[00:00:00]Θα ήθελες να μας πεις λίγα πράγματα για τον εαυτό σου;

Ε, τι θέλεις να σου πω;

Τι δουλειά κάνεις, πόσο χρονών είσαι...

Είμαι 53 στα 54, τώρα είμαι άνεργη, δούλευα σε ένα καφέ μπαρ, αλλά σταμάτησα να δουλεύω.

Με τα νέα μέτρα κι αυτά;

Ναι, με όλα αυτά.

Θες να πάμε έτσι λίγο στα παιδικά σου χρόνια;

Ναι αμέ.

Να μου πεις έτσι λίγο ιστορίες και πράγματα που σε έκαναν να σκέφτεσαι σε σχέση με το φύλο, ας πούμε;

Ναι, λοιπόν. Εγώ γεννήθηκα στα Χανιά, έχω άλλα τρία αδέρφια, ο μπαμπάς μου πέθανε 6 χρονών. Όταν ήμουν εγώ 6 χρονών... Εντάξει ήτανε λίγο ζόρικα στο να μεγαλώσουμε και όλα αυτά και τα λοιπά και τα λοιπά, αλλά εντάξει. Σούπερ για μένα, είμαι τυχερή γιατί έχω μια φοβερή οικογένεια. Και με τη γιαγιά μου, πηγαίναμε και στο χωριό κάθε καλοκαίρι. Γενικά πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Και στα 9 μου, στο δημοτικό, κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Και βασικά και οι δικοί μου το ξέρανε, το είχανε δει, φαινόταν στη συμπεριφορά μου, έπαιζα συνέχεια με γυναικεία παιχνίδια, έπλεκα βελονάκι! Ναι. Και ήταν η συμπεριφορά μου τελείως διαφορετική, δεν ήταν σαν αγοράκι, οπότε... Με είχανε πάει και στο γιατρό, στην Αθήνα, εξετάσεις και τέτοια και είχανε βρει παραπάνω οιστρογόνα από ότι έπρεπε. Από ότι έπρεπε... Από ότι είναι το κανονικό. Γιατί όλοι έχουμε θηλυκές και αρσενικές ορμόνες. Απλά είναι σε ένα επίπεδο, εμένα ήταν λίγο παραπάνω τα οιστρογόνα. Οπότε κάπου το ξέρανε ότι δεν θα ήμουνα ένα αγοράκι. Εγώ το συνειδητοποίησα 9 χρονών, ότι κάτι δεν πάει καλά, χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με άλλα λόγια. Τέλος πάντων. Και στο γυμνάσιο ανακάλυψα ότι μ' αρέσουν τ' αγόρια. Και ερωτευόμουν αγοράκια και έκανα παρέα πάντα μόνο με κορίτσια. Εντάξει. Ήταν λίγο δύσκολο στο να... Και μπούλινγκ στο σχολείο και όλα αυτά, γιατί εντάξει φαινότανε, δεν ήμουνα ένα αγόρι, αγόρι, ήμουν ένα θηλυπρεπή αγόρι. Οπότε και μπούλινγκ είχε και περίεργες φάσεις τέτοιες, αλλά οκ. Καλά ήτανε.

Λοιπόν, και στο, περίπου 16 χρονών, 17, κάπου εκεί δούλευα και σε ένα γκέι μπαρ, στα Χανιά παρακαλώ, σαν σέρβις, τότε μπορούσαμε να δουλεύουμε και ανήλικα. Δεν έπινα φυσικά. Αλλά και αυτό ήταν μια ωραία εμπειρία. Γιατί τότε αναμετριέσαι και με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Είναι, μαθαίνεις βασικά τον εαυτό σου. Πιστεύω.

Θες να μου πεις έτσι κάποια πράγματα για το γκέι μπαρ; Και πώς ένιωθες εσύ που ήσουνα με κόσμο, ας πούμε...

Πάντα ήμουνα κοινωνικό άτομο, οπότε δεν μου ήτανε δύσκολο. Μέσα στο χαβαλέ και στα τέτοια, απλά γνωρίζεις κόσμο, όλων των ειδών, με διαφορετικές συμπεριφορές, εντάξει τότε ήταν και λίγο δύσκολο στο θέμα το να είσαι γκέι, και σε επαρχία λίγο παραπάνω και ήταν πολύ κρυφό... Κατάσταση οπότε ερχόταν όλοι, μπορεί να ήταν οικοδόμος, ξυλουργός, δηλαδή στην εξωτερική τους ζωή καμία σχέση! Και με το που μπαίνανε την πόρτα εκείνη ήταν ένας άλλος άνθρωπος και άλλη συμπεριφορά και άλλος χαρακτήρας και φυσικά κατάλοιπα και, πως το λένε αυτό; Όχι κόμπλεξ, καταπίεση ήτανε και βγαίνει μια καταπίεση και σου βγαίνει λίγο πιο έντονο. Και σε συμπεριφορά, πως να το πω. Όταν είσαι πιο ισορροπημένος, είναι τελείως διαφορετική η ζωή σου, από ότι το να είσαι καταπιεσμένος, πιστεύω. Οπότε εκεί μέσα ήτανε λίγο σχολείο. Και για μένα, βασικά, ήταν σχολείο. Από εκεί νομίζω πήρα πολλά πράγματα γιατί κατάλαβα τον εαυτό μου, τι είμαι, τι θέλω, όλα αυτά. Και τι δεν θέλω! Μέσα από αυτές τις συμπεριφορές, οπότε ήτανε από τα βασικά μου ξεκινήματα. Και φυσικά η στήριξη της οικογένειάς μου σε ό,τι και αν έκανα και σε όλες μου τις επιλογές. Μια πάρα πολύ ωραία σχέση. Ξαναλέω ότι νιώθω πάρα πολύ τυχερή σε αυτό το κομμάτι. [00:05:00]Όταν μαθεύτηκε πιο πολύ το ότι είμαι γκέι, ήμουνα 15, 14, 16; Είχανε κατέβει οι θείοι μου από Αθήνα, είχε πεθάνει ο πατέρας μου εντάξει, ήτανε η μαμά μου μόνη και το θεωρούσαν ότι και καλά προστατεύανε την αδερφή τους; Και από τον κόσμο και γενικά γενικά. Τέλος πάντων, είχαν κατέβει και είχανε κάνει τύπου συμβούλιο. Εγώ έλειπα και τυχαίνει την ώρα που γυρνάω, μπαίνω από την κουζίνα, δεν με είδε κανείς και ακούω, πετυχαίνω της θείας μου την, μιας θείας μου τις τελευταίες κουβέντες που ήτανε και καλά μία λύση να με διώξουν απ' το σπίτι και τα λοιπά. Και την μητέρα μου η οποία τους είπε ότι δικό μου παιδί είναι, εγώ θα πάρω την απόφαση και η ευθύνη είναι δική μου και δεν σας πέφτει λόγος και όλο αυτό το σκηνικό. Το οποίο φυσικά εγώ έπαθα σοκ. Γιατί εκείνη την εποχή, και για την ηλικία της μαμάς μου, πιστεύω ότι ήταν πάρα πολύ μπροστά για την εποχή της, όπως και τώρα. Αυτά.

Το πρώτο άτομο στο οποίο το μοιράστηκες εσύ, ποιο ήτανε;

Α, ήταν μια φίλη μου, η κολλητή μου η Λίτσα. Μαζί κλαίγαμε βασικά. Ναι γιατί ήτανε όλο αυτό το στάδιο της εφηβείας που να μην ξέρεις, τι είσαι, ποιος είσαι, γιατί είσαι, γιατί ξέρω 'γω γιατί να το πάθω εγώ, όταν δεν ξέρεις και δεν έχεις ενημέρωση στο τι είναι. Γιατί τότε πραγματικά δεν υπήρχε ενημέρωση. Εγώ έμαθα ας πούμε πως γίνονται τα παιδιά στα 14 μου χρόνια. Και είχα πάθει σοκ όταν μου είπαν από που βγαίνει. Μεγάλο σοκ. Οπότε δεν υπήρχε ενημέρωση γενικά. Μιλάμε για '80. 

Και θυμάσαι έτσι πώς αντέδρασε, πώς της το ανακοίνωσες;

Ε, ντάξει, η Λίτσα επειδή ήμαστε πολλά χρόνια μαζί, το ήξερε, βασικά το ξέραν όλοι από την εμφάνισή μου. Ξέραν ότι δεν είμαι ένα αγόρι, δεν ήμουνα ένα αγόρι που να παίζει μπάλα και ξέρω γω τι και ξαφνικά... Ήμουνα ένα θηλυπρεπή αγόρι, που παίζαμε με κούκλες, οπότε τους ήτανε σαν να ήμουνα φιλενάδα τους. Τέλος. Δεν το πήρανε στραβά. Εντάξει από παρέα ας πούμε, όταν τους το ανακοίνωσα, άλλοι φύγανε, άλλοι με βρίσανε, άλλοι και χαστούκι έφαγα, γιατί όχι από κακία. Γιατί φίλοι ήμαστε πάλι με αυτήνανε, απλά δεν ήθελε να το δεχτεί. Μου την άστραψε! Ναι. Και μετά με αγκάλιαζε και φιλιόμασταν, ας πούμε. Αλλά από τα 10, 15 άτομα, μείναμε 3. Που υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου και χαίρομαι γι 'αυτό. Λίγοι και καλοί.

Στα αδέρφια σου; Βασικά σε ποιον το είπες πρώτα από την οικογένεια;

Στα αδέρφια μου, βασικά και αυτοί το ξέραν όλοι. Οπότε όταν τους το είπα, νομίζω ότι μου είπαν: «Κάτι άλλο; Το ξέρουμε»! Εντάξει, πιο πολύ σχέση και πιο δεμένη είμαι με την μικρή μου αδερφή, την πριν από μένα είμαστε λίγο πιο κοντά σε ηλικία, οπότε είμαστε και πιο δεμένοι. Όχι ότι δεν τους αγαπάω τους άλλους, αλλά είμαστε πιο δεμένοι και ηλικιακά και έχουμε περάσει και πιο πολλές καταστάσεις, γιατί άλλοι παντρευτήκαν, φύγαν, οκ.

Και στη μαμά σου όταν το είπες;

Η μαμά μου το ήξερε ήδη, δεν... Ναι. Απλά, για να δείτε πόσο προχώ είναι η μαμά μου. Ένα μεσημέρι, ήμαστε 20 χρονών κάτι, 24, 25, κάπου εκεί. Και ήμαστε όλοι μαζί, είχε κατέβει, α, είχε φύγει ο αδερφός μου Αμερική. Οπότε είχε κατέβει για καλοκαίρι και είμαστε από τις λίγες φορές που είμαστε όλοι μαζί και τους είπα, συζητάγαμε για τη μαμά, πόσο ανοιχτόμυαλη και καλή και καλόβολη και δεν μας έχει χαλάσει χατίρι ποτέ και... Μας άφηνε να κάνουμε και τα λάθη μας. Δεν ήταν αυτό το υπερπροστατευτικό. Θα σου πει τη γνώμη της, ξερω γω,: «εγώ δεν συμφωνώ, άμα θες να το κάνεις, κάντο και πάλι εδώ είμαστε». Λοιπόν και το συζητάγαμε όλο αυτό και τους λέω: «το μεσημέρι θα κάνω πλάκα». Και τρώμε το μεσημέρι και εκεί που τρώγαμε, λέω: «μαμά έχω να σου πω κάτι πα΄ρα πολύ σοβαρό». «Ωχ» κάνει αυτή. Και μου λέει: «για πες». Της λέω: «σκέφτομαι ότι όταν κάνω αλλαγή φύλου, θα γίνω λεσβία». Μένει με την μπουκιά στον αέρα και μου λέει: «Μήπως είναι λίγο υπερβολικό»; Και βάλαμε τα γέλια φυσικά γιατί κάναμε πλάκα, αλλά αυτή ήταν η αντίδραση της μαμάς μου. Δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη. Τέτοια έχουμε πολλά. Τώρα δεν μου έρχονται και πάρα πολλά στο μυαλό. Αυτό ήτανε το πιο τέτοιο, αλλά γενικά είναι πάρα πολύ ανοιχτόμυαλη και... Δοτική και θα σου δώσει και το βρακί της και στους πάντες και... Δεν υπάρχει αυτή η μάνα.

Αλλαγή φύλου σκέφτηκες ποτέ να κάνεις;

[00:10:00]Το είχα σκεφτεί πιο παλιά, το θέμα είναι ότι ήταν πολλά τα λεφτά τότε και δεν ήτανε και τόσο, πως να το πω, έπαιρνες ένα ρίσκο βασικά. Γιατί αλλάζει η ζωή σου οριστικά. Όχι στο θέμα το, με την αλλαγή φύλου. Με επιπλοκές που θα μπορούσες να είχες ή θα πετύχει ή δεν θα πετύχει. Οπότε εκεί ρισκάρεις. Δεν το πήρα αυτό το ρίσκο γιατί δεν είχα τα λεφτά. Γιατί και οι δουλειές μου δεν ήταν, με ένα μεροκάματο ήμουνα. Δούλευα, έχω δουλέψει και σε κομμωτήριο, έχω δουλέψει και σε ανθοπωλείο, σε εισαγωγικά νορμάλ δουλειές. Οπότε δεν είχα περιθώριο να μαζέψω λεφτά, ούτε είμαστε καμία οικογένεια εγκατάσταση με πολλά λεφτά και τα λοιπά. Μεσαία τάξη, δεν μας έλειψε κάτι, αλλά δεν μας περισσεύανε κιόλας. Οπότε δεν... Και ούτε το έχω μετανιώσει να σου πω την αλήθεια, δεν αλλάζει κάτι.

Και οι αλλαγές που ένιωθες ότι ήθελες να κάνεις; Δηλαδή όταν ξεκίνησες κάπως να ντύνεσαι διαφορετικά...

Α, αυτό, βασικά ήταν και... Θα ξαναπάμε πάλι λίγο πίσω. Από τα 14 μου μέχρι τα 18 μου, παρόλο και σε ό,τι ζούσα τέλος πάντων, ήμουν και με ψυχολόγο, το οποίο να μπορώ να δεχτώ, όχι να δεχτώ, να συμβιβαστώ με το το είμαι και που πάω και τι κάνω και τι θέλω στη ζωή μου και όλα αυτά. Και αυτό με βοήθησε πολύ. Οπότε την απόφασή μου, ήτανε συνειδητή, στα 20 μου, αποφάσισα ότι εγώ θέλω να είμαι η Μίνα. Και έτσι ξεκίνησα ορμονοθεραπείες, πολύ άγχος και εκεί. Νόμιζα ότι την επόμενη μέρα θα 'χαν αλλάξει τα πάντα και ήμουνα συνέχεια σε ένα καθρέφτη. Τέλος πάντων, ωραίες εποχές. Και σιγά σιγά, εντάξει και αυτό θέλει το χρόνο του. Βασικά είναι η ψυχολογία, για μένα είναι το παν η ψυχολογία και το ποιους έχεις δίπλα σου. Είναι για μένα το βασικό νομίζω. Αν δεν τους είχα, δεν ξέρω τι θα έκανα.

Και στην αλλαγή σιγά-σιγά της εμφάνισης, μετά και από τις ορμόνες και όταν αποφάσισες να ντυθείς...

Ναι.

Έτσι θυμάσαι ιστορίες να σου έχουν μείνει;

Κοίταξε, τότε μου είχαν μείνει και πολλά αρνητικά. Στο θέμα το να βρεις δουλειά και εκεί ήταν λίγο δύσκολο. Φυσικά, δεν ξέρω αν ήταν πλειοψηφία ή μειοψηφία, γιατί είναι και θέμα χαρακτήρα πιστεύω, αλλά εντάξει, σίγουρα τρως πόρτα. Ούτε καν διακριτικά. Άλλοι ήταν διακριτικοί, «θα σας τηλεφωνήσουμε», άλλοι σου λέγαν: «οκ, κανένα πρόβλημα, μια χαρά σε βλέπω, σε βρίσκω», οκ. Και φυσικά πιστεύω ότι είναι και ο χαρακτήρας μου τέτοιος ο οποίος δεν δίνει και πολλά δικαιώματα στο να, στο τι είμαι τι κάνω, τι δεν κάνω. Είμαι σοβαρή εκεί που πρέπει, στη δουλειά μου είμαι έτσι όπως πρέπει, δεν δίνω δικαιώματα παρά έξω. Τώρα το τι είμαι, είμαι για μένα. Τέλος. Δεν νομίζω να αφορά κανέναν. Όταν στη δουλειά μου είμαι σωστή. Σε δημόσιες υπηρεσίες, δεν το συζητώ. Είχα πάει κάποια στιγμή για κάτι γυαλιά, πως το λένε, όχι μυωπίας, αστιγματισμού. Είχα πάει στο ΙΚΑ που θα μου δικαιολογούσαν κάτι λεφτά και τέτοια και ήταν ένα γάμα. Όταν πάω λοιπόν στο 1ο γραφείο και τους λέω: «Παιδιά, έφερα αυτά τα χαρτιά για ένα ζευγάρι γυαλιά» κλπ και μου λένε: «Πρέπει να είναι ο ίδιος». Τους λέω: «Εγώ είμαι». Και αρχίζουν και πέφτουν σκουντιές, από το ένα γραφείο στο άλλο, σε ένα πάρα πολύ μικρό χώρο. Με τρέχαν από γραφείο σε γραφείο, που το είχαν ακούσει και οι απ' έξω στην ουρά και είχα την ίδια αντιμετώπιση. Μέχρι που τα πήρα στο κρανίο και του λέω: «Εντάξει, οκ, αφού το ξέρετε όλοι, για ποιο λόγο ξαναμπαίνω στην όλη διαδικασία αυτή; Και για όσους δεν ακούσανε και δεν το καταλάβανε, η ταυτότητά μου λέει έτσι, αλλά εγώ είμαι αυτή». Και τέλος.  Τέτοια πολλά. Και σε τράπεζα, να θέλω να πάω να βγάλω λεφτά, τότε δεν υπήρχαν οι κάρτες και ήρθε ο διευθυντής για να μου κάνει ταυτοποίηση. Δηλαδή ήμαρτον. Εντάξει, αυτά είναι λίγο, πως να το πω, ένα σφίξιμο στο στομάχι, αλλά οκ. Στην αρχή σε ζορίζει, μετά το συνηθίζεις, μετά το καλαμπουρίζεις. Τώρα δεν έχω κανένα πρόβλημα, το καλαμπουρίζω. 

Έτσι, πιο μακρινοί συγγενείς που θα σε βλέπανε, χωρίς ίσως να ξέρανε...

Α, λοιπόν! Ναι και αυτό έχει πλάκα.

Λοιπόν, παντρεύεται ο ανιψιός μου. Εντάξει, όλοι μας μες στην καλή χαρά. Ο πρώτος γάμος απ' τ' ανίψια μου, το μεγάλο μου [00:15:00]ανίψι κλπ κλπ. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι θα είναι και φίλοι και ξαδέρφια που ούτε καν τα θυμάμαι και όλο αυτό το σκηνικό που τους έχεις δει μια φορά όταν ήσουνα 5 χρονών και λες ως τώρα τι γίνεται ας πούμε. Και πως ντύνεσαι... Και είχα ένα συνολάκι unisex και ένα με τα κανονικά μου, το φορεματάκι μου και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν ήξερα τι να βάλω. Και ήμουνα συνέχεια τι να βάλω και τι να βάλω και ρώταγα τ' αδέρφια μου και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν είχα αποφασίσει μέχρι τις 17.00 η ώρα. 18.00 η ώρα γινόταν ο γάμος και αυτά. Εγώ 17.00 η ώρα ακόμα τίποτα δεν είχα κάνει. Είχα κάνει μπάνιο, μόνο. Λοιπόν και πετάγεται ο αδερφός μου και μου λέει: «Να σου πω», μου λέει: «Γιατί αγχώνεσαι; Είναι ένα σημαντικό γεγονός της οικογένειας, παντρεύεται ο ανιψιός σου, είσαι με την οικογένειά σου, τη μάνα σου, τ' αδέρφια σου, τα ανίψια σου, τα αυτά, ποιος θα πει τι και γιατί; Βλακεία σου. Δεν θα τολμήσει άνθρωπος να πει κάτι. Είτε έχει πρόβλημα αυτός, είτε δεν έχει». Και έτσι αποφάσισα να βάλω το φορεματάκι μου. Και περάσαμε και τέλεια. Και ήταν και από τους ωραιότερους γάμους η αλήθεια είναι.

Ναι, εντάξει τώρα άλλοι το δέχονται, άλλοι δεν το δέχονται, αλλά οκ.

Με δουλειά πώς τα πήγες; Δηλαδή τι σε ενδιέφερε να κάνεις; Τι έκανες;

Είχα τελειώσει κομμωτική. Ασχολήθηκα για ένα διάστημα, αλλά έπεφτε πολύ κουτσομπολιό εκείνη την εποχή στα κομμωτήρια, καλά και τώρα πέφτει, οπότε εγώ δεν μπορούσα να συμμετέχω σε αυτό το κομμάτι γιατί πρώτον δεν άκουγα και δεύτερον δεν θυμόμουνα! Λάθος! Γιατί πρέπει και να θυμάσαι και να ακούς. Γιατί μετά τσαντιζόνταν οι πελάτισσες σου που δεν τις ακούς! Αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω σε κουτσομπολιά και τέτοια, οπότε το παράτησα αυτό. Μετά έχω δουλέψει κουζίνα σαν μαγείρισσα και λάντζα έχω κάνει και στην κουζίνα έχω κάνει αρκετά χρόνια, σε ανθοπωλείο ήμουν άλλα 3-4 χρόνια. Κάναμε κατασκευές και τέτοια, γενικά μου αρέσει οτιδήποτε έχει σχέση με δημιουργικό, καλλιτεχνικό, τέτοια. Δεν τραγουδάω, δεν έχω ωραία φωνή. Δεν χορεύω, δεν μπορώ. Χορεύω σε πάρτυ. Χορεύτρια δεν θα γινόμουν ποτέ. Λοιπόν. Έχω προσέξει γιαγιά κατάκοιτη με τρία σκυλιά και Αλτσχάιμερ. Αυτό νομίζω ήταν το πιο δύσκολό μου. Αλλά... Αυτό δεν είναι πολλά χρόνια τώρα, είναι 8, 9, εκεί γύρω. Τώρα μπορεί να σου φανεί λίγο παράξενο. Λοιπόν, κάποια στιγμή είχα ένα θέμα υγείας, πλάτη, ώμους και τέτοια, είχα στραβώσει παντελώς και με κορτιζόνες και τέτοια, γιατί δούλευα κουζίνα. Και τα ‘χα φτύσει βασικά. Πολλές ώρες και μόνη μου και τέλος πάντων χάλια. Και ψυχολογικά χάλια, ήταν όλο το πακέτο μαζί. Και εκεί γνώρισα μία τύπισσα η οποία το συζητάγαμε και μετά νιώθω κάτι στο σώμα μου που μου έκανε, αλλά χωρίς να ξέρω τι έιναι, αλλά ήμουν σίγουρη ότι κάτι έκανε αυτή. Χωρίς να ξέρω γιατί και τι. Και τη ρωτάω: «Έκανες κάτι»; Μου λέει: «Τι ένιωσες»; Της λέω: «Μία ανατριχίλα και ήταν πάρα πολύ γλυκό συναίσθημα». «Ναι» μου λέει. Λέω: «Τι»; Μου λέει: «Σου έστειλα θεραπείες με αγγέλους». Σοκ. Τέλος πάντων, το αφήνω κενό. Αλλά μου βαζε την ιδέα αυτή, αλλά το είχα και από πιο παλιά, και μπαίνω λίγο στα πιο πνευματικά και τέτοια μονοπάτια, τα οποία μ’ άρεζε πάρα πολύ αυτό και ήθελα να πάρω βαθμό σε ρέικι. Που δεν ξέρω αν το ξέρεις, είναι τέλειο. Έχει σχέση με ενέργειες, είναι θεραπευτική. Μπράβο, είναι τέλειο αυτό. Λοιπόν, βασικά είναι για αυτοβελτίωση τα περισσότερα, κάνουν καλό σε σένα και μετά στους γύρω σου φυσικά. Όταν είσαι εσύ καλά, είναι οι γύρω σου καλά.  Λοιπόν, και πάμε τώρα πάνω στη γιαγιά. Όταν έπιασα αυτή τη δουλειά με τη γιαγιά, μου λέγαν όλοι: «Πού πας να κάνεις, πού πας να μπλέξεις, με τη γιαγιά κατάκοιτη και αλτσχάιμερ και τρία σκυλιά και εσώκλειστη στο σπίτι»; Τους λέω: «παιδιά», τότε ήμουν και λίγο οικονομικά ζορισμένη, τους λέω: «Δεν γίνεται διαφορετικά, θα πάω, μια εμπειρία είναι». Λοιπόν. Η κόρη της, αυτή ήταν δασκάλα σε ρέικι, γιόγκες και όλα αυτά τα σχετικα και διαλογισμούς. Άπειρα βιβλία τέτοια στο σπίτι της γιαγιάς. Και παθαίνω σοκ. Πιστεύω ότι και αυτή η δουλειά δεν τη βρήκα, με βρήκε γιατί ήθελα να πάω σε αυτό το κομμάτι και να ψαχτώ λίγο παραπάνω, αν το θες. Λοιπόν, εγώ ξετρελάθηκα. Δύσκολο σαν δουλειά. Στο θέμα ότι εντάξει δεν είναι θέμα κούρασης και τόσο, όσο η, πως να το πω, [00:20:00]και το συναισθηματικό κομμάτι της μάνας και της κόρης, που το ζούσα... Και όλα αυτά και... Κάπου ψιλοζορίστηκα. Ζορίστηκα... Όχι ζορίστηκα, βλέπεις μαι ανθρώπινη πλευρά, ρε παιδάκι μου, που εγώ δεν την είχα ξαναζήσει. Το πως είναι. Γιατί τώρα η Φωτούλα, η μαμά, ήτανε τότε 72 χρονών και είχε αλτσχάιμερ απ' τα 54. Η Κέλλυ, η κόρη της ήταν 18 χρονών. Δηλαδή από τα 18 της μέχρι εκείνη την ηλικία, ήταν η μαμά της με αλτσχάιμερ. Τραγικό. Και ένας λόγος που ασχολήθηκε και αυτή με όλα αυτά, ήταν αυτό. Για να μπορέσει να ξεπεράσει και να βιώσει την όλη κατάσταση αυτή, για να μην τρελαθεί.  Λοιπόν, φοβερό άτομο και η Κέλλυ, την αγαπάω πάρα πολύ και της είμαι ευγνώμων, εκεί που είναι. Και μπαινω και σε αυτό το μονοπάτι, το οποίο,οτιδήποτε έχει σχέση με τέτοια, μου αρέσουν πα΄ρα πολύ και γενικά ασχολούμαι λίγο λίγο. Οπότε με αυτό βλέπεις πάλι ένα άλλο μέρος του εαυτού σου, πιο βαθιά, γνωρίζεις τον εαυτό σου, που πιστεύω ότι για μένα το πιο δύσκολο να αντιμετωπίσεις κάτι, η πιο δύσκολη αντιμετώπιση είναι του εαυτού σου. Και όχι με τους γύρω σου. Όταν πραγματικά καταφέρεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου κατάματα ή θα τρομάξεις ή θα πεις ουάου. Για μένα ήταν λίγο τρομαχτικό. Το να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς είσαι, όχι ότι είναι τρομαχτικό, πως να το πω. Ούτε εγκληματίας είμαι, ούτε τίποτα. Αλλά βλέπεις, μαθαίνεις βασικά ποιες είναι οι σκληρές σου πτυχές, ποιες είναι οι ευαισθησίες σου. Εγώ έχω πάρα πολλές ευαισθησίες, υπερβολικά πολλές, οπότε κάπου προσπαθείς να ισορροπήσεις το μέσα σου. Και αυτό βγαίνει μετά προς τα έξω. Για αυτό για μένα και αυτή η δουλειά με τη γιαγιά ήτανε σπουδαία. Ήτανε η πιο δύσκολη που έχω κάνει στο θέμα να το αντιμετώπισες όλο αυτό και να μπορείς να ανταπεξέλθεις, να την κάνεις μπάνιο και όλα τα σχετικά. Και να της μαγειρέψεις. Δεν έτρωγε, δεν μάσαγε, είχε ξεχάσει να μασάει, οπότε της τ' αλέθαμε. Και αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση, ενώ είχε χάσει την επαφή με το περιβάλλον γενικά, όποτε έμπαινα στο δωμάτιο να την ξυπνήσω, για να τη σηκώσω για αυτό, χαμογέλαγε. Ένα. Και το πιο συγκινητικό ήταν όταν αποφάσισα να σταματήσω και να φύγω το 'χα πει στην Κέλλυ ένα μήνα πριν για να βρει κάποια να είναι με τη Φωτούλα. Την τελευταία μέρα, αυτό δεν το έχει κάνει. Ήμουνα 8 μήνες, 9; Δεν το είχε κάνει ποτέ. Την τελευταία μέρα, γιατί έτσι όπως ήτανε στην καρέκλα της, ρε παιδάκι μου, εγώ της διάβαζα, ακούγαμε μουσική, διάβαζα τα βιβλία αυτά που μου αρέσανε εμένα και τα διάβαζα δυνατά. Με τα μασαζάκια της, με τις κρεμούλες της, με όλα αυτά, Η Φωτούλα, ναι, έρωτας τρελός. Την τελευταία μέρα, εκεί που καθόμαστε δίπλα δίπλα και αυτά, μου 'πιασε το χέρι και δεν το άφηνε. Είχα πάθει σοκ. Δεν σημαίνει ότι... Εκεί βασικά κατάλαβα ότι δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουνε, δηλαδή πιστεύω ότι νιώθουν τα πάντα, καταλαβαίνουν τα πάντα, απλά δεν μπορούν να εκφραστούν. Και έπαθα σοκ. Αυτά. Είναι λίγο συγκινητικό.

Άλλες δουλειές μετά; Ήμασταν στο κομμάτι των επαγγελμάτων.

Α, ναι. Άλλες δουλειές. Μετά τέλειωσα σχολή για νύχια. Και αυτό είναι μεγάλη ιστορία. Λοιπόν. Είμαι πάλι Αθήνα, αυτό ήτανε λίγο πριν βρω τη δουλειά με τη γιαγιά. Είχα ανέβει πάλι Αθήνα, ήμουνα τελείως άφραγκη, με φιλοξενούσε μία φίλη μου και έψαχνα να βρω δουλειά. Και να μη βρίσκω τίποτα. Πουθενά και τίποτα. Λοιπόν. Κάποια στιγμή μου λέει ένας φίλος μου: «ρε συ, θα σου γνωρίσω μία φιλενάδα μου που είναι φωτογράφος στην Ιταλία, αυτή πηγαινοέρχεται, αν θέλει να της σιδερώσεις, να της καθαρίσεις το σπίτι». Του λέω: «Έγινε». Και περίμενα να μου γνωρίσει την φίλη του αυτή. Τέλος πάντων. Έρχεται η Άννα, Άννα τη λένε. Έρχεται η Άννα από την Ιταλία, είχαμε ανταλλάξει εν τω μεταξύ facebook και τηλέφωνα και τα λοιπά, με παίρνει να κανονίσουμε να βρεθούμε. Και βρισκόμαστε, πάμε στο σπίτι της, είπαμε τα άπειρα, εκτός του για δουλειά! Ό,τι [00:25:00]μπορείς να φανταστείς το είπαμε. Η Άννα είναι ένα πλάσμα θεϊκό, αυτή τότε ξεκίναγε την αλλαγή, γιατί ήτανε αγοράκι και μετάβαση προς κοριτσάκι, οπότε το 'χε πολύ ανάγκη αυτό το να, χωρίς να το ξέρω όμως, την επαφή αυτή και τη συζήτηση και το πως σκέφτεσαι και πως είναι και όλα αυτά τα σχετικά και να βγει λίγο απ' το καβούκι της. Εγώ καιγόμουνα φυσικά για δουλειά. Δεν έβλεπα τότε πως το βλέπει αυτή. Εγώ έβλεπα δουλειά, ότι θέλω δουλειά. Λοιπόν και αρχίζαμε και βγαίναμε και κάναμε και ράναμε. «Μωρή», της έλεγα «μία δουλειά θέλω, δεν θέλω να βγαίνουμε και να πίνουμε και να τρώμε και να τα πληρώνεις εσύ». Η οποία πάντα, επειδή ήξερε ότι δεν έχω λεφτά, μου είχε ένα σακουλάκι, σαν τον Άγιο βασίλη, τα χαρτάκια μου, τον καπνό μου, κάρτα για το κινητό μου, συν ότι πλήρωνε όλα τα άλλα. Τέλος πάντων, είχαμε τσακωθεί άπειρες φορές σε αυτό το κομμάτι. Μέσα σε αυτό της είχα πει και τη σχολή χορού. Χορού λέω... Για τα νύχια. Και άρχιζε ναμε πιέζει στο να μου δώσει αυτή τη δουλειά. Ένα άτομο που δεν το ξέρω, τρεις βδομάδες, να θέλει να μου δώσει λεφτά για να πάω σε μία σχολή. Η οποία δεν ήταν και φθηνή. Και της έλεγα: «Όχι, εγώ δουλειά θέλω. Θες να σε βοηθάω στο σπίτι να σου κάνω οτιδήποτε θες, ναι, αλλά έτσι να μου δώσεις λεφτά, όχι». Τέλος πάντων κάποια στιγμή μου λέει: «Έχεις άλλη επιλογή»; Της λέω: «Οχι». Μου λέει: «Τότε, βρες μια σχολή, πες μου πόσο κάνει, πώς πληρώνουμε, αν τα πληρώνει cash ή με δόσεις, κλείνεις, σου δίνω τα λεφτά και τελειώνει η υπόθεση. Και όταν έχεις, θα μου τα δώσεις». Τέλος πάντων, μη στα πολυλογώ, και έτσι έγινε. Βρίσκω σχολή, άρχισε να μου πληρώνει η Άννα τους πρώτους μήνες τουλάχιστον, μετά βρήκα τη γιαγιά, οπότε τα πλήρωσα από 'κει. Και όταν πια είχα τακτοποιηθεί και οικονομικά και τέτοια και την παίρνω τηλέφωνο γιατί δεν χάσαμε επαφές με την Άννα εννοείται, της λέω: «Ρε Άννα, πες μου ένα λογαριασμό, δεν θα στα βάλω όλα μαζί, θα στα βάζω λίγα λίγα». Μου λέει: «ποια»; Της λέω: «Αυτά που σου χρωστάω». «Δεν μου χρωστάς τίποτα» μου λέει. «Αυτό που έκανες εσύ για μένα ήταν πολύ πιο σημαντικό από αυτό που έκανα εγώ για σένα». Της λέω: «τίποτα δεν έκανα, εσύ έκανες για μένα». «Όχι», μου λέει. «Εσύ με έκανες να βγω απ' το καβούκι μου και να φτάσω εκεί που έφτασα σαν Άννα». Γιατί αυτή τη στιγμή, ασχολείται με μουσική, κάνει παραγωγές, έχει φτάσει σε ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο, έχει αφήσει τη φωτογραφία βασικά και έχει φτάσει σε ένα πάρα πολύ καλό... Ξέρει να πουλάει τον εαυτό της. Οπότε κάπου και σε αυτήν είμαι ευγνώμων. Ναι. Εντάξει τώρα δε... Θα σου πω μόνο τα καλά, τώρα για πόρτες τι να σου πω; Ότι έχω φάει πόρτες; Έχω φάει και πόρτες. Αλλά εντάξει, δεν με νοιάζει. Κρατάμε τις καλές στιγμές στη ζωή μας.

Τι ωραία. Και στο, σε ένα μαγαζί που δουλεύεις στο κέντρο;

Στο Ababa;

Στο Ababa.

Α, εκεί, αυτό πάλι ξεκίνησε από πλάκα. Από πλάκα... Ήταν μόλις είχα κατέβει στα Χανιά. Τον Δημήτρη που έχει το μαγαζί τον ξέρω αρκετά χρόνια. Είναι ένα θεϊκό πλάσμα, καλλιτέχνης, ζωγράφος, κάνει εκθέσεις, κάνει διάφορα, τον αγαπάω πάρα πολύ, είμαι πάρα πολύ... Λοιπόν και κάποια στιγμή, πήγαινα σαν πελάτισσα και κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο πρωί πρωί, εγώ νόμιζα ότι έπαθε κάτι και μου λέει: «Ρε συ» μου λέει «μπορείς να έρχεσαι τα πρωινά να μου κρατάς ένα δίωρο, γιατί δεν βρίσκω άτομο». Μου λέει: «Για δύο μήνες θα 'ναι». «Ναι» του λέω «βρε». Μου λέει: «Θα' σαι 8-10», μου λέει «τα λεφτά δεν είναι πολλά, γιατί είναι δύο ώρες, αλλά θα έχεις πέντε μέρες, αλλά εντάξει, ό,τι είναι, καλό είναι». Λέω: «Έγινε ρε 'συ, ούτε να το συζητάς». Και έκατσα 4 χρόνια! Και όχι πρωινό. Κανονικά. Ναι, το οποίο τι να πω τώρα για αυτό. Από τα καλύτερα χρόνια και από τις καλύτερες δουλειές που έχω κάνει. Με γέλια, κέφια, τσακωμούς, χαβαλέ, τι να πω τώρα. Τα καλύτερα μόνο έχω να πω σε αυτό. Εντάξει μετά ήρθανε αυτές οι βλακείες με τον κόβιντ και όλα αυτά και καπου και εγώ κουράστηκα και δεν μπορώ να κάνω διαχωρισμούς και όλα αυτά. Μου είναι λίγο δύσκολο να τσεκάρω εγώ τον άλλο. Οκ. Ας το κάνει άλλος, εγώ δεν μπορώ. Οπότε παραιτήθηκα. Και εν τω μεταξύ είναι παρεΐστικο μαγαζί, ρε παιδάκι μου, δηλαδή όλοι φίλοι είμαστε, τι να πω τώρα εσύ αν έχεις κάνει και αν δεν έχεις κάνει και τι έχεις κάνει...; Δεν γίνεται, δεν μπορώ να το κάνω. Αγχωνόμουνα, πόναγε το στομάχι μου, πόναγε η ψυχή μου ολόκληρη ας πούμε. Δεν γίνεται αυτό.

Όπως εσύ ας πούμε, έβγαλες από το καβούκι της την Άννα, είχες εσύ άτομα που κάπως να έχουν ακολουθήσει την πορεία που ήθελες να κάνεις και να εμπνεύσουνε σε αυτό;

[00:30:00]Βασικά όχι. Έχω μία κολλητή που είμαστε από τα 16 μας μαζί, και αυτή στην ίδια φάση με μένα, με ίδιους προβληματισμούς, είχαμε περάσει μαζί πολλά. Γενικά ξεκινάγαμε μαζί στα ξεκινήματά μας και όλα αυτά, αλλά είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Τελείως όμως. Γι' αυτό ταιριάζουμε νομίζω. Τελείως διαφορετικοί, η μέρα με τη νύχτα, την αγαπάω και αυτήν πάρα πολύ εννοείται. Όχι. Αλλά σου 'πα ήταν γενικά η πορεία της ζωής μου από πιτσιρίκι, σου λέω ξανά έπαιξε φοβερό, σημαντικό ρόλο η οικογένειά μου. Γιατί ό,τι και να έκανα ήταν δίπλα μου και ένιωθα τη σιγουριά ότι, και άνεργη να μείνω έχω την οικογένειά μου και λίγο να ζοριστώ όλο και κάποιος θα βοηθήσει. Τους έχω πάντα δίπλα μου. Δεν αγχωνόμουνα σε αυτό το κομμάτι. Και αν δεν έβρισκα κάτι σήμερα, θα έβρισκα αύριο, και αν δεν έβρισκα αυτό το μήνα, θα βρω τον άλλον. Αλλά πάντα κάτι θα έκανα. Και πάντα έψαχνα δουλειές πάλι σε εισαγωγικά νορμάλ. Τώρα το τι είναι νορμάλ και τι δεν είναι δεν ξέρω, αλλά ο καθένας, ναι. Το να κάνω κάτι άλλο δεν ήτανε για μένα, ας πούμε. Δεν μπορώ να το κάνω και αυτό. Νομίζω ότι δεν θα 'χα δουλειά. Στο θέμα ότι δεν μπορώ, θα 'θελα να τους δείρω ας πούμε, δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Είναι θέμα χαρακτήρα. Με τίποτα δεν θα το 'κανα. Θα προτιμούσα να έχω ηλικιωμένους, παιδάκια, τέτοια, αυτές οι δουλειές μου αρέσουνε και αυτές τις κάνω και καλά γιατί το 'χω αυτό με τα πιτσιρίκια, είμαι λίγο παλαβή. Με την καλή την έννοια.

Με άλλες τρανς εδώ πέρα στα Χανιά, γνωρίζεστε;

Ναι. Είναι η Γωγώ σου λέω, που είναι κολλητή μου, το Ηβάκι που το υπερλατρεύω. Δεν είναι και πάρα πολλές βασικά στα Χανιά, και Χανιώτισσες κιόλας, ούτε η Ήβη είναι Χανιώτισσα, Χανιώτισσα, έχει έρθει από αλλού. Χανιώτισσες, χανιώτισσες, έχουν φύγει οι περισσότερες. Νομίζω ότι είμαστε μόνο εγώ με την Γωγώ. Κι εμείς είχαμε φύγει βασικά. Δηλαδή πάλι λείπαμε και ξανάρθαμε τώρα και όταν πρωτοήρθα στα Χανιά, η αλήθεια είναι ότι ψιλοζορίστηκα, ήθελα να τους δείρω όλους. Γιατί είναι, η αντιμετώπιση είναι λίγο περίεργη και λίγο δηθενισμός και λίγο ψιλομύτηδες και λίγο κάπως, αλλά εντάξει, αυτό είναι πάλι, πάλι ήθελα να φύγω τότε και μετά αποφάσισα, άκου να σου πω ή αυτοί ή έσυ! Διαλέγεις και παίρνεις. Αποφάσισα εγώ. Οπότε είμαι μια χαρά, έχω κάνει τις επιλογές μου, ξέρω με ποιους θα κάνω παρέα, ξέρω που θα πάω και ξέρω και που δεν θα παω και που ούτε γεια δεν θα πω. Είναι απλά τα πράγματα, εμείς κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη, είναι εύκολη. Μέχρι ένα βαθμό.

Σε σχέση με το πόσο, ας πούμε, ανοιχτά είναι τα μυαλά στο σήμερα, αν είναι, και με το παλιά που το έχεις ζήσει. Ποια είναι, όχι η γνώμη σου, τι αίσθηση σου αφήνει. Πώς ήταν κάποτε και πώς είναι τώρα ο κόσμος;

Λοιπόν, επειδή εγώ έχω ζήσει τη δεκαετία '80, '90, που ήμουνα εφηβεία και 20 χρονών και τέτοια, είναι λίγο περίεργο. Ήταν δύο άκρα φαντάσου. Το να σε βλέπουνε και να αντιμετωπίζουνε σαν ούφο, εξωγήινο, άρρωστο, να φεύγουνε, να μη σου μιλάνε και αυτά, και απ' την άλλη είναι το, η τρυφερή πλευρά, η ανθρώπινη, η πιο αθώα, η πιο αγνή, με φλερτ, πιο κοντά οι άνθρωποι, τελείως διαφορετικά. Τώρα τι υπερίσχυε, δεν ξέρω να σου πω. Ποιο ήταν περισσότερο ή λιγότερο, πάντως σίγουρα ήτανε μία εποχή, για μένα, καλύτερη από τώρα. Δεν ξέρω αν ήταν η άγνοια ή το, δεν ΄ξερω τι έφταιγε πάντως. Ψαχνόταν και πιο πολύ, γενικά και η μουσική της δεκαετίας του '80, τότε που εμείς την ακούγαμε λέγαμε μαλακίες, αλλά τώρα είναι κάτι διαχρονικό, γιατί ψαχνότα, ήταν μία εποχή που ψαχνόσουνα. Του ψαξίματος το λέω εγώ! Και γενικά δηλαδή, είχε τα καλά της, είχε και τα αρνητικά της. Τώρα, ας πούμε από το '80 μέχρι σήμερα, ναι μεν έχουν γίνει ορισμένα πράγματα που σίγουρα είναι καλά και υπέρ και στα, για ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά για μας, και με το σύλλογο που υπάρχει και αυτά. Έχουν κάνει πολλά βήματα και καλά και μεγάλα και μπράβο τους, τώρα σε θέμα ποιότητας ζωής, δεν ξέρω αν είναι ωραίο. Είμαστε όλοι με ένα κινητό, σχέσεις δεν υπάρχουν, φλερτ δεν υπάρχει, δεν το συζητώ. Όλο με μηνυματάκια είσαι. Εδώ χωρίζεις με μήνυμα. Χάνεις, έχεις χάσει την ανθρώπινη επαφή, τις ανθρώπινες αξίες, βασικά την επαφή έχουμε χάσει. Δεν είναι ο ένας δίπλα στον άλλον, δεν αγκαλιάζεις, δεν φιλιέσαι, ό,τι θες το λες με ένα κινητό. Ενώ παλιά δεν υπήρχε αυτό.  Δηλαδή εγώ θυμάμαι παλιά που είχα ένα γκομενάκι, λοιπόν. Κανονίζαμε από σήμερα για την επόμενη βδομάδα ραντεβού, [00:35:00]που ούτε καν τηλέφωνο δεν είχαμε να πάρουμε, αλλά ξέραμε ότι την τρίτη στις 6 η ώρα, ραντεβού στο ρολόι. Και περίμενα μία βδομάδα, με καρδιοχτύπι για να πάω στο ραντεβού. Τώρα. Δεν υπάρχει αυτό. Δεν... Γι' αυτό σου λέω, είναι λίγο περίεργα, εμένα μου άρεσε περισσότερο τότε, η αλήθεια είναι. Κατ' αρχήν έβγαινες μόνος σου, όπου και να πήγαινες, γινόσουνα μία παρέα ξαφνικά με τους πάντες. Δεν είχε... Τώρα είσαι παρέα με πολλούς και είσαι μόνος σου. Εγώ αυτό έχω καταλάβει. Δηλαδή μπορεί να είμαστε 15 άτομα, και πάλι μόνη μου νιώθω γιατί είναι όλοι με ένα κινητό στο χέρι και ο καθένας στον κόσμο του. Δεν είναι αυτό. Δεν είναι, δεν ξέρω. Χίλιες φορές το '80.

Για το πρώτο αγόρι έτσι που το πόθησες, θες να μας πεις;

Λοιπόν το πρώτο αγόρι ήτανε στα 17 μου. Εγώ 17 και αυτός 18. Ωχ, τέλεια ήταν! Φυσικά υπήρχε φλερτ, παιδιά ήταν τελείως αγνά τα πράγματα όμως ρε 'συ, δεν ήταν όπως είναι τώρα. Ούτε πήγαινε καθαρά στο σεξουαλικό με τη μία. Ήταν τελείως... Γι' αυτό σου λέω ήταν πιο ωραίο. Υπήρχε φλερτ, βγαίναμε, πηγαίναμε βόλτες με το μηχανάκι, δεν με είχε αγγίξει ποτέ, δηλαδή ερχόνταν όλα φυσιολογικά, ομαλά... Όχι βίαια, όλα στο χρόνο τους και ο ένας στον άλλο χρόνο. Τώρα δεν υπάρχει αυτό. Ε και μ' αυτόν ήμαστε 3 χρόνια μαζί. Ναι ήταν η πρώτη μου... Εγώ είμαι σχεσάκιας, μονίμως με σχέσεις. Λοιπόν αυτός ήταν 3 χρόνια, ο Γιάννης. Και γαμώ τα παιδάκια, φοβερό πλάσμα. Μετά εντάξει, χωρίσαμε, οκ, είχα φύγει κι εγώ, έμεινε αυτός πίσω. Ο μεγάλος μου, μεγάλος μου έρωτας, αυτός κράτησε πολλά χρόνια, ήταν όταν δούλευα στο γκέι μπαρ, ήμουν 16, 17 δεν είχαμε κάνει πάλι τίποτα. Αυτόν τον ήξερα πάλι τότε, τον είχα γνωρίσει βασικά. Το οποίο υπήρχε ένα φλερτ, υπήρχε κάτι που, δεν είχε γίνει τίποτα μεταξύ μας. Απλά αιωρούνταν στον αέρα, πως να στο πω. Υπήρχε κάτι χωρίς να υπάρχει. Ούτε είχαμε κάτι. Τίποτα. Απλά βλέμμα, το έβλεπες ας πούμε σε παρέα που τύχαινε να είμαστε μαζί ότι κάτι γίνεται, αλλά υπήρχε ένας ερωτισμός χωρίς να έχει ειπωθεί ποτέ. Λοιπόν, μετά φεύγει αυτός, ήτανε στο ναυτικό μόνιμος. Μετά φεύγει, μη φανταστείς, κανά μήνα ήταν αυτό το σκηνικό. Με αυτόν σου λέω, ήταν ο μεγάλος μου έρωτας. Θα σου πω μετά. Λοιπόν, όσο διάστημα ήμουν εγώ με τον Γιάννη, έχει τύχει να κατέβει άλλη μία φορά, ο οποίος με παίρνει τηλέφωνο, δεν είχε τηλέφωνο, από φίλο πάλι με έψαξε και με βρήκε και δώσαμε ραντεβού πάλι με... Ήταν περίεργα, δεν μπορώ να στο εξηγήσω, γαμώτο! Λοιπόν, μέσω φίλων, κανονίζει ραντεβού για να βρεθούμε. Τέλος πάντων βρεθήκαμε σαν να μην είχε περάσει μέρα. Και μπούρου μπούρου, μπούρου μπούρου, μπούρου μπούρου, μπούρου μπούρου, και λέγαμε τα δικά μας εκεί πέρα, και του είπα για τη σχέση μου και μου είπε εκείνος για τη δικιά του. Αλλά υπήρχε πάλι αυτό το ερωτικό κομμάτι που αιωρούνταν. Χωρίζω εγώ με το Γιάννη, περνάνε κάμποσα χρόνια, κατεβαίνει πάλι Χανιά. Αυτό τώρα, φαντάσου 5ετία. Κατεβαίνει Χανιά, πάλι ξανά το... Όχι τότε, είχε τηλέφωνο, σταθερό, δικό μου. Και παίρνει τηλέφωνο, ακούω το Φώτη, παθαίνω σοκ. Μου λέει: «Είμαι Χανιά». Σοκ. Του λέω: «Πού είσαι»; Μου λέει: «Εκεί». «Έρχομαι»! Αυτό ήταν. Κατεβαίνω, τότε εκείνη τη φάση έγινε ό,τι έγινε μαζί μας. Μαζί μας λέω, μεταξύ μας, μετά από 5 χρόνια. Τρελός έρωτας, τρελός. Αλλά εντάξει αυτός ήταν Αθήνα, εγώ ήμουνα εδώ. Ή πηγαινοερχόμουνα, δεν θυμάμαι πως είχε γίνει, πάντως δεν είχε κάτσει να κάτσουμε για παραπάνω καιρό. Αυτό κράτησε περίπου 1 χρόνο, 1,5, αλλά ποτέ δεν είχε σβήσει το... Δηλαδή και τώρα νομίζω άμα βρεθούμε, έχουμε ξαναβρεθεί μετά από, κατά διαστήματα. Πάλι το ίδιο βγαίνει. Υπάρχει αυτός ο έντονος ερωτισμός. Φυσικά είμαστε φίλοι, δεν κάνουμε τίποτα. Αλλά πάντα υπάρχει αυτό. Για μένα ήταν ο μεγαλύτερός μου έρωτας.  Μετά ήμουνα με τον Κώστα, πάλι 3 χρόνια. Αυτός στο Ηράκλειο. Και με αυτόν 3 χρόνια, αλλά εντάξει, η μεγαλύτερή μου σχέση ήταν η τελευταία, ήταν 10 χρόνια. Αυτός ήταν Αθήνα. Εντάξει τώρα κάτι σε πιο σύντομο διάστημα, δεν το θεωρώ... Οκ. Ναι. Με τον Άγγελο 10 χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Τέλος πάντων. Με τον οποίο ήτανε και αυτό σχολείο μεγάλο. Είχε πεθάνει ο [00:40:00]μπαμπάς του πριν να γνωριστούμε και στα δύο χρόνια που μέναμε μαζί πια, πεθαίνει η μαμά του. Από καρκίνο. Είχε άλλα 3 αδέρφια. Το μικρό τους, ένα κοριτσάκι τυφλό και με αυτισμό. 14 χρονών τότε. Και αποφασίσαμε να την πάρουμε σπίτι. Για να μην πάει σε ίδρυμα γιατί και οι άλλοι δυο δεν τη θέλανε. Οπότε και αυτό μεγάλο σχολείο. Γι' αυτό σου λέω, είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη και πάνω στις ευαισθησίες μου μου βγαίνει και σε καλό και σε κακό. Ε, ναι. Λοιπόν. Το δύσκολο ήτανε το ότι τυφλή με αυτισμό και κακομαθημένη. Δεν... Εγώ δεν είχα ιδέα από αυτά. Έπρεπε να ξέρω πότε κατουριέται, πότε πεινάει, πότε διψάει, να την ντύσω, να την πλύνω, όλο αυτό το σκηνικό, πότε θα έχει περίοδο, ούτε αυτό στο 'λεγε. Το πρώτο διάστημα ήταν πάρα πολύ δύσκολο και αυτηνής ήταν δύσκολο το να μπει σε ένα σπίτι χωρίς τη μαμά της. Γιατί ήταν μία τεράστια απώλεια. Για μας ήταν επίσης δύσκολο το πως θα προσαρμοστούμε σαν συμβίωση, απ' το ζευγάρι συν ένα με πρόβλημα, πάλι σε εισαγωγικά. Περάσαμε ένα διάστημα τραγικό, πολύ δύσκολο, στο θέμα να μάθει να ντύνεται να φάει, να πάει τουαλέτα, να γίνει λειτουργική, τέλος πάντων. Πήγαινα στο σχολείο της, με τους ψυχολόγους της, κάναμε αλληλογραφίες, μέσω τετραδίων, αν είναι τιμωρία, αν δεν είναι, ως πρέπει να φερθώ, τι να γίνει. Ότι πρέπει να 'μαι κάθετη, άμα πω κάτι πρέπει να γίνει, και να μην το παραστρατήσει. Εκεί μου ήταν δύσκολο. Γιατί έπρεπε να κάνω την καρδιά μου πέτρα και όταν ήταν τιμωρία, ήταν τιμωρία. Το οποίο φυσικά η Μαριαλένα, πρόσεξε τώρα, δεν μπορούσες να πας για φαγητό και για καφέ με τη μικρή μαζί. Στα 5 λεπτά στα είχε πετάξει όλα κάτω και είχες φύγει. Λοιπόν, οπότε για να γίνει αυτό και να μπορούμε να βγούμε να πάμε να φάμε, ρε παιδάκι μου, έξω, και για μας και για αυτήνανε, έπρεπε να μπούμε σε μία διαδικασία τιμωρίας. Το οποίο ήτανε κομμένα αγκαλιές φιλιά, νηστική όλη μέρα, να την έχω στην πόρτα με τη βαλίτσα και εγώ από μέσα και να κλαίω γιατί φώναζε και έκλαιγε κι αυτή γιατί ένιωθε ανασφάλειες. Αλλά κάπως έπρεπε... Αυτά με τους ψυχολόγους της. Όχι μόνη μου. Απλά για να δούμε τα όρια. Έπρεπε να βάλω εγώ τα δικά μου όρια, το οποίο μου είναι πάρα πολύ δύσκολο και ειδικά σε τέτοια άτομα. Τέλος πάντων, τα καταφέραμε. Και τρελή αδυναμία και αυτή και εγώ. Και αυτό που εισπράττεις από αυτά τα παιδιά, είναι ανεπανάληπτο πραγματικά. Νομίζω ότι η σχέση μου με τον Άγγελο ήταν η σχέση μου με τη Μαριαλένα και όχι με τον Άγγελο. Πραγματικά. Αυτά που πήρα από τη μικρή δεν τα έχω πάρει από κανέναν. Αυτή... Και τώρα μπορεί να βάλω και τα κλάματα, αλλά εντάξει. Λοιπόν. Αχ... Αυτή την αγκαλιά και αυτό το φιλί... Ναι. Δεν υπάρχει. Τέλος πάντων. Όλα καλά. Ε, και μετά εντάξει όταν ήτανε να χωρίσουμε πια με τον Άγγελο, και εκεί ήταν πάρα πολύ δύσκολο, στο θέμα το ότι το δέσιμό μου με την μικρή και για αυτήν ήταν δύσκολο και για μένα. Τέλος πάντων, είναι πολύ πικρή ιστορία αυτή. Δεν έχουμε ξαναβρεθεί, έχουν περάσει τώρα, 9 χρόνια; Έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο με τη μικρή, μιλάω και με τον Άγγελο φυσικά, δεν έχουμε βρεθεί. Θα ήθελα πάρα πολύ. Απ' την άλλη, δεν ξέρω αν είναι και καλό. Για μένα μπορεί να 'ναι, γι ΄αυτήν δεν ξέρω αν είναι, οπότε δεν ξέρω τι θα κάνω. Κάποια στιγμή μπορεί και να βρεθούμε, θα δούμε. Και πρόσεξε τώρα, με τους δικούς του του Άγγελου, όταν χωρίσαμε, επειδή τους είχα μάθει, εντάξει ρε παιδί μου ήμαστε 10 χρόνια μαζί, όλοι ξέραν και ερχόντανε σπίτι μου και εμείς πηγαίναμε, και όλα αυτά. Όταν χώρισα με τον Άγγελο, όλοι τους με παίρνανε τηλέφωνο και μου λέγαν: «μη χαθείς τώρα που χώρισες, εμείς δεν φταίμε σε κάτι». Τους λέω: «παιδιά δεν είναι σωστό αυτό. Δηλαδή χωρίζω με τον Άγγελο και θα κάνω παρέα μαζί σας; Δηλαδή δεν γίνεται αυτό». Τέλος πάντων αυτοί με παίρνανε τηλέφωνο και ειδικά με τη νονά του και θεία του έχουμε ακόμα σχέση και μιλάμε. Πώς να τους το κάνεις; Και έχουν δίκιο δεν φταίνε και αυτοί. Γιατί ήμαστε, ειδικά με τη νονά του ήμαστε κάθε Τετάρτη, Κυριακή, κάθε βδομάδα ήμαστε ή στο σπίτι τους ή στο σπίτι μας. Δηλαδή δεν γίνεται. Σαν οικογένειά μου ήτανε τόσα χρόνια και δεν μου φταίνε σε κάτι. Και ούτε σκοτωθήκαμε φυσικά να πεις ότι... Εντάξει απλά χωρίσαμε, δεν τσούλαγε άλλο... Ο καθένας το δρόμο του και πάλι φίλοι είμαστε και πάλι μιλάμε και εύχομαι να είναι καλά. Και όλοι τους να είναι καλά. Αυτά. Από τότε δεν ξανάκανα σχέση και ούτε νομίζω θα ξανακάνω. Ναι. [00:45:00]Τώρα θέλω να ασχοληθώ λίγο πιο πολύ με μένα και με δημιουργικά πράγματα, πιο χαλαρά και πιο ήρεμα. Τώρα αν βρεθεί κάτι που να είναι έτσι όπως το θέλω, δεν θα πω όχι. Αλλά πρέπει να είναι έτσι όπως το θέλω εγώ, πραγματικά. Αλλιώς δεν μπαίνω στη διαδικασία καν να ασχοληθώ. Ναι. Τι άλλο θες να σου πω;

Τα όνειρά σου λίγο...

Τα όνειρα μου; Τα όνειρά μου δεν είναι κάτι μεγάλο τέτοια. Να σου πω αυτό που θα 'θελα τώρα πραγματικά, θα θελα να 'χα ένα αγρόκτημα... Πως μιλάν οι γεροντοκόρες που μαζεύουνε γατάκια... Έτσι κι εγώ τώρα! Θα 'θελα να 'χα τα φυτά, τα λαχανικά μου, ζωάκια διάφορα, την ηρεμία μου και την ησυχία μου. Πραγματικά μου έχει λείψει αυτό. Δηλαδή νομίζω ότι αυτό θα' ταν το ιδανικό. Δεν με νοιάζει αν είχα λεφτά, αν είχα τέτοιο, καθόλου δεν με νοιάζει. Τους φίλους μου, τις παρέες μου, αυτούς που αγαπάω πάρα πολύ. Αυτό, μια ήσυχη ζωή, πραγματικά μια ήσυχη ζωή. Μια ήρεμη και ήσυχη ζωή. Αυτό. Ούτε αμάξια, ούτε πολυτέλειες και τέτοια, δεν με νοιάζουν αυτά. Τα έχουμε φάει στη μάπα. Δεν έχει νόημα.

Ωραία.

Ε, ναι τώρα τι να σου έλεγα ας πούμε, θέλω αμάξι; Και τι να το κάνω; Όχι. Αν ήμουν 20 χρονών μπορεί να στο 'λεγα, τώρα όχι. Νομίζω ότι είναι πολύ γεμάτη η ζωή μου από όλες τις πλευρές και καλές και κακές και πικρές και ξινές, λίγο απ' όλα. Πολύχρωμη! 

Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις ή να ξεχάσαμε να πούμε;

Τώρα δεν μου 'ρχεται κάτι. Νομίζω ότι τα έχουμε πει όλα; Δεν ξέρω να σου πω. Εντάξει, τώρα έχω τους φίλους μου, έχω την οικογένειά μου, γενικά είμαι ήρεμη. Προσπαθώ να κάνω δημιουργικά πράγματα, είδες μαζεύω ορχιδέες! Γύρω γύρω, ναι! Αυτό το τρελό πάθος, τώρα τα τελευταία χρόνια, ναι! Πώς μαζεύουν, ξαναλέω, οι γεροντοκόρες με τις γάτες; Εγώ με τα λουλούδια μάλλον! Ναι και ασχολούμαι έτι τώρα με λίγο κήπο. Με λίγο, κήπο... Με τις γλάστρες μου, τα λουλουδάκια μου, την μαμά μου που την προσέχω γιατί έχει άνοια, για όσο... Και βλέπουμε. 

Γιατί επέλεξες το όνομα Μίνα;

Λοιπόν, το όνομα Μίνα, αυτό ήταν με μία φιλενάδα μου βασικά. Ψαχνόμαστε να βρούμε τι... Δεν ήθελα το, αυτό που γράφει τέλος πάντων η ταυτότητά μου. Οπότε ψάχναμε να βρούμε κάτι που να είναι λίγο σπάνιο. Αυτή μου το βρήκε. Και συγκεκριμένα μου λέει, είχε μία φιλενάδα, μία γνωστή, τέλος πάντων, που την λέγανε Ασημίνα. Και μου λέει, έτσι που το συζητάγαμε, ρε παιδάκι μου, μου λέει: «Μίνα θα το κάνεις, που είναι σπάνιο σαν κι εσένα». Η γλυκούλα μου, ναι. Και το πήραμε στο χαβαλέ. Εγώ το πήρα χαβαλέ. Γενικά τα παίρνω τα πράγματα χαβαλέ. Και με το που μου λέει σπάνιο σαν κι εμένα, αρχίζω και εγώ και λέω αφού είμαι σπάνια, Μίνα, Μίνα η σπάνια! Ξέρεις! Εγώ και η Καρέτα Καρέτα! Σε αυτό το στιλάκι και ξεκίνησε στο χαβαλέ και έμεινε. Αυτό. Τελείως χαβαλετζίδικο, πώς να στο πω, δεν ήταν κάποια σκέψη, κάποια... Τίποτα. Άλλο!