[00:00:00]Καλησπέρα. Πώς είναι το όνομά σου;

Καλησπέρα. Λέγομαι Γρηγοράκη Αναστασία.

Είναι Σάββατο, 15 Ιανουαρίου 2022, είμαι με την Αναστασία Γρηγοράκη, βρισκόμαστε στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου Κρήτης, εγώ ονομάζομαι Δήμητρα Γιαννακάκη, είμαι Ερευνήτρια στο Istorima και ξεκινάμε. Θα ήθελες να μου μιλήσεις, έτσι, λίγο για τη ζωή σου;

Ευχαρίστως. Θα μπορούσα να σου αναφέρω πολλές λεπτομέρειες, όμως θεωρώ ότι θα ήταν πολύ καλό να ξεκινήσουμε από την αρχή. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της παιδικής μου ηλικίας ήμουνα ένα τρελό, ευχάριστο, χαμογελαστό και επικοινωνιακό άτομο, κορίτσι. Μπορούσα πολύ εύκολα να δημιουργήσω φιλίες, ήμουνα πρόσχαρη προς όλους και παιχνιδιάρα. Τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής μου, λαμβάνοντας γνώση η μητέρα μου για όλη αυτήν την εικόνα μου, με ένταξε στον προσκοπισμό, από τα πρώτα κιόλας χρόνια, ίσως ήμουνα και από τους νεότερους στο τότε τμήμα του Αγίου Νικολάου. Ξεκίνησα 7 χρόνων. Το λάτρεψα! Ήταν κάτι που αγάπησα και για αρκετά χρόνια βρισκόμουνα στην ομάδα του προσκοπισμού, σε κάθε δράση, σε κάθε κατασκήνωση, κάθε Σάββατο εκεί πέρα με τη βαρκάδα, τα παιχνίδια, οι εξερευνήσεις μέσα στην πόλη, έκανα αρκετά πράγματα! Αυτό γινόταν, φυσικά, καθόλη τη χρόνια, μαζί με την καθημερινότητα, το σχολείο, τα φροντιστήρια. Και τα καλοκαίρια, γέμιζα τις ώρες μου επισκέπτοντας την κατασκήνωση στα Χανιά, αρκετά χιλιόμετρα μακριά απ’ το σπίτι μου. Από 6 χρονών πήγα στην κατασκήνωση «Τσικι-Μπουμ» έως και τα 14 χρόνια, 14 χρόνων όπου και σταμάτησα, γιατί πλέον είχα μεγαλώσει. Κύλησαν τα χρόνια, σπούδασα – μάλλον, πριν φτάσουμε τις σπουδές μου, πήγα Γυμνάσιο, πήγα στο Λύκειο, που εντάχθηκα στο Επαγγελματικό Λύκειο και πήρα απολυτήριο και πτυχίο ως βοηθός νοσηλεύτριας. Αγαπούσα πάρα πολύ την υγεία, την ψυχιατρική και ψυχική υγεία των ανθρώπων, οπότε αποφάσισα, εκείνα τα χρόνια του 2011, στο μηχανογραφικό μου να εντάξω τη σχολή της Λογοθεραπείας. Ήταν η τρίτη μου επιλογή, ως πρώτη ήτανε το τμήμα της Αστυνομίας, όμως για λίγα εκατοστά, όπως είχε πει τότε ο υπαστυνόμος, δεν με πέρασαν, λόγω ύψους. Παρόλα αυτά, μπήκα στην τρίτη μου επιλογή, το Τμήμα Λογοθεραπείας στην Πελοπόννησο, Καλαμάτας. Σπούδασα, πέρασα όλα τα μαθήματα, ήμουνα εκεί πέρα συγκεντρωμένη στον στόχο μου και το 2016 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και γύρισα στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Επιστρέφοντας εδώ, στον τόπο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, μου δόθηκε η ευκαιρία να εργαστώ σε μία Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία, την «Αποστολή», όπου και εργάζομαι μέχρι τώρα στον χώρο αυτό. Παράλληλα, ξεκίνησα –επειδή είμαι ένα ζιζάνιο και δεν ήθελα να κάτσω–, αποφάσισα να ενταχθώ και στον Ερυθρό Σταυρό. Η εκπαίδευσή της αρκετά μεγάλη, πεντακόσιες ώρες, στο σύνολο, θεωρητικών μαθημάτων και εκατόν πενήντα πρακτικής άσκησης στα ΤΕΠ του Αγίου Νικολάου, στο νοσοκομείο. Όμως, ήταν κάτι που αγάπησα, αγαπώ και συνεχίζω να αγαπώ. Παράλληλα, ακολουθούσε και η εργασία μου, πολλές εκπαιδεύσεις, επιμορφώσεις για να γίνω καλύτερη ως λογοθεραπεύτρια. Και ξαφνικά, το 2019 ξεκίνησε για μένα κάτι δικό μου, προσωπικό, το «Λογοθεραπεία», σε μια δύσκολη εποχή, του κορονοϊού, μετά από λίγους μήνες αφότου είχαν ανοίξει. Λίγο δύσκολα τα πράγματα, σιγά-σιγά θα προσπαθήσουμε, θα τα καταφέρουμε. Οι γονείς πολύ δυσκολεμένοι σχετικά με την Ειδική Αγω[00:05:00]γή, αλλά και με τον κορονοϊό. Η χρήση της μάσκας άλλαξε αρκετά το κομμάτι της θεραπευτικής παρέμβασης, όμως εμείς εκεί, σταθεροί, εβδομάδα-εβδομάδα να δούμε πώς θα πάει. Κύλησαν αυτά τα δύο χρόνια και το 2021, τον Οκτώβρη του 2021, άνοιξα κάτι πιο μεγάλο, άνοιξα το «Πέτρα-Μολύβι-Ψαλίδι-Χαρτί». Είναι ένα Κέντρο Αγωγής και Εκπαίδευσης Παιδιών και Εφήβων, ένα όνειρό μου που πήρε σάρκα και οστά σε αυτές τις δύσκολες εποχές. Βρισκόμαστε εδώ, στον χώρο αυτό, στον ζωντανό χώρο αυτόν, τον πολύχρωμο, και είμαστε στο τώρα! Τι άλλο να πω; Τι άλλο να σας εξιστορήσω;

Τέλεια! Λοιπόν. Αρχικά, είμαστε εδώ, λοιπόν, όπως είπαμε ήδη, για να μιλήσουμε για τις θεματικές της εκπαίδευσης, της καθημερινής ζωής και για τα επαγγέλματα. Και πάμε λίγο πάλι στην αρχή, στα παιδικά σου χρόνια. Πώς ήταν να μεγαλώνεις στον Άγιο Νικόλαο;

Τα πρώτα χρόνια εκείνα, ε; Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένας πολύ ωραίος χώρος, πολύ ωραία... όχι χώρος ακριβώς, τα δρομάκια του είναι τόσο ωραία, παραμυθένια – αν τα φροντίζει, δυστυχώς, ο Δήμαρχος και η δημοτική αρχή. Εδώ πέρα, δεν θα χαθείς ποτέ. Έχεις γνωστούς παντού, περπατάς, καθετί που θέλεις βρίσκεται πολύ κοντά σου, οι αποστάσεις είναι ελάχιστες, μικρές, ναι.

Θα ήθελες να μου περιγράψεις, έτσι, την καθημερινότητα στο σπίτι όταν ήσουν μικρή;

Τι να σου πω; Λίγο δύσκολο να θυμηθώ και να πάω τόσο πίσω. Ίσως και να μη θέλω κιόλας. Παρόλα αυτά, η μαμά μου δούλευε αρκετές ώρες ως κομμώτρια και ως μητέρα τριών παιδιών. Οι γονείς μου ήτανε χωρισμένοι, όποτε χρειάστηκε να μας μεγαλώσει μόνη της. Πολλές ώρες στο κομμωτήριο και ελάχιστες ώρες στο σπίτι. Γενικά, κυκλοφορούσαμε πολύ στην πόλη, πολύ στα σοκάκια εκεί γύρω από το κομμωτήριο της μαμάς. Αυτά. 

Πώς ήταν η συμβίωση με τα αδέρφια σου στο σπίτι; 

Ευχάριστη. Κάτι απλό. Έχουμε αρκετά χρόνια μεταξύ μας, με τον αδερφό μου έχω εφτά χρόνια, είναι μεγαλύτερός μου, η αδερφή μου είναι τρία χρόνια μεγαλύτερή μου, οπότε δεν ζήσαμε και πολλές στιγμές μαζί γιατί ήμασταν σε άλλες ηλικιακές ομάδες.

Κατάλαβα. Πόσο διάστημα ήσουν πρόσκοπος;

Όπως προείπα, ήμουν αρκετά χρόνια. Μπορεί να ήμουνα και πέντε με έξι χρόνια. Οπότε, πέρασα από όλες τις ομάδες, είτε ήταν λυκόπουλα είτε ήτανε ομάδα αργότερα. Ναι, ήταν αρκετά τα εφτά χρόνια.

Περιέγραψέ μου με εικόνες την εμπειρία σου εκεί.

Πολλά γεμάτα Σάββατα, δημιουργώντας κατασκευές τα πρωινά, καθαρίζοντας τη λέσχη, δίνοντας αρμοδιότητες στον καθένα, οργανώνοντας τις συναντήσεις μας ή δημιουργώντας διάφορες κατασκευές που χρειάζονταν τότε. Καθαρίζοντας τη βάρκα – ή τις βάρκες που, μετά από αρκετά χρόνια, κατέκτησε ο προσκοπισμός του Αγίου Νικολάου. Φορώντας αυτές τις στολές, τα σορτσάκια μας, τις κάλτσες μας, τα σκουφάκια μας, το πουκάμισό μας. Ήταν κάτι πολύ ευχάριστο. Στιγμές παρέας, ομαδικότητας και συνεργασίας!

Πού κάνατε τις δραστηριότητες του προσκοπισμού;

Όλα αυτά γινόντουσαν στη λέσχη των προσκόπων, που βρίσκεται ακριβώς πάνω από τη λίμνη του Αγίου Νικολάου, πάνω από μία καφετέρια γνωστή. Μια αρκετά μεγάλη λέσχη, οπότε είχαμε αρκετό χώρο και χρόνο να αφιερώσουμε τη μέρα του Σαββάτου στις κατασκευές[00:10:00] αυτές.

Θα ήθελες, έτσι, να μου περιγράψεις τον χώρο λίγο;

Είναι αρκετά μεγάλος, διώροφος. Υπάρχουν – υπήρχαν, μάλλον, τέσσερις κάτω αίθουσες, τα γραφεία, μετά υπήρχαν άλλοι τρεις χώροι για τις ομάδες, ανάλογα την ηλικιακή ομάδα, υπήρχε μία μικρή κουζίνα, ένα μικρό μπάνιο και στον δεύτερο, έτσι, σαν εξώστη υπήρχανε κάποια δωμάτια-κρεβάτια, από τη μία πλευρά, για την περίοδο των κατασκηνώσεων και, από την άλλη πλευρά, υπήρχαν όλα τα εργαλεία που θα χρειαζόμασταν σε μία κατασκήνωση ή γενικά στις βάρκες και στη χρήση αυτών μαζί με τα κουπιά κτλ.

Μου είπες και για την κατασκήνωση. Οπότε, θα ήθελες να μου περιγράψεις με εικόνες κι εκεί την εμπειρία σου;

Η κατασκήνωση «Τσικι-Μπουμ» στα Χανιά ήταν ίσως και από τις πιο ευχάριστες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Παρόλο που η κατασκήνωση είχε ως διάρκεια τότε ενός μήνα, τριάντα ημέρες, εμείς φεύγαμε από δω, από τον Άγιο Νικόλαο, αρκετά χιλιόμετρα μακριά, και πηγαίναμε στα Χανιά, συνήθως, για να περάσουμε όλο το καλοκαίρι μας εκεί. Ήταν κάτι που με πολλή αγάπη το κάναμε. Δεν θέλαμε να γυρίσουμε πίσω, δηλαδή. Μιλάγαμε εβδομαδιαία ή και καθημερινά με τη μητέρα μας ή και τον πατέρα μας, όταν χρειαζόταν, γιατί πήγαινα στην κατασκήνωση εκεί με την αδερφή μου. Πολύ μεγάλος χώρος, μεγάλες εκτάσεις, όμορφες στιγμές ανεξαρτησίας, ελευθερίας, αλληλεπίδρασης με άλλων παιδιών, επικοινωνίας. Δημιουργούσαμε διάφορα events κατά διαστήματα ή στα επισκεπτήρια των γονέων. Ίσως εκεί ήταν το πιο στενάχωρο, γιατί οι δικοί μας οι γονείς δεν μπορούσαν να ’ρθούνε, επειδή ήταν από πολύ μακριά. Όμως, εμείς χαιρόμασταν που οι φίλοι μας βλέπανε τους γονείς τους, πουλάγαμε διάφορα, κάναμε διάφορα παζάρια... Και ήταν ωραίο, γιατί είχαμε το πρωινό μας, την πισίνα μας, τον ελεύθερό μας χώρο και χρόνο γύρω από την κατασκήνωση. Είχαμε το μεσημέρι το φαγητό μας, τα μπάνια μας, περνάγαμε πάρα πολύ ωραία!

Τι ομαδικές δραστηριότητες κάνατε;

Δημιουργούσαμε διάφορα σκετς. Οργανώναμε, έτσι, ως ομάδες κάποιες κατασκευές και τις παρουσιάζαμε, είτε κάθε βράδυ που βρισκόμασταν στο θέατρο, που τραγουδάγαμε με τον κ. Φιλιππάκη, είτε στα διάφορα παζάρια που τα πουλάγαμε τότε με ψεύτικα χρήματα για να τα αγοράσουνε οι γονείς και τα άλλα παιδιά.

Τι σου έμαθε η εμπειρία της κατασκήνωσης και του προσκοπισμού;

Μου έμαθε να είμαι πιο δυνατή, ανεξάρτητη, να επικοινωνώ για να μπορώ να παρέχω στον εαυτό μου όλα αυτά τα εφόδια που χρειάζεται, να συνεργάζομαι με ανθρώπους, να φροντίζω τους συνανθρώπους μου, να είμαι καλύτερος άνθρωπος, ως εγώ, για να μπορώ να πατάω στα πόδια μου. Αυτό.

Πώς ήταν η καθημερινότητα στο Δημοτικό;

Μια ρουτίνα. Πρωινό ξύπνημα, πηγαίναμε στο σχολείο, σχολάγαμε μετά το ολοήμερο, διότι η μητέρα μου δούλευε αρκετές ώρες, όπως προείπα, πηγαίναμε μετά στο σπίτι, τρώγαμε, και το απόγευμα κάναμε τα φροντιστήριά μας ή πηγαίναμε και καθόμασταν με τη μαμά στο κομμωτήριο.

Τι έγινε στη συνέχεια, στα εφηβικά σου χρόνια;

Ανεξαρτησία, ελευθερία, φροντιστήρια. Πάλι το ίδιο, το πρωί θα πήγαινα στο σχολείο, το απόγευμα θα είχα τα φροντιστήριά μου, θα πήγαινα με τις φίλες μου βόλτα, θα ακολουθούσα διάφορες δράσεις που είτε θα είχαμε προγραμματίσει με τον προσκοπισμό ή με τα φροντιστήρια, οπότε θα έκανα πράγματα μέσα στην πόλη. Θα πήγαινα, ίσως, στη νονά, στο σπίτι της νονάς, για να κάτσω εκεί και τις άλλες ώρες θα τις πέρναγα στο κομμωτήριο.

Θα ήθελες να μου περιγράψεις την εμπειρία σου στο ΕΠΑΛ;

Το ΕΠΑΛ, μεγάλο κεφάλαιο της ζωής. Λέγανε τότε ότι δεν ήμουνα [00:15:00]και από τις καλύτερες μαθήτριες, οπότε δεν ακολούθησα τον δρόμο του κλασικού Λυκείου, πήγα όμως στο επαγγελματικό, όπου βρήκα κάτι, μία δασκάλα, η οποία μου έδωσε πολλά εφόδια. Σπούδασα, έκανα τη νοσηλευτική μου, στο κομμάτι αυτό των δύο χρόνων, και μετά ακολούθησα το όνειρό μου. Αυτά.

Τι άλλες δραστηριότητες έκανες τότε εκτός σχολείου;

Πήγαινα στο φροντιστήριο, στα Αγγλικά, στα Γερμανικά, και είχα πολύ ελεύθερο χρόνο, δεν έκανα κάτι παραπάνω. Είχα σταματήσει και τον προσκοπισμό λόγω φροντιστηρίων. Περισσότερο είχα αφιερώσει χρόνο στον εαυτό μου και στις φιλίες μου – οι οποίες δεν αποδείχτηκαν πολύ σωστές, αλλά δεν πειράζει, ήταν τα μαθήματα της ζωής.

Πότε πήρες το δίπλωμα του αυτοκινήτου;

Το δίπλωμα του αυτοκινήτου το πήρα όταν έκλεισα τα 18 μου χρόνια. Ήταν ένα δώρο της μητέρας μου. Δούλευα παράλληλα, οπότε και τα απογεύματα, όταν σχόλαγα, έκανα τα μαθήματα της οδήγησης. Το πήρα με την πρώτη ευκαιρία, το πρώτο μάθημα. Έκτοτε, είχα το Δίπλωμα, δηλαδή από τα 18 μου, αλλά οδήγησα όταν γύρισα το 2016 στον Άγιο Νικόλαο. Δεν είχα όχημα να οδηγήσω, οπότε είχα το δίπλωμα χωρίς να οδηγάω. 

Πώς και πήρες την απόφαση να το βγάλεις τόσο μικρή; 

Το δίπλωμα; Όπως είπα, ήταν ένα δώρο της μητέρας μου και, γενικά, επειδή είχα και δίπλωμα μηχανής από τα 16 μου, με δική μου απόφαση, διάβασα τότε για το δίπλωμα της μηχανής, για το «πενηντάρι», που λέμε, και η μητέρα μου θεώρησε ότι, επειδή φαινόταν εξαρχής ότι ήμουνα τόσο ανεξάρτητη, αποφάσισε να μου το κάνει δώρο στα 18 μου χρόνια. 

Πότε εργάστηκες για πρώτη φορά στην εφηβεία;

Εργάστηκα στα 14. Η τελευταία χρόνια που ήμουνα στην κατασκήνωση, ήμουνα εκεί ως ομαδάρχης, οπότε εκεί είχα πάρει τον πρώτο μου μισθό. Έκτοτε, από τα 15 και μετά ξεκίνησα να δουλεύω, προσφέροντας τις υπηρεσίες μου σε διάφορα μαγαζιά, είτε ήτανε μαγαζιά με τουριστικά είδη είτε ήτανε ως service, που αυτό το έκανα για πολύ λίγο, ήμουνα μέσα από την μπάρα και δημιουργούσα, έτσι, διάφορα τοστάκια, χυμούς κτλ., μέχρι και που πήγα να σπουδάσω.

Πώς ήταν να εργάζεσαι και να είσαι στο σχολείο παράλληλα;

Ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά, επειδή η μητέρα μου δεν μπορούσε να υποστηρίξει εξολοκλήρου και τις σπουδές της αδερφής μου και του αδερφού μου αλλά και τη δική μου, τις δικές μου ανάγκες, χρειάστηκε –και ήταν πολύ καλό αυτό που έκανε η μητέρα μου–, χρειάστηκε να μας δώσει τα εφόδια εκείνα, έτσι ώστε να πατήσουμε στα πόδια μας από πολύ νωρίς και να είμαστε ανεξάρτητοι, οπότε και το πατήσαμε και το δουλέψαμε όλοι. Και τα αδέρφια μου, δηλαδή.

Τι συναισθήματα έχεις για τα εφηβικά σου χρόνια; 

Χαράς, μπορώ να πω ότι είναι το κυριότερο. Δεν έχω αλλά συναισθήματα, χαράς, ναι.

Και μετά φεύγεις για σπουδές. Σε ποια σχολή είχες πάει να σπουδάσεις; 

Πέρασα στη σχολή Λογοθεραπείας, Τμήματος Λογοθεραπείας του Πανεπιστημίου –ΤΕΙ τότε– της Καλαμάτας, Πελοποννήσου. Εκείνο τον Αύγουστο βγήκαν τα αποτελέσματα, τον Αύγουστο του 2011, όπου κι έφυγα από τον Άγιο Νικόλαο, πήγα στην Καλαμάτα, βρήκα ένα σπίτι στο οποίο ζούσα όλα αυτά τα χρόνια που ήμουνα εκεί και σπούδασα με πολλή αγάπη για το επάγγελμα που κάνω τώρα.

Περιέγραψέ μου με εικόνες την εμπειρία σου στη Σχολή.

Ανέμελες στιγμές ξεγνοιασιάς, ελευθερίας, ανεξαρτησίας, όμορφες στιγμές, γιατί γνωριστήκαμε με πολλά παιδιά, συμφοιτητές τότε. Πολύ ωραίες στιγμές, μαθημάτων, εξετάσεων-εξεταστικής, [00:20:00]ελευθερίας τα βράδια που πηγαίναμε βόλτες στα μπαρ. Πολύ ωραίες στιγμές, η Καλαμάτα δίνει ευχάριστες φοιτητικές στιγμές σε όλους.

Τι μαθήματα κάνατε;

Διάφορα. Κάναμε Μαθηματικά, Ανατομία, Πληροφορική κάναμε. Σύνδρομα, Φωνολογία, Γλωσσολογία, Δεοντολογία του επαγγέλματος – πού να τα θυμηθούμε όλα; Ήταν όλα σχετικά με τη λογοθεραπεία, όπως το καταλαβαίνετε, όπως είναι όλα τα πανεπιστήμια. Ναι, όλα είχανε ως διαφορετικό τίτλο: Αφασία, Απραξία, Δυσφαγία, Κινητικές Διαταραχές και διάφορα άλλα.

Πώς επηρέασε η οικονομική κρίση τις σπουδές σου;

Τότε, χρειάστηκε η μητέρα μου να φύγει στο εξωτερικό για λίγα χρόνια να πάει να δουλέψει, όπου κι εκείνη υποστήριξε 100% τις σπουδές μου τα χρόνια εκείνα. Ήταν αρκετά δύσκολα εδώ στην Ελλάδα, η μητέρα μου δεν βρισκόταν εδώ στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια, οπότε δεν τα θυμάμαι και πολύ. Δεν δούλευα κι εγώ τότε, γιατί σπούδαζα. Αλλά ήτανε δύσκολα τα πρώτα χρόνια, γιατί έπρεπε να αλλάξουμε τον τρόπο διαχείρισης των οικονομικών στοιχείων της κάθε οικογένειας –και της δικής μας– για να μπορεί να φροντίζει ένα άτομο δύο ή τρία άτομα της οικογενείας, δηλαδή η μητέρα τα παιδιά της. Ήταν αρκετά δύσκολο.

Πότε έκανες το μεταπτυχιακό σου;

Το μεταπτυχιακό μου το ξεκίνησα το 2019, εξ αποστάσεως στο Πανεπιστήμιο Frederick της Κύπρου, πάνω στην «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση», όπου πήρα αρκετά εφόδια κι έμαθα για καινούργιες έρευνες, καινούργια πράγματα γύρω από την Ειδική Αγωγή και γενικά της παιδαγωγικής εκπαίδευσης. Ναι. Και το ολοκλήρωσα το 2021 –συγγνώμη–, 2019-2021: δύο χρόνια, τέσσερα εξάμηνα εξ αποστάσεως. Μια δύσκολη εποχή, γιατί ξεκίνησε και ο κορονοϊός, οπότε έπρεπε τα μαθήματα, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, να γίνουν εξ αποστάσεως, αλλά τα καταφέραμε. Περάσαμε τα μαθήματα, τα τελειώσαμε, και πλέον έχουμε το μεταπτυχιακό.

Θέλεις να μου περιγράψεις με περισσότερες λεπτομέρειες, έτσι, το μεταπτυχιακό που έκανες;

Είναι πολύ μεγάλο, δεν ξέρω αν χρειάζεται αυτήν τη στιγμή να το αναλύσω τόσο. Δεν τα θυμάμαι και τα μαθήματα τόσο. Ήταν αρκετά απαιτητικό. Για έναν άνθρωπο που δουλεύει κοντά δώδεκα ώρες την ημέρα είναι αρκετά απαιτητικό. Είναι αρκετές οι ώρες εκείνες που θα πρέπει να αφιερώσει, αλλά με έναν πολύ καλό προγραμματισμό και ένα πολύ καλό οργανόγραμμα –που σε αυτό είμαι πολύ καλή– κατάφερα να το ολοκληρώσω στα δύο χρόνια, όπως είπα.

Πότε έκανες την Παιδαγωγική Επάρκεια;

Την Παιδαγωγική Επάρκεια την έκανα όταν γύρισα στον Άγιο Νικόλαο στην Κρήτη. Ήταν τα πρώτα χρόνια, αν θυμάμαι καλά ήταν το 2017, εκεί, με ’18. Ήτανε δύο εξάμηνα η σχολή στο Ρέθυμνο, στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου. Τα μαθήματα ήταν εξ αποστάσεως και έπρεπε να πηγαίνω στο Ρέθυμνο, αν θυμάμαι καλά δύο ή τρεις φορές το εξάμηνο για κάποιες διά ζώσης συναντήσεις και φυσικά για τις εξετάσεις που έπρεπε σε κάθε μάθημα να περάσω. Μη με ρωτήσεις τα μαθήματα, δεν τα θυμάμαι καθόλου! Οπότε, αυτό ολοκληρώθηκε πάλι σε δύο εξάμηνα, ήταν κάτι που μου έδωσε πολλά εφόδια και μου έδωσε την ευκαιρία να δω πώς είναι η ειδικότητά μου να διδάσκει μέσα σε σχολείο. Γιατί γι’ αυτό χρειάζεται η Παιδαγωγική Επάρκεια, για έναν της ειδικότητάς μου να εργαστεί στη Δημοτική Εκπαίδευση και στην Ειδική Αγωγή.

Πώς νιώθεις, έτσι, για τα φοιτητικά χρόνια που πέρασες;

Όσο ωραία ήταν άλλο τόσο ήθελα να γυρίσω πίσω στον Άγ[00:25:00]ιο Νικόλαο! Δεν ήμουν από τους φοιτητές που έφευγα και ξέχναγα την πόλη μου, ξέχναγα τους ανθρώπους. Σπούδαζα, έκανα τα μαθήματά μου, τις εξετάσεις μου, την εξεταστική, τα πάντα, τις εργασίες μου και επέστρεφα. Είχα, ας πούμε, δύο εβδομάδες, εγώ επέλεγα, αντί να πάω κάπου αλλού, στο σπίτι κάποιου άλλου παιδιού ή να πάω ακόμη κι ένα ταξίδι όπως κάναν αρκετοί τότε φοιτητές, εγώ επέλεγα να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου στον Άγιο Νικόλαο, να δω τους δικούς μου, να περάσω όμορφα. Και γι’ αυτό και γύρισα αμέσως, δεν επέλεξα να παραμείνω εκεί, να δουλέψω ή να κάνω πρακτική άσκηση κάπου αλλού. Επέλεξα να γυρίσω στον Άγιο Νικόλαο και να κάνω την πρακτική μου αλλά και να εργαστώ. Είναι κάτι που το κάνω με όλο το είναι της Αναστασίας.

Τι έκανες στη συνέχεια, όταν επέστρεψες στον Άγιο Νικόλαο;

Το πρώτο εξάμηνο που γύρισα στον Άγιο Νικόλαο, ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα ξενοδοχείο, ως πωλήτρια σε ένα κατάστημα με ρούχα, σε μια γνωστή ξενοδοχειακή μονάδα. Και μετά από αυτό, ξεκίνησα την πρακτική μου άσκηση σε ένα Κέντρο ψυχοπαιδαγωγικό του Αγίου Νικολάου, που μόλις είχε ανοίξει τότε, το 2016, κι έτσι κυλήσανε τα χρόνια. 

Πώς πήρες την απόφαση να μπεις στον Ερυθρό Σταυρό; 

Ήτανε κάτι για να γεμίσω το χρόνο μου, αρχικά, αλλά και επειδή ήξερα τι ήταν εντέλει ο Ερυθρός Σταυρός: προσφέρεις χωρίς να σκεφτείς ποιος ή τι είναι απέναντί σου, βρίσκεσαι δίπλα στον συνάνθρωπο όποια στιγμή σε χρειάζεται και, φυσικά, εθελοντικά. Και επειδή είμαι σε ένα παραϊατρικό επάγγελμα που είναι λειτούργημα, νομίζω ότι και ο χαρακτήρας της Αναστασίας, ο χαρακτήρας μου, αντιπροσωπεύει και όλο το κίνημα του Ερυθρού Σταυρού, οπότε και γι’ αυτό επέλεξα να το κάνω. Τότε, είχα τον ελεύθερο χρόνο, οπότε και το έκανα. Ήταν αρκετές οι ώρες, όπως προείπαμε, κοντά πεντακόσιες-εξακόσιες, οπότε είχα τον χρόνο εκείνο. Τώρα, αν με ρώταγες, δεν θα το ξανάκανα. Δεν θα μπορούσα να αφιερώσω όλες αυτές τις ώρες που αφιέρωσα τότε στον Ερυθρό Σταυρό. Όμως, παρόλα αυτά, βρίσκομαι στον Ερυθρό Σταυρό, είμαι ενεργή Σαμαρείτισσα, πηγαίνω όπου μπορώ και όποτε μπορώ, γιατί είμαι εθελόντρια, δεν πληρωνόμαστε γι’ αυτό, και προσφέρω όπου χρειάζεται, είτε αυτό είναι σε πλημμύρα, είτε σε φωτιά, είτε στον σεισμό που είχαμε και πρόσφατα στην Κρήτη μας, είτε σε κάποιες δράσεις απλές που μπορεί ο ποδηλατικός του Αγίου Νικολάου, ή οπουδήποτε αλλού χρειαστεί και μας καλέσουν. Οπότε, ναι, είμαι ενεργή, είμαι και γραμματέας του Τμήματος του Αγίου Νικολάου στο κομμάτι των Σαμαρειτών, οπότε κι έχω εβδομαδιαία επαφή και με τους άλλους Ερυθροσταυρίτες. 

Θέλεις να μου περιγράψεις λίγο την εμπειρία της εκπαίδευσης στον Ερυθρό Σταυρό;

Υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο θεωρητικό κομμάτι, όπου θα έπρεπε να μάθουμε πώς γίνεται, πώς διαχειριζόμαστε μια κατάσταση, μια έκτακτη κατάσταση μετά από ατύχημα, μετά από πλημμύρα, μετά από σεισμό ή διάφορα άλλα γεγονότα. Τι φάρμακα, ίσως, μπορούμε εμείς να χρησιμοποιήσουμε χωρίς να βλάψουμε έναν τρίτο άνθρωπο, τι πρέπει να κάνουμε, έτσι ώστε να ζητήσουμε βοήθεια από διάφορα άλλα σώματα ασφαλείας ή και από απλούς πολίτες. Πώς να διαχειριστούμε τις καταστάσεις, όταν έχουμε κοινό. Ναι, είχε αρκετά κομμάτια η θεωρητική εκπαίδευση. Είχαμε, φυσικά, και το πρακτικό που έπρεπε να δέσουμε το χέρι κάποιου, να μεταφέρουμε κάποιον σαν να είναι πραγματικά άτομα που χρειάζονταν βοήθεια. Και ο κύκλος της εκπαίδευσης έκλεισε με τις εκατόν πενήντα ώρες που έπρεπε να κάνουμε στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου, όπου κι εκεί μας έδωσε –ή μου έδωσε– πολλά κομμάτια παρέμβασης, στο πώς θα επικοιν[00:30:00]ωνήσεις με έναν άνθρωπο, πώς θα ζητήσεις τα προσωπικά του στοιχεία, πώς θα πάρεις τις μετρήσεις του, το καρδιογράφημά του, το πιεσόμετρό του, τη θερμοκρασία του, τι εξετάσεις μπορεί να χρειαστεί ένας άνθρωπος που παθαίνει κάποιο εγκεφαλικό, κάποια κατάσταση... Και γενικά, ας μην μπαίνουμε πολύ στο κομμάτι της πρακτικής. Ναι, μάθαμε αρκετά πράγματα μέσα τον Ερυθρό και νομίζω ότι αυτά με έχουν κάνει καλύτερη, καλύτερη ως Αναστασία.

Πού κάνατε την εκπαίδευση;

Ποια εκπαίδευση;

Για τον Ερυθρό Σταυρό.

Τότε, την κάναμε – τη θεωρητική και την πρακτική; Τότε την κάναμε σε μία αίθουσα που έχει το νοσοκομείο εδώ και είχε προσφέρει για να κάνουμε εκεί τα μαθήματα. Πλέον, ο Ερυθρός Σταυρός έχει τους δικούς του χώρους στον ΕΟΤ του Αγίου Νικολάου κι έναν καινούργιο χώρο που απέκτησε σε ένα παλιό σχολείο στην περιοχή Λακώνια. Αλλά, τότε, τα κάναμε στο νοσοκομείο.

Τι έκανες στη συνέχεια, μετά τον Ερυθρό Σταύρο;

Δούλευα, όπως είπα, στη Νεάπολη στο Κέντρο Ημέρας Ψυχικής Υγείας Νεάπολης, της «Αποστολής», και, μετά από δύο χρόνια που δούλευα εκεί, το 2019, άνοιξα το δικό μου γραφείο ως λογοθεραπεύτρια στον Άγιο Νικόλαο, ναι.

Τι οικονομικούς πόρους είχε χρειαστεί η δημιουργία αυτού του Κέντρου;

Δεν χρειάστηκε κάτι. Ευτυχώς, η πολιτεία στο να ανοίξεις μία επιχείρηση είναι πολύ εύκολη. Μετά ξεκινάνε τα βάσανα και οι οικονομικές καταστάσεις. Ούτως ή άλλως, και το δικό μου το επάγγελμα είναι υπηρεσίες που εγώ παρέχω, οπότε δεν χρειάστηκε, παρά μόνο κάποια ίσως παιχνίδια, γραφική ύλη και φυσικά να γεμίσω το δικό μου portfolio στο κομμάτι των εκπαιδεύσεων. Τίποτα παραπάνω, η πολιτεία δεν ζητάει κάτι παραπάνω. Φυσικά και την άδεια άσκησης επαγγέλματος μαζί με το πτυχίο που έχουμε. Γιατί, για να μπορείς να παρέχεις υπηρεσίες, χρειάζεται να έχεις άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

Περιέγραψέ μου τον χώρο του Κέντρου.

Του τότε ή του τώρα; 

Του τότε. 

Α, του τότε. Του τότε ήτανε μία αίθουσα δεκαπέντε τετραγωνικών, μία μικρή, με πολλά χρώματα, πολλά παιχνίδια, πολλές ζωγραφιές των παιδιών –είναι πολύ ωραίο να κρεμάς τις ζωγραφιές των παιδιών και να τις αναπολούν και οι ίδιοι–, αρκετά βιβλία και πολλά χρώματα, όπως είπα, ναι.

Ποια ήταν η λειτουργία του Κέντρου τότε;

Η λειτουργία του γραφείου τότε ήτανε υπηρεσίες λογοθεραπείας, που παρέχω εγώ ως λογοθεραπεύτρια και ειδική παιδαγωγός. Οπότε, παρείχα υπηρεσίες σε παιδιά ή και ενήλικες όταν χρειάζονταν στο κομμάτι της λογοθεραπείας.

Πόσο διάστημα έμεινε ανοιχτό;

Το γραφείο είναι ανοιχτό μέχρι και τώρα, γραφειοκρατικά. Πρακτικά, όμως, έχει ενσωματωθεί στο «Πέτρα-Μολύβι-Ψαλίδι-Χαρτί», στο Κέντρο Αγωγής και Εκπαίδευσης που άνοιξα το 2019, όπου και το ένα και το άλλο είναι η δική μου, ο δικός μου χώρος. Η σάρκα μου πήρε οστά – τα οστά μου, μάλλον, πήραν σάρκα. Ναι. Δημιούργησα αυτόν τον χώρο για να μπορώ να βοηθάω εγώ και οι διάφοροι συνεργάτες μου τα παιδιά ή τους ενήλικες και τους εφήβους που έχουν την ανάγκη μας στο κομμάτι της Ειδικής αγωγής και Εκπαίδευσης.

Περιέγραψέ μου με εικόνες τη μέρα που έγιναν τα εγκαίνια σ’ αυτόν εδώ τον χώρο.

Τα εγκαίνια του νέου μας χώρου έγιναν τη μέρα της γιορτής μου, 22/12/2021, τη μέρα που γιορτάζω εγώ ως Αναστασία Φαρμακολύτρια. Αποφάσισα εκείνη τη μέρα, γιατί μου αρέσει πολύ να γιορτάζω τις γιορτές μου, να γιορτάζω τα γενέθλιά μου, να κάνω πάρτι και να καλώ τον κόσμο γενικά και τους φίλους μου, οπότε επέλεξα εκείνη τη μέρα, γιατί είναι το όνειρό μου. Οπότε, ήθελα να το φωνάξω προς όλο τον κόσμο πως ανοίξαμε, ανοίξαμε τις αγκαλιές μας, ανοίξαμε τις αίθουσές μας. Ήρθε αρκετός κόσμος. Μας [00:35:00]γνώρισε, έμαθε για εμάς, ξεναγήθηκε στους χώρους, είχα φτιάξει και μια πολύ ωραία κατάσταση με κάτι καινούργιο που επίσης άνοιξε στον Άγιο Νικόλαο, σχετικά με τις φωτογραφίες. Οπότε, ο καθένας που ήρθε εδώ έφυγε με φωτογραφίες από τα εγκαίνια, οπότε κι εκείνοι θα έχουν στιγμιότυπα από εκείνη την ημέρα. Είχαμε, φυσικά, τον μπουφέ μας, το ποτό μας, τα κοκτέιλ – και για τους μεγάλους και για τους μικρούς: είχαμε έναν πολύ καλό μου φίλο μπάρμαν, όπου κι έφτιαξε διάφορα ποτά και τα παιδιά και για τους μεγάλους. Οπότε ναι, ήταν ένα πολύ ωραίο μεγάλο πάρτι για όλους. Και, έτσι, είχαμε και τον αγιασμό που ήρθε ο πάτερ Τζάβλας να μας αγιάσει τον χώρο και να μας δώσει την ευλογία του.

Πώς είχες διακοσμήσει τον χώρο εκείνη τη μέρα;

Τον είχαμε απλοποιήσει πολύ περισσότερο. Είχαμε μαζέψει, είχαμε φυλάξει τα προσωπικά στοιχεία των παιδιών μας, είχαμε φυσικά τακτοποιήσει τους χώρους μας, τα παιχνίδια μας, έτσι ώστε ο κόσμος που θα έμπαινε σε κάθε αίθουσα να μην επηρεάζεται ή χάσουμε κι εμείς κάτι από όλη αυτήν την κατάσταση. Λόγω του καιρού, επίσης, και λόγω των μέτρων που έχουμε λόγω του κορονοϊού, τα εγκαίνια έγιναν στην αίθουσα παιχνιδιού που έχουμε, η οποία είναι πενήντα τετραγωνικά και υπήρχε αρκετός χώρος και αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Μπήκαμε όλοι εκεί μέσα, φάγαμε, ήπιαμε, είχαμε και την ευλογία του παπά, και μετά ξεναγηθήκαμε στους διάφορους άλλους χώρους. Δεν διήρκεσε πολύ, μία με μιάμιση ώρα το πολύ και κλείσαμε στις 21:00 όπως κάνουμε κάθε μέρα.

Πώς προέκυψε το όνομα του Κέντρου αυτού;

Το «Πέτρα-Μολύβι-Ψαλίδι-Χαρτί» αποφασίστηκε μία μέρα του Αυγούστου. Ήμουνα εγώ και η κολλητή μου η Εμμανουέλα, καθόμασταν σε ένα γνωστό μαγαζί στον Άγιο Νικόλαο, σε ένα εστιατόριο, τρώγαμε και πίναμε και ξαφνικά της πετάω την ιδέα – μάλλον τη σκέψη, ότι θέλω τη βοήθεια της στο να αποφασίσω και στο να κατασταλάξω το όνομα του νέου χώρου. Οπότε, τότε αφήσαμε τα φαγητά, αφήσαμε τα ποτά και ξεκινήσαμε να λέμε διάφορα ονόματα, διάφορους συνδυασμούς. Περάσαμε πολύ ωραία, στο τραπέζι πέσανε πολλά ονόματα, αλλά είχαμε γυρίσει λίγο στο κομμάτι του παιχνιδιού, γιατί και ο χώρος είναι παιχνίδι, οι παρεμβάσεις είναι παιχνίδι, οπότε ξεκινήσαμε να λέμε παιχνίδια παραδοσιακά. Κάποια ονόματα δεν ταιριάζανε, οπότε έγινε η σύνδεση του παιχνιδιού πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί, και, εκείνη τη στιγμή, μόλις το είπαμε κι είπαμε αυτές τις τέσσερις λέξεις, ήρθαν στο μυαλό μου και τέσσερις ειδικότητες. Η πέτρα – η ψυχοθεραπεία, το μολύβι– η λογοθεραπεία, το ψαλίδι – η εργοθεραπεία και το χαρτί – η ειδική διαπαιδαγώγηση ή αποκατάσταση μαθησιακού, όπως λέμε. Οπότε, νομίζω, το ένα έφερε το άλλο. Το λογότυπό μου, επίσης, δημιουργήθηκε με πολλή αγάπη και πολλή σκέψη, με τα τέσσερα χεράκια. Τα χρώματα είναι κάτι που έπρεπε να μπει για να ζωντανέψει, εφόσον έχουμε να κάνουμε με παιδιά, οπότε το ένα έφερε το άλλο.

Τι οικονομικούς πόρους χρειάστηκε η δημιουργία αυτού του χώρου;

Χρειάστηκε ένα μεγάλο budget. Ξεφύγαμε, φυσικά, λίγο από το προσχέδιο, αλλά νομίζω ότι θα καλυφθούνε όλα τα έξοδα και όλα αυτά που έχουν ήδη δοθεί ή δανειστεί από πολύ κοντινά μου άτομα, οπότε και θα βγει κερδοφόρα η επιχείρηση αυτή για να μπορεί να είναι βιώσιμη στις εποχές που ζούμε τώρα.

Περιέγραψέ μου με εικόνες τον χώρο.

Μπαίνοντας στον χώρο, θα δεις τέσσερις φιλικές προς όλους και ευχάριστες ζωγραφιές, τις οποίες έχει φτιάξει μία καταπληκτική ζωγράφος-σχεδιάστρια, που αναφέρει την κάθε ειδικότητα και τι μπορεί να είναι ως ουσιαστικό. Επίσης, θα βρεις στο αριστερό σου χέρι[00:40:00] τη γραμματεία, το πρώτο πρόσωπο που βλέπεις τον χώρο, τη γραμματέα μας. Σε δεύτερη φάση, θα δεις μία πολύ ωραία πινακίδα με το λογότυπό μας πάνω, φωτεινό, με τα χρώματα του κέντρου. Στην πορεία, θα δεις και τον χώρο της αναμονής. Και μετά, μπαίνεις στις σκάλες, στον διάδρομο, όπου μπορείς να ανέβεις είτε από τις σκάλες στον πρώτο όροφο είτε να ανέβεις από το ασανσέρ που υπάρχει στον χώρο, λόγω των ατόμων με ειδικές ανάγκες, τα ΑμεΑ μας, που χρειάζεται να ανέβουν στον χώρο με καροτσάκι. Ανεβαίνεις πάνω στον πρώτο όροφο και μπορείς να βρεις άλλες πέντε πολύχρωμες, ευχάριστες αίθουσες με άπειρα παιχνίδια και πολύ χρώμα. Και, όπως είπα πριν, κάθε χεράκι έχει το δικό του χρώμα, οπότε και κάθε αίθουσα: η αίθουσα της ψυχοθεραπείας έχει το χρώμα μπλε σε έναν τοίχο, η αίθουσα της λογοθεραπείας έχει το κίτρινο, η αίθουσα της εργοθεραπείας και η αίθουσα του παιχνιδιού έχει το ροζ/ροζ-μωβ, και η αίθουσα της ειδικής διαπαιδαγώγησης ή αποκατάστασης μαθησιακού έχει το πράσινο. Θα βρεις στους χώρους αυτούς πολλά βιβλία, παιχνίδια, παζλ για να μπορούν τα παιδιά ή τα μικρά παιδιά που έχουμε στον χώρο να βγάζουν τα παπούτσια τους και να κάθονται εκεί, να νιώθουν οικεία, ευχάριστα και πως μπαίνουνε σε έναν δικό τους χώρο. Με πολλή αγάπη.

Πώς είναι η διακόσμηση;

Η διακόσμηση είναι απλή. Σε απλά γήινα χρώματα, με τα λουλούδια, τα φυτά μας και τις απλές χρωματικές αποχρώσεις, χωρίς έντονα πράγματα.

Και τι ζωγραφιές έχει στους τοίχους;

Έχουμε δημιουργήσει εγώ και η αδερφή μου, η οποία το έχει πάρα πολύ με τα καλλιτεχνικά, δημιουργήσαμε στον χώρο του χολ, όπως λέμε, διάφορα σχέδια στις αποχρώσεις του Κέντρου, μπλε, κίτρινο, ροζομώβ, πράσινο, και στον πρώτο όροφο, μόλις μπεις από τον φράχτη μας αριστερά, μπορείς να βρεις τρία σχέδια-σχήματα: τον κύκλο, τον ρόμβο και το τετράγωνο, το ένα μεταπηδά στο άλλο. Επίσης, μπορείς να βρεις προς την αίθουσα της λογοθεραπείας και της εργοθεραπείας τέσσερις γραμμές, που δίνουνε, έτσι, βάθος, με τα δικά μας τα χρώματα.

Ποια είναι η λειτουργία του Κέντρου;

Η λειτουργία του χώρου μας, ε; Ο χώρος αυτός φτιάχτηκε για να παρέχει υπηρεσίες σε άτομα με ιδιαιτερότητες, σε άτομα με διαταραχές, σε άτομα που χρειάζονται τη στήριξή μας. Και όχι μόνο σε παιδιά, αλλά σε εφήβους και σε ενήλικες. Και, φυσικά, να πλαισιώσει ειδικότητες, όλες οι ειδικότητες να πλαισιώσουν τις υπηρεσίες της οικογένειας. Παρέχουμε υπηρεσίες λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, ψυχοθεραπείας, συμβουλευτικής γονέων, πρώιμης παρέμβασης, αποκατάστασης μαθησιακών δυσκολιών, κι έχουμε δημιουργήσει, από πέρυσι στον προηγούμενό μου χώρο, κάποιες ομάδες παιχνιδιού, που τις ομάδες εκείνες τις κάνει μία παιδαγωγός-νηπιαγωγός-εμψυχώτρια-messy play. Οπότε παρέχουμε και ατομικές ή ομαδικές συνεδρίες παιχνιδιού, όπου εκεί τα παιδιά απολαμβάνουν messy play στιγμές, clay play στιγμές –με πηλό και διάφορα, με άμμο, χώμα–, παραμυθοϊστορίες, μουσικοκινητικά και διάφορα άλλα.

Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου στον χώρο;

Ονομαστικά;

Ιδιότητα, βασικά, ιδιότητες.

Ιδιότητες. Ναι, υπάρχει η ψυχολόγος μας, η εργοθεραπεύτριά μας, η φιλόλογος-ειδική παιδαγωγός και η νηπιαγωγός-εμψυχώτρια-messy play, όπως είπα.

Και πώς είναι η συνεργασία σας;

Πολύ καλή. Είμαστε μία δεμένη ομάδα, είμαστε μία ομάδα που επικοινωνεί για αρκετά θέματα που [00:45:00]προκύπτουν και η μία ειδικότητα βοηθάει την άλλη. Είμαστε όλοι νέοι –νέοι και στην ηλικία, νέοι και στην προϋπηρεσία–, οπότε ο ένας βοηθάει και μαθαίνει από τον άλλον.

Περιέγραψέ μου με λεπτομέρειες τα δικά σου καθήκοντα.

Τα καθήκοντά μου είναι πολλά, γιατί και ως νόμιμη εκπρόσωπος και διεπιστημονική υπεύθυνη του χώρου είμαι και θεραπεύτρια. Οπότε, οι ώρες που περνάω στον χώρο αυτό είναι αρκετές. Αρχικά, μπορώ να θέσω ως πρώτο ρόλο τον ρόλο της θεραπεύτριας, οπότε κάνω αρκετές συνεδρίες μέσα στην ημέρα σε παιδιά, εφήβους ή και σε ενήλικες. Μετά, πρέπει να διευθύνω και να επιβεβαιώνω και να βοηθάω στο κομμάτι της γραμματείας αλλά και στο κομμάτι της επικοινωνίας του Κέντρου με τους γονείς. Διευθύνω το κομμάτι της επικοινωνίας με τους ειδικούς, είτε αυτοί είναι αναπτυξιολόγοι, ή παιδοψυχίατροι, είτε κοινωνικοί λειτουργοί οι οποίοι χρειάζονται πληροφορίες για τον χώρο. Και, φυσικά, όλα τα άλλα που μπορεί να έχει μία νόμιμη εκπρόσωπος πίσω από αυτά: λογαριασμούς, υποχρεώσεις, πληρωμές κτλ. Οπότε, όλα περνάνε από το χέρι μου.

Τι συναισθήματα έχεις για αυτά τα Κέντρα που άνοιξες; Που τώρα πλέον είναι ένα Κέντρο.

Πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν μπορώ να κατονομάσω. Αλλά νομίζω ότι όλο το δικό μου το συναίσθημα φωτίζει τους δύο αυτούς χώρους που έχω δημιουργήσει. Ναι, οπότε η αγάπη, η στήριξη, η φροντίδα και η στοργή είναι από τα πρώτα που προσφέρει ο χώρος αυτός πλέον και θα συνεχίσει να προσφέρει πάντα.

Θες να μου πεις και λίγο παραπάνω λεπτομέρειες για το ρόλο σου στο Κέντρο Ημέρας στη Νεάπολη;

Είμαι εκεί ως λογοθεραπεύτρια, οπότε και οι υπηρεσίες που παρέχω στο Κέντρο Ημέρας είναι στο κομμάτι της λογοθεραπευτικής υποστήριξης. Και, φυσικά, κάνω κι άλλα πολλά που δεν είναι της αρμοδιότητάς μου, αλλά, όταν βρίσκεσαι σε μία ομάδα, δεν σκέφτεσαι τι κάνει ποιος, απλά προσφέρεις τις υπηρεσίες σου.

Ποια είναι η λειτουργία το Κέντρου αυτού;

Το Κέντρο Ημέρας είναι ένα Κέντρο, που παρέχει υπηρεσίες δωρεάν. Έχει μία ψυχολόγο, έχει δύο κοινωνικούς λειτουργούς, έχει έναν εξωτερικό συνεργάτη ψυχίατρο και τη δική μου την υπηρεσία ως λογοθεραπεύτρια.

Πώς είναι ο χώρος αυτού του μέρους;

Πιο απλός, λιτός, με τις αίθουσες της κάθε ειδικότητας. Η πιο ζωντανή και πιο ευχάριστη είναι η δική μου, καθώς έχει μέσα διάφορα χρώματα, παιχνίδια και είναι πιο, έτσι, ζωντανός χώρος.

Εργάζεσαι ακόμα εκεί;

Ναι, εργάζομαι μέχρι και τώρα, μέχρι να βρεθεί κάποιος να με αντικαταστήσει, που αυτό λογικά κι ελπίζω ότι θα γίνει άμεσα, γιατί πρέπει να δώσω όλο μου το είναι στο δικό μου το προσωπικό μου Κέντρο.

Ωραία. Θες να μου πεις λίγο παραπάνω πράγματα για το επάγγελμα του λογοθεραπευτή;

Ευχαρίστως! Η λογοθεραπεία, γενικά, είναι μια επιστήμη που σχετίζεται με την αξιολόγηση, τη διάγνωση, την πρόληψη και την επιστημονική μελέτη διαταραχών λόγου, επικοινωνίας, ομιλίας, φωνής, κατάποσης σε παιδιά και σε ενήλικες. Μπορούμε να μιλάμε άπειρες ώρες για τη λογοθεραπεία, γιατί είναι μια πολύ μεγάλη ομπρέλα, η οποία μπορεί να καλύψει. Όμως, παρόλα αυτά, ο κάθε ειδικός, αυτόματα, ακολουθώντας την πορεία του την επαγγελματική, έχει μία εξειδίκευση. Την εξειδίκευση αυτή εγώ την έχω στο κομμάτι των παιδιών, στην πρώιμη παρέμβαση, σε παιδιά που χρειάζονται λογοθεραπευτική παρέμβαση από τους 18 μήνες έως και την προσχολική ηλικία ή και σχολική ηλικία, που τα περισσότερα παιδιά μου βρίσκονται αυτήν τη στιγμή. Γενικά, η λογοθεραπεία και ο λόγος αφορά την ικανότητα του να αναγνωρίσεις λέξεις, έννοιες, καθώς και να μπορεί το άτομο να επικοινωνεί μέσα από το σύστημα με όλες τις μορφές, είτε αυτή είναι προφορική είτε είναι γραπτή, γραπτός λόγος. Μετά, έχει να κάνει με την επικοινωνία, που αποτελεί, έτσι, μια δυναμική [00:50:00]διεργασία ανταλλαγής ιδεών και πληροφοριών. Κι αυτή η δυναμική διαδικασία περιλαμβάνει την κωδικοποίηση, τη μετάδοση και την αποκωδικοποίηση των επιδιωκόμενων συστημάτων, γενικά της επικοινωνίας. Και, τέλος, η ομιλία, που είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της λογοθεραπείας, είναι το λεκτικό μέσο επικοινωνίας και μεταβίβασης του νοήματος αυτουνού που έχουμε στον εγκέφαλό μας. Άρα, για να πραγματοποιηθεί, απαιτείται ακριβής νευρομυϊκός συντονισμός και το αποτέλεσμα αυτών έχει ο κινητικός συντονισμός. Επίσης, η ομιλία αποτελείται από τον συνδυασμό των ήχων, της ποιότητας της φωνής, του επιτονισμού, του ρυθμού, οπότε κάθε ένα από αυτά τα συστήματα, μέρη, χρησιμοποιούνται με στόχο να μεταφέρουμε και να τροποποιήσουμε το ομιλητικό μήνυμα που μπορεί να έχουμε. Γενικά, η λογοθεραπεία είναι ένα παραϊατρικό επάγγελμα. Είναι ένα πολύ σημαντικό λειτούργημα αυτό που μπορεί να προσφέρει κάποιος. Και οι διαταραχές και οι κλινικές εξειδικεύσεις στην υπηρεσία της λογοθεραπείας είναι άπειρες. Όπως είπα, μπορούμε να αναλάβουμε παιδιά από 18 μηνών έως και 108! Από παιδιά που έχουν καθυστέρηση, από παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, από παιδιά που έχουν απλά μαθησιακές δυσκολίες και χρειάζονται έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, από ανθρώπους με αφασία, με δυσφαγία, διαταραχές στη ροή της ομιλίας τους και άλλες πολλές διαταραχές – ας μην μπούμε άλλο στο κομμάτι αυτό.

Εσύ τι εργαλεία χρησιμοποιείς ως Αναστασία;

Χρησιμοποιώ σταθμισμένα εργαλεία, αλλά φυσικά και άτυπα εργαλεία, τα οποία έχω δημιουργήσει εγώ με τα χρόνια εμπειρίας μου. Χρησιμοποιώ το λογόμετρο, είναι ένα σταθμισμένο εργαλείο για παιδιά 4-7 χρόνων, στο κομμάτι της γλωσσικής διαταραχής. Χρησιμοποιώ εικόνες δράσης – γενικά, χρησιμοποιούμε πολύ εικόνα, εικόνα και αντικείμενα. Αντικείμενα που μπορεί απλά να δούμε τη χρήση που μπορεί να ξέρει το παιδί, τη θέση του αντικειμένου, πού μπορεί να το βάλει, πώς μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Και εκτός από τα εργαλεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, παρατηρούμε πάρα πολύ τη διάρκεια του παιδιού μέσα στη συνεδρία ή και κατά τη διάρκεια της επαφής του με τους γονείς. Οπότε μπορεί εμείς να περνάμε 45 λεπτά με το παιδί μέσα στη συνεδρία, το παιδί κι εμείς, αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι ώρες. Είναι και η ώρα που θα βγει έξω από την αίθουσα, η ώρα που θα είναι με τον γονέα του, πώς θα αλληλοεπιδράσει το παιδί με το γονέα και γενικά όλες οι πληροφορίες που μπορούμε να λάβουμε από την οικογένεια. Γι’ αυτό κι έχουμε και μια συνεχή επικοινωνία μαζί τους, είτε με τους γονείς, αλλά είτε και με τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία, στα φροντιστήρια ή και με άλλους συναδέλφους. Επικοινωνούμε πάντα για το καλό του παιδιού και του εφήβου.

Πώς επηρέασε η περίοδος του κορονοϊού το επάγγελμα της λογοθεραπείας; 

Γενικά, επηρέασε όλες τις ειδικότητες. Αρκετοί γονείς είναι φοβισμένοι στο να έρθουν στις συνεδρίες, όχι τόσο στην αρχή, γιατί στην περιοχή μας δεν υπήρχαν πολλά κρούσματα, αλλά τώρα, το 2022, που μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων υπάρχουν πολλά κρούσματα στον Άγιο Νικόλαο. Οι γονείς φοβούνται, όμως επειδή ξέρουν και το πλαίσιο κι εμείς είμαστε και πολύ αυστηροί με τα μέτρα και γενικά, αλλά πολλοί γονείς δυσκολεύονται στο να έρθουνε ακόμη και στο δυαδικό. Αυτά. Δεν είναι μόνο, βέβαια, και ο κορονοϊός, είναι και η οικονομική κρίση, ακόμη και τώρα, γιατί αρκετοί γονείς δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις θεραπείες αυτές, οπότε και δυσκολεύονται σε αυτό. Συνδυαστικά είναι και ο κορονοϊός και η οικονομική κρίση και το ότι δεν υπάρχουν τα επαγγέλματα και ότι ο κορονοϊός δυσκολεύει την κατάσταση στον επαγγελματικό χώρο, οι μισθοί που κατεβαίνουν-ανεβαίνουν, ο κόσμος δεν μπορεί, οι ανάγκες είναι αρκετές. Οπότε, ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις θα αμελήσουν τις θεραπείες των παιδιών τους για να μπορούν να έχουν μια καλύτερη καθημερινή ζωή – που αυτό είναι στενάχωρο, αλλά ο κάθε γονέας επιλέγει το καλύτερο για την οικογένειά του.

Τι συναισθήματα έχεις τώρα, που βλέπεις αυτ[00:55:00]ούς τους σταθμούς της ζωή σου, που συζητήσαμε, από μία απόσταση;

Συνειδητοποιώ πόσα πολλά πράγματα έχω κάνει! Νομίζω ότι το ταξίδι μου δεν τελειώνει εδώ. Έχω πολλά πράγματα να προσφέρω, είτε σε ατομικό επίπεδο είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Οπότε, πλέον, ο δρόμος έχει ανηφόρα, αλλά με ωραίο τρόπο ανηφόρα, έχω πολλά πράγματα να διανύσω ακόμη. Ναι.

Τι έχεις μάθει από όλα αυτά;

Ότι δεν πρέπει να τα παρατάς, πρέπει να βάζεις στόχους και να επιτυγχάνεις τα όνειρά σου.

Και πώς σκοπεύεις να συνεχίσεις στο μέλλον;

Στο μέλλον... Δεν πηγαίνω τόσο στο μέλλον όσο στο παρόν. Θέλω να συνεχίσω να είμαι καλή σε αυτό που κάνω, να μη χάσω την ταυτότητα της Αναστασίας και της θεραπεύτριας, και να υποστηρίζω στο έπακρον κάθε οικογένεια που μπορεί να χρειάζεται τις υπηρεσίες μου και τη φροντίδα μου.

Θα ήθελες να μοιραστείς κάτι τελευταίο μαζί μας σχετικό με αυτά που είπαμε, πριν τελειώσει η συνέντευξη;

Μπορώ να πω, πως κάθε άνθρωπος θα πρέπει να ακολουθεί τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, τις ευχές του και να μην τα παρατάει τόσο εύκολα. Μπορεί οι εποχές, οι καταστάσεις να είναι δύσκολες, αλλά πρέπει πάντα να σηκωνόμαστε και να μην πέφτουμε ποτέ. Είναι καλό να βρίσκουμε τη βοήθεια που χρειάζεται ο καθένας και την υποστήριξη που χρειάζεται ο καθένας, από όποιο πρόσωπο και αν είναι αυτό, και να μην τα παρατάει, να συνεχίζει για δικό του καλό. Γιατί καταστάσεις πολλές θα βρίσκονται, είτε λέγεται κορονοϊός είτε λέγεται οικονομική κρίση. Πρέπει, όμως, εμείς, στο τέλος της ημέρας, να είμαστε ευχαριστημένοι με το σύνολο των πραγμάτων που κάναμε στην καθημερινότητά μας. Οπότε, κανένας δεν πρέπει να τα παρατάει, όποιο εμπόδιο και αν προκύπτει. Αυτό.

Τέλεια! Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συνέντευξη!

Εγώ ευχαριστώ!