Καλησπέρα, θα μου πείτε το όνομά σας; 

Ναι, γεια σας, είμαι Ο Νίκος ο Πάλλας, ο διευθυντής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Μετεώρων και Μουσείο Μανιταριών και ένας από τους ιδιοκτήτες αυτών των δύο μουσείων που θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια. Εγώ και δύο φίλοι μου πριν πολλές δεκαετίες ενώσαμε τις δυνάμεις μας για να δημιουργήσουμε αυτά τα δύο μουσεία. Ξεκινάμε από το πρώτο μουσείο, το μουσείο με πουλιά και ζώα από όλο τον κόσμο, το μουσείο φυσικής ιστορίας, το οποίο βρίσκεται στον κάτω όροφο και έχει πάνω από τριακόσια πενήντα είδη πουλιών και ζώων, όπου αυτό το μουσείο αυτή τη στιγμή θεωρείται ένα από τα πιο σπουδαία μουσεία στον κόσμο όσον αφορά την ποιότητα των εκθεμάτων και ο τρόπος παρουσίασης. Είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο ούτως ή άλλως το μουσείο μας, και αυτό το κρίνουν επιτροπές που μπορούν και κρίνουν την ποιότητα των ζώων. Πραγματικά είμαστε στο ανώτερο επίπεδο και έτσι κατατάσσεται σε ένα από τα πιο σπουδαία μουσεία στον κόσμο. Η ιδιαιτερότητα δε του μουσείου είναι ότι ό,τι βλέπουμε μέσα στα διοράματα είναι σε πραγματικό περιβάλλον. Το δε background του μουσείου και ό,τι υπάρχουν σε γλυπτά και οτιδήποτε άλλο είναι όλα, μα όλα φιλοτεχνημένα στο χέρι από δεκαοχτώ καλλιτέχνες από Ευρώπη και Ελλάδα που είχαν την τεχνογνωσία για να κάνουν αυτό το οποίο έχουμε και στο ένα μουσείο και στο άλλο μουσείο. Πρέπει να σας πω ότι εδώ βρίσκονται πάρα πολλά βικτωριανά εκθέματα. Δεκαεννιά τον αριθμό. Είμαστε από τα ελάχιστα μουσεία που έχουμε τόσα πολλά βικτωριανά εκθέματα και έχουμε και σπάνια εκθέματα, όπως ας πούμε για παράδειγμα, ο κόνδορας των Άνδεων, η λεπτομύτα. Έχουμε, ας πούμε, το μεταναστευτικό περιστέρι της Αμερικής το οποίο είναι εξαφανισμένο από το δέκατο όγδοο αιώνα, έχουμε τους ασπροπάρηδες, το εμβληματικό πουλί της περιοχής μας που δυστυχώς αυτή τη στιγμή, ενώ απαριθμούσαμε πάνω από τετρακόσια πουλιά στην περιοχή μας αυτή τη στιγμή οι καταγραφές είναι ένα πουλί και μακάρι να μην εξαφανιστεί και αυτό και υπάρχουν λόγοι της ταχείας εξαφάνισης του ασπροπάρη. Εν πάση περιπτώσει, το μουσείο παρουσιάζει μια μεγάλη ποικιλία εκθεμάτων που είναι αξιοζήλευτα. Εάν πάμε στο πάνω μουσείο, στο...Τέτοια μουσεία, πρέπει να πω, όπως είναι το μουσείο φυσικής ιστορίας υπάρχουν και άλλα και στη χώρα μας αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως ανεβαίνοντας στον επάνω όροφο και συναντώντας εκεί το μουσείο μανιταριών… με περηφάνια το λέω ότι είναι ίσως το μοναδικό μουσείο στην Ευρώπη και από τα ελάχιστα στον κόσμο έτσι με τον τρόπο που παρουσιάζεται σε πραγματικό περιβάλλον. Τα δε μανιτάρια, τα οποία βρίσκονται μέσα στο μουσείο είναι γλυπτά με απόλυτη πιστότητα σε χρώμα και σε μέγεθος, όπως ακριβώς το συναντάμε στο περιβάλλον. Αυτό είναι ένα μεράκι το οποίο ξεκίνησε… Εγώ είμαι μέλος των Μανιταρόφιλων Ελλάδος και γνωρίζοντας τον πρόεδρο των Μανιταρόφιλων Ελλάδας, τον κύριο Κωνσταντινίδη, μας ήρθε η φαεινή ιδέα να δημιουργήσουμε αυτό το μοναδικό μουσείο μανιταριών που υπάρχει στην Ευρώπη. Έτσι λοιπόν, εγώ και οι συνεργάτες μου και άλλοι δύο φίλοι… Όπως σας είπα, είμαστε τρεις σε αυτό το μουσείο και το μουσείο είναι ιδιωτικό. Όπως σας είπα, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και ο καθένας απ' το δικό του πόστο κάνει μια έτσι… τη δουλειά που πρέπει να κάνει. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, στην ουσία. Και έτσι καταλήξαμε και κάναμε το μουσείο μανιταριών. Όπως σας είπα, είναι ίσως το μοναδικό στην Ευρώπη και τα ελάχιστα στον κόσμο, και αυτό προσελκύει και μεγάλο ενδιαφέρον. Πρέπει να σας πω επίσης, ότι το μουσείο μανιταριών πρόσφατα έκανε και μια καινούργια πτέρυγα, όπου ονομάζεται «Χωρική επαυξημένη πραγματικότητα». Είμαστε οι μόνοι –μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε– στον κόσμο που το κάναμε, όπου εκεί βλέπουμε τα δώδεκα κορυφαία θεραπευτικά μανιτάρια από την μία πλευρά και από την άλλη τα δώδεκα κορυφαία εδώδιμα, φαγώσιμα μανιτάρια. Όλη αυτή η εργασία... Το βλέπουμε όλο αυτό τρισδιάστατα σε ένα χώρο και μπορεί να το δει κανείς χωρίς τη βοήθεια γυαλιών και χωρίς εμείς να ξεναγούμε. Υπάρχουν όλες οι πληροφορίες αποτυπωμένες και στα αγγλικά και στα ελληνικά. Κι αυτό το πρόγραμμα χρειάστηκε και να μελετηθεί περίπου δυόμισι χρόνια, με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας από το Τμήμα Διατροφής και Διαιτολογίας όπου εκεί είναι επικεφαλής η Όλγα η Γκορτζή και πραγματικά το παρουσιάσαμε και έχει τεράστιο ενδιαφέρον από όλους. Και είναι πληροφορίες που δεν είναι μόνο από το πανεπιστήμιο και από τους Μανιταρόφιλους της Ελλάδος, είναι και πληροφορίες από πάρα πολλά πανεπιστήμια από όλο τον κόσμο γιατί οι πληροφορίες που δίνεις πρέπει να είναι ακριβής. Γιατί είμαστε υπεύθυνο μουσείο και δεν μπορεί να λέμε ότι: «Δίπλα, αυτό το μανιτάρι, καλό» επειδή το είπε ο παππούς μου ή η γιαγιά μου. Πάμε σε ένα άλλο επίπεδο και εδώ επειδή εκτιθέμεθα δημόσια, πρέπει να ξέρουμε τι λέμε και να είμαστε πολύ υπεύθυνοι για ό,τι λέμε και ό,τι κάνουμε.

Θα προχωρήσω λίγο, έτσι, με το μουσείο μανιταριών γιατί αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον, χωρίς να υποτιμώ το άλλο μουσείο. Το μουσείο μας έχει μια μεγάλη εξωστρέφεια. Κάνουμε πολύ μεγάλες δράσεις όπως το τρουφοκυνήγι. Το τρουφοκυνήγι τι είναι; Μας ήρθε η φαεινή ιδέα να κάνουμε το τρουφοκυνήγι σε ένα φοβερό δάσος, υπεραιωνόβιο, που [00:05:00]ανήκει στα μοναστήρια και συγκεκριμένα στο μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου. Παραχωρήθηκε –και τους ευχαριστώ για μια ακόμα φορά– για το μουσείο αυτό το υπεραιωνόβιο δάσος για εκεί να κάνουμε αυτή τη βιωματική δράση. Που τι κάνουμε λοιπόν, σε αυτή τη δράση; Ξεκινάμε από εδώ, από το μουσείο απ’ τον χώρο συνάθροισης δέκα, δεκαπέντε, πέντε, είκοσι, τριάντα μέχρι πενήντα άτομα… πάμε κομβόι στο δάσος που απέχει περίπου μισή ώρα από το μουσείο, σε ένα πραγματικά πανέμορφο δάσος και εκεί λοιπόν με περιμένουν συνεργάτες μου –του μουσείου, δηλαδή– ξεναγοί, τρουφοκυνηγοί, σεφ… Κάνουμε μια μεγάλη βόλτα σε αυτό το δάσος, όπου εκεί μας δίνεται δυνατότητα να βρούμε τρούφες και να εξηγούμε στον κόσμο όσο διαρκεί αυτή η διαδρομή… μισή ώρα, τρία τέταρτα, ανάλογα και με τη διάθεση του κόσμου, και αν καλύπτεται στο μισάωρο σταματάμε και προχωράμε στο επόμενο βήμα που θα αναφερθώ. Εκεί λοιπόν, κατά τη διάρκεια της διαδρομής γεννούνται πάρα πολλές ερωτήσεις από τον κόσμο και εμείς επειδή έχουμε και την τεχνογνωσία… Και εκεί ενημερώνουν και επιστημονικά –και όχι μόνο– τον κόσμο τι είναι η τρούφα, πώς την βρίσκουμε με τους σκύλους –το βλέπουμε– και καταλήγοντας, αφού τελειώσει τη διαδρομή σε ένα σημείο εκεί, μας περιμένει μια σεφ ή ένας σεφ μ’ ένα τεράστιο σκεύος, υπερσκεύος μπορώ να πω, που έχει τη δυνατότητα να κάνει με τη μια εβδομήντα έως ογδόντα τρουφομανιταρομακαρονάδες, τρούφες που βρήκαμε αλλά και μανιτάρια άγρια και άλλα μανιτάρια. Εκεί μαγειρεύουμε λοιπόν και όσο μαγειρεύουνε οι σεφ, ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να απολαμβάνει γευστικά και άλλα πιάτα. Το πρώτο, δεύτερο, τρίτο πιάτο με μανιτάρια καπνιστά και όχι μόνο. Πίνουμε τα κρασάκια μας, που εδώ υπάρχουν –αλλά δεν θα πω για τα ονόματα– πολύ μεγάλοι χορηγοί που μας διαθέτουν πολύ ωραία σφραγισμένα κρασιά, ελληνικά κρασιά. Μπορώ να πω κιόλας το όνομά τους. Ο κύριος Λαζαρίδης ο… ο Νίκος ο… τα κρασιά ο Νίκος Λαζαρίδης. Υπάρχουν εδώ οι χορηγοί όπως ο Όλυμπος, πολύ μεγάλοι χορηγοί μάς υποστηρίζουν σε κάθε προσπάθεια. Όπως και τα αναψυκτικά «Κλιάφας», όπως έχουμε τη «Δουμπιά», όπως έχουμε επίσης τη «Θεόνη», το νερό «Θεόνη»… και πολλοί άλλοι χορηγοί. Έτσι λοιπόν είναι πολύ υψηλό το επίπεδο σε αυτό που διαθέτουμε στον κόσμο από κρασιά, αναψυκτικά μέχρι τα πάντα… τυριά, όπως είπαμε, του Όλυμπου και όχι μόνο. Έτσι λοιπόν, μέχρι να γίνει η τρουφομανιταρομακαρονάδα τρώμε τα πρώτα, δεύτερα, πίνουμε τα κρασιά μας, τα παιδιά πίνουν τα αναψυκτικά τους και αφού ολοκληρωθεί αυτό, σερβίρουμε και την τρουφομανιταρομακαρονάδα. Τελειώνουμε από αυτό το κομμάτι, επιστρέφουμε στο μουσείο, όπου εδώ ακολουθεί η ξενάγηση στα δύο μουσεία και έτσι λοιπόν όλο αυτό το πρόγραμμα περίπου διαρκεί τρεισήμισι ώρες. Τι έφερε σαν αποτέλεσμα στην πόλη; Υπάρχει μια φοβερή αναντιστοιχία σε αυτή την πόλη, που πραγματικά ενώ έχουμε αυτό το μεγάλο μνημείο της UNESCO που λέγονται «Μετέωρα» και επειδή η επισκεψιμότητα από ό,τι λένε τα στοιχεία που μας λένε εδώ οι ειδικοί, ότι είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προορισμός στην Ελλάδα, όμως ο χρόνος παραμονής των επισκεπτών είναι πάρα πολύ μικρός –επαναλαμβάνω– σε σχέση με την επισκεψιμότητα. Και αυτό, γιατί; Τα Μετέωρα και μετά τίποτα. Μόνο, λοιπόν, προσθέτοντας αυτή τη δράση, τη βιωματική δράση που σας είπα, αναγκάζονται –και μας το λένε οι tour operator που το εντάξανε στο πρόγραμμά τους– αναγκάζονται να παραμείνουν άλλο ένα βράδυ στην Καλαμπάκα γιατί δεν προλαβαίνουν να δουν και μοναστήρια και να κάνουν και το τρουφοκυνήγι. Αυτές είναι κάποιες χιλιάδες κόσμος. Δεν αναφέρομαι ακριβώς σε νούμερα, αλλά πάντως είναι αρκετοί που παραμένουν στην πόλη. Τι κέρδισε η πόλη λοιπόν, παραπάνω; Μόνο από αυτή τη δράση, κέρδισε: διανυκτερεύσεις, αυτές τις χιλιάδες, τις χιλιάδες φαγητό που θα φάνε είτε μέσα ξενοδοχείο ή στην πόλη, τη βόλτα στην πόλη αγοράζοντας τον καφέ, το σουβενίρ, οτιδήποτε άλλο. Και πραγματικά έτσι αυξάνουμε –επαναλαμβάνω– τον χρόνο παραμονής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αυτή τη δράση ακόμα και το National Geographic, ό,τι γκρουπ έρχονται στην Ελλάδα έρχονται και κάνουν αυτή τη μοναδική δράση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που έχουμε προκαλέσει το ενδιαφέρον πολλών μέσων ενημέρωσης από όλο τον κόσμο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ακόμα και ο Gordon Ramsey –αναφέρω τώρα, ονόματα– ήρθε και το έκανε εκπομπή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο… Μπορώ να σας μιλάω πολλή ώρα για πόσοι έχουν έρθει από όλο τον κόσμο για να κάνουν αυτό και έχετε την απόδοση του. Δυνάμωσε η απόδοση. Έτσι λοιπόν, αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο event και άμα θα δείτε και παρακολουθήστε και τα social media αλλά και παντού –όλες τις σελίδες– πόσοι κάνουν αναφορά σε αυτό το τρουφοκυνήγι και οι κριτικές που έχουμε είναι άριστες, πραγματικά είναι μια μεγάλη υπόθεση για την πόλη. Επιπλέον, το μουσείο κάνει τη μεγάλη γιορτή της Τρούφας. Τι είναι αυτή; Πριν από ένα χρόνο περίπου, αν θυμάμαι καλά 28 Ιουνίου του 2022, με πρόταση του μουσείου… κάναμε την πρόταση η πόλη να αποκτήσει μια συμπληρωματική ταυτότητα και να γίνει η πόλη της τρούφας. Έτσι λοι[00:10:00]πόν, αυτή την ημερομηνία που προανέφερα, με ομόφωνη απόφαση όλων, η Καλαμπάκα έγινε η πόλη της τρούφας. Όμως, εμείς πρέπει να αποδείξουμε γιατί η Καλαμπάκα είναι η πόλη της Τρούφας. Υπάρχει ένας ευρύτερος σχεδιασμός που άρχισε ήδη… άρχισε δηλαδή με την πρώτη πανελλήνια γιορτή τρούφας που έγινε πριν ένα μήνα και γνώρισε τεράστια επιτυχία. Τι κάναμε σε αυτήν τη γιορτή της Τρούφας; Έχει σεμινάρια. Τι είναι αυτά τα σενάρια; Τρουφοκυνήγι, εκπαίδευση σκύλων, καλλιέργεια τρούφας, σεμινάριο για τα μανιτάρια, σεμινάριο γευσιγνωσίας με τον αγαπημένο μου φίλο και αδελφό, που τολμώ να πω, τον Λευτέρη τον Λαζάρου που με πρόταση που του έκανα εγώ και το μουσείο, αποδέχτηκε την πρόταση μας όπου θα πρέπει να παντρέψουμε… Του ‘πα: «Λευτέρη, πρέπει να παντρέψουμε τη θάλασσα με τις τρούφες και τα μανιτάρια. Βάλε… εσύ ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Είσαι ένας από τους κορυφαίους σεφ στην Ελλάδα και όχι μόνο». Και έτσι λοιπόν αποδέχτηκε και με μεγάλη χαρά ο Λευτέρης και αφιλοκερδώς προσφέρει όλη αυτή τη βοήθεια. Ήρθε εδώ. Σε μια δεύτερη προσπάθεια καλέσαμε και το κάναμε εδώ σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο της πόλης –στο «Divani»– και καλέσαμε όλους τους σεφ από την περιφερειακή ενότητα Τρικάλων, σεφ ξενοδοχείων και εστιατορίων για να μάθουν να κάνουν πιάτα στα εστιατόριά τους με τρούφα, μανιτάρια και θάλασσα. Και έπεται συνέχεια… Δεν πρέπει να παραμείνουμε αυστηρά… Πολύ καλή είναι και η συνταγή και με τους μουσακάδες μας και με τις greek salad και το ένα και το άλλο, αλλά πρέπει πλέον, αφού πάμε να γίνουμε μια πόλη της τρούφας, θα πρέπει όλα τα εστιατόρια να έχουν τέτοια πιάτα. Ξεκίνησε αυτή η γιορτή, ήταν τεράστια. Είχε τεράστια επιτυχία και εδώ προκάλεσε το ενδιαφέρον όλων των μέσων ενημέρωσης. Εγώ προσωπικά έδωσα περισσότερες από σαράντα συνεντεύξεις σε ράδια από όλη την Ελλάδα, σε όλα τα τηλεοπτικά μέσα και της περιφέρειας Θεσσαλίας αλλά και όλα τα κεντρικά μέσα, τα μεγάλα μέσα. Δεν υπήρχε ούτε ένα κανάλι που να μην ήρθε. Ασχολήθηκαν μόνο και μόνο για τη γιορτή. Λίγες μέρες πριν, κατά τη διάρκεια της γιορτής και μετά άλλη μια εβδομάδα, το θέμα έπαιζε λες και ήταν το μεγαλύτερο γεγονός. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Πραγματικά προκαλέσαμε το ενδιαφέρον πολλών. Μοιράσανε σε αυτή τη γιορτή… μιλάμε περίπου, σας λέω, πενήντα οχτώ χιλιάδες μερίδες τρουφομανιταροεδέσματα δωρεάν στον κόσμο –δωρεάν, το τονίζω– χιλιάδες σοκολατάκια, σας λέω, με τρούφα λευκή και μαύρη τρούφα –περίπου δέκα χιλιάδες–, πολλές χιλιάδες κιλά φρούτα από την «Augusta Νάουσα», το συνεταιρισμό Nάουσας, δωρεάν. Είδανε σαράντα σεφ από τα «ΙΕΚ Δέλτα 360». Σαράντα τον αριθμό, επικεφαλής τον κύριο Δόντζεο. Προανέφερα για τον κύριο Λαζάρου. Και εταίροι όπως η «Αίγλη» στη Θεσσαλία μάς παραχώρησε δωρεάν όλο αυτό το μεγάλο πράγμα που κάναμε. Εκατόν εξήντα επτά εθελοντές, όλα τα ξενοδοχεία της πόλης μάς παραχωρήσανε δεκάδες δωμάτια όπου φιλοξενήσαμε ξένες αποστολές και όχι μόνο, και αποστολές από την Ελλάδα. Όλα τα καταστήματα της πόλης προσφέρανε από τα κρέατα δωρεάν μέχρι τις σαλάτες και τα πάντα. Τα ζαχαροπλαστεία της πόλης, οι φούρνοι... Μπορεί να ξεχνάω και να αδικήσω ανθρώπους. Το ρέστοραν «Πανόραμα» εκατόν είκοσι ανθρώπους, γεύμα πολύ σπουδαίο, γεύμα με τους χορηγούς, με δημοσιογράφους με διάφορους… όλα αυτά δωρεάν. Αυτό είναι μεγάλη επιτυχία! Γιατί γρήγορα η πόλη κατάλαβε τι μεγάλο κέρδος είναι και έχει μπει στο τριπάκι του καθενός ότι πρέπει αυτό το πράγμα να το στηρίξουν και θα το στηρίζουν. Ένα σας λέω, μόλις τελειώσει η γιορτή και πήρα… έστελνα ένα μέιλ να ευχαριστήσω όλους αυτούς που πρόσφεραν σε αυτή… σε αυτό το εγχείρημα, η επόμενη ερώτηση που μου έκαναν ήταν: «Νίκο, τη γιορτή θα την κάνουμε του χρόνου;». Και λέω: «Αν το θέλετε, εσείς». «Εμείς; Η χορηγία που δώσαμε και Χ 5 και Χ 10 μπορούμε να τη δώσουμε του χρόνου». Πραγματικά το εισπράξαν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάνανε τόσο μεγάλες χορηγίες δεν είναι ούτε κορόιδα ούτε τίποτα. Το είδανε, το παρακολούθησαν από κοντά, είδαν πόσο μεγάλο εγχείρημα είναι, τι τεράστια επιτυχία είχε. Και πραγματικά, εδώ μας δίνεται η τεράστια ευκαιρία να αρπάξουμε αυτή την ευκαιρία από τα μαλλιά και να μην την αφήσουμε ποτέ ούτως ώστε αυτό το πράγμα να μεγαλώσει –και θα μεγαλώσει είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε– και τώρα πλέον από δω και πέρα θα πρέπει η πόλη να γίνει πραγματική πόλη της τρούφας. Να αλλάξει ο διάκοσμος της πόλης, να υπάρχουν αίθουσες ενημέρωσης, θα αυξήσουμε τα σεμινάρια… Από του χρό[00:15:00]νου θα έχουν πολλή διάθεση. Νέοι σεφ από Ελλάδα και Ευρώπη ήδη έχουν δεσμευτεί ότι θα έρθουν για να λάβουν μέρος στη γιορτή. Θα παρατείνουμε το χρόνο της γιορτής. Σίγουρα θα παραταθεί γιατί θα υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Και έτσι λοιπόν σιγά σιγά αυτή η πόλη θα το αξίζει να είναι η πόλη της τρούφας. Εδώ χρειάζεται βέβαια η βοήθεια όλων των ανθρώπων και του Δήμου και της Περιφέρειας. Ούτως ή άλλως υπάρχει διάθεση και τώρα, τις επόμενες ημέρες, θα μπούμε σε ένα καινούργιο σχεδιασμό για να προχωρήσουμε και εγώ βάζω ένα χρονοδιάγραμμα… πέντε, έξι χρόνια; Εφτά, οχτώ χρόνια; Αλλά θα γίνει πραγματικά η πόλη της τρούφας με ό,τι αυτό συνεπάγεται τουριστικά. Πρέπει να σας πω ότι σε αυτό το διάστημα που κάνουμε όλα αυτά τα τρουφοκυνήγια –περίπου έξι-εφτά χρόνια το κάνουμε– δημιουργήθηκαν καινούργιες θέσεις εργασίας. Πάρα πολλές θέσεις εργασίας, πάρα πολλοί τρουφοκυνηγοί. Θα αναφέρω μια συνεργασία τώρα με κοντινή συνεργασία, ας πούμε τον «Όλυμπο». Πρότεινε το μουσείο να κάνει τρεις-τέσσερις κωδικούς με τρούφα. Άμεσα και πολύ γρήγορα απ' ό,τι με πληροφορούν από τον όμιλο, ότι θα βγουν στην αγορά αυτές… δηλαδή τυριά με τρούφες, βούτυρα και διάφορα. Μπορώ να σας αναφέρω και άλλα αλλά εντάξει, ας μείνουμε σε αυτά και μια και μιλάμε για προϊόντα, θα πρέπει να σας πω ότι το μουσείο πέρα από τα άλλα που είπα υπάρχει και μια έντονη εξωστρέφεια όσον αφορά τα προϊόντα. Το μουσείο μας αυτή τη στιγμή κατασκευάζει περισσότερα από εβδομήντα προϊόντα με τρούφα και μανιτάρια. Τα προϊόντα μας γίνονται σε συνεργασία, πάλι, με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, από το Τμήμα Διατροφής και Διαιτολογίας. Αυτοί αναλύουν, υπογράφουν το κάθε προΐόν, συν τη σφραγίδα του μουσείου και αυτό μας έφερε γρήγορα να κάνουμε μεγάλες εξαγωγές στην παγκόσμια αγορά γιατί εμπιστεύονται ένα μουσείο και ένα ξενοδοχείο. Και αυτή τη στιγμή, με μεγάλη χαρά λέω ότι ταξιδεύουμε σε πολλές χώρες, σ’ όλο τον κόσμο με τα μανιταροπροϊόντα του μουσείου. Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλες διαστάσεις παίρνει όλο αυτό το πράγμα. Επαναλαμβάνω και πάλι: έντονη εξωστρέφεια του μουσείου. Και το αποδεικνύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Πενήντα εφτά βραβεία μέχρι σήμερα, το μουσείο. Είναι πάρα πολλά για ένα μουσείο που λειτουργεί μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οκτώμισι χρόνια. Έτσι λοιπόν… Δηλαδή όλα αυτά συνθέτουν τη μεγάλη αξία αυτού του εγχειρήματος που κάναμε. Εμείς δεν εφησυχάζουμε, δεν κοιμόμαστε τα βράδια. Σκεφτόμαστε την επόμενη μέρα. Και δεν είναι ότι σκεφτόμαστε κάτι, το υλοποιούμε κιόλας. Πραγματικά κι εγώ δουλεύω πάρα πολύ, αλλά και οι συνεργάτες μου, ο Μιχάλης και ο Δημήτρης, δουλεύουν περισσότερο από μένα. Όλοι μαζί συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Έχουμε καταφέρει να κάνουμε αυτό που βλέπετε. Να ξέρετε ότι με την με την πανδημία με τον κορονοϊό, ήταν πολλές οι εκατοντάδες μουσείων που κλείσαν στην Ευρώπη και όχι μόνο. Δεν το αντέξανε. Εμείς είμαστε από τα μουσεία που αντέξαμε, γιατί; Λόγω της μεγάλης εξωστρέφειας. Ενώ όπως όλα τα μουσεία ήταν κλειστά έτσι και εμείς, εμείς εξακολουθούσαμε και κάναμε εξαγωγές με τα μανιτάρια. Αυτό μας κράτησε στα πόδια μας. Και πράγματι πάμε πάρα πάρα πολύ καλά.

Κύριε Νίκο, αντιλαμβάνομαι ότι το εγχείρημα εδώ είναι συγκλονιστικό. Η εξωστρέφεια του μουσείου σας είναι αδιανόητη για τα δεδομένα της Καλαμπάκας. Θα ήθελα λίγο να σας πάω πίσω και να μιλήσουμε λίγο για την ποιότητα. Αναφερθήκατε στο πόσο σημαντική είναι η ποιότητα των εκθεμάτων που έχετε στο μουσείο φυσικής ιστορίας. Μπορείτε να μου πείτε λίγο με ποια κριτήρια έχετε επιλέξει τα συγκεκριμένα εκθέματα;

Ναι, κοιτάξτε να δείτε. Υπάρχουν δύο τρόποι να εκθέσεις τα εκθέματα. Ο ένας τρόπος είναι ο τρόπος του βαλσαμώματος που είναι πολύ απλός τρόπος και άλλος τρόπος είναι ο τρόπος της ταρίχευσης. Το βαλσάμωμα τι είναι; Θα το πω εν τάχει, δηλαδή όταν... Πρέπει επίσης να πούμε ότι ό,τι εκτίθεται δημόσια –όχι μόνο στο μουσείο το δικό μας, σε όλα τα μουσεία του κόσμου– πρέπει να είναι με έγγραφα από το Υπουργείο κάθε χώρας, τα λεγόμενα «σάιτις». Όταν λοιπόν φτάσει στον ειδικό άνθρωπο ένα πουλί, ένα ζώο, θα πρέπει να συνοδεύεται από αυτά τα χαρτιά για να μπορέσει να το ταριχεύσει και να εκτεθεί δημόσια συνοδεύοντας πάντα αυτό το χαρτί. Δύο επιλογές λοιπόν, το βαλσάμωμα που είναι μια απλή μέθοδος που εμείς δεν έχουμε ούτε ένα πουλί βαλσαμωμένο εδώ πέρα, το ανοίγει ο ταριχευτής, αφαιρεί μόνο τα εντόσθια και μετά κάνει ενέσεις φορμόλης, το δίνει μία στάση και στέκεται έτσι. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να παραμείνει έτσι δεκαπέντε, είκοσι, είκοσι πέντε χρόνια. Μετά αποσυντίθεται. Το πετάς, με λίγα λόγια. Η ταρίχευση είναι ένα άλλο πράγμα. Ανοίγει το πουλί, αφαιρούνται όλα από μέσα –κυριολεκτώ– μένει μόνο το πούπουλο και το δέρμα –και το αντίστοιχο και σε ένα ζώο– και αφού πλυθεί αυτό το πράγμα... Προηγουμένως όμως έχει γίνει σωματομετρία του πουλιού. Το μετράνε. Ό,τι έχει αφαιρεθεί [00:20:00]του σημειώνουν τις διαστάσεις και γίνεται ένα καλούπι, όπως τις βλέπουμε τις κούκλες στις βιτρίνες. Και έρχεται τώρα… αφού φύγει όλο αυτό το πράγμα και μένει μόνο το πούπουλο και το δέρμα –κυριολεκτώ– το ράμφος και τα κάτω άκρα, μέχρι και απολίπωση κάνουν. Αν ένα πουλί έχει πάχος εκείνη η εποχή του κάνουν και απολίπωση. Μετά το πλένουνε σε μια λεκάνη –γιατί τα πουλιά και τα ζώα κυλιούνται στη φύση λερώνονται– για να λάμψει το πτέρωμά του και μετά, αφού γίνει αυτό, το κλείνουν το πουλί και αφού το κλείσουν το ράβουν. Το βάζουν βελόνες και σχοινιά, του χτενίζουν το πούπουλο γιατί έχει μπερδευτεί με το πλύσιμο και μετά από ένα-ενάμιση-δύο μήνες –ανάλογα με το πόσο γρήγορα στεγνώνει το πουλί– αφαιρούνται βελόνες και σχοινιά και το μόνο ψεύτικο που μπαίνει είναι τα μάτια –όλα τα άλλα είναι αληθινά–, και εκτίθεται. Αυτό, με μια καλή συντήρηση μπορεί να μείνει χιλιετίες. Όμως εμείς δεν επιλέξαμε μόνο την ταρίχευση, εμείς είπαμε: «Ποιοι είναι οι κορυφαίοι ταριχευτές στον κόσμο;», «Ο τάδε στην Αγγλία, που αυτός ταριχεύει πολύ καλά, ας πούμε, τους μεγάλους αετούς». «Ποιος είναι καλός στα ζώα;», «Ο τάδε στη Γερμανία, στην Αμερική» και πάει λέγοντας όλο τον κόσμο. Είχαμε τη λίστα, λοιπόν, των κορυφαίων ταριχευτών από όλο τον κόσμο. Και εμείς με ό, τι αυτό συνεπάγεται στην τσέπη μας, λέμε: «Θα επενδύσουμε σε αυτούς τους μεγάλους ταριχευτές, ποιοτικά» γιατί θέλαμε… Στη συνέχεια, έγινε... Το αποδέχτηκαν όλοι ότι έχουμε ένα τα ποιοτικότερα μουσεία όσον αφορά… Μιλάω για την ποιότητα των ζώων και όχι το μέγεθος, γιατί άλλα μουσεία είναι δέκα, είκοσι και τριάντα φορές μεγαλύτερο από το δικό μας. Το δικό μας είναι ένα μουσείο μπουτίκ. Έτσι το ονόμασε ο Πρέσβης της Αμερικής όταν ήρθε που, από ό, τι μου είπε, έχει επισκεφθεί πάνω από διακόσια μουσεία. Και έμεινε άναυδος και είπε: «Κύριε Πάλλα, αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα έργα τέχνης που έχω δει στη ζωή μου, ένα μουσείο μπουτίκ». Έτσι λοιπόν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται όπως είπα προηγουμένως, λέμε: «Έναν Αετό…». Λέω νούμερα στην τύχη τώρα, για να μην παρεξηγηθώ. «Ο τάδε, το νούμερο ένα στον κόσμο στους αετούς, παίρνει είκοσι χιλιάδες ευρώ». Λέω νούμερα στην τύχη, λέω πάλι. «Ο δεύτερος στην τάξη καλύτερος, δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ και ο τρίτος δέκα. Πάμε εκεί, στον Πικάσο των πουλιών!». Πονέσαμε περισσότερο στην τσέπη μας, αλλά όμως αυτό το εισπράττουμε κάθε μέρα. Φτάνει να σας πω ότι έρχονται εδώ παιδιά… Είναι συγκινητικό αυτό που θα πω… Τα παιδιά που… Καμιά φορά λέμε: «Τα παιδιά, ξέρουν». Ξέρουν, αντιλαμβάνονται τα πάντα. Και λέει: «Κύριε Πάλλα, είναι η τέταρτη φορά που έρχομαι στο μουσείο», «Είναι η τρίτη φορά. Έφερα τους γονείς μου σήμερα». Έρχονται με το σχολείο και ξανάρχονται, μαγεύονται με το μουσείο μας. Δεν περιαυτολογώ, μαγεύονται. Τα ίδια παιδιά μού λένε: «Πήγαμε και σε ένα άλλο μουσείο και τα πουλιά και τα ζώα ήταν σε αποσύνθεση και δεν θέλουμε να πάμε ξανά ποτέ». Αλλά με την έλευση τους εδώ… Πραγματικά, δηλαδή άμα θα δείτε, έχουμε γύρω στους τριάντα, σαράντα, πενήντα… –επειδή δεν θυμάμαι τώρα– τόμους με τις κριτικές των ανθρώπων που επισκέπτονται το μουσείο. Πέραν αυτών, γίνονται και κριτικές και στα υπόλοιπα μέσα και στο Trip Advisor και όχι μόνο. Όλες οι κριτικές είναι στον υπερθετικό βαθμό. Μπορώ να σας δώσω όλα τα βιβλία να τα ανοίξετε. Που εδώ και οχτώ-οκτώμισι χρόνια, ούτε εμείς λέμε «Γράψτε αυτό, γράψτε εκείνο», ο καθένας έχει την κρίση του. Δεν είναι τυχαίο που το 99% –κάπου τόσο–, γράφουν τόσο αξιόλογα πράγματα για το μουσείο μας.

Θα ήθελα να σας κάνω άλλη μια διευκρινιστική ερώτηση για όσους δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι τα βικτωριανά εκθέματα. Αναφερθήκατε ότι στο μουσείο σας υπάρχουν βικτωριανά εκθέματα. Θέλετε να μας πείτε, έτσι, λίγες πληροφορίες; 

Ναι. Τα βικτωριανά εκθέματα είναι πουλιά και ζώα που ταριχευτήκαν πριν διακόσια χρόνια περίπου, την εποχή της βασίλισσας της Βικτωρίας της Αγγλίας και από εκεί πήραν και το όνομα «Βικτωριανά εκθέματα». Τι συμβαίνει; Είναι ορισμένα είδη που είναι εξαφανισμένα, όπως η λεπτομύτα που είναι ίσως το κορυφαίο έκθεμα του μουσείου μας, που θεωρείται εξαφανισμένο είδος, που αυτό αφενός μεν είναι και εξαφανισμένη και βικτωριανό έκθεμα, και αυτή βρίσκεται μόνο σε δύο-τρία μουσεία σε όλη την Ευρώπη. Εντάξει δεν μιλάω για τα εξαφανισμένα, αλλά τα άλλα τα οποία δεν είναι εξαφανισμένα και πεθάνει ένα πουλί από φυσιολογικό θάνατο, δεν υπάρχει δικαίωμα ταρίχευσης. Επειδή είναι είδη υπό εξαφάνιση όποιος τα έχει, τα έχει. Εμείς λοιπόν, έχουμε τέτοια πουλιά που είναι ακόμα εν ζωή. Όπως, ας πούμε, ο ασπροπάρης. Όπως, ξέρω γω, ο γυπαετός. Όπως η μεγάλη ωτίδα. Αυτά υπάρχουν αλλά και να πεθάνουν δεν έχεις δικαίωμα να το ταριχεύσεις. Άρα λοιπόν αυτά αποκτάν μεγαλύτερη αξία. Και μουσειακή αξία και οικονομική. Το αφήνω στην άκρη το οικονομικό, πιο πολύ με ενδιαφέρει το κομμάτι το άλλο. Όποιος τα έχει, τα 'χει. Και γι’ αυτό είναι τεράστια η αξία τους. Είναι διακοσίων ετών και βλέπετε σε τι άριστη κατάσταση είναι. Λέτε και ταριχευτήκαν χθες. 'Όπως σας είπα και προηγουμένως, δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία και αξία στο… Ό,τι εκτίθεται εδώ στο μουσείο, πρέπει να είναι στο ανώτερο επίπεδο. Αλλιώς και να μας χαρίσει κάποιος κάτι το οποίο… Αν δεν είναι στο επίπεδο που θέλουμε εμείς, δεν θα το πάρουμε.

Εσείς ο ίδιος υπήρξατε χρόνια συλλέκτης, δηλαδή; Όλο[00:25:00] αυτό το εγχείρημα με το μουσείο φυσικής ιστορίας… και μανιταριών, εννοείται, που αντιλήφθηκα ότι έχει απίστευτη εξωστρέφεια, έτσι κι αλλιώς, το μουσείο σας στον κόσμο…. Θέλω να μου πείτε ποια είναι η αφορμή για να ανοίξετε ένα τέτοιο μουσείο.

Θα σας πω. Μπορεί να με πάρουν τα κλάματα, θα με συγχωρέσετε. Είναι πολύ συγκινητικό αυτό που θα πω. Ήμουνα μικρό παιδί. Εγώ είμαι από ένα χωριό, λέγεται «Παναγία». Εδώ απ’ τα Μετέωρα, είναι περίπου σαράντα χιλιόμετρα. Είμαι Βλάχος στην καταγωγή, πολύ περήφανος Βλάχος. Μιλάω και τα βλάχικα. Εκεί λοιπόν ζούσε ο πατέρας μου και η μάνα μου. Ήμουνα στο δημοτικό όταν ο πατέρας μου τον παρακαλούσα να με πάρεις το δάσος. «Μα Νίκο, είσαι πολύ μικρός, δεν θέλω να σε πάρω στο δάσος από τόσο μικρό». «Θα 'μαι δίπλα σου, Σου δίνω το λόγο μου». Ήμουν ζωηρός. Έφευγα εγώ, έκανα τα διάφορα ξέρω εγώ. «Αν μου δώσεις τον λόγο σου ότι θα είσαι δίπλα μου και θα σε παρακολουθώ, θα σε πάρω». Ο πατέρας μου είχε τα άλογα του, είχε τα προβατάκια του… Ήταν και υλοτόμος. Ένας άνθρωπος της φύσης. Εμένα αυτό με μάγευε. Αλλά μαγεύτηκα περισσότερο όταν με πήρε πρώτη φορά στο δάσος. Έμεινα άγαλμα! Είδα τα χρώματα της φύσης, είδα ζώα, είδα πουλιά. Κάτι ξύπνησε μέσα μου. Δεν υπήρχε τέτοια σκέψη να κάνω μουσείο, τώρα, δέκα χρονών, αλλά μέσα μου κάτι ξύπνησε. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι το βράδυ, ζήτησα στον πατέρα μου να με παίρνει κάθε μέρα στο δάσος. «Δεν γίνεται» μου λέει «Σε πήρα Σαββατοκύριακο, έχεις και σχολείο». «Σε παρακαλώ». Πολλές φορές προφασιζόμουν ότι ήμουνα άρρωστος να μην πάω σχολείο. «Κάλε, είσαι άρρωστος και δεν θα πας σχολείο και θα σε πάρω στο δάσος;». Εγώ, μ’ έτρωγε κάτι μέσα μου πραγματικά. Με πήρε πάρα πάρα πολλές φορές στο δάσος, τα Σαββατοκύριακα, το ένα τ' άλλο… Μεγάλωσα. Έφυγα νωρίς από τα χέρια του πατέρα μου, μου έμαθε όμως κάτι πολύ σημαντικό. Μακάρι να ζούσε τώρα ο πατερούλης μου, μόνο να τον βλέπω. Να αφαιρέσει χρόνια από μένα ο Θεός για να τα προσέθετε στον πατέρα μου, ο οποίος δεν υπάρχει πια. Μου λέει: «Νίκο –με τα δικά του, απλά λόγια–, θα σέβεσαι το περιβάλλον, θα γίνεις ένας καλός διαχειριστής της φύσης». Με τα δικά του λόγια, αυτά με συνόδευαν πάντα στη ζωή μου μέχρι και σήμερα. Όταν μεγάλωσα λοιπόν και έκανα την πρώτη μου επιχείρηση στον Βόλο ήμουνα είκοσι-είκοσι ένα χρονών –πολύ πετυχημένη επιχείρηση–, τότε άρχισε να καρφώνεται στο μυαλό μου ότι θα κάνω ένα μουσείο. Άρχισα να αγοράζω πουλιά και ζώα. Με ανέχτηκε η οικογένειά μου. Παντρεύτηκα μετά. Δηλαδή, οικονομίες… Και μιλάμε τώρα για ακριβά πουλιά και ζώα, έτσι; Όλες οι οικονομίες μου πήγαιναν εκεί. Η γυναίκα μου το πίστεψε, στάθηκε δίπλα μου. Και αργότερα και τα παιδιά μου. Στην πορεία συναντάω δυο τρελούς. Τον Μιχάλη και τον Δημήτρη, λίγο πιο τρελοί από μένα, ίσως. Λέω: «Παιδιά, κάνουμε αυτό το πράγμα;». Κουβέντα στην κουβέντα, γιατί ήτανε πολύ μεγάλη ιστορία, εδώ. Στοίχισε και πάρα πολλά λεφτά το μουσείο, δεν μπήκαμε σε κανένα πρόγραμμα. Όλα μπήκαν από το παντελόνι μας. Εντάξει, δεν έχει σημασία πώς αλλά εντάξει, ξοδευτήκαμε αρκετά. Έτσι, λοιπόν, και ο Μιχάλης το πίστεψε... Κοιτάξτε να δείτε, για να γίνει κάτι πετυχημένο πρέπει να το πιστέψεις πρώτα εσύ. Το δεύτερο είναι για τους συνεργάτες που θα βρεις να το πιστέψουν κι αυτοί, γιατί έτσι το αγαπάς και είναι, θεωρώ, δεδομένη την επιτυχία. Το πίστεψε πάρα πολύ και ο Μιχάλης και ο Δημήτρης. Ο Δημήτρης βέβαια είχε μεγαλύτερη συλλογή με πουλιά και ζώα. Και εν πάση περιπτώσει, κάναμε αυτό το ξεκίνημα αψηφώντας τις δύσκολες στιγμές. Εμείς κάναμε το μουσείο τότε που η Ελλάδα κατέρρευσε οικονομικά, το 2014. Εμείς δεν σταματήσαμε, το πιστέψαμε. Βέβαια η προσπάθεια είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα συλλέγοντας πουλιά και ζώα, αλλά θα μπορούσαμε να αναβάλουμε την επένδυση. Να δούμε… να έρθει μια σταθεροποίηση σε όλη αυτό το πράγμα. Όχι, ομόφωνα και οι τρεις το πιστέψαμε. Ορμήξαμε, δικαιωθήκαμε και πραγματικά αυτή τη στιγμή είμαστε πάρα πάρα πολύ ευχαριστημένοι. Ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία μας. Και πάμε μια χαρά, πιστεύω.

Η διαδικασία για να συλλέξετε τα εκθέματα… Είπατε ότι από… εκεί κοντά στα είκοσι-είκοσι πέντε, αν θυμάμαι καλά, αρχίσατε να παίρνετε τα πρώτα. Ποια η διαδικασία;

Ναι. Η διαδικασία τότε στην αρχή, δεν ξέραμε –εγώ, προσωπικά– και παίρναμε και βαλσαμωμένα και τέτοια. Μετά που ασχοληθήκαμε πολύ επιστημονικά, τότε αρχίζαμε να αγοράζουμε πουλιά και ζώα από διακεκριμένους από όλο τον κόσμο με sides, με έγγραφα, έτσι; Χωρίς έγγραφα δεν μπορείς να... Όπως σου είπα και προηγουμένως ότι και δωρεάν να μας δώσουν κάτι, άμα δεν συνοδεύονται με έγγραφα…. Εδώ… Να φανταστείτε, εδώ οι συνεργάτες του μουσείου πέραν των πολλών πανεπιστημίων, είναι και όλες οι περιβαλλοντολογικές οργανώσεις. Όλες! Δεν υπήρξε ούτε ένας φορέας που να ήρθε στο μουσείο –είτε πανεπιστήμια είτε οργανώσεις ή οτιδήποτε– να είδε το μουσείο και να μην ζήτησε τη συνεργασία μας. Και αυτή η συνεργασία υπάρχει σε όλα τα επίπεδα. Σε όλα τα επίπεδα! Δίνουμε χώρο... Κάνουμε ένα περιοδικό στο μουσείο. Τώρα το… Πρώτα το είχαμε[00:30:00] έντυπο, τώρα το έχουμε ηλεκτρονικό, το οποίο απευθύνεται σε πάνω από δεκατρεισήμισι χιλιάδες κόσμο. Εκεί έχουν χώρο όλες οι περιβαλλοντολογικές οργανώσεις, τα πανεπιστήμια, Μανιταρόφιλοι Ελλάδος… Έχουν όλοι, γράφουν αυτό πρέπει να γράψουν. Καταλαβαίνετε ότι τίποτα δεν έγινε στην τύχη και όλοι αυτοί που μας παρακολουθούν με τη στενή έννοια, βλέπουν τι κάνουμε εδώ. Δεν κάνουμε πράγματα τα οποία δεν πρέπει να κάνουμε και με χαρά συνεργάζονται. Τότε σήμερα και αύριο και πάντα, θα συνεργάζονται.

Είδα ότι το μουσείο σας έχει και εξωστρέφεια ως προς τα σχολεία. Έχει πάρα πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα. Πόσο σημαντική είναι για εσάς η επαφή της νέας γενιάς με την φύση;

Αυτό είναι το νούμερο ένα για εμάς. Μαθαίνουμε στα νέα παιδιά πώς θα προσεγγίσουν το περιβάλλον. Πραγματικά, είναι πολύ μεγάλη η χαρά μας. Και σε αυτή την προσπάθεια μάς βοηθάνε και όπως πάλι θα επανέλθω… Ας πούμε ο «Όλυμπος» ή ο «Κλιάφας» χρηματοδοτεί κάποια προγράμματα στα παιδιά, αλλά πέραν αυτών και εμείς κάνουμε πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα. Ήδη κάναμε και το πρόγραμμα του σχολείου με το τρουφοκυνήγι. Τους φέρνουμε στην επαφή με το περιβάλλον. Μαθαίνουν να σέβονται. Να μη σας πω… να μην πω ότι είναι το άλφα και το ωμέγα αλλά… τα παιδιά πρώτα από όλα και μετά όλοι οι άλλοι.

Σας γυρνάω λίγο πάλι στα εκθέματα. Πόσο πολύ ταξιδέψατε για να τα αποκτήσετε;

Με την ευκαιρία όλων αυτών και με την τρέλα μου για τη φύση και το περιβάλλον, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο. Να φανταστείτε ότι έχω πάει δύο φορές Αφρική. Εκεί έμεινα πάρα πολλές ημέρες και έκανα σαφάρι. Όχι με την έννοια να πάμε σκοτώσουμε, σαφάρι να παρακολουθήσω τα ζώα. Κάναμε με φίλους από κει που ήταν γνώστες και μεγάλοι… που ταριχεύουν, ταριχευτές δηλαδή, με περιηγούσαν για μέρες μέσα στη ζούγκλα, μέσα στην Αφρική, βλέποντας πουλιά και ζώα. Εκεί είχα μαγευτεί. Δηλαδή αν με άφηναν στην Αφρική θα έμενα μέσα στη φύση, πώς να σ' το πω; Από Αμερική, από Ευρώπη… Έχω ταξιδέψει όλο τον κόσμο για να αντλήσω πληροφορίες. Γιατί είναι άλλο να στα περιγράφει ένας και άλλο να το δεις με τα δικά σου μάτια. Αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ. Και οι συνεταίροι μου έχουν ταξιδέψει πάρα πολύ σε όλο τον κόσμο. Και βοήθησε, επαναλαμβάνω, τα μέγιστα. Τι να σου πω… Έχω πάρα πάρα πολλές εμπειρίες. Τι έχουν δει στα μάτια μου, δεν μπορείτε να φανταστείτε.

Έτσι να μοιραστείτε μερικές από αυτές. Μπορείτε; Από τα ταξίδια σας με αφορμή ένα έκθεμα που θέλατε να αποκτήσετε.

Ναι. Δηλαδή, τι να σου πω... Πήγα μια φορά στο Δούναβη μαζί με τον συνέταιρό μου και λέμε εδώ... Πήγαμε και είδαμε.. Ήταν μείον 33. Μπήκαμε σε κανό να περάσουμε μέσα στα νησάκια στο Δούναβη και από πάνω βλέπαμε… μα χιλιάδες χιλιάδες χήνες, πάπιες, υδρόβια και τέτοια και τα θαυμάζαμε. Δηλαδή, με μείον 33. Μείον 33! Βάραγε το νερό πάνω στα ρούχα μας και σε 1/1000 του δευτερολέπτου γινόταν κρύσταλλα όλα. Και εμείς αψηφούσαμε τον κίνδυνο, κατεβήκαμε μες στα νησάκια. Που ήταν όλα τα νησάκια, τα δέντρα, κρυσταλλωμένα. Όλα κρύσταλλα. Όλα! Και βλέπαμε ελάφια και βλέπαμε διάφορα. Έχω πάει Αφρική. Εκεί να βλέπεις να σε πλησιάζουν λιοντάρια, ας πούμε. Δεν κινδυνεύαμε, αλλά άλλο να τα βλέπεις. Να βλέπεις κοπάδια με ελέφαντες. Να βλέπεις αυτόν που βλέπουμε κάτω τον εστεμμένο τον γερανό, ας πούμε, να περπατά. Ένα πολύ περήφανο πουλί. Εικόνες, ατελείωτες εικόνες. Όλα αυτά νομίζω ότι βοήθησαν πάρα πολύ στη δημιουργία του μουσείου να το κάνουμε σε αυτό το επίπεδο που όλος ο κόσμος το κρίνει όχι μόνο θετικά, αλλά όπως προανέφερα, έτσι, πάρα πάρα πολύ ψηλά.

Και αντικατοπτρίζεται θεωρώ αυτό και στα διοράματα του μουσείου. Είχατε λόγο στο πώς θα στηθούν τα διοράματα;

Κοιτάξτε να δείτε. Εμείς για να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα, αυτό που βλέπετε τώρα και αυτό που κρίνει ο κόσμος… Αυτό ήταν ένα γιαπί, όλο αυτό το κτήριο. Κάναμε μια έρευνα, ποιος θα στήσει το μουσείο. Αποφανθήκαμε λοιπόν ότι ένας από τους κορυφαίους στην Ευρώπη είναι ένας Γερμανός. Τον φέραμε εδώ, είδε το κτίριο, είδε όλα τα πουλιά και τα ζώα που είχαμε και λέμε ότι: «Θα μας κάνεις σε σκίτσο όλο το μουσείο για να πειστούμε για αυτό που θα μας κάνεις». Είχε καταγράψει στα ζώα και μας έκανε… Όπως το βλέπετε το μουσείο τώρα, το είχαμε σε σκίτσο. Πειστήκαμε λοιπόν ότι αυτός μπορεί να μας κάνει μια πολύ σοβαρή δουλειά. Έτσι λοιπόν, ερχόμενος αυτός με συνεργάτες Γερμανούς και με Έλληνες άλλους καλλιτέχνες –δεκαοχτώ τον αριθμό– συν τους μελετητές φωτισμού, κάναμε όλο αυτό που βλέπετε. Όλο το μουσείο –το background του μουσείου– είναι όλο φιλοτεχνημένο στο χέρι. Όπως και τα μανιτάρια και τα γλυπτά, όλα όλα μα όλα φτιαγμένα στο χέρι. Η επιτροπή ήταν είκοσι πέντε άτομα. Όταν πήγαινε να κλείσει ένα διόραμα έπρεπε να υπάρχει ομόφωνη απόφαση όλων ότι αυτό είναι τέλειο. Ή ένας έλεγε: «Όχι, εγώ έχω μια παρατήρηση. Α, θέλω λίγα σύννεφα εκεί πάνω. Συμφωνείτε;». «Ναι, συμφωνούμε», «Διαφωνούμε». Εν πάση περιπτώσει σε κάθε ένα διόραμα που έκλεινε έπρεπε να συμφωνούν όλοι και πιστεύω ότι είχαμε το καλύτερο[00:35:00] αποτέλεσμα. Όλα φτιαγμένα στο χέρι.

Το εγχείρημά σας είναι φανταστικό. Θεωρώ πως οποιοσδήποτε επιβάλλεται να κάνει μια στάση στο μουσείο σας. Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να προσθέσετε, έτσι, για το κλείσιμο της συνέντευξης;

Κοιτάξτε, αυτό το οποίο θα πω χωρίς να υπάρχουν υπερβολές: «Πρέπει να υπάρχει ένας σεβασμός στο περιβάλλον». Βλέπουμε η κλιματική αλλαγή τι έχει φέρει. Εμείς είμαστε σε αυτή την κατεύθυνση και όπως είπα και προηγουμένως, τα παιδιά… το περνάμε πολύ έντονα αυτό το πράγμα. Δεν μιλάω για ακραίες καταστάσεις. Τώρα δεν θέλω να αναφερθώ τώρα σε πράγματα που γίνονται υπερβολικά. Πρέπει οι άνθρωποι να αγαπήσουν τη φύση. Η φύση μας που την έχει δώσει ο Θεός, είναι ένα… μια ατελείωτη πηγή πλούτου, όπου από εκεί αντλεί ο άνθρωπος πάρα πολλά πράγματα. Από το νερό, τα χόρτα, τα μανιτάρια, το κρέας… τα πάντα. Μπορεί να ζήσει κανείς ένας στο περιβάλλον, φτάνει κανείς να μην τη βιάζει τη φύση. Θα πρέπει να την αγαπήσουμε. Και ειδικά τα παιδιά της πόλης που δεν τους δίνεται η δυνατότητα να βλέπουνε τη φύση, έρχονται εδώ και εμείς που κάναμε όλο αυτό το πράγμα και τους οδηγούμε στο δάσος, εντυπωσιάζονται. Αυτό πρέπει να αγαπήσουμε περισσότερο.

Όπως την αγαπήσατε προφανώς και εσείς από μικρή ηλικία, έτσι;

Και ακόμα και σε αυτή την ηλικία που έχω, που είμαι τώρα, πιστεύω ότι έχει ακόμα να μου δώσει πράγματα η φύση. Και μου δίνει την απόλυτη ηρεμία.

Πηγαίνετε;

Εννοείται. Κάθε μέρα. Δηλαδή αν δεν πάω το πρωί, θα πάω το απόγευμα έστω ένα περίπατο. Έχει… Να ξέρετε ότι η Ελλάδα έχει περισσότερα από εφτάμισι χιλιάδες είδη μανιτάρια. Και μαζί με το Γιώργο τον Κωνσταντινίδη είναι άπειρες φορές που πάμε, κάνουμε την έρευνά μας. Εκείνος κυρίως, εγώ τον ακολουθώ. Βοηθητικός είμαι. Και έχει να μου δώσει ακόμα η φύση, όσο ζω, πάρα πάρα πολλά πράγματα.

Σας εύχομαι καλές βόλτες στη φύση.

Να ‘σαι καλά.

Το μουσείο να συνεχίσει αυτήν την διαδρομή και το έργο που ξεκίνησε, έτσι, το πολύ έντονο και εξωστρεφές και σας εύχομαι τα καλύτερα.

Ευχαριστώ πάρα πολύ. Να 'στε καλά. Ευχαριστώ πάρα πολύ.