Istorima Archive

Ξεκινάμε λοιπόν, βλέπεις το κόκκινο σημάδι. Καλησπέρα λοιπόν, θα ήθελες να μας πεις το όνομά σου;

Ονομάζομαι Ματίνα Λαζαρίδου.

Πολύ ωραία, είναι Τρίτη 2 Αυγούστου του 2022, βρίσκομαι μαζί με τη Ματίνα Λαζαρίδου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, εγώ ονομάζομαι Αποστολάκης Ίκαρος, είμαι ερευνητής για το Istorima και ξεκινάμε λοιπόν. Ματίνα σε ευχαριστώ πολύ καταρχάς για το χρόνο σου.

Εγώ ευχαριστώ!

Λοιπόν, θα ήθελες να μου πεις, εισαγωγικά, λίγα λόγια για σένα, για τη ζωή σου;

Είμαι 30 χρονών, εργάζομαι στο tattoo και στον ελεύθερο μου χρόνο είμαι εθελόντρια σε ένα φιλοζωικό καταφύγιο.

Λοιπόν, η παρούσα συνέντευξη σχετίζεται με το δεύτερο αν θέλεις κομμάτι, της ζωής σου−

Ωραία.

Ξεκίνησες να ασχολείσαι είτε εθελοντικά είτε όχι από μικρή ηλικία με κατοικίδια ή αδέσποτα ζώα;

Γενικά ξεκίνησα με τα αδέσποτα, λόγω στο ότι, οι γονείς μου δε με αφήναν να έχω ζώο στο σπίτι αφού εμένα μαζί τους, φιλοξενούμουνα! Οπότε στην ουσία ξεκίνησα, με σκυλάκια. Τα σκυλιά ήτανε το πρώτο ζώο που ήρθα σε επαφή. Προσπάθησα να τα βάλω στην αυλή μας, μιας και είχαμε μεγάλη αυλή, αλλά δε μου επιτρέπαν οι γονείς μου. Οπότε ξεκίνησα τη σίτιση, άμα χρειαζότανε κάποιο γιατρό, τα βασικά. Μετά ξεκίνησα να έχω γατάκια στην αυλή, σιγά-σιγά, μαζεύοντας μικρά γατάκια και παραμένοντας στην αυλή μας. Και το πρώτο ζώο που διέσωσα, ήταν, είχα πάει για ένα live στη Λάρισα και εκεί πέρα είδα ένα μικρό γατάκι, μάλλον μόλις είχε δαγκωθεί από σκυλί, το οποίο ήτανε… μηνών; Μες τα αίματα. Το παίρνω, το κρατάω όλο το βραδύ μαζί μου στη συναυλία, μες την τσάντα μου. Την επόμενη μέρα το πάω σε κτηνίατρο και επειδή έπρεπε να ραφτεί και είχε και ψώρα, έπρεπε κάπου να φιλοξενηθεί. Χωρίς να ρωτήσω τους γονείς μου, το πήρα μαζί μου! Το είχαμε μες το μπάνιο περίπου ενάμιση μήνα, να περάσει όλα αυτά, με φάρμακα κτλ., και ήταν και το πρώτο μου κατοικίδιο. Εντωμεταξύ έχω και αλλεργία σε γάτες και δε συμπαθούσα τις γάτες! Τα τάιζα, αλλά δε μπορώ να πω ότι θα έπαιρνα γάτα και την είχα μες στο δωμάτιο μου.

Πώς εξελίχθηκε λοιπόν αυτό, και κυρίως με τους γονείς υποθέτω;

Με το έτσι θέλω, νομίζω ήταν το πρώτο μου κατοικίδιο που διεκδίκησα. Υποσχέθηκα ότι θα είναι μόνο μέσα στο δωμάτιο μου, πάλι καλά είχα αρκετά μεγάλο δωμάτιο. Και ζήσαμε με αυτό το γατάκι. Τελικά αυτό το γατάκι δεν άντεξε πολύ, γιατί έβγαλε και άλλα θέματα υγείας που είχε, πιθανόν από μικρό, και ξαφνικά πέθανε όταν ήταν τρία χρονών. Εγώ μετά από κει, φαγώθηκα να πάρω σκυλί. Πήρα πρώτα ένα σκυλί από το δρόμο, το έβαλα μες την αυλή, αλλά ήταν επιθετικό προς το μικρό μου αδερφό και ζηλιάρικο. Το είχα γύρω στους δυο μήνες, και μετά αναγκάστηκα να το δώσω για υιοθεσία. Κλάμα εγώ ,τα σχετικά και από τότε αποφάσισα ότι θα βρω δουλειά και θα φύγω από το σπίτι για να έχω ζώα.

Η δικιά σου αν θέλεις συμπεριφορά, η δικιά σου αν θέλεις ας πούμε σκέψη, γύρω από το θέμα των κατοικίδιων ή των αδέσποτων, ήταν η ίδια ή διαφορετική με τον τρόπο που έβλεπε άλλος κόσμος τα αδέσποτα ή τα κατοικίδια καθώς μεγάλωνες; Με λίγα λόγια, τι συμπεριφορά έβλεπες από τον κόσμο προς αδέσποτα ή κατοικίδια ζώα;

Εκεί, λόγω του ότι ζούσα στο Πανόραμα, τα αδέσποτα κάναν μεγάλες αγέλες, οπότε υπήρχε πάρα πολύ έντονα η φόλα, υπήρχε πάρα πολύ έντονα να εξαφανίζονται ξαφνικά πολλά, μαζικά ζώα. Τώρα, πού πηγαίνανε δε γνώριζα τότε… Οπότε, τότε δεν έβρισκα, η αλήθεια είναι άτομα που να ταΐζουνε ζώα, που να προσέχουνε ζώα, δεν υπήρχε αυτό. Μιλάμε για όταν ήμουνα Γυμνάσιο-Λύκειο. Προφανώς δεν ήξερα φιλοζωικά, δεν το είχα ψάξει γιατί δεν είχε εκεί κοντά τότε, οπότε… αυτό.

Λοιπόν, είχαμε μείνει στον τρόπο με τον οποίον έβλεπες λοιπόν τους άλλους ανθρώπους να αντιδράνε. Αυτήν την συμπεριφορά, της συμπεριφορά της φόλας, την βίωνες γενικά καθώς μεγάλωνες; Έβλεπες δηλαδή όντως περιστατικά−

Η αλήθεια είναι ότι πολύ μεγάλη είδα περιστατικό μπροστά μου. Το μάθαινα, γιατί συνήθως αυτά γινόταν βράδυ, εξαφανιζόντουσαν τα ζώα, οι αρμόδιοι της καθαριότητας τα είχαν μαζέψει ήδη, οπότε δεν το είχα δει σε μικρή ηλικία μπροστά μου… και πάλι καλά. Μεγαλώνοντας ναι, έχει τύχει να προσπαθήσω να σώσω και εγώ. Αυτό έγινε στο κέντρο, όταν μετακόμισα στο κέντρο. Η πρώτη φόλα που είδα ήτανε στη Μελενίκου, εδώ δίπλα, από σκυλί αδέσποτο και δεσποζόμενο.

Θα ξαναέρθουμε γενικά σε αυτές τις συμπεριφορές, λίγο πιο μετά αν θέλεις. [00:05:00]Καθώς μεγάλωνες, θυμάσαι κάποιο περιστατικό, το οποίο σχετίζεται σχετικά με κάποιο αδέσποτο ή κάποιο κατοικίδιο ζώο, το οποίο να σου έχει χαραχτεί στο μυαλό, να το φέρεις δηλαδή σαν ανάμνηση ακόμα;

Κοίταξε, αναμνήσεις έχω πολύ στο ότι δενόμουνα με κάθε αδέσποτο λες και ήτανε δικό μου και ότι κάθε φορά έλεγα: «θα το πάρω αυτό, θα το πάρω αυτό»! Προφανώς δε μπορείς να τα σώσεις όλα, ούτε από θέμα χρημάτων, ούτε από θέμα χώρου, τα πάντα. Το σκηνικό που με είχε συγκλονίσει περισσότερο είναι ψιλοπρόσφατο, πριν ένα χρόνο, από ένα ζώο σε ένα χωριό που, για να διωχθεί… Αυτός που είχε το μαγαζί, μία καφετέρια, για να το διώξει, του πέταξε βραστό νερό, το οποίο αυτό το ζώο ήρθε στο σπίτι μας, το μαζέψαμε και με είχε συγκλονίσει, στο ότι, δεν κάναν τίποτα οι αρχές. Δηλαδή ακόμα δεν έχουν γίνει τα δικαστήρια! Και το ζώο δεν μπορούσαμε από το νόμο ούτε να το στειρώσουμε… γινότανε χαμός όσο το είχα στο σπίτι, γιατί έσερνε, γιατί έκανε, γιατί έπρεπε να ελεγχθεί από γιατρό, όλα αυτά. Και τελικά η υπόθεση έμεινε γιατί το ζώο έπρεπε να βρει υιοθεσία, δε γινόταν να περιμένει τα δικαστήρια και να ζει…

Ασφαλώς.

Και το ζητούσαμε για υιοθεσία, γιατί έγινε ντόρος αυτό το σκηνικό. Οπότε… προφανώς δεν έγινε τίποτα, και αυτός που το έκανε δε θα τιμωρηθεί ενδεχομένως.

Η συναναστροφή αυτή με τα ζωάκια γενικά, η αγάπη αυτή που μου περιγράφεις, πώς θα την εξηγούσες; Στη δικιά σου πάντα περίπτωση.

Ξες τι; Είναι ότι… ένα σκυλί, άμα το πάρεις για δικό σου και να… δηλαδή υπάρχουνε σκυλιά που τα χτυπάνε, τα δέρνουν, τα έχουν εγκλωβισμένα… το σκυλί θα σε κοιτάει πάντα μες τα μάτια. Δηλαδή είναι τόσο πιστό ζώο… και γενικά θα σου πω τα ζώα, γιατί σώζω οτιδήποτε ζώο κι αν είναι, δεν είναι ότι έχω θέμα με τα σκυλιά ή με το ένα και με το άλλο. Αλλά τα σκυλιά, αυτό μου άρεσε, ότι σε κοιτάνε μες τα μάτια, δηλαδή ό,τι σκυλί έχω υιοθετήσει και είναι από το δρόμο, ρε συ, είναι σαν εκπαιδευμένο! Τα μαθαίνουν όλα με την πρώτη… εκτιμάνε, σέβονται.

Φτάνουμε σιγά-σιγά αν θέλεις και στο καταφύγιο που ανέφερες στην αρχή. Πώς ήρθε το καταφύγιο στη ζωή σου;

Γενικά έψαχνα να ασχοληθώ με ένα φιλοζωικό. Και δεν έβγαζα πολύ άκρη να πω την αλήθεια. Αυτό που όλα τα φιλοζωικά μαλώνουν μεταξύ τους, και ποιος κάνει τι… υπάρχουν και αυτά, ναι.

Δηλαδή;

«Όχι εγώ έκανα καλυτέρα» και «όχι το ζώο πού πήγε;» και «όχι, το ζώο στάλθηκε στο εξωτερικό, γιατί στάλθηκε στο εξωτερικό;» και διάφορες τέτοιες καταστάσεις. Αντί να παλεύουμε όλοι για τον ίδιο σκοπό και για να σώσουμε τα ζώα, γινότανε μετά… ο ένας ασχολιόταν με τον άλλον από κουτσομπολιό θες, από… «πού πήγανε τα χρήματα του ζώου και δεν έχουμε χρήματα και γιατί πήρες εσύ δωρεές; Και γιατί δεν έχουμε πάρει εμείς;» και γινόταν ένα τέτοιο πράγμα. Και… ένα παιδί ξεκίνησε το καταφύγιο, ο Ηλίας και εγώ έγινα εθελόντρια σε αυτό το καταφύγιο.

Σε αυτό λοιπόν το σημείο να σε ρωτήσω το εξής, καθώς μεγάλωνες, υπήρχε αυτή η έννοια του εθελοντισμού υπέρ αδέσποτων ζωών;

Ναι.

Το έβλεπες δηλαδή καθώς…

Από άλλους ή από μένα;

Από άλλους, σε μια πρώτη φάση καθώς μεγάλωνες, από άλλους−

Ναι, γενικά ο κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί κατά πάρα πολύ. Κατά δεύτερον βέβαια, επειδή πάρα πολύς κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί, πάρα πολλοί έχουν πάρει ζώο, με σκοπό, ξαφνικά, να δούμε κι άλλα αδέσποτα, γιατί νομίζανε ότι είναι πολύ εύκολο να έχεις ένα ζώο. Αλλά ο κόσμος, ναι, πλέον βοηθάει, τουλάχιστον στο θέμα σίτισης, μπορεί να μην υιοθετήσει ζώο, μπορεί να μην το τρέξει σε κτηνιάτρους και τέτοια, αλλά πλέον βλέπεις μπολάκια με ταΐστρες, με διάφορα τέτοια. Σπιτάκια για γατάκια πλέον, που παλιά στη Θεσσαλονίκη, πριν δέκα χρόνια, δεν έβλεπες. Και τώρα, μέσω φοιτητών… δηλαδή η νεολαία πιο πολύ προφανώς, έτσι τουλάχιστον βλέπω εγώ, έξω από το σπίτι θα βάλει και νεράκι και φαΐ, οπότε πιστεύω ότι… ελπίζω δηλαδή, να έχει ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος παραπάνω. Το θέμα είναι, ότι όλοι νομίζουν ότι τα καταφύγια σώζουν όλα τα ζώα, να στο πάω και αλλού. Ο κόσμος πρέπει να ευαισθητοποιηθεί, στο ότι: «θα δω αυτό το ζωάκι;» και ο… εθελοντής είναι αυτός που είναι στο καταφύγιο, με τα λεφτά από την τσέπη του είναι, οπότε το να το τρέξεις σε ένα κτηνίατρο, είναι αυτό που κάνουμε και εμείς στην ουσία. Μας στέλνουν όλη την ώρα μηνύματα: «έχει εκεί ένα παρατημένο σκυλάκι, πάρτε το». Θα μας δώσεις εσύ χρήματα να το πάρουμε; Θα μας δώσεις εσύ χρήματα να φτιάξουμε ένα κλουβί να το βάλουμε; Γιατί δε γίνεται… είναι το καταφύγιο δομημένο να φιλοξενεί αυτά τα σκυλιά, δε μπορείς να βάλεις παραπάνω, ούτε να στενέψεις το χώρο από άλλα ζώα, γιατί μετά στην ουσία τα κάνεις έγκλειστα.

Σωστό. Ήσουν από την αρχή εθελόντρια στο «Ark of Hope»;

Ναι, ναι, ναι, από την πολύ αρχή.

Πώς θυμάσαι τα πρώτα βήματα του καταφυγίο[00:10:00]υ; Την αρχή δηλαδή.

Δύσκολα και ακόμα είναι δύσκολα, γιατί είμαστε σχεδόν ένα χρόνο και κάτι, δεν είναι πολύ παλιό το καταφύγιο. Συνεργαζόμαστε με εθελοντικές ομάδες της Γερμανίας, στέλνουμε ζώα εξωτερικό. Μπορώ να πω ότι το εκτιμάνε πολύ περισσότερο, γιατί δεν έχουμε δει ποτέ από το εξωτερικό να μας γυρνάνε ζώα. Και άμα πάρουν ένα ζώο επιθετικό ή πολλή ενέργεια, να έχει υπερβολική ενέργεια, θα πάνε σε εκπαιδευτή. Στην Ελλάδα μας έχουνε γυρίσει ζώο γιατί: «αχ, είναι κουτάβι και έχει περάσει ένας μήνας και ακόμη κάνει τα κακά του μέσα» ή «αχ, θέλει πάρα πολύ τρέξιμο και πάρα πολλή ενέργεια και δεν έχω λεφτά να το πάω σε εκπαιδευτή και μου καταστρέφει το σπίτι». Οπότε, ναι, ήτανε πολύ δύσκολο, και από θέμα υιοθεσίας, και τώρα να σου πω την αλήθεια είμαστε σε ένα κομμάτι επίσης πάρα πολύ δύσκολο, γιατί λόγω του πολέμου που γίνεται στη Ρωσία και όλα αυτά με την Ουκρανία, πάρα πολλοί εθελοντές που έχουμε στο εξωτερικό, και ήταν αυτοί που θα πάνε να ελέγξουν σπίτια για να πάει το ζώο, έχουνε στραφεί σε άλλους εθελοντισμούς, με σκοπό και να μην υιοθετούνται εύκολα τα ζώα και όλο αυτό, το να τρέξεις στο ίντερνετ, να τρέξουνε στο Facebook για κοινοποιήσεις ζωών και όλα αυτά. Δηλαδή εγώ κάνω και πιο πολύ, εκτός του ότι πάω βοηθάω και κάνω στο καταφύγιο, εγώ τρέχω και τα social media, ας πούμε. Πόσο να τα τρέξει ένα άτομο και με πόσους ανθρώπους να μιλήσεις για να υιοθετήσουν ζώο, και να πάει να ελέγξει σπίτια; Όλα αυτά.

Υπάρχει κάποια εναλλακτική, πέραν του εθελοντισμού; Με λίγα λόγια, ο δήμος φερειπείν, ο κάθε δήμος, ο εκάστοτε δήμος, έχει κάποιο λόγο πάνω στη διαχείριση ας πούμε των αδέσποτων;

Κανονικά ο δήμος πρέπει να έχει!

Στη δικιά σου όμως εμπειρία, είχε;

Επειδή έχω τρέξει σε δυο μέρη, μπορώ να πω ότι, στη μια πόλη βοήθησαν μέχρι ένα σημείο, στην άλλη όχι. Δε θα πω τι και πώς, αλλά… Το θέμα είναι ότι ο δήμος, παίρνει χρήματα. Είναι αναγκασμένος να στειρώνει τα αδέσποτα ζώα και έχουμε πάρει ζώα που έχουμε βοηθήσει και στην τελική καταλήγουμε να βοηθάμε εμείς τον δήμο με δικά μας έξοδα.

Δηλαδή;

Δηλαδή, να μας… πάρουμε ζώο αδέσποτο που να μας έχουνε πει ότι: «ναι, περιθάλψτε το και θα σας συμπληρώσουμε εμείς τα έξοδα» και δε μας τα πληρώσανε ποτέ! Και μιλάμε για χειρουργεία που ήτανε σε εθνικούς δρόμους, που ήτανε με σπασμένες λεκάνες, μιλάμε για ακριβά χειρουργεία, όχι απλά να πάρω ένα ζωάκι να το κάνω καλά με κάποια θεραπεία. Ή θεραπεία με ψώρα, που κανονικά πρέπει να το παίρνει ο δήμος, να το πάει σε ένα κυνοκομείο, να κάνει τη θεραπεία του το ζώο για να… Δε σου λέω να το κρατήσει, να το κάνει επανένταξη, αλλά για να μη κολλήσουν άλλα αδέσποτα. Προφανώς κάποιος όταν έχει στη γειτονιά του ένα ζώο με ψώρα, θα φοβάται μη κολλήσει το σκυλί του, μη κολλήσει το παιδί του. Αυτά τα σκυλιά θα τα ρίξουν φόλα… ή θα πεθάνουν από ασιτία γιατί δε τα ταΐζει ο κόσμος, φοβούνται μη κολλήσουνε.

Στην αρχή πάντα του καταφυγίου, η τοπική κοινωνία, οι άνθρωποι γύρω-γύρω, στην πόλη, πώς είχαν αντιδράσει;

Κοίταξε, το καταφύγιο έτσι και αλλιώς δεν είναι μες την πόλη, δηλαδή πρέπει από το νομό να είναι πολύ μακριά από κατοικήσιμα σπίτια. Οπότε, στο θέμα γαυγίσματων και τέτοια, δεν υπήρχε θέμα. Μπορώ να πω ότι μας βοήθησαν αρκετά και από δωρεές, όχι μεγάλες, αλλά αυτό είναι, το κάτι. Άμα κάποιος βοηθάει έστω και με κάτι, μπορεί να αλλάξει οτιδήποτε, Θα είναι ένα τσουβάλι τροφή, θα είναι… εθελοντισμός… Ακόμα και να έρθεις να παίξεις με τα ζώα, αυτά τα ζώα να μάθουν να μη φοβούνται τον άνθρωπο. Να… τα βγάλεις με λουρί, δηλαδή δεν προλαβαίνουμε, είμαστε τέσσερα άτομα, δεν προλαβαίνουμε να τα κάνουμε όλα. Εγώ ας πούμε επειδή δουλεύω στη Θεσσαλονίκη, πηγαίνω μόνο ΠΣΚ. Μπορεί κάποιος να βοηθήσει με το να έρχεται και να τα βάζει λουριά, να μαθαίνουν τα λουριά, να είναι πιο εύκολα για αυτόν που θα το υιοθετήσει. Κοινωνικοποίηση, να τα παίρνει μαζί του μια βόλτα, να γνωρίζει άλλα σκυλάκια έξω, εκτός του καταφυγίου, να βλέπει τον κόσμο. Γιατί έχουμε παρατηρήσει, σκυλιά που δεν είναι φοβικά, όταν υιοθετούνται μέσα σε πόλη, να φοβούνται τα αμάξια, να αγριεύουνε, δεν τον ξέρουν αυτόν τον κόσμο. Και εγώ στην ουσία μέχρι να υιοθετήσω αρκετά σκυλάκια, έκανα και αυτό, γιατί έχω άλλο ένα σκυλί εδώ και 9 χρόνια, το οποίο ήταν λίγο περίεργο με άλλα σκυλιά, οπότε έπαιρνα μόνο μικρόσωμα, γιατί είναι πιντμπουλάκι! Οπότε κάνω αυτό το πράγμα, να τα παίρνω στην πόλη για να κοινωνικοποιούνται σιγά-σιγά.

Από ό,τι καταλαβαίνω, η ομάδα του «Ark of Hope» συστάθηκε εθελοντικά.

Ναι.

Τι άλλοι άνθρωποι συμμετείχαν, έτσι εθελοντικά, στο καταφύγιο; Πώς θα περιέγραφες δηλαδή με λίγα λόγια την ομάδα που στελεχώνει το καταφύγιο;

Όλοι κάνουμε τα ίδια, δηλαδή, θα πάμε… [00:15:00]Να σου πω ας πούμε ένα πρόγραμμα. Το ότι θα πάμε το πρωί, θα βγάλουμε βόλτα τα ζώα, έχει προαυλισμό. Έχει το κάθε ένα κλουβί, με εσωτερικό χώρο και αυλή, αλλά εννοείται ότι ανοίγουμε κλουβιά να παίξουν μεταξύ τους, να κοινωνικοποιηθούνε, να δούμε ποιο ζώο τα πάει καλά με ποιο. Όταν έρθει στην αρχή ένα ζώο μένει μόνο του μέχρι να αρχίσει να βγαίνει σιγά-σιγά με τα υπόλοιπα, να δούμε, έχει θέμα με τα θηλυκά, έχει με τα αρσενικά, να αρχίσει να κοινωνικοποιείται. Καθαρίζουμε το χώρο από τα κακά, γίνεται μετά το τάισμα, καθαρίζουμε τα νερά, έχουμε κάτι… σαν μπανιερίτσες, ας πούμε, τα οποία τα μισά ζώα μπαίνουν μέσα μες τις λάσπες, οπότε μπορεί να θέλει και δυο φορές τη μέρα άλλαγμα το νερό! Και μετά καθόμαστε μέχρι να βγούνε τα κλουβιά, σίγουρα μια ώρα το καθένα, και αναλόγως, τα κουτάβια πιο πολύ γιατί θέλουν πιο πολύ τρέξιμο, πιο πολλή ενέργεια, να δώσουμε φάρμακα, αυτό είναι το πρωινό μας! Το βράδυ θα πάμε στα κουτάβια, να ξανακαθαρίσουμε, γιατί τα κουτάβια συνήθως τα βάζουμε πέντε-πέντε μαζί, αναλόγως πώς τα έχουμε βρει, και επειδή είναι μικρά μπαίνουν στο ίδιο κλουβί. Οπότε τα κουτάβια πρέπει να ελέγχουμε τα κακά τους, για αρρώστιες, για τύφο, για μόρβα, οπότε πρέπει να τα βλέπουμε και βράδυ, ώστε άμα έχει κάποια πάθηση, να απομονωθεί, για να μην κολλήσουν και τα υπόλοιπα. Ξαναδίνουμε φάρμακα, βλέπουμε τα νερά, άμα κάποιο πάλι έχει λερωθεί, και φεύγουμε! Και πηγαίνουμε και για τάισμα στα αδέσποτα.

Μέσα στην ευρύτερη περιοχή εννοείς;

Ναι, στο μέρος που είναι το καταφύγιο, ας πούμε, σε διάφορα σημεία. Το καλό εκεί είναι ότι υπάρχουνε διάφορες φιλοζωικές, οπότε έχουμε χωρίσει τις περιοχές. Εγώ στη Θεσσαλονίκη, βγαίνω εδώ πέρα στη γειτονιά.

Μου περιγράφεις μια ενασχόληση, η οποία από ό,τι φαίνεται είναι full time.

Για αυτό δε μπορούσαμε να βρούμε χρόνο για τη συνέντευξη!

Πέραν αυτού, η ερώτηση που κανονικά θα σου έκανα τώρα, είναι τι δυσκολίες συναντάς, αλλά εν μέρει μου το περιέγραψες αυτό.

Η δυσκολία σε όλο αυτό, η βασική δυσκολία, είναι ότι έχεις όλο αυτό το πρόγραμμα. Ξαφνικά, δηλαδή, ο Ηλίας που έχει το αμάξι, που είναι και πρόεδρος του σωματείου του «Ark of Hope», θα τον πάρουν τηλέφωνο, «έγινε αυτό το ατύχημα»… Οπότε μέσα σε όλο αυτό πρέπει να χωρέσει και το μαζέψεις ένα σκυλί, το οποίο μπορεί να είναι επιθετικό, οπότε μπορεί να του πάρει ώρα να το πιάσει, να το πάμε κτηνίατρο, να βρούμε μέρος να το βάλουμε. Πάντα έχουμε ένα άδειο κλουβί για τέτοια έκτακτα, που δεν κατοικείται ζώο ας πούμε, για να μπορούμε να περιθάλψουμε ένα ζώο, αν και συνήθως η περίθαλψη γίνεται σπίτι μας, όπου έχουμε ανάπηρα ζωάκια, έχουμε αυτά που δεν μπορούν να ζήσουν στο καταφύγιο, θέλουνε πολύ ειδική περιποίηση, έχουμε αμέο ζωάκι, τρίποδα, αυτά δηλαδή ζούνε στο σπίτι μας. Αυτό είναι το δύσκολο, και το ξαφνικά μες τη μέρα, δηλαδή μου έχει τύχει να δουλεύω και να με πάρουν να μου πούνε: «ένα γατάκι χτύπησε», και τώρα λες: «πρέπει να δουλέψω, τι πρέπει να κάνω; Βάλτο σε ένα κουτί, πάτο σπίτι σου μέχρι να έρθω να δω τι θα κάνω», είναι όλο αυτό, τα ξαφνικά που λέμε. Αυτά είναι τα πιο δύσκολα, και το χρηματικό… άμα δεν παίζουν δωρεές, άμα δεν έχουμε από την τσέπη μας… το τι κάνεις εκεί μετά.

Είτε σε περιστατικά τα οποία λύνονται μέσα στο καταφύγιο είτε σε περιστατικά που, όπως είπες πριν, στα οποία ο ίδιος ο εθελοντής, το ίδιο το άτομο, να διαχειριστεί την κατάσταση. Μπορείς εύκολα να μοιραστείς, το ποσό δύσκολο γενικά, το ποσό δύσκολη είναι αυτή η διαδικασία, αυτό το πλαίσιο αν θέλεις, σε ανθρώπους που δεν ασχολούνται με αδέσποτα;

Δε μπορούν να το καταλάβουνε. Σκέψου ότι, εγώ πολλές φορές θέλω να μιλήσω στα παιδιά στο καταφύγιο, για: «Α, μου στείλανε αυτό το σκυλί» και δε μπορώ να τους βρω ούτε εγώ η ίδια, δηλαδή είναι ο χρόνος τόσο πιεσμένος, που κάποιες φορές μπορούν να σου πούνε: «γιατί δε βγαίνεις; Και γιατί δεν πατέ μια βόλτα;» και… να τους πεις: «Δεν έχω χρόνο», δε μπορούν να το καταλάβουνε.

Αναφερόμουν περισσότερο στις δυσκολίες, όπως ανέφερες ας πούμε για παράδειγμα, για αδέσποτα, για ζώα με αναπηρία, ή για ζώα τα οποία έχουν ας πούμε κάποια συγκεκριμένη συνθήκη την οποία θα πρέπει να προσέξεις. Μπορείς να το επικοινωνήσεις αυτό, σε ανθρώπους για παράδειγμα, που μπορεί φερειπείν να ακούσουν τη συνέντευξη, για ανθρώπους στην καθημερινότητα σου που δεν ασχολούνται με ζώα. Πώς μπορείς να τους περιγράψεις το ποσό δύσκολη είναι αυτή η διαδικασία ή χρονοβόρα−

Να σε πω κάτι; Δύσκολο άμα έχεις ένα τέτοιο σκυλί μόνο του, δηλαδή υιοθετηθεί αυτό το σκυλί και έχει έναν δικό του άνθρωπο, δεν είναι δύσκολο, θέληση θέλει. Το να είσαι σε ένα καταφύγιο και να έχεις πολλές τέτοιες περιπτώσεις, είναι πανδύσκολο. Δηλαδή ένα ανάπηρο ζώο, που έχει νεκρώσει από τη μέση και κάτω, πρέπει εσύ να το κάνεις να κατουρήσει. Άμα είναι μεγαλόσωμο, σε πιάνονται μετά τα χέρια, σε πιάνεται η μέση! Το να το έχεις όμως μόνος σου, σε μια υιοθεσία[00:20:00] που πολύ φοβούνται: «θα τα καταφέρω, δε θα τα καταφέρω;», δεν είναι δύσκολο. Δηλαδή, εγώ έχω δυο σκυλιά με ακράτεια. Όλη την ώρα είμαι με μια σφουγγαρίστρα. Πολλοί μου λένε: «Και πως αντέχεις; Και πως μπορείς;», πραγματικά, έρχονται σπίτι μου και μου λένε: «απορώ πώς μυρίζει τόσο ωραία σπίτι σου!». Έχεις μπει σε μια συνήθεια και το κάνεις πλέον μόνιμα, και για αυτό και το δεύτερο σκυλί, με το που μου είπανε έχει ακράτεια, λέω «Φερ’ το, έμαθα τώρα, φέρ’ το και αυτό!». Είναι δύσκολο όταν έχεις πάρα πολλά μαζικά ζώα μαζί, δηλαδή έχουμε ένα σκυλί που πέρασε τύφο, μετά πέρασε μόρβα, νεκρωθήκαν νευρολογικά πράγματα και αυτό είναι στην κυριολεξία αμέο. Πρέπει να το ταΐσεις, πρέπει να το βάλεις εσύ να βρει που είναι το νερό του, να το κρατάς για να πιει νερό, θα κάνει κακά, δε μπορεί να το καταλάβει, θα κάτσει πάνω στα κακά, πρέπει να το καθαρίσεις. Άμα ήταν σε ένα σπίτι που θα είχε το κουβερτάκι του, που θα επιβλεπόταν ότι θα κάνει κακά, θα τα μαζέψω, γιατί προφανώς εμείς δε μπορούμε να είμαστε πάνω από κάθε σκυλί όλη την ώρα, δε θα είναι τόσο δύσκολο.

Όταν υπάρχει δηλαδή ουσιαστικά αγάπη, από ό,τι καταλαβαίνω.

Αγάπη, ναι, και το να έχεις και ένα ζώο. Ντάξει, υπάρχουνε και άτομα που έχουν υιοθετήσει και με αναπηρία και δύο σκυλιά, και μια φίλη μας έχει, ασχολείται τώρα, έχει αυτή τη στιγμή τρία ανάπηρα σκυλάκια με καροτσάκια, στη Γερμάνια. Άμα το θες, προφανώς και το κάνεις, αλλά το να είναι όλα μαζί είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Μου περιέγραψες τώρα προ ολίγου, κάποιες πιο πρακτικές δυσκολίες, όσον αφορά στη διαχείριση των ζώων. Υπάρχουνε ψυχολογικές ή συναισθηματικές δυσκολίες;

Πάρα πολλές.

Για σένα περισσότερο και για τους υπολοίπους ασφαλώς εθελοντές.

Όταν ξεκίνησα έτσι να προσπαθώ να βρω φιλοζωικά και τέτοια, λέω: «γιατί είναι όλοι τρελοί ρε συ;»! Πραγματικά, στο τέλος, άμα δεν έχεις όριο, χάσεις το όριό σου, θα βγάλεις σίγουρα ψυχολογικά θέματα.

Δηλαδή;

Δηλαδή, εγώ στην αρχή, κάθε φορά που χάναμε ζώο, γιατί προφανώς θα χάσεις και κουτάβια. Όταν… στα χωριά υπάρχουν τόσες πολλές αρρώστιες, που εγώ στην πόλη δεν ήξερα τι είναι ο τύφος. Μέχρι να πάω στη Βέροια και να δω κουταβάκια να πεθαίνουνε, που τα είχα στην αγκαλιά μου, εγώ ήμουνα ράκος, και να κλαίω. Ή γατάκια που τα τάιζα με το μπιμπερό και ξαφνικά, ενώ ήταν μια χαρά, πεθαίνουν, γιατί οι γάτες βγάζουν αρρώστιες μέχρι και έξι μηνών. Ξαφνικά, έτσι, μπορεί να φύγουνε, και τα τάιζα και έλεγα: «εντάξει, πέρασε ο πρώτος μήνας, ζούνε» και ξαφνικά πεθαίνανε, εγώ δε μπορούσα να κοιμηθώ. Όχι βρες που θα τα θάψεις, όχι το ένα, όχι το άλλο, ήμουνα χάλια. Και με πιάσαν και μου λένε: «Ματίνα, έτσι δε μπορείς να συνεχίσεις». Δηλαδή, θα τρελαθείς, δε γίνεται αυτό… να τα σώσεις όλα. Αλλά από τα δέκα ζώα, θα προσπαθείς να σώσεις τα οχτώ. Αναγκαστικά κάποια θα χάσεις. Οι φίλες μου μου λέγαν: «αποκλείεται να αντέξεις», και ακόμα και τώρα μου λένε: «Πώς είσαι τόσο δυνατή! Αχ σου πέθαναν τα ζώα και είσαι κομπλέ;» και τέτοια. Σίγουρα συνήθεια, αλλά πρέπει να βάλεις όρια. Τι εννοώ, ότι υπάρχουν πάρα πολλοί φιλόζωοι, που μαζεύουν ζώα και καταντάνε να γίνουν συλλέκτες.

Δηλαδή;

Τα αγαπάνε, δεν τα δίνουν για υιοθεσία, προτιμάν να τα έχουνε δεμένα στην αυλή τους και να… θα έχεις ακούσει: «η τάδε φιλόζωη», αλλά έχει 40 ζώα στην αυλή τους, και πας και βλέπεις, ακαθαρσίες, χάλια τα σπιτάκια τους, να μην προσπαθεί να βρει υιοθεσίες γιατί μες το μυαλό τους νομίζουν ότι κανείς δεν είναι καλύτερος από αυτόν και ότι: «Όχι, δε θα το δώσω» και «Όχι, θα πάει στο εξωτερικό και δε ξέρω άμα θα το πάρουν για πειράματα και…». Για αυτό το λόγο συνεργάζεσαι με καταφύγια του εξωτερικού, βρίσκεις κάποιες άκρες, συνεργάζεσαι με διάφορα άτομα, δε γίνεται να το τρέχεις μόνος σου.

Και μιλώντας λοιπόν για κάποια άτομα, τώρα αφορμώμαι από την τελευταία λέξη που είπες. Έχεις έρθει αντιμέτωπη προφανώς και υιοθεσίας. Πώς θα περιέγραφες τη διαδικασία αυτή, αρχικά, και δεύτερον, έχει κάποιο λόγο το καταφύγιο πάνω στην υιοθεσία;

Ναι! Όταν μας λένε: «ενδιαφερόμαστε για ένα ζωάκι», το πρώτο πράγμα που τους ζητάμε, εννοείται άμα είναι από κοντά, είναι να έρθουν στο καταφύγιο, να τους γνωρίσουμε, να δουν το ζωάκι που θέλουνε… Είχε έρθει… ας πούμε μπορεί να έρθει κάποιος και να δει ένα σκυλί, που να κρίνουμε ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Π.χ., δε μπορείς να πάρεις στην πόλη ένα σκυλί που είναι με τέρμα ενέργεια, είναι το πρώτο σου σκυλί, ξέρουν ότι θα φάει όλο το σπίτι, θα προτείνουμε ένα άλλο ζωάκι. Εννοείται μπορεί να θέλει αυτό, αλλά εμείς θα τα πούμε ότι αυτό δε μπορεί, ότι θέλει να είναι σε αυλή, ότι είναι άγριο, σε κάθε τετράγωνο θα πρέπει να αντιμετωπίζεις… θα πρέπει standard να πάει σε εκπαίδευση, όλα αυτά. Γνωρίζουμε τους ανθρώπους, άμα μένουν σε άλλες πόλεις, δηλαδή στη Θεσσαλονίκη, εγώ πηγαίνω τους γνωρίζω από εδώ, πριν έρθουνε στη Βέροια. Σε διάφορες περιοχές έχουμε άλλους εθελοντές που θα επικοινωνήσουμε, από αλλά καταφύγια, να πάνε να δούνε το μέρος, τους ανθρώπους. Όταν θα πάρει το ζωάκι, υπογράφει ένα συμβόλαιο υιοθεσίας, προφανώς να στειρωθεί, να μπει τσιπάκι, να έχει τα φάρμακα του αναλόγως τι πάθηση έχει. Τους τα λεμέ όλα εξ’ αρχής, το ζώ[00:25:00]ο άμα είναι πάνω από ενός έτους, φεύγει πάντα στειρωμένο, πάντα τσιπαρισμένο… Αυτά στην ουσία, και μετά εννοείται τους ζητάμε φωτογραφίες, άμα δεν έχουμε επικοινωνία κάποιο καιρό, έχουμε όλα τα στοιχεία οπότε μπορούμε να πάμε να ελέγξουμε το σπίτι. Το φιλοζωικό είναι, ο πρόεδρος του σωματείου είναι νόμιμο πρόσωπο, οπότε έχει το δικαίωμα να πάει και να χτυπήσει το κουδούνι.

Βρέθηκες ποτέ, ή βρεθήκατε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, σε κάποιο περιστατικό αν θέλεις, εντός εισαγωγικών, απόρριψης κάποιας υιοθεσίας; Κάποιου ατόμου δηλαδή το οποίο κρίνατε μη κατάλληλο−

Ναι. Προφανώς. Έχουν έρθει−

Πώς θα μπορούσε δηλαδή να είναι ένα μη κατάλληλο άτομο;

Έχει έρθει άτομο… έχει έρθει, έχουμε πάει ας πούμε να μιλήσουμε και τελικά καταλάβαμε ότι το σκυλί το ήθελε για το μπαλκόνι, ότι δε θα μπαίνει μέσα. Προφανώς και δε δώσαμε. Ή ας πούμε μας έχουνε πει: «το θέλω για τη μαμά μου, ετών 80». Δε μπορεί να πάρει ένα κουταβάκι… τι θα γίνει μετά αυτό το κουτάβι, όταν εσύ μου λες ότι: «έχω ήδη δυο σκυλιά, θέλω ένα για τη μαμά μου», δε γίνεται κάποιος σε τέτοια ηλικία να πάρει ένα κουταβάκι. Αυτό το ζώο μετά τι θα γίνει; Θα το πάρει το παιδί της που έχει δυο σκυλιά και δυο παιδιά ξέρω ‘γω ενδεχομένως; Για αυτό μου αρέσουν οι υιοθεσίες στο εξωτερικό, γιατί ο άνθρωπος που θα ήταν 80 χρονών, θα πάρει ένα γέρικο σκυλάκι, θα το καταλάβει. Στην Ελλάδα είμαστε λίγο: «θέλω αυτό και άμα δεν είναι αυτό, δε το θέλω». Έχουμε κρίνει ακατάλληλων κάποιον από τον τρόπο συμπεριφοράς, του τύπου: «έλα μωρέ, είναι σκυλί, και εντάξει, θα ανταπεξέλθω, και οκ» και να θέλει ένα ζώο άγριο. Δε μπορείς να πάρεις ένα άγριο ζώο και να μου λες: «θα το πάρω διακοπές, εγώ πηγαίνω για κάμπινγκ και θα το παίρνω μαζί μου». Ή άμα μας πει, σε ένα κουτάβι, «δε ξέρω πότε θα το στειρώσω γιατί δεν έχω λεφτά». Για να πάρεις ένα ζώο, πρέπει να έχεις και κάποια χρήματα στην άκρη. Προφανώς και θα βρεθείς να μην έχεις, ή… ποτέ δε ξέρεις, αλλά πρέπει λίγο να τα έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου! Ή μας έχει τύχει, να μας… πούνε: «μήπως είναι άρρωστο;» και μήπως το ένα και… Το ζώο μπορεί να αρρωστήσει και ξαφνικά, τι θα το κάνεις μετά; Θα το παρατήσεις;

Θα γυρίσω, αν θέλεις, λίγο την κουβέντα, για να φτάνουμε σιγά-σιγά και προς το τέλος της συνέντευξης. Μου περιγράφεις τα σωστά βήματα, αν θέλεις, τα οποία θα πρέπει να ακολουθήσει και μια εθελοντική ομάδα και ένα καταφύγιο. Έχεις συναντήσει ποτέ ή έχεις ακούσει ποτέ για περιστατικά από καταφύγια τα οποία δεν κάνουν τόσο καλά τη δουλειά που θα πρέπει να κάνουνε; Υπάρχει δηλαδή τέτοιο φαινόμενο; Καταφύγια δηλαδή να στήνονται… μάταια;

Κοίταξε, το καταφύγιο… πολλοί έχουν καταφύγιο, το θέμα είναι να υπάρχει και ένα νόμιμο καταφύγιο. Καταφύγιο ονομάζουν πολλοί και τα σπίτια τους με τεράστιες αυλές, ενδεχομένως σε χωριά προφανώς, όχι μες τη πόλη, που έχουνε μαζέψει, αυτό που σου είπα, και 40 ζώα. Και αυτό καταφύγιο θεωρείται, αλλά δεν είναι νόμιμο. Σε διάφορα τέτοια, ναι, προφανώς, έχουνε βρεθεί αυτό που σου εξήγησα και πριν, τα ζώα μες τις ακαθαρσίες, άρρωστα, έχουνε βρεθεί κυνοκομεία κανονικά σε πόλεις, του δήμου, να πεθαίνουνε μέσα στα κλουβιά… γιατί, σε μια πόλη, όταν ένα ζώο, έχει γίνει καταγγελία από μια γειτονιά ότι το ζώο είναι επιθετικό ενδεχομένως, που το ζώο πώς γίνεται επιθετικό; Άμα γαβγίζει στα αμάξια και δημιουργούνται αγέλες και φοβάται ο κόσμος, ε μετά, σου λένε επιθετικό, που μπορεί να μην είναι, απλά να γαβγίζει στα αμάξια και να το φοβάται ο κόσμος. Πάει σε ένα κυνοκομείο, αναλόγως την πόλη, στην πόλη του. Άμα δεν υπάρχουνε σωστά άτομα που ενδιαφέρονται μες το κυνοκομείο, γιατί συνήθως δεν υπάρχουνε, μπαίνουν μέσω δήμου, με… Δηλαδή δε θα πάει ένας φιλόζωος. Θα τα φοβούνται, δε θα τα καθαρίζουνε, δεν θα τα ταΐζουνε σωστά, δεν θα τους δίνουν τα φάρμακα τους, οπότε έχουν παρατηρηθεί και ζώα από ψώρα να πεθαίνουνε, ενώ υπάρχει μια θεραπεία που μπορεί να τα σώσει, λεϊσμανίαση, ερλιχίωση, όλα αυτά. Κουτάβια να πεθαίνουν και να ξαναβάζουν κουτάβια στον ίδιο χώρο, που ο τύφος κάνει πάρα πολύ καιρό να φύγει… Δηλαδή υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια… μέρη, δυστυχώς.

Στη συναναστροφή σου με καταφύγια του εξωτερικού, πριν μου ανέφερες τη Γερμάνια μερικές φορές, θα συνέβαινε κάτι τέτοιο; Στη δικιά σου εμπειρία−

Όχι−

Γιατί όμως;

Κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε γιατί δεν έχουν τόσα αδέσποτα. Δηλαδή, τα νόμιμα καταφύγια του εξωτερικού, συνήθως είναι απλά στα χαρτιά νόμιμα, δεν έχουνε καταφύγιο. Παίρνουνε ζώα, αυτό που κάνουν, αυτοί που συνεργαζόμαστε, παίρνουν ζώα από την Ελλάδα, τα κάνουν foster family, άτομα δηλαδή τα φιλοξενούνε, εθελοντές. Για να το κάνεις αυτό στη Γερμάνια πρέπει να έχεις ειδικό χαρτί, δηλαδή είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα από εδώ. Οι οποίοι αυτοί άνθρωποι θα βρούνε το κατάλληλο σπίτι για τα ζώα. Δηλαδή θα πάρουν συνεντεύξεις, πραγματικά, από διάφορους ανθρώπους. «Έχεις παιδιά; Δεν έχεις παιδιά; Πώς είναι ο χώρος σου; Π[00:30:00]ως δεν είναι;». Και θα δοθεί μετά εκεί πέρα το ζώο. Στην Ελλάδα… φιλοξενίες ψάχνουμε και δε βρίσκουμε. Δηλαδή είναι τελείως διαφορετικό. Οπότε δεν έχουν αδέσποτα και ναι, παίρνουν από διάφορες χώρες, Βουλγαρία, Ρουμάνια, Ελλάδα, πάρα πολλά παίρνουνε ζώα από ‘δω για να τα στείλουν εξωτερικό για foster family και να βρούνε το σπίτι τους. Δηλαδή αυτό που μου έκανε εντύπωση στο εξωτερικό, που δεν πιστεύω ποτέ να γινόταν στην Ελλάδα, πήραν από μας ένα ζωάκι, ένα κοκονάκι με καρκίνο. Το οποίο δε ξέραμε άμα θα μπορέσει να χειρουργηθεί. Μόνο από τα social media βρήκε σπιτάκι στη Γερμάνια, οι οποίοι είχανε υιοθετήσει πάλι από καταφύγιο −όχι από μας− πριν χρόνια, γέρικο σκυλάκι, το οποίο πέθανε μετά από κάποια χρόνια και υιοθετήσανε… χρηματοδοτήσαν αυτό το ζωάκι με τον καρκίνο, του πληρώσαν τα χειρουργεία, ζήσει-δε ζήσει, τελικά το ζωάκι τα κατάφερε και στάλθηκε στο εξωτερικό… ετών 14 το σκυλάκι! Δηλαδή αυτό ποιος θα το έκανε στην Ελλάδα; Να χρηματοδοτήσει ένα ζώο, με χημειοθεραπείες, με το να κάνει χειρουργείο να βγάλουνε όγκο, μιλάμε για χρήματα, και να του πεις μετά: «τελικά δεν έζησε». Κάνεις δε θα το έκανε, και ετών 14.

Φτάνοντας λοιπόν προς το τέλος σιγάσιγά, θα ήθελα ένα σχόλιο δικό σου, με βάση τη δικιά σου εμπειρία, σχετικά με το εάν −τουλάχιστον η τοπική κοινωνία στην οποία ζεις, δε θα ήθελα να το γενικεύσουμε−, είναι φιλόζωη. Πώς θα χαρακτήριζες φερειπείν την κοινωνία της Θεσσαλονίκης, την οποία έχεις βιώσει;

Θα σου πω ότι είναι καλυτέρα από το παρελθόν. Κοίταξε, για εμένα, ο ορός φιλόζωος, θα πω ότι είναι σκυλόφιλοι και γατόφιλοι. Εμείς έχουμε και σκοπό, να κάνουμε και… να σου πω την αλήθεια, τώρα θα στο πω εδώ, και σαν vegan καταφύγιο στο μέλλον. Δηλαδή άμα υπάρχει χώρος, να βάλουμε και άλλα ζώα περίθαλψης, που τώρα λόγω χρημάτων και λόγω έκτασης, δε θα μπορέσουμε να το κάνουμε στο κοντινό μέλλον. Αλλά ναι, σκυλόφιλοι και γατόφιλοι, πλέον είναι, αλλά όχι σε πολύ μεγάλο βαθμό, το θέμα είναι να αρχίσουμε να ευαισθητ οποίούμαστε και στο να τρέξουμε κάποιο ζώο… Το βλέπουμε χτυπημένο, αυτό που σου εξήγησα και πριν, η φιλοζωική και αυτοί εθελοντές είναι. Δεν μπορούν, ούτε μπορούν να έχουνε τα λεφτά, δηλαδή δε τους χρηματοδοτεί το κράτος να τρέξει για το κάθε ζώο. Μας παίρνουν τηλέφωνα, βρίσκουμε γατάκια, βρίσκουμε… πού να τα βάλουμε;

Ποσά πράγματα να κάνετε με λίγα λόγια… Ωστόσο εκεί στοχεύει η τελευταία μου ερώτηση. Πώς θα ήθελες να δεις το καταφύγιο στο μέλλον;

Στο μέλλον, το spoil που σου έκανα πιο πριν! Δηλαδή θα ήθελα να βρούμε ένα μέρος, που να μπορούμε να περιθάλψουμε αρκετά ζώα. Το καταφύγιο έχει βγάλει χαρτιά και για άγρια πανίδα. Θα θέλαμε να μπορούμε να σώσουμε ζωάκι και από σφαγή, να σώζουμε ζωάκι… διάφορα τέτοια, να στο πω και έτσι. Ήδη έχουμε αρχίσει να… τρέχουμε με κατασχέσεις ζωών από παράνομες γέννες, από κακοποίηση, που μέχρι παρελθόντος δε μπορούσες να το τρέξεις τόσο πολύ. Τώρα τα φιλοζωικά μπορούν να το τρέχουνε.

Ματίνα υπάρχει κάτι τελευταίο το οποίο θα ήθελες να προσθέσεις;

Να τρέχετε για τα ζώα! Να προσπαθήσετε να τα ταΐζετε… και αυτό, να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος στο θέμα… Δε γίνεται να μου λες: «αχ το λυπάμαι το ζώο που το βλέπω στο δρόμο», κάνε κάτι! Αυτό.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη.

Εγώ ευχαριστώ.