γίνει σίγουρα σχόλια «Τι λες εσύ, μωρή αδερφή;» και τέτοιου είδους, ομοφοβικά, αλλά είναι τόσο λίγα που δε θυμάμαι καν πότε έγιναν. Και γενικά τα τελευταία χρόνια δεν έχω δεχτεί μπορεί και κανένα σχόλιο. Ή μπορεί να είναι ένα άδειο προφίλ που μπήκε μία φορά και έγραψε κάτι, έτσι, για να το πει και έφυγε. Δεν θα ασχοληθώ καν. Δηλαδή, ασχολούμαι όταν θα είναι κακόβουλο υπερβολικά ή θα είναι κάτι το οποίο ξεπερνάει τα όρια. Δηλαδή ναι, αν στο βίντεο κάπου ακούγεται κάποιος γονιός μας ή κάποιος φίλος μας και μπει κάποιος και γράψει κάτι γι’ αυτόν θα διαγράψω το σχόλιο ή θα δω τι θα κάνω με αυτό το άτομο, το λογαριασμό, να μπλοκάρω, να αναφέρω, να κάνω το οτιδήποτε. Αλλά, τελειώνει εκεί. Με αφορά μόνο επειδή αφορά κάποιον άλλον. Κατά τα άλλα αδιαφορώ.

Τα πιο όμορφα σχόλια που σου έχουνε μείνει;

Πολλές φορές μάς στέλνουν ότι «Μου κάνατε παρέα στο νοσοκομείο που, ξέρω ‘γώ, ήμουνα». Εντάξει, τώρα λέμε προ Covid. «Μου κάνετε παρέα που έβλεπα τα βίντεό σας και είχα μία δύσκολη μέρα και έβαλα ένα βίντεό σας να δω»... Ή, ξέρω ‘γώ, όταν έχουμε πετύχει σε πολύ άσχετα μέρη, πολύ τυχαία δηλαδή ανθρώπους. Έχουμε πετύχει στην Αυστρία στο δρόμο μια κοπέλα, που ακόμα μου προκαλεί πολύ μεγάλη χαρά το ότι την πετύχαμε. Μας μίλησε, μας χαιρέτησε και μετά κανονίσαμε να πάμε για φαγητό μαζί της, μας έδειξε κάποιες αγορές χριστουγεννιάτικες εκεί... Ένας άνθρωπος τυχαίος που δεν θα βρισκόμασταν ποτέ, που δεν μας ήξερε και μας φέρθηκε πάρα πολύ ευγενικά. Και πάρα πολλοί άλλοι. Δηλαδή, στην ορκωμοσία μου, σε διακοπές, σε μαγαζιά που έχουμε πάει, που, ξ[00:45:00]έρεις, κάπως υπάρχει αυτό το «Επειδή σε ξέρω να σε κεράσω, να σε προσέξω, να σου πω μια καλή κουβέντα»... Τέτοια άπειρα, πάρα πολλά τέτοια. Μας στέλνουνε και στο Instagram σεντόνια, μια ιστορία, ή πολλές φορές με αφορμή ένα βίντεο που κάνουμε μας γράφουνε σε προσωπικό μήνυμα ότι «Είδα αυτό το βίντεο και θυμήθηκα το τάδε». Και μπορεί ο άλλος να σου πει μία ιστορία που τον έχει πληγώσει, κάτι πολύ δύσκολο που πέρασε και λες «Νιώθουν πολύ οικεία μαζί μας». Σου μιλάνε σα να γνωρίζεστε. Δε θα πουν αυτό το «Σε βλέπω, τι ωραίος που είσαι» και αυτά που θα ειπωθούν πιο συχνά. Σου λένε πολύ προσωπικά τους πράγματα, που είναι πολύ μεγάλο. Δηλαδή, εντάξει, είναι κάτι το οποίο δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Και κάθε φορά που θα γίνει αυτό θα στείλω στη Σιλένα, ας πούμε, αυτό το μήνυμα. Θα μου στείλει αυτή «Κοίτα αυτή η κοπέλα». Και δεν τα πιστεύουμε. Δηλαδή, είναι πολύ ωραίες αυτές οι αντιδράσεις.

Έχει τύχει, επειδή βγάζετε πολύ οικειότητα, το οποίο το βλέπω και εγώ όταν σας παρακολουθώ στα βίντεό σας, να σας στείλουν κάποιο μήνυμα σχετικά με κάποια αυτοκτονία που θέλει να κάνει κάποιος, με κάποια κακοποίηση ή οτιδήποτε, απλά για να το μοιραστεί ίσως μαζί σας, να μιλήσει κάπου;

Για αυτοκτονία συγκεκριμένα, δηλαδή να γίνει τέτοια αναφορά, εμένα δεν μου έχουν στείλει ποτέ κάτι. Έχουν στείλει δυο τρεις φορές κάποια μηνύματα τα οποία αγγίζουν πολύ περίεργα τέτοια όρια και τους έχουμε πει ότι αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να σου απαντήσουμε σα να το διαχειριζόμαστε αυτό. Είναι αδύνατον. Είναι κάτι που πρέπει να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό. Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια, πρέπει να το αναφέρεις. Δηλαδή, συνήθως στέλνουμε και κάποιο τηλέφωνο βοήθειας, κάποια γραμμή, κάτι τέτοιο, γιατί είναι τεράστια ευθύνη που δεν μπορούμε να πάρουμε. Κάτι το οποίο —ναι, τώρα το θυμήθηκα και είναι σχετικό και με το προηγούμενο— μας είχαν στείλει κάποια στιγμή, ένα παιδί που δεν το ξέραμε, ότι «Το είδατε, ξέρω ‘γώ, στις ειδήσεις το τάδε παιδί το οποίο αυτοκτόνησε στην τάδε περιοχή κτλ.;» Ήταν ένας μαθητής. Και λέμε εμείς «Ναι, το είδαμε στις ειδήσεις». Και μας είπε αυτό το παιδί, που λογικά ήταν φίλοι, ότι μας παρακολουθούσε αυτό το παιδί, το κανάλι, και ότι έβλεπε τα βίντεό μας και περνούσε ωραία κτλ. Και μας λέει: «Σας ακολουθεί κιόλας. Δείτε αυτό το προφίλ. Είναι στους followers σας». Και μπήκαμε και είδαμε ότι όντως αυτό το παιδί μάς ακολουθούσε, που είναι ανατριχιαστικό και τώρα που το λέω. Αλλά, δεν είχε επικοινωνήσει ποτέ μαζί μας νωρίτερα. Δεν μας είχε πει κάτι. Μας το είπαν εκ των υστέρων, που ήταν πάρα πολύ σοκαριστικό. Τόσο βαριά πράγματα σπάνια, πολύ σπάνια θα μας στείλουν. Και με το που μας στέλνουν, επειδή εμένα κάπως αυτό με κάνει να νιώθω μια τεράστια… Νιώθω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω έναν άνθρωπο σε κάτι τόσο μεγάλο, ότι είμαι πολύ αδύναμος να το κάνω. Και από ένα μήνυμα, δηλαδή, και τι να κάνεις... Αμέσως παραπέμπουμε σε βοήθεια ή άπειρες φορές και σε βίντεο που μπορεί να αγγίζουν κάποια θέματα σοβαρά. Βάζουμε και στο τέλος τηλέφωνα, γραμμές που μπορείς να μιλήσεις, site, γιατί, ξέρεις, κάπου τελειώνει η οικειότητα του ίντερνετ και αρχίζει η πραγματική ζωή, που αυτά καλό είναι να τα χειριζόμαστε με πολλή προσοχή.

Αυτή η ανάγκη σου για επικοινωνία με τον κόσμο μέσα από βίντεο από πού πηγάζει; Εννοώ πώς ξεκίνησε; Ποιο ήταν το ερέθισμα ίσως θα μπορούσα να πω;

Δεν μπορώ να σου πω ότι ξεκίνησε κάπως συγκεκριμένα. Δηλαδή, πάντα θυμάμαι να μιλάω, να επικοινωνώ, να μ’ αρέσουν οι κουβέντες, όλο αυτό. Κι ακόμα και τώρα δηλαδή, με όποιον γνωστό, άγνωστο, φίλο, τρελαίνομαι, περνάω τέλεια! Το κομμάτι των βίντεο κάπως κούμπωσε. Δηλαδή, είδαμε ότι μέσα απ’ αυτό μέσα σε όλα επικοινωνούμε και απόψεις ή με άλλους ανθρώπους και απλά ταίριαξε, βόλεψε. Δηλαδή, δεν είχα στο μυαλό μου όταν θα ξεκινούσαμε το κανάλι ότι θα επικοινωνούμε τόσο πολύ με κόσμο ή θα ξέρει ο άλλος πράγματα για τη ζωή μας. Όχι κουτσομπολιά. Σπούδασες εκεί, έκανες αυτό, θα σου στείλει μήνυμα, «Είδα ότι είχες τελειώσει Δραματική. Πες μου, ξέρω ‘γώ την εμπειρία σου» στη Σιλένα και τέτοιου είδους επικοινωνίας. Αυτά δεν τα φανταζόμουνα. Προέκυψαν στη συνέχεια και κούμπωσαν με τη φάση τη δική μου με την επικοινωνία.

Στο δρόμο γενικά σε αναγνωρίζουν όταν...

Ναι, ναι! Μας αναγνωρίζουν πολύ συχνά, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια. Εντάξει, δεν μπορούμε να κρυφτούμε γιατί φαινόμαστε και από το μαλλί από χιλιόμετρα συνήθως! Δηλαδή, και από την πλάτη και χωρίς να μας δ[00:50:00]ουν, και από μακριά, μας αναγνωρίζουνε πολύ συχνά, παντού, σε πλοίο, στις διακοπές... Προσπαθώ να θυμηθώ κάνα περίεργο σημείο που να μας γνώρισαν, αλλά... Κάπου... Πού να ήμασταν; Συνήθως έξω, όταν βγαίναμε και κυκλοφορούσαμε. Δηλαδή, τώρα έχουν καιρό να μας χαιρετήσουν γιατί δεν κυκλοφορούμε! Αλλά, παλιότερα πολύ τακτικά, όπου και να πηγαίναμε. Στο ταμείο σε μαγαζί. Έχει τύχει να μπω σε μαγαζί για ποτό, σε κλαμπ, να γίνεται χαμός. Και φτάνω στο ταμείο να πάρω ποτό στο μπαρ. Παίρνω ποτό και μου λέει κοπέλα: «Αυτό είναι από μένα γιατί βλέπω το κανάλι!». Σε πολλά τέτοια! Α, είναι και το άλλο! Αυτό έγινε και πρόσφατα! Τέλος πάντων, αντιμετώπιζα ένα θέμα και είχα τσακωθεί πάρα πολλές φορές με ένα συγκεκριμένο μαγαζί στο τηλέφωνο. Και μιλώντας με πήραν τηλέφωνο —χτες το βράδυ κιόλας— και μου λένε: «Τώρα που θα έρθει η παραγγελία σας να σας κάνουμε κι ένα δώρο». Και λέω εγώ ότι δεν θέλω κάποιο δώρο, αν είναι δυνατόν κτλ. κτλ... Το κλείνουμε στο ότι απλά θέλω αυτό που έχω παραγγείλει, «Να μην κάνετε λάθος». Αυτό ήταν το πρόβλημα με το μαγαζί. Και μου λέει αυτή η κοπέλα: «Να κάνω μία ερώτηση;» Λέω: «Ναι». Μου λέει: «Έχεις κανάλι στο YouTube;» Λέω: «Ναι». Μου λέει: «Σε κατάλαβα απ’ τη φωνή!». Δηλαδή, ξες, είναι κι αυτό. Έχει τύχει κι άλλη φορά στο τηλέφωνο να θέλω λίγο να πω δυο πράγματα παραπάνω για να διεκδικήσω το δίκιο μου και ναι, με έχουν καταλάβει απ’ το τηλέφωνο.

Έχω ρωτήσει κι άλλους YouTubers γι’ αυτό το θέμα, για το ελληνικό YouTube community. Βλέποντας τα βίντεό σας έχω παρατηρήσει ότι ίσως… Δεν ξέρω, θεωρείς ότι είστε κομμάτι του ή είστε λίγο πιο έξω; Τουλάχιστον εγώ έχω αυτήν την αίσθηση.

Ναι, κοίτα... Είμαστε κομμάτι του community όπως θα έπρεπε να είναι, δηλαδή το ότι σεβόμαστε τους συναδέλφους, αναγνωρίζουμε τη δουλειά τους —αυτούς που εκτιμάμε, εννοείται—, αυτό που κάνουν. Είμαστε υπό αυτήν την έννοια. Δεν είμαστε με την έννοια του να κάνουμε παρέες για να κάνουμε, για να εμφανιστούμε και κάπου αλλού, για να μας καλέσουνε κάπου. Όχι, σε αυτού του είδους το community δεν ανήκουμε, και βασικά καλύτερα, γιατί δεν αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε απλά για να πάρουμε κάποιο όφελος εμείς.

Μπορούν να δημιουργηθούν αληθινές φιλίες, ανθρώπινες σχέσεις μέσα από το YouTube —εννοώ με άλλους YouTubers— με το πέρασμα του χρόνου;

Ναι, μπορούν, γιατί και εσάς απασχολούν τα ίδια πράγματα. Δηλαδή, το βλέπω και εγώ ότι θα πω κάτι και θα καταλάβουν, θα καταλάβω κι εγώ τη θέση τους. Και παλιά που κυκλοφορούσαμε υπήρχαν και πολλά μέρη στα οποία θα βρισκόσουν για ένα γύρισμα, για ένα event και ήταν μια καλή αφορμή. Τώρα, εντάξει, οι φιλίες πρέπει να είναι και για να γίνει, να έχετε λόγους να γίνετε φίλοι. Το YouTube από μόνο του όχι, δεν θα ήταν λόγος. Έχουμε δύο τρία τέσσερα άτομα στον περίγυρό μας που εκτιμάμε πάρα πολύ και γνωριστήκαμε από το YouTube ή με αφορμή το You Tube, που τους θεωρούμε φίλους. Αλλά εντάξει, φαντάσου κι εσύ στην όποια δουλειά είσαι, που έχεις εκατό συναδέλφους, θα γίνεις φίλος με δυο τρεις. Δεν θα γίνεις με όλους. Είναι λίγο λογικό. Μπορείς όμως, ναι.

Αυτό που ήθελα επίσης να σε ρωτήσω, που δεν το ρώτησα στη Σιλένα: Πώς γνωριστήκατε με τη Σιλένα; Θα ήθελες να μου πεις;

Ναι! Γνωριστήκαμε πρώτη φορά, έτσι, οπτικά στο Γυμνάσιο. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Μετά η Σιλένα άλλαξε σχολείο. Στο ενδιάμεσο δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη επαφή. Εντάξει, την έβλεπα στο προαύλιο και ήξερε ότι είμαι εγώ, ήξερα ότι είναι αυτή. Μέχρι εκεί. Και μετά κάποια στιγμή ήμουνα στο φροντιστήριο και ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα η Σιλένα, γιατί ήμασταν και στην ίδια περιοχή. Οπότε, είχε έρθει φροντιστήριο στην περιοχή μας. Και έτσι γνωριστήκαμε, ήρθαμε σε καθημερινή επαφή. Δηλαδή, περίπου… νομίζω πρώτη Λυκείου;

Άρα, πόσα χρόνια;

Είναι περίπου από το 2009. Βάλε, τώρα, σου λέω, φροντιστήριο ‘09–‘10. Είναι μια δεκαετία κλεισμένη. Από το σχολείο 2006 την είδα πρώτη φορά.

Πλέον θεωρείς τον εαυτό σου YouTuber, απ’ όσο καταλαβαίνω. Θα το άλλαζες αυτό για να κάνεις το επάγγελμα που σπούδασες;

Δύσκολο να σου πω, γιατί δεν αποκλείω τίποτα. Γιατί και παλαιότερα αν απέκλεια το YouTube, που δεν το φανταζόμουνα, τώρα θα είχα βγει ψεύτης. Νομίζω ότι τα Social γενικά, όχι μόνο το YouTube, μου έχουν ανοίξει έναν επαγγελματικό δρόμο που με γεμίζει, γιατί μου δίνει και ελευθερία κινήσεων και δημιουργικότητα και συνθήκες δουλειά[00:55:00]ς που πλησιάζουν σε αυτές που θα ήθελα να έχω σε μια άλλη δουλειά. Στο κομμάτι των σπουδών μου δεν έχω δουλέψει σε κάτι αντίστοιχο, οπότε δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να είναι. Και δεν έχω κι αυτό το όνειρο, ότι επειδή το σπούδασα πρέπει να το δουλέψω. Για την ώρα δεν θα το άφηνα για να κάνω κάτι τέτοιο. Μπορεί σε δέκα χρόνια να σου πω κάτι άλλο.

Τα σχέδιά σας για το μέλλον σχετικά με το κανάλι ποια είναι;

Κοίτα, έχει φτάσει σε ένα σημείο το κανάλι που είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, οπότε δεν κάνουμε συγκεκριμένα σχέδια τύπου «Σε έναν χρόνο να έχουμε κάνει αυτό» κτλ. Περιμένω κι εγώ να δω πώς θα εξελιχθεί η ζωή μας, γιατί με βάση αυτή πιστεύω θα πορευτεί και το κανάλι. Δηλαδή, πού θα είμαστε, σε τι κατάσταση θα ζούμε, αν θα έχουμε κάτι άλλο επαγγελματικό που μπορεί να μην μας αφήνει χρόνο για το κανάλι; Πώς θα είναι οι σχέσεις μας για να συνεργαζόμαστε και σε αυτό αρμονικά; Δεν ξέρω. Για μένα ο μόνος στόχος, έτσι, που έχω είναι να συνεχίσει το κανάλι να έχει ένα περιεχόμενο το οποίο εγώ θα είμαι ΟΚ που το παρέχω στους υπόλοιπους και θα ήθελα κι εγώ να βλέπω, και να μην φτάσουμε σε ένα σημείο να κάνουμε βίντεο απλά γιατί κάτι πρέπει να βγει αυτήν τη βδομάδα ή γιατί μας λείπουνε τα όποια χρήματα. Αυτός είναι ο στόχος μου. Να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο, γιατί θα είναι άσχημο μετά να μην έχεις καμία χαρά από αυτό που κάνεις και να το κάνεις με το ζόρι.

Πού μπορεί να σας παρακολουθήσει κάποιος και να σας βρει, απλά για να ακουστεί και στο ηχητικό;

Μπορεί να μας βρει στο κανάλι μας στο You Tube The Carrot Tards· μπορεί να μας βρει στο αντίστοιχο Instagram, στα προσωπικά μας προφίλ· μπορεί να μας βρει στο mporeikaioxi.gr και στο αντίστοιχο Instagram, στο κομμάτι που αφορά το brand. Έχει και το γατί μας Instagram. Δηλαδή, όλους μπορούν κάπου να μας βρούνε, όλη την οικογένεια! Γονείς έχουνε! Είμαστε στο ίντερνετ όλοι μαζί! Ελάτε να μας βρείτε!

Θα ήθελες κάτι να συμπληρώσεις πριν κλείσουμε;

Πέρασα πάρα πολύ ωραία σε αυτή την κουβέντα! Αυτό!

Χαίρομαι πολύ και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου και —που δεν είπα και στη Σιλένα— που με δεχτήκατε εδώ σήμερα!

Εμείς ευχαριστούμε! Ήρθες από μακριά και άξιζε τον κόπο!