[00:00:00]Καλησπέρα.

Καλησπέρα.

Ονομάζομαι Σταματίνα Μαρκαντώνη, είμαστε σήμερα 9/11/2020 στο ιστορικό ζαχαροπλαστείο του αφηγητή μας Κυριάκου Τσαγκάρη, ο όποιος θα μας διηγηθεί την ιστορία του ζαχαροπλαστείου, θα μας μιλήσει για τα παραδοσιακά υδραίικα αμυγδαλωτά, καθώς και για διάφορες ιστορίες μέσα από τα δικά του ματιά, που έζησε μέσα σ’ αυτό το χώρο. Καλησπέρα, κύριε Τσαγκάρη.

Καλησπέρα Ματίνα μου.

Λοιπόν, είμαι έτοιμη να ακούσω τις ιστορίες σας γι’ αυτό το ιστορικό ζαχαροπλαστείο που έχουν περάσει πολλά χρόνια, 90 χρόνια απ’ ότι μου είπατε πριν.

Ναι. Το 1930 που το ξεκίνησε ο παππούς μου, ο Αριστείδης Τσαγκάρης, πατέρας του πατέρα μου, ερχόμενος στην Ύδρα από την Αμερική, γιατί είχε πάει σαν μετανάστης στην Αμερική. Ήρθε στην Ύδρα και άνοιξε το πρώτο ζαχαροπλαστείο, μάλλον καφεζαχαροπλαστείο, γιατί είχε και καφέ. Ήτανε στο λιμάνι της Ύδρας, εκεί τώρα δεν ξέρω…στην τράπεζα… που είναι τώρα τράπεζα, πρώτα ήτανε μέχρι το 1970, που το κτίριο πουλήθηκε και μεταφερθήκαμε στον χώρο εδώ του… ,που είναι δίπλα στο κινηματογράφο στο στενάκι, το οποίο δεν απέχει πολύ μακριά από την παραλία, απ’ το λιμάνι. Το αμυγδαλωτό το ξεκίνησε ο παππούς. Βέβαια υπήρχανε σαν… Η Ύδρα… Το αμυγδαλωτό γινότανε στα σπίτια, όπου υπήρχανε και μυγδαλιές, στα σπίτια που τώρα δεν υπάρχουνε. Και κάνανε σε γάμους, σε εκδηλώσεις, σε γιορτές και φτιάχνανε το αμυγδαλωτό. Περισσότερο όμως φτιάχνανε το ψητό αμυγδαλωτό, που είναι σε σχήμα αχλαδιού. Το βραστό αμυγδαλωτό ήτανε συνταγή του παππού, που είναι στα κουτάκια τετράγωνα και πιο μαλακό και τα λοιπά. Μετά από τον παππού, το ’57 που πέθανε και πουλήθηκε και το μαγαζί το ’70, μεταφερθήκαμε σ’ αυτό το χώρο που είμαστε τώρα εδώ. Έχει και αυτό την ιστορία του απ’ το ’70 μέχρι τώρα, δηλαδή γύρω στα 50 χρόνια. Τα έκανε η μητέρα μου για 60 χρόνια τα αμυγδαλωτά, πεθαίνοντας ο παππούς ή ο πατέρας μου και μετά η μητέρα μου . Τα περισσότερα χρόνια τα 'κανε η μητέρα μου. Τώρα επειδή είναι μεγάλη σε ηλικία, είναι 88 χρονών τα κάνω εγώ και με βοηθάει και η μητέρα μου, είναι εν ζωή. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Είναι και ο γιος μου, ο οποίος και αυτός ασχολείται με τη ζαχαροπλαστική. Έχει βγάλει την Le Monde , τον έχω σαν ζαχαροπλάστη στα άλλα είδη και στο αμυγδαλωτό, αλλά περισσότερο είναι στην υπόλοιπη γκάμα του ζαχαροπλαστείου. Είναι καθεαυτού ζαχαροπλαστείo τώρα, δεν είναι καφεζαχαροπλαστείο. Είναι εργαστήριο και ζαχαροπλαστείο. Τα αμυγδαλωτά παράγονται από αμύγδαλο, το οποίο είναι βρασμένο. Δηλαδή έρχεται μαύρο το αμύγδαλο ,το οποίο βράζεται λίγο, μετά ξεφλουδίζεται και μετά περνιέται από μηχανή και είναι ψιλό. Είναι το αμύγδαλο, η ζάχαρη η χοντρή, η κανονική η ζάχαρη, σιμιγδάλι. Αμύγδαλο, ζάχαρη, σιμιγδάλι και ανθόνερο. Το ανθόνερο είναι, το ανθόνερο που υπάρχει στο εμπόριο. Και το βάζουμε και το…. Αυτό το ένα βράζεται, βράζεται στην κατσαρόλα και το άλλο ψήνεται στο φούρνο κάνοντας το σχήμα του αχλαδιού. Λοιπόν, το τετράγωνο όπως το βράζουμε χυλώνει και το βάζουμε σε ένα τετράγωνο πλαίσιο κι αυτό κρυώνει και το κόβουμε κομμάτια, σε μερίδες και το σερβίρουμε στον κόσμο. Η ιστορία είναι ότι είναι πάρα πολλά χρόνια, έχουνε μεγαλώσει γενιές.

Τώρα δηλαδή εσείς είστε η… ;

Τώρα εμείς είμαστε…Τώρα εγώ είμαι η τρίτη και πάμε για την τέταρτη.

Για τέταρτη γενιά που φτιάχνετε εσείς τα αμυγδαλωτά αυτά. Πολύ ωραία.

Τέταρτη είναι ο γιος μου, ο οποίος πιστεύω θα το ακολουθήσει κι αυτός και θα έχουμε την παράδοση. Υπάρχουν κι άλλα ζαχαροπλαστεία που κάνουν, αλλά εμείς είμαστε το πιο παλαιό. Λοιπόν… Τώρα βέβαια επειδή μου ζητάς να σου πω και για τη συνταγή. Τη συνταγή πολλοί έχουν έρθει, δεν την έχουμε πει σε κανέναν, γιατί είναι μυστικό –

οικογενειακό.

οικογενειακό. Ήταν ο παππούς μου, o πατέρας μου, η μητέρα μου κι εγώ και ο γιος μου. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να το πούμε ευρέως, γιατί δεν θέλουμε να… Τώρα βέβαια από τα υλικά που λέω ο καθένας μπορεί να το ψάξει και να το βρει. Αν τα καταφέρει βέβαια, γιατί έχει μια δυσκολία. Τέλος πάντων, με λίγα λόγια αυτή είναι ιστορία του αμυγδαλωτού.

Τώρα τι άλλο θέλετε; Σαν ιστορία νησιού; ότι στο[00:05:00] μαγαζί αυτό που ήτανε τότε κάτω μέχρι το 70 στο λιμάνι… μέχρι και η Σοφία Λόρεν, που είχε έρθει με Το Παιδί και το Δελφίνι ,που γυριζότανε τότε το έργο και κάθισε στο μαγαζί το συγκεκριμένο. Εγώ βέβαια ήμουνα μικρός, όταν έγινε η ταινία, όταν γυριζότανε. Δεν τα… Αυτά τα ‘χω ακούσει από τη μητέρα μου και τον πατέρα μου. Που έλεγε ότι πήγε και κάθισε, ας πούμε, και ήπιανε και ουζάκια και μετά φάγανε και το γλυκό τους και το αμυγδαλωτό τους. Λοιπόν έχει ιστορίες. Πολύς κόσμος έρχεται, και επώνυμοι και ανώνυμοι. Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία του ζαχαροπλαστείου. Τώρα τι άλλο θέλετε;

Πώς αποφάσισε ο προπάππους σας, σωστά; 

Όχι, ο παππούς μου.

Ο παππούς σας, συγγνώμη, να φτιάξει αυτό το αμυγδαλωτό; Πώς του ήρθε;

Όπως σου είπα το αμυγδαλωτό υπήρχε στην Ύδρα γιατί το φτιάχνανε στα σπίτια για εκδηλώσεις. Υπήρχε. Το βραστό αμυγδαλωτό ήτανε μια δική του ιδέα, την οποία μπορεί και από την Αμερική να την είχε επεξεργαστεί. Ήξερε ότι γινόντουσαν εδώ τα αμυγδαλωτά. Εκεί κάποια λεπτομέρεια βρήκε και το ‘κανε αυτό που είναι τώρα το αμυγδαλωτό.

Μάλιστα. Στο προηγούμενο μαγαζί, το οποίο ήταν στην παραλία –

Στο λιμάνι, ναι.

Το οποίο ήταν κι αυτό για πάρα πολλά χρόνια. Πόσα; 30 είπαμε;

Από το 1930 μέχρι το 1970 που πουλήθηκε το κτίριο.

Ναι, άρα όχι…40 χρόνια δηλαδή.

40 χρόνια.

Σ’ αυτό το μέρος ,το οποίο ήτανε πάρα πολλά χρόνια, ήταν και το πρώτο μέρος, εσείς που ήσασταν μικρό παιδί και λογικά μεγαλώσατε εκεί –

Εγώ 12 χρονών έφυγα .Το 1970 ήμουνα 12 χρονών, όταν μεταφερθήκαμε και ήρθαμε σ’ αυτό εδώ το κτίριο.

Μέχρι τα 12 χρόνια σας εσείς τι θυμάστε απ’ αυτό το μέρος;

Θυμάμαι πολλά πράγματα και οι σερβιτόροι πώς ήτανε και η πλατεία, και τα καθίσματα διαφορετικά απ’ ό,τι είναι τα τωρινά. Βέβαια η αυτή του σκηνοθέτη, που είναι σε όλα τα μαγαζιά τώρα σχεδόν, η καρέκλα υπήρχε και τότε. Από τότε ξεκίνησε. Και μετά απ’ το '70 και μετά ήταν άλλες καρέκλες. Τέλος πάντων είχε μία ιδιαιτερότητα σαν μαγαζί. Ήταν σαν καφενείο ζαχαροπλαστείο. Όπως είναι όλα τα καφενεία.

Τι ανάμνηση έχετε εσείς από αυτό;

Εγώ σαν μικρός κατέβαινα στο μαγαζί, παίζαμε εκεί απ' έξω, είχαμε επαφή με το προσωπικό, με τους υπαλλήλους τότε, υπήρχε και λίγο… ψιλοφτώχεια, δεν ήταν τότε τα πράγματα όπως είναι τώρα, ήταν λίγο διαφορετικά. Γιατί μιλάμε τώρα για μια εποχή 20 χρόνια μετά τον πόλεμο, όσο να ναι εντάξει υπήρχε ακόμα αυτή η δυσπραξία. Ήταν όμως μια κατάσταση που ήταν καλή, δεν ήταν άσχημη. Δηλαδή καλά περάσαμε αυτά τα χρόνια.

Ο κόσμος εκείνη την εποχή ήταν κρατημένος, μετά απ’ τον πόλεμο;

Όσο να ναι ,ναι, βέβαια ήτανε τελείως διαφορετικά, δεν υπήρχαν οι ανέσεις, δεν υπήρχαν τα… Μετά μπήκαν τα Flying στη ζωή μας, μετά υπήρχαν τα μεγάλα τα καράβια που ερχόντουσαν, μετά έγινε και το λιμάνι, που δεν ήταν σωστό το ότι ερχόντουσαν, [Δ.Α] έπαιρναν τα έξω τα καράβια και φέρνανε τον κόσμο με βάρκες. Αυτά βέβαια δεν τα πολυπρόλαβα εγώ. Δηλαδή πρόλαβα, αλλά ήμουνα πολύ μικρός. Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα, τα ‘χω δει σε ταινία πιο πολύ.

Μετά όταν ήρθατε εδώ, σ’ αυτό το… το ’70 –

To ’70, ναι.

Από αυτό το μαγαζί που ‘ναι τώρα χρόνια, έτσι;

Ναι ξεκίνησε σαν καφέ ζαχαροπλαστείο, φτιάχναμε… εγώ ήμουνα μικρός και μάλιστα έπαιρνα και τον δίσκο τον περίεργο, που είναι φορητός και πήγαινα καφέδες στα μαγαζιά ή γλύκα, στα μαγαζιά που ήτανε η δημοτική αγορά, που είναι δίπλα τώρα εδώ, δημοτική αγορά και τους έδινα καφεδάκια. Τότε υπήρχανε… καφέ ελληνικό κατά το πλείστον, δεν υπήρχανε… Το βάζαμε γκάζι και τα λοιπά και τον βράζαμε τον καφέ, και τον δίναμε. Ουζάκια, κονιακάκια, καφεδάκια και τα φτιάχναμε και τους τα πηγαίναμε και είχαμε και τραπεζάκια εδώ. Κάποια στιγμή βέβαια το αλλάξαμε τελείως και το κάναμε σκέτο ζαχαροπλαστείο. Χωρίς τραπέζια, χωρίς τίποτα.

Εκείνη την εποχή τι γλυκά φτιάχνατε; Τι γλυκά υπήρχαν;

Πιο πολύ σ’ αυτή την εποχή εκτός απ’ τα αμυγδαλωτά, που είναι από τότε, πιο πολύ φτιάχναμε το γαλακτομπούρεκο, μπακλαβά, κανταΐφι, το Κοπεγχάγη, ήταν ένα γλυκό που το ‘φτιαχνε κι ο παππούς, την πουτίγκα την υδραίικη, που είναι ένα γλυκό το οποίο κι αυτό ο παππούς το ‘κανε. Πουτίγκα υδραίικη, που είναι έτσι οβάλ, είναι στρογγυλή σαν κέικ με αμύγδαλα και με σοκολάτα γύρω γύρω, μαύρη σοκολάτα γύρω γύρω. Σιροπιασμένο το κέικ, σιροπιασμένο όμως και το έβαζε στη σοκολάτα. Την έχω ακόμα την πουτίγκα και την φτιάχνουμε και μάλιστα την έχω κάνει σε κομμάτια τετράγωνο εγώ, ενώ ήταν οβάλ με μία τρύπα στη μέση, μια ολόκληρ[00:10:00]η, σαν τούρτα δηλαδή, τώρα την έχω κάνει τετράγωνη, για να είναι πιο ευκολόχρηστη. Αλλά είναι το ίδιο υλικό.

Το ίδιο υλικό. Ποσά χρόνια δηλαδή είναι η πουτίγκα;

Είναι παραδοσιακό κι αυτό, γιατί το ‘κανε ο παππούς από τότε.

Ναι.

Δεν είναι δηλαδή, τα άλλα, τα γαλακτομπούρεκα οι μπακλαβάδες και τα λοιπά υπάρχουνε κι αλλού, αλλά η πουτίγκα η υδραίικη… δεν τη βρίσκεις αλλού είναι εδώ, εκτός απ’ το αμυγδαλωτό.

Τι αλλά γλυκά λοιπόν;

Σας είπα, η πουτίγκα η υδραίικη, η σοκολατίνα, η αμυγδάλου, αυτές ήτανε τότε της εποχής… το Κοπεγχάγη, είναι…σάμαλι … Κοπεγχάγη είναι ένα γλυκό το οποίο δεν το φτιάχνουμε πλέον. Δεν ξέρω αν υπάρχουν μαγαζιά άλλου που φτιάχνουνε, αλλά εδώ στην Ύδρα όχι . Αλλά δεν ξέρω αν φτιάχνουνε και στην Αθήνα. Είναι ένα γλυκό έτσι σιροπιασμένο, το οποίο ήταν ένα πολύ ωραίο γλυκό. Κοπεγχάγη, έτσι το λέγανε. Και μάλιστα μου το –

Και τι είχε μέσα αυτό;

Αυτό ήτανε έτσι φύλλο και σιροπιασμένο κέικ, αλλά ήτανε άσπρο και μαύρο μαζί. Δηλαδή κέικ το οποίο είχε και άσπρο σιροπιασμένο κέικ και μαύρο σιροπιασμένο κέικ. Και το ‘τρωγες και ήταν ωραίο, ωραία γεύση. Και με αμύγδαλα μέσα.

Τα αμύγδαλα τα χρησιμοποιούσατε παρά πολύ.

Παντού, ναι, σχεδόν παντού .

Μάλιστα. Πως και έτσι; Χρησιμοποιούσατε τόσα πολλά;

Το αμύγδαλο πάει σχεδόν σε όλα τα γλυκά. Ας πούμε στην αμυγδάλου, ακόμα και στις πάστες βάζουν ξηρούς καρπούς. Και είναι το αμύγδαλο. Κουραμπιέδες. Κάναμε και κουραμπιέδες όπως κάνουμε και τώρα. Και παραδοσιακούς. Τώρα βέβαια έχει απλωθεί η γκάμα, κάνουμε κι άλλα πράγματα. Εντάξει φλωρεντίνες, τέτοια, αυτά δεν υπήρχανε τότε. Τότε υπήρχανε τ’ άλλα. Χταπόδι που ψήνανε τότε λιαστό, γιατί στα καφενεία και καφέ ζαχαροπλαστεία ή καφενεία είχανε και χταποδάκι με ούζο, δίνανε, πράγμα που δεν έχω ‘γω τέτοια πράγματα τώρα.

Πλέον αφού είστε ζαχαροπλαστείο.

Ναι, είναι απλώς ζαχαροπλαστείο. Αυτά.

Πριν από σας ήτανε η μητέρα σας και πιο πριν ο πατέρα σας.

Ναι.

Πότε ξεκινήσατε εσείς να ασχολείστε με το ζαχαροπλαστείο;

Εγώ από το ’70 που μεταφέρθηκε εδώ ήμουνα 10 με 12 χρονών. Πήγαινα σχολείο, αλλά τις ώρες που είχα κενό ερχόμουνα και βοηθούσα εδώ. Επειδή σαν καφενείο τότε κάναμε και καφέδες και είχα μάθει εγώ από μικρός. 15 χρονών φτιάχναμε καφεδάκια και τα σερβίριζα. Τα ‘φτιαχνα, τα σερβίριζα… Δηλαδή κι εγώ ασχολιόμουνα, ειδικά το καλοκαίρι που είχε μεγαλύτερη κίνηση. Βέβαια ο τουρισμός ξεκίνησε από το ’70 καλά. Ξεκίνησε βέβαια μια ψιλοκίνηση από Το παιδί και το δελφίνι και μετά, εκεί το ’57-’58, αλλά το ’70 ξεκίνησε τουριστικά, να έχει περισσότερο κόσμο.

Τι άλλαξε και ξεκίνησε να έρχεται τότε περισσότερος κόσμος;

Ανοίξανε ξέρω ‘γω τα σύνορα. Μεταφέρθηκε κόσμος. Δηλαδή, να σου δώσω να καταλάβεις η Ύδρα πριν τη Μύκονο είχε ξεκινήσει τον τουρισμό. Να έρχονται κρουαζιερόπλοια ημερήσια, να έρχονται κρουαζιερόπλοια μεγάλα. Πράγμα που… Τώρα δεν υπάρχουνε βέβαια. Καλά φέτος, η χρονιά αυτή, επειδή ήτανε η κατάσταση τέτοια… έρχονται, αλλά έρχεται ένα την ημέρα ας πούμε. Τότε ερχόντουσαν 3-4 την ημέρα, απ’ το ’70 και μετά. Καθημερινά.

Πολύς κόσμος δηλαδή!

Ναι, είχε κόσμο αρκετό. Τότε μάλιστα νοικιάζανε και σπίτια, ταράτσες και μένανε στις ταράτσες. Με μια τουαλέτα μπορεί να κοιμόντουσαν και 20 άτομα. Υπήρχαν αυτά. Όσοι είχανε σπίτια βάζανε στις ταράτσες ντιβάνια και κοιμίζανε τον κόσμο εκεί.

Πολύς κόσμος δηλαδή ερχόταν τότε ! Διαφορετικά σε σχέση με το τώρα.

Ναι διαφορετικά ! Τώρα θέλουνε και τις ανέσεις. Τότε τη βγάζανε και πιο λαϊκά.

Οπότε από εκεί που είχατε έναν κόσμο σταθερό –

Σταθερό της Ύδρας περισσότερο, τους Υδραίους, μετά εξελίχθηκε, ήρθανε και ξένοι, ήρθαν και Αθηναίοι, βέβαια γενικά Έλληνες, όπως έρχονται και τώρα. Και άρχισε τουριστικά να αναπτύσσεται η κατάσταση σ’ όλο το νησί, μέχρι τώρα. Βέβαια αναπτυχθήκανε κι άλλα νησιά . Τότε δεν υπήρχανε πολλά νησιά. Αναπτυχθήκανε μετά και γίνανε τουριστικά. Δηλαδή εμείς είμαστε το πιο παλαιό νησί που τουριστικά… ξεκίνησε ο τουρισμός από ‘δω. Η Μύκονος και τα λοιπά ξεκινήσανε πιο μετά. Εμείς είμαστε νωρίτερα.

Τι έχετε να θυμάστε έτσι σαν μια έντονη στιγμή, με τον κόσμο εδώ στο μαγαζί; Κάτι έντονο, κάποια έντονη στιγμή, ένα έντονο περιστατικό, ένα συμβάν;

Τώρα τι συμβάν;

Που μπορεί να είχε έρθει κάποιος και να έγινε κάποια φασαρία, ας πούμε;

Μπα, φασαρίες δεν γινόντουσαν. Όχι, εντάξει υπήρχανε, όταν ήτανε γεμάτο το μαγαζί αρχίζανε καμιά φορά στην πλάκα που λένε, να μιλάει ο ένας με τον άλλο λίγο πιο φωναχτά και τέτοια. Όταν ήταν καφενείο, μετά που έγινε ζαχαρ[00:15:00]οπλαστείο αυτά σταματήσανε.

Εκείνη την εποχή, πιο παλιά βέβαια, στο καφενείο ερχόντουσαν μόνο άνδρες ή ερχόντουσαν μαζί και οι γυναίκες τους;

Περισσότερο άνδρες. Γυναίκες ερχόντουσαν όταν ήτανε κάτω, στο λιμάνι που είχαμε έξω καρέκλες, καλοκαίρι. Αλλά χειμώνα μαζευόντουσαν άντρες που παίζανε χαρτιά, πρέφα, τάβλι… τέτοια πράγματα. Μάλιστα παίζανε τάβλι και λένε… τρώγανε από έναν μπακλαβά και σου λέει «όποιος κερδίσει θα τον κεράσει». Κάτι τέτοιο. Ή παίζανε πρέφα και… το ίδιο. Ή χαρτιά, ξερή, το ΄να τ’ άλλο. Ήτανε σαν καφενείο. Ειδικά το χειμώνα ήτανε πιο πολύ καφενείο .Όταν ήτανε κάτω στο λιμάνι, που ήταν και μεγαλύτερο το μαγαζί μαζευόντουσαν πιο πολύς κόσμος εκεί, αλλά Υδραίοι.

Μετά, όταν ξεκίνησαν να ‘ρχονται και ξένοι ;

Το καλοκαίρι, έτσι;

Ναι.

Το καλοκαίρι ερχόντουσαν και ξένοι και είχε και την πλατεία έξω, όποτε καθόντουσαν και γυναίκες και παιδιά. Αλλά το χειμώνα τι παιδιά να πάνε; ούτε και τώρα πάνε. Εντάξει, τώρα υπάρχουν οι καφετέριες και πάνε περισσότερο οι γυναίκες, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τότε δεν υπήρχαν, δεν ερχόντουσαν, ειδικά το χειμώνα. Το χειμώνα πού να πατήσουνε μέσα στο…; Άσε που υπήρχε και το τσιγάρο φουλ μέσα στα μαγαζιά. Δεν υπήρχε… όπως έχει τώρα… να μπορείς να… Καλά τώρα έχει απαγορευτεί και τελείως.

Αλλά δεν υπήρχαν και κατάλληλοι εξαερισμοί.

Τίποτα, μόνο τα παράθυρα ανοίγανε, για να ξεμυρίσει.

Ο χώρος ήταν αυτός, όταν ήταν ζαχαροπλαστείο καφενείο στην αρχή;

Ναι.

Μάλιστα. Και μετά το κάνατε μόνο ζαχαροπλαστείο. Πώς και το αποφασίσατε μόνο ζαχαροπλαστείο ;

Γιατί είδαμε ότι είναι διαφορετικά όταν είναι ζαχαροπλαστείο. Δεν έχεις να κάνεις... Γιατί καμιά φορά ερχόντουσαν και μεθύστακες, που λέει ο λόγος και πίνανε, και δεν είχε και ωραία εικόνα να ‘ρθει ο άλλος να ψωνίσει γλυκό, για να φύγει, όταν έχει κόσμο που τον κοιτάνε περίεργα ή την κοιτάνε την κοπέλα που θα έρθει να ψωνίσει περίεργα. Όταν είναι ζαχαροπλαστείο θα ‘ρθεί άλλος να ψωνίσει και θα φύγει, μια και δεν έχω και καρέκλες εγώ και καθίσματα.. Είναι τελείως διαφορετικά το ζαχαροπλαστείο. Και απέδιδε περισσότερο απ’ το να κάνεις καφεδάκια.

Α, ωραία. Εσείς δηλαδή τώρα πόσων χρονών είστε ;

Εγώ είμαι 62, τώρα είμαι σε χρονιά συνταξιοδότησης.

Α, μάλιστα. Και έχετε ξεκινήσει δηλαδή από το ’70 να ασχολείστε;

Ναι, ναι.

Πάρα πολλά χρόνια!

Αφού έχω ήδη 40 χρόνια σε ένσημο. Γι’ αυτό και βγαίνω σε σύνταξη αλλιώς ηλικιακά θα ‘πρεπε να πάω περισσότερο, αλλά επειδή είναι 40 χρόνια ανεξαρτήτως ηλικίας γι’ αυτό και θα μείνει το μαγαζί στο Δημήτρη.

Αλλά θα είστε εδώ να βοηθάτε, έτσι δεν είναι;

Ναι.

Πώς να φύγετε κιόλας; Εδώ είναι…

Όχι, θα βοηθάω, βέβαια.

Αφού έχετε ακόμα πράγματα να κάνετε, τα αμυγδαλωτά κιόλας που φτιάχνετε.

Ναι, ναι.

Πολύ ωραία, πάρα πολύ ωραία.

Ναι. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι η ιστορία.

Κάτι άλλο θα θέλατε να μου πείτε πάνω σ’ αυτά τα χρόνια. Πιο παλιά το διάστημα που ήταν κάτω – μιλάμε τώρα για παρά πολλά χρόνια, έτσι; – όταν αποφάσισε ο παππούς σας να έρθει να το ανοίξει αντιμετώπισε δυσκολίες; Αν ξέρετε, αν θυμάστε.

Τώρα αυτά δεν τα ξέρω, γιατί εγώ βέβαια που να θυμάμαι; Γιατί το ’57 που πέθανε, εγώ γεννήθηκα το ’58.

Ναι, ρωτάω αν έχετε ακούσει κάτι.

Δεν ξέρω…Δηλαδή απ’ ότι έχω ακούσει σίγουρα υπήρχαν δυσκολίες. Εντωμεταξύ, ναι, είχε και ένα κακό ελάττωμα ο παππούς μου, ότι ασχολείται με τον δήμο, γιατί ήτανε…. Καταρχήν αυτό που δεν είπα απ’ την αρχή , ο παππούς ήτανε ο ιδρυτής του εμποροεπαγγελματικού συλλόγου της Ύδρας. Αυτός τον ξεκίνησε τον εμποροεπαγγελματικό. Βέβαια, τώρα όπως γίναν τα πράγματα δεν υπάρχει πλέον για τον α ή β λόγο, δεν ξέρω, τότε ήτανε πολύ ισχυρός σύλλογος . Τον είχε κάνει τότε ο παππούς και ήτανε και στον δήμο της Ύδρας, ήτανε πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου και κάτι τέτοια… Και όσο να ‘ναι αυτά τον καθυστερούσαν για το μαγαζί και δεν το επέβλεπε και ιδιαίτερα. Όταν ανέλαβε ο πατέρας μου, όταν πέθανε ο παππούς και ανέλαβε ο πατέρας μου, είδε ότι υπήρχανε πολλές εκκρεμότητες. Και ο πατέρας μου προσπάθησε να τις κλείσει αυτές τις εκκρεμότητες.

Τον πατέρα σας πως τον λέγανε;

Δημήτρη.

Οπότε ο παππούς Αριστοτέλης –

Αριστείδης. 

Αριστείδης, συγγνώμη.

Αριστείδης και ο πατέρας μου Δημήτρης.

Κι εσείς και ο γιος σας. Και ο γιος σας Δημήτρης.

Ναι, είναι και ο αδερφός μου βέβαια, ο Αριστείδης, έτσι; Που κι ο Αριστείδης κάποια στιγμή ήμαστε μαζί εδώ, αλλά μετά κάναμε κι άλλες δουλειές. Έφυγε ο Αριστείδης, πήγε στις άλλες δουλείες, στον φούρνο ξέρω ‘γω.

Μάλιστα. Οπότε χρόνια εδώ στο ζαχαροπλαστείο. Είναι η ζωή σας εδώ. Έχετε περάσει εδώ τα χρόνια σας!

Ε βέβαια, η ζωή μου, πολλά χρόνια... Θέλω να του κάνω και μια ανακαίνιση, να δούμε κάποια στιγμή, γιατί είναι και παλιό.

Με το καλό!

Βέβαια, το σκεπτικό θα μείνει, έτσι να είναι παρα[00:20:00]δοσιακό. Απλώς θέλω να αλλάξω κάποια πραγματάκια.

Με το καλό, να είναι παραδοσιακό, γιατί ούτως ή άλλως αυτό είναι…

Ναι, γιατί τώρα το έχει συνηθίσει κιόλας ο κόσμος έτσι. Και ειδικά με το αμυγδαλωτό.

Βέβαια το αμυγδαλωτό έχει κάνει τον γύρο.

Ναι!

Όλοι γνωρίζουν για το αμυγδαλωτό της Ύδρας. Είναι άλλωστε και πάρα πολύ νόστιμο. Άσχετα που δεν μας λέτε τις δοσολογίες, αλλά εντάξει –

Εντάξει οι δοσολογίες…

θα τα βρούμε μόνοι μας!

Θα τα βρούνε μόνοι τους. Εντάξει, εγώ τους είπα τώρα τι περιέχει, από ‘κει και πέρα ας βρούνε τη λύση τώρα, το πώς μπορεί να γίνεται.

Πολύ ωραία! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Να ‘σαι καλά Ματίνα μου.

Μου είπατε πάρα πολύ όμορφα πράγματα! Σας ευχαριστώ πολύ.

Νομίζω, σας κάλυψα για τη δουλειά σας.

Καλή συνέχεια και στον γιο σας –

Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ να ‘σαι καλά.

και να πάνε όλα καλά!

Ευχαριστώ Ματίνα.