[00:00:00]Καλησπέρα.

Καλησπέρα.

Θα μας πεις το όνομά σου;

Ονομάζομαι Αναστασία Τζαρού.

Είναι λοιπόν Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2020, είμαι με την Αναστασία Τζαρού και βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη. Εγώ ονομάζομαι Νικολέτα Μπάκα, είμαι ερευνήτρια στο Istorima και ξεκινάμε. Λοιπόν, Αναστασία, θέλω να μου πεις για αρχή πότε γεννήθηκες, πού γεννήθηκες.

Γεννήθηκα τον Ιούνιο του 1999, στη Θεσσαλονίκη.

Και μεγάλωσες εδώ; Θεσσαλονίκη –

Για λίγα χρόνια, επειδή ήταν οι γονείς μου, μετακομίσεις με δουλειά κι αυτά, λίγο Κοζάνη κι αυτά, αλλά από τα τέσσερα πήγα στην Περαία και μεγάλωσα εκεί πέρα.

Πέρα απ’ αυτά, θες να μου πεις έτσι λίγα λόγια για σένα, για τη ζωή σου, μια εισαγωγή ας πούμε.

Ωραία. Αυτή τη στιγμή είμαι φοιτήτρια στο ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης. Γενικά στη ζωή μου ασχολήθηκα κυρίως με τον αθλητισμό, τη μουσική και το θέατρο. Έχω τρία μικρότερα αδέλφια και μου αρέσουν πολύ τα παιδιά γενικά. Αυτά. Α, το χωριό μου είναι στο Πήλιο, που είναι το αγαπημένο μου μέρος…

Το τελευταίο διάστημα με τι ασχολείσαι περισσότερο; Έχεις τη σχολή, βέβαια. Ασχολείσαι με κάποιο άθλημα πιο συγκεκριμένα;

Κυρίως τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με το τρέξιμο, το ποδήλατο και το κολύμπι γιατί έχω ως σκοπό το τρίαθλο και περιστασιακά κάνω λίγο απ’ όλα τα αθλήματα. Γενικά όπου βρω ευκαιρία συμμετάσχω σε οτιδήποτε γίνεται, τουρνουά, διοργανώσεις κλπ. Επίσης μόνη μου ασχολούμαι με κανό, καγιάκ και SUP, τέτοια πράγματα. Έχω μερικές σανίδες, μερικές εδώ, μερικές στο χωριό μου και ασχολούμαι με αυτά στη θάλασσα. Και όπου βρω ευκαιρία, σε πανηγύρια, γλέντια, το ‘να, τ’ άλλο, λατρεύω τον χορό και… μ’ αυτό ας πούμε.

Οκ, θα ήθελα να πούμε έτσι για τον αθλητισμό περισσότερο, ασχολείσαι από μικρή απ’ ό,τι καταλαβαίνω. Θες να μου πεις, να το πάρουμε έτσι λίγο με τη σειρά και να μου πεις τα αθλήματα με τα οποία έχεις ασχοληθεί;

Λοιπόν, απ’ τα τρία μου, εκεί που άρχισα να μαθαίνω να περπατάω πήγα μπαλέτο. Μου άρεζε πάρα πολύ, γενικά μου αρέσει ο χορός μέχρι σήμερα, τρελαίνομαι. Σταμάτησα στα εφτά μου και μετά, θυμάμαι, πιο οργανωμένα ξεκίνησα μπάσκετ, στην Ε’ Δημοτικού, δηλαδή γύρω στα έντεκα. Από εκεί και πέρα λάτρεψα τη γυμναστική. Μπάσκετ έκανα για εφτά χρόνια. Παράλληλα, μετά από λίγο ξεκίνησα και ποδόσφαιρο. Επίσης το ποδόσφαιρο ήτανε η αγάπη μου για πάρα πολλά χρόνια. Έκανα ταυτόχρονα και ενόργανη για λίγο καιρό. Ποδόσφαιρο, είχε την ιδιαιτερότητα ότι είμαστε στην Ελλάδα και γυναικείο ποδόσφαιρο… αναγκάστηκα να είμαι σε ομάδες με αγόρια, που εντάξει, ήταν ωραία εμπειρία, ήταν λίγο δύσκολο να βρεις ομάδα, έπρεπε να πηγαίνεις πολύ μακριά για τις προπονήσεις, έχανα τέσσερεις-πέντε ώρες τη μέρα για να πηγαινοέρχομαι και να κάνω προπόνηση. Τραυματίστηκα στη Β’ Λυκείου και μετά ασχολήθηκα λίγο με την κολύμβηση, πιο πολύ και για αποθεραπεία και για να μη μείνω εκτός, και με το ποδήλατο. Και κάπου εκεί μου ήρθε και η τρέλα: κολύμπι, ποδήλατο, τρέξιμο, τρίαθλο ξέρω γω. Και από πανεπιστήμιο και μετά έκανα κυρίως στίβο αγωνιστικά και ποδήλατο-τρέξιμο πιο πολύ προπονούμουν μόνη μου.

Θα έλεγες ότι έχεις, από τα παιδικά σου χρόνια, απ’ την οικογένειά σου ίσως, κάποια ερεθίσματα που σε οδήγησαν στον αθλητισμό; Ας πούμε, έχετε αθλητές στην οικογένεια; Πώς ξεκίνησε;

Αυτό είναι το παράξενο που ρωτάνε όλοι. Η οικογένειά μου είναι τελείως… βασικά τα αδέλφια μου είναι πολύ αθλητικά και επειδή βλέπουν εμένα ως παράδειγμα, από μικρή τους έβαζα να συμμετάσχουν, αλλά οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό. Θυμάμαι πολύ καλά ότι όταν ήμουν μικρή ο παππούς μου είχε πάρα πολλή αγάπη για τις πεζοπορίες. Οπότε, όποτε πήγαινα στο χωριό, με έπαιρνε μαζί 06:00 η ώρα το πρωί και πηγαίναμε περπατούσαμε πάνω στο βουνό, ή κολυμπούσε συνέχεια και μου έλεγε να κολυμπάω και από εκεί ίσως πήρα το πρώτο ερέθισμα, απ’ τον παππού μου. Μετά, επίσης, ο παππούς μου ήταν ο μόνος άνθρωπος που μέσω του αθλητισμού μου μίλησε και για διατροφή, του άρεσε πάρα πολύ έτσι να μαζεύει απ’ τη φύση ζαρζαβατικά και αυτά, έφτιαχνε συνέχεια σαλάτες, είχε κόλλημα με τα φρούτα, όλη την ώρα μου μιλούσε για διατροφή. Οπότε ήταν ένα μεγάλο κίνητρο. Και μεγαλώνοντας συνέχεια μου έλεγε ότι είμαι η αγαπημένη του γιατί τρώω σωστά, κάνω γυμναστική. Και όταν πέθανε πριν δύο χρόνια, θυμάμαι ότι όλοι οι συγγενείς ερχόντουσαν στην κηδεία και μου λέγανε ότι ένοιωθε πολύ περήφανος για τον τρόπο ζωής μου και ήταν κάτι, ένα κίνητρο, κάτι πολύ γλυκό ας πούμε. Αυτό. Δεν είχα άλλο ερέθισμα απ’ την οικογένεια.

Μιας και είπαμε και για διατροφή, επειδή θα στο ρωτούσα κιόλας, θες να μου πεις πιο συγκεκριμένα τι διατροφή κάνεις;

Η διατροφή που κάνω είναι vegan αυτή τη στιγμή. Ακολουθώ τη vegan διατροφή εδώ κι ένα χρόνο. Γενικά δεν έτρωγα πολλά κρεατικά ή γιαούρτια και τέτοια πράγματα. Ελάχιστα πράγματα, λίγο κεφίρ, λίγα τέτοια και είπα αφού έτσι κι αλλιώς τρώω περίπου vegan, να τα κόψω. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ αυτή η διατροφή, ένοιωσα ότι ηρέμησε το στομάχι μου, είναι πιο ελαφριά. Δεν είμαι από τα άτομα που θεωρώ ότι υπάρχει η σωστή διατροφή που πρέπει να ακολουθήσουν όλοι, πρέπει όλοι να τρώνε κρέας, ή όλοι πρέπει να τρώνε γαλακτοκομικά ή λαχανικά. Ούτε θεωρώ ότι η διατροφή που κάνω εγώ είναι πιο σωστή από τους άλλους. Γιατί πολλοί με ρωτάνε γι’ αυτό το κομμάτι και «Γιατί δεν τρως κρέας, γιατί δεν τρως κρέας;». Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος μαθαίνει τον οργανισμό του και ό,τι τον κάνει να νοιώθει πιο άνετα τον βοηθάει. Ούτε θεωρώ ότι υπάρχει διατροφή που σε κάνει να έχεις περισσότερη ενέργεια ή λιγότερη. Εγώ ας πούμε τρέχω πάρα πολλές ώρες κάθε μέρα, κάνω ποδήλατο πάρα πολλές ώρες και έχω πάρα πολλή ενέργεια και τώρα που τρώω λαχανικά και φρούτα περισσότερο, έχω ακόμη περισσότερη ενέργεια. Δεν νοιώθω ούτε κόπωση λόγω έλλειψης κρέατος, ούτε τίποτε απ’ αυτά. Αλλά υπάρχουν άτομα που πιστεύω ότι αν άλλαζαν τη διατροφή τους, μπορεί να είχαν πρόβλημα. Οπότε αυτό, θεωρώ ότι καθένας πρέπει να πάρει μερικά χρόνια, να δοκιμάσει διατροφές και να βρει τι τον κάνει να νοιώθει πιο άνετα.

Θες να μου πεις κάποια παραδείγματα, τι μπορεί να φας μέσα στη μέρα;

Α, ναι, ωραία. Για πρωινό τρώω πάντα φρούτα με, συνήθως, κάποιο αμυγδαλοβούτυρο, φουντουκοβούτυρο ή κάτι τέτοιο. Πολλές φορές τα φτιάχνω μόνη μου, παίρνω ξηρούς καρπούς, τα αναμειγνύω όλα αυτά με λίγο μέλι –το μέλι ξέρω, δεν θεωρείται vegan αλλά μέλι τρώω– και νερό και έτσι είναι και πιο… μου φαίνεται λίγο πιο μαλακό σαν γεύση γιατί του εμπορίου είναι λίγο πιο, ίσως, βαριά. Και μετά τρώω συνήθως κάποιο φρούτο πάλι σαν δεκατιανό. Μεσημέρι πάντα μία μεγάλη σαλάτα και όσπρια ή λαχανικά ψητά ή μανιτάρια, μου αρέσουν πολύ τα μανιτάρια αντί για κρέας, ας πούμε. Tα προτιμάνε πολλοί. Και πάλι κάποιο φρούτο για απογευματινό και βράδυ συνήθως πάλι κάποια μεγάλη σαλάτα ή κάτι τέτοιο. Επειδή κάνω αυτήν τη διατροφή κυρίως για την υγεία μου και γιατί με βολεύει, μια στο τόσο μπορεί σ’ ένα τραπέζι οικογενειακό να φάω και λίγο ψάρι ή κάποιο θαλασσινό, κάτι τέτοιο. Δηλαδή προσπαθώ να μην είμαι πολύ αυστηρή με τον οργανισμό μου και να κάνω πράγματα σαν απαγορεύσεις, γιατί τον στρεσάρεις κιόλας και μπορεί να αντιδράσει στο μέλλον. Αυτά. Γενικά πιστεύω ότι με τη διατροφή πρέπει να είμαστε άνετοι και να κάνουμε τον εαυτό μας να νοιώθει ωραία με αυτά που τρώμε.

Εντάξει. Ας μην πούμε, έτσι, πολλές λεπτομέρειες πάνω σε αυτό γιατί μας ανοίγει κι η όρεξη! Λοιπόν, ήθελα να σε ρωτήσω τώρα για το τρίαθλο που είπες. Οπότε, τρέξιμο, κολύμπι και ποδήλατο. Προτιμάς περισσότερο κάποιο από τα τρία; 

Το έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές αυτό μόνη μου, πάρα πολλές φορές. Μ’ αρέσει το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Το τρέξιμο για μένα είναι η υπέρτατη μορφή ελευθερίας. Νοιώθω πανέμορφα όταν τρέχω. Σου δίνει περισσότερο χρόνο –επειδή είναι πιο αργό σαν άθλημα σε σχέση με το ποδήλατο– να παρατηρήσεις τη φύση γύρω σου, ειδικά όταν τρέχω σε χωράφια, λιβάδια, βουνά και τα λοιπά. Νοιώθεις πο[00:10:00]λύ πιο έντονα ότι όλο σου το σώμα συμμετάσχει σε αυτό, τα χέρια, τα πόδια. Πραγματικά νοιώθω ότι για μένα είναι αυτό, η υπέρτατη μορφή ελευθερίας. Όποτε είμαι πολύ στεναχωρημένη, ή χάλια, φοράω ό,τι να ‘ναι και βγαίνω και τρέχω με τις ώρες. Μπορώ να τρέχω τρίωρα ας πούμε. Πολλές φορές μ’ αρέσει εκεί που τρέχω, ας πούμε στα χωράφια για ώρα να σταματάω γιατί έχει ένα ωραίο τραγούδι και να χορεύω και μετά να συνεχίζω να τρέχω και γενικά πιστεύω ότι το τρέξιμο πρέπει να γίνεται από όλους τους ανθρώπους, αλλά ελεύθερα. Πολλοί μου λένε: «Δεν μπορώ να τρέξω, είμαι πολύ βαρύς», ή «Δεν μπορώ να τρέξω γιατί δεν μπορώ να τρέξω γρήγορα και ντρέπομαι». Αλλά νομίζω ο καθένας αν πάει να τρέξει σε έναν τέρμα ωραίο ρυθμό που τον ευχαριστεί για λίγη ώρα, όσο θέλει αυτός, σταματάει όποτε θέλει, ξεκινάει όποτε θέλει, θα νιώσει πανέμορφα και θα του αρέσει αυτό το πράγμα. Μετά, το ποδήλατο για μένα είναι κάπως τα φτερά μου, έτσι νοιώθω. Είναι άλλη φάση, είσαι πιο ψηλά, πας πιο γρήγορα, νοιώθεις τον αέρα δέκα φορές παραπάνω πάνω σου. Με το ποδήλατο νοιώθω ότι μπορώ να κάνω πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, επειδή δεν μου αρέσουν και πολύ τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα αυτοκίνητα και όλα αυτά, οπότε ό,τι ταξίδια κάνω, τα κάνω σχεδόν όλα με το ποδήλατο. Και μπορώ να πάω πολύ εύκολα να κάνω εναλλαγές απ’ την πόλη στο χωριό, απ’ το χωριό στη θάλασσα. Νοιώθω ακριβώς αυτό, ότι είναι τα φτερά μου ας πούμε το ποδήλατο. Και τέλος, το κολύμπι είναι… γενικά από μικρή είχα κόλλημα με τη θάλασσα. Νοιώθω ότι το να είσαι στη μέση της θάλασσας είναι λίγο μαγική αίσθηση, είναι σαν να σ’ αγκαλιάζει όλο αυτό το νερό. Μ’ άρεζαν πάρα πολύ τα μακροβούτια, από κάτω να βλέπω, όλα αυτά. Οπότε το κολύμπι για μένα είναι ένας τρόπος σαν ξεκούραση για όλα. Δηλαδή αφήνομαι στη θάλασσα και απλά… το κολύμπι το νοιώθω σαν να ταξιδεύω ήρεμα μέσα σ’ αυτήν. Ειδικά ας πούμε στο Πήλιο, στην Καβάλα που έχω το εξοχικό μου, που έχει ψάρια μέσα, διάφορα πράγματα έχει η θάλασσα, έχει πάρα πολλά πράγματα να δεις και είναι ενδιαφέρον όλο αυτό το ταξίδι. Και επειδή δεν μπορείς να κολυμπάς και τόσο το χειμώνα, είναι και κάτι που περιμένεις τον μισό χρόνο σχεδόν για να πας να το κάνεις, οπότε σου λείπει πολύ πιο έντονα από τ’ άλλα δύο. Αυτά.

Όπως καταλαβαίνω, τα συνδέεις και τα τρία με τη φύση περισσότερο. Όχι τόσο ας πούμε το να πας σε κολυμβητήριο και τα λοιπά. Αλλά μάλλον κάνεις καθημερινά προπονήσεις, οπότε αναγκαστικά πηγαίνεις και σε κλειστούς χώρους και τέτοια –

Ναι, έχω κάνει –

Θες να μου πεις λίγο για τις προπονήσεις; Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω –

Ναι. Έχω κάνει πολλές προπονήσεις σε κολυμβητήρια, γήπεδα, πίστες κτλ., και γενικά κάνω ακόμη και μπορεί για έξι μήνες να είμαι όλη μέρα στο γήπεδο κλεισμένη ή στο κολυμβητήριο. Αλλά εντάξει, όταν το κάνεις γι’ αυτό, το κάνεις κυρίως για να βελτιωθείς, για να πας σ’ έναν αγώνα, για να αυξήσεις τους χρόνους σου και παίρνεις κυρίως ευχαρίστηση από την επιτυχία μέσα σ’ αυτά. Δηλαδή περιμένεις κάτι. Όταν το κάνεις στη φύση δεν περιμένεις κάποια επιτυχία, η επιτυχία είναι εκείνη τη στιγμή νομίζω. Είσαι, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και κάνεις ποδήλατο, ας πούμε, μέσα στα γρασίδια, βλέπεις το ηλιοβασίλεμα, βλέπεις τον Όλυμπο απέναντι –στην περιοχή που είμαι εγώ ειδικά, έχει έτσι πολύ ωραία θέα– είσαι κάθε δευτερόλεπτο κερδισμένος, δεν χρειάζεται να κάνεις έναν καλό χρόνο. Ο χρόνος σου εκείνη την ώρα κερδίζεται. Όταν τρέχεις έξω ας πούμε, καμία σχέση. Μπορείς να δεις πόσα πράγματα, είναι σαν ένα μικρό ταξίδι κάθε φορά και όλοι ευχαριστιόμαστε τα ταξίδια, όλοι αγαπάμε τα ταξίδια, γι’ αυτό ο κόσμος περιμένει όλη τη χρονιά να πάει ταξίδι. Και στην ουσία αυτά σου δίνουν την ευκαιρία κάθε μέρα της ζωής σου να μπορείς να πηγαίνεις ένα μικρό ταξίδι και να γυρνάς κάθε μέρα σπίτι σου μ’ αυτήν τη λαχτάρα να ξαναδείς τους δικούς σου, να ξαναγυρίσεις στη ζεστασιά, τις όμορφες εικόνες που πήρες απ’ όλη τη μέρα να σε γεμίζουν και να λες: «Θέλω να το κάνω και αύριο αυτό, και μεθαύριο αυτό». Για μένα κάθε προπόνηση είναι ένα συμπυκνωμένο καλοκαιρινό ταξίδι ας πούμε, μέσα σε μία μέρα.

Οπότε κάνεις έντονες προπονήσεις αλλά δεν έχεις ακόμα κάποιους στόχους να το κάνεις σε αγωνιστικό επίπεδο;

Προπονούμαι συχνά και για αγώνες και μπορεί κάποιες φορές να είμαι σε περιόδους που τρεις μήνες να κάνω διπλές προπονήσεις κάθε μέρα και πολύ κουραστικές για να πάω σε κάποιον αγώνα, ειδικά στο τρέξιμο, που κάνω στίβο. Αλλά, μπορεί να αφοσιώνομαι, να στρεσάρομαι και όλα αυτά, αλλά μέσα μου δεν νομίζω ότι είναι οι στόχοι μου αυτοί. Κάνω πάρα πολλές προπονήσεις και σοβαρά αλλά ο εσωτερικός μου στόχος είναι να μπορώ να νοιώθω ευτυχισμένη απ’ τον αθλητισμό. 

Θες να μου περιγράψεις πώς κυλάει, έτσι, μια τυπική μέρα προπόνησης ας πούμε;

Ωραία, θα πω για το καλοκαίρι που οι προπονήσεις κανονίζονται από μένα και δεν έχω τόσο το θέμα αγώνων και τα λοιπά. Το καλοκαίρι ξυπνάω συνήθως 06:00 η ώρα το πρωί γιατί ξημερώνει και πολύ νωρίς και έχει και ζέστη μετά. Συνήθως ξεκινάω τρέχοντας είκοσι χιλιόμετρα. Θεωρώ ότι το πρωινό τρέξιμο είναι πάρα πολύ βοηθητικό γιατί όλο σου το σώμα μπαίνει κατευθείαν σε μια λειτουργία πολύ πιο έντονη, όλη την υπόλοιπη μέρα λειτουργείς σε άλλα επίπεδα, ενώ αν ξυπνήσεις χαλαρά είσαι λίγο πιο υποτονικός όλη τη μέρα. Οπότε τρέχεις το πρωί, ειδικά αν είναι και κουραστικό το τρέξιμο που θα κάνεις, έτσι πιο γρήγορα, δεν το καταλαβαίνεις και πολύ γιατί δεν έχεις ξυπνήσει για να διαχειριστείς το πόσο κουραστικό θα είναι, οπότε δεν το σκέφτεσαι! Μετά, συνήθως, αφού φάω λίγο και κάνω λίγη ενδυνάμωση… αυτό είναι πολύ σημαντικό κομμάτι, ειδικά για τους αθλητές που κάνουν πολλά χιλιόμετρα, πολλοί το αμελούμε ή το ξεχνάμε αλλά η ενδυνάμωση μπορεί να είναι βαρετή, αλλά χρειάζεται σε κάθε αθλητή γιατί αλλιώς τραυματίζεσαι, και όταν τραυματίζεσαι είσαι θλιμμένος μετά αν είσαι αθλητής, εντάξει.  Μετά, συνήθως, πηγαίνω δύο τρεις-ώρες για κανό. Πάντα φροντίζω τα καλοκαίρια εκεί που είμαι να έχω ένα κανό, ένα SUP –το SUP είναι σανίδες που κάνεις όρθιος με κουπί. Μ’ αρέσει πάρα πολύ γιατί είναι σαν να περπατάς επάνω στη θάλασσα η αίσθηση. Είσαι για ώρες και κάνεις βόλτες πάνω στη θάλασσα. Δεν χρειάζεται ούτε να βραχείς ούτε τίποτα άμα δεν θέλεις. Όποτε θες σταματάς σε μία αμμουδιά, κάνεις τη βόλτα σου, μπορείς να κάνεις τις βουτιές σου άμα ζεσταθείς, αν έχεις όρεξη. Έχει τύχει να κάτσω δύο ώρες και να κοιμάμαι πάνω στη σανίδα στη θάλασσα, ας πούμε. Το Πήλιο, είμαι κι απ’ την πλευρά του Παγασητικού που είναι κόλπος και συνήθως είναι πολύ πιο ήρεμα τα νερά, οπότε έχω γυρίσει έτσι όλα τα χωριά της περιοχής με τη σανίδα και είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος να κάνεις μια βόλτα μέσα απ’ τη θάλασσα απλά. Και απ’ τη θάλασσα φαίνονται καμιά φορά πολύ αλλιώς τα πράγματα απ’ ό,τι απ’ τη στεριά γιατί βλέπεις από άλλη οπτική γωνία, που δεν έχουμε τόσο την ευκαιρία να κάνουμε βόλτα από εκείνη την πλευρά ας πούμε. Και είναι πάρα πολύ όμορφη η αίσθηση ότι περπατάω στη θάλασσα. Είναι αυτό, μια βόλτα στη θάλασσα. Μετά μ’ αρέσει γιατί γνωρίζεις έτσι, έχω γνωρίσει πολλούς ψαράδες. Τώρα τον χειμώνα που πηγαίνω γνωρίζω χειμερινούς κολυμβητές πάρα πολλούς, δύτες. Επίσης τα χωριά που πηγαίνεις, πολλές φορές έρχονται και με ρωτάνε από πού ήρθα, με το κανό κτλ., οπότε γνωρίζεις και ανθρώπους έτσι. Μετά απ’ αυτό, συνήθως, αφού ξεκουραστώ λίγο το μεσημέρι, πηγαίνω για ένα κολύμπι. Τώρα το καλοκαίρι κάνω γύρω στα, αφού μπω λίγο στην αρχή, στο κρύο νερό, στο mood με ένα-δύο χιλιόμετρα, μετά κάνω από τρία έως πέντε, το καλοκαίρι. Ε, εντάξει, το κολύμπι είναι το πιο ίσως μη κοινωνικό και ήρεμο από τα αθλήματα, γιατί δεν μπορείς να μιλάς με τον άλλον και τα λοιπά. Και τέλος, ας πούμε, αφού τελειώσω κι απ’ το κολύμπι, συνήθως πηγαίνω για ποδήλατο. Κάποιες μέρες πηγαίνω και όλη μέρα για ποδήλατο, μπορεί να πάω να κάνω ένα ταξίδι εκατό χιλιόμετρα, εκατόν είκοσι χιλιόμετρα, κάποιες μέρες μπορεί να πάω ένα μεγαλύτερο ταξίδι, να συνεχίζεται από μέρα σε μέρα. Αυτά, και το βράδυ πάντα βγαίνω βόλτα. Πάντα, είναι η χαλάρωση της ημέρας. Δεν γίνεται να μη βγω μια βόλτα το βράδυ.

Εντάξει, αρκετά γεμάτη μέρα θα έλεγα! Λοιπόν, θέλεις να μου πεις, πιο συγκεκριμένα να μου περιγράψεις κάποια από αυτά τα σαν ταξίδια που κάνεις με το ποδήλατο; Γιατί κάνεις πολλά χιλιόμετρα, θα το πω ταξίδι.

Ωραία. Εγώ ξεκίνησα στο χωριό μου που πήγαινα εξηντάρια στην αρχή, απλά είναι το χωριό μου το προτελευταίο χωριό ας πούμε του Πηλίου στη γωνία και μετά έχει ένα που είναι μετά [00:20:00]από τριάντα κάτι χιλιόμετρα, που είναι τέρμα βουνό. Οπότε για να πάω εκεί πέρα έπρεπε να κάνω και όλη την ανάβαση στο βουνό και χρειαζότανε να κάνω ποδήλατο σχεδόν όλη τη μέρα. Και ξεκίνησα έτσι και μου άρεζε γιατί σταματούσα λίγο στις θάλασσες, έβλεπα τη θέα, σταματούσα στα… έχει κάτι ωραία λιμανάκια, ψαροταβέρνες, σταματούσα εκεί πέρα. Έχει πολύ ωραία σπίτια, καΐκια, έβλεπα όλον αυτό τον χαμό που γινότανε κι από τουρίστες και αυτά το καλοκαίρι. Έπρεπε να βρίσκω κάτι να τρώω σε δέντρα, εντάξει, το καλοκαίρι είναι γεμάτα όλα τα δέντρα έξω και ξεκίνησα έτσι ας πούμε στο Πήλιο να κάνω εκδρομούλες τέτοιες με το ποδήλατο. Και με την καραντίνα φέτος –καλή ώρα– μια μέρα λέω: «Δεν γίνεται άλλο να κάνω εκατό χιλιόμετρα κάθε μέρα πήγαινε-έλα πενήντα, πενήντα, πενήντα, να βλέπω το ίδιο μέρος». Λέω: «Αν συνεχίσω να πηγαίνω θα φτάσω πολύ μακριά και θα δω κι άλλα πράγματα». Ε, ξεκίνησα μια μέρα, ετοίμασα μια τσάντα με ό,τι να ‘ναι μέσα, πραγματικά ήταν απόφαση της στιγμής και ξεκινάω, φεύγω με το ποδήλατο. Είχα τόση τρέλα να φύγω, να πάω να κάνω ένα ταξίδι, που δεν πήρα καν τη τσάντα μαζί μου! Οπότε επέστρεψα πίσω να πάρω τη τσάντα μου μετά από πόσα χιλιόμετρα που είχα κάνει ήδη. Παίρνω τη τσάντα και φεύγω στο τίποτα εγώ, φουλ μουσική δυνατά, για ώρες να κάνω ποδήλατο και φτάνω από Περαία που ήμουνα Νέα Μουδανιά. Εντάξει, εγώ γοητευμένη με φύση, τοπία, τα πάντα, τρελαμένη όλη μέρα ένοιωθα ό,τι καλύτερο εκείνη τη μέρα. Ήμουν εγώ και το ποδήλατό μου και γυρίζουμε τον κόσμο. Και συνειδητοποιώ ότι είμαι ολομόναχη, δεν έχω κοιμηθεί ποτέ ολομόναχη έξω, χωρίς ούτε έναν φίλο μου μαζί ή κάτι τέτοιο, ότι δεν ξέρω πού να κοιμηθώ, τι να κάνω, δεν προλαβαίνω να γυρίσω πίσω γιατί θα νυχτώσει και είμαι λίγο σε μία φάση: δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου και κάνω βόλτες γύρω-γύρω στο χωριό. Ήμουν τυχερή εκείνη τη μέρα, συνάντησα κάποιους ποδηλάτες, οπότε γυρίσαμε, μου λένε: «Πάμε κι εμείς προς τα πίσω, έλα μαζί μας, καλύτερα να μη μείνεις μόνη σου». Πρόλαβα να γυρίσω πίσω εκείνη τη μέρα πάρα πολύ γρήγορα, ενώ δεν περίμενα να φτάσω τόσο γρήγορα και κατάφερα να πάω το βράδυ και σ’ ένα live στη Θεσσαλονίκη! Είδα και τους φίλους μου, μια χαρά. Αλλά από εκείνη τη μέρα, επειδή έγινε κάπως η αρχή, μου ήρθε η ιδέα, το μικρόβιο κάπως, ότι θέλω να κάνω ένα ταξίδι με το ποδήλατο έτσι. Και επειδή φοβόμουν λίγο σαν κοπέλα να πάω κάπου μόνη μου, έψαχνα παρέα κυρίως για να το κάνω αυτό. Έτυχε να έχει κατασκηνώσει ο αδελφός με τον ξάδελφό μου ένα Σαββατοκύριακο στη Νικήτη, οπότε λέω: «Ευκαιρία!». Το προηγούμενο βράδυ μου κάνανε και πάρτι έκπληξη οι φίλοι μου για τα γενέθλιά μου, χορεύαμε όλο το βράδυ, κάναμε παιχνίδια, το ‘να τ’ άλλο και λέω θα γυρίσω, θα κοιμηθώ όσες ώρες προλάβω και θα ξυπνήσω πρωί-πρωί να πάω στη Νικήτη να τους βρω. Και ξυπνάω 05:30 η ώρα το πρωί, ετοιμάζω μία τσάντα πράγματα και τα λοιπά, τη φορτώνω στο ποδήλατο και ξεκινάω από Θεσσαλονίκη, μόνη μου, να πάω Νικήτη. Δεν ήξερα το δρόμο, δεν ήξερα τίποτα, φοβάμαι τους μεγάλους δρόμους οπότε πήγαινα από όλους τους παραλιακούς κι έτσι αναγκάστηκα να περάσω απ’ όλα τα χωριά, απ’ όλες τις παραλίες μέχρι τη Νικήτη. Ήταν απίστευτα ωραίο, ήτανε λίγο η πρώτη φορά που σταματάς συνέχεια να ελέγξεις το GPS, δεν ξέρεις τι γίνεται, φοβάσαι λίγο, «ποιο δρόμο θα συναντήσω μετά, ποιο δρόμο θα συναντήσω μετά». Αλλά ήταν πολύ μαγικό όλο αυτό, ένοιωθες μία περιπέτεια λίγο, αναγκαζόσουν να βρίσκεις καινούριους δρόμους, άλλα δρομάκια, δεν σε βόλευε αυτός, δεν μπορούσες να πας από εκεί. Είδα πόσες παραλίες, σε κάποια φάση κουραζόμουν, απλά σταματούσα και βουτούσα σε μία παραλία, έρημη εκεί στη Χαλκιδική που έχει και πανέμορφα νερά και με τα πολλά, με τα λίγα, μετά από πόσες ώρες το απόγευμα –απόγευμα, εντάξει, 16:00 η ώρα– φτάνω Νικήτη, βρίσκω και τον αδελφό μου και τον ξάδελφό μου. Κολυμπούσαμε δύο ώρες στη θάλασσα, ήταν μια πολύ ωραία μέρα. Δεν νοιώθεις, εκείνη τη στιγμή ένοιωθα τόσο ενθουσιασμένη με το ταξίδι ας πούμε που πρώτη φορά το έκανα αυτό μόνη μου, οπότε δεν ένοιωθες ούτε κούραση ούτε τίποτα, απλά ήσουν χαρούμενος για όλο αυτό! Μετά, δεν είχα πάει και ποτέ στη Νικήτη γιατί δεν έχουμε πάει διακοπές στη Χαλκιδική. Και το βράδυ είχε μια κάμερα επαγγελματική ο αδελφός μου, οπότε την πήρα και γύρισα όλο το χωριό και έβγαζα φωτογραφίες τουρίστες, λαμπάκια, ταβέρνες, γατούλες, ό,τι ενδιαφέρον καλοκαιρινή εικόνα είχε. Και φτάνουμε στο βράδυ, ο αδελφός μου βρήκαν παρέα, πίνανε μπύρες, οπότε εγώ ήμουν ψόφια απ’ το ταξίδι κι ήθελα να κοιμηθώ. Και πρώτο βράδυ, τελείως μόνη μου στο άκυρο έξω, μου λένε: «Εχουμε μια σκηνή σε μια ερημιά πάνε κοιμήσου». Πάω εγώ στη σκηνή και είμαι τρομοκρατημένη πρώτο βράδυ. Λέω… αυτοί ήταν πάρα πολύ μακριά, σε φάση δυο χιλιόμετρα μακριά από μένα και λέω: «Τι να κάνω τώρα ολομόναχη εδώ;» Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, τα κινητά τα είχαμε παρατήσει σ’ ένα beach bar που πήγαμε μες στη νύχτα για να τα βάλουμε να φορτίσουνε, προσπαθούσα να διώχνω και κάτι κουνούπια, ό,τι ήχο άκουγα νόμιζα ότι έρχεται κάποιος να κλέψει τα ποδήλατα! Οπότε καταλήγω να έχω κοιμηθεί δύο ώρες όλο το βράδυ και είχε πάει 06:00 η ώρα το πρωί και λέω: «Δεν γίνεται αυτό το πράγμα». Σηκώνομαι, παίρνω το ποδήλατο, βρίσκω μια εκκλησία ανοιχτή, γιατί ήταν Κυριακή πρωί και λέω: «Θα πάω να κοιμηθώ τουλάχιστον εκεί δυο ώρες. Έχει ζέστη, έχει κόσμο, είναι οκ!» Οπότε πήγα στην εκκλησία, κοιμήθηκα μέσα. ‘Ντάξει, ήμουνα με τα ποδηλατικά τα ρούχα, λερωμένη, με κοιτούσαν όλες οι γιαγιάδες, θα λέγανε: «Εντάξει, κάτι έχει πάρει αυτό το κοριτσάκι κι είναι έτσι». Κουτουλούσα κι απ’ τη μία κολώνα στην άλλη απ’ την κούραση. Κοιμάμαι δυο ώρες εκεί, τρώω και κόλλυβα, γιατί είχε κόλλυβα, οπότε έφαγα και το πρωινό μου, βρίσκω και μια βερικοκιά πιο δίπλα που είχε κάτι τέλεια, τέρμα ώριμα βερίκοκα, αρχίζω να παίρνω αυτά ήταν πολύ ώριμα και είχαν πέσει κάτω, για να μη μου πουν ότι κλέβω, γιατί ήταν μπροστά οι άνθρωποι και μου λένε: «Α, θες βερίκοκα, έλα να σου δώσουμε!». Μου δίνουν και μια σακούλα βερίκοκα, με ταΐζουν εκεί καλά! Και λέω… βλέπω σύννεφα πάρα πολλά και λέω: «θα γυρίσω Περαία». Ήδη ξερω ‘γώ είχα κάνει εκατόν εξήντα χιλιόμετρα για να πάω, είχα κοιμηθεί δυο ώρες και λέω: «Δεν μπορώ να κοιμηθώ εδώ ξανά, πάω Περαία όπως είμαι, θα κοιμηθώ εκεί μια και καλή». Και ξεκινάω, με κυνηγάει ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο, να γυρίσω στην Περαία για να κοιμηθώ. Και αυτό ίσως ήτανε το πιο παράξενο εγκεφαλικά ταξίδι που ‘χω κάνει στη ζωή μου, γιατί λόγω έλλειψης ύπνου, κούρασης κι όλα αυτά, σε κάποια φάση άρχισε να χάνεται λίγο η αίσθηση του τόπου, του χρόνου… Δηλαδή έκανα ποδήλατο και μετά από κάποια φάση μπέρδευα τους δρόμους, είχα κενά μνήμης, απ’ τον ένα δρόμο βρισκόμουν στον άλλο, δεν θυμόμουν αν πρώτα πέρασα από εκεί ή από άλλον δρόμο. Ήταν μία παράξενη φάση, πολύ παράξενη. Αλλά έχω διαβάσει σε βιβλία για υπερμαραθωνοδρόμους κτλ. που κάνουν πολλά χιλιόμετρα και ταξιδεύουν για μέρες και για ώρες, και έλεγαν αυτό, ότι σε κάποια φάση χάνεσαι και βρίσκεσαι σε ένα άλλο σύμπαν δικό σου, πολύ ωραίο. Και όντως το έζησα εκείνη τη μέρα, δηλαδή ήταν κάτι άλλο εκείνο το ταξίδι, ήσουνα λίγο αλλού. Και φτάνω μετά από πόσες ώρες Καλλικράτεια, σε μία κατάσταση που δεν ήξερα αν πεινάω, αν διψάω, αν νυστάζω, ό,τι να ‘ναι. Και ήμουν τόσο χαρούμενη όμως εκείνη την ώρα που παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου μες στην τρελή χαρά και τους λέω –είχα κάνει ήδη 220 χιλιόμετρα εκείνη τη στιγμή– λέω: «Έκανα 220 χιλιόμετρα μέσα σε…», εκείνη την ώρα είχαν περάσει οριακά τριάντα έξι ώρες, ούτε δύο μέρες δεν είχα κλείσει συνολικά, λέω: «Έκανα τόσα χιλιόμετρα, είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, και είμαι τώρα στην Καλλικράτεια, μήπως έτυχε να πήγατε σήμερα για κανένα μπάνιο; Να ‘ρθω να σας βρω;» Και μου λένε: «Ναι, είμαστε Ηράκλεια!» Και λέω: «Τέλεια, έρχομαι για μπάνιο!». Και πάω και κάνουμε τρεις ώρες κολύμπι, παιχνίδια στη θάλασσα, στην άμμο, δεν καταλάβαινα τίποτα, δεν πεινούσα, δεν διψούσα, ήτανε μια τρέλα! Είχες δει τόσα ωραία πράγματα στο ταξίδι, δεν μπορούσα καν να ταξινομήσω τίποτα στο κεφάλι μου. Μου λέγανε: «Πού πήγες, από πού πέρασες, τι είδες;». Και ήμουν σε φάση: «Ήταν όλα τέλεια, δεν θυμάμαι τίποτα, είναι ένα μπάχαλο στο κεφάλι μου, απλά θυμάμαι ότι πέρασα τέλεια». Και αρχίζει να νυχτώνει και λέω: «Πρέπει να γυρίσω Περαία, έχω άλλα τριάντα χιλιόμετρα». Εκεί μετά τη θάλασσα, το ταξίδι, αρχίζεις να νοιώθεις την κούραση. Θυμάμαι ότι είχα βάλει τραγούδια στο κινητό μου και ήταν έτσι μουσική που μου άρεσε πάρα πολύ, έπεφτε[00:30:00] το ηλιοβασίλεμα, για να γυρίσεις Περαία περνάς από Επανομή, επάνω απ’ τα χωράφια που είναι πολύ ψηλό σημείο, οπότε όλα γύρω σου φαίνονται χαμηλότερα, λιβάδια και τα λοιπά, παντού λουλούδια γιατί ήτανε και νωρίς –Μάιος-Ιούνιος ήταν, κάπου εκεί–παντού υπήρχανε λουλούδια, πεταλούδες, τα πάντα. Απέναντι ο Όλυμπος και να δύει ο ήλιος πάνω στον Όλυμπο και ενώ έφτανα και ήμουν στο πιο ωραίο σημείο της διαδρομής, θυμάμαι ότι έπαιζε το τραγούδι… έπαιζε ένα τραγούδι, δεν θυμάμαι πώς το λένε στο όνομα, αλλά έλεγε συγκεκριμένα τον στίχο: «αλλού δεν έχει ο θεός σαν το νησί του καθενός» κι ότι ο τόπος του καθενός είναι ο πιο όμορφος τόπος και εκείνη την ώρα γυρνούσα σπίτι μου ας πούμε και μπορεί να έλειπα μόνο ούτε δύο εικοσιτετράωρα, αλλά ένοιωθα ότι είχα κάνει ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Και ήθελα τόσο πολύ να γυρίσω, να δω την οικογένειά μου, να αγκαλιάσω τα αδέλφια μου, τους δικούς μου, ένοιωθα πρώτη φορά ότι τόσο πολύ μου λείψανε και γύρισα τρέχοντας και μόλις φτάνω δεν πάω καν σπίτι μου. Είχα πάρει τηλέφωνο τους γονείς μου και μου είχαν πει ότι είναι στην παραλία και φεύγω στην παραλία τρέχοντας, πετάω το ποδήλατο στη μέση της παραλίας, μόλις τους βλέπω, τρέχω τους αγκαλιάζω και μου ‘χει μείνει πιο πολύ απ’ όλο το ταξίδι αυτή η επιστροφή! Τέλος πάντων, ήταν μια πανέμορφη εμπειρία.

Οπότε λέω, αυτό έπρεπε να το κάνω ακόμη περισσότερο, εντάξει. Και λέω θα πάω να κάνω τουρ το δεύτερο πόδι. Περνάει λίγος καιρός, πήγα λίγο και έμεινα λίγο σε κάτι χωριά μόνη μου, έτσι, ήταν και καραντίνα, ήταν και αρχές καλοκαιριού, ήμασταν όλοι και σε μια τρέλα, δεν είχε αγώνες και γυρνάω και λέω: «Θα πάω τώρα αυτή τη φορά μέχρι δεύτερο πόδι». Και οργάνωσα με έναν φίλο μου αυτή τη φορά ένα ταξίδι, πολύ πιο οργανωμένο σε πράγματα, αλλά καθόλου οργανωμένο στο πού θα μείνουμε. Είχαμε πει ότι θα πάρουμε μόνο τα απαραίτητα από ρούχα και όλα τα άλλα θα τα βρίσκουμε εκεί. Φαγητό, νερό και πού θα κοιμηθούμε. Ούτε sleeping bag είχαμε πάρει, πήρα μόνο ένα ισοθερμικό για αν κρυώνω τη νύχτα και ένα μακρύ κολάν. Εντάξει, ήταν καλοκαίρι οπότε όλη την υπόλοιπη μέρα ήμασταν με μαγιό, σορτσάκια, τέτοια, δεν υπήρχε θέμα. Και ξεκινάμε Πέμπτη απόγευμα να φύγουμε από Θεσσαλονίκη. Αυτός ο καημένος ήτανε φουλ τρέλα, όρεξη, αλλά καμία σχέση με ταξίδια, ποδήλατο, γυμναστική τόσο πολύ. Είχε απλά αυτή τη μούρλα, την όρεξη. Οπότε ξεκινάμε κι ο καημένος πρώτο δίωρο έχει ψοφήσει. Μέχρι να φτάσουμε Καλλικράτεια. Θέλαμε πρώτη μέρα απλά να φτάσουμε Καλλικράτεια για να κοιμηθούμε εκεί από τη Θεσσαλονίκη. Και μια χαρά, εντάξει, κουράστηκε ο καημένος και αυτά, και πέντε χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στην Καλλικράτεια ξεφουσκώνει όλη η ρόδα του. Και λέω: «Ωραία ξεκινήσαμε πρώτη μέρα». Είχα μία ρεζέρβα μαζί μου, αλλά για μία ρόδα, όχι για να σκαν κάθε μέρα οι ρόδες. Και λέω: «ωραία ξεκινήσαμε». Το παδηλατάδικο ήταν στην Καλλικράτεια, φαγώθηκε, είχε φέρει και κάτι μπαλώματα και έτσι με τον ενθουσιασμό, φαγώθηκε να αλλάξουμε τη ρόδα μόνοι μας. Αλλά αυτός δεν ήξερε, οπότε εγώ θα άλλαζα τη ρόδα. Και καθόμαστε σε μια αμμουδιά δύο ώρες, ενώ νύχτωνε, προσπαθώντας να μπαλώσουμε μία ρόδα! Μπαλώνουμε τη ρόδα εν τέλει. Εγώ, ήταν η αρχή ταξιδιού, είχα ήδη αρχίσει να τα παίζω, λέω: «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα απ’ την αρχή». Μπαλώνουμε τη ρόδα και ξεκινάμε, πάμε να τη φουσκώσουμε και η ρόδα σκάει πάλι. Οπότε παίρνουμε το ποδήλατο στα χέρια, φτάνουμε τρέχοντας στην Καλλικράτεια και τελευταία στιγμή βρίσκουμε ένα ποδηλατάδικο που έκλεινε εκείνη την ώρα. Και μας φτιάχνει τη ρόδα. Μία παράνοια! Αυτός ο ποδηλατάς πάλι ήταν τόσο καλός που ήμασταν και τυχεροί που έσκασε η ρόδα γιατί αυτός είχε μια βρύση και κανονικά ήταν κλειστές όλες οι βρύσες στην Καλλικράτεια για να αγοράζουνε μπουκάλια νερό οι τουρίστες κι αυτά. Και μας άφησε το χερούλι της βρύσης για να πάμε να πιούμε νερό, να πλύνουμε τα δόντια μας, ό,τι άλλο θέλουμε το βράδυ, οπότε ήμασταν τυχεροί απ’ αυτήν την άποψη. Και λέμε θα κάνουμε βόλτες, ήταν ακόμη νωρίς, εντάξει, το καλοκαίρι δεν κοιμάσαι και πριν τις 01:00. Θα κάνουμε βόλτες στο χωριό. Κάνουμε βόλτα όλο το χωριό με τα ποδήλατα, παίρνουμε ένα καρπούζι, το κόβουμε, καθόμαστε τρώμε σε ένα παγκάκι, έτσι στο λιμάνι, ήταν πάρα πολύ όμορφα και έρχεται η ώρα που λέμε: «Πού θα κοιμηθούμε;». Δεν είχαμε ούτε σκηνή, ούτε sleeping bag ούτε τίποτα και σαν ρομαντικός ο φίλος μου έλεγε: «Να κοιμηθούμε μπροστά στη θάλασσα, θα είναι τέλεια». Αλλά είχε πάρα πολλή υγρασία. Πάρα πολλή υγρασία. Κι εγώ έλεγα δεν είναι και τόσο καλή ιδέα, λέω άντε να μην του το χαλάσω, άστο να κοιμηθούμε εκεί πέρα. Ξαπλώσαμε, είχαν κλείσει τα ξενοδοχεία για το βράδυ, ξαπλώσαμε σε κάτι ξαπλώστρες εκεί του ξενοδοχείου. Εγώ είχα φέρει μια φλογέρα μαζί μου, γιατί μου αρέσει η μουσική γενικά και το μόνο όργανο που μπορείς να κουβαλάς μαζί σου σε τέτοια ταξίδια είναι φλογέρα, οπότε είχα προμηθευτεί από πιο παλιά μια φλογέρα για να την παίρνω στο ποδήλατο όταν κάνω βόλτες, σταματώ στα χωράφια και παίζω φλογέρα καμιά φορά. Οπότε καθόμουν εγώ εκεί μπροστά στην αμμουδιά, έπαιζα φλογέρα το βράδυ, διάβαζε αυτός ένα βιβλίο που είχε φέρει μαζί του και σε κάποια φάση με παίρνει ο ύπνος, ξυπνάω μετά από μιάμιση ώρα κι είναι τα πάντα μούσκεμα, λες και μπήκαμε στη θάλασσα! Είχε πάρα πολλή υγρασία, είχαν γίνει όλα μας τα ρούχα μούσκεμα, οι τσάντες μας, τα ποδήλατα, εμείς και λέω: «Τι θα κάνουμε τώρα;», είχε βγάλει και αέρα και κρύο και εντάξει, δεν γινόταν να κάτσεις άλλο κάτω στην παραλία. Και ήμασταν τόσο κουρασμένοι και παγωμένοι που κάναμε βόλτες σε όλο το χωριό για να μην κρυώνουμε. Και λέμε, βρίσκουμε μια εκκλησία, πάμε να κοιμηθούμε πίσω απ’ την εκκλησία. Ξαπλώνουμε άλλες δυο ώρες πίσω απ’ την εκκλησία, δεν μ’ έπαιρνε ο ύπνος με τίποτε εμένα. Αυτός εντάξει, λίγο καλύτερα. Και προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε εκεί πέρα, δεν γίνεται ούτε αυτό. Εν τέλει βρίσκουμε μία πολυκατοικία που είχε ανοιχτή… πηγαίναμε σε όλες τις πολυκατοικίες μία-μία και δοκιμάζαμε αν είναι ανοιχτή η πόρτα για να μπούμε να κάτσουμε λίγο στο ισόγειο της πολυκατοικίας να ζεσταθούμε! Βρίσκουμε μια πολυκατοικία ανοιχτή κατά τις 05:00 το πρωί και πάμε και ξαπλώνουμε στα σκαλιά και κοιμηθήκαμε έτσι σε μια πολύ άβολη στάση στις σκάλες της πολυκατοικίας με τα ποδήλατα από δίπλα. Είχες όλη την ώρα τον νου σου μην κατέβει κάνας άνθρωπος απ’ την πολυκατοικία. Κατάφερα να κοιμηθώ εκεί δυο ώρες, ήταν ο μόνος ύπνος που έκανα εκείνο το βράδυ. Και 07:00 η ώρα το πρωί λέμε: «Πάμε, φεύγουμε, συνεχίζουμε το ταξίδι γιατί δεν παίζει να κοιμηθούμε ποτέ». Ε, πάμε, βρίσκουμε ένα μαγαζί να πάρουμε μια μπουγάτσα, μπαίνουμε μέσα, πλένουμε κιόλας στην τουαλέτα, δόντια και τέτοια, ό,τι βρήκαμε εκεί πέρα και συνεχίζουμε το ταξίδι. Είχαμε στόχο να φτάσουμε Νικήτη τη δεύτερη μέρα. Πολύωρο ταξίδι, πολύ μεγάλο, βρήκαμε στο δρόμο, έχει βερικοκιές πάρα πολλές στον Άγιο Μάμα, μία τέλεια περιοχή και φάγαμε εκεί πάρα πολλά βερίκοκα και τα λοιπά. Γενικά το φαΐ ήτανε ό,τι βρίσκουμε στο δρόμο και άμα είναι πολλή ανάγκη κάνας «Μασούτης». Φάγαμε βερίκοκα και τα λοιπά και καταφέραμε να φτάσουμε νωρίς το μεσημέρι Νικήτη. Κάνουμε ένα διάλειμμα – Α, βρήκαμε μια τέλεια παραλία στο δρόμο, στη Μεταμόρφωση και κολυμπήσαμε δύο ώρες εκεί πέρα, εγώ ας πούμε έκανα και την προπόνησή μου στο κολύμπι, αυτός κοιμήθηκε λίγο εκεί στην αμμουδιά έτσι, μια χαρά. Και φτάνουμε Νικήτη και έχουμε μια φίλη που μένει στον Άγιο Νικόλαο, είναι ένα πάρα πολύ ωραίο χωριό, δεν το ήξερα, δεν είχα πάει ποτέ, είναι πάνω απ’ τη Νικήτη, ορεινό. Παίρνουμε τα ποδήλατα στο χέρι γιατί είναι βουνό και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε στο βουνό με τα ποδήλατα, να βρούμε το χωριό. Το χωριό ήταν στην πίσω πλευρά του βουνού κι εμείς παίρνουμε λάθος μονοπάτι, ένα είχε όλο κι όλο σωστό, περπατάμε τρεις ώρες στο βουνό και κατά λάθος φτάνουμε σε κάτι γκρεμούς άκυρους. Ενώ έχουμε κάνει όλο το βουνό με τα ποδήλατα στα χέρια. Αρχίζει να νυχτώνει πάρα πολύ και έπρεπε να φτάσουμε κάπως στο χωριό για να βρούμε τη φίλη μας, να μας φιλοξενήσει και τα λοιπά. Κι είμαστε μόνοι μας σε κάτι ερημιές στο βουνό με τα ποδήλατα. Τέλος πάντων, τρέχουμε από δω, τρέχουμε από κει, μετά από άλλες δύο ώρες περίπου βρίσκουμε επιτέλους το χωριό. Το χωριό πανέμορφο, πραγματικά, μας φιλοξένησαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι είχαν κι ένα μαραγκάδικο και μας έδειξε, πολύ αφοσιωμένος με τη δουλειά του και ενθουσιασμένος ήτανε ο κύριος που το είχε. Μας το έδειξε μέσα, όλα τα εργαλεία, πώς τα έχει φτιάξει μόνος του, μας έδειχνε τις δουλειές του, τις πόρτες που έχει φτιάξει, μας ταΐσανε, μας δώσανε μέρος να κοιμηθούμε και τα λοιπά. Εντάξει, ήταν πολύ ξεκούραστο γιατί ήδη ένα βράδυ δεν είχαμε κοιμηθεί καθόλου. Ήταν κάπως η ξεκούραση όλου του ταξιδιού αυτ[00:40:00]ό. Κοιμόμαστε μια χαρά τέλεια στα ζεστά εκείνη τη μέρα, ξυπνάμε πρωί και στόχος ήταν να πάμε στον Αρμενιστή, να φτάσουμε μέχρι τον Αρμενιστή. Εκείνο νομίζω είναι το πιο ωραίο σημείο του ταξιδιού, γιατί ήμασταν δεύτερο πόδι, απ’ την πλευρά που οι παραλίες κοιτάνε Άγιον Όρος και μπαίναμε σε κάτι σαν οικισμούς που ήταν λίγο σαν μικροί χερσόνησοι όλοι, και είχε εκεί μόνο κάτι σπίτια πλουσίων, κάτι εξοχικά, κάτι τέτοια. Βρήκαμε κάτι παραλίες, πηγαίναμε παραλία-παραλία, παραλία-παραλία, παραλία-παραλία, μέχρι που φτάσαμε σε ένα σημείο που είχε ένα νησί απέναντι. Η παραλία πανέμορφη, τα νερά καταγάλανα, πραγματικά παίζει να έχω φωτογραφία, να την ανεβάσω κιόλας. Ήταν τέλειο εκείνο το μέρος, πανέμορφο και έκατσε αυτός να κοιμηθεί εκεί πέρα στα βότσαλα και αυτά, να ξεκουραστεί μεσημέρι κι εγώ έκανα το γύρο του νησιού από απέναντι με κολύμπι. Ένα νησάκι, μη φανταστείτε, νησάκι απέναντι από τη Χαλκιδική. Αλλά ήτανε πάρα πολύ ωραίο, είχε μεγάλα ψάρια, ήταν βαθιά, είχε πολύ ωραία πράγματα μέσα η θάλασσα, φύκια, το ένα το άλλο, ήτανε πανέμορφα. Οπότε καθίσαμε τρεις ώρες εκεί, κολυμπήσαμε, ανέβηκα και στο νησάκι, έκανα μια βόλτα, περιπλανήθηκα και τα λοιπά. Και συνεχίσαμε, φτάσαμε Αρμενιστή. Είχε και κάτι σαν δάσος εκεί πέρα, κάναμε και μία βόλτα εκεί μέσα. Γενικά η μαγεία δεν ξέρω τόσο αν είναι τα μέρη που βλέπεις, ή ότι πηγαίνεις με το ποδήλατο στα μέρη που βλέπεις, ή ότι βλέπεις πάρα πολλά μέρη σε πολύ λίγο χρόνο. Αλλά όλο αυτό είναι πολύ όμορφο, ειδικά να το ζήσει κάποιος, ό,τι και να σου πούνε, άμα δεν ζήσεις την κούραση του να μην κοιμάσαι καλά, να μην τρως καλά και να κατακτάς κάθε περιοχή που πηγαίνεις, κάθε χωριό που φτάνεις ήταν μια καινούρια κατάκτηση. Και στο τέλος, αφού φτάσαμε και μέχρι Αρμενιστή είπαμε: «Εντάξει, έχουμε φτάσει Αρμενιστή, μπορούμε να γυρίσουμε πίσω». Ίσως εκείνο ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο όλου του ταξιδιού γιατί φοβόμασταν να μη βραδιάσει και τρέχαμε να προλάβουμε να γυρίσουμε προς Μουδανιά που ήταν πάρα πολλά χιλιόμετρα και όντως ήταν λίγο λάθος, δεν έφτανες τόσο γρήγορα εκεί. Φτάνουμε Νικήτη και λέμε να συνεχίσουμε, ενώ είχε ήδη σχεδόν νυχτώσει. Οι δρόμοι εκεί είναι αρκετά επικίνδυνοι, Χαλκιδική έχει πολλές νταλίκες, ειδικά καλοκαίρι, μεταφέρουν τρόφιμα, το ένα, τ’ άλλο, χαμός. Οπότε για μία ώρα κάναμε ποδήλατο μέσα σε κεντρικό δρόμο που είχε μόνο μία λωρίδα με το φως που, εντάξει, πόσο δυνατό να είναι του ποδηλάτου; Είχαμε μόνο ένα διακριτικό φανελάκι και, εντάξει, εκείνες τις στιγμές ένοιωθα ότι θα πεθάνω κάθε δευτερόλεπτο, πραγματικά. Κάθε αμάξι που περνούσε από δίπλα μου έλεγα: «Θεέ μου, ευχαριστώ που δεν με πάτησε αυτό το αυτοκίνητο». Έφτασα σχεδόν κλαίγοντας απ’ το άγχος μου ότι θα πεθάνουμε στον Άγιο Μάμα, και φτάνουμε Άγιο Μάμα, τα Μουδανιά ήταν πάρα πολύ κοντά, λέω: «Δεν πάμε πουθενά αλλού, θα μείνουμε Άγιο Μάμα, δεν με νοιάζει αν έχει μέρος να μείνουμε, τίποτα, δεν γίνεται». Οπότε φτάσαμε Άγιο Μάμα και κοιμηθήκαμε εκεί πέρα. Βασικά δεν κοιμηθήκαμε. Καθίσαμε σ’ ένα μαγαζί για να ξεκουραστούμε, φάγαμε το βράδυ κι όλα αυτά. Περιμέναμε, κλείνει το μαγαζί, τι να κάνουμε, έπρεπε να φύγουμε απ’ το μαγαζί. Και είχε πάρα πολύ κρύο εκείνη τη μέρα, πάρα πολύ αέρα, δεν είχαμε βρει κάποιο μέρος να πάμε, οπότε όλο το βράδυ καθίσαμε έξω. Θυμάμαι ότι κρύωνα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ ούτε για πέντε λεπτά και πήρα το κινητό μου, μπήκα μέσα σ’ ένα μαγαζί πηδώντας τα κάγκελα, που είχα δει ότι έχει μπρίζες, έβαλα το κινητό να παίζει «Φιλαράκια» και καθόμουν και έβλεπα όλο το βράδυ «Φιλαράκια» για να περάσει η νύχτα και να φύγουμε μόλις ξημερώσει να πάω σπίτι μου να κοιμηθώ! Οπότε πέντε ώρες έβλεπα «Φιλαράκια» μες στο ψοφόκρυο, μαζεμένη σ’ ένα μαγαζί, άκουγα και κάτι ήχους, παίζει οι άνθρωποι να μένανε μέσα στο μαγαζί απ’ ό,τι κατάλαβα, είχε κάτι σαν σπιτάκι. Φοβόμουν να μη βγουν έξω και με δούνε. Και κατά τις 04:00 το πρωί λέω: «Δεν γίνεται, πάω να βρω κάνα φούρνο στην περιοχή, να ζεσταθώ». Μπαίνω σ’ ένα φούρνο 04:00 η ώρα το χάραμα και τους λέω: «Γεια σας, ήρθα να πάρω μία σπανακόπιτα». Και μου λένε: «Σε δύο ώρες θα ‘χουμε σπανακόπιτα», και λέω: «τέλεια! Θα κάτσω να κοιμηθώ εδώ και ξυπνήστε με όταν γίνει η σπανακόπιτα». Μου λένε: «Δεν θες να πας σπίτι σου;», «Λίγο δύσκολο να πάω σπίτι μου, θα κάτσω εδώ!». Και κοιμήθηκα κανονικά για δύο ώρες στον φούρνο, σε μία καρέκλα, περιμένοντας τη σπανακόπιτά μου. Τέλος πάντων, βγαίνει η σπανακόπιτα, με ξυπνάνε, άρχισε να ξημερώνει κιόλας, παίρνουμε τα ποδήλατα και δεν έχω ξανατρέξει έτσι στη ζωή μου! Από τον Άγιο Μάμα μέχρι την Περαία πήγαμε σε λιγότερο από δύο ώρες-δυόμισι. Πάρα πολύ γρήγορα, πραγματικά. Ήμουν σε φάση: «Θα πάω και θα κοιμάμαι για τρεις μέρες». Πάλι όλο αυτό το ταξίδι ήταν κάτι που πέρασε πολύ γρήγορα από το μυαλό μου. Θυμάμαι ότι μόνο λίγο στο τέλος, λίγο πριν φτάσουμε Περαία βρήκαμε μια τεράστια συκιά, σταματήσαμε, φάγαμε σχεδόν όλη τη συκιά απ’ τη κούραση. Έφτασα σπίτι μου, δεν ήθελα καν να φάω φαγητό, δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Έκανα μπάνιο και μέχρι να στεγνώσουν τα μαλλιά μου είχα κοιμηθεί με το πιστολάκι στο χέρι. Και ξύπνησα την επόμενη μέρα το απόγευμα για να πάω στον αρραβώνα μιας φίλης μου. Αλλά αυτό που κατάλαβα απ’ όλα αυτά… Εντάξει, έχω στόχο να κάνω ακόμα μεγαλύτερα ταξίδια, ειδικά φέτος το καλοκαίρι. Είναι απερίγραπτη η αίσθηση, είναι τέλειο, το θυμάσαι για πάντα. Κατάλαβα ότι γίνονται πάρα πολλά πράγματα μαζί, βλέπεις πολλά μέρη, μπορεί να μη θυμάσαι ακριβώς τι έγινε κάθε στιγμή του ταξιδιού, αλλά η αίσθηση σου μένει. Είναι σαν η ανάμνηση μιας αίσθησης κι είναι μια πολύ ωραία αίσθηση όλο αυτό. Το πιο ωραίο σημείο νομίζω είναι πάντα όταν επιστρέφεις. Ενώ όλο θες να φύγεις απ’ το σπίτι σου και να πας κάπου αλλού, διακοπές, το ‘να, τ’ άλλο, νομίζω πάντα το σημείο που επιστρέφεις είναι μαγικό. Δεν θες ποτέ άλλοτε να βρίσκεσαι σπίτι σου τόσο πολύ όσο όταν επιστρέφεις από ένα ταξίδι. Και η αίσθηση, όταν ξαναβλέπεις τους δικούς σου και είναι εκεί, σταθεροί και σε περιμένουνε μετά από ένα ταξίδι, είναι νομίζω, το πιο ωραίο σημείο, ας πούμε. Αυτό απ’ το ποδήλατο.

Ήθελα κιόλας να στο ρωτήσω αυτό για την επιστροφή, γιατί εγώ σκεφτόμουν, είχα αυτήν την απορία ρε παιδί μου, πώς είναι η διαδρομή αυτή της επιστροφής. Γιατί υποθέτω ότι στο πήγαινε υπάρχει κι ένας ενθουσιασμός, έτσι ένα περισσότερο κίνητρο κι όλα αυτά, ενώ η επιστροφή; Δεν είναι πιο δύσκολη σίγουρα;

Πιο δύσκολη δεν θα την έλεγα με τίποτα. Αρχικά –νομίζω ότι κι άλλοι αθλητές συμφωνούν σ’ αυτό– όταν κάνεις μία διαδρομή και την έχεις κάνει ήδη, πάντα σου φαίνεται πολύ μικρότερη απόσταση για να την ξανακάνεις. Δεν ξέρω γιατί, σου είναι πιο γνώριμη, δεν έχεις το άγχος του τι είναι μετά, τι είναι μετά. Η επιστροφή, κάποιοι νομίζουν ότι είναι πιο βαρετή αλλά δεν θα την έλεγα πιο βαρετή. Είναι, οι σκέψεις όλες τότε μπορούνε να συνταχθούν καλύτερα στο κεφάλι σου. Όταν πηγαίνεις είναι όλα καινούρια, σου πετιούνται από παντού πληροφορίες, δεν μπορείς να το φιλοσοφήσεις τόσο πολύ. Στον γυρισμό έχεις πάρα πολύ χρόνο με τον εαυτό σου να πεις: «Τι έκανα τώρα, τι έγινε, τι ήταν όλο αυτό που έζησα, τι κέρδισα απ’ αυτό, τι έχασα απ’ αυτό». Και γυρνάς, νομίζω, άλλος άνθρωπος από κάτι τέτοιο, δηλαδή όταν περάσεις κάποιες δυσκολίες, αναγκαστείς να μείνεις έξω, να φας… Δηλαδή γύρισα και ήμουν δέκα φορές λιγότερο γκρινιάρα. Εντάξει, η επίδραση πέρασε μετά από ένα μήνα, είμαι ακόμη γκρινιάρα τώρα! Αλλά εκείνη τη στιγμή είσαι τόσο χαρούμενος μόνο που έχεις λίγο φαΐ ζεστό, έχεις κρεβάτι να κοιμηθείς, δεν θες κάτι άλλο για να ‘σαι ευτυχισμένος, τελείωσε, τα έχεις όλα ας πούμε.

Οκ, κατάλαβα. Θες να μου πεις, εντάξει, φαντάζομαι σίγουρα είναι που θα έχεις πολλά τώρα στο μυαλό σου, αλλά θα ήθελα έτσι να μου πεις τι σου έρχεται ως η πιο όμορφη εικόνα ίσως ή σκηνή απ’ αυτά τα ταξίδια σου.

Νομίζω πάντα η πιο ωραία σκηνή, άσχετα με το αν είμαι τριάντα χιλιόμετρα μακριά απ’ το σπίτι μου ή διακόσια τριάντα, νομίζω ότι η πιο ωραία στιγμή για μένα είναι όταν κατεβαίνω μια κατηφόρα, όμως έχω ανέβει ήδη μια μεγάλη ανηφόρα, η στιγμή που κατεβαίνω μια κατηφόρα. Μου ‘χει μείνει, πάντα είναι η αγαπημένη μου ώρα, η ώρα που δύει ο ήλιος. Νοιώθω σαν εκείνη η ώρα να μαζεύει όλη τη μέρα μέσα σε μία στιγμή, σαν να συμπυκνώνει όλη την ομορφιά της μέρας. Μ’ αρέσει πάρα πολύ εκείνη η ώρα. Κι η αγαπημένη μου στιγμή είναι πάντα να δύει ο ήλιος, που γίνεται ροζ ο ουρανός, τελείως, έτσι είναι σαν πίνακας και να κατεβαίνω από μία κατηφόρα, να σηκώνο[00:50:00]μαι όρθια στο ποδήλατο, να με φυσάει ο αέρας και νοιώθω η βασίλισσα όλου του κόσμου εκείνη τη στιγμή, πραγματικά είναι η πιο ωραία στιγμή νομίζω, είναι η στιγμή που δεν χρειάζεται τίποτε άλλο!

Εντάξει, φαίνεται πανέμορφο, δηλαδή το ‘χω κάνει εικόνα. Οκ, και κάποια από τις πιο δύσκολες στιγμές σε αυτές τις διαδρομές;

Νομίζω το πιο δύσκολο είναι… Για μένα το πιο δύσκολο είναι με τους άλλους, ενώ μ’ αρέσει πάρα πολύ να ‘μια με άλλους ανθρώπους, δυσκολεύομαι να είμαι συνέχεια με άλλους. Δηλαδή να είσαι μ’ έναν άνθρωπο απ’ το πρωί ως το βράδυ. Νομίζω το πιο δύσκολο για μένα σε αυτά τα ταξίδια είναι να διαχειριστώ τον άλλον άνθρωπο, γιατί εκείνη την ώρα έχεις τόση κούραση που μπορεί ο άλλος να είναι ο καλύτερός σου φίλος, να περνάς τέλεια, όμως μπορεί κάθε πράγμα που θα γίνει, ένας ήχος που θα κάνει, κάτι ενοχλητικό, να είναι επί τριάντα στο κεφάλι σου. Και είναι όλο αυτό, η κούρασή σου, να μένει η κούραση και να καταλαβαίνεις ότι ο άλλος δεν φταίει, δεν είναι εκνευριστικός, εγώ εκνευρίζομαι εκείνη την ώρα. Για μένα το πιο δύσκολο είναι αυτό, οι άλλοι άνθρωποι και να συνεχίζεις σ’ ένα ταξίδι τετρακοσίων χιλιομέτρων, στο πρώτο και στο τετρακοστό χιλιόμετρο να είσαι το ίδιο ευγενικός και το ίδιο ανεκτικός με τα πάντα. Και αυτό είναι κάτι που έχω βάλει σαν στόχο να πετύχω κάποτε στη ζωή μου, γιατί δεν νομίζω ότι το πετυχαίνω ακόμα. Είμαι γκρινιάρα, είμαι νευρόσπαστη στα ταξίδια, αλλά εν τέλει νομίζω ότι ακόμα και να γκρινιάζω κι αυτά, οι άλλοι περνάνε καλά. Δηλαδή και άτομα που παίρνω για μικρές βόλτες τώρα –μικρές ας πούμε εξήντα-εβδομήντα χιλιόμετρα, ογδόντα χιλιόμετρα– που για μένα δεν είναι κάτι, για τους άλλους μπορεί να είναι ταξίδι πρώτη φορά το κάνουν τόσο πολύ στη ζωή τους. Το βλέπω ότι όσο και μπορεί να κουραστούμε, να νευριάσουμε κι αυτά, μετά μπορεί να με πάρουν, μετά από τρεις μήνες τηλέφωνο και να μου πούνε: «Ευχαριστώ τότε που με έκανες να πάω αυτό το ταξίδι» και είναι πανέμορφο αυτό το πράγμα γιατί εγώ ένοιωσα ότι ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο στη ζωή μου, ένα level πιο πέρα όταν άρχισα να μπορώ να τα κάνω αυτά. Το να δίνω στους άλλους την ιδέα ότι: «Ξες, μπορείς να πας λίγο πιο πέρα από εκεί που πήγαινες και δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο νομίζεις», είναι πολύ μαγικό νομίζω. Αυτά.

Λοιπόν, και κάτι πιο πρακτικό θα σε ρωτήσω. Σκεφτόμουνα αν απ’ αυτά τα ταξίδια, έτσι είσαι τώρα, θα είσαι πιο προετοιμασμένη ίσως για τα επόμενα, ίσως, ως προς τον εξοπλισμό, το τι θα έχεις μαζί σου… Έχεις βγάλει κάποια συμπεράσματα;

Αυτό το λέω σε όλους, όλοι μου λέγανε: «Πώς θα πας χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι θα πάρεις κι αυτά». Η δικιά μου η φιλοσοφία για όλα είναι ότι την πρώτη φορά θα πας για να υποφέρεις και θα ανακαλύψεις τι σου λείπει. Τη δεύτερη φορά θα πας λίγο καλύτερα, κατά την τρίτη αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι πρέπει να έχεις μαζί σου σ’ αυτά τα πράγματα. Το ίδιο ισχύει, περισσότερο για τον Όλυμπο το κατάλαβα, που ανεβαίνω για πεζοπορίες. Δεν γίνεται την πρώτη και τη δεύτερη φορά να πας έχοντας σωστά πράγματα μαζί σου, δεν υπάρχει περίπτωση. Θα έχεις ό,τι φαΐ να ‘ναι, ό,τι ρούχα να ’ναι, θα πεινάσεις, θα πονέσει η κοιλιά σου, θα κρυώσεις, θα σκάσεις, θα ιδρώσεις, θα είναι όλα λάθος. Αλλά και στ’ αδέλφια μου που τα παίρνω μαζί μου, έτσι, να κάνουν καινούρια πράγματα, δεν μ’ αρέσει να τους λέω ακριβώς τι να πάρουν και τι να κάνουνε. Θεωρώ ότι πρέπει να τ’ ανακαλύψεις μόνος σου στην πορεία. Αυτό που έλεγα και για τη διατροφή. Θεωρώ ότι το σωστό το βρίσκεις μόνο δοκιμάζοντας και κάνοντας πάρα πολλά λάθη στην πορεία. Οπότε κι εγώ ακόμη μαθαίνω τι πρέπει να πάρω σ’ ένα ταξίδι, αλλά ήδη απ’ την πρώτη και δεύτερη φορά έχω δει πάρα πολλά πράγματα που δεν είναι πρακτικά, που δεν μου χρειάζονται, που είναι τζάμπα βάρος και την επόμενη φορά δεν θα τα πάρω. Και νομίζω ότι όλα είναι θέμα εμπειρίας. Έτσι, δεν υπάρχει «Θα κουβαλήσω αυτά, αυτά κι αυτά». Ίσως σου πει κάποιος δυο-τρεις συμβουλές, αλλά καλό είναι μόνος σου να τα κάνεις όλα λάθος για να δεις τι χρειάζεσαι εσύ να έχεις μαζί σου.

Οκ, κατάλαβα. Λοιπόν, μιας και πήγαμε στον Όλυμπο, θες να πούμε και για αυτές τις… Βασικά από πότε ξεκίνησες να πηγαίνεις, να ανεβαίνεις;

Γενικά εγώ πήγαινα από τότε που ξεκίνησα το πανεπιστήμιο καμιά πεζοπορία. Αλλά αυθημερόν, έτσι, με συλλόγους και τα λοιπά. Και, να πω την αλήθεια, ενώ ανέβαινα, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είναι το βουνό. Δεν είχα καμία αίσθηση, πήγαινα σαν μία δραστηριότητα με μία ομάδα ανθρώπων, με ένα πούλμαν και δεν το ζούσα όλο αυτό. Φέτος πρώτη φορά, είχα σαν όνειρο, χρόνια, να ανέβω του Προφήτη Ηλία, επειδή έχει ένα εκκλησάκι πάνω στον Όλυμπο, του Προφήτη Ηλία και κάνουν εκκλησία. Μου φαινόταν πάρα πολύ ωραίο να πάω εκκλησία κάπου τόσο ψηλά. Και ήθελα κάθε χρόνο να πάω του Προφήτη Ηλία, δεν τα κατάφερνα. Και φέτος αποφάσισα να πάω με μία φίλη μου. Οπότε το πλάνο ήτανε: θα μέναμε τρεις μέρες στο οροπέδιο σε σκηνή και θα πηγαίναμε και στις εκκλησίες γιατί είχε εσπερινούς πρωί, μεσημέρι, βράδυ και τέτοια. Και ξεκίνησα πρώτη φορά να ανέβω στην κορφή του Ολύμπου. Όλοι το είχαν έτσι, το παρουσίαζαν τόσο τρομακτικό και φοβερό κι εγώ ήμουν πολύ ψαρωμένη, ότι «τι θα πάω να κάνω» ας πούμε. Αλλά επειδή ήμασταν παρέα, επειδή μιλούσαμε σ’ όλο το δρόμο, επειδή άμα γουστάραμε τρέχαμε και λίγο γιατί ήμασταν αθλήτριες… Αν εξαιρέσεις τα δεκαπέντε κιλά που κουβαλάς στην πλάτη σου και είναι λίγο ανυπόφορο ειδικά την πρώτη φορά, όλο το άλλο ήτανε πάρα πολύ εύκολο εν τέλει, δηλαδή σε τεσσεράμισι ώρες είχαμε φτάσει από –Γκορτσιά, είναι το μέρος που ξεκινάς, που σε αφήνει με το αυτοκίνητο. Από Γκορτσιά είχαμε φτάσει πάνω στο Οροπέδιο και πολύ άνετες, ας πούμε, πολύ χαρούμενες. Ο Όλυμπος θεωρώ ότι είναι ένα μέρος που πρέπει να πάνε όλοι οι Έλληνες να τον ανέβουνε, είμαστε στην Ελλάδα, μπορεί να ανέβει ο καθένας πιστεύω, είναι κουραστικό, δηλαδή τεσσεράμισι ώρες δεν θα το κάνεις, θα το κάνεις δέκα ώρες, κάν’ το δέκα ώρες. Κάν’ το σε δύο μέρες. Μείνε στο ένα καταφύγιο και ξανανέβα στην κορφή την υπόλοιπη μέρα. Είναι η θέα που έχεις, βλέπεις τη Χαλκιδική όλη. Βλέπεις όλα τα πράγματα από κάτω, ό,τι υπάρχει σε Λιτόχωρο, Λεπτοκαρυά, Κατερίνη, τα πάντα. Αλλάζεις όλες τις εποχές, στην ουσία ξεκινάς με φθινόπωρο, ανεβαίνεις λίγο πιο πάνω, τελείως άλλη βλάστηση, τελείως άλλα δέντρα. Πας λίγο πιο πάνω, επίσης τελείως άλλα δέντρα, άλλα λουλούδια, άλλα, κάπου έχει και φραουλίτσες, δεν έχει πολλά φρούτα και τέτοια. Πας λίγο πιο πάνω δεν έχει σχεδόν καθόλου δέντρα, έχει μόνο θαμνάκια και πέτρες. Πας πιο πάνω έχει κατσίκια, άλογα, μουλάρια, μία τρέλα, περνάς από δέκα κόσμους μέχρι να φτάσεις στην κορφή! Άμα πάει κάποιος μια-δυο φορές καταλαβαίνει ότι δεν είναι τίποτα, μπορεί να πηγαίνει συνέχεια. Είναι πάρα πολύ ωραίο μέρος, απλά πρέπει να πάρεις απόφαση ότι θα κουραστώ λίγο για να φτάσω, και είναι πιο πολύ η ιδέα για να το ξεκινήσεις αυτό. Είναι τέλεια η διαμονή επάνω, είσαι τρεις μέρες, αναπνέεις απόλυτα καθαρό αέρα. Είχαμε βρει έναν βράχο με τις φίλες μου και πηγαίναμε το μεσημέρι. Κουκουλωνόμασταν στα sleeping bag γιατί ακόμη και Ιούλιο που πήγαμε και Αύγουστο έχει πολύ κρύο εκεί πάνω, είσαι με ισοθερμικά, μπουφάν. Μπαίναμε μες στα sleeping bag, στην άκρη ενός βράχου και κοιμόμασταν εκεί για μεσημέρι και από κάτω η θέα ήταν ένα τεράστιο μέρος με ένα ποτάμι και έλατα και… από πάρα πολύ ψηλά όμως να τα βλέπεις όλα αυτά, ας πούμε, απίστευτο! Θυμάμαι μία από τις φορές που ανέβηκα, είχε πάρα πολλά σύννεφα κι όταν φτάσαμε, μετά από ένα σημείο δεν έβλεπες τίποτα, ήταν σαν να είσαι σε μία θάλασσα από σύννεφα. Πώς φαίνεται η θάλασσα; Φαινόταν θάλασσα από σύννεφα, τίποτα, ούτε ένα κενό. Επίσης πανέμορφο. Εντάξει, νομίζω, ό,τι και να πω, πρέπει κάποιος να ανέβει πάνω και να ζήσει όλη αυτή τη μαγεία του να είσαι κάπου τόσο ψηλά, τόσο ελεύθερος. Αυτό, ναι, πρέπει να ανέβει ο καθένας πιστεύω επάνω. Ανεβήκαμε και στον Μύτικα, στην κορφή. Ίσως ήτανε κάποιο απ’ τα πιο τρομακτικά πράγματα που ‘χω κάνει, την πρώτη φορά για να ανέβω. Γιατί ανεβήκαμε απ’ το Λούκι, είχε και σύννεφα εκείνη τη μέρα και δεν έβλεπες καλά κάτω τι γίνεται. Πρώτη φορά ήμουν πάρα πολύ ψαρωμένη, τρομαγμένη και είσαι σε φάση: «Κάνω αναρρίχηση σε έναν γκρεμό, χωρίς σκοινιά, τέλεια, θα πεθάνω!». Θυμάμαι ότι είχα φοβηθεί τόσο πολύ για να ανέβω, που φτάνω επάνω και δεν ήθελα να κατέβω, φοβόμουν πιο πολύ την ιδέα να κατέβω. Κι έλεγα: «Να ‘ρθει ένα ελικόπτερο να με πάρει, προτιμώ να μείνω εδώ για πάντα, δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβω!». Αλλά τελικά μόλις το κατέβηκα κι έφτασα κάτω, ήμουν σε φάση: «Α, τέλεια! Πάω να το κάνω κι αύριο! Και μεθαύριο!» Και εν τέλει με τις φίλες μου μας άρεσε τόσο πολύ όλο αυτό, που μετά από τρεις μέρες… Κατεβήκαμε από το βουνό τελείως, και μετά από τρεις μέρες ξαναφτιάξαμε τα πράγματά μας κι ανεβήκαμε. Και, εντάξει, έχει πάρα πολλά μέρη να δεις ακόμη κι εγώ δεν τα έχω δει όλα. Είναι κάτι που πρέπει να κάνει κάθε Έλληνας, αυτό. Είναι ο Όλυμπος, μας μιλάνε από μωρά για τον Όλυμπο, πρέπει να πάμε να δούμε, πού μέναν αυτοί οι δώδεκα θεοί τέλος πά[01:00:00]ντων!

Τον βλέπεις κι από το σπίτι σου φαντάζομαι, κάθε μέρα –

Ναι, πολλή τύχη είναι αυτό στην Επανομή, εκεί Περαία και τέτοια, έχουμε θέα τον Όλυμπο και ηλιοβασίλεμα πάνω ακριβώς στον Όλυμπο. Είναι πολύ ωραίο αυτό, ναι.

Λοιπόν, αυτές είναι πάρα πολύ όμορφες εικόνες και μάλλον θα το χαλάσω τώρα λίγο με την ερώτηση που θα κάνω. Γιατί ήθελα να σε ρωτήσω πώς είναι η κατάσταση τώρα, με τον κορωνοϊό, όλον αυτόν τον καιρό, πώς έχει αλλάξει, ας πούμε, η καθημερινότητά σου, τα σχέδιά σου;

Λοιπόν, ήταν ευλογία και κατάρα νομίζω όλο αυτό. Νομίζω ότι όλοι περάσαμε πολύ δύσκολα. Περνάμε ακόμα. Ακόμη κι εγώ που όλη μέρα τρέχω, πάντα έβρισκα πράγματα να κάνω, παρακίνηση, πέρασα και στην πρώτη καραντίνα και σε αυτήν, δυο πρώτες εβδομάδες που κοιτούσα το ταβάνι στην κυριολεξία, δυσκολευόμουν να βγω έξω να περπατήσω. Είναι λίγο αυτό το σου διακόπτουν ξαφνικά λίγο τις σχολές, τους αγώνες, τα πάντα και μένεις χωρίς κίνητρο. Αλλά εν τέλει με έκανε να βρω και κάποια άλλα κίνητρα δικά μου, δηλαδή προπονούμουν πολύ περισσότερο για την προπόνηση πριν να γίνει όλο αυτό και μέσα σ’ αυτό τον έναν χρόνο άρχισα να προπονούμαι πολύ περισσότερο για εμένα, για την ομορφιά, για όλο αυτό. Δηλαδή ο αθλητισμός άλλαξε τελείως μορφή στα μάτια μου. Δεν με νοιάζει πλέον τόσο οι χρόνοι που θα κάνω, δηλαδή είχες αυτή την μανία, να ρίξω τους χρόνους μου, ήμασταν συνέχεια με τα ρολόγια στις προπονήσεις, να δίνουμε αναφορά στον προπονητή πόσα ακριβώς χιλιόμετρα κάναμε, πού τα κάναμε, πώς τα κάναμε. Και με έβγαλε απ’ όλη αυτή τη λογική. Πέταξα όλα τα ρολόγια που είχα για χρόνους, χιλιόμετρα, θερμίδες και τα λοιπά, και πραγματικά είμαι «κάτω τα χρονόμετρα» από πέρυσι. Ναι, σ’ αυτό το κομμάτι με βοήθησε. Ίσως ανακάλυψα πράγματα που δεν ήξερα για το πόσο μου αρέσει να είμαι στη φύση, γιατί όταν δεν είχα όλο αυτό το συνέχεια απασχόληση με δραστηριότητες που έχουμε όλοι, σχολές, από το πρωί ως το βράδυ να τρέχουμε, αναγκαζόσουνα να βρεις κάτι άλλο να σου αρέσει στη ζωή σου, οπότε εγώ προσωπικά βρήκα ότι μου αρέσουν τα ταξίδια λίγο παραπάνω, ότι μου αρέσει να είμαι στην εξοχή. Με διευκόλυνε ίσως το ότι έχω παραπάνω χρόνο να ασχολούμαι μόνο με ποδήλατο, κολύμπι, τρέξιμο και κατευθύνθηκα λίγο απ’ το κλειστό του στίβου και πιο μικρές αποστάσεις στο πιο ελεύθερα, πιο έξω, περισσότερα χιλιόμετρα, περισσότερα αθλήματα μαζί, που τελικά βρήκα ότι αυτό μου πάει σαν αθλήτρια. Οπότε εντάξει, είναι και θετικό και αρνητικό μαζί. Σίγουρα καλύτερα να μη γινόταν όλο αυτό, αλλά κάτι καλό βρήκαμε κι απ’ αυτό.

Με τη σχολή τώρα, πώς είναι τα πράγματα; Πώς τα έχεις δει;

Η σχολή είναι ίσως η μεγαλύτερη θλίψη μου αυτόν τον καιρό. Λατρεύω τη σχολή μου, τρελαίνομαι. Αν κάποιος σκέφτεται να πάει ΤΕΦΑΑ και το σκέφτεται αυτή τη στιγμή, να πάει. Είναι σαν να σπουδάζεις πώς να είσαι ένα πολύ χαρούμενο παιδί και ταυτόχρονα εντάξει, μαθαίνεις και, εννοείται, πάρα πολλά πράγματα για τον αθλητισμό. Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη πληροφόρηση για την ιατρική, για τη διατροφή, για πάρα πολλά θέματα. Η σχολή δεν είναι νηπιαγωγείο. Αλλά πρέπει να μάθεις να είσαι και νηπιαγωγείο μέσα απ’ τη σχολή, γιατί θα ασχοληθείς με παιδάκια, σε βάζουν σε πάρα πολύ σε αυτή τη λογική. Τη σχολή τη λάτρευα λοιπόν και τη λατρεύω ακόμη. Απλά η σχολή μας είναι πάρα πολύ πρακτική και όποιος θεωρεί ότι η σχολή μπορεί να γίνει μόνο θεωρητικά κάνει λάθος, γιατί άμα δεν ζήσεις όλα αυτά δεν μπορείς να τα μεταφέρεις στον άλλον, ούτε να τον πείσεις να κάνει αθλητισμό, αν δεν καταλάβεις την ομορφιά όλου αυτού του πράγματος. Και από πρακτικό κομμάτι, αν δεν καταλάβεις τις κινήσεις, δεν μπορείς να τις εξηγήσεις στους άλλους. Οπότε εγώ, από τη στιγμή που έγινε όλο αυτό, είπα θα περιμένω να κάνω τη σχολή κανονικά, γιατί είναι μια πανέμορφη σχολή. Πραγματικά, περίμενα κάθε μέρα να ξυπνήσω και να πάω να κάνω μάθημα στη σχολή. Δεν με ένοιαζε αν θα πρέπει να τρέξω, να κουραστώ. Και δεν θέλω να χάσω όλο αυτό μέσα από έναν υπολογιστή. Όλη αυτή τη λαχτάρα που είχα κάθε μέρα να πάω στο μάθημα. Οπότε είμαι σε μία αναμονή και περιμένω να ξαναπάω κανονικά στη σχολή.

Κατάλαβα, θες να το ζήσεις από κοντά, εντάξει. Οκ, λοιπόν, Αναστασία, κάτι άλλο που ήθελα να σε ρωτήσω, είναι αν υπάρχουν άτομα στη ζωή σου ή άνθρωποι που έχεις γνωρίσει που σε έχουν επηρεάσει με κάποιον τρόπο, που ίσως σου έχουν δώσει κίνητρο. Γενικά κάποιος άνθρωπος που γνώρισες και σε επηρέασε στον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα στον αθλητισμό.

Στον αθλητισμό με έχουν βοηθήσει αρκετά άνθρωποι που έβλεπα να ‘χουν κάποιες δυσκολίες και παρόλα αυτά κάνουν αθλητισμό, γιατί καμιά φορά ας πούμε, μέσα από τραυματισμούς και τέτοια, απογοητεύεσαι και εγώ γίνομαι καμιά φορά drama queen λίγο άμα τραυματιστώ και δεν μπορώ για λίγο καιρό να τρέξω ή πονάει το πόδι μου και τα λοιπά. Και θυμάμαι συγκεκριμένα, ας πούμε, σε μία προπόνηση που είχα γυρίσει τον αστράγαλό μου την προηγούμενη μέρα και δεν ήθελα να το πω στον προπονητή μου, γιατί είχαμε αγώνες. Και είχα ξυπνήσει και πρωί να πάω, ήμουν πολύ κουρασμένη, έπρεπε να τρέξω δεκαπέντε χιλιόμετρα, πόσο έπρεπε να κάνω και κάτι κομμάτια, κάτι γρήγορα, κάτι… Και τα σκεφτόμουν όλα αυτά πολύ μίζερα και «Τι θα πάω να κάνω τώρα, και κάθε μέρα…». Και φτάνω στο γήπεδο έτσι γκρινιάρα φουλ εγώ, και έχουμε ένα παιδί στο γήπεδο που έχουν ακρωτηριαστεί τα δύο πόδια του και τρέχει με ελάσματα. Και μπαίνω εκείνη τη μέρα στο γήπεδο και μόλις μπαίνω, βλέπω αυτό το παιδί να κουβαλάει τα πόδια του, τα άλλα, που φοράει για να περπατάει, να τα κουβαλάει στο χέρι και να πηγαίνει προς τα αποδυτήρια. Και εκείνη την ώρα ακριβώς λέω στο μυαλό μου: «Ρε Αναστασία, ο άλλος κουβαλάει τα πόδια του και τρέχει. Κι εσύ δεν μπορείς να πας να τρέξεις γιατί ξύπνησες στραβά;». Και πολλές φορές από τότε θυμάμαι αυτή τη στιγμή, μου δίνει δύναμη. Μετά, είναι με τους τυφλούς που ασχολήθηκα, που έτρεχα μαζί με άτομα που έχουν τύφλωση. Και έβλεπα πώς ενώ μπορούσαν να τα έχουν παρατήσει όλα με τη ζωή τους, ούτε βλέπαν, δεν μπορούν καν να πάνε μόνοι τους να κάνουν προπόνηση, να ξυπνήσουν το πρωί και να πούνε: «Γουστάρω να πάω να τρέξω» και να πάν να τρέξουνε. Και παρόλα αυτά, μέσα από όλη αυτή τη δυσκολία του να πρέπει μονίμως να λένε κάποιο άλλο άτομο να τους βγάλει για τρέξιμο, να τους κουβαλάνε στους αγώνες, μία να μην τους δίνουν χώρους, να μην μπορούν το ένα, να μην μπορούν το άλλο, μέσα σε όλη αυτή τη δυσκολία αυτοί πηγαίναν, κάναν προπονήσεις, τρέχαν σε αγώνες, όπως κι αν ήταν αυτοί οι αγώνες που κάνανε. Και αυτοί ας πούμε, σαν σκέψη, μου δίνουν δύναμη πολλές φορές να πω: «Εντάξει, αφού μπορούν αυτοί, μπορείς κι εσύ να κάνεις οτιδήποτε θες με τον αθλητισμό». Μετά έχω επηρεαστεί αρκετά από ένα βιβλίο, ο Scott Jurek, λέγεται Eat and Run. Αυτός είναι υπερμαραθωνοδρόμος. Γενικά είχα τρέλα με τα πολλά χιλιόμετρα, αλλά όταν διάβασα αυτό το βιβλίο ταυτιζόμουν τόσο πολύ με τον τρόπο σκέψης αυτού του ανθρώπου και την αγάπη του για το τρέξιμο, πώς βίωνε το κάποιος για ώρες να τρέχει ή να αφοσιώνεται τόσο στον αθλητισμό και με επηρέασε πάρα πολύ κι αυτό το βιβλίο γιατί με έκανε να θέλω να το ζήσω παραπάνω απ’ τη στιγμή που έχω την όρεξη και το κουράγιο. Να πω: «Αφού κι αυτός τρέχει εκατόν εξήντα χιλιόμετρα, γιατί να μην αρχίσω να τρέχω παραπάνω, αφού αυτό μου αρέσει να κάνω ας πούμε με τη ζωή μου;». Οπότε με επηρέασε κι αυτός πάρα πολύ και με τον τρόπο που έβλεπε τη δυσκολία σε όλο αυτό, το πώς την αντιμετώπιζε. Και μετά, νομίζω καθημερινά πάρα πολλοί άνθρωποι με επηρεάζουν. Μπορεί να τους έχω ξεχάσει πολλούς απ’ αυτούς, αλλά θυμάμαι ότι πολλές φορές γυρνάω σπίτι μου το βράδυ, μετά από μία προπόνηση χαμογελώντας γιατί κάποιος άνθρωπος με συγκίνησε με κάτι που έκανε στην προπόνηση, κάτι πολύ απλό. Και ειδικά σ’ ένα γήπεδο που βλέπεις πάρα πολλούς αθλητές να ζορίζονται τόσο πολύ… Πολλές φορές εγώ προσωπικά συγκινούμουν με πολύ μικρά πράγματα, με τον τρόπο που έβλεπα κάποιος να τελειώνει ένα χιλιάρι και να είναι ξερός και να προσπαθεί, με τον τρόπο που χαίρονταν κάποιος που έσπασε ένα ρεκόρ. Οποιοσδήποτε γύρω σου είναι κίνητρο για να συνεχίσεις να κάνεις κι εσύ αυτό που κάνεις. Μιας και μίλησα πολύ για το ποδήλατο, το άτομο που νοιώθω ότι… είπα ότι το ποδήλατο είναι τα φτερά μου, ότι μου χάρισε αυτά τα φτερά, είναι η κουμπάρα μου, η οποία ήτανε πρωταθλήτρια στην Κύπρο σε ποδήλατο αντοχής και σε ημιμαραθώνιους και τα λοιπά. Για μένα είναι απ’ τους πιο δυνατούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, από πάρα πολλές απόψεις. Αυτή η κοπέλα είναι η πρώτη που[01:10:00] με πήρε στην ουσία μια μέρα που δεν είχα ιδέα από πολλά χιλιόμετρα –έκανα λίγο ποδήλατο στην παραλία μου. Με πήρε αυτή η κοπέλα μια μέρα που… Εγώ είχα θέμα με το τρέξιμο τότε, τρέλα, ακόμη έχω εντάξει, αλλά τότε ξυπνούσαμε το πρωί και τρέχαμε είκοσι χιλιόμετρα μαζί. Και πάμε για είκοσι χιλιόμετρα και λέμε πάμε μια χαλαρή βόλτα μετά με ποδήλατο. Και λέω οκ, μου άρεζε το ποδήλατο, πηγαίναμε καμιά χαλαρή βολτίτσα έτσι μαζί της. Και ξεκινάει αυτή, πώς είμαι εγώ τρελή και παίρνω τον κόσμο και τον βασανίζω με τρέξιμο και ποδήλατα και τα λοιπά, με πήρε έτσι, δεν είχα ιδέα, να πάμε χαλαρή βόλτα. Με πήγε από τη Θεσσαλονίκη στα Βασιλικά, στη Σουρωτή, με ανέβασε πάνω στον Άγιο Αντώνιο, πέντε χιλιόμετρα φουλ ανηφόρα. Και θυμάμαι ότι σε εκείνη την ανηφόρα έκλαιγα σε όλη την ανηφόρα. Αλλά είμαι τόσο πεισματάρα που ήθελα να την ανέβω. Έκλαιγα σε όλη την ανηφόρα. Αυτή να ‘ναι από δίπλα μου μες στην τρελή χαρά, γιατί είναι το ίδιο μαζόχα με μένα και καταλάβαινε ότι περνάω καλά εκείνη την ώρα και να μου λέει: «Πάμε Αναστασία, πάμε, τα πας τέλεια!» Εγώ να κλαίω κανονικότατα, να ‘μαι χάλια. Φτάνουμε πάνω και μου λέει: «Τώρα θα σε πάω από έναν άλλον δρόμο, γύρω-γύρω». Της λέω: «Ανηφόρα να μην έχει». Και όλος ο δρόμος είχε παντού ανηφόρες. Κάναμε εκείνη τη μέρα ογδόντα χιλιόμετρα, τα πόδια μου κάηκαν τέρμα, αλλά γύρισα σπίτι κι ένοιωθα τόσο χαρούμενη που κάναμε όλο αυτό μετά από είκοσι χιλιόμετρα τρέξιμο! Και μετά από έναν χρόνο… Εγώ γενικά προσπαθούσα να πάρω ποδήλατο για καιρό και δεν είχα την οικονομική δυνατότητα. Μετά από έναν χρόνο που μου ζήτησε να τους παντρέψω, μου λένε μια μέρα: «Μην αγοράσεις ποδήλατο, έλα απ’ το σπίτι μας». Και μου είχαν πάρει ένα πολύ καλό ποδήλατο, πολύ καλό, δεν παίρνεις τέτοιο δώρο σε κανέναν. Και γι’ αυτό λέω ότι νοιώθω ότι μου χάρισε αυτά τα φτερά κιόλας. Αυτό το ποδήλατο το ‘χω αγαπήσει, είμαι συναισθηματικά δεμένη μαζί του φουλ. Είναι το ποδήλατο που έκανα όλα αυτά, το πρώτο ποδήλατο που το πήρα και το καβαλούσα για ώρες και πολλές φορές ήταν η ψυχοθεραπεία μου. Και αυτή η κοπέλα μετά έκανε και παιδί και συνεχίζει να κάνει ποδήλατο, να τρέχει. Τώρα το παιδί είναι εφτά μηνών και ήδη τρέχει και το παιδί, άλλη τρέλα από εκεί. Οπότε για μένα είναι επίσης ένα πολύ μεγάλο κίνητρο, άλλαξε την ιδέα μου για τη μητρότητα πάρα πολύ αυτή η κοπέλα. Επειδή πολλές αθλήτριες έχουν αυτόν τον φόβο, ότι: «Δεν θα μπορέσω μετά να κάνω αθλητισμό, θα καταστρέψω μετά τη ζωή μου, τα όνειρά μου, θα χαλάσω το σώμα μου». Και τη βλέπω πολύ πιο δυνατή τώρα, πολύ πιο καλή και σωματικά και ψυχικά έτοιμη και με κίνητρα και θεωρώ ότι δεν καταστρέφει τη ζωή σου το να γίνεις μητέρα, και μπορείς να συνεχίσεις να είσαι τέλεια αθλήτρια. Οπότε με βοήθησε και να διαχειριστώ αυτό το κομμάτι μέσα μου. Και ναι, αυτό.

Πολύ όμορφο αυτό. Λοιπόν, κάτι που ήθελα να σε ρωτήσω από πριν, που είπες ότι πήγαινες για τρέξιμο με τυφλούς. Ήθελα να σε ρωτήσω, αυτό το έκανες σε κάποια πλαίσια εθελοντικά; Πώς, ήταν κάποιο πρόγραμμα;

Λοιπόν, αυτό ήτανε μια τρέλα μου που ξεκίνησε, το πώς το βρήκα. Διαβάζω δεύτερο έτος για γυμναστική σε ΑμεΑ και εγώ πωρωμένη με το τρέξιμο, όπου έβρισκα ευκαιρία έτρεχα, με όποιον έβρισκα ευκαιρία έτρεχα, και βλέπω ότι υπάρχουν αγωνίσματα δρομικά για τυφλούς. Και ότι αυτοί έχουν συνοδό δρομέα. Και τρελαίνομαι, λέω: «Εγώ ψάχνω μονίμως παρέα να τρέξω και κάποιοι χρειάζονται παρέα να τρέξουνε!». Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο, έτσι όπως είναι, πετάω το βιβλίο εκείνη την ώρα που το διαβάζω, ψάχνω ό,τι υπήρχε σε σελίδα πάνω σε αυτό στο ίντερνετ, έκανα εκεί μια μίνι έρευνα σε μιάμιση ώρα, στέλνω email σε όποιον βρήκα από Ελλάδα, Θεσσαλονίκη. Και μου απαντάει ένας κύριος ο οποίος ασχολείται εδώ με τους τυφλούς στη Θεσσαλονίκη, έχει τον «Ήφαιστο», τον Σύλλογο. Και μου απαντάει και μου λέει: «Έλα να μιλήσουμε». Πάω κι εγώ μες στην τρελή χαρά, μου γνώρισε και ένα παιδί που έψαχνε συνοδό για να τρέχει. Κάναμε έναν χρόνο προπονήσεις με τον Θανάση. Στην ουσία αυτός ήταν ο βασικός αθλητής που πραγματικά ένοιωσα ότι απ’ την αρχή μέχρι το τέλος προπονήθηκα μαζί του, γιατί κάναμε σταθερά μαζί προπονήσεις, ήταν και άντρας, οπότε ήταν πιο δύσκολο το επίπεδο, άρα ζοριζόμουν κι εγώ αρκετά, ζοριζόταν κι αυτός. Ήταν πάρα πολύ όμορφο, γιατί ήμασταν δυο άνθρωποι που δεν κολλούσαμε καθόλου σαν χαρακτήρες, αλλά τα πηγαίναμε τέλεια μεταξύ μας. Πρώτη φορά μέσα απ’ αυτόν… Ήταν πάρα πολύ έμπειρος, γιατί αυτός ο αθλητής παλιά είχε την όρασή του και αυτός μου έμαθε να τρέχω μαζί του, ενώ αυτός δεν έβλεπε, αυτός ήταν σαν να με δίδασκε πώς να τρέξω μαζί του. Και ξαφνικά γίνεσαι τα μάτια του άλλου, είναι πολύ όμορφη εμπειρία. Αν κάποιος τρέχει πολύ και θέλει να το ψάξει, υπάρχουν αθλητές που χρειάζονται συνοδούς. Και πήγαμε σε αγώνα μαζί, βγήκαμε πρώτοι και στα δύο αγωνίσματα που πήραμε μέρος στο πανελλήνιο. Ήταν… δεν ξέρω, ήταν πάρα πολύ συγκινητικό, ήταν πιο συγκινητικό απ’ όλους τους αγώνες που μπορεί να ‘χω νικήσει μόνη μου. Γιατί χαίρεται κι ο άλλος πάρα πολύ, χαίρεσαι κι εσύ, ενώνεται η χαρά σας κάπως, κάνετε κάτι μαζί. Και ναι, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, έτρεξα και τον επόμενο χρόνο με αθλητές, αλλά δεν είχαμε αυτό το δέσιμο και δεν κάναμε τόσο συστηματικά προπονήσεις. Αλλά όλοι αυτοί οι αθλητές είναι πάρα πολύ άξιοι σεβασμού και πολύ δύσκολο να το κάνεις όλο αυτό καθημερινά.

Οκ, κατάλαβα. Λοιπόν, Αναστασία, θα ήθελα να μου πεις τι σχέδια έχεις για το μέλλον, σχέδια, στόχους, δεν ξέρω, εντάξει, εφόσον τελειώσει κι η καραντίνα κι όλα αυτά, υποθέτω.

Ωραία. Είμαι πάρα πολύ ονειροπόλος, οπότε έχω πολλά σχέδια τα οποία συνήθως δεν βγαίνουνε γιατί είναι όνειρα εν τέλει. Τέλος πάντων, έχω σκεφτεί πάρα πολλά πράγματα, ειδικά για τη σχολή και τον αθλητισμό. Αυτό που από το πρώτο έτος μου κέντριζε κάπως το ενδιαφέρον μες στο μυαλό μου και το δούλευα και το δούλευα, είναι… Αρχικά μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα παιδιά και δεύτερον, βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα. Οπότε ποτέ δε μου άρεσε να κάνω συνέχεια το ίδιο πράγμα. Έχω περάσει από σχεδόν όλα τα αθλήματα, έστω για ένα εξάμηνο, έκανα πάρα πολλά αθλήματα και ήθελα να δώσω αυτήν την ευκαιρία στα παιδιά. Σκεφτόμουν ας πούμε να κάνω κάτι σαν ομάδα, σύλλογο, που δεν θα ασχολείται με το ποδόσφαιρο ή με το μπάσκετ ή με το χάντμπολ. Ήθελα να έρχονται παιδιά και να τους δίνω την ευκαιρία να δοκιμάσουν πάρα πολλά αθλήματα. Και ίσως να έρχονται ακόμη και για μεγάλα και να έχω έναν χώρο που να μπορούμε να λέμε ότι τις Τρίτες θα… Σταθερά, όχι έτσι, ό,τι να ‘ναι, να κάνουμε και το ζέσταμά μας, να κάνουμε κανονικά γυμναστική, τα πάντα. Αλλά τις Τρίτες θα ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο, το Σαββατοκύριακο θα πηγαίνουμε και για κανό, θα κάνουμε και την πεζοπορία μας μια φορά το μήνα, θα πηγαίνουμε και για ιππασία μια φορά το μήνα και να δούνε τα παιδιά ότι ο αθλητισμός δεν είναι ένα πράγμα που πρέπει να πωρωθούν και να κάνουν μόνο αυτό και να τελειώνει η ζωή τους όταν δεν τα πηγαίνουν καλά στον αγώνα του μπάσκετ, ας πούμε, κι ότι αθλητισμός είναι πάρα πολλά πράγματα. Κι αν δεν μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο, γιατί χτύπησες, έκανες, το ένα, τ’ άλλο, κάνε άλλα δεκαπέντε χιλιάδες αθλήματα που υπάρχουνε. Κι αν μετακόμισες κάπου που δεν έχει την ομάδα σου, πάνε και κάνε κάτι άλλο, σε μια άλλη ομάδα. Και γενικά θέλω να δώσω στον κόσμο αυτό, ότι ο αθλητισμός είναι πάρα πολλά πράγματα και δεν χρειάζεται να είναι ένα μετάλλιο σε συγκεκριμένο άθλημα που δυστυχώς οι περισσότεροι προπονητές, εντάξει, αυτό πρέπει να κάνουν γιατί αλλιώς δεν θα προχωράει κι αυτή η βιομηχανία του αθλητισμού. Αλλά ναι, αυτό, ο αθλητισμός είναι για όλους και είναι πιο πολύ για να χαίρεσαι, ας πούμε. Τα μετάλλια φεύγουνε… στα τριάντα χρονών έχουν σταματήσει συνήθως.

Οκ, λοιπόν, υπάρχει κάτι άλλο που θέλεις εσύ να προσθέσεις πριν κλείσουμε; Κάτι που δεν είπαμε;

Εγώ θα ήθελα γενικά, σαν γενική συμβουλή σε όλους, να πω ότι ποτέ δεν είναι εύκολο να βγεις απ’ το σπίτι σου μέχρι να βγεις απ’ το σπίτι σου. Κάνω κάθε μέρα γύρω στα ογδόντα με εκατό χιλιόμετρα ποδήλατο και είκοσι με τριάντα τρέξιμο και πόσα χιλιόμετρα κολύμπι και κανό. Αλλά κάθε πρωί που ξυπνάω, ενώ ξέρω πόσο τέλειο είναι όλο αυτό, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου απλά να ανοίξει την πόρτα και να βγει στην αυλή, κάθε μέρα. Και κάθε φορά που βγαίνω είμαι σε φάση: «Γιατί, ενώ ξέρω πόσο τέλειο είναι όλο αυτό, πρέπει το πρωί να μη θέλω να το κάνω;». Και για κανέναν δεν είναι εύκολο, κανένας δεν θέλει να αθληθεί πριν πάει να αθληθεί, κανένας δεν θέλει να ιδρώσει πριν ιδρώσει, κανένας δεν θέλει ν[01:20:00]α τρέξει, πριν αρχίσει να τρέχει. Και… να αθλούνται για να, και θα αρχίσει να τους αρέσει ο αθλητισμός περισσότερο. Η πιο ωραία φράση που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο έλεγε: «Αν βγήκες για ένα εικοσάλεπτο τρέξιμο και στα δέκα λεπτά κουράστηκες και σταμάτησες, δοκίμασε να τρέξεις παραπάνω». Αν δεν σου αρέσει ο αθλητισμός δοκίμασε να αθληθείς περισσότερο. Και θα σου αρέσει σιγά-σιγά. Και γενικά η ζωή είναι για να τη ζούμε έξω απ’ το σπίτι μας. Αυτό. Και να μη φοβόμαστε να κοιμηθούμε στο δρόμο, πίσω από μία εκκλησία, σε μία παραλία κι ας γίνουν μούσκεμα τα πράγματά μας. Γνώρισα πρόσφατα έναν κύριο που έμενε σε ένα τροχόσπιτο γενικά, κι έκανε βόλτες έξω στην εξοχή και όλοι τον είχαν για τρελό. Οπότε τον είδα εγώ με το κανό έτσι όπως έκανα βόλτες και λέω πάω να του μιλήσω. Και ήταν μια χαρά ο κύριος, λέει: «Μια χαρά ζω στο τροχόσπιτο τόσα χρόνια». Κι έτσι όπως συζητούσαμε ας πούμε, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι φτιάχνουνε πολύ μεγάλα και πολυτελέστατα και ωραία και ζεστά σπίτια και μετά φυλακιζόμαστε μέσα σε αυτά, που το πραγματικό μας σπίτι είναι η φύση. Όλη αυτή η μαγεία, όλος ο ουρανός, τα πάντα, είναι το σπίτι μας, το κανονικό μας σπίτι. Κι άμα ανάψει μια φωτιά, άμα γίνει σεισμός, άμα γίνει πόλεμος, το σπίτι σου δεν θα είναι οι τέσσερεις τοίχοι που σε κλείνουνε, θα συνεχίσει να είναι ο έξω κόσμος, οπότε συμβιβαστείτε με αυτό. Αυτό.

Οκ, εντάξει λοιπόν, ευχαριστώ πάρα πολύ Αναστασία για τον χρόνο σου.

Εγώ ευχαριστώ, γιατί μιλούσα πολύ, για τον δικό σου!

Ευχαριστώ που μοιράστηκες όλες αυτές τις ιστορίες σου, αυτά. Αυτά λοιπόν.