[00:00:00] Καλησπέρα, θα ήθελες να μου πεις το όνομά σου;

Είμαι η Νίνα Μαζάνη.

Σήμερα είναι Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2022. Βρισκόμαστε στην Αθήνα μαζί με τη Νίνα. Εγώ ονομάζομαι Κόντε Βενιαμίν και είμαι ερευνητής στο Istorima και ξεκινάμε. Νίνα, πού γεννήθηκες;

Γεννήθηκα στην Ξάνθη.

Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια σε μία επαρχιακή πόλη σαν την Ξάνθη;

Θα πω ξέγνοιαστα, αν και νομίζω ότι έχει ακουστεί αρκετά αυτό, αλλά όποιος έχει γεννηθεί σε μικρές πόλεις το καταλαβαίνει αμέσως. Εύκολα, απλά - σε κάποια πράγματα - και με ασφάλεια, σίγουρα.

Όμορφα. Σαν παιδί έχεις να θυμάσαι έτσι τις ασχολίες που είχες, πώς περνούσε ο χρόνος στην Ξάνθη;

Είχαμε τις κλασικές  δραστηριότητες που, ξέρεις, οι γονείς σε γράφουνε ταεκβοντό, μπαλέτο - όχι σ’ όλα τα παιδιά προφανώς, σ’ εμένα που έψαχνα να βρω μία κατεύθυνση. Χάντμπολ, ξέρεις, άθληση, πράγματα τα οποία μπορείς να τα κάνεις και εύκολα κιόλας, γιατί στις γειτονιές γύρω, μιας και είναι και μικρή η πόλη υπάρχουνε όλες οι δραστηριότητες που θέλεις να κάνεις. Ναι, θυμάμαι τα κλασσικά, το να βγαίνεις έξω να παίζεις, να κάνεις πράγματα.

Εσύ σαν παιδί τι ασχολίες είχες;

Είχα τον αθλητισμό, δηλαδή πήγαινα και σε αθλητικό γυμνάσιο. Έκανα χάντμπολ. Ήμουν στο Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού, που ήταν σχεδόν όλη μου η παιδική ηλικία, απ’ τη στιγμή που το ανακάλυψα - που θα μπορούσε και πιο πριν αλλά δεν έτυχε. Το τραγούδι σίγουρα. Τι άλλα; Τέτοια πράγματα.

Όμορφα. Έχεις να θυμάσαι κάποια ανάμνηση, έτσι από τις δραστηριότητες σου, που έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σου;

Κοίταξε, απ’ το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού είναι οι περισσότερες και οι πιο έντονες αναμνήσεις που είχα, και εμπειρίες. Είναι πράγματα τα οποία τα αναφέρω ακόμα και σήμερα, και για ψύλλου πήδημα. Ας πούμε, από το να πάω μία βόλτα σ’ ένα βουνό, να περπατήσω ένα μονοπάτι και να θυμηθώ ότι  έχω κάνει πράγματα τα οποία σήμερα θα φοβόμουνα, και τα έχω κάνει ας πούμε σε ηλικία εφηβείας, να τα ‘χω κάνει 13 – 14. Ναι, τα περισσότερα πράγματα είναι από εκεί. Ένωση, ομάδα, οι άνθρωποι που σου μαθαίνουν απλόχερα πράγματα. Ο εθελοντισμός… Έχει πολλά τέτοια.

Έχεις κάποιο συμβάν συγκεκριμένο στο μυαλό σου που θα ‘θελες να μοιραστείς μαζί μας;

Έχω την κατασκήνωση που πήγα στη Βιέννη, στην Αυστρία συγκεκριμένα, σε ένα έτσι πολύ μεγάλο δάσος - δεν θυμάμαι ακριβώς πού ήταν αυτό. Που ήτανε σαν παγκόσμια συνάντηση οδηγών και προσκόπων. Είχαν μαζευτεί πάρα πολλές χώρες, είχε πάρα πολύ κόσμο, όλοι με στολές, με τα μαντήλια, και ξαφνικά έβλεπες ότι σε αυτό που ανήκεις εσύ - γιατί όταν είσαι και μικρός θέλεις ακόμα περισσότερο να ανήκεις σε μία ομάδα και να νιώθεις μία ασφάλεια και ότι σε καταλαβαίνουν… Και όταν συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν χιλιάδες κόσμος που είναι μέσα σε αυτό, ένιωσα πολύ περήφανη, ένιωσα πάρα πολύ εντυπωσιασμένη. Και θυμάμαι τους περιπάτους που κάναμε, που πηγαίναμε στα καταφύγια, που προσπαθούσαμε να καταφέρουμε κάτι σαν ομάδα, απ’ το να μαγειρέψουμε κάτι σε πολύ περίεργες και πρωτόγνωρες συνθήκες μέχρι το να κοιμάσαι σε σκηνές, που ξαφνικά στάζει μες στο βράδυ και δεν ξέρεις τι γίνεται και... Γενικά το θέμα της επιβίωσης, να νιώθεις ότι είσαι ένας ώριμος ενήλικας - ήθελες να νιώθεις ώριμος ενήλικας -, ότι είσαι ένα οργανωμένο παιδί το οποίο θέλει να καταφέρει κάποια πράγματα μακριά από τους γονείς του - γιατί έτσι το βλέπαμε. Ναι, αυτό είχε πολύ ενδιαφέρον.

Θυμάσαι το ταξίδι, δηλαδή την ημέρα που θα πήγαινες στην Αυστρία;

  Πρέπει να ήτανε βράδυ, να ξεκινήσαμε με λεωφορείο να πάμε μάλλον προς Θεσσαλονίκη για να πετάξουμε από εκεί. Μπορεί και Αθήνα, δεν θυμάμαι. Αλλά ήτανε έτσι, είχε έναν μεταγωγικό πράγμα ρε παιδί μου, ότι οργανωνόμαστε όλοι και ετοιμαζόμαστε να πάμε κάπου που είναι πολύ μακριά και θα είναι πολύ δύσκολα και δεν ξέρουμε άμα θα τα καταφέρουμε! Ναι, είχε πολύ πλάκα. Ακόμα το θυμάμαι και νιώθω πολύ περήφανη. Είναι από τα λίγα πράγματα που λέω: «Το έχω κάνει αυτό εγώ όντως».

Τέλεια. Μου είπες ότι σαν παιδί μου είπες ότι ασχολούμαι με το τραγούδι; Πως ξεκίνησε όλο αυτό;

  Πως ξεκίνησε; Σαν να μην ξεκινήσει σαν να υπήρχε πάντα ήτανε, πάντα θα τραγουδούσα μέσα στο αμάξι, πάντα θα τραγουδούσα πάω κάτω στη γειτονιά, θα έφτιαχνα μπάντες θα έκανα συναυλίες, να παίζει το[00:05:00] κασετοφωνάκι να βάζεις CD, στο σπίτι ότι μουσική υπήρχε την έκανα δική μου όλες τις κατηγορίες από Ψαραντώνη μέχρι Πλιάτσικα, μέχρι Πρωτοψάλτη, μέχρι hi5, που έχω ξανά αναφέρει κάποια στιγμή, μέχρι… Ό,τι μπορούσες να φανταστείς που έμπαινε σε CD μέσα στο σπίτι. Και είχε και τετράδιακια μέσα, σαν ένα μικρό τεύχος που είχε μέσα τους στίχους, το CD τότε. Γιατί δεν είχε ίντερνετ, οπότε μπορούσες να μπεις και να μάθεις στίχους. Οπότε κάπως έτσι ξεκίνησα. Και στο μπάνιο. Και κάποια στιγμή κατάλαβα και κατάλαβαν και οι γονείς μου ότι «ωραία, κάτι πρέπει να γίνει με αυτό, πρέπει να ασχοληθείς παραπάνω». Και ήτανε κι αυτή σημαντική στιγμή για εμένα, γιατί ένιωσα ότι ξαφνικά όλα αυτά τα πράγματα που νιώθω, αυτό το χάος, βρήκε να ακουμπήσει κάπου, και αυτό το κάπου είναι τέλειο. Ανοίγει μία πόρτα, ένας κόσμος και λες: «Ναι! Εδώ είμαστε.»

Τέλεια. Έχεις κάποια ανάμνηση έτσι… Τραγουδιστική ας πούμε, που θα θυμάσαι για πάντα;

  Ωραία, ήτανε από τις πρώτες στιγμές… Απ’ τις πρώτες φορές μάλλον, που θα τραγουδούσα δημοσίως. Θα είχε γιορτή το ωδείο μας, θα είχε συναυλία μάλλον το ωδείο μας. Είχαμε προβάρει από καιρό με τη δασκάλα φωνητικής μου τα κομμάτια που θα τραγουδούσα και είχε οριστεί και η ημερομηνία, οπότε εκείνη την ημέρα από το πρωί είχε στεγνώσει το στόμα μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω πολύ, ένιωθα ότι είναι κλειστή η φωνή μου. Γιατί τότε είχα και λίγο θέμα με την φωνή, επειδή ήμουνα πάλι φωνακλού. Κάθε φορά που προσπαθούσα να μιλήσω σε κάποιον, φώναζα. Γιατί ήμουνα πολύ ενθουσιασμένη με όλα, οπότε κλείνει φωνή μου και δεν είχα. Και εκείνη την ημέρα ένιωθα ότι είχε κλείσει φωνή μου και δεν θα ξανά ανοίξει ποτέ. Οπότε, τρέμοντας, πήρα τη δασκάλα μου τηλέφωνο, της λέω: «Πρέπει να μου κάνεις ζέσταμα, δεν θα μπορέσω να έρθω να τραγουδήσω σήμερα». Και έτρεξα στο ωδείο. Και μου λέει ότι: «Δεν έχεις κάτι, είναι όλα οκ». Κάναμε ζέσταμα πέντε λεπτά και απλά ήμουνα τέλεια . Ήταν… Γενικά στα πράγματα στη ζωή μου δεν αγχωνόμουν, δεν είχα ποτέ ταραχή του να καταφέρω κάτι, δεν είχα την τελειομανία. Οπότε ήταν απ’ τις πρώτες φορές που ένιωθα ότι «είναι κάτι μεγάλο», κάτι που θέλω να καταφέρω, να είμαι καλή, να αποδείξω στους άλλους και σ’ μένα και στους ανθρώπους που με αγαπάνε και με στηρίζουν σ’ αυτό που κάνω ότι «ναι, αξίζει να το κάνεις» και ότι «είσαι καλή». Όποτε θυμάμαι αυτή την ημέρα, το ζέσταμα που πήγα να κάνω μεσημεριάτικα.

Μετά, στη συνέχεια προφανώς υπήρξε η συναυλία. Πώς ήτανε σαν εμπειρία;

  Ένιωθα αυτό που νιώθω κάθε φορά που τραγουδάω. Ένιωθα ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Αλλά όχι με την ναρκισσιστική έννοια και την υπεροπτική. Με το ότι νιώθω πάρα πολύ δυνατή με τον εαυτό μου, ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Ότι είμαι εδώ που πρέπει να είμαι και δίνω απλόχερα στους άλλους ανθρώπους ό,τι έχω. Αυτό σκεφτόμουν και αυτό σκέφτομαι ακόμα κάθε φορά που τραγουδάω. Γι’ αυτό και μπορώ και καταπολεμώ το άγχος μου ακόμα και αν είμαι σε πιο δύσκολες συνθήκες, ας πούμε σε κάποια μεγάλη συναυλία, σε κάποια εμφάνιση, σε κάτι το οποίο νιώθω λίγο ξένη, σαν να είναι πρώτη εμπειρία. Σκέφτομαι πάντα ότι «Οκ, θα κάνεις αυτό που ξέρεις να κάνεις και νιώθεις καλά με αυτό, και ό,τι έρθει».

Όμορφα. Είναι έτσι ένα καλό σκεπτικό και μία καλή άμυνα, θα πω. Γενικότερα, για ένα παιδί στην επαρχία, είναι εύκολο να ασχοληθεί με την τέχνη;

  Καλή ερώτηση αυτή. Και ναι και όχι, και θα σου πω γιατί. Ανάλογα την μικρή πόλη. Στην Ξάνθη δεν είμαι πολύ σίγουρη για τα πόσα πράγματα δραστηριοποιούνταν γύρω από την τέχνη, αλλά ξέρω ότι απ’ την στιγμή που είχα εγώ την ευκαιρία να πάω σε ένα ωδείο ή να μάθει κάποιος ένα μουσικό όργανο, να μπει σε ένα εργαστήρι… Ναι, υπάρχει ευκαιρία. Τώρα, σε δεύτερη φάση πρέπει να είσαι τυχερός, οι άνθρωποι που θα υπάρχουν μέσα σε αυτά τα πράγματα - μέσα στα ωδεία, μέσα στα θεατρικά εργαστήρια, μέσα στις ομάδες - να είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν τη γνώση, έχουν το μεράκι και την μεταδοτικότητα, έχουν την όρεξη να σου μάθουν την τέχνη από μια ωραία μεριά και όχι απ’ το «έμαθα πέντε πράγματα, στα δίνω και τελειώνει εκεί». Εγώ το πήρα αυτό το πράγμα. Πήρα την έμπνευση, πήρα όλη την ενέργεια που θα ήθελ[00:10:00]α να πάρω απ’ τους ανθρώπους που μοιράζονται, ας πούμε, τον κόσμο της τέχνης. Θεωρώ ότι μπορεί να συμβεί. Ναι. 

Συνάντησες κάποια δυσκολία όσον αφορά σ’ αυτό το ταξίδι σου με την τέχνη στην παιδική ηλικία – εφηβική;

  Κοίταξε. Θα μπορούσαν να συμβούν πολλά περισσότερα. Προφανώς θα μπορούσε να μην έχει συμβεί και τίποτα. Εννοώ ότι οι καθημερινές δυσκολίες με το ν’ ασχολείσαι με όλα αυτά είναι ότι οι προσλαμβάνουσες είναι λίγο λιγότερες. Δεν έρχονται παραστάσεις συνέχεια σε μία μικρή πόλη, ή αυτές που έρχονται είναι άκρως εμπορικές. Δεν γίνονται συχνά συναυλίες, οπότε δεν υπάρχει ποικιλία στα πράγματα. Ακόμα κι αν θέλεις να ασχοληθείς και να μάθεις, θα πρέπει να βρεις έναν τρόπο μόνος σου. Να διαβάσεις ένα βιβλίο, να ψάξεις στο ίντερνετ – που τότε, σου λέω, ήτανε λίγο πιο ζόρικο σαν κομμάτι απ’ ό,τι είναι σήμερα που μπαίνεις και είναι όλη η εγκυκλοπαίδεια μέσα στα πάντα. Ήταν λίγο πιο δύσκολο να βρεις τρόπους να σε εμπνεύσουν, να σε καθοδηγήσουν λίγο στο καλλιτεχνικό κομμάτι.

Μάλιστα. Γενικότερα, πέρα από την αγάπη σου για το τραγούδι, έχεις αγάπη και για την υποκριτική. Ποια ήτανε έτσι η πρώτη σου επαφή με την υποκριτική και πώς το βίωσες όλο αυτό;

Κάπως ενυπήρχε μέσα μου και αυτό, όπως και η μουσική. Η υποκριτική μού άρεσε από την άποψη ότι μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου ή μπορούσα παράλληλα να είμαι κάποιος άλλος, χωρίς αυτό να κρίνεται. Ήταν και πάρα πολύ αποδεκτό σαν κομμάτι του χαρακτήρα μου ότι «η Νίνα κάνει σκέτσα, η Νίνα έχει διάφορες ιδέες, η Νίνα κάνει μιμήσεις». Και μου άρεσε όλο αυτό που κούμπωνε σαν πάζλ πάνω μου, ότι έχω αυτά τα χαρακτηριστικά, γιατί ήταν κάτι θετικό, με έκανε να νιώθω διαφορετική. Όταν πια άρχισα να μεγαλώνω και πήγαινα προς το λύκειο, κατάλαβα ότι θέλω να εκφραστώ μ’ έναν τρόπο, θέλω να είναι καλλιτεχνικό αυτό που θα κάνω. Τίποτα άλλο δεν μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Ασχολούμουνα με την φωτογραφία, με το να βγάζω βίντεο, με το να ασχολούμαι και με τον οδηγισμό - που είχε μέσα καλλιτεχνικά πράγματα, γιατί κάναμε διάφορα εργαστήρια. Οπότε όταν ήρθε η στιγμή να σπουδάσω, είπα ότι θέλω να μάθω την τέχνη της υποκριτικής, ό,τι και αν συμβεί μετά. Και όταν μπήκα στη σχολή, παρ’ ότι ήμουνα πολύ χαομένη… Γιατί σε αυτήν την ηλικία δεν μπορείς να ξέρεις τι θέλεις να είσαι, δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα προχωρήσει ζωή σου κι αν αυτό που διαλέγεις τώρα πρέπει να είναι για πάντα, κι αν σου ταιριάζει. Αλλά σε βάθος χρόνου, και αφού τελειώσει η σχολή, κατάλαβα ότι πέρα από σχολή τέχνης είναι και ανθρωπιστική. Σου μαθαίνει τον άνθρωπο, σου μαθαίνει χαρακτήρες, συμπεριφορές, ψυχολογία, έχει πάρα πολλά πράγματα μέσα. Οπότε ακόμη κι αν σήμερα δεν το κάνω επ’ ακριβώς, πάρα πολλά πράγματα έχω μάθει και τα εφαρμόζω στο μουσικό κομμάτι, στο τραγουδιστικό κομμάτι. Και πάντα με ελκύει με έναν μαγικό τρόπο, ότι έχω κατακτήσει ένα μικρό κομμάτι του - της υποκριτικής τέχνης, λίγο - και μπορώ να το κουμπώσω όποια στιγμή θέλω, για να εκφραστώ ακόμα καλύτερα και να με καταλάβουν ακόμα καλύτερα.

Μάλιστα. Πού σπούδασες;

Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, στην Δραματική Σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Είναι μία ιδιωτική σχολή. Είχα δώσει και εξετάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, αλλά ήτανε μία πάρα πολύ δύσκολη εμπειρία και πάρα πολύ βάναυση σε αυτή την ηλικία και με τον χαρακτήρα που είχα. Γιατί ήμουν πολύ ευαίσθητη, πολύ ανασφαλής - είμαι ακόμα. Και εκείνο το διάστημα υπήρχε ένα πράγμα, που έδινες εξετάσεις, περνούσαν κάποια άτομα, και υπήρχανε μαθήματα τα οποία ήταν δωδεκάωρα - ξεκινούσες 10:00 το πρωί, τελειώνες 10:00 το βράδυ - και έκανες τα πάντα. Υποκριτική, μουσική, σύγχρονο χορό, δραματολόγιά. Και ένιωθα πάρα πολύ δύσκολα, γιατί ενώ ήθελα να μπω σε αυτό τον κόσμο, ήξερα ότι ξεκινάω από το μηδέν. Δεν έχω άλλη πληροφορία. Δεν ξέρω τι πάει να πει θέατρο, δεν ξέρω ποιοι είναι οι θεατρικοί συγγραφείς, δεν ξέρω τίποτα. Και επειδή είναι πολύ ανταγωνιστικός χώρος, ενιώθα να με πνίγει όλο αυτ[00:15:00]ό, ότι ενώ θέλω να πάρω μία δόση από όλο αυτό, ξαφνικά βρίσκομαι σε πάρα πολύ βαθιά νερά. Οπότε, αφού δεν μπήκα… Έκανα τα μαθήματα αυτά τα εισαγωγικά αλλά δεν μπήκα στη σχολή, δεν θέλησα καν να ξαναπροσπαθήσω, γιατί σου λέω ένιωθα να πνίγομαι. Οπότε όταν μπήκα στην δραματική ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα.

Έχεις να θυμάσαι κάτι έτσι από την σχολή θεάτρου Βορείου Ελλάδος, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της προσπάθειά σου να εισαχθείς στη σχολή;

Θυμάμαι ότι ένιωθα ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι έχουν έρθει να κερδίσουν μία θέση μέσα στη σχολή, πάλευαν καιρό, έμοιαζαν στο μυαλό μου πιο κατασταλαγμένοι. Οι δάσκαλοι ήταν αρκετά αυστηροί στα μάτια μου τότε. Ή πολύ απλά έκαναν τη δουλειά τους και εγώ δεν είχα εικόνα. Δεν μπορώ να σου πω πολύ αντικειμενικά πώς κυλούσαν τα πράγματα. Αλλά σίγουρα σε εκείνη την ηλικία έπρεπε να κάνω κάτι μεταβατικό. Δεν ήμουν έτοιμη να μπω σε αυτή τη σχολή. Δεν ήμουνα έτοιμη να ασχοληθώ με τόσο σοβαρά ζητήματα. Δύσκολη εμπειρία, αλλά σε όποιον το θέλει πραγματικά… Γιατί υπάρχουν παιδιά που βλέπω ότι γεννιούνται με αυτό, ξέρω και ανθρώπους και από την πόλη μας που έχουν το άστρο. Εγώ αν έχω άστρο, είναι κάπου εκεί κοντά, αλλά δεν είναι ακριβώς πάνω στην υποκριτική.

Μάλιστα. Και πας μετά στη σχολή του Βουτσινά μου είπες; Ωραία. Πώς ήταν η πρώτη επαφή με τη σχολή;

Αρχικά υπήρχανε όμοιοί μου. Μπαίνεις και είναι όντως ένα τρελοκομείο, υπάρχουνε παιδιά τα οποία έχουνε πάρα πολλή ενέργεια, είναι πάρα πολύ κοινωνικά, έχουν πάρα πολλά να πούνε - όλοι έχουμε πάρα πολλά να πούμε όταν μπαίνουμε σε αυτή τη σχολή. Και μετά ξεκινάς σιγά-σιγά στο πρώτο έτος που είναι και λίγο πιο παιχνιδιάρικο, μέχρι να αρχίζεις να συνειδητοποιείς λίγο τι σημαίνει να ανοίγομαι, να εκφράζομαι, να μιλάω για τα συναισθήματά μου, διάβασμα. Ήταν ωραία και δύσκολα, αλλά πολύ χαοτικά. Δηλαδή η πρώτη χρονιά ήταν πολύ εισαγωγική, θα έπρεπε να είναι τέσσερα χρόνια η σχολή νομίζω. Κάπως έτσι το βλέπω.

Οκ. «Χαοτικά», αν επιτρέπεται, από ποια έννοια το λες;

Ότι χωρίς να γνωρίζουμε από πού ξεκινάει ο καθένας… Γιατί έστω ότι μαζευόμαστε στο πρώτο έτος, την τάδε χρόνια, 20 άτομα. Γιατί περίπου για τέτοιο αριθμό ανθρώπων μιλάμε. Μαζεύονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν ξέρεις από που ξεκινάνε, ποιο είναι το επίπεδό τους, ποια είναι τα βιώματά τους, αν έχουν σπουδάσει κάτι ακόμα πιο πριν, και μπαίνουνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι στη διαδικασία να ενωθούν, να γίνουν ομάδα, να μάθουν ο ένας τον άλλον. Αυτό από μόνο του είναι χαοτικό, γιατί δεν ξέρεις εσύ πού τοποθετήσαι ακριβώς για να τοποθετήσεις και τον άλλον μέσα σου ή δίπλα σου σε μία ομάδα. Και υπάρχει ένταση, νιώθεις ότι  αρκετά πράγματα σου φταίνε. Έχεις πολλά συναισθήματα που καλείσαι να τα βγάλεις προς τα έξω και έχει και ο άλλος αντίστοιχα, και γίνεται μια έκρηξη. Απ’ αυτή την άποψη, ότι είσαι κάπως μικρός, έχεις μία σύγχυση εσωτερική που δεν ξέρεις πώς να την εκφράσεις, προσπαθείς να τα βάλεις σε σειρά… Που νομίζω πως αυτό γίνεται σε όλα τα στάδια της ζωής μας. Σε όποια έναρξη ή επανέναρξη. Απ’ το να κάνεις από μια σχολή σε μια άλλη, απ’ το να σταματήσεις μια σχέση και να μπεις σε μια άλλη… Σε όλα τα πράγματα. Από αυτή την άποψη.

Οκ. Θυμάσαι την πρώτη σου μέρα στη σχολή;

  Ναι. Άργησα! Και δεν αργώ γενικά - πέρα από σήμερα πάλι…Άργησα, μπήκα μέσα, κάναν ζέσταμα χώρου, Ένιωσα ότι ήθελα να ανοίξει γή να με καταπιεί, γιατί λέω ότι «δεν είναι αντιπροσωπευτικό αυτό για εμένα». Αλλά ένιωσα ότι μπαίνω σε μία παιδική χαρά. Ότι τώρα ξεκινάει το ταξίδι και πάμε. Τι θέλεις να μου μάθεις; Θέλεις να μου μάθεις μπαλέτο; Να μου μάθεις μπαλέτο. Θέλεις να μου μάθεις σύγχρονο χορό; Δώσε μου σύγχρονο χορό. Θέλεις ξιφασκία; Ό,τι και να μου έδιναν έβλεπα ότι είναι τέλειο, με έναν τρόπο.

Όμορφα. Γενικά θυμάσαι το κτίριο, τις εγκαταστάσεις, τους ανθρώπους μ[00:20:00]ε τους οποίους συναναστράφηκες εκείνα τα χρόνια;

Και τους δασκάλους θυμάμαι… Όλοι ήταν ιδιαίτερες μορφές. Και το κτήριο, που άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται δεύτερο σπίτι. Γιατί είσαι σχεδόν την μισή σου μέρα εκεί, αν τελειώσει η σχολή ας πούμε στις 04:00 κι εσύ έχεις μετά πρόβες, θα τις κάνεις εκεί, ή στο φουαγιέ ή σε ένα καφέ κάτω της γειτονιάς. Άρχισα να νιώθω όλο και πιο άνετα, ότι εκεί νιώθω καλά, εκεί νιώθω ασφάλεια, εκεί νιώθω ότι μπορώ να λειτουργήσω. Και είχε πολύ πλάκα.

Όμορφα. Τελειώνοντας τις σπουδές σου, τι κάνεις;

Τελειώνοντας τις σπουδές, έμεινα άλλη μία χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Αποφάσισα να σπουδάσω την ελληνική νοηματική γλώσσα, την γλώσσα των κωφών. Και ήλπιζα ότι θα μπορέσω κάπως να τα συνδυάσω, δηλαδή να συνδυάσω τη μουσική με τη νοηματική γλώσσα - δηλαδή με ακόμα έναν τρόπο έκφρασης, και σε ανθρώπους που δεν έχουν αυτή την πρόσβαση - και με το θέατρο. Κυνήγησα κάποια πράγματα, υπήρξα μία χρονιά και σε παιδικό μιούζικαλ, που μου έδωσε πολλά πράγματα, έμαθα αρκετά. Ήταν νωρίς για να πω ότι ξέρω να δουλεύω επαγγελματικά, αλλά επειδή ζορίστηκα κιόλας, μου έκανε καλό. Ναι, και ανοίχτηκε και άλλος ένας κόσμος, η νοηματική γλώσσα. Υπέρ ενθουσιάστηκα, είδα ότι μπορώ να επικοινωνήσω με ακόμα έναν τρόπο. Γιατί όταν μιλάς πολύ δεν σου φτάνουν τα ελληνικά, δεν σου φτάνει το τραγούδι, θέλεις και την νοηματική. Ναι, ήταν πάλι μία μεταβατική περίοδος που έπρεπε να βρω λίγο ακριβώς τι θα κάνω και πού θα δουλέψω. Αλλά θα σου πω ότι πάλι ένιωθα πάλι χαμένη γιατί δεν είχα κατακτήσει ακόμα την αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να ζητήσω δουλειές. Αυτό!

Γενικά, τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να ασχοληθείς και στο να μάθεις την νοηματική γλώσσα;

Κάποια στιγμή η αδελφή μου, που σπούδασε κοινωνική διοίκηση, είχε ένα μάθημα και είχε φέρει ένα τετράδιο στο σπίτι που είχε την αλφαβήτα στην νοηματική γλώσσα και κάποιες λέξεις. Και έβλεπα ότι προσπαθεί να κάνει νοήματα με τα χέρια της και με τις εκφράσεις της, και με μαγνήτισε από την πρώτη στιγμή. Μετά είδα ότι υπάρχει και στην τηλεόραση αυτό και άρχισα λίγο να ψάχνω. Έτυχε να έχω και έναν θείο όποιος ήτανε κουφός. Και άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτά τα πράγματα που κάπως εκφράζουν με το πρόσωπο και οι άνθρωποι και με τα χέρια, που δεν μοιάζουν με τίποτα, είναι γλώσσα, είναι λεξιλόγιο, είναι συναισθήματα, είναι ο τρόπος επικοινωνίας τους και είναι ο τρόπος που έχουν πρόσβαση στον υπόλοιπο κόσμο. Οπότε θέλησα να μάθω να μιλάω με αυτό τον τρόπο. Και για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα μπήκα και λίγο στον κόσμο των κωφών, προσπάθησα να γνωρίσω τους ανθρώπους, να κάνω φιλίες. Και ήταν πολύ σημαντικό μάθημα, γιατί ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι ναι, δεν είναι όλοι ίδιοι με σένα. Κάποιος την δυσκολία του την κάνει υπερηφάνεια του και ταυτότητα του… Γιατί αν κατάλαβα κάτι πολύ έντονα από του κωφούς, είναι ότι είναι πολύ περήφανοι σαν ομάδα. Δεν θεωρούν ότι έχουν αναπηρία. Θέλουν να είναι πολύ μέσα στα πράγματα. Και μου άρεσε αυτό το πράγμα, εμπνεύστηκα απ’ τον τρόπο που λειτουργούν σαν άνθρωποι.

Μάλιστα. Θεωρείς ότι η νοηματική θα ήταν καλό να διδάσκεται στα σχολεία;

Θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ενημερωμένα τα παιδιά σε σχέση με αυτήν την κατηγορία ανθρώπων. Και να παίρνουμε μία βασική γνώση, ακόμα και αν δεν μάθουνε τα πάντα όλα. Να υπάρχει… Πώς μαθαίνεις μέχρι AB junior, ας πούμε; Φτάνεις μέχρι ένα επίπεδο στα αγγλικά, ωραία; Τελειώνεις το σχολείο και το λύκειο, που ανεβαίνει η βαθμίδα. Κάπως να μπορούσε να γίνει κι αυτό, ότι «ωραία ρε παιδιά, μεθαύριο θα τύχει να συνεργαστείς με κάποιον, να δουλέψεις με κάποιον, να είναι ο φίλος σου, να είναι η σχέση σου, να είναι συνεργάτης σου σε κάτι ένας κωφός άνθρωπος. Τι κάνεις [00:25:00]εκεί;». Είναι μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι υπάρχουνε παντού. Όσο πιο πολύ παρατηρείς, συνειδητοποιείς ότι είναι δίπλα σου. Τι κάνουμε γι’ αυτό; Μας είναι ξένο, φοβόμαστε και απομακρυνόμαστε; Θεωρούμε ότι οι ίδιοι είναι άνθρωποι οι οποίοι είναι του περιθωρίου; Θα έπρεπε να μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο πώς να έρχονται κοντά σε αυτό, να έχουν το βασικό τρόπο επικοινωνίας, και μετά να είναι στην κρίση του καθενός αν θέλει να συνεχίσει αυτή τη γλώσσα. Αυτό.

Μάλιστα. Και τελειώνοντας και την σπουδές πάνω στην νοηματική, μαθαίνοντας τη νοηματική γλώσσα, μετά κατεβαίνεις στην Αθήνα;

Ναι, σωστά.

Και τι κάνεις στην Αθήνα;

Τι κάνω στην Αθήνα; Κρατάω την τσάντα μου πολύ σφιχτά. Ήταν οι πρώτες μέρες που έφτασα και ένιωθα ότι είμαι ένα μικρό σπουργιτάκι, που έχει φύγει από τη φωλιά και είναι σε ένα χάος πάλι. Ένα δεύτερο χάος, η μετάβαση που λέμε, η επανέναρξη; Την ένιωθα ακόμα πιο έντονα. Είχα έρθει λίγο πιο αποφασισμένη να ακολουθήσω τις τέχνες που μου αρέσουν εδώ, θεωρώντας ότι υπάρχουνε όλες οι ευκαιρίες που πάντα ακούμε για τις μεγαλουπόλεις. Συνέχισα νοηματική για να τελειώσω την… Να πάρω το πτυχίο μου, τέλος πάντων. Και ξεκίνησα να δουλεύω σε παιδικό θέατρο, να κάνουμε παραστάσεις σε σχολεία. Έψαχνα και μουσικούς για να συνδεθώ, να κάνω κάποιο σχήμα. Γενικώς να έρθω να δουλέψω. Δύσκολα ήταν να σου πω την αλήθεια, γιατί δεν είχα ανθρώπους εδώ. Οι περισσότεροι άνθρωποί μου - είτε από την Θεσσαλονίκη, είτε από το στενό μου περιβάλλον - μου λέγανε ότι: «Α, οκ, βρήκες κάτι στην Αθήνα; Έχεις κλείσει δουλειά;». Κι έλεγα: «Όχι. Πάω έτσι. Και ό,τι γίνει». Ότι «ωραία, αν υπάρχει μια ευκαιρία για εμένα, θα είναι στην Αθήνα». Κάπως αποδεικνύεται ότι υπάρχει εδώ. Αλλά είναι πολύ δύσκολο εάν έρθεις επίσης χαομένος σε μία τόσο μεγάλη πόλη.

Μάλιστα. Γενικότερα κατάφερες έτσι, είτε να φτιάξεις μουσικό σχήμα, είτε γενικότερα να εξελίξεις το ταλέντο σου πάνω στη μουσική; Τα κατάφερες εδώ, στην Αθήνα;

Κατάφερα αρκετά πράγματα. Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους, αρκετούς μουσικούς. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι, επειδή έπρεπε να το πάρω όλο πάνω μου, άρχισα να συμπεριφέρομαι περισσότερο σαν ενήλικας, πιο επαγγελματικά, να υποστηρίζω τον εαυτό μου και να διεκδικώ αυτά που θέλω. Εσύ θα πάρεις τηλέφωνο να κλείσεις τις δουλειές σου μόνη σου, εσύ θα ρωτήσεις κάτι το οποίο χρειάζεσαι, εσύ θα στείλεις τα βιογραφικά σου. Δεν λέω ότι το έκανε πριν κάποιος για μένα. Απλά ότι είχα αποφασίσει ότι πρέπει να το κυνηγήσω με όποιο κόστος. Αυτό.

Συνάντησες δυσκολίες σε όλη αυτήν την έρευνα, σε όλη αυτή την προσπάθειά σου;

Μόνο! Μόνο δυσκολίες θα σου πω, γιατί είχα μέρες που πάλευα να πάω από τη μια δουλειά στην άλλη. Πράγματα τα οποία δεν πληρώνονται καλά, όπως σε ένα παιδικό θέατρο. Να πηγαίνω απ’ τη μία πλευρά της πόλης στην άλλη, για πολύ λίγα χρήματα, να χάνομαι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, να γυρνάω σπίτι και να κλαίω που παλεύω μες στην ημέρα και το αποτέλεσμα δεν ξέρω ποιο είναι, κι αν αυτό είναι καλό. Και χωρίς να έχω κερδίσει και χρήματα στην τσέπη μου μέσα από αυτό. Και χωρίς φίλους στην Αθήνα. Φόβο αισθανόμουνα πιο πολύ. Αν έχω κάνει καλά, αν θα τα καταφέρω. Εάν αξίζει. Εάν θα μπορέσω να διεκδικήσω αυτό που μου αρέσει. Αν θα είμαι δημιουργική. Αν θα πιστέψουν οι άνθρωποι σ’ εμένα. Όλα αυτά έτρεχαν μέσα στο μυαλό μου, αλλά ναι, είναι… Σου προκαλεί πολύ μεγάλο φόβο να βρίσκεσαι σε μία μεγάλη πόλη, είναι πολύ μοναχικό στην αρχή, μέχρι να βρεις τα πατήματα σου είναι μοναχικό. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Είναι μεγάλες οι αποστάσεις. Ακόμα και αν έχεις φίλους, μπορεί να μένουν πιο μακριά. Οι δουλειές σου να χωρίζονται σε διάφορα μέρη μέσα στην πόλη και να σου παίρνει όλη την ημέρα για να τα κάνεις όλα αυτά, κι αν μένει ας πούμε προσωπικός χρόνος.

Μάλιστα. Το απο[00:30:00]τέλεσμα της προσπάθειάς σου ποιο ήταν;

Το αποτέλεσμα… Να γίνω λίγο πιο σκληρή, με έναν τρόπο. Να προσπαθώ να μην τα παίρνω όλα μέσα μου, όλες τις δυσκολίες αυτές να τις κρατάω στο επίπεδο ότι «έτσι είναι η ζωή εδώ». Θα τρέχεις, δεν θα έχεις χρόνο να ξεκουραστείς - δεν υπάρχει μεσημεριανή σιέστα, που λέγαμε «να πέσω να κοιμηθώ λίγο το μεσημέρι», που εγώ το είχα πάρα πολύ. Θα τύχει να είσαι και μόνος σου. Αλλά αυτό που κέρδισα είναι… Είναι η εμπειρία. Και πλέον μου αρέσει η Αθήνα. Ακόμη κι αν κυκλοφορώ ακόμη με το μετρό ή με τα πόδια μου, ξέρω ότι διεκδικώ κάτι το οποίο μια άλλη πόλη δεν μπορεί να μου το δώσει.

Μάλιστα. Στη συνέχεια, στον επαγγελματικό τομέα, ποια είναι τα επόμενα βήματα που κάνεις;

Αφού τελείωσαν όλα αυτά με τις παραστάσεις τις παιδικές, κάποια live… Κάποια ήταν καλά, κάποια όχι. Σιγά-σιγά άρχισα να γνωρίζω κόσμο, ανθρώπους οι οποίοι με πρότειναν σε άλλους. Και άρχισα να ανοίγω και να κάνω τον κύκλο μου. Όταν αποφάσισα ότι θα είμαι περισσότερο στην Αθήνα - γιατί κάποια διαστήματα δούλευα και στην Θάσο, με μουσικό σχήμα σε ξενοδοχεία και σε μπαρ -, άρχισαν να με ζητάνε περισσότερο σε δουλειές. Και να κινούμαι εδώ, σε μουσικά σχήματα, στη μεταγλώττιση - που μου αρέσει πολύ. Και σιγά-σιγά αυτό, μικρά μικρά σκαλάκια που άρχισαν να εξελίσσομαι και να είμαι περισσότερο κάτοικος αυτής της πόλης.

Ας ξεκινήσουμε λίγο από τα μουσικά σχήματα. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό, πώς το βίωσες όλο αυτό, με τα σχήματα, τις παραστάσεις; Είτε σε καφέ είτε σε ξενοδοχεία;

Προσπαθούσα κάθε φορά να συνδεθώ με αυτό που είναι να κάνω. Ανάλογα το μουσικό σχήμα που ήμουνα και τη μουσική που θα διαλέγαμε να παίξουμε ή που είχαν διαλέξει άλλοι για μένα να παίξουμε. Προσπαθούσα, ξέρεις, σαν project μεμονωμένο να ανταπεξέλθω και να βρω τι μου κάνει κι εμένα μέσα απ’ όλα αυτά.  Μέσα απ’ όλο αυτό το ταξίδι, δηλαδή, προσπαθούσα να αντιληφθώ τι μου ταιριάζει περισσότερο στα μουσικά. Όταν πια μπορούσα να επιλέξω κι εγώ όλα αυτά που θέλω λίγο περισσότερο, άρχισα να νιώθω πιο χαρούμενη. Με τις παραστάσεις στα παιδικά ίσως συνειδητοποίησα ότι αυτό το κομμάτι δεν μου κάνει και πάρα πολύ. Μου αρέσει η σύνδεση με τα παιδιά, αλλά αν είναι να κάνω κάτι με υποκριτική, θέλω σίγουρα να υπάρχει μουσικότητά μέσα. Και να είναι περισσότερο στο κομμάτι του θεάματος, σε show, σε παράσταση με σκηνικά, με κοστούμια. Δεν μου έχει συμβεί ακόμη. Ευελπιστώ ότι θα συμβεί κάποια στιγμή.

Στο εύχομαι. Έχεις να θυμάσαι κάποια εμφάνιση, κάποιο live που θα σου μείνει αξέχαστο;

Μέχρι σήμερα; Πολλά έχω. Ας πούμε ότι από τις πιο έντονες στιγμές ήτανε η πρώτη φορά που τραγούδησα σε μεγάλο-μεγάλο κοινό. Ήτανε πριν δύο χρόνια στην τελετή έναρξης καρναβαλιού στην Πάτρα. Που ήξερα ότι θα έχει πάρα πολύ κόσμο. Προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι μέσα στην ημέρα, λίγο κάτω απ’ το χαλάκι το έσπρωχνα, ότι «όποιοι και να ‘ναι εκεί θα κάνεις τη δουλειά σου», αυτό που σου έλεγα και πριν. Πριν ανέβω στη σκηνή ήμασταν πίσω εκεί που ήταν τα συνεργεία, που είχε φορτηγάκια με μικρόφωνα, τηλεοράσεις, κάμερες. Και είπα ότι: «Ωραία, αυτό είναι τώρα. Ό,τι και να γίνει μην αγχωθείς». Όταν ανέβηκα στη σκηνή - την πρώτη στιγμή - ένιωσα πάρα πολύ λαμπερή, ένιωσα πάρα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση, ένιωσα μεγάλη δύναμη και χαρά, ότι είμαι εδώ που είμαι και θα εκφραστώ σε άλλους ανθ[00:35:00]ρώπους με το πώς νιώθω, όσοι και αν είναι αυτοί. Στο τέλος της ημέρας το ίδιο μου κάνει. Η ενέργεια που θα μου δώσουνε δύο άνθρωποι που θα έρθουν να με δούνε είναι το ίδιο για εμένα με το αν θα είναι 6.000 άνθρωποι, 7.000 άνθρωποι. Μακάρι, αν νιώσουν περισσότεροι… Γιατί σημασία έχει όχι πόσο κόσμου έχεις από κάτω, αλλά πόσους καταφέρνεις να πάρεις μαζί σου. Οπότε ένιωθα ότι έχω την ευκαιρία αν μη τι άλλο να πάρω μαζί μου κόσμο σε όλα αυτά που νιώθω.

Μάλιστα, όμορφα. Γενικότερα οι εμφανίσεις σου έχουν μία θεατρικότητα. Πώς βγαίνει αυτή η θεατρικότητα, πώς θεωρείς ότι βγαίνει;

Πώς βγαίνει στον κόσμο;

Πώς βγαίνει στον κόσμο, πώς τη νιώθεις εσύ; Γενικά, όλο το σύνολο της θεατρικότητας που βγαίνει στις παραστάσεις;

Είμαι ο εαυτός μου! «Είμαι ο εαυτός μου». Ναι, οκ, έχω και πιο σκοτεινές στιγμές. Προσπαθώ αυτό τον ενδιάμεσο χώρο που υπάρχει ανάμεσα σε θεατή και καλλιτέχνη να τον μηδενίσω. Δεν μου χρειάζεται, δε νιώθω καλά εάν έχω απόσταση απ’ τον κόσμο. Οπότε μέσα από την θεατρικότητα, από το χιούμορ, από την ανοιχτότητά να μου στο να τους δείξω ότι είμαστε το ίδιο, απλά κάνω αυτό το επάγγελμα. Δεν είμαι πιο σημαντική από έναν θεατή, δεν είναι πιο σπουδαία, δεν υπάρχει κάποια αστερόσκονη πάνω απ’ το κεφάλι μου. Η θεατρικότητα βγαίνει επειδή προσπαθώ να φέρω πιο κοντά τους ανθρώπους, να χαλαρώσουν, να νιώσουν κι αυτοί ότι περνάνε όμορφα.

Μαλιστά. Δυστυχώς, πριν από δύο χρόνια αν δεν κάνω λάθος, έρχεται η καραντίνα. 

Ναι!

Και ο κόσμος του θεάματος και οι καλλιτέχνες γενικότερα βιώνουν μία πολύ σημαντική κρίση. Γιατί δεν έχουν έσοδα, δεν γίνονται οι παραστάσεις, εμφανισεις, και τα λοιπά. Πώς το βίωσες εσύ όλο αυτό σαν Νίνα;

Ήταν σε μία στιγμή που άνοιγαν λίγο τα πράγματα για μένα. Θα έκανα κάποιες εμφανίσεις τις οποίες την θεωρούσα πιο σημαντικές, και πίστευα ότι είχε αρχίσει να έχει μια πολύ ωραία ροή η καριέρα μου. Όταν ήρθε δεν μπορούσα να το πιστέψω, καθόλου. Πίστεψα ότι είναι ακόμα μια είδηση η οποία θα περάσει. Όταν κατάλαβα ότι θα κλειστούμε - και αυτό το «θα κλειστούμε» αρχίζει να μοιάζει για πάντα -, πληγώθηκα πάρα πολύ. Ένιωσα πολύ πνιγμένη. Μόνο τις πρώτες μέρες άρχισα να λέω ότι όλο αυτό θα είναι θετικό για εμάς, γιατί η πρώτη μου σκέψη για τα πράγματα είναι πάντα θετική, ότι «έλα να βρούμε το θετικό». Και έλεγα ότι δεν πειράζει που κλεινόμαστε, είναι κάτι πολύ πρωτόγνωρο για εμάς - για όλη την κοινωνία εννοώ -, αλλά ευτυχώς για τους καλλιτέχνες που θα βρούνε με κάτι να εκφραστούν. Έλεγα δηλαδή ότι οι καλλιτέχνες όλα αυτά τα τελευταία χρόνια δεν έχουν κάποια πολύ έντονα γεγονότα να ταυτιστούν και να πάρουν από αυτά και να δημιουργήσουν. Οπότε ένα τόσο μεγάλο πλήγμα κοινωνικό, θα φέρει έμπνευση στους καλλιτέχνες. Έγινε αρκετά. Έπεσε πολύ περίσκεψη. Όταν άρχισε να περνάει πολύ ο καιρός, είπα ότι: «Στο επάγγελμα που έχω επιλέξει εγώ να κάνω χρειάζομαι τους ανθρώπους, χρειάζομαι την επαφή, και για να είναι παραστάσιμο αυτό που κάνω πρέπει να υπάρχει κάποιος απέναντι». Αν το κάνω μόνη μου στο σπίτι μου, δεν ισχύει. Δεν μπορεί να υπάρξει. Και ένιωσα πολύ πνιγμένη, ότι δεν έχω επικοινωνία πια με τον κόσμο. Δεν μπορώ να τραγουδήσω. Γενικά τραγουδάω σε όλη μου τη ζωή, τραγουδάω στο σπίτι, τραγουδάω όταν είμαι έξω, τραγουδάω όταν είμαι μόνη μου, τραγουδάω όταν είμαι με παρέα. Δεν μου έβγαινε πια να τραγουδήσω, είχα κλειστεί πάρα πολύ σ’ εμένα. Ναι, έμοιαζε λίγο αιώνιο. Δεν ξέρω, θα δούμε.

Γενικά πώς το αντιμετώπισες όλο αυτό σαν Νίνα, δηλαδή το γεγονός ότι δεν μπορούσες να τραγουδήσεις, να εκφραστείς και να κάνεις αυτό που αγαπάς;

Στην αρχή προσπάθησα να εστιάσω λίγο σε άλλα πράγματα που μπορεί να είχα αφήσει, όπως την υγεία μου, την ευεξία μου την σωματική. Ξεκίνησα να κάνω γυμν[00:40:00]αστική. Προσπαθούσα να δημιουργώ πιο μικρά πράγματα έτσι για τον εαυτό μου, να διαβάσω κάποια βιβλία. Και περίμενα. Περίμενα, ήμουνα σε μία μεγάλη παύση, να δω πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Περίμενα.

Μάλιστα. Μέσα στην καραντίνα γεννήθηκε και μία περσόνα. 

Ναι.

Θα ήθελες να μου πεις λίγα πράγματα για αυτήν;

Δημιουργήθηκε αυτή η περσόνα ονόματι Ιρίνα Μαζάνόβα. Δεν ξέρω πώς μου ‘σκασε αυτό. Αλλά κάπως κέρδισα και από εκεί πολλά πράγματα, γιατί ανακάλυψα πράγματα που μπορώ να κάνω, το αυθόρμητο κείμενο ας πούμε. Να μην γράφω κάτι, αλλά να μου δίνεται μία θεματική όπως κάνουν ας πούμε στην stand up, να έχω μία θεματική στο μυαλό μου και να προσπαθώ να αναπτύξω κάποια πράγματα τα οποία σκοπό έχουν το χιούμορ, την κωμωδία και τα λοιπά. Κάπως ένιωσα ότι μου ανοίχτηκε και εκεί πέρα ένας τομέας που δεν τον ήξερα πολύ. Και χάρηκα, πέρασα καλά, γελούσα, είδα ότι γελάει και ο κόσμος σιγά-σιγά. Δηλαδή καθόλου δεν περίμενα να πάρει όλη αυτήν την κατεύθυνση η περσόνα. Αυτό.

Όμορφα. Πέρα από την περσόνα, χάρισες τη φωνή σου και στο Lion King. Θα ήθελες να μου πεις πώς ξεκίνησε αυτή η εμπειρία, πώς το βίωσες;

Γνώρισα κάποιους ανθρώπους που έχουνε το στούντιο που κάνουν μεταγλωττίσεις, μέσα από ένα live που είχαν έρθει να μας δούνε μαζί με τους μουσικούς που παίζαμε μαζί. Και τους έστειλα ένα βιογραφικό. Κάποια στιγμή, αφού είχαν ακούσει έτσι κι αλλιώς την φωνή μου στο live, με κάλεσαν για κάποιο δοκιμαστικό. Με το που μπήκα στο στούντιο κατάλαβα πόσα πολλά πράγματα κάνουν. Ενθουσιάστηκα! Είπα ότι θα ήθελα να είμαι όλη μέρα εκεί πέρα να κάνω τα πάντα. Όλες τις φωνές, όλων των ειδών τα πράγματα. Και εν τέλει, όταν αποφασίστηκε ότι θα δώσω τη φωνή μου στην συγκεκριμένη ταινία, συγκινήθηκα, έκλαψα, ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένη, πάρα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Γιατί όντως, φτάνεις κάπου που δεν πιστεύεις ότι θα φτάσεις, και δεν το έχεις σκεφτεί καν όλα αυτά τα χρόνια. Και επειδή συνδέεται πάρα πολύ έντονα με την παιδική ηλικία η ταινία, όλοι αυτοί οι παιδικοί χαρακτήρες, ένιωσα ακόμα πιο περήφανη, ας πούμε, που θα κάνω κάτι τέτοιο.

Όμορφα. Έχεις να θυμάσαι κάτι από την όλη διαδικασία, από το στούντιο μέχρι και τη στιγμή που προβάλλεται η ταινία και έχει τη φωνή σου;

Θυμάμαι αφού το έκανα και αφού ήξερα ότι εντέλει η δική μου φωνή θα ακουστεί στην ταινία έβλεπα, όνειρα ότι πάω να δω την προβολή και ότι ακούγεται τελικά μια άλλη φωνή. Αντί για τη δικιά μου. Δεν μπορούσα πάλι να το πιστέψω. Ενώ ένιωθα περήφανη από τη μία, απ’ την άλλη πίστευα ότι μπορεί κάτι τελευταία στιγμή να συμβεί. Και το έχω πολύ συχνά αυτό. Φοβάμαι να ενθουσιαστώ, γιατί πιστεύω ότι κάποιος θα έρθει να μου πάρει αυτό που κατέκτησα ή αυτό που θέλω.

Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο. Και ξανακάνεις μία μεταγλώττιση στο παιδικό… 

Ενκάντο.

Ενκάντο, ναι. Πώς ήταν αυτή… Αρχικά πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Ταυτίστηκες με τον ρόλο που σου δώσανε; Τι ήταν αυτός ο χαρακτήρας; Για εσένα.

Όταν με πρωτοφώναξε ο Ηλίας στο στούντιο, και είδα αυτόν το χαρακτήρα κι άκουσα τη μουσική και γενικώς την διάπλαση της, τον χαρακτήρα της, τον δυναμισμό της, ταυτίστηκα πάρα πολύ. Χάρηκα, γέλασα, γιατί έχει και ένα πολύ ωραίο μήνυμα η ταινία, ότι πολλές φορές μπαίνουμε στην διαδικασία όταν ήμασταν μικρότεροι να υποστηρίξουμε χαρακτηριστικά τα οποία εντέλει δεν κούμπωνε πολύ σ’ εμάς. Δεν μπορούμε να είμαστε πάντα πολύ δυνατοί, δεν μπορούμε πάντα να είμαστε σκληροί. Και αυτός ο χαρακτήρας, η Λουίζα, είναι ένα τρωτός χαρακτήρας που προσπαθεί να είναι πάντα εκεί για όλους, αλλά έχει και τις ρωγμές της. Μου άρεσε φυσικά και το εσωτερικό σχόλιο που υπήρχε σε σχέση με την σωματική διάπλαση, με τα παραπάνω κιλά. Οπότε ένιωσα π[00:45:00]ολύ χαρούμενη που θα συμβάλλω και εγώ με έναν τρόπο σε αυτό και θα εκφραστώ μέσα από αυτόν τον ρόλο και μέσα από τη φωνή που θα της δώσω.

Τέλεια. Έχεις να θυμάσαι πάλι κάποια ανάμνηση από την μεταγλώττιση, κάτι στο στούντιο που θέλεις να μοιραστείς;

Όλο ήταν πολύ όμορφο. Προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο δυνατό και να βγάλω όλη την ενέργεια που έχει αυτή η κοπέλα. Ήταν δύσκολο, γιατί πίστευα ότι ακούγομαι σκληρή και ακούγομαι έντονη, αλλά έπρεπε να είναι ακόμα περισσότερο. Και είχε πολλή πλάκα αυτό.

Θυμάσαι την πρώτη μέρα που πήγες στο στούντιο για την μεταγλώττιση; Πώς ήτανε, πώς ένιωθες;

Ένιωθα χαρούμενη. Ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι. Πάντα όταν βρίσκομαι σε χώρους που είναι να δουλέψω και νιώθω περήφανη γι’ αυτό, έχω μία τρομερή ενέργεια. Θέλω να μείνω για ώρες εκεί.

Όμορφα. Είναι πολύ σημαντικό να αγαπάς αυτό που κάνεις. Θα σε γυρίσω λίγο τώρα στην Ξάνθη. Στην Ξάνθη συνυπάρχουμε δύο θρησκευτικές κοινότητες. Πώς αντιλαμβανόσουν σαν παιδί, και πλέον σαν ενήλικη, αυτήν την συνύπαρξη;

Δεν το είδα ποτέ ως δύο πράγματα ακριβώς. Αναγνώριζα από μικρή ότι υπάρχουνε κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι τα ονόματα τους ακούγονται πιο περίεργα. Πιθανώς το χρώμα κάποιων είναι πιο ιδιαίτερο, πιο διαφορετικό από το δικό μου σίγουρα. Και είχα την αντίληψη ότι μιλάνε και μια άλλη γλώσσα πολλές φορές. Κατά τα άλλα ήμασταν τόσο ενωμένοι, απ’ το σχολείο ακόμα ήμασταν στην ίδια τάξη, κάναμε παρέες, κάναμε σχέσεις, κάναμε δραστηριότητες μαζί. Δεν είχα λόγο να μη νιώθω το ίδιο για αυτήν την κοινότητα όπως νιώθω και με τους υπόλοιπους φίλους που έχω. Σίγουρα υπήρχανε στιγμές που ένιωθα ότι άλλοι άνθρωποι ήθελαν κάπως να τα ξεχωρίσουν. Αλλά επειδή να σου πω την αλήθεια και εγώ με έναν τρόπο ήμουν σ’ ένα μικρό περιθώριο, για άλλους λόγους, πιο πολύ ταυτιζόμουν με αυτούς τους ανθρώπους, με αυτήν την κοινότητα, παρά με το στάνταρ. Με το νορμάλ, με ό,τι θες να το πεις εσύ - που εγώ το βρίσκω πολύ χαζό να ψάχνουμε λόγους να ξεχωρίσουμε απ’ τους άλλους και όχι να βρούμε τις ομοιότητές μας. Και μεγαλώνοντας μόνο περισσότερα έχει να δώσει αυτό το πολιτιστικό κομμάτι ας πούμε δύο ομάδων, δύο κοινοτήτων. Και ακόμα και στην πόλη, περπατάς να πας σε ένα μέρος, το ένα στενό έχει τέτοια σπίτια σπίτια πιο παραδοσιακά, χτισμένα μ’ έναν πιο ιδιόμορφο τρόπο, και μετά πας σε μία πολυκατοικία, και μετά πας σε μία μονοκατοικία. Περνάς από στενά και παίρνεις αρώματα, δηλαδή αν μπορώ να το πω λίγο πιο ρομάντικα, παίρνεις αλλά μπαχάρια και άλλες μυρωδιές απ’ το ένα στενό, άλλο απ’ το άλλο, και κάπως συνδέονται. Και απλά επιβιώνεις με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους φυσιολογικά.

Όμορφα. Γενικότερα η Ξάνθη όντας πλούσια και πολυπολιτισμική, με διάφορες παραδόσεις, κουλτούρες και τα λοιπά, έχει και δύο έτσι χαρακτηριστικούς θεσμούς, ας πούμε: τις γιορτές παλιάς πόλης και τα καρναβάλια. Θα ήθελες να ξεκινήσουμε με τις γιορτές παλιάς πόλης να μου πεις τι είναι και πώς τις βίωσες;

Οι γιορτές παλιάς πόλης είναι λαογραφικές. Δίνουν πάρα πολλά στοιχεία από ήθη και έθιμα, έχουν ξεκινήσει αρκετά χρόνια - πολλά χρόνια, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς την χρονολογία. Αλλά είναι ένας από τους πιο όμορφους τρόπους να μας μεταφέρουν από γενιά σε γενιά τον τρόπο που ζούσαν τότε. Με μία χαρούμενη νότα. Συνυπάρχουν αρκετές τέχνες μεταξύ τους. Υπάρχει φαγητό, υπάρχουνε σύλλογοι, μαζέματα, μουσικές, ανοιχτές πινακοθήκες, προβολές ταινιών. Υπάρχουνε πάρα πολλές δράσεις που απλώνονται σε όλη την παλιά πόλη, οπότε δίνεται η ευκαιρία στον κ[00:50:00]όσμο να μπορέσει να παρακολουθήσει και την αρχιτεκτονική, το πώς συνδέονται όλοι αυτοί οι… Οι αρχιτεκτονικοί κανόνες, να το πω λίγο πιο φτιαγμένα. Συν όλες τις τέχνες ας πούμε, και το να ενώνεσαι με τον κόσμο, παρέα. Να πιεις το τσίπουρο σου, να πιεις το κρασί σου, να ακούσεις μουσική, να δεις κάποια πράγματα, να πας σ’ ένα μουσείο και να δεις θέατρο σκιών. Συνδυάζονται πολλά τέτοια πράγματα μαζί. Και πάντα ήταν κάτι που ένας Ξανθιώτης περίμενε να το ζήσει, γιατί ερχόντουσαν κι άλλοι άνθρωποι από άλλες πόλεις. Είναι μία τεράστια γιορτή. Πολύ κρίμα που δεν συμβαίνει αυτό το διάστημα, δηλαδή νομίζω ότι πλήττεται πάρα πολύ η πόλη. Και οι άνθρωποι, που περιμένουν και να ζήσουν από αυτό και να βιοποριστούν, αλλά και να περάσουν καλά.

Έχεις να θυμάσαι κάποια ανάμνηση από τις γιορτές;

Η προετοιμασία πριν ξεκινήσουν οι γιορτές, ακόμα και αν δούλευα σε κάποιο σύλλογο στο κομμάτι του να σερβίρουμε κόσμο, για το φαγητό, για το ποτό, και τα λοιπά. Είτε στο να παίξω σε κάποιο live, είτε να κάνω μία βόλτα με φίλους ή με ανθρώπους που έχουν έρθει από άλλες πόλεις όπως είπα και να τους δείξουμε τα κατατόπια μας . Είναι όλες αυτές οι στιγμές κάθε χρόνο, είναι πολύ έντονες. Μένουν στο μυαλό γιατί ετοιμάζεσαι να ζήσεις μία μεγάλη γιορτή. Και ναι, αυτό είναι πολύ όμορφο.

Όμορφα. Στην Ξάνθη όπως είπα και πριν έχουμε και τα καρναβάλια. Πώς βίωνες και βιώνεις όλον αυτόν το θεσμό, την παρέλαση και τα λοιπά;

Και αυτό έχει να κάνει πολύ με την παράδοση. Πάρα πολλές πόλεις έχουνε αντίστοιχους θεσμούς. Και είναι πολύ σημαντικό που κι εμείς το έχουμε κρατήσει και το έχουμε φτάσει ως ένα επίπεδο. Είναι ωραίο, χρειάζονται αυτοί οι θεσμοί σε κοινωνίες που η ρουτίνα και η καθημερινότητα είναι η δουλειά και η δυσκολία και η επιβίωση. Το να υπάρχουν αυτά τα διαλείμματα μέσα στους χρόνους… Εξυπηρετούν πάρα πολλά πράγματα Δεν είναι απλά τρεις μέρες διασκέδαση. Είναι πάλι ένα καλό χρονικό διάστημα - μίας εβδομάδας αν δεν κάνω λάθος, δέκα ημερών - που ο κόσμος ξεσκάει, βλέπει κι άλλα πράγματα. Είναι ευκαιρία άνθρωποι οι οποίοι τους ενδιαφέρουν οι τέχνες να μπορέσουν να το δούνε από πιο κοντά. Γιατί γίνονται συναυλίες, πιθανώς να έρθουν παραστάσεις, να γίνουν εκδηλώσεις, και να μπορέσεις να πάρεις πράγματα. Νιώθεις ότι υπάρχει μεγαλύτερη κίνηση, και όντως υπάρχει! Ό,τι τέτοια εκδήλωση συμβαίνει στην πόλη που έχει γίνει θεσμός πια και συμβαίνει κάθε χρόνο, δίνει πάρα πολλή τροφή νομίζω σε όποιονδήποτε πολίτη.

Εσένα σε βοήθησε στο να κατευθυνθείς, ας πούμε, με κάποιο τρόπο; Και οι δύο θεσμοί, συγγνώμη.

Ναι. Μου έδωσαν μία πιο πλήρη εικόνα του από πού κατάγομαι, τι μπορεί να προσφέρει ο τόπος μου, τι σημαίνει παράδοση, πώς ζούσανε παλιά, πώς διασκέδαζαν παλιά. Είναι ιστορία για μένα. Είναι… Συνεχίζεται κάτι, και έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πώς εξελίσσεται όλο αυτό με τα χρόνια. Πώς κάτι που το κάναν οι παλιοί διαμορφώνεται στο μέλλον, πως τοποθετείται στο 2022; Δεν ξέρουμε βέβαια, γιατί είχαμε καραντίνα και Covid όποτε δεν έχει συμβεί ακόμα, αλλά... Πώς καταφέρνει μία πόλη να εξελίξει αυτόν τον θεσμό;

Μάλιστα. Στην Ξάνθη έχουμε και κάτι ακόμα ξεχωριστό: το παζάρι. 

Ναι!

Θα ήθελες να μου μου μιλήσεις λίγο για το παζάρι και τα βιώματα σου ίσως, πώς το αντιλαμβανόσουν;

Το παζάρι είναι ακόμη ένα μεγαλύτερο πάντρεμα πολιτισμών. Και εκεί είναι σαν να βλέπεις από μία μικρή τρύπα βαθιά μες το χρόνο πώς κινούνταν ας πούμε ο κόσμος, πώς αγόραζε, πώς έβγαζε το εμπόρευμά του. Πώς επι[00:55:00]κοινωνούσε, ποιο ήταν το marketing τότε; Το marketing σήμερα είναι πολύ διαφορετικό απ’ ότι είναι σήμερα. Ότι «έχω τα καλούδια μου, έχω το εμπόρευμα μου, και ‘περάστε, περάστε, αγοράστε, αγοράστε’». Είχε πολύ ενδιαφέρον. Και έχει ακόμη, παρ’ ότι δεν... Εγώ δεν πήγαινα συχνά γιατί όταν είσαι πιο μικρός είναι λίγο πιο επίφοβο να κυκλοφορείς μόνος σου σ’ έναν χώρο, σ’ ένα μέρος που έχει πάρα, πάρα πολύ κόσμο. Αλλά είναι όμορφο γιατί δίνει κι άλλη… Ακόμα μία πλευρά της πόλης. Δίνει ποικιλία στα πράγματα.

Όμορφα. Τι είναι η Ξάνθη για σένα;

Τι είναι η Ξάνθη; Είναι το σπίτι μου. Είναι το μέρος που νιώθω ασφάλεια, το μέρος που μπορώ να επιστρέψω. Το μέρος που με διαμόρφωσε με έναν τρόπο. Είναι ο βορράς, είναι η ζεστασιά, είναι οι άνθρωποι που έχουν πιο εύκολα την ένωση, έχουν πιο εύκολα την φιλοξενία, την ζεστασιά, την σύνδεση. Έχω πάρει πράγματα δηλαδή από την Ξάνθη τα οποία παρατηρώ ότι δεν υπάρχουν μέσα σε μια μεγάλη πόλη όπως η Αθήνα. Ξέρω ποιος μένει δίπλα μου, ξέρω ποιος μένει απέναντι μου, ξέρω πού να ζητήσω βοήθεια. Είναι ένας τόπος ο οποίος μου έχει μάθει πολύ την ζεστασιά. Αυτό.

Όμορφα. Και κλείνοντας, θα ήθελες να μου πεις και τι είναι η τέχνη για σένα; Αν έδινες έναν ορισμό, ποιός θα ήταν;

Είναι γλώσσα. Είναι επικοινωνία. Όσα πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο, χρειάζεται κάπου να διοχετεύσουν την ενέργεια τους. Και υπάρχουν κάποια άνθρωποι οι οποίοι παίρνουνε μία πληροφορία, ένα γεγονός, μία οπτική των πραγμάτων απ’ τον δικό τους κόσμο ή οποιονδήποτε άλλον, ένα ιστορικό γεγονός... Άπειρα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε όλο τον κόσμο, τα παίρνουν οι καλλιτέχνες και δίνουν το δικό τους στίγμα για το πώς βλέπουν τη ζωή. Μέσα από την τέχνη μπορείς να θίξεις ζητήματα που ακούγονται σοβαρά και δεν τα αγγίζει κάποιος τόσο εύκολα μέσα από μία ομιλία, μία διάλεξη, από ένα γραπτό. Και… Αυτό, ο καλλιεχνικός χώρος μπορεί και θίγει πράγματα πιο εύκολα και μπορούν να μπούνε στο μυαλό των θεατών, γιατί είναι πιο έτοιμοι να ακούσουν. Ένας θεατής όταν έρχεται να δει μία παράσταση, όταν έρχεται να ακούσει ένα live και να ακούσει κάποιες μουσικές και τους στίχους, όταν ανοίγει ένα βιβλίο να διαβάσει, όταν θέλει να δει ένα ντοκιμαντέρ ή μία ταινία, θέλει κάτι να πάρει από αυτό. Να δεχτεί μία νέα πληροφορία, να μάθει κάτι καινούριο, να δει την οπτική κάποιου για κάποιο θέμα. Και είναι πολύ χρήσιμο, γιατί ο κόσμος χωρίς την τέχνη θα ήταν πάρα πολύ μουντός και μονόχνοτός. Αυτό

Όμορφα. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη.

Κι εγώ σ’ ευχαριστώ.