[00:00:00]Είναι 31 Ιουλίου το 2020, είμαι ο Κωνσταντίνος Γλύκαντζης και είμαι με τον Ναέλ στο σπίτι του στην Αθήνα και ο Ναέλ θα μας μιλήσει για την ιστορία του μέσα στο pole dancing.

Γεια σας, ονομάζομαι Ναέλ και θα σας πω εγώ πως ξεκίνησα. Εγώ ξεκίνησα να σπουδάζω φυσικοθεραπεία για αρχή σε ένα Ιδιωτικό ΙΕΚ και μόλις τελείωσα, παράλληλα μάλλον με το τελευταίο έτος, έκανα την πρακτική μου σε ένα φυσικοθεραπευτήριο, όπου εκεί γνώρισα τη δασκάλα την πρώτη, την πρώτη δασκάλα που είχα στο pole. Και κάπως έτσι, χωρίς να το περιμένω μου πρότεινε η ίδια να ξεκινήσω να κάνω. Εγώ πριν από το pole έκανα αθλητισμό πολλά χρόνια. Ξεκίνησα με τον αθλητισμό όταν ήμουν 6 χρονών, έκανα πολεμικές τέχνες, καράτε για την ακρίβεια. Έκανα για έξι μήνες περίπου. Μετά σταμάτησα και ξεκίνησα το βόλεϊ. Έπαιζα δεκατέσσερα χρόνια βόλεϊ σε διάφορες ομάδες, μου άρεσε πολύ αλλά για κάποιο λόγο γύρω στα 20 μου περίπου αποφάσισα ότι θέλω να ξαναεπιστρέψω στο καράτε, στις πολεμικές τέχνες, όπου και επέστρεψα. Έκανα για τέσσερα χρόνια σύνολο μέχρι που μπήκα στο στρατό, υπηρέτησα δηλαδή. Τέλος πάντων, στο τελευταίο έτος που σπούδαζα και έκανα παράλληλα και το καράτε, γνώρισα τη δασκάλα που είπα σε ένα φυσικοθεραπευτήριο. Μετά συνεχίσαμε να κάνουμε φυσικοθεραπείες στο σπίτι της και μετά η συγκεκριμένη κοπέλα άνοιξε τη σχολή της, όπου και συνεχίσαμε εκεί πέρα να κάνουμε συνεδρίες φυσικοθεραπείας και να την βοηθάω στην ευλυγισία. Κάναμε κάποια μαθήματα δηλαδή για να αυξήσει το εύρος της κίνησης. Ε, κάποια στιγμή εκεί πέρα μου λέει: «Να δοκιμάσω μία κίνηση» η οποία ήταν σχετικά δύσκολη. Και επειδή έχω κάνει αθλητισμό πολλά χρόνια, ίσως επειδή είμαι και άντρας και έχω μία φυσική κατάσταση έτσι, έχω πιο πολλή δύναμη ας πούμε από ότι μπορεί να είχα σε μία άλλη περίπτωση, η κίνηση αυτή απαιτούσε δύναμη κυρίως, δεν ήθελε κάποια ιδιαίτερη τεχνική. Την έκανα, μου βγήκε πολύ εύκολα και έτσι μου πρότεινε να κάνω. Εγώ στην αρχή δεν ήθελα, δεν ξέρω, δεν είχε κάποια σχέση ιδιαίτερη αλλά δε με ενδιέφερε κιόλας πολύ, γιατί τότε κατέβαινα αγωνιστικά στο καράτε και μου άρεσε πάρα πολύ το καράτε. Και μάλιστα και οικονομικά δεν μπορούσα να το υποστηρίξω το pole dancing, διότι με την ίδια τιμή που έπρεπε να δίνω σε μία σχολή pole μπορούσα να κάνω τρεις φορές την εβδομάδα καράτε για μιάμιση ώρα. Ενώ στο pole θα έπρεπε να κάνω π.χ. μια φορά την εβδομάδα για μιάμιση ώρα και αυτό. Και τέλος πάντων, ουσιαστικά ξεκίνησα διότι μου είπε να να κάνω μαθήματα χωρίς να πληρώνω και παράλληλα εγώ την βοήθησα να μάθει πολλά πράγματα για το σώμα, δηλαδή ανατομία και φυσιολογία, επειδή τα είχα σπουδάσει. Και στην πορεία άρχισα να το αγαπάω. Τον πρώτο καιρό που έκανα pole έκανα περιστασιακά, γιατί ήταν και η ίδια περίοδος που με κάλεσαν στο στρατό, οπότε φαντάσου ότι έκανα ας πούμε, ήμουν είκοσι μέρες μέσα, ήμουν στην Κω, με είχαν στείλει παραμεθόριο, και είχα δέκα μέρες άδεια. Τις έπαιρνα μαζεμένες και ερχόμουν στην Αθήνα και έκανα συνεδρίες σαν φυσικοθεραπευτής και παράλληλα έκανα και τις προπονήσεις μου. Οπότε για δώδεκα μήνες περίπου, πες έντεκα μήνες που ήμουν στην Κω, γινόταν αυτό το πήγαινε έλα, Κω-Αθήνα. Και για τις 10 μέρες αυτές έκανα όσες προπονήσεις μπορούσα. Μόλις τελείωσα με αυτό, εγώ τότε δούλευα σε ένα γηροκομείο, σε μία μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων που ήταν στη Γλυφάδα και έμενα στο Νέο Ηράκλειο και το καράτε ήταν στο Νέο Ηράκλειο. Και μετά μετακομίσαμε, πήγαμε στα Πατήσια και άρχισα να δυσκολεύομαι λίγο με το πρόγραμμα. Δηλαδή, δεν μπορούσα να πηγαίνω καράτε και Γλυφάδα και μετά στα Σεπόλια που ήταν η σχολή pole, οπότε άρχισα να μειώνω τις προπονήσεις του καράτε και να κάνω παραπάνω προπονήσεις στο pole, όπου είχε αρχίσει να με κερδίζει πολύ, μου άρεσε πολύ. Και μετά από δύο χρόνια περίπου προπονήσεων, άρχισα να διδάσκω. Και τώρα διδάσκω και εγώ στη σχολή. Διδάσκω στη μία σχολή που είναι και η Άννα, που μιλήσατε προηγουμένως, διδάσκω και σε άλλη μια σχολή, στη σχολή που ξεκίνησα κιόλας το pole και από κει και πέρα κάνω και τα ιδιαίτερα, κάνω ιδιαίτερα στο σπίτι μου ή σε διάφορες σχολές. Α[00:05:00]υτά.

Επομένως, η επιλογή να αφήσεις το καράτε θεωρείς ότι είχε να κάνει βασικά με το pole, είχε να κάνει τελείως με τον τυχαίο παράγοντα, ας πούμε, των αποστάσεων και το ότι μετακόμισες; Ποια ήταν η σχέση σου με το καράτε δηλαδή και πριν ξεκινήσεις το pole;

Ναι, η αλήθεια είναι ότι κυρίως για τους πρακτικούς λόγους σταμάτησα, διότι δεν μπορούσα να μετακινούμαι. Ουσιαστικά φαντάσου ότι πήγαινα στη Γλυφάδα από τα Πατήσια, έπρεπε να είμαι εκεί πέρα 10:00 η ώρα και τελείωνα 18:00. Και ουσιαστικά 19:30 η ώρα είχα καράτε και ήταν στο Νέο Ηράκλειο. Έκανα πολλές αποστάσεις, έτρωγα πολλή ώρα εκεί πέρα. Αυτό άρχισε να με κουράζει, παρόλο που το καράτε το αγαπάω πάρα πολύ, ακόμα και τώρα δηλαδή μου αρέσει, μου λείπει, και δεν ήθελα για κάποιο λόγο, για συναισθηματικούς λόγους κυρίως, δεν ήθελα να πάω σε άλλη σχολή, να είναι πιο κοντά στο σπίτι μου. Και επειδή παράλληλα άρχισα να πηγαίνω πιο πολύ στις προπονήσεις στο pole dancing και άρχισε να με κερδίζει και αυτό, νομίζω κάπως έτσι το μείωσα αρκετά το καράτε, μέχρι που το σταμάτησα. Ενώ το pole κιόλας έβλεπα ένα επαγγελματικό μέλλον, δηλαδή ότι θα μπορούσα να διδάξω. Γιατί μου άρεσε αρκετά, το συνδύαζα αρκετά κιόλας με τις γνώσεις που είχα από τη φυσικοθεραπεία και είχα και πολλούς πελάτες μέσα από αυτόν τον χώρο σε εκείνη την περίοδο. Οπότε, γενικά με είχε απορροφήσει κάπως περισσότερο.

Ωστόσο έκανες πρωταθλητισμό είπες στο καράτε, δηλαδή κατέβαινες σε αγώνες;

Ναι, ναι κατέβαινα σε αγώνες. Είχα κατέβει και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που ήταν στο στιλ του βαντορίου και γενικά σε διεθνείς κατηγορίες. Μου άρεσε πάρα πολύ, πήγαινε πολύ καλά. Παρόλο που δεν έκανα πολλά χρόνια, με γέμιζε αρκετά, δηλαδή είχε πολλή αδρεναλίνη, είχε πολλή ένταση, είχε ένα μεγάλο κομμάτι που ήταν έτσι αερόβιο και λίγο αυτή η ανάγκη, σε εισαγωγικά, να επιβιώσεις όταν πάλευες, σε εισαγωγικά, με τους συναθλητές σου. Αυτό όμως είναι, εντάξει, είναι κάτι το οποίο δεν ήταν αρκετά έντονο για να με κρατήσει να κάνω, να συνεχίσω.

Ήταν επομένως... Είναι εύκολη επομένως η απόφαση να σταματήσεις κάτι που κάνεις, στο οποίο κάνεις πρωταθλητισμό ουσιαστικά; Και από άποψη πειθαρχίας και από το ότι έτσι είχες συνηθίσει, το να αφήσεις ας πούμε τη σχολή στην οποία έκανες;

Δεν ήταν εύκολο η αλήθεια είναι, αλλά ήταν κάτι το οποίο έγινε σταδιακά. Διότι σταδιακά αύξησα τις προπονήσεις μου στο pole και σταδιακά μείωσα στο καράτε. Εννοείται, εντάξει, δεν ήθελα να το κόψω τελείως, αλλά έπρεπε να επιλέξω. Κάποια στιγμή φτάνεις, πολλές φορές φτάνουμε σε κάποιο σημείο στη ζωή μας που πρέπει να πάρουμε μία απόφαση η οποία μπορεί να μην είναι η πιο ευχάριστη αλλά μπορεί εκείνη τη στιγμή να φαίνεται η πιο σωστή, είτε για πρακτικούς είτε για συναισθηματικούς, για το οτιδήποτε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν κυρίως πρακτικοί λόγοι. Αλλά εντάξει, το καλό είναι, "το καλό", ένας άλλος παράγοντας που με βοήθησε είναι ότι όταν ξεκίνησα, όταν αποφάσισα μάλλον να κόψω το pole τελείως –συγγνώμη, το καράτε–, όταν έκοψα το καράτε τελείως είχα ήδη αρχίσει να αγαπάω πολύ τα ακροβατικά στον στύλο. Οπότε αυτή η μετάβαση με βοήθησε λίγο, έγινε λίγο πιο ομαλή η μετάβαση από το ένα στο άλλο.

Θέλω να μου πεις για τη μετάβαση από το καράτε στο pole πιο πολύ ως προς το σώμα σου. Δηλαδή, η εικόνα που έχω τέλος πάντων είναι ότι το καράτε είναι πιο αυστηρό σαν πολεμική τέχνη, ο στύλος απαιτεί μία πλαστικότητα, ας πούμε, στην κίνηση.

Ναι, εντάξει, η αλήθεια ότι είναι αρκετά διαφορετικά αυτά τα δύο αθλήματα μεταξύ τους. Την πειθαρχία και κάποια άλλα στοιχεία που μπορεί να είχα στο καράτε προσπαθώ να τα έχω γενικά στη ζωή μου, οπότε είναι κάτι το οποίο με βοηθάει, άσχετα δηλαδή με το τι κάνω. Τώρα, στο κομμάτι το πρακτικό, εντάξει το καράτε ήταν πολύ αερόβιο και δουλεύαμε κιόλας πολύ τα πόδια μας, πέρα από το άνω μέρος του κορμού. Όσον αφορά όμως την ευλυγισία, με βοήθησε αρκετά γιατί[00:10:00] χρειάζεται και στο pole, αλλά για την πλαστικότητα που μου λες, με βοήθησε που έκανα λίγο χορό παράλληλα με το pole. Όταν σταμάτησα το καράτε, έκανα για έναν χρόνο μπαλέτο, ερασιτεχνικά, πιο πολύ για να με βοηθήσει να μαλακώσω, να έχω καλύτερες γραμμές όπως λέμε, δηλαδή τα πόδια να τεντώνουν πιο καλά, να έχω μία πιο καλή στάση ας πούμε. Και μετά έκανα και σύγχρονο, πάλι ερασιτεχνικά, αλλά ναι, ήταν διαφορετικό. Δηλαδή, φαντάσου ότι στο pole ξεκίνησα, έπρεπε να σηκώνω συνέχεια το σωματικό μου βάρος. Δεν είχε την έκρηξη που έχει –τουλάχιστον τότε–, που είχε το καράτε όταν έκανα. Βέβαια τώρα, πολλές κινήσεις που πλέον κάνω, που μου αρέσει να ασχολούμαι, είναι πιο ακροβατικές και απαιτούν έκρηξη. Αλλά και πάλι είναι διαφορετικός τρόπος, δηλαδή ζητάει πολλή σωματική δύναμη στο άνω μέρος του κορμού ενώ κυρίως τα πόδια θέλουν πιο πολύ ευλυγισία στο κομμάτι του pole. Ενώ το καράτε ήθελε πολύ δυνατά πόδια, να σε στηρίζουν, να έχεις την έκρηξη, γιατί δεν είναι μόνο το πόσο γρήγορος θα είσαι για να κάνεις ας πούμε μία επίθεση, αλλά και να πρέπει να αποφύγεις, να σκύβεις. Ξέρεις, ήταν και αυτό του απρόσμενου, δεν το περίμενες τι μπορεί να γίνει. Ανά πάσα στιγμή γινόταν κάτι το οποίο, όταν πάλευες με κάποιον ας πούμε, το οποίο δεν ήταν προκαθορισμένο, δεν το δούλευες συνέχεια, ξανά και ξανά, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Ενώ στο pole, η αλήθεια είναι ότι τις κινήσεις που πρόκειται να κάνεις τις δουλεύεις ξανά και ξανά και ξανά ή μπορείς να αυτοσχεδιάσεις. Αλλά πάλι, δηλαδή μπορεί να μην είναι τόσο, ένας αυτοσχεδιασμός δεν είναι πολύ εύκολο να είναι πολύ ακροβατικός, δηλαδή μπορεί να είναι λίγο πιο safe αυτά θα επιλέξεις στο pole να κάνεις. Αυτά.

Μπαλέτο και σύγχρονο που λες ότι ξεκίνησες, τα ξεκίνησες καθαρά για να σε βοηθήσουν για την κατάστασή σου στο pole;

Ναι, ναι, ακριβώς. Στη σχολή αυτή που είχα ξεκινήσει είχαν και ένα μάθημα μπαλέτου μία φορά την εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα, δεν ήθελα, αλλά μου έλεγε η δασκάλα μου συνέχεια, μου έλεγε: «Πρέπει να κάνεις μπαλέτο, θα σε βοηθήσει πάρα πολύ, πρέπει να κάνεις». Και ήταν και κάτι το οποίο ευτυχώς το έκανα, παρόλο που στην αρχή, εντάξει, δεν το έκανα με πολλή διάθεση. Όντως με βοήθησε αρκετά και η αλήθεια είναι ότι και αυτό άρχισε να μου αρέσει στην πορεία. Ήθελε πολλή πειθαρχία, είναι αυτό που... Είχει μεγάλη δυσκολία και έπαιρνες μία ωραία ικανοποίηση όταν έβλεπες μια πρόοδο. Και μετά, το ίδιο και με το σύγχρονο. Δηλαδή πάλι δεν το έκανα τόσο πολύ επειδή ήθελα, το ότι μου άρεσε όταν το έβλεπα, αλλά πιο πολύ γιατί έπρεπε, έπρεπε να με βοηθήσει. Πλέον μου αρέσει και προσπαθώ μερικές φορές αν βρω το χρόνο και τη δυνατότητα να πάω να παρακολουθήσω κάποια μαθήματα σύγχρονου για να μην ξεχνάει το σώμα, γιατί μου αρέσει. Μου αρέσει κιόλας πολύ να παρακολουθώ παραστάσεις με σύγχρονο χορό. Δηλαδή και γενικότερα, ας πούμε, το γούστο μου, το τι μου αρέσει να κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο, πλέον έχει να κάνει πιο πολύ με το καλλιτεχνικό κομμάτι σε σχέση με πριν, πριν ξεκινήσω το pole. Δηλαδή, πλέον θέλω να πάω να δω θέατρο, θέλω να πάω να δω μία παράσταση χορού σύγχρονου ή μπαλέτο ή ακόμα και κάτι πιο ακροβατικό και ας μην είναι τόσο χορευτικό, που πάλι είναι καλλιτεχνικό. Δηλαδή, θα μου αρέσει να πάω να δω τσίρκο, μπορεί να μου αρέσει να πάω σε ένα μουσείο να δω άλλες τέχνες, φωτογραφία, οτιδήποτε, κάτι το οποίο αυτό δεν το είχα ανακαλύψει πριν, όταν έκανα καράτε ή όταν έπαιζα βόλεϊ, γιατί ήταν πολύ πιο αθλητικό, πιο strict ας πούμε. Οπότε με έχει βοηθήσει τελικά, όχι μόνο στο pole, αλλά και γενικότερα και στο να δω και τι μου αρέσει να κάνω, στο να βρω ενδιαφέροντα στη ζωή μου που να είναι πιο κοντά με αυτό το αυστηρό που έκανα παλιά.

Και αυτά που παρακολουθείς όλα στον ελεύθερο χρόνο σου, θέατρο, εκθέσεις και όλα αυτά, τα περνάς μετά και μέσα στο pole; Δηλαδή, νιώθεις ότι σου δίνουν, σε τροφοδοτούν με υλικό για το pole για χορογραφίες;

Ναι, μου δίνουν μία έμπνευση και μία όρεξη, με βοηθούν αρκετά σε αυτό το κομμάτι, στο να έχω όρεξη. Αλλά το κομμάτι της δημιουργίας για μένα είνα[00:15:00]ι ένα μεγάλο, αρκετά δύσκολο κομμάτι. Δηλαδή μου είναι δύσκολο να δημιουργήσω εγώ μία χορογραφία, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο με βοηθάνε, δηλαδή κατά πόσο μπαίνω στη διαδικασία να παράγω ένα έργο ή μία χορογραφία με το... Ναι, τέλος πάντων, ξέρεις, με αυτό που θα δω, πόσο πολύ θα το απορροφήσω εν τέλει. Σίγουρα όμως έχω διαφορετικό γούστο, δηλαδή πλέον μπορεί να δω μία παράσταση ακροβατικών και να καταλάβω τι δε μου αρέσει ή τι μου αρέσει, οπότε να προσπαθήσω αντίστοιχα να το αποφύγω κι εγώ αυτό που δεν μου αρέσει αν δημιουργήσω κάτι. Ή και αν κάνω μία χορογραφία για εμένα, είμαι πολύ πιο αυστηρός κριτής από ό,τι ήμουν παλιά με τον εαυτό μου. Δεν μου αρέσει τίποτα δηλαδή στον εαυτό μου, όταν θέλω να παρουσιάσω κάτι. Εντάξει, στο κομμάτι της διδασκαλίας, που ασχολούμαι πολύ περισσότερο, θα πάρω πολλές ιδέες. Θα σκεφτώ τι μπορώ να εφαρμόσω, όχι μόνο στο στο κομμάτι του να παρουσιάσουμε κάτι, αλλά και στο πώς θα προπονηθούμε, πώς θα κάνουμε την προπόνηση μας πιο ενδιαφέρον, δηλαδή μπορεί να κάνουμε κάτι λίγο πιο δημιουργικό από ότι απλά ένα αυστηρό πρόγραμμα με μία αυστηρή δομή ακροβατικών στον στύλο. Αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο, εντάξει, εμένα με δυσκολεύει.

Είπες πριν ότι σε δυσκολεύει η διαδικασία του να φτιάξει ας πούμε μία χορογραφία, δηλαδή το πιο καλλιτεχνικό κομμάτι του στύλου;

Ναι, ναι, με δυσκολεύει αρκετά αυτό, γιατί νιώθω ότι δεν έχω ασχοληθεί πολύ με αυτό το κομμάτι και αισθάνομαι ότι δεν έχω τα εργαλεία τα κατάλληλα. Από την άλλη όμως, για να τα βρεις αυτά τα εργαλεία πρέπει να κάτσεις μόνος σου και να πειραματιστείς πάρα πολύ. Και όταν το κάνω, επειδή είμαι πολύ αυστηρός, δεν αφήνω πολύ τον εαυτό μου να χαλαρώσει και να δοκιμάσει πολλά πράγματα, να δοκιμάσει. Δηλαδή θα ξεκινήσω να δοκιμάζω κάτι και δεν θα μου αρέσει και θα το σταματήσω τελείως αυτό, μπορεί να το πιάσω μετά σε άλλη φάση, ή να επιστρέψω σε κάτι πιο ακροβατικό πάλι, λίγο πιο αυστηρό, αυστηρά δομημένο. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει υπάρξει η ανάγκη να δημιουργήσω πολύ, δηλαδή, οπότε να αναγκαστώ κιόλας να έρθω σε τριβή με αυτό το κομμάτι, το κομμάτι της δημιουργίας, για να εξελιχθώ και περισσότερο. Αυτή τη στιγμή δηλαδή μου είναι, είναι κάτι το οποίο με πιέζει. Αν πρέπει να δημιουργήσω μία χορογραφία για τους μαθητές της σχολής που θα πρέπει να παρουσιάσουν ας πούμε, ότι θα με στρεσάρει σίγουρα, θα ζητήσω τη βοήθεια από ανθρώπους που εμπιστεύομαι να μου πουν τη γνώμη τους, να με βοηθήσουν αρκετά σε αυτό το κομμάτι. Ενώ το κομμάτι του να φτιάξω ένα μάθημα μου είναι πολύ πιο φυσικό. Πολλές φορές δηλαδή το μάθημά μου μπορεί να μην το σκεφτώ καν πριν και καθώς το κάνω το μάθημα να βλέπω την αλληλεπίδραση με τους μαθητές, το πού κυλάει, δηλαδή παίρνει από μόνο του έναν δρόμο, μία μορφή. Και αυτό, μου είναι πολύ πιο φυσικό.

Έχεις συμμετάσχει σε διαγωνιστικό ας πούμε κομμάτι στο pole;

Όχι, όχι, δεν το έχω κάνει. Αλλά αυτό είναι για άλλους λόγους, δεν είναι τόσο το κομμάτι της δημιουργίας. Αισθάνομαι εγώ προσωπικά ότι το κομμάτι του διαγωνισμού είναι κάτι το οποίο, επειδή μπαίνεις σε μια διαδικασία να παράγεις κάτι το οποίο θα το κρίνουν άνθρωποι με υποκειμενικά κυρίως κριτήρια –υπάρχουν και τα αντικειμενικά–, αισθάνομαι ότι χάνεται λίγο το νόημα της τέχνης. Δηλαδή, φαντάσου να βλέπεις δύο πίνακες ζωγραφικής και να πρέπει να τους βαθμολογήσεις, να τους συγκρίνεις μεταξύ τους, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή, μπορεί ένας άνθρωπος να θέλει να πει κάτι συγκεκριμένο και ένας άλλος άνθρωπος μέσα από τη χορογραφία του να θέλει να πει κάτι πολύ διαφορετικό και να τύχει στα γούστα του ενός κριτή να μην του αρέσει αυτό, δηλαδή τα κριτήρια του καθενός διαφορετικά. Αν και είμαι υπέρ στο ότι γίνονται διαγωνισμοί, γιατί δίνονται ευκαιρίες σε πολλούς ανθρώπους να πουν αυτό που θέλουν μέσα από τη χορογραφία ή μέσα από τη διαδικασία στο να φτιάξουν μία χορογραφία και να την παρουσιάσουν κάπου να βελτιωθούν πάρα πολύ, γιατί θα χρειαστεί να έχουν πολλή τριβή στο να παράγουν, αλλά και στο να επαναλάβουν[00:20:00] αυτό το πρόγραμμα για πολύ καιρό. Οπότε και πρακτικά θα αυξηθεί η αντοχή τους, η δύναμη, η ευλυγισία και το τι σου αρέσει να κάνεις εν τέλει. Δηλαδή, μπορεί να πας σε έναν διαγωνισμό και να συνειδητοποιήσεις ότι σου αρέσει πολύ το κομμάτι της δημιουργίας ή να πας σε έναν άλλον διαγωνισμό πιο αθλητικό και να πεις ότι μου αρέσει τελικά μόνο το αθλητικό κομμάτι και όχι τόσο το καλλιτεχνικό, υπάρχει και αυτό δηλαδή. Αυτός είναι ο λόγος που δεν κατεβαίνω σε διαγωνισμούς. Ναι, νιώθω ότι τα κριτήρια που μπορεί να έχει ένας κριτής είναι πολύ υποκειμενικά. Είναι λίγο δύσκολο στο μυαλό μου να σκεφτώ ότι κάποιος κρίνει δύο διαφορετικά πράγματα, αν και μέσα σε κάθε χορογραφία υπάρχουν και τα αντικειμενικά στοιχεία, στο ακροβατικό κομμάτι πιο πολύ. Αλλά όταν παρουσιάζεις κάτι δεν είναι μόνο αυτό, έχεις να πεις πολλά πράγματα. Θες δηλαδή να δεις την κίνηση, το δραματικό στοιχείο που μπορεί να υπάρχει, η φυσικότητα που μπορεί να έχει. Μπορεί ας πούμε μια χορογραφία να είναι κυρίως ακροβατική και μια να είναι κυρίως πόζες, χωρίς να μειώνει το ένα το άλλο, απλά πώς θα κρίνεις το βαθμό δυσκολίας των κινήσεων από τη μία περίπτωση με την άλλη περίπτωση; Δεν μπορείς. Πώς θα κρίνεις αν είναι πιο δύσκολο να κάνεις κάτι ευλύγιστο από ότι κάτι δυναμικό; Δεν μπορείς, γιατί μπορεί κάποιος από τη φύση του να είναι πολύ ευλύγιστος και να του είναι πολύ φυσικό να κάνει πόζες που να δείχνουν κυρίως αυτό. Ενώ ένας άλλος άνθρωπος να ‘ναι πιο δύσκαμπτος, αλλά να είναι πολύ δυναμικός, να του είναι πολύ πιο εύκολο. Δηλαδή εκεί βλέπεις ότι ο βαθμός δυσκολίας για τον καθένα είναι κάτι άλλο, δεν μπορείς να το συγκρίνεις, να το βάλεις σε πλαίσια. Αυτό.

Πώς ήταν το pole όταν ξεκίνησες και πώς είναι τώρα, εννοώ και πώς αντιμετωπίζεται και εσύ πώς το βλέπεις δηλαδή;

Ναι, όταν ξεκίνησα, καταρχήν εγώ όταν ξεκίνησα δεν είχα εικόνα. Στην αρχή δηλαδή απλά μου φαινόταν κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι έχω συνηθίσει. Και ξεκίνησα, ντρεπόμουν πάρα πολύ η αλήθεια είναι, χωρίς να νιώθω ότι κάνω κάτι κακό, δηλαδή δεν είχα ενοχές, ή μπορεί να είχα ενδόμυχα, δεν ξέρω. Δεν ντρεπόμουν όσον αφορά στο τι θα πουν οι γύρω μου, δηλαδή όσον αφορά αυτό το ταμπού, το κοινωνικό κομμάτι, πιο πολύ ντρεπόμουν εγώ μέσα σε ένα τμήμα το οποίο ήταν μόνο γυναίκες. Γιατί όταν ξεκίνησα ήταν ελάχιστοι άνδρες, μπορεί να ήταν μετρημένοι στη μία παλάμη, από όσο ήξερα τέλος πάντων, μπορεί να έκαναν παραπάνω, περισσότεροι άντρες που να μην τους γνώριζα. Και είναι και αυτό που είπε η Άννα προηγουμένως, ότι όντως οι κινήσεις παλιά νομίζω ήταν πιο προσαρμοσμένες στις γυναίκες, δηλαδή ήταν λίγο πιο θηλυκές, να νιώσουν πιο καλά με το σώμα τους, χωρίς να είναι καθόλου κακό. Ίσως αυτή ήταν και η ανάγκη τότε γιατί δεν υπήρχε ζήτηση από τους άντρες ή γιατί πολλοί άντρες δεν ένιωθαν καλά να πάνε να κάνουν pole γιατί μπορεί να έβλεπαν αυτό και να νόμιζαν ότι είναι μόνο αυτό. Και εμείς η αλήθεια είναι δεν ξέραμε, εγώ δεν ήξερα τι είναι, αν με ρωτήσεις τώρα –τώρα που με ρωτάς μάλλον–, πλέον για μένα τι είναι το pole, είναι πολύ διαφορετική η εικόνα που έχω. Και όσο πέρναγαν τα χρόνια, άρχιζα να νιώθω κι εγώ πιο άνετα με τον εαυτό μου, με αυτά που κάνω. Άρχιζα να βρίσκω την ταυτότητά μου μέσα στο κομμάτι του pole, δηλαδή να επιλέγω τις κινήσεις που εμένα μου ταιριάζουν πιο πολύ, μου αρέσουν πιο πολύ, με εκφράζουν πιο πολύ και αντίστοιχα νιώθω ότι και γενικά ο κόσμος έχει αρχίσει και, όλοι, και οι άνθρωποι που κάνουν pole και οι άνθρωποι που δεν κάνουν pole, να προχωράνε και να μην μένουν στα παλιά, σε αυτά τα κλασικά. Ναι, στις παλιές κλασικές κινήσεις που ήταν πολύ συγκεκριμένες. Δηλαδή τώρα βλέπεις ότι όλοι εκφράζονται πολύ διαφορετικά μέσα από αυτό. Μπορεί κάποιος να θέλει να χορέψει μόνο ή κάποιος μπορεί να θέλει να κάνει μόνο αθλητικές ασκήσεις, κάποιος μπορεί να θέλει να είναι πιο θεατρικός, μπορεί να θέλει να είναι πιο αισθησιακός ή αισθησιακή, αυτό, να ασχοληθεί πιο πολύ με σύγχρονο. Μπορείς να δεις ακόμα και λάτιν και οτιδήποτε, ό,τι φαντάζεσαι. Πλέον δηλαδή ο στύλος είναι ένα εργαλείο που μπορείς να το αξιοποιήσεις όπως σε εκφράζει, παλιά ήταν λίγο πιο συγκεκριμένο. Πιστεύω ότι όλοι, όσο μπορούμε τέλος πάντων, έχουμε συνεισφέρει στο να ξεπε[00:25:00]ραστεί αυτή η εικόνα, το ότι δηλαδή το pole είναι θηλυκό ή όποιος κάνει pole είναι ομοφυλόφιλος άμα είναι άντρας, γιατί υπήρχε πολύ αυτό, το ταμπού γενικά. Και συναντάω κιόλας πολύ περισσότερους ανθρώπους που μου λένε: «Έλα ρε φίλε, κάνεις pole;», ξέρω 'γω: «Αυτά που κάνεις είναι πολύ δύσκολα, μπράβο!». Ενώ παλιά μπορεί να ένιωθες ότι: «Πώς και έτσι; Πώς και -ξέρεις, λέγανε- πώς και κάνεις pole; Δηλαδή δεν είναι πολύ περίεργο να κάνεις pole;». Υπήρχε αυτό, ήταν πιο δύσκολο να το αποδεχτούν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εμένα δεν με ένοιαζε ποτέ το τι θα πουν οι γύρω μου, δεν με πείραζε γιατί ήξερα εγώ ποιος είμαι και μ’ άρεσε. Και αυτό. Δηλαδή το προσάρμοσα στον εαυτό μου, αυτό που κάνω εγώ τουλάχιστον. Και στο εξωτερικό νομίζω ότι έχει ξεπεραστεί πολύ περισσότερο από ότι στην Ελλάδα και γενικά έχουμε πολλές επιρροές από το εξωτερικό, δηλαδή παρακολουθούμε πολλά βίντεο από το Instagram, βλέπουμε όσο μπορούμε ανθρώπους που και αυτοί κάνουν. Και έτσι, μαζί με την ύλη που εξελίσσεται αρκετά, νομίζω ότι και ο κόσμος το βλέπει πιο πολύ, το απενοχοποιεί πιο πολύ από ότι παλιά και είναι σε καλό δρόμο, είναι σε καλό δρόμο δηλαδή. Τώρα θα δεις, είναι πολλοί περισσότεροι οι άντρες που κάνουν, είναι πολύ περισσότερα τα παιδιά που κάνουν. Δηλαδή πραγματικά, βλέπεις πατεράδες να φέρνουν τις κόρες τους σε μία σχολή pole και ρωτάνε: «Πότε μπορούν να έρθουν τα παιδιά;». Ενώ παλιά μπορεί να έλεγες, άμα σου το έλεγε αυτό κάποιος, να έλεγες: «Όντως τώρα, δηλαδή νιώθουν τόσο άνετα;» και είναι πολύ ευχάριστο αυτό, είναι πολύ ευχάριστο.

Από την πρώτη στιγμή εσύ ένιωθες άνετα επομένως να το επικοινωνείς αυτό, ότι κάνεις pole και σε φίλους, σε οικογένεια, στο εργασιακό σου περιβάλλον ας πούμε, στη φυσικοθεραπεία;

Ναι, ναι, ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι πρέπει να το κρύψω, γιατί δεν ένιωθα ότι κάνω κάτι κακό και ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Αφού δεν είχα αμφιβολίες εγώ για το ποιος είμαι, γιατί να ντραπώ να το πω; Και σκεφτόμουν κιόλας, ότι αν κάποιος θέλει να πει κάτι αρνητικό, να το κρίνει χωρίς να δώσει λίγη βαρύτητα πριν πει κάτι αρνητικό, δηλαδή χωρίς να εμβαθύνει, να δει όντως τι κάνει ο άλλος άνθρωπος που έχει μπροστά του, θα το πει. Και νομίζω κιόλας ότι αν κάποιος έχει την προδιάθεση να πει κάτι αρνητικό, ακόμα και να δει τι κάνεις, πάλι θα σου πει, ξέρεις, αυτό που έχει στο μυαλό του, θα σου πει κάτι άσχημο. Γιατί έχει συμβεί και αυτό, έχει συμβεί να μου πουν ξέρω 'γω: «Μα το pole δεν... Κάνουν και οι άντρες;» και να του δείξω, εντάξει, να δείξω ας πούμε βίντεο με πολύ δύσκολα ακροβατικά στοιχεία, μόνο ακροβατικά, χωρίς να υπάρχει αισθησιακό κομμάτι, ακόμα και με ρούχα, να είναι ο άλλος να φοράει ρούχα, φόρμα, μακριά ρούχα και να σου πει: «Εντάξει και; Ναι αλλά κάνεις -ξέρεις- κάνεις στυλό». Δηλαδή αν δε θέλει και δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί, μπορεί και να μην το δεχτεί ποτέ. Αλλά εντάξει, αυτό, όσο πιο πολύ ξεπερνιέται αυτό το ταμπού και βλέπεις περισσότερους ανθρώπους να το αποδέχονται, μετά αρχίζουν και οι άνθρωποι που δυσκολεύονται πιο πολύ το αποδεχτούν σιγά σιγά να το αποδέχονται, θέλοντας και μη να τους φαίνεται λίγο πιο οικείο, λίγο πιο φυσιολογικό, σε εισαγωγικά. Για τα δικά τους δεδομένα δηλαδή φυσιολογικό. Ναι.

Βασικά δεν ξέρω αν έχεις άντρες ή αγόρια μαθητές, αλλά ας πούμε εσύ ήσουν πιο σίγουρος για τον εαυτό σου για αυτό που κάνεις, αλλά έχει χρειαστεί ας πούμε να με βοηθήσεις κάποιο παιδί που μπορεί να έχει δεύτερες σκέψεις ως προς αυτό ή να το βλέπει πιο ενοχικά σε σχέση με σένα;

Ναι έχω, είχα και έχω μαθητές, άντρες. Έχει τύχει έναν μαθητή που είχα. Ένιωθε, περνούσε λίγο και αυτός τη φάση ότι ήταν κάποιες κινήσεις που ένιωθε λίγο άβολα, και μου το είχε πει μάλιστα. Μου είχε πει ότι: «Ξέρεις, θέλω να κάνω λίγο τα πιο ακροβατικά». Τότε και εγώ, ήταν η πρώτη χρονιά που δίδασκα και ήταν πολύ ενδιαφέρον αυτό, γιατί όντως αισθάνθηκα ότι το έχω περάσει αυτό το στάδιο και μπορώ κάπως να του μιλήσω, να τον καταλάβω. Κατά τα άλλα, νομίζω ότι πλέον οι άνθρωποι που έρχονται και κάνουν, οι άντρες που έρχονται και κάνουν, είτε είναι πολύ συνειδητοποιημένοι για αυτό που θα κάνουν είτε κιόλας, επειδή έχουμε πλέον την εμπειρία και έχουν εξελιχθεί και οι κινήσεις που διδάσκουμε, δεν χρειάζεται να τη διδάξουμε πλέον με έναν τρόπο ο οποίος να αναδεικνύει το θηλυκ[00:30:00]ό στοιχείο, τις διδάσκουμε με έναν τρόπο που νομίζω οποιοσδήποτε μπορεί να νιώσει άνετα. Δηλαδή την ίδια ακριβώς κίνηση που μπορεί παλιότερα να ένιωθες λίγο άβολα να την κάνεις, τώρα την κάνουμε λίγο ίσως διαφορετικά, να μην είναι τόσο θηλυκή η κίνηση, ενώ η δομή να είναι η ίδια, να είναι τα ίδια τα στοιχεία. Οπότε, πέρα από αυτό το περιστατικό, δεν έχω ξανανιώσει άλλους άντρες που έρχονται να κάνουν pole να νιώθουν άβολα, δε θυμάμαι κιόλας. Νομίζω ότι, ναι, ότι δεν υπάρχει τόσο αυτό. Και βλέπω και πολύ περισσότερους άντρες από ότι παλιά, δηλαδή πλέον κάθε σχολή θα έχει δύο-τρεις άντρες. Ενώ παλιά μπορεί να ήταν σε όλη την Ελλάδα δύο-τρεις άνδρες. Και πλέον οι σχολές τώρα είναι πολύ περισσότερο από ό,τι υπήρχαν. Ναι.

Σε σχέση με τη φυσικοθεραπεία, σε τι κατάσταση είσαι; Νιώθεις αρχικά ότι σε έχει βοηθήσει ως προ το pole, συνεχίζεις ακόμα να είσαι ενεργός και σε αυτό το κομμάτι;

Ναι, πλέον είμαι κυρίως ενεργός στο κομμάτι της διδασκαλίας στο pole, αλλά η αλήθεια είναι ότι με έχει βοηθήσει πάρα πολύ η φυσικοθεραπεία, γιατί για να το σπουδάσεις πρέπει να κάνεις μαθήματα ανατομίας και φυσιολογίας για το σώμα, το ανθρώπινο σώμα. Οπότε γνωρίζω τη δομή του ανθρώπινου σώματος, το πώς λειτουργεί και γιατί λειτουργεί και πώς μπορούμε να αποφύγουμε τους τραυματισμούς ή σε περίπτωση που υπάρχει κάποιος τραυματισμός να μπορούμε να αποφύγουμε να το επιβαρύνουμε αυτό μέσα από την προπόνηση. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ αυτό και η αλήθεια είναι ότι για να διδάξεις, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει, επειδή δεν το σπουδάζεις το pole, δηλαδή ο καθένας μαθαίνει σαν μαθητής και με βάση την αντίληψη που έχει και την επιθυμία που μπορεί να έχει, μπορεί και ανά πάσα στιγμή να πει: «Ωραία τώρα θέλω να διδάξω» και να το κυνηγήσει και να το χτίσει. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, μου ζητάνε να διδάσκω ανατομία και φυσιολογία. Οπότε είναι κάτι το οποίο εμένα με βοηθάει αρκετά, το ότι γνωρίζω αυτό το σώμα, το σώμα πώς θα λειτουργήσει ή τι ζέσταμα πρέπει να κάνω με βάση το τι θα κάνουμε μετά σαν δομή στο μάθημα ή το ότι πρέπει να δώσουμε βαρύτητα και στην αποκατάσταση. Είναι κάτι το οποίο θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό όταν ασχολείσαι με το ανθρώπινο σώμα, να σε ενδιαφέρει και πώς λειτουργεί. Νομίζω ότι σε όλα τα αθλήματα, αν θες να τα διδάξεις, τα σπουδάζεις είτε σε μία επαγγελματική σχολή είτε σε κάποιο πανεπιστήμιο. Ή στο χορό ας πούμε έχει μαθήματα ανατομίας και φυσιολογίας, αν πας σε μία σχολή χορού, όμως στο pole δεν υπάρχει αυτό, λείπει, είναι κάτι το οποίο λείπει. Καλώς ή κακώς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που διδάσκουν και δεν τους ενδιαφέρει κιόλας να ασχοληθούν και με αυτό, δεν ενδιαφέρονται να διαβάσουν κάποια πράγματα. Κάποια βασικά στοιχεία, έτσι; Δεν χρειάζεται να τα μάθουν όλα απ’ έξω και ανακατωτά, αλλά τα πιο βασικά, δηλαδή το τι πρέπει να κάνεις, ένα... Πώς πρέπει να κάνεις ένα ζέσταμα, το ότι είναι απαραίτητο να κάνεις μία αποθεραπεία στο τέλος, δηλαδή διατάσεις, δεν μπορείς να φεύγεις χωρίς να κάνεις αποθεραπεία. Το οποίο μπορεί να το δεις αυτό, να δεις ανθρώπους που διδάσκουν και να μη δώσουν καθόλου βαρύτητα στο ζέσταμα ή στην αποθεραπεία. Και βοηθάει κιόλας και στην προοδευτικότητα της δομής στην ύλη. Γιατί το pole είναι πολύ απαιτητικό αν θες να προχωρήσεις, αλλά μπορείς να ξεκινήσεις από πολύ απλά πράγματα, βασικά, από το πάτωμα, από όρθια θέση και δεν χρειάζεται να γυρίσεις ανάποδα από την αρχή, αλλά αν έχεις μία ωραία προοδευτικότητα στο μάθημά σου, μπορείς με τη μεγαλύτερη ασφάλεια και πιο γρήγορα ίσως να φτάσεις και σε ένα στάδιο που να γυρνάς ανάποδα, χωρίς να τραυματίζεσαι και χωρίς να ζορίζεσαι πολύ γενικά, χωρίς να κουράζεται, χωρίς πολύ κόπο. Και γενικά με βοηθάει το ότι έχω αυτήν την αντίληψη, όχι μόνο στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης, αλλά και στο κομμάτι για το δικό μου σώμα. Δηλαδή το πώς λειτουργεί το σώμα μου, πώς θα κάνω μία κίνηση που θα δω, πώς θα την "σπάσω" σε τεχνική και πως αν δεν μου βγαίνει στο σώμα μου, πώς μπορώ να δουλέψω το σώμα μου για να μπορώ να πετύχω αυτόν τον στόχο. Και να το διδάξω κιόλας, δηλαδή πώς θα το αναλύσω σε έναν μαθητή για να το καταλάβει καλύτερα. Και επίσης, ας πούμε ένα παράδειγμα πάνω σε αυτό, είναι ότι βλέπαμε παλιά μία κίνηση που μπορεί να κάναμε, ένα μέσο όρο σου λέω, οι άνθρωποι μέσο όρο, να τους πάρει ας πούμε τρ[00:35:00]εις με τέσσερις μήνες να την πετύχουν την κίνηση αυτή, μπορεί τώρα να την βγάλουν σε δέκα μαθήματα, δηλαδή σε έναν μήνα, ακριβώς γιατί πλέον έχουμε πιο πολλή τριβή στο πώς να διδάξουμε, στην ύλη. Οπότε, με τη σωστή προοδευτικότητα μπορούμε κιόλας να πετύχουμε πιο γρήγορα κάποιους στόχους που μπορεί να έχουμε και να βάλουμε νέους στόχους για το μέλλον και να εξελιχθούμε πιο ωραία και πιο ευχάριστα.

Εσύ έχεις βάλει στόχους για τη δική σου προσωπική, ας πούμε, εξέλιξη στο pole αυτήν τη στιγμή;

Ναι, οι στόχοι μου εντάξει, συνεχώς αλλάζουν. Όταν δηλαδή τους καταφέρνω αλλάζουν, άμα δεν τους καταφέρω συνεχίζω να τους προσπαθώ. Η προτεραιότητά μου γενικά είναι να εξελίσσομαι σαν δάσκαλος πρώτα, και μέσα από αυτό να εξελίσσομαι και σαν αθλητής, αλλά πιο πολύ στο κομμάτι το προσωπικό σαν αθλητής. Επειδή μου αρέσει και το αγαπάω, μου αρέσει να κάνω καινούργια πράγματα, να μην μένω στάσιμος, αλλά με βοηθάει κιόλας όσο εξελίσσομαι σαν αθλητής, να μαθαίνω νέα ύλη, να τη διδάξω και στους μαθητές μου. Και επειδή κυρίως με ενδιαφέρει στο πώς θα ‘μαι σαν δάσκαλος προς τους μαθητές, δηλαδή να είμαι καλός δάσκαλος, δεν ξέρω τώρα πώς μπορείς να το ορίσεις βέβαια αυτό, αλλά να περνάνε καλά οι μαθητές στο μάθημα χωρίς να τραυματίζονται. Και να βλέπουν και οι ίδιοι την πρόοδο και να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους, με το σώμα τους, με την αυτοπεποίθησή τους που βοηθάει πολύ όταν πετυχαίνεις κάτι. Οπότε, προσπαθώ δηλαδή για να πετύχω τους στόχους μου, αυτό, συνεχώς να μαθαίνω καινούργια πράγματα και νέους τρόπους. Και να μαθαίνω κι όχι μόνο από ανθρώπους που κάνουν πολύ καιρό, ας πούμε και από ανθρώπους που δεν κάνουν ή που ξεκινάνε τώρα. Και δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα σε ένα μάθημα, αυτό, να διδάξω κάτι και τελικά μέσα από τη συζήτηση με τον μαθητή να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι μόνο αυτός ο τρόπος. Και παλιά η αλήθεια είναι, όταν πρωτοξεκίνησα να διδάσκω, ήμουν πολύ αυστηρός σε αυτό το κομμάτι. Ένιωθα ότι, πίστευα μάλλον, δεν το γνώριζα, ότι είναι πολύ συγκεκριμένοι οι τρόποι που θα πετύχεις κάποια πράγματα. Μία κίνηση ας πούμε ότι γίνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ενώ στην πορεία συνειδητοποίησα ότι μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Και αυτό για να το πετύχεις, για να μπεις στη διαδικασία και να είσαι ανοιχτός να το ακούσεις, πρέπει να είσαι ανοιχτός στη γνώση, να μην αισθάνεσαι ότι τα έχεις μάθει όλα και ότι αυτό είναι και τίποτα άλλο. Δηλαδή πρέπει να είσαι ανοιχτός και να κάνεις λάθη και να μελετάς πάνω σε αυτό συνεχώς, είτε μέσα από βίντεο είτε από συζητήσεις με συναδέλφους, με μαθητές, με τον οποιονδήποτε. Να μην υπάρχει η αλαζονεία ότι τα γνωρίζεις όλα και τέλος. Και αυτό είναι ένα κομμάτι που λείπει πιστεύω πολύ από ανθρώπους που ασχολούνται με το pole. Γιατί νομίζω ότι όταν μπεις στη διαδικασία να διδάξεις, επειδή νιώθεις ότι είσαι έτοιμος, και η αλήθεια είναι ότι ίσως και ποτέ να μην είμαστε έτοιμοι να διδάξουμε πριν διδάξουμε, γιατί πάντα έρχεται μέσα από την πρακτική, μπορεί πολλές φορές να μπεις σε αυτή την παγίδα και να πεις ότι: «Εντάξει, το κάνω, διδάσκω», οπότε αυτό είναι, αυτό ξέρω και τέλος. Και να μην είσαι ανοιχτός στο να ακούσεις έναν μαθητή να σου πει: «Ναι ρε συ δάσκαλε, όμως το 'κανα έτσι. Είναι λάθος;». Αντί για να πεις: «Ναι, είναι λάθος», να σκεφτείς πρώτα γιατί να είναι λάθος; Τον τραυματίζει; Αν όχι, γιατί να είναι λάθος; Δεν μπορεί να το εκφράσει και έτσι; Είναι ασφαλής ο τρόπος που το κάνει; Δηλαδή μπορεί να μην τον τραυματίσει σωματικά, αλλά υπάρχει πιθανότητα να πέσει, να τραυματιστεί δηλαδή από κάποια πτώση από τον στύλο; Αν δεν υπάρχει, τότε όχι, είναι ασφαλές. Αφού είναι ασφαλές είναι και σωστό, μπορείς να το κάνεις όπως θες, με όποιον τρόπο θες. Αυτό.

Πάνω σε αυτά που λες θέλω να σε ρωτήσω, βασικά αντιλαμβάνομαι ότι το pole είναι κάτι ανάμεσα σε άθλημα και τέχνη, και χορός. Εσύ νιώθεις πιο πολύ αθλητής ή καλλιτέχνης; Και θα μπορούσα να βάλω και ένα τρίτο ας πούμε, και δάσκαλος, γιατί το ανέφερες πολύ έντονα κιόλας για τη διδασκαλία.

Ναι, είναι πολύ ωραία ερώτηση και το σκέφτομαι πολλές φορές αυτό. Για μένα εντάξει, το pole είναι κάτι το οποίο μπορείς να το... Αυτό, δεν μπορείς να του βάλεις ταμπέλες. Δηλαδή όντως μπορεί να είναι και καλλιτεχνικό και αθλητικό και ό,τι μπορείς να φανταστείς, ό,τι μπορεί να σου έρθει. Εμένα προσωπικ[00:40:00]ά, πλέον θεωρώ ότι για μένα είναι κυρίως το κομμάτι της διδασκαλίας και της προσωπικής μου εξέλιξης, όσον αφορά το ακροβατικό κομμάτι, δηλαδή τα tricks ας πούμε, τις κινήσεις. Παρόλα αυτά, μου αρέσει πολύ ο χορός και αν και δεν το διδάσκω, επιλέγω να μη διδάσκω χορό στον στύλο, μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω αν είμαι με άλλους, με παρέα που επίσης τους εκφράζει, να δοκιμάσω και εγώ να κάνω. Να φύγω λίγο από αυτά τα, από το comfort zone μου, δηλαδή να πω: «Ωραία, τώρα δεν θα κάνω τόσο ακροβατικά, δε θα κάνω πάλι δυναμικές ασκήσεις ή ευλύγιστες ασκήσεις ή συνδυασμούς πάνω στον στύλο, θα κάνω κάτι πιο καλλιτεχνικό». Αλλά δεν θεωρώ ότι είμαι καλλιτέχνης, διότι δεν νιώθω, ούτε ότι παράγω τέχνη ούτε νιώθω ότι, επειδή ακριβώς αυτό δεν είναι το πρώτο μου επάγγελμα και δεν έχω φοβερή τριβή, ότι αυτό που μπορεί να κάνω είναι καλλιτεχνικό. Βέβαια, από την άλλη δεν ξέρω, και το τι είναι η τέχνη για τον καθένα μπορεί να είναι και διαφορετικό. Δηλαδή μπορεί σε έναν άνθρωπο που δεν ασχολείται με το pole ή που μπορεί να ασχολείται αλλά να είναι και αυτός πιο πολύ στο αθλητικό κομμάτι, μπορεί να δει μία χορογραφία που μπορώ κάνω εγώ και να του αρέσει πολύ και να πει: «Τι ωραίο, τι καλλιτεχνικό». Που εγώ μπορεί να μην το νιώθω αυτό. Ναι, εμένα, εφόσον με ρωτάς, θα σου πω ότι δεν θεωρώ ότι είμαι καλλιτέχνης. Αν και μου αρέσει να δοκιμάζω και πού ξέρεις, μπορεί στο μέλλον να το εντάξω και αυτό. Αλλά για να είσαι καλλιτέχνης θέλει να αφοσιώσεις όλη σου τη ζωή πιστεύω. Δεν μπορείς να είσαι part-time καλλιτέχνης. Εμένα όλη μου η μέρα, όλος μου ο χρόνος με απορροφά κυρίως στο να διδάσκω. Και με γεμίζει κιόλας, συναισθηματικά με γεμίζει πάρα πολύ αυτό. Οπότε ναι, νομίζω ότι κυρίως δάσκαλος και η προσωπική μου εξέλιξη στο κομμάτι αυτό, πιο πολύ στο αθλητικό. Χωρίς όμως να το περιορίζω εκεί, δηλαδή δε θα είναι μόνο strict, μπορεί να δείξω και κάποιες χορογραφίες, κάποιους συνδυασμούς λίγο πιο χορευτικούς. Εντάξει, το ψάχνω αυτό ακόμα, είμαι σε αυτό το στάδιο.

Θα ήθελες να συμπληρώσεις κάτι άλλο στην ιστορία σου πάνω στο pole;

Εντάξει, απλά το ότι... Aυτό που θα ήθελα να πω γενικά είναι ότι καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί σε όλα, δηλαδή να έχουμε φίλτρα και να είμαστε ανοιχτοί να τα φιλτράρουμε. Aλλά για να τα φιλτράρουμε πρέπει πρώτα να δούμε τι είναι αυτό που θα φιλτράρουμε. Δεν μπορούμε να τα φιλτράρουμε και να πούμε... Aυτό, να μην κρίνουμε βασικά χωρίς να ξέρουμε. Όλοι οι άνθρωποι είναι καλό να δοκιμάσουν πράγματα που μπορεί να τους αρέσουν και να ντρέπονται να το κάνουν ή, αυτό βασικά, δε χρειάζεται να πω πολλά σε αυτό.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Εγώ ευχαριστώ.