[00:00:00] Καλημέρα, θα μας πεις το όνομά σου;

Ονομάζομαι Δωροθέα Ποιμενίδου.

Είναι Δευτέρα 17 Αυγούστου 2020, είμαι με την κυρία Δωροθέα Ποιμενίδου, βρισκόμαστε στην Κατερίνη. Εγώ ονομάζομαι Αθηνά Παπαγιαννούλη, είμαι ερευνήτρια στο Istorima και ξεκινάμε. Δωροθέα, πες μας αρχικά κάποια πράγματα για εσένα.

Λοιπόν αρχικά κατάγομαι από τον Κορινό Πιερίας, είμαι 25 χρονών, είμαι φοιτήτρια αυτή τη στιγμή, στο Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής Θεσσαλονίκης στο Αριστοτέλειο και ασχολούμαι με τον πρωταθλητισμό. Το άθλημά μου είναι η τοξοβολία.

Θες να μας μιλήσεις για την αναπηρία; Πώς ξεκίνησε κτλ.;

Βεβαίως. Έχω εκ γενετής αναπηρία, ονομάζεται φωκομέλεια. Στην ουσία είναι η μη ανάπτυξη των άκρων. Σε εμένα έχει πιάσει το αριστερό πόδι είναι μέχρι την κνήμη, στο δεξί είναι μέχρι το μηρό, οπότε από ενός έτους φοράω πρόσθετα μέλη. Ήτανε δύσκολα στην αρχή, οι γονείς μου τρέχανε αρκετά. Με είχανε πάει στην Αθήνα για τα πρώτα πρόσθετα, έπειτα ανεβήκαμε Θεσσαλονίκη και όταν ήμουν τεσσάρων χρονών κατασταλάξαμε στον ορθοπεδικό μου, Ιορδάνη Χλαμίδη, όπου βρίσκομαι μέχρι και σήμερα. Ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα, διότι μεγαλώνοντας στο χωριό, ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε, οπότε, ακόμα και στο σχολείο τα παιδάκια ακούγανε τους γονείς κτλ., ενώ δεν υπήρχε θέμα στη μεταξύ μας επικοινωνία. Ακούγοντας διάφορα, αρχίζανε και λέγανε διάφορα υποκοριστικά. Θα μπορούσα να πω σε εισαγωγικά «δέχτηκα ένα είδος μπούλινγκ» το οποίο όμως δεν… Θεωρώ ότι δε με στιγμάτισε, διότι πάντα γνώριζα από πολύ μικρή ηλικία, ότι δεν γνωρίζανε τι έχω. Οπότε είναι λογικό να πούνε πράγματα, τα οποία τα φανταζόντουσαν ή ό,τι βλέπανε. Οπότε, πάντα τους έπιανα, όταν έβλεπα ότι η κατάσταση κάπως ξέφευγε, έπιανα το εκάστοτε άτομο και έλεγα ότι «Ξέρεις έχω αυτό και αυτό. Αν πιστεύεις, ότι χρειάζεται να με κοροϊδεύεις και αυτό κάντο. Απλά να ξέρεις τι είναι αυτό που κοροϊδεύεις». Οπότε αυτή ήταν η αντιμετώπισή μου και μπορώ να πω, ότι σταδιακά μειωνόταν, δηλαδή στο Δημοτικό ήτανε έντονα τα πράγματα, μέχρι Τρίτη Δημοτικού. Έπειτα στο Γυμνάσιο, κάπως είχανε καλμάρει. Τα πρώτα χρόνια είχα διάφορα σχόλια. Απλά μετά έβλεπα, ότι υπήρχανε μόνο τα βλέμματα, τα οποία μετά είχανε εξαλειφθεί. Διότι και ο χαρακτήρας μου δεν του επέτρεπε για κάτι παραπάνω. Εγώ προσωπικά ζούσα τη ζωή μου, έκανα τις δραστηριότητες μου, όντας ένα φυσιολογικό παιδί, δηλαδή η διαφορά μου ήταν ότι είχα πρόσθετα μέλη, πήγαινα στο σπίτι τα έβγαζα. Οτιδήποτε και αν ήτανε να κάνω, ήμουνα με τα πρόσθετα μέλη. Στο Λύκειο δεν το είχα καθόλου μπορώ να πω. Τα παιδιά κολλούσανε λίγο στο να με ρωτήσουν στην αρχή, αλλά βλέποντας τον χαρακτήρα μου και ότι είμαι ανοιχτή, δεν είχανε απολύτως κανένα πρόβλημα και αυτοσαρκάζομαι πάρα πολύ, οπότε και αυτοί παίρνανε θάρρος και έχουμε τα δικά μας  έτσι αστεία. Οπότε έτσι κυλάει. Στο πανεπιστήμιο εννοείται, κανένα πρόβλημα. Δηλαδή μέρα με τη νύχτα από αυτό που βίωνα στο χωριό και έπειτα στο σχολείο, με αυτό που βίωνα μετά στη Θεσσαλονίκη. Καμία σχέση. Το μόνο που μπορώ να πω, στο κομμάτι των σχέσεων, στο ερωτικό κομμάτι ίσως... Κάποιοι το μαθαίνανε και δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα, άλλοι δείχνανε ενδιαφέρον και με το που μαθαίνανε ότι έχω αναπηρία απλά φεύγανε, που δεν το κατακρίνω, διότι ο καθένας διαχειρίζεται αυτά που μπορεί. Από εκεί και πέρα, αυτός που θέλει, είναι εδώ παράδειγμα. Αυτό κυρίως.

Και η σχέση σου με τον αθλητισμό;

Η σχέση μου με τον αθλητισμό ήρθε από πολύ νωρίς. Αρχικά εγώ ήθελα να ασχοληθώ με την κολύμβηση. Μου άρεζε πάρα πολύ η όλη έτσι διαδικασία και όταν ήμουνα 5-6 χρονών, δε θυμάμαι, οι γονείς μου με είχανε πάρει και με πήγανε στο κολυμβητήριο, για να μιλήσουμε με τους προπονητές. Δυστυχώς δεν υπήρχανε ούτε υποδομές, ούτε κατάρτιση στο συγκεκριμένο θέμα και ήτανε πολύ δύσκολο. Δηλαδή, την απόφαση και καλά κάνανε, πιστεύω, οι γονείς μου, δε θέλανε να πάω σε ένα γκρουπ με αρτιμελή παιδάκια. Διότι τα παιδάκια είναι πολύ αυστηρά και αυθόρμητα και όσο και «δυνατή» σε εισαγωγικά, ήμουνα τότε, θα μου στοίχιζε αυτό, σε εκείνη τη φάση. Οπότε είπαμε να το αφήσουμε. Έπειτα, ο αδερφός του μπαμπά μου, ο Ιορδάνης Ποιμενίδης ξεκίνησε τοξοβολία και επειδή είναι ένα στατικό άθλημα, το μόνο που πρέπει να κάνεις, είναι με τα χέρια σου όλη τη διαδικασία, μου ήρθε και μου λέει: «Θέλεις να ξεκινήσεις; Θέλεις να το γνωρίσεις αυτό το άθλημα;» Και μάλιστα ήταν και η μέρα της γιορτής μου και μου είχε φέρει δώρο ένα βέλος για να με προσεγγίσει και εγώ είχα ενθουσιαστεί, εννοείται. Οπότε ξεκίνησα σε ηλικία οκτώ χρονών.[00:05:00] Στη αρχή ήμουνα στον «Αρχέλαο» στην Κατερίνη. Δεν υπήρχαν υποδομές, βέβαια, ήμασταν λίγο παραγκωνισμένοι από όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, οπότε, εν τέλει μετά μας διώξανε κιόλας από εκεί πέρα. Κάναμε προπονήσεις όπου βρίσκαμε. Σε πυλωτές, σε χωράφια. Μακριά από κόσμο, γιατί είναι και επικίνδυνο το άθλημα. Οπότε ύστερα, μάθαμε ότι υπάρχει ένας προπονητής στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε τον γνωρίσαμε. Ο προπονητής είναι ο Αλέξανδρος Νασούλας και από 10 χρονών μέχρι και σήμερα είναι ο προπονητής μου. Είναι ομοσπονδιακός, ασχολείται και με αρτιμελείς και με ΑμεΑ και όπως και η καριέρα μου έμενα, έχω πολλές επιτυχίες και στους αρτιμελείς, είμαι συνήθως στις πρώτες τρεις θέσεις και στα ΑμεΑ έχω την πρώτη θέση στα πανελλήνια πρωταθλήματα και πανελλήνιο ρεκόρ. Αυτό. Συνεχίζω με τοξοβολία. Έχω πάρα πολλά χρόνια, δεν έχω σταματήσει, πέρα από κάποια διαλείμματα. Έχω πάει στους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Ρίο, το 2016.

Θα μας πεις την εμπειρία σου λιγάκι πάνω σε αυτό;

Φυσικά. Ήτανε μοναδικά και θα το πάω κυρίως, στο θέμα της ομάδας, διότι όντας μια αθλήτρια, στο εξωτερικό πηγαίνουμε μόνο εγώ και ο προπονητής μου και ελάχιστες φορές έχουν έρθει και άλλοι αθλητές με συνοδούς. Οπότε ήτανε κάπως μοναχικά. Βιώνοντας όλη τη διαδικασία των Παραολυμπιακών Αγώνων, γνώρισα πάρα πολλά άτομα από στίβο, από κολύμβηση, από ξιφασκία, από όλα τα αθλήματα και ένιωσα μια ομαδικότητα, ένιωσα ένα πνεύμα απίθανο, που πηγαίνουμε όλοι μαζί σε ένα κοινό στόχο, σε παγκόσμια κλίμακα, γιατί εκεί πέρα είναι από όλο τον κόσμο αθλητές. Οπότε πέρα από το γεγονός, ότι είδα πολλά αθλήματα, πολύ κόσμο, είδα και πολλές αναπηρίες. Δηλαδή, πολλές διαφορετικές αναπηρίες και πώς το αντιμετώπιζε ο εκάστοτε, ξέρω εγώ, άνθρωπος. Μου έχει μείνει, μου έχει χαραχτεί βασικά, πολύ έντονα μια εικόνα. Μια αθλήτρια έσπρωχνε τον εξοπλισμό της, ήταν σε καροτσάκι και έσπρωχνε τον εξοπλισμό της και εκεί πέρα είχαμε μία γέφυρα, παράδειγμα τα κτήρια που μέναμε εμείς με το γυμναστήριο παράδειγμα. Και αυτή πήγαινε να κάνει τη γυμναστική της και έσπρωχνε εκεί πέρα, δεν την βοηθούσε κανείς, αλλά δε χρειαζόταν και βοήθεια και περνούσα εγώ με τον προπονητή μου εκείνη την ώρα και μας έσκασε ένα χαμόγελο. Και ήτανε μοναδικό αυτό. Δηλαδή με ό,τι έχει ο καθένας, εκείνες τις ημέρες απλά χαμογελούσε. Δεν μας ενδιέφερε, ότι θα κουραζόμασταν λίγο παραπάνω, γιατί οι αποστάσεις ήταν πολύ μεγάλες και ειδικά για εμάς, ο καθένας με τι αναπηρία έχει ήτανε ακόμη περισσότερο «το βάρος» σε εισαγωγικά. Δεν μας απασχολούσε αυτό. Ήτανε μία μεγάλη γιορτή για όλους μας, γιατί όντας άτομα με αναπηρίες, ο κόπος που καταβάλλουμε είναι μεγαλύτερος, ο μόχθος. Που σε καμία περίπτωση δε θέλω να μειώσω τον μόχθο που κάνουν οι άλλοι αθλητές, οι αρτιμελείς. Παρ’ όλα αυτά, το χαρήκαμε πάρα πολύ. Είναι μια μοναδική εμπειρία, διότι μπορείς να έχεις λεφτά να πληρώσεις, να πας σε ένα πανευρωπαϊκό, ένα παγκόσμιο, αλλά με το σπαθί σου κερδίζεις τη συμμετοχή σου στου Ολυμπιακούς ή Παραολυμπιακούς Αγώνες και δεν αλλάζει αυτό. Είναι απίθανο, νιώθω πάρα πολύ τυχερή, που βίωσα αυτή την εμπειρία στα 21 μου και έχω δώσει μια υπόσχεση και παλεύω για να πάω και στο Τόκιο. Δυστυχώς φέτος, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, έχουν μεταφερθεί οι αγώνες, οπότε έχουμε ακόμη μία χρονιά για να προετοιμαστούμε και να μπορέσουμε να ζήσουμε πάλι όλη αυτή την όμορφη εμπειρία και μοναδική και να προσπαθήσουμε να φέρουμε κάποιο μετάλλιο στη χώρα μας.

Οι γονείς σου σε όλο αυτό με ποιο τρόπο σε στήριξαν;

Στην αρχή οι γονείς μου, στο κομμάτι της προπόνησης της τοξοβολίας, λοιπόν, ήταν αυτοί που στην ουσία φάγανε όλο το άγχος, την πίεση, διότι πέρα από τις δουλειές που είχανε, έπρεπε τρεις φορές την εβδομάδα και σε αγωνιστική περίοδο μπορεί και παραπάνω, να με πηγαινοφέρνουν Θεσσαλονίκη. Οπότε τα απογεύματά τους ήτανε κλεισμένα μαζί μου. Πηγαίνανε, με πηγαίνανε στην προπόνηση. Περιμένανε μέχρι να τελειώσω εγώ την προπόνησή μου και με επιστρέφανε και να κάνουν μετά τις υπόλοιπες δουλειές που είχανε. Πέρα από αυτό το κομμάτι, το ψυχοφθόρο θα έλεγα, ήταν το οικονομικό, το οποίο ήτανε αυτό που στοίχισε περισσότερο, διότι όλα τα έξοδα τα πληρώνανε οι ίδιοι, από βενζίνες, διόδια, ήτανε δύσκολα τα πράγματα. Και έπειτα μετά, βρήκαμε κάποια άλλα άτομα, τα οποία κάνανε προπόνηση εδώ πέρα από την Πιερία, οπότε μαζευόμασταν όλοι μαζί και πηγαίναμε, αλλά τα έξοδα[00:10:00] εξακολουθούσαν να υπάρχουν, γιατί μοιραζόμασταν. Οπότε αυτό ήτανε. Στο ψυχολογικό κομμάτι, πάντα με στήριζαν και μου έλεγαν, ότι είναι περήφανοι για εμένα και όλα αυτά που έχω καταφέρει. Και γενικότερα, είναι πάρα πολύ χαρούμενοι με την πρόοδο που έχω δείξει, ότι είμαι ανεξάρτητη και μπορώ να καταφέρω τα πάντα και στο κομμάτι της άθλησης και στο βιοποριστικό.

Ο αθλητισμός, η τοξοβολία πώς σε επηρεάζει σε σχέση και με την αναπηρία σου, δηλαδή σε βοηθάει να την αντιμετωπίσεις καλύτερα; Πώς το βιώνει αυτό;

Με τον αθλητισμό κατάφερα να ενταχθώ σε μία ομάδα, όπου μπόρεσα να αναδειχθώ κιόλας. Διότι η ομάδα μου εμένα, περιλαμβάνεται από άτομα αρτιμελή, οπότε ποτέ δεν ένιωσα τον διαχωρισμό εκεί πέρα. Ένιωσα πάντα, ότι είμαι μέλος κάπου και όχι ότι μου κάνανε το χατίρι, κάπως να το πω, πώς να το εκφράσω; Δεν μου κάνανε χάρη, για να το πω έτσι. Δεν μου συμπεριφερθήκαν διαφορετικά. Πάντα το ίδιο και πάντα έδειχνα, ότι μπορώ να ανταπεξέλθω και υπό οποιαδήποτε συνθήκη. Οπότε αυτό με βοήθησε για να πω, ότι αν μπορώ εδώ πέρα, μπορώ και έξω στην κοινωνία να κάνω τα πάντα. Με βοήθησε στις διαπροσωπικές σχέσεις, το να είμαι πιο ανοιχτή με την αναπηρία μου. Εδώ και κάποια χρόνια κάνουμε προπονητικό camp στην Πρέβεζα. Στην ουσία μαζευόμαστε μια ομάδα από 10-15 άτομα και κάνουμε κάποιες ώρες προπόνηση και τις υπόλοιπες ώρες είμαστε όλοι μαζί, κάνουμε τα μπάνια μας και γενικότερα περνάμε πολύ όμορφα. Αυτό εμένα, το αναφέρω, διότι με ξεκλείδωσε. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουνα πιο μοναχική στο κομμάτι των διακοπών, στο κομμάτι της θάλασσας. Πήγαινα απόμερα, ήθελα την ησυχία μου και όλο αυτό το πράγμα, όλη αυτή η ένταξη εμένα με ανέβασε πάρα πολύ σαν άνθρωπο. Είδα, ότι τελικά δεν υπάρχει λόγος να το «κρύβω» σε εισαγωγικά ή να προσπαθώ να μην το έχω τόσο πολύ...

Δωροθέα να σε ρωτήσω κάτι. Τι σε εξιτάρει σε αυτό το άθλημα, στην τοξοβολία;

Αυτό που με εξιτάρει είναι ότι συνδυάζει, πέρα από το κομμάτι της φυσικής κατάστασης, συνδυάζει πάρα πολύ το ψυχολογικό κομμάτι. Δηλαδή είναι μια... Συγνώμη πώς λέγεται;

Δεν πειράζει. Συνύπαρξη.

Συνύπαρξη, η οποία πρέπει να βρίσκεται πάντα σε μια αρμονία, για να επιτευχθεί και ο στόχος. Έχω παρατηρήσει, ότι όσο και να κάνω προπόνηση, είναι φορές, ότι το μυαλό μου μπορεί να φύγει εκείνη την ώρα, την πιο κρίσιμη στιγμή, οπότε νιώθω, ότι καμιά φορά βάζω τρικλοποδιά στον ίδιο μου τον εαυτό. Πράγμα που, αυτός είναι και ο στόχος να το ξεπεράσω. Να εμπιστευτώ περισσότερο τις δυνάμεις μου, την προπόνηση που έχω κάνει, τον προπονητή που βρίσκεται από πίσω και να μπορέσω να ανταπεξέλθω σε κάθε αγώνα. Είναι πάρα πολύ εντυπωσιακό αυτό το άθλημα, διότι γίνεται σε εξωτερικό χώρο, οπότε κάθε φορά, κάθε προπόνηση, κάθε αγώνας είναι κάτι το διαφορετικό. Έχουμε να κάνουμε με καιρικές συνθήκες. Είναι ένας παράγοντας που μας επηρεάζει άμεσα, παράδειγμα η βροχή. Έχει τύχει να έχει τέτοια βροχή, σε σημείο που να μη βλέπουμε τους στόχους, αλλά ο αγώνας να μη σταματάει. Οπότε ήτανε κάτι το μοναδικό. Έχει τύχει, επίσης να έχει πάρα πολύ αέρα. Έχει τύχει να έχει αστραπές, που στις αστραπές εντάξει, άμα έρθει σε ακραίο βαθμό, εκεί πέρα σταματάμε, διακόπτεται και ο αγώνας. Αλλά όλος αυτός ο συνδυασμός, που κάθε φορά πρέπει πέρα από το δικό σου το ψυχολογικό κομμάτι, να διαχειριστείς και τις καιρικές συνθήκες, τον κόσμο γύρω σου, διότι μιλάνε, κάνουν φασαρία και γενικότερα τον όλο αγώνα, γιατί αυτός είναι ο αγώνας. Όλα αυτά τα μικρά κομμάτια συνδυάζουνε όλο αυτό το μεγαλείο. Και κάθε φορά για εμένα, η τοξοβολία είναι ένα μεγαλείο. Κάθε φορά ξεπερνάω τον εαυτό μου. Το χειρότερό μου από τις καιρικές συνθήκες είναι η ζέστη. Διότι, φορώντας τα πρόσθετα μέλη, η θερμοκρασία ανεβαίνει κατακόρυφα, οπότε πρέπει να διαχειριστώ το σώμα μου και όλα τα υπόλοιπα. Αυτό είναι που με ταλαιπωρεί. Όλα τα υπόλοιπα, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Αντίθετα, δηλαδή, ειδικά με τη βροχή, το απολαμβάνω τόσο πολύ να ρίχνω, δηλαδή είναι ένα παιχνίδι, και τα σκορ μου κιόλας είναι πολύ υψηλά υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτό μπορώ να πω. Είναι η αρμονία. Η τοξοβολία για εμένα αυτό είναι, αρμονία και ένας ασταμάτητος αγώνας, να μπορέσω να ξεπεράσω τον εαυτό μου και τα όριά μου και αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που παίρνω και για τη ζωή μου γενικότερα, να μη σταματάω ποτέ. Οποιαδήποτε δυσκολία, μπορώ να την ξεπεράσω, γιατί πάντα υπάρχει τρόπος.

[00:15:00] Να ρωτήσω κάτι άλλο. Από τις πιο κορυφαίες στιγμές έτσι της καριέρας σου θεωρείς ότι ποια ήτανε;

Νομίζω ήτανε οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Ήταν αυτοί, αλλά και ακόμη μία πληροφορία, η οποία με οδήγησε εκεί πέρα. Το 2015 είχα φτάσει σε ένα βαθμό, που δεν άντεχα άλλο να κάνω προπόνηση. Διάφοροι παράγοντες με είχαν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό, όπου είπα, ότι δεν μπορώ να συνεχίσω. Εκείνη την περίοδο, εκείνη τη χρονιά, είχα πιάσει τα όρια για να πάω στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Γερμανία, όπου θα μπορούσα να παλέψω, για να πάρω μία κάρτα για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Όντας... Την πρόκριση ήδη στα χέρια μου λέω: «Σταματάω, τα παρατάω, δε μπορώ άλλο». Ο προπονητής μου, μου είπε: «Εσύ ξέρεις, δε θέλω να σε πιέσω, δε θέλω να σου βγει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θέλουμε. Δηλαδή, άμα θέλεις να κάνεις ένα διάλειμμα, κάνε ένα διάλειμμα. Σε καμιά περίπτωση», λέει, «δε θέλω να σε πιέσω». Οπότε πέρασε ένα καλοκαίρι ήρεμο. Αρχές Αυγούστου με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: «Θα γίνει ακόμα ένας αγώνας πρόκρισης για το παγκόσμιο. Εγώ πιστεύω στις δυνατότητές σου και πιστεύω, ότι πρέπει να πας. Από εκεί και πέρα αποφασίζεις εσύ». Εμένα με είχε συγκινήσει τόσο πολύ αυτός ο άνθρωπος και η πίστη του σε εμένα, που εκεί είπα: «Οκ είμαι έτοιμη. Τώρα είμαι έτοιμη να το κάνω για εμένα, να το κάνω για αυτόν». Οπότε στον προκριματικό αγώνα πήγα πάρα πολύ καλά. Έπιασα πάλι τα όρια, είχα κάνει και ατομικό ρεκόρ. Πήγα στη Γερμανία, έκανα πανελλήνιο ρεκόρ, βγήκα 11η και πήρα την κάρτα, την πολυπόθητη κάρτα για το Ρίο. Εκείνη την περίοδο δεν το πίστευα. Δηλαδή, δεν ήταν στους στόχους μου. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν καθόλου στους στόχους μου. Απλά είχα πάει στον αγώνα και ήμουν εκεί, δηλαδή είπα, ότι αφού το ξεκίνησα πάλι, θέλω να το φτάσω σε ένα βαθμό, τον οποίο να το θεωρήσω εγώ ικανοποιητικό. Δεν έβλεπα μπροστά. Δεν έβλεπα Ρίο. Δεν έβλεπα Παραολυμπιακούς Αγώνες. Τίποτα. Οπότε ήρθε αυτό και ήμουνα τρισευτυχισμένη. Οπότε μπορώ να πω, ότι από την κορυφαία, κορυφαία στιγμή για εμένα, ήτανε καθαρά στο ψυχολογικό κομμάτι και στο ανθρώπινο, διότι με βοήθησε πάρα πολύ ο προπονητής μου και δεν το ξεχνάω αυτό το κομμάτι. Και έπειτα μετά, η επόμενη χρονιά ήτανε τι να πω, ένα άστρο! Είχα συνέχεια αγώνες, ήμουνα συνέχεια στα γήπεδα, με κόσμο. Ήτανε δύσκολα, το καλοκαίρι πριν φύγουμε στους αγώνες είχα περάσει δύσκολα, γιατί ήμουνα συνέχεια στην προπόνηση, διπλές προπονήσεις, έπρεπε να ανταπεξέλθω. Το σώμα μου το έβλεπα σε μια τελείως διαφορετική, έτσι κατάσταση και τον εαυτό μου εννοείται, οπότε ήτανε όλα τοποθετημένα έτσι, για να ζήσω αυτό το «όνειρο» σε εισαγωγικά, που εν τέλει δεν είχα καταλάβει ότι ήταν όνειρο, μέχρι που έφτασα στο Ρίο. Και αυτό είναι που κρατάω και θα μου μείνει περισσότερο από όλα.

Και με τη σχολή σου τώρα; Με τη φιλοσοφική;

Με τη σχολή έχω επιλέξει κατεύθυνση φιλοσοφίας. Είμαι στο 4ο έτος και ευελπιστώ να τελειώνω σιγά-σιγά. Άργησα λίγο να ξεκινήσω αυτή τη σχολή, διότι ήμουνα στη σχολή κινηματογράφου, είχα περάσει. Ήταν η πρώτη μου επιλογή. Βέβαια στην πορεία είδα, ότι δεν με εξιτάρει τόσο πολύ, ώστε να κάτσω να ασχοληθώ. Οπότε είπα καλύτερα να το αφήσω και να πάω σε κάτι το οποίο ακαδημαϊκά κυρίως, θα μου αρέσει και... Η αλήθεια είναι ότι δεν το βλέπω στο επαγγελματικό κομμάτι. Παρ’ όλα αυτά, μου αρέσουνε πάρα πολύ τα μαθήματα, έχουμε αξιόλογους καθηγητές και με γεμίζει στο να πω ότι θα ασχοληθώ, θα πάω στο επόμενο μάθημα, θα πάω. Γιατί αυτό είναι για εμένα, δεν βάζω στόχους τους οποίους… ότι θέλω να τελειώσω αυτό, να κάνω κάτι άλλο πάνω στον τομέα. Άπαξ και δω, ότι ξυπνάω και έχω την όρεξη, με εμπνέει αυτή η σχολή, αυτός ο χώρος να πω, ότι θα πάω να παρακολουθήσω, θα το κάνω. Άπαξ και σταματήσει, δεν έχω κανένα ενδοιασμό να το τερματίσω και να πω, ότι θα ξεκινήσω κάτι άλλο.

Ναι. Κάτι άλλο που θέλεις να προσθέσεις Δωροθέα;

Θα ήθελα να προσθέσω, κυρίως στον κόσμο που θα ακούσει. Ο καθένας κουβαλάει διάφορα πράγματα, είτε είναι ψυχικά, είτε είναι σωματικά. Απλά αυτό που θα πω είναι, ότι να μη χανόμαστε στο να κατακτήσουμε το τέλειο. Το τέλειο δεν μπορούμε να το κατακτήσουμε. Ο καθένας έχει κάποια χαρακτηριστικά, που τον κάνουνε μοναδικό και αυτά είναι που πρέπει να αγκαλιάσει και να τα συζητήσει, να τα αποδεχτεί, διότι δεν είναι μόνος εκεί πέρα έξω. Ο κάθε άνθρωπος. Δηλαδή, άπαξ και ο κόσμος μιλούσε περισσότερο για τα πράγματα που θεωρούσε ως [00:20:00]αδυναμίες, ως «κόμπλεξ» σε εισαγωγικά θα καταλάβαινε ότι δεν είναι μόνος του. Ο καθένας έχει πράγματα και ο καθένας παλεύει για κάτι καλύτερο. Εμένα προσωπικά, ο στόχος της ζωής μου είναι να είμαι ευτυχισμένη, να είμαι χαρούμενη με ό,τι κάνω. Έχω αυτό το σώμα που έχω. Για μία γυναίκα είναι δύσκολο, κακά τα ψέματα, διότι τα πρότυπα είναι πάρα πολλά και σε θέλουνε τέλεια, με τα υπέροχα μαλλιά, με το υπέροχο σώμα το αψεγάδιαστο, οπότε υπό αυτές τις συνθήκες, να κάτσει να πει ένας άνθρωπος, ότι εγώ είμαι καλά με αυτό που είμαι και παραπάνω από καλά, είναι θέμα. Οπότε αυτό που θα πω, με όλη μου την καρδιά, είναι ο κόσμος να ηρεμήσει λίγο, να αποδεχτεί αυτό που έχει, γιατί είναι αυτό που έχει και δε θα έχει δεύτερη φορά, για να πει, ότι αυτή τη φορά θα το ζήσω έτσι, θα το ζήσω διαφορετικά. Είναι μία η ζωή, έχουμε μία ευκαιρία, για να αποδεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό και επίσης να πω, ότι τίποτα δε είναι δεδομένο. Το γεγονός, ότι κάποιος είναι αρτιμελής, αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να αλλάξει. Το γεγονός, ότι κάποιος έχει μια αναπηρία, αυτό δε σημαίνει, επίσης, ότι μπορεί να αλλάξει. Και αυτό το λέω, διότι το Δεκέμβριο του ’19, χρειάστηκε να μπω σε μια επέμβαση. Έκανα ακρωτηριασμό στο κολόβωμα που είχα, χρειάστηκε να επέμβουμε, διότι με ταλαιπωρούσε πάρα πολλά χρόνια και βρέθηκα σε ένα σημείο… Βασικά βρέθηκα στο μηδέν. Ενώ ήξερα πώς μπορώ να ανταπεξέλθω, ήμουν ανεξάρτητη. Βρέθηκα στο να είμαι εξαρτημένη, εκ των πραγμάτων και αυτό με συγκλόνισε. Και είπα ότι από δω και πέρα, που πρόσεχα ήδη σαν άνθρωπος, θα πρέπει να προσέχω περισσότερο και να ρίξω τους ρυθμούς. Γιατί αυτό είναι που μας φτάνει στα άκρα και που μας φτάνει στα όριά μας. Προσπαθούμε να τα προλάβουμε όλα. Δε θα τα προλάβουμε όλα. Να βάλουμε προτεραιότητες και να πούμε: «Τι θέλουμε;» Εγώ προσωπικά θέλω να έχω την υγεία μου, την ψυχική κυρίως, τη σωματική εννοείται, γιατί χωρίς αυτά δεν πηγαίνουμε πουθενά και από εκεί και πέρα μία ήρεμη ζωή με ανθρώπους, γεμάτη ανθρώπους, εμπειρίες και ό,τι άλλο επιλέξω. Και ό,τι άλλο έρθει φυσικά. Οπότε αυτό θα ευχηθώ σε οποιονδήποτε ακούσει αυτή τη συνέντευξη. Να είναι καλά, να προσπαθήσει να αποδεχτεί αυτό που έχει, γιατί είναι μόνο αυτό που έχει.

Δωροθέα, σε ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ήτανε πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η συνέντευξη πραγματικά. Είσαι εξαιρετική. Εύχομαι καλή συνέχεια, καλή επιτυχία και στην προσπάθεια αυτή στο Τόκιο. Να ‘σαι καλά. Ευχαριστούμε πολύ.

Και εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ και για το χρόνο σου.

Ωραία. Εμείς ευχαριστούμε.