Istorima Archive

[00:00:00]Καλημέρα. Μπορείτε να μου πείτε πώς ονομάζεστε;

Κωνσταντίνος Ναπολέων Τζωρτζίου.

Είμαι με τον Κωνσταντίνο Ναπολέων Τζωρτζίου. Είναι Πέμπτη, 19 Μαΐου 2022. Βρισκόμαστε στην Ανθούπολη της Αθήνας. Εγώ είμαι ο Δημήτρης Κολοβός. Είμαι ερευνητής στο Istorima και ξεκινάμε. Κωνσταντίνε, πες μου λίγα λόγια για τον εαυτό σου.

Με κατονόμασα πριν. Με σύστησα. Γεννήθηκα στην Καβάλα. 29 χρόνων. Αρκετοί με γνωρίζουν ή έχουν ακούσει για μένα είτε από μόνοι τους είτε από τυχαίες παρέες είτε από κοινές παρέες και τα λοιπά, από διάφορα χόμπι, ως Forg1ven. Είναι το, ας πούμε, παρατσούκλι-game tag σ' ένα παιχνίδι που παίζω, το League of Legends, που τυχαίνει να είναι τα τελευταία χρόνια το νούμερο 1 παιχνίδι, τουλάχιστον στο θεάσεις και τα λοιπά στον κόσμο. Είμαι ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας παίκτης eSports ή Gamer, όπως θέλει το λέει ο καθένας. Δεν με απασχολεί η λέξη. Έπαιξα 5 χρόνια στο εξωτερικό. Διέμενα, για την ακρίβεια, 5 χρόνια στο εξωτερικό, 4 χρόνια στο Βερολίνο και 1 στην Κολωνία, παίζοντας το “League of legends Championship Series Europe”, το οποίο είναι το ανώτατης τάξης πρωτάθλημα στην Ευρώπη, όσον αφορά την ήπειρο της Ευρώπης πάντα, γιατί π.χ. η Αμερική έχει το δικό της. Από κει και πέρα, τα τελευταία χρόνια, έχω κάνει μία μετάβαση από το επαγγελματικό κομμάτι στο κομμάτι της διασκέδασης, λίγο του streaming ή τέλοσπαντων λίγο σε πιο alternative καταστάσεις, αλλά χοντρικά ή και ειδικά οι περισσότεροι με γνωρίζουν ως επαγγελματία παίκτη League of Legends και κατ’ επέκταση eSports Gamer, eSports player. Αυτό.

Σαν παιδί τι παιχνίδια ξεκίνησες να παίζεις;

Το πρώτο-πρώτο που έπαιξα πρέπει να ήταν το Counter Strike 1.6, που το έπαιζε ο αδερφός μου, 8 χρόνια μεγαλύτερος παρεμπιπτόντως. Οπότε, όταν έβλεπα, ας πούμε, να παίζει στο σπίτι ή στον υπολογιστή, εγώ ήμουνα… μιλάμε τώρα π.χ. αν ήταν αυτός 14 εγώ ήμουνα 6. Οπότε, μία μέρα που δεν είχα να κάνω απολύτως τίποτα και μ' άρεσε αυτό που έβλεπα, ήμουνα και μικρός, ήμουνα περίεργος, έσκασα μύτη στον υπολογιστή, έκατσα, έπαιξα, μ' έβαλε να παίξω και μου άρεσε πάρα πολύ. Και ακόμη και τώρα μπορώ να σου πω ότι αυτό το παιχνίδι που έπαιξα είναι το αγαπημένο μου ακόμα και τώρα, δηλαδή, προφανώς, δεν το παίζω τα τελευταία χρόνια, γιατί έχει παρέλθει, έχει φύγει, δεν υπάρχει, δηλαδή δεν μπορείς να το βρεις τόσο συχνά πλέον, αλλά είναι ένα παιχνίδι που πραγματικά μου ‘χει μείνει στη μνήμη πάρα πολύ ευχάριστα.

Θυμάσαι τι ήταν αυτό που σου άρεσε τόσο πολύ; Αυτό που σε κράτησε;

Δράση. Αδρεναλίνη. Επειδή είναι ένα fps game, είναι αυτό που λέμε ένα παιχνίδι συνολικής και ειδικής διάδρασης, δηλαδή έχεις κάθε γύρο. Πεθαίνεις, ζεις, σκοτώνεις ή αφοπλίζεις, ας το πούμε έτσι, για όσους έχουν παίξει. Οπότε, δεν είναι ένα τύπου παιχνίδι που παίζεις για 30 λεπτά και σου προσφέρονται συγκινήσεις συναισθηματικές ενός λεπτού. Εκεί πέρα για 30-40 δευτερόλεπτα μπορεί να γίνει το οτιδήποτε. Κυριολεκτικά. Και μπορεί να σου τύχει το οτιδήποτε. Μιλάμε για 5 VS 5 παιχνίδι το Counter Strike για όσους δεν το γνωρίζουνε. Και αυτό μου έμεινε, ότι περνούσα τέλεια. Ήταν ωραία και χανόμουνα κιόλας, δηλαδή είχα την περιέργεια, ας πούμε, όταν είσαι μικρός, σαν τις γάτες, ξέρεις… που δεν βλέπουνε ή μπορούνε να δούνε και λένε: «Τι έχει εκεί πέρα μέσα; Για κάτσε να πάω να δω». Κάπως έτσι και όταν είσαι παιδάκι. Βλέπεις κάποιον να παίζει. Λες: «Τώρα ήρθε η ώρα μου να το εξερευνήσω. Αυτό.

Πριν παίξεις videogames, γενικότερα, τι παιχνίδια έπαιζες; Ποδόσφαιρο;

Ποδόσφαιρο πάρα πολύ. Ακόμα και τώρα βλέπω. Δεν παίζω, προφανώς, τόσο συχνά, αλλά νομίζω τότε ήταν η εποχή, ακόμα και τώρα εν μέρει, που το ποδόσφαιρο ήταν το νούμερο 1, δηλαδή το δεύτερο, απ’ ότι θυμάμαι, ήταν το μπάσκετ, αλλά ποτέ, γενικά, δεν έκανα κέφι αθλήματα με χέρια, εκτός του βόλεϊ. Το βόλεϊ μ' άρεσε πάρα πολύ, αλλά ποδόσφαιρο ναι. Πάρα πολύ. Ειδικά σ' εκείνες τις ηλικίες, δηλαδή με το που φεύγαμε από το σχολείο, τελειώναμε από φροντιστήρια αγγλικών, γερμανικών… οτιδήποτε ήταν…. ξένες γλώσσες Ή τέλοσπαντων ό,τι άλλο είχαν και άλλα παιδιά… χορούς, μουσικές και λοιπά… Καλαμίτσα! Κλειστό Καλαμίτσας 16:00-17:00 το μεσημέρι μέχρι 21:00-22:00. Ευθεία! Αυτά.

Επαγγελματικά πότε αποφάσισες να κάνεις τα πρώτα βήματά σου στο gaming κομμάτι;

Όσον αφορά τα προηγούμενα παιχνίδια ή το LoL;

Ας πάμε, πρώτα, στα προηγούμενα, στο CS:GO και…

Τότε, δεν υπήρχε επαγγελματισμός, δεδομένου ότι δεν υπήρχαν ούτε έπαθλα ιδιαίτερα. Άσχετα αν γινόντουσαν συχνά τουρνουά. Δεν υπήρχαν ομάδες, δεν υπήρχαν χορηγοί. Όχι ότι τώρα υπάρχουν, αλλά, αν τότε ήταν 1/10, σήμερα είναι 4/10 ή 3/10 στην Ελλάδα. Γενικά, ήταν ένα χόμπι, που απλά, όταν γινόταν τουρνουά, κατέβαινες για πολλά πράγματα. Όχι μόνο για το χρηματικό έπαθλο. Κατέβαινες για την συγκίνηση, κατέβαινες για την περίσταση, το occasion που λέμε, να γνωρίσεις πολύ κόσμο… ήτανε κάτι σαν μίνι στρατός. Μπορείς να το πεις έτσι, δηλαδή μπορούσες να δεις κόσμο από οπουδήποτε… από Αλεξανδρούπολη, από Σπάρτη, από Ηράκλειο Κρήτης, από Άγιο Νικόλαο, από Κύπρο ερχόντουσαν, από Σκόπια, από Τουρκία. [00:05:00]Κυριολεκτικά, ερχόντουσαν από οπουδήποτε. Από Δανία θυμάμαι είχαν έρθει ομάδες μία φορά. Οπότε, ρε παιδί μου, παίζαμε ημί-επαγγελματικά, να τα πούμε έτσι, δεδομένου ότι δεν συντηρούσαμε οικογένειες χρηματικά. Έτυχε μετά και το Counter Strike και η DotA που έτυχε να παίζω παλαιότερα… DotA 1, συγνώμη, γύρω στα 19-20 χρόνων. Είχα 1 φιλαράκι στην Καβάλα, κολλητό μου βασικά, που με έπρηζε επί 1-1,5 χρόνο: «παίξε LoL, παίξε LoL, παίξε LoL». Τον έβλεπα κιόλας να παίζει. Έτυχε να δω και το παιχνίδι το ίδιο, δηλαδή δεν ήταν ότι δεν το έβλεπα. Δεν με συγκινούσε. Εν τέλει, ήρθε, όπως ήρθε και το Counter Strike μία μέρα. Έτσι και στο LOL. Λέω: «Δεν έχω να κάνω τίποτα. Τι θα κάνω; Θα μπω να παίξω για να μη με ενοχλεί ο Παναγιώτης». Κυριολεκτικά, αυτό για να μπορώ να του την πω την επόμενη μέρα. Το κατεβάζω το παιχνίδι. Παίζω ένα πρώτο game με 120-110 ping. Μου άρεσε. Μου φαινόταν κάτι διαφορετικό απ’ ότι είχα παίξει, γενικά, εκείνα τα χρόνια. Και τώρα μιλάμε για μικρή ηλικία, έτσι; 19 χρόνων δεν είναι 29 που είμαι τώρα. Και μ' άρεσε πάρα πολύ. Έπαιξα λίγο κάτι tutorial. Ανεβαίνεις από level 1 μέχρι level 30 για να παίξεις στα ranked. Έπαιξα στον EUNE που παίζανε συνήθως όλοι οι Έλληνες. Πολύ γρήγορα, μέσα σε 2-3 μήνες, πήγα στη νούμερο 1 ατομική κατάταξη τότε με βάση το ELO, που ήταν η βαθμίδα μέτρησης που υπήρχε τότε στο παιχνίδι. Είδα ότι είμαι για παραπάνω και προέκυψε μία τρύπα και πήγα στο μεγάλο server, τον EU West, Europe West, που λέγεται στο LoL, όπου μέσα σε 1 μήνα ανέβασα ένα account, συνολικά, μέχρι το Diamond 1 που ήταν τότε και μετά σε 1 μήνα απ’ όταν ανέβηκα στο Challenger, που ήταν μόνο 50 παίκτες, που ήταν… αυτοί είναι οι 50 παίκτες κι αυτό. Για να ανέβεις εκεί ήθελε πολύ μόχθο, πολύ κόπο, πολλές νίκες παραπάνω από ήττες. Στην ουσία, ήθελες +40 ή +50 νίκες, δηλαδή, αν πούμε ότι έχεις παίξει 150 game, να κερδίσεις τα 100 και να χάσεις τα 50. Πολύ δύσκολο αυτό. Έτυχε όμως και προέκυψε. Πήγα νούμερο 1 μέσα σε 1 μήνα στην ατομική κατάταξη ELO στο Europe West και με βρήκαν ομάδες. Με εντοπίσαμε. Λένε: «ποιος είναι αυτός; Από πού ήρθε; Τι είναι; Έλληνας; Από πού; Δεν τον ξέρει κανένας». Σου λέει: «Τον βρήκες από πουθενά»; Με προσέγγισαν κάποιες ομάδες. Με είδανε. Είχα 3 προσφορές. Επέλεξα να πάω στην τότε καλύτερη ομάδα στο ημιεπαγγελματικό του LoL και παίξαμε προκριματικά με μία πολωνική ομάδα για να ανέβουμε στο επαγγελματικό κομμάτι, στο “League of Legends Championship Series”. Τους νικήσαμε 3-1. Ήταν Copenhagen Wolves εναντίον Meet your Makers. Προφανώς, είχανε γίνει και άλλες προκριματικές φάσεις. Είναι κάτι σαν τώρα στο ποδόσφαιρο με το Conference, που βλέπεις παίζουνε και παίζουνε και παίζουνε και ξεκινάνε από Ιούλιο για να φτάσουν Μάιο. Κάτι ανάλογο ήτανε κι αυτό σε μικρότερη κλίμακα. Κι έτσι προέκυψε και έγινα επαγγελματίας παίκτης, δηλαδή ήρθαν. Με βρήκανε κάτι παίκτες για μία ομάδα. Είδα ποια ομάδα μου κολλάει, ποια με συμφέρει να πάω. Επέλεξα. Έκανα τη σωστή επιλογή και πήγα σ’ εκείνη την ομάδα και περάσαμε στο επαγγελματικό και έγινα επαγγελματίας, δηλαδή το χειμώνα του 2014. Ήτανε το ντεμπούτο μου επαγγελματικά. Ερασιτεχνικά, όμως, ή ημιεπαγγελματικά ή ημιερασιτεχνικά LoL έπαιζα από το 2013.

Η μετάβαση από το «Παίζω απλά for fun» στο επαγγελματικό πώς ήταν για σένα;

Κοίτα! Προέκυψε, δηλαδή δεν ήταν ότι το κυνηγούσα. Ξεκίνησα το LoL και έλεγα θα γίνω επαγγελματίας, δηλαδή σου είπα πριν την ιστορία. Απλά, όταν είδα… επειδή έβλεπα κάποιους παίκτες, έτυχε να βλέπω κάποια επαγγελματικά πρωταθλήματα, είχα παρέες που το παίζαν. Ήταν το LoL ένα παιχνίδι πολύ της μόδας παντού, σαν το Tichu στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα καφέ, όπου πας, όπου είναι η νεολαία και τα λοιπά ή τέλοσπαντων οι χαμηλές ηλικίες. Έφηβοι. Απλά προέκυψε η ευκαιρία. Δεν είχα να κάνω και κάτι φοβερά καλύτερο. Εντάξει, προφανώς και είχα, αλλά δεν μπορούσα να συνεχίσω το τεχνολογικό ινστιτούτο, συγνώμη, στο ΤΕΙ Καβάλας και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν ασχολήθηκα. Καλύτερη πληρωμή είχε. Άμεση αποκατάσταση, όχι για πάντα, αλλά άμεση. Καλούτσικα λεφτά για τα τότε δεδομένα, όταν ξεκινούσα, όχι για μετέπειτα και ήτανε κάτι που πολλοί άνθρωποι το εποφθαλμιούσαν τότε, έτσι; Δηλαδή σε κάθε ήπειρο, τότε, υπήρχαν μόνο 50 επαγγελματίες παίκτες. Το να είσαι 1 από τους 50 είναι μεγάλο ζήτημα, πόσο μάλλον να καταλήξεις να γίνεις και ο καλύτερος από τους 50 επί πολλά συναπτά χρόνια. Οπότε, αυτό, δηλαδή απλά προέκυψε. Λέω: «Θα το δοκιμάσω. Why not? » και συνέχισα και το επέλεξα.

Το πρώτο σου επαγγελματικό game το θυμάσαι; Και στο Counter Strike και στο LoL, αν θέλεις.

Στο Counter Strike δεν παίζαμε επαγγελματικά. Ήτανε ημι-επαγγελματικά, αλλά πρέπει να ‘ταν ένα τουρνουά είτε στο E-I της Δράμας… τώρα μιλάμε σε ίντερνετ καφέ γινόντουσαν αυτά τα τουρνουά, έτσι;… το 2004 είτε "Battlegrounds" στη Θεσσαλονίκη. Δεν θυμάμαι τώρα πως λεγότανε… όχι Κορομηλά. Δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του μαγαζιού. Ήταν ένα τουρνουά εκεί, που είχε γίνει… 2005; Τώρα μιλάμε πολύ μικρές ηλικίες, αλλά γενικά έχω πολλά τουρνουά μικρός που έπαιξα, που δεν θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο, δηλαδή είχα παίξει και στο ESWC [00:10:00]το 2004, Electronic Sports World Cup Qualifiers, στο B&B, που ήταν ένα τεράστιο υπόγειο. Δεν θυμάμαι σε ποια περιοχή ήτανε. Αυτό. Το οποίο το νίκησε ο αδερφός μου και πήγανε στη Γαλλία. Οι Generation of Addicted. Έτσι λεγότανε. Δηλαδή παίζανε προκριματικά ελληνικές ομάδες και ο νικητής τούς πηγαίνανε Γαλλία για να παίξουν με τις τότε τεράστιες ομάδες του Counter Strike. Στο LoL ήταν το 2014. Το πρώτο μας game πρέπει να ήταν εναντίον των Alliance που ήτανε και η ομάδα που σήκωσε, έτυχε να το σηκώσει το πρωτάθλημα. Το νικήσαμε 1-0. Το νικήσαμε τέλοσπαντων. Αυτό.

Μιας και ανέφερες τον αδερφό σου, αφού έπαιζε κι εκείνος, είχατε, έτσι, ποτέ κόντρα στα video games μεταξύ σας;

Μπα! Δε θα το 'λεγα, από την άποψη ότι ήμασταν εντελώς διαφορετικοί παίκτες και διαφορετικές νοοτροπίες και διαφορετικές προσεγγίσεις, δηλαδή ο αδερφός μου έχει υπάρξει…. ήταν επαγγελματίας στο Counter-Strike ήταν από τους καλύτερους στην Ελλάδα όλων των εποχών και στα Βαλκάνια κιόλας, δηλαδή ερχόντουσαν βαλκανικές ομάδες και οι Έλληνες δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν. Ο αδερφός μου, όμως, μπορούσε και τους νικούσε. Και ατομικά και ομαδικά. Έκανε διαφορά. Επέβαλε, ρε παιδί μου, το παίξιμό του, το παικτικό του στυλ, αλλά απ’ την άλλη ήμασταν τελείως διαφορετικές σχολές, δηλαδή ο αδερφός μου ήταν περισσότερο «Βοηθάω την ομάδα μου ατομικά, παίζουν συνολικά το παιχνίδι». Εγώ ήμουνα περισσότερο «Βοηθάω την ομάδα μου μέσω της ατομικότητας μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι παρεκκλίνω πολύ από την ομάδα. Όμως, όταν δω αδυναμία, θα την εκμεταλλευτώ και θα τη χτυπήσω. Άλλοι περισσότερο «Πάμε όλοι μαζί». Όχι ευχαριστώ. Άμα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε ένα round 3 με 5 θα το πάρουμε. Αυτό.

Πριν ανέφερες στα ημι-επαγγελματικά τουρνουά άτομα από Κρήτη, από Σπάρτη και τα λοιπά. Το community, το gaming community ήτανε κάτι εκείνη την εποχή το οποίο το ένιωθες να υπάρχει;

Ναι! Ναι. Σαφέστατα, γιατί τότε μιλάμε για εποχές τώρα… μπορεί να το θυμάσαι αυτό που θα σου πω, μπορεί όχι. mIRC… καμία σχέση τώρα. Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον που πηγαίνει γυμνάσιο-λύκειο τέτοιο… αυτοί θα ξέρουν Facebook, Instagram, Messenger. Τώρα, θα πάω στο παρελθόν, αλλά αυτό υπήρχε. Δεν ήταν ότι υπήρχε κάτι άλλο. Υπήρχε το Ventrilo. Teamspeak, το παλιό. Τέτοια εργαλεία είχαμε στη διάθεσή μας. Μην πάω τώρα στα torrents… αλλά τέλοσπαντων, ναι. Υπήρχε, δηλαδή μπορεί να έμπαινε οποιοσδήποτε από οπουδήποτε. Κυριολεκτικά, δηλαδή εγώ θυμάμαι πολύ κόσμο. Όπως έλεγα, σ’ ένα τουρνουά ερχόταν ένας απ’ την Αλεξανδρούπολη, από Πελοπόννησο, από Κρήτη, από Σκόπια, από Τουρκία, από Δανία είχαν έρθει. Δεν ερχόντουσαν τόσο από Ευρώπη. Ερχόντουσαν από τριγύρω, που ήταν από κοντά. Βουλγαρίες. Αυτό. Αλλά επειδή τότε το ζούσες και το παιχνίδι, αυτό σου περνούσε και στην επικοινωνία, εκτός και εντός του παιχνιδιού. Υπήρχαν και κόντρες. Υπήρχαν έριδες. Υπήρχαν διαφωνίες. Υπήρχαν συμμαχίες. Υπήρχαν κλίκες. Πολλά πράγματα, όπως υπάρχουν παντού, αλλά το ζούσαν όλοι. Το μόνο σίγουρο.

Φιλίες έκανες, έτσι, από το community τότε; Και ακόμα δηλαδή. Είναι εύκολο να κάνεις μέσα από το gaming community φιλίες;

Ακόμα μιλάω με κόσμο που με ξέρανε ή τους ήξερα. Γνωριζόμασταν ή έχουμε παίξει σε ομάδες ή ακόμα και αν δεν είχαμε παίξει, είχαμε επαφές. Ακόμα, έτυχε να μιλάω, δηλαδή έχω ακόμα κόσμο στο Facebook που είμαστε σε επαφή. Ακόμα και στη δουλειά που κάνω τώρα, στο stream στο twitch. Γενικά ναι, αλλά όχι σε μεγάλους αριθμούς. Εντάξει, τώρα μιλάμε για 2-3-4 άτομα max, δηλαδή εντάξει. Μιλάμε και για μία εποχή πριν 15 χρόνια… άντε λίγο παραπάνω, λίγο λιγότερο. Η ζωή συνεχίζεται. Ξες… όταν οι καθημερινότητες σας χωρίζουν, αυτόματα σπάτε και εσείς. Είναι σαν το στρατό που λέμε: «Θα κανονίσουμε», όταν απολύεται ο καθένας και δεν πρόκειται να κανονίσεις πότε. Το λες εκείνη τη φορά για να φύγεις με μία καλή εικόνα στο μυαλό.

Μας είπες, λοιπόν, ότι για ένα διάστημα έγινες παίκτης σε ομάδα στο εξωτερικό. Πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση να πεις ότι «Φεύγω έξω να δοκιμάσω»;

Εμένα οι γονείς μου, από την πρώτη στιγμή, μου κάνανε τρέλες κόνξες. Δεν θέλανε, επειδή υπήρχε μία βεβαιότητα πάνω στο κλασικό παραδοσιακό «Πάνε στη σχολή. Πάρε το πτυχίο. Πάνε εκεί. Κάνε αυτό. Και πού θα πας; Και θα ‘σαι μόνος σου. Και άμα πάει κάτι στραβά; Και αν δεν πάει κάτι στραβά, μετά τι θα γίνει»; Λέω: «Εγώ πολύ καλός για να μην το κάνω». Κυριολεκτικά. Δεν το λέω με αλαζονικό ύφος ή εγωιστικό ύφος, δηλαδή ένας άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τις δυνατότητες του και την αξία του, γιατί αλλιώς δεν θα το κάνει κανένας άλλος γι’ αυτόν. Εσύ το κάνεις για σένα. Και τέλοσπαντων, μία μέρα, θυμάμαι είχα πει στον πατέρα μου ένα αθώο ψεματάκι σε φάση «Πάω για ένα τουρνουά στη Θεσσαλονίκη». Εν τέλει, πήγα στη Γερμανία για 4 μήνες. Εκείνο το τουρνουά στη Θεσσαλονίκη θα ήταν για 2 μέρες και επειδή ήξερα ότι στη Γερμανία, προφανώς, δεν θα κυνηγούσε να έρθει να με βρει και αν άκουγα μία καντάδα… καντήλια και τα λοιπά, θα ήταν αφού γυρνούσα. Εν τέλει, όταν γύρισα και είδε, ρε παιδί μου, ότι υπήρχε και μία φήμη και λεφτά, ό,τι ήταν κι αυτά τα λεφτά, που ήταν λίγα, αλλά τότε δεν ήταν, σου λέει: «Έκανε αυτό. Το επέλεξε. Τον εμπιστεύομαι». Με ήξερε και σαν άνθρωπο. Με είδαν ότι… πατέρας μου ήταν. Κατάλαβες. Οπότε, σιγά-σιγά, το αποδεχτήκανε. Θέλαν-δεν θέλανε, δηλαδή δεν μπορείς να επιβάλλεσαι σε κάποιον ενήλικα. Το λέει και ο νόμος. Αυτό.

[00:15:00]Η Γερμανία πώς σου φάνηκε σαν νέο περιβάλλον;

Εμένα, προσωπικά, δεν μ’ άρεσε καθόλου. Ούτε 0,5% και νομίζω είμαι στη μεγάλη κατηγορία ατόμων που εκεί πέρα πάνε για δουλειά και κοιτάνε με το που…. πότε φεύγεις; Υποτίθεται 19/5, 12:00 το μεσημέρι; Εγώ 11:59 θα ήμουνα στην πόρτα μου να φύγω. Πώς να το πω; Δηλαδή ήτανε… ό,τι έζησα εκεί πέρα σαν εμπειρία, σαν καθημερινότητα… έχουνε θετικά. Δεν είναι ότι δεν έχουνε. Όμως, είναι λαός που ζει για να εργάζεται, δηλαδή πρέπει να ζεις και για να ζεις. Αλλιώς δεν είσαι και ψυχικά… δεν θα μπορείς να ανταποκριθείς σε όλα τα υπόλοιπα. Καλό είναι να δίνεσαι στη δουλειά σου. Καλό είναι να δίνεσαι και να έχεις πειθαρχία. Εξαιρετικό. Είναι μεγάλο προσόν αυτό και είμαι και εγώ ο ίδιος έτσι, αλλά πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Πρέπει να υπάρχει μέτρο στα πάντα στη ζωή. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν βγαίνει. Θα ζημιωθείς. Θα σου βγουν αυτά τα προβλήματα κάποια στιγμή στο μέλλον. Πολύ σκοτάδι. Πολλή μουντίλα. Πολύ κακός καιρός. Άλλο τώρα να έχεις συνηθίσει να μεγαλώνεις στην Καβάλα και άλλο να είσαι στο Βερολίνο και στην Κολωνία. Δεν είναι ότι είναι κακές πόλεις. Είναι άλλου στυλ. Και προσωπικά ο λαός τους, εμένα, δεν με έκανε ποτέ κέφι. Δεν μου άρεσε η όλη συμπεριφορά, ο σνομπισμός, λίγο ρατσισμός. Έχει πολλά πράγματα αρνητικά που σε σύγκριση με αυτά που βιώνεις εδώ μεγαλώνοντας καμία σχέση. Οπότε, πάντα, οπότε ήμουνα εκεί, κοιτούσα να ήμουνα μόνο για το χρόνο και το μέρος και την ώρα που έπρεπε. Τέλος. Αυτό. Παραπάνω όχι.

Σου άρεσε, έστω λίγο περισσότερο, το Βερολίνο ή η Κολωνία;

Κολωνία. Ξεκάθαρα.

Γιατί;

Πιο ιστορική πόλη θα έλεγα. Το Βερολίνο είναι πιο πολυπολιτισμική. Η Κολωνία έχει περισσότερα πράγματα να πας να κάνεις, να δεις. Ίσως, όχι τόσο σε γενική κλίμακα. Περισσότερο σε ειδική, δηλαδή πας εκκλησίες, σε μουσεία… θα μου πεις είναι πιο δύσκολο σε μεταφορές. Ναι. Το δέχομαι, αλλά εγώ θυμάμαι ήμουνα πιο χαρούμενος, τέλοσπαντων, στην Κολωνία. Μου κολλούσε περισσότερο σα πόλη προσωπικά σαν Κωνσταντίνος. Αυτό. Τώρα, κάποιος άλλος μπορεί να το ακούει και να λέει: «Αυτός είναι τρελός». Δεκτό. Ξες, γούστα είναι αυτά στο τέλος της ημέρας. Προσωπικά γούστα είναι αυτά. Οπότε δεν μπορώ να σου πω, επίσης, ότι και το Βερολίνο ήτανε τόσο κακό. Ήτανε. Απλά, δεν ήταν για μένα. Για κάποιον άλλον που θα πάει τώρα θα πει «Μα τι λέει»; Μπορεί να είναι φοβερό. Δηλαδή αυτό που έμεινε πάντα στο μυαλό μου, όσον αφορά τη Γερμανία, είναι: «Κάθε 100 μέτρα έχει 4 καζίνο, 5 μπυραρίες, 7 σνιντσελάδικα, 7 brutwurst… Όλα αυτά μαζί… τι πολιτισμός; Λίγα πράγματα. Ντονέρ…

Οπότε, εκτός των προπονήσεων, πώς την έβγαζες γενικά; Πήγαινες για μπύρα; Έβγαινες με τους συμπαίκτες σου;

Προσπαθούσαμε να βγαίναμε. Τώρα μιλάμε… ξέρεις τι; Όταν είσαι στα ξεκινήματα σου σαν επαγγελματίας, θες να κρατήσεις τη θέση σου και να το ζήσεις, δηλαδή δίνεσαι πολύ σ' αυτό. Όταν περνάει ο καιρός και αρχίζεις να νιώθεις ότι ξέρεις κάτι… πρέπει να κάνεις και κάτι άλλο για να είσαι κομπλέ ψυχολογικά και συναισθηματικά… δεν συνδυάζονται αυτά εύκολα. Πρέπει να είσαι πολύ καλός και στη διαχείριση του χρόνου σου και τότε στο ξεκίνημα σου, επίσης, είσαι πολύ μικρός στην ηλικία που δεν έχεις την εμπειρία ζωής. Μπορεί να είσαι λίγο άβγαλτος. Τώρα μιλάμε για ανθρώπους… π.χ. ήμασταν τότε στο σπίτι ένας Έλληνας, ένας Βουλγαροέλληνας ή Ελληνοβούλγαρος, γιατί 2 εθνικότητες, ένας Δανός, ένας Γερμανός… είναι… σαν ανέκδοτο ξεκινάει. Και είχαμε και έναν Ολλανδό. Κανείς απ’ αυτούς… όλοι μας, βασικά, δεν είχαμε βγει ποτέ από τη χώρα μας. Κανείς απ’ αυτούς δεν είχε μείνει για μεγάλο διάστημα χωρίς τους γονείς του. Σκέψου… μιλάμε για ηλικίες 18-19 ξαναλέω. Κανείς απ’ αυτούς δεν είχε ξανακάνει κάτι ανάλογο, να φύγει για ένα τόσο μεγάλο διάστημα, να μείνει με τόσο πολύ κόσμο μαζί. Μιλάμε για gaming house. Δεν πήγαινες και νοίκιαζες ένα AirBnB και έμενες εκεί για 3 μήνες και έφευγες. Ήτανε 5-6 άτομα σ’ ένα σπίτι 24 ώρες μαζί και μιλάμε για σπίτια που ναι… δεν είναι βίλες. Μπορεί να έπρεπε να μείνεις σ’ ένα δωμάτιο μαζί με κάποιον. Όχι να κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι. Χωριστά κρεβάτια, προφανώς, έτσι; Αλλά δεν υπήρχε, δηλαδή, προσωπικός χρόνος. Ανάλογα τι δυνατότητες είχε η εκάστοτε ομάδα. Άμα ήθελε να σώζει λεφτά ή αν ήσουνα σε φάση «Είναι τέλεια. Θα μείνω με κάποιονα μαζί». Αυτό. Χάθηκα και κάπου. Sorry.

Μιας και το ανέφερες εσύ, θέλω να σε ρωτήσω λίγο γενικότερα πως περνούσε και γενικά πως περνάει μία προπόνηση για έναν pro gamer;

Στις τότε εποχές είχες προπόνηση 15:00 το μεσημέρι. Οπότε αυτό σημαίνει ότι χοντρικά, έστω 2κάτι… 14:30; 3 παρά; 14:00; θα έπρεπε να είσαι στον υπολογιστή να κάνεις μία ατομική προθέρμανση, έτσι ώστε να πας στα παιχνίδια με το μάτι ανοιχτό και όχι Μόλις ξύπνησα». Κάποιοι το κάναν αυτό. Κάποιο όχι. Κάποιοι, δηλαδή, είχαν τις δυνατότητες να το κάνουν αυτό. Κάποιο δεν το χρειαζόντουσαν. Σου λέει ο άλλος… εγώ π.χ. προσωπικά ξυπνούσα 14:59. Ήμουνα στο PC, συγνώμη, 14:59. Οπότε, καταλαβαίνεις τι ώρα ξυπνούσαμε. Δηλαδή έκανα [00:20:00]αρκετές καταχρήσεις τότε όσον αφορά το χρόνο μου. Εντάξει, δεν ήξερα να το διαχειρίζομαι. Δεν ήξερα να κάνω πολλά. Τα έμαθα μετέπειτα. Εγώ ο ίδιος πειθάρχησα. Έπαιζες 3 παιχνίδια και μετά 3 παιχνίδια, δηλαδή ένα scrim set 6 παιχνιδιών με 30-45 λεπτά διάλειμμα στο μεσοδιάστημα για φαγητό, να πας να ξαπλώσεις, να βγεις έξω, να πιεις ένα καφέ… να ξεφύγεις λίγο, να κάνεις κάτι άλλο. Οπότε, αυτό κρατούσε από τις 15:00 μέχρι τις 20:00, 20:30-21:00. Είναι ανάλογα πόση ώρα κρατούσαν τα παιχνίδια, πόση ώρα ήθελες μετά να κάνεις review. Αν υπήρχανε καθυστερήσεις. Μετέπειτα, επειδή είδαν ότι αυτό το 3 και 3 δεν ήταν τόσο καλό για τις ομάδες, δεδομένου ότι ναι… ξεκινούσε μία χαρά το πρώτο σετ. Το δεύτερο, όμως, επειδή είχες παίξει και είχες κάνει το διάλειμμα, ήσουν Αλέν Ντελόν. Οπότε, καιγόταν ήδη αυτόματα το 1 παιχνίδι. Και τα τελευταία 3, άμα ήταν το 1 stomp και το άλλο stomp, δηλαδή αυτό που λέμε «Τελειώνει στα 15 λεπτά», τι έμεινε; Τίποτα. Της πλάκας παιχνίδια. Της πλάκας προπόνηση. Οπότε, πήγανε και κάνανε γρήγορα μία μετάβαση στα 5 παιχνίδια ό,τι και να γίνει, δηλαδή πάλι 15:00, αλλά 5 και όχι 6 και όλα μαζί, χωρίς διάλειμμα ενδιάμεσα και αυτό ήταν πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Τώρα π.χ. μπορεί να το ξεκινάνε πιο νωρίς. Μπορεί να τα ξεκινάνε 12:00-13:00 το μεσημέρι. Δεν ξέρω. Αλλά αυτό ήτανε, δηλαδή, συνήθως, ήτανε 15:00-21:00, 15:00-20:00 προπόνηση. Κάθε μέρα. 5 φορές τη βδομάδα ή 4 ανάλογα, γιατί είχε 2 μέρες τα ματς τα επίσημα. Κάποιες ομάδες βάζανε προπονήσεις, κάποιες όχι και είχες πάντα 1 μέρα ρεπό.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει γενικότερα ένας pro-gamer σήμερα ποιες είναι;

Κοίτα! Ανάλογα από ποια χώρα είσαι, ανάλογα τι τύπος ανθρώπου είσαι. Δυσκολίες… κατ’ αρχάς, δεν γίνονται pro gamers, δηλαδή μιλάμε για ένα πολύ μικρό ποσοστό, έτσι; Pro, κανονικά, είναι αυτός που μπορεί να συντηρηθεί απ’ αυτό, είτε γι’ αυτόν είτε για την οικογένειά του είτε για 2 μέλη και τα λοιπά και τα λοιπά, επειδή αρκετοί μικρής ηλικίας ακούνε “pro” και λένε “pro-gamer”. Έχουν στο μυαλό τους ότι λέμε «Παιχταράς» Όχι. Δεν σημαίνει αυτό το professional. Είναι professional. Αυτό. Κατά δεύτερον ,αυτή η μειονότητα που λέμε από αριθμό, έχει αντιμετωπίσει άλλου τύπου πράγματα. Αντιμετώπιση από την κοινωνία, τους φίλους… όχι τόσο από φίλους βασικά. Από γονείς, περιρρέουσες ατμόσφαιρες… δακτυλοδεικτούμενοι. Αυτός «καίγεται» και καλά, όπως έχεις ακούσει πάρα πολλές… χιλιάδες φορές μπροστά στον υπολογιστή. «Καμένος» λέγανε κάποτε ή nerd, emo… οτιδήποτε φρασεολογία, ειδική, μειονεκτική μπορείς να ταγκάρεις κάποιονα… να προσδώσεις σε κάποιον. Γενικά, στο πως ήταν στο παρελθόν είναι μία βελτιωμένη κατάσταση και προφανώς θα συνεχίσει να βελτιώνεται όσο φεύγουν οι γενιές και έρχονται γενιές, έτσι; Αλλιώς αντιδράει ένας γονέας του 1980, που μεγάλωσε το 1960 και αλλιώς κάποιος γονέας του 2000-2010-2020. Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο θα βελτιώνεται αυτό. Ακόμα νωρίς είναι.

Αυτό το δακτυλοδεικτούμενος που ανέφερες νωρίτερα, εσύ το βίωσες;

Ναι. Ξεκάθαρα. Εντάξει. Το πιο obvious παράδειγμα είναι το σχολείο, ας πούμε, όπου Λύκειο ή Γυμνάσιο έφευγα μέρες για να πάω να παίξω τουρνουά και γυρνούσα, ας πούμε. Μετά λέγανε που ήταν ο Forg1ven; Ξέρεις… Forg1ven με λέγανε κάποιοι. Ο Κώστας, ο Κωνσταντίνος. Εγώ ήμουνα σ’ ένα τουρνουά στην Αθήνα Counter-Strike. Τι είναι το Counter-Strike; Ένα παιχνίδι στον υπολογιστή που παίζαμε για λεφτά, για έπαθλο! Κάποιοι κάνανε χαχαχα. 1, 2, 3 λέω: «ωραία… ποιος μπορεί να κατεβαίνει ανά μία εβδομάδα και να βγάζει 300-400 ευρώ μέσα σε 1-2 μέρες… ώρες. Όχι μέρες. Κυριολεκτικά αυτό. 4-5 ώρες. Όσο κρατούσε ένα τουρνουά. Κανένας δεν μιλούσε, προφανώς. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο το αποδεχόντουσαν. Γιατί; Γιατί μάθανε ότι είμαι καλός, ότι ήμουν, ας πούμε, ο μοναδικός που το έκανε αυτό. Με βλέπανε και αρχίζαν να το αντιμετωπίζουν όπως αντιμετώπιζαν ένα σκακιστή, ας πούμε, στο σχολείο μου. Κατάλαβες πως το εννοώ. Όπως καταλαβαίνεις, μετέπειτα, όσο περνούσαν τα χρόνια κι έγινα επαγγελματίας του LoL και απέκτησε μία φήμη το παιχνίδι και τα λοιπά, πετύχαινα συμμαθητές μου στο δρόμο μου: «Εσύ είσαι ο τέτοιος που...» Ναι αυτό. Ο Forg1ven που… παρέες που κάνουν και αυτό. Οπότε, τότε, έτσι; Τώρα, αλλιώς; Ξέρεις το κλασσικό… και αυτός μπορώ να το αντιληφθείς και σε πολλά άλλα πράγματα παράλληλα.

Πώς νιώθεις να σε αναγνωρίζουν με αυτό τον τρόπο στο δρόμο;

Εντάξει. Προφανώς, στην αρχή, έχει ένα «Α» χαβαλέ και ακόμα και τώρα έχει… εγώ, πάντοτε, προσπαθούσα να το κοιτάω ότι δίνω χαρά σε κάποιονα, δηλαδή καλό είναι και για σένα, αλλά αρκετά πράγματα τα κρατάς για σένα, αλλά έχει, προφανώς, τη χάρη του. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων μιλάμε για κάτι πολύ θετικό και για τον έναν και τον άλλον, δηλαδή εμένα με χαροποιεί να δίνω χαρά στον οποιονδήποτε. Αυτό. Σε κάποιους άλλους μπορεί να πούνε: «Δεν μου αρέσει η δημοσιότητα». Εγώ δεν θα πω αυτό. Όμως, υπάρχει και το υπερβολικό κομμάτι, που [00:25:00]δεν το έχω ζήσει πολλές φορές, αλλά είναι κάτι θετικό.

Πριν που αναφέρθηκες στον δακτυλοδεικτούμενο και μου είπες πως σου συμπεριφέρονταν, εσύ πώς αντιδρούσες; Πώς το αντιμετώπιζες;

Δεν με απασχολούσε. Προφανώς και θα σε στεναχωρούσε, αλλά κοιτάς να προχωρήσεις, δηλαδή οτιδήποτε αρνητικό στη ζωή εγώ το είχα πάντα στην ιδέα ότι το αφαιρείς. Φεύγεις. Αν δεν μπορείς να το αφαιρέσεις, φεύγεις. Αυτό. Εντάξει, άλλο είναι μία προκατάληψη, άλλο είναι μία αντιμετώπιση. Κάποια στιγμή ένας σοβαρός άνθρωπος, ένας μεστός άνθρωπος, νοήμων άνθρωπος το αντιλαμβάνεται και το διορθώνει ενίοτε. Όταν έρθει η ώρα. Αυτό. Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να προχωρήσουν απ' αυτό. Άρα προχωράς εσύ μακριά απ’ αυτούς.

Έζησες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οπότε, έχεις δεις το gaming και στις 2… μάλλον, έχεις δει γενικότερα το gaming. Στην Ευρώπη τουλάχιστον. Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι διαφορές; Πώς τις βίωσες εσύ, μάλλον αυτές τις διαφορές… το πως βλέπει ο κόσμος το gaming στην Ελλάδα σε σχέση με το εξωτερικό.

Θα έλεγα ότι είναι και εκεί πιο αποδεκτό, αλλά πάλι είναι νωρίς. Παντού είναι νωρίς. Ο.Κ.. Προφανώς, δυτικές πολιτείες ή όσο προς τη δύση φεύγεις, τόσο πιο αποδεκτό είναι κάτι τέτοιο, έτσι; Δεν είναι ότι σε κοιτάνε με μισό μάτι και τα λοιπά. Εντάξει, θα υπάρχουν και αυτά, ανάλογα τους ανθρώπους… σε τι περιπτώσεις θα πέσεις, αλλά ακόμα έχει καιρό, δηλαδή πιστεύω άλλα 20, 30, 40 χρόνια μπορεί να πάρει μέχρι να θεωρούμε ότι αυτό είναι ένα κανονικό άθλημα, που δεν είναι. Είναι κάτι σαν… αλλά ακόμη και τώρα βλέπεις ότι, ρε παιδί μου, υπάρχει κόσμος που θα βρεθεί σε μία παρέα… όχι αυτό. Το πιο απλό παράδειγμα. Γίνεται ένα post στο Facebook… στο Instagram. Έχει 1000 post. 1000 replies από κάτω. Η λογική τι λέει; Ότι δεν θα γράψει, συνήθως, ένας σαραντάρης, πενηντάρης: «Τι κάνετε ρε παιδιά και καίτε τα μάτια σας και καίτε τα νιάτα σας σ’ αυτό; Δεν ντρέπεστε λίγο όλη την ώρα μπροστά στον υπολογιστή»; Που έχει δίκιο, αλλά έχει άδικο κυρίως. Αυτά. Κάποια στιγμή θα φύγουνε. Όχι τώρα. Έχει ακόμα.

Ως παίκτης, είτε σε ομάδες στο εξωτερικό, όπως ανέρεφες τους Copenhagen Wolves που ήσουν ή αργότερα στην Ελλάδα, πώς είναι να κάνεις ταξίδια και να παρίστασαι σε LAN events η εμπειρία;

Είναι ωραίο! Τουλάχιστον… βασικά, πάντα θα έλεγα ότι είναι ωραίο, γιατί σε ποιον άνθρωπο… σε πολύ λίγους ανθρώπους δεν αρέσει να κάνουν ταξίδια. Οπότε, όταν πας κάπου που ξέρεις ότι θα είναι για λίγο, κοιτάς να το ζήσεις. Έρχεται πολύς κόσμος από οπουδήποτε. Διαγωνίζεται συνήθως για ένα έπαθλο ή κάτι. Έρχονται αρκετοί να σε δούμε. Όχι προφανώς όλοι για να παίξουνε. Είναι κάτι το οποίο δεν γίνεται συχνά, κάτι που δεν είναι ρουτίνα, η Ελλάδα, δηλαδή, εδώ και χρόνια έχει 2 τουρνουά το χρόνο. Όπως καταλαβαίνεις είναι μία πολύ unique, πολύ ειδική περίσταση που δεν πας σαν να φεύγεις από διανυκτέρευση στο στρατόπεδο και να γυρνάς και να λες: «Που γυρνάω τώρα 7:00 το πρωί». Κάνεις δεν ήρθε με το μυαλό. Οπότε, όλοι το ζούνε και συνήθως οι περισσότεροι περνάμε ευχάριστα. Είναι κάτι το οποίο γίνεται κάποτε και θα ξαναγίνει κάποτε. Οπότε…

Το δικό σου αγαπημένο κομμάτι των LAN events ποιο είναι; Είναι η επαφή με τον κόσμο; Το ίδιο το παιχνίδι μέσα στο booth; Τα πάντα. Όλα. Το σύνολο αυτού, δηλαδή από την αρχή μέχρι το τέλος είναι μία πολύ ευχάριστη εμπειρία συνήθως, τις περισσότερες φορές. Κυριολεκτικά, σου μένουν όλα στο μυαλό φρέσκα. Σου μένουν αναμνήσεις. Δεν είναι ότι… δηλαδή και ένας παίκτης, όπου π.χ. μπορεί να έχει παίξει Champions League τελικό και να έρθει να παίξει Κύπελλο Ελλάδος τελικό, αν είναι ειδική περίσταση και έτσι έρθουν όλα μαζί όμορφα, θα το θυμάται για πάντα. Μπορεί να μη λέει ότι είναι το πιο σημαντικό, όμως θα σου πει ότι «Είναι από τις πιο δυνατές συγκινήσεις οι αναμνήσεις στη ζωή μου». Αυτό.

Έχει τύχει να βγεις και MVP σε μεγάλα τουρνουά και να πάρεις και τις πρώτες θέσεις. Πώς νιώθεις όταν παίρνεις τον τίτλο του MVP και το ξέρεις ότι «Όντως, ήμουν ο καλύτερος σήμερα».

Ναι. Εντάξει, υπάρχει και το γνωστό κλιπάκι με το “by far”, που αρκετοί μου το λένε εδώ και χρόνια ακόμα. Ξέρεις που με ρωτάνε «Αν νιώθεις ότι έχεις το καλύτερο επίπεδο απ’ όλους στο bot lane;» και απαντάω πολύ κυνικά και πολύ γρήγορα και πολύ άμεσα χωρίς να τους αφήσω περιθώριο “by far” και τότε ήταν ο ορισμός του αυθόρμητου. Δεν υπήρχε κάτι πιο άμεσο, πιο ευθύ να πεις. Γενικά, όσα χρόνια έπαιζα επαγγελματικά, είτε LoL είτε οποιαδήποτε παιχνίδι, είχα πάρα πολλά στατιστικά ρεκόρ, ατομικά ή μη. Πάντοτε. Συνήθως, είχα λίγο λιγότερα ομαδικά, αλλά το ομαδικό έχει να κάνει, κυρίως, με το ποιος θα είναι καλύτερος την ημέρα του, δηλαδή δεν είναι τόσο… επειδή δεν είναι τόσο μορφή πρωταθλήματος, αλλά τόσο μορφή κυπέλλων, μπορεί να γίνει το οτιδήποτε. Έχω 10 πρώτες θέσεις. Έχω και 10 δεύτερες, 10 τρίτες. Το ατομικό είναι σε σένα. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος να φταίει. Ακόμα δηλαδή και σε ένα ομαδικό [00:30:00]άθλημα, ατομική επιρροή μπορείς να τη φέρεις. Θα υπάρξουν στιγμές πάντα. Σε σένα είναι πόσο θα μπορέσεις, αν θα σου προκύψουν δυνατότητες και αν θα την εκμεταλλευτείς για να την κάνεις, ωραία; Το MVP προφανώς ήτανε… για μένα, το να βγαίνει κάποιος «ο καλύτερος παίκτης» είναι πιο σημαντικό από το να νικάς ένα πρωτάθλημα, που δεν έχει και ένα πολύ μεγάλο έπαθλο είτε ένα πολύ μεγάλο prestige, δηλαδή το να νικήσει ένας παίκτης ένα χρόνο ένα τίτλο για να πάρει 10.000 ας πούμε παραπάνω… τώρα, το ακούνε αυτό το ποσό και οποιοσδήποτε θα πει «Όπα! Τι 10.000»; Ναι. Αυτό το σκέφτεσαι σε άλλα μεγέθη και σε άλλους αριθμούς. Όχι στους αριθμούς που ξέρουμε εδώ πέρα στις δουλειές μας, είτε ιδιωτικές και δημόσιες και τα λοιπά, για την πλειονότητα των ανθρώπων… των εργαζομένων, συγνώμη, λάθος λέξη. Οπότε, το MVP σημαίνει ότι από τους 50 που παίζουν είσαι απόλυτα και αυτόματα ο καλύτερος. Οπότε, εκεί γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος, αλλά για το σωστό και θετικό λόγο. Αυτός ήταν ο καλύτερος. Από αυτόν θα μάθετε. Αυτόν θα κοιτάτε. Αυτόν θα σέβεστε. Σ' εκείνον θα κρατάς το κεφάλι χαμηλά, γιατί, ξέρεις, δεν μπορείς παραπάνω.

Έχω διαβάσει, γενικότερα, ότι κατά καιρούς έχεις θεωρηθεί κορυφαίος σε mechanics παίκτης. Τι χρειάζεται, σε επίπεδο προπόνησης, για να το καταφέρεις αυτό; Πώς γίνεται;

Κοίτα. Είναι και από μέσα σου, να προκύπτει, να έχεις ταλέντο, αλλά είναι και να το δουλεύεις. Σε όλα τα αθλήματα λένε: «Ταλέντο χωρίς δουλειά δεν προκόπτει. Δεν πάει μπροστά». Από κει και πέρα… μπορούμε να κάνουμε παύση; Γιατί…

Άλλους τόσο καλούς παίκτες στο κομμάτι της μηχανικής ικανότητας, να το πω έτσι, του να ξέρεις το παιχνίδι, έχεις γνωρίσει; Να πεις ότι είναι στο ίδιο επίπεδο με μένα;

Ανά τα χρόνια… υπήρχε ένας παίκτης στην Κίνα, που έτυχε να παίξω εναντίον του… στην Ευρώπη δεν είχαμε ποτέ καλούς παίκτες κατ’ αρχάς. Ούτε στην Αμερική. Το λέμε από τώρα. Η Κίνα τότε επίσης δεν… πάντα, η πρωτεύουσα, ας πούμε, αυτού του ζητήματος ήταν η Κορέα. Στην Κίνα, όμως, είχε τύχει να παίξω εναντίον ενός παίκτη στο παγκόσμιο, προπονήσεις και σε ατομική κατάταξη πολλά παιχνίδια, τον UZI, U, Z, I, κάπως έτσι, για όσους θέλουν να τον ψάξουν και τα λοιπά, ο οποίος θεωρείται ακόμα και τώρα, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια έχει φύγει λόγω ιατρικών προβλημάτων και τα λοιπά, θεωρείται ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο και όταν είχαμε παίξει αντίπαλοι, δηλαδή εγώ, τότε, είχα έρθει ως ο καλύτερος της Ευρώπης και αυτός ήταν ο καλύτερος της Κίνας με τις τότε ομάδες μας. Στην αρχή, μας νικούσανε, δηλαδή εγώ πήγα με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος. Όντως, με βάση αυτούς που έπαιζα μέχρι τότε στην ήπειρο μου δεν υπήρχε. Οπότε, έπαιζα πολύ διαδικαστικά. Και όταν έπαιξα με αυτόν κατάλαβα ότι έχει και παραπάνω για μένα το παιχνίδι και δηλαδή μου πήρε κάποιες μέρες… θυμάμαι όταν παίζαμε με αυτούς συνέχεια, κάθε απόγευμα επί βδομάδες. Μου πήρε κάποιες μέρες να παίξω με αυτόν, να αλλάξω το παιχνίδι μου, να παίξω αλλιώς, να κάνω αυτό, να κάνω εκείνο, δηλαδή να ρυθμίσω λεπτομέρειες και μετά άρχισα να τον νικάω και αυτόν, δηλαδή σ’ εκείνο το χρονικό σημείο στο Παγκόσμιο 2016, που γι’ αυτό με θυμούνται αρκετοί ή τέλοσπαντων μ' έχουνε ότι επειδή είχαμε βγει τρίτοι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που σαν ευρωπαϊκή ομάδα, δεν υπήρχε περίπτωση, αλλά το κάναμε. Κάπως προέκυψε. Αυτός ήταν ο μόνος παίκτης στην καριέρα μου, που έτυχα, που μπορώ να πω ότι ναι ήταν ή στο ίδιο επίπεδο ή καλύτερος. Απόλυτα. Ξεκάθαρα.

Για να είσαι καλός παίκτης, εκτός από το μηχανικό κομμάτι, σε τι άλλο πρέπει να είσαι καλός; Ποια είναι τα skills, αν θέλεις, που πρέπει να έχεις σε διάφορα επίπεδα;

Κοίτα. Κάθε παίκτης να ξέρει τις δυνατότητες του και να παίζει πάνω σ’ αυτές. Επίσης, να καμουφλάρει τις αδυναμίες του. Αρκετές αδυναμίες, κάποιοι μπορούν να τις καμουφλάρουν. Κάποιοι μπορούνε να τις αλλάξουνε, να τις εξαϋλώσουν, ας το πούμε έτσι, να τις εξαλείψουν. Σε αρκετούς δεν γίνεται, όμως, αυτό. Είναι, επομένως, στο χαρακτήρα σου, στη δύναμή σου να παίζεις με τη δύναμη τη δικιά σου σαν παίκτης. Το LoL και όλα αυτά τα παιχνίδια των υπολογιστών έχουν να κάνουμε με πάρα πολλά πράγματα. Έχουμε και μαθηματικά μέσα, έχουνε και αντίληψη, έχουν όξυνση, έχουνε… να βλέπεις τι γίνεται παντού, να είσαι γρήγορος, να έχεις, δηλαδή, νευρομυϊκή συναρμογή καλή, ταχύτατη, να είσαι παίκτης που δεν διαβάζεται εύκολα, δηλαδή να μη μπορεί να έρθει κάποιος και να πει: «Σου βγάζω αυτούς τους 2 ήρωες» και μετά τι κάνεις; Δεν είσαι τίποτα… δηλαδή πρέπει να μην τρυπιέσαι από πουθενά και πρέπει σε κάθε παιχνίδι που μπαίνεις να μην σε φάση «Θα παίξω 10 game την ημέρα, 10 παιχνίδια την ημέρα. Εσύ ξέρεις. Μπορείς να πεις, με βεβαιότητα, ότι τα 10 παιχνίδια που παίζεις όλα είναι εξίσου καλά; Σε βοηθάνε εξίσου καλά και τα 10; Άμα είσαι μόνο για 6, θα παίξεις 6. Αν θες να παίξεις 10, θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο αυτά τα 10… να πούμε ότι θα ξεκινήσεις από το πρώτο λεπτό μέχρι το τέλος του παιχνιδιού να παίξεις τέλεια ή στο βέλτιστο [00:35:00]δυνατό το δικό σου. Αλλιώς, τι παίζεις εξαρχής; Μόνο προβλήματα θα σου δημιουργήσουνε. Μόνο δράματα. Μόνο καταθλίψεις. Ξέρεις… εννοώ, ρε παιδί μου, μόνο αρνητικά συναισθήματα γενικά, μόνο κατήφεια, στεναχώρια… ποιος θέλει να χάνει; Ποιος θέλει να μην παίζει καλά; Άρα προφυλάσσεις τον εαυτό σου, αλλά γενικά υπάρχουν πολλά πράγματα που έρχονται όλα μαζί στο εκάστοτε παιχνίδι, όπως είπα εγώ το LoL και αυτά σε δένουν ως καλό παίκτη. Εγώ π.χ. έπαιζα από το πρώτο δευτερόλεπτο επιθετικά σε μία εποχή που το να παίζεις επιθετικά δεν υπήρχε ούτε σαν concept ποτέ στο ρόλο μου. Έπαιζα ανάλογα, ας πούμε, πράγματα μέσα στο παιχνίδι που με βοηθούσαν αυτό να το κάνω επί 2. Άρα έπαιζα ακόμα πιο επιθετικά. Είχα καλούς ήρωες, που ταίριαζαν σε μένα και ήξερα ότι αυτοί οι ήρωες μού ταίριαζαν και εμένα, δηλαδή έπαιρνα… αυτός είναι για επιθετικό παιχνίδι ενώ ήμουν κι εγώ επιθετικός. Κι άλλο ένα επί 2 ας πούμε. Ωραία; Με τον παίκτη μου, που έπαιζα μαζί στο διάδρομο, στο bot, στο lane του έλεγα: «Θα κάνεις και εσύ αυτό το πράγμα. Δεν γίνεται αλλιώς. Επίθεση! Θα μάθεις να κατακτάς. Δεν μπορούμε να παίζουμε παθητικά». Σε ποιο άθλημα, παντού, σχεδόν παντού κυριολεκτικά στην ιστορία όλων των αθλημάτων, επιβραβευόταν για πολλά, συναπτά χρονικά σημεία το παθητικό παιχνίδι; Η πάθηση; Η αντίδραση; Ποτέ! Αυτός που επιτίθεται, βρίσκει και τρόπους να νικήσει παιχνίδια. Αυτός που αμύνεται περιμένει. Κάποια στιγμή θα πετύχει καλύτερους. Όταν θες να πας στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και να βγεις πρώτος στα πάντα, πρέπει να μάθεις και να κατακτάς. Δεν μπορείς να παίζεις μόνο άμυνα.

Μιας και ανέφερες ότι ένας παίκτης πρέπει να ξέρει τα καλά του σημεία και τις αδυναμίες του, αν μπορείς να μας πεις και θέλεις, δικές σου αδυναμίες ποιες θεωρείς ότι είναι;

Μπορώ να σου πω τι λέει ο κόσμος. Τι λέγανε αρκετοί ,ας πούμε, ανά τα χρόνια, που κοιτάνε, που θέλαν να βγάλουν οτιδήποτε θεωρίες. Αρκετοί, ας πούμε, λέγανε ότι έπαιζα λίγους ήρωες στο παιχνίδι, που είναι μεγάλη μούφα, απ' την άποψη ότι όποιος πάει να δει τα στατιστικά και να δει ήρωες που έπαιζα σε διάφορα τουρνουά, μπορεί να δει ότι κάθε πρωτάθλημα έπαιζα 10 ήρωες σχεδόν, έτσι; Ενώ άλλοι παίκτες, στον ίδιο ρόλο στο τουρνουά, παίζανε 4; 3; 5; Αυτό. Δεύτερον, ότι… το επιθετικό παιχνίδι έχει ρίσκο. Ενώ εγώ ουσιαστικά με τον τρόπο που έπαιζα και τον τρόπο που έπαιζε η ομάδα μου, δεν είχαμε ρίσκο στο παιχνίδι, γιατί παίζαμε βέλτιστα δυνατά κάθε φορά. Οπότε… αυτό. Μπορεί, βέβαια, να πει κάποιος: «Ναι. Ξες κάτι; Καλό είναι και το επιθετικό παιχνίδι, αλλά είναι σαν τη Μάντσεστερ Σίτι, ας πούμε, στο ποδόσφαιρο με τον Γκουαρντιόλα, που έχεις ένα τρόπο παιχνιδιού που κατακτά τους μικρούς. Με τους ίσους τι γίνεται»; Με τους ίσους δεν παίζεις κάθε μέρα. Μία φορά στο τόσο θα παίξεις και τον ίσο για να τον κερδίσει πρέπει να παίξεις καλύτερα. Τι να κάνουμε, αν δεν παίξεις καλύτερα; Αυτή είναι η ζωή. Πρέπει να μάθεις ότι… εγώ το είχα στο μυαλό μου ότι, επειδή τα ομαδικά τα έπαθλα μπορεί να ήτανε Ο.Κ., αλλά δεν ήταν κάτι το φοβερό, μπορούσες και να χάσεις. Το θέμα είναι το πώς έχανες. Έχανες σωστά ή έχανες όπως δεν έπρεπε να χάσεις; Κατάλαβες; Δηλαδή ήταν με τιμή ή ήττα αποκαρδιωτική ή ήττα κατήφειας ή μη απόδοσης; Αυτό. Άλλα πράγματα… ότι άλλαζα συχνά ομάδες, αλλά ομάδες άλλαζα γιατί ήθελα να επιτυγχάνω. Όταν έβλεπα, δηλαδή, ότι μία ομάδα έφτανε το maximum τρίτη, εγώ ήθελα δεύτερη. Όταν έβλεπα τη μία ομάδα έφτανε maximum τέταρτη, εγώ ήθελα τρίτη. Ήθελα, πάντα, παραπάνω. Αφού ήξερα ότι είμαι πολύ καλός, γιατί να χαραμιστώ; Για να λέω μετά, στο μέλλον, ότι «Αχ! Τι κρίμα. Και αχ! Και αν; Όχι! Δεν θέλω τέτοια. Δεν θέλω, γενικά, «αν» στη ζωή μου. Δεν θέλω, αλλά υπάρχουν πάρα πολλά. Κυριολεκτικά. Από την άποψη ότι ήμουνα πολύ απαιτητικός. Ναι, αλλά πώς θα φτάσεις ψηλά, αν δεν είσαι απαιτητικός; Πρώτον, ήμουν απαιτητικός με τον εαυτό μου. Αυτό που έκανα εγώ περίμενα από τους υπόλοιπους. Πρέπει, τουλάχιστον, να προσπαθείτε. Μπορεί να μην παίξετε το ίδιο. Μπορεί να μην γίνετε, επ’ ουδενί, ποτέ καλοί παίκτες ή παικταράδες… τέλοσπαντων να έρθετε σε ένα «Α» επίπεδο, αλλά πρέπει να προσπαθείτε. Πρέπει να σέβεστε τον κόπο του άλλου. Δεν μπορεί κάποιος, δίπλα σου ας πούμε, που συμμαζεύει ένα καναπέ ή σ’ ένα καφέ να μαζεύει καρέκλες και να κάθεσαι να τον κοιτάς; Θα πας να βοηθήσεις. Μία δουλειά που μπορεί να γίνει στα 30 λεπτά, μπορείς να την κάνεις 15 έτσι και τέλος ήταν συνήθως το ότι δεν έχει τύχει να νικήσω μεγάλο ομαδικό τίτλο, ενώ είχα άπειρες, κυριολεκτικά άπειρες ατομικές διακρίσεις, δηλαδή έχω πάρει, ας πούμε, το UEFA του LoL, που είναι το Europa League, ας το πούμε έτσι. Δεν έχω πάρει το Champions League, άλλα, ακόμη και σε αυτό, έβγαινα τουλάχιστον δεύτερος, τρίτος, δηλαδή, πάντα, έμπαινα play-off και πάντα έβγαινα στο βάθρο. Από κει και πέρα, ρε παιδιά, σε ομαδικό παιχνίδι δεν αρκεί μόνο ένας. Πρέπει να παίξουν όλοι. Άμα εκείνη τη μέρα δεν μπορούν να παίξουν όλοι, τι να κάνω; Γι’ αυτό… αυτό που σου έλεγα με τα κύπελλα.

Μιας και μιλάμε, κατά κάποιο τρόπο και για mentality, για τον τρόπο σκέψης, για την νοοτροπία γενικότερα, το να έχεις [00:40:00]αυτοπειθαρχία, όπως έχουνε στις πολεμικές τέχνες ή στα αθλήματα τα κανονικά, το να προπονείσαι πολλές ώρες, να έχεις… να ετοιμάζεσαι καλά, ακόμη και να τρως σωστά, όπως λέμε. Παίζουν ρόλο τα πάντα. Πόσο εύκολο είναι να αποκτήσεις αυτή την αυτοπειθαρχία;

Είναι ανάλογα με την παιδεία. Ανάλογα το πως μεγάλωνες, τι κάνεις, τι βιώματα έχεις, τι είδος ανθρώπου είσαι… να ξέρεις τι είσαι. Όχι να παριστάνεις κάτι άλλο ή να μη σ' αρέσει. Εγώ ήξερα ότι είμαι άνθρωπος που θέλω να πιάνω πράγματα γρήγορα, να τα αντιλαμβάνομαι γρήγορα, να μην ταλαιπωρούμαι, δηλαδή, πάνω σ’ αυτό το concept, να εξασκούμαι, να χάνω, να νικάω, μετά από ένα σημείο να νικάω μόνο και να βελτιστοποιώ τη νίκη μου κάθε φορά, να την κάνω ακόμα πιο σκληρή, ακόμη πιο δύσκολη, ακόμα πιο άμεση, πιο βάναυση για τον αντίπαλο. Συνέχεια. Συνέχεια. Συνέχεια. Πρέπει να ‘σαι άτομο… όχι της επαναλήψης τόσο, δηλαδή από κάθε παιχνίδι μπορείς να πάρεις κάτι. Και να μην πάρεις, μπορείς να εξασκήσεις αυτό ακριβώς που σε κάνει να είσαι ο καλύτερος. Άρα; Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Εντάξει μωρέ. Έφτασα εδώ. Καλά ήτανε». Εξαρτάται. Είναι ανάλογα με τον άνθρωπο, ανάλογα με την παιδεία, ανάλογα με το πώς μεγαλώνεις… ανάλογα πολλά, αλλά, όσον αφορά εμένα τον Κωνσταντίνο, εγώ κάθε φορά που παίζω π.χ. με έναν αντίπαλο, θέλω πάντα να νικάω. Πάντα. Ειδικά, όταν δικαιούμαι. Εντάξει. Ανάλογα είναι σαν εκάστοτε παιχνίδι που το βλέπεις και πάντοτε θέλω να νικάω όσο το δυνατόν… όπως αυτό που σου είπα πριν ο συνδυασμός, γρήγορα, άμεσα, σκληρά, κατακτητικά, επιθετικά, να επιφέρω ζημιά δηλαδή. Δεν μπορώ να νικάω κάποιονα και να πω ότι «Πήραμε μία νίκη με την ψυχή στο στόμα». Τι να την κάνω; Γιατί, μετά, δημιουργείς και στον αντίπαλό σου ένα concept ότι «Ξέρεις κάτι; Eγώ αυτόν μπορώ να τον νικήσω». Οπότε, τον εξωθείς σε άλλα μονοπάτια, τον προβληματίζεις. Οπότε, και η νίκη σου γίνεται αυτόματα πιο reachable, πιο εύκολη, πιο προσεγγίσιμη.

Θα σε ρωτήσω, τώρα, κάτι σχετικά τεχνικό. Για ποιο λόγο διάλεξες τη συγκεκριμένη θέση, ας πούμε, όπως λέμε στο ποδόσφαιρο, στο League of Legends; Του ADC.

Ναι, κατάλαβα. Του ADC. Όταν ξεκίνησα να παίζω LoL, έτυχε να παίζω top, στην πάνω λωρίδα και έβλεπα ότι ενώ νικάω συνέχεια τον αντίπαλο μου… τότε ενώ ήμουν άσχετος με το παιχνίδι, το νίκαγα πολύ συχνά. Έβλεπα ότι ερχόταν πάντα, ας πούμε, η ζούγκλα, που λέμε, που είναι ένας άλλος ρόλο μέσα στο παιχνίδι, ο οποίος κινείται παντού, δεν είναι μόνο σε ένα διάδρομο. Πάει οπουδήποτε. Είναι σαν το αμυντικό χαφ στο ποδόσφαιρο. Μπορεί να πάει οπουδήποτε. Όπου έβλεπα ότι ξόδευα πολλά λεφτά για να βάζω θέαση, για να βάζω vision, δηλαδή για να βλέπω που είναι κάποιοι, οπότε δεν είχα και λεφτά για να πάρω δύναμη σε fights, δύναμη σε μάχες και λέω: «Δε γίνεται. Παίζω για να σκοτώσω. Σκοτώνω, κάνω, ράνω και ξοδεύω πόσα λεφτά, πόσα εκατοντάδες λεφτά για να βλέπω έναν αντίπαλο που θα έρθουν και θα μου πάρουν πάλι το vision, τη θέαση. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα». Οπότε, σκεφτόμουνα. Πού θα πάω; Γύρισα, μετά, λίγο το μυαλό μου πίσω και θυμάμαι ότι στην DotA 1 έπαιζα πολύ στο bot lane, ένα παρόμοιο παιχνίδι με το LoL, χοντρικά το ίδιο. Τουλάχιστον στην αρχή του. Και λέω: «Θα πάω στο bot» και όταν θυμήθηκα και πρόσεξα και έμαθα ότι το support, δηλαδή ο υποστηρικτικός παίκτης της κάτω λωρίδας, κοπανούσε αυτός 4-5 ward μαζί στην αρχή - ward είναι το vision για 3 λεπτά, δηλαδή βλέπεις ένα σημείο για 3 λεπτά – λέω: «;Oπα! Εδώ είμαστε», γιατί λέω: «;Aμα νικάω top, τώρα έχω αυτόν εδώ bot και θα μου βάζει να βλέπω και μπορώ να παίξω το παιχνίδι μου», δηλαδή σκοτώνω, κάνω, ράνω, πάω σπάω το tower, πάω στο top. Κάνω την ίδια δουλειά. Πάω στο mid, δηλαδή καλύπτω χώρο. Είμαι παντού. Πάω. Πάω. Καλύπτω. Κάνω. Οργώνω. Κανονικά, όπως ένας αγρότης ένα χωράφι. Οργώνεις. Δες σταματάς, όμως, να οργώνεις για 18 λεπτά.18 λεπτά δουλειά. Οπότε, έτσι πήγα στο AD Carry, γιατί είχα ένα τύπο που απλά μου έσωνε λεφτά και με διευκόλυνε να παίξω το παιχνίδι μου, όπως το σκεφτόμουνα. Αυτό.

Έχω ένα ακόμα γιατί που και εγώ το ρωτάω, μερικές φορές, όταν και εγώ διαλέγω τα δικά μου nicknames. Γιατί Forg1ven;

Όταν ήταν να επιλέξω ονόματα… τότε, μιλάμε, ήμουνα παιδάκι, έτσι; Κάτω από 10 χρονών και έβλεπα τον αδερφό μου να παίζει και είχε όνομα Hatred, που σημαίνει μίσος. Εγώ, επειδή αγγλικά προφανώς δεν ήξερα τότε advanced σ’ αυτή την ηλικία σε σύγκριση με, προφανώς, τώρα έψαχνα να δω τι μπορώ να κάνω, τι να βάλω. Δεν είχα τίποτα. Έτυχε να δω την ταινία… ήτανε μ’ ένα τραγούδι, το “Forgiven”. Μου άρεσε. Το έψαξα. Το έβαλε η μητέρα μου σ’ ένα translation ή εγώ… δεν θυμάμαι τώρα και είδαμε ότι είναι «συγχωρεμένος», αλλά εμένα κάπως μου είχε μείνει «συγχώρεση». Το είχα κάπως μπερδέψει. Το είχα κάπως… στο μυαλό μου το έκανε. Και έλεγα: «Hatred-Forgiven, μίσος-συγχώρεση. Όχι το ίδιο, αλλά κοντά. Τελικά, ήταν «συγχωρεμένος», αλλά, όπως και να χει, επειδή μου έμεινε και μου άρεσε σαν όνομα, το κράτησα και έβαλα μετά και το 1 αντί για το «ι», που έχει να κάνει, δηλαδή, ο νούμερο 1 αντί για το «ι» ας πούμε και έμεινε αυτό το όνομα, δηλαδή έχω 20 χρόνια, όσα [00:45:00]παίζω, αυτό το όνομα.

Πριν σε ρώτησα για την προπόνηση, για το πως κάνεις προπόνηση. Όταν ήθελες να προετοιμαστείς για ένα game… ας πάμε σε ένα LAN event, σ’ ένα τουρνουά. Είναι η ίδια διαδικασία με την προπόνηση ή κάνεις κάποια διαφορετική προετοιμασία;

Θα έλεγα, ως προς την πλειονότητα της, ναι, δηλαδή σε πολύ μεγάλο ποσοστό, από την άποψη ότι δεν αλλάζεις κάτι, δηλαδή, απλά, κάνεις προπονήσεις, βλέπετε τα παιχνίδια σας. Τώρα, μιλάμε για μεγάλο επίπεδο. Άλλο για Ελλάδα, άλλο εξωτερικό, έτσι; Ή για τις εκάστοτε χώρες που μιλάμε. Στο εξωτερικό έτσι είναι, δηλαδή, απλά, κάνεις την ρουτίνα σου με τη διαφορά ότι ξέρεις ότι πλησιάζει μία μεγάλη μέρα, μία μεγάλη ώρα, ένα παιχνίδι που δεν έχεις συνέχεια τη δυνατότητα να βρίσκεσαι σε αυτό, ημιτελικός ή τελικός. This is it! Ό,τι έκανες έκανες. Εδώ θα δούμε τώρα τι θα γίνει, δηλαδή ξέρεις… θα παίξεις ένα τελικό. Μπορεί να μην ξαναέχεις την ευκαιρία, για τον οποιοδήποτε λόγο, 3 μήνες μετά, 2 χρόνια μετά, 5 χρόνια μετά να παίξεις. Είναι αυτό που είναι. Τέλος. Νίκησες; Νίκησες. Έχασες; Έχασες. Αυτό. Αλλά δεν έχει διάφορες. Όχι.

Το πιο σημαντικό παιχνίδι που έχεις παίξει στη δικιά σου συνείδηση ποιο είναι; Εννοώντας σε τουρνουά για παράδειγμα.

Προφανώς… κοίτα είναι αρκετά, δηλαδή είναι και το πρώτο-πρώτο παιχνίδι που παίξαμε, ο πρώτος τελικός, μεγάλος τελικός, της καριέρας μου στο LoL, που παίξαμε με τους Meet Your Makers εκείνο το παιχνίδι για να προκριθούμε στο επαγγελματικό πρωτάθλημα και το νικήσαμε 3-1, που κάναμε, δηλαδή, μέσα σε κάτι ώρες το transition από ερασιτέχνες σε επαγγελματίες. Μας έμεινε, έτσι; Και κάναμε μία πολύ όμορφη πορεία τότε, δηλαδή είχαμε κερδίσει κάπου 50 παιχνίδια και χάσαμε 3, πολύ μεγάλο ποσοστό. Mετέπειτα ήταν πάλι κάτι ανάλογο, που το καλοκαίρι του '16 ήμουνα σε μία άλλη ομάδα δανεικός. Γύρισα στην ομάδα που ήμουνα. Δεν με χρησιμοποιούσαν. Με φωνάζουν κάποια στιγμή κάπου στην 7η-8η εβδομάδα του πρωταθλήματος. Μου λένε: «Ο ένας παίκτης έχει τενοντίτιδα. Θα παίξεις στη θέση του. Τέλοσπαντων, κάπως έγινε η διαδικασία. Έπαιξα και κάναμε συνολικό σερί 28 νίκες και 3 ήττες μέχρι το παγκόσμιο, από το πουθενά, χωρίς να παίζουμε και προπονήσεις ιδιαίτερα. Απλά, ξέραμε ο ένας το παιχνίδι του άλλου και δηλαδή τους εκτίμησα ακόμα και με εκτίμησαν και αυτοί παραπάνω, περισσότερο από αυτούς. Το EU Masters του 2018, το Europa League που είπαμε, γιατί ήμασταν πολλοί παίκτες ιστορικοί μαζί. Ήμασταν ο καλύτερος παίκτης μεσαίας λωρίδας, σχεδόν, στην ιστορία της Ευρώπης, ο Froggen, από την Κίνα ή Κορέα ένας πάρα πολύ καλός jungler, πολύ ιστορικός παίκτης, απ’ τους παλιούς, δηλαδή ήμασταν όλοι παλιοί και παίζαμε με τους καινούργιους και τους κάναμε μπάλα. Τους ισοπεδώσαμε σε πολλά παιχνίδια και προφανώς, όταν βλέπεις κάποιους, πριν ξεκινήσουν, λες: «Έρχονται τώρα οι παλιοί να παίξουνε. Θα τους κάνουμε σκόνη». Τελικά, αυτό δεν έγινε ποτέ. Ούτε κατά διάνοια. Το τελείως αντίθετο. Ήταν μία μεγάλη νίκη. Έμεινε πολύ στην ιστορία αυτή η πεντάδα που παίξαμε. Χοντρικά αυτά, δηλαδή… αρκετοί, επίσης, θυμούνται και το διάστημα που ήμουνα στους SK που έκανα πολλά στατιστικά ρεκόρ, που έχουνε μείνει ακόμα και δεν έχουν σπάσει, δηλαδή είχα πεθάνει νομίζω… 11 φορές σε 18 ματς; κάτι τέτοιο. Ή ότι είχα σε κάποια φάση 70 K/D/A/. Τώρα, δεν τα θυμάμαι ακριβώς και όλα αυτά, δηλαδή καλά είναι τα στατιστικά να τα θυμάσαι, αλλά ήταν η πρώτη φορά που, πραγματικά, έβλεπες AD Carry να ισοπεδώνει αντίπαλο, δηλαδή, συνήθως, οι περισσότεροι παίκτες τότε, θεατές και παίκτες, βλέπανε, ρε παιδί μου, ένα AD Carry, δηλαδή αυτό το ρόλο της κάτω λωρίδας, ένα παίκτη που απλά συμπληρώνει. Εκείνο το σημείο ήταν έναν παίκτη που τον συμπληρώνουν. Κατάκτηση, δηλαδή αυτό κοιτάνε αρκετά και λένε:«Έτσι θέλω να παίζεις», ξέρω γω. Αυτό.

Μέσα σε τέτοια παιχνίδια, θα σε πάω σε κάτι πολύ βιωματικό, έχουν ακουστεί καθόλου… ξέρεις επικές ατάκες; Κάτι που θυμάσαι να έχει ειπωθεί;

Όταν έχει πoλλή πολλή δράση και πολλή συγκίνηση και πολύ δύσκολη διαχείριση συναισθημάτων και πράγματα που διακυβεύονται πολλά, δεν έχει τόσο χαβαλέ και τόσο ατάκες, δηλαδή… αυτοί σπρώχνονται, συνήθως, στις προπονήσεις ή εκτός του παιχνιδιού ή μέχρι να πας, δηλαδή, συνήθως, όταν μπαίνεις στο παιχνίδι, είσαι στο παιχνίδι μέσα. Τέλος. Δεν έχει εκεί. Κοιτάς και λες πληροφορίες για το παιχνίδι. Μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο. Συνήθως, όλα γίνονται πριν ή εκτός.

Εσύ, γενικότερα, τι τύπος παίκτης είσαι σ’ αυτό το κομμάτι; Θέλω να πω… είσαι από αυτούς που σου αρέσει να πειράζεις τον κόσμο; Θες να μένεις συγκεντρωμένος απόλυτα; Πώς συμπεριφέρεσαι;

Κοίτα. Είμαι περισσότερο της νοοτροπίας του ποδοσφαίρου, που π.χ. όταν σιγά-σιγά προσεγγίζεις ένα ματς, αυτόματα, φεύγει και ο χαβαλές, γιατί έχεις μία δουλειά μπροστά, δηλαδή έχεις να επιτελέσεις ένα σκοπό, έχεις έναν στόχο. Επίσης, πάρα πολύ δύσκολο, για αρκετούς παίκτες, επειδή είναι σε μικρές ηλικίες είναι να μπορούν να εξισορροπούν αυτό το κομμάτι, το χαβαλέ, δηλαδή παρασύρονται. Οπότε, κάποιος πρέπει να υπάρχει, [00:50:00]πάντα, που σας λέει: «Παιδιά! Όπα! Έχουμε να κάνουμε μία δουλειά. Φτάνει, τώρα, ο χαβαλές. Ας σκεφτούμε το παιχνίδι. Ας μιλήσουμε για το παιχνίδι». Προφανώς, θέλεις να υπάρχει λίγο περισσότερο light mood, περισσότερος χαβαλές, περισσότερο έτσι να αστειεύεσαι, να κάνεις, να υπάρχει ένα όμορφο κλίμα, αλλά όμορφο κλίμα μπορεί να υπάρχει οποτεδήποτε και πότε μπορεί να υπάρχει όμορφο κλίμα; Όταν νικάς! Πώς γίνεται να μην υπάρχει; Οπότε, προλαμβάνεις!

Κάτι που ήθελα να ρωτήσω, γενικότερα, είναι: «Επειδή έχεις παίξει και με φίλους σου, βασικά, ποδόσφαιρο, όπως είπες, βόλεϊ που σου αρέσει και τα λοιπά, αν συγκρίνεις τα sports με τα eSports, με τα ηλεκτρονικά αθλήματα τι διαφορές και ομοιότητες βλέπεις, όπως έχεις ζήσει εσύ; Όχι γενικά. Αυτό που έχεις δει εσύ.

Πρώτα από όλα, είναι ο ανταγωνισμός και ο πρωταθλητισμός. Πρώτο-πρώτο, έτσι; Δηλαδή αυτά τα αθλήματα τα χρησιμοποιείς για να κάνεις αυτό το σκοπό πίσω από αυτά. Προφανώς, υπάρχουν προπονήσεις. Προφανώς, υπάρχουν δύσκολες ηλικίες, μικρές ηλικίες, που δεν μπορούν να διαχειριστούν συνήθως και ο κόσμος ο οποίος μπορεί να τους πει… που είναι μεγαλύτεροι να τους πούνε για τον οποιοδήποτε, είτε με αμοιβή είτε χωρίς, «Κάνε αυτό. Κάνε εκείνο. Δώσε μου να καταλάβω» και τα λοιπά. Υπάρχουν, επίσης, δύσκολα μυαλά. Είναι, γενικά, δύσκολος χώρος. Όλα αυτά είναι δύσκολος χώρος, στην αρχή. Υπάρχουν δυσκολίες. Πρέπει, δηλαδή, να έχεις μεγάλη θέληση και πίστη για να τα καταφέρεις και να έχεις δυνατότητες για να επιφέρεις τη θέλησή σου, γιατί στο τέλος-τέλος της μέρας, αυτό είναι που μετράει. Μπορεί να σου πουν: «Ξέρεις κάτι; Δεν κάνεις». Ναι, αλλά άμα ξέρεις ότι κάνεις; Δεν θα βάλεις, τώρα, την ψυχολογία σου να τη σαπίσεις για κάποιον που μπορεί να στο είπε αυτό από κακία ή από ζήλια ή από φθόνο ή από δόλο… γενικά, ομοιότητες πέρα απ’ αυτό το κομμάτι και υπάρχουν και δεν υπάρχουν, δηλαδή είναι συζητήσιμο απ’ όποια οπτική και να το δεις θεωρώ.

Εκτός από το κομμάτι του παίκτη, να σε ρωτήσω τώρα και το κομμάτι και του caster που λέμε στα αγγλικά.

Του σπικάζ.

Του σπικάζ. Ναι. Ακριβώς. Το έχεις κάνει και αυτό. Πώς ήταν η εμπειρία;

Μ' άρεσε πάρα πολύ. Στα ελληνικά, προφανώς, κυρίως, αλλά και στα αγγλικά θα μπορούσα να φανταστώ, αν πήγαινα με κάποιον να κάνει sessions που σου βελτιώνει την προφορά, έτσι ώστε να είσαι πιο αποδεκτός, γιατί ξέρεις, συνήθως, στο εξωτερικό δεν θέλουν να ακούνε την προσφορά του μέσου Έλληνα, έτσι; Θέλουν να ακούνε λίγο την προφορά του Άγγλου. Ηνωμένο Βασίλειο. Όχι… ούτε Αμερική, ας πούμε, σε κάτι δύσκολες χώρες που προσφέρουν… χάνονται κάτι απόστροφα. Αυτό. Μου άρεσε πάρα πολύ και θα μπορούσα να φανταστώ να το κάνω, γιατί είναι και αυτή μία κανονική δουλειά, Πώς κάνουν σπικάζ σε οποιοδήποτε αθλήματα; Βόλεϊ; Χάντμπολ; Ποδόσφαιρο; Ράγκμπι; Κρίκετ; Οπουδήποτε είναι. Κι άμα έχεις γνώση να μεταδώσεις, μπορείς να κάνεις και το καλαμπούρι σου, μπορείς να είσαι ευχάριστος, να έχεις διάδραση καλή, να μεταφέρεις, δηλαδή, την ένταση εκείνης της στιγμής και στο κοινό που δεν είναι εκεί ή που σε βλέπει δηλαδή… δημιουργείς στιγμές. Κάτι πολύ ωραίο. Μένει. Οι περιγραφές μένουν. Αυτός που κάνει σπικάζ στην Ελλάδα, που έχει τα δικαιώματα, ας πούμε, το Mega… λέμε τώρα… ένας, τέλοσπαντων σταθμός τηλεόρασης, το Champions League του '13… αυτός για όλα όσα χρόνια θα είναι… μένει αυτό το σπικάζ, γιατί είναι ο τελικός του '13. Είναι μεγάλο πρόσημο και ένας τρόπος για κόσμο που παύει να είναι παίκτης να κάνει μία μετάβαση εκεί, στο σχολιασμό, στο σπικάζ. Μπορείς πάλι να προσφέρεις. Μπορεί να μην είναι, εξίσου, το ίδιο, αλλά αυτό έχει να κάνει ανάλογα και με το τι άνθρωπος είσαι και πόσο επαγγελματίας είσαι και τι γνωρίζεις. Εμένα, μου άρεσε πάρα πολύ και ως επί το πλείστον μπορώ να σου πω ότι πήρα πολύ καλές κριτικές σ’ αυτό το κομμάτι. Τώρα ξες… από κει και πέρα, ξέρεις, οποιοσδήποτε μπορεί να πει τη γνώμη του. Αυτό.

Τι σου άρεσε και τι σε δυσκόλεψε περισσότερο σ’ αυτό το κομμάτι; Γιατί ήταν κάτι που δεν το έχεις ξανακάνει, έτσι, πριν το δοκιμάσεις;

Να φιλτράρομαι. Επειδή είμαι πολύ αυθόρμητος άνθρωπος και έχω ωραίο λεξιλόγιο, αλλά, όπως είναι και υβρεολογικό, ας πούμε… έχει ύβρεις… και το χαβαλέ και το καλαμπούρι είμαι και λίγο εριστικός. Είμαι λίγο πιο οξύ χιούμορ, να το πούμε έτσι. Έπρεπε να το φιλτράρω και να το κάνω, έτσι ώστε σ’ ένα σπικάζ για μία εταιρεία για πολύ κόσμο να μπορώ να μπορεί να είναι αποδεκτό αυτό, να μην το παρακάνω. Δηλαδή να τους δίνω 20%, 20%, 20%. Κυριολεκτικά αυτό.

Τον τελευταίο καιρό, εκτός από το κομμάτι του παίχτη και του κάστερ, ασχολείσαι με το stream, σωστά;

Ναι, τους τελευταίους μήνες έχει τύχει να έχω κάνει, προς το παρόν, πειραματικά μία… επαναδραστηριοποίηση στο κομμάτι του streaming στο twitch.

Πώς είναι να έχεις 1.000, 2.000, 3.000 άτομα, κάθε μέρα, να σε βλέπουν να παίζεις με τις ώρες;

Δεν με απασχολεί από την άποψη ότι όταν έπαιζα ή ακόμη και τώρα ενίοτε παίζω τουρνουά και είχε κάποτε ας πούμε 100.000, [00:55:00]200.000, 300.000 άτομα που με βλέπουνε απ’ τα σπίτια τους ή ακόμα και παραπάνω και άλλοι τόσοι στο YouTube, μετά στα σχόλια, που δεν έχουν δει το ματς και θέλουν να το πιάσουν σε κονσέρβα είτε άλλα 10.000-20.000 live σε stadium, σε στάδια… στο “Vistalegre” στην Ισπανία ή στο “Tauron Arena” στην Κρακοβία, «Μadison Square Garden” στην Αμερική, στο “Chicago Live Theater”…. έχω παίξει σε διάφορα μέρη… στο Ρότερνταμ. Τώρα, δεν θυμάμαι πως λεγόταν στο Ρότερνταμ. Θα στο θέσω αλλιώς… αρκετοί δεν μπορούν αυτό, να παίξουν μπροστά σε πολύ κόσμο, τους προκαλεί πρόβλημα, και φυσικό και συναισθηματικό και εγκεφαλικό. Εγώ απ΄ τη στιγμή που ήξερα ότι είμαι καλός δε σταματούσα πουθενά σε τίποτα και ήθελα κιόλας, δηλαδή αφού ξέρεις ότι είσαι καλός, θες να το δουν οι άλλοι. Αυτό αυτόματο δεν είναι; Γιατί να θες να κρύβεσαι; Άρα…;

Το αγαπημένο σου στάδιο από αυτά που έπαιξες; Το αγαπημένο σου LAN event;

Η Ισπανία μ' άρεσε πάρα πολύ… στο “Vistalegre” που είχα παίξει, γιατί οι Ισπανοί είναι κάτι παρόμοιο, σαν τους Έλληνες, το ζούνε πάρα πολύ και ήταν πολύς κόσμος και επίσης είχανε πολλή αγάπη και για την ομάδα μας και για μένα. Είχα βρεθεί και σ’ εκείνο το στάδιο με το MVP. Είναι μία πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Ωραίο στάδιο. Από κει και πέρα που έπαιξα σε κάποια στάδια στην Αμερική, δεν μπορώ να σου πω ότι με συγκίνησαν ιδιαίτερα, δηλαδή O.K.. Καλά ήταν. Ιστορικά, αλλά μέχρι εκεί. Και η Γαλλία μ’ άρεσε πάρα πολύ, αλλά δεν παίξαμε στο στάδιο στη Γαλλία. Παίξαμε σε… ουσιαστικά, στη ΔΕΘ της Γαλλίας, να στο πω έτσι. Ήτανε… Paris Games Week λεγότανε το μέρος. Ήταν φοβερά. Μου άρεσε πάρα πολύ η όλη εμπειρία.

Η κορυφαία ομάδα που έχεις παίξει, στα μάτια τα δικά σου, ποια θα έλεγες ότι είναι;

Η H2K και πολύ κοντά η SK. Ο κόσμος τους έχει… αυτές τις 2 ομάδες έχουν πετύχει. Άλλοι λένε το ένα και άλλοι το άλλο. Είναι 51%-49%, ας πούμε.

Οι διαφορές από μία αθλητική ομάδα, αν θέλεις, ας πάρουμε το παράδειγμα της Ρεάλ Μαδρίτης, του οργανισμού σε επίπεδο οργανισμού και ομάδες των eSports τι διαφορετικό προσφέρουν;

Μιλάμε για τρελές διάφορες. Εντάξει, κοίτα. Μιλάμε… τα eSports τότε και ακόμη και τώρα είναι ακόμα στη γέννησή τους. Λέμε οργανισμούς αλλά ουσιαστικά δεν είναι οργανισμοί. Μιλάμε για μικροοργανισμούς, δηλαδή απέχουν έτη χιλιάδες φωτός. Πλανήτες μακριά. Κυριολεκτικά, πλανήτες, δηλαδή, επειδή ακόμα στα πρώιμα στάδια του, όπως επίσης αρκετός κόσμος, όπως σου είπα και πριν την ηχογράφηση και μετέπειτα, ότι αρκετοί είναι ακατάλληλοι στη δομή των ομάδων και των οργανώσεων, των οργανισμών. Θα υποφέρεις λίγο. Δεν υπάρχει τόσο επαγγελματισμός. Δεν υπάρχουν τόσο… πάντα κοιτάνε να κάνουν παγαποντιές, ακόμα και τώρα… και σε συμβόλαια και χωρίς συμβόλαια και ηθικά και μη ηθικά. Είναι δύσκολος χώρος. Πρέπει να ξέρεις πως να κινείσαι ή πρέπει αν κάνεις ένα λάθος, να μάθεις κατευθείαν. Δεν επιτρέπεται δεύτερο και τρίτο, γιατί και η καριέρα ενός παίκτη κρατάει για λίγο. Δεν κρατάει για πάντα. Το ότι εγώ έπαιζα 6, 7, 8 χρόνια, ας πούμε, είναι μεγάλη υπέρβαση. Συνήθως, στα 2-3 σταματάς, αλλά γενικά θέλει πάρα πολύ, δηλαδή καμία σχέση, δηλαδή αυτό το παράδειγμα που έδωσες είναι ακραίο. Δεν νομίζω ποτέ να έχουμε ομάδες σαν τη Ρεάλ Μαδρίτης, με τον οργανισμό, με τη δομή, με την προστασία, με το παρασκήνιο, με τα μπάτζετ, με την επιρροή παγκόσμια. Δεν νομίζω.

Μιας και ανέφερες και συμπαίκτες σε LAN events και τα λοιπά, ποιος θα έλεγες ότι είναι ο αγαπημένος σου συμπαίκτης, αν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον που είχες ποτέ;

Συνήθως, δεν είχα, δηλαδή τους εκτιμούσα όλους, όσο μπορούσα, εξίσου, αλλά περισσότερο, πάντα, κολλούσα με τους supports, δηλαδή με τους υποστηρικτικούς παίκτες που έπαιζαν μαζί στο lane, που, συνήθως, μέναμε στα ίδια δωμάτια, σε αποστολές ή που μιλούσαμε για πολλά πράγματα παραπάνω πιο συχνά. Είχαμε μία πιο άμεση επαφή. Ο “nRated” που είχα ήταν ο πρώτος και ίσως ο μόνος εγκεφαλικός παίκτης που είχα. Πολύ cerebral παίκτης. Μ' άρεσε η προσέγγιση του πολύ. Ευγενής άνθρωπος. Καλός παίκτης. Ταιριάξαμε πάρα πολύ. Κάναμε και πολλές επιτυχίες μαζί, δηλαδή, συνήθως… επίσης, οι παίκτες πάντα κοιτάνε ή θυμούνται… τους μένουν πολύ οι επιτυχίες που έχουνε και συνδέονται με τα τριγύρω κομμάτια αυτών. Στους H2K είχαμε απλά μία πολύ καλή ομάδα, που απλά είχαμε άλλες ιδιαιτερότητες, γι’ αυτό δεν έτυχε ποτέ να κάνουμε… δηλαδή δε νικήσαμε τίτλο στην Ευρώπη, αλλά βγήκαμε τρίτοι στο παγκόσμιο. Αυτό από μόνο του λέει πολλά, να στο πω έτσι. Στους Origen έπαιξα για το EU Masters, το UEFA, με τον Froggen, πολύ πολύ ιστορικός παίκτης, πάρα πολύ καλός παίκτης. Πολύ ευγενής. Και αυτός, επίσης, χαμηλών τόνων άνθρωπος, καμία σχέση με μένα. Εγώ, ας πούμε, είμαι χαμηλών τόνων στην πραγματική μου ζωή και κανονικά και στις επαφές μου, αλλά όσον αφορά το παιχνίδι μου όχι τόσο, δηλαδή στην τέχνη μου δεν ακούω πολλά λόγια, αν δεν είναι κάποιος παίκτης [01:00:00]ανάλογου επιπέδου. Χοντρικά αυτοί οι 2 θα έλεγα, δηλαδή είχα και έναν κορεάτη στους H2K, τον Ryu, ο οποίος ήταν ένας πολύ famous παίκτης, μιας φήμης… έπαιζε στην Κορέα, ήταν από τους πρώτους επαγγελματίες, έπαιζε, τότε, με τους καλύτερους δυνατούς, με τον καλύτερο δυνατό ανταγωνισμό, σε πολύ μεγάλη ομάδα. Σε εμάς ήρθε λίγο προς την πτώση του, αλλά όχι τόσο μεγάλη πτώση. Έκανε λίγο διαχείριση, ρε παιδί μου, αλλά ήτανε πολύ καλός. Όχι όπως ο Froggen, αλλά εγώ θα έλεγα Froggen, nRated μου ‘χουνε μείνει πάρα, χοντρικά.

Φιλίες μέσα απ' αυτές τις ομάδες έχεις καταφέρει να κάνεις καθόλου; Θέλω να πω όχι απλά να μιλάς, αλλά να κάνεις και παρέα, ιδίως από την ελληνική σκηνή.

Είναι αυτό που σου έλεγα. Είναι ανάλογα τις καθημερινότητες. Άμα δεν βρίσκεστε, δεν θα κρατήσετε και επαφή, δηλαδή θα λες μία στο τόσο: «Πού είσαι; Τι κάνεις; Όλα καλά;» και τα λοιπά αλλά είναι περισσότερο small talk, δηλαδή να περάσει η ώρα, αλλά γενικά ναι. Προφανώς και κρατάω επαφές. Τώρα, δεν θέλω να κατονομάσουμε κόσμο απ' την Ελλάδα. Πάντα, η προσωπική μου ζωή… ας πούμε, πολύς κόσμος θα μου πεις ξέρει που είμαι με τον Punisher. Μας ξέρουνε πολλά χρόνια. Παίζουμε μαζί είτε, στο stream του είτε στο stream μου τώρα ή γενικά και σε ομάδα έτυχε να παίξουμε μαζί πρόσφατα, που είχε πολύ χαβαλέ. Έμεινε πολύ στον κόσμο αυτό. Είμαστε 2 αντίθετα. Είναι για πάρα πολύ στον κόσμο. Για αρκετά χρόνια, δηλαδή αν γράψει κάποιος στο YouTube Punisher, θα καταλάβεις τι εννοώ. Απ’ το εξωτερικό είναι αυτό που σου έλεγα. Και ναι και όχι. Τώρα, όταν κάποιος είναι στη Γερμανία και εσύ στην Ελλάδα, θα μιλήσεις 1, 2, 3, 4, 5, 6 φορές. Αυτό. Η ζωή προχωράει.

Εν τέλει, τα eSports, για σένα, καταπληκτικά, τι είναι; Το League of Legends και τα eSports τι σημαίνουν για σένα;

Όσο αφορά; Μπορείς να το θέσεις λίγο διαφορετικά ή πιο ειδικά;

Γενικότερα. Το πόσο ρόλο, αν θέλεις, έχουνε παίξει στη ζωή σου μέχρι τώρα;

Ναι. Εντάξει. Μεγάλο, προφανώς, έτσι; Όταν 10 χρόνια επαγγελματικά συντηρείς και τον εαυτό σου και άλλους μέσω αυτού του επαγγέλματος, που ήταν χόμπι είτε και νωρίτερα, που ήτανε χόμπι, όχι το LoL, όλα τ' άλλα τα παιχνίδια. Όλα κάτι μου αφήσανε. Όλα κάτι μου αφήσανε. Και απ’ όλα έχει τύχει να καταφέρω να βγάλω ένα κέρδος, οικονομικό ή γενικά, φήμης… οτιδήποτε. Επίσης, τότε που εμφανίστηκε στην τότε εποχή για μένα, στην ηλικία που ήμουνα, στην περίσταση που ήμουνα, βοήθησε. Απλά, μετέπειτα, επειδή είδα ότι άρχισα ν’ ανεβαίνω κοινωνικά ή χρηματικά, κατάλαβες, ιεραρχικά, άρχισα να γίνομαι, δυστυχώς, μεγαλύτερος και απ’ τις ομάδες μου ή μεγαλύτερος κι απ’ το πρωτάθλημα μου. Δεν έπαιρνα την ίδια αποζημίωση που θα έπρεπε για την προσφορά μου, είτε στο παιχνίδι και γενικά, δηλαδή για να κάνεις π.χ. μία σούπερ ομάδα, έπρεπε να κόψεις απ' τον εαυτό σου, να μπορεί να είναι και όλοι μαζί. Αυτό που λέγαμε. Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Κριστιάν Ρονάλντο μπορούσε να παίξει με τον Κακά. Ο Ρονάλντο μπορούσε να παίξει με τον Μπέκαμ και με το Γκούτι και με τον Ρομπέρτο Κάρλος, με τον Ζιντάν, με τον Ραούλ, με τον Ιέρο. Εδώ δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Οπότε, ήταν ευπρόσδεκτο. Οπότε, τα τελευταία χρόνια κι εγώ κάνω μία διαχείριση, επειδή έχω αποτραβηχτεί γενικά και ειδικά από αυτό. Απλά, το κάνω για διαχείριση. Παρήλθε, δηλαδή, η εποχή που το έκανα επειδή το αγαπούσα, τότε, δηλαδή εδώ και πολλά χρόνια, δηλαδή από το 2015, σχεδόν, έχω φύγει απ’ αυτό το κομμάτι και όσα χρόνια περνάνε τόσο περισσότερο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο αποσυνδέομαι.

Τα όνειρά σου για το μέλλον, γενικότερα, ποια είναι;

Λόγω αυτής της δουλειάς δεν πας με το μέλλον. Πας με το παρόν. Πας με την ημέρα, επειδή αυτή τη δουλειά, όπως σου είπα πριν, έχει πολλές αναποδιές, κακοτοπιές, τραχανοπλαγιές… έχει πολλά πράγματα που πρέπει να αποφεύγεις, να κάνεις, να ράνεις και δεν μπορείς να αυτοσχεδιάζεις, γιατί όταν κάνεις σχέδια, ξέρεις… υπάρχει η φράση… αχ τώρα μου διαφεύγει. Ήταν καλή φράση. Συγνώμη, αλλά θα πας με το παρόν. Αυτό είναι το πιο σωστό. Έχεις το σήμερα. Αύριο βλέπεις. Αν είσαι καλός, όλο και κάτι θα βρεθεί. Κάπως έτσι πάει γενικά.

Αν και έχεις κάνει πολλές συνεντεύξεις, θέλω να σε ρωτήσω: «Πώς σου φάνηκε η εμπειρία της συνέντευξης γενικά»;

Εγώ πέρασα πολύ ευχάριστα. Τυχαίνει να γνωριζόμαστε και μαζί. Υπηρετήσαμε κι ένα διάστημα μαζί στο 518, στο Νευροκόπι. ΜΠ/ΤΠ. Εγώ, προσωπικά, πέρασα πολύ ωραία. Το απόλαυσα και οι ερωτήσεις ήτανε… δηλαδή μπορούσα να επεκταθώ, να κάνω, να πω μία «Α» ιστορία, όπως την έχω ζήσει και τα λοιπά και πάντα είναι χαρά για μένα να μπορώ να διηγηθώ στον οποιονδήποτε, [01:05:00]που δεν είναι σχετικός μ' αυτό ή ακόμα και που είναι, έτσι ώστε να πάρουνε 1, 2, 3, 4, 5 ιδέες παραπάνω, να μπούνε στην περιέργεια. «Κάτσε να ψάξω παραπάνω, ν’ ανοίξω το YouTube, να ανοίξω το Google, ν’ ανοίξω το Facebook, να ανοίξω το Instagram, οτιδήποτε… το Twitch» δηλαδή, αν τύχει κάποιος τη συνέντευξη και πει, όταν με πετύχει να κάνω stream: «Forg1ven, άκουσα τη συνέντευξη σου στο Istorima και μ' άρεσε πάρα πολύ» ή τέλοσπαντων «Με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα παραπάνω διαφορετικά» ή «Να ψαχτώ», είναι μεγάλη μου χαρά. Βοήθησα κάποιονα να χρησιμοποιήσει κάποια ώρα από την ημέρα του εποικοδομητικά.

Θέλεις να προσθέσεις οτιδήποτε άλλο; Για οποιοδήποτε θέμα που έχουμε αναφέρει.

Όχι απαραίτητα. Ήθελα να σε ρωτήσω… τώρα αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να το ηχογραφήσεις. Προωθήσεις στα social media κάνουμε; Δηλαδή τώρα εγώ μπορώ να πω: «Μπορείτε να με ακολουθήσετε στο Facebook, στο Instagram, στο Twitter»;

Φυσικά. Φυσικά. Ελεύθερα.

Ρωτάω. Εντάξει. Κατάλαβες. Αν κάποιος θέλει να μπει στην περιέργεια ή όντως είναι περίεργος να δει, να ψάξει, να ράνει, μπορεί να μου στείλει ένα μήνυμα στο “Forg1ven247” στο Facebook, με 1 ή στο Twitter @FORG1VENGRE και στο Instagram “forg1ven247” ή στο Twitch που στριμάρω, συνήθως, τα απογεύματα τις καθημερινές “FORG1VENAPM” ή τέλοσπαντων όποιος γράψει “Forg1ven” στο Google θα με βρει και όποιος θέλει να με ρωτήσει, εδώ θα είμαι, δηλαδή εκεί θα είμαι, να μου στείλει ό,τι θέλει.

Κώστα, ευχαριστούμε πολύ. Καλημέρα.

Ευχαριστώ πολύ εγώ.