Istorima Archive

[00:00:00]Καλησπέρα, ονομάζομαι Ελένη Καβούκη, είμαι ερευνήτρια στο Istorima στο νομό Θεσσαλονίκης. Η ημερομηνία σήμερα είναι 10/6 του 2022 και βρίσκομαι με τον κύριο Κώστα στον Σύλλογο Θεαματικών Περιστεριών Παναγίας Φανερωμένης. Γεια σας κύριε Κώστα, δίνω τον λόγο σ' εσάς.

Καλησπέρα κι από μένα. Εγώ λέγομαι Ασημακόπουλος Κωνσταντίνος, είμαι ο πρόεδρος του συλλόγου, και σήμερα θα μάθετε πράγματα τα οποία δεν γνωρίζετε για τα περιστέρια. Ό,τι θέλεις είμαι ανοιχτός να με ρωτήσεις για τα περιστέρια, για τον σύλλογό μας, για τους ανθρώπους του συλλόγου μας, ό,τι θέλετε μπορείτε να με ρωτήσετε.

Τέλεια, να ξεκινήσουμε κύριε Κώστα με το τι σημαίνει «Σύλλογος Θεαματικών Περιστεριών» για κάποιον που δεν έχει ξανακούσει αυτό τον όρο; 

Ναι, αυτό είναι μία πολύ καλή ερώτηση. Αυτό είναι ένα περιστέρι σαν όλα τα άλλα τα περιστέρια, η διαφορά που έχει αυτό το περιστέρι και το λέμε θεαματικό είναι αυτό που όταν πετάει το περιστέρι αυτό έχει θέαμα, δηλαδή προσφέρει θέαμα. Υπάρχουν κι άλλα περιστέρια θεαματικά, αλλά αυτό έχει το δικό του θέαμα. Λέγεται βούτα και όταν βουτάει βουίζει... με φόρα. Πέφτει, ας πούμε, όπως είναι το Stukas, που λέμε, το αεροπλάνο. Έχει ένα άλλο ακόμα προσόν: όταν ανεβαίνει, φτερουγάει με τα φτερά του, ας πούμε, ψηλά και φτερουγάει στον ουρανό επάνω και πάει πάρα, πάρα πολύ ψηλά. Αυτά είναι τα στοιχεία που έχει όταν λέμε θεαματική βούτα, θεαματικό περιστέρι. Τώρα υπάρχουν κι άλλα περιστέρια τα οποία… Είπαμε, λέγεται βούτα, είναι θεαματική. Υπάρχουν και βούτες οι οποίες είναι απλές, χωρίς να έχουνε τα στοιχεία της θεαματικής βούτας, δηλαδή το φτερό. Ειδικά το φτερό του, το φτερό και η ουρά, ανοίγει την ουρά του πολύ, η θεαματική βούτα, και το φτερό το ανεβάζει πολύ ψηλά και ανεβαίνει, να πούμε, μέχρι τον ουρανό έτσι, όπως πάει, με την ίδια αυτή, ας πούμε. Αυτή είναι η θεματική βούτα και όταν πέφτει είναι το χαρακτηριστικό της ότι βουίζει και βγάζει καπνό, από πίσω απ' το σώμα του, ας πούμε, βλέπεις μια άσπρη γραμμή, όταν πέφτει, σε καλοσύνη, όταν έχει μέρες, ας πούμε... κάποιες ημέρες, όχι συνέχεια αυτό το πράγμα. Αυτή είναι η θεαματική βούτα. Τώρα υπάρχουν κι άλλα περιστέρια τα οποία είναι σε άλλη κατηγορία, δεν ανήκουν σε μας, ας πούμε. Ανήκουνε... άλλα, τα ντουνέκια, οι πόστες, τα καλλωπιστικά… Πολλών ειδών περιστέρια τα οποία δεν έχουν καμία σχέση ας πούμε, με τη θεαματική τη βούτα, το περιστέρι.

Ο σύλλογος εδώ πώς ξεκίνησε;

Ναι, ο σύλλογος... Πριν καμιά 7-8 χρόνια περίπου πριν, είχαμε νοικιάσει αυτό το μαγαζί, να το κάνουμε έτσι ένα... να βρισκόμαστε 5-10 άτομα, που λέμε, μεταξύ μας να πίνουμε μία ρετσινούλα, ένα κρασάκι, να συζητάμε και να κάνουμε τις περιστερίσιες συζητήσεις μας, αλλά είδαμε ότι επειδή ήμασταν ίδιοι και είχαμε ίδια περιστέρια, είπαμε: «Δεν κάνουμε έναν σύλλογο να ενταχθούμε κι εμείς στη θεαματική βούτα, στους συλλόγους της θεαματικής βούτας;». Και έτσι ξεκινήσαμε, κάναμε τα χαρτιά μας, μαζέψαμε τις υπογραφές μας, κάναμε το καταστατικό μας στον δικηγόρο και όλα αυτά που... τη σειρά που παίρνει, ας πούμε, και έτσι ξεκινήσαμε και κάναμε τον Σύλλογο Θεαματικών Περιστεριών Παναγίας Φανερωμένης. Αυτή τη στιγμή έχει ενεργά άτομα 23, ενεργά, στη θεαματική βουτά, πάλι το ξαναλέω, ενεργά, γιατί υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι είναι γραμμένοι στον σύλλογο, αλλά δεν έχουνε τα ίδια στοιχεία περιστεριών, ας πούμε, έχουνε κάποια άλλα περιστέρια, αλλά είναι στον δικό μας τον σύλλογο. Ακολουθάνε, να πούμε, το σύλλογό μας, προσφέρουν στον σύλλογό μας τα παιδιά, απλά δεν προσφέρουν στις γιορτές του συλλόγου, να το πω έτσι. Δηλαδή, την ώρα που ο σύλλογος έχει μία γιορτή και πρέπει να πετάξει τα περιστέρια του, να τα δείξει στον κόσμο, γιατί έρχονται απ' όλη την Ελλάδα, τότε, ας πούμε, αυτοί οι ανθρώποι, οι υπόλοιποι ανθρώποι του συλλόγου, δεν μπορούν να δείξουν τα περιστέρια τους. Μόνο αυτοί που έχουν τις θεαματικές τις βούτες, αυτοί.

Ποιες είναι οι δράσεις, δηλαδή, του συλλόγου; Τι σημαίνει, δηλαδή, θεματικό περιστέρι όσον αφορά τις γιορτές που μου αναφέρατε και νωρίτερα;

Ναι, αυτό γίνεται δύο φορές το χρόνο, μία τον χειμώνα και μία το καλοκαίρι. Αυτό γίνεται σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, στις περισσότερες, που έχουνε θεματικές βούτες: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Κατερίνη, τώρα μην αφήσω μερικές πόλεις, Δράμα και ούτω καθεξής, έχει σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν αυτά. Υπάρχουν σύλλογοι θεαματικών περιστεριών, όπως είναι ο Σύλλογος Θεαματικών Περιστεριών της Παναγίας Φανερωμένης. Υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Κάθε χρόνο αυτοί οι συλλόγοι κάνουν κάποιες γιορτές. Υπάρχουν οι γιορτές οι οποίες γίνονται εκδρομές, με τις οικογένειές μας, που είναι πολύ ωραίο είναι κάτι συλλογικό και οικογενειακό συγχρόνως, δηλαδή ενώνονται οι φίλοι κι ενώνουν και τις οικογένειές τους μαζί. Είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό, είναι ανθρώπινο, γιατί έχουνε ξεχαστεί πλέον οι ανθρώποι, δεν υπάρχουν πλέον, να πούμε, να δούμε οικογένειες να είναι μαζί, φίλοι. Εμείς προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό. Φέτος έχουμε βάλει στόχο να κάνουμε, συν όλες τις άλλες δραστηριότητες, όπως είπες και εσύ, και αιμοδοσία. Κ αυτό είναι ένα ανθρώπινο στοιχείο που το χρειάζεται ο άνθρωπος, ας πούμε, τη συμπαράσταση. Εμάς αυτό το πράγμα μας συγκινεί και θέλουμε να το κάνουμε, είναι ο στόχος μας αυτός φέτος, να κάνουνε τη δικιά μας μονάδα αίματος. Τώρα, πάμε στις γιορτές… Οι γιορτές είναι στις αρχές του Γενάρη, την πρώτη Κυριακή του Ιανουαρίου, ο σύλλογός μας έχει τη δικιά του την ετήσια γιορτή, τη χειμωνιάτικη. Και τον Ιούνιο έχει ξανά την άλλη γιορτή του, την καλοκαιρινή. Τι γίνεται με τις γιορτές τώρα. Δηλώνουν, ας πούμε, κάποια άτομα ότι θα πετάξουν τα περιστέρια, θα τα δείξουν στον κόσμο, ας πούμε. Τα ετοιμάζουν όλο τον χρόνο, τα ετοιμάζουν, τα πετάνε, τα μαθαίνουνε να κάνουν το πρόγραμμα, που πρέπει να κάνουν, γιατί υπάρχει πρόγραμμα στα περιστέρια, αυτά τα συγκεκριμένα, τα προετοιμάζουνε και προσπαθούν να είναι καλύτεροι κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο και καλύτερα, να το πω έτσι. Τυχαίνουν κάποιες στιγμές οι οποίες είναι, να το πω, κακές, λόγω κακών καιρικών συνθηκών, δεν θα γυμναστούνε σωστά κάποια περιστέρια, καποιανών ανθρώπων τα περιστέρια, και μπορεί να μην δείξουν το τόσο ωραίο, αυτό που δείχνουν κάθε μέρα στον ιδιοκτήτη τους. Έρχεται η ώρα της γιορτής, η προετοιμασία είναι τεράστια, γιατί θα 'ρθούνε κόσμος από όλη την Ελλάδα: Δράμα, Κοζάνη, Κατερίνη, Σιάτιστα, Βέροια, Σαντορίνη, δηλαδή, τι να σας πω τώρα; Είναι απ' όλη την Ελλάδα, έρχονται, να πούμε, μαζεύονται κι όχι μόνο για τη δικιά μας τη γιορτή. Η δικιά μας γιορτή θα είναι, ας πούμε, την πρώτη Κυριακή του Γενάρη. Υπάρχουν άλλες οι οποίες, θα δείξουμε και μετά εκεί πέρα κάποια στοιχεία, υπάρχουν ημερομηνίες οι ποιες είναι καθιερωμένες οι γιορτές. Άλλοι έχουν τη δεύτερη Κυριακή του Γενάρη, άλλοι την τρίτη, άλλοι έχουν τον Δεκέμβρη, άλλοι έχουν τον Ιανουάριο. Η δικιά μας είναι την πρώτη Κυριακή του Ιανουαρίου. Γίνεται μία τεράστια προσπάθεια και μια μεγάλη... να προσεγγίσουμε τον κόσμο να 'ρθει κοντά μας, αυτοί που αγαπάνε το θεαματικό περιστέρι και εκείνο τον καιρό μαζεύουμε, να το πω έτσι, μαζεύουμε κάποια δώρα να γίνει μία γιορτή, να δωρίσουμε κάποια πράγματα, να χαρεί ο κόσμος, ας πούμε, και τέτοια. Βγάζουμε μπλούζες, καπέλα, τέτοια, σημαίες, τα κάνουμε δώρο. Έχουμε μία πολύ δυνατή οργάνωση και αυτή όμως η οργάνωση από όλα τα μέλη του συλλόγου θέλει τροχάδι να —και μήνα, ένα μήνα-δύο μήνες πιο μπροστά— να οργανωθούμε, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στην γιορτή μας την ετήσια, η οποία είναι και το πιο βασικό στοιχείο του συλλόγου, ας πούμε, η [00:10:00]γιορτή αυτή, όλων των συλλόγων. Όλων των συλλόγων. Υπάρχουν κάποιοι σύλλογοι παλιότεροι από μας οι οποίοι προσφέρουν πολύ πιο πολλά, όπως είναι στην Αθήνα, κάτω, οι ανθρώποι, και χρήμα και χρόνο και πολλά, πάρα πολλά, και με αιμοδοσίες και με πολλά πράγματα και, όπως κάναμε κι εμείς, για το Χαμόγελο του Παιδιού και κάποια άλλα αυτά που δίνουμε... Μαζεύουμε ένα ποσό πάμε, πάνε από σούπερ μάρκετ πράγματα, υλικά που τα χρειάζονται, ας πούμε, τα παιδιά τα οποία έχουνε προβλήματα… Και τα δίνουμε εκεί πέρα στα ιδρύματα, χωρίς καμία άλλη ανταλλαγή και τέτοια. Θέλουμε και το κάνουμε σαν σύλλογος και αυτό όμως το κάνουν κι άλλοι συλλόγοι, δεν το κάνουμε μόνο εμείς. Προσφέρουμε, δηλαδή, οι σύλλογοι των περιστεράδων, προσφέρουν πάρα πολλά, αλλά δεν φαίνονται. Δηλαδή, φαίνονται μόνο εκείνη τη στιγμή, σε μας και ευχαριστιέται η δικιά μας η ψυχούλα, ας πούμε, που το κάνουμε αυτό το πράγμα. Όπως και με τη γιορτή μας, όταν έρχεται σε μία πόλη, όπως είναι Θεσσαλονίκη, ή να το πω η Δράμα, μία μικρή πόλη, και φέρνει κόσμο και βλέπεις ας πούμε 1.000 άτομα, 500, 800, ξέρω 'γω, πόσα θα μπορέσουν να 'ρθουν, ή στον Τύρναβο ή στον Βόλο, που γίνεται πανικός από κόσμο, και βλέπεις... πας σε μία πόλη όλος αυτός ο κόσμος, τότε και προσφέρουν κι εκείνοι χρήμα, σ' εκείνη την πόλη. Ξοδεύουν κάποια λεφτά, θα πάνε, ας πούμε, στο Βόλο, θα παν στα τσιπουράδικα, θα πάνε δεξιά-αριστερά, θα αγοράσουν πράγματα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ τώρα, δηλαδή προσφέρουμε κι εμείς πολλά πράγματα σε αυτή τη χώρα, αλλά δεν φαίνεται, να πούμε. Και είναι λίγο... εμάς μας πονάει, βέβαια, μας έχουν για λίγο πιο πίσω, ας πούμε, τους περιστεράδες, ενώ είμαστε πάρα-πάρα πολλοί. Δηλαδή, θα μπορούσαμε να έχουμε δικό μας κόμμα, να στο δώσω να καταλάβεις, και δεν το κάνουμε… Όπως είναι οι κυνηγοί, να το πω έτσι, έτσι είναι και οι περιστεράδες, να πούμε, το ίδιο πράγμα είναι. Πολλοί περιστεράδες που είναι κυνηγοί, θα μπορούσαμε κι εμείς να είχαμε το δικό μας κόμμα, όπως έχουν οι κυνηγοί, λέω τώρα, ας πούμε. Εμείς δεν το κάνουμε αυτό το πράγμα, είμαστε σταθεροί στις ιδέες μας, θέλουμε να αναδείξουμε το… Είναι ελληνικό περιστέρι η θεαματική βούτα, η βούτα συγκεκριμένα είναι ελληνικό περιστέρι, έχει εγκριθεί, δηλαδή, ελληνικό περιστέρι και προσπαθούμε να δείξουμε την αξία του περιστεριών και τη δικιά μας την αξία, σαν περιστεράδες, να τη δείξουμε στον κόσμο και να μας αγαπάνε και να μας έχουν, ας πούμε, όμορφα κι ωραία. Αυτό.

Εσείς, κύριε Κώστα, πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με τα θεαματικά περιστέρια;

Πολύ ωραίο. Ο πατέρας μου ήτανε περιστεράς. Εμείς είμαστε τέσσερα αγόρια, τέσσερα αδέρφια. Ένας μεροκαματιάρης, κομπρεσέρ βαρούσε ο πατέρας μου, να φανταστείτε, μεροκαματιάρης… Αλλά σχολούσε το μεσημέρι απ' τη δουλειά του και πήγαινε... τα είχαμε στην αυλή τα περιστέρια, διώροφο το σπίτι μας, πάνω μέναμε, κάτω, στην αυλή, είχαμε τα περιστέρια. Και ο πατέρας μου σχολούσε απ' τη δουλειά, ανέβαινε, πλενότανε, τον ετοίμαζε η μάνα μου το φαΐ και το 'τρωγε στα περιστέρια. Και αυτό εγώ από μικρό παιδί που ήμουνα, ενώ είμαστε τέσσερα αγόρια, τα δύο μάθαμε με τα περιστέρια, έμαθε ο δεύτερος και ο τελευταίος με τα περιστέρια. Όλοι τα μάθαμε, αλλά ασχοληθήκαμε εμείς με τα περιστέρια, ο δεύτερος και ο τελευταίος μου ο αδερφός, εγώ, δηλαδή, και ο τελευταίος αδερφός μου ασχοληθήκαμε τα περιστέρια. Όταν εγώ ξεκίνησα να έχω το ‘69, το 1969 περίπου, λέει ο πατέρας μου στη μητέρα μου, λέει: «Ελένη, αυτό το παιδί —λέει— θα γίνει περιστεράς. Δεν θα μάθει γράμματα —λέει— και θα γίνει —λέει—, το 'χει πολύ. Γι' αυτό —λέει— θα βγάλω —λέει— τα περιστέρια». Μία ιστορία θα σου πω τώρα η οποία είναι συγκινητική, λέει η μάνα μου: «Δεν γίνεται —λεει— αυτό που λες. Δεν θα βγάλεις —λέει— καθόλου τα περιστέρια. Εγώ —λέει— σε γνώρισα με τα περιστέρια, τα αγαπάω κι εγώ όπως αγαπάω εσένα. Δεν θέλω —λέει— να βγάλεις τα περιστέρια. Θέλω να είσαι εδώ κοντά μου, μαζί μου, με τα περιστέρια, όλοι μαζί». «Όχι —λέει— θα τα βγάλω, γιατί ο Κώστας —λέει— θα γίνει περιστεράς. Δεν θα μάθει γράμματα».

Τι σημαίνει «να τα βγάλω» κύριε Κώστα;

Να τα βγάλει, δηλαδή να τα χαλάσει τα περιστέρια, να μην έχει περιστέρια καθόλου, να τα πάρει από…. να ξηλώσει στα κουμάσια του και να τα πάρει από κει πέρα, ας πούμε, και να τα δώσει αλλού, να μην έχει καθόλου περιστέρια. Η μάνα μου δεν το ήθελε καθόλου. Εγώ σαν να με έσφαζαν εκείνη την ώρα, όταν το είπε, ήμουνα 7 ή 8 χρόνων, μάλλον 8 χρόνων πρέπει να 'μουνα. Είμαι το 1962, το ‘69, 7 χρόνων. Βγάζει τα περιστέρια, τα χαλάει και τότε τα είχε πάει σε ένα μαγαζί, που πουλούσανε περιστέρια. και τα 'δωσε εκεί πέρα, σ' ένα φίλο του. Εγώ στεναχώρια... δεν ήθελα ούτε στο σπίτι μου να πάω, τόσο πολύ. Κάποια στιγμή, ένα... εγώ κάθε πρωί πήγαινα σχολείο, όπως κατέβαινα από πάνω, από το σπίτι μου να κατέβω, βλέπω στην αυλή ένα περιστέρι. Είχε γυρίσει στο μέρος του, στο κουμάσι του, κάποιο απ' αυτά που πούλησε, που τα 'δωσε ο πατέρας μου, για να τα χαλάσει. Και, εγώ επειδή ήξερα, το έπιασα. Τότε, κουμάσια τα είχε χαλάσει και το 'κανε πλυσταριό, για να βάζει η μάνα μου τη σκάφη, να πλένει τα, δεν υπήρχαν πλυντήρια τότε…

Τι είναι τα κουμάσια κύριε Κώστα

Τα κουμάσια είναι περιστερώνες. Λοιπόν… και τα είχε χαλάσει. Το στρίμωξα, να το πω έτσι, και το 'πιασα, το 'πιασα και το 'βαλα μία παραμάνα. Παραμάνα το βάζουμε... τρυπάει, ας πούμε, το πρώτο φτερό, μαζεύεις όλα τ' άλλα και το πιάνεις και δεν μπορεί να πετάξει, να φύγει. Οπότε, το κρατάς εκεί πέρα. Πήγα, βρήκα έναν τενεκέ εκείνη την ώρα, λέω τη μάνα μου: «Μαμά», εν τω μεταξύ εγώ το πρωί δεν τρώω καμιά φορά, λέω «Μαμά, λίγο ψωμάκι θα μου δώσεις, γιατί με πονάει το στομάχι μου;», για να ταΐσω το περιστεράκι. Το παίρνω, το πάω πάνω στην ταράτσα, το βάζω μες στον τενεκέ, το γυρνάω ανάποδα στον τοίχο, την τρύπα του τενεκέ, να μην μπορεί να βγει και το είχα εκεί πέρα μέσα. Την ώρα... σχόλασα... Δεν είχα σκέψη άλλη, να σχολάσω, για να τρέξω στο περιστεράκι μου, πίσω, να πάω να το δω. Να μην σ' τα πολυλογώ, ήρθε και δεύτερο περιστέρι, μετά από 15 μέρες, 10 μέρες μετά ξανά. Μετά απ' το πρώτο, μετά από 10-15 μέρες ήρθε και το δεύτερο περιστέρι. Και έτυχε να είναι αρσενικό και θηλυκό. Την ίδια κίνηση έκανα, το 'πιασα κι εκείνο, το πήρα, το πήγα πάνω, στην ταράτσα, το 'βαλα κι εκείνο μέσα στον τενεκέ, στη φωλιά, να το πω έτσι, και έτσι ξεκίνησα να έχω τα πρώτα δικά μου περιστέρια, τα οποία ήταν του πατέρα μου αυτά, απλά είχανε γυρίσει στους περιστερώνες τους και άρχισα να έχω τα πρώτα δικά μου περιστέρια, κρυφά βέβαια. Κάποια στιγμή η μητέρα μου, επειδή έπαιζα μπάλα εγώ, με έβλεπε, ας πούμε, στη γειτονιά μπροστά όλα τα παιδιά, ο Κώστας εξαφανισμένος. Βρε αμάν! Λέει τον πατέρα μου: «Τάκη, κάπου πάει το παιδί αυτό». Με παρακολούθησε ο πατέρας μου, είδε ότι εγώ... ανέβηκε στην ταράτσα επάνω, είχαμε από πίσω πόρτα, ανέβηκε από πάνω, να πούμε, και με είδε που καθόμουν κι έβλεπα τα περιστέρια... και μάλιστα έχω μία φωτογραφία, ακριβώς ίδια φωτογραφία, έτσι όπως με έπιασε ο πατέρας μου, να έχω τα περιστέρια. «Τι κάνεις εδώ;». Βλέπει τα περιστέρια, τα περιστέρια εν τω μεταξύ τα είχα βγάλει τις παραμάνες, είχαν μάθει να τα πιάνω, ας πούμε, είχανε γεννήσει και είχαν και πουλάκια μικρούτσικα, δηλαδή βγήκανε τα αυγουλάκια τους, να πούμε, ήταν πουλάκια και μεγαλώναν πουλάκια. «Τι κάνεις εδώ;». Με το: «Τι κάνεις εδώ»... ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός. Να μην σ' τα λέω... περιληπτικά να τα πούμε, μου λέει: «Ρε θα μάθεις γράμματα; Ρε θα γίνεις αλήτης, τι θα γίνεις ρε; Ρε όλη την ημέρα με τα περιστέρια ρε θα είσαι;». Λέω: «Όχι ρε μπαμπά», λέω. «Πού τα βρήκες ρε αυτά;». «Μπαμπά είναι τα δικά σου —λέω—. Γυρίσανε και τα 'πιασα και τα 'βαλα εδώ πέρα να μην... φοβηθήκα μην χαθούν, να μην κάνουν…». Ψέματα, απλά για να τα μαζέψω εγώ, για να τα έχω εγώ. Θα μπορούσε να τα είχε βρει αυτός, απλά τα είδα εγώ και τα μάζεψα εγώ, μπορεί να είχαν έρθει και άλλα και να μην τα είχα δει, και να τα μάζεψε αυτός. Μου λέει: «Θα μάθεις ρε γράμματα; Θα μάθεις;». Λέω: «Μπαμπά, θα μάθω ρε μπαμπά —λέω— γράμματα —λέω—. Ο καλύτερος —λέω— θα 'μαι». «Ρε άμα δεν φέρεις δεκάρι —λέει— το αποδεικτικό, θα σε σφάξω κι εσένα και τα περιστέρια», λέει ο πατέρας μου, για να με φοβερίξει. [00:20:00]Αλλά, ήξερα ότι θα φάω ξύλο. Δηλαδή, αν δεν γινόταν αυτό το σκηνικό έτσι, θα 'τρωγα πολύ ξύλο. Οπότε, ίσως να ήταν και το πρώτο δεκάρι που πήρα στη ζωή μου, να πούμε, ήταν το πρώτο δεκάρι. Δηλαδή 5, 5, 10, τρίτη χρονιά! Πέντε, τέταρτη, πέμπτη. Δηλαδή, δεν ήμουνα καλός μαθητής, δηλαδή, με τα γράμματα, θέλω να σου πω, όμως, ότι έβγαλα το σχολείο κανονικά, με έκανε δικές μου περιστερώνες ο πατέρας μου, επειδή πήρα 10. Έτρεχα με το αποδεικτικό, να πούμε, στο χέρι να πούμε: «10 μπαμπά, 10!», για να με κάνει περιστερώνες, κουμάσια. Και έτσι ξεκίνησα κι έκανα τα περιστέρια μου, το 1969 —έχω και φωτογραφία, να σας δείξω— ήταν η πρώτη μου φωτογραφία, δηλαδή —μπορεί να είναι και ασπρόμαυρη, δεν θυμάμαι κιόλας— με τα περιστέρια μου, τα πρώτα μου περιστέρια. Και μέχρι τότε δεν... παντρεύτηκα στο Βόλο να φανταστείτε, έφυγα στο Βόλο πήγα, 22 χρόνια ήμουνα εκεί. Από 'δω όταν έφυγα, πήρα τα περιστέρια μου και όταν χώρισα από το Βόλο και ξαναήρθα εδώ, πάλι τα ξανάφερα πάλι εδώ. Δηλαδή, πολύ τα αγαπάω τα περιστέρια, είναι η αδυναμία μου.

Τι σημαίνει να έχει κάποιος τα δικά του περιστέρια κύριε Κώστα; Δηλαδή, ποια είναι η καθημερινή... οι δραστηριότητες, η φροντίδα, τι περιλαμβάνει;

Τώρα πλέον, έτσι όπως έχουν γίνει τα περιστέρια, έχει μεγάλη σημασία το να έχεις τα δικά σου περιστέρια, που λέμε. Υπάρχουν περιστέρια —τα δικά μου να το πω έτσι— που έχουν τα δικά τους στοιχεία, έχουνε επάνω δαχτυλίδι το οποίο γράφει το όνομά μου, τους κωδικούς μου, έχει πολλά στοιχεία, ας πούμε. Αυτό το περιστέρι τώρα άμα μου το πιάσει κάποιος άλλος, αυτόματα μπορεί να το κάνει δικό του. Επειδή υπάρχουν νόμοι, αλλά άγραφτοι, δεν υπάρχουν γραμμένοι νόμοι, ότι αυτό εδώ είναι δικό μου και πρέπει να μου το δώσεις και τέτοια. Και έτσι, ας πούμε, προσπαθούμε να κρατήσουμε κάποιες ισορροπίες με τα δαχτυλίδια. Γράφει, ας πούμε, Σαλονικιός, αυτό είναι δικό μου το περιστέρι, το άλλο γράφει Κωνσταντίνου, ξέρω 'γω, είναι του αλλουνού το περιστέρι το άλλο γράφει… Κάποιοι δεν βάζουν καθόλου, δεν τους νοιάζει, δεν βάζουν καθόλου. Προσπαθούμε να έχουμε τη δικιά μας τη ράτσα, τα δικά μας τα περιστέρια, δηλαδή, από κάπου τα πήραμε κι εμείς, από κάποιον τα πήραμε, προσπαθούμε αυτή τη ράτσα να την έχουμε καθαρή, να μην την μπερδέψουμε με άλλα περιστέρια, για να έχουμε καθαρή ράτσα. Όταν είναι καθαρή η ράτσα, αποδίδει κιόλας σε όλα τα άλλα που ζητάμε σαν περιστεράδες εμείς, στην θεαματική τη βούτα. Αυτό είναι, το να έχεις δικά σου περιστέρια. 

Εσείς τα περιστέρια πού τα έχετε δηλαδή; Πού βρίσκονται τα περιστέρια;

Ναι… Εμείς τα περιστέρια τα έχουμε... οι περιστερώνες μου τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι εδώ, στα Σφαγεία, έξω, γιατί εδώ, στη Θεσσαλονίκη και γενικά στις πόλεις, τις μεγάλες έχουμε ένα πρόβλημα με τους νομούς. Δεν αφήνουν τους περιστεράδες να 'χουν στην ταράτσα ή αφήνουνε κάποιοι, να πούμε, και άλλοι δεν αφήνουν ή αφήνουνε στην πολυκατοικία να έχεις περιστέρια και ο γείτονας κάνει παράπονα, ας πούμε, ενώ μπορεί να είναι κάποιο ελεύθερο περιστέρι να πάει να κουτσουλήσει, ας πούμε, πάνω, στο μπαλκόνι του, λέω. Το δικό μας το περιστέρι, αυτός που είναι περιστεράς και έχει δικά του περιστέρια, είτε τα 'χω στα χωράφια, έξω, είτε τα 'χω στις πολυκατοικίες, εγώ το δικό μου το περιστέρι το περιποιούμαι, το φροντίζω. Εμάς το μήνα μου μπορεί να μας στοιχίζει, με φάρμακα και με τέτοια, μπορεί να στοιχίζει και 60 ευρώ και 70 ευρώ και 80 ευρώ και 100 ευρώ, ανάλογα την ποσότητα των περιστεριών που έχεις… Ειδικά σε περίοδο αναπαραγωγής, να πούμε, που είναι... που διπλασιάζονται, τριπλασιάζονται αυτά, ξοδεύεις πιο πολλά λεφτά και πιο πολλά φάρμακα, να τα συντηρείς και ούτω καθεξής. Ενώ ένα ελεύθερο περιστέρι ή μία δεκαοχτούρα, μπορεί να κάνει μία ζημιά, να πούμε, να πάει να φάει τα φυτά του ανθρώπου, που είναι στο μπαλκόνι, αλλά δεν θα 'ναι τα δικά μου τα περιστέρια, δεν θα 'ναι καποιανού περιστερά, γιατί ο περιπτεράς τα κοιτάει τα περιστέρια του, δεν είναι ελεύθερα. Και ο περιστεράς θέλει να τα βλέπει την ταράτσα τα περιστέρια, εκεί που τα έχει, δεν θέλει να τα βλέπει, να πούμε, στα άλλα τα μπαλκόνια. Τι δουλειά έχουν να πηγαίνουν στα άλλα τα μπαλκόνια; Γι' αυτό τα έχουμε εκεί πέρα, τα έχουμε με τα ιχνοστοιχεία τους, αγοράζουμε ιχνοστοιχεία, πετραδάκια, χαλίκια, ιστορίες, τέτοια πράγματα, που τρώνε, να μην πηγαίνουν αλλού, να βοσκάνε σε άλλα μπαλκόνια ή σε αλλά αυτά, να είναι εκεί, στην ταράτσα τους. Γι' αυτό τα δικά μας τα περιστέρια είναι ελεγχόμενα. Όλες οι ζημιές που βλέπετε, βάζουνε στα μπαλκόνια κάτι CD, κάποια άλλα —πώς λέγεται αυτή η λέξη;— να διώχνουνε τα περιστέρια από κει πέρα, δεν είναι δικά μας περιστέρια. Κι ούτε θέλω ποτέ να πάει το δικό μου περιστέρι να κάνει κάποια ζημιά σε άλλον. Μα τι να το κάνω εγώ, να πηγαίνει στου αλλουνού μπαλκόνι; Δεν είναι ωραίο, δεν είναι σωστό. Γι' αυτό λέμε τα δικά μας περιστέρια είναι δικά μας περιστέρια, είναι ελεγχόμενα. Θα είναι στον περιστερώνα τους, στο κουμάσι τους, καθαρά, όμορφα, περιποιημένα, κάτω με σχάρες. Έχουνε φτάσει, δηλαδή, τα περιστέρια να είναι… Και να βγαίνουνε ακριβά, ας πούμε, όλα αυτά τα πράγματα που φτιάχνουμε για τα περιστέρια, και να —η συντήρηση των περιστεριών δηλαδή—... και θέμα υγειονομικού ενδιαφέροντος, να το πω έτσι, αλλά και προς εμάς, τους ίδιους, αλλά και προς τον ξένο κόσμο και γι' αυτό και τα κάνουμε. Εμείς τα εμβολιάζουμε τα περιστέρια, εμείς κάνουμε σαλμονέλα, τύφο, παράτυφο, παραμυξίωση, εμβόλιο, για να μην έχουμε σαλμονελώσεις. Εμείς τα κάνουμε τριχομονάδες, εμείς τα κάνουμε... Και θέλω να σου πω μ' αυτό το πράγμα ότι όντως, να πούμε, και ξοδεύουμε λεφτά και περιποιούμαστε τα περιστέρια μας, έτσι όπως πρέπει, κι ο κόσμος δεν πρέπει να παραπονιέται, να πούμε, για μας. Μπορεί για κάποιους άλλους, ναι, αλλά όχι για μας. Δηλαδή, εμείς είμαστε... τα θέλουμε εκεί, που τα έχουμε τα περιστέρια. Τώρα εγώ τα έχω σε κάποιο οικόπεδο, ας πούμε, έξω, προς τα Σφαγεία, που σας είπα τώρα, προηγουμένως. Δεν ενοχλώ, βέβαια, εκεί πέρα, είναι εργοστάσια και τέτοια, δεν ενοχλώ, ας πούμε, σε κόσμο να είμαι, σε σπίτια μέσα. Αλλά, εντάξει, δεν... θα μπορούμε, ας πούμε, να είμαστε προσεκτικοί και να 'χουμε, όπως είπες κι εσύ, τα δικά μας περιστέρια και να μην ενοχλούμε κανέναν. Αυτό.

Πώς χτίζεται η σχέση με τα περιστέρια κύριε Κώστα;

Πώς—

Πώς χτίζεται η σχέση. Πώς μαθαίνουν τα περιστέρια να σας ακούνε;

Ναι.

Θέλετε λίγο έτσι να μας περιγράψετε τη διαδικασία;

Ναι, ναι. Πώς γίνεται η σχέση με τα περιστέρια; Το περιστέρι είναι ένα ζωντανός οργανισμός κι αυτό, όπως είναι κι ο άνθρωπος. Το μιλάς και σε καταλαβαίνει. Ειδικά αυτά τα περιστέρια τα οποία γεννιούνται στους περιστερώνες στους δικούς μας, δεν είναι ξένα, εκεί πέρα μεγαλώνουνε. Έχουμε περιστέρια το οποίο είναι 10 χρονών. Αυτό μεγάλωσε μέσα στο δικό μου τον περιστερώνα, Το 'χω 10 χρόνια, μεγαλώνω μαζί του, όπως είναι ένα σκυλί. Όπως εκπαιδεύεις ένα σκυλί, το μαθαίνεις να σ' ακούει, να μην κάνει τις ζημιές του και τα αυτά του, έτσι είναι και το περιστέρι. Το περιστέρι, βέβαια, τις ζημιές του δεν μπορείς να του μάθεις... θα κουτσουλήσει, θα κουτσουλήσει στον περιστερώνα του ή στον προαύλιο χώρο που έχει. Αλλά, όπως είπα και προηγουμένως, δεν θα πάει να κάνει ζημιές έξω. Τώρα, από κει και πέρα, το... μικρό είναι, το παίρνουμε, το μαθαίνουμε να πετάει, το μαθαίνουμε να μάθει να είναι στον δικό του τομέα, για να μην μπορεί να το πιάσει κάποιος άλλος και να το κάνει δικό του. Το εκπαιδεύουμε με λίγα λόγια… Όταν μεγαλώσει, περάσουν οι πρώτοι 2-3 μήνες και λίγο μεγαλώσει, αρχινάει και αυτό να καταλαβαίνει πιο πολλά, να καταλαβαίνει τον τομέα του, δηλαδή πού βρίσκεται, να ξέρει το κουμάσι του, δηλαδή τον περιστερώνα του, αν φυσάει κάποιος αέρας και το πάει λίγο πιο εκεί, να ξέρει να γυρίσει πίσω. Βέβαια, όχι πάρα πολύ μακριά, για να μπορεί να χαθεί, χάνονται κιόλας κάποια περιστέρια. Έτσι το εκπαιδεύεις, δηλαδή αυτή είναι η σχέση μεταξύ του περιστερά και του περιστεριού ας πούμε, να το πω. Το εκπαιδεύει, το μαθαίνεις να έρχεται το πρωί, ας πούμε, το απόγευμα που θα πας να τα πετάξεις τα περιστέρια σου, να τα πετάξεις, να πάνε μέχρι ένα σημείο στον ουρανό, 800 μέτρα, πόσο ύψος θα πάνε, ας πούμε, μπορεί να μην τα βλέπεις κιόλας, να τα φωνάξεις, να 'ρθουνε. Τα φωνάζεις πάλι με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Έχεις κάποια άλλα περιστέρια, δεν είναι βούτες, λέγονται παπαγαλάκια ή μισίρια —λέγονται— ή καπλάνια, αυτές είναι ορολογίες των περιστεριών αυτών, που σου λέω, τα [00:30:00]συγκεκριμένα περιστέρια. Μ' αυτά τα περιστέρια τα φωνάζεις τα περιστέρια τα ουτζίδικα, τις βούτες, να τα φέρεις κάτω. Μόλις τα φέρεις κάτω, βάζεις πάλι μέσα τα παπαγαλάκια ή τα μισίρια, όπως τα ονομάζουμε, βάζεις μέσα τα μισιρία και μένουν πάλι οι βούτες έξω. Θες, ας πούμε, να ξαναπετάξεις κάποια άλλα —γιαβράκια, μικρούτσικα—, να τα μάθεις να πετάνε. Βάζεις τα περιστέρια μέσα, πιάνεις 2-3 περιστέρια εκπαιδευμένα, που είναι, πετάς το μικρό και το εκπαιδεύεις και το μικρό μαθαίνει. Μετά, όταν πλέον αυτά γίνουν περίπου 2 —2 λέω— 3 μηνών, 4 μηνών, ξεκινάν να γίνονται, αρχινάν να γουτουρίζουν τα αρσενικά και τα θηλυκά να ζητάνε ζευγάρι. Έτσι αγαπάει πιο πολύ το κουμάσι του, πιο πολύ τον περιστερώνα του το περιστέρι, αρχινάει, να πούμε, να γίνεται, στην περιστεράδικια τη λέξη, αγιάρικο, να γίνεται μαθημένο πλέον. Δηλαδή να είναι... να μην μπορεί να χαθεί με λίγα λόγια, πλέον αγαπάει το κουμάσι του, αγαπάει τον τομέα του, αγαπάει τ' αφεντικό του, αγαπάει όλα τα πράγματα, που έχει γύρω του, και γίνεται ένα με τον άνθρωπο το περιστέρι αυτό. Κι έτσι δημιουργείται αυτή η σχέση, που λέμε, περιστεράς και περιστέρι. Μεγαλώνοντας, κάνει τα πιτσουνάκια του και έκτοτε προσπαθούμε να μάθουμε μετά τα πιτσουνάκια τους να γίνουν σαν και τους μπαμπάδες και τις μαμάδες, που υπάρχουν στο κουμάσι μας, αυτό. Αυτή είναι η σχέση μεταξύ περιστερά και περιστεριού, ας πούμε.

Με το άθλημα αυτό κύριε Κώστα, ο κόσμος που ασχολείται τι ηλικίες έχει;

Ναι. Έχουμε τώρα μία κλίση λίγο έτσι… Είχαμε κάποια χρόνια... όντως, καλά το είπες, άθλημα, γιατί σε 'μας τώρα, αυτά τα τελευταία χρόνια, κι εγώ... κι εμείς, που είμαστε σαν σύλλογος, είναι —αυτά τα συγκεκριμένα περιστέρια— είναι... μερικοί λέγονται Αθλητικοί Σύλλογοι Περιστεράδων. Όντως είναι αθλητές αυτά τα περιστέρια, γιατί θέλουν τη δικιά τους γυμναστική, τη δικιά τους προπόνηση, καθημερινά, και την ιδιαίτερη φροντίδα, ας πούμε. Τώρα… Ξανακάνε μου λίγο την ερώτηση.

Οι ηλικίες που έχετε εδώ στον σύλλογο—

Ναι, έχουμε, όχι μόνο στον δικό μας τον σύλλογο, έχουμε κατά καιρούς, κάποια χρόνια, μία στασιμότητα στη νεανική ηλικία, να μην ασχολούνται. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, τώρα, με τους υπολογιστές, με αυτά, τα παιδιά δεν ξέρουν, να πούμε, έχουν μία άλλη κλίση. Δηλαδή, τα δικά μου τα παιδιά, να σας δώσω να καταλάβετε, δεν ξέρουν από περιστέρια. Δεν γνωρίζουν από περιστέρια, ενώ ο γιος μου, ας πούμε, και ανέβαινε πάνω και η κόρη μου... Είχα κάτι περιστέρια τα οποία λεγόντουσαν παγωνάτα και τα είχε η κόρη μου, να σου δώσω να καταλάβεις, αλλά καμία σχέση, να πούμε. Κι αυτό άρχισε, μεγάλωσε, 16 χρονών είναι, ούτε καν νοιάζονται για τα περιστέρια ούτε τίποτα. Ο γιος μου που έπρεπε, ας πούμε —να το πω, μέσα στα περιστέρια που γεννήθηκε και αυτός, όπως γεννήθηκα κι εγώ— να γίνει περιστεράς, λέω, δεν τον νοιάζει καθόλου, δεν έχει τέτοια ενδιαφέροντα, ας πούμε. Βέβαια κι εμείς δεν το λέμε το παιδί: «Πάνε στα περιστέρια και μην πας στον υπολογιστή ή στα αγγλικά ή στα γερμανικά», προς Θεού. Τη δικιά του πορεία χαράζει το παιδί. Τώρα, ως επί το πλείστον είναι ηλικίες... ξεκινάνε κάποια παιδιά τα οποία μαθαίνουν τα περιστέρια, μπορεί μετά στα 35 χρονών, 30 χρόνων, το δεις να κοντεύει προς τους περιστεράδες και να μπαίνει και σε συλλόγους και σε τέτοια. Έχουμε τέτοιες ηλικίες, ξεκινάνε, ας πούμε, από 30 χρόνων περιστεράδες και πιο μικροί υπάρχουν, αλλά λίγοι. Και ως συνήθως είναι από 30-35, δηλαδή γίνονται οικογενειάρχες και κατασταλάζει και ασχολείται περισσότερο με τα περιστέρια του και ούτω καθεξής. Αυτό συμβαίνει, δηλαδή, οι ηλικίες ως συνήθως είναι πιο μεγάλες, δηλαδή πενηντάρηδες, σαρανταπεντάρηδες, αυτοί είναι οι περιστεράδες, ας πούμε, που υπάρχουνε και πιο μετά έρχονται οι μετέπειτα ηλικίες, ας πούμε, αλλά είναι λίγες, οι πολύ μικρές ηλικίες, ας πούμε, 20 χρόνων. Ναι, σπανίζουν 20 χρόνων, κάποια παιδιά στην Κατερίνη, τώρα με κάτι συλλόγους, που βλέπω, εκεί πέρα, που έχουν δημιουργηθεί, υπάρχουν πολλά νέα παιδιά εκεί πέρα, πάρα πολλά νέα παιδιά. Ειδικά στην Κατερίνη είναι 3-4-5 συλλόγοι, πόσοι είναι, πολλά νέα παιδιά. Είχα πάθει πλάκα, λέω: «Μπράβο, νεολαία! Νεολαία!». Αυτό μας έκανε, ας πούμε, έτσι... μας ενθάρρυνε κάποια στιγμή που τα είδαμε αυτά τα παιδιά. Ειδικά εκεί, στην Κατερίνη, πάρα πολλά νέα παιδιά που ασχολούνται με τα περιστέρια.

Τι χρειάζεται πιστεύετε κατ’ εσάς, για να γίνει κάποιος περιστεράς;

Λένε οι παλιοί περιστεράδες μία παροιμία: «Γιατρός —λέει— γίνεσαι, περιστεράς —λέει— γίνεσαι δύσκολα». Και είναι πολύ μεγάλη παροιμία. Το περιστέρι είναι μία τεράστια επιστήμη και θα σας δώσω να καταλάβετε τώρα κάτι. Ένα περιστέρι το οποίο, βλέπεις, αρρωσταίνει, σίγουρα ο γιατρός, ένας πτηνολόγος —που είναι λίγοι οι πτηνολόγοι στην Ελλάδα—, κτηνίατρος, που ασχολείται με τα κτηνιατρικά, με φάρμακα και με τέτοια, έχουμε τώρα στην Ελλάδα 3-4 ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται έτσι, όπως είναι η Δραμπίδου επάνω, στην Ξάνθη, Κομοτηνή, κάπου κατά εκεί, έχει δικό της κτηνιατρείο το οποίο στέλνεις κάποια περιστέρια, άρρωστα ή σφαγμένα, να το πω έτσι, να το κάνει εξέταση εσωτερικά τα έντερά του, τα κόπρανά του και ούτω καθεξής. Πολύ καλά, ναι, υπάρχουν αυτοί οι γιατροί, είναι λίγοι, αλλά ο περιστεράς είναι αυτός που ξέρει και βλέπει τα περιστέρια του κάθε μέρα. Εγώ ξέρω πότε είναι το περιστέρι μου άρρωστο. Το τι έχει, βέβαια, 50-50, πάνω κάτω δηλαδή. Πάνω κάτω υπολογίζω το ποσό… έχω γνώσεις, δηλαδή, από τις ασθένειες και το τι πρέπει να δώσω, αλλά αν θα 'ρθω σε ένα μεγάλο, τεράστιο δίλημμα και δω ότι όντως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω, θα πάρω το γιατρό, θα με κάνει μία επέμβαση σ' ένα περιστέρι και θα δούμε από κει και πέρα το τι έχω και θα μου δώσει μία γραμμή κι αυτός, κάποια φάρμακα. Αλλά, ως συνήθως, ο περιστεράς είναι ο καλύτερος γιατρός, ξέρει τι έχει, να πούμε, το περιστέρι του. Απλά, ορολογιακά, να το πω έτσι, με τις ορολογίες του, τις επιστημονικές, μπορεί να μην τα γνωρίζουμε, αλλά γνωρίζουμε, όμως, όλα τ' άλλα. Βλέπουμε πώς... ένα περιστέρι άμα ζαρώσει, γιατί ζαρώνει, θα το δώσεις ένα χάπι, για να το ανεβάσεις, μία αντιβίωση, να το πω έτσι, όπως είναι ο άνθρωπος, έτσι ακριβώς είναι και το περιστέρι. Προσπαθείς να το κάνεις... να σου δείξει περίπου πού είναι και αν έχει κι άλλα, ίδιες περιπτώσεις μέσα στο κουμάσι, στον περιστερώνα, πάει να πει ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα. Τι είναι αυτό το πρόβλημα; Τι έχουμε; Υγρές κουτσουλιές. Τι είναι; Εντερικό. Και προσπαθείς να το κάνεις καλά, πριν το στείλεις σ' ένα γιατρό. Κι αυτό έχει μία διαδικασία, με τα φάρμακα, με τα λεφτά, όλα αυτά, δηλαδή, που σας λέω, είναι… Τώρα κάνω εγώ... κάθε μήνα κάνουμε την τριχομονάδα. Τριχομονάδα σημαίνει βρωμιά. Ο λόγος... τα κάνουν κάθε μήνα, για να αποφύγουμε την τριχομονάδα, γιατί τα περιστέρια ταΐζουνε με το στόμα. Στόμα με στόμα και βγάζει το φαΐ, ας πούμε, να δώσει στο πουλάκι. Φιλιούνται στόμα με στόμα τα περιστέρια, κι αυτό, όταν υπάρχουν αυτά εδώ όλα στην καθημερινότητα, που συμβαίνουνε, τώρα αυτή την εποχή ειδικά που στην αναπαραγωγή, που ταΐζουν και… τα.... Συγγνώμη, να σας το πω αλλιώς. Ταΐζει το ζευγάρι, φιλιούνται, δηλαδή, για να κάνουν αναπαραγωγή, για να κάνουν μωρά. Έρχεται η αναπαραγωγή, γίνονται τα μωρά. Ξανά, να πούμε, τα μεγάλα με τα μικρά ταΐζονται. Αυτά εδώ, επειδή υπάρχουν σάλια, να το πω έτσι, υπάρχουν μικρόβια… Και αναγκαστικά είναι η τριχομονάδα, είναι βρωμιά. Μετά έχουμε αυτές τις βροχές, κάπου στις ταράτσες ή στο χώμα, που είμαστε, λιμνάζουν νερά, πάει να πιει το βρώμικο νερό, αυτό είναι τριχομονάδα. Ή οι μύκητες… Ένα ζευγάρι ανθρώπων, να το πω έτσι, φιλιούνται, και άμα κάνουν παραπάνω, βλέπεις εδώ πέρα γύρω γύρω κάνουνε κοκκινίλα. Αυτό είναι ένας μύκητας, γίνεται μύκητας σιγά σιγά. Αυτό είναι μία τριχομονάδα, ένα είδος τριχομονάδας. Το ίδιο είναι και στο περιστέρι. Απ' τη στιγμή που βάζει το ένα το στόμα μέσα στο άλλο και φιλιούνται ή ταΐζουν τα γιαβράκια τους, βγάζει το σάλιο, να το πω, για να δώσει το —ή γάλα— να δώσει στο γιαβρί, το μικρούτσικο το πουλάκι, αυτό λέγεται τριχομονάδα και γι' αυτό το λόγο κάθε μήνα κάνουμε [00:40:00]τριχομονάδα, αυτή την εποχή, την αναπαραγωγική περίοδο. Υπάρχουνε... πριν να κάνουμε της τριχομονάδας αυτά και όλα τα άλλα, ξεκινάμε με το σκουλήκι. Φτιάχνουμε τη θεραπεία —το σκουλήκι— να αποβάλουν το σκουλήκι από μέσα, για μπορούμε να κάνουμε όλες τις άλλες τις θεραπείες στο περιστέρι, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει το περιστέρι. Το κάνουμε εμβόλιο, το κάνουμε σαλμονέλα και παραμυξοίωση, εμβόλιο. Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι γλιτώνουμε από τις σαλμονελώσεις, του δίνουμε μία ώθηση το Φεβρουάριο το περιστέρι, να ανταπεξέλθει, να είναι υγιή, για να μπορέσει να κάνει υγιή αυγά και να μας προσφέρει περισσότερα πουλάκια. Όσο πιο υγιή είναι το περιστέρι, τόσο πιο περισσότερα πουλάκια θα μας προσφέρει, ας πούμε. Και να μπορέσουμε να συντηρήσουμε και τα πουλάκια με τον ίδιο τρόπο που κάνουμε και στους γονείς. Υπάρχει το E. coli το οποίο είναι κι αυτό μία πολύ σοβαρή αρρώστια, ειδικά στα μικρά πουλιά, δηλαδή αυτά που μεγαλώνουν και βγαίνουνe από τους περιστερώνες έξω και τα μαθαίνουν να τα πετάνε. Αυτά τα πουλάκια, τα φετινά, να το πω έτσι, έχουνε την αυτήν να μπορέσουν να κολλήσουνε την ασθένεια coli. Είναι εντερική η αρρώστια αυτή και κάνει στα έντερα τους. Πρέπει να τα βοηθήσεις, να πούμε, τουλάχιστον ανά τρίμηνο, να κάνεις δυο φορές θεραπεία αυτού, του E. coli. Υπάρχουν οι κοκκιδιάσεις, τα κοκκίδια που υπάρχουν στον οργανισμό. Φτιάχνεις ένα Baycox, ας πούμε, για να φύγουνε τα κοκκίδια. Υπάρχουνε... τι να σας λέω τώρα; Υπάρχουν τεράστιες, πολλές αρρώστιες, πάρα πολλές αρρώστιες, οι οποίες... όλα αυτά πρέπει να... και κοστίζουν και πρέπει να ανταπεξέλθεις κι εσύ, για να μην αρρωσταίνουν τα περιστέρια. Εκτός κι άμα φτάσεις σε σημείο να μην προσέχεις και να κάνεις κάποια… Το να προσέχεις, αν έρθει ένα ξένο περιστέρι και το βάλεις μες στον περιστερώνα σου ή κάποιο δικό σου το οποίο σ' έχει λείψει και έχει γυρίσει και το πιάνεις και το ξαναβάζεις μέσα στον περιστερώνα σου, αυτό το περιστέρι μπορεί να σε φέρει αρρώστιες και να σε φέρει άλλα αντισώματα, τα οποία θα τα δημιουργήσει στο δικό σου περιστερώνα και θα πάθεις ζημιά. Κι έτσι αποφεύγουμε να βάζουμε ξένα περιστέρια μέσα και αν θα πάρουμε ένα ξένο περιστέρι, για να το βάλουμε μες στον περιστερώνα μας, θα το βάλουμε κάπου χώρια, θα το κάνουμε τις θεραπείες του και μετά το περνάμε στον περιστερώνα μας μέσα, για να μην πάθουμε ζημιά. Αυτά, περί αρρώστιες. 

Εσείς πόσα περιστέρια έχετε κύριε Κώστα;

Γύρω στα 150, στην αναπαραγωγική περίοδο, τώρα. Τον χειμώνα μειώνονται, λόγω... απ' τα γεράκια, τα σαΐνια, που λέμε. Μας τρώνε πάρα πολλά. Αυτά, τα θεαματικά τα περιστέρια, επειδή έχουνε το φτερό τους... ανεβαίνουνε αργά επάνω, δηλαδή πάνε έτσι, κοιτάνε μόνο επάνω, δεν κοιτάνε δεξιά αριστερά, έρχεται το σαΐνι και το παίρνει, το σκοτώνει. Κι αυτό είναι φυσιολογικό, είναι... δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό, που λένε, και ούτω καθεξής. Αλλά, στην αναπαραγωγική περίοδο φτάνουμε, ας πούμε, 150, 200, 100, ανάλογα πόσα περιστέρια ξεκινάς να βάζεις σε ζευγάρια, για να κάνεις παραγωγή. Αυτό. 

Και αυτά που μου αναφέρατε στην αρχή, για τις πρώτες επαφές με τα περιστέρια, ήταν εδώ, στη Θεσσαλονίκη, έτσι;

Θεσσαλονίκη, ναι. Εδώ, στην Παναγία Φανερωμένη, εδώ πέρα είναι το πατρικό μου σπίτι, πιο πάνω. Εδώ μεγαλώσαμε, εδώ μάθαμε τα περιστέρια, εδώ υπήρχαν πάρα πολλοί περιστεράδες. Όταν λέμε πάρα πολλοί περιστεράδες, μπορώ να σου πω... κι επειδή ήταν όλοι εργάτες... Ο πατέρας μου όταν σχολούσανε —την Κυριακή— όταν σχολούσε η λειτουργία, η εκκλησία σχολούσε και η λειτουργία, οι περιστεράδες όλοι ήταν τότε νοικοκύρηδες, τζιμάνια, που λέμε, στην δικιά μας λέξεις, τους έβλεπες με τα κουστούμια τους, με το λουστρίνι το παπούτσι τους, είχε ο πατέρας μου, θυμάμαι, μπροστά στην αυλή μας ένα παγκάκι, έτσι μεγάλο, καθόντουσαν εκεί, τους έκανε η μητέρα μου καφεδάκι. Αυτό γίνονταν στις 11:00 η ώρα, πίναν το καφεδάκι τους, πετούσε ο πατέρας μου τα περιστέρια του, τα χαζεύανε οι ανθρώποι αυτοί, τα βλέπανε, οι περιστεράδες. Το σπίτι μας είναι πάνω από την εκκλησία και έτσι περνούσαν αναγκαστικά από μπροστά απ' την εκκλησία και ήταν μπροστά στο δρόμο τα περιστέρια, όλοι καθόντουσαν εκεί πέρα, χάζευαν τα περιστέρια. Έκανε το πρόγραμμά του πατέρας μου, να το πω έτσι, την επίδειξή του, και κάποια στιγμή τους έβγαζε και κάνα τσιπουράκι η μάνα μου, τρώγανε και πίνανε λίγο, ένα τσιπουράκι και μετά πηγαίναν στο σπίτι τους το μεσημέρι. Κάθε Κυριακή γινόταν αυτό το πράγμα, έτσι μεγάλωσα σ' αυτή την περιοχή, με περιστεράδες, πολύ όμορφους ανθρώπους, παλιούς, μερακλήδες  και έτσι μας δίδαξαν το περιστέρι και το μάθαμε κι εμείς.

Αυτή η επίδειξη που έκανε ο πατέρας, θέλετε να μου πείτε έτσι συνοπτικά τι περιελάμβανε;

Τότε είχε ο πατέρας μου ντουνέκια. Το ντουνέκι κάνει τούμπες, όπως πέφτει η βούτα, να το πω έτσι, κλείνει τα φτερά και βουτάει, για να πέσει, το ντουνέκι κάνει στροφές από πάνω, κάνει γύρισμα, έτσι λέγεται, γύρισμα. Κι αυτό είναι μία επίδειξη. Πετάει ένα περιστέρι, ένα περιστέρι κάθε φορά, το οποίο αυτό το περιστέρι το πετάει, έχει δύο άλλα περιστέρια στα χέρια του, τα έχει κρυμμένα από πίσω, στην πλάτη του, και όπως έρχεται το περιστέρι και πετάει, κάποια στιγμή εκείνο —πάλι κι εκείνο είναι θεαματικό περιστέρι, γι' αυτό λέγαμε ότι όλα δεν ίδια περιστέρια, οι ράτσες τους— και κάποια στιγμή εκείνο το περιστέρι το βλέπεις, έρχεται, σταματάει περίπου πάνω απ' τον τομέα του, πάνω απ' τον περιστερώνα του, και λέει τον περιστερά: «Δείξε μου τα περιστέρια —αυτά που έχει κρυμμένα, να τον κάνει φτερό— δείξε μου τα περιστέρια, για να σου δείξω κι εγώ, να πούμε, πώς γυρνάω!». Κοίτα νοημοσύνη τώρα! Κοίτα νοημοσύνη! Πώς εκπαιδεύου,  να πούμε… Δηλαδή, αυτό το ντουνέκι πάλι είναι ένα περιστέρι το οποίο πιστεύω είναι, για μένα, πιστεύω ότι είναι το μοναδικό περιστέρι που έχει τόσο μεγάλη επαφή με τον περιστέρα. Σταματάει ακριβώς περίπου πάνω απ' τον περιστερώνα, ανοίγει τα φτερά του και του λέει: «Δείξε μου, για να σου δείξω». Βγάζει τα περιστέρια ο περιστεράς, δείχνει τα περιστέρια, τα κουνάει, να κάνουν φτερό κι εκείνο από πάνω σφίγγει και κάνει γύρισμα. Και όσο το κάνει πιο όμορφα, ας πούμε, πιο κλειστό, πιο έτσι, πιο ανοιχτό, τι θέλει ο περιστεράς, ας πούμε. Καθόντουσαν, ας πούμε, και βλέπανε αυτήν την επίδειξη. Ώρες ολόκληρες, ένα ένα περιστέρι και καθόντουσαν και βλέπανε. Δεν θα το ξεχάσω, δηλαδή είναι κι αυτό ένα πολύ ωραίο περιστέρι, δηλαδή το ντουνέκι, όπως είναι και η θεαματική η βούτα, έτσι είναι και θεαματικό κι αυτό. Είναι ένα φανταστικό περιστέρι, που έχουμε περιστεράδες τέτοιους που ασχολούνται, αλλά η θεαματική βούτα έχει προωθηθεί πιο καλά, πιο σωστά, ας πούμε, ενώ το ντουνέκι έχει μείνει λίγο πιο πίσω, ας πούμε. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με ντουνέκια, αλλά δεν έχουνε έτσι, ας πούμε, συλλόγους και τέτοια πράγματα. Ίσως τώρα, τα μετέπειτα χρόνια να κάνουν κι αυτοί κάποιες κινήσεις, να γίνουν κι αυτοί πιο οργανωμένοι, και να αναδείξουνε αυτό που κάνουν τόσα χρόνια, όπως κάνουμε εμείς, με τις βούτες, έτσι να κάνουν κι αυτοί.

Ο πατέρας σας αυτό πώς το έμαθε;

Αυτό… Τότε είχαμε κάποιους ανθρώπους εδώ πάνω, στην Παναγία Φανερωμένη... τότε ήταν Τούρκοι. Είχαμε πολλούς Τούρκους εδώ πέρα, η περιοχή. Αυτό μπορεί να προέκυψε και με την ανταλλάξιμη περιουσία, που 'λεγαν τότε, Τούρκους με Μικρασιάτες, με Πόντιους και να… Κάποιοι είχανε φύγει, όντως, κάποιοι είχανε μείνει. Αυτοί που είχανε μείνει τότε, αν θυμάμαι καλά, οι περισσότεροι είχανε ντουνέκια και από το... να μη σου πω από τον παππού μου και τον προπάππου μου ακόμα είχαν αυτά τα περιστέρια και έτσι έμαθε κι ο πατέρας μου αυτά τα περιστέρια και ασχολήθηκε μ' αυτά τα περιστέρια, χρόνια ολόκληρα τα είχε. Ναι και... Αυτοί, βέβαια, δεν είχανε αυτή την ποσότητα, που έχουμε εμείς. Αν και ο πατέρας μου ανέκαθεν είχε κάμποσα περιστέρια, του άρεσαν τα περιστέρια. Να φανταστείτε ότι ο πατέρας μου έκανε μια δουλειά δύσκολη, κομπρεσέρ ας πούμε, αλλά έφτιαχνε και παράλληλα μία δουλειά με σόμπες, σόμπες και μπουριά, και πήγαινε και έφτιαχνε στις γειτονιές τις σόμπες το χειμώνα και δεν έπαιρνε λεφτά και πληρωνότανε ή κουνέλια ή περιστέρια ή... ναι, κάτι τέτοιο, σε είδος δηλαδή, τόσο πολλή αγάπη με το ζώο. Κι έτσι έμαθε κι ο πατέρας μου τα περιστέρια, ας πούμε, αυτά, τα συγκεκριμένα τα περιστέρια, τα ντουνέκια. Γι' αυτό και ασχολήθηκε και είχε τόσα χρόνια ντουνέκια. Κι εγώ αυτά τα πρώτα μου τα περιστέρια που έχω ήτανε ντουνέκια. Δεν είχα βούτες. Οι βούτες κι αυτό πάλι σαν είδος περιστεριού —το ουτζίδικο, που λέμε... που λένε μάλλον οι Θεσσαλοί, ουτζιδικα τα λένε, η Θεσσαλία τα λέει ουτζίδικα, εμείς τα λέμε βούτες, επειδή βουτάει, να πούμε, και το ακούς που κάνει τη βουή αυτήνα— τα είχαν οι Θεσσαλοί. Εγώ όταν παντρεύτηκα και πήγα στο Βόλο, [00:50:00]πριν παντρευτώ δηλαδή, τότε είχα μάθει τις βούτες, πριν παντρευτώ, και είχα κάνει κι εγώ. Αυτό που λέω ήταν περίπου το ‘85... όχι, μπορεί και πιο μπροστά να ήταν, με τις βούτες, πώς το έμαθα εγώ. Αλλά στη Θεσσαλία, όταν πήγα και παντρεύτηκα εκεί, εκεί είχανε μόνο τέτοια, μόνο βούτες και τα παπαγαλάκια, αυτά τα μισιράκια, για να τα ρίχνουν τα περιστέρια, να τα φωνάζουν να 'ρθουν. Και άκουγα παλιούς εκεί πέρα στη Θεσσαλία, στο Βόλο, στον Τύρναβο, στη Λάρισα, Καρδίτσα, όλη τη Θεσσαλία γενικά, άκουγα τους παλιούς, ειδικά στο Βόλο που έμενα, να λένε ιστορίες, όπως λέμε εμείς ντουνέκια. Δηλαδή, όπως λέω εγώ για τον πατέρα μου, τον παππού μου και ούτω καθεξής πιο μπροστά, που υπήρχανε τα ντουνέκια, έτσι ήτανε στο Βόλο με τις βούτες. Κι άκουγα, συγκεκριμένα τον Κλαδάκη τον παππού, που με τον Στέλιο τον γιο του είμαστε φίλοι και ήμασταν και συνάδελφοι μαζί, τον άκουγα να μιλάει για πιο παλιά, κι έλεγα: «Καλά, πόσα χρόνια μπορεί να είναι η βούτα κι εμείς δεν την ξέραμε, ας πούμε, εδώ;», ήταν κατά περιοχές. Κι εκεί είχε, ας πούμε, Τούρκους που άφησαν κι εκείνοι κάποια περιστέρια, αλλά δεν ήταν βούτες. Η βούτα ήταν ελληνική, την είχαν οι Έλληνες, την είχαν οι Έλληνες και άκου μία ωραία ιστορία εδώ τώρα. Υπήρχαν οι αγάδες εκεί πέρα και οι αγάδες είχαν γιουσουφάκια και μπορεί να ήταν και Έλληνας το γιουσουφάκι και να είχε περιστέρια και να έπαιρνε, ας πούμε... να τον έχει γιουσουφάκι μόνο και μόνο, για να πετάει τα περιστέρια. Και μάλιστα μας είχε πει ο Κλαδάκης, ο παππούς αυτός, μία ιστορία, λέει: «Κάποτε —λέει— Κωστάκη»... Γιατί τον ρώτησα κι εγώ έτσι, σαν κι εσένα, να πούμε, ήθελα να μάθω την ιστορία εκεί, γι' αυτά τα συγκεκριμένα περιστέρια, για τις βούτες, τα ουτζίδικα, λέει: «Εκεί —λέει— Κωστάκη στο Βόλο, όταν υπήρχαν τα περιστέρια αυτά, εγώ — λέει— να σου δώσω να καταλάβεις —λέει— τα βρήκα από τον πατέρα μου, ο οποίος πατέρας μου τα πήρε τον παππού μου». Άκου τώρα! Και ο παππούς ο Κλαδάκης, αυτός εδώ πέρα, προτελευταία γενιά, τα έδωσε στο γιο του, ο οποίος γιος του είναι στη δικιά μου ηλικία, 60 χρόνων τώρα. Ο οποίος... βέβαια τα παιδιά του δεν ασχολούνται με περιστέρια. Δηλαδή, ίσως να σταματήσει εκεί πέρα. Κατάλαβες τι λέω; Μία ιστορία περιληπτικά έτσι, το πόσο χρόνια είναι τώρα η βούτα και λέει τώρα ο παππούς ο Κλαδάκη... Και ο Κρίκης εκεί πέρα στο Βόλο, οι παλιοί αυτοί που λέγανε, ο κυρ-Γιώργος και όλοι αυτοί, λέει: «Ήτανε, Κώστα, οι αγάδες, και μία μέρα λέει στο γιουσουφάκι ο αγάς —ιστορία όμορφη, ωραία—: "Ω, ρε πέτα μου τα περιστέρια, κάνε μου χαρά"». Στο Βόλο, το χαβά που λέμε εμείς εδώ —ο χαβάς σημαίνει ο αέρας στα τουρκικά— εκεί το λένε χαρά. Κάνε μου χαρά, να χαρώ, να με χαροποιήσεις, να δω τα περιστέρια να πέταν, ας πούμε. «Κάνε μου ρε χαρά —έλεγε—, γιουσουφάκι κάνε μου ρε μία χαρά». Και λέει το γιουσουφάκι: «Μπα, είναι αδιάθετα σήμερα, αγά μου». Την άλλη μέρα έπαιρνε τον ναργιλέ, τον έβαζε, τον τοποθετούσε κοντά στα περιστέρια, στο τραπεζάκι, έπαιρνε το ναργιλέ του ο αγάς και πετούσε τα περιστέρια το γιουσουφάκι. Εκείνες τις μέρες το γιουσουφάκι δεν πετούσε τα περιστέρια. 1, 2, 3 μέρες, 5, 10. «Α, τι κάνεις;» του λέει, να πούμε. «Πέτα τα περιστέρια, να κάνεις χαρά, να πούμε, να χαρώ κι εγώ!». Και λέει το γιουσουφάκι: «Αγά μου —λέει— , θα σε πω —λέει— κάτι». Γιατί πήγε να τον δείρει, να το πω έτσι, γιατί είχανε αυτοκρατορία τότε, ό,τι 'θελαν κάναν. Λέει: «Αγά μου —λέει—, θα σε πω —λέει— κάτι, το οποίο, φοβάμαι». «Τι;». «Βλέπεις εκεί απέναντι;» λέει. Έτσι, 500 μέτρα μακριά, στο βάθος, είχε ένας άλλος περιστερώνας.  Έφτιαξε ένας άλλος περιστερώνας και τους κυνηγούσε και τους έπιανε τα περιστέρια. Και λέει: «Να, φοβάμαι να μη με πιάσει εκείνος τα περιστέρια», λέει. Και λέει τώρα ο αγάς: «Κοίταξε, μπες μέσα —λέει— και σφάξε —λέει— όλα τα περιστέρια, για να μην πάω να σφάξω εγώ αυτόνα». Άκου μία ιστορία τώρα για εκείνα τα χρόνια, που υπήρχαν αυτοί. Κι έτσι μείναν τα περιστέρια αυτά στο Βόλο και στη Θεσσαλία όλη, Τύρναβος, Αμπελώνας και ούτω καθεξής, Ελασσόνα, Καρδίτσα, Τρίκαλα κι εδώ είχαμε εμείς τα ντουνέκια. Η κάθε περιοχή είχε τα δικά του περιστέρια. Σε όλη την Ελλάδα, βέβαια, υπήρχαν τα ταχυδρομικά, τα πιο παλιά περιστέρια, τα οποία είναι άλλης κλάσης κι εκείνα. Αυτές είναι οι κατηγορίες των περιστεριών.

Κάτι τελευταίο θα θέλατε έτσι να προσθέσετε, ίσως κάτι που δεν μπορέσατε να αναφέρετε νωρίτερα, κάτι που παραλείψατε;

Κάτι που θα ήθελα έτσι να γίνει έτσι πάρα πολύ, γιατί είναι ένα όνειρο ζωής, να πούμε, θα ήθελα να υπάρχει από το ίδιο μας το κράτος, όχι την τωρινή κυβέρνηση ή την πιο προηγούμενη, όλες οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει, να κοιτάξουν αυτόν τον τομέα, γιατί ο περιστεράς δεν κάνει κακό. Και ο περιστεράς δεν είναι κλέφτης, δεν θέλει να κλέβει το κράτος. Αυτή τη στιγμή, όμως, το κράτος με κάνει κλέφτη, με κάνει και κλέβω το κράτος. Γιατί εγώ αγοράζω στάρι, δεν αγοράζω στάρι, να ταΐσω τα περιστέρια μου; Διάφορες τροφές, ειδικές τροφές. Το κάθε τσουβάλι μπορεί να έχει 20-30 ευρώ. Τα στάρια έχουν πάει 50 λεπτά, να πούμε, το κιλό, εγώ αγοράζω στάρι, αλλά δεν υπάρχουν ούτε αποδείξεις ούτε τίποτα. Αυτά, όμως, δεν θα μπορούσε να ήταν νόμιμα; Θα μπορούσε να ήταν νόμιμα. Και αν εμάς μας νομιμοποιήσει το κράτος και καταλάβει ότι εμείς είμαστε μεγάλη δύναμη… Δεν το πάω καθόλου πολιτικά, δεν με νοιάζουν τα πολιτικά καθόλου, τίποτα. Είμαι 60 χρόνων, ξέρω, να πούμε, τι μου γίνεται, δεν χρειάζεται να πω έτσι, αλλιώς, αλλιώτικα, απλά μιλάω μόνο για ένα όνειρο ζωής, να δω αυτό το πράγμα να σταματήσει και να μπορεί, να πούμε, ο κάθε Έλληνας, σε κάθε πόλη που βρίσκεται, να μπορεί να έχει τα περιστέρια του νόμιμα. Νόμιμα, αυτό ζητάμε όλοι! Έχουμε ομοσπονδία, πληρώνεσαι σαν κράτος από την ομοσπονδία, πληρώνεσαι. Πληρώνουν όλοι οι σύλλογοι, σαν σύλλογοι, σαν σύλλογοι πληρώνουνε, φορολογούμαστε. Άσχετα άμα είναι μη κερδοσκοπικός ο... αυτός, φορολογείσαι. Αν, δηλαδή, δηλώναμε τα πόσα στάρια παίρνουμε, θα είχαμε και φορολογίες. Όλα αυτά, όμως, ούτε το κράτος κερδίζει ούτε κι εμείς κερδίζουμε, εφόσον είμαστε παράνομοι. Κι εγώ θα ήθελα, σαν υστερόγραφο να το πω αυτό στην κουβέντα μας και όνειρο ζωής, όπως σου είπα προηγουμένως, μακάρι, πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να δούμε αυτό το πράγμα να γίνεται πραγματικότητα. Κάνουμε μεγάλο αγώνα σε όλη την Ελλάδα και αν θα τύχει να έρθεις την ημέρα της γιορτής, το χειμώνα και δεις το τι κόσμος υπάρχει και από πού έρχονται, με τα μπουφάν τους, με τις μπλούζες τους, με τις σημαίες τους, να το πω έτσι, τα διακριτικά των συλλόγων τους, πώς καθόμαστε και τρώμε όλοι μαζί, μιλάμε, μοιράζουμε τα κύπελλα στον κάθε συμμετέχοντα που είναι αυτά. Δηλαδή, τόσο ωραίες στιγμές, τόσο ωραίες στιγμές, τόσο ανθρώπινες στιγμές, που… Γιατί το κράτος να μην σκύψει να μας δει; Και να μην έχουμε μία όμορφη συμπεριφορά απ' το κράτος και στο κράτος κι εμείς να δίνουμε κάτι στο κράτος και αυτοί να μας φέρονται και αυτοί όμορφα, ας πούμε; Το να με κάνει ένας γείτονας μία καταγγελία και να φτάσω στα δικαστήρια, που μπορεί να αθωωθώ κιόλας... Και μόνο ο κόπος και μόνο τα λεφτά και μόνο οι μηνήσεις και μόνο όλα αυτά, δηλαδή είναι δώρον άδωρον πιστεύω. Εδώ υπάρχει ιστορία, όπως κάνουμε αυτή τη στιγμή. Έχουμε πει μία ιστορία με τον παππού, τον Κλαδάκη, μία ιστορία πριν 300 χρόνια. Φαντάσου από πότε υπάρχει το περιστέρι, από πότε υπάρχουν οι περιστεράδες κι εμείς να πούμε καθόμαστε και μαλώνουμε με τον γείτονα, γιατί έρχεται και μου λέει ότι κουτσούλησε το περιστέρι στο μπαλκόνι. Το δικό μου το περιστέρι; Τι δουλειά έχει να πάει εκεί; Προς Θεού δηλαδή, τι δουλειά έχει να πάει εκεί πέρα; Εγώ το θέλω για εμένα, δεν το θέλω να είναι αλλού. Αν το ήθελα αλλού, θα τα είχα ελεύθερα. Τα δικά μας είναι ελεγχόμενα, με τα φάρμακά τους, με όλα τους.

Κύριε Κώστα, σας ευχαριστώ πολύ!

Να 'σαι καλά—

Ήσασταν εξαιρετικός, πραγματικά. Έτσι κάτι τελευταίο να [01:00:00]ρωτήσω, για εμένα. Πώς σας φάνηκε η εμπειρία της αφήγησης;

Εγώ ήθελα να το κάνω, συζητήσαμε 2-3 φορές μαζί να έρθεις, να μιλήσουμε. Εγώ, επειδή δεν είμαι μόνος μου, είμαι ο πρόεδρος συλλόγου, έπρεπε να ρωτήσω και τα παιδιά τα υπόλοιπα, όπως είναι ο Εσκιτζής τώρα αυτή τη στιγμή, έξω που είναι, ή κάποια άλλα παιδιά που ήρθανε. Μακάρι να είχαμε χρόνο να λέγαμε κι αλλά. Υπάρχουν και άλλα πολλά, δεν είναι μόνο αυτά που είπαμε, είναι ώρες ολόκληρες, ατελείωτες και όχι μόνο… Και για τους συλλόγους και για τον κάθε σύλλογο και πώς έγινε και τι έγινε, υπάρχουν πάρα πολλά, πάρα πολλά. Και για αρρώστιες πάρα πολλά, και για… Πολλά θέματα. Να ανοίξουμε ώρες ολόκληρες, ατελείωτα θέματα. Απλά είναι συμπληρωματική, να το πούμε, αυτή η στιγμή, ήρθαμε έτσι έκτακτα, κάναμε αυτή τη συνέντευξη. Εμένα μ' άρεσε πάρα πολύ, γιατί ήθελα να πω κάποια πράγματα και ειδικά σε νέους ανθρώπους, όπως είσαι εσύ. Να μπορέσεις κι εσύ να δείξεις στον κόσμο αργότερα,  μέσα απ' το δικό σας site, εκεί πέρα, το τι κάνετε και το τι κάνουμε κι εμείς και μακάρι να υπάρξουν κι άλλες στιγμές και να έχουμε και βίντεο, να υπάρχουν και… Εμείς έχουν και δικό μας... στο YouTube βάζουμε... Και δικιά μας σελίδα έχουμε, αλλά και έχουμε... από βίντεο δικά μας υπάρχουνε, που πετάμε τα περιστέρια μας, τα βλέπει ο κόσμος. Μπαίνεις στο YouTube... αυτή τη στιγμή μπορώ να σε βάλω στο YouTube εκατομμύρια πεταξιές από περιστέρια περιστεράδων σε όλη την Ελλάδα, εκατομμύρια πεταξιές, επί πόσα χρόνια. Παππούδες οι οποίοι έχουν φύγει απ' τη ζωή κι ακόμα έχουν τα βίντεό τους. Γι' αυτό λέω ότι αυτό είναι ιστορία, αυτό είναι ιστορία!  Αυτή τη στιγμή είπαμε μία μικρή ιστορία, υπάρχει τεράστια ιστορία στο περιστέρι επάνω που μπορούμε να μιλάμε, σου λέω, ώρες ατελείωτες! Ώρες ατελείωτες, ώρες ατελείωτες! Είπαμε κάποια προσωπικά μας, δηλαδή από μικρός μέχρι τώρα, υπάρχουν πράγματα πολλά, υπάρχουν για πολλούς περιστεράδες, υπάρχουν δηλαδή τεράστια πράγματα που μπορούμε να συζητήσουμε τα οποία μπορεί κάποια άλλη στιγμή να ξανακάνουμε ένα άλλο ιστορικό, με πιο πολλή ώρα, πιο πολλή διάθεση… Αυτά. 

Εγώ είμαι καλυμμένη πάντως κύριε Κώστα για σήμερα, εννοώ ότι—

Ναι, να 'σαι καλά—

Κάνατε μια πολύ ωραία εισαγωγή—

Να 'σαι καλά—

Και σας ευχαριστώ πολύ—

Αν θέλεις φωτογραφικό υλικό, μπορώ να σου δείξω κιόλας.

Τέλεια, τέλεια!