[00:00:00]Καλησπέρα. Θα μας πείτε το όνομά σας;

Λέγομαι Σοφία Ψιλόλιγνου.

Είναι Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2021. Είμαι με την κυρία Σοφία Ψιλόλιγνου. Βρισκόμαστε στην Κάρυστο. Εγώ ονομάζομαι Περουλάκη Νεκταρία Ιωάννα, είμαι ερευνητής στο Ιstorima και ξεκινάμε. Καλησπέρα και πάλι, κυρία Ψιλόλιγνου.

Καλησπέρα.

Θα ήθελα αρχικά να μου πείτε κάποια λόγια για εσάς. 

Είμαι 61 ετών. Είμαι μητέρα τριών παιδιών και έχω διακριθεί σε υπερμαραθώνιες κολυμβητικές αποστάσεις. Έχω τελειώσει την ΑΣΟΕΕ, μετά δούλεψα στη ΔΕΗ για 37 χρόνια, φτάνοντας να είμαι υποδιευθύντρια στην διεύθυνση Εσωτερικού Ελέγχου της ΔΕΗ, και, από τις 31/12 του ’20, είμαι πλέον συνταξιούχος από τη δουλειά μου. Έχω πλέον το… Έχω γεννηθεί στην Αθήνα, αλλά έχω καταγωγή από την Κάρυστο, από την μητέρα του πατέρα μου, την οποία αγαπάω πάρα πολύ. Πηγαίνω όλα τα χρόνια της ζωής μου το καλοκαίρι και έχω και ένα κτήμα με 120 ελιές και ένα μικρό σπίτι και ασχολούμαι πάρα πολύ και με τα αγροτικά· πέραν του ότι κολυμπάω και έχω και το ποδήλατο μου και κάνω και το ποδήλατο μου εδώ. Όταν ήμουνα στην νεαρή ηλικία των 11 χρόνων, πήγε ο πατέρας μου και με έγραψε στο κολυμβητήριο, επειδή με έβλεπε ότι κολυμπούσα πολύ καλά στη θάλασσα. Αυτό ήτανε μία αρχή ζωής για μένα, διότι πολύ σύντομα διακρίθηκα στην κλασική κολύμβηση, στα πανελλήνια πρωταθλήματα, πήρα πολλές πρωτιές και τρία τρίτα Βαλκανικά, ήταν η μεγαλύτερη μου διάκριση μέχρι τα 17 μου χρόνια. Μετά τα 17, άρχισα το φροντιστήριο, πέτυχα στο Πανεπιστήμιο, μόλις τελείωσα το Πανεπιστήμιο, σιγά σιγά άρχισε να μου έρχεται η όρεξη να ξανακολυμπήσω, διότι στα 17 μου το είχα σταματήσει. Κάνοντας την προπονησούλα μου, σταθερά τρεις φορές τη βδομάδα, όχι πολύ, μια μέρα, σε μια εφημερίδα, όταν πλέον ήμουνα με δύο παιδιά, στα 39 μου χρόνια, διάβασα ότι μια Αμερικανίδα τυφλή κολύμπησε 25 χιλιόμετρα, που ήταν η απόσταση από το ένα πόδι της Χαλκιδικής στο άλλο, από Καλλιθέα, Νικήτη, που ονομάζεται διάπλους του Τορωναίου κόλπου. Εκεί λοιπόν, μου ξεκίνησε η περιέργεια, άρχισα να το ψάχνω και αποφάσισα ότι ήθελα πάρα πολύ να τον κάνω αυτόν τον διάπλου. 

Έτσι λοιπόν, στα 39 μου χρόνια άρχισα μία προπόνηση μόνη μου, πηγαίνοντας στο κολυμβητήριο κάθε μέρα μετά τη δουλειά μου, και έτσι, το καλοκαίρι πήγα στον Τορωναίο, αφού με δεχτήκανε βέβαια να κολυμπήσω, γιατί είναι αρκετές υποψηφιότητες, και εκεί ήτανε το βάπτισμα μου στη μαραθώνια κολύμβηση. Τα συναισθήματα πάρα πολύ έντονα, έπεσα και κολύμπησα γύρω στις εννιάμισι ώρες, ήρθα έβδομη από τριάντα άλλους κολυμβητές, και ένιωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα και πρωτόγνωρη κούραση. Έφτασα στο σημείο να νομίζω ότι δεν μπορώ να πάω άλλο να κολυμπάω, ήδη από την τέταρτη ώρα, και κατάφερα να μπορώ να κυριαρχήσω στην αδυναμία μου και στους πόνους μου, και στις εννιά ώρες να αγκαλιάζω ένα κύπελλο. Το οποίο με συγκίνησε πάρα πολύ, με ώθησε τόσο πολύ, δηλαδή… Και για αυτό, μέσα σε δύο μήνες πραγματοποίησα και τον διάπλου της Κορώνης-Καλαμάτας στον Μεσσηνιακό κόλπο, 30 χιλιόμετρα, δώδεκα ώρες, και από εκεί, μετά από λίγο, ευτυχώς βέβαια, έμεινα έγκυος στο τρίτο μου παιδί.  Οπότε, στα 40 μου χρόνια δεν μπορούσα να κολυμπήσω. Αλλά αυτό, για εμένα, δεν με εμπόδισε. Όντως με τον γιο μου, τον οποίον και θήλαζα, ξεκίνησα τη δουλειά μου και την προπόνηση, και μετά άρχισα, να επαναλαμβάνω ανελλιπώς, κάθε χρόνο να πηγαίνω σε αυτούς τους δύο διάπλους που προανέφερα, και έβαλα στόχο το 2002 να πάω να κολυμπήσω την Μάγχη. Αυτό με την Μάγχη, έπρεπε να κάνω μια προετοιμασία στη θάλασσα και τον χειμώνα, για να μπορέσω να συν[00:05:00]εχίσω, να συνηθίσω το κρύο, οπότε έβαλα ένα πρόγραμμα, το οποίο ήτανε πάρα πολύ σκληρό, διότι είχα πλέον τρία παιδιά, στη δουλειά μου προχωρούσα στην καριέρα μου, και ξεκίνησα, πέρα από το κολύμπι, να πηγαίνω και τρεις φορές στην θάλασσα και τον χειμώνα, με 15 βαθμούς, με 16 βαθμούς, και ήτανε πολύ μεγάλη η κούραση και το άγχος μου, δηλαδή, για να τον πετύχω, διότι δεν υπήρχε άλλη γυναίκα Ελληνίδα, η οποία να έχει πραγματοποιήσει τον διάπλου.  Όντως λοιπόν έφτασα στο Ντόβερ μαζί και με τη μεγάλη μου κόρη που με συνόδευε, και η αγωνία τεράστια, ξεκίνησα στις 05:00 η ώρα το πρωί, για να είναι σύμφωνο το πρόγραμμα με την παλίρροια, γιατί υπάρχει εκεί μία οργάνωση Άγγλων που το αναλαμβάνει και παίρνει τον αθλητή με μια βάρκα, με έναν κριτή, για να σε περάσει απέναντι. Έπεσα στις 05:00 η ώρα σε αυτά τα πάρα πολύ σκοτεινά νερά, με πολύ κρύο, και η καρδιά μου είχε, χτύπαγε τόσο δυνατά. Αφού, όταν έπεσα στο νερό, τρέμανε τα πόδια μου και είπα να κολυμπήσω μια ώρα για να μην φανεί ότι το εγκατέλειψα από την αρχή, και όμως, σιγά σιγά, πήγε δεύτερη, πήγε τρίτη, πήγε τέταρτη, και σε 10 ώρες 40, έφτασα στη Γαλλία με καλό καιρό, στην ακτή, όπου είχα πραγματοποιήσει πραγματικά ένα όνειρο ζωής.  Το 2003 το επανέλαβα αυτό με τη Μάγχη, αλλά, πάλι έκανα την ίδια προετοιμασία, αλλά βγήκε πολύ κύμα και κακός καιρός, ξεκίνησα το μεσημέρι στις τρεισήμισι και έφτασα μετά από 12 ώρες και 50 λεπτά στην Γαλλία, σε πολύ κρύα ακτή, γιατί εκεί έβγαζε και ένας ποταμός τα νερά του, και ήτανε, κουράστηκα πραγματικά πάρα πολύ από αυτή την εμπειρία, αλλά και πάλι ήμουνα ευχαριστημένη. Συνέχισα όμως, και το 2004, που ήτανε και η Ολυμπιάδα της Ελλάδας εδώ, είχα πάρα πολύ εμπνευστεί και είπα ότι και εγώ θα κάνω κάτι κολυμβητικά μεγάλο, και αποφάσισα την Καλαμάτα-Κορώνη, τον Μεσσηνιακό κόλπο, αφού ήρθα σε συνεννόηση με το Ναυτικό Όμιλο Καλαμάτας, και τον έκανα διπλό. Δηλαδή, ξεκίνησα από την Κορώνη, πήγα Καλαμάτα, έκανα τούμπα και γύρισα στην Κορώνη. Αυτό έγινε τον Σεπτέμβριο μετά την Ολυμπιάδα, που δεν, ήτανε… Για μένα, ήμουνα τόσο ψυχολογικά δοσμένη σε αυτό, που οφείλω να πω ότι έπεσα στις 19:00 η ώρα το απόγευμα με ήπια θάλασσα, και σε αυτή τη διαδρομή την κολυμβητική, που, σημειωτέον, είναι 60 χιλιόμετρα, γιατί είναι 30 συν 30, 60, τις πρώτες ώρες με τσιμπήσανε τόσες τσούχτρες, που είχα, δηλαδή, δεν… Είχα αρχίσει και είχα εξαντληθεί και έλεγα πάνω στο πλήρωμα ότι: «Πότε θα σταματήσουνε; Έχω πέσει σε κοπάδι;». Και μου είπανε: «Μόνο άμα φυσήξει και αλλάξει ο καιρός, αυτές θα κατέβουνε κάτω». Και φύσηξε, έγινε κύμα, και φύγανε οι τσούχτρες, σταματήσανε να με τσιμπάνε, αλλά ομολογώ ότι ήτανε τέτοιο το κύμα, που έλεγα: «Καλύτερα τελικά να ήταν ήπιος ο καιρός και να με τσιμπάνε οι τσούχτρες». Όπου έφτασα στην Καλαμάτα στις 07:00 το πρωί και γύρισα μετά πίσω, πάρα πολύ εξαντλητικός αγώνας. Όταν έφτασα, δεν είχα κουράγιο να… Στην ώρα της απονομής, υποβασταζόμενη πήγα. Είχα πρηστεί, είχα αφυδατωθεί και τα χέρια μου ήτανε κεντημένα –και τα πόδια μου– από τις τσούχτρες. Ωστόσο, την επόμενη μέρα ήμουνα σαν να μην έτρεχε τίποτα. Ήμουνα τόσο ελαφριά από τη χαρά μου και μετά συνέχισα πάλι. Πάλι να πηγαίνω σε διάπλους, επαναλάμβανα αυτούς, αλλά έχω πάει σε όλη την Ελλάδα, έχω πάει στο εξωτερικό, έχω κάνει τον διάπλου του Γιβραλτάρ και πέρασα το 2010 από την Ευρώπη στην Αφρική, το οποίο και αυτό ήτανε συγκλονιστικό και πάρα πολύ ωραίο και ήμουνα η δεύτερη γυναίκα Ελληνίδα που το έκανα· και μαζί με τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού το ‘03 και το ‘04, γιατί παρέλειψα να το πω, πήγα και κολύμπησα στον Βόσπορο. Τέσσερις φορές το έχω κάνει αυτό, πηγαίνοντας από την Ανατολική στην Ευρωπαϊκή Τουρκία. Και αυτός ένας πάρα πολύ ωραίος διάπλους, αλλά βέβαια πεντέμισι χιλιό[00:10:00]μετρα. Μικρός. Απλά, επειδή είχα πάει και εκπροσωπούσα την Ελλάδα, το αναφέρω εδώ.

Όμως, θέλω να σταθώ πάρα πολύ στο ότι, το 2012, μάλλον το 2011, αποφάσισα και πήγα στον δήμο Καρύστου και τους είπα ότι είχα σκεφτεί να ξεκινήσω από την Ραφήνα και να πάω στην Κάρυστο κολυμπώντας. Αφού λοιπόν βέβαια με υποδεχτήκανε και μου είπανε ότι θα με βοηθήσουνε σε ό,τι χρειαστεί και τα λοιπά, εγώ άρχισα την προετοιμασία μου, διότι Ραφήνα-Κάρυστος είναι 42 χιλιόμετρα κολυμπώντας. Την Κάρυστο, όπως σας είπα και προηγουμένως, την αγαπάω πάρα πολύ. Είναι το μέρος όπου έχω περάσει όλη μου την εφηβεία και όλα τα χρόνια που είχα τα παιδιά μικρά. Έχω το σπίτι μου, έχω το κτήμα μου, έχω την μισή μου ζωή στην Κάρυστο, και έτσι λοιπόν είπα, επειδή είχε πεθάνει και ο πατέρας μου το 2007, να κάνω αυτόν τον διάπλου, έτσι, για να τον αφιερώσω και στη μνήμη του πατέρα μου.  Βρήκα πολύ μεγάλες δυσκολίες, διότι στα οργανωτικά το λιμενικό μου έφερνε μεγάλα προβλήματα. Και είχα διαδικαστικά κομμάτια, στα οποία μου ζητούσανε να έχω ένα ασθενοφόρο στη Ραφήνα, ένα ασθενοφόρο στην Κάρυστο, να έχω έναν γιατρό επάνω, μου ζητάγανε χαρτιά ότι είμαι αθλήτρια, δεν, δεν… Γιατί δεν είχε ξανασυμβεί, δεν είχε ξαναζητηθεί αυτό, και με παροτρύνανε να κάνω καλύτερα το Ραφήνα-Μαρμάρι, που είναι η μισή απόσταση. Εγώ, όμως, τους είπα ότι: «Εγώ θέλω να τερματίσω στην Κάρυστο και να είμαι στην Κάρυστο». Και, αφού λοιπόν με τα πολλά πήγα και μίλησα δια ζώσης και παρακάλεσα και τους είπα: «Σας παρακαλώ, προσπαθώ να κάνω μια τέτοια προσπάθεια και να κολλάμε σε τυπικά, και σε διαδικασίες;». Όπου ο άνθρωπος με κοίταξε στα μάτια και πήρε τηλέφωνο, πήρε τηλέφωνο της Καρύστου τον δήμαρχο, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι υπήρχε εκεί να με περιμένει ένα ασθενοφόρο, μου είπε λοιπόν ότι είμαι πραγματικά ένα παλικάρι για την απόφαση μου αυτή, και έδωσε πράσινο σήμα να φύγει το ιστιοπλοϊκό, το οποίο μου το είχανε διαθέσει ένα φιλικό ζευγάρι με το παιδί τους καπετάνιο, και ξεκινήσαμε οχτώ άτομα πλήρωμα και εγώ, να κάνω τον διάπλου της Ραφήνας-Καρύστου, αφού είχα ζητήσει τη γνώμη για τον καιρό από τον κύριο Κολυδά, τον οποίο τον είχα βρει τότε τυχαία, δηλαδή μέσα βρήκα το τηλέφωνό του από το Mega και τον παρακάλεσα να μου πει και όντως, με βοήθησε. Ξεκίνησα, λοιπόν, το πρωί, η διαδρομή, επειδή είχα κάνει επιλογή της ημέρας, δεν ήτανε κακή από κύμα, όμως, όταν έφτασα στο Μαρμάρι, επειδή κατέβαζε πάρα πολύ αέρα, εκεί είχα ένα τρίωρο-τετράωρο με δύσκολο κολύμπι.  Μόλις, λοιπόν, έστριψα από το βουνό αριστερά, είχαμε βρει την πιο κοντινή διαδρομή με το gps, είχα πάρει πλέον φορά, ήτανε και η κόρη μου η μεσαία επάνω, η οποία τους έβλεπα, ήρθανε από την Κάρυστο από μία ταβέρνα και τους φέρανε φαγητό, τους έβλεπα να δειπνούνε και να τρώνε τα σουβλάκια τους, και εγώ εκεί, με το κολύμπι μου, με την πειθαρχία μου, ώσπου βράδιασε, έστριψα τον κόλπο, είδα τα φώτα της Καρύστου, και εκεί πλέον είχα βάλει φτερά στα χέρια μου να κολυμπάω. Απλά, σε μια στιγμή λιποτάχτησα διότι έφτασα μπροστά στο λιμάνι, στον μόλο και, όταν σήκωσα το κεφάλι μου, έπαψα να βλέπω τα φώτα τα οποία έβλεπα πριν από ένα τέταρτο. Και λέω: «Τι έγινε;», λέω. «Εξαφανίστηκε η Κάρυστος;». Αλλά εκείνη την ώρα κατάλαβα και μπήκα μέσα στο λιμάνι, όπου, παρ’ όλο που ήτανε πολύ αργά, 00:30 η ώρα το βράδυ μου επιφύλαξαν μια τεράστια υποδοχή. Υπήρχε ένα πανό το οποίο ανέφερε το όνομα μου, ήτανε όλοι οι άνθρωποι εκεί να με χειροκροτούνε, βγήκα έξω, και, καθώς περπατούσα για να πάω στο ξενοδοχείο Galaxy, που η κυρία που το έχει, παρ’ όλο που έχω το σπίτι εδώ, μου έδωσε φιλοξενία, γιατί δεν μπορούσα αλλιώς, με χειροκροτούσαν στον δρόμο και μου προσφέρανε λουλούδια και ήτανε πάρα πολύ συγκινητικό. Τόσο συγκινητικό, που δεν κατάλαβα καν ότι είχα κολυμπήσει δεκαπεντέμισι ώρες για να το καταφέρω αυτό. Δεκαπεντέ[00:15:00]μισι ώρες, λοιπόν, διάπλου.  Όμως, αυτό το οποίο θέλω να πω για αυτήν την ιστορία, είναι ότι η κόρη μου, η οποία ήταν πάνω στο σκάφος, μου είπε ότι, όταν άκουγε μέσα από τον ασύρματο που μεταδίδανε και οι λιμενάρχες, ο λιμενάρχης έλεγε στα πλοία: «Προσέξτε το συγκεκριμένο, γιατί συνοδεύει αθλήτρια. Πηγαίντε 2 μίλια πιο εκεί για να μην της κάνετε κύμα». Δηλαδή, πραγματικά τους είχα κερδίσει με το μέρος μου και αυτό μου έχει μείνει πολύ στην ψυχή μου. Επιπρόσθετα, θέλω να πω ότι την επόμενη πήγαμε σε ένα παραθαλάσσιο κέντρο, την «Όστρια», όπου μου κάνανε την απονομή. Και στην απονομή, πέραν από τον δήμαρχο και από όλους τους ανθρώπους, που πάλι με χειροκροτήσανε και μου δώσανε λουλούδια και διάφορα δώρα ο καθένας, ή το μέλι, δεν μπορώ να θυμηθώ πια πόσα πράγματα, ήταν και ο λιμενάρχης της Καρύστου. Ο οποίος ήρθε, μου είπε τρία λόγια και μου έδωσε σαν βραβείο τον θυρεό του λιμενικού σώματος, τον οποίον τον έχω στον σαλόνι μου και δεν τον έχω βγάλει ούτε πρόκειται να τον βγάλω πότε. Τον βλέπω για να το θυμάμαι. Ήτανε μία πραγματικά συγκλονιστική στιγμή αυτή για μένα με την Κάρυστο. Έχω παραλείψει να πω ότι, έναν ακόμα μεγάλο διάπλου που έκανα, που ήταν το 2008 όμως, ήτανε ότι αποφάσισα και πήγα, επειδή έκανα κάθε χρόνο τον Τορωναίο κόλπο, αυτόν τον αρχικό διάπλου, πήγα και αυτόν και τον έκανα διπλό, όπου κολύμπησα δεκαεννιάμισι ώρες και κάλυψα 52 χιλιόμετρα. Ο οποίος και αυτός ήταν ένας πολύ δύσκολος διάπλους και είναι ένα κομμάτι που μπορώ να πω ότι το διάπλους της καρδιάς μου, διότι ήτανε ο πρώτος-πρώτος που είχα κάνει αυτή η διαδρομή. Τώρα, για να μιλήσουμε… Σε γενικές γραμμές, έχω κάνει γύρω στους εκατό κολυμβητικούς διάπλους, αλλά εγώ σας ανέφερα τους μεγαλύτερους που έχω κάνει. Έχω κάνει πάλι μια απόσταση Σαγιάδα-Κέρκυρα 22 χιλιόμετρα. Και από εκεί και πέρα, κάθε χρόνο πηγαίνω και συμμετέχω, είτε στη Μάνη, έχει αγώνες 10 χιλιομέτρων. Όμως, θέλω να σας αναφέρω, γιατί γίνανε και οι πυρκαγιές στην Ελλάδα, ότι δέχτηκα μια πρόσκληση από τον δήμο Ιστιαίας Βορείου Ευβοίας, να πραγματοποιήσω εγώ, με άλλους τρεις αθλητές, την αυθεντική διαδρομή που έκανε ο Σκυλίας, μαζί με την κόρη του Ύδνα, στην Βόρεια Εύβοια, που είναι 14 χιλιόμετρα, για να ειδοποιήσει τους Έλληνες ότι ήτανε κρυμμένοι οι Πέρσες και ο στόλος τους, και τότε έγινε η ναυμαχία του Αρτεμισίου, όπου οι Έλληνες, εξαιτίας του Σκυλία και της κόρης του Ύδνας, που κολυμπήσανε 14 χιλιόμετρα τότε, για να ειδοποιήσουν τους Έλληνες, κερδίσαμε αυτήν την ναυμαχία. Μου ζητήσανε, λοιπόν, ο δήμος να πάω να συμμετέχω με άλλους τρεις αθλητές για αυτό το δεκατεσσάρι, το οποίο, όμως, οφείλω να πω ότι είναι από τους πολύ δύσκολους διάπλους, εξαιτίας των ρευμάτων. Είναι στενή εκεί η περιοχή. Το κολύμπησα με δυσκολία, αλλά το τερμάτισα σε τεσσεράμισι ώρες, και την επόμενη μέρα μας πήγανε σε μια ελιά δυόμισι χιλιάδων χρόνων, όπου, ενώ ήτανε κάποιοι κύριοι που παίζανε κιθάρα, υπήρχανε τέσσερα μικρά παιδάκια, που κόψανε κλάδους ελιάς από αυτήν την ελιά και μας την προσφέρανε σαν βραβείο για αυτόν τον διάπλου των δεκατεσσάρων χιλιομέτρων. Η στεναχώρια μου, που το, και το λέω, είναι ότι άκουσα ότι στις πυρκαγιές αυτή η ελιά κάηκε· και δυστυχώς το Πευκί, εκεί που πήγα και πραγματοποίησα όλη αυτό το όμορφο κολύμπι και τον όμορφο διάπλου, είναι αυτή τη στιγμή κατεστραμμένο και αυτό είναι πάρα πολύ λυπηρό.

Όταν κολυμπάω, για μένα είναι η προσευχή μου. Δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά πραγματικά είναι η ώρα που έρχομαι σε επαφή με τη φύση, με το Θείο, βάζω σε τάξη τα πράγματα στο κεφάλι μου, παίρνω [00:20:00]τις αποφάσεις μου, και είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται να το σταματήσω στην ζωή μου, εκτός αν πια μου επιβληθούνε από… Που δεν το πιστεύω, γιατί πιστεύω ότι το χούι τελικά θα πεθάνει τελευταίο. Μέσα από τις προπονήσεις που κάνω, που είναι καθημερινές –και στη θάλασσα και στην πισίνα, αλλά για την θάλασσα θα αναφερθώ–, έχω έρθει σε επαφή με χελώνες μεγάλες, έχω δει σαλάχια, έχω δει αυτά τα θαλάσσια φίδια, τα οποία φοβάμαι πάρα πολύ, και ομολογώ ότι τις χελώνες τις έχω δει στη Κάρυστο, στην παραλία της Γαλλίδας. Εκεί λοιπόν, έχω δει δύο τεράστιες χελώνες, όχι και τις δύο μαζί, μια τη μία φορά, μια την άλλη, έχω κολυμπήσει μαζί με τους κύκνους της Καρύστου και έχω συναντήσει και μια φώκια στην Κάρυστο μια φορά. Η οποία υπήρχε και ζούσε στο λιμάνι. Πάντα με εκπλήσσει η θάλασσα. Είναι πάντα τόσο διαφορετική, ανάλογα με το χρώμα του ουρανού, ανάλογα με το αν θα κολυμπήσω στην Ανατολή ή στη Δύση του ηλίου ή στο μεσημέρι, και επίσης, αλλάζει πάρα πολύ καθώς φθινοπωριάζει, καθώς χειμωνιάζει, είναι αλλά τα χρώματα και άλλα τα τοπία τα οποία βλέπεις κάτω, ακόμα και αν κολυμπάς στην ίδια παραλία.  Λοιπόν, θέλω να πω ότι η ωραιότερη, οι ωραιότερες ώρες για μένα προπόνησης, είναι όταν ξεκινάω από την Κάρυστο, από τον λιμενοβραχίονα, διασχίζω όλη την παραλία και φθάνω στο Λιβαδάκι, όπου δεν χάνω την ευκαιρία να γεμίζω το μαγιό μου με αυτά τα υπέροχα κοχύλια, τα οποία έχω γεμίσει το σπίτι μου. Είναι πραγματικά πολύ ωραίος ο βυθός. Επίσης, προπονήσεις, για να μην το παραλείψω, κάνω στην Αθήνα στη Βουλιαγμένη. Όπου είναι μια περιοχή που την αγαπάω, και, επειδή είμαι και στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, νιώθω, ας πούμε, την ασφάλεια να πηγαίνω εκεί τον χειμώνα, ιδίως που είναι κρύο και υπάρχουνε δυσκολίες να ντυθώ γρήγορα και… Είμαι πολύ, πηγαίνω σε αυτήν την παραλία και μου αρέσει πολύ.   Θέλω να επισημάνω και να πω ότι, μέσα σε αυτήν την κολυμβητική μου διαδρομή σε όλα τα χρόνια της ζωής μου, έβαλα τα παιδιά μου και τα τρία μέσα στο κολυμβητήριο. Όπου και οι τρεις γίνανε κολυμβητές, και τα τρία με έχουν ακολουθήσει και έχουμε συγκολυμπήσει διάπλους, οι οποίοι είναι μικροί διάπλοι, των 5 χιλιομέτρων και των 10. Και επιπρόσθετα, έχουνε υπάρξει και συνοδοί μου στη βάρκα, το οποίο δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα, μετά από τέσσερις χεριές, όταν παίρνω την αναπνοή μου, να βλέπω τα προσωπάκια τους, να, να με κοιτούνε και να με προσέχουνε. Έχουνε και αυτά αγαπήσει πάρα πολύ τη θάλασσα και το νερό και είναι και αυτά προσανατολισμένα να συνεχίζουνε στην διάρκεια της ζωής τους τις προπονήσεις τους και τα κολύμπια.  Νομίζω ότι ένας άνθρωπος, όταν έχει τους στόχους του και βάζει τέτοιους στόχους, απομακρύνεται από κακές συνήθειες, από ναρκωτικά, δίνει μια πινελιά ομορφιάς στην ζωή του και είναι ένα πράγμα, το οποίο πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο. Διότι η ευτυχία είναι στιγμές και υπάρχουνε πάρα πολλές στιγμές που ο κόπος σου, σου ανταποδίδει πάρα πολύ με ευτυχία αυτό που έχεις κάνει. Και νομίζω ότι χαίρομαι πάρα πολύ, διότι εγώ το ξεκίνησα αυτό από το 1999 και ήμουνα μόνη μου στις παραλίες και έτρεχα με άλλα τέσσερα-πέντε άτομα, είναι πολύ ωραίο που βλέπω πλέον κόσμο να ασχολείται με την ανοιχτή θάλασσα, να γίνονται πρωταθλήματα. Θέλω να σημειώσω ότι το 2002 και το 2003 έγινε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα των 5 και των 10 χιλιομέτρων και συμμετείχα και είχα πάρει πρωτιά, και αυτόν τον χρόνο, και τον επόμενο. Μετά ακολουθήσανε βέβαια και οι επόμενες γενιές που βγήκανε, οι πιο γρήγοροι κολυμβητές, και τώρα έχει γίνει ένα ολυμπιακό άθλημα, όπου έχουμε διαπρέψει σαν Ελλάδα, με τον Γιαννιώτη[00:25:00] και με τον Κυνηγάκη τώρα που πήρε την πέμπτη θέση. Και γενικά όμως, για να μην αναφέρομαι στον πρωταθλητισμό, σημασία έχει, γιατί εγώ, αυτό το οποίο κάνω, δεν είναι πρωταθλητισμός, δεν είναι, δεν πέφτω για να βγω πρώτη, για να είμαι ο πρωταθλητής. Μπαίνω σε κάθε διάπλου και προσπαθώ να νικήσω τον πόνο και να γίνω καλύτερη εγώ. Τον εαυτό μου, δηλαδή, ανταγωνίζομαι και αυτό είναι το ωραίο. Ο κόσμος, που ασχολείται πλέον πολύ με την ανοιχτή θάλασσα, έχει αυξηθεί και έχουνε γεμίσει, και οι παραλίες και τα κολυμβητήρια, από ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι πρωταθλητές μέχρι 20 χρονών, αλλά φτάνουνε και μέχρι και 60 και μέχρι 70. 

Κυρία Ψιλόλιγνου, θα θέλατε να προσθέσετε κάτι άλλο;

Τι θα μπορούσα να πω; Θα συνεχίσω την… Έχω πάντα τα όνειρα… Τι να πω τώρα; Δεν ξέρω πώς να σας το πω. Εγώ πάντα ονειρεύομαι, η δουλειά μου έχει σταματήσει. Αυτό λιγάκι, βέβαια, μπήκα σε μια περίοδο πένθους, αλλά είχα, όμως, το κολύμπι μου και με στήριξε, γιατί έβαλα πάλι τον στόχο μου να ξυπνάω το πρωί και, αντί να πηγαίνω στην αγαπημένη μου ΔΕΗ, που πήγαινα 37 χρόνια, να πηγαίνω στο κολυμβητήριο. Έχω βρει και έναν προπονητή, που προπονεί ανθρώπους που είναι masters, που είναι μεγάλης ηλικίας, και είμαι σε μια ομάδα ενταγμένη, γιατί όλα αυτά τα οποία έκανα αυτά τα χρόνια, τα έκανα μόνη μου απολύτως, και τώρα έχω κοινωνικοποιηθεί μέσα στην ομάδα και είμαι τρισευτυχισμένη. Δεν σταματώ να ονειρεύομαι και σύντομα θα κάνω και διάπλους, έχω σκεφτεί να κάνω και κάποιους στο εξωτερικό, αλλά ακόμα δεν το έχω συγκεκριμενοποιήσει. Θέλω να το σκεφτώ, να ‘ρθω σε επαφή με το εξωτερικό και να δω πώς θα το μεθοδεύσω, να το οργανώσω. 

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ για το χρόνο που μου αφιερώσατε, και την εμπιστοσύνη που μου δείξατε.

Και εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ και για την πρόσκληση που μου κάνατε να μιλήσω για το χόμπι μου.