[00:00:00]Είναι Τετάρτη 10 Ιουνίου του 2020 βρίσκομαι με τον κ. Βασίλη Ευκαρπίδη, ονομάζομαι Σοφία Μελισσουργού, είμαι ερευνήτρια στο Istorima και ξεκινάμε τη συνέντευξή μας. Κύριε Βασίλη, πείτε μου δύο λόγια για τον εαυτό σας. Με τι ασχολείστε;

Με τι ασχολούμαι. Μετά τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη, στις Οικονομικές Επιστήμες, ασχολήθηκα με το σινεμά, με τον κινηματογράφο, αποκλειστικά.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο;

Κοίταξε, αυτό το κτήριο ξεκίνησε, ας πούμε, να χτίζεται το 1952, το καλοκαίρι του '52, ολοκληρώθηκε και λειτούργησε τον Νοέμβρη του '55. Ήμουν από νωρίς στον χώρο, τον αγαπούσα πάρα πολύ. Πέρα από τις σπουδές και παράλληλα με τις σπουδές κιόλας, γιατί έκανα και το πρόγραμμα του σινεμά, από ένα σημείο και μετά. Ήταν κάτι που αγάπησα, σου είπα, και μ' άρεσε πολύ. Και λένε ότι αν κάνεις επάγγελμα αυτό που αγαπάς θα πετύχεις. Κι εγώ νομίζω, νομίζω τα κατάφερα.

Μπορείτε να μου περιγράψετε την πορεία του πολυχώρου Ευκαρπίδη μέσα στο πέρασμα του χρόνου;

Ο πολυχώρος έγινε απ’ το 2000 και μετά, μέχρι τότε ήταν κινηματοθέατρο Ευκαρπίδη, μ' ένα χώρο πολύ μεγάλο χωρίς κολώνες, ήταν ένα επίτευγμα της εποχής. Λειτουργούσε γύρω στις 900 με 950 θέσεις και στην πλατεία και στον εξώστη συνολικά. Τι άλλο να σου πω; Τι θέλεις να σου πω δηλαδή;

Πώς εξελίχθηκε η βιομηχανία του σινεμά μέσα στην πάροδο του χρόνου;

Ξεκινώντας το '55 εμείς, στα τέλη του '55, διέγραψε μια πορεία, πολύ καλή, πάρα πολύ καλή μέχρι την πρώτη κρίση του '73, νομίζω, που ήρθε με την εμφάνιση της τηλεόρασης μαζικά. Οπότε αυτό ήταν ένα πρώτο έτσι χτύπημα στο σινεμά. Οι άνθρωποι κλειστήκαν μέσα. Το σινεμά που λειτουργούσε τότε, λειτουργούσε από τις Κυριακές το πρωί από τις 11:00 μέχρι τις 11:00 το βράδυ. Τέτοιο πράγμα. Γινόταν το αδιαχώρητο ειδικά τις Κυριακές, τότε ήταν η Κυριακή, όχι το Σάββατο. Να έχεις 1.000 μέσα και να περιμένουν οι 500 σε ουρά απ' έξω, περιμένοντας να τελειώσει η προβολή, να αδειάσει το σινεμά για να μπουν. Πολλά χρόνια, καμιά δεκαετία κράτησε αυτό περίπου. Περίπου, ας πούμε λιγότερο. Γινόταν αυτό το πανηγύρι που λέγαμε, το λαϊκό πανηγύρι της Κυριακής. Ορισμένες ταινίες βέβαια, κυρίως ελληνικές, ήταν αυτές που είχαν μεγάλη απήχηση στο κοινό, πανελλαδικά. [00:03:00]Η καλή μας μέρα ήταν η Κυριακή. Η καλή μας μέρα. Όπως σας είπα, υπήρχαν και ταινίες και ελληνικές, πολλές ελληνικές, οι περισσότερες ελληνικές, αλλά και ξένες παραγωγές, υπερπαραγωγές, οι οποίες κάθε μέρα κ.λπ. δούλευαν πολύ, πάρα πολύ. Να σκεφτείς ότι υπήρχαν ταινίες που έκαναν 14.000 εισιτήρια την εβδομάδα, ένα νούμερο πολύ μεγάλο. Σκεφτείτε η Κατερίνη ήταν γύρω στους 50.000 τότε, 45-50 χιλιάδες κάπου τόσο αριθμούσε είχε η Κατερίνη. Αυτό γινόταν με τον Χιτώνα, τις 10 εντολές, το Quo Vadis, αυτές οι ιστορικοθρησκευτικές ταινίες που είχανε μεγάλες, τεράστιες παραγωγές. Κλεοπάτρα, κι αν θυμηθώ κι άλλες. Έτσι πορεύθηκε μέχρι το '73 το σινεμά, που κάποια στιγμή γονάτισε, να σου πω την αλήθεια, στην πρώτη κρίση. Ήταν μεγάλη κρίση αυτή, κάναμε καιρό να συνέλθουμε. Ξαναπήραμε πάλι επάνω, αλλά σε 10 χρόνια πάλι ξαναγύρισε η δεύτερη, το βίντεο και η κασέτα ήταν ένας ανταγωνιστής δυνατός. Έκλεινε το άνθρωπο στο σπίτι μέσα, δεν ήταν το έξω το σινεμά όσο τον έκλεινε μέσα, δεν τον έβγαζε έξω. Θες να συνεχίσω πάλι ή να με ρωτάς εσύ;

Δεν ήθελα να σας διακόψω.

Παράλληλα με το σινεμά, το κινηματοθέατρό μας λειτουργούσε σαν θέατρο. Οι θεατρικές παραστάσεις ήτανε πάρα πολλές. Πέρασαν σχεδόν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, Έλληνες ηθοποιοί από τον χώρο, με μεγάλη επιτυχία. Εγώ πρόλαβα και λίγο τα μπουλούκια. Μπουλούκια λέγαμε, δεν ξέρω αν έχεις δει τον Θίασο του Αγγελόπουλου. Α! Το 'χεις δει. Κάτι τέτοιο γινόταν, με αυτά τα σχήματα τα θεατρικά, μπουλούκια, ας πούμε, σε εισαγωγικά, όπως λέγονται, τα οποία καθόντουσαν μία βδομάδα και αλλάζαν τρία έργα. Δευτέρα, Τρίτη άλλο έργο, Τετάρτη, Πέμπτη άλλο έργο, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή άλλο έργο. Έτσι τα πρόλαβα κι αυτά. Τα πρόλαβα κι αυτά.

Θεωρείτε ότι το θέατρο έχει επηρεάσει την κοινωνικοπολιτιστική ταυτότητα της πόλης και ο κινηματογράφος;

Και βέβαια, και το σινεμά και το θέατρο ήταν κάτι πολιτιστικό καθαρά, δηλαδή οπωσδήποτε βοηθήσουμε και σκέψου ότι οι ταινίες κ.λπ., το θέαμα, αυτό που βλέπαν στον κινηματογράφο ήταν κάτι που οπωσδήποτε λειτουργούσε στο μυαλό τον ανθρώπων. Βλέπαν πράγματα τα οποία ήταν τότε...

Προηγουμένως αναφέρατε δύο κρίσεις, μία την κρίση της τηλεόρασης και μία την κρίση της βιντεοκασέτας, αλλά παράλληλα πλέον υπάρχουν και οι [00:06:00]νέες τεχνολογίες, ίντερνετ και ούτε καθεξής. Πώς έχει επηρεάσει αυτό την πραγματικότητα του κινηματογράφου και του θεάτρου;

Κοίταξε να περάσουμε στην τρίτη κρίση, γιατί εκεί είναι και η τρίτη, η μεγάλη κρίση για εμάς στο σινεμά. Αρχές δεκαετίας του '90, τότε που όπως είπα και εκτός μικροφώνου, σου είπα ότι οι αίθουσες μειώθηκαν πάρα πολύ σε όλη την Ελλάδα, ήταν χώροι πλέον κατάλληλοι για σουπερμάρκετ, υπήρχε μια… Θα με βοηθάς λιγάκι γιατί-

Εννοείται!

Να βρίσκω και τις λέξεις, θέλω να πω. Ήταν πρόσφορα στο να μπει ο επιχειρηματίας που ήθελε να κάνει σουπερμάρκετ, να μπει στον χώρο αυτόν. Ήταν μεγάλοι χώροι, ήταν σε ισόγειο, κάτι που βοήθαγε, αλλά βοήθαγε στο να μετατραπούνε οι αίθουσες σε κλαμπ. Ήταν η εποχή τότε, κοντά στην τρίτη κρίση τότε, που εμφανίστηκαν τα κλαμπ, τα μεγάλα κλαμπ. Τότε και εγώ προσχώρησα σε μια ιδέα καινοφανή, λειτούργησε –ο μπαμπάς σου το θυμάται–, έκοψα τον χώρο οριζόντια και ενώ ο κάτω χώρος λειτουργούσε σαν κλαμπ Μερσέντες,  –ο μπαμπάς σου το θυμάται αυτό– ένας χώρος που έπαιρνε, το Σαββάτο ειδικά, γύρω στις 2,5-3 χιλιάδες άτομα. Ήταν τέτοια πράγματα, Χριστούγεννα και Πάσχα ήταν φοβερά νούμερα. Φρόντισα όμως να διατηρήσω το σινεμά σε καρέκλες σκηνοθετών, άνοιγε το μπαρ το μεσαίο και πήγαινε στα πλάγια. Φοβερό ήτανε, κατέβαινε η οθόνη, υπήρχε ο θάλαμος προβολής. Καθόντουσαν στα τραπεζάκια των σκηνοθετών, τραπεζάκια μπροστά ώστε να πιούνε ένα καφέ, ένα ουίσκι να πάρουνε και έπεφτε η προβολή.

Συνδυάσατε, λοιπόν, την καινούρια τάση με αυτό που αγαπούσατε, το σινεμά.

Την καινούργια τάση με αυτό που αγαπούσα, ακριβώς όπως το είπες. Μ' αυτό που αγαπούσα. Δεν το άφησα, έστω μ' αυτές τις συνθήκες λειτούργησε σαν σινεμά και σαν θέατρο. Σαν θέατρο λιγότερο βέβαια, γιατί δεν προσφερότανε, αλλά σαν σινεμά έστω εξυπηρετούσε. Για να φτάσουμε περίπου στο 2000, τότε που άρχισαν τα Multiplex να εμφανίζονται στον ελλαδικό χώρο.

Τι είναι τα Multiplex;

Τα Multiplex είναι οι πολυαίθουσες. Οι χώροι αυτοί οι μεγάλοι που έχουν 7-8, 10 αίθουσες, οι πολυαίθουσες, τα Multiplex. Έδωσε μια ώθησε φοβερή αυτή στο σινεμά. Οι επιλογές των ταινιών ήταν πολλές πλέον, δεν ήταν μία ταινία, αυτή είναι την εβδομάδα κι αν δεν σου αρέσει κάθεσαι κι έτσι σιγά σιγά κι εγώ λειτούργησα. Έκανα δεύτερη αίθουσα τον εξώστη μου, μικρούλα αίθουσα, γύρω στις 170 θέσεις και η μεγάλη μου αίθουσα που λειτουργεί[00:09:00], λειτούργησε και λειτουργούσε και σαν θέατρο, στα 250 είναι. Αλλά ήταν δύο χαριτωμένες αίθουσες και οι δύο. Γλυκές, με λίγο κόσμο βέβαια, αλλά ήτανε... Και εκείνο που είναι σημαντικό για την εποχή πλέον εκείνη για την οποία μιλώ είναι ότι το σινεμά βοηθήθηκε πάρα πολύ από τον ήχο. Από τον ήχο και την προβολή, δηλαδή κι ο ήχος άλλαξε, έγινε stereo, περιμετρικός, αλλά και η προβολή απέκτησε καινούρια μορφή. Το φιλμ σιγά σιγά άρχισε να αποσύρεται και έμεινε ψηφιακή. Αυτή η κασέτα που λέμε, κάτι σαν κασέτα, που δεν είχε κόστος για τους παραγωγούς, όπως είχε το φιλμ, και είχε καλύτερη απόδοση, πολύ καλύτερη απόδοση, πάρα πολύ καλή απόδοση. Δηλαδή, συνδυάστηκε ο ήχος με την εικόνα και τη ζεστασιά του χώρου, όποτε αυτό το βοήθησε πολύ, πάρα πολύ.

Και μέσα συνεχίζοντας στη δεκαετία των 00's η κρίση του ‘11 στη συνέχεια επηρέασε τον κινηματογράφο;

Το ‘11;

Η οικονομική κρίση.

Α! Όχι, δεν νομίζω. Δεν νομίζω, όχι. Ανεβοκατεβαίναν λίγο τα εισιτήρια, αλλά όχι σε σημείο που να υπάρχει ανησυχία. Πλέον, εκείνο που ξέχασα να σου πω και είναι και πολύ βασικό, είναι ότι οι προβολές πλέον ήταν σύγχρονες, δηλαδή παίζαμε μαζί με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη σε πρώτη φάση, ενώ παλαιότερα περιμέναμε κάποιους μήνες μετά την Αθήνα να 'ρθει η κόπια, το φιλμ στην Κατερίνη και στην επαρχία, αλλά με την πρόοδο όμως και με το πέρασμα του χρόνου παίζαμε σύγχρονα με την Αμερική. Ό,τι παιζόταν στην Αμερική, το παίζαμε κι εμείς και η διαφήμιση όλη αυτή ήταν ένα στοιχείο θετικό ώστε να μπορέσει να προσελκύσει θεατές. Σημαντικό, πολύ σημαντικό! Αν θες να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου.

Θα το ήθελα πολύ.

Νιώθω και λίγο μια χαρά όταν συναντώ ανθρώπους έξω και μου λένε... Α! Μάλλον, εκείνο που ξέχασα να σου πω ότι πλέον στις επαρχίες έμεινε μία αίθουσα μονάχα, σ' όλες τις επαρχίες. Είτε Κοζάνη είτε Καβάλα είτε Ξάνθη είτε Κομοτηνή, είτε Δράμα, Σέρρες, Κατερίνη, Βέροια, Νάουσα και πολλές πιάτσες όπως η Νάουσα, δεν είχαν και σινεμά, αλλά έμεινε μόνο μία αίθουσα, αυτή ήτανε, από τις 3-4 αίθουσες χειμερινές που υπάρχουνε, έμεινε μόνο μία. Τι σου έλεγα;

Θέλατε να μιλήσετε για τον εαυτό σας.

Για τον εαυτό μου. [00:12:00]Εγώ νιώθω χαρά και περηφάνια γιατί η Κατερίνη θεωρείτο τότε, εκείνα τα χρόνια τα παλιά της δεκαετίας του '60, '70, '80 και μετά, θεωρείτο μία πιάτσα δεύτερης ή τρίτης επιλογής. Ξεχώριζαν τότε στην Βόρειο Ελλάδα η Καβάλα, η όποια έκανε πάρα πολλά εισιτήρια μαζί με τις Σέρρες, η Δράμα, η Βέροια που έχει το δεύτερο σώμα στρατού και η Κοζάνη πήγαινε καλύτερα από εμάς. Εμείς ήμασταν πιο κάτω. Κατερίνη, Γιαννιτσά, Κιλκίς... Τέτοιο πράγμα ήτανε σε σημείο που όταν πηγαίναμε Θεσσαλονίκη θυμάμαι –και το θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτό– για να συζητήσουμε τους αντιπροσώπους για το θέμα των ταινιών, να κάνουμε πρόγραμμα των ταινιών, πάντα περιμέναμε να περάσει πρώτα ο Καβαλιώτης ή ο Σερραίος ή ο Δραμινός κι εμείς περιμέναμε πίσω για να 'ρθει η σειρά μας, η όποια σειρά μας. Υπήρχαν και διακρίσεις τότε ή αν έμπαινε ένας Σαλονικιός που είχε σινεμά, εμείς περιμέναμε, θα έμπαινε αυτός. Όμως, κοίταξε τι γίνεται εδώ και κάποια χρόνια. Η Κατερίνη θεωρείται η καλύτερη πιάτσα. Το λένε οι ταξιτζήδες, το λέμε κι εμείς, ας πούμε, χρόνια θεωρείται το σινεμά σαν πιάτσα. «Πώς πάει η πιάτσα σου;». Δεν αναφέρεται στο ταξί, αναφέρεται στο σινεμά. Η Κατερίνη κατάφερε να γίνει στα χρόνια τα τελευταία, αρκετά χρόνια, η καλύτερη πιάτσα της Βορείου Ελλάδος, δηλαδή ήρθε μπροστά. Και γι’ αυτό νιώθω περήφανος. Κατάφερα το κοινό της Κατερίνης, αριθμό εισιτηρίων βέβαια μιλάμε, τόσο στο σινεμά όσο και στο θέατρο. Το κοινό, βέβαια, το φιλοθεάμων κοινό –όσον αφορά το θέατρο– της Κατερίνης πάντα ερχόταν. Το θέατρο του άρεζε. Στο σινεμά όμως υπήρχε μια λιγότερη συμμετοχή. Σήμερα η Κατερίνη είναι η καλύτερη πιάτσα στη Βόρεια Ελλάδα.

Αναλογικά με πάντα με τον πληθυσμό.

Καθόλου, τίποτα. Δηλαδή από τις Σέρρες που έχει πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό ή από την Καβάλα που έχει πολύ μεγάλο πληθυσμό, η Κατερίνη πατάει πρώτη. Πάει μπροστά. Αυτό οφείλεται, πιστεύω εγώ, στο ότι φρόντισα το σινεμά μου, τις αίθουσες, τους χώρους, έκανα ό,τι μπορούσα καλύτερο για να έχω, αυτό που σου 'πα, εικόνα και ήχο. Ό,τι καλύτερο υπήρχε το 'κανα. Να θυμηθώ ότι όταν ήρθε το Avatar, ήταν η πρώτη 3D ταινία –δεν μπορεί να το θυμάσαι– του Cameron.

Ναι!

H πρώτη 3D. Εκτός από το Multiplex σαν πολυχώροι και μεγάλων εγχειρημάτων που περάσανε, ήμουνα μες στους πέντε κινηματογράφους σε όλη την Ελλάδα που βάλανε το 3D. Τόση η λαχτάρα μου να μπω στο 3D που ήμουν απ' τους πρώτους που το βάλανε.

Η αλήθεια είναι ότι είναι η πρώτη ταινία που είδα σε 3D εδώ.

[00:15:00]Το Avatar; Ναι, ναι!

Άρα πώς βλέπετε το μέλλον του σινεμά;

Η βιομηχανία είναι τεράστια. Τεράστια βιομηχανία. Δεν πρόκειται να σταματήσει. Ούτε πρόκειται το σινεμά να έχει άλλη κρίση. Τελειώσανε οι κρίσεις για το σινεμά. Εκτός αν συμβεί κάτι με τον κορωνοϊό, οπότε αυτό εντάξει είναι ένα φαινόμενο παγκόσμιο. Όχι, θα πηγαίνει. Μπορεί να παίζουν λίγο τα ποσοστά τη μία χρονιά να κάνεις τόσα εισιτήρια, να πέσεις τρεις, τέσσερις, πέντε χιλιάδες κάτω, να ξανανεβείς μετά. Είναι καθαρά θέμα ταινιών. Περιμένεις ταινίες, όπως φέτος μας βγήκε μια Ευτυχία, Παπαγιαννοπούλου. Πάρα πολύ ωραία ταινία, παιζότανε 7-8 εβδομάδες και δούλεψε πάρα πολύ. Ή βγήκε η Πολίτικη Κουζίνα, χάλασε κόσμο, ή το Η Ρόζα της Σμύρνης, δηλαδή πάντα υπάρχουνε ταινίες κι αν ειδικά ελληνικές, τις δικές μας παραγωγές, αυτό μας δίνει ώθηση φεύγουμε μπροστά. Και αυτό συμβαίνει και με την Αμερική βέβαια. Παραγωγές οι οποίες έχουν ενδιαφέρον σού ανεβάζει τη χρονιά.

Αναφέρατε πριν τον κορωνοϊό και υποθέτω ότι είναι ένας από τους παράγοντες που έχει επηρεάσει αρκετά το πολιτιστικό γίγνεσθαι.

Μας κλείσανε. Σ' όλη την Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο νομίζω έχει κλείσει το σινεμά.

Τώρα τι προβλέπεται; Ποια είναι τα επόμενα βήματα;

Τώρα 20 Αυγούστου ανοίγουμε. 20 Αυγούστου και μάλιστα ανοίγουμε με το Wonder Woman, αυτό έχει δηλώσει η Αμερική. Ξεκινάει κι η Αμερική με το Wonder Woman, όποτε κι εμείς. Κρατώντας πάντα όμως τις αποστάσεις, κρατώντας πάντα αυτό που ζητάει η πολιτεία. Θα παίξουμε κάθισμα παρά κάθισμα. Πλέον το σινεμά θα γίνεται όπως το θέατρο με αριθμημένα εισιτήρια και θα ξέρεις τη θέση που θα καθίσεις, ώστε να μην υπάρχει συνωστισμός. Δεν θα κάνουμε διάλειμμα στην πρώτη φάση, ώστε όποιος θέλει να πάρει από το κυλικείο στην αρχή και να μην κάνει διάλειμμα να μαζεύονται τα πιτσιρίκια. Θα κρατήσουμε τους κανόνες. Οφείλουμε να το κάνουμε αυτό.

Για να συνεχίσουμε να βλέπουμε με ασφάλεια. Σας ευχαριστώ πολύ.

Ναι! Να 'σαι καλά κοπέλα μου. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο.