[00:00:00]Ονομάζομαι Ανδρώνη Μυρτώ και είμαι Ερευνήτρια στο Istorima. Σήμερα ο μήνας έχει 21. 21 Ιουνίου του 2022. Είμαστε με τον κύριο Γιάννη Φιλίππου στην Ελευσίνα και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Λοιπόν, κύριε Γιάννη θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για την ζωή σας.

Ναι. Καταρχήν ονομάζομαι Γιάννης Φιλίππου. Αυτή τη στιγμή είμαι πρόεδρος στην ομάδα μπάσκετ του Πανελευσινιακού τα τελευταία 17 χρόνια, μέχρι και σήμερα. Έχω σπουδάσει στην Ανωτάτη Εμπορική τότε, ΑΣΟΕ τώρα, και ενδεχόμενα να έχει αλλάξει κιόλας από ΑΣΟΕ. ΑΣΟΕ την τελείωσα. Παντρεμένος, δύο παιδιά, δύο εγγόνια. Από το 1974 και μετά, μετά την μεταπολίτευση κυρίως, και με έρεισμα το Πολυτεχνείο, αρχίσαμε να γινόμαστε πολιτικοποιημένοι. Από το 1974 και μετά, έχω ασχοληθεί με πάρα πολλά πράγματα όσον αφορά τα κοινά της πόλης. Ξεκινώντας από τον φοιτητικό σύλλογο, τότε, Ελευσίνα, αλλά συνεχίζοντας με τον Μορφωτικό Σύλλογο της Άνω Ελευσίνας, με την Οικολογική Κίνηση Ελευσίνας, με την κινηματογραφική λέσχη με το πειραματικό κέντρο. Δράσεις που μας έκαναν να ενδιαφερθούμε για την πόλη μας. Από το 1998 πρωτοεκλέχθηκα δημοτικός σύμβουλος, αφού πριν είχα εκλεγεί σαν συνοικιακός σύμβουλος, τότε που υπήρχαν τα συνοικιακά συμβούλια. Και το 2002 ξαναεκλέγομαι πλέον σαν δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας, γιατί μέχρι τότε ήμουνα της μειοψηφίας, μέχρι και το 2010 όπου μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ήμουνα πρόεδρος σε πάρα πολλά νομικά πρόσωπα, άμισθος. Ποτέ δεν ζήτησα ούτε ένα ευρώ από τον Δήμο, ούτε έχω πάρει ποτέ έστω και μια δραχμή παλιά ή ευρώ μετέπειτα. Και μάλιστα τις παρουσίες στα δημοτικά συμβούλια, που τις πληρωνόμασταν, οπισθογραφούσα την επιταγή και τις έδινα στην ομάδα, σε αθλητές, σε οτιδήποτε, για την στήριξή της. Ποτέ δεν ήταν να βάλω χρήματα του Δήμου στην τσέπη μου. Ακόμα και ένα ταξίδι που είχαμε πάει με το Πολιτιστικό για το Πανευρωπαϊκό της Ρυθμικής Αγωνιστικής, τα εισιτήρια τα πλήρωσα μόνος μου. Και τότε, με τον άνθρωπο που συνοδεύαμε μαζί, την ημερήσια αποζημίωση, ψωνίζαμε για τα παιδάκια φαγητό γιατί πείναγαν, δεν μπορούσαν να φάνε το φαγητό. Δεν ήθελα να κρατήσουμε όλοι τίποτα που να αφορά τον Δήμο. Κρατικό χρήμα δεν πήρα ποτέ. Δούλευα, για 35 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα σαν οικονομικός διευθυντής σε μία εταιρία, έτοιμο μπετόν έφτιαχνε, την «Άγγελος Πέππας». Και από εκεί συνταξιοδοτήθηκα, και σήμερα είμαι συνταξιούχος και ενεργός με τον αθλητισμό και κυρίως την ομάδα μπάσκετ του Πανελευσινιακού. Αυτά εν ολίγοις, όλη η ζωή μου.

Πολύ ωραία. Αναφέρατε ότι το 1974 και μετά ουσιαστικά αρχίσατε να ενδιαφέρεστε με τα κοινά. Γιατί; Αναφέρατε το Πολυτεχνείο βασικά. Τι ήταν δηλαδή αυτό που σαν κίνησε περισσότερο;

Τότε πηγαίναμε φροντιστήριο... Και αυτό είναι ένα ιστορικό γεγονός. Δεν υπήρχανε τα φροντιστήρια εδώ στην Ελευσίνα για να δώσεις εισαγωγικές. Μόνο στην Αθήνα μπορούσες να πας. Εγώ λοιπόν πήγαινα φροντιστήριο στο «Θετικόν», το οποίο είναι φάτσα με το Πολυτεχνείο. Τότε υπήρχε από κάτω η υπεραγορά. Υπάρχει και φωτογραφία, μπορώ να στην στείλω. Και από πάνω ήταν το «Θετικόν». Στο μπαλκόνι λοιπόν, απ’ την πρώτη μέρα κατάληψης του Πολυτεχνείου, με όλο αυτό που γινόταν, ήμασταν παρόντες. Τότε λοιπόν με άλλους συμμαθητές και συνυποψήφιους πηγαίναμε, δίναμε τσιγάρα και τα λοιπά, είδαμε όλον αυτόν τον παλμό. Αρχίσανε να ταρακουνιόνται γιατί η Χούντα μάς είχε κοιμίσει. Δηλαδή σαν νεολαία ακούγαμεδιάφορα από παρτάκια, αυτά, χα χα χα και χου χου χου, χωρίς να πολιτικοποιούμαστε, χωρίς να έχουμε… Τότε αυτό μας ταρακούνησε, και λόγω καταγωγής οικογενειακής. Γιατί και ο πατέρας μου, χωρίς να εκδηλώνεται έντονα, ήτανε δημοκρατικός πάρα πολύ και λίγο πολύ μας εμψύχωνε σε αυτό. Και γι’ αυτό ασχοληθήκαμε, αυτό μας έδωσε το έναυσμα. Αυτό. Να σας πω ότι το 19... ασχολήθηκα με τον δημοκρατικό αγώνα και τον Ρήγα Φεραίο, που ήτανε τότε η νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, και το 1981 ήμουνα υποψήφιος βουλευτής σε εκλογές βουλευτικές στην Δυτική Αττική με το ΚΚΕ Εσωτερικού[00:05:00]. Που βέβαια εκείνη την χρονιά δεν έβγαλε πανελλαδικά βουλευτή, έβγαλε μόνο ευρωβουλευτή τότε, τον Λεωνίδα τον Κίρκο. Αυτό ήταν το έναυσμα και από τότε υπήρχε μια… Αλλά ήταν όλη η γενιά, η φουρνιά τότε που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Αυτά ήταν το '74 υπήρχε έντονη πολιτικοποίηση, που σήμερα την βλέπετε ότι δεν πολυυπάρχει.

Δηλαδή τα γεγονότα του ’73 τα θυμάστε;

Βεβαίως.

Ήσασταν εκεί δηλαδή;

Ήμουνα. Θέλετε... Να σας πω μερικά πράγματα. Την Πέμπτη το βράδυ, που ήτανε και η τελευταία μέρα που ήμουνα εκεί... Γιατί αν θυμάστε ξημερώματα του Σαββάτου έγινε η είσοδος του τανκ και έγινε το… Την Πέμπτη λοιπόν, όταν αποφασίζουμε να φύγουμε το βράδυ -γιατί ήταν 19:00-22:00 τα φροντιστήρια- δεν κάναμε μάθημα, στα μπαλκόνια ήμασταν. Κατεβαίνοντας κάτω εκεί με τους φοιτητές, ξαφνικά γίνεται μία επίθεση από ΜΑΤ -τότε τα λέγανε αλλιώς νομίζω-, επίθεση προς τους φοιτητές σε έναν κόσμο. Χωνόμαστε στα Χαυτεία, λεγόταν η στοά που σε βγάζει από την Πατησίων στην Ομόνοια, για να γλιτώσουμε. Και βγαίνοντας στην Ομόνοια, οι αύρες τότε ρίχναν δακρυγόνα τότε στην Ομόνοια που διώχνανε πάλι τους φοιτητές. Τότε ήμασταν τόσο φοβισμένοι που το πότε έφτασα στο Μεταξουργείο και μετά Κουμουνδούρου, δεν πρέπει να το κατάλαβα. Δηλαδή τα πόδια μου είχανε φτάσει στο κεφάλι, απ’ το τρέξιμο κι απ’ τον φόβο. Ήμασταν 17 χρονών. Τότε άρχισε όλο αυτό να μας συμβαίνει. Και την επόμενη μέρα λέμε: «Να πάμε, να μην πάμε;». Και τότε είχαμε λίγο τις φίλες, τα «γκομενάκια» να το πω έτσι: «Μη τυχόν Γιάννη μου. Μη τυχόν και πάθετε τίποτα» και τα λοιπά. Και πραγματικά φοβήθηκα. Η μάνα μου δεν το είχε πολυκαταλάβει, ούτε μας έβαλε φραγμό, ούτε και ο πατέρας μου γιατί σου λέει εντάξει τα παιδιά, αλλά άκουσα λίγο την παρέα και δεν πήγα. Και βέβαια τα ξημερώματα της Παρασκευής έγινε αυτό που έγινε. Είχε συμβεί και ένα άλλο γεγονός τότε, που δεν έχει να κάνει με τον αθλητισμό, αλλά είναι πάρα πολύ σημαντικό, κι έχουμε κάνει μία ολόκληρη εκδήλωση στον Δήμο με αφορμή το Πολυτεχνείο, αυτό. Και μάλιστα λεγόταν «η Εκδρομή που πήγε Πολυτεχνείο», όπου 3 συμμαθητές μου αποφάσισαν να διοργανώσουν για να πάμε πενταήμερη, συναυλία με τον Αντώνη Καλογιάννη, ο οποίος τραγούδαγε, στην Πλάκα, Θεοδωράκη, Αντάρτικα. Έτσι ήταν το ’73, μετά την φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη, επιτρεπότανε. Αλλά βέβαια απ’ έξω ήτανε οι χαφιέδες που τραβάγανε φωτογραφίες ή οτιδήποτε για να σου κάνουνε τον φάκελο. Πήγαν λοιπόν και κλείνουν τον Καλογιάννη, μεσολαβεί το Πολυτεχνείο, ο Καλογιάννης φεύγει, πάει στην Γαλλία και αυτομάτως αναβάλλεται. Το έχουνε μάθει όμως όλοι στην Ελευσίνα ότι αυτό: «Ήτανε να φέρουν τον Καλογιάννη που είναι έτσι, που είναι αλλιώς» και τους φωνάζουν μετά τα Χριστούγεννα, αφού κατάπαυσε λίγο το Πολυτεχνείο. Και με σαράντα υπέρ και ένα κατά, μια καθηγήτρια μόνο, αποφάσισαν να τους διώξουν τους τρεις, που ήταν οι πρωτεργάτες όλης αυτής της προσπάθειας, δια παντός από το Γυμνάσιο της Ελευσίνας. Και τα δύο παιδιά πήγανε στην Αθήνα και ο ένας πήγε στον Ασπρόπυργο. Αυτά τα παιδιά ήταν ο Μπάμπης ο Κουρεμέτης, ο Θανάσης ο Μπενετάτος και ο Μανώλης ο Μανουδάκης. Που αξίζει... Τα παιδιά ήταν παρόντες εκεί. Και η κυρία Σαπναδέλη, που δεν θυμάμαι το μικρό της, ήταν η μόνη καθηγήτρια που μειοψήφησε σε αυτή τη ψηφοφορία. Και αυτήν καλούσαμε πάντα μετά στις συναντήσεις της τάξης μας. Είναι ένα γεγονός το οποίο το έχω, κάποια στιγμή, αν θέλεις, το έχω και σε CD να στο δώσω, την εκδήλωση.

Επομένως… Ωραία. Συνεχίζετε μετά και ασχολείστε με τα κοινά της Ελευσίνας. Πείτε μου κάτι περισσότερο γι’ αυτό. Τι εννοείτε δηλαδή με τα κοινά;

Το βασικότερο σκέλος που με απασχόλησε, εκτός από τον πολιτισμό και τον αθλητισμό που ήταν και στα ενδιαφέροντά μου, ήταν το περιβάλλον. Η Ελευσίνα τότε είχε να κάνει με τις επεκτάσεις της ΠΕΤΡΟΛΑ, ένα πολύ σημαντικό για εμάς πρόβλημα. Έτσι δημιουργήθηκε και η Οικολογική Κίνηση Ελευσίνας, το 1985. Και σαν οικολογική κίνηση κατέβηκε και στις δημοτικές εκλογές του ’86. Αυτή με άλλες 2 οικολογικές κινήσεις σε όλη την Ελλάδα είναι οι πρώτες σε δημοτικές εκλογές που κατεβαίνουν πανελλαδικά. Αναγράφεται και στο βιβλίο του Λιοναράκη, νομίζω η μία ήτανε στο Ναύπλιο και η άλλη ήτανε η Καράγιωργα στο Κερατσίνι. Ίσως και μία νομίζω και στην Κοζάνη.[00:10:00] Αυτές είναι οι μοναδικές, οι πρώτες μάλλον οικολογικές κινήσεις που κατεβαίνουνε. Τότε να σας δώσω να καταλάβετε, όλοι οι άλλοι αντίπαλοι συνδυασμοί μας λέγανε: «Τι είσαστε; Οικολόγοι; Τι είναι το "οικολόγοι"; Γυναικολόγοι;». Η έκφραση να φανταστείτε το ’85, μην το κοιτάτε τώρα, η έκφραση «οικολογία» δεν υπήρχε καταγεγραμμένη εύκολα. Δεν την άκουγες εύκολα. Λίγο στην Γερμανία είχε ακουστεί και σε κάποιες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και εκεί μάλιστα σαν πράσινη και όχι σαν οικολογία. Βέβαια σήμερα, όπου και να πας, ακόμα και αυτοκίνητο να αγοράσεις, λες: «Είναι οικολογικό αυτοκίνητο». Αυτή η έκφραση δεν υπήρχε τότε ούτε καν. Γι’ αυτό τους φαινόντουσαν… Μας κοροϊδεύανε. Επίσης, τότε που κατέβηκε η Οικολογική Κίνηση, ο μεγαλύτερος που ήμουνα υποψήφιος δήμαρχος, εγώ αυτής, ήμουνα εγώ. Που ήμουν, τότε το ’85, 29 χρονών. Φανταστείτε τότε ήταν από 19 έως 29 χρονών οι υποψήφιοι, νεαροί και πήραμε κοντά στα 3%, που ήταν αξιόλογο και αξιόλογη προσπάθεια για εκείνη την εποχή. Αυτά. Το περιβάλλον ήταν δηλαδή το κυρίαρχο, όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως με τις επεκτάσεις αλλά και γενικότερα οτιδήποτε είχε να κάνει με χωροταξία, με πολυώροφα κτήρια, με παραλία, με χίλια δυο πράγματα που αφορούσαν την πόλη. Και πάντα, βέβαια, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός. Που εγώ προσωπικά είχα και τεράστια αδυναμία, επειδή και ο πατέρας μου ήταν, από το ’45 μέχρι το ’56, το αριστερό back του Πανελευσινιακού, ποδοσφαιριστής. Μεγάλη ιστορία! Και στις μεικτές τότε πήγαινε των εθνικών ομάδων και τα λοιπά. Ήταν απ’ τις… Με τεράστιο φωτογραφικό υλικό από τον Τσάκο τότε, τον Βαγγέλη τον Τσάκο. Αυτά.

Τώρα διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά την δεκαετία του ’90, το ’94 έγινε ένα ατύχημα στην ΠΕΤΡΟΛΑ. Σωστά θυμάμαι την ημερομηνία;

Νομίζω κι εγώ, δεν το έχω πρόχειρο. Που είχε γίνει έκρηξη.

Είχε γίνει και τότε μία…

Με 17 νεκρούς νομίζω.

Ναι. Είχε και γίνει και τότε μία δραστηριοποίηση γενικά στην Ελευσίνα σωστά;

Βεβαίως. Είχε ξεκινήσει και πιο μπροστά, αλλά και τότε έγινε ακόμη πιο έντονη. Μάλιστα τότε σκοτώθηκε και ένας συμμαθητής μου. Ο Πλέστης. Να είναι καλά.

Τέλεια. Πολύ ωραία. Λοιπόν, πως γνωρίσατε τον Πανελευσινιακό;

Ναι. Καταρχήν να σας πω τον Πανελευσινιακό τον αγάπησα λόγω του πατέρα μου, έτσι, πήγαινα στο γήπεδο. Κυρίως στο ποδόσφαιρο. Σαν ποδοσφαιριστής εγώ έπαιξα λίγο, για λίγα χρόνια, στον Ηρακλή Ελευσίνος και όχι στον Πανελευσινιακό, που ήταν ομάδα του συνοικισμού. Καλή παρουσία για κάποια λίγα χρόνια, και μετά επειδή δεν ήθελα πολύ το τέτοιο, έπαιζα ερασιτεχνικά μέχρι τα 45 μου. Έπαιζα ποδόσφαιρο αλλά πιο ερασιτεχνικά, πιο παρεΐστικα. Το 2004-'05 ήμουν όντως τότε δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος του αθλητικού οργανισμού του Δήμου Ελευσίνας. Σταματάνε τα χρήματα της ΠΕΤΡΟΛΑ τότε, που έδινε στον Πανελευσινιακό για να υπάρχει αυτή η εξάρτηση από την ΠΕΤΡΟΛΑ. Τότε συγχωνεύεται με τα ΕΛ.ΠΕ. η ΠΕΤΡΟΛΑ και αυτόματα αυτοί που ασχολούνταν και παίρναν τα λεφτά σταματήσαν να ασχολούνται. Και τότε φτιάχνεται μία ομάδα σωτηρίας, μία επιτροπή σωτηρίας για τον Πανελευσινιακό που ήταν ενιαίος τότε. Τότε ήταν, ποδόσφαιρο, μπάσκετ και στίβος, ένας σύλλογος. Ο Πανελευσινιακός Αθλητικός Όμιλος. Έτσι λεγόταν. Με σήμα το στάχυ βέβαια. Τότε μπήκα και εγώ να δραστηριοποιηθώ γιατί με την παρότρυνση του τότε, που ανέλαβε πρόεδρος, του Νίκου του Αδάμ, μου λέει «Για το όνομα του πατέρα σου -για το αυτό- θέλω να με βοηθήσεις την κρίσιμη αυτή περίοδο». Εντάξει, παρότι εγώ είχα σοβαρά προβλήματα τότε και με την υγεία της γυναίκας μου αλλά και να δουλεύεις σε ιδιωτικό τομέα, σε μία υπεύθυνη θέση και παράλληλα να έχεις και δύο παιδιά στην εφηβεία, η κόρη μου και πιο μικρός ο γιός μου… Ήταν μία δύσκολη περίοδος. Παρόλα αυτά, μπήκα μαζί του και η πρώτη απόφαση που είπαν να πάρουνε ήταν, επειδή δεν υπήρχε όντως, πραγματικά, οικονομική ευχέρεια, να διαλύσουμε το μπάσκετ γιατί τα λεφτά που έχουμε φτάνουν μόνο για το ποδόσφαιρο. Εγώ τους λέω: «Τι είναι αυτό που λέτε;». Ήταν εθνική κατηγορία τότε το μπάσκετ. Μου λέει: «Αν δεν θέλεις να διαλύσει, ανέλαβε το εσύ, να μην διαλύσει». Βέβαια το μπάσκετ μ' άρεσε. Δεν ήμουν μπασκετμπολίστας ποτέ, έπαιζα όπως κάθε ένας παίζει πολλά σπορ. Ήμουν κυρίως ποδόσφαιρο, αλλά έπαιζα και μπάσκετ και βόλεϊ, όλα τα κάναμε. Τότε λοιπόν στο μπάσκετ, μπαίνω με κάποια άλλα παιδιά που τους ενδιέφερε λίγο το μπάσκετ και μέχρι το 2006, ορθοποδήσαμε το μπάσκετ, [00:15:00]το κρατήσαμε σε μία ισορροπία. Και το 2006 το χωρίζουμε από το ποδόσφαιρο, με ξεχωριστή ΑΦΜ, γίνεται Πανελευσινιακός Αθλητικός Όμιλος Καλαθοσφαίρισης. Και το 2007 χωρίζει και ο στίβος και γίνεται Πανελευσινιακός Αθλητικός Πολιτιστικός Όμιλος, όπου ασχολήθηκε μόνο με τον στίβο. Έτσι αποκτήσαμε 3 διοικήσεις και ο καθένας, αυτοί που αγαπούσαν το μπάσκετ, στο μπάσκετ. Το ποδόσφαιρο, στο ποδόσφαιρο και τον στίβο, στον στίβο. Και ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί επειδή το ποδόσφαιρο πέρασε μια πολύ μεγάλη κρίση και αξιών και ανθρώπων που το διοίκησαν, αν ήταν ενιαίο, θα το είχε τραβήξει και το μπάσκετ σε αυτή τη κατάσταση. Ευτυχώς από τότε το μπάσκετ με όλη αυτή τη κατάσταση είχε μόνο ανοδική πορεία και που αν θέλεις, μετά θα σ' την πω επιγραμματικά.

Μάλιστα. Άρα ουσιαστικά η ομάδα μπάσκετ έγινε αυτόνομη από τότε-

Το 2006.

Που αναλάβατε εσείς.

Όχι. Από το 2004-'05 ουσιαστικά. Απλά το 2006 έγινε ξεχωριστός σύλλογος με καινούργιο καταστατικό, με, με... Ο πρώτος πρόεδρος που ανέλαβε ήμουν εγώ, όπου παραμένω μέχρι τώρα και θέλω να φύγω και δεν με αφήνουνε.

Μάλιστα. Άρα ουσιαστικά αυτό που σας έκανε να το αναλάβετε ήταν και η αγάπη σας για τον αθλητισμό και για να, ουσιαστικά, να συνεισφέρετε με κάποιον τρόπο, έτσι;

Ναι. Ναι. Και εντάξει πίεσαν το συναίσθημα για τον πατέρα μου και τα λοιπά, έτσι μπήκα. Βέβαια, πάντα, να ξέρεις, μ’ άρεσε ο αθλητισμός, παρακολουθούσα πολύ και το μπάσκετ. Το ’87 έχω ακόμα τα εισιτήρια απ’ το Ευρωμπάσκετ. Το ’89 ήμουνα στο Zagreb, το ’91 ήμουνα στην Ρώμη, στα Ευρωμπάσκετ όλα είχα πάει. Έχω όλα, τις αφίσες, τα εισιτήρια. Τα κράταγα, μ’ αρέσανε. Δεν ήταν ότι δεν… Έχω καταγράψει σε κασέτες εκατοντάδες μεγάλους αγώνες. Που ήτανε κασέτες, βιντεοκασέτες. Κάποιες τις έχουμε μετατρέψει τώρα λίγο άλλα τώρα τα βρίσκεις όλα στο διαδίκτυο, ενώ τότε δεν τα έβρισκες.

Πάντως αναλάβατε μία πάρα πολύ υπεύθυνη θέση γενικά. Ουσιαστικά να κουμαντάρατε μία ολόκληρη ομάδα.

Ναι.

Ως πρόεδρος τουλάχιστον.

Τότε λοιπόν όταν... Θα σου πω κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Το πρώτο πράγμα, τότε το 2006, όταν φτιάξαμε το σωματείο... Εγώ δεν ήθελα να είμαι πρόεδρος. Είχα προτείνει στον συγχωρεμένο τον Τάκη τον Βογιατζή να αναλάβει, μου λέει: «Γιάννη, εγώ περνάω και λίγο δύσκολα με την δουλειά, δεν θέλω -μου λέει- πες στον Αλέκο τον Παπακωνσταντίνου». Σου λέω και επώνυμα κάποια παιδιά. Ο οποίος Αλέκος Παπακωνσταντίνου μου λέει: «Εγώ Γιαννη μεγάλωσα, ό,τι πρόσφερα -γιατί ήταν πριν παράγοντες-, δεν μπορώ». Και ουσιαστικά από ανάγκη έγινα πρόεδρος, το είχα τρέξει κιόλας. Όμως το πρώτο ερώτημα δεν μπήκε στους άλλους, μπήκε σε εμένα. Αν αναλάβω το μπάσκετ, γιατί θα το κάνω; Για ότι λοιπόν… Αυτό ρωτάω σε όλους όταν ασχολούνται με κάτι. Πρέπει να απαντήσεις στον εαυτό σου, για να ασχοληθείς με κάτι που έχει να κάνει με τα κοινά, πρέπει να ρωτήσεις: «Γιατί το κάνεις;». Αν σε καλύπτει η απάντηση, μην το κάνεις για ματαιοδοξία, μην το κάνεις για οικονομικό αντάλλαγμα, μην το κάνεις μόνο για προσωπικό όφελος. Να βρεις γιατί το κάνεις. Κυρίως να αισθανθείς ότι αυτό που κάνεις είναι χόμπι και το αγαπάς και θα το κάνεις με αγάπη. Το πρώτο πράγμα λοιπόν είναι ότι επειδή το αγαπούσα, το ήθελα κιόλας. Μ’ άρεσε να το κάνω, αλλά με κάποιες αρχές. Και εκεί λοιπόν, είπα σε όλους: «Αν θέλετε να αναλάβω, θα βάλω αυτές τις 10 αρχές. Αν δεν μπούνε…». Και όποιος μπαίνει καινούριος και τώρα όσο είμαι εγώ, τους λέω: «Αν δεν τηρούνται κάποιες αρχές απ’ αυτές, εγώ δεν θέλω να μπει στην διοίκηση». Και αυτές οι αρχές τώρα… Καταρχήν, η πρώτη ήτανε: Φτιάχνεις μία ομάδα, όπου φτάνει το χέρι σου, ότι δεν νοείται ένας σύλλογος που να μην έχει και γυναικεία ομάδα, μόνο άνδρες. Ότι πρέπει να χτίσουμε υποδομές με σωστούς... Δηλαδή υποδομές, εννοώντας παιδιά να… Δεν είχαμε ακαδημίες, δεν είχαμε παιδάκια. Και ξεκινήσαμε με δεκαπέντε παιδάκια τον Νοέμβριο του 2004 και σήμερα έχουν φτάσει να είναι τριακόσια αγόρια και κορίτσια. Να βάλουμε ανθρώπους μέσα έντιμους στην διοίκηση, οικογενειάρχες, ανθρώπους απλούς, ανθρώπους μέσα απ’ την ομάδα, γονείς που να το αγαπάνε και όχι ανθρώπους που κοιτάνε να βγάλουν ή να εξυπηρετήσουν το προσωπικό τους όφελος μέσα απ’ την ομάδα. Όλοι αυτοί τους αποβάλαμε.  Και άλλα πολλά θέματα που δεν είναι τόσο ιστορικά. Δηλαδή ο προπονητής πρέπει να είναι μέσα απ’ τις γραμμές ο αρχηγός. Δεν παρεμβαίνει κανένας στους προπονητές μέσα απ’ τις γραμμές, στο αγωνιστικό. Έξω απ’ τις γραμμές, ό,τι συμβαίνει, είναι υπεύθυνη η διοίκηση. Όποιο παιδί θέλει να φύγει -που δεν υπήρχανε τότε αυτά- είναι ανοιχτές οι πόρτες, να φ[00:20:00]ύγει εφόσον το θέλει. Και αν θέλει να ξαναεπιστρέψει, ορθάνοιχτες, να ξαναγυρίσει, εφόσον κάνει στον προπονητή και συμφωνεί με τις αρχές της ομάδος. Δηλαδή τέτοιες αρχές.  Παράδειγμα, και είναι σημαντικό που θα στο πω μετέπειτα, να ασχολείται με τον κοινωνικό περίγυρο, να έχει και κοινωνικό έργο. Δεν είναι μόνο το αθλητικό, να είναι και το κοινωνικό. Κι έτσι βάλαμε πάρα πολλά πράγματα δίπλα απ' αυτό. Δεν είναι δηλαδή μόνο ότι κάναμε αθλητισμό. Θα σου πω μία σειρά δράσεις. Δεν ξέρω αν πρέπει να στις πω τώρα. Από τότε ο Πανελευσινιακός, πρώτον, ακούω να κάνει πάρα πολλούς φιλανθρωπικούς αγώνες, κυρίως για την Φωλιά, αλλά και για άλλους φορείς που το έχουν ανάγκη. Είχε κάνει για τους πρόσφυγες που είχαν έρθει, με την Εθνική Ελλάδος, με την Εθνική Ενόπλων, με μία μεγάλη καλλιτεχνών και επαγγελματιών αθλητών. Πηγαίνει κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα και τραγουδάει μαζί τα κάλαντα και τους πάει μπάλες στο ειδικό σχολείο. Πηγαίνει στα παιδιά της Φωλιάς, πηγαίνει στα παιδιά της Ευρυνόμης, τους δίνει επίσης αθλητικό υλικό γι’ αυτά. Τα παιδιά, το πρώτο πράγμα που κοιτάμε είναι το σχολείο τους, ελέγχουμε τους βαθμούς, το ένα, το άλλο, να είναι αξιοπρεπείς. Συμμετέχουν σε πάρα πολλές κοινωνικές δράσεις με τον Δήμο. Είτε είναι αυτές αγώνες δρόμου, στέλνουμε παιδιά, εθελοντές, είτε είναι το χτίσιμο, παράδειγμα, του Κρόνου που κάναν στην πλατεία, που στείλαν πολλά παιδιά να συμμετέχουν μέσα κεί. Μια σειρά από κοινωνικές… Φιλοξενήσαμε στα camp παιδιά απ’ την δομή προσφύγων, δωρεάν, άνεργους γονείς, τα παιδιά τους. Όλα είναι δωρεάν μέσα στις ακαδημίες μας. Προσπαθούμε δηλαδή να υπάρχει και το κοινωνικό πρόσωπο. Έχουμε δώσει αιμοδοσίες, άπειρες αιμοδοσίες. Έχουμε δώσει ρούχα στην κοινωνική υπηρεσία και ειδικά στην Α’1. Αυτό έχει και κάποιον αντίκτυπο, θα σας πω, που πολλοί δεν το ξέρουνε. Έχω δύο ξαδέλφια που είναι στο Σικάγο, οι οποίοι είναι και φίλαθλοι του Πανελευσινιακού. Όταν μας είδαν και πήγαμε στο Ειδικό σχολείο, πείσανε την ομογένεια του Σικάγο και στείλανε μία επιταγή, όλη η ομογένεια... Κάθε χρόνο δίνουνε... Δίνουνε στο Χαμόγελο του Παιδιού, δίνουνε, δίνουνε, λέει: «Φέτος αποφασίσαμε να δώσουμε στο Ειδικό σχολείο». Αυτό έγινε... Ήμασταν στην Α’1. Περίπου το ’13, ’14. Το καλοκαίρι, αυτό που μας πέρασε πάλι ήρθαν τα ξαδέλφια μου απ’ το Σικάγο και λέει: «Θέλουμε να κάνουμε σε' έναν σύλλογο εδώ που κάνει κοινωνικό έργο, δικά μας πλέον λεφτά, να δώσουμε 2.000 ευρώ για έναν σύλλογο. Ποιόν προτείνεις;». Του λέω: «Τη Φωλιά, το Κέντρο Αγάπης της Ελευσίνας που κάνει αυτό το έργο», «Αφού μας το λες εσύ…». Τέλος Αυγούστου τα λεφτά είχανε μπει στον λογαριασμό. Χίλια ευχαριστώ από τον Μπάμπη τον Πυρουνάκη που κάνει καταπληκτικό έργο. Και τους στείλανε και την δημοσίευση και τα πάντα, το ευχαριστήριο που είναι εκεί. Και φέτος ενδεχόμενα να έρθουν και πάλι να βοηθήσουνε, γιατί λέει: «Μας το προτείνει ο Πανελευσινιακός, γιατί μας το προτείνεις εσύ». Αυτό έχει αντίκτυπο. Και άλλοι, βλέποντας, έχουν έρθει και βοηθάνε την πόλη μας βλέποντας ότι ο Πανελευσινιακός επίσης επιτελεί και αυτό το κοινωνικό έργο. Αυτά και για το κοινωνικό.

Πολύ ωραία. Εσείς, ως πρόεδρος, τι αλλαγές κάνατε στην ομάδα;

Ναι. Λίγο πολύ είπα κάποια πράγματα βάζοντας τις αρχές – που βάλαμε, που είναι καινούργιες αρχές – χτίζοντας υποδομές όπως σας είπα. Και βέβαια, όπως είπα, δεν νοείται ομάδα, όταν είχαμε ένα σπορ μόνο, το μπάσκετ, να μην έχει άνδρες και γυναίκες. Τότε λοιπόν ο Πανελευσινιακός για πρώτη φορά ενέταξε στην ιστορία του και γυναικείο τμήμα. Από το 2006 χτίζοντας από μικρά παιδάκια, από μικρά κοριτσάκια, το 2012-13 κατορθώνουμε... Φανταστείτε απ’ το ‘06 το 2012 με υπομονή. Τίποτα δεν χτίζεται σ' έναν μήνα. Τίποτα. Μόνο οι ματαιόδοξοι θέλουν σε μια, δυο μέρες, ένα, δυο χρόνια και να εξαφανίζονται. Όταν θέλεις να φτιάξεις κάτι, έχεις απαντήσει στο ερώτημα που σου είπα, αυτομάτως. Στην απάντηση είναι η υπομονή να φτιάξεις, να δημιουργείς, να το ευχαριστιέσαι. Το ’12-’13 κατεβάζουμε πρώτη φορά γυναικεία ομάδα. Είχαμε κατεβάσει παγκορασίδες, μίνι, κορασίδες, νεάνιδες, φτάσαμε να κατεβάσουμε και γυναικεία ομάδα. Και φέτος η γυναικεία μας ομάδα, που είναι μια απ’ τις αξιόλογες στην Α’ κατηγορία της ΕΣΚΑΝΑ, τερμάτισε έκτη, αλλά οι εννιά στις δέκα είναι Ελευσίνιες. Δηλαδή έχουν προέρθει απ’ το φυτώριο. Δεν θέλουμε λίγο πολύ να επενδύουμε σε…και[00:25:00] δεν διαθέτουμε χρήματα για τα κορίτσια παρά μόνο για τον προπονητή και τα έξοδά τους και τα λοιπά, το αθλητικό υλικό, τις μπάλες κι όλ' αυτά και των αγώνων τους. Αλλά δεν παύει να είναι αξιόλογη ομάδα μόνο με την δουλειά που έχει γίνει κάτω απ’ την βάση. Κι έτσι είμαστε φέτος και γυναικεία ομάδα – τα τελευταία χρόνια – είναι μια ομάδα, που μπορεί να μην είναι πολύ ψηλά, όπως το ανδρικό, αλλά δεν παύει να πρωταγωνιστεί και να χαίρει εκτίμησης. Οι γυναικείες ομάδες, επειδή είναι και λίγες, μετά την Α’ ΕΣΚΑΝΑ να ανέβουμε είναι η Α’2 και μετά η Α’1. Για να καταλάβετε ότι είμαστε δύο κατηγορίες κάτω απ’ την κορυφαία, αλλά το μπάσκετ των γυναικών είναι λίγο υποβαθμισμένο σχετικά, δεν υπάρχουν τόσες πολλές γυναικείες ομάδες, οπότε νομίζω ότι εμείς γενικά είμαστε σε αρκετά αξιόλογο επίπεδο. Αυτά και συν, σας είπα, τις αλλαγές τις άλλες λίγο-πολύ είναι ότι προσπαθήσαμε να έχουμε ανθρώπους δίπλα που να είναι εργάτες μόνο για την ομάδα. Μέσα σ' αυτά τα χρόνια βέβαια υπήρχε τεράστια εξέλιξη. Δηλαδή η ομάδα μας έφτασε να φτάσει στην Α’1. Δεν μπορείτε να φανταστείτε... Όταν ανεβήκαμεαπό την Α’2 στην Α’1 ήταν η ευτυχέστερη στιγμή που έχω ζήσει στο μπάσκετ. Ήταν μια χρονιά εκπληκτική. Ακόμα και αν θα το διαβάσεις αυτή τη χρονιά, το ’11 – ’12 – αξίζει να την διαβάσεις – είναι η πιο συγκλονιστική χρονιά γιατί όλοι μας ήμασταν μια οικογένεια. Τα τρία χρόνια που ήμασταν στην Α’1 ήταν οι χειρότερες στιγμές μας. Η ομάδα έζησε το όνειρό της να είναι στην Α’1, όμως εμείς δεν περνούσαμε καλά. Πιο επαγγελματισμός. Ήμασταν ερασιτέχνες μέσα σε μία επαγγελματική κατηγορία και αυτό, παρά την πίεση του κόσμου, θεωρώ ότι προσωπικά έκανα λάθος που πήγαμε στην Α'1. Αλλά για την ιστορία της ομάδος είναι χρυσά γράμματα ότι έφτασε τρία χρόνια και ήταν στην Α’1. Από τότε είμαστε συνέχεια στην Β’ Εθνική μέχρι και σήμερα που είναι πολύ αξιόλογη κατηγορία. Φανταστείτε μία Α’1, η κορυφαία, η Super League που λέγεται, μετά είναι η Α’2 και αμέσως είναι η Β’ Εθνική. Ουσιαστικά είμαστε στην δεύτερη τη τάξη κατηγορία άμα αφαιρέσεις την επαγγελματική που είναι καθαρά επαγγελματική, ανώνυμες εταιρίες, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και τα λοιπά. Και βέβαια τα τμήματά μας να ξέρετε, τα υποδομών, έφηβοι, παίδες, νεάνιδες, κορασίδες και πιο κάτω είναι απ’ τις κορυφαίες ομάδες τουλάχιστον στην ΕΣΚΑΝΑ. Που η ΕΣΚΑΝΑ είναι η ένωση από τη Βούλα μέχρι και τα Μέγαρα, όλον τον Πειραιά, είναι μέσα στις πρωταγωνίστριες. Δηλαδή οι έφηβοί μας, να σου δώσω να καταλάβεις, φέτος θα αγωνίζονται στην Α’ Κατηγορία με Ολυμπιακό, με Πανιώνιους με, με, με… Που θεωρούνται κορυφαίες ομάδες και παίρνουν τα πανελλήνια πρωταθλήματα και θα προσπαθήσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί. Ανεβήκαμε φέτος. Θα δούμε. Είμαστε τόσο ψηλά και σαν... Και χωρίς παιδιά, μόνο απ’ την περιοχή μας.

Άρα με κάποιον τρόπο η ομάδα έχει τεράστιο αντίκτυπο στην πόλη. Πέρα δηλαδή από εθνικό… Το θέτουμε σε εθνικό πλαίσιο επειδή συμμετείχε σε όλες αυτές τις κατηγορίες που λέτε, έχει και πολύ μεγάλο τοπικό ενδιαφέρον.

Ναι-

Ο Πανελευσινιακός για την Ελευσίνα.

Καταρχήν να σας πω λίγο, γιατί αυτό το αφήσαμε. Το 1931 ιδρύθηκε ο Πανελευσινιακός. Ο Πανελευσινιακός Αθλητικός Όμιλος με ποδόσφαιρο και στίβο. Δεν υπήρχε το μπάσκετ. Άλλωστε δεν υπήρχε πανελλαδικά το μπάσκετ. Μέχρι τότε ο Πανελευσινιακός ήτανε πόλος έλξης – και ο στίβος, αλλά κυρίως το ποδόσφαιρο – για όλη την πόλη. ΄Ητανε η διασκέδαση, ήτανε η έξοδος ήτανε η αγάπη, ήτανε άνδρες, γυναίκες, παιδιά, δεν υπήρχε ο χουλιγκανισμός, ήτανε ένα γήπεδο γεμάτο που βλέπανε απ’ έξω. Υπάρχει δηλαδή φωτογραφικό υλικό που βλέπουν από πάνω, είναι σκαρφαλωμένοι στα δέντρα, που άμα το δεις – δεν ξέρω αν το έχεις, θα το στείλω στον Δημήτρη να στο δείξει – είναι εκπληκτικό το πόση αγάπη… Είναι σκαρφαλωμένοι πάνω στις λεύκες σαν τσαμπιά. Από την τρύπα της λαμαρίνας να βλέπουνε μέσα στο γήπεδο ο κόσμος. Είναι εκπληκτικό αυτό που συνέβαινε. Μεσολάβησε ο πόλεμος, αλλά απ’ το ’45 και μετά επίσης υπήρχε τεράστια αγάπη. Ο Πανελευσινιακός έφτασε το ’67-’68 να αγωνίζεται κι αυτός στην Α’ Εθνική για μια χρονιά και ξανά απ’ το ’97-’98 ανέβηκε δύο φορές αλλά την πρώτη χρονιά έπεσε. Όμως δεν έπαυε να είναι πόλος έλξης. Τα τελευταία χρόνια έχασε αυτή την ορμή, έγινε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο όπου λίγο-πολύ ο Πανελευσινιακός έμεινε πίσω. Και μία πόλη σαν την Ελευσίνα, μικρή, δεν είναι εύκολο να έχει ούτε ομάδα μπάσκετ ο[00:30:00]ύτε ομάδα ποδοσφαίρου στην επαγγελματική κατηγορία. Πέρασε και κάποιες δύσκολες διοικήσεις που δεν ήταν οι καλύτερες. Όμως τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει μία διοίκηση ανθρώπωνπου προσπαθούνε και έχουν φτάσει την ομάδα στην Γ’ Εθνική και είναι αξιόλογη η προσπάθειά τους και απόλυτα σεβαστή. Να μην ξεχνάμε όλοι ότι αυτή ήταν η «μαμά ομάδα». Το ποδόσφαιρο. Η μητέρα ομάδα είναι το ποδόσφαιρο και ο στίβος. Ο οποίος στίβος έχει βγάλει τεράστιους αθλητές. Σακελλαρίου που έχει πάει Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπάρχει φωτογραφία που τρέχει δίπλα με τον Jesse Owens στα 100 μέτρα. Έχουμε βγάλει παγκόσμιο πρωταθλητή, τον Παπαδιά, στο κλειστό στην Αγγλία που είχε γίνει. Είναι η… Έχει πάει έκτη θέση, νομίζω ή έβδομη στους Ολυμπιακούς, η Φλώρα η Ρεντούμη. Και μια σειρά άλλους αθλητές. Πώς τη λένε και μια άλλη τριπλουνίστρια; Την ξεχνάω. Αλλά έχει αρκετούς αθλητές. Ο Τσούτσουρας που είναι και τώρα προπονητής και είχε κάνει και τότε πανελλήνιο ρεκόρ με 7’42 στο μήκος. Αξιολογότατος. Ο Μίχας, Βαλκανιονίκης με 17'04 στο τριπλούν. Και Βαλκανιονίκης και Πανελληνιονίκης βέβαια. Η Φλώρα που σου λέω επτά πανελλήνιες νίκες έχει. Έχει βγάλει δηλαδή μεγάλο, πολύ μεγάλο κόσμο, όμως τότε το 2004-2005 σκόρπισε αυτό. Διάλυση έφερε. Το μπάσκετ το ανέλαβα εγώ, ο στίβος όμως φύγανε όλοι οι καλοί αθλητές και πήγανε στα Μέγαρα που κάνανε μια καλή δουλειά, πήγανε αλλού. Όμως ξαναχτίστηκε από το ‘07 και τα μικρούλια και αυτοί παίρνουν κάποιες πανελλήνιες νίκες σε μικρότερες ηλικίες, αλλά τώρα πήγαν και στο πανελλήνιο ανδρών, γυναικών που πήγαν αρκετά καλά. Δηλαδή κι αυτοί πλέον ξαναζωντανεύουν. Αυτό είναι εν μέρει λίγο-πολύ και η ιστορία και του ποδοσφαίρου, που θέλει πολλή δουλειά. Και βγαίνει κι ένα βιβλίο για την ιστορία του Πανελευσινιακού, εκτός απ' αυτό που αφορά μόνο το μπάσκετ που βγάζω εγώ. Θα βγει κι ένα άλλο βιβλίο που αφορά όλη την ιστορία, με μαρτυρίες ανθρώπων και τα λοιπά, το οποίο θα κυκλοφορήσει κι αυτό σύντομα, πάλι είναι έκδοση του Δήμου. Αυτά.

Μάλιστα, τέλεια. Σπουδαία ιστορία αρχικά. Αν δεν θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο, εγώ δεν θέλω να σας ρωτήσω κάτι άλλο.

Όχι, δεν ξέρω αν σε όλα αυτά… Αυτό που εύχομαι πραγματικά και θέλω είναι να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια γιατί πλέον εγώ είμαι στα 66, η κούραση υπάρχει. Να σου δώσω να καταλάβεις ότι αυτή τη στιγμή έχω ξυπνήσει σήμερα απ’ τις τρεισίμιση, τέσσερις το πρωί με το άγχος.Αλλά απ’ τις εξίμιση, επτάπρέπει να πάω να ψωνίσω πράγματα για το σπίτι για να μπορέσω να είμαι οκτώ η ώρα, οκτώ παρά τέταρτο στο camp που έχουμε. Θα είναι για δύο εβδομάδες. Να πάρω μετά στις εννιάμιση και την εγγονή μου, να τους πάω τα σάντουιτς, να κάνουμε. Να γυρίσω στις δύο, δυόμιση. Να φάμε, να κάτσω λίγο εκεί και να ξαναπάω στο γήπεδο που έχουν προπόνηση ανδρική. Να έρθω εδώ, να πάω μετά. Είναι δηλαδή μία διαδικασία που δεν σταματάει και κάποια στιγμή θέλεις και την ξεκούρασή σου. Όμως όσο είναι το camp για δύο εβδομάδες όντως θα έχουμε πρόβλημα και κάπου κουράζομαι, δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Έρχονται και βοηθάνε πάρα πολλοί, παιδιά απ’ την διοίκηση, αλλά η ευθύνη πάντα, να ξέρεις, σε όλα τα πράγματα βαραίνει τον πρόεδρο, αν κάτι πάει στραβά. Γι’ αυτό προσπαθώ να ενημερώνομαι και να είμαι μέσα σε όλες τις επιτροπές που λειτουργούνε στην ομάδα για να έχω γνώση, μη τυχόν και… Γιατί όταν έχεις να κάνεις με 300 παιδιά είναι πάρα πολύ δύσκολο, όταν έχεις να κάνεις με ομάδες, με ενώσεις, με ομοσπονδίες, με δήμους, με χίλια-δυο πράγματα. Είναι πράγματα που πρέπει να τα παρακολουθείς συνέχεια και κάπου έχω κουραστεί και ψάχνω να βρω έναν αντικαταστάτη, αλλά όλοι οι συνεργάτες μου λένε «άμα φύγεις εσύ, θα φύγουμε και εμείς» και κάπου αυτό υπάρχει λίγο τέτοιο… Θα δούμε. Θα δούμε.

Και τώρα εκδίδετε και το βιβλίο, είπατε.

Το βιβλίο. Ναι. Έχω φτιάξει ένα βιβλίο που αφορά την περίοδο που πρωτομπήκα μέχρι και σήμερα. Μάλιστα λέγεται Η Ιστορία Μπάσκετ του Πανελευσινιακού 2004 – 2021 όπως την έζησα, που είναι και ιστορικό και εμπειρικό. Δηλαδή και προσωπικό χαρακτήρα, έχει όμως και χαρακτήρα στατιστικών στοιχείων και μεταφορά εμπειρίας για τους μετέπειτα αναλυτές, αλλά και για να βρουν τα πάντα. [00:35:00]Όλους τους αθλητές που περάσανε, όλα τα αυτά, την οικονομική κατάσταση της ομάδας κάθε χρόνο, παραλειπόμενα που συμβήκανε, την κοινωνική δραστηριότητα της ομάδας, τα αποτελέσματα και τα σημαντικότερα γεγονότα και του ανδρικού και του γυναικείου, οι αθλητές που ήρθαν, οι αθλητές που φύγανε. Είναι όλο αυτό το σκηνικό, αλλά και κυρίως και το περιβάλλον κάθε χρονιάς το ευρύτερο κοινωνικό ή τοπικό με τις αλλαγές που συμβαίνανε είτε σε δημοτικό επίπεδο είτε οτιδήποτε. Πάντα να έχει ο άλλος μία εικόνα του τι συνέβαινε κάθε χρονιά και μέσα σε ποιο περιβάλλον δουλεύαμε.

Και κάτι τελευταίο που το ξέχασα. Θα ήθελα να μου πείτε ένα προσωπικό βίωμα που να θυμάστε από όλα αυτά τα χρόνια που δουλέψατε στον Πανελευσινιακό.

Ναι. Να σου πω ότι η πιο όμορφη χρονιά – στην είπα πριν, αλλά θα στην πω λίγο περισσότερο – είναι η χρονιά 2011-2012. Εκεί ήμασταν στην χρονιά στην Α’2. Τότε είχαμε βγει από μία χρονιά που είχαμε πολύ καλή ομάδα αλλά δεν πήγαμε καλά. Τότε μειώσαμε το budget κατά το ήμισυ. Για να φτιάξουμε μια ομάδα όσον το δυνατόν καλύτερη για να μην πέσουμε, αλλά όχι για να πρωταγωνιστήσει. Όμως τότε κάναμε τρομερή χημεία της ομάδος, όλα τα παιδιά ήτανε μια οικογένεια. Διοίκηση, προπονητής, παίκτες, μία πραγματική οικογένεια. Κάναμε 8 ταξίδια με πούλμαν. Θεσσαλονίκη, Κατερίνη, Καβάλα, μιλάμε τώρα για μεγάλα ταξίδια με το πούλμαν. Και όλοι... Λαγκαδά. Άλλοι λέγανε: «Πώ, πω! -λέω, σε άλλες ομάδες- πού θα πάμε ταξίδι». Όλα τα παιδιά λέγανε: «Πότε θα πάμε ταξίδι;». Γιατί μέσα στο πούλμαν ήτανε τόσο ωραίο το κλίμα, όπου όλοι δημιουργούσαμε κάποιους διαγωνισμούς, κάτι τέτοια παιχνίδια, ψηφοφορίες, είχαμε βιντεοταινίες με καλές ταινίες να βλέπουν. Κάπου περνάγανε υπέροχα και όταν πηγαίναμε, πηγαίναμε και κερδάγαμε. Και επειδή ήταν τόσο αγκαλιασμένοι, θα σου πω ένα γεγονός. Είχαμε πάει να παίξουμε στις Σέρρες με τον Ίκαρο Σερρών, μια ομάδα που βγήκε τρίτη εκείνη τη χρονιά, εμείς βγήκαμε πρώτοι. Πρωταθλητές. Τότε λοιπόν με τους Ίκαρους Σερρών – που ήτανε εξαιρετική ομάδα, πολλοί απ’ αυτούς μετά παίξανε είτε στον ΠΑΟΚ οι παίκτες του – τους κερδίσαμε με 14, 15 πόντους μέσα στις Σέρρες. 17-18 κερδίζαμε στο ημίχρονο. Τελειώνουμε λοιπόν… Είχαμε εκπληκτική εμφάνιση. Τελειώνει το παιχνίδι και έρχεται ο πρόεδρος του Ίκαρος Σερρών και μου λέει: «Ρε Γιάννη, γι’ αυτό κερδίσατε» μου λέει. «Τι;» «Πέρασα απ’ τα αποδυτήριά σας έξω κι ο ένας, όλοι φωνάζαν έναν έναν τους παίκτες: Γειά σου ρε Κυριακόπουλε, γειά σου ρε Βούλγαρη, τραγουδιστά τώρα να μην στο πω για όλους… Και ο ένας φώναζε για τον άλλον. Και πέρασα απ’ τα δικά μας τα αποδυτήρια και όλοι τσακωνόντουσαν μεταξύ τους. -Μου λέει- Αυτή είναι η διαφορά που σας κάνει… Πραγματικά κάνει την διαφορά». Και ένα σημαντικό γεγονός εκείνης της χρονιάς. Κάνουμε μία τεράστια νίκη-στο λέω να μπεις στο YouTube, θα σου πω να το δεις- είναι πέντε λεπτά αλλά είναι το τελευταίο ενάμισι λεπτό του αγώνα Δόξα Λευκάδος-Πανελευσινιακός. Είχαμε και Λευκάδα ταξίδι. Δόξα Λευκάδος – Πανελευσινιακός. Η Δόξα Λευκάδας κινδύνευε. Εμείς αν νικάγαμε εξασφαλίζαμε την άνοδο όχι όμως την πρώτη θέση. Εξασφαλίζαμε όμως την άνοδο. Και νικάμε με τρίποντο στην εκπνοή πραγματικά. Τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά. Στην εκπνοή ακούγεται η κόρνα πριν πέσει το τρίποντο. Θα το δεις κάποια στιγμή, θα καταλάβεις για τι λέω. Τελειώνει, γίνεται ένα κουβάρι, αν δεις τον πανηγυρισμό μόνο είναι μια τρέλα. Η μεγαλύτερη στιγμή που έχω ζήσει! Τελειώνουμε, φεύγουμε με το πούλμαν, όλοι χαρά, τραγούδι και σταματάμε στον δρόμο για φαγητό, όλη η ομάδα. Και με φωνάζει ο αρχηγός της ομάδας, μου λέει: «Ρε Πρόεδρε, έχουμε δύο αιτήματα». «Ωχ -λέω- λεφτά θα ζητήσουνε». Του λέω «Πέστε ρε παιδιά τι θέλετε;». «Πρώτον, εδώ στο φαγητό...» Γιατί απαγορευόταν να πιούν οινοπνευματώδη όσο ήταν στην ομάδα. Λένε: «Να μας επιτρέψεις να πιούμε μπύρα». Λέμε: «Το συζητάς; -του λέω- πιείτε ένα καφάσι, σας το φέρνω εγώ τώρα. Κι έλεγα εγώ θα μου πείτε...».«Περίμενε έχουμε και το δεύτερο». «Ποιο είναι το δεύτερο;». Λέει: «Το δεύτερο είναι -λέει- θέλουμε μόλις τελειώσουμε με το πρωτάθλημα να κάνουμε ένα γλέντι έξω από το γήπεδο στην πλατεία, αλλά θα αναλάβετε εσείς το οργανωτικό. Εμείς θα βάλουμε τα αρνιά σαν παίκτες». Τους λέω: «Ακούστε. Δεν θα βάλετε κανένα α[00:40:00]ρνί, θα τα αναλάβουμε όλα εμείς. Κι αυτό μόνο που λέτε είναι, τι να σας πω -λέω- δεν μπορώ να πω πόση χαρά μου δίνει». Για να φανταστείς τι ομάδα ήτανε! Και Πρωτομαγιά του 2012 δίπλα στην πλατεία με μεγάφωνα – πώς το λένε – με ηχεία, με σούβλες που είχε στήσει, ένας φίλος που είχε τότε σουβλατζίδικο, βάζουμε 4 αρνιά, στήνουμε τραπέζια και έρχονται όλοι οι αθλητές με τις οικογένειές τους και φίλαθλοι που περνάγανε, ακούγανε και ερχόντουσαν. Πίναν ένα κρασί μαζί μας, έγινε ένα γλέντι, δεν μπορώ να σου πω! Έχω εκατοντάδες φωτογραφίες απ' αυτό το γλέντι. Το οποίο είναι και στο βιβλίο αυτό, αλλά κάποιες λίγες. Όπου λέω, όντως πραγματικά… Όμως αυτές ήταν οι στιγμές οι καλές μέχρι να αρχίσει η Α’1. Αυτές ανεβήκαμε. Η χαρά. Από την 1η Ιουνίου και μετά αρχίσανε τα δύσκολα, που ήτανε πάρα πολύ δύσκολη η Α’1. Αυτά ήταν οι ωραιότερες στιγμές που έζησα ως πρόεδρος και είναι ακόμα! Η μπαταρία από κεί είναι γεμάτη και δεν έχει σβήσει. Και τα παιδιά που βλέπω, τα παιδάκια που βλέπω και αναπτύσσονται. Αυτά.

Τέλεια. Τέλεια. Οκέι! Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Μυρτούλι μου νομίζω όσο μπορούσα…