[00:00:00]Καλησπέρα.

Καλησπέρα.

Θα θέλατε να μας πείτε το όνομά σας;

Είμαι ο Γιάννης Γκαλίτσιος.

Υπέροχα. Εγώ είμαι ο Στεργιούλας Ανδρέας, Ερευνητής για το Istorima, σήμερα είναι 29 Ιουνίου του 2023, είμαστε με τον Γιάννη Γκαλίτσιο στη Λάρισα και πάμε να ξεκινήσουμε τις συνέντευξή μας. Κύριε Γκαλίτσιο σας ευχαριστώ, πρώτα από όλα, που βρίσκεστε σήμερα μαζί μας, για να μοιραστείτε την ιστορία σας. Πριν μπούμε στο ψητό και μιλήσουμε για τελικούς, για κύπελλα και τρόπαια, τι θα λέγατε να ξεκινήσουμε λίγο από τα βασικά; Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια για εσάς;

Οπωσδήποτε. Είμαι ο Γιάννης Γκαλίτσιος, γεννήθηκα στο Σαραντάπορο Ελασσόνας και έχω ξεκινήσει το ποδόσφαιρο από το χωριό μου. Από μια ομάδα του '75, τη χρονική περίοδο 75’-76’. Αναγνωρίστηκε μία ομάδα στο χωριό, παίξαμε Γ΄ κατηγορία, βγήκαμε την επόμενη χρονιά στη Β΄ κατηγορία και από εκεί άνοιξε ο δρόμος για μεταγραφή μου, που έγινε μεταγραφή στον ΠΟΕ Ελασσόνας. Το 1976-77 έκανα μεταγραφή στην Ελασσόνα, παίξαμε στην Α΄τοπική κατηγορία και ειδικό πρωτάθλημα το καλοκαίρι και την επόμενη χρονιά παίξαμε Β΄ εθνική. Τη δεύτερη χρονιά, με προπονητή τον Οράσιο Μοράλες. Β’ εθνική, σαν νεοφώτιστοι, δεν τα πήγαμε τόσο καλά, οπότε υποβιβαστήκαμε την επόμενη και παίξαμε μετά την άλλη χρονιά, το '77-'78 και '78-'79 παίξαμε Γ΄ εθνική. Αυτή ήταν και η τελευταία χρονιά στην Ελασσόνα. Από εκεί μεταγράφηκα στην Λάρισα, ήταν τότε πρόεδρος ο κύριος Καντώνιας, Αντώνης Καντώνιας, και έγινε η μεταγραφή. Από τις πιο ακριβές πιστεύω εκείνη την εποχή μεταγραφές ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή.

Πόσο κόστισε η μεταγραφή σας;

Αν θυμάμαι καλά, ένα εκατομμύριο ήταν τα λεφτά. Ένα εκατομμύριο. Και τριακόσιες χιλιάδες ήταν που πήρα σαν δώρο εγώ. Ένα εκατομμύριο η ομάδα της Ελασσόνας. Ήταν σχεδόν η πιο ακριβή μεταγραφή εκείνης της εποχής. Αλλά ήταν επειδή άλλαξε και το ποδόσφαιρο. Το '79 που ήρθα στη Λάρισα, έγινε το ποδόσφαιρο από ερασιτεχνικό, έγινε επαγγελματικό. Οπότε μπήκαμε σε άλλη φάση και τότε υπογράψαμε για πέντε χρόνια σαν επαγγελματίες. Τότε έγινε επαγγελματικό το ποδόσφαιρο. Και υπήρχε μια σοβαρή διοίκηση του κυρίου Καντώνια, όπως ξέρετε, η Βιοκαρπέτ, που για πολλά χρόνια ήταν το στήριγμα της ομάδος. Και από εκεί ξεκινήσαμε και έγινε κάποια ανανέωσης στη Λάρισα, γιατί ήρθαμε αρκετά παιδιά από τον νομό, κάποια παιδιά από άλλους νομούς, αλλά σχετικά μικρές ηλικίες. Όπως ο Μαλουμίδης, όπως ο Παπαδόπουλος Θεολόγης, από Θεσσαλονίκη κι αυτά. Και άρχισε να γίνεται μια σταδιακή ανανέωση. Και αυτό φάνηκε από την αρχή, ότι ήμασταν παιδιά που... Ειδικά εγώ, επειδή είχα κάποια εμπειρία από Β΄ εθνική, ήρθα και καθιερώθηκα κατευθείαν στην ομάδα, σαν βασικός παίκτης, πρώτη χρονιά.

Η μετάβαση πώς ήτανε από την Ελασσόνα στην ΑΕΛ;

Η μετάβαση από Ελασσόνα στην ΑΕΛ έγινε μετά από μεγάλο κόπο, γιατί κάποια στιγμή είχα και κάποια επαφή με Παναχαϊκή, που ήταν ενδιαφερόμενη, και σχεδόν είχα συζητήσει και με την Παναχαϊκή. Αλλά μετά το σκέφτηκα διαφορετικά, σκέφτηκα ότι πρέπει να πάω σε ομάδα που είναι στην πόλη, στους δικούς μου κοντά. Με φόβιζε κάπως να φύγω μακριά. Και έτσι, μετά από αρκετή σκέψη κατέληξα να έρθω στην Ελασσόνα, στην ΑΕΛ.

Σας φόβιζε αυτό;

Φυσικά. Όταν είσαι μικρός σε ηλικία, το να φύγεις και να πας σε κάποια μεγάλη πόλη, εμείς σαν χωριατόπαιδα, και ήταν λίγο δύσκολα. Φοβόμασταν, σκεφτόμασταν πολλά πράγματα, γιατί είχαμε πίσω οικογένειες, φίλους, σχολείο και ήταν δύσκολα να αποφασίσουμε για κάτι πιο μεγάλο. Ήταν βέβαια διαφορετικές εποχές τότε, ήταν πολύ διαφορετικά, γιατί τα παιδιά δεν είχαν μάθει να φεύγουν από κοντά απ' τους γονείς και ήταν λίγο δύσκολα.

Θέλετε να μας περιγράψετε λίγο πώς ήταν εκεί πέρα στο χωριό, αυτό που λέτε, το "διαφορετικά", να μας δώσετε μια άποψη;

Ναι. Όπως ξέρετε, στα χωριά τότε δεν υπήρχαν συγκοινωνίες, δεν υπήρχαν επικοινωνίες τηλεφωνικές. Πηγαίναμε σχολείο σε άλλη πόλη. Από το χωριό μου, ξέρω 'γω, πηγαίναμε στην Ελασσόνα σχολείο, χωρίς τους γονείς, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς συγκοινωνίες τακτικές και αρχίσαμε να βιώνουμε... Να ζούμε μόνοι μας. Βέβαια, οι κίνδυνοι δεν ήταν τόσο πολλοί όσο είναι σήμερα, γιατί ήταν πιο αγνός, πιστεύω, ο κόσμος και οι φόβοι ήταν πιο λίγοι και δεν ανησυχούσαν και οι γονείς. Αλλά νομίζω ότι ήμασταν και σαν χαρακτήρες εμείς, τα παιδιά, επειδή βιώναμε κάποια πράγματα, ήμασταν πιο συνεπείς σ' όλα. Για αυτό και μετά, όταν κάποια στιγμή δυσκολεύεσαι στη ζωή και σε παρουσιάζεται κάποια ευκαιρία, προσπαθείς να την πιάσεις από τα μαλλιά. Και το μυαλό μου εγώ ήτανε... Από τότε το είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο, να ασχοληθώ με αυτό που μ' άρεσε, γιατί μου άρεσε πολύ η γυμναστική, μου άρεσε το ποδόσφαιρο και τελικά με κάλεσαν και ήρθα στη ΑΕΛ.

Είχατε κάποιο ίνδαλμα πριν έρθετε στην ΑΕΛ από την ΑΕΛ;

Από την ΑΕΛ, όχι ιδιαίτερα. Γιατί, όπως ξέρετε, μόνο ραδιόφωνα υπήρχαν, δεν είχαμε και ραδιόφωνα για να ακούσουμε τις αναμεταδώσεις. Απλώς κάποιες συζητήσεις από μεγάλους παίκτες, ξέρω γω, από τον Ολυμπιακό, τον Δεληκάρη κι αυτά, αυτούς τους παίκτες που θυμάμαι εγώ, σαν πιτσιρικάς που άκουγα. Δομάζο, Παπαϊωάννου, αυτά τα ονόματα που ξέραμε. Τώρα από τη Λάρισα, ήξερα κάποια παιδιά, γιατί ήταν και κάποια παιδιά από Ελασσόνα, όπως ήταν ο Σιαβάλας τερματοφύλακας, ήταν ο Λέλλης, ήταν κάποια ονόματα που ήταν γνωστοί και παίζανε στη Λάρισα. Αλλά όπως και να το κάνουμε, αγαπούσαμε την ομάδα, ακούγαμε τα αποτελέσματα κι αυτά, γιατί είμαστε τοπικιστές οπωσδήποτε και θέλουμε η πόλη μας να πηγαίνει μπροστά. Φυσικά, πρώτη φορά που είδα τη Λάρισα πριν έρθω για μεταγραφή, ήταν σε ένα φιλικό που παίξαμε με την ΑΕΚ και ήρθα να με δοκιμάσουν εδώ, στο φιλικό, έπαιξα ένα ημίχρονο με την ΑΕΚ και μετά, από κει και πέρα, με πήρανε. Ήταν κάτι διαφορετικό, γιατί έπαιξα νυχτερινό ματς με προβολείς, πρώτη φορά που αγωνιζόμουν έτσι και ήταν κάτι το τρομερό. Ένιωθες, μια ρίγη με τον κόσμο να χειροκροτεί, που για μας αυτά ήταν λίγο δύσκολα, δεν τα είχαμε ζήσει. Αν και, και στην Ελασσόνα είχαμε πολύ καλούς φιλάθλους και πολύ κόσμο, αλλά εδώ ήταν διαφορετικά. Έτσι εξελίχθηκε και τελικά κατέληξα στη Λάρισα. Το '79, την περίοδο '79-'80 ήρθαμε νέα παιδιά και με προπονητή τον κύριο Πολυχρονίου. Αν και ξεκινήσαμε λίγο άσχημα, γιατί τη χρονιά αυτή, το '79, ενώ ξεκίνησαν προετοιμασίες στην Στενή Ευβοίας, γυρίσαμε από την Στενή στη Λάρισα και εκεί που κάναν προετοιμασία... Είχε η εθνική μάλλον, είχε καλέσει τον Κουκουλίτσιο και τον Μουσιάρη να πάνε στην Αθήνα και έγινε το συμβάν αυτό, που τα παιδιά σκοτωθήκανε και μας πήγε λίγο πίσω, γιατί ψυχολογικά μας έριξε κάπως. Γιατί εάν, πιστεύω, ήταν και αυτά τα παιδιά εκείνη τη χρονιά, ενώ καταλήξαμε έκτοι, έβδομοι, νομίζω ότι με την παρουσία αυτών των παιδιών θα είχαμε καταφέρει πολλά πράγματα. Γιατί ήταν φανταστικοί ποδοσφαιριστές, ήταν πιτσιρικάδες και δέσαμε και εμείς σαν νέοι που ήρθαμε και πιστεύω ότι θα κάναμε την έκπληξη. Θα είχαμε κάτι πολύ διαφορετικό. Δηλαδή, ό,τι έγινε μετά από κάποια χρόνια, πιστεύω θα ήταν πολύ πιο καλά. Γιατί ήταν ποδοσφαιριστές με μεγάλη αξία και σίγουρα και το ψυχολογικό, μετά από αυτό που πάθαμε, έριξε και μας ψυχολογικά, αλλά εντάξει, όλα καλά μετά. Κάναμε μεταγραφή μέσα στη χρονιά, επειδή έτυχε να φύγουν αυτά τα παιδιά, τον Βουτυρίτσα και τον Πλίτση, που αποδειχθήκαν και αυτοί ότι ήταν, μπήκαν στο πνεύμα της ομάδος νωρίς. Και όπως σας είπα, φτάσαμε στο σημείο να είμαστε έβδομοι, όγδοοι στην πρώτη χρονιά. Μετά από εκεί, σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται και άλλες μεταγραφές. Την άλλη χρονιά, μετά, το '80-'81, είχαμε προπονητή τον Γεωργιάδη, κάναμε πολύ καλή πορεία και τότε, γιατί είχαμε πολλές δυνατότητες, παίζαμε πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, απλώς δεν είχαμε[00:10:00] τα αποτελέσματα που χρειαζότανε, που θα θέλαμε μάλλον. Να πω όμως, πάνω σ' αυτό, ότι όλο αυτό του που έγινε το κατασκεύασμα, ήταν και απόρροια της διοίκησης. Γιατί ήταν μια διοίκηση σοβαρή, χωρίς προβλήματα, η Βιοκαρπέτ, όπως ξέρουμε, ο κύριος Καντώνιας. Ήταν μια διοίκηση στιβαρή, σοβαρή, δεν είχαμε προβλήματα, γι' αυτό και πιστεύω η ομάδα πήγαινε πολύ καλά.

Οι σχέσεις πώς ήτανε ανάμεσα στους παίκτες και στη διοίκηση;

Οι σχέσεις, όπως σας είπα, με τη διοίκηση ήταν άψογες, γιατί δεν υπήρχε κανένα οικονομικό πρόβλημα, ήταν όλα λυμένα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Αλλά και οι παίκτες, επειδή ήμασταν σχεδόν όλοι από επαρχία εδώ, ήμασταν σαν μια οικογένεια. Θα βγαίναμε μαζί για καφέ, θα πηγαίναμε να φάμε μαζί. Ήμασταν μια οικογένεια και μέσα στο γήπεδο και έξω από το γήπεδο. Γι' αυτό πιστεύω ότι βγήκε και στον αγωνιστικό χώρο μετά. Δεν υπήρχαν διαξιφισμοί, δεν υπήρχαν οι ζήλιες κι αυτά, ήταν… Παίζαμε όλοι για την ομάδα. Είναι το θέμα ότι, όπως λέμε, ήμασταν από εδώ και θέλαμε… Παίζαμε στην πόλη μας, θέλαμε να αναδείξουμε την πόλη μας. Και αυτό πιστεύω ότι το καταφέραμε.

Η πόλη αυτό πώς το εισέπραττε;

Ποιο;

Η πόλη αυτό πώς το εισέπραττε;

Η πόλη ήταν πολύ κοντά. Γιατί, θυμάμαι, ήταν στα πάνω της, γιατί η ομάδα ήταν έναν χρόνο πριν, πριν το '79, έναν χρόνο στην Α΄εθνική και μετά άρχισε να ξεκινάει να πάει καλά. Ο κόσμος ήταν φανταστικός, γιατί κάθε Κυριακή που παίζαμε, η Λάρισα λες και είχε πανηγύρι. Δηλαδή το περίμεναν πώς και πώς το σαββατοκύριακο, για να δουν την ομάδα, για να δουν τα ματς. Δηλαδή πηγαίναμε στο γήπεδο πριν μία ώρα, μιάμιση και από την κεντρική πλατεία μέχρι το Αλκαζάρ, έβλεπες ότι ήταν γεμάτο κόσμο, πήγαινε στο γήπεδο. Και δυο, τρεις ώρες, πριν το ματς. Πιστεύω το θεωρούσαν σαν πανηγύρι. Ήταν κάτι φανταστικό.

Θυμάστε κάποια συνθήματα ενδεχομένως από την κερκίδα;

Σίγουρα. Τον ύμνο της ομάδος, που πάντα μας έδινε θάρρος. Εντάξει, μετά για τον κάθε έναν παίκτη, σίγουρα υπήρχαν κάποια μηνύματα. Π.χ. για τον Βαλαώρα: «Ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα», ξέρω 'γω. Κάποιες στιγμές για μένα: «Γκάλι, Γκάλι πάρ’ τους το κεφάλι». Εντάξει, υπήρχαν κάτι τέτοια συνθήματα που σε ανέβαζαν ψυχολογικά. Αλλά και μόνο που ακούγαμε τον ύμνο της ομάδας, πάλι ήταν διαφορετικά, σε ανέβαζε ψυχολογικά. Και σίγουρα, αυτή η βοήθεια του κόσμου έπαιξε και σημαντικό ρόλο για την πορεία της ομάδος, όπως είπα, γιατί για να επιτύχει μια ομάδα, νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει τρίπτυχο. Παίκτες, να υπάρχουν καλοί παίκτες, καλή διοίκηση και φίλαθλοι.

Έτσι άρχισε μετά η ομάδα να δημιουργεί τη δικιά της ιστορία. Δηλαδή μετά από '81-'82, φτάσαμε τελικό κυπέλλου. Άρχισε σιγά σιγά να παίρνουμε πρωτοβουλίες, γιατί μετά πιστέψαμε ότι μπορούμε κάτι να κάνουμε, αφού είδαμε ότι έχουμε δυνατότητες. Φτάσαμε τελικό κυπέλου, παίξαμε με τον Παναθηναϊκό, χάσαμε ένα-μηδέν, παίξαμε πολύ καλά. Ήταν που φάγαμε ένα γκολ από τύχη, εντάξει-

Ποια χρονιά;

Το χάσαμε. Ήταν το 82’. Ναι, παίζαμε με τον Παναθηναϊκό και χάσαμε ένα-μηδέν. Και από τότε, μετά άρχισε, η άνω πορεία. Την άλλη χρονιά, μετά, η ομάδα πήγε παρά πολύ καλά στο πρωτάθλημα. Πάλι φτάσαμε στη δεύτερη θέση. Ήταν με τον Gmoh, ήταν μετά που πήγε στον Ολυμπιακό. Για τρεις, τέσσερεις βαθμούς πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός. Και ξεκίνησε... Μετά, το '83-'84, πάλι φτάσαμε τελικό, πάλι, συγκυρία, με τον Παναθηναϊκό. Αλλά, επειδή μας είχαν βάλει... Παίξαμε τον προημιτελικό στη Λάρισα με 40 βαθμούς, Τετάρτη, και μας βάλανε Σάββατο τον τελικό με τον Παναθηναϊκό. Ίσως ήμασταν κουρασμένοι, παίξαμε με τον Ηρακλή τελευταίο ματς, Τετάρτη, στην Θεσσαλονίκη και ίσως ήμασταν κουρασμένοι και χάσαμε πιο άνετα. Ενώ το πρώτο ματς ήταν πιο καλά, μπορούσαμε να το πάρουμε, αλλά το δεύτερο ματς χάσαμε, ίσως ήμασταν κουρασμένοι και αυτά. Χάσαμε δύο-μηδέν.

Ο Gmoh πώς ήταν σαν προπονητής;

Ο Gmoh ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να σου τα παίρνει όλα. Ήταν αυστηρός, ήθελε ό,τι είχες, με τον τρόπον του, να σου τα πάρει. Πολύ δυνατή προπόνηση, κάναμε πολύ δυνατή προπόνηση και αυτό έβγαινε, βγήκε μετά. Γι' αυτό και βγήκαμε και δεύτεροι εκείνη τη χρονιά. Δεύτερη θέση που πήραμε το '82-'83. Χάσαμε βέβαια ένα ματς με τον Παναθηναϊκό στα τελευταία και μες στα Γιάννενα. Που νομίζω ότι, επειδή ο Gmoh είχε κλείσει στον παναθηναϊκό και μάλλον ψιθυριζόταν ότι θα φύγει, οι Παναθηναϊκοί ίσως μας πήραν, επειδή θέλαν να δείξουν στον Gmoh ότι μπορούν να παίξουν, και μας κερδίσαν ένα-μηδέν. Ίσως δεν ήμασταν και εμείς και στην καλύτερη εποχή. Και καταλήξαμε να είμαστε δεύτεροι. Μετά, την άλλη χρονιά πάλι, που πήγαμε τελικό και χάσαμε από τον Παναθηναϊκό, όπως είπα προηγουμένως. Συνεχίστηκε δηλαδή και ήταν τρεις χρονιές, τέσσερις χρονιές, που ήτανε δεύτερες θέσεις και τελικός κυπέλλου.

Το κλίμα πώς ήταν, όταν χάσατε, στα αποδυτήρια;

Το κλίμα, όταν χάναμε, ήταν λίγο ψυχρό. Όχι ψυχρό, δεν ήταν… Δεν ήμασταν χαρούμενοι. Όλοι οι παίκτες ήταν λίγο κατσουφιασμένοι, οπωσδήποτε. Γιατί, σας είπα, δεν ήταν μόνο για την ομάδα, γιατί έπαιζες για τους φίλους σου, για τους συγγενείς κι αυτά. Όταν χάναμε ήμασταν πολύ στεναχωρημένοι. Αλλά προσπαθούσαμε να το ξεπεράσουμε κι αυτό, εντάξει, όλα ξεπερνιούνται σιγά σιγά. Γι' αυτό λέω ότι πρέπει να είναι μια οικογένεια. Όταν δεν υπάρχουν προβλήματα και όταν ξεπερνιούνται και οι δυσκολίες, μια χαρά, χωρίς τίποτε ιδιαίτερο.

Υπήρχε κάποιος αρχηγός, που να έπαιρνε αυτή την πρωτοβουλία, για να σας ανεβάσει;

Όταν λέτε αρχηγός; Φυσικά, είχαμε γενικό αρχηγό στην ομάδα από το συμβούλιο. Και σαν παίκτες είχαμε, βασικά, τον κύριο Παραφέστα αρχηγό. Αλλά βασικό ρόλο έπαιζε κι ο αρχηγός του συμβουλίου, που πιστεύω ότι είναι το άλφα και το ωμέγα, γιατί σε όλες τις δύσκολες στιγμές... Ήταν ο κύριος Λεβέντης, ο Χρήστος ο Λεβέντης. Γιατί σε όλα τα προβλήματα ήταν παρών και προσπαθούσε να τα λύσει όλα, γιατί είχε μεγάλη επιρροή στη διοίκηση. Ό,τι γινότανε, προσπαθούσαν να τα λύσουν και πιστεύω ότι τα καταφέρανε. Βέβαια, σίγουρα και το οικονομικό, δεν είχαμε οικονομικά προβλήματα, γιατί ήταν όπως, πιστεύω, σαν εταιρεία ήτανε στους εργαζομένους της, έτσι είχαν και μας. Ήμασταν πάντα τακτοποιημένοι, πληρωμένοι, χωρίς κανένα πρόβλημα. Γι' αυτό νομίζω ότι πήγαμε και τόσο καλά. Μετά, να συνεχίσουμε ότι μετά από τον τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, το δύο-μηδέν, ήρθε ο τελικός που καταλήξαμε με τον ΠΑΟΚ, που πήραμε, κερδίσαμε τέσσερα-ένα. Μετά από την τρίτη φορά που φτάσαμε τελικό, τελικά καταλήξαμε να πάρουμε το Κύπελλο.

Θέλετε να μας περιγράψετε εκείνη την μέρα συνολικά;

Ναι, φυσικά. Ήταν η τρίτη φορά που πηγαίναμε τελικό και λέγαμε ότι δεν μπορεί να τριτώσει το κακό. «Πρέπει οπωσδήποτε να το πάρουμε». Είχαμε εμπιστοσύνη, μπήκαμε με αυτοπεποίθηση μέσα στον αγώνα και όλη η ομάδα ήταν ενθουσιασμένη. Στο γήπεδο... Το γήπεδο ήταν το Ολυμπιακό Στάδιο που σε ενέπνεε και είχε και εβδομήντα χιλιάδες κόσμο. Μόνο που ήταν γεμάτο, έλεγες: «Τι γίνεται;». Πολύς κόσμος από Λάρισα. Και από Λάρισα, αλλά και πιστεύω ότι, επειδή αυτά τα χρόνια όλα δημιουργήσαμε κι ένα κλίμα σε όλη την Ελλάδα, είχαμε και φίλαθλους, και ακόμα πιστεύω ότι υπάρχουν φίλαθλοι που αγαπούσαν την ομάδα εκείνη και από άλλες πόλεις, σχεδόν από όλη την Ελλάδα. Δηλαδή όταν κατεβαίναμε στην Αθήνα για να παίξουμε πρωτάθλημα με κάποια ομάδα, θα ερχόνταν πολλοί Αθηναίοι και Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί για να δουν τη Λάρισα. Ήταν κάτι το ξεχωριστό για εκείνη την εποχή, που ίσως προκαλούσε το θαυμασμό και στους άλλους. Και από ό,τι διαπιστώσαμε, διαπιστώνουμε μετά σαν παίκτες κι αυτά, σε όλες τις πόλεις υπήρχαν άτομα που αγαπούσαν πολύ τη Λάρισα. Και ερχόνταν, εγώ θυμάμαι, από Κοζάνη, ερχόντανε οι φίλαθλοι, θα σταματούσαν Λάρισα, από Τρίκαλα, από Καρδίτσα, ερχόνταν από Βόλο, από πολλές πόλεις, για να δουν την ομάδα. Και σίγουρα ήταν στα υπέρ της ομάδας. Και για τον τελικό, εκεί με τον ΠΑΟΚ, ήμασταν τόσο σίγουροι, τόσο αποφασισμένοι, που μπήκαμε δυνατά στο παιχνίδι και τελικά καταφέραμε να κερδίσουμε τέσσερα[00:20:00]-ένα. Που ήταν ο πρώτος τίτλος για την ομάδα και ήταν το επιστέγασμα όλης αυτής της προσπάθειας που γινόταν από το '79, που έγινε επαγγελματικό το ποδόσφαιρο, μέχρι κείνη την εποχή.

Θέλετε να μας περιγράψετε λίγα συναισθήματα από εκείνη τη μέρα και ειδικά από το τρόπαιο;

Το τρόπαιο σίγουρα ήταν κάτι το ξεχωριστό, γιατί πρώτη φορά για μας, η επιτυχία ήταν πρώτη φορά μέσα στην Αθήνα και σε μια ομάδα, όπως είναι ο ΠΑΟΚ, που καταλέγεται στις μεγάλες Ομάδες. Καταφέραμε να κερδίσουμε με τέσσερα-ένα, ήτανε κάτι το φανταστικό. Ήταν όλοι τρελαμένοι, φίλαθλοι, η διοίκηση, οι παίκτες, όλοι ήταν ένα πανηγύρι ξέφρενο μέχρι το πρωί. Που μετά από εκεί, συνεχίστηκε στα μπουζούκια. Και έτσι ήταν ένα ξέσπασμα, που προσπαθούσε η Λάρισα, το είχε για τρία, τέσσερα χρόνια και τελικά το κατάφερε τότε με τον τελικό. Πήραμε το κύπελλο. Ήταν σαν επιστέγασμα, της προηγούμενης προσπάθειας όλων των χρόνων αυτών. Ήταν φανταστικά! Πρέπει να τα ζήσεις αυτά, δεν μπορείς να τα εξωτερικεύσεις έτσι με λόγια, αλλά είναι κάτι το φανταστικό.

Ποιο ήταν το δικό σας συναίσθημα, όταν σφύριξε ο διαιτητής τη λήξη;

Όταν σφύριξε ο διαιτητής, είπαμε: «Τέλος πάντων, εντάξει, πήραμε ένα πρωτάθλημα, ένα τρόπαιο που το περιμέναμε τόσο καιρό με τόση δίψα». Έγινε η απονομή, τρομερή! Ο κόσμος περίμενε, ήμασταν όλοι τρελαμένοι, αγκαλιές, φιλιά, τι να σας πω, χίλια δυο.

Πώς συνεχίστηκε αυτή η πορεία λοιπόν;

Αυτή η πορεία συνεχίστηκε, μετά από δύο χρόνια… Από την άλλη χρονιά μετά, εντάξει, ήμαστε στο πρωτάθλημα στις έξι πρώτες θέσεις πάντα, μέχρι που το επιστέγασμα να φτάσει το '77-'78, με το πρωτάθλημα. Τότε πάλι ήταν με τον Gmoh, που την προηγούμενη χρονιά από το πρωτάθλημα, δεν είχαμε κάνει καλή πορεία, αλλά είχαμε κάνει μια τρομερή προετοιμασία. Είχαμε έναν μήνα προετοιμασία και ίσως αυτό δεν μας βγήκε καλό σ’ όλη τη χρονιά. Την επόμενη χρονιά, που τελικά ήρθε το πρωτάθλημα, έγινε πιο λίγη προπόνηση, πιο λίγη προετοιμασία και μας βγήκε μάλλον εκείνη τη χρονιά μετά και η ομάδα ήταν φανταστική. Από τα πρώτα ματς, καταλάβαμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι το διαφορετικό.

Για ποια χρονιά μιλάμε;

Είναι το '77-'78, την σεζόν '77-'78 που… '88. Συγνώμη '87-'88, που πήραμε το πρωτάθλημα, το '88 το καλοκαίρι. Εκεί ξεκίνησε από την αρχή πολύ δυνατά. Ήμασταν σχεδόν από την αρχή στις πρώτες θέσεις, κερδίσαμε και κάποια ματς εδώ, μέσα στη Λάρισα, που είχαμε, ας πούμε, σαν ταρίφα. Τρία-ένα κερδίζαμε τις μεγάλες, Ολυμπιακό, ΑΕΚ κι αυτά. Και συνεχίζαμε, ήταν όλη η χρονιά, ήταν φανταστική. Βέβαια, όπως σας είπα προηγουμένως, ότι μας έβγαινε μάλλον η προπόνηση της προηγούμενης χρονιάς, γιατί ενώ την προηγουμένη παίζαμε πολύ καλά, δεν είχαμε αποτελέσματα. Αλλά αυτή την χρονική περίοδο, μετά, ερχόνταν και τα αποτελέσματα. Παίζαμε σωστό ποδόσφαιρο, αλλά ερχόνταν και τα αποτελέσματα.

Επειδή αναφέρατε την προπόνηση, υπήρχε κάτι ιδιαίτερο το οποίο γινόταν στην προπόνηση, το οποίο πιστεύετε ότι έβγαινε μετά;

Ναι, σου είπα, την προηγούμενη χρονιά είχαμε κάνει πολύ καλή προετοιμασία, πολύ τρέξιμο σε βουνά, σε αυτά και ίσως ήμασταν κουρασμένοι. Φυσικά υπήρχε το σύστημα, πώς θα αντιμετωπίσουμε την κάθε ομάδα. Κάθε φορά που βλέπαμε ποιον είχαμε αντίπαλο, καθόμασταν και συζητούσαμε και βρίσκαμε πώς μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Γι' αυτό και τα πιο πολλά αποτελέσματα βγαίναν υπέρ μας. Ήμασταν ομάδα, όπως σας είπα, χωρίς προβλήματα. Δεν υπήρχε πρόβλημα, διχόνοια, μέσα στην ομάδα, ήμασταν όλοι μια οικογένεια, προσπαθούσαμε όλοι. Όποιος έπαιζε στην ομάδα, ήταν σαν να ήταν βασικός για χρόνια. Έμπαινε, χωρίς κανένα κόμπλεξ. Και αυτό σιγά σιγά, μετά μας βγήκε στην πορεία και είναι το θέμα ότι είχαμε και κάποια εμπειρία από τα προηγούμενα χρόνια και μετά διαπιστώσαμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά πράγματα. Γιατί εάν, νομίζω, αυτή η ομάδα της δεκαετίας του '80, η Λάρισα, ήταν στην Αθήνα, νομίζω θα είχε άλλες πέντε επιτυχίες παραπάνω. Γιατί είναι άλλη ψυχολογία όταν είσαι στην Αθήνα, διαφορετικά μας παίζανε οι διαιτητές. Εμείς, νομίζω ότι αυτά που καταφέραμε τα καταφέραμε με την προσπάθεια και τη δική μας όρεξη και δύναμη, τη δικιά μας. Χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν, εκτός από τη διοίκηση που είχαμε και τους φιλάθλους, τους δικούς μας και οι παίκτες, που ήμασταν σαν μια οικογένεια.

Μιας και αναφέρατε τους παίκτες, ήσασταν πιο κοντά με κάποιους παίκτες σε σχέση με άλλους;

Όχι ιδιαίτερα… Εντάξει, σίγουρα υπήρχαν κάποιες, όχι συμπάθειες. Επειδή, κοντά στην ηλικία δηλαδή, που κάναμε παρέα, τέσσερις, πέντε παίκτες που βγαίναμε συνέχεια μαζί. Αλλά και όλα τα παιδιά, όταν ήταν να πάμε κάπου, πηγαίναμε όλη η ομάδα μαζί. Δηλαδή εκείνη τη χρονιά, όπου πηγαίναμε, πηγαίναμε όλη η ομάδα και διοίκηση, φίλαθλοι, όλοι. Γινότανε χαμός, στα μπουζούκια, σε αυτά. Και μας πήγαινε, μας έδινε και αυτό. Επειδή σε κάθε νίκη πηγαίναμε, βγαίναμε έξω όλοι μαζί. Μπορεί να ξενυχτούσαμε, κάναμε, αλλά μας έμενε συνέχεια, πάλι, ότι κερδίζαμε. Και ήταν, ας πούμε, σαν τύπος γούρι και βγαίνουμε συνέχεια έξω.

Θυμάστε κάποια ιδιαίτερη έξοδο που να είχατε κάνει και να σας έχει μείνει;

Ιδιαίτερες εξόδους, να σου πω ότι ήταν πάρα πολλές εκείνη τη χρονιά και Λάρισα και Αθήνα, όπου πηγαίναμε, σας λέω. Όπου πηγαίναμε, και στην Αθήνα και κυκλοφορούσαμε, σαν παίκτες, μέσα στην Αθήνα, να σας πω ότι ταξιτζήδες φώναζαν εκεί: «Γεια σου ΑΕΛ, γεια σου…». Κόσμος απλός, που μας αναγνώρισε και πάει να πει ότι μας παρακολουθούσαν. Παρακολουθούσαν και μας γνωρίζανε και στην Αθήνα, όταν πηγαίναμε, λες και ήταν ομάδα των Αθηνών, να ήμασταν ομάδα των Αθηνών ή από τις πρώτες ομάδες των Αθηνών εκεί. Γι' αυτό λέω, ότι είχαμε πολλούς φιλάθλους, γιατί ίσως δεν δίναμε και δικαίωμα. Ήμαστε μια ομάδα που δεν δίναμε δικαίωμα, να δημιουργήσουμε ούτε προβλήματα με τις άλλες ομάδες κι αυτά. Και ίσως περνούσε στον κόσμο πιο καλό, πιο καλά αυτά. Και ήταν και νομίζω ένα κάτι διαφορετικό στο ποδόσφαιρο. Σαν να παρουσιάζαμε λίγο πιο μοντέρνο ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής και ίσως γι' αυτό μας παρακολουθούσαν και πιο πολύ. Αυτά. Και μετά, το πρωτάθλημα ήταν το επιστέγασμα όλων των προσπαθειών και είναι ένας τίτλος που έμεινε και θα μείνει στην ιστορία, γιατί ήμασταν η πρώτη επαρχιακή ομάδα που πήραμε πρωτάθλημα. Λίγο δύσκολο για τα σημερινά δεδομένα. Μάλλον και για τότε, γιατί πάντα, νομίζω ότι στο ποδόσφαιρο παίζει ρόλο ο οικονομικός παράγων. Είναι οι μεγάλες ομάδες που είναι οικονομικά εύρωστες, άρα για να πετύχεις κάτι, πρέπει να έχεις κάτι το διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό, για να μπορείς να ξεφύγεις από κάποια εμπόδια που υποτίθεται ότι μπορείς να βρεις στην πορεία. Αλλά είναι κάπως δύσκολο για επαρχιακές ομάδες και ειδικά τώρα, όπως έγινε επαγγελματικό το ποδόσφαιρο που έγινε. Τα συμβόλαια, που άλλαξαν τα συμβόλαια και γίνονται κάθε χρόνο ή δύο χρόνια. Εμείς τότε είχαμε τις πενταετίες και τις οκταετίες. Δηλαδή ήμασταν όλα τα παιδιά πέντε, έξι χρόνια ή οκτώ χρόνια μαζί. Τώρα, βλέπετε ότι κάθε χρόνο αλλάζει ομάδα, αλλάζουν παίκτες. Είναι δύσκολο να συνυπάρξουν μαζί, για να φτιάξει ένα σύνολο έτσι, άμα δεν έχεις αρκετό, αρκετά χρόνια μαζί, για να καταλάβει ο ένας τον άλλον.

Ποιοι ήταν οι πιο κρίσιμοι αγώνες εκείνη τη χρονιά του πρωταθλήματος;

Του πρωταθλήματος; Ήταν κάποια ματς στον Ολυμπιακό μέσα που πήραμε ισοπαλία, εδώ στη Λάρισα που αρχίσαμε, κερδίζαμε αυτές τις ομάδες, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ. Όταν αντιμετωπίζεις αυτές τις ομάδες και τις κερδίζεις, οι άλλες ομάδες μετά είναι πιο εύκολες. Και είχαμε, πάντα είχαμε σαν προτέρημα ότι μπορούμε να κερδίσουμε τους πάντες, γι αυτό και τα καταφέραμε πιστεύω.

Ποια ήταν για σας η κορυφαία στιγμή; Η δική σας κορυφαία στιγμή, σαν ποδοσφαιριστής, εκείνη τη χρονιά;

Εκείνη τη χρο[00:30:00]νιά ήτανε όταν… Τελικό, όταν παίξαμε με τον Ηρακλή εδώ μέσα και βάλαμε το… Κερδίσαμε ένα-μηδέν. Και ήταν 1η Μαΐου που τελικά βγήκαμε πρωταθλητές. Ήταν κάτι ξεχωριστό, γιατί μετά από εκεί όλος ο κόσμος μπήκε μέσα στο γήπεδο. Εκεί καταλάβαμε και ότι πήραμε το πρωτάθλημα, ήθελε ακόμα ένα, δύο ματς, αλλά εκεί είχε τελειώσει το πρωτάθλημα. Εκεί ήταν τρέλα, μετά και απ' τον κόσμο και από μας και από τη διοίκηση, από όλους. Αυτό πιστεύω ότι ήταν το πιο κρίσιμο ματς και η πιο δυνατή χαρά. Γιατί μέχρι τότε, εντάξει, λέγαμε ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα, αλλά αλλιώς ήταν να ολοκληρωθεί η προσπάθεια. Ήταν η ολοκλήρωση της προσπάθειας αυτής το ματς με τον Ηρακλή εδώ. Και ήταν λίγο δύσκολο, γιατί ενώ ο Ηρακλής κέρδισε πέναλτι, ήταν κάποια στιγμή που μπορούσαμε να χάσουμε, αλλά συνήλθαμε μετά πάλι και εντάξει, κερδίσαμε το ματς με ένα-μηδέν, με ένα γκολ φανταστικό του Μητσιμπόνα που ήταν, ναι, με ψαλιδάκι. Και αυτό ήταν το κάτι άλλο, που έμεινε και μένει και στην ιστορία.

Εσείς, ως παίκτης, τι πιστεύετε ότι ήταν αυτό που δίνατε στην ομάδα τότε;

Σαν παίκτες τι δίναμε; Σας είπα ότι δίναμε τα πάντα, ό,τι, όσο μπορούσαμε, ό,τι προσπάθεια γινόταν, ό,τι είχες και δεν είχες, τα έδινες για την ομάδα. Δεν σκεφτόσουν τίποτα. Σκεφτόσουν πώς να κερδίσεις, πώς θα βοηθήσεις την ομάδα. Γιατί, σας είπα, είναι άλλο να παίζεις για την πόλη σου και άλλο να παίζεις σ’ άλλη πόλη, για άλλους. Δηλαδή, εγώ το θεωρώ ότι εάν ήμουν σε κάποια άλλη πόλη, δεν θα με ενδιέφερε τόσο πολύ και να έχανα και να μην έχανα. Γιατί εδώ, όταν χάναμε ήταν και μέρες που δεν βγαίναμε έξω, γιατί ντρεπόμασταν πώς θα αντιμετωπίσουμε τον κόσμο, τους φίλους, τους συμμαθητές. Κλεινόμαστε μέσα στο σπίτι μέχρι που να έρθει η άλλη επιτυχία. Διαφορετικά, αυτό που πιστεύω, δεν το έχουν οι ξένοι παίκτες, οπωσδήποτε. Δεν τους ενδιαφέρει. Οι πιο πολλοί, τώρα ειδικά, τους ενδιαφέρει και το χρήμα, οπότε είναι λίγο δύσκολο. Άλλο να παίζεις για την ομάδα, με ψυχή για την ομάδα σου, για το χωριό σου, γι' αυτά και άλλο να παίζεις για το χρήμα.

Υπέροχα! Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω, είναι: Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, που τελειώνει το πρωτάθλημα, τελειώνει μαθηματικά, και μπαίνει ο κόσμος μέσα στο γήπεδο-

Ναι.

Πώς ήταν για σας; Θέλετε να μας το περιγράψετε;

Ναι, ήταν φαντάστηκα. Μας πήραν στα χέρια, μας πετούσαν, στα αποδυτήρια γινόταν χαμός με σαμπάνιες, μ' αυτά. Ήταν όπως ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Όπως το χαίρεται εκεί, για μας ήταν ο μεγαλύτερος τίτλος αυτός και το χαρήκαμε με τον κόσμο. Και ο κόσμος είχε μπει μέσα στο γήπεδο για όλη την ώρα, μας αγκάλιαζαν, μας φιλούσαν, μας έπαιρναν στα χέρια, μας πετούσαν, μέχρι δύο, τρεις ώρες μετά το ματς. Ναι.

Τι ακολούθησε εκείνη την ημέρα το βράδυ;

Το βράδυ είχαμε, οπωσδήποτε, το καθιερωμένο: Μπουζούκια. Στα μπουζούκια όλη η ομάδα, όλη η διοίκηση, με τις οικογένειές μας, και γεμάτο φιλάθλους κι εκεί, μέσα στα μαγαζιά που πηγαίναμε εμείς, έρχονταν κι άλλοι και γινόταν το καθιερωμένο γλέντι, ως συνήθως.

Θέλετε να μας το περιγράψετε αυτό το γλέντι που έγινε εκείνο το βράδυ;

Ναι. Με σπάσιμο πιάτα... Τότε ξέρετε, ήταν και τα πιάτα στην πίστα. Με πιάτα, με χορούς, με ζεμπεκιές, με αγκαλιές, με φιλιά, μ’ όλους, με τους τραγουδιστές. Ήταν… Το ζούσε όλη η πόλη αυτό το επίτευγμα.

Μάλιστα!

Αυτά.

Και τι ακολούθησε μετά, τις επόμενες μέρες, αφού έχει πάρει η ΑΕΛ το πρωτάθλημα;

Να σου πω ότι μετά, 'ντάξει, άρχισαν να κοπάζουν οι εορτασμοί, οι γιορτές αυτές, γιατί μετά ξεκινούσε άλλη χρονιά πάλι. Απλώς την επόμενη χρονιά, όμως, επειδή ο κόσμος είχε συνηθίσει να κερδίζουμε κάθε Κυριακή και ήθελε οποιαδήποτε ομάδα να ήταν εδώ, να την κερδίζουμε, γι' αυτό μας πίεζε λίγο στην αρχή. Δεν ξεκινήσαμε τόσο καλά, γιατί ίσως και εμείς λίγο υπερόπτες μετά, ίσως λίγο κουρασμένοι, ίσως άλλαξαν και κάποιοι παίκτες μετά, γιατί έφυγαν κάποιοι παίκτες από την ομάδα με μεταγραφές, οπότε άλλαξε και λίγο το κλίμα. Αλλά ίσως ήμαστε κι εμείς πιο χαλαροί. Ο κόσμος όμως δεν περίμενε. Δηλαδή τα πέντε, έξι παιχνίδια στην αρχή, επτά, δεν πήγαμε τόσο καλά και άρχισε να γκρινιάζει. Και, όπως είπα, ήθελε να κερδίζουμε όλες τις ομάδες. Και μετά άρχισαν τα προβλήματα με τη διοίκηση. Άρχισαν να βρίζουν τη διοίκηση, γιατί υποτίθεται δεν κάνανε μεταγραφές και έτσι. Και λίγο άρχισε να είναι άσχημο το κλίμα. Και τελικά, εντάξει, δεν πήγαμε τόσο καλά την επόμενη χρονιά. Αλλά τα καταφέραμε όμως, ήτανε στις θέσεις, στη μέση του βαθμολογικού πίνακα πάντα, που ήμασταν εκεί. Αλλά οι πιο πολλοί θέλαν πάλι πρωτάθλημα. Που είναι κάπως δύσκολο, εντάξει, δεν είναι τόσο εύκολο, όπως είπα, και για μια επαρχιακή ομάδα με οικονομικές δυνατότητες περιορισμένες. Δεν ήμασταν η ομάδα, όπως είναι ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, που μπορεί να πέσουν κάποια λεφτά ή κάποιες μεταγραφές ακριβές. Και λογικά γκρίνιαζε ο κόσμος. Αλλά αυτό εντάξει, για λίγο, στα πρώτα ματς. Μετά άρχισε πάλι να συνειδητοποιεί ότι πρέπει να έχουν υπομονή και πρέπει να περιμένουν. Δεν γίνονται όλα από τη μια στιγμή στην άλλη.

Εσείς πώς διαχειριστήκατε όλη αυτή την επιτυχία που είχατε πάρει από την προηγούμενη χρονιά;

Πώς τη διαχειριστήκαμε; Σας είπα, λίγο υπερόπτες κι εμείς, νομίζαμε ότι θα κερδίζουμε, ότι μας βλέπαν διαφορετικά. Θεωρούσαμε ότι θα κερδίζουμε χωρίς να το παλέψουμε ιδιαίτερα, γι' αυτό και μας στοίχισε σε κάποια ματς, που χάσαμε. Μέχρι που να συνειδητοποιήσουμε μετά ότι πρέπει, οπωσδήποτε, για να πάρεις κάποιο αποτέλεσμα, να κερδίσεις κάποια ομάδα, πρέπει πάντα να προσπαθείς και ότι για να πετύχεις κάποια πράγματα, πρέπει να δουλεύεις σκληρά για να τα πετύχεις. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν σ' έρχεται εύκολα, πρέπει να δουλέψεις δυνατά και σκληρά για να πετύχεις τον στόχο σου. Έτσι, κύλησε μετά η χρονιά λίγο με γκρίνιες, με αυτά, και η ομάδα πήγαινε μετά πάλι στο ίδιο επίπεδο που ήταν πριν. Στη μέση, μεταξύ των πρώτων θέσεων και μέση, περίπου εκεί μέσα, κάθε χρόνο. Με μεταγραφές καινούριες με πιτσιρικάδες κι αυτά. Μέχρι το '93, που εγώ αγωνιζόμουνα στην ομάδα, έτσι κύλησε. Και μετά, έφτασε στο τέλος του '93, που σταμάτησα το ποδόσφαιρο, που έφυγα από τη Λάρισα και από κει και πέρα συνέχισε σε άλλο επίπεδο.

Εσείς πώς πήρατε την απόφαση να σταματήσετε την μπάλα;

Εγώ, απλώς, να σου πω ότι δεν πήρα την απόφαση να σταματήσω, απλώς, επειδή είχα και κάποιους τραυματισμούς, σίγουρα με τα πόδια μου… Ήτανε... Για να αγωνιστώ την προηγούμενη χρονιά, δηλαδή του '93, είχα παίξει είκοσι οκτώ παιχνίδια κι έλεγα, επειδή ενδέχεται, ήδη άρχισα να μεγαλώνω, ήμουνα τριάντα πέντε χρονών και έλεγα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσω. Και έλεγα τη διοίκηση να φέρει κάποιον παίκτη για να παίξει μαζί μου, για να πάρει κάποιες εμπειρίες, για να τον βοηθήσω κι εγώ όσο μπορούσα και έτσι... Και απλώς ήθελα να κάνω κάποιες συμμετοχές, δηλαδή είχα τριακόσιες ενενήντα επτά συμμετοχές στην Α΄ εθνική με την ομάδα, και ήθελα να κάνω τέσσερις, πέντε συμμετοχές, για να περάσω τις τετρακόσιες. Γιατί μένουν, γράφονται μέσα στην ιστορία μετά. Αλλά η διοίκηση είχε άλλη άποψη, εκείνη την εποχή ήταν η διοίκηση του κυρίου Παπανικολάου και τελικά καταλήξαμε να μην υπογράψω άλλο συμβόλαιο και σταμάτησε η πορεία μου εκεί, το καλοκαίρι.

Μιλήσαμε για την πορεία της ΑΕΛ, η πορεία με την Εθνική πώς ήτανε;

Η πορεία με την Εθνική ήταν καλή για μας. Την εποχή εκείνη, να σας πω ότι για να παίξεις στην Εθνική, έπρεπε να παίζεις σε μεγάλη ομάδα, απ' ότι φαντάζομαι. Γιατί εγώ έπαιξα στην Εθνική με του Αρχοντίδη. Ήταν ο μόνος που έσπασε λίγο το κατεστημένο και προσπάθησε να πάρει παίκτες από επαρχία. Δηλαδή, πήρε από Λάρισα, από Δράμα, από Λάρισα πήγα εγώ, ο Πλίτσης, ο Μητσιμπόνας, και από ΠΑΟΚ, εντάξει. Από ΠΑΟΚ ούτως ή άλλως έπαιρνε. Και από Δράμα και από Σέρρες. Πήρε κάποιους παίκτες, αλλά από ότι κατάλαβα, υπήρχε μεγάλη πίεση από δημοσιογράφους από -όπως είναι το κατεστημένο των Αθηνών-, απ[00:40:00]ό δημοσιογράφους των Αθηνών, από διοικήσεις των Αθηνών. Προσπάθησε ο άνθρωπος να μας βάλει μέσα, αλλά νομίζω έφαγε και αυτός κατραπακιά, γιατί όσο επέμενε μετά δεν τον στηρίξανε. Μας στήριξε μέχρι ένα σημείο, μετά δεν μπορείς να κάνεις κάτι Έπαιξα γύρω στα δεκαεπτά παιχνίδια με την Εθνική. Εντάξει, όταν παίζεις με την Εθνική και ακούς τον εθνικό ύμνο είναι διαφορετικά, ανατριχιάζεις. Όταν παίζεις για την πατρίδα σου είναι πολύ διαφορετικά. Αλλά θέλω να σου πω ότι, ενώ ήμασταν παίκτες που μπορούσαν να πάρουν, παίκτες από τη Λάρισα εκείνης της χρονιάς, αφού είχαμε το πρωτάθλημα, φοβόταν να πάρουν, γιατί τους κριτικάρανε οι δημοσιογράφοι και ήταν φοβερές οι πιέσεις που δεχόταν από Αθήνα. Και αυτός προσπάθησε να κάνει, να σπάσει το κατεστημένο, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε και αυτός. Μετά δεν κάθισε για πολύ στην Εθνική. Τον καθαρίσανε μάλλον και αυτόν, γιατί έκανε αυτές τις κινήσεις.

Κορυφαίος αγώνας για την Εθνική;

Αγώνες με την Εθνική; Έπαιξα με Ιταλία, παίξαμε με Ολλανδία με… Ήταν με ομάδες και παίκτες κλάσης που παίξαμε τότε. Ναι. Ιταλία με Antognoni, με Mancini, που είναι προπονητής τώρα, με Vialli, με Vierchowod, με πολλούς, πολλούς διεθνείς, με Cabrini, με αυτά. Με Αγγλία, που παίξαμε Εθνική, με Shilton, με παίκτες, με Woodcock, με πολλούς, πολλούς παλιούς παγκοσμίου κλάσεως παίκτες. Ήταν κάτι διαφορετικό, δηλαδή το να παίζεις μες στο Wembley με την Αγγλία, τότε που είχαμε φέρει και το μηδέν-μηδέν, ήταν μεγάλη επιτυχία. Γιατί μες το Wembley ήταν δύσκολο. Και πήγε μία Ελλάδα, λίγο έτσι, για να πάρουν το μηδέν, ήταν μεγάλη επιτυχία.

Θέλετε να μας περιγράψετε, λίγο, τι εικόνα είχατε και έχετε στο μυαλό σας ακόμα, από το Wembley τότε;

Ναι, να σας πω ότι, ξέρεις, όταν βγαίναμε από την καταπακτή και όταν είσαι δίπλα σε μεγάλα αστέρια, Shilton, με Woodcock, με τόσα και τόσα ονόματα και να λες ότι: «Ξέρεις τι; Θα αντιμετωπίσω αυτούς που τους βλέπαμε στην τηλεόραση, που τους ακούγαμε κάπου», τώρα να τους αντιμετωπίσεις, ήταν ένα δέος διαφορετικό. Αλλά μέχρι που να μπεις μέσα στο γήπεδο. Όταν μετά ξεκινούσε το ματς, το έβλεπες διαφορετικά, έπρεπε να αγωνιστείς, δεν σκεφτόσουν άλλα πράγματα. Αλλά στην αρχή ήτανε αυτό που λέμε ότι, ξέρεις, βλέπεις μια φίρμα και λες ότι, ξέρεις: «Θα παίξω μ' αυτόν αντίπαλο». Αλλά να σου πω ότι όλοι είναι άνθρωποι, όλοι είναι το ίδιο, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Άλλος δουλεύει πιο πολύ, άλλος, η επιτυχία είναι πιο μεγάλη. Το θέμα είναι ότι έτσι βγαίνει προς τα έξω, ενώ στην ουσία είναι απλοί άνθρωποι και αυτοί και απλοί παίκτες. Δεν νομίζω να είναι κάτι διαφορετικό. Απλώς είναι συγκυρίες. Απλώς η δουλειά που τους κάνει πιο πολύ. Ίσως τα μέσα που εργάζονται είναι διαφορετικά και φτάνουν σ' αυτό το σημείο κι έχουν τις επιτυχίες αυτές.

Υπήρξε κάποια στιγμή σε αυτόν τον αγώνα που να νιώσατε πολύ περήφανος, για κάποια κίνηση που κάνατε ενδεχομένως;

Ναι, βεβαίως, πώς! Γιατί ήταν να μαρκάρω κάποιον... Woodcock. Και να σας να σας πω, σε αυτό το ματς, το συγκεκριμένο, γιατί ήθελα να πω για τον Αρχοντίδη, που τον πιέζανε και αυτά... Κάποια στιγμή πριν το ματς, έρχεται ο κύριος Αρχοντίδης στο δωμάτιο και μου λέει: «Στην Ελλάδα γράφουν οι εφημερίδες ότι φοβάσαι να παίξεις στο ματς, -λέει-, έκανες δηλώσεις ότι φοβάσαι να παίξεις;» Λέω εγώ: «Δεν έχω καμία σχέση, τίποτα». Και λέει: «Γράφουν ότι φοβάσαι και να, με πήραν -λέει- και "Ποιόν θα βάλεις, το χωριάτη μέσα;"» γιατί, έτσι, τον έπαιρναν οι δημοσιογράφοι. Λέω: «Εγώ δεν έχω πει τίποτα. Αν θέλεις βάλε με. Εγώ δεν έχω κανένα θέμα, οπότε εάν θες να με βάλεις μέσα, βάλε με. Διαφορετικά, εάν φοβάσαι, μην με βάλεις». Και λέει: «Όχι, παίρνω το ρίσκο, σε βάζω -λέει- γιατί θέλω να αποδείξω σε αυτούς ότι δεν κάνουν ό,τι θέλουν αυτοί». Και τελικά τον κάθισε λίγο καλά, ας πούμε, γιατί πήραμε το αποτέλεσμα, αλλιώς θα τον είχαν καθαρίσει από εκείνο το ματς. Ναι, είχα αντίπαλο τον Woodcock, προσπάθησα, έτσι, για να μην δεχθούμε κάποιο γκολ, τα καταφέραμε. Ήταν βέβαια, σίγουρα δύσκολα, γιατί το να παίζεις μες στην Αγγλία, οι επιθέσεις είναι πάντα πολλές. Εντάξει, τα καταφέραμε όμως πολύ καλά.

Το κοινό των Άγγλων πώς σας φέρονταν;

Το κοινό των Άγγλων είναι όπως το βλέπετε και στα ματς τώρα όλα. Ήταν εκατό χιλιάδες κόσμος, που παίρνει το Wembley, τραγουδούσαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι φανταστικό. Είναι... Λες, νιώθεις κάτι διαφορετικά. Δεν ακούς, σαν ένα σφύριγμα μέσα, όλο τραγούδι και όλο αυτό σου βγαίνει σαν σφύριγμα. Όπως και στο Ολυμπιακό Στάδιο που παίξαμε κάποιες φορές με τον Ολυμπιακό και στον τελικό, που ήταν γεμάτο το γήπεδο, είναι κάτι τρομερό. Ένα σφύριγμα, έτσι ακούγεται, απλά. Αλλά εκεί πέρα, από την αρχή μέχρι το τέλος, τραγουδάνε. Δεν έχουνε ούτε να φωνάξουν παίκτες, τίποτα. Έχουν το σκοπό τους.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην ΑΕΛ. Τη χρονιά που μου είπατε ότι σταματήσατε-

Ναι-

Τι ακολούθησε μετά από αυτό;

Μετά από αυτό, όπως σας είπα, είχα πει κάποιον, άμα θέλουν να φέρει κάποιο παίκτη για να παίξουμε μαζί. «Όχι» λέει, αυτοί θεωρούσαν ότι θα έμενα και την άλλη χρονιά, αλλά, δεν ξέρω, κάτι έγινε και έφυγα. Και μετά έφυγα και σταμάτησα εγώ και δεν είχανε σέντερ-μπακ. Ξεκίνησαν την άλλη χρονιά, γλιτώσανε -είχε γυρίσει και Μητσιμπόνας νομίζω-, το γλίτωσαν στο παρά τρίχα, που λένε, για τον υποβιβασμό. Αλλά όταν δεν έχεις παίκτες και βάζεις κάποιους, όχι έμπειρους... Την άλλη χρονιά μετά έπεσε κατηγορία και μετά άρχισε η κατρακύλα από εκεί και πέρα. Που Γ΄ εθνική και Β΄ εθνική και Γ΄ εθνική και για πόσα χρόνια και αρκετά χρόνια κι αυτά.

Για εσάς πώς εξελίχθηκε μετά η επαγγελματική πορεία, αφού τελείωσαν τα γήπεδα;

Τα γήπεδα… Εγώ επειδή, τότε στο ποδόσφαιρο, μπορούσαν να μας βοηθήσουν και μπαίναμε σε κάποιες υπηρεσίες πριν, δηλαδή είχαμε κάποιες απαλλαγές. Δηλαδή παίζαμε ποδόσφαιρο… Εγώ τελείωσα τον στρατό όταν ήρθα στη Λάρισα, το '79-'80 πήγα φαντάρος και τελείωσα το '80. Εκείνη τη χρονιά γινόταν διαγωνισμός της πυροσβεστικής και επειδή η πυροσβεστική ήθελε να κάνει κάποια ομάδα με ποδοσφαιριστές κι αυτά, δώσαμε εξετάσεις και μας πήρανε στη σχολή από το '80, '81. Πήγαμε στη σχολή, εγώ και ο Βαλαώρας και γίναμε πυροσβέστες στην ουσία. Αλλά επειδή για τους ποδοσφαιριστές, δίναν τις απαλλαγές, κάναμε μία υπηρεσία την εβδομάδα για αυτά τα χρόνια που παίζαμε, όταν έπαιζες Α΄ εθνική, όπως η πυροσβεστική και η Αστυνομία. Γιατί και πολλά παιδιά, συμπαίκτες, δικοί μου ήταν και αστυνομία. Ο Λεμονής, ο Καρούλιας από τον Παναθηναϊκό, ο Μητρόπουλος, αυτοί ήταν συνταξιούχοι αστυνομικοί, ήταν στην αστυνομία, απλώς δεν πηγαίνανε γιατί μας είχαν απαλλαγές. Και εμείς όσα χρόνια ήμασταν Α΄ εθνική, πηγαίναμε μία φορά την εβδομάδα, κάναμε ένα οκτάωρο στην υπηρεσία και πληρώνονταν τα χρόνια. Γιατί, όπως ξέρετε, εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο πολλά τα λεφτά που να μπορείς να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή. Το ποδόσφαιρο είναι μέχρι τριάντα πέντε, τριάντα έξι χρόνια, αν όλα πάνε καλά. Μετά υπάρχει και συνέχεια από κει και πέρα. Άρα αυτό το είχαμε σκεφτεί από μικροί και το είχαμε στόχο. Το πετύχαμε και είχαμε μπει στην πυροσβεστική από την οποία πήραμε και σύνταξη, από τη πυροσβεστική. Τα υπόλοιπα χρόνια μετά το ποδόσφαιρο, δεν είχαμε την έννοια τι θα κάνουμε και αυτά. Είχαμε τη δουλειά μας, είχαμε το μισθό μας, είχαμε την ασφάλειά μας κι αυτά.

Σας έλειπε η μπάλα, αφού τελειώσατε με τα γήπεδα;

Βεβαίως! Είναι δυνατόν να παίζεις τόσα χρόνια και να μην μπορείς να παίξεις... Απλώς εγώ είχα το μειονέκτημα ότι είχα κάνει χτυπήματα, είχα κάνει πολλές εγχειρήσεις στα γόνατα και δεν μου επέτρεπαν για να παίξω. Μετά δηλαδή, όταν σταμάτησα το '93, '95, δεν ξανακλώτσησα μπάλα, γιατί είχα θέμα με τα πόδια μου. Και όταν έπαιζα, και στη χρονική διάρκεια που ήμουν ποδοσφαιριστής, πάλι έπαιζα με προβλήματα. Γιατί μετά, μέχρι το '79, για δύο χρόνια στην ουσία, έπαιξα καλά. Μετά έπαθα ένα μηνίσκο, με τον Gmoh προπονητή τότε, που είχα κάνει εγχείρηση και με πήγε πολύ πίσω. Και ξεκίνησα νωρίς, γιατί εκείνη τη χρονιά θυμάμαι ήταν Jacek Gmoh το '92, και ξεκινήσαμε το πρωτά[00:50:00]θλημα, ήταν πέντε, έξι ματς που η ομάδα είχε ξεκινήσει. Εγώ έλειπα και ήρθανε... Δεν μπορούσα, είχα πρόβλημα με τα πόδια μου. Και ήρθαν στο σπίτι και μου λένε: «Να 'ρθεις οπωσδήποτε να παίξεις μέσα. Έστω να είσαι για να πάρουν θάρρος οι παίκτες». Γιατί τέσσερα, πέντε ματς δεν είχαν πάρει βαθμούς εκεί και ήταν επικίνδυνα. Και εγώ με πόνο λίγο, λέω: «Πρέπει να πάω να βοηθήσω». Και παίξαμε μες στον Ηρακλή ένα ματς, που με ξεκίνησε εκεί, χωρίς να είμαι έτοιμος ακόμα και για καλή τύχη μας, κερδίσαμε μηδέν-ένα. Μέσα στον Ηρακλή. Και από τότε κάναμε ένα σερί, εννιά-δέκα ματς, που κερδίσαμε σ’ όλα. Αλλά εγώ όμως, επιβάρυνα συνέχεια τον τραυματισμό μου, που με στοίχησε και μετά. Και έπαιζα συνέχεια με κάποια προβλήματα. Δηλαδή, πιστεύω ότι θα ήμουν πολύ καλύτερος εάν δεν είχα αυτά τα θεματάκια. Αυτά είναι μέσα στο ποδόσφαιρο. Εντάξει, ήμουν λίγο άτυχος σε αυτό. Θα μπορούσα να κάνω πιο πολλές επιτυχίες, θα ήμουν πιο άνετος, αλλά τι να κάνουμε, εντάξει. Αλλά προσπάθησα όμως με πόνο και με νύχια και με δόντια, έπαιξα τα υπόλοιπα χρόνια. Καταφέραμε, κάναμε αυτές τις επιτυχίες που κάναμε, πάλι καλά. Αλλά μόλις... Μετά το '93 σταμάτησα, δεν ξανακλώτσησα μπάλα, που είναι λίγο, είναι ζόρι, είναι δύσκολο και για μένα. Πάω με τους παλαίμαχους να βλέπω, αλλά το να μην μπορείς να κλωτσήσεις είναι μαρτύριο.

Πηγαίνατε και στηρίζατε την ΑΕΛ στο γήπεδο; Πηγαίνατε να δείτε τα παιχνίδια της;

Ναι μέχρι... Μετά, όταν έφυγα, σίγουρα πήγαινα στην ομάδα. Απλώς μετά απογοητευτήκαμε, όταν η ομάδα άρχισε να πέφτει, έπαισε Β΄ εθνική και Γ΄ εθνική, μετά πονούσε η καρδιά. Δεν μπορούσες να πας και να βλέπεις τώρα ΑΕΛ να παίζει με κάποιες ομάδες από μικρές πόλεις, υποτίθεται. Ήταν δύσκολο. Ε, εκεί λίγο, δεν πηγαίναμε σε πολλά ματς. Αλλά πάντα, είναι δυνατόν να μην πας στην ομάδα, αυτή που σε ανέδειξε, αυτή που αγάπησες, αυτή που ζεις ακόμα και έτσι; Χρειάζεται. Αλλά τώρα, το θέμα είναι ότι αλλάζουν συνέχεια παίκτες. Οι ομάδες είναι λίγο δύσκολα. Κάθε εξάμηνο βλέπεις, αλλάζει παίκτες και δεν μπορείς να συντονιστείς, να ξέρεις, να έχει μια συνέχεια η ομάδα καλή. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει υπομονή, για να πάει καλά η ομάδα. Πρέπει να υπάρχει υπομονή, πρέπει να υπάρχει αγάπη από τον κόσμο, δεν είναι μόνο επιτυχίες. Στηρίζουμε την πόλη μας και σιγά σιγά έρχονται οι επιτυχίες. Δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να 'ρθουν οι επιτυχίες. Θέλει υπομονή, δουλειά και συνέπεια. Αυτά πιστεύω ότι είναι το πιο κύρια.

Σε εκείνη τη δεκαετία του '80 που αγωνιστήκατε, υπήρχε μια ομάδα, μια ενδεκάδα σταθερή η οποία έπαιζε;

Βεβαίως, ήταν για αρκετά χρόνια παίκτες, που είχαμε πέντε, έξι χρόνια μαζί και δέκα χρόνια μαζί. Δηλαδή ήτανε, όπως είπα, είχαν πενταετίες. Από το '79 και μετά ξεκίνησαν οι πενταετίες. Μέχρι το '79 υπήρχαν οκταετίες. Δηλαδή κάποια παιδιά που ήταν πριν το '79, κάναν οκτώ χρόνια για να κλείσουν συμβόλαιο. Εμείς που κάναμε επαγγελματικό, μετά ήταν πενταετία. Στην ουσία δηλαδή έκανες μια φορά, εγώ που έμεινα στη Λάρισα έκλεισα μια πενταετία, στην ουσία έκανα δέκα χρόνια, μια πενταετία. Τα πέντε χρόνια που πήγα στην αρχή, και πέντε που έκλεισες για άλλα πέντε, είναι δέκα χρόνια στην ουσία. Άρα οι παίκτες ήμασταν τουλάχιστον τέσσερα, πέντε χρόνια μαζί όλοι. Γι' αυτό και υπήρχε αυτή η ομοιογένεια. Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο. Πρέπει να καταλάβεις τα χνώτα, να δεις πώς παίζει ο καθένας. Δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να μπεις στο πνεύμα της ομάδος. Όπως γίνεται τώρα με τις αλλαγές αυτές. Δηλαδή σε πέντε μήνες έξι, μπαίνουνε πέντε, έξι παίκτες μέσα σε κάθε εντεκάδα. Πώς αυτοί να συνεννοηθούν;

Ποιοι ήταν αυτοί οι παίκτες που ήταν σταθεροί στον κορμό της ΑΕΛ τότε;

Για χρόνια ήταν ο Πλίτσης, ήταν ο Μιχαήλ, ήταν ο Μητσιμπόνας, μετά που έφυγαν, όπου είχαμε πέντε, έξι χρόνια μαζί, ο Μαλουμίδης, που κάθισε πέντε, έξι χρόνια και αυτός, ο Παπαδόπουλος ο Θεολόγης. Ήταν, ποιος... Ο Γκόλαντας ο Γιάννης που έπαιξε λίγα χρόνια, ο Τσιώλης, ο Ζιώγας. Αυτή η ομάδα που ήταν και στο πρωτάθλημα και σε αυτές τις επιτυχίες, ήταν τουλάχιστο τέσσερα, πέντε χρόνια. Καραπιάλης ο Βασίλης. Ήταν παίχτες που παίξαμε πέντε, έξι χρόνια. Αγορογιάννης… Πολλοί, πολλά παιδιά, είχαμε πέντε, έξι χρόνια που παίζαμε μαζί. Γι' αυτό και υπήρχε και αυτή η ομοιογένεια. Τώρα είναι δύσκολα βέβαια όπως εξελίσσονται τα πράγματα, αλλά, όπως λέμε, θέλει πάντα υπομονή. Σε όλα τα πράγματα, θέλει υπομονή και δουλειά, πάνω απ΄ όλα δουλειά. Τώρα να πω, ότι, ξέρεις, η ομάδα είναι σε Λαρισινά χέρια, πρέπει να προσπαθήσουνε… Επίσης, ο κόσμος είναι λίγο απαιτητικός, γιατί όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια έμαθε να έχει απαιτήσεις από την ομάδα και πιστεύω να είναι λίγο μπούμερανκ για την ομάδα. Γιατί περιμένουμε από τη μια στιγμή στην άλλη να πάρουμε πρωταθλήματα. Δεν γίνεται.

Και συνεχίζουμε την συνέντευξη μας. Είχαμε μείνει στο κομμάτι όπου μας λέγατε τι είχε γίνει, αφού είχατε φύγει από την ΑΕΛ.

Ναι, όπως είπαμε, ήμουνα πυροσβέστης, είχα τη δουλειά μου. Μετά πήγα για κάποια χρόνια στην πυροσβεστική, σαν υπάλληλος και τελικά πήρα σύνταξη το 2010 από την πυροσβεστική, που υποτίθεται ότι μας στήριζε όλα αυτά τα χρόνια. Είναι κάτι που νομίζω ότι για μας, για τους παίκτες εκείνης της εποχής, που χρειαζότανε. Γιατί, όπως είπα, τα οικονομικά δεν ήταν τόσο εύρωστα, όπως είναι στις σημερινές εποχές. Σε κάποιους παίκτες, βέβαια και τώρα, αλλά ήταν πολύ διαφορετικά. Και χωρίς δουλειά ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα για την μετέπειτα πορεία της ζωής σου, μετά το ποδόσφαιρο. Αλλά ευτυχώς εμείς ήμασταν τυχεροί και δεν είχαμε και θέμα ψυχολογικό μετά, γιατί οπωσδήποτε, όταν τελειώσεις και δεν έχεις κάτι να κάνεις, όλα αρχίζουν μετά, τα ψυχολογικά προβλήματα. Εμείς ήμασταν πολύ καλά και ευχάριστα και μεγαλώσαμε την οικογένειά μας και ήταν όλα μια χαρά.

Διατηρήσατε κάποιες παρέες, γιατί αναφέρατε πριν τον συμπαίκτη σας, στην ΑΕΛ-

Ναι-

Ότι ήσασταν μαζί στην πυροσβεστική.

Ναι, τον Βαλαώρα.

Υπήρχαν παίκτες που να…

Βεβαίως υπήρχαν και ακόμα υπάρχουν σχέσεις με παίκτες, όπως ο Μιχαήλ, όπως ο Βαλαώρας, όπως ο Πατσιαβούρας, που είχαμε παλιά και έχουμε κάποιες σχέσεις σαν κουμπάροι και έτσι, που έχουμε και σχέσεις οικογενειακές. Με τον Παραφέστα, με Αλεξούλη, αυτά. Είμαστε στη Λάρισα, ο κύκλος είναι μικρός και βρισκόμαστε συνέχεια και σαν παλαίμαχοι που κάνουμε κάποια ματς, βρισκόμαστε. Αλλά και σαν μεμονωμένες παρέες, με όλα αυτά τα παιδιά που ήμασταν τότε και μένουν Λάρισα, βρισκόμαστε. Βέβαια και κάποια παιδιά που φύγανε μακριά, όπου είναι από άλλες πόλεις, πάλι, όταν μπορούν και έρχονται ή μπορούμε να πάμε, βρισκόμαστε. Όπως ο Μαλουμίδης, όπως ο Δράμαλης, που μένουν Θεσσαλονίκη. Με την πρώτη ευκαιρία βρισκόμαστε με όλα αυτά τα παιδιά και έχουμε τις αναμνήσεις μας. Είναι πολύ καλό, γιατί, όπως είπα, είχα καλές σχέσεις με όλα τα παιδιά, τα πιο πολλά παιδιά.

Υπάρχουν πειράγματα που να αναφέρονται σ’ εκείνη την εποχή, όταν βρίσκεστε;

Βεβαίως: Όλα, όταν κάνεις παρέα, σίγουρα υπάρχουν τα κουτσομπολιά και αυτά και αυτό έχει την ουσία η παρέα. Εάν δεν πειράξει ο ένας τον άλλον... Γίνονται τα πειράγματα, όπως κάναμε τότε, χώρια αν έχουμε οικογένειες και έχουμε γίνει παππούδες και έτσι ή έχουμε εγγόνια. Αλλά όταν βρισκόμαστε νιώθουμε παιδιά και τα πειράγματα κι αυτά δεν σταματάνε με τίποτα. Και υποτίθεται, μέσα σε εισαγωγικά, οι χαζομάρες θα γίνουν πάλι, όπως ήταν τότε, όπως παίζαμε τότε, που ήμασταν παιδιά και τώρα όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας, τα κάνουμε.

Λένε το ότι το ποδοσφαιρικό μικρόβιο συνήθως μένει στην οικογένεια. Τι συνέβη στη δική σας περίπτωση;

Ναι, οπωσδήποτε επηρεάζεται και η οικογένεια, όταν ζει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όταν βλέπει επιτυχίες. Και εγώ τα παιδιά μου, επειδή παντρεύτηκα σε κάποια σχετική μικρή ηλικία, ζήσαν κάποια πράγματα στο γήπεδο και αυτά ίσως επηρέασαν. Και τα τρία αγόρια που έχω, σχεδόν ασχολήθηκαν και οι τρεις με το ποδόσφαιρο. Τώρα, άσχετα αν δεν κάναν τις μεγάλες επιτυχίες όλοι, αλλά σαν ξεκίνημα το είχανε όλοι και ασχολούνται ακόμα με το αντικείμενο. Δηλαδή ο μεγάλος ο γιος μου έπαιξε ερασιτεχνικά, εδώ, σε πολλές ομάδες, μέχρι κάποια στιγμή. Σπούδασε Γυμναστική Ακαδημία, ασχολείται με προπονήσεις, με αυτά τώρα, με ακαδημίες, άρα ήταν μέσα στο ποδόσφαιρο, αυτά. Ο Γιώργος, ο δεύτερος που, ας πούμε, έπαιξε πιο επαγγελματικά, στη Λάρ[01:00:00]ισα, στον Ολυμπιακό, στο Βέλγιο, σε κάποιες ομάδες εκεί, που υποτίθεται ότι έπαιξε πιο καλά, επαγγελματικά, και αυτός έτσι ξεκίνησε από τον Απόλλωνα Λάρισας, χωρίς βέβαια να τους πιέσω ή να τους κάνω... Πιστεύω ότι τα παιδιά μόνα τους τα είχαν τα βιώματα, επειδή βλέπανε κάποια πράγματα και ασχολήθηκαν μόνα τους. Χωρίς να τους πιέσει κανένας, αυτοί επιλέξανε, αυτοί κάναν. Αλλά σαν καριέρα ο Γιώργος που έκανε την πιο καλά. Και ο τρίτος, ο Αλέξανδρος, που παίζει λιγάκι Β΄ εθνική και εδώ και στη Λάρισα λίγο, ξεκίνησε στις ακαδημίες, στη Λάρισα. Και σε ομάδες Β΄ εθνικής και Γ’ εθνική. Τώρα βιοπορίζονται με αυτά. Σίγουρα, πρέπει να έχεις κάποια τύχη, για να κάνεις κάποιες επιτυχίες. Όπως είπα, άλλαξαν τα πράγματα τώρα, είναι διαφορετικά, αλλά ασχοληθήκανε όλοι με το ποδόσφαιρο.

Πώς είναι να βλέπει ένας πατέρας το παιδί του να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, που ασχολιόταν και ο ίδιος παλιά με αυτό;

Κοιτάξτε να δείτε, όπως, πιστεύω, και ο κάθε γονιός, όταν βλέπει το παιδί να ακολουθεί το επάγγελμά του, έχει μια ικανοποίηση. Σίγουρα ικανοποιούμουνα. Ήθελα να κάνουνε πιο μεγάλες επιτυχίες από ότι έκανε ο πατέρας. Το εύχεσαι μάλλον να το επιτύχουν, αλλά εντάξει, όλα καλά. Το θέμα είναι ότι για μένα προσωπικά είναι... Για τα παιδιά μου στην αρχή, όπως ξεκινήσανε, είναι ότι μπαίνεις σε έναν κύκλο. Πιστεύω ότι σε κάνει διαφορετικό να ζεις μέσα σε ομάδα, να μάθεις να ζεις σε ομάδα. Πιο πολύ για εκεί, το να αποφύγουν κάποια πράγματα. Να γυμνάζεσαι, να μάθεις να γυμνάζεσαι και αυτά. Αυτός ήταν ο σκοπός μου στην αρχή, για να μην ξεφύγουν σε κάποια άλλα πράγματα. Και από κει και πέρα, όπως κάθισε στο έναν ή στον άλλο να μην κάθισε. Απλώς είναι ότι σε κάποιες κρίσιμες ηλικίες ασχολήθηκαν με αυτό και ξεφύγαμε που κάποια άλλα πράγματα. Γιατί το να γυμνάζεσαι είναι καλό και για το σώμα και για την υγεία, αλλά και να μάθεις να λειτουργείς μέσα από ομαδικότητα, πιστεύω ότι σε κάνει διαφορετικό. Και όπως είπα, ξεφεύγεις και που κάποια άλλα πράγματα. Βέβαια, ο Γιώργος είχε την επιτυχία, το 2007, να πάρει το κύπελλο και λέω ότι: «Ξέρεις, όλες οι επιτυχίες, ίσως είναι γραμμένο να υπάρχουν οι επιτυχίες αυτές, με όνομα "Γκαλίτσιος" μέσα». Έτσι ίσως να έχει γραφτεί η ιστορία, γιατί σ' όλες τις επιτυχίες τις προηγούμενες ήταν ο πατέρας. Και μετά συνέχισε και στην επιτυχία, μετά το '80, ότι ήταν ένας Γκαλίτσιος στην επιτυχία αυτή του κυπέλλου. Ήταν τρομερό! Για μένα ειδικά ήταν κάτι ξεχωριστό.

Πώς τη ζήσατε εκείνη την ημέρα του τελικού του κυπέλλου;

Ήταν με τον Παναθηναϊκό, που είχαμε παίξει και εμείς δύο φορές με τον Παναθηναϊκό. Ήταν δύσκολο, δεν περίμενα ότι η ομάδα μπορεί να κερδίσει, αλλά ήταν διαφορετική εκείνη τη χρονιά. Είχαν πολύ καλή ομάδα, είχε καλή οργάνωση. Και με Πηλαδάκη, μ' αυτά, στην αρχή, όταν βγήκε η ομάδα, και στην Α’ εθνική είχε πολύ καλή οργάνωση. Τουλάχιστον, όσο έζησα εγώ με τον γιο μου, αυτά τα χρόνια που ήταν στην ομάδα εδώ. Και ήταν τρομερά. Ήταν στον Βόλο μέσα, που όλη η Λάρισα πάλι ήμασταν εκεί. Και μεγάλη ικανοποίηση, γιατί ξανασυνέχισε επιτυχίες πάλι η ομάδα. Ήτανε... Όπως σας είπα, ιδιαίτερη ικανοποίηση για μένα, γιατί και σε αυτή την επιτυχία ήταν Γκαλίτσιος μέσα, και βασικά από την οικογένεια.

Υπήρχε κάτι από τα δικά σας ποδοσφαιρικά χρόνια που να προσπαθήσατε να μεταφέρετε στους γιους σας;

Όχι, να σας μιλήσω ειλικρινά, δεν τους επηρέασα καθόλου. Καθόμουν και τους έβλεπα απ' έξω, χωρίς να τους επηρεάζω. Κάποιες στιγμές, κάποιες συμβουλές, αλλά όχι ιδιαίτερα. Ήθελα να βγάλουν μόνοι τους συμπεράσματα και να αγωνίζονται μόνοι τους. Γιατί οπωσδήποτε μπορεί να είχα και λίγο βάρος για το όνομα. Ξέρεις, όταν τα παιδιά τα φορτώσεις ψυχολογικά, δεν μπορούν να αποδώσουν. Και δεν ασχολούμουν ιδιαίτερα, απλώς παρακολουθούσα από μακριά. Από μακριά και κάποιες συμβουλές βασικές. Ούτε ιδιαίτερα να το παίξω ειδήμονας ή έξυπνος κι αυτά. Τους άφηνα να πάρουν αποφάσεις μόνοι τους και να αγωνίζονται μόνοι τους και να πετύχουν κάτι με την αξία τους. Όχι επειδή ήταν ο πατέρας ποδοσφαιριστής ή επειδή θα βοηθήσει ο πατέρας, που υποτίθεται... Να κυκλοφορεί έξω ότι: «Ξέρεις τι; Εντάξει, ο γιος του, θα τον βοηθήσει». Τι να βοηθήσεις; Άμα δεν αξίζεις δεν θα παίξεις. Ούτε ο πατέρας θα σε βοηθήσει ούτε κανένας. Όταν αξίζεις, παίζεις. Ή να σε βοηθήσει κάποιος, θα σε βοηθήσει μία φορά, μετά τι να λέει; Όταν δεν άξιζες, τελείωσε, δεν θα πετύχεις. Και σας είπα ότι δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, απλώς παρακολουθούσα από μακριά.

Εσείς κρατήσατε κάποια από τις συμβουλές που είχατε πάρει, από τότε στα γήπεδα, ίσως από κάποιο προπονητή, μέχρι τα σημερινά χρόνια;

Βεβαίως. Σίγουρα κρατήσαμε πολλά. Ξέρεις, εγώ είχα την νοοτροπία που, έτσι από μικρός, έλεγα ότι: «Πρέπει να δουλέψεις». Δεν περίμενα να με βοηθήσει κανένας. Δεν περίμενα από κανέναν βοήθεια. Έπρεπε να δουλέψω και έμαθα από μικρός ότι θα δουλεύω. Δηλαδή έμπαινα στο γήπεδο και δούλευα. Ούτε κοιτούσα να κοροϊδέψω ούτε να γλιτώσω, γιατί έλεγα ότι ξέρεις: «Εάν κοροϊδέψω κάτι ή κάνω, κοροϊδεύω τον εαυτό μου». Οπότε προσπαθούσα να δουλέψω, να είμαι τυπικός σε όλα. Και ήξερα ότι έτσι πρέπει να φτάσεις ψηλά, πρέπει να δουλέψεις σκληρά και πρέπει να είσαι συνεπής σε όλα. Και από προπονητές, οι πιο πολλοί αυτό συνιστούσαν, ότι πρέπει να δουλέψεις. Πάνω απ όλα είναι η δουλειά, για όλα τα πράγματα. Και στο ποδόσφαιρο και σε άλλες ιδιωτικές δουλειές. Όπως λένε «Πρέπει να έχεις μεράκι» για τον καθένα επαγγελματία, για αυτό που κάνει. Αν δεν έχεις μεράκι, δεν θα πετύχεις. Δεν είναι μόνο στο ποδόσφαιρο που κάνεις επιτυχίες, γιατί υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα, που είναι οι πολύ καλοί τεχνίτες. Αυτοί που έχουν όρεξη θα είναι πιο καλοί και επιβιώνουν πιο καλά και αναγνωρίζονται πιο καλά από όλους. Άρα τα πάντα είναι η δουλειά και η συνέπεια.

Τέλεια, εμένα με έχετε υπερκαλύψει; Θα θέλατε να προσθέσετε εσείς κάτι πριν κλείσουμε;

Όχι, όχι, τίποτα. Πρώτη φορά δίνω... Εγώ δεν μιλάω και πολύ να ξέρεις, ούτε συνεντεύξεις, αυτά. Και τώρα, επειδή μου είπε η Ευγενία, αλλιώς αν ήταν άλλο παιδί θα έλεγα: «Άσε δεν…». Ούτε συνεντεύξεις πάω και πολύ αλλά, εντάξει. Εάν θέλεις να συμπληρώσεις κάτι, να συμπληρώσω κάτι, δεν ξέρω άμα δεν σ’ αρέσει…

Τέλεια, εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ και ευχαριστώ πάρα πολύ που μας παραχωρήσατε αυτή την υπέροχη ιστορία.

Να 'σαι καλά, ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια. Να είστε καλά.