Istorima Archive

[00:00:00]Καλησπέρα.

Καλησπέρα.

Είμαστε εδώ με τη Ραφαέλλα Μουζακίτη, αφηγήτρια για το Istorima, το όνομά μου είναι Δημήτρης Τζεβελέκος, είμαι ο ερευνητής, η ημερομηνία είναι 26/6/2022 και η συνέντευξη θα λάβει χώρα στο σπίτι της αφηγήτριας, στην Καλλιθέα.

Έτσι.

Ραφαέλλα, ξεκινώντας-

Ωραία-

Θα ’θελες να μας πεις λίγα πράγματα για σένα;

Είμαι η Ραφαέλλα, έχω γεννηθεί στην Κέρκυρα το 400 Π.Χ, πολλά χρόνια πριν, δηλαδή, είμαι μεγάλη. Μεγάλωσα σε ιδρύματα γιατί, επειδή δεν είχα οικογένεια, τέλος πάντων, μέχρι τα 15. Μετά βγήκα στους δρόμους, αλλά ήμουνα από μικρό, ξέρεις, ο σεξουαλικός προσανατολισμός ήτανε… Ήμουνα θηλυπρεπής και λόγω των καταστάσεων, εκείνες τις εποχές, θηλυπρεπής δεν είχες ούτε να σπουδάσεις, ούτε να πας σχολείο, ούτε… Εκτός του δημοτικού, δηλαδή, μετά δε σε παίρνανε πουθενά, σε διώχνανε και αναγκαστικά, μην έχοντας άλλη επιλογή, για βιοποριστικούς λόγους, ξεκίνησα τη σεξεργασία, αυτό. 

Σε ποια ηλικία, περίπου, ξεκίνησες τη σεξεργασία;

Σεξεργασία… Κοίτα, επειδή ήμουνα… Όταν βγήκα απ’ τα ιδρύματα γύρω στα 14-15, δεν είχα πού να πάω, κοιμόμουνα στα παγκάκια στην Ομόνοια, αναγκαστικά έπαιρνα κανά κύριο ως αγοράκι, δηλαδή, περιστασιακά έτσι, χαρτζιλίκι, καμιά δραχμή τότε, ήτανε δραχμές για να πάω να φάω, να πάω να κοιμηθώ κάπου και λοιπά. Συστηματικά, ως σεξεργάτρια τρανς, εγώ ξεκίνησα γύρω στα 17, μην έχοντας άλλη επιλογή, που κοίταξα να βρω καμιά δουλειά από δω και από 'κει αλλά λόγω της τρανς κατάστασης, που ήμουνα θηλυπρεπής και εκείνα τα χρόνια ήτανε πολύ κατακριτέο, έως επικίνδυνο, δηλαδή, να σε κάνουνε διάφορα, η μόνη επιλογή που είχα ήταν η σεξεργασία και έτσι βγήκα στη Συγγρού. 

Δεν πειράζει. Θα ’θελες να μας πεις πότε χρονολογικά ανακάλυψες την ταυτότητα φύλου σου;

Κοίτα να δεις, θυμάμαι ότι στην έκτη δημοτικού, στην πέμπτη δημοτικού ήμουνα ερωτευμένη με έναν συμμαθητή μου. Εγώ δεν καταλάβαινα ότι αυτό είναι κάτι παράλογο ή παράξενο, δεν ήξερα τότε τι έχει να κάνει με σεξουαλισμό, απλά γούσταρα θυμάμαι, ήθελα την αγκαλιά του, να είμαι δίπλα του και αυτό. Έβλεπα ότι δεν κάνει λέει, δηλαδή, έβλεπα αρνητισμό από το περιβάλλον, που δεν το καταλάβαινα εγώ το λόγο. Ήτανε η σεξουαλικότητά μου, δηλαδή, μου άρεσε η παρέα με αγόρια, ήμουν… Δεν είχα… Και μετά τα 12-13 πάντα μου άρεσε, ας πούμε, σεξουαλικά με έλκυε το αντρικό φύλο, ποτέ δε με έλκυε γυναικείο φύλο, ποτέ. Ναι από μικρό, από μικρό θυμάμαι. Ασυνείδητα, χωρίς να το συνειδητοποιώ, απ’ την πέμπτη δημοτικού, συνειδητά ότι κατάλαβα ότι η διαφορετικότητα μου δεν είναι το σύνηθες, εκεί στα 13-14, εκεί. Και πορεύτηκα έτσι, αφού αυτό είμαι, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο και μου φαινότανε παράλογο, που θεωρούνταν, θεωρείται ακόμα, θεωρούνταν, φαντάσου τότε, ότι ήτανε ανωμαλία ή κάτι κακό ή αμαρτία εκείνα τα χρόνια που λέγαν κι αυτά, που εγώ δεν το καταλάβαινα γιατί δεν έκανα κάτι… Έκανα αυτό που έβγαινε από μέσα μου, οπότε, ναι, δεν καταλάβαινα ότι ήτανε κάτι που δεν ήτανε και που τελικά δεν είναι φυσικό. Μια χαρά φυσικό είναι, αυτό είναι αφύσικο. Αυτό. 

Οπότε, βρέθηκες στην Αθήνα-

Το 1977, 1976; Ναι.

Και ήσουνα ακόμα σε ίδρυμα εδώ;

Όχι, έφυγα απ’ τα ιδρύματα. Ήμουνα στην Κέρκυρα, στο ορφανοτροφείο απ’ το 1962 που γεννήθηκα μέχρι το 1975, το 1974, μέχρι το 1974. Το 1974 με στείλανε σε ένα ίδρυμα στην Κρήτη, για να πάω γυμνάσιο, αλλά λόγω του ότι ήμουνα θηλυπρεπής και εκεί Κρήτη τώρα και εκείνα τα χρόνια, που σου λέω εγώ, το 1975-76 πότε ήτανε, με διώξανε, γιατί τα χρηστά ήθη, δεν επιτρεπόταν συμπεριφορές αποκλίνουσες από το κανονικό, σε εισαγωγικά πολλά. Με αποτέλεσμα να βρεθώ στο δρόμο και έτσι ήρθα στην Αθήνα, δεν είχα άλλη επιλογή πού να πάω, γονείς, οικογένεια δεν είχα και ήρθα στην Αθήνα. Στην Αθήνα μόνη μου, ένα παιδάκι τώρα 15 ήμουνα, 16; Δεν είχα και κανέναν, στο δρόμο τελείως, δηλαδή, κλωσσάρι ένα πράγμα. Και έτσι ξεκίνησε η ζωή. Αυτό δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητά μου, παράλληλα όμως επιβάρυνε την κατάσταση, γιατί και εκείνα τα χρόνια το θηλυπρεπής αγόρι, ήτανε αποδιοπομπαίος τράγος και λίγα λέω, με αποτέλεσμα έχω θέμα, δηλαδή, προσπάθησα, για βιοποριστικούς λόγους, να βρω μία δουλειά, βέβαια δεν είχα σπουδές, γιατί με διώξανε και απ’ την πρώτη γυμνασίου, δε μ’ αφήσαν να σπουδάσω και πήγα σαν πωλητής κάπου να βοηθάω, ξέρεις, για ένα χαρτζιλίκι. Δεν με πήραν πουθενά λόγω της… Φαινόμουν πολύ θηλυπρεπής και ήταν κατακριτέο αυτό, με αποτέλεσμα να μην έχω άλλη επιλογή. Μετά εγώ πήγα, εκεί που ήμουνα στο Ζάππειο, που κοιμόμουν στα παγκάκια, γνώρισα κάτι άλλα παιδιά, παραπλήσιας κατάστασης και μου λέγανε ότι: «Εμείς πάμε στην Ομόνοια, παίρνουμε κανά κύριο, μας δίνει κανά 100 ευρώ», κατοστάρικο δραχμές, όχι ευρώ και μη έχοντας άλλη επιλογή πήγαινα εκεί, ξεκίνησα έτσι. Μετά, όμως, πήγα στην Πλάκα, τότε η διασκέδαση όλη της Αθήνας ήταν στην Πλάκα, αυτό ήτανε παντού, δεν υπήρχε αλλού. Εκεί ήτανε 2-3 gay bar και δύο bar που μαζευόντουσαν τρανς. Εγώ μόλις είδα τρανς: «Α» λέω εγώ: «Να», λέω: «Τι ήθελα να είμαι» και πήγα εκεί ας πούμε και εκεί με γνώρισαν τα παιδιά, ακούσαν την ιστορία μου, που ήμουνα στους δρόμους κι αυτά και λέγαν: «Κοίταξε να δεις, αν θες να φύγεις απ’ τα παγκάκια, δεν έχεις άλλη επιλογή, θα βγεις για δουλειά». Τί σημαίνει, βέβαια, «Θα βγεις για δουλειά», θα βάλεις φουστάνι. Εμένα μου άρεσε αυτό, βέβαια, σαν εικόνα. Έβαλα το φουστανάκι μου και βγήκα και αφού έβγαλα κάποια λεφτά, ας πούμε, την πρώτη βραδιά που βγήκα λέω: «Α ωραία είναι εδώ!» και έτσι ξεκίνησε η σεξεργασία.

Οπότε οι πρώτοι πελάτες ήταν στην Ομόνοια;

Οπότε οι πρώτοι πελάτες ήταν σαν αγοράκι, μικρό, δηλαδή, ανήλικο στην Ομόνοια με μεγάλους κυρίους, ηλικίας, απ’ την επαρχία επί το πλείστον, ναι έτσι ξεκίνησε. 

Και θυμάσαι, μήπως, τα ονόματα αυτών των μπαρ-

Α των μπαρ-

Στην Πλάκα;

Α, βέβαια. Ήτανε το Mykonos bar, το πιο διάσημο bar, gay bar, μετά πάνω ήταν το Zodiac bar, το Giannis bar και το Vangelis bar. Και στα τρανς bar ήταν το Tammy’s και το Rocambolle. Βέβαια τα θυμάμαι. Στο Tammy’s εκεί γυρίστηκε και η ταινία, το 1979, της Μπέττυς, που το αγοράκι που χορεύει είμαι εγώ. Aν δεις αυτήν την ταινία, υπάρχει ένα αγοράκι που χορεύει με τιράντα, αυτό το αγοράκι είμαι εγώ, πουλάκι μου, ζωή να ’χω, ναι. 

Και μετά από αυτήν την πρώτη φάση στην Ομόνοια και την αμέσως επόμενη, που άρχισες να πειραματίζεσαι με γυναικεία ρούχα, για βιοποριστικούς λόγους-

Ναι, ναι-

Αλλά και επειδή το γούσταρες.

Καλά, τα γυναικεία ρούχα, περισσότερο μου άρεσε σαν εικόνα αυτό που έβλεπα, δηλαδή, που άλλαζα από αγόρι, είχα αρχίσει να βάφω το μαλλί μου, έβαφα, έβγαλα λίγο το φρύδι, έβαφα λίγο το μάτι και αυτό μου άρεσε. Έβλεπα και τις τρανς εγώ εκεί στο μπαρ και λέω: «Να εγώ έτσι θέλω να γίνω», γιατί αυτό με γέμιζε, με ευχαριστούσε η εικόνα που έβλεπα του εαυτού μου και έτσι άλλαξα. Παράλληλα, βέβαια και σεξεργασία, εξαναγκασμός αυτό, δεν ήταν επιλογή μου, δηλαδή, όχι επειδή έγινα τρανς είπα: «Θα κάνω τη σεξεργάτρια». Θα μπορούσα να είμαι και αλλού ως τρανς, βέβαια δεν υπήρχε τέτοια επιλογή καμία, ούτε σήμερα δεν υπάρχει, φαντάσου τότε, με αποτέλεσμα η σεξεργασία να είναι εξαναγκασμός και μονόδρομος και έτσι ξεκίνησα τη σεξεργασία και εκεί, ναι. 

Και πόσο διήρκεσε αυτή η φάση στην Ομόνοια;

2-3 χρόνια; Δηλαδή, τα 15 μου μέχρι τα 17-18; Τόσο περίπου, μετά πήγα στην Πλάκα και από εκεί, απευθείας, δηλαδή, στα 18, 18 και κάτι βγήκα Συγγρού, ναι. 

Αν προσέθετες κάτι άλλο γι’ αυτήν την πρώτη φάση στην Ομόνοια, τι θυμάσαι;

Κοίταξε να δεις, ήτανε δύσκολα, γιατί επειδή ήμουνα και μόνο μου, γιατί ξέρεις, είμαι και μια ιδιάζουσα περίπτωση, δεν είχα οικογένεια, δεν είχα στήριγμα, δεν είχα παιδεία, δεν μεγάλωσα με αγάπη στα ιδρύματα και όλα αυτά, ήμουν λίγο ταλαιπωρημένο παιδί και έτσι ήτανε αρκετά… Πείνα, θυμάμαι, πείνα κυριολεκτικά, να μην έχω να φάω, να μην έχω να ζεσταθώ, να μην έχω να κοιμηθώ, να κοιμάμαι στα παγκάκια και μετά την εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων, που ήμουνα ανήλικο παιδί. Τότε, δεν το σκεφτόμουνα σαφώς, αλλά τώρα που είμαι μεγάλη πια, δηλαδή, αυτοί που πήγαινα για να μου δώσουνε 100 δραχμές, ας πούμε, να παίξουνε μαζί μου, εγώ ήμουνα ανήλικο και αυτοί ήτανε [00:10:00]πενηντάρηδες, εξηντάρηδες και εγώ ήμουνα 14-15, δηλαδή, αυτό, ας πούμε, αν είναι κάτι, τύπου είναι που θυμάμαι είναι η εκμετάλλευση του ενός παιδικού κορμιού, που δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη και το βλέπανε ως θύμα, ας πούμε, ξέρεις, βορά προς βρώση, έτσι, αυτό.

Την περίοδο αυτήν, 15 με 17 και 18, σε βοήθησαν είτε τρανς-

Όχι.

Είτε άλλοι gays να μείνεις κάπου;

Όχι, όχι. Δεν υπήρχε τότε, τότε, εγώ όταν σου μιλάω, είναι δεκαετία 1970 προς το τέλος τους. Δεν υπήρχε ούτε… Τα παιδιά, δηλαδή, η κοινωνική πρόνοια, ας πούμε, ούτε να μας προσέξουνε, να πούνε: «Το παιδί, ένα μικρό παιδί, ανήλικο, γιατί είναι στο δρόμο;». Μ’ έχουν πάρει στο τμήμα: «Τι κάνεις;», «Στο δρόμο», «Γιατί, γιατί έτσι κουνιστός;», αυτό είναι, όχι, όχι, δεν είχαμε βοήθεια από πουθενά, όχι, καμία συμπαράσταση, όχι. 

Και πώς έμαθες για την πιάτσα στη Συγγρού;

Πήγα στο bar στην Πλάκα, εκεί πήγαινα στα μπαράκια αυτά, γνώρισα… Αυτός που είχε το bar, με συμπάθησε και επειδή ήμουνα και στο δρόμο, με πήγε σπίτι του και έμενα μαζί του, όχι σεξουαλικά, καθόλου, καθόλου όμως. Αυτός τα είχε με ένα άλλο παιδί και επειδή ξέρανε ότι είμαι στο δρόμο, μάλλον από λύπηση και μ’ είχανε εκεί και ήμουνα ανήλικο ακόμα, βέβαια και βοηθούσα στο bar και έτσι γνώρισα τις τρανς εκεί και με γνωρίσαν και αυτές και αφού είχαν ακούσει απ’ το αφεντικό, απ’ το μαγαζάτορα την ιστορία, λένε: «Κρίμα είναι το παιδί, γιατί να είναι στα παγκάκια, αφού είναι που είναι, δεν είναι αγόρι ή είναι θηλυπρεπής ή θέλει να γίνει κορίτσι, ας βγαίνει να βγάζει και καμιά δραχμή να ορθοποδήσει από μόνη της, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος να τη βοηθήσει» και έτσι ξεκίνησα.

Οπότε, αυτός ο άνθρωπος που είχε το bar-

Ναι, ο Ηλίας-

Αυτός, είχε μαγαζί στην Πλάκα;

Είχε μαγαζί, το Tammy's, το Tammy's bar.

Το οποίο ήταν τρανς bar. 

Ήτανε καθαρά τρανς bar, το πρώτο, αυτό και το Rocambolle, καθαρά τρανς bar. Σ’ αυτό το bar, γυρίστηκε και η ταινία η «Μπέττυ», ναι.

Και πώς ήταν η πρώτη μέρα στη Συγγρού;

Ευχάριστη, τη θυμάμαι. Φόραγα ένα μπλε φόρεμα, έβαλα στο στήθος καπότες με νερό, σαν σουτιέν, για βυζιά και χαιρόμουνα, γιατί περπάταγα και πηγαίνανε και αυτά έτσι, πηγαινοερχόντουσαν τα βυζιά και εγώ αισθανόμουνα πια ότι ήμουνα η Cindy Crawford και θυμάμαι και πόσα έβγαλα, έβγαλα 7000 δραχμές και για αυτό που σου λέω τώρα, έγινε το 1980. Το 1980, 7000 δραχμές, εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα 1000 δραχμές, όχι 7000 δραχμές και ενθουσιάστηκα. Μου άρεσε και η εικόνα, με πήρανε και σα ζεστό ψωμάκι, ξέρεις τώρα, λίγο αλλοπρόσαλλο, ακόμα δεν ήμουν ούτε αγόρι… Ένα αγόρι που ντύθηκε κορίτσι, ξέρεις, ήτανε λίγο… Όμως, θυμάμαι ακριβώς την πρώτη μέρα, ευχάριστη τη θυμάμαι αυτήν την μέρα. Δε μου συνέβη κάτι κακό δηλαδή, που βγήκα και με καυλαντίσανε αγόρια, αποθεώθηκα σ’ αυτό, που έβγαλα και λεφτά, λέω: «Εδώ είμαι», αυτό και έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου ως σεξεργάτρια. 

Και αν το προσδιορίσουμε χρονικά, πόσο έμεινες στη Συγγρού από το 1980 και μετά;

Μέχρι σήμερα, είναι 42 χρόνια, ζωή να 'χω, ανελλιπώς είμαι σεξεργάτρια στη Συγγρού για 42 ολόκληρα χρόνια.

Και αν το σπάσουμε σε χρονικές ενότητες, τα πρώτα χρόνια στη Συγγρού, αρχές 1980, πώς ήτανε;

Ήτανε πολύ δύσκολα, ήταν πολύ βία με την αστυνομία, πολύ κυνηγητό. Μπλέξαμε με ναρκωτικά γιατί ήτανε διέξοδος, είχαμε πολύ δυσκολία και από την κοινωνία, δηλαδή, πολύ αρνητισμό, δε μας νοικιάζανε σπίτια, για να μείνουμε μέναμε τρεις, τέσσερις μαζί, λόγω της τρανς κατάστασης καθαρά, εκείνα τα χρόνια ήμασταν πολύ αρνητισμός, η αστυνομία ήταν πολύ επιθετική απέναντι μας, μας μαζεύανε κάθε βράδυ, μας πηγαίνανε στα τμήματα, περνάγαμε αυτόφωρο για πορνεία. Αυτό όλη την δεκαετία του 1980, κάναμε-

Αυτό ήταν η επιχείρηση «Αρετή»;

Συνεχώς, κάθε βράδυ, με κλούβες. Εμείς, τότε, ενωθήκαμε, γιατί τέτοια βία δεν αντεχόταν, δεν αντέχαμε και προσπαθήσαμε, ενωθήκαμε και ξεκινήσαμε να κάνουμε πορείες από τότε, απ’ το 1980, στους δρόμους για τη βία της αστυνομίας, ώστε να μάθει ο κόσμος. Τότε υπήρχε μόνο εφημερίδα, δεν υπήρχαν ούτε τηλεοράσεις ιδιωτικές και τέτοια και μόνο σε εφημερίδες και για να μας ακούσουνε, έπρεπε να κάνουμε ντόρο και αρχίσαμε πορείες εκείνα τα χρόνια, τώρα να βλέπεις, ας πούμε, 100-200 τρανς στα προπύλαια με πλακάτ. Μας σκοτώνουνε, μας κάνουνε, η αστυνομία, με φωτογραφίες και λοιπά και έτσι ξεκίνησε ο δρόμος προς την ορατότητα και την… Να μάθει και η κοινωνία, δηλαδή, γιατί είχαν άγνοια, δεν ξέρανε καθόλου. Και από εκεί ξεκίνησε, ήταν άγρια όμως. Οι περισσότερες, εκείνη την εποχή, μπλέξαμε και με ναρκωτικά, με την πρέζα, τη δεκαετία του 1980, ήτανε και χάπια, ήτανε διέξοδος από την πολλή, απ’ το πολύ bullying που θα λέγαμε σήμερα, από την πολλή κακοποίηση και την κρατική αλλά και της κοινωνίας, πολλή, ναι.

Την περίοδο εκείνη, είχες βρεθεί καθόλου, είχες, μάλλον, αλληλεπιδράσει με την Αλόμα;

Ναι, την Αλόμα τη γνώρισα… Κοίταξε να δεις, με την Αλόμα τι συνέβη, γιατί εγώ την ξέρω την ιστορία απ’ την αρχή. Η Αλόμα το ξεκίνησε σωστά, όταν ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, ξεκίνησε εξ αφορμής της κακοποίησης της αστυνομίας, μιλάμε για άγριες καταστάσεις, να κατεβαίνουνε κάτω και να μας κυνηγάνε, να μας πλακώνουν στο ξύλο και να μας βάζουν στις κλούβες και να μας παίρνουνε σηκωτές πάνω στα τμήματα και από εκεί στα δικαστήρια, πολύ άγριες καταστάσεις. Εξαγριωθήκαμε και εμείς, η Αλόμα ξεκίνησε σωστά και άρχισε να μας οργανώνει, ώστε να κάνουμε διάφορες κινήσεις για να μαθευτεί αυτό το πράγμα, η κακοποίηση και εδώ και στο εξωτερικό, μπας και γλιτώσουμε, γιατί ή θα μας σκοτώσουνε ή θα επιβιώσουμε, αυτό. Και ξεκίνησε, έκανε και τα καλλιστεία, βέβαια, για οικονομικούς λόγους ξεκίνησε τα καλλιστεία, αλλά και πάλι ήτανε μία εκδήλωση που γινόταν κάθε χρόνο καλλιστεία τραβεστί απ’ το 1980 και μάζευε το θέατρο 3.000 κόσμο μέσα, δηλαδή, άρχισε ο κόσμος να έρχεται σε επαφή με την τρανς κατάσταση από τότε.

Σε ποιο θέατρο γινόντουσαν αυτά;

Στο Ακροπόλ έγιναν ή το 1980 ή το 1981 τα πρώτα καλλιστεία τραβεστί και από τότε, για τουλάχιστον 15 χρόνια, κάθε χρόνο γινόντουσαν καλλιστεία. Η Αλόμα τα διοργάνωνε, έβγαζε από κει λεφτά, αλλά δεν έχει να κάνει αυτό, από τα καλλιστεία, ας πούμε, ήταν τα πρώτα που άρχισαν να έρχεται σε επαφή κοινό, που δεν είχε καμία σχέση, με την τρανς κατάσταση, έβλεπαν. Λοιπόν, ερχόντουσαν για να δούνε σαν αστείο, όμως, άρχισε να υπάρχει μια εικόνα, αυτό. Η Αλόμα, όμως, μετά το χάλασε πάρα πολύ, γιατί το είδε εκμετάλλευση για οικονομικούς λόγους, ως που στο τέλος το έχασε τελείως και εκμεταλλεύτηκε πάρα πολύ. Έγινε νταβατζής καθαρά, που κατάστρεψε πολλά κορίτσια, δηλαδή, τους εκμεταλλεύτηκε με άγριο τρόπο, πολλά κορίτσια και έβγαλε πολλά λεφτά απ’ αυτό, μέχρι τροχόσπιτα είχε φτιάξει στην Καβάλας και έβγαζε κορίτσια μέσα και δουλεύανε, αναγκαστικά και όσες δε δουλεύανε απ’ αυτού, τους έκανε μήνυση, τις πήγαινε στην αστυνομία, τους έκανε διάφορα, αυτό, τις εκβίαζε και τις ανάγκαζε να βγαίνουν για δουλειά, να βγάζουνε λεφτά, δηλαδή, από εκεί που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 σωστά, μετά από 2-3 χρόνια άρχισε να το εκμεταλλεύεται, μέχρι που στο τέλος έγινε στυγνός εγκληματίας των τρανς. 

Και λίγο gangster ακούγεται.

Εντελώς, εντελώς, μέχρι, φαντάσου, ξέρεις πώς πέθανε; Έβαλε φωτιά στο σπίτι της, το έχει ξανακάνει και πιο παλιά, για να πάει να κάνει μήνυση σε μία τρανς ότι την έβαλε φωτιά να την κάψει. Το είχε κάνει σε ένα τροχόσπιτο που είχε, του έβαλε φωτιά και έκανε μήνυση σε μία ότι το έβαλε φωτιά και την έτρεχε στα δικαστήρια για χρόνια και πήγε να κάνει πάλι το ίδιο στο σπίτι της, με αποτέλεσμα, επειδή ήταν και μεγάλη, κάτι της πήγε στραβά και κάηκε και έτσι πέθανε. 

Θυμάσαι ποια χρονολογία πέθανε;

Δε θυμάμαι, όχι αλλά θα είναι καμιά δεκαριά χρόνια τώρα;

Πολύ μετά το 2000.

Δεν το θυμάμαι, αυτό, θα σου πω ψέμματα, δεν το θυμάμαι, δεν το θυμάμαι, αλλά θέλω να σου πω ότι, ενώ τη δεκαετία του 1980 το ξεκίνησε έτσι όντως, μας μάζευε, πηγαίναμε σε πορείες, αυτή τα οργάνωνε, δηλαδή, ξεκίνησε κάτι ωραίο που ωφεληθήκανε οι τρανς απ’ αυτό, το έχασε μετά από τα καλλιστεία, που άρχισε να βγάζει λεφτά σου λέει: «Α, εδώ υπάρχει εκμετάλλευση, χώρος εκμετάλλευσης». Άντε και τα καλλιστεία, ως ένα σημείο, εντάξει, ήτανε και κάτι, ένα ωραίο happening, μετά το έχασε τελείως, γιατί άρχισε να κάνει τον νταβατζή, δηλαδή, έβγαζε στις πιάτσες, επειδή είχε όνομα, νέα κορίτσια και τους έπαιρνε τα μισά λεφτά, μετά έφτιαξε σπίτια δικά της και έπαιρνε τα λεφτά και όσες δε δουλεύανε τις κακοποιούσε, δηλαδή, έγινε στυγνός εγκληματίας στο τέλος. Και ο θάνατός του, το κάρμα που λέμε, ήτανε και μόνη της, με όλη την κοινότητα εναντίον της, έτσι είναι η Αλόμα. 

[00:20:00]Ας πάμε στα πρώτα χρόνια στη Συγγρού, πώς κατάφερες να βρεις σπίτι με τις άλλες τρανς και να φύγεις από τον Ηλία;

Δεν, το σπίτι... Για να μας νοικιάσουνε σπίτι, δε μας νοικιάζανε, γιατί εγώ ήμουν πολύ κορίτσι σαν εικόνα. Όταν πήγαινα στο σπιτονοικοκύρη, έπρεπε να δώσω ταυτότητα. Η ταυτότητα ήταν αντρική και μόλις το έβλεπε, δε μου νοίκιαζε το σπίτι: «Α», λέει, «Δε θέλω τέτοια πράγματα στο σπίτι μου», με αποτέλεσμα η μόνη επιλογή που είχαμε και αυτό γινότανε, βρίσκαμε ή κανά ξάδερφο ή κανα φίλο ή κανα αυτό να μας το νοικιάσει στο όνομα του και μπαίναμε εμείς μέσα, έτσι μπαίναμε μέσα σε σπίτια, αλλιώς μόνες μας δε νοικιάζανε σπίτια στις τρανς, καθόλου. 

Και πόσες μένατε, συνήθως, μαζί;

Δυο, τρεις, τέσσερις και έτσι και μπλέξαμε και με τα ναρκωτικά, οι παρέες, δηλαδή… Βέβαια, ήτανε και η πίεση αλλά βγάζαμε και λεφτά τότε και ήτανε… Δηλαδή, βγαίναμε το βράδυ και βγάζαμε κάποια λεφτά, βλέπανε και οι εμπόροι ότι εδώ πέρα υπάρχει θέμα, ερχόντουσαν κοντά να μας πλησιάσουνε, δε θέλαμε και πολύ, μια, δυο, τρεις να μας κεράσουνε και έτσι μπλέξαμε και οι παρέες, η μία με την άλλη και μπλέξαμε όλες με τα drugs. Ανάλογα τη δεκαετία ήταν και τα drugs, το 1980 ήταν η πρέζα, το 1990 ήταν το LSD και τα χάπια και τα ecstacy και τα MDMA στα parties, το 2000 κόκα. Οι περισσότερες απ’ τις φίλες μου έχουν πεθάνει από drugs, απ’ την πρέζα τη δεκαετία του 1980 και του 1990, οι περισσότερες από όσες είχα φίλες, δηλαδή, νομίζω εγώ και κανά δυο υπάρχουμε ακόμα από εκείνη την εποχή, γιατί είχανε πεθάνει από ναρκωτικά όλες, ναι, νέες, δηλαδή, μέχρι 30 χρονών, 28, 25, εκεί. Εμείς, έτυχε γλιτώσαμε, τα κόψαμε μόνες μας, δηλαδή, εγώ μόνη μου, έκοψα την πρέζα μόνη μου που πάνε άλλες… Μόνη μου, μόνη μου, εντελώς, την πρέζα. Μετά έμπλεξα, άλλη δεκαετία, με τα MDMA στα parties, στα rave party πήγαινα και εκστάσεις και MDMA και τριπάκια κι αυτά και αυτά μόνη μου τα έκοψα. Μετά έμπλεξα με τις κόκες και αυτά μόνη μου, τέλος πάντων, αυτά αργότερα, αλλά θέλω να σου πω, ναι έτσι ήτανε. 

Και η φάση στη Συγγρού, η πιάτσα, συνέβαινε τη μέρα ή μόνο τη νύχτα;

Τη νύχτα μόνο, πάντα. Πάντα τη νύχτα, πάντα μετά τις 11:00, 12:00 το βράδυ βγαίναμε και καθόμασταν μέχρι τις 06:00, 07:00 το πρωί. Και η πιάτσα ήτανε πιάτσα, δηλαδή, δεν μπορούσε κάποια άλλη να έρθει στην πιάτσα σου, δεν αφήνανε, έπεφτε ξύλο μεταξύ μας, πολύ ανταγωνιστικές και πολύ κακές αναμεταξύ μας, δηλαδή, δεν υπήρχε… Ενώ από τη βία της αστυνομίας ενωθήκαμε ως προς αυτό, κατά το υπόλοιπο, μεταξύ μας οι τρανς, ήμασταν πολύ ανταγωνιστικές και δεν μπορούσε να βγει, δηλαδή, μία τρανς στη Συγγρού, αν δε φάει ξύλο ή αν δεν έχει κάποια παλιά γνωστή ή… Ήτανε δύσκολο να βγεις, ναι. 

Εσένα σε έχωσε κάποια παλιά;

Εγώ ήμουνα τυχερή, γιατί επειδή δούλευα σ’ αυτό το μπαρ με τις τρανς, με γνωρίσαν τα κορίτσια οι τρανς και έτσι, όταν κατέβηκα στη Συγγρού δεν έφαγα το ξύλο, που φάγανε όσες βγαίνανε, από τις παλαιότερες, ναι. Αυτό με γλίτωσε εμένα.

Και δουλεύοντας στη Συγγρού, ήσασταν σε κλίκες, σε ομάδες;

Όχι ιδιαίτερα, ναι εντάξει, όχι ιδιαίτερα, αλλά ήταν, ξέρεις, δύσκολα χρόνια και να σου πω κάτι, τα ναρκωτικά αλλοιώνουν τους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα φυλακές, διάφορες άσχημες καταστάσεις και από την πλευρά μας και επειδή είχαμε τόσο αρνητισμό απ’ όλη την κοινωνία, από το κράτος, από παντού, εκείνα τα χρόνια με τα drugs, μας έβγαινε σε επιθετικότητα, με αποτέλεσμα να γινόμαστε επιθετικές και προς την κοινωνία και προς την κρατική και στην αστυνομία. Δηλαδή, σπάγαμε τμήματα, πλακωνόμασταν με τους μπάτσους στο ξύλο, όλα αυτά, δηλαδή, όλα αρνητικά. Μας έβγαινε και εμάς αρνητισμός, εκείνα τα χρόνια, με αποτέλεσμα να είναι άσχημα τα πράγματα, άσχημα, ναι, όχι καλά. 

Εκείνη την περίοδο, είχαν κάποιες από εσάς πρόσβαση σε ορμόνες-

Ναι, μόνες μας, μόνες μας.

Και χειρουργικές επεμβάσεις;

Δεν υπήρχε, μόνες μας και εγώ έκανα ορμόνες μόνη μου. Πήγαινα στο φαρμακείο, έπαιρνα ορμόνες και τις έκανα μόνη μου και ενέσεις μόνη μου. Πολλές ορμόνες έκανα εκείνα τα χρόνια, όλες κάναμε. Με τις επεμβάσεις δεν υπήρχαν τότε ιδιαίτερα, μόνο στήθος κάνανε και όχι τόσο επιτυχία ή όποια ήθελε να χειρουργηθεί, που πηγαίνανε κάποιες, στην Καζαμπλάνκα πηγαίνανε και αυτό όχι με πολύ μεγάλη επιτυχία, απ’ ό,τι ξέρω. Αργότερα, μετά τη δεκαετία του 1990, άρχισαν οι επεμβάσεις να είναι πιο καλλωπιστικές και πήγαινες και υπήρχαν και επιτυχίες και γινόντουσαν πράγματα, αλλά στις αρχές όχι. Αυτές με τις ορμόνες που ξεκινάγαμε και πιο παλιά, φαντάσου πριν από εμάς, μια γενιά πριν από εμένα, οι τρανς βάζανε παραφίνη στα στήθη. Παραφίνη είναι ένα πράγμα, σαν πετρέλαιο που το βάζανε και φούσκωνε απευθείας και αυτό, όμως, ήταν καρκίνος και είχαν όλες καρκίνο. Μετά τους τα κόψανε όλες, μια γενιά πριν από εμένα, ναι.

Οι οποίες ήταν επίσης στη Συγγρού;

Στη Συγγρού, ναι. 

Η Αλόμα, ας πούμε, στη γενιά της Αλόμας, που είναι μια γενιά, είχε, αν τις έβλεπες εδώ στο στήθος, επειδή είχανε κάνει παραφίνη, παραφίνη είναι ένα χάλια υλικό εκείνης της εποχής που το κάνανε με ενέσεις και φούσκωνε απευθείας το στήθος, αλλά ήταν όλο καρκίνος αυτό το πράγμα και τις έκαιγε μέσα και αυτό τους δημιουργούσε, δηλαδή, τα πρώτα χρόνια ήταν αυτά τα πειραματικά. Μετά που γίνανε οι ορμόνες, ήταν μια χαρά αλλά χωρίς ιατρικές, δηλαδή, εκείνα τα χρόνια δε πηγαίναμε καμία σε ενδοκρινολόγο να πάμε να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε ορμόνες, τί ορμόνες, πώς, καμία σχέση, μόνες μας στο φαρμακείο η καθεμία, η μία με την άλλη, αυτό και έτσι γινότανε.

Οπότε μαθαίνατε για την ορμονοθεραπεία διά στόματος.

Ναι, μεταξύ μας, μεταξύ μας, βλέπαμε η μία με την άλλη, γιατί εγώ θυμάμαι έκανα ένα ωραίο στήθος και μου λένε: «Από τί;», λέω: «Ορμόνες», «Ποιες ορμόνες;», «Αυτές», τσουπ τις έπαιρνε η άλλη, έκανε κι αυτή, από αυτήν το μάθανε και η άλλη, έτσι μεταξύ μας ήτανε αυτό, καμία σχέση με γιατρούς, ναι. 

Προσπάθησαν ποτέ και οι άνδρες που έκαναν βίζιτες να μπούνε στη Συγγρού;

Όχι, οι γκέι ήταν πολύ αρνητικοί απέναντι μας εκείνα τα χρόνια, πολύ… Θεωρούσαν, ήταν το ΑΚΟΕ τότε, τη δεκαετία του 1980, με το οποίο άκουγε τρανς και έβγαζε σπλίθρες, δε μας ήθελαν καθόλου, γιατί αυτοί τότε ξεκινάγανε την ορατότητα, ώστε να φανούν αυτοί στο ευρύ κοινό ότι υπάρχουν και θεωρούσαν ότι η τρανς κοινότητα γελοιοποιεί τους γκέι, επειδή ντυνόντουσαν γυναικεία, αυτά τα μυαλά είχαν τότε, με αποτέλεσμα να υπάρχει εντελώς έχθρα μεταξύ μας. Πολύ, πολύ ή με τους γκέι και δεν υπήρχε καμία, δηλαδή, φαντάσου εμείς τους λέγαμε, απευθυνόμαστε σ’ αυτούς με θηλυκό και αυτοί απευθυνόντουσαν σε εμάς με αρσενικό, δηλαδή, τέτοιo αρνητισμό είχαμε μεταξύ μας, πολύ, πολύ. 

Παρόλα αυτά, είχατε τη στήριξη από το Κράξιμο της Πάολας;

Η Πάολα ήταν τρανς, δεν ήτανε γκέι. Το Κράξιμο της Πάολα ήταν από τα πρώτα περιοδικά, νομίζω το πρώτο, με γκέι… Νομίζω το πρώτο ήταν το Αμφί από το ΑΚΟΕ, αν θυμάμαι καλά, ναι καλά τα θυμάμαι. Το Κράξιμο ήταν το πρώτο που έβγαζε θέματα γκέι και έγινε λίγο πιο, άρχισε να γίνεται σε μη ΛΟΑΤΚ ανθρώπους, κοινό, να έχουν πρόσβαση σε τέτοια πράγματα, ναι. Η Πάολα ήτανε από τις πρώτες σεξεργάτριες, τρανς γυναίκες που οργανώθηκαν-καμία σχέση με την Αλόμα-για την ορατότητα, για να μπορέσουμε να βγούμε, ας πούμε, στην κοινωνία και να δείξουμε ότι υπάρχουμε και εμείς, αυτό. Ναι, βοήθησε πάρα πολύ η Πάολα. 

Η Πάολα με την Αλόμα γνωρίζονταν;

Βέβαια γνωρίζονταν, αφού της ίδιας γενιάς είναι. Δεν είχανε καλές σχέσεις, γιατί η Πάολα ήτανε ένα αγνό, καθαρό, καλό παιδί, όπως είναι ακόμα σήμερα έτσι ήταν πάντα, ενώ ο άλλος ήταν ένας ελεεινός νταβατζής, στυγνός καθαρά. Από τις αρχές, δηλαδή, εκτός τα πρώτα ειδικά ένα δύο χρόνια που το ξεκίνησε σωστά για τη βία της αστυνομίας, μετά είδε χώρο ότι μπορεί να το εκμεταλλευτεί, που το ξεκίνησε με τα καλλιστεία και μετά το παράχεσε, το έκανε πολύ. 

Η κρίση του AIDS επηρέασε την πιάτσα;

Πάρα πολύ, τότε μας είχανε σαν, μας κοιτάγανε και πηγαίνανε πίσω. Τότε με το AIDS, πέθανε ο Billy Bo. O Billy Bo ήτανε ένα γκέι αγόρι που ήτανε με τον, πώς το λένε αυτόν που είναι σήμερα; Τον… Αχ δε θυμάμαι το όνομά του, τέλος πάντων, είχε μπουτίκ στην Ελλάδα και είχε ανοίξει και στη Νέα Υόρκη, ήτανε πολύ διάσημος σε όλο τον κόσμο και ήταν το πρώτο παιδί που πέθανε, γνωστό, από AIDS. Θυμάμαι τότε μας βλέπαν ο κόσμος και έκανε πέρα, να μην τον πλησιάσουμε, γιατί θα τους κολλήσουμε AIDS, πάρα πολύ άσχημο πράγμα, σαν λεπρούς. Την γκέι κοινότητα και τις τρανς ακόμα χειρότερα, εκείνη την περίοδο, μας αντιμετώπιζαν σαν να είμαστε λεπροί, την εποχή του AIDS, ήταν τα μέσα και τέλη τη δεκαετία του 1980 θυμάμαι, το θυμάμαι, ναι.

Πιστεύεις ότι μειώθηκε η πελατεία σας εκείνο το διάστημα;

[00:30:00]Ναι, αρκετά, ναι αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, δηλαδή, σιγά σιγά άρχισε να ενημερώνεται ο κόσμος, αλλά τα πρώτα κανά δυο τρία χρόνια, ναι, υπήρχε θέμα σοβαρό, γιατί πιστεύανε ότι είναι η αρρώστια των γκέι, έτσι τους ήρθε, έτσι λέγανε, κατάλαβες, έτσι μαθαίνανε τον κόσμο, αυτό, δυστυχώς. Για πες.

Θα ΄θελα, αν θέλεις και εσύ και δεν είναι παρεμβατικό ή αδιάκριτο, να μας πεις κάποιες περιπτώσεις πελατών.

Πολλές. Λοιπόν, οι πελάτες εκείνα τα χρόνια… Κοίτα, η πλειοψηφία των πελατών ήταν κωλομπαράδες, θέλανε να πηδήξουνε κωλαράκι. Μη σου πω και ότι μια μερίδα δεν ήξερε καν ότι ήμασταν τρανς, μας έπαιρνε για γυναίκες, εκείνα τα χρόνια, δεν είχανε γνώσεις πολύ της τρανς αλλά η πλειοψηφία των πελατών ήτανε κωλομπαράδες, γουστάρανε γυναίκες. Αργότερα, μετά τη δεκαετία του 1980, άρχιζε να αλλάζει αυτό και η πλειοψηφία τους να είναι κρυφογκέι που θέλουν να γαμηθούνε με τρανς, με γκόμενα, αλλά ερχόντουσαν στη Συγγρού, ο καθένας να βγάλει την ανωμαλία του, βασικά. Εγώ να σου πω ιστορίες, ας πούμε, ακόμα και μέχρι που ένα ακραίο να σου πω, ένας μου ζήτησε να πάμε σε νεκροτομείο, ήταν μια πεθαμένη, να με πηδάει μέσα στο φέρετρο και η πεθαμένη να ήταν δίπλα. Εγώ δε το δέχτηκα, βέβαια, αυτό αλλά θέλω να σου πω αυτό ή να έχω τους πελάτες και να έρχεται ένας δυο μέτρα άντρας με μουστάκια, με μια κουστουμάρα και να γδύνεται και να φοράει μέσα ζαρτιέρα, κυλοτάκι, σουτιέν και να μου λέει: «Δεν είμαι μια κούκλα;», λέω: «Μια κούκλα είσαι», δηλαδή, τέτοια αντιμετωπίζαμε πάρα πολλά και επικίνδυνα κάποια πράγματα, δηλαδή, και όπλα μας έχουνε βγάλει, είτε για να μας ληστέψουν είτε για να μας βιάσουνε, διάφορες κοπέλες έχουν σκοτώσει και τέσσερις, πέντε, εκείνα τα χρόνια. Ήτανε και βίαιες καταστάσεις τότε με τους πελάτες, αλλά αρχίσαμε, ξέρεις, οι εμπειρίες και αυτά, άρχιζες να το αντιμετωπίζεις και να το διαχειρίζεσαι, από ένα σημείο και μετά αλλά ναι, δύσκολα με τους πελάτες.

Πόσο συχνό ήταν για εσένα, να βρίσκεσαι σε κίνδυνο;

Σε κίνδυνο βρισκόσουν κάθε βράδυ που έβγαινες για δουλειά. Είχες να αντιμετωπίσεις την αστυνομία που θα σε κυνήγαγε να σε πάει αυτόφωρο, τους πιτσιρικάδες που θα ερχόταν να σου πετάξουνε πέτρες, κάποιον ανώμαλο που θα έρθει να σου βάλει ένα μαχαίρι στο λαιμό, έναν πελάτη που δε θα ευχαριστηθεί μαζί σου και θα θέλει να σε πλακώσει στο ξύλο, δηλαδή, κάθε βράδυ διακινδύνευες όντως και ακόμα και τη ζωή σου, τη σωματική σου ακεραιότητα σίγουρα, την ψυχική σου υγεία δεν το συζητώ, αλλά ακόμα και τη σωματική σου ακεραιότητα, ίσως και τη ζωή σου, ναι. Αυτό ήτανε τουλάχιστον τη δεκαετία 1980-1990 πιο συχνά, μετά σταμάτησε, δεν υπήρξε τέτοιο θέμα.

Θυμάσαι κάποιο ακραίο περιστατικό που σου συνέβη;

Ναι, με πήγανε, με πήρε ένας-κανά δυο φορές έχει γίνει αυτό-ένας με πήγε, ας πούμε, μου λέει: «Πάμε», μπαίνω στο αμάξι και άρχισε να τρέχει τη Συγγρού κάτω με πολύ δύναμη, πολύ ταχύτητα, ώστε να μην μπορώ να ανοίξω εγώ την πόρτα να φύγω, βρεθήκαμε στο Καβούρι, κατέβηκα κάτω, μου λέει: «Τώρα», μου λέει: «Θα σε βιάσω», του λέω: «Κάθομαι», λέω, «να με βιάσεις;», παίρνω μια πέτρα και αυτός σοκαρίστηκε απ’ την αντίδραση μου, πίστευε ότι εγώ θα είμαι πολύ πιο μαλακιά και μ΄ άφησε, με παράτησε εκεί και έφυγε. Ένας άλλος πάλι, πάλι το ίδιο, αλλά επειδή τη δεύτερη φορά που έγινε με το δεύτερο, πριν κάποιο χρονικό διάστημα είχανε σκοτώσει μία στο Καβούρι, εγώ αυτό το είχα στο μυαλό μου και φοβόμουνα και όταν με πήγε, με πήρε στο αμάξι και άρχισε να τρέχει τη Συγγρού, άνοιξα την πόρτα και έπεσα κάτω και έκανα δυο, τρεις τούμπες, αφού δε με σκότωσε και κανείς πάλι καλά και έφυγα. Στο σπίτι με έχουνε βγάλει όπλο, πελάτης, μου λέει, με το που μπαίνουμε μέσα στο σπίτι, τσαφ, μου βγάζει το όπλο και τι κάνω εγώ, τον αφήνω όπως είναι εκεί, ανοίγω την πόρτα και φεύγω. Είχαμε, αντιμετωπίζαμε τέτοια πράγματα, ναι, δυσκολίες ναι με τους πελάτες. Αλλά ξέρεις τί, μετά από ένα σημείο και μετά, διαχειρίσιμο είναι, εμπειρίες είναι, δηλαδή, όσο είσαι νέα και καινούργια, έχεις άγνοια κινδύνου, με τα χρόνια, όμως, αποκτάς εμπειρία και ξέρεις να διαχειρίζεσαι και να κοντρολάρεις, τις περισσότερες των περιπτώσεων αυτών.

Το ενδεχόμενο να πάρεις μια βίζιτα και να μη σε πληρώσουν έπαιζε;

Έπαιζε και γι’ αυτό είχαμε ως αρχή να πληρωνόμαστε πάντα μπροστά, πάντα, πάντα και ακόμα και σήμερα πάντα το έχω αυτό. Δεν έκανα, δεν ξεκίναγα ποτέ να κάνω κάτι αν δεν είχα πληρωθεί, για αυτό το λόγο, γιατί ο άλλος ήταν μέχρι να χύσει, μόλις έχυνε σου λέει: «Άντε τώρα φεύγω, γεια» και τι θα κάτσω να σκοτωνόσουνα συνέχεια; Οπότε πληρωνόμουνα πάντα απ’ την αρχή και έτσι δεν αντιμετώπιζα αυτό το θέμα.

Και το πελατολόγιό σου από τι αποτελούνταν;

Από όλο το κοινωνικό φάσμα, απ’ όλο το κοινωνικό φάσμα. Η πλειοψηφία, βέβαια, είναι οικογενειάρχες άνθρωποι, παντρεμένοι με παιδιά που έχουν την ανωμαλία τους και που σαφώς δεν μπορούν να τη βγάλουνε με τη γυναίκα τους και ξεκλέβανε λίγο χρόνο, ερχόντουσαν κάτω στη Συγγρού, πληρώναν έναν αντίτιμο και βγάζαν τα γούστα τους. Το θέμα είναι ότι η πλειοψηφία αυτών ήταν και αυτοί που μας κράζανε την ημέρα, δηλαδή, την ημέρα αν μ’ έβλεπε και ήταν με την οικογένειά του και τα παιδιά του και μ’ έβλεπε στο δρόμο, θα έλεγε: «Α, μια τραβεστί!», ενώ ο ίδιος το βράδυ θα με πλήρωνε εμένα να μου κάνει τσιμπούκι, κατάλαβες πώς γινότανε η δουλειά; Αλλά αυτό το είχαμε συνηθίσει και αδιάφορο μου φαινότανε πια, ναι.

Μέσα στα χρόνια, έχεις κάνει σταθερούς πελάτες;

Ναι, αν και όχι ιδιαίτερα, γιατί εγώ δεν ήμουνα ενεργητική πολύ και αυτό είναι θέμα στη δουλειά μας, δηλαδή, στη δουλειά μου πρέπει να τα κάνεις τα πάντα, να μην έχεις φραγμούς. Εγώ δεν μπορούσα να φιλήσω στο στόμα, δε δεχόμουνα ή δεν μπορούσα να τους πηδάω κλπ, με αποτέλεσμα οι σταθεροί μου πελάτες να ήτανε μόνο αυτοί που γουστάρανε εμένα γιατί ήμουνα όμορφη ή που θέλανε να με πηδήξουνε. Είχα τέτοιους, αλλά η πλειοψηφία των πελατών δεν είναι τέτοιοι, η πλειοψηφία των πελατών θέλει να τους πηδήξεις, θέλει να βγάλεις τις ανωμαλίες και επειδή εγώ δεν ήμουν τόσο ανοιχτή σ’ αυτά, με αποτέλεσμα να μην έχω τόσο μεγάλη πελατεία, αυτό. 

Είχες πιο συγκεκριμένη λοιπόν.

Ναι, ναι. Είχα λιγότερη, είχα πιο συγκεκριμένη πελατεία, που γουστάρανε περισσότερο την εικόνα μου και γι’ αυτό με θέλανε, καυλώνανε μαζί μου, τέλος πάντων, έτσι λαϊκά. 

Και πώς ήταν για μια τρανς, σεξεργάτρια, δεκαετίες 1980, 1990 αλλά και μετά, το να κάνεις σχέση, παράλληλα με τη δουλειά;

Κοίταξε να δεις, δύσκολο πράγμα, γιατί… Έκανα σχέσεις αλλά κοίταξε να δεις τί γίνεται, όταν έκανες μία σχέση, ο άλλος καψουρευότανε μαζί μου. Εμένα, όμως, όταν με γνώριζε, ήξερε τι δουλειά κάνω, στη Συγγρού με γνώριζε επί το πλείστον, μετά, όμως, αυτός δεν ήθελε να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί γούσταρε, αφού ζούσαμε μαζί, εγώ, όμως, δεν μπορούσα, δεν είχα άλλους βιοποριστικούς λόγους και να γινόντουσαν κτητικοί, όχι βίαιοι, δεν το επέτρεπα και τους έδιωχνα, η αλήθεια είναι και σε άλλες περιπτώσεις που ξέρω, πολύ βίαιοι, γιατί αυτό, αυτός ήταν ο λόγος και είναι λογικό, δηλαδή, δεν μπορείς μία σεξεργάτρια, βάσει λογικής, δηλαδή, δικής μου τώρα πια, πώς θα κάνει μία σχέση με έναν άνθρωπο που αν τον αγαπάει και την αγαπάει, δε θα δέχεται, αν είναι σωστός άνθρωπος, κάθε βράδυ να πηγαίνει να παίρνει άλλους δέκα. Οι σχέσεις μας ήτανε εφήμερες, επί το πλείστον, γιατί υπήρχε αυτό το θέμα. Υπάρχουν και κορίτσια που κάποιες τις γνώρισε, τις σταμάτησε από τη δουλειά, τις συντηρούσε, τις άνοιξε ένα μαγαζί και συζούσανε μαζί χρόνια, άλλο αυτό. Αλλά σεξεργασία και σχέση είναι λίγο δύσκολο, είναι οξύμωρο, με αποτέλεσμα, στην πλειοψηφία εφήμερες σχέσεις ή σχέσεις που κατέληγαν περίπου νταβατζοτέτοιες, δηλαδή, αυτοί σταμάταγαν τη δουλειά, μένανε μαζί με την τρανς, τους τάιζε η τρανς, αυτοί γλυκαινόντουσαν, μετά κατάλαβες, γινόταν τέτοιο πράγμα, που έπαυε να είναι σχέση ερωτική και ήταν κάτι άλλο, επί το πλείστον. 

Η μεγαλύτερη σχέση σου πόσο διήρκεσε;

Ήτανε δύο, τρία χρόνια με ένα παιδί που και εγώ ξενέρωνα, ας πούμε, δεν άντεχε και αυτός, αυτό, γιατί μ’ αγαπούσε και δεν άντεχε, αλλά και εγώ του εξηγούσα ότι: «Έτσι με γνώρισες, αυτό με γνώρισες, αυτή τη δουλειά κάνω, δεν έχω επιλογή να κάνω κάτι άλλο, αν θέλεις να μην κάνω αυτή τη δουλειά, να με συντηρείς όπως εγώ αξιοπρεπώς θέλω», δεν μπορούσε κανείς να το κάνει αυτό, με αποτέλεσμα να φτάναμε σε τέλμα και τελείωνε το παραμύθι. Πολλές φορές που πήγαινε να ξεκινήσει αγριάδα, εγώ δεν τα ανεχόμουνα αυτά, δηλαδή, τα έκοβα μαχαίρι απ’ την αρχή και τελείωνε το παραμύθι εκεί, ας πούμε, έτσι, αυτό. 

Και πώς θα έλεγες ότι εξελίχθηκε η πιάτσα της Συγγρού μέσα στις δεκαετίες;

Κοίτα να δεις, δεν είναι τώρα έτσι δύσκολα όπως ήτανε και τώρα, ας πούμε, πάλι μπορεί να είναι επιλογή να βγεις [00:40:00]σεξεργάτρια και να μην είναι επιλογή, αλλά σήμερα έχεις και επιλογή να γίνεις και κάτι άλλο, δηλαδή, και σχολείο μπορείς να πας και να σπουδάσεις και να κάνεις και όποια άλλη δουλειά, κομμώτρια ή πωλήτρια ή οτιδήποτε. Τότε, δεν υπήρχε, ήταν μονόδρομος, τώρα δεν είναι το ίδιο, αλλά και η δουλειά στη Συγγρού, έχει γίνει πιο μαλακή, δηλαδή, τώρα δεν περνάνε, περνάνε να πούνε καμιά βλακεία, ας πούμε, αλλά πολύ μειοψηφικώς, συνήθως, τώρα είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα αλλά λόγω της ορατότητας, που ποιες αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια για να είναι αυτή η ορατότητα σήμερα, ναι. Το παλέψαμε αρκετά, σκέψου, τώρα που το θυμήθηκα, είχαμε πάει τη δεκαετία του 1980, μαζευτήκαμε δύο πούλμαν τρανς και πήγαμε στου Παπανδρέου του πρωθυπουργού το σπίτι μέσα, και τους αιφνιδιάσαμε κιόλας τη φρουρά του και μπήκαμε μέσα στο σπίτι του, μέσα στην αυλή του, στο Καστρί, στου Ανδρέα Παπανδρέου του μεγάλου, για τη βία της αστυνομίας και απαιτούσαμε να μας δει εκεί και βγήκε η γραμματέας του… Έχω αποκόμματα από τις εφημερίδες να σου δείξω και τις άλλες μέρες οι εφημερίδες γράφανε: «Τραβεστί στο σπίτι του πρωθυπουργού», δηλαδή, κάναμε και τέτοια για αγώνες, δηλαδή θέλω να σου πω, σήμερα αυτά τα παιδιά που δε ζουν τη ζωή που ζήσαμε εμείς, εμείς ξεκινήσαμε αγώνες και αγώνες που νιώσαμε στο πετσί μας την αγριάδα για να είναι σήμερα έτσι καθαρά που είναι και πιο ωραία, που θέλουν ακόμα αγώνες, γιατί δεν είναι όλα καλά, αλλά τέλος πάντων, δεν είναι και όπως ήταν τότε, ναι. 

Και τώρα στην πιάτσα, τώρα εννοώντας ότι πλέον υπάρχουνε εφαρμογές-

Τώρα η πιάτσα δεν είναι… Καταρχήν τώρα η πιάτσα είναι η μειοψηφία, η πλειοψηφία είναι στα ίντερνετ, στις αγγελίες και εγώ το κάνω και η πλειοψηφία το κάνει και είναι και πιο safe. Γιατί είσαι στο σπίτι σου, σε παίρνουν τηλέφωνο, βάζεις μια αγγελία στα διάφορα site, βάζεις πέντε φωτογραφίες, ο άλλος θα σε πάρει τηλέφωνο αφού δει τη φωτογραφία, θα κανονίσει την τιμή, θα έρθει εδώ, όχι ότι και πάλι δε μπορεί να σου έρθει κάποιος μέσα στο σπίτι σου και λοιπά αλλά είναι πιο safe, απ’ ό,τι ήταν στο δρόμο. Υπάρχει και στο δρόμο, ας πούμε, αλλά είναι λιγότερο, δηλαδή, όσο πάει φθίνει, γιατί τα social media υπερτερούν και είναι λογικό, στις σημερινές εποχές αυτό. 

Θα ΄θελες να μας πεις, αν θέλεις, σε ποιες πλατφόρμες έχεις προφίλ;

Ναι, έχω στο kanesex, στο TS-dating, το kanesex, το TS-dating, δεν τα θυμάμαι-

Στο Hunqz έχεις;

Όχι, οι περισσότερες βάζουν παντού, αλλά επειδή βάζω και εγώ αρκετά χρόνια τώρα, καμιά δεκαριά, σε ένα site να βάζεις, τελείωσε. Είναι σα να βάζεις σε όλα, δηλαδή, στο kanesex που είναι το πιο διαδεδομένο, ας πούμε, δε χρειάζεται να βάζεις αλλού. Όπου και αν πας και σε επαρχίες που πάω, ας πούμε, και βάζω, γιατί κάνω και ταξίδια, έκανα και στην Κύπρο που πήγαινα, στη Λάρισα, ας πούμε, στη Θεσσαλονίκη και λοιπά, βάζεις αγγελία ότι είσαι εκεί και τελείωσε, δηλαδή, είναι πολύ πιο safe, τώρα με το ίντερνετ είναι πιο καλά. 

Και τώρα, μία τυπική βραδιά στην πιάτσα στη Συγγρού πώς είναι, πόσες τρανς είστε;

Τώρα είναι μειοψηφία, λίγες, δηλαδή, εγώ θυμάμαι τη δεκαετία 1980, 1990, 2000 ήμασταν ανά 50 μέτρα και 10 και τώρα όλη η Συγγρού να έχει 100 και αν τις έχει, που δεν τις έχει, είναι λιγότερες, αλλά γιατί; Γιατί υπάρχει το ίντερνετ, δεν υπάρχει λόγος να βγούνε και ο πελάτης δεν υπάρχει λόγος να κάνει πέρα δώθε τις πιάτσες, που και γι’ αυτόν είναι και χρονοβόρο και πιο επικίνδυνο και μην το δει κανείς, γιατί και είναι και κομπλεξικοί οι περισσότεροι, αλλά και οι τρανς αισθάνονται πιο ασφαλείς, σου λέει: «Άμα θα είμαι στο σπίτι μου και έρθουν δύο, τρεις, γιατί να κατέβω, ας πούμε, να κάνω όλη αυτή τη διαδικασία;», ναι, φθίνει η πιάτσα τώρα πια με το ίντερνετ και συνήθως οι μεγαλύτερες μένουνε στην πιάτσα, οι νέες κοπέλες δεν πολυβγαίνουνε, είναι στο ίντερνετ, εξ ου και βγαίνω εκεί ακόμα, ως μικρή. 

Άτομα της πολιτικής είχαν περάσει ποτέ από την πιάτσα;

Και της πολιτικής και της δημοσιογραφίας και των τεχνών και… Ναι, απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα. 

Ακόμα και συντηρητικοί πολιτικοί;

Και συντηρητικοί πολιτικοί, ναι, αλλά, εντάξει, ναι, ναι και πολέμιοι πολλοί δικοί μας, ναι αμέ. Δεν έχει να κάνει και ένα άλλο παράδειγμα να σου πω. Εκείνα τα χρόνια που μας πιάνανε συχνά η αστυνομία και μας πήγαινε με τις κλούβες, με τις «Επιχειρήσεις Αρετή», στα δικαστήρια την άλλη μέρα, είχα βγει μια μέρα για δουλειά, είχα πάρει τρεις πελάτες, μετά ήρθε η αστυνομία, με μάζεψε, πήγαμε την άλλη μέρα στο δικαστήριο και όταν πήγα στο δικαστήριο, ο εισαγγελέας ήταν ένας από τους τρεις πελάτες που πήρα και του είχα βάλει και μια μπανάνα, μετά συγχωρήσεως, να περάσει καλά ο κύριος και με δίκασε είκοσι μέρες και έφυγα, ναι. Θέλω να σου πω ότι, ναι, υπήρχανε. Δεν έχει να κάνει, απ’ όλες τις κοινωνικές… Λίγο πιο διακριτικοί ήτανε, δηλαδή, τους περισσότερους που τους γνώριζα φατσικά, λόγω δημοσιότητας, ποτέ όμως… Και η δουλειά μου είναι έτσι και είναι και άγραφος νόμος της δουλειάς μου, ποτέ δεν του έλεγα καν, δηλαδή, ενώ ήξερα, τον γνώριζα, δεν έκανα συζήτηση ότι: «Α, είσαι ο τάδε ή αυτό», καθόλου, σαν δύο… Σαν να μην τον ξέρω, σαν να μην τον έχω δει ποτέ και έτσι ισχύει και σε συνεντεύξεις παλιές, ας πούμε, θυμάμαι με τον Μαστοράκη και αυτά που με ρωτάγανε, ποτέ δε θα λέγαμε ένα όνομα, είναι άγραφος νόμος της δουλειάς μου που τον ασπάζομαι πλήρως, όταν μπαίνει κάποιος πελάτης στο δωμάτιό μου, μένει ό,τι κάνουμε εκεί, ας είναι και πολέμιος μου, δεν έχει να κάνει. Πολέμιος της τρανς κατάστασης, της ΛΟΑΤΚ, πολλοί, δεν έχει να κάνει. Η ηθική μου, αν και πουτάνα, λέει ότι: «Αυτό θα μείνει στο δωμάτιο μέσα». Και μένει εκεί πάντα, αυτό.

Από τα τρανς συντρόφια του 1980 και του 1990, απ’ αυτά που έχουν επιζήσει-

Ναι, δεν είμαστε και πολλές. Κοίταξε, γνωστές είμαστε η Πάολα, η Μπέττυ η Βακαλίδου που έκανε τώρα με τον Μπισμπίκη το «Κόκκινα Φανάρια», η Άννα η Κουρουπού, εγώ, Ραφαέλλα Μουζακίτη, για εκείνης της εποχής παιδιά σου μιλάω, η Κανελλοπούλου η Δήμητρα που είναι και πρόεδρος των σεξεργαζομένων γυναικών, είναι εξ αλλαγής φύλου η κοπέλα, δηλαδή, είμαστε μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών; Της εποχής εκείνης που να είμαστε και σήμερα τρανς, ενεργές, αυτό εννοώ, ναι, δεν είναι πολλές, όχι.

Πότε ξεκίνησες να δραστηριοποιείσαι ακτιβιστικά;

Από τότε. Από τότε ξεκίνησα, εγώ έχω φωτογραφίες από πορεία μου το 1985, έχω φωτογραφίες από το Καστρί που πήγαμε ή στα τμήματα ή στα δικαστήρια, από τότε, από τη βία της αστυνομίας κάναμε πορείες και ασχολούμαι, ας πούμε, για την ορατότητα ή για την επαφή με την κοινωνία, για την προσέγγιση. Με άλλο τρόπο τότε, με άλλο τρόπο τώρα και επιθετικά τότε πιο πολύ, γιατί δεν ξέραμε και εμείς, μας έβγαινε και επιθετικότητα, ήμασταν και νέες, τρώγαμε και ήτανε και πολύ πιο άγρια τα πράγματα απέναντι μας, μέχρι και σήμερα, βέβαια, σε πολύ πιο ήπιους τόνους και με πολύ πιο εμπειρία πια και με γνώσεις αλλά από τότε ακόμα μέχρι και σήμερα, σήμερα είμαι και μέλος του ΣΥΔ, είμαι και μέλος του Red Umbrella ενεργό, δίνω συνεντεύξεις όπου χρειαστεί, ας πούμε, για διάφορες εκδηλώσεις θα είμαι εκεί ή να μιλήσω ή να μεταφέρω εμπειρίες μου ή σε νέα κορίτσια, ας πούμε, να τους εξηγήσω πέντε πράγματα για την ιστόρια των τρανς ή για οτιδήποτε, ναι, ναι, ακόμα και σήμερα. 

Πότε ξεκίνησες να είσαι μέλος του ΣΥΔ και του RUA;

Απ’ την αρχή του ΣΥΔ, το ξεκίνημα του. Του RUA είμαι τώρα τρία χρόνια, που με προσέγγισαν λόγω της ιστορίας μου και λοιπά, θέλανε ένα τρανς άτομο και η Άννα η Κουρουπού είναι διευθύντρια του Red Umbrella και με πρότεινε, επειδή γνωρίζει πέντε πράγματα, ότι και εγώ είμαι εκείνης της εποχής και έχω ασχοληθεί ακτιβιστικά και όντως έρχονται παιδιά εκεί ενδυνάμωσης, τα οποία και συμβουλεύω ή μεταφέρω τις διάφορες εμπειρίες μου, συμβουλές για το τί μπορούν να προσέξουν, τί μπορούν να κάνουν σήμερα, ναι, ναι, διάφορα πράγματα.

Πώς, πιστεύεις, επηρέασε ο θάνατος της Γαλανού το τρανς κίνημα;

Κοίταξε να δεις, ήταν δύσκολο, γιατί η Γαλανού ξεκίνησε μία ιστορία από μόνη της, από μόνη της. Ήτανε από πριν το ΣΑΤΤΕ, ένα άλλο… Και η Γαλανού το πήρε πιο σοβαρά, πιο οργανωτικά, είχε και κάποιες γνώσεις περισσότερες, γιατί ήταν σπουδαγμένο παιδί και όντως μπήκε μέσα στα σωστά, δηλαδή, πήγε στα Υπουργεία, μπήκε στην πολιτική, όχι σαν… Για να βρει λύσεις για [00:50:00]θέματα τρανς και βοήθησε, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, όπως η εργασία που για να συμπεριφερθούν και τα τρανς άτομα σε προγράμματα εργασίας του ΟΑΕΔ, είχε μεγάλη συμμετοχή η Μαρίνα Γαλανού, όντως, τουλάχιστον δέκα χρόνια που ήταν το ΣΥΔ, από τότε που το ξεκίνησε και όντως ήτανε πλήγμα και απρόσμενο σε τόσο νέα ηλικία να φύγει από την αρρώστια, δυστυχώς. Πόνεσε πολύ, γιατί ήταν και αναπάντεχο, δεν το περίμενε και κανείς, ήταν πολύ νέα κοπέλα και είχε να δώσει, πιστεύω, πάρα πολλά ακόμα, λίγο ξεροκέφαλη ήτανε, για το καλό μας, δεν τα πήγαινε καλά ούτε και με τα gay pride, είχε σταματήσει να πηγαίνει στα gay pride κάποια χρόνια, γιατί θεωρούσε, βέβαια, πάντα όμως με τη διάθεση: «Τι είναι καλύτερο για την τρανς κοινότητα», αυτό. Ναι, εγώ της έλεγα: «Βάλε λίγο νερό στο κρασί σου», «Όχι, διεκδικούμε γιατί έτσι» και είχε δίκιο ουσιαστικά, αλλά το είχε με λίγο με επιθετικό τρόπο, αυτό.

Και ποια είναι η ομάδα που ανέφερες πριν το ΣΥΔ, ΣΑΤΤΕ είπες;

ΣΑΤΤE; Ναι, σωματείο… Δε θυμάμαι πώς λεγόταν, ΣΑΤΤE ήταν το σωματείο πριν το ΣΥΔ, που εκεί ήτανε πρώτα και έφτιαξε το ΣΥΔ, γιατί διαλύθηκε αυτό. Εμείς είχαμε φτιάξει δύο, τρία σωματεία, αλλά σου λέω, εκτός την πρώτη περίοδο που λόγω της βίας της αστυνομίας και που ήτανε θέμα ή θα ζήσουμε ή θα μας σκοτώσουνε, αναγκαστήκαμε, εξαναγκαστήκαμε να γίνουμε μια γροθιά και να πολεμήσουμε όλες μαζί στις πορείες, στις οργανώσεις, οπουδήποτε έπρεπε να βρεθούμε για να διεκδικήσουμε την ύπαρξή μας, αλλά μετά αφού άρχισε να απαλύνεται, να μην υπάρχει τέτοιος λόγος σοβαρός όπως ήταν τότε, είμαστε τόσο ανταγωνιστικές οι τρανς μεταξύ μας και δεν τα βρίσκαμε, με αποτέλεσμα να μη μαζευόμαστε, να μη γίνεται μια σοβαρή, ας πούμε, δουλειά οργάνωσης και τέτοια και να ήτανε κάθε μία στον κόσμο της και η Μαρίνα ήτανε αυτή που κατάφερε να φτιάξει αυτό που τόσα δεν καταφέρναν και δε φτιάχνανε καμία γιατί η μία ήταν από εδώ, η άλλη από εκεί, ξέρεις. Γι’ αυτό η Μαρίνα κατάφερε κάποια πράγματα, ναι. 

Πότε οι τρανς αρχίζουν και έρχονται κοντά στην υπόλοιπη ΛΟΑΤΚΙ, μετά το 2000 πιστεύεις;

Κοίτα, ναι και να σου πω κάτι, εκείνα τα χρόνια με την τηλεόραση, την trash tv, τις τρανς τις γελοιοποιούσανε, φταίνει και οι τρανς όμως, γιατί παίρνανε ό,τι… Τα κορίτσια αυτά, που βγαίνανε στις τηλεοράσεις εκείνα τα χρόνια, δεν είχανε και παιδεία καθόλου και αυτό το εκμεταλλευόντουσαν οι διάφορες πρωινατζούδες και λοιπά, για να κάνουνε νούμερα, δημιουργώντας νούμερα ουσιαστικά και βγάζοντας νούμερα και ο κόσμος είχε μια στρεβλή εικόνα, ότι οι τρανς είναι κάτι, κάτι αμόρφωπεριθωριακά τοι, κάτι χωρίς παιδεία ενώ δεν είναι έτσι, αλλά αυτό προβάλλανε, γιατί αυτό πούλαγε. Και στην αρχή, έτσι, ήτανε λίγο διαστρεβλωμένη η εικόνα το τί είναι τρανς στην κοινωνία, πιστεύανε ότι αυτό που βλέπανε, ας πούμε, στην trash tv, στο Ερωτοδικείο και σε κάτι τέτοια ας πούμε, που δεν ήταν αυτό η εικόνα μιας τρανς. Η εικόνα μιας τρανς ήταν η Μπέττυ Βακαλίδου, που από τη δεκαετία του 1980 που ξεκίνησε με το θέατρο και πιο νωρίς, να κάνει ομιλίες με ένα σοβαρό τρόπο ή θυμάμαι τον Βαλλιανάτο, που ξεκίνησε, ας πούμε, να πει ότι δεν είναι η γκέι φτερού του σινεμά, είναι ανθρώποι κανονικοί, αξιοπρεπείς και λοιπά. Η κοινωνία, όμως, είχε σαν εικόνα, τον γκέι όπως ήταν η φτερού στις ταινίες και την τρανς όπως ήταν στο Ερωτοδικείο, κάτι παιδιά χωρίς πολλές γνώσεις που τις εκμεταλλευόντουσαν οι πρωινούδες και τις γελοιοποιούσανε ουσιαστικά, αυτό. Αυτό ήθελε χρόνο για να αλλάξει και έχει αλλάξει τώρα, τώρα βγαίνουνε σωστά παιδιά όπως η Κουρουπού, εγώ, άλλες, τα νέα παιδιά, η Ερωφίλη, η Πάολα σαφώς, απ’ τις παλιές, καμία σχέση με γελοιοποίηση, δηλαδή, βγαίνουνε καινούργια που όντως έχουνε λόγο, επιχειρήματα και αξιοπρεπής εικόνα και εμφάνιση προς τα έξω. 

Στο τώρα, που έχεις τόση εμπειρία και έχουν δει τόσα τα μάτια σου, σε έχει προσεγγίσει ποτέ ένα τρανς παιδί που να σε συγκινήσει;

Να με συγκινήσει; Κοίτα να δεις, όχι, όχι. Τι τρανς είναι… Τώρα είναι διαφορετικά, ξέρεις, τώρα, να σου πω. Επειδή τώρα εγώ πάω και στο Φλούδα, τον ψυχίατρο, εκεί βλέπω τρανς με τις μανάδες τους, παιδιά, τρανς γυναίκες, δεκαοχτώ χρονών, δεκαεννιά χρονών που συνοδεύονται από τις μαμάδες τους που πόσο αγκαλιά τα έχουνε. Αυτά δεν υπήρχαν τότε, τώρα οι τρανς δεν είναι απαραίτητο, δηλαδή, να βγούνε ούτε σεξεργάτριες ούτε να είναι δακτυλοδεικτούμενες ούτε να είναι διωγμένες απ’ τα σπίτια τους, είναι διαφορετικά, έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Χαίρομαι γι’ αυτό πάρα πολύ, εγώ όταν πάω στο Φλούδα και βλέπω τις μανάδες να συνοδεύουν τις κόρες τους με τόση αγάπη και όχι απλά να τις αποδέχονται, να τις αγκαλιάζουν και να λένε: «Αυτό είναι το παιδί μου, αυτό θέλει, μπράβο του με γεια του με χαρά του, δίπλα του και εγώ» και έτσι σήμερα είναι πολύ πιο καλά, δηλαδή, οι τρανς, δεν έχουνε τις ίδιες ανάγκες που είχαμε εμείς. Υπάρχουνε πολλά πράγματα να γίνουνε βέβαια, γιατί… Αλλά είναι πολύ, πολύ καλύτερα τα πράγματα, πολύ. 

Να το πάω λίγο στο πιο προσωπικό;

Για πήγαινε.

Έχεις κάποια επαφή με την Κέρκυρα;

Εγώ με τη μαμά μου δε μεγάλωσα μαζί, έχω μια μαμά, δε με μεγάλωσε ποτέ, στα ιδρύματα με έχει, γιατί ήμουνα νόθο παιδί, δηλαδή, χωρίς οικογένεια, δεν ήταν παντρεμένοι, με αποτέλεσμα εκείνα τα χρόνια ήμουνα μούλικο. Η μάνα μου μια αγράμματη γυναίκα, με βάλανε στα ορφανοτροφεία, δε με μεγάλωσε η γυναίκα, δε μ’ αγάπησε και εγώ δεν γνώρισε την αγάπη της μάνας, δεν έχουμε τέτοια συγγένεια, ας πούμε, δεσμούς συναισθηματικούς. Εγώ την πλησίασα, απ’ τα τριάντα μου και μετά ως μια γυναίκα που με γέννησε και τώρα, ας πούμε, μιλάμε, πάω τη βλέπω όποτε μπορώ στην Κέρκυρα που είναι μεγάλη γυναίκα, δεν υπάρχει συναισθηματικός δεσμός, τουλάχιστον από πλευράς μου, γιατί δεν έχω νιώσει έτσι, αλλά δεν... Δηλαδή, θα την πάρω τηλέφωνο κάθε δυο μέρες, δεν ξεχνάω ποτέ, ούτε συγχωράω αυτά που δεν πρόσφερε και αυτά που βίωσα εν πολλοίς επειδή αυτή με άφησε, αλλά τώρα επειδή είναι και μεγάλη γυναίκα και εγώ είμαι λογικό άτομο, δεν υπάρχει λόγος ούτε να την κάνω, με αφήνει αδιάφορη, αλλά δεν την αφήνω και εγώ να νιώσει έτσι, όπως αισθάνομαι εγώ, την αφήνω να πιστεύει ότι όλα είναι καλά, δεν υπάρχει λόγος.

Πιστεύεις ότι έχει μετανιώσει για κάτι;

Ναι, πολύ, αλλά δε μου κάνει, δε μου λέει κάτι εμένα αυτό, ναι πολύ, απ’ ό,τι ξέρω, πάρα πολύ, απ’ ό,τι το βλέπω. Αυτό, όμως, εμένα δε μου λέει κάτι. Βέβαια, δεν της δείχνω ποτέ τι νιώθω εγώ μέσα μου, γιατί ξέρω ότι θα πικραθεί και δεν υπάρχει και λόγος, είναι τώρα 80 χρονών, ποιος ο λόγος τώρα, θα φύγει αύριο μεθαύριο, να φύγει τόσο πικραμένη, ας πιστεύει ότι είναι όλα καλά, δεν πειράζει, δεν αλλάζει κάτι, δε θα γυρίσει πίσω κάτι, έτσι, κατάλαβες; Αυτό. 

Εγώ έχω ολοκληρώσει με τις ερωτήσεις μου, θα ’θελες να προσθέσεις κάτι άλλο;

Να προσθέσω κάτι άλλο. Η ζωή της τρανς, η τρανς κατάσταση δεν είναι μια μέρα ξυπνήσαμε, απλά να ξέρει ο κόσμος και η κοινωνία, το ότι το ένα αγόρι μεταμορφώνεται από αγόρι σε γυναίκα, δεν είναι επειδή ένα πρωί ξύπνησε και είπε: «Σήμερα τι θα κάνω, δεν είναι ωραίο το παντελόνι μου, θα βάλω μια φούστα». Είναι έτσι γεννημένα τα παιδιά αυτά και οι οικογένειες όταν φτιάχνουν τέτοια παιδιά και καταλαβαίνουν τι παιδιά έχουνε, δεν είναι ωραίο να τα διώχνουνε, γιατί δε φταίνε τα παιδιά, έτσι τα γεννήσανε. Αν πιστεύουν ότι είναι λάθος, αυτοί γεννήσανε αυτό το λάθος, δε φταίνε τα παιδιά που γεννηθήκανε. Καλό είναι να αγκαλιάζουν τα παιδιά, όπως γίνεται στις μέρες μας, ακόμα περισσότερο, ό,τι κι αν είναι, αρκεί να είναι ευτυχισμένο το παιδί τους. Μία τρανς γίνεται τρανς επειδή αυτό γεννήθηκε, αυτό θέλει να είναι. Δε γίνεται τρανς για να προκαλέσει την κοινωνία, ούτε γίνεται τρανς για να πει, να κάνει επίδειξη, έτσι νιώθει, νιώθει ότι είναι εγκλωβισμένη σε ένα σώμα που δεν της ανήκει. Είναι αγόρι και η ψυχή της αισθάνεται κορίτσι. Αυτό συμβαίνει στη φύση, δεν είναι κάτι παραφύση. Είναι της φύσης, η επιστήμη σήμερα αναγνωρίζει ότι αυτό, όπως απαντάται σε όλο το ζωικό βασίλειο, απαντάται και στους ανθρώπους. Η κοινωνία πρέπει να αλλάξει και η εκκλησία πρέπει να σταματήσει να είναι αυτό το σκοταδιστικό πράγμα που είναι, [01:00:00]γιατί, εν πολλοίς, το τι τραβάει η ΛΟΑΤΚ κοινότητα και άλλες κοινότητες, αλλά εγώ θα μιλήσω και περισσότερο οι τρανς, φταίει εν πολλοίς η εκκλησία, με τις στρεβλώσεις της, με τους σκοταδισμούς, τους αναχρονισμούς και ποια μιλάμε, για ποια εκκλησία; Που η πλειοψηφία των ιερουργών τους είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, σεξουαλικά... Αυτό ότι η τρανς, απλά ως τέλος, ότι η τρανς κατάσταση δεν είναι κάτι που συμβαίνει έτσι χάριν γούστου, είναι κάτι που υπάρχει από τη φύση και αφήστε τους ανθρώπους να εκφράζονται ελεύθερα όπως θέλουν και αποδεχτείτε την κατάσταση ως έχει, αυτό.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ Ραφαέλλα.

Να είστε καλά, χαίρομαι γι’ αυτό.

Να είσαι καλά.