[00:00:00]Καλησπέρα.

Καλησπέρα

Θέλεις να μου πεις το όνομά σου;

Φυσικά. Ονομάζομαι Αχιλλέας Γραβάνης.

Είναι Τετάρτη 2 Μαρτίου του 2022, είμαι με τον Αχιλλέα Γραβάνη, βρισκόμαστε στα Τρίκαλα, εγώ ονομάζομαι Ευανθία Μπατάλα και είμαι ερευνήτρια στο Istorima. Αχιλλέα θα μιλήσουμε για τη δική σου εμπειρία σχετικά με το θέμα των σπουδών και της επαγγελματικής αποκατάστασης. Θέλεις να μου πεις κάποια πράγματα για σένα;

Φυσικά. Λοιπόν να πούμε για τα παιδικά χρόνια;

Πού γεννήθηκες; 

Γεννήθηκα στον Χολαργό Αττικής, 4 Μαΐου του 1990. Στην Αθήνα δεν έζησα πολλά χρόνια, μέχρι παιδικό σταθμό. Το 1996 οι γονείς μου κατάφεραν και μετακομίσαμε από την Αθήνα στα Τρίκαλα, σ’ ένα χωριό των Τρικάλων, στο Ρίζωμα. Στο Ρίζωμα Τρικάλων… Εγώ και ο αδερφός μου. Για ποιο λόγο; Οι γονείς μου επειδή ζήσαν πολλά χρόνια στην Αθήνα, δημόσιοι υπάλληλοι και οι δύο, είχαν βαρεθεί το διαμέρισμα και θέλανε να έχουνε… Να ζήσουν τη ζωή τους ολόκληρη σ’ ένα μεγάλο σπίτι, σε μια μονοκατοικία που θα έχουν τον κήπο τους και που τα παιδιά τους θα μεγαλώσουνε σε ένα πιο ασφαλές μέρος και στον τόπο τους. Γιατί και οι δύο γονείς μου είναι από το ίδιο χωριό και είναι και τρίτα ξαδέρφια. Ήρθαμε το 1996 στο Ρίζωμα Τρικάλων, όπου φτιάξαν οι γονείς μου το σπίτι, τη μονοκατοικία, εγώ μαζί με τον αδερφό μου… Εκεί πήγα… Αρχικά πήγα δημοτικό Σχολείο στην Καλαμπάκα, γιατί η μάνα μου εργαζόταν στον ΟΑΕΔ της Καλαμπάκας, μέχρι Τετάρτη Δημοτικού. Το ’96 ήμουνα Πρώτη Δημοτικού μέχρι το ’99-2000. Έπειτα ενώ θα ολοκλήρωνα τα μαθητικά μου χρόνια του δημοτικού, της προσχολικής αγωγής στην Καλαμπάκα, η μητέρα μου έμεινε έγκυος στην αδερφή μου, με την οποία έχουμε δέκα χρόνια διαφορά και δεκατέσσερα ο μεγάλος, την Ελπίδα και γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή έμεινε σχεδόν ένα χρόνο, είχε άδεια εγκυμοσύνης, αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο και να πάω στο χωριό μου, στο Ρίζωμα, εκεί που μέναμε. 

Προσαρμόστηκες εύκολα στο νέο σχολικό περιβάλλον;

Ήταν δύσκολο είναι η αλήθεια. Ήταν δύσκολο, γιατί μου άρεσε και στην Καλαμπάκα, στο σχολείο, τα παιδιά ήταν πιο… Είχαν άλλη νοοτροπία. Δεν ξέρω ίσως επειδή ήτανε κωμόπολη, επειδή ήταν πόλη; Είχαν λίγο διαφορετική νοοτροπία από τα παιδιά του χωριού. Στο χωριό υπάρχει και η ζήλια, υπάρχουν και πολλά έτσι άλλα πράγματα, που όλοι τα γνωρίζουμε και τα βλέπουμε σε όλα τα χωριά της Ελλάδος, όχι μόνο στα δικά μας χωριά… Ήταν λίγο δύσκολα, εντάξει. Ωστόσο, όμως δόξα τω Θεώ έγινε η προσαρμογή, ολοκλήρωσα το δημοτικό στο Ρίζωμα, πέμπτη και έκτη και  μετέπειτα γυμνάσιο ακολούθησα στο χωριό μου. Δόξα τω Θεώ, τότε το χωριό μου, το Ρίζωμα, είχε γυμνάσιο. Εκεί ολοκλήρωσα το… Τέλειωσα το σχολείο, τρεις χρονιές στο Γυμνάσιο Ριζώματος και από εκεί στο λύκειο. Λύκειο στα Τρίκαλα. Αναγκαστικά έπρεπε να πάμε στα Τρίκαλα, εκεί είχε λύκειο, στο 1ο Λύκειο Τρικάλων, σ’ ένα πολύ καλό σχολείο, με καλούς καθηγητές. 

Όταν χρειάστηκε να επιλέξεις κατεύθυνση στο λύκειο, ήξερες τι ήθελες;

Στο λύκειο είναι η αλήθεια, στην πρώτη και δευτέρα λυκείου ήθελα, έλεγα ότι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Αυτό ήταν το όνειρό μου! Ωστόσο λίγο η αδυναμία μου στις ξένες γλώσσες με έκανε να το αφήσω απ’ το μυαλό μου. Επομένως, ήμουνα μέτριος μαθητής, με τα μαθηματικά ήμουνα μαλωμένος, επομένως ήτανε αναγκαία  θα λέγαμε, η λύση της θεωρητικής κατεύθυνσης. Δεν υπήρχε άλλη λύση για μένα ούτε η θετική ούτε η τεχνολογική, επομένως θεωρητική κατεύθυνση, γιατί είναι μια κατεύθυνση που μπορείς απλά να διαβάσεις και όσο διαβάζεις, είσαι καλύτερος. Δεν είναι που χρειάζεται να βάλεις και τη φαντασία και τα λοιπά. Επομένως, η θεωρητική κατεύθυνση ήταν πιο βατή για μένα, πήγα, ξεκίνησα Δευτέρα Λυκείου θυμάμαι στη θεωρητική, χωρίς να έχω κάποιο στόχο και στην πορεία, εντάξει έψαξα να βρούμε κάποιες σχολές… 

Από το σχολείο υπήρχε ενημέρωση σχετικά με το αντικείμενο της κάθε κατεύθυνσης, αλλά και με τα επαγγελματικά πεδία που σχετίζεται η καθεμία; Δηλαδή αν επιλέξω τη θεωρητική σχολή έχω κατανοήσει τι επάγγελμα μπορώ να κάνω μετά, τι επιλογές έχω;

Δεν θυμάμαι στο λύκειο. Θυμάμαι στο… Στο γυμνάσιο ήταν μου φαίνεται; Ήτανε το ΣΕΠ, ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός, αλλά δε θεωρώ ότι βοήθησε ιδιαίτερα. Θεωρώ ότι σ’ αυτό υστερεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν ξέρω σήμερα τι γίνεται. Τότε υστερούσε το εκπαιδευτικό σύστημα και θα έπρεπε να έχει[00:05:00] και ψυχολόγους και να γίνεται –πως το λένε;– να δίνουν ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, πώς θα καθοδηγήσουν τα παιδιά, να βλέπουν τα… Τις δεξιότητές τους και να τους οδηγούνε και να τους κατευθύνουνε στη σωστή πορεία. Εμάς μας αφήνανε έρμαια, ελεύθερους, μόνοι και να αποφασίσουμε από μόνοι μας! Πού να ξέρεις τώρα σε ηλικία τέτοια τι θέλεις να γίνεις; Και… Κι οι γονείς ήταν και τέτοιοι, οι οποίοι κι αυτοί δεν ξέρανε, δεν ψάχνανε. Κυρίως αυτό έτσι, που η εμπειρία μου μού λέει είναι ότι οι γονείς που πάντα έτσι γνώριζαν και κατεύθυναν σχετικά σωστά, όχι κι αυτοί πάντα, τα παιδιά ήταν οι καθηγητές. Αυτοί.

Υπήρχε έστω κάποιος καθηγητής που ανεξάρτητα από το τι περιλάμβαναν τα βιβλία τα σχολικά, έστω κάποιος καθηγητής από μόνος του που να έχει επιμείνει περισσότερο στο θέμα του επαγγελματικού προσανατολισμού;

Όχι, όχι! Κανένας, κανένας, κανένας. Εγώ όπως θα πούμε και πώς διάλεξα τη σχολή… Μια συγγενής, μακρινή συγγενής είχε πει, είχε προτείνει στη μητέρα μου όταν έμαθε ότι εγώ είμαι θεωρητική κατεύθυνση κι ότι είμαι Δευτέρα Λυκείου ή Τρίτη Λυκείου, δεν θυμάμαι τι τάξη ήμουνα, της είχε προτείνει μια σχολή τότε Βιβλιοθηκονομία και Συστημάτων Πληροφόρησης. Διότι ένα Θεσσαλονίκη, ένα Αθήνα κι ένα Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα, Αρχειονομίας και Βιβλιοθηκονομίας. Όταν το πρωτοάκουσα μου καλοάρεσε, είναι η αλήθεια. Έτσι όπως το σκέφτηκα, όπως το σκεφτόμαστε κι εμείς… Απλά, χωρίς να εμβαθύνω… Εντάξει, και τι μυαλό τώρα στα 16 χρονών και 17 για να εμβαθύνεις και να μπορείς να κατανοήσεις τι είναι. Είδα λίγο τα μαθήματα, ήταν στη Θεσσαλονίκη, ήθελα να πάω στη Θεσσαλονίκη, ήταν κι ο αδερφός μου, σπούδαζε κι αυτός. Επομένως, ήταν και βατά… Ήτανε βατή η –πώς να πούμε;– τα μόρια ήτανε τέτοια που μπορούσα να τα πιάσω, επομένως έβαλα στόχο τη Βιβλιοθηκονομία είναι η αλήθεια, ναι.

Θέλεις να μου μιλήσεις λίγο όμως και για την περίοδο των Πανελληνίων;

Ναι.

Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Οι Πανελλήνιες είναι μια εμπειρία που πραγματικά εύχομαι να μην τη… Να σταματήσει κάποτε, να μην τη ζουν οι μαθητές! Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα! Πολύ δύσκολη, πολύ άγχος, πολλή κούραση, σπάσιμο νεύρων! Δεν… Κι εμείς τώρα επειδή μέναμε και στο χωριό, είχαμε μεγάλες δυσκολίες. Γιατί έπρεπε να… Το πρωί ξυπνούσαμε, παίρναμε το λεωφορείο, πηγαίναμε στα Τρίκαλα, τελειώναμε το σχολείο, ξαναπαίρναμε το λεωφορείο, ξαναγυρνούσαμε στο χωριό, καθόμασταν δύο ώρες και ξανά πάλι το λεωφορείο για να  ξανακατέβουμε στα Τρίκαλα για να πάμε φροντιστήριο! Ναι, ήτανε πολύ κουραστική… Η Τρίτη Λυκείου όχι, ήταν πολύ δύσκολη! Και γι’ αυτό το λόγο εγώ δεν πέρασα με την πρώτη, πέρασα με τη δεύτερη. Η δεύτερη χρονιά είναι η αλήθεια ότι ήταν πολύ πιο καλά. Ήταν δηλαδή νορμάλ. Ήμουνα και πιο ώριμος, αλλά ήταν το καλό ότι ξυπνούσα το πρωί, έπαιρνα το λεωφορείο, πήγαινα στα Τρίκαλα, έκανα μάθημα 9:00 με 11:00, 9:00 με 12:00, γυρνούσα πάλι, έκανα και το διάλειμμά μου, ξεκουραζόμουνα, έτρωγα, χαλάρωνα, διάβαζα δυο, τρεις, τέσσερις ώρες, μετά καθόμουνα, κοιμόμουνα… Άντε ξανά πάλι τα ίδια! Εντάξει, στην… Τη δεύτερη χρονιά εννοείται ότι ζορίστηκα πάρα πολύ από το Πάσχα και μετά.

Την πρώτη χρονιά που δεν πέρασες κάπου πώς το αντιμετώπισες αυτό;

Την πρώτη χρονιά είναι η αλήθεια μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα, αν και είχα καταλάβει εγώ ότι δεν πήγα καλά από τα μαθήματα, πολύ άσχημα! Μεγάλη στενοχώρια… Πώς θα βγω στο χωριό; Πώς θα κυκλοφορήσω; Πώς θα με δει ο κόσμος; Τι θα μου πούνε; Ήμουνα και παιδί Αξιωματικού της Αστυνομίας και η μητέρα μου κι αυτή ήταν δημόσιος υπάλληλος, επομένως έπρεπε κι εγώ –πώς το λένε– να έχω περάσει κάπου. Κι οι συγγενείς οι άλλοι, ξαδέρφια και τα λοιπά είχαν περάσει και ήταν άσχημο! Ήταν πολύ άσχημο! Δηλαδή έτσι… Σε αντιμετώπιζαν σαν κακομοίρη! «Τι έπαθε ο κακομοίρης;». Ναι. Εντέλει, τώρα, σήμερα το θεωρώ μεγάλη ανοησία αυτή η αντιμετώπιση, γιατί… Τέλος πάντων! 

Και τη δεύτερη λοιπόν χρονιά που έδωσες πανελλήνιες εξετάσεις είχες συγκεκριμένο στόχο; Είχες πάρει απόφαση;

Ναι, ναι. Τη δεύτερη χρονιά είχα βάλει στόχο τη Βιβλιοθηκονομία, ήμουνα συνειδητοποιημένος, είχα πει κιόλας στους δικούς μου ότι: «Θα ξεκινήσω, θα διαβάσω και αν… Αν…». Ναι. Είχα βάλει στόχο τη Βιβλιοθηκονομία και τους είχα πει εξαρχής ότι αν βλέπω ότι δεν διαβάζω και δεν πάω καλά, θα σταματήσω, δεν θα δώσω! Ναι, δεν θέλω να ξοδέψετε λεφτά και τα λοιπά, σημαίνει ότι δεν κάνω να αυτό». Από τη στιγμή που πήγαινα καλά, με ενθάρρυνε και η καθηγήτρια που πήγαινα φροντιστήριο, έβαλα τα δυνατά μου, διάβασα όσο δεν έχω διαβάσει σε όλη μου τη ζωή και δόξα τω Θεώ, πήγαν όλα πολύ καλά και έβγαλα… Ενώ την πρώτη χρονιά είχα βγάλει 9.900, τη δεύτερη έβγαλα 13.900! Ανέβηκα 4.000 μόρια! 13.900, ναι... Πέρασα στη Βιβλιοθηκονομία όγδοος και τότε, δεν θυμάμαι τι ακριβώς ήταν αυτό, οι πρώτοι δέκα, δεν ξέρω πόσοι ήτανε, παίρνανε μια επιδότηση. Δηλαδή πήραμε ένα laptop και μας το δώσανε μια επιδότηση 400 ευρώ. Εμείς δηλαδή δώσαμε άλλα 100 ευρώ[00:10:00]. Ήταν πολύ ωραίο, πολύ ωραίο, πολύ ωραίο το συναίσθημα. Εντάξει, πολλή μεγάλη χαρά και τα λοιπά… Εντάξει! Θεσσαλονίκη! Στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, στο Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης, στη Βιβλιοθηκονομία. Με επιδότηση!

Έκανες όνειρα όταν μετακόμισες στη Θεσσαλονίκη για σπουδές; Είχες δηλαδή προσδοκίες;

Κοίτα. Το ξεκίνημα ήταν δύσκολο στη Θεσσαλονίκη, γιατί όντας –πώς το λένε– πολύ δεμένος με τους γονείς μου, πολύ δεμένος με τον τόπο μου, με τα Τρίκαλα με το χωριό και τα λοιπά, σε μια… Γιατί εγώ στην ουσία, μεγάλωσα στο χωριό, δεν… Μπορεί να γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα απ’ την Αθήνα, ήμουνα πολύ μικρός. Από τα 6 μου χρόνια έως και τα 18, ήμουνα… 19, γιατί πέρασα με τη δεύτερη, ήμουνα στο χωριό. Άρα, επομένως, μετά το να πάω σε μια μεγάλη πόλη, τη Θεσσαλονίκη, με αστικά, με κίνηση, σε διαμέρισμα, με πολυκατοικίες, με πολυκοσμία, ήτανε κρίση πανικού! Ήταν πολύ δύσκολο! Στην αρχή στεναχωριόμουν πάρα πολύ, κατέβαινα κάθε Σαββατοκύριακο, πήγαινα στα Τρίκαλα, ωστόσο μετά σιγά-σιγά εντάξει, εγκλιματίστηκα, ναι, άρχισα, έκανα και τις γνωριμίες μου, γνώρισα και κόσμο σωστό, άρχισα να κάνω παρέες… Στην αρχή με τη σχολή γενικά δεν τα πήγαινα καλά είναι η αλήθεια. Αλλιώς, αλλιώς την σκεφτόμουνα αλλιώς μου βγήκε. Λίγο με δυσκόλευε. Ωστόσο όμως, όπως είναι έτσι ο χαρακτήρας μου, πάντα σ’ ότι κάνω, ψάχνω να βρω κάτι που να μ’ αρέσει!  Επομένως, είπα κι εγώ στον εαυτό μου ότι: «Για να πάρεις πτυχίο και να τελειώσεις τη Βιβλιοθηκονομία, πρέπει να βρεις κάτι που να σ’ αρέσει». Έτσι πήγα, ξεκίνησα να πηγαίνω βόλτα στη βιβλιοθήκη, στις βιβλιοθήκες. Μπορεί να φανεί αστείο σ’ αυτούς που θα ακούσουνε, ωστόσο όμως δεν είναι καθόλου αστείο και έχει πολύ μεγάλη βάση. Πήγαινα στις βιβλιοθήκες, γνώριζα τους βιβλιοθηκονόμους που εργάζονταν, οι οποίοι είχαν τελειώσει την ίδια σχολή με μένα και έβλεπα πώς λειτουργεί μια βιβλιοθήκη και έβλεπα ότι τα μαθήματα που διδασκόμουνα δεν ήταν άσχετα και ότι είχανε πρακτική εφαρμογή στη δουλειά μας!  Έτσι άρχισε να αλλάζει η οπτική που έβλεπα τη σχολή, μου άρεσε, άρχιζα την αγάπησα, άρχιζα να περνάω τα μαθήματα, άρχιζα να κάνω πράγματα, να δραστηριοποιούμαι στη σχολή, έτσι, να κάνω ωραία πράγματα, κάναμε πάρτι, κάναμε εκδρομές για να θυμόμαστε πράγματα έτσι ωραία από τα φοιτητικά χρόνια, αναμνήσεις ωραίες, να μας μείνουν. Δηλαδή αυτό που λέει: «Τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα». Εγώ αποφάσισα ότι πρέπει να κάνουμε πράγματα για να μείνω ως τα καλύτερα, γιατί μέχρι τότε δεν ήταν αυτό που μας λέγανε ότι τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα! Και…

Τα μαθήματα; Απ’ τα μαθήματα τι θυμάσαι; Πώς γινότανε;

Τα μαθήματα… Είχαμε τα εργαστήρια. Στην αρχή είχαμε τις αλυσίδες, μετά τις σπάσαν τις αλυσίδες. Οι αλυσίδες ήτανε… Έπρεπε να… Ήταν προϋπόθεση… Έπρεπε να περνούσες… Έπρεπε να περάσεις το ένα μάθημα για να πας στο δεύτερο και μετέπειτα. Τα μαθήματα, εντάξει είχανε και τη δυσκολία τους, εντάξει είχανε… Εγώ η αλήθεια μου άρεσαν τα ταξινομικά! Dewey! Ταξινόμηση 2!

Θυμάσαι την καθηγήτρια που είχες;

Στα Ταξινομικά είχα τον Ιωαννίδη.

Α, είχες...

Ναι, Ιωαννίδη είχα στο Dewey, LC είχα τον Σίτα και την… Δεν θυμάμαι πώς τη λέγανε την άλλη…  Τους καθηγητές έτσι τους θυμάμαι πολύ έτσι γλυκά, περάσαμε πολύ καλά! Περάσαμε πολύ καλά! Δηλαδή… Έμεινα κι εγώ, πιστεύω δηλαδή ότι έμεινε το όνομά μου και η φυσιογνωμία μου σ’ αυτή την… Σ’ αυτή τη σχολή και τον Ιωαννίδη και τον Κεφαλά και την Πολυδωράτου και την Μυκωνίου, που μας έκανε Λογοτεχνία… Αγαπημένη η κυρία Μυκωνίου, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και είναι στον Πολιτισμό του Δήμου Θεσσαλονίκης και είναι πολύ δραστήρια! Και με τα παιδιά κάναμε ωραία πράγματα, με λέγανε «Ο Τρικαλινός», γιατί διαφήμιζα την πόλη μου, τα Τρίκαλα, και τον «Μύλο των Ξωτικών». Πολύ ωραία, πολύ ωραία χρόνια!

Οι καθηγητές σου στη σχολή μιλούσαν για την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων του τμήματος; 

Οι καθηγητές δεν μιλούσανε, αλλά δόξα τω Θεώ αυτή η κυρία Μυκωνίου, που την ανέφερα κιόλας πριν, όταν ήμασταν τρίτο έτος, αν δεν κάνω λάθος, τότε που μπήκαμε για τα καλά στην οικονομική κρίση τότε αυτή μας είχε πει ότι: «Ναι παιδιά θα σας πω κάτι δυσάρεστο, αλλά θα σας πω την πάσα αλήθεια. Δύσκολο να βρείτε δουλειά». Είχαν γίνει οι αγώνες… Τότε ήταν υπουργός, η συγχωρεμένη η Γιαννάκου, που έφυγε πριν λίγες μέρες απ’ την ζωή, η οποία ήταν η τελευταία υπουργός Παιδείας που ενδιαφέρθηκε να οργανώσει τις σχολικές βιβλιοθήκες όπως έπρεπε και να δουλέψουν όλοι οι βιβλιοθηκονόμοι και δεν θα υπήρχε βιβλιοθηκονόμος άνεργος αυτή τη στιγμή. Μετά από αυτό ήρθε η οικονομική κρίση και αυτή τότε η καθηγήτρια, η κυρία Μυκωνίου, μας είχε προτείνει ότι… Η δικιά της η πρόταση ήταν να στραφούμε στη Λογοτεχνία[00:15:00], μιας και αυτό ήταν το μάθημά της και να βρίσκαμε από κει διεξόδους για επαγγελματική αποκατάσταση. Εντάξει, τότε είχαμε και τη νοοτροπία, λέγανε και οι δικοί μας: «Δεν πειράζει, πάρτε ένα πτυχίο και κάτι θα γίνει». Πού να ξέραμε ότι μετά θα ερχόταν ο κορονοϊός και θα γίνονταν όλα αυτά;

Παράλληλα με τα μαθήματα υπήρχαν δράσεις ή συνεργασίες που να βοήθησαν εσένα και τους συμφοιτητές σου να έρθετε σε επαφή με φορείς, με υπηρεσίες που ενδεχομένως να συνεργαζόσασταν μετά; Υπήρχε δηλαδή αυτή η σύνδεση μεταξύ σχολής και υπηρεσιών;

Δεν θυμάμαι, δεν νομίζω, δεν το νομίζω, όχι. Δεν νομίζω, δεν νομίζω ότι… Δεν έγινε κάτι, ίσα-ίσα αυτό είναι το παράπονό μου απ’ αυτή τη σχολή. Το παράπονό μου ήταν αυτό. Ότι δεν κάναν τέτοια πράγματα κι έπρεπε να κάνουν αγώνες και να κατοχυρώσουν και τα επαγγελματικά δικαιώματα, ώστε αυτή τη στιγμή να μην μπορεί να δουλέψει ο οποιοσδήποτε άσχετος σε μια Βιβλιοθήκη. Δουλεύουν στη Βιβλιοθήκη οι πάντες πλην των βιβλιοθηκονόμων! Έπρεπε να δουλεύουν βιβλιοθηκονόμοι. Και κάναν συνέδρια και απλά λέγανε ωραία λόγια. Καλά είναι και τα ωραία λόγια, καλά είναι και τα πολλά, τα ωραία αυτά που λένε οι επιστήμονες και καθηγητές πανεπιστημίου, αλλά δεν λέγανε την ουσία! Η κατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων και πώς θα διαδώσουμε να μάθει ο κόσμος τι είναι Βιβλιοθηκονομία. Γιατί τελειώσαμε, πήραμε ένα πτυχίο και μας λέγαν: «Τι έκανες εκεί πέρα; Έμαθες πώς να βάζεις τα βιβλία στα ράφια;». Τέσσερα χρόνια δεν νομίζω ότι τελειώνεις μια τριτοβάθμια εκπαίδευση για να μάθεις να βάζεις τα βιβλία στα ράφια. Αυτό μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε, δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης για να βάζεις τα βιβλία στα ράφια!

Τι περίμενες ότι θα κάνεις μετά την αποφοίτηση;

Μετά την αποφοίτηση ήλπιζα ότι μπορεί να έβγαινε κάποια προκήρυξη, κάτι μπορεί να γινότανε, κάπου μπορεί να έμπαινες σε κάποια υπηρεσία δημόσια –να μην το κρύψω– ότι κάτι θα γινόταν. Εντάξει, δεν θεωρώ… Δεν ήμουνα, ήμουνα αισιόδοξος, δεν ήμουνα απαισιόδοξος ότι θα πάνε χειρότερα τα πράγματα. Εντάξει, πίστευα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Ωστόσο, όχι δεν έγινε και γι’ αυτό τον λόγο… Και γι’ αυτό τον λόγο και η πτυχιακή μου, αλλά και η πρακτική μου… Η πρακτική εντάξει, έγινε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη των Τρικάλων. Αλλά πριν πούμε για την πρακτική. Η πτυχιακή μου ήτανε σαν να κάνω πρακτική. Δηλαδή η πτυχιακή μου ήταν η οργάνωση της βιβλιοθήκης του Πολεμικού Μουσείου. Πολλοί παίρναν πτυχιακές είτε έρευνες, είτε παίρνανε λογοτεχνία. Εγώ επειδή έβλεπα γενικά ότι ήταν δύσκολο να δουλέψω ως βιβλιοθηκονόμος, είπα στον εαυτό μου ότι: «Αφού θέλεις να το ζήσεις, έστω και λίγο, ζήσ’ το και στην πτυχιακή σου». Και η πτυχιακή μου ήταν δηλαδή σαν να κάνω πρακτική. Ήταν δηλαδή σαν να έκανα δύο πρακτικές. Η πτυχιακή μου ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, πέρασα πάρα πολύ όμορφα και τους όλους εκεί πέρα τους ευχαριστώ για την φιλοξενία και για όλα όσα έζησα. Έζησα και τον διευθυντή και τους στρατιώτες και τους υπαξιωματικούς που εργάζονταν. Ένας πολύ όμορφος χώρος. Ήμουνα εκεί, έβαζα κάθε μέρα με το laptop περνούσα τα βιβλία στο σύστημα, έκανα γνωριμίες… Πέρασα πάρα πολύ όμορφα! Δηλαδή πραγματικά το θυμάμαι έτσι και συγκινούμαι δηλαδή, την πτυχιακή μου.

Υπάρχει κάτι που να θυμάσαι έντονα από εκείνη την περίοδο; Κάποια ανάμνηση δυνατή;

Απ’ την πτυχιακή; Ανάμνηση δυνατή… Αυτό που μπορώ να μοιραστώ με τον κόσμο που θα δει εδώ στο Istorima, είναι ότι δεν θα ξεχάσω επειδή ήθελα να τελειώσω… Επειδή ήθελα να τελειώσω σύντομα για να μην ξοδεύουνε οι γονείς μου, να πληρώνουν ενοίκιο στη Θεσσαλονίκη, αναγκαζόμουν κάποιες μέρες να κάτσω και μέχρι τις 11:00 και 12:00 η ώρα το βράδυ. Το μουσείο έκλεινε. Φυσικά υπήρχαν μέρες που απόγευμα δεν άνοιγε ή άμα θα ήταν απόγευμα, έκλεινε 8:00 η ώρα, 8:30-9:00 παρά. Και ενώ οι στρατιώτες θα πηγαίνανε για ύπνο, εγώ τους κρατούσα ξάγρυπνους μέχρι τις 11:00 και 12:00 η ώρα και ξανανοίγανε πάλι τις πόρτες, να βγάλουν τις αλυσίδες, να ξεκλειδώσουνε για να φύγω εγώ για να πάω στο σπίτι. Ήτανε δηλαδή, δυνατή στιγμή και τους ευχαριστώ πολύ, όπως και που μου δίναν και τα πρωινά που τρώγανε πολλές φορές, παίρναν τα δεκατιανά εκεί οι στρατιώτες και μου δίναν κι εμένα να φάω. Ναι, ήταν πολύ ωραία! Η πρακτική μου άσκηση έγινε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη των Τρικάλων, μια πολύ ωραία Βιβλιοθήκη, ιστορική βιβλιοθήκη, με πάρα πολύ κόσμο, με μεγάλη συλλογή, έξι μήνες. Εντάξει, σε όλα τα πράγματα περνάς και καλά, περνάς και άσχημα. Γενικά καλά πέρασα, απλά το μόνο που θα μπορούσα έτσι να πω ως αρνητικό είναι ότι η πρακτική άσκηση είναι για να μάθεις. Εγώ δυστυχώς σ’ αυτή τη βιβλιοθήκη δεν έμαθα, γιατί αυτή η βιβλιοθήκη γενικά είναι λίγο… Δεν έχει εκσυγχρονιστεί, δεν έχουνε, δεν θα πω ποιος ευθύνεται και ποιος δεν ευθύνεται, δεν έχει εκσυγχρονιστεί. Και δόξα τω Θεώ όμως, υπήρχαν τρεις βιβλιοθηκονόμοι, αλλά[00:20:00] ωστόσο δεν έμαθα πολλά πράγματα. Λίγα πράγματα, πιο πολύ δηλαδή στην ουσία εγώ θεωρώ ότι βοήθησα και συνέσφερα –πως το λένε;–, βοήθησα στο να λειτουργήσει η Βιβλιοθήκη αυτούς τους έξι μήνες. Δεν θεωρώ ότι έμαθα ιδιαίτερα πράγματα, θεωρώ ότι απλά βοήθησα. 

Και μετά ακολούθησε η ορκωμοσία;

Μετά ναι, ολοκληρώθηκε, έγινε η παρουσίαση της πτυχιακής, ακολούθησε η ορκωμοσία. Η ορκωμοσία τη θυμάμαι πάρα πολύ ωραία. Θυμάμαι που ήρθαμε από τα Τρίκαλα με τους γονείς μου και τον αδερφό μου στο ΤΕΙ ξανά. Η επιστροφή για τελευταία φορά στον τόπο του εγκλήματος! Με τα κορίτσια που μόλις με είδαν: «Καλώς τον Τρικαλινό!». Εκεί είχα τη μεγάλη τύχη και ευχαριστώ πάρα πολύ… Πάντα στην ορκωμοσία τον λόγο τον παίρνει ο καλύτερος βαθμός, ο πρώτος. Η πρώτη κοπέλα που είχε τον βαθμό έλειπε στο εξωτερικό, επομένως μετά ο επόμενος ήταν μια άλλη κοπέλα. Η συγκεκριμένη κοπέλα είπε τον όρκο, αλλά ντρεπόταν να μιλήσει. Και αφού ντρεπόταν να μιλήσει της λέει η διευθύντρια του, η προϊσταμένη του τμήματος: «Πρέπει όμως να μιλήσεις. Κάποιος πρέπει να μιλήσει. Τι θα γίνει; Δεν λέτε και τον Τρικαλινό τον Γραβάνη; Αυτός το ’χει». Εγώ εντάξει, είχα και λίγο το ψώνιο να πεις, λίγο την αγάπη, την αυτή… Επομένως, με χαρά, χωρίς να είμαι προετοιμασμένος, μπροστά σε πολύ κόσμο, βγήκα, μίλησα, είπα δύο-τρία λόγια, ευχαρίστησα τους καθηγητές, ευχαρίστησα τους γονείς που μας αξίωσαν για να… Και μπορέσαμε και σπουδάσαμε  και μορφωθήκαμε και στο τέλος ολοκλήρωσα με ένα ποίημα που ’χα γράψει. Ένα ποιηματάκι, ναι. Ήταν… Όχι, όχι ήταν πολύ… Δηλαδή πολύ ωραία, δηλαδή τότε πραγματικά άμα σου ’λεγε ο άλλος «Τι πιστεύεις ότι έχει το μέλλον;». Έλεγες ότι «Το μέλλον θα ’ναι ό,τι καλύτερο! Πάμε δυνατά!». Αλλά ποιος περίμενε μετά ότι όλη αυτή η χαρά πάει; Μετά επιστρέφουμε στα Τρίκαλα. στα Τρίκαλα η συνέχεια ήταν δύσκολη. Έστελνα βιογραφικά… Δύσκολα, δύσκολα αυτό! Τότε είναι αλήθεια ότι ξεκίνησε να λειτουργεί η Βιβλιοθήκη της Καλαμπάκας. Η βιβλιοθήκη της Καλαμπάκας παρόλο που για πολλά χρόνια ήταν Δημοτική, πριν τότε, εκείνη την περίοδο μια Καλαμπακιώτισσα, η οποία ζει στην Αμερική, θέλησε εις ανάμνηση των γονιών της που έχουν φύγει απ’ τη ζωή, ανέλαβε για μια εικοσαετία και, να πάρει τη Βιβλιοθήκη και να κάνει μια ανακαίνιση ριζική και να φτιάξει μια σύγχρονη βιβλιοθήκη, όπως τα πρότυπα του εξωτερικού!

Και όντως, πραγματικά έχει κάνει ένα κόσμημα αυτή τη στιγμή! Η βιβλιοθήκη της Καλαμπάκας, σύγχρονη βιβλιοθήκη με όλα τα τεχνολογικά μέσα, με… Για τα παιδάκια είναι ένας… Και για τους νέους, αλλά πόσο για τα παιδάκια ένα φοβερό μέρος και από βιβλία και από… Έχει –πώς το λένε;– Μηχανήματα, έχει τραπέζια με οθόνη αφής, έχει τα μαθήματα και τις ασκήσεις που κάνουν στα σχολεία, τα ’χει σε οθόνη για να κάνουνε εξάσκηση, έχει επιτραπέζια, έχει παιχνίδια Xbox, έχει PlayStation, έχει βιβλιοθηκονόμους... Δεν υπάρχει, εκεί δεν δουλεύει άνθρωπος άσχετος, ναι. Εκεί έγινε η προσέγγιση είναι η αλήθεια, μετά με πολλές δυσκολίες είναι η αλήθεια κατάφερα λόγω μιας προϊσταμένης που είναι ακόμα και σήμερα, η οποία έτσι είχε μια εκτίμηση στο πρόσωπό μου και με πήρανε να εργαστώ το καλοκαίρι του ’17, άμα δεν κάνω λάθος. Τέλος πάντων, δεν θυμάμαι ακριβώς τη χρονολογία. Ήταν καλοκαίρι. Αυτοί το καλοκαίρι κάναν δράσεις για τα παιδάκια και θα… Είχανε σκοπό να πάνε στα χωριά της Καλαμπάκας, τα ορεινά και μη ορεινά, όπου εκεί θα κάναν κάποιες δράσεις για να γνωρίσουνε και να γράψουνε και νέα μέλη και να γνωρίσουνε και τα χωριά ότι υπάρχει, την ύπαρξη της Βιβλιοθήκης Καλαμπάκας. Κάνανε… Είχαν και Αστεροσκοπείο και κάνανε και βλέπανε και τα αστέρια, ναι. Και γι’ αυτό το λόγο με πήρανε για τρεις μήνες το καλοκαίρι από Ιούλιο, Ιούλιο-Αύγουστο, και ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβρη. Εντάξει, κι εκεί ήταν μια πολύ καλή εμπειρία, εμπλούτισα το βιογραφικό μου με κάτι καλό… Εντάξει, με λύπη δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια. Εντάξει, ίσως να ήμουνα λίγος για τις επιθυμίες τους και τα, και τα αυτά που θέλανε… Εντάξει, τα προσόντα μου ίσως ήταν λιγότερα. Τέλος πάντων, εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ, τους ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνανε να εργαστώ έστω και για τρεις μήνες σε μια σύγχρονη Βιβλιοθήκη που όλοι οι βιβλιοθηκονόμοι ονειρευόμαστε να εργαστούμε. Μετά τη Βιβλιοθήκη της Καλαμπάκας, συνέχισα να στέλνω βιογραφικά, έχω περάσει, έχω κάνει αρκετές συνεντεύξεις. Έκανα συνέντευξη απ’   το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στην Καλαμπάκα. Εκεί είναι αλήθεια ότι εντάξει, ήταν μια πολύ [00:25:00]τυπική συνέντευξη, με… Εντάξει δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα πράγματα. Εντάξει απλά έγινε μια συνέντευξη με είδαν, τους είδα και τους χαιρέτησα. Τους χαιρέτησα και με χαιρέτησαν. Είχα στείλει και για φυλλάδια, στα φυλλάδια εκεί πέρα όντως με μεγάλη απορία δεν με πήρανε κι ακόμα… Ακόμη και σήμερα απορώ για ποιο λόγο, ναι. Είχα στείλει και σε πάρα πολλά και σε άλλα έτσι και ναι, ναι. Σε πάρα πολλά είχα στείλει βιογραφικά και κάποια στιγμή  οι γονείς μου γνώριζαν τον διευθυντή του ξενοδοχείου Διβάνη και εκεί πήγα κι έκανα τέσσερα μεροκάματα, εργάστηκα στον γάμο του πρώην δημάρχου της Καλαμπάκας, που συγχωρέθηκε, είχε πάει, πάντρευε την κόρη του. Και σε κάποια άλλα συνέδρια που κάνανε κάποιες εταιρείες μεγάλες. Εργάστηκα, έκανα τέσσερα μεροκάματα, ωστόσο μετά επειδή βγαίναν και οι κοινωφελείς εργασίες μέσω ΟΑΕΔ και ήθελα έστω να, μήπως και καταφέρω να δουλέψω πάλι ως βιβλιοθηκονόμος, να πάρω και κάποια μόρια, σταμάτησα να κάνω τα μεροκάματα από το, απ’ το Διβάνη, απ’ το ξενοδοχείο, για να έχω την ανεργία και να μπορώ να διεκδικήσω. Στην αρχή την έχασα την, τις πρώτες κοινωφελείς, αλλά παρόλο που με στεναχώρησε τελικά, εντέλει βγήκε σε καλό, γιατί στην επόμενη που βγήκε, στις επόμενες κοινωφελείς εργασίες με πήρανε και εργάστηκα ένα χρόνο, γιατί είχαμε πάρει παράταση τεσσάρων μηνών. Δεν ήταν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Τρικάλων όπως πίστευα. Ήταν, οι κοινωφελείς εργασίες ήταν από την Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων. Για ένα μήνα με στείλανε… Η υπηρεσία με έστειλε στο Συγκοινωνιών και μετά πήγα στη φυσική μου θέση, στο κτίριο της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων στον τρίτο όροφο, στην αδειοδότηση επιχειρήσεων, όπου εκεί, δόξα τω Θεώ, ο διευθυντής οργάνωνε το αρχείο της συγκεκριμένης υπηρεσίας, το ’χαν δώσει σε μια εταιρεία Τρικαλινή κι εμείς μετά με τον προϊστάμενο, τον κύριο Παύλο Μπεμπέ, αγοράσαμε τους φακέλους, τους φακέλους, βγάλαμε τους κωδικούς, τον ταξινομικό αριθμό δηλαδή θα λέγαμε και βάζαμε τα αρχεία που μας επέστρεφαν αυτοί που είχαν ψηφιοποιήσει, τα βάλαμε και τα ταξινομήσαμε έτσι με τη σειρά. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία! Χρωστάω πάρα πολλά και στον κύριο Παύλο Μπεμπέ, τον ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί με συμβούλευσε, μου ’μαθε πράγματα και πέρασα σχεδόν ένα χρόνο πέρασα πάρα πολύ όμορφα. Δηλαδή ήταν απ’ τα μέρη που πήγαινα με τα χίλια! Μακάρι να μπορούσαμε να, να διοριστούμε!

Μου ανέφερες νωρίτερα, ότι είχες στείλει αρκετά βιογραφικά, είχες κάνει συνεντεύξεις και δουλειές που ήταν διαφορετικές από το αντικείμενο που σπούδασες και θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς σε έκανε να αισθάνεσαι το γεγονός ότι ενώ ήσουν απόφοιτος ΤΕΙ, διεκδικούσες θέσεις εργασίας που απαιτούσαν λιγότερα προσόντα; 

Άσχημα! Πολύ άσχημα, πολύ άσχημα. Και θυμό, στενοχώρια! Εντάξει, και βλέπεις την αδικία, βλέπεις τι… Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, το οποίο, εντάξει, είναι απερίγραπτο δηλαδή. Να σπουδάζεις, να κοπιάζεις, οι γονείς να ξοδεύουν λεφτά κι εσύ να φτάνεις στο σημείο και να πηγαίνεις να κάνεις δουλειές… Καλά, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή κι όλες είναι ευλογημένες κι απ’ τον Θεό, αλλά είναι άσχημο όταν εσύ κοπιάζεις και σπουδάζεις, να πας να διεκδικείς δουλειές άλλες ως ανειδίκευτος εργάτης. Δεν είμαστε ανειδίκευτοι εργάτες. Είμαστε τελειόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και απόφοιτοι, απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έχουμε το πτυχίο Βιβλιοθηκονομίας! Επομένως ναι, όχι είναι πολύ άσχημο, πολύ άσχημο και γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να μην ξαναστείλω βιογραφικά, να μην ασχοληθώ, βλέποντας την κατάσταση ότι είναι πολύ δύσκολη κι επειδή εγώ είμαι και λίγο αντιδραστικός, δεν ήθελα να γίνω υπάλληλος σε κανέναν, αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου. 

Τι έκανες λοιπόν;

Και…Είχα, είχα φτιάξει πριν χρόνια, επειδή μου άρεσε πάντα ο πολιτισμός, εξάλλου και η Βιβλιοθηκονομία ανήκει στον πολιτισμό… Μου άρεσε ο πολιτισμός και η τέχνη, είχα φτιάξει μια σελίδα στο Facebook, όπου έβαζα το τι γινόταν όσον αφορά την τέχνη και τον πολιτισμό στα Τρίκαλα. Θυμήθηκα πάλι τότε που ήμουν άνεργος, αφού τέλειωσα το οκτάμηνο απ’ τις κοινωφελείς εργασίες, θυμήθηκα το όνειρό μου τη δημοσιογραφία. Επομένως, τότε μίλησα με τους γονείς μου, με τη μητέρα μου και της λέω: «Θέλω να κυνηγήσω το όνειρό μου που είναι η δημοσιογραφία». Επομένως, η σελίδα που είχα πριν χρόνια την διαμόρφωσα καλύτερα, την έφτιαξα, άλλαξα όνομα, βρήκα ένα όνομα… Το όνομα ήταν το trikalaculture.gr, ναι, έφτιαξα το όνομα, έφτιαξα ένα κανάλι στο YouTube για να μπορώ να ανεβάζω τα βιντεάκια, δημιούργησα το Instagram, άλλαξα και την εικόνα και τα λοιπά και το σήμα, έβγαλα κάρτες και ξεκίνησα τον Δεκέμβριο του 2019 να πηγαίνω σε εκδηλώσεις και να τις καλύπτω και να κάνω ρεπορτάζ.

Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη εκδήλωση που κάλυψες;

Ναι, η πρώτη εκδήλωση ήτανε μια θεατρική παράσταση, Οι αλευροπειρατές, σ’ ένα μαγαζί εδώ[00:30:00] στα Τρίκαλα, τη «Σουίτα Art Cafe».

Είχες άγχος;

Πάρα πολύ άγχος! Πάρα πολύ άγχος και ντρεπόμουνα και πάρα πολύ, γιατί εμένα με γνώριζαν αλλιώς στα Τρίκαλα. Με ξέραν ως ο βιβλιοθηκονόμος, ως αυτό, ως ο ψάλτης, γιατί είμαι και Ψάλτης σ’ ένα χωριό των Τρικάλων, στο Αρδάνι. Επομένως, ήταν κάτι περίεργο. Τώρα σου λέει: «Αυτός τώρα από πού κι ως πού με τη δημοσιογραφία; Δεν τον ξέραμε ως δημοσιογράφο αυτόν». Ναι, ήταν λίγο περίεργο είναι η αλήθεια, αλλά βοήθησε ο Θεός! Βοήθησε ο Μεγαλοδύναμος και εντάξει, όλα κύλησαν ομαλά, βρήκα ανθρώπους που με συμβούλεψαν, που με βοήθησαν. Μου είπαν, με συμβούλεψαν ότι έπρεπε να δημιουργήσω και ιστοσελίδα, να μην μείνω στο Facebook, γιατί δεν με βλέπουνε σοβαρά κι επαγγελματικά. Έτσι δόξα τω Θεώ, μέσω ενός φίλου, βρήκα έναν πληροφορικό, ο οποίος δημιούργησε το site trikalaculture.gr, που υπάρχει ακόμα και σήμερα. Ωστόσο το κακό ήταν ότι το site δημιουργήθηκε λίγο πριν ξεκινήσει ο κορονοϊός! Και ξεκίνησε το site, ήρθε ο κορονοϊός, χτύπησε την τέχνη αλύπητα, δεν υπήρχε πολιτιστική δράση. Εμένα το site ήταν το πρώτο πολιτιστικό site, αυτή ήταν η ιδέα μου, να δημιουργήσω ένα site πολιτισμού στον νομό Τρικάλων, που δεν υπήρχε, το οποίο θα κάλυπτε τις εκδηλώσεις, θα είχε ημερολόγιο εκδηλώσεων, θα έκανε συνεντεύξεις- αφιερώματα σε συλλόγους, σε καλλιτέχνες και γενικά θα  περιτριγυριζόταν με ό,τι έχει να κάνει… Ό,τι έχει σχέση με τον πολιτισμό. Ήρθε ο κορονοϊός… Εγώ πάγωσα, δεν ήξερα τι να κάνω! «Τι γίνεται τώρα» λέω. «Τι θα κάνω; Πώς θα μπορέσει το site να μαθευτεί; Πώς θα γίνει;». Εγώ το site δεν το ’κανα και για –πώς το λένε;– για χόμπι. Ήθελα να ζήσω, ήθελα να βγάλω λεφτά από αυτό το πράγμα. Εκεί δόξα τω Θεώ, πάλι ο Θεός μου ’στειλε έναν άνθρωπο καλό, που τον ευγνωμονώ και τον ευχαριστώ, τον Σπύρο τον Μπακλαβά, δημοσιογράφος, ο οποίος έχει το trikalafocus .gr και θα τον ευχαριστώ μέχρι και να πεθάνω. Αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε πάρα πολύ και μου άλλαξε το σκεπτικό μου, μου είπε ότι ο πολιτισμός είναι τα πάντα κι ότι απ’ τη στιγμή που θέλω να βιοποριστώ και να βγάλω λεφτά απ’ αυτό, πρέπει να αλλάξω τη θεματολογία και να παίζω και ειδησεογραφία. Θα κρατήσω την ταυτότητα την πολιτιστική, αλλά πρέπει να παίζεις και ειδησεογραφία, γιατί δεν παύει να είναι ένα site τρικαλινό, τοπικό. Έτσι ξεκίνησα να παίζω ειδήσεις γενικού περιεχομένου, το τι συμβαίνει στην πόλη μας από τροχαία, φωτιές, κηδείες, τα πάντα όλα!

Με ποιον τρόπο όμως μάζευες το υλικό; Πού έβρισκες το υλικό αυτό;

Καθημερινά, μέχρι και σήμερα έξω, βγαίνουμε, απ’ το πρωί είμαστε έξω στην πόλη, στο κέντρο της πόλης, περπατάμε μήπως και πέσουμε πάνω και δούμε κάτι, κάνουμε γνωριμίες, δημόσιες σχέσεις, προσπαθούμε, προσπαθώ μέχρι και σήμερα να με εμπιστευτεί ο κόσμος και να μπορέσει να με ενημερώσει για κάτι που γίνεται, γιατί όπως καταλαβαίνετε δεν είναι δυνατόν να βρίσκομαι παντού, δεν είναι εύκολο. Και φυσικά έχουμε, εντάξει, έχουμε και τα δελτία τύπου που μας ενημερώνει και ο Δήμος Τρικκαίων κι ο Δήμος Καλαμπάκας και οι φορείς και οι σύλλογοι και τα λοιπά, μας στέλνουν, μας ενημερώνουν όταν είναι… Πλέον ο κόσμος με γνωρίζει, με καλούνε και σε εκδηλώσεις και σε τέτοια, εντάξει ναι. Αλλά ακόμα, ακόμα έχουμε δρόμο μπροστά να μας μάθουνε. Εντάξει, και έτσι με βοήθησε αυτός ο άνθρωπος. Το site αρχίζει γίνεται γνωστό, έχει κρατήσει και την πολιτιστική ταυτότητα, αλλά καλύπτει κι άλλα… Εντάξει, δύσκολα! Δύσκολο εγχείρημα!

Τι ακριβώς περιλαμβάνει το site;

Το site περιλαμβάνει εκτός από τις, που είπαμε, συνεντεύξεις σε καλλιτέχνες και σε συλλόγους και τα λοιπά, όπως και σε ανθρώπους είτε είναι ένας ψυχολόγος, έχω κάνει με μια ψυχολόγο, έχω κάνει με μια εργασιακή σύμβουλο… Περιλαμβάνει, έχουμε το ημερολόγιο εκδηλώσεων, όπως είπαμε, έχουμε γενική ειδησεογραφία τοπική και πανελλαδική ειδησεογραφία. Έχουμε το δελτίο καιρού που είναι πρωτότυπο με τον αγαπημένο και φίλο τον Αλέξανδρο Ζάρρα, τον οποίο και αυτόν ευχαριστώ πάρα πολύ που με στήριξε σ’ αυτό το εγχείρημα. Αυτός λόγω της αγάπης του για τον καιρό και ειδικά για το χιόνι, γνώρισε μετεωρολόγους επαγγελματίες, αυτοί τον συμβούλεψαν, βρήκε μέσω αυτούς, μέσω αυτών site έτσι έγκυρα μετεωρολογικά και ενημερωνόταν για τον καιρό. Και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα βίντεο έτσι πρωτότυπο, όχι απλά «ξερό», να βγαίνει και να λέει το δελτίο καιρού. Να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο ή να κάνει κάποιο σκετσάκι ή να κάνει κάποια πλάκα ή να συνδυάζουμε πώς είναι ο καιρός για να το αποδώσουμε και στο βίντεο. Έχουμε κάνει πάρα πολλά ιδιαίτερα, από τη βαρκάδα στο Ληθαίο ποταμό να κάνει τη βαρκάδα και να λέει τον καιρό, μέσα σε χιόνια, σε πισίνα, να κάνει γυ[00:35:00]μναστική, να είναι μες στο αυτοκίνητο, σε τρακτέρ, με το φίδι, ντυμένος τσολιάς, ντυμένος Άγιος Βασίλης, ντυμένος δράκος και τι δεν έχει κάνει αυτό το παιδί! Αυτό το παιδί πραγματικά –πώς το λένε–, δελτίο καιρού Βαλεντίνου, πίσω από το αρνί το Πάσχα, να ψήνεται το αρνί, και τι δεν έχουμε κάνει! Και τον βγάλαν και στο Open, στη Μαυραγάνη! Έχει βγει και τηλεοπτικά, έχει παίξει ο φίλος μας, ο μετεωρολόγος. Τι άλλο; Έχουμε το «γλυκό της εβδομάδας» με έναν εδώ πέρα ζαχαροπλάστη των Τρικάλων, ο οποίος φημίζεται για τον χαλβά του σαράντα χρόνια Γούναρης, χαλβάς! Ήταν ο πρώτος που δίδαξε τον χαλβά σε όλους εδώ στα Τρίκαλα, ο προ-προπάππους του. Μ’ αυτόν συνεργαζόμαστε και κάνουμε το «Γλυκό της εβδομάδας», παρουσιάζουμε ένα γλυκό. Έχουμε, ναι την αγαπημένη την κυρία Νατάσα Παπαστάθη, να μην την ξεχάσω, η οποία είναι καθηγήτρια μουσικής, είναι στο μουσικό σχολείο, Μουσικό Γυμνάσιο Τρικάλων, ναι, στο Μουσικό Σχολείο Τρικάλων, και έχει και το Ωδείο Μουσική Σχολή Παπαστάθη, και μ’ αυτή κάθε Δευτέρα ανεβάζουμε ένα άρθρο, τον «Συνθέτη της εβδομάδας». Εδώ και δύο χρόνια τώρα έχει γίνει μια πάρα πολύ καλή δουλειά και με αυτήν, μου στέλνουνε γενικά και άρθρα… Δεν θυμάμαι κάτι άλλο τώρα, κολλάει το μυαλό μου.

Ανέφερες νωρίτερα ότι μέσα σε όλα αυτά που περιλαμβάνει το site υπάρχει και το κομμάτι των συνεντεύξεων, θα ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω ποια ήταν η πιο δύσκολη συνέντευξη που πήρες; Αν δεν θέλεις να πεις τον άνθρωπο ή τουλάχιστον τι σε δυσκόλεψε.

Η πιο δύσκολη συνέντευξη… Εκεί που θεωρώ ότι είχα πολύ άγχος ήτανε με δύο. Η πρώτη ήτανε με τη Φωτεινή Τσακίρη, μια διάσημη ηθοποιό, όλοι τη γνωρίζουμε, την είδαμε και στο 50-50, με τη, που έκανε τη Βίβιαν. Ήταν η πρώτη διαδικτυακή μου συνέντευξη μέσω zoom με αυτήν κι επειδή ήτανε, ήτανε και διάσημη, εγώ ήμουνα και θαυμαστής από μικρός μαζί της, είχα δηλαδή ένα πολύ μεγάλο άγχος. Όπως και με τον Γιάννη τον Ζουγανέλη. Αυτή ήταν πολύ δύσκολη! Αυτή ήταν δύσκολη και στο να την πραγματοποιήσω και να την κλείσω, γιατί κι αυτός λόγω των πολλών υποχρεώσεων και ότι εντάξει, είναι κι ένα όνομα ο Γιάννης Ζουγανέλης, δεν είναι τυχαίος, δυσκολεύτηκα για να κλείσει η συνέντευξη. Όλο μου το, από μέρα σε μέρα με πήγαινε, από βδομάδα σε βδομάδα… Εντέλει όμως –και τον ευχαριστώ πάρα πολύ– καταφέραμε και έγινε η συνέντευξη μέσω zoom, διαδικτυακά. Εντάξει, πάλι ήτανε δύσκολη, όπως και να το κάνεις. Μελετάς το βιογραφικό του συνεντευξιαζόμενου, αλλά πάλι όμως όπως και να κάνεις, εντάξει, δεν έχω τις σπουδές της δημοσιογραφίας, επομένως πάντα, εντάξει… Αλλά γενικά όλες οι συνεντεύξεις είχαν τη δυσκολία τους. Αυτές θεωρώ ότι έτσι ήταν πιο δύσκολες.

Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζεις;

Εντάξει, ναι. Αυτές που τις θεωρώ και δύσκολες τις ξεχωρίζω, είναι η αλήθεια, ναι, τις ξεχωρίζω. Όπως και ποια άλλη; Και με συλλόγους και με συλλόγους ξεχωρίζω. Ναι και με συλλόγους, πολλές… Έχω κάνει τόσες πολλές που πραγματικά τις έχω ξεχάσει. Θα μου πεις δύο χρόνια είναι τώρα, αλλά κι όμως αυτά τα δύο χρόνια έχουν γίνει τόσες πολλές συνεντεύξεις που… Εντάξει είναι αλήθεια η τελευταία που ’χα κάνει τα Χριστούγεννα με την κυρία Νατάσα Παπαστάθη, ήταν ωραία και συγκινητική. Εντάξει γιατί έκανα ένα αφιέρωμα σε αυτήν, όλη της την πορεία της από μικρό κοριτσάκι μέχρι και σήμερα κι ήταν έτσι ιδιαίτερη η συνέντευξη! Αλλά όλες οι συνεντεύξεις είναι πολύ ωραίες, είναι δηλαδή το κομμάτι που μου αρέσει πάρα πολύ στην, σε αυτή τη δουλειά, στο site.

Ήταν εύκολο να τα επικοινωνήσεις με τον κόσμο;

Δύσκολο, εντάξει. Γιατί τώρα ζούμε σε μια εποχή με υπερπληθώρα πληροφοριών. Ο κόσμος βομβαρδίζεται από την πληροφορία, πολλά site και τα αθηναϊκά και τα τοπικά, Facebook, ειδήσεις από δω από κει, μηνύματα, χαμός. Είναι δύσκολο. Δύσκολο εγχείρημα και σε μια δύσκολη περίοδο κιόλας και με την πανδημία. Ο κόσμος πλέον επειδή βομβαρδίζεται, μπαίνει να δει κάτι που τον, πραγματικά τον τραβάει, επομένως πρέπει καθημερινά να ψάξεις να βρεις αυτό το τόσο ελκυστικό που θα κάνει τον άλλον να το δει. Κι όμως δεν μπορείς να το καταφέρεις αυτό. Τι να βρεις κάθε μέρα; Ακόμα κι οι συνεντεύξεις που ανέφερα, που θεωρούσα εγώ ότι θα ήταν πολύ ελκυστικές για τον κόσμο δεν ήταν και τόσο ελκυστικές για πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου. Εντάξει, ωστόσο βλέπω όμως πως μέχρι στιγμής ακούω καλά πράγματα για μένα, βλέπω ότι ο κόσμος σιγά-σιγά το μαθαίνει, το βλέπει, το αγκαλιάζει. Αυτά είναι και δουλειές που φαίνονται σε βάθος χρόνου, δεν μπορούν να φανούνε σε ένα και σε δύο χρόνια. Θέλουνε βάθος χρόνου. 

Πώς θα ήθελες να δεις το site να εξελίσσεται; 

Το site φυσικά θα ’θελα να κατοχυρωθεί στη συνείδηση του κόσμου, να σταματάς τον οποιονδήποτε και να του λες: «Γνωρίζετε το trikalaculture;». Και να σου λέει: «Φυσικά και το γνωρίζω». Να με γνωρίζουν όλοι, να με καλούνε παντού, να με υπολογίζουνε[00:40:00] και φυσικά να μπορούμε να βγάζουμε ένα αξιοπρεπές μεροκάματο και να μπορούμε να βιοποριζόμαστε. Και να κάνει πολλά πράγματα και το όνειρό μου είναι να αφήσω αρχείο σ’ αυτόν τον τόπο, στην πόλη των Τρικάλων, γι’ αυτό το λόγο έχω κάνει και πολλές έτσι συνεντεύξεις σε συλλόγους ιστορικούς και σε ιδιαίτερους συλλόγους, να το πω. Παρόλο που είναι site πολιτισμού, δεν έπιασα τους πολιτιστικούς αμιγώς συλλόγους, τους χορευτικούς που λέμε ή τους λαογραφικούς. Πήγα κι έκανα ιδιαίτερους συλλόγους, όπως είναι η ΜΟΛΕΤ που είναι με τις μηχανές, η 4X4 λέσχη, οι ραδιοερασιτέχνες, που λίγοι τους γνωρίζουνε, οι οποίοι ανήκουν στην Πολιτική Προστασία και κάνουν πάρα πολύ μεγάλη δουλειά, ειδικά σε καιρό που μια πλημμύρα, μια βροχή και τα λοιπά, θα σταματήσει και το ρεύμα κι όλα να λειτουργούνε, τότε αναλαμβάνουν αυτοί. Οι ραδιοερασιτέχνες, ναι γιατί αυτοί έχουν τις κεραίες και τα αυτό…

Είναι πάρα πολύ σημαντικός, πάρα πολύ σημαντική η ύπαρξη αυτού του συλλόγου. Με τον σύλλογο εναλλακτικού αθλητισμού που είναι πολύ λίγοι σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα και εμείς είμαστε τυχεροί στα Τρίκαλα που έχουμε. Που ο εναλλακτικός αθλητισμός είναι –για όσους ακούσουν και δεν καταλάβουνε– είναι το πατίνι και τα παρεμφερή, skate και τα λοιπά, τα οποία είναι και ολυμπιακά αθλήματα. Και με άλλους, έτσι με τον Σύλλογο Τρικαλινών Ζωγράφων, με τον Σύλλογο Σαρακατσαναίων, με τον Σύλλογο Φίλων Σιδηροδρόμου Τρικάλων. Έτσι πολύ έτσι ιδιαίτερους συλλόγους κι έχουμε αφήσει μεγάλο αρχείο στην τοπική ιστορία της πόλης κι ελπίζω και για τα επόμενα χρόνια να αφήσω έτσι μεγάλο αρχείο. 

Παράλληλα με το site ασχολείσαι και με κάτι άλλο;

Ναι. Επειδή τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα κι επειδή και δυστυχώς μετά τη Βιβλιοθηκονομία και η Δημοσιογραφία χτυπήθηκε πάρα πολύ απ’ αυτόν τον ιό, τον κορονοϊό και τα μαγαζιά αυτή τη στιγμή δεν έχουνε τα λεφτά, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, αναγκάστηκα, έπρεπε να βρω και δεύτερη δουλειά. Όπως είπα πιο πριν, επειδή δεν ήθελα πάλι να γίνω εργάτης ή να γίνω υπάλληλος κάπου κι ήθελα να είμαι αφεντικό του εαυτού μου, αποφάσισα τον αδερφό μου να αγοράσουμε ένα χωράφι. Αγοράσαμε ένα χωράφι στο χωριό, στο Ρίζωμα και ασχοληθήκαμε και καλλιεργήσαμε αμύγδαλα, βάλαμε αμυγδαλιές. Βάλαμε πέρυσι πριν ένα χρόνο, βάλαμε εξακόσια δέντρα αμυγδαλιές και φέτος, πριν λίγο καιρό, βάλαμε ογδόντα δύο καρυδιές και είμαι και αγρότης παράλληλα. Από… Σπούδασα βιβλιοθηκονόμος κι έχω καταλήξει να είμαι διαφημιστής, δημοσιογράφος και αγρότης. Εντάξει! Το αγροτικό είναι κάτι, το οποίο το κάνουμε αναγκαστικά κι ελπίζουμε να πάνε όλα καλά, να βάλει το χέρι του ο Θεός για να βγάλουμε καρπό και να μπορούμε να βγάλουμε κι από κει ένα μεροκάματο για να μπορούμε να ζήσουμε την οικογένειά μας. 

Κλείνοντας θα ήθελα να σε ρωτήσω αν γύριζες τον χρόνο πίσω, τι θα άλλαζες;

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω… Καλό, καλή ερώτηση! Πού ξέρω; Μπορεί… Δεν το είπα πριν. Όταν ήμουνα απόφοιτος, αφού τελείωσα το λύκειο και ξαναέδωσα δεύτερη χρονιά πανελλαδικές και έβγαλα μόρια, τότε είχα πάει σε έναν καθηγητή πληροφορικής, ο οποίος τότε ήταν σε ένα γραφείο εδώ στα Τρίκαλα και συμβούλευε τους μαθητές που σε ποια σχολή να πάνε με τα μόρια που βγάλανε. Εγώ τότε είχα πάει με τα μόρια και με είχε συμβουλέψει να γίνω κοινωνικός λειτουργός στην Πάτρα. Πιστεύω ότι εάν είχα πάει κοινωνικός λειτουργός τώρα θα ήμουνα διορισμένος. Μπορεί να άλλαζα αυτό ή μπορεί να πήγαινα σε μια σχολή δημοσιογραφίας και να κυνηγούσα το μέλλον στην Αθήνα. Αλλά πάλι, δεν ξέρω, πάλι δεν θα ήμουνα στα Τρίκαλα, δεν θα είχα αυτή τη γυναίκα που έχω σήμερα... Εντάξει, ξέρει ο Θεός! Ξέρει ο Θεός! Αυτός, αυτός με κατευθύνει στα… Πάω στα 32, στα 32 μου χρόνια, Αυτός με κατευθύνει, Αυτός με οδηγεί. Επομένως ξέρει Αυτός, ξέρει Αυτός! 

Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις;

Ένα μήνυμα που μπορούμε να στείλουμε έτσι στα νέα παιδιά, ειδικά σ’ αυτούς που δίνουν πανελλαδικές, όπως είπαμε και στις αρχές: Παιδιά μην αγχώνεστε, μην τα παίρνετε σοβαρά τα πράγματα, όπως τα περνάμε εμείς τότε και θεωρούσαμε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Βλέπουμε ότι στις μέρες μας άνθρωποι που πήγανε σε ένα ΙΕΚ, που τότε το θεωρούσαμε υποτιμητικό ή τελείωναν ένα Τεχνικό Λύκειο, αυτή τη στιγμή είναι καλύτερα από μας που τελειώσαμε. Κυνηγήστε τα όνειρά σας, κάντε αυτό που αγαπάτε και έστω και στραβά, έστω και δύσκολα, έστω κι αυτό… Κάτι θα γίνει και να έχετε πίστη στον Θεό και να μην απελπίζεστε! Αυτό. Και ακολουθείστε τα όνειρά σας, όπως έκανα κι εγώ. Γιατί εξάλλου γι’ αυτό δεν κάνουμε σήμερα; Αυτό! Ακολούθησα το όνειρό μου τη δημοσιογραφία και πορεύομαι και ζω ένα πολύ ωραίο και μαγικό ταξίδι με δυσκολίες, με στεναχώριες, με λύπες και με αδικίες, αλλά δεν παύω να κάνω το όνειρό μου αυτή τη στιγμή! 

Αχιλλέα, θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για όλα όσα είπες σήμερα[00:45:00] εδώ στην όμορφη κουβέντα μας και να σου ευχηθώ να συνεχίσεις να ζεις το όνειρό σου, να δεις το site να εξελίσσεται, αλλά να έχεις και κάθε προσωπική ευτυχία.

Να ’σαι καλά. Σ’ ευχαριστώ κι εγώ πολύ!